2013

Fotoalbum Malta

Dinsdag 10 juni 2013: Starfish Diving: Cirkewwa reef en P29 wrak
Opstaan! Opstaan! Om zeven uur gaat de wekker om op te staan. Vandaag ga ik duiken en blijft mijn liefje in het hotel. We zullen elkaar een paar uur moeten missen vandaag tot ik terug ben van mijn twee duiken. Maar eerst ontbijten we nog snel. We eten een beetje brood met ei en beleg, drinken er lekkere Maltese koffie bij en kunnen dan op ons gemak alle spullen uit de hotelkamer gaan halen en dan vertrekken naar Starfish Diving. Gisteren had Michael ons goed en vriendelijk ontvangen en vandaag is het opnieuw dik OK. Een blonde dame aan de receptie laat me een paar papieren invullen en Tiit, de instructeur neemt me daarna mee naar decatacomben van het centrum om daar alles te passen wat ik nodig heb. Al snel heeft hij de perfecte maten voor mij, als ik die daarvoor al niet had. We moeten nog even wachten tot een koppel Russen ook nog alles moeten in orde zetten en alles in de kleine bestelwagen/pickup laden. Dat duurt nog een klein half uurtje, maar zo zijn we nog wat bij elkaar. En dan nemen we afscheid en is het tijd om naar Cirkewwa te vertrekken. Een half uurtje karren en dan komen we daar toe. We rijden de hele tijd door het desolate landschap van dit gedeelte van Malta en bereiken via bumpy roads de parking waar we ons zetten om de duiken te doen. Deze parking langs deze kant van de haven is enkel toegelaten voor duikers; als je hier als niet-duiker parkeert, kan je zelfs beboet worden. Straf dat het duiken hier zo goed in de markt ligt, want het blijft natuurlijk de Middellandse Zee. Tiit geeft ons een korte briefing waar we te water gaan en eruit gaan komen, hetzelfde kleine baaitje dus en dan kunnen we ons gaan klaarmaken voor de eerste duik: rifduik.
Alistar en ik duiken met Tiit, het koppel Russen duikt met Michael mee. Die hebben wel serieus wat materiaal met zich mee, amai, niet te schatten. Wij maken ons rustig klaar en zoals het een goede rescue diver betaamt even snel mededuikers helpen. Het is wel vijf jaar geleden dat Alistar nog gedoken heeft, dus dan heeft het allemaal een beetje opfrissing nodig. We zijn op een kleine twintig minuten klaar en wandelen naar de andere kant van de parking en kunnen daar via een handige trap te water in een ondiepe kom. Daar komen veel duikers in en uit het water en hier starten wij duik één. Vinnen aan, masker op en dan tussen de rotsen naar open water. Daar nog snel even checken of alles OK is en dan kunnen we vertrekken. Met een dubbele vijf met kap en zes kilo lood gaat het nog aardig te water te gaan en we zitten direct tegen een meter of vijf zes diep en blijven het rif volgen tot het ineens keisteil naar beneden gaat. Even zorgen dat we goed kunnen klaren en dan op een diepte van een achttien meter even een grot inkijken. Hier hebben ze een beeld geplaatst van een Madonna en er een gedenkplaat bijgezet. Langs weerszijden van de grot staat ook een bloem op de rotswand bevestigd. Op het eerste zicht zien we niets spectaulair voor de Middellandse Zee en op het tweede zicht ook niet. Veel fireworms zitten er hier van hele kleine van minder dan een centimeter tot majestueuze exemplaren van bijna dertig centimeter. Roodgekleurde zakpijpen leven hier ook en die bevinden zich vaak in de buurt van de grotjes hier in de wand van het rif. Die grotten herbergen allemaal een paar exemplaren van die rode kleine baarzen. Ze zijn fel oranje rood en lichten bijna op uit het duister van de grotten. Een paar kokerwormen groeien hier ook, maar zijn niet echt actief op zoek naar voedsel op dit moment. Er zijn er kleintjes, maar ook grotere exemplaren, maar straks op het wrak zullen deze in het niets verdwijnen.
