2013

Fotoalbum Oosterschelde

Duiken

Pannenkoekenduik Zeelandbrug: Rode poon, harlekijnslakjes en zilverblauwe knotsslak

Een zalige zaterdag dient zich aan. Het is al warm om iets voor acht wanneer we opstaan, een klein beetje bewolking en een beetje wind. Niet zo veel als de voorbije dagen en weken, dus het belooft een aangename dag te worden. Zalig toch! Roel en Ju zitten in Egypte en proberen daar te genieten van hun duikjes en ik zak eens af met Evy en Cartouche richting Zeelandbrug. Eerst tegen half tien naar Tisselt om de fles te laten vullen, even wachten tot die vol is en dan op weg naar Zierikzee. Alles gaat vlot tot Antwerpen en daar hebben we even file want er zijn wegenwerken aan de gang. Bouwverlof gestart, dus iedereen op uittocht en wij ook, maar meer dan vijf minuten verliezen we hier niet. De rest van de rit gaat vlotjes en we bereiken op een uur en een kwartier de Zeelandbrug. Er zijn al wel wat mensen van de club en iedereen is weer blij om elkaar weer terug te zien. Bij ons was het even geleden, want het is nogal druk geweest zowel privé als op het werk en ik heb ook wel wat schrik gehad om met zulke slechte weersomstandigheden te gaan duiken - lees: veel wind. Greet, Ilse en Vera zijn er al en die begroeten ons zoals gewoonlijk, nooit normaal, maar we voelen ons dus echt welkom. We zeggen tegen iedereen even goeiemiddag en spreken af wie met wie gaat duiken en zo en al snel mag ik de duikleiding nemen voor Greet en Ilse. Geestig, die zagen dat direct volledig zitten. We maken ons klaar en zorgen dat we ruim op tijd klaar zijn om in het water te gaan: iedereen wil er allicht in om kwart voor één, dus wij gaan er tien minuten ervoor al zorgen dat we klaar zijn. Het plan werkt perfect en we zijn in het water vlak voor de grote massa; we zien zelfs al de duikers en masse van de trap afkomen wanneer wij onze neus onder water steken.

Goed gepland T, al zeg ik het zelf. We gaan met ons drie onder water, checken dan even of alles OK is en ja, we kunnen verder. Greet hangt rechts van mij, Ilse links en zo beginnen we aan onze duik. Recht naar de diepte, tis te zeggen tot een meter of twaalf en dan duiken we een beetje naar rechts, keren terug en draaien dan iets verder terug om richting trap. Dat is tenminste de bedoeling. We merken al snel dat er terug keiveel brokkelsterren zitten. Op sommige plaatsen bedekken ze de volledige bodem van de Oosterschelde, op andere plaatsen is het iets minder. Zo veel als ooit op Plompe Toren is het niet. De duik begint maar triestig, want de eerste paar minuten zien we niet veel: een krab, een kreeft, maar meer eigenlijk niet. En dan is het alweer vergeten dat we niks zagen: onze eerste harlekijnslak. Nu weten Greet en Ilse ook op wat ze moeten letten. Door het stof in het water is het lastig een deftige foto te nemen, dus hopelijk zien we er nog meer vandaag. En ja hoor, we zien wel twintig exemplaren van deze wit-gele naaktslakken. Vorige jaren hadden we ze ook al gezien, maar het blijft echt een bangelijk zicht om hier die exotisch ogende slakken te zien. Overal gele puntjes op een wit lichaam, de tentakels hebben ook gele uiteinden en af en toe eens een streepje, echt prachtige beestjes. We zijn ongeveer een dik kwartier aan het duiken, hebben onze goede diepte gevonden en zijn al een paar minuten naar rechts aan het duiken. Alles gaat vlotjes, we hebben alles goed onder controle: alleen Greet doet een paar rare kapriolen, maar dat zijn we gewend he, zowel boven als onder water dus he. Een heremietkreeftje passeert ons, een paar kleine kreeften zoeken hun weg over de bodem en wij keren stilaan terug richting brug zelf.

