2013

Fotoalbum Oosterschelde

Duiken

Wemeldinge Parking - Kattendijke: Slanke Waaierslak

Een relatief warme (lees: Ok'e) zaterdagmiddag en we beslissen in extremis nog te gaan duiken vandaag. Morgen wordt het lastig om te gaan voor een paar van ons en deze avond kunnen we allemaal nog, dus dat is nog dik OK dan. Het is kentering om iets over negen deze avond, dus laat wordt het sowieso. Afspraak bij Jurgen thuis rond zeven uur, Roel komt naar daar en ik ook. We gaan eens testen of de VW Passat groter is dan de andere. De Volvo heeft een kleinere koffer en blijkbaar de Audi ook, want in de koffer van de Passat kunnen met een beetje heen- en weerbewegingen de drie bakken makkelijk staan. Er kan zelfs nog een fles voor de bakken liggen en de koffer kan nog vlotjes dicht. Wij dus met z'n drie naar Wemeldinge. We zijn er op een dik uur en stoppen bij de Tetjes. Even kijken en misschien toch iets verder terug rijden, want ze hebben net de sasdeuren opengezet en dan zou het wel eens problematisch kunnen worden met het zicht. Daar alles uitladen en klaarmaken om te gaan duiken. En dan ineens krijg ik iets in mijn hoofd dat het misschien niet mega veilig is de auto hier apart te laten staan. Niet dat het op Parking veel drukker is, maar hier staat de auto echt helemaal alleen en er wordt al vaak genoeg gewaarschuwd voor inbraken hier in Zeeland en langs deze dijk specifiek. Geen risico's dan maar en richting Parking. Daar staan nog twee auto's en beneden is het een hels kabaal. Ik denk dat er hier een club nog aan het feesten is na een dagje duiken. Sfeer is er in ieder geval volle bak.
Wij zijn ondertussen eveneens volle bak sfeer aan het maken: alles wordt nu definitief in orde gemaakt, droogpak goed dicht, flessen op de rug, natpakken ook goed dicht, eveneens flessen op de rug en dan wandelen we naar de kant van het water. Naar beneden tot waar het water op de kant zachtjes klotst: een zalig zicht, want het heeft hier al veel ruiger gedaan de laatste maanden. Vandaag iets minder beaufort, dus alles is top om een duikje te doen. Voor mij is het nog maar de tweede dit jaar hier aan de Oosterschelde, door slechte weersomstandigheden en ook door twee keer op vakantie te gaan en ziekte. Neen, ik verwacht niet echt medelijden. Even opletten want het groene spul (wieren) op de dijk is lekker glad. We haasten ons een beetje, want we hebben een beetje tijd verloren met de verhuis van Tetjes naar Parking, maar we halen de kentering nog wel. Ju heeft zijn camera eens mee en ik heb ook mijn beide camera's mee. Ju neemt de duikleiding, dus hij duikt in het midden, ik rechts en Roel links. We vertrekken na een paar meter te hebben uitgezwommen en duiken dan onder. De grote lange wieren maken het ons niet altijd even makkelijk om samen te blijven, maar het lukt ons toch. Een groene wierslak passeert ons, een vlokkige naaktslak en dan nog één. De krabben doen net alsof we er niet zijn of andere zijn al snel op de vlucht wanneer ze ons zien aankomen. De lange wieren zorgen ervoor dat we links en rechts even uit elkaar moeten gaan, maar het zicht valt nog wel mee. Het is niet speciaal goed want er is wel wat stof in het water, maar over het algemeen is het niet slecht: een meter of drie hier boven op het platte stuk. Na een minuut of acht bereiken we de wand en duiken we tot een diepte van een meter of vijftien. Alles gaat vlot en dan doen ze het licht uit. Tja da's natuurlijk normaal he: eens beneden de tien meter is het niet meer te doen zonder lamp, dus schijnen om iets te zien.

Wat mij direct opvalt en wat ik ook wist van de vorige duik van Roel en Ju hier is het aantal galathea's. Die kleine kreeftjes zijn er echt 'en masse' vandaag en dit seizoen en ze zijn zelfs niet echt schuw. De lamp in hun gezicht en ze blijven gewoon zitten. Echt wel mooi met die kleine scharen en dan dat kleine blauw-paarse puntje aan die scharen, echt geestig. We zien er wel twintig deze duik - alsof we die al zouden tellen. Er zijn er twee die al een heleboel zeepokken op hun lichaam hebben groeien. Dat is wel een grappig zicht. Buiten de twee slakken hebben we geen andere soorten gezien. Vorige keren had ik verhalen gehoord over slanke waaierslakken die hier met tientallen tegelijk zaten, maar nu geen enkele. We duiken op ons gemak verder, de stroming valt even weg en trekt dan stilaan terug op gang. We keren terug richting westen na vijfendertig minuten en gaan kalmaan minder diep duiken. En net wanneer we juist gekeerd zijn, doet Ju teken: Yes, toch een slanke waaierslak mijn duik is alvast geslaagd. Joepie. Echt genieten van zo een "roodtipje", echt een prachtig wel klein exemplaar van deze soort. Inderdaad, niet megagroot en we zien er slechts eentje, maar ik ben echt super blij dat ik deze soort eindelijk eens gezien heb. Ja, dit is de eerste keer dat ik ze zie hier in de Oosterschelde. Foto maken en dan verder duiken. We merken hier ook dat de stroming echt aan het aantrekken is, dus lang moeten we het niet meer maken. Stilaan aan safety stop beginnen denken, lucht uit droogpak doen, want we hangen al tegen de zeven meter en het trekt al een beetje. We beginnen tegen drie kwartier duik aan onze safety stop of toch bijna. Gaan nog even iets dieper en dan beginnen we tegen de vijftig minuten echt aan onze safety stop. Een kleine snotolf vindt het nodig om dag te komen zeggen. Ik heb wat last om mijn droogpak ontlucht te krijgen, dus ga terug een beetje dieper, doe daar wat lucht eruit, maar blijkbaar zit er nog een hoop in. Ondertussen blijft de kleine snottie rond ons zwemmen, rond ons en tegen ons en vooral tegen de lampen. Het beestje is al drie centimeter groot, dus echt al een kleine snotolf met de kenmerken van een volwassen exemplaar. Ondertussen heb ik toch wel wat last om de buoyancy onder controle te houden met het ontluchten van het droogpak. Meer ontluchten, vest is al volledig leeg, maar toch word ik naar boven getrokken. Safety stop is dan volledig gedaan en ik probeer niet meer te vechten, want ik schiet echt naar boven. Direct vest opblazen aan de oppervlakte en wachten op die andere twee.

Nog geen minuut na mij komen ze ook boven en ze komen al direct twintig meter van mij boven, dus samenkomen en naar de kant palmen. Geestig. We raken er allemaal, maar eens mijn vinnen uit vlakbij de trap sla ik even in paniek want hebt terug kramp. Dat was ook de reden van het naar boven schieten ook al, want had toen al last van kramp in de linkerkuit. Ik had mijn vinnen al uitgedaan en kon niet meer tegen de stroming op zonder vinnen. Ju helpt me even en al snel is het probleem van de baan. Wel even schrikken dat ik zo paniekerig ben geworden, maar alles al snel onder controle en dan terug naar de auto en alles inladen. In centrum Wemeldinge nog iets drinken en dan naar huis, zodat we tegen half een ongeveer terug in Bornem zijn. Snel nog materiaal in de bak onder water zetten en dan bedje in, want best moe.