2014

Fotoalbum Oman

Duiken

Zondag 17 augustus 2014: Vertrek naar Al Sawadi Beach resort Oman

Het plan is om vandaag vanuit Bornem via Amsterdam over Frankfurt, Abu Dhabi naar Muscat, Oman te geraken. Dat lijkt allemaal makkelijk gezegd en we hopen vooral dat dat een beetje vlot gaat lukken. Ju pikt eerst mij op thuis om een paar minuten voor zes. Zoals gewoonlijk is hij weer te laat, maar de rit op een zondagochtend naar Schiphol zou wel moeten meevallen. Ik neem nog uitgebreid afscheid van Evy en ga nog eens naar Arne kijken, want die slaapt nog en ik wil hem niet wakker maken. Dan komt Ju op de oprit gereden en kunnen we Roel gaan oppikken. Ook daar is iedereen wakker en vertrekken we naar Schiphol. Ju had de parking gereserveerd en we rijden direct daarnaartoe. Geen probleem met de GPS in de Audi. We zijn er op iets minder dan twee uur. Ze brengen ons dadelijk naar de terminal, nog een kwartiertje met de auto en daar kunnen we al onmiddellijk inchecken. Gisteren was er nog een heen en weer ge SMS en gebel, want we wilden al op voorhand inchecken. Ik had eens gekeken en gezien dat we eigenlijk niet zo’n goede plaatsen hadden, dus toch maar andere gekozen. Voor de vlucht naar Duitsland maakt het niet veel uit, maar naar Oman 8 uur en 50 minuten is dat toch beter om niet drie van de vier middenplaatsen te hebben. Allemaal gelukt, alleen kunnen ze onze boarding passen niet inscannen. Dan maar andere printen en kunnen we door de paspoortcontrole. Alles gaat daar vlot of beter elke rugzak moet even bekeken worden want er zit vanalles in: automaten, behuizingen voor onderwater camera’s en dergelijke toestanden. Maar alles mag mee.

We stappen dan al maar richting onze gate B27 en vandaar even stoppen bij de Sports Bar, snel een pintje drinken, of beter gezegd een Heineken. Ik krijg zelfs een “gezzeling” van dat te drinken op een bepaald moment, echt bier kan je dat niet noemen. En dan is het tijd om te boarden, iets later dan voorzien, maar alles verloopt vlotjes. Op een uurtje zijn we in Frankfurt. Ook daar gaat alles snel en dat is nodig ook, want we hebben hier maar een uurtje. Snel de bus op naar terminal 1, dan verder omhoog om daar de trein te pakken naar gates B, C, D, E en F. Wij haddden gate C14, dus we zitten goed. Wanneer we uit de trein stappen is het toch een beetje haasten, want ze zijn de vlucht al aan het afroepen. Snel naar de gate, snel nog door een extra controle. Ze wilden daar ff iets testen, maar ik kom snel tussenbeide en we kunnen zo door. De test was ineens niet meer nodig omdat we ons moeten ‘beeilen’. Een klein kwartiertje op voorhand zijn we er, de deuren gaan dicht en dan zitten we ongeveer vijf uur op het vliegtuig naar Abu Dhabi. We krijgen eerst een snackje, dan iets te eten, kijken ondertussen een filmpje en maken zo de tijd door tot we te horen krijgen dat we nog twintig minuten te vliegen hebben. Die twntig minuten duren meer dan veertig, want de piloot vliegt tweemaal voorbij de luchthaven. Maar dan komt toch alles goed. We landen iets te laat en blijven dan een klein uurtje op de tarmack staan: tanken, iets drinken en dan terug de lucht in naar Muscat. Ook die vlucht gaat vlot, maar duurt slechts vijfenveertig minuten, dus echt niet lang. Daar landen en alles gaat ook hier weer vlot. Als dat maar goedkomt voor de terugweg.

We worden met een busje naar de terminal gebracht, daar kopen we een visum voor 5 OMR, betalen in Euro en krijgen OMR terug. Dan een stempel in de passen laten zetten, ff socializen en bagage ophalen. Daar nog eens door scanner. Maar die scanner stelt eigenlijk niet echt veel voor, want die gaat eigenlijk niets meer speciaals aangeven blijkt. Dan naar buiten en er staat iemand met een bordje van Al Sawadi voor Minnebo, Desmedt en Bellon: dat zijn wij, dus we gaan eens horen of die kerel ons naar ons hotel kan voeren. Yep, dat was de hele bedoeling. Even zorgen dat we de man met de hoofddoek en de witte kledij niet uit het gezicht verliezen, want er lopen er hier een paar tientallen rond. Wanneer we die kwijtspelen is het over en out, want ze dragen allemaal hetzelfde en we vinden die nooit meer terug. Maar ik volg hem op de voet en Roel en Ju volgen mij, dus alles dik OK. Dan busje in met volledige airco, van veertig graden naar twintig is echt wel klopke krijgen en zeker te weten dat Ju en ik nog een lange broek dragen. Roel was meer vooruitziend, want hij had short al aan, maar ik wou da ni doen wegens zo lang op vliegtuig. In een rotvaart rijdt die kerel met ons de autostrade op, dan de hele tijd verder op een grote weg langs de kust, maar die zien we al niet meer want het is al iets over elf. Op een klein uurtje zijn we er, hebben goed doorgereden en dan moeten we alleen nog inchecken in het hotel. Ook daar gaat alles als een fluitje van een cent: passen kopiëren, sleutel geven, naar kamer 154 en dan uitpakken. Of toch niet, even wachten. Er staan hier maar twee bedden. Dus direct niet uitpakken, maar terug naar de receptie en daar onze uitleg gaan doen. OK, I’m sorry, we’ll be there in five minutes.

