2011

Fotoalbum Mexico Puerto Vallarta

Duiken

 

Woensdag 30 november 2011: Eerste duikdag Los Arcos

I dive, you dive, we dive, one day the whole world will dive. Of misschien niet. We beginnen de dag vroeg: Veerle is wakker rond een uur of vier, Timo een uurtje later, we kruipen terug even onder de wol en tegen iets voor zeven is het tijd om op te staan. Alles OK? Yep, zeker en vast. We zorgen dat alles al klaar is om de duiken te doen vandaag: maskers mee, camera nagekeken en mee, handdoeken en de normale dingen om mee te nemen op een duikdag. Dan gaan we naar het vierde om al te beginnen met het ontbijt. Dat is wederom dik OK, als je het extra full breakfast neemt natuurlijk. Een eitje, een paar toastjes, koffie en fruitsap, net hetzelfde als gisteren. Omdat we zo vroeg zijn, hebben we dezelfde tafel als gisteren, met een mooi zicht op de stad en de zee, echt de moeite om hier eens wat hoger te gaan. We genieten van het ontbijt en het is al snel tijd om naar de ‘Pemex’ te gaan, het bezinestation vlakbij, want daar komt Cesar ons ophalen om naar de haven te rijden en daar te vertrekken voor de duiken. We komen er toe en hij staat al te wachten, dat is goed geregeld, op tijd, zelfs een paar minuten te vroeg. Hij staat hier met een witte pickup met wat reclame voor Banderas Scuba erop en een DAN-vlag erop geschilderd. Hij begroet ons heel erg vriendelijk, alsof we al jaren elkaar kennen. Maar dat hadden we gisteren al gedacht, dat hij een heel erg persoonlijke service zou geven. We zijn direct weg omdat de taxi-chauffeurs het allemaal eigenlijk niet mogen zien, want dan krijgt Cesar problemen. Bij de taxi’s is een soort maffia aan het werk. De witte taxi’s brengen mensen terug naar het hotel, de gele van het hotel, maar alles loopt een beetje in het honderd. We hebben nog geen enkele witte taxi gezien en de gele vragen constant of ze je moeten meenemen. Swat. Als Cesar ons zou oppikken in het hotel zou hij klemgereden worden door taxi’s, want dan zou hij hun business inpikken en dat pikken ze hier zomaar niet.

Wij dus weg met Cesar om nog twee andere mensen op te pikken: Chris en Al. Die zitten in Nuevo Vallarta en dat is op de weg naar het vulstation dat Cesar hier gebruikt. Op de weg ernaartoe krijgen we een beetje de geschiedenis van de Banderas Bay, toen Cortez hier toekwam en alleen vlaggen (banderas) zag op het strand. Hij bevestigt ook het verhaal van de stewardess dat de meeste mensen hier geen rijbewijs hebben – echt niet veilig om zelf te rijden. Hoewel: Cesar is een Spanjaard en hij kan hier toch ook rijden. Ergens in één van de kleine zijstraatjes stoppen we en laden de flessen in: tien in totaal. En dan is het op weg naar de haven. We zien een kleine pier met tientallen bootjes aangemeerd en we helpen alles van de pickup naar de boot te brengen, dan zetten we alles erop, maar niet nadat Cesar voor iedereen de flessen heeft klaargemaakt. Een goede persoonlijke service zei ik dus. Christian is onze kapitein van een kleine boot, maar het is geen enkel probleem om met vier duikers en een instructeur hier te zitten en ons klaar te maken. Onderweg krijgen we de briefing en het vertrek is best indrukwekkend: we varen met een piepklein bootje tussen de grote cruise-schepen. Vandaag liggen hier drie grote schepen, onder andere de Disney Wonder, echt ongelooflijk groot. Wij varen gewoon voorbij terwijl Cesar ons brieft. Zeker even de tekens overlopen, want die zijn hier een beetje anders. De druk is hier niet in bar, maar in PSI (Pounds per Square Inch) en je start met drie duizend PSI. De duizendtallen geef je aan op je arm en de honderdtallen met je vingers. Even aanpassen, maar no problem. Ze hebben ook een ander teken als je op duizend PSI zit, want dan moet je gewoon een vuist op je borst teken doen. Niet moeilijk, maar we moeten er aandacht aan besteden. Hij overloopt even heel erg duidelijk wat er gaat gebeuren en vraagt vooral Veerle, net gebrevetteerd, hoe het allemaal zit. Zowel Veerle als Timo hebben alles goed begrepen. Ook overloopt hij even een paar tekens voor vissen en ander leven en dat is ongeveer hetzelfde als wat we gewend zijn. Allemaal makkelijk dus.

