Zondag 17 oktober 2010: Strand van Sint-Annaland
Het is niet speciaal vroeg dag vandaag, lekker uitslapen tot half negen na een leuk feestje bij Sigi en K
ate gisteren avond. De kentering is vandaag bij hoog water om 12:05, dus Timo gaat Roel oppikken tegen half tien. Dan hebben we nog tijd genoeg. An had een picnic gemaakt, want ze vond dat we er altijd uitzagen als hongerige honden als we thuiskomen van een duik. Ik zou eerder zeggen als dorstige kamelen, maar swat. Merci hé An voor het eten. We kunnen tegen kwart voor tien vertrekken naar Sint-Annaland, want we wilden daar eens gaan kijken naar het zeepaardje dat daar was gesignaleerd. We zullen eens gaan zien en hopen dat we het te zien krijgen. We moeten echter veel geluk hebben, want die beestjes zijn goed gecamoufleerd. De reis naar Sint-Annaland gaat heel voorspoedig, voor ons tenminste, want op de A12 naar Antwerpen zijn twee ongevallen gebeurd: één met een motorijder en één met twee wagens in de andere richting: toch maar voorzichtig zijn dus. Zeker ter hoogte van Antwerpen Haven, want daar zijn ze aan het werken - net als bijna overal in België: het is één grote bouwwerf.
Om kwart voor elf zijn we ter plaatse, dus we hebben nog een drie kwartier om ons klaar te maken en naar de punt van de dijk te gaan. Alles heel erg op het gemak en we maken een praatje met een andere duiker: die heeft minder geluk, want is zijn droogpak uit de garage vergeten te halen. Tja dat overkomt iedereen wel eens zeker: dat we iets vergeten. Een pak is echter heel fundamenteel, zonder kan je niet zo goed duiken. Wij proberen ons warm te houden, want het is maar een dikke 10° boven water: onder water zal het warmer zijn. Onze duikbotjes en handschoenen zijn op die volledige week niet drooggeraakt, dus we laten die wat opwarmen in de zon en trekken die dan aan. Alles klaar? Buddycheck en de lange wandeling aanvatten richting de punt van de dijk en daar te water. Het is wel een eind, toch iets meer dan 200 meter wandelen, dus we zijn een tijdje onderweg. We hadden van die andere duiker gehoord dat het zeepaardje aan de boei zat, dus we gaan op driekwart van de dijk te water in plaats van helemaal achteraan. We zullen naar de boei duiken en daar eens rondkijken.
Kap en masker op, vinnen aan, lamp aan, OK en dan vertrekken. We merken direct dat het zicht wederom heel erg goed is, wel zo'n 6 tot 7 meter, schitterend. Een kleine waarschuwing als je hier te water gaat: laat je niet van de wijs brengen dat de bodem hier op een neer gaat. Je duikt drie keer ongeveer over een golvende bodem die je van 5 meter terugbrengt naar 3, dus kompas volgen. Het stikt hier weer van de groene wierslakken en van de hooiwagenkrabben. Timo neemt al direct de tijd om wat slak-foto's te nemen en we duiken perfect richting boei. Door het goede zicht zien we de ketting van de boei al van enkele meter hangen en daar moeten we dus zijn - naar het schijnt. We duiken hier wat rond en komen nog drie andere duikers tegen: fotografen, die veel aan het flitsen zijn. We nemen een kijkje, maar het is geen zeepaardje, wel een grote kokerworm en dat is ook schitterend. De lange koker steek van tussen de oesters recht omhoog en bovenaan is er een waaier die eten uit het water filtert. Daar komen de flitsen dus vandaan.
Na nog een tien minuten gezocht te hebben duiken we de kant af richting strandje en hier zitten ook veel hooiwagenkrabben. Dan ineens denkt Timo iets zeepaard-achtigs te zien, maar het is een zeenaald. Vanuit de verte leek het een beetje erop, maar het was een zeenaald. Ook heel erg mooi. Omdat het zicht zo goed is, probeert Timo een aantal shots te nemen door iets meer in te zoomen. Dat zal een paar leuke plaatjes opleveren. Iets verderop zit nog een grote zeenaald en dan een kleintje. Drie zeenaalden op één duik, dat is ook niet elke keer zo. Tegen een 40 minuten duiktijd begint het op z'n minst toch al frisjes te worden, zeg maar koud, dus we keren even om terug richting punt van de dijk zodat we toch makkelijk het water uitkunnen. Op de terugreis zien we een aantal begroeide eilandjes in het zand en een hele grote schar, dis ons probeert te ontwijken. Als het zicht zo goed is, is het best wel leuk om het hele onderwater landschap te bekijken, niet alleen de meter links en rechts van je. De zon kwam ook tot de bodem (max diepte 10 meter aan de boei), dus dat zorgt voor het beste zicht dat we ooit al in de Oosterschelde gehad hebben. Misschien één keer beter op Oesterdam misschien.
Wanneer we de rotsen zien die de dijk verstevigen, kijken we nog even naar de wieren die meewiegen op de golven en gaan dan het water uit. Even glibberig om over de natte stenen naar boven te klauteren, maar het lukt wel. Timo valt lichtjes even op zijn knie, maar niks erg: het zal enkel een dikke blauwe plek zijn morgen. Alles terug in de auto, uit een jerrycan het hete water over ons gieten, snel omkleden, klein hapje van de picnic van An eten en dan iets gaan drinken. We rijden terug naar "De 2 Getijden", drinken een Duveltje en nog een Duveltje en rijden dan naar huis. Het weer was nog OK: uit de wind, in de zon was het nog heel aangenaam. Je moest wel een trui aandoen, want anders was het niet te harden, maar we genieten van de zonnestralen. Dit zal dan waarschijnlijk onze laatste duik van het seizoen zijn in Zeeland. Volgende week is er niemand meer vrij zondag, dus we moeten stilaan uitkijken naar het duikseizoen van 2011.
Merci buddies voor een heel erg leuk duikseizoen: hopelijk wordt het volgend jaar even leuk. Thx Roel, thx Jurgen en thx Eef.
Clear waters to all of you!