Ineens valt mijn oog op een schorpioenvis, geen van beide duikers voor mij hebben er attentie op gedaan, maar er is toch weer een grote vis die op mijn camera wil staan. We hebben de hele tijd de wand gevolgd en moeten dan even iets minder diep gaan duiken, van twintig meter tot ongeveer vijftien, dus ik ga stilletjes omhoog en volg de instructeur op een kleine afstand, want volgens mjn computer ben ik heel snel aan het stijgen, dus rustigaan en niet te snel omhoog. Ik bereik de top en de grasvlakte op een beetje afstand van hen en we zien een parrotfish op jacht tussen het gras. Een zalig zicht: één van de weinige vissoorten waar het vrouwtje mooier is dan het mannetje: een speciaal zicht, maar leuke vissen om nog eens te zien. Iets verder zwemmen we door een kleine grot met de rode vissen opnieuw, veel is er voor de rest niet aan, maar wel steeds leuk wanneer je uit het donker in het licht terugkomt en het spel van de zon ziet in het water, echt prachtig. We zwemmen nog door een volgende swimtrough en dan zetten we stilaan koers naar het plateau waar we onze safety stop gaan doen. Bij het keerpunt bij de eerste grot waardoor we zwommen had ik nog 110 bar, dus wel OK. De duiktijd was sowieso voorzien op maximum veertig minuten, dus dat komt wel in orde. Tiit toont nog tussen het gras een krab met anemonen op de rug, geestig om die zo tussen het gras te zien schuilen. Joost mag het weten hoe hij die gevonden heeft. Tijdens de safety stop passeren ons nog veel wrasses, echt prachtige kleuren die nu goed zichtbaar zijn met het zonlicht. Iets later gaan we het water uit en kunnen we ons klaarmaken voor de volgende duik.
Op de parking staat één auto die niet van duikers is, de catering man. Ik veronderstel dat ze hem geen boete zullen geven. Ik drink iets, ga even een wandeling doen langs de kust, neem wat foto’s en ga dan een praatje slaan mat Alistar en Tiit: blijkt dat de Schot nog zijn jeugd in Belgie, Tervuren heeft doorgebracht, geestig. We praten over koetjes en kalfjes en maken ons na een klein uurtje klaar voor duik twee. Briefing van de duik. Volg mij! We duiken even rond het wrak, heen en weer door den bleu en als er lucht en tijd is, kunnen we nog op het rif verder doen. We’ll see. Klaargemaakt: check. In het water: check. Alles opgezet: check. Dan maar op weg naar de P29. We duiken ongeveer hetzelfde eerste stuk als duik 1: tenmiste de eerste drie minuten toch. Dan into the blue op een diepte van een twaalf meter ongeveer naar het wrak van de patrouille boot. We zien na een dikke vijf minuten het platte stuk van het dek al opdoemen uit het blauwe water. Diep beneden ons op iets meer dan dertig meter ligt de P29. We volgen gewoon de contouren van de boot uit de hoogte en komen dan uit aan het bovenste gedeelte van het dek. We zien de mast voor en boven ons uitsteken en het zicht is schitterend. De vissen zien dit duidelijk als een goede schuilplaats en ook grote kokerwormen, die echt dubbel zo groot zijn als die uit de eerste duik, hebben hier een aangenaam toeven gevonden. We bereiken de voorsteven en zien een deel van de controlekamer en helemaal vooraan staat een mitraillettte. Mijn buddy wil even op de foto met dit wapen en dat doen we met plezier. In een box waar vroeger vanalles ingezeten heeft, zit een murene, blijkt later boven water. Ik was blijkbaar iets meer gefocust op andere zaken op dat moment. We zitten serieus diep, dus lang kunnen we hier sowieso niet blijven. We duiken nog even het wrak af tot aan het begin en genieten nog van het schitterende zicht van de vissen en kokerwormen die hier in grote getale zitten. Het is niet zo’n mega lange duik, ook door de diepte, maar zeker wel de moeite om eens op dit wrak gedoken te hebben. Helemaal in het wrak zelf tot op het diepste punt gaan we niet, want we zitten nu al bijna tegen onze deco tijd. Nog drie minuten, dus we moeten ons stilaan van het wrak verwijderen. Iets hoger gaan duiken, even achterom kijken en we zien dan het wrak stilaan veranderen in een donkere schim. Eerst is de mast nog duidelijk zichtbaar, maar iets verder wordt die een beetje minder duidelijk zichtbaar. Op dat moment zien we de verschillende pijpen nog duidelijk vooraan op het schip met de mast erachter, maar dan verdwijnt alles stilaan in het niets. De stipjes van de vissen die rond het wrak zwemmen worden kleiner en kleiner tot ze uiteindelijk volledig uit ons zicht verdwijnen. Het wil dan wel zeggen dat we bijna op het rif zijn, hetgeen nog geestige plaatjes kan opleveren. Onderweg komen we echter nog een tweede wrak tegen: een mini roeiboot, die hier allicht écht vergaan is en niet hier gelegd als interessant duikobject. Echt belachelijk klein bootje hoor.