Op een dik half uur zijn we aan Los Arcos en Christian en Cesar gaan op zoek naar een boei, die blijkbaar gisteren weggenomen is. Wie weten ze niet, maar er is geen boei. Dan moeten we maar afdalen in den blue (green) en zo vertrekken. Eerst gaat Timo te water en dan Chris, Al, Veerle en Cesar. Even uitloden, alles is OK voor Timo, maar Veerle moet een kilotje meer hebben. We duiken hier met een zeven millimeter-pak en dan nog in zout water. Iedereen is goed op zijn/haar gemak en dan kunnen we vertrekken. In het begin neemt Cesar Veerle bij zich en eens we op de bodem zitten zullen T en V een buddy-team vormen. We zakken allemaal ongeveer tegelijk, heel erg rustig. Beneden worden dan de buddy-teams verenigd en is Cesar op stap. Hij slaat zijn vinnen even goed door en we hebben last om hem bij te houden. Hij wil zeker een bepaalde rotswand halen, dus daarom moeten we voortmaken: hij heeft ook geen idee hoe het met ons luchtverbruik staat, maar dat is echt wel dik OK. Zeker als je weet dat dit na de Nemo de eerste duik is voor Veerle na brevettatie. We hangen boven een zandvlakte en daar is niet veel te zien. We stuiten op een snake eel en een balloon fish, maar verder is het voorlopig alleen zand. Wij blijven goed bij elkaar en iets verder zitten we tussen de rotsen. Daar is al meer leven en zien we een aantal grotere vissen: porcupine fish, groupers, maar het gaat nog steeds tamelijk snel vooruit. Timo is zeker in het begin meer bezig met Veerle in het oog te houden dan naar de vissen te kijken, maar vindt dat helemaal niet erg. Het water is groen en het zicht beperkt zich tot een meter of vijf, maar het is zeker echt wel de moeite. Al snel ziet Timo een naaktslak, maar heeft geen tijd om die aan de anderen te tonen. Cesar toont ons een Panamic moray eel en we duiken stilletjes verder.

En dan bereiken we een steile wand, dit is the place to be, want hier zit veel verschillend leven en ook veel kleurrijker dan wat Veerle al gezien heeft en ook beter dan bijvoorbeeld de Oosterschelde. We hangen langs de wand en genieten met volle teugen. We gaan een klein beetje dieper dan de achttien meter, maar niks aan de hand, alles nog dik OK. Op het einde van de wand is een kleine canyon die ons naar iets mindere dieptes brengt en hier wemelt het van de vissen: sergeant major, damselfish en ook heel erg mooie blauw-gele kleine visjes. Cesar vraagt tijdens de duik één enkele keer hoeveel PSI we nog hebben en we hebben allebei nog voldoende lucht en we zijn de andere tekens niet vergeten. Wij dus verder. Er passeert ons een speciale balloonfish: een blauw-zwarte met witte stippen. Rond het half uur doet Veerle teken dat ze nog maar duizend PSI heeft en dat betekent dan stilaan het einde van de duik. Cesar gaat met ons naar een rots die ongeveer een meter of vijf diep ligt. Vlak erbij zit een naaktslak, ideaal voor Timo en er verschijnen constant ook blennies vantussen de rotsen. Hier stroomt het erg, want we moeten ons echt heel erg goed vasthouden aan de rots, anders zouden we met de stroming meegesleurd worden. Timo vindt het een beetje speciaal voor de eerste duik van Veerle, maar ze geniet en heeft alles perfect onder controle. Een paar keer duiken we hand in hand voor de zekerheid en dat merk je ook aan het luchtverbruik. Na onze safetystop keren we terug naar de oppervlakte en kunnen we onze BCD’s en dergelijke op de boot leggen en dan zelf aan boord gaan. Onze eerste duik in Mexico is echt wel geslaagd. Het is niet de langste met zijn vijfendertig minuten, maar wel dik in orde. Als we maar kunnen duiken, zijn we gelukkig hé.

