2012

Fotoalbum Oosterschelde

Duiken

Oesterdam: Jacht op de sepia, maar niet gevonden: wel sepiola en baby-snotolf

Een drukke werkweek achter de rug en gisteren in extremis nog afgesproken om op vrijdag 11 mei nog eens naar Oesterdam te gaan. We hebben de hele week al gelezen en gehoord over drukke duikplaatsen, want de sepia-gekte is stilaan weer aan het toeslaan in Zeeland. Er zijn al een paar duikers die ze gezien hebben, dus wij gaan ook eens een kijkje nemen in de Oosterschelde. Ju gaat rechtstreeks vanop het werk naar Oesterdam, Roel en Timo vertrekken rond zeven uur naar de Gortzakweg in Tholen. We kennen onze weg al heel goed, hoewel het geleden is van 30 juni vorig jaar dat we daar nog gedoken hebben. Hopelijk vinden we onze weg nog onder water. Wanneer we toekomen op de grote parking voor de dijk zien we dat er toch iets meer duikers zijn dan we gehoopt hadden. Er zijn blijkbaar nog duikers die dachten rustig te duiken tijdens een avondduik. We maken ons klaar en wandelen over de dijk naar de instapplaats. We dachten even iets verder te water te gaan richting mosselcultuur, maar er staat veel wind en de golven kletsen tegen de dijk aan. We kiezen dus voor iets minder golfslag en gaan gewoon langs de trap het water in. Snelle buddy-check en dan kunnen we starten. Het water is al veertien graden, blijkbaar hebben de zonnige dagen eerder deze week het water toch doen opwarmen.

Ju neemt de duikleiding en zal ons naar het platform loodsen. We kunnen onder water al direct zien dat het zicht niet zo goed zal zijn vandaag, dat zal wel door de wind komen, maar we blijven goed dicht bij elkaar en vinden snel de wand om richting platform af te dalen. Hier schieten elke twintig centimeter platvisjes weg en met meerdere tegelijkertijd. Een leuk zicht om die kleine beestjes te zien reageren op onze lampen. Hoe dieper we zakken hoe slechter het zicht wordt en dat wordt helemaal niet te doen wanneer we aan het platform aankomen. Er zijn juist twee duikers rond en over het platform aan het duiken en die hebben het zicht verminderd tot een paar centimeter. We komen bij het platform, zien de stenen op de bodem en het gaat hier een beetje omhoog, dus we weten dat we er bijna zijn. We zien het ijzer van het platform echter pas wanneer we er met onze neus op zitten. We draaien mee met de constructie en zien een grote witte vlokkige naaktslak, zelfs twee. We ronden het helemaal en zien nog een derde grote vlokkige naaktslak en op de bodem van het platform zit een zeedonderpad. Zelfs met dit slechte zicht is het nog OK. We zoeken nog even het hele platform af en willen dan de wand terug op. Net voor onze neus vertrekken nog twee duikers en die zorgen ervoor dat we niks meer zien. Even de drie lampen goed bij elkaar houden en de wand volgen tot het een beetje uitklaart. We zijn al iets minder dan twintig minuten aan het duiken wanneer we ineens Roel zijn lamp op en neer zien gaan. Hij heeft een sepiola gezien. Een sepiola, echt? Hier? Jazeker, we hebben op Oesterdam nog nooit een sepiola gezien, maar voor alles is een eerste keer.

We blijven even hangen rond het kleine beestje en genieten van de aanblik van het kleine inktvisachtige dier. We zien hoe die met zijn kleine tentakeltjes zand over zijn lichaam en kop trekt en dan bijna helemaal weg is. Even dichterbij komen en dan vertrekt die terug in de aanval: even dapper vechten tegen de lamp van Jurgen. We vinden een sepiola toch een leuke ontmoeting in de Oosterschelde en misschien zelfs één van de mooiste zaken die hier te zien zijn. We duiken verder de wand af en tegen de veertig minuten keren we om en een seconde later zien we al direct een tweede sepiola, nu een kleiner exemplaar, maar deze is zelfs iets "agressiever" dan de vorige. We zijn de hele tijd aan het uitkijken naar sepia's, maar die zien we niet. Een grote zeenaald houdt zich wel verborgen tussen wieren en andere planten. Hij is niet op zijn gemak, want gaat dan het ruime sop kiezen. Hij zwemt richting Jurgen, blijft even hangen en verdwijnt dan in het donkere water onder Ju door. Op de rotsen en oesters en ook ertussen zien we regelmatig wakame wier. We weten dat dit de thuis kan zijn van kleine baby-snotolfjes. We zoeken en vinden er een stuk of vier. Eentje is echt heel erg mooi gekleurd, mooi groen met een erg mooie tekening op het kopje. De anderen zijn iets kleiner en zijn iets meer groen-bruin-oranje en moeilijk te spotten tussen het wier. Ook al omdat ze echt klein zijn. We denken dan dat we de grote versie van de snotolf dit jaar niet meer te zien krijgen. Tja dat is dan voor 2013.

De duik komt stilaan ten einde en we zien nog steeds enorm veel platvisjes wegzwemmen wanneer we de safety stop doen. We moeten eigenlijk niet veel safety-stoppen, want we zijn maximum twaalf meter geweest. Helemaal op het einde van de duik tussen de alikruiken ziet Timo nog een erg moooie paardenanemoon, maar omdat het zicht slecht is en er veel partikels in het water hangen, trekt de foto niet echt op veel. Het water uit, even opwarmen en dan nog ene gaan drinken in Bornem. Dan naar huis en genieten van een welverdiende nachtrust.