Een kwartier later horen we gestommel aan de deur en vijf minuten later wordt er op de deur geklopt. Daar zijn ze dan met het derde bed. Alles dik OK, even snel andere kledij aan en naar de receptie gaan vragen of we nog ergens iets kunnen drinken. Er is nergens nog iets open en we kunnen alleen frisdrank uit de minibar nemen. Blijkbaar hebben ze hier geen alcohol licentie meer en dus geen pintjes ergens te krijgen in het hotel. Dat zullen we morgen proberen oplossen. Tegen twee uur gaan we slapen en is het voor mij lastig in slaap te vallen. Ik ga niet in details treden, dus raden jullie maar. Slaap lekker, Oman.

Maandag 18 augustus 2014: Daymaniyat eilanden duiken op Doc’s Wall en Wall

We zijn hier om te duiken, dus dat gaan we al doen, als het ons lukt tenminste, want we hebben hier niets gezien of gehoord van de duikschool. Je zou toch verwachten dat er een volledig welkomstpakket klaarligt voor duikers zoals wij. Maar neen hoor, we moeten alles zelf uitzoeken. Roel was al vroeg wakker en was net terug van het ontbijt wanneer wij wakker werden. We maken ons klaar voor het ontbijt, gaan naar het restaurant en eten een omelet, een boke met kaas, drinken er lekkere straffe koffie bij en gaan dan eens kijken of Roel hier al terug is. Hij komt net aan bij de deur en we gaan eens horen bij de duikschool wat de plannen zijn. We krijgen elk een zak om onze spullen te gaan halen, moeten dan de nodige formulieren invullen en dan zouden we eigenlijk klaar moeten zijn voor onze eerste duiken in Oman. Dat is prettig geregeld. Alles gaat hier vlot, te mooi om waar te zijn: hier gaat echt iets gebeuren dat ons dik tegenvalt he, ik voel het komen. Wij terug naar de kamer, al onze spullen inladen en dan terug naar de duikschool. Wij zitten op boot 1, maar vijf minuten later blijkt dat er geen boot 2 is vandaag. Dus in plaats van elf duikers zitten er zestien duikers op de boot. Dat wordt crowdy. Alles wordt in een truck geladen en dan op de boot gezet, of beter ze rijden de truck naar het strand en wij waden met al het gerief naar de boot. Even alles erop heffen en dan er zelf op. Ze raden aan wanneer wij erachter vragen om al op te tuigen en dan plaats te zoeken en dan kunnen we weg. Er zit wel wat volk op de boot, zo’n vijftien man zonder kapitein wel met de instructeurs erbij. Best wel druk dus op zo’n klein bootje. Het is eigenlijk maar een bootje voor een duiker of tien, met een luifel erover en niet iedereen kan zitten nu met al dat extra volk. Soit wij dus weg met een overvolle boot.

We varen uit, wij zitten in de schaduwkant want we willen niet verbranden de eerste dag dat we hier zijn. We smeren ons voor de zekerheid een beetje in en zitten dan naar de einder te staren om niet zeeziek te worden. Het eerste deel lukt het nog OK want dan varen we langs de kleine eilanden van Al Sawadi zelf en daar zijn de golven nog OK. Iets verder is het minder en de boot klapt af en toe tegen de golven, echt maf. We spotten onderweg niets en zijn op een klein uurtje bij de eerste duikplaats: Doc’s Wall, dit is op het eiland Junn en voor de volgende duikplaats gaan we naar eiland Cira. Allemaal niet ver van elkaar, maar dus onze eerste duik is hier op Junn Island. We zijn bijna allemaal klaar, echt niet makkelijk om dan snel klaar te geraken. Twee Duitsers komende uit Dubai hebben al de irritante gewoonte van ofwel tegen iemand te stoten of anders gewoon in de weg te staan. We trekken het ons allemaal niet aan en maken ons klaar en wachten tot we de briefing krijgen. Het is eigenlijk geen echte briefing, want ze zegt ga hier te water en kom er daar uit. Tja we zijn met drie duikers die elkaar goed kennen en we trekken onze plan wel. Wanneer we echt op zoek gaan naar bepaalde dingen, gaan ze toch iets beter moeten begeleiden. Wij gaan als voorlaatste buddy team te water, hangen even aan de oppervlakte om de laatste dingen af te spreken en dan kunnen we zakken. We kunnen goed dalen en blijven dicht bij elkaar, niet zo dicht als in de Oosterschelde natuurlijk, maar toch dicht genoeg. We zakken relatief snel en zijn op een paar minuten op de bodem. We moeten het rif vinden en dat is helemaal niet moeilijk met vijftien meter zicht, dus we palmen richting rif en volgen het langs onze rechterschouder. Al direct is het overvolle rif een aandachttrekker. Het is ongeveer vergelijkbaar met Egypte, hoewel er bijna altijd een beetje stroming staat. Tja daar kunnen we wel tegen. Een groot tafelkoraal trekt mijn aandacht en net als bij de tweede duik zie ik hier tientallen citroengrondels die zich tussen de takken bevinden. Ideaal om de camera een beetje deftig af te stellen. Alles bon? Yep, dan kunnen we verder. Even checken met de buddy’s of alles OK is en de duik kan definitief starten. Het valt ons op dat er hier veel zacht koraal groeit, ook harde koralen, maar best wel veel zacht ook. Het eerste dat we zien zijn twee emperor fish en die zullen we nog iets meer tegenkomen. De zee zit er precies vol van. Een leuk zicht is altijd onze vrienden de clownvisjes, oftewel de anemoonvissen. Die zitten tussen de tentakels van de anemonen, kijken je eerst vol verbazing aan wat voor een schepsel hier nu weer afkomt en dan worden ze iets assertiever. Ze komen naar je masker, je camera en willen je overal bekijken. We hebben hier op een kleine oppervlakte er een paar bij elkaar en hoewel we ze al vaak gezien hebben, blijven ze fotogeniek. Een helemaal witte kokerworm groeit op de rotsen, zien we niet zo vaak en deze blijft echt open staan de hele tijd. Iets verder hangt een lionfish te zweven over de zeebodem en geniet van onze aandacht. Damselfish, zwarte met een witte stip op de rug zwemmen hier bij de vleet, echt een zalig zicht. Papegaaivissen in gewoon simpel blauw of in andere meerkleurenpracht zitten aan het rif te knabbelen en schieten dan ineens weg omdat je te dichtbij komt.