We krijgen wat water en blijven een vijftig minuten aan de oppervlakte. Terwijl we genieten van het af en aanvliegen van de pelikanen gaan we ook eens kijken naar een andere vogelsoort die hier op de eilanden broedt. De bluefoot booby is eigenlijk een soort die alleen op de Galapagos-eilanden voorkomt, maar er is nog een tweede plaats op het hele wereld en dat is hier op Los Arcos. Timo laat zich goed gaan qua foto's nemen en dan varen we naar de start van de volgende duik. Hier hangt wel een boei waar we kunnen aanmeren en dat maakt het makkelijker om te zakken. We krijgen een beetje info over de eilanden en over de dieren die hier nog zitten en de vijftig minuten zijn echt heel erg snel voorbij. En dan is het tijd voor de tweede duik van de dag. Blijkbaar is Cesar er gerust in en stuurt Veerle direct met Timo op. We gaan als eerste te water: Timo, Veerle, dan Chris en Al en als laatste is het Cesar. Het is hier niet diep, want we zien de bodem, dwz iets van een vijf meter. We haasten ons op ons gemak, want er is een boot aangekomen van een grote duikschool die wel tien duikers met zich mee heeft en een twintig snorkelaars. Het zal dus druk worden. Daarom zakken we relatief snel aan de koord van de boot en kunnen we onze tweede duik starten. Beneden afspraak en alles OK? Yes alles in orde en we zijn weg. We hangen hier over een zandvlakte en zien direct een grote rog, hij lijkt een beetje op de blauwgespikkelde, maar dan met bruine spikkels. Een toppertje. Dan zien we twee schaduwen wegvluchten en pas later op de boot horen we dat het eagle rays waren die snel wegzwommen voor ons. En dan verder: eerst Cesar, dan Veerle en Timo en daarna Chris en Al. Zij sluiten de rij. Veel butterflyfish zwemmen hier rond de rotsen, want lang blijven we niet op de zandvlakte. Één grote vis met een bult op zijn kop komt ons ook voorbijgestoven en wij genieten van de leuke duik. Het zicht is nu ongeveer een vijf-zes meter en dat is al wat beter dan de eerste duik. En stroming staat er ook wel wat. Timo denkt opnieuw: eigenlijk best verrassend dat Cesar Veerle meeneemt waar er wel wat stroming staat. De begroeiing is speciaal met veel bruine planten, nog niet geïdentificeerd wat ze zijn. We genieten vooral van de kleuren van de visjes: kleine met prachtig blauw vooraan en geel achteraan. Een paar soorten lipvissen zwemmen hier ook rond en de meest voorkomende zijn opnieuw de balloonfish en de porcupinefish. Echt zalig. Ze blijven goed dicht bij ons en daarvan kunnen we wel een paar mooie foto’s nemen. En dan doet Timo een leuke spotting: een schorpioenvis. Die is niet blij met onze aanwezigheid want valt ons aan.

