Zondag 31 juli 2011: Zeelandbrug: Blauwtipje en baby-sepia
Roel, Ju en Timo vinden de Zeelandbrug een dik OK'e duikplaats: elke keer hebben we hier wel iets speciaals ontdekt, dus we hebben er ook geen probleem mee als Eef daar eens mee naartoe wil. Ze had de vorige keren steeds iets anders te doen, want kon tot nu toe nog niet mee naar deze duikplaats. We h
adden die enkele weken geleden wel gestaan met belachelijk veel volk en veel wind, dus dan naar Wemeldinge teruggereden. Nu gaat het uiteindelijk lukken voor haar. We spreken iets vroeger af bij Roel, hoewel die niet meegaat vandaag. Door omstandigheden kan hij niet duiken, pech natuurlijk, maar er zijn ergere dingen in het leven. Met ons drie vertrekken we bij Roel om iets over half acht en rijden naar Zeeland, naar Zierikzee om te duiken op de Zeelandbrug. In het heenrijden is het nog tamelijk stil in de auto, want het is nog best vroeg en iedereen moet nog de vermoeidheid en te weinig slaap uit de ogen wrijven. We rijden de dijk naar beneden naar de parking in het Galgenlaantje en er staan nog niet veel auto's. Dat is heel erg goed, want dan kunnen we ons direct aan de trap parkeren en hebben we nog het voordeel dat we niet te ver moeten lopen. We zijn alle drie klaar op een dik kwartier en willen dan langs te duiktrap te water gaan en de duik starten. Dat eerste lukt goed, dat tweede iets minder.
We zijn bij de eersten die te water gaan, want we houden ervan om toch iets vroeger dan de grote hap te water te gaan en ons rustig (zonder gepusht te worden) klaar te maken aan de trap en dan de duik te beginnen. We zijn goed op tijd klaar om te duiken, maar dan wordt het iets moeilijker. E heeft een nieuwe jacket én een nieuwe lamp. We zakken of proberen tenminste, maar E is niet mee: ze was maar een kleine meter van Ju en Timo, maar dat was voldoende om elkaar kwijt te spelen. Het zicht is echt slecht, niet te schatten. We wachten even beneden, maar het brengt niet veel op en gaan terug naar boven aan de oppervlakte kijken. Ze is al tien meter van ons weg met de stroming en dat is op zo'n korte tijd al best veel. Twe
ede keer lukt ook niet, derde keer al evenmin. Het lijkt er ook een beetje op dat ze te weinig lood bij zich heeft, niet zozeer door de nieuwe jacket of lamp, maar omdat ze eigenlijk in het verleden ook al relatief weinig lood bijhad. Ju heeft nog een halve kilo op overschot en geeft die aan E. Vierde keer is dan ook goede keer, yes here we go. Timo moet wel even aan haar jacket trekken om net dat halve metertje onder water te geraken en dan te kunnen we starten. Timo hing na het trekken terug boven, maar komt snel terug om de leiding te nemen over deze duik. En dan kunnen we effectief starten.
Al snel merken we dat het zicht niet echt schitterend is: op de meeste plaatsen zelfs maar een halve meter. In het begin van de duik een meter, maar naarmate de duik vordert wordt het zicht minder tot op het einde slechts een halve meter. We spotten wel snel een blauwtipje: die zitten hier weer tamelijk veel, nu zien we er een paar minder dan woensdag, maar toch wel een stuk of tien. Jurgen heeft last van zijn masker, net als één van de vorige duiken hier. Timo kijkt alles na, maar er zit geen haar tussen of geen stuk van zijn kap. Raar, thuis moet hij alles maar eens nakijken. Er kwam steeds water in het masker. Het is wel Ju met water in zijn masker die de ontdekking van de eerste baby-sepia van het seizoen doet. Dik OK, goed gespot Jurgen. We hangen hier even want dit is de eerste sepia die we dit seizoen zien: baby-sepia tenminste. Tussen de grote steenblokken die hier gedumpt zijn kunnen we onze weg wel goed vinden. We gaan niet te diep, maar blijven op een diepte van een meter of acht. We spotten een hele hoop bruine plooislakken, veel blauwtipjes en ook enkele boompjesslakken. Timo blijft deze duikplaats een hele leuke vinden door het aantal naaktslakken en de verschillende soorten. Graaf!
De eerste pijler komen we tegen na ongeveer twintig minuten duiken, we hangen een metertje boven de bodem die bezaaid is met zeesterren en mosselen en vanalle andere levensvormen. Dan duiken we direct naar het tweede stuk van de eerste pijler en alsof het elke keer al gelukt is ook naar het derde. Het is best mooi hier aan deze pijlers, maar ook best druk ondertussen. Er liggen twee duikers met hun neus ertegen, we steken die voorbij en komen er dan weer twee tegen. We zaten vroeg in het water, maar ondanks dat feit zijn er al veel duikers voor ons. Net voorbij de derde pijler zien we een belachelijk grote vis. We zien de kop niet, maar vermoeden dat dit één van de harders is, maar deze is echt ongelooflijk groot. Na bijna veertig minuten duiken keren we terug om niet te ver voorbij de trap uit te komen. Op onze terugweg spot Timo in een kleine holte nog een galathea-kreeftje en iets voor het uur stoppen we ermee. Ju doet teken dat het genoeg is voor hem, want er zit te vaak te veel water in zijn bril en echt aangenaam is dat niet. Hij gaat met ons naar de oppervlakte, want we hebben toch al zesenvijftig minuten gedoken. Dan is het opnieuw de laatste drill van de voormiddag: alles terug in de auto, met de auto terug naar Café Coolhem, logboeken invullen en iets drinken en dan naar huis. Het was niet onze beste duik op Zeelandbrug, maar wel best leuk. Volgende duiken zullen tijdens het duikweekend zijn.