We genieten met volle teugen van deze duik en het onderwaterleven in Oman. Een rare grote ruitachtige zeester ligt op de bodem en een detail van een van de korte armen is echt wel super geestig. Het softkoraal groeit hier de hele tijd langs onze kant van het rif en heeft veel verschillende kleuren: prachtig paars, opvallend rood en uit-de-boot springend geel. Dat zien we hier allemaal. Af en toe is er een stuk rots weg van het rif en daartussen krioelt het van de zachte koralen en van de vissen: een bruid van de zee, een emperor en een grote zeebaars hebben zich mede verscholen tussen de andere kleinere visjes. Wanneer we over de rotsen of het harde koraal duiken, zien we de slijmvisjes, de kleine baarsjes en andere in een mooi evenwicht over het rif dansen. En dan begin ik al verschrikkelijk blij te worden: de eerste naaktslak. Wit, zwart en geel kruipt een wrattachtig dier over de stenen. Iets verderop ligt een doornenkroon te wachten tot hij andere dingen van het rif kan kapot maken. Ik voel me niet zo stoer dat ik die moet dood doen, want als duiker is het motto (de apres dive niet meegerekend) look but don’t touch. We passeren nog veel soorten koraal en vissen en onder andere de paar soorten wimpelvissen zijn super mooi. Ook de koraalvlinders dansen op het ritme van de golven over de riffen heen. We zijn al bijna een half uur onderweg, zitten alledrie stilaan rond de honderd bar en zien dan ineens een sepia. Yes, check. Geestig beestje hoe die even blijft liggen op het zand, lijkt te wachten tot Ju en Roel langskomen om zich te laten fotograferen en te laten filmen. Dan verlaat die deze oorden en duikt weg achter een grote rots. Toen ik Roel en Ju riep had Roel net twee schorpioenvissen gezien. Een geluk dat hij die nog kon terugvinden, want de ene was wel speciaal. Die was bijna helemaal wit. Well done R!

Ik zie ineens Roel kijken naar een donkere plaats in het rif en daar zie ik twee hagedisvissen simpelweg op elkaar liggen, echt wel een grappig zicht. Dan is het tijd voor een nog niet gespotte soort: een murene. Niet veel bijzonders, maar je moet er elke duikvakantie toch een paar gezien hebben. Een mega grote egelvis en een kogelvis begroeten ons richting safety stop. We hangen net boven het rif nog een vijftal minuten te wachten, zorgen er dan voor dat de boei wordt afgerold en Ju laat die dan op. Ik neem het touw in de hand en rol het stilaan op zodat we uit het water komen met allemaal nog genoeg lucht en een duiktijd van perfect een uur. Dit is wel een leuke binnenkomer.

Dan komt het mindere stuk: richting boot palmen, want hij komt ons niet halen. Smijt op de boot, alles aftuigen en dan even nog plaats vinden. Ik beschrijf het hier nu kort, maar het heeft wel tien minuten geduurd eer we konden starten. Één van die Duitsers (cfr boven) vond het nodig om in de weg te blijven staan, dus we hebben daar met pak en zak nog lang moeten staan schilderen. We nemen wat water tot ons, eten een mini-hapje en leggen ons dan tegen een fles om wat te kunnen rusten. Tja rusten is er natuurlijk niet echt bij, want de boot gaat heen en weer, hoewel we op een rustigere plaats zijn gaan hangen dan ervoor. De tijd gaat snel, ik kan via een ander netwerk een SMS’je naar huis sturen om ze daar gerust te stellen en dan moeten we ons klaarmaken voor duik twee van de dag. Het is weer een heen en weer geloop en in de weg gesta van bepaalde mensen, maar wij laten ons niet stressen, doen kalmaan en gaan nu als laatste drie te water. De golven hebben er ondertussen voor gezorgd dat niemand zich erg fit voelt, dus in het water hangen doet ons goed. We kunnen makkelijk naar beneden, hoewel we voor we starten alles nog eens nakijken en dan merken dat een fles niet vast genoeg hangt. We zorgen dat de fles goed vasthangt en wij drie steken als laatsten onze hoofden onder water. Zoals gezegd zien we weer een paar citroengrondels op tafelkoraal, we duiken een kleine canyon in en volgen dan zoals de briefing zei het rif aan onze linkerkant. Het is gewoon een rots, dus we zouden eventueel wel gewoon errond kunnen duiken, maar daar zullen we niet geraken. Het is al direct een succes, want we zien een koppel sepia’s net boven de bodem hangen wanneer we de canyon binnenduiken. Iets verderop zwemmen een paar koffervissen. Dat lijkt niet zo speciaal, maar we zien hier op de eerste twee duiken wel verschillende soorten. Vooral de bruin met blauw zwarte stippen op de onderkant zijn speciaal. Een groep barbelen heeft ook de geborgenheid opgezocht van het rif en ze gaan uit elkaar wanneer ik dichter kom. Dat merken we hier ook al: veel soorten en veel in aantal. En dan doe ik ineens een paar ontdekkingen na elkaar. Een grote zwarte rog heeft zich onder een rots genesteld en is moeilijk zichtbaar, maar het lukt toch. Dan een gewone murene en iets verder een bruine met witte stippen en strepen op de zijkant. En dan een meter verder nog een rog: een kleinere gecamoufleerde panterrog. Zalig gewoon op een paar meter van elkaar zie je deze dieren allemaal.

