2013

Fotoalbum Oosterschelde

Duiken

Nog nooit zo goed zicht gehad op Goes: super zalig

Midden oktober, een flauw herfstzonnetje heeft zich 's morgens boven de Oosterschelde een weg proberen banen door de mist en de wolken. Net voor de middag is dat gelukt, maar de zon warmt het water en de omgeving niet meer voldoende op. Toch is het uit de wind zalig toeven op de dijk aan Goes Sas. Eerst een korte wandeling: Evy, ikzelf en Cartouche. We wandelen van de duikplaats Goes Sas over de dijk naar de volgende plaats. Cartouche heeft de tijd van zijn leven, graaft putten in het zand, snuffelt in het gras en loopt zijn kleine pootjes van onder zijn lijf. Afspraak is om twee uur met de club hier ter plaatse, maar wij waren er al tegen de middag. We waren gisteren toegekomen in Hotel Wemeldinge, waren al eens lekker gaan eten hier in Goes in "Het Loze Vissertje", echt een aanrader. Je zou het niet zeggen, want wij kennen het hier alleen als après-dive café, maar ze hebben hier duidelijk veel meer in hun mars. Na de korte wandeling doen we nog wat warmte op in het café en tegen twintig voor twee gaan we naar de dijk terug. Geen idee wie er komt, wanneer ze zullen komen, maar ik ga ervanuit dat er wel degelijk iemand zal komen, want het is uiteindelijk een clubduik. De wind begint stilaan weg te vallen, dus het is nog best aangenaam hier. De golven op de Oosterschelde zakken ook weg naarmate de tijd van de kentering nadert, dus alles ziet er hier leuk uit.
Om iets voor twee komt er al iemand toe van de club: Mark Vandereyd. Cool! Ik kan al zeker duiken en een duik met Mark is altijd wel zalig. We praten even wat over vanalles en nog wat, wie er nog komt enzo. Oei, wat moeten we vaststellen: het zijn Mark en ik vandaag. Waar zijn allemaal die Passioned leden van de Passioned Divers? Even hun passie aan het verliezen door de kou? Blijkbaar zijn er wel een aantal die een opleiding bezig zijn. OK dan: wij duiken zeker en gaan ervan genieten (hopelijk). We maken ons klaar en om drie uur zetten we ons recht om af te zakken naar de instapplaats aan de rotsblokken. Altijd gevaarlijk en goed opletten, hé Timo. Natuurlijk ga ik even op mijn knieën zitten voor ik de trap bereik. Alles OK? Ja hoor, alleen even vallen, rechtstaan, even een pijnscheut in de voet, maar verder niets aan de hand. Duiken blijkt gevaarlijker boven water dan onder water. Masker op, handschoenen aan, even wat verder stappen en dan vinnen nog aandoen en we kunnen weg. Ah ja, lamp niet vergeten ook niet he. Hoewel, dat lijkt niet echt nodig. We steken onze kop onder water en zien dat het zicht schitterend is. We zien wel zes meter ver, dus nog even geen lamp nodig, maar het biedt wel een duidelijker zicht.
De kleuren zijn hier zo op twee drie meter echt prachtig: het bruine van de wieren, het groen van de zeesla, het gele van de sponsen: Het lijkt op het eerste zicht zalig. Een paar krabben wandelen over de oesters, een grote noordzeekrab ligt rustig tussen de wieren en de kleurrijke omgeving. Mark spot al snel een grote zeenaald en toont me die. Er vlakbij kruipt een vlokkige naaktslak, maar die mist hij net. We duiken wel tien minuten hier op het ondiepe en genieten van elke seconde. Deze duik begint al op een zalige manier. Dan begint het stilaan naar beneden te gaan, we komen direct uit op de oude sepiastokken die hier rond een meter of tien staan en daarop groeien zakpijpen, een enkele pauwkokerworm en bovenop zitten de hooiwagenkrabben rustig te wachten op het voorbijkomende voedsel. Super. Dan maar wat dieper, hier een grote zeedonderpad, daar een kreeft en iets verder ligt een kabeljauw op de grond. Op het eerste zicht ziet die er niet echt gezond uit, want hij heeft wat witte stippen op zijn rug en hij blijft de hele tijd liggen. Ik kan er wel een paar mooie kiekjes van maken, da's wel een voordeel. Mark toont nog een paar noordzeekrabben en er zijn er wel een paar hele grote bij. Overal zien we galathea's wegspringen in en tussen de oesters en de rotsen: echt wel erg mooi. We hangen nu al even een beetje dieper en blijven een tijdje rond de twintig meter hangen.
