Donderdag 25 april 2013: Twee duiken met Epidive en cruisen
We staan iets vroeger op vandaag, want we hebben afgesproken met Pascal ter plaatse in zijn duikschool om negen uur. Dit wil zeggen dat we al 
om acht moeten ontbijten en om half acht opstaan. Dat lukt ons moeilijk, maar het gaat. We krijgen ontbijt van Agnes net hetzelfde als de dagen ervoor: brood, 2 soorten confituur, cake, toast met ham en kaas, koffie, fruitsap, echt allemaal veel en lekker: zo hard een ontbijt om aan te raden. Tegen half negen zijn we op de kamer en maken we alles klaar om naar Pascal te gaan. Beter: ik maak alles klaar om naar Pascal te gaan. Ah ja, die camera’s doe ik altijd zelf, no offence liefje. Of toch, correctie: terwijl ik bezig ben met de camera’s, zorgt mijn liefje dat de rugzak volledig in orde is. Tegen iets voor negen zijn de twee camera’s klaar, hebben we alles mee om te kunnen duiken, dus zijn we op weg naar het centrum van Epidavros. We parkeren de auto op de grote parking en stappen richting hotel Maik en er vlak naast is Epidive, een zalige lokatie. Manuel en Pascal zijn druk in de weer of toch niet echt, maar zorgen er wel voor dat ik alles krijg om te kunnen duiken: een Medium BCD, Size 5 5mm Beuchat pak, regulator, computer, want de mijne thuis gelaten en dan zijn we er. Lood ligt op de boot, dus no worries. Alles wordt getest en op de boot gezet en dan kunnen we weg. Manuel brieft, T¬imo luistert, Pascal vaart en mijn liefje geniet vooral. Zeker wanneer we de haven uitvaren is het echt mooi dat zicht op het kerkje, de hotels en de boten die aangemeerd liggen. Op een klein half uurtje zijn we op de lokatie, Aliotou reef, echt een aanrader, want dit is de derde keer dat ik hier duik. Het blijft een leuke duikplaats. We zetten ons volledig klaar, nog snel een zoen en dan spring in het koude water, wtf is me dat, echt mega koud nog: 18 graden geeft de computer aan en dat is dan alleen aan de oppervlakte. Het bevangt me allemaal een beetje en ik probeer onder te gaan met Manuel, maar het lukt niet echt. Ik had gedacht dat ik vijf kilogram lood zou nodig hebben en dat is
ook zo, dus ik neem nog even de kilo die Manuel bij zich had uit zijn pocket en steek die ene kilo bij mij bij. Al even aan het koude water aangepast en nu kunnen we wel weg.
De diepte onder de boot is amper een meter of acht, dus makkelijk klaren en naar beneden, hoewel het rond de zeven meter weer iets moeilijker gaat bij mij, allicht heeft het allemaal ook wel wat met de koude te maken. Het is dan ook van in oktober geleden dat ik écht nog gedoken heb en dat was in Bali, dus ja even beetje verschil van water. We gaan direct naar het diepste punt tot zo’n dertig meter, allé 32,2 en we hebben eigenlijk nog niet veel gezien. De grote buissponzen, de grote aantallen rainbow wrasses, een klein kreeftje dat plaats genomen heeft in een schelp en dan komen we aan het rif zelf. Net als ik me herinner van de vorige keren: veel lange netten die naar beneden hangen, duizenden damselfish die hier rond de rotsen hangen. De diepte hier gaat nog serieus naar beneden en ik let vooral op de draden van de netten of er daar geen naaktslakjes zitten. No luck, echt niet het beste moment om te komen duiken zeker. Of toch, het zicht naar boven en voor en achter ons met de netten is een zalig uitzicht. Opvallend zijn ook de kleine blauwe zakpijpen die hier weelderig groeien, echt niet te schatten. We hebben een prachtige duik, luchtverbruik valt ook nog mee, na vijfentwintig minuten moeten we iets minder hoog gaan duiken, want dan zitten we tegen de 130 bar. Dat was de afspraak om dan van het rif w
eg te gaan, uit deco te blijven en dan op het gemak terug te keren naar de boot.
Veel verschillende en opvallende soorten hebben we nog niet gezien, maar dan zie ik een kei grote schorpioenvis: echt maf. Hij ligt roerloos onder de rotsen, lijkt zich helemaal niet te storen aan mijn fotograferende armen en camera, hoewel toch even de vinnen recht komen, maar dan is hij weer rustig en kalm en je zou hem bijna willen aaien. Maar dit doen we zeker niet. Iets verder zien we ook nog de bekende grote mosselen die hier groeien en dan doen we stilaan onze safety stop. Tegen de tijd dat het koud werd, was het 16 graden en waren we al dertig minuten onderweg. Nog tien minuten volhouden en dan kunnen we naar de oppervlakte. Echt weer een geestige duik hier op deze voor mij al bekende plaats. Misschien zou ik hier al kunnen gidsen. Manuel moet nog even onder, want de aanmeerboei is weg en Pascal wil nu de tijd even nemen om die terug aan te brengen. Ligt die arme kerel nog tien minuten in het water. Voor we boven kwamen was het trouwens een zalig zicht: je zag de boot met de letters EPIDIVE CENTER van onderuit, echt mooi. De zee lag erbij als een plat stuk water sinds deze ochtend. Even een uurtje interval, even een beetje chatten, al briefing voor volgende rif: Polemarka Reef. Beide van vandaag heb ik al bedoken, maar dat is helemaal niet erg. Ik ben blij als een ki
nd dat ik nog eens kunnen duiken heb en er komt nog eentje.