Terug op het rif komen we terug eerder in mijn biotoop, lekker rustig boven het gras en de algen hangen, visjes kijken en ogen uit kassen halen om iets zeldzaam te zien. Veel zeldzaam is er niet, maar ik zie wel nog een kleine schorpioenvis, een krabje dat op een zalig fotogenieke lokatie zit en we duiken hier nog wel tien minuten rond. Ook onder andere om onze safety stop te doen en nog naar de kleine rifvisjes te kijken die hier weer hun ding aan het doen zijn. Het zit hier goed vol met verschillende soorten, maar die kan je best terugvinden op de foto’s. Dan komt er een einde aan deze duikdag en kunnen we uit het water gaan, alles terug in de bakken doen en naar het duikcentrum brengen. Dat lukt allemaal nog relatief snel, want op een klein uurtje ben ik al terug aan het hotel via een kleine spoel-tussenstop aan het duikcentrum.
Een blij weerzien met mijn liefje wordt gevierd met een snackje: club chicken sandwich. Hmm, dat smaakt met een alcoholvrije aperitief en een pintje: mooie afsluiter van de namiddag. Dan keren we samen terug naar de kamer, nemen een douche en gaan dan te voet naar het centrum, tja centrum is een groot woord, maar ik bedoel de baai waar zich het meeste hier afspeelt. Even snel geld afhalen, want dat was eerder nog niet gelukt. Dan kiezen we een restaurantje uit waar we al eens waren gaan drinken deze week: Andrew’s Bar and Restaurant. We kiezen een portie bruscetta voor ons beide, Evy bestelt breaded cod en ik een portie home platter: een beetje ribbetjes en een paar chicken wings met frietjes en salade. Het is belachelijk veel, maar ook even belachelijk lekker zodat op het einde van het diner toch alles bijna op is. We spoelen dit door met water en twee Duvels. Ja zenne, DUVELS, hmm lekker, ook op Malta smaakt dat. We maken het niet laat vandaag want van duiken word je moe en dus zijn we al tegen iets over tien terug op de kamer. Nog even een beetje TV kijken en dan gaan slapen, best weer een vermoeiende en leuke dag.

Woensdag 12 juni 2013: Blue Grotto: twee duiken ter plaatse op Um El Faroud
We staan opnieuw iets vroeger op dan gisteren, was ook nodig, want we moeten om half negen bij Michael zijn. Dus we staan op om zeven, blijven nog tien minuutjes liggen en staan dan op om naar het ontbijt te gaan. We doen er niet echt heel lang over want om kwart over zijn we al klaar. Snel alles in de kamer halen dat voor het ontbijt al klaargezet was, dus no lost time en dan naar beneden naar het Marina Hotel waar zich Starfish Diving bevindt. Alles staat nog steeds klaar om gewoon op te pakken en in de auto te zetten. Alleen de twee pakken (dubbele 5 mm: shorty en pak) moeten er nog bij. Voor de rest zit alles in de blauwe rugzak en kan zo mee. Mijn liefje kwam even mee om niet te lang alleen te zijn, maar dan moeten we afscheid nemen en gaat zij rusten in het hotel aan het zwembad en ik ga naar Blue Grotto voor twee duiken. Deze duikplaats ligt in het zuiden van het eiland en ze hebben deze plaats uitgekozen omdat de wind ervoor zorgt dat dit bijna de enige plaats is waar nu gedoken kan worden. Blue Grotto bevindt zich in de buurt van het dorp Qrendi en op een klein half uurtje zijn we ter plaatse.
We passeren een paar toeristische shops, zien dat er veel kleine typisch Maltese bootjes vertrekken op zee met toeristen. Deze bootjes zijn erg kleurrijk en hebben vooral geel, groen, rood, blauw, maar sommige zijn echt nog veelkleuriger dan dat. Ze zien er allemaal goed onderhouden uit en je ziet ze bijna overal. We parkeren op een steile helling waar de duikbusjes langs beide zijden staan, dus het is hier druk vandaag. Er staan langs beide kanten wel zeven of acht duikcentra en dan bovenaan de helling ook nog twee. Reken dus maar uit als je een gemiddelde van 4 duikers per auto rekent. Wij krijgen briefing beneden aan de inham aan de kust. Hier klotst de zee zwaar tegen de rotsen en hier zullen we er ook in moeten gaan. Dan zwemmen we boven water naar de overkant, dan verder tot aan de bocht en daar duiken we onder om naar het wrak verder te duiken. Het wrak is hier neergelegd, maar is echt wel gezonken. Tijdens reparatiewerken in 1995 is er een gasexplosie geweest (olietanker) en dat heeft ervoor gezorgd dat het schip gezonken is. Daarna is het naar deze lokatie gebracht om als duikattractie te dienen – hetgeen wel goed gelukt is blijkbaar. Het wrak weegt 10.000 ton en is 115 meter lang. Na de briefing maken we ons klaar en Sean vertrekt al met zijn twee duikers, wij wachten nog even tot we allemaal klaar zijn en kunnen na drie kwartier ook vertrekken. Dan is iedereen in orde: ik duik met Vladimir en Tanja.