Hier op twintig meter is een hele grote plaat met alleen zand. Een ideale speelplaats voor een kleine sepia, maar voorlopig zien we alleen een pitvis. Echt een schitterend exemplaar en een paar scharren: ook niet slecht. De pitvis lijkt wel de vleugels te hebben van een vlinder: het lijkt wel alsof er die bepaalde stof op zijn vinnen hangen die ook typisch zijn voor de vleugels van een vlinder. Echt wel mooi. En dan komt er een kleine sepia langs, ook wel zalig. We volgen die een paar minuten en doen even onze hand voor de lamp. Het zicht is vandaag zo zalig goed dat we zelfs zonder lampen de sepia kunnen volgen en zo zien we wat die doen zonder last te hebben van duikers. De zon komt niet helemaal tot deze diepte, maar het zicht is echt super. In één woord: genieten! Hier ook op het zand doe ik ineens teken naar Mark: een zeedahlia, niet zo'n prachtig exemplaar, maar dat maakt niet veel uit. Je ziet duidelijk de voet van deze anemoonsoort en de tentakels die in het groene water een gooi doen naar voedsel. Iets verderop, al iets minder diep ondertussen zien we een noordzeekrab die een zeester in zijn klauw heeft (of heeft iemand die ertussen gestoken?). Tot nu toe had alleen ik die ene slak gezien, maar dan toch nog een tweede en Mark is echt kei blij: een blauwtipje. Het eerste dit seizoen en echt wel erg mooi. De witte slak, met blauwe puntjes, echt super. Iedereen kei blij. En dan nog een toppunt: een galathea die arrogant op de oesters blijft zitten: ideaal voor een prachtige foto. En ja hoor, je ziet duidelijk de kraaloogjes van het kleine rode kreeftje. Hoewel, klein? Dit is echt wel een groot exemplaar.
We duiken nu toch al iets meer dan zeventig minuten en mijn lucht begint stilaan te minderen: even bij Mark wat lucht lenen en nog even verder duiken. We hangen nu constant tegen de tien meter en blijven hier nog een half uurtje genieten. Dit is echt een buitenkans en geen van ons beide wil eigenlijk de duik al stoppen. Maar dan begint bij Mark (ah ja voor twee) de lucht ook te minderen en moeten we stilaan denken om de duik te stoppen. We doen onze safety stop, duiken de wand nog even af tot we aan het zand terug komen en zo bereiken we terug de twee meter waar we gestart zijn. We blijven hier nog even van het prachtige zicht genieten en moeten dan onze hoofden boven water steken. We hebben even de indruk dat we wat ver van de instapplaats zijn, want de wieren die we zien zijn niet typisch voor de zanderige bodem. Even hoofd boven water dan en terugzwemmen naar waar we in het water gegaan zijn. Yep, we waren effectief een beetje ver. Niet getreurd, want we hebben er een zalige duik opzitten van toch honderd en acht minuten. Zalig, super, bangelijk: woorden schieten te kort voor deze schitterende duik op Goes. Het kan hier spoken, maar kan hier blijkbaar ook super zalig zijn. Wij dus het water uit en nog even napraten bij een pintje. Mark gaat na het drankje naar huis en wij gaan iets eten bij Hotel Smits met Cartouche en keren dan terug naar het hotel.

Voor zij die het gemist hebben, heb maar spijt, want dit is één van de beste duiken in de Oosterschelde ooit geweest qua zicht en leven. Heel erg bedankt Mark voor deze zalige duik. Met plezier ook het pintje betaald voor de lucht die ik kon lenen.