We zetten onze duik rustig verder. Roel heeft wel last van zijn masker, maar hij reageert niet op mijn teken of hij wil afbreken. Op het einde van de duik zal blijken dat er een stuk gelost is van zijn duikbril. Ondertussen passeren de zachte koralen, de vissen, en vooral de schorpioenvissen de revue. En dan vraagt Ju aan mij hoeveel lucht ik nog heb. Ik weet dat ik nog net over honderd bar zit, dus negeer hem even straal, want ik heb een schildpad gezien iets verderop. Ju dook er eigenlijk recht naartoe, maar had die niet gezien. De schildpad is netjes bezig om stukken koraal af te breken van het rif, maar blijft goed tegen de wand hangen. Wij kunnen genieten van het schouwspel en kunnen wel een paar mooie foto’s en filmpjes maken. Schitterend! Ze heeft kennelijk lang ergens stil gelegen, want er is vanalles op haar rug kunnen groeien. Dat zijn gewoon bepaalde algen en dingen die op haar rug terecht zijn gekomen. Vooral Ju en ik kunnen er super dicht bij komen en zo ons concentreren om te genieten van zo’n super beest. De schildpad zwemt zelfs gewoon over mijn hoofd, echt maf. We herinneren ons nog specifiek dat er wederom een bruid van de zee naast de schildpad zit en ik kan dat staven met een foto. We hebben nog nooit zo vaak emperors en bruiden van de zee gezien als deze eerste twee duiken. Het zijn dan nog vissen van dezelfde familie en zien er allebei echt super uit. In het verleden misschien een paar keer gespot en nu meerdere keren elke duik. De duiktijd is stilaan aan het minderen nu want we hebben toch meerdere minuten bij de schildpad gehangen. Roel is ook niet echt comfortabel aan het duiken, dus maken we er stilaan een eind aan. We duiken al vijftig minuten, doen onze safety stop en dan kunnen we de boei oplaten. We gaan opnieuw uit elkaar, want er hangt geen gewicht aan het touw om het te laten zakken, dus dan doen we het net als deze ochtend op deze manier. Wanneer we ver genoeg uit elkaar zijn, laat ik lucht in de boei en die schiet zonder touw naar boven. Ik had het nog niet eens door dat het ervanaf was, maar Ju wel dus die gaat erachteraan en wij kunnen makkelijk naar de oppervlakte. De boot pikt ons dan op en het is even lastig om aan boord te geraken, een kleine val en zeewater en motorolie in de mond zijn niet de meest aangename dingen. We zijn aan boord geraakt en moeten nu nog de laatste twee ophalen die tegelijk met ons bovenkwamen. Ophalen, alles aftuigen, in de zakken steken, plaats maken voor de anderen en dan de terugweg aanvatten. Nu zijn we relatief snel terug, er gebeurt weinig nog de laatse trip van de dag terug. Speciaal is wel dat de kapitein nu langs de andere kant van de Al Sawadi eilanden terugvaart. Hij moet even de motoren afzetten en omhoog halen omdat er een stuk veel te ondiep is. Daar drijven we rustig over, we stappen uit de boot, leggen alles in de truck, stappen naar het duikcentrum en kunnen dan al ons materiaal spoelen en binnen hangen. We smeden snoodse plannen om een pintje te bemachtigen, maar dat lijkt hier niet te lukken. We hadden eigenlijk voor we immigratie passeerden iets moeten kopen zodat we iets mee hadden. We spreken Daniel aan van de duikschool, ook Mario kan ons niet helpen, dus we zullen deze week moeten passeren zonder een pintje en zonder apres dive. Ju verjaart morgen dus da’s nog het ergste. Een DHL’ekke doen om ze te laten importeren vanuit Abu Dhabi of Dubai is allicht ook niet aan de orde. We proberen nog eens aan de receptie en aan de bar en in het restaurant, maar niemand kan ons helpen. Dat zijn slechte punten voor Oman. Voor de rest OK, want er is gratis WiFi aan de receptie, dus da’s wel OK. We gaan tegen iets over zeven iets eten en dan nog even Lync’en met Evy en Arne. Die zijn allebei blij dat we elkaar eens konden horen en zien en daarna keren we terug naar de kamer en schrijven een verslagje, lezen een boek of spelen een spelletje. Ik keer nog even terug naar het duikcentrum want tijdens het schrijven van het verslag blijkt dat ik mijn automaat niet binnen achter slot en grendel heb gelegd. Tja dat zien we dan morgen wel weer. Alles was weggelegd, maar ineens viel mijn Euro dat ik die vergeten ben. Misschien heeft iemand van het duikcentrum die weggelegd zonder het te zeggen. Dat zal morgen blijken. Tegen elf uur gaan we stilaan slapen, want we zijn best moe. Hopelijk pieker ik niet te veel over de automaat en kan ik goed slapen. Tot morgen pintjesloos Oman.

Dinsdag 19 augustus 2014: Hayut Run en Three Sisters duikplaats

Een goede nachtrust. Ik heb maar één keer Roel moeten roepen en hij maar één keer Timo, dus we zijn eigenlijk braaf geweest voor elkaar. Of gewoon stikkapot. In elk geval we hebben een goede nachtrust gehad en kunnen beginnen aan duikdag twee. Eerste taak is het ontbijt net zoals gisteren is dat een boke met vanalles en we eten friet met chicken dips en ketchup. Een stevig ontbijtje. We keren terug naar de kamer, ik was al even gaan kijken naar het duikcentrum en iemand heeft gisteren automaat binnengelegd, dus dat was wel super initiatief. Dan dus werkelijk ontbijt en dan naar kamer om de rest nog te halen en dan richting duikcentrum, voor mij nog eens. Daar steken we alles in de zakken, de truck op, wij nog alles eens nakijken en dan de boot op. De zee ligt er super bij, zo plat als een vijg. We raken nu iets comfortabeler op de boot want we zijn met veel minder dan gisteren. Er is maar één instructrice mee Leia en de rest zijn wij, twee Duitsers en vijf Italianen of zoiets. We zetten ons comfortabel en klaar voor de rit nadat we even onze flessen klaar gemaakt hebben. Op weg naar duik drie en vier. We gaan nu iets verder naar de volgende reeks eilanden. Onderweg stoppen we even: we zien milkfish, (bandeng) en dan is er naar het schijnt een walvishaai in de buurt. We zien in de buurt wel twee zeeslangen en twee vissers. Die zijn gestrand, want hebben problemen met de motor. Wij ernaartoe, er wordt even gebeld en dan zijn we terug weg. Geen walvishaai, maar dat komt nog. Dan gaan we verder naar onze eindbestemming. Het duurt nog een kwartier eer we daar zijn, passeren de eilanden van gisteren en dan een eiland met een huis op. Dat is de coast guard, of beter de controle organen van het natuurpark. Zij zorgen dat alles hier in orde is. Leuke job hebben die gasten hier.

