2013

Fotoalbum Oosterschelde

Duiken

Exploring New Frontiers: West- en oostbout Burghsluis

Zijn we passioned of niet? Jurgen, Evy, Cartouche en ik rijden in weer en wind - zelfs bijna onweer onderweg - anderhalf uur van thuis naar Burghsluis. Een duikplaats iets verder richthing Oosterscheldekering dan Plompe Toren en de dichtste langs deze kant van de Oosterschelde. We vinden goed onze weg, maar het weer is echt wel niet OK. Even is er zelfs twijfel of we wel duiken, maar we hebben geen anderhalf uur in de auto gezeten voor een koffietje. We zijn er als eersten, vervolgens komen Kristof en Sandrien er ook aan en iets later ook Mark en Eva. We hebben echt een slechte dag uitgekozen, want net wanneer we de briefing krijgen van Mark begint het te gieten en te gieten, echt niet te doen. Even blijven we staan, maar niet lang, want anders zijn we al helemaal nat voor we moeten starten met de duik. En in een droogpak met natte kledij is niet echt aangenaam en ook niet de bedoeling. Briefing gedaan, buddy-teams worden verdeeld: Jurgen en ik duiken samen, Sandrien en Kristof met Mark en dus kunnen we ons omkleden. Wij proberen het grootste deel al aan te doen in de auto, niet echt makkelijk, maar het lukt ons wel. Het is aan het gieten, dus om niet té nat te worden, doen we het zo. Dan zetten we de flessen klaar en tuigen ons op. Nog eerst even goede afspraken maken in verband met de stroming. Als de stroming zit zoals ze zou moeten zitten, dan kunnen we eerst even tien minuten richting Noordzee duiken, dan keren en zo verder naar de Oostbout, want we starten aan de punt van de Westbout. Jurgen en ik zijn als eersten klaar en gaan als eersten te water.
Langs de pier, rechts van ons wandelen we naar het strandje en daar op de punt gaan we het water in. De stroming is al stukken minder dan toen we hier een uur geleden toekwamen. Een tiental meter voor de twee pieren zagen we dat het water serieus aan het kolken was. Nu is het al stukken kalmer en we zijn er veel geruster op. Omdat het de eerste keer is dat we hier duiken, doen we het rustigaan en zijn we extra voorzichtig. Jurgen en ik dus te water, het ziet er wel OK uit, maar de stroming brengt ons al weg van de Noordzee. We communiceren even snel dat we met de stroming meegaan en niet ertegen gaan vechten, dus we zijn goed voorbereid. Andy had nog gezegd dat we tegen de stroming zouden gaan, maar dat lijkt nu toch anders. We zakken tot een tien meter en de zichtbaarheid valt eigenlijk nogal mee: zo'n drie meter ongeveer, maar wat we zien is niet veel soeps. Af en toe zien we een eilandje tussen het zand en de klei. Die eilandjes zijn dan vooral brokkelsterren met een verdwaalde oester, maar nooit erg uitbundig. Later horen we dat op 23 meter er meer te zien was, maar we hadden gezegd dat we ons gingen beperken tot een diepte van 15 à 18 meter. Dus wij doen maximum zestien deze duik. De krabben en de kleine visjes verdwalen over de zanderige bodem en we merken dat de stroming hier wel raar zit. Soms worden we naar boven geduwd en een seconde later worden we naar beneden getrokken, maar steeds met ons hoofd richting kant en richting oosten met het water mee.
En dan zie ik ineens iets dat we wel hoopten te zien: een sepiola: een erg kleine, maar ze zijn echt mege cute die beestjes. Een halve meter verder zit er een tweede en dan komen we er nog eentje tegen. Tot dan hadden we nog niet veel speciaals gezien. De duik gaat voorspoedig: ik had enkel in het begin wat last met de stroming, maar dat was omdat ik niet goed in het water lag. Even aanpassen, rustig ademen en duiken. Zalig. Na een dik half uur komen we aan meerr begroeiing: Hier liggen rotsen op de bodem en de brokkelsterren hebben een rustige haven gevonden om hier te kamperen. En net als op Plompe Toren zijn ze hier met velen, echt en masse liggen ze hier op de bodem en vormen een dik tapijt. Het blijft wel speciaal dit weer eens te zien. Super gewoon. Tussen de rotsen en brokkelsterren is er ook nog wat plaats voor wat anemonen, noordzeekrabben, een paar kleine zeedahlia's en veel naaktslakken. We zien niet veel verschillende soorten slakken, maar vooral (en enkel) de boompjesslak. Maar het zijn hier wel bangelijk grote exemplaren, echt wel mooie plaats om te duiken hier. Maar zeker rekening houden met de kentering en met het feit dat het eerste stuk beneden de twintig meter moet gedoken worden. We zetten rustig de duik verder tussen de stenen en de brokkelsterren en zien nog een aantal boompjesslakken. Voor de rest eigenlijk niets speciaal, maar de duikplaats met de anemonen en de zeedahlia's zijn is echt wel mooi. We denken dan ook al inderdaad dat we stilaan aan de oostelijke pier zijn, want dat stond vooral beschreven als zijnde de mooiste van de twee.
We maken ons tegen een uur duiken klaar om stilaan minder diepe oorden op te zoeken. We blijven de hele tijd hangen rond tien meter en dan ineens merkt Ju dat ik mijn externe flits kwijt ben. Hij savet the day door die terug te vinden en aan mij te geven. Thanks buddy. We duiken verder richting kant, maar komen eigenlijk niet veel ondieper. We duiken nog even verder, maar dan willen we wel zekerheid dat we in de juiste richting aan het gaan zijn. En dat klopt natuurlijk: we moeten gewoon verder totaal richting noord volgen en dan komen we aan de pier. We zakken niet terug, maar gaan aan de oppervlakte naar de kant. We hadden toch al een duiktijd van 67 minuten. Nog even over het gladde stuk naar boven klauteren en dan de wandeling terug voorbij het restaurant naar de parking. Daar komt Evy met Cartouche al de sleutel terugbrengen en kunnen we ons klaarmaken om na te praten over de duik. Ju en ik waren eerst te water en een serieuze tijd na de rest eruit, zelfs na Mark, dus dat betekent al wel wat. Er was nog geen paniek, maar sommige vonden het wel straf dat wij langer doken dan Mark. Maar iedereen is blij dat we terug veilig en wel aan de kant zijn gekomen. Het was een ervaringsduik, maar eens over de helft toch nog wat gezien dus echt zalige dag. Dan keren we onze kar naar het restaurant 't Oliegeultje en drinken daar iets en eten er een mengeling van hapjes bij. Natuurlijk een Duvel en dan terug naar huis. De terugweg gaat over de Oosterscheldekering en op anderhalf uur staan we terug thuis. Even de Ju afzetten en wij naar huis om na een douche en vijf minuten rust naar een verjaardagsfeestje te vertrekken.
Ik vond het super dat we een nieuwe duikplaats hebben kunnen verkennen en zeker deze. Die heeft toch wel een beetje mystiek over zich en we zijn al een paar keer gewaarschuwd dat het niet makkelijk is en best gevaarlijk ook. maar deze namiddag leert ons weer: plan je duik, duik je plan en dan kan er weinig of niets gebeuren. Merci Ju en Passioned Divers voor deze zalige dag aan de Oosterschelde.