We zien niet echt veel, behalve de constant aanwezige harlekijnslakken en dan ineens ziet Ilse een boompjesslak: dat is ook al een tijdje geleden, amai. Een paar jaar geleden zo veel gezien en nu nog maar eentje. We zetten de duik rustig verder richting Zeelandbrug en komen op een donker stuk, nu duiken we dus onder de brug. Je merkt duidelijk wanneer je hier toekomt. In het duistere van de brug wordt ineens Ilse bijna gek. Daar moet iets aan de hand zijn. En ja hoor: een zilverblauwe knotsslak: een prachtig exemplaar dat je eigenlijk niet zo vaak ziet hier. Vorig jaar eens 1 keer en nu opnieuw: geestig, goed gespot Ilse. We genieten even van het zicht van deze mooie naaktslak en dan ineens wordt onze aandacht getrokken door een rode vis. Que? Een rode vis in de Oosterschelde? Yep, een rode poon. Een kei mooi exemplaar ligt eigenlijk gewoon een halve meter van ons terwijl wij de slak in het oog aan het houden zijn. Hij kijkt zelfs niet eens op naar ons, maar wij kijken wel op van hem. Een mooie vondst van Ilse, echt die is keigoed bezig vandaag. De vis heeft net onder de aansluiting van hoofd en lijf een aantal pootjes staan, echt wel grappig. We zouden hem graag in beweging zien, maar laten het beestje in rust verderdoen. We zijn al bijna vijftig minuten onderweg en we moeten nog terug aan de trap raken, dus ik geef teken dat we terug moeten keren en de twee dames volgen braaf. Of beter, moeten op mij wachten, want ik ben een zak lood kwijt. Met droogpak en dan de helft van je lood verliezen, dat is niet echt om te lachen, dus snel alles terug op zijn plaats steken en verder. Dan dus terug lood kwijt, even tussen de riem van de jacket steken en dan verder. Nu lukt het wel goed om alles tot het einde van de duik vast te houden.

We komen minder diep, zien nog een paar mega grote heremietkreeften, een paar noordzeekrabben. Tja die hadden we ervoor ook al gezien, maar door de blijheid van het zien van harlekijntjes, ringsprietslak én rode poon was ik dat helemaal uit het oog verloren. Een schitterende duik dus nog eens aan de Zeelandbrug. Op onze laatste meters worden we langs alle kanten omsingeld door harders, echt mega grote vissen, die ineens voor je schieten en dan weer ineens weg zijn. Echt wel geestig om de duik op deze manier af te sluiten. We doen veilig onze safety stop en kunnen dan naar de kant gaan. We zijn dan al vijfenzestig minuten onderweg en Greet begint het frisjes te krijgen. Maar geen nood, want we zijn bijna aan de trap. Even een laatste inspanning van onze vinnen en we kunnen uit het water gaan en ons even afkappen onder de brug in het gezelschap van de anderen van de club. Echt een bangelijke duik met een zalig weerzien met iedereen. Na de duik en het opruimen blijven we nog even en genieten van een pannenkoekje, want het is en blijft wel een pannenkoekenduik he. We houden ervan om nog wat in de zon te zitten na te praten over de duik en al uitkijken naar komende weken en komende duiken. Ronny heeft last gehad met zijn lamp en kan voor zijn tweede duik die van mij even lenen. Toch een goed hart hé: al zeg ik het zelf al tot twee maal toe vandaag. Rond een uur of drie vertrekken we met Cartouche terug naar huis. We horen hem eigenlijk helemaal niet, want hij is stikkapot en wij ook. Dus thuis nog even genieten van de rust op het terrass en dan klaarmaken voor de afspraak van vanavond: spaghetti eten bij de tennis in Hoegaarden. Komt allemaal goed hoor.