Met dus een kwartiertje vertraging komen we aan bij de eerste duikplaats: Hayut Run. Hier duiken we gewoon met het rif aan onze rechterkant. De briefing is heel kort; Je zakt, volgt rif en dan kom je terug naar boven met de boei. Da’s makkelijk. We gaan als laatste te water, zakken op ons gemak. Ik heb een missie vandaag: een citroengrondel fotograferen en dat is na vijf minuten al in orde. Dus verder over de zalig mooie koralen. Zoals vorige duiken is hier veel koraal: zacht en hard en die zijn allemaal om het mooist. Een koppel koraalvlinders volgt ons de hele tijd tot wij stoppen en zij verderzwemmen. Ju heeft een geringde chromodoris gespot: een koppel zelfs. Ik vind het best mooi en Roel and Ju genieten ook van deze twee naaktslakken. En dan ineens horen we mmm, mmm roepen. Roel heeft in den bleu iets gezien. Een eagle ray passeert ons al klapwiekend en zegt ons dan goodbye. We hebben toch een seconde of tien de rog kunnen zien en alleen dat is al super. Een murene verstopt zich in een holte van het rif, een zwarte met witte strepen op zijn lijf  en op zijn kop worden dat brede stippen. Iets verder voorbij de paarse zachte koraalvelden zien we nog eentje, veel groter: een netmurene. Super beest, maar zo groot, dus we naderen niet te dicht. We zien zelfs dat een cleaner fish bezig is om lijf, mond en kop van de murene proper te maken. We gaan dan tegen een wall aanduiken en ineens schrik ik me verrot: een egelvis komt direct voor de lens zwemmen. Ik had die niet zien aankomen en hij mij waarschijnlijk al evenmin. Iets verder stop ik nog even voor dezelfde soort slak als ervoor, maar nu roep ik de anderen niet. De foto’s zijn deze keer beter belicht dan ervoor, want in het donker komt dat beter uit, ze zitten namelijk in een kleine nis in het rif. We gaan stilaan minder diep duiken en merken dat onze tijd alweer verschrikkelijk snel is gepasseerd. We zitten al aan vijftig minuten, maar zitten al rond de tien meter, dus ca va nog wel. Tijdens de safety stop nog even een schorpioenvis spotten en dan de boei afrollen en oplaten. Toch een betere manier zoeken om dat deftig te kunnen doen in het vervolg. Wij dan stilletjes naar de oppervlakte en dan terug de boot op. Daar alles al klaar zetten voor duik twee en dan even iets drinken, een klein stukje brood van het ontbijtbuffet eten en wachten tot we duik twee kunnen starten.

Rustig even een SMS naar huis sturen, maar dat lukt soms goed, soms niet. Het uur oppervlakte-interval gaat mega snel voorbij en dan varen we even verder naar de volgende duikplaats van de dag. We hadden ons in een rustige baai gezet voor de middagpauze met azuurblauw water en de meeuwen die langs ons vliegen, echt wel super hier. Op vijf minuten zijn we op de Three Sisters. Hier dezelfde briefing als deze ochtend. Hopelijk missen we geen haai zoals deze ochtend. Zo’n leopard shark. We zakken net als de andere duiken als laatste en gaan rustig naar beneden. Ik kijk weer mijn ogen uit en geniet van elke moment. We zien de eerste minuten de usual stuff: koraalvlinder over de koralen, emperors, kleine damselfish en een paar kleinere visjes, zoals een symbiosegrondel op de bodem wanneer we iets dieper duiken. En dan zie ik een pepermurene, zo’n lichtgrijze met stippen, echt wel zalig. Het is lang geleden dat ik die soort nog gezien heb, dus ben super content. Een kleine murene steekt zijn kop uit het rif iets verder en zo duiken we verder. Dan spotten we wederom een turtle die haar rug aan het schuren is aan de rotsen van het rif. Je ziet zelfs de markeringen die de stenen hebben achtergelaten op haar rug wanneer ze naar een ander stuk rif zwemt. Als het jeukt, moet je krabben. Ze zwemt naar een grotere verzameling koraal langs een wand en langs diezelfde wand zwemmen een aantal butterfly fish. Die zijn echt wel geestig, weinig kleurrijk, heel donker, maar vooral door het feit dat ze hier met zoveel zijn is het nog des te geestiger. Iets verder is de volgende missie om van een paar pufferfish deftig fototje nemen ook al geslaagd dus dan maar verder over de prachtige riffen. Deze stukken zijn een beetje beschadigd, maar is dat door een storm of door de duikers, da’s moeilijk te zeggen. Bovenop het rif zwemt een juvenile van een emperor. Dat was bij mij ook lang geleden dat ik die nog gezien had. Blauwe ringen met wit omrand, echt wel een mooi diertje. En de volwassen versie zwemt ernaast, super gedaan gasten.