Zoals gebrieft, springen we in het water en zwemmen we naar de overkant en zo verder tot aan de bocht waar de golven te hoog worden en daar gaan we onder. Eerst even op adem komen, maar al snel merk ik dat mijn hartslag nog niet echt OK is. De inspanning was wel zwaar om tegen de stroming, tegen de golven te vechten. Een geluk dat ik nog regelmatig duiktraining meedoe met Passioned Divers. Langs de kant zie ik wel al een hoop visjes, dus die doen we wel op mijn gemak verder duiken. Alles OK, dan maar iets van een zeven minuten door den blue richting wrak. En inderdaad zeven minuten later komen we aan bij het wrak op een diepte van ongeveer zestien meter. Van hieruit zien we het wrak heel erg duidelijk. De trappen zijn heel erg goed zichtbaar, maar bovenaan zien we de schoorstenen echt heel goed en dat reeds van een afstand. Tiit leidt ons rond het wrak, maar we gaan er niet in, dat is voor straks. Hij brengt ons van de boeg naar de stuurcabine en we zien dat het wrak als rif wordt gebruikt voor vele soorten vis. Een paar soorten zijn echt veelvuldig aanwezig: de damselfish, sardientjes en een aantal parrotfish. In de Middellandse zee heb ik die nog niet gezien en nu bijna elke duik, dus dat is wel geestig. Ik duik langs de plaats waar vroeger de reddingsbootjes hingen en duik dan Tiit achterna die nu boven een plat stuk hangt. Hij doet een teken: met de ene arm kappend op de andere: een barracuda. Yep, gezien en hij duikt tussen de papegaaivissen en die vinden dat blijkbaar niet zo leuk. Hij zet daar de boel op stelten en is dan weg met de noorderzon. Ik merk dat er wel een paar plaatsen zijn waar de lucht vasthangt aan het wrak en dat geeft soms wel speciale spiegeleffecten, echt leuk. Naast vissen zitten hier ook ongelooflijk veel fireworms. Maar dan bereiken we 120 bar en omdat Tiit niet weet hoe de stroming zit keren we nu terug richting kant. Een geluk dat de stroming meezit, dus we houden nog een serieus aantal bar over en kunnen veilig naar de andere kant onder water en daar onze safety stop doen. Blij met een leuke wrakduik en geslaagde duik in het algemeen, even terug opdrogen in de zon, even iets drinken en dan klaarmaken voor duik twee.
Ik heb al sinds iets over negen niets meer gehoord van aan het zwembad en heb zelf al een paar SMS’en gestuurd, dus ik bel even om te horen of alles OK is. Blijkbaar komen mijn boodschappen wel toe, maar die van mijn liefje niet bij mij. Beter dat dan omgekeerd. Even iets halen om te drinken en dan nog even wachten op duik twee. De eerste was tamelijk diep met max zo’n 32 meter dus we blijven iets meer dan een uur boven. Dan een briefing die eigenlijk hetzelfde zegt als de eerste, alleen gaan we nu even het wrak in. Geestig! We duiken op dezelfde manier, klaarmaken en weg. of nog even wachten, want Vladimir en Tanja zijn nog even niet te bespeuren. Dan uiteindelijk toch klaar na bijna anderhalf uur en dan naar de waterkant. Hier gewoon net als de eerste keer te water, naar de overkant zwemmen en dan naar de bocht, daar gaan we onder en zwemmen we naar het wrak. Ik ben veel meer op mijn gemak dan de eerste duik, mijn hart klopt nu rustig en na ongeveer acht minuten komen we aan bij het wrak. Snel even kijken of iedereen OK is en dat is het ook. We gaan het wrak binnen langs de zijkant op ongeveer dertig meter diepte en komen in een donkere ruimte binnen. Het is speciaal om te zien dat er nog veel draden en elektriciteit hangen, maar daar zal geen stroom meer op staan zeker. De zichten hier zijn echt prachtig. Vanuit een donkere ruimte kijk ik naar buiten, zie een parrotfish voor de ramen schieten met een tweede erachter. Een paar baarzen hebben hun toevlucht gezocht bij de reling en hebben zo een zicht over de zee. Wij duiken verder deze reling af en gaan opnieuw het schip binnen. Nu voorbij de keuken (kombuis) en we zien duidelijk nog de twee spoelbakken die hier hun werk deden. Het gaat goed en we genieten blijkbaar allemaal van de