2011

Fotoalbum Cyprus

Duiken

 

Dinsdag 14 juni 2011: Duikdag één en Tombs of the Kings

Opstaan rond half acht ’s morgens na een lange nachtrust, maart we hadden gisteren wel al het een en ander gedaan, dus we konden die perfect gebruiken. Vandaag komen ze ons om kwart voor negen halen voor onze eerste duikdag. Veerle gaat mee om te snorkelen en Timo duikt. Maar eerst de innerlijke mens versterken: een ontbijtje op ons balkon. We hebben banaan, kaas, kalkoenfilet en een beetje tomaat en sla en we hebben ook koffie gekocht. Het ontbijt smaakt ons erg goed. Het is al echt aangenaam hier te ontbijten met de zon op onze neus en daarna is het tijd om snel alles klaar te maken en naar de receptie te gaan. Daar komt Alex ons oppikken en rijdt naar het duikcentrum. Timo had op voorhand een mail of vijf gestuurd en maar van twee duikcentra hier antwoord gekregen. Hij heeft uit die twee antwoorden ABC Diving Cyprus gekozen omdat die volgens de mail de beste service leverden. Op een klein kwartiertje zijn we aan de duikbasis.

Eerst is het de normale business om papieren te tekenen, gerief te passen en alles in zakken te steken zodat we al snel kunnen vertrekken. Er is al een klein probleem want één van Timo’s buddies is een Rus die geen enkel woord Engels spreekt. Dat zal straks een leuke briefing worden. Not my problem. Veerle krijgt haar gerief ook om te snorkelen en dan kunnen we in een busje vertrekken naar de eerste duikplaats van de dag: Saint Georges Bay. De rit duurt ongeveer een klein half uurtje en we komen aan in een kleine baai met een mooie haven. Op de top van de heuvel daar staat een kerk, waarschijnlijk de Agios Georgios en we vertrekken met de duik in de haven. Veerle kan snorkelen aan het strand en die zal zich wel amuseren. We maken ons materiaal klaar en dan wordt het lachen: de Rus heeft zeven, jazeker ZEVEN duiken en het is twee jaar geleden dat hij nog gedoken heeft. Diene aap wist zelfs niet meer hoe hij zijn loodgordel moest aandoen. Hoe moeilijk kan het zijn? De instructeur heeft zoiets van: dit kan een korte speciale duik worden, maar dat zien we wel.

We vertrekken al snorkelend van de haven tot aan het einde van de pier en dan moeten we zakken en duiken we langs de buitenkant van de pier. Alles OK, dus de duik kan starten. Er staan veel golven en omdat dit een ondiepe site is voelen we dit wel. Truc is om niet constant te palmen, maar alleen als de golven ons in de duikrichting voeren. Anders sleur je er veel lucht voor niks door. Het is een duik van veertig minuten die ons eigenlijk niet veel speciaals biedt. Een kleine arch waar we onder zwemmen een grasveld waar we over duiken en genieten van het waaiende zeegras op de deining van de zee. En dan na nog maar twintig minuten heeft de Rus al honderd bar, weliswaar met een fles van tien liter, maar Timo had nog veertig bar meer. Tja dat kan je wel voorhebben natuurlijk, iedereen is moeten beginnen, maar dit was wel een beetje over the top. Er duikt nog een Duitser mee, maar daarover kan niks gezegd worden, ook weinig luchtverbruik, Rescue Diver en wel een goed gekwalificeerde duiker. Als je al verhalen gehoord hebt over Dahab in combinatie met Russen, dit was vergelijkbaar.

Het enige wat we noemenswaardig spotten is een kleine octopus een paar damselfish, een paar kokerwormen die wel heel mooi waren en dat was het eigenlijk. Op de terugweg duikt de instructeur naar de oppervlakte met de Rus en wij twee blijven nog wat verder duiken op ons gemak. Al bij al wel leuk om hier nog eens onder water te hangen, maar er was relatief weinig te zien en de instructeur was serieus gas aan het geven. Zo erg zelfs dat halverwege de Rus al in de problemen zat met kramp en de intructeur de Rus Sergej, naam niet gestolen, moest helpen om de kramp te verwijderen. Timo gelukkig toch met de duik en Veerle heel blij met haar snorkelavontuur.

Alles terug in de aanhangwagen en hop naar de tweede duikplaats. Dat dachten we toch, want eens daar aangekomen blijkt de zee iets minder welwillend te zijn: iets te hoge golven, dus geen tweede duik vandaag, maar misschien nog twee zaterdag, want morgen gaan we niet. De instructeur Glenn dropt ons af aan het hotel Alexander The Great en wij wandelen nog vijf minuten naar ons eigen hotel. Daar even het zout van onze – ondertussen gebronseerde – lichamen spoelen en dan beslissen dat we nog een serieuze wandeling gaan doen. Het plan is om naar de graven van de koningen te gaan: een world heritage site van Unesco. Maar eerst even iets eten: een chef salad, een toast ham en cheese met een beetje tzatziki en ene pintje en cola. Hoewel we nog niet echt honger hadden komt dit wel goed aan en smaakt het enorm. We zitten hier ook heel erg goed met zicht op de baai.

