Zondag 21 augustus 2011: Strand van Sint-Annaland: Ongelooflijk veel bruine plooislakken
De laatste paar weken is het weer niet schitterend geweest: het is een typisch Belgische zomer, zelfs Zeeland heeft er last van, maar niet zozee
r dit weekend. Gisteren was het een schitterende dag met temperaturen tot eind twintig en veel zon. Vandaag voorspellen ze nog hogere temperaturen, maar wel kans op wat regen of lokaal een onweer: tja zo gaat het wel vaker. We gaan wel een duikje doen vandaag. Omdat An en Aagje van Roel ook meegaan verkiezen we om op Sint-Annaland te duiken. Dan hebben de dames een taverne vlakbij met een speeltuin. Zo gezegd zo gedaan. We spreken vroeg af bij Roel thuis, om elf uur en Eef is al ter plaatse wanneer Timo er net op tijd toekomt. We moeten ons niet haasten, want de kentering staat maar om iets over twee en we moeten te water om kwart voor twee. Van Sint-Annaland weten we wel dat je er ook af en toe wat buiten de kentering kan duiken, dus we zouden eventueel een half uurtje vroeger ook te water kunnen gaan. Iedereen is op tijd klaar en om iets over elf vertrekken we naar de Havenweg in Sint-Annaland. De rit duurt eigenlijk minder lang dan dat Timo zich herinnert, want op een uur en een kwartiertje zijn we er al. Onderweg stopt Roel even want hij heeft gezien dat een motorrijder gevallen is. Gelukkig niks erg aan de hand en iedereen kan zijn weg gewoon verderzetten. We komen aan bij de grote parking, die eerder dit jaar vol bergen zand lag. Dat probleem is nu van de baan, maar het veld staat wel vol, maar echt tjokvol auto's. Wat zou er hier te doen zijn? Wanneer we een kijkje gaan nemen naar de Krabbenkreek komen we dit al snel te weten. Door het mooie weer is het hier vol volk, maar echt vol, niet te doen: het lijkt erger dan het strand van Blankenberge.
Ti
mo vindt een plaats helemaal achteraan op de parking, Roel kan zich op één van de weinige plaatsen zetten, vlakbij de haven, die heeft geluk en moet straks niet zo ver wandelen naar de duikplaats. Het water van de Oosterschelde zag er rustig uit, dus we kunnen al sneller te water. Wanneer we ons klaarmaken merkt E dat haar fles maar tot honderd en tien bar gevuld is, Timo checkt dit met Roel en zijn fles bevat nog maar dertig bar. Dat is dus niet te doen om hier dan te duiken. Drie mogelijkheden: Timo duikt alleen, Timo duikt met E, flessen worden nog gevuld. Dat laatste is het beste voor iedereen, dus we beslissen om snel de fles van R en E te gaan vullen aan Gorishoek. Op een klein kwartier zijn we ter plaatse, dan duurt het dertig minuten om twee flessen te vullen en op een dik kwartier zijn we terug op Sint-Annaland. Timo werd echt al zenuwachtig van die kerel aan de vulkraan, ongelooflijk traag, niet te doen. Maar eigenlijk hadden zijn buddies beter aan hun flessen moeten denken zodat dit niet nodig was. Swat. Met een uur vertraging komen we dus terug aan op de parking en nu is er echt geen plaats meer. Timo's auto stond ondertussen wel op de plaats waar die van Roel eerder stond en daar maken we ons alledrie klaar om de duik alsnog te starten.
