2012

Fotoalbum Oosterschelde

Duiken

Donderdag avond, leuke duik op Oesterdam: sepiola, sepiola, sepiola, sepia, sepia, zeenaald, zeenaald

Omdat de sepia gekte volledig heeft toegeslagen in Zeeland kiezen we ervoor om op een donderdag na het werk een duik te doen op Oesterdam. Al redelijk laat na het werk is de afspraak bij Roel thuis tussen zes en half zeven. Ik slaag erin om iets over zes thuis te vertrekken en om twintig voor zes bij Roel te zijn. Alles stond al klaar in de auto van bij thuiskomst na het werk en bij Roel duurt het ook maar vijf minuten om alles in de auto te zetten en naar Tholen te rijden. Ik doe even snel een SMS naar Jurgen dat ik thuis vertrokken ben en dan kan die ook vertrekken op het werk in Vilvoorde, dus dan zouden we er ongeveer gelijktijdig moeten zijn. Het is nog avondspits, maar richting Antwerpen valt het nog mee en op de ring is het even een beetje vertraging, maar op een uur zijn we toch op Oesterdam. Jurgen heeft iets minder geluk gehad met het verkeer, want er was veel file op de E17 van Brussel naar Antwerpen. Uiteindelijk komt hij er ook toe, ongeveer een half uurtje na ons. Roel en ik hebben onze flessen al klaargemaakt en beginnen ook al aan de rest van de voorbereidingen van duikpak en zo. Omdat het zo warm is beslissen we toch om nog even te wachten. Oververhitting in een droogpak, zelfs in een natpak is wel mogelijk met deze zon. De lente is dan uiteindelijk toch begonnen in België en Nederland. Of anders gezegd we hebben de lente overgeslagen en ineens naar de zomer overgegaan. Doet er niet toe.

Ik kruip in mijn droogpak, hang mijn vest op mijn rug en neem alles al mee naar de trap. Ik ga hier niet beginnen wachten op die andere twee, want dan ben ik helemaal uitgedroogd en oververhit. Snel afkoelen dus in het water. Het zweet druipt van mijn gezicht bij het naderen van de trap. Snel even kop onder water steken en al veel beter. Ju en Roel komen er ook aan en we kunnen duiken. We hopen echt dat we iets zien vandaag. Het zicht bij het vertrek is niet je dat, maar er zijn net drie duikers vlak voor ons vertrokken richting platform, dus er hangt wel wat zand en andere toestanden in het water. Die toestanden zijn oorkwallen, zeedruifjes, meloenkwalletjes, dus niet alleen slecht zicht door andere duikers. We vrezen even dat deze duik niet echt een goede zal zijn, maar dat zal nog moeten blijken. We vertrekken richting platform en ik zie ineens al direct twee, jazeker 2 sepiola's. De ene is iets groter dan de andere, maar ze zijn allebei niet blij met het licht op hen. Misschien waren ze wel innig met elkaar bezig en hebben we hen gestoord. Foto's en nog eens foto's: de flits gaat tegen tien per minuut. Terwijl we hier zo hangen, heeft Ju een probleempje en gaat even naar boven om dit recht te zetten. We blijven even hangen, maar beslissen dan toch om eens een kijkje te gaan nemen boven.

Met Ju is alles in orde, alleen heeft hij de laatste duiken veel last met zijn bril. Hij zal toch één van de volgende dagen of weken zijn masker onder handen moeten nemen. Wat er precies moet gebeuren weet niemand, maar hij moet toch alles eens nakijken. We zakken terug als het water terug uit zijn bril is en zakken terug direct op een sepiola. Is dat dezelfde, kans is klein, maar het kan natuurlijk. Door naar boven en terug naar beneden te gaan zitten we niet meer op koers voor het platform, dus we zoeken er niet naar, we maken een beetje diepte en volgen dan de wand. Weer bewegende lampen, weer een sepiola. Tja het is hier een klein feestje van sepiola's vandaag. In totaal zullen we er meer dan tien zien. We hebben niet geteld maar het zijn er een hele hoop geweest. En elke keer begint het kleine beestje een dappere aanval tegen de duikers en tegen de lampen, dan zoekt hij dekking onder het zand en we zien dat de sepiola van kleur verandert. Echt leuk. Met de kleine armpjes trekt die dan zand over zijn kop tot alleen de twee kleine ogen nog zichtbaar zijn. Eigenlijk zijn het grote ogen in vergelijking met de afmetingen van het hele beestje, maar omdat een sepiola echt maar maximum vijf tot zes centimeter is, zijn de ogen best klein. De kleur van de ogen is ook prachtig, soms met kleine blauwe stipjes en als je goed kijkt zie je allerlei kleuren tot zelfs goud in het diertje. Bij één van zijn aanvallen laat een hele kleine sepiola van nog geen centimeter een wolkje inkt na. Echt keischattig zo'n kleine met grootheidswaanzin.