Na het eten snel nog even het kasteel bezoeken en genieten van het mooie uitzicht over de haven. Het is eigenlijk een echte tourist trap, maar we trekken het ons niet aan en betalen de 1,70 Euro voor het echt wel bangelijke zicht op de haven van Paphos. Erg leuk. Veerle koopt haar een ijsje en smost dat onderweg op. We nemen de beach road, die eigenlijk alleen toegankelijk is voor voetgangers en fietsers en komen via Faros Beach aan het shit-hotel: Elysium Hotel. Die verboden aan mensen die er niet logeren om hun eigendom te komen, dus we moeten met het zicht op de graven nog even rond langs de KFC naar de hoofdweg en dan terug naar de ingang van Tombs of the King. We hebben nog een paar uur, tot 19:30 om dit te bezoeken en doen dat dan ook, want we zijn niet voor niks helemaal naar hier gekomen. Het was toch een wandeling op het heetst van de dag van een zes kilometer, lekker zweten, maar we hadden water mee, dus no worries.

We betalen de 1,70 Euro met plezier en lopen hier ook anderhalf uur rond. De graven zijn van de gegoede burgerij en niet zoals de naam laat raden van koningen. Bij elk van de acht graven is een steile trap naar beneden – voorzichtig zijn – en die geeft uit op de grafkamers. Het zijn uitsluitend kleine kamers uitgehakt uit de poreuze rots en voor de rest niet veel meer. De archeologische vondsten zijn al lang door grafrovers uit de graven verwijderd. Van de acht zijn er eigenlijk twee de moeite waard om te vermelden: één met een volledige zuilenrij rondomrond en dat geeft een speciaal effect wetende dat die een tiental meter onder de grond steken, echt mooi qua lichtinval en qua architectuur. Bij een andere is er in het midden een kubus gebouwd die dienst deed als centrale graftombe en daarmee is het belangrijkste gezegd. Niet dat het niet mooi is, want dat is het wel, maar als je er twee hebt gezien, heb je ze allemaal gezien. Twee speciale sightings zijn een valk en een grote hagedis. Die vinden goed hun weg hier tussen de brokken en de mooie architectuur. Het blijkt alweer dat de natuur perfect zijn weg vindt en zich kan aanpassen aan de invasie van de mens.

Na anderhalf uur hebben we het hier gezien en moeten wel iets fris drinken, dus dan stappen we naar de overkant van de straat en stoppen voor een cola op een terrasje. Even tot rust komen en een beetje suiker tot ons nemen, yes dit hadden we nodig. Een korte pauze en we vatten de terugweg aan naar de haven. Daar willen we iets eten. We babbelen over koetjes en kalfjes onderweg en komen dan aan bij estiatorio Pelikan. Daar beslist Veerle dat ze zin heeft in een lekkere vis en bestelt een vis van één kilo twee, een red snapper. Lekker, maar niet goedkoop. Een lekker kilo wijn erbij en we hebben ons weer goed. De obers zijn echt verwonderd dat Timo een mondje Grieks spreekt, maar dat kan ons alleen ten goede komen. De vis is echt magnifiek lekker, het gezelschap top en de dag eindigt even goed of zelfs beter dan hij begonnen is. Veerle geniet ten volle van de vis en Timo doet volop mee. Een red snapper is wel groot, maar het smaakt alsof engeltjes op je tong .....

Maar daarna wordt het iets minder, we krijgen  de rekening en komen net één luttele Euro te kort: dat heb je als je vrouwen laat betalen hé. Mij hoor je echter niet klagen, having a good time. Veerle wil dan even geld gaan afhalen, maar de ober valt voor haar charmes en doet ineens twee Euro van de rekening af en dan heeft hij nog een fooi van één Euro ook. Goed gezien. Een perfecte afsluiter van een heel erg goede dag. De wandeling naar het hotel gaat goed, we zijn er op iets minder dan een half uur, we genieten nog een beetje van een wijntje en sigaretje, bekijken de foto’s van de dag eens, we schrijven het verslag van de dag en gaan rond een uur of half elf slapen.

 

Zaterdag 18 juni 2011: Twee duiken met ABC Dive

We hebben hier al elke dag goed geslapen, dus ook de voorbije nacht was goed: het was even aanpassen aan de harde matrassen, maar dat was geen probleem. Het brood is op, de salami nog niet, maar we willen niet alleen salami eten als ontbijt. Veerle staat als eerste op om ergens een ontbijtje te gaan zoeken en bij de tweede poging lukt het haar. De mini-market vlakbij is nog niet open, maar iets verder de straat uit en om de hoek vindt ze toch iets om te ontbijten. We eten twee donuts: één met chocolade en één met suiker. Dat smaakt niet slecht met een kopje koffie en daarna een sigaretje. Ze bracht ook croissants mee voor de lunch tussen de duiken, dus die maken we ook klaar. Een beetje confituur ertussen en dat zal straks ook van pas komen. Snel nog een douche en Alex van ABC Dive komt ons tegen negen uur oppikken aan de receptie. We zijn er stipt op tijd en net wanneer wij er toekomen en ons neerzetten is hij er ook al.

Hij brengt ons naar het duikcentrum en daar is alles al voor ons geregeld: alles ligt al klaar in de aanhangwagen van het busje. Het busje zit goed vol met Glenn, de instructeur die vorige keer ook bij ons was, een Russische instructeur, wij twee, een ander koppel, vermoedelijk Russen en nog twee anderen die meekomen voor ik weet niet wat. We rijden door Paphos om nog een andere duiker op te pikken: Thorsten die de vorige keer ook mee was met ons. We moeten even op hem wachten want hij is niet direct klaar wanneer we aan zijn hotel toekomen. En dan begint er nog een korte rit van een kwartiertje naar een hotel. Is hier de duikplaats? Dat is speciaal: never seen this before. We krijgen de briefing van de Russische instructeur: heel kort: hier ga je erin, je maakt een cirkel en daar kom je er terug uit. Jawadde, wat gaat dit geven. Terwijl Glenn alle materiaal van iedereen bij elkaar zet geeft hij ook de briefing voor DSD (Discover Scuba Diving), want dat kwamen die andere twee doen. We wachten niet op de twee DSD’ers en zetten onze kits in elkaar en kunnen starten. Deze plaats is een kleine baai met vooraan een stukje beschut van de golven waar we te water gaan. Onderweg krijgen we nog een iets betere briefing van Glenn, maar veel heeft het niet om handen. We zien wel.

Eerste taak is al snorkelend over rotsen te geraken en dan de duik te starten. Even afwachten tot de golven iets minder zijn en dan in vliegende vaart over de rotsen, opletten wel dat je niet tegen de stenen schuurt. Veerle is ook mee, maar niet voor te duiken, alleen om ons al snorkelend te volgen. Hopelijk ziet ze nu iets meer dan de eerste duik. Het eerste stuk lukt al goed bij iedereen hoewel het soms toch een hachelijke onderneming is. We kunnen zonder problemen de duik starten. Veel leven is hier niet te vinden, want daarvoor gaan we niet diep genoeg. Leuk is wel een swim-through die Glenn voor ons weet te vinden. Als je er onderdoor zwemt zie je aan je linkerkant nog een kleiner gat waardoor het licht naar binnen komt. Een heel leuk zicht. Het aantal vissen is al iets groter dan de eerste duik en we zien wel wat damselfish, een paar lipvissen, maar hier tussen de rotsen is niet zoveel te beleven blijkbaar. En dan ineens ziet Timo toch een klein schorpioenvisje. Dat maakt de duik wel leuk. Glenn vestigt onze aandacht op een rotsstructuur die eruit ziet als een anker en al bij al is het wel een leuk duikje. Niet te diep, want we gaan niet dieper dan elf meter. Veerle volgt ons de hele tijd en is ook blij dat ze nu wat visjes te zien krijgt. Glenn en Timo kijken af en toe eens naar boven om te checken of alles wel OK is aan de oppervlakte en dat is het geval, dus alles dik OK.

Tegen een duiktijd van veertig minuten spot Glenn een grote slak, Timo denkt dat het een sea hare is, maar dat zal hij thuis even moeten checken. Iets later zien we terug het touw dat in het begin van de duik ook voor ons een houvast was om in het begin de weg te vinden, dus dan weten we dat het er bijna opzit. Het laatste stuk is weer iets moeilijker, want je ziet op sommige plaatsen niks meer: de bellen van de golven maken je zicht zo troebel dat je zonder het touw niet meer zou weten waar je naartoe moet. Het lukt goed, hoewel Timo even gewoon door een golf op een stuk rots geslagen wordt. Iedereen veilig aan de kant: Veerle nog volledig intact, Timo met een klein schrammetje en we kijken terug op een leuke duik, snorkel.