Dan komen we aan Devils Drop. Van hieruit gaat het vijfduizend voet naar beneden, dat is ook de reden waarom de bultruggen hier kunnen komen. Dit is het begin van het seizoen dat ze hier komen kalven. Maar we zien er nog geen tijdens deze eerste dag. Een paar kleine murenes zitten ook verscholen in de spleten, maar we kunnen ze toch goed zien, echt wel leuk. Deze tweede duik houden we het een paar minuten langer vol. Veerle dook steeds hand in hand met Timo en dat zorgde voor wel wat minder luchtverbruik bij haar wat wel OK is. De tijd gaat snel vooruit en ineens is het al tijd om onze safety stop te doen. Met vijf duikers doen we onze safety stop in den blue, echt zalig. Timo neemt Veerle op sleeptouw en draait cirkels rond Cesar, die zich concentreert om gewoon op diepte te blijven en zo ons een visuele referentie te geven. Na drie minuten alles OK en wij naar boven. Dan doen we alles uit en klauteren aan boord van het schip de Yiyo. Daar doen we dadelijk de pakken uit en koesteren de zon om ons op te warmen en dan verder terug richting haven. We krijgen een broodje te eten en dan gaat het stilletjes over de zee die wel wat choppy is geworden. En dan ineens roept kapitein Christian dat er dolfijnen gesignaleerd zijn, yes. Dit is niet een kleine school maar er zijn er wel honderd. Ze komen links van de boot, rechts ook en in de verte zien we regelmatig dolfijnen uit de golven springen, echt een prachtig zicht. We blijven hier een kwartiertje bij de dolfijnen hangen en genieten met volle teugen. In de verte zien we een grote groep zeevogels naar beneden duiken en het zou best eens kunnen zijn dat er daar een school vissen zit die de dolfijnen net gedecimeerd hebben. Na dit spektakel gaat het allemaal veel sneller naar de haven. Daar liggen nu drie grote cruiseschepen, een Nederlandse, één met vlag van de Bahama’s en de Disney Wonder. Cesar vraagt Timo om enkele foto’s te nemen en hem later door te sturen voor zijn dochter. Geen probleem. Op ongeveer drie kwartier zijn we terug in de haven en daar laden we snel alles terug in de pickup en gaan nog snel even kijken in de haven zelf. Dat is militair terrein en we mogen er eigenlijk niet naartoe, maar omdat er een paar grote leguanen zitten mogen we snel eens kijken. Op de grond zit er echt een hele grote en in de boom ook nog eentje. Die laatste heeft echt prachtig oranje aan zijn keel en is een dominant mannetje. We hebben wel wat leven gezien, onder water, op het water en nu boven water ook, echt aan prachtige dag al.

Cesar moet nog even de flessen gaan afleveren, spullen spoelen en dan zet hij ons af aan het benzinestation en kunnen we terugwandelen naar het hotel. Daar al het zout van ons spoelen en materiaal dat we bij ons hebben proper maken. Daarna gaan we de stad in om met vier Mojito’s onze eerste duik in Mexico te vieren, echt leuk. We vinden een bar met happy hour, twee voor de prijs van één, maar drinken er dan ineens vier. Met de zon in ons gezicht, zicht op zee en een lekker drankje kijken we terug op een hele leuke eerste duikdag. Dan keren we terug naar het hotel. Veerle rust even en Timo schrijft het verslagje van de dag in de zon met een pintje naast hem en een zak chips met Jalapeño-smaak, echt dik OK. Tegen ongeveer zeven uur is het tijd om iets te gaan eten. We stoppen bij ‘Paradise Burger’ en het eten is daar echt schitterend. Timo neemt fajita en Veerle een Hawaiian Burger. Die fajita wordt geserveerd in een pan en aan tafel geflambeerd, echt heel erg leuk. Het smaakt dan ook nog echt goed: beef, scampi’s, chicken met paprika’s en ajuin en heel erg lekker op smaak gebracht. Veel te veel, maar wel dik OK. Ook de burger van Veerle smaakt goed en we genieten. Het is al stilaan rond negen uur en we krijgen onze klop, dus keren we terug naar het hotel en gaan slapen. We vallen direct in slaap en zullen helemaal tot de ochtend blijven liggen. Het jetlaggen is er niet meer bij. Of eigenlijk is het er nooit bij geweest, want we konden gewoon ook erg moe geweest zijn van het lang opblijven en lang vliegen de eerste dag. Morgen duikdag twee en dan misschien een dagje zonder planning of we vinden misschien toch nog iets. We’ll see!

 