zalig mooie zichten wanneer we uit het schip in het blauwe water kijken en komen. Op het dek zijn drie fireworms een race aan het doen: om het eerst bij de kant. Een laatste trip in het wrak, ik volg als laatste en zie Vladimir links van mij hangen. Ik kijk rechts en zie daar luchtbellen, dus ga daar even kijken. Die bellen blijken niet van Tiit te zijn. Later blijkt dat Tiit hier de trap naar boven vlak voor de neus van Valdimir heeft genomen. Ik ben dus uit het wrak en zie dat ik helemaal alleen ben, buiten nog een tiental andere duikers, maar ook dicht tegen deco (2 minuten). Ik beslis dan om buiten het wrak te blijven en iets hoger te gaan duiken, want ik veronderstel dat de anderen dat ook gedaan hebben. Ik zie op dit moment een murene, nice, maar heb er weining oog voor. Nog een klein beetje hoger buiten het wrak en na ongeveer twee à drie minuten zie ik Tiit uit het wrak komen. Alles dik OK en doe hem direct het OK-teken en dat ik nog maar honderd tien bar heb. Niet te lang meer dralen dus, nog iets hoger gaan duiken en nog even een paar minuten genieten van het zicht van het wrak van hoger en dan duiken we terug het blauwe water in stilaan naar tien meter om zo terug richting kust te duiken.
We moeten even wachten omdat de twee nog even iets dieper blijven, moeten stilaan tegen deco hangen en dan zetten we snel koers naar de kant. Hier voel ik me terug veel meer op mijn gemak en is alles veel vertrouwder. Hier zou naar het schijnt ook nog vanalles moeten te zien zijn, dus ik kijk even uit mijn doppen. Het normale leven van de Middellandse Zee is hier te zien en zo duiken we terug naar de kant waar we eruit moeten gaan en doen daar onze safety stop. Vlak voor mijn neus beweegt iets dat de kleuren heeft van de planten op de wand. Dat blijkt toch wel een octopus te zijn zeker. Even terug camera boven halen, filmpje en paar foto’s echt zalig om het beestje hier te zien. Hij maakt zelfs even aanstalten om weg te gaan, maar gaat zich heel simpel gewoon ergens anders zetten. Dan na een safety stop van acht minuten stoppen we de duik, gaan aan land en zorgen dat alles snel in de bakken op de camoinette staat zodat we weg kunnen. Een paar willen nog even shoppen, maar ik blijf een praatje slaan met Tiit en Sean, even de duik doorpraten, want Tiit was er even zelf niet gerust in dat hij me niet zag. Vladimir had gewoon teken moeten doen naar boven en het was OK. Hopelijk zegt de instructeur dat dan ook even tegen hem. Busje in, de rest oppikken want die staan nog bij de shops en dan terug naar het centrum. Op een half uurtje zijn we er, deze ochtend had ik al betaald dus dat was OK en dus nu alleen alles afspoelen en te drogen hangen.
Dan ga ik terug naar het hotel waar mijn liefje aan het wachten is op mijn terugkeer. Even iets drinken en eten (club sandwich) en nog even aan het zwembad blijven hangen. Maar dan hebben we het allebei gehad en keren we terug naar de kamer. Het is al wel een uur of vijf, rusten even, schrijven het verslagje en kunnen ons dan klaarmaken om te douchen en te gaan eten. Gaan eten is niet ver vandaag. Iemand van het hotel was deze middag komen vragen of we in restaurant The Edge van het Radisson willen gaan eten. De menu ziet er OK uit en is precies niet te duur. Wij hebben dan maar beslist om dit te doen. We wandelen ernaartoe, kiezen iets van de menu: als voorgerecht mosselen en een salade van asperges met ham en kaas. Lekker. Als hoofdgerecht hebben we een steak Fiorentina op de grill en we kunnen er nog een hele hoop groenten bijnemen van het buffet. Ook dit is wederom keilekker, maar veel te veel. Even een beetje zondigen, want het is toch vakantie he. Als laatste bestellen we geen dessert meer want we hebben toch voldoende en nemen een koffie. Een goede afsluiter van een leuk diner. Dan keren we terug naar de kamer, leuk dat het vlakbij is. Tegen iets over tien liggen we te slapen en kijken al uit naar de volgende dagen, nog 2 volle dagen te gaan.