We gaan uiteindelijk tweeëntwintig minuten na de normale starttijd te water en het duurt een paar minuten eer iedereen rustig onder water is en de ademhaling onder controle heeft. Het klaarmaken was in een echte rush gebeurd en we stappen ook snel naar het strandje over om de duik te beginnen. Het zicht onder water ziet er niet 
zo slecht uit, de zichtbaarheid zal de hele duik ongeveer een zes meter zijn. We hebben al gemerkt dat het hier regelmatig goed is en ook vandaag. Timo leidt de duik en vertrekt gewoon om een beetje diepte op te zoeken tot een meter of zes. Daar zien we al direct een grote zeenaald. Roel heeft die gezien. Het is het begin van een heel erg leuke duik. Roel is goed aan het spotten vandaag want hij ziet als eerste een kleine sepia wegschieten over het zand. Echt dik OK. Dan er vlakbij nog een tweede en daar in de buurt zitten er zeker wel een stuk of vijf: we hangen in het water en kijken onze ogen uit naar deze schattige beestjes. Timo neemt foto's tegen honderd in het uur en neemt zelfs een filmpje op van de kleine sepia. Heel erg leuk om ook eens bewegende beelden te hebben af en toe, zeker van een sepia. Tot nu toe hebben we al een stuk of tien bruine plooislakken gezien met en zonder hun eieren. Maar we stoppen met die slakjes te tellen, want we zien er honderden in totaal deze duik en daarmee overdrijf ik zelfs niet. De kleuren zijn echt schitterend zowel qua begroeiing als van deze slakken. Sommige zien echt knalrood, andere gaan eerder naar het bruine of naar het aubergine, maar stuk voor stuk zijn het prachtige diertjes. Als je ze ziet op zeegras valt het rode nog meer op en komt het kleur nog beter uit.
Op de duur tonen we zelfs deze naaktslakken niet meer aan elkaar tot we een andere soort tegenkomen: de groene wierslak. Dat zijn die groene met de lichtblauwe stipjes en met een mooie mantel. Elke keer wanneer we die beestjes zien zijn we echt blij. We spotten verder nog een zeedonderpad, maar daar is niet zoveel verrassends aan. Een gewone kreeft, enkele botervisjes en ook een paar heel erg grote hooiwagenkrabben. De grootste die we zien is echt ongelooflijk en die is nog op wandel ook. We zien hoe die niet te snel, niet te traag over de bodem wandelt en zich niks aantrekt van wat er op zijn weg ligt. Over zakpijpen, oesters kiest die zijn pad. Wij volgen die even, maar hij brengt ons niet naar de kant, maar verder naar de diepte en dat is niet te bedoeling. We stoppen de achtervolging en keren terug richting kant. We zijn al meer dan een half uur aan het duiken, maar het lijkt nog maar een tiental minuten. Zo gaat het wanneer je je goed amuseert hé. Typisch hier op Sint-Annaland zien we ook veel zeeappels. Van de verschillende duikplaatsen die we dit en vorig jaar al gedaan hebben, zie je hier de meeste aantallen. Misschien is dat omdat we hier echt heel erg rustig duiken en onze tijd nemen om vanalles te bekijken. Of misschien leven er hier meer zeeappels tout court, wie zal het zeggen.
We duiken niet diep, maximum nog geen zeven meter en we zouden nog verder kunnen duiken, maar rond het uur beslist Timo om stilaan terug te keren naar de kant. Onderweg komen we nog een aantal levensvormen tegen die we eerder deze duik al gezien hebben en die ook beschreven zijn, maar niks nieuws meer. Spijtig, want we hadden graag nog eens een zeedahlia gezien hier. Sommige duikers zien hier elke duik verschillende zeedahlia's, maar ons schijnt het niet goed te lukken. Niet erg, want de duik was al bij al heel erg goed. Na een dik uur komen we boven en kunnen hier over een paar rotsen makkelijk terug de dijk op om zo naar de auto's terug te stappen. An en Aagje wachten ons op en wanneer we klaar zijn, gaan we nog iets drinken in de taverne hier om de hoek. Een leuk adresje. Het is al over vier uur, dus dan wordt het stilaan tijd om terug te keren naar huis: een kleine tussenstop in Kalfort in Coolhem voor nog een Duveltje en dan naar huis, spullen spoelen en iets eten. Veerle is ondertussen thuis van haar werk bij de lijn en ze beslist samen met Timo om een frietje te gaan halen. Hmmmm, altijd lekker een frietje van het frituur. Smakelijk Veerle!