Terwijl Ju hangt te filmen en ik foto’s hang te nemen, roept Roel ons. What’s that? Hij heeft een grote rog gezien. Ik had dezelfde gisteren al gezien, maar deze spot is zoveel beter. Plat op het zand. Wij dus even de thermocline op twaalf meter door en dan  naar de rog. Zalig gezien Roel. Wanneer we terug in warmere wateren zijn zien we een vleermuisvis langs de wand zwemmen en zo verder en verder. We nemen een swimthrough en komen gewoon aan de andere kant van de rots uit. Logisch niet? Ik doe iets verder teken naar Ju. Die kreeft is dood, hij denkt een seconde dat ik geen lucht meer heb, maar doe duidelijk teken dat het de kreeft is. Toch een mooie foto van een kreeft kunnen maken. Niemand hoeft te weten dat die dood was. En dan zit deze duik er ook stilaan op. We doen nog een safety stop waar de koekoppen op het dak van het rif hun ding doen, we spotten niet veel speciaals meer en dan kunnen we de boei ontvouwen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ju en Roel zakken tot een meter of tien en ik blijf op vijf meter. Wanneer ze alles geregeld hebben, dus ook koord ontwarren van tussen automaat Ju, komen ze iets te snel naar boven en hebben terug een safety stop aan hun been. Vier minuten deze keer. Daar hang ik dan op 1 meter en iets later boven en zij op vijf meter voor vier minuten. Dit betekent dat wat zijn plan ook was het niet gelukt is. Het is zijn verjaardag dus laat hem maar doen, komt wel allemaal goed. Dan doen we alles uit, steken alles in de zakken en keren terug naar de duikschool.

In de heenweg was er op het laatste stuk veel wind, maar nu is het de hele tijd choppy en winderig. Amai niet te schatten. We moeten ons goed positioneren, want anders zou de boot scheef hangen en het lijkt me al lastig te zijn voor de kapitein. Tja dan had hij maar een ander beroep moeten kiezen he. Op drie kwartier zijn we er, zakken uitladen, spullen afspoelen. Nu ben ik dus de automaat niet vergeten. Ik denk zelfs dat ik gewoon alles mee heb. Super he. Even proberen nachtduik te regelen, maar vandaag lukt dat niet. Mario stelt voor om het donderdag te doen en dat lijkt ons wel een goed plan. Wij gaan dus iets anders moeten gaan zoeken vanavond om te doen. Eerst beginnen met alles naar de kamer te doen en dan plannen smeden. Roel is Mission Bear, Ju is Key Bear en ik ben gewoon T bear. Dus Roel kwijt zich super van zijn taak om voor Key Bear zijn verjaardag een tripje te regelen naar Hotel Millennium, daar een pintje te drinken en dan terug te keren. Dan wordt het toch nog een happy ‘beer’day voor de Ju. Eerst nog even een sapje drinken aan de bar, nog even terug naar de kamer en dan iets gaan eten en om half acht vertrekken richting ander hotel mét licentie. We drinken nog iets qua mocktails en dan nog even terug naar de kamer, iets gaan eten in het restaurant, maar eerst geld wisselen. De wisselkoers is 1 Euro voor 0.480 in het hotel en we wisselen ineens 150 Euro voor de taxi rit en de pintjes voor de verjaardag van Ju. Het eten is best lekker, maar we hebben slechts een half uurtje en kunnen dus niet ten volle genieten van het eten. Om zeven beginnen eten en om half acht staan we klaar aan de receptie om naar Hotel Millennium te rijden. De taxi is niet echt een taxi met bord en zo, maar gewoon ergens een of andere Omani die ze opgebeld hebben, maar hij brengt ons wel veilig naar een ATM (Ju heeft hier geen geluk) en dan naar het hotel. Hij doet een uitleg aan de dame aan de receptie daar en ze gaat het proberen regelen. Wij worden geëscorteerd naar de eerst bar en bestellen direct drie pintjes dwz: een Carlsberg van een halve liter. En dan ineens verschijnt er iemand ten tonele die we kennen en zet zich prompt aan de bar en bestelt een pintje. Het is onze driver van de niet-taxi. Geestig zenne.

Wij genieten vooral van ons pintje, moeten dit delen met de wereld via Facebook, genieten van het gele nat en doen er daarna nog een tweede op. Die drinken we buiten, want dat was mijn voorstel. Evy had me vandaag laten weten dat het in België maar 14 graden was, dus nog even warmte en zon opdoen kan geen kwaad. Wij drinken ons tweede pintje en zorgen dat we een taxi terug hebben. De terugweg is 5 Rial (onder ons beter bekend als Zloti) duurder, dus het kost twintig in plaats van vijftien Rial. Maakt niet uit, we maken er toch een leuke avond van. Op het terras genieten van een welverdiend pintje. Yep, een mens kan erger gestraft worden. De tijd gaat snel en het is al tien voor tien wanneer Ju gaat betalen. Schol man, op je verjaardag. Dan keren we terug naar de receptie en vragen de taxi ons terug te brengen naar ons eigen hotel. Alles gaat goed, de échte taxi chauffeur brengt ons op dertig minuten terug. We surfen nog even op het net en bellen en mailen even naar huis en gaan dan tegen ongeveer half twaalf slapen. Morgen nog een dagje duiken en dan is het al woensdag. Time flies. Sleep tight Omani.

Woensdag 20 augustus 2014: Duikplaatsen Police Run en Cyprea Reef Run

Na weer een goede nachtrust staan we op om half zeven en zeven en nemen alles al direct mee naar het restaurant voor het ontbijt. Ik neem mijn rugzak al mee en Roel heeft al zijn spullen al in zijn draagzak mee, dus na het ontbijt, redelijk hetzelfde als andere dagen kunnen we al direct naar het duikcentrum. We zijn er vroeg bij vandaag want het is nog maar half negen wanneer we daar zijn. We worden er beter in elke dag. Alles laden we in de zakken die we hier kregen en dan kunnen we ons mentaal voorbereiden op de volgende duiken van de vakantie. En ineens daagt het me: het is al duik vijf en zes van deze vakantie. Amai dat gaat snel. De dag opent zich en het is altijd al snel een uur of drie, vier. Dan nog wat surfen, iets drinken, gaan eten en niet te laat gaan slapen. Daarna nog s naar huis Skypen, Lyncen of iets anders en dan is de dag al om. De avonden duren iets langer dan overdag omdat het hier niet elke avond een feestje is. Langs de andere kant is het dan ook al dichterbij dat ik mijn twee schatten terug kan zien. Dat is wel lastig, maar ik probeer het mijn humeur niet te laten bepalen. We laden alles in de truck en dan wordt ook alles naar het strand gebracht. Wij wandelen ernaartoe en laden alles in de boot. Het zal weer druk zijn vandaag op de boot want er is wel wat volk. We moeten even van de boot en helpen duwen, want ze hebben die gisteren iets te ver verankerd, allé ik bedoel iets te dicht tegen het strand. De boot ligt vast op een kleine zandbank, dus even uitstappen en helpen duwen en dan kunnen we vertrekken.