We blijven de hele tijd de wand volgen rond de zes meter en zien dan nog een gast van Oesterdam. Een grote zeenaald ligt tussen de wieren en op die wieren zie ik een mini-baby-snotolf. De zeenaald is rond de dertig centimeter en dat is normaal voor wat we in het verleden al gezien hebben. Daarnaast verdwijnt de baby-snotolf in het niets want die meet maar een paar millimeter. Niet echt moeite doen om een foto proberen te nemen. We gaan iets dieper duiken en zien de eerste sepia-stellingen, zonder eitjes, zonder sepia's. Volgens een discussie op een forum zouden deze stokken te smal zijn, minder dan een pink dik is niet voldoende om sepia's ernaartoe te lokken. We zitten al tegen de veertig minuten en dan beslist Jurgen om stilaan terug te keren. We zien nog een paar sepiola's en twee grote zeenaalden en komen dan in de buurt van de sepia-stellingen waar wel eieren aan hangen. Op een bepaalde stok hangen eieren die ook wit zijn en niet zwart, maar er zitten geen sepia's zelf. Die zullen naar de winkel zijn voor nieuwe inkt - niveau!!!! Ik doe dan een speciale, rare en minder leuke ontdekking. Ik doe teken naar Ju en Roel dat er een pijlinktvis ligt op het zand. Zij zien het ook, maar het beestje is dood. We wilden dit jaar een inktvis zien, maar liever niet in deze toestand. We zijn wel verbaasd dat die nog best groot zijn. Van foto's hadden we nooit gedacht dat die wel tot een halve meter kunnen worden. Deze is geen halve meter, maar zoals gezegd toch groter dan verwacht.

Heel erg leuk dat we al sepiola's zagen en de zeenaalden, maar we kwamen eigenlijk voor de sepia's. Nog een tentje voorbij duiken zonder sepia's en dan zien we felle lichten onder water die nogal stationair zijn. Dit is het teken voor ons om eens te gaan kijken. En ja hoor, hier zitten drie sepia's en bijna tien duikers. Een geluk dat die beesten zich weinig of niks aantrekken van de duikers, anders waren ze al gaan vluchten. Op een bepaald moment is het zelfs bijna stadionverlichting dat ons en de sepia's wordt aangeboden door een ijverige cameraman. Iedereen heeft recht om de beestjes te zien, dus we laten ze maar doen. Hier valt het zicht nogal mee, want de stokken staan dichtbij steenstort. Daardoor komt er minder stof opgewaaid, dan op andere plaatsen. De drukte wordt iets minder, want een paar duikers vertrekken, maar wij blijven nog een vijf minuten hangen bij onze vrienden. Het is echt een schitterend zicht, maar dan houden we het ook voor bekeken en blijven op dezelfde diepte duiken tot we het ijzer zien van het platform. Hier gaan we dus terug richting kant, doen onze safety stop in het gezelschap van een sepiola, even toch, want lang blijft die niet bij ons en dan uitduiken naar de kant. Uiteindelijk komen we uit het water na éénentachtig minuten duiken. De duik was niet je dat, we hebben er al betere gehad, maar we zijn toch blij dat we even onder water hebben gehangen. Neen, alle gekheid op een stokje: het was een schitterende duik. Dat kan ook niet anders in het gezelschap van sepia's en sepiola's, echt een toppertje. Het wordt moeilijk om deze nog te overtreffen dit seizoen, maar we proberen het toch.

Nog even een noot: bij ons vertrek zagen we ook een soort duizendpoot in het water hangen van een viertal centimeter, ook net als de sepiola aanvallen te doen tegen de lampen, maar we hebben geen idee wat dit zou kunnen zijn. Jurgen spreekt over een zeeluis of zeevlo, maar ik doe nog even onderzoek op het internet om uit te vissen wat het zou kunnen zijn. Later misschien meer info.