Donderdag 1 december 2011: Duikdag twee: Majahuitas Beach South en North

Opstaan, opstaan, opstaan. De lawaaimakers zijn ermee gestart. Elke ochtend komt er een vuilniskar voorbij met veel getoeter en gebel. In België kennen we een belleman, maar niet in deze vorm. Er is iemand constant bezig om een bel te doen klingelen zodat iedereen weet dat de vuilniskar er is, ook de mensen die aan het slapen zijn. Een voordeel is dat over het algemeen de wegen wel proper zijn, maar de kwaliteit ervan is niet ideaal hier. De kasseien liggen niet echt strak, maar je neemt gewoon het voetpad en dan is het OK. Hier is het ook veiliger wandelen, want ze rijden hier als gekken en stoppen niet voor overstekende voetgangers. Aan de belangrijkste kruispunten staan wel politieagenten die alles proberen in goede banen te leiden. Er begint een beetje leven te komen rond een uur of zes - half zeven en dat is ook de moment dat wij wakker worden en ons klaarmaken voor een vroeg ontbijt. Wij beginnen ons ontbijt al om half acht en zorgen dat we klaar zijn tegen de moment dat Cesar ons komt ophalen aan het bezinestation. Vandaag gaan we weer voor een extra bij het ontbijt, want we zullen de extra calorieën wel nodig hebben om de dag door te komen. We gaan met de lift naar de vierde etage en daar zijn de mensen van het restaurant al druk in de weer met niemand. We zijn er namelijk weer als eersten. We drinken koffie, een glas fruitsap, nemen een beetje fruit en krijgen een eitje met spek en eten op ons gemak tot het tijd is om te vertrekken naar het bezinestation, want daar pikt Cesar ons op.

We gaan terug helemaal naar beneden en wandelen naar de plaats van afspraak. We zijn niet alleen vandaag maar ook niet voldoende om naar Isla Marietas te gaan: daarvoor zou Cesar nog één persoon meer nodig hebben, hij gaat enkel naar daar met minimum vier duikers. Onze metgezel is vandaag Dario, een Argentijn uit de buurt van Buenos Aires en we gaan dus naar Majahuitas. Eerst de flessen opladen in het vulcentrum en dan naar het kleine haventje om te vertrekken. Alles gaat rustigaan vandaag, want het is wederom heel erg warm. De pickup uitladen en rustig alles naar de boot brengen. Vandaag is het dezelfde boot en kapitein als gisteren. Hopelijk is hij net zo goed als gisteren en kan hij voor ons ook het één en ander vinden op de heen- of terugreis. Op een klein half uurtje zijn we klaar en kunnen vertrekken naar de andere kant van de baai, net als gisteren ligt Majahuitas ten zuiden van de haven, maar nu is het veertig minuten varen en niet maar een half uur. Niet erg, want we hebben voldoende te bespreken onderweg. We gaan nog eens over dezelfde regels als gisteren en krijgen nog eens alles te horen over lucht en andere tekens. De veertig minuten zijn dan ook snel om en we mogen onze pakken ook beginnen aandoen op de boot voor onze eerste duik. Timo hangt als eerste in het water, nu met een BCD maat Large in plaats van Medium gisteren en dat voelt ook iets beter. Veerle is tweede en dan is het nog een kleine tien minuten wachten op Dario en Cesar. Iedereen klaar en zakken.

Veerle en Timo hangen achteraan en blijven op iets mindere diepte dan Cesar en Dario in het begin. En dan ineens gaat Dario terug naar boven. Cesar zegt ons hier te blijven en hij gaat eens kijken wat er aan de hand is. Wij zijn gedaald vlak boven een soort rog en kijken op ons gemak naar het beestje en nemen al een paar foto’s. Na een minuut of vijf zijn ze allebei terug en we kunnen nu effectief starten aan de duik. Het eerste stuk is over zand en hier zien we regelmatig kopjes naar boven komen van de garden eels. Echt heel erg leuke beestjes. Ook voor Timo is dit de eerste keer dat hij ze ziet. Dan bereiken we wat rotsen en hier in de spleten zitten verschillende murenes verscholen. We duiken ook af en toe terug over zand en dan zijn die roggen weer van de partij. Balloonfish zwemmen naast ons en wederom de vele kleurrijke vissen, echt een prachtig zicht. Het is zelfs beter dan gisteren, want nu zien we toch een meter of acht ver en we doen de hele tijd een driftduik. Dan wijst Cesar ons een schorpioenvis aan en we genieten van het beestje. Timo neemt foto’s en probeert dan Cesar en Dario in te halen, maar mist even Veerle. Hij kijkt links, rechts, onder en boven en daar hangt ze. We zijn iets meer dan vijfentwintig minuten aan deze duik bezig en ze is even de controle over haar buoyancy kwijt gespeeld. Zelfs zo erg dat ze op een halve minuut al enkele meter boven Timo hangt en dan is ze het helemaal kwijt. We waren bijna de hele tijd bijna rond de twintig meter gebleven en ze had iets te veel lucht in haar vest gedaan. Nadat we de schorpioenvis gezien hadden, moesten we terug vertrekken en ze had het even niet meer. Timo gaat rustig achter haar aan en komt zo rond de tien meter. Dan heeft Cesar door dat er iets mis is, eigenlijk nog snel, en doet teken aan Timo waar zijn buddy is. Hij zegt aan de oppervlakte en Cesar komt naar hem toe. Hij heeft ondertussen al bijna tegen het half uur gedoken en zit rond de duizend tweehonderd PSI. Dat is nog voldoende om naar de oppervlakte te gaan, maar niet genoeg om nog mee te duiken met Cesar en Dario. Hij gaat dus stilletjes naar boven met Cesar en dan gaat Cesar terug naar Dario om de duik verder te zetten. Aan de oppervlakte ziet Timo dat Veerle al bij de boot is en velig wordt opgepikt door Christian, dus alles in orde, enkel een beetje te snel naar boven gegaan, maar er is niks dramatisch gebeurd. Uiteindelijk is een safety stop niet een deco-stop, maar wel beter om die uiteindelijk toch steeds te doen. Vandaag had Veerle er geen zin in.

Timo klautert een paar minuten na Veerle aan boord en we wachten een tien minuutjes tot Cesar en Dario terug aan de oppervlakte zijn. We doen onze duikpakken even uit en kunnen een half uurtje op een tropisch strand uitrusten tijdens ons oppervlakte-interval. Het is echt een schitterende plaatsje, je waant je echt in het aards paradijs. Zalig mooi zandstrand, met hoge palmen, prachtig azuurblauw water, wat heeft een mens nog meer nodig. We voelen ons hier direct thuis en zouden hier nog een paar weken en maanden kunnen blijven. Na een dik half uur zwemmen we terug naar de boot, klauteren erop en varen naar de tweede duikplaats van de dag. Dat is niet ver hiervandaan. De eerste was South Beach en deze hebben ze origineel North Beach gedoopt. We doen het in een andere volgorde deze keer. Eerst Veerle, dan Timo, dan Dario en als laatste Cesar. We zakken opnieuw erg op ons gemak, Veerle krijgt terug één kilo meer mee, net als gisteren om iets als deze ochtend te vermijden en deze keer zal het dan ook beter verlopen. We duiken met de stroming mee en we zien direct al een spotted pufferfish en nog geen vijf minuten in de duik ziet Veerle een eagle ray langs ons passeren. Eerst genieten van het majestueuze beest en dan een onduidelijke foto nemen. We duiken tussen de honderden vissen en hangen als het ware in een vissenfile, echt prachtig gevoel om hier zo te hangen. Opnieuw spotten we een paar pufferfish, porcupinefish en een paar murenes. Er hangen ook een stuk of vier angelfish bij elkaar in de buurt en tussen een paar kleine rotsen zit er een juvenile van: klein, maar erg schattig en mooi. Ook een helemaal gele kogelvis zwemt voor onze neus weg in het groene water en dan doet Cesar teken om op te letten. Een pareloester staat open en als hij met zijn vinger knippert erlangs sluit die zich. Net als die kleine kerstboomkokerwormen waar Timo hetzelfde mee doet om het aan Veerle te tonen. Er moeten hier ook kreeften zitten, maar we zien alleen het achtergelaten karkas van één. Stilaan keren we om en Timo dacht dat we dan tegen de stroming zouden moeten vechten, maar iets minder diep staat die heel anders en we duiken nog steeds met de stroom mee. Hier wordt het soms een beetje ongemakkelijk, want er hangt ook wat deining die ons van links naar rechts sleurt en je hebt er geen controle meer over. Je merkt even dat Veerle nog niet volledig op haar gemak is hier, maar wat wil je. Voor de rest van de duik (en duiken) heeft ze het heel erg goed gedaan, behalve dat ene probleemje dan, maar swat. Drieband butterflyfish zwemmen ook zoals de vorige duiken constant naast ons en de hele vele kleintjes trekken ook onze aandacht.