We varen wederom naar de verste eilanden, passeren eerst Junn’s Island en zo verder naar Police Island. Zoals gezegd, is dit het eiland waar vroeger politie was. We stoppen deze keer niet, want komen eigenlijk niets tegen. We zien een paar zeeslangen onderzwemmen wanneer wij er passeren en een eenzame schildpad komt even boven water piepen. Op iets meer dan een half uur zijn we er en het is al broeierig heet. Het moet hier wel tachtig graden zijn. De wind op de boot maakt het draaglijk, maar heet is het sowieso. We krijgen een korte briefing: hier te water, linker schouder rif volgen en bij zestig minuten of vijftig bar boven zijn. Joepie, da’s weer lekker makkelijk. We doen het op ons gemak en zakken samen naar een rif. Hier zwemmen de kleine visjes al volop rond ons, echt een zalig zicht. Ju komt iets later want die heeft ons gefilmd al naar beneden gaand, eens zien wat dat wordt. We zijn nog geen vijf minuten weg of we zien al een schildpad. We houden ze niet bij, maar kunnen ze toch goed bekijken. Al de zoveelste schildpad, maar het is toch altijd een super zalig beestje. Ik ben murene spotter van dienst en spot al direct een pepermurene en nog eentje en een grote netmurene. Ju blijft een beetje achter, dus we kunnen niet achter de sepia die Roel mij toont. Het thema van deze duik is effectief murenes en schorpioenvissen. Eens je de eerste gezien hebt volgen de andere vanzelf. Even aanpassen en we zien er deze duik een stuk of vijf. Ook murenes bij de vleet. Die pepermurene heb ik lang niet meer in zo grote aantallen gezien. Daymaniyat Eilanden zijn echt wel zalig qua duiken, aantal soorten van vis, koraal en de hoeveelheid van alles. Echt wel super. We volgen de koraaltuin met links het rif en komen zo via een thermocline op ongeveer twaalf meter tot een swim through. Dat hadden ze wel gezegd tijdens de briefing. Ik probeer Ju en Roel even deftig te fotograferen, maar ik kom ineens tot de conclusie dat de externe flits een duik te veel erop heeft zitten. Zeker de batterijen vanavond vervangen. Nu volgen we de wand zelf de hele tijd tot we terug richting oppervlakte moeten. Maar eerst zien we nog vanalles. Ik spot een kreeft, ik denk een beerkreeft, maar ben niet zeker. Nieuwe soort: great! Dan doe ik een poging om de vele angelfish te fotograferen. Vooral de bruid van de zee is een uitdaging. Straks eens kijken wat het geeft, want het lukt niet altijd even goed. Ik ben nog even daarmee bezig en Roel en Ju zijn al aan hun safety stop begonnen. Niet echt een probleem, want dan blijven die gewoon twee minuten extra hangen. Er is bijna geen golf te bespeuren deze ochtend, dus we gaan gewoon naar de oppervlakte en kunnen dan aan boord. Een tweede boot van het natuurparkwachterpostje komt even alles controleren, maar dan hangen wij nog onder water. Duik een zit erop en dat was echt een schitterende.

Even een oppervlakte-interval van bijna een uur en dan varen we naar een kleine rots iets verderop. Vlak ervoor gaan we te water, duiken noordwest en volgen het rif aan de linkerkant. OK, weer een easy one. Deze duik gaat veel meer over gewoon zand zijn met op het einde wat meer koraal en rif zelf, maar dat is ook eens leuk. Wederom spotten we keiveel schorpioenvissen, maar daar is al niet veel meer aan. Ik zie vlak voor mijn neus twee van die geringde chromodorissen achter elkaar zitten. Het is blijkbaar love in the air bij de nudi’s (nudibranchs zijn naaktslakken). Een paars omrande mantel met daartussen een wit vlak met oranje stippen. Super naaktslakjes. Ik kijk even uit voor de zeeëgels want de eerste duik had er eentje vier stekels door mijn pak gestoken en dat voelde ik wel even. Tussen de stekels van de egels zitten kleine zwarte visjes met een oranje rand. Dan weer een pepermurene, schorpioenvis en zo duiken we verder over het zand en het koraal. Echt super hier, want er is eigenlijk niet echt veel beschadigd. Niet zoals twee jaar geleden in Hurghada, dus dat valt reuze mee. Iets verder zie ik ineens een raar mini tapijt op de grond liggen: een grote soort platvis, nog even opzoeken welke soort dat dan eigenlijk is. Ik doe ondertussen mijn strijd verder om de bruid van de zee op foto te hebben en in een kleine spelonk zitten er drie bij elkaar. Die ene heb ik in vooraanzicht, de tweede in zijaanzicht en de derde hangt er ergens flou achter. We komen nu vooral terug rotsen tegen die je bijna niet meer herkent als zijnde rots. Ze zijn overal begroeid met grote bloemkolen lijkt het wel. Daartussen zwemmen keiveel vissen: damselfish en sergeant major. Ze zwemmen hier echt en masse rond en schieten in grote scholen van links naar rechts. We duiken er bijna door. We zien opnieuw een juvenile van een emperor, voor de verandering een schorpioenvis. Daartussen zwemmen twee picasso trekkervissen, blauwe trekkersvissen hebben we deze duik veelvuldig gezien, maar daar moet je altijd even mee oppassen, want als die hun territorium verdedigen vallen die duikers aan.