Nu is prioriteit nummer één: opwarmen, want veertig minuten in ijskoud water is niet OK, dus zon opdoen en opwarmen zodat de volgende duik toch ook zoiets kan duren ongeveer he. Mijn liefje geniet van de rust op de boot terwijl ik opwarm en heeft dat gedaan terwijl Manu en ik onder water waren ook: lekker relaxen en op het gemakje niets doen. Na iets meer dan een uur kunnen we ons klaarmaken voor de tweede duik. Briefing is hetzelfde, communicatie onder water was goed, hoewel soms iets te veel OK vragen, maar beter te veel dan te weinig. We gaan te water voor de tweede duik, snel even aanpassen aan de kilte, maar het is precies beter te verdragen nu. Het reliëf van de duik is ongeveer hetzelfde als de vorige plaats. Een kom zand begeleidt je naar beneden tot een vijfentwintig meter en daar begint de wand. Deze keer volgen we de wand aan onze rechterkant, in tegenstelling tot daarnet en zien opnieuw de netten hangen met de sponsen, zakpijpen, speciale begroeiing in hetgeen bijna grotten kunnen zijn, echt een geestige duikplaats. Ik heb nog geen enkele naaktslak gezien, maar natuurlijk net dan duikt er een prachtig exemplaar van de janolus cristiatus op. Zalig en ik ben weer in mijn nopjes. Ik doe even teken aan Manuel, maar die reageert maar koeltjes. Tja, niet iedereen zal zo zot zijn van blauwtipjes als ik zeker. Net voor we weer iets minder diep gaan duiken zien we een grote amfoor. De discussie blijft steeds of die origineel is of hier neergeplant. Daarna nog een stukje amfoor, enkel het rond gedeelte van de bovenkant en we zijn nu al maar op een meter of twintig meer. Daarvoor waren we tot 33 meter diepte, dus niet mega diep voor Franse duikers. Belangrijk element vergeten: het zit hier vol fireworms en damselfish, maar vooral die fireworms zijn grappige beestjes, hoewel je ze beter niet aanraakt en zelfs een afstand vandaan blijft. Ik zie
nog een andere soort naaktslak – ff opzoeken hoe die weer heette (hypselodoris picta): die geel blauwe, die grote die ik hier in het verleden ook gezien heb. Dan nog een tweede blauwtipje, een zeilvis, nog zo’n grote geel blauwe naaktslak en dan zijn we er bijna. Deze keer begonnen we al kou te krijgen vanaf twintig minuten, maar houden het toch nog vol tot een vijfenveertig minuten. Op het einde zien we nog een kleine mooie zeester, een gele drievinnige slijmvis en dan stijgen we op naar de oppervlakte om direct te vertrekken terug naar de haven. Een leuke dag is nog maar halfweg, maar ik heb wel kou, dus even de handdoek rond me laten en opwarmen in de zon. Evy zegt: amai, je voeten zien zelfs blauw: dat noemen ze dan kou hebben tijdens het duiken.
We eten iets bij Maik: kalamari, spaghetti en dolmades met een pintje en water. Hmm, dat smaakt na een duik. Dan Pascal gaan betalen (90 Euro voor de dag). Vooral heel leuk is da hij alleen voor mij vertrokken is. Misschien omdat hij me kent, maar in elk geval. Thank you, Pascal! Na de lunch gaan we nog even cruisen, snel bij de supermarkt stoppen voor shampoo en dergelijke en dan rijden we verder richting Poros. De bedoeling was om even naar Methana te rijden, maar eens Kalloni gepasseerd is het bij een zijweg nog 13 kilometer en we zijn allebei serieus moe. We keren dan terug en stoppen een keer of drie vier om van het zicht te genieten. Yep, want dat kennen ze hier erg goed: prachtige vergezichten over het schiereiland en de kleine eilanden Angistri en Aegina. Zalig gewoon. De C1 brengt ons veilig terug ook naar een parking waar we een zalig mooi zicht hebben op de baai van Epidavros zelf. We zien het theatertje, de sunken city, eigenlijk bijna heel Epidavros. En dan is het tijd om terug te keren naar het hotel. We zitten nog even aan het zwembad en gaan ons dan douchen. Wanneer we daarmee klaar zijn – nog even aan elkaar denken en elkaar verwennen, dank je voor korte hoofdmassage liefje – is het tijd om te gaan kijken om iets te gaan eten. We kiezen vandaag Italiaans, niet echt de gewoonte in Griekenland, maar het kan maar smaken. Een pizza (mega-grote) rusticana en shrimp pasta bij Para tin Allos, lekker en niet duur. We maken het niet laat, want ik heb een beetje last van de koude van het water (kop en neus dicht) en mijn liefje heeft wat last van de muggen en andere bijtende toestanden. Hopelijk dat ze in haar toestand er geen allergische reactie op doet. Maar dat komt allemaal wel goed en tegen tien zijn we moe en gaan we slapen. Ik heb een kei-slechte onrustige nacht, maar probeer zo weinig mogelijk mijn liefje ermee lastig te vallen. Morgen zal het allicht wel beter gaan.