Nu moeten we even genieten van een klein uurtje oppervlakteinterval. Alex komt die andere duikers ophalen van de DSD en wij rijden verder naar de duikplaats Amphitheatre. Het is een stukje rijden van iets meer dan twintig minuten, maar dat is geen probleem, dan wordt het interval iets groter. Daar aangekomen zien we dat er wel een beetje golven staan, maar zeker niet zoveel als de eerste keer toen we hier dinsdag toekwamen. Er kan dus gedoken worden, joepie. Spijtig voor Veerle raadt Glenn af om hier nu met deze golven te snorkelen, maar ze zal zich wel bezig houden dat uurtje dat we hier zijn. We maken alles opnieuw klaar en zijn anderhalf uur nadat we het water ut zijn gekomen klaar om onze tweede duik van de dag te doen. Eenzelfde korte briefing en dan zijn we weg. We volgen even de rotsen en na vijf minuten komen we aan op de plaats waarnaar de duikplaats genoemd is: het amphitheater. De rotsen zijn hier zodanig uitgesleten dat het precies de rijen zitjes zijn zoals in een Romeins theater. Het is best wel indrukwekkend. Er zijn zelfs twee niveaus in theater, het eerste op een diepte van vijf meter en het tweede op een meter of acht ongeveer.

Hier krijgen we de tijd om de wanden even te ontdekken en te genieten van het mooie zicht van het theater. Echt wel leuk. Qua leven is het niet veel speciaals. Het enige dat Timo hier ziet zijn damselfish, een eenzame heremietkreeft en een gehoornde slijmvis. Timo kan er geen foto van nemen want de batterij van zijn camera is leeg. Slechte timing, want de slijmvis blijft goed zitten en het theater is echt wel de moeite. Maar ja shit happens: nog steeds niet geleerd uit de vorige keren of wa? We verlaten na een half uur het theater en duiken dan een beetje rond en rond. Eigenlijk is Glenn op zoek naar iets dat op een nest eieren moet lijken, maar hij blijkt het niet te vinden. Dan keren we maar terug naar het theater en bekijken dat nog eens goed. Op zesenvijftig minuten komen we uit het water en de duik zit er dan op. Timo heeft goed zijn best gedaan qua luchtverbruik: zo lang duiken met een tien liter fles die maar tot honderd negentig gevuld is. Goed bezig. Dan zitten de twee duiken erop en keren we terug naar Paphos.

Veerle en Timo wandelen naar het hotel en stoppen onderweg voor een snelle hap: een cheeseburger: hm dat smaakt alweer. We hebben de afkoeling van het zwembad niet perse nodig vandaag door het snorkelen en de duiken, maar we genieten van het frisse water en de zon die nog vlotjes heel veel warmte geeft. Dat gaan we erg missen overmorgen en niet alleen dat. De chloor nog even van onze goddelijk gebruinde lichamen spoelen, een kleine siësta doen en daarna gaan we nog een laatste keer eten naar de Pelikaan. We eten vandaag lamb chops en barbouni (red mullet) met een half litertje wijn en daarna nog een koffie, een nescafe en een Greek coffee met Metaxa. Dat was lang geleden. Als afscheid krijgen we een fles rode wijn van het huis mee, toffe geste van die gasten.

Glenn had ons deze middag uitgenodigd om nog iets te komen drinken in een bar waar hij regelmatig komt. Een Brit die ons uitnodigt naar een bar, dat zal wat worden. En ja hoor wanneer we er toekomen is er een karaoke aan de gang en ook de naam zelf van de bar spreekt al boekdelen: Charlie’s Bar. Als dat niet fout is. We proberen aan een drankje te geraken, maar zelfs na een half uur lukt dat nog niet. Ondertussen is Glenn met zijn buurman hier op Cyprus ook in de bar toegekomen en hij regelt het iets vlugger dan wij dat konden. Iets later komen ook Thorsten en zijn vrouw toe en we drinken iets en babbelen over koetjes en kalfjes en veel over duiken, het is best een aangename avond op zo’n foute lokatie. Rond een uur of één ’s nachts vertrekt Thorsten en zijn vrouw, maar wij blijven nog wat zitten en drinken nog iets. Dan komen er nog drie Finse dames toe en dan komt de rokkenjager in Glenn boven, maar hij heeft pech want er is maar één hetero bij en die heeft een vriend. De andere zijn al drie jaar getrouwd. We babbelen nog wat verder en het is al snel drie uur. Dan wordt het tijd voor ons om naar het hotel terug te keren: al laat genoeg en al genoeg gedronken ook. We nemen afscheid en beloven nog wel een mail te sturen. De wandeling duurt nog een half uur zodat we thuis zijn tegen half vier en vallen direct in slaap. Deze nachtrust zal ons goed doen.

Zo één fout avondje op een hele week kan allicht geen kwaad en al bij al hebben we ons toch nog best geamuseerd.