Tussen de zachte koralen en de harde en de bloemkolen liggen heel veel kapotte vissersnetten. Dat is niet zo super, want ze hebben wel wat koraal en rif beschadigd. De vissen zelf lijken er zich weinig of niets van aan te trekken, dus dat is wel super. We zitten ondertussen al op maar een tien meter ongeveer. We denken ondertussen aan onze safety stop, maar genieten nog eerst even van de vele vissen die hier de hele tijd volle bak langs ons zwemmen. We zwemmen even van het rif weg zodat we makkelijk de boei kunnen oplaten en zo onze safety stop doen. Het rif stopt hier rond acht meter dus dat is nog wat te diep voor de stop he. Deze ochtend hadden we een sleutel voor mijn onderwaterhuis gebruikt om de draad van de boei errond te wikkelen, dus dat gaan we nu eens uitproberen. Wij gaan naar zes meter en dan laat Ju de sleutel vallen, maar raakt vast in koraal. Roel gaat even naar beneden en maakt het los en dan kunnen we verder. Even snel lucht in de boei zelf en dan terug stilletjes naar een meter of vijf voor onze safety stop. Twee andere duikers van onze groep komen er nog aan en doen samen met ons de stop. Uiteindelijk hebben we deze duik 68 minuten onder water gehangen en maken we er een einde aan. De boot ligt tamelijk ver van ons, maar komt ons tegemoet wanneer ze ons opgemerkt hebben. Zo’n boei is echt wel iets makkelijks. Boot op, alles in de zakken steken en dan zetten we terug koers naar land. Net als de vorige dagen is het echt wel choppy op de weg terug, dus het duurt iets langer en we spotten eigenlijk niets speciaals meer. Aan land alles op de truck, alle materiaal afspoelen en weghangen om te drogen en dan kunnen we nog een beetje napraten over de duiken met een Zwitser en een Duitser. Geestige mannen ook. Zij wisten ons te zeggen dat de licentie van het hotel er moet zijn vandaag, maar dat blijkt al snel niet het geval te zijn. We drinken dan maar een ice tea en gaan dan terug richting kamer. We schrijven verslagjes, bekijken al wat filmpjes en wat foto’s en kunnen na het douchen iets gaan eten. De rest van het dagverslag volgt nog.

En inderdaad: na het douchen even iets eten. Dat valt hier reuze mee, vandaag hebben we Indian Mix en je merkt het ook, want er zijn hier serieus wat Indiase invloeden. De kip die ze hier serveren is echt wel super, het lijkt een soort kippeschnitzel, maar dan niet Duits, maar Indisch. Echt super lekker. Na het eten toch nog even in de bar iets drinken en een beetje surfen. Ik zet al wat klaar van de site en Ju leest wat terwijl Roel eens hoort hoe het op het thuisfront is. Dan ga ik nog ff bellen naar Arne en Evy en dan is het tijd om te gaan slapen. Het is al bijna half twaalf, dus laat genoeg. Morgen nog een paar duikjes en wie weet wel whaleshark of zeepaardje...

Donderdag 21 augustus 2014: Aquarium: the day of the seahorse?

We staan een beetje moe maar goedgeluimd op, maken ons klaar om naar het ontbijt te gaan en naar het duikcentrum. Het ontbijt is the usual stuff, eten een beetje vanalles, drinken er lekkere Omaanse koffie bij en kunnen dan al naar het duikcentrum. Ik had slef-mode al bereikt op dag twee, maar nu is Roel er ook, alleen Ju doet soms nog een beetje ondoordachte inspanningen. Maar hij raakt ook wel in perfecte slef-mode. Aangekomen bij het duikcentrum krijgen we te horen dat de kans er inzit dat we naar aquarium gaan om daar een zeepaardje te spotten. Het hangt af van de omstandigheden van de zee of we er kunnen duiken of niet. We zetten alles op de truck en zo in de boot en dan kunnen we vertrekken. We hebben iets minder last om de boot te laten varen omdat die iets verder staat dan gisteren. Natuurlijk is het water dan dieper en worden dus de rugzakken een beetje nat onderaan. We zetten al ons materiaal klaar en zijn dan weg. Er is veel minder volk op de boot dan de voorbije dagen, dus da’s wel super. Aquarium is een stuk verder varen dan de andere duikplaatsen, we passeren eerst Junn Island en de andere kleine rotsen errond, dan Police Island en de kleine eilanden errond en dan stoppen we vlakbij een andere boot en kunnen we ons helemaal klaarmaken om de duik te starten. We gaan allemaal samen onder begeleiding van Stefano, de Italiaanse begeleider.

Iedereen het water in en dan zakken. We zakken tussen een grote school batfish, echt super knap dat we hier naar beneden kunnen. Ze zwemmen vlakbij ons en die vleermuisvissen zijn echt prachtig. We hadden er al eentje gezien, maar als je tussen een stuk of twintig van die dieren naar het plateau op negen meter kan afzakken. Een duik kan slechter starten. We bereiken snel de negen meter en daar zien we al direct een koppel sepia’s, ook zalig. We zijn eigenlijk gekomen voor een zeepaardje, maar als je het niet ziet, moet je ook wat van de andere dingen kunnen genieten. Dat doen we dus volle bak. Iets verderop is een cleaning station voor de vleermuisvissen en het is druk aanschuiven zodat de kleine cleaner fish in de opengesperde bek van de vis kunnen zwemmen. Super zalig gezicht. Iets verderop zit er tussen de bloemkolen een grote murene en iets verder weer eentje. Dit is al een superduik en we hebben nog niet eens een zeepaard gezien. Ik kijk even goed uit hoe de ene pufferfish de andere aanvalt en probeert weg te jagen. Wanneer ze mij zien komen, is het over, want ze hebben een andere en grotere gemeenschappelijke vijand. Voor we naar een diepte van twintig meter gaan, passeren we eerst nog een kleine canyon met bovenