Vrijdag 06 oktober 2006: Duiken op Santorini: Aspronissi en misa pigadia
We hebben de wekker gezet om negen uur, maar om 08:30 zijn we al wakker. Wederom maken we een ontbijtje van Nescafé – de waterkoker doet goed dienst – brood, kaas en confituur. Het weer is allesbehalve goed: mistig zelfs! We zien amper het kerkje dat ongeveer twintig meter van ons verwijderd staat. We vragen ons af of de duik onder deze omstandigheden wel zal doorgaan. We maken ons toch maar klaar en gaan tegen het afgesproken uur naar het pleintje, slechts 10 meter verderop. We komen aan gelijktijdig met het busje van Mediterranean Diving Club. Het is Nikos, een blonde dreadlock-Griek die ons oppikt. In Thira moeten er nog een paar mensen mee: Cathie, een Amerikaanse en Kevin en zijn vrouw – ook een Amerikaan, zijn vrouw duikt niet mee. We rijden naar Perissa naar de Dive club, waar we
rond 10:30 aankomen. Iedereen heel relaxed. Have a Seat, drink something. We gaan allemaal onze botjes en ons 5 mm wetsuit passen en aantrekken. Ola Kala. Er gaan tien duikers mee: Nikos, Emma, Jody en Ashley van de duikclub en dan Kevin Cathie, 2 Mexicanen (vader en zoon?) en wij twee. De Mexicaanse moeder blijft aan land omdat ze anders te nat zou worden op de boot (tiens). Het bootje is niet meer dan een speedbootje, iedereen zit op de rand an moet zich vasthouden aan een touw of een bar. Al het gerief ligt op de bodem in het midden van de boot. Nikos vaart vrij zot, dus goed vasthouden is de boodschap. Na 20 minuten komen we aan bij onze eerste duiklocatie: Aspronissi: het witte eiland. We krijgen een briefing, dan krijgt iedereen zijn vinnen en al de rest van de equipment. Eef moet als eerste het water in, achteruit van de boot. Hoe was dat ook alweer? Niet twijfelen, gewoon doen. Alles in orde. Timo is de volgende. Er is een probleem met zijn fles, die begint ineens af te blazen lijk zot, wel even schrikken. Niet goed, dus Jody zet zo snel mogelijk de kraan toe. Timo blijft in het water liggen en doet zijn vest uit en krijgt een andere met een nieuwe fles. Uiteindelijk is iedereen in het water en gaan we naar beneden. Graaf. Goed zicht. En we zien direct veel vis. Het is een wall dive; dit wil zeggen dat we naar een muur zwemmen en die een tijdje volgen. Prachtige slakken, stenen, sponzen en nieuwsgierige visjes. Opletten dat we hier niet te diep zakken, want het gaat hier tot 200 à 300 meter diep en dan vinden ze je niet meer terug. We zwemmen verder langs de muur en na een kwartiertje maken we rechtsomkeer. Same way back. De groep blijft volledig bij elkaar en we stijgen samen op. Prachtige eerste duik. Iedereen ‘kruipt’ terug in de boot (zomaar zonder opstap, zonder ladder) en we gaan naar het witte eiland, naar het strand om daar iets kleins te eten. De mensen van de club hebben een croissant en fruitsap en water bij zich. We zitten hier een klein uurtje en zwemmen dan terug naar de boot. Deze vaart naar de volgende duiklocatie; mesa pigadia. Het is een zwarte lavastenen rots met veel holen en grotten. Hier doen we dan ook een cavedive. We krijgen opnieuw een briefing. Deze keer zijn we met zes duikers, de anderen moeten nog iets doen om een bepaald brevet te halen, waarschijnlijk dive master. De duik is echt geweldig mooi! We zwemmen wel een keer of vier, vijf in en uit doorgangen in rotsen en holen. Soms heel erg smalle en nauwe, je moet je er bijna doorwringen. Het geeft een magifiek schouwspel van het zonlicht. In de grotten is het donker, maar de zonnestralen piepen door de smalle gleuven naar binnen. Echt mooi. De vissen hier zijn niet angstig, maar zwemmen bijna met ons mee. De duik duurt 40 minuten, maar het lijkt alsof we maar tien minuten weg zijn geweest. Terug boven wachten we even op de andere drie. Als iedereen terug aan de boot is, vaart Nikos (terug als zot) naar Vlichada. Iedereen is echt onder de indruk van (vooral) de tweede duik. We komen met de boot terug aan in Vlichada, waar de camionette is blijven staan. We rijden terug naar Perissa en kleden ons om, vullen de logboeken in. Cathie, Kevin en zijn vrouw, Timo en Eef gaan nog iets drinken in de bar naast het duikcentrum. Tegen 16 uur rijden ze ons terug naar Thira – Firostefani. Onderweg pikken we ook nog eens drie lifters (Fransen) op. Busje vol. Om 16:30 zijn we in het hotel. We douchen ons en schrijven het dagboek. Tegen 19 uur gaan we naar Thira om de trip naar Folegandros te boeken en eens te bellen naar Sibomat, want die hadden een berichtje ingesproken op de GSM. Van geen een van de twee (Folegandros en bellen) komt iets in huis wegens geen goesting. We gaan dan maar eten bij Dimitris. Het is er al steeds goed en niet duur geweest, dus nu weer ernaartoe. Vandaag loopt de goesting van Eef en die van Timo een beetje uiteen. Eef neemt een Mythos megalo en Timo miso kilo chima aspro krasi. Voor het eten zelf wordt het één keer souvlaki kotopoulo, choriatiki en dolmadakia. Ola Kala. We genieten van onze voorlaatste avond op Thira. Op ons balkon staat deze keer niet veel wind, dus we houden het wel even uit buiten. Niet mega-lang, want door het duiken zijn we toch wat moe. Die laatste duik ging Nikos er met een goede “vinnentred” vandoor, net zoals met de vaarstijl met de boot. Voila, tegen ongeveer 23 uur gaan we slapen. Morgen shoppen, de vulkaan en alles siga siga. Slaapwel.