Op iets meer dan vijfendertig minuten wordt het tijd voor onze safety stop en die doen we heel erg goed deze keer. Een totale duiktijd vandaag van veertig minuten en we kijken terug op twee leuke duiken vandaag en twee even leuke gisteren, hoewel die van vandaag veel rustiger waren en er veel meer te zien is geweest. Dario en Cesar hebben nog lucht en willen nog tien minuten langer verder duiken en dat is geen enkel probleem. Wij maken ons klaar voor de terugreis en installeren ons op het voorste stuk van de boot om te kunnen zonnen en iets te eten. We hebben niet het geluk van gisteren en zien geen dolfijnen of geen walvissen, maar ja we zullen nog wel eens de kans hebben om die te zien zeker. Volgens Dario kan je in Argentinië er zelfs mee duiken, ook eens interessant. Op veertig minuten zijn we terug bij de haven en meren aan tussen de andere kleine bootjes. Daar doen we dezelfde drill als gisteren, alles mee helpen inladen in de pickup, dan naar Cesars vulstation, alles afspoelen en Cesar zet ons af vlakbij ons hotel. We zullen ons eerst douchen en dan naar Banderas Scuba Republic gaan om de logboeken in te vullen en geld terug te krijgen van de meerprijs van Marietas dat we niet gedaan hebben. De douche doet goed en we zijn op minder dan een half uur al onderweg naar Colombia Street richting Correos de Mexico, het postkantoor. Veerle kan nu eindelijk haar kaartjes posten en dan is het snel naar BSR voor de logboeken. Opnieuw worden we met open armen ontvangen door Cesar en hij vraagt hoe we het vonden. De service was echt heel erg goed, heel persoonlijk en alles was in orde. De kwaliteit van het gehuurde materiaal was perfect, we zagen hoe hij het onderhoud deed en dat was ook goed en het duiken ook dik OK. Als we een walvis hadden gezien of een manta was het nog beter, maar de Pacific is geen zoo, dus we zijn heel erg blij met hoe we ontvangen zijn door Cesar. We vullen de duikplaatsen in en stempelen de logboeken af en dan vragen we de overschot terug van de duiken. Hij kan in plaats van het bedrag voor elk van ons een T shirt geven van de duikschool en dat nemen we graag aan. Het zijn zelfs erg mooie met achteraan twee eagle rays die de DAN vlag vormen, geen slechte deal. Dan is het tijd om iets te drinken op Veerle haar eerste oceaanduiken en ze heeft zelfs al twee driftduiken gedaan, you rule baby!

We nemen plaats bij La Maquina op het strand en bestellen ons een celebration cocktail: tequila sunrise. We zijn nog maar net aan de eerste bezig en Dario komt langs het strand op ons toegewandeld. We nodigen hem uit om erbij te komen zitten en praten wat over duiken, over zijn en ons thuisland. Misschien is Argentinië toch een interressante bestemming begin volgend jaar. We zien wel. We hebben een leuke avond en genieten van de zonsondergang. Dario geeft zijn e-mailadres en we zullen zeker een mailtje sturen om wat foto’s te laten zien van de duiken hier, echt dik OK. Na de derde tequila sunrise is het stilaan genoeg en we keren terug richting Malecon. Onderweg merkt Timo dat er een soort processie aan de gang is naar de grote kathedraal. Even dit nog meepikken: verkleed met hoeden met fake pluimen staat er een persoon drums te slaan, terwijl anderen op het ritme dansen. Daarna volgt de stoet van de processie en iedereen loopt mee, ook een keischattig Mexicaans jongetje, die echt wel doorheeft dat hij op de foto staat. In La Chata gaan we daarna iets eten: deze keer neemt Veerle de scampi’s van vorige keer en Timo gaat voor de saté. Het is geen saté als bij ons met blokjes vlees, maar met echte stukken beef erbij die opgerold zijn en gebakken volgens de wijze die je wil: om zeker te zijn hier toch wel ‘well-done’. Het smaakt weer heel erg goed en we genieten van het eten en van deze leuke, eigenlijk schitterende afsluiter van een nog magnifiekere dag. Na het eten zijn we voldaan en gaan terug naar het hotel. Daar zitten we nog even op ons balkon en gaan niet te laat slapen zo rond een uur of negen zijn we moe en vallen in slaap. Op naar een volgende leuke ‘rustige’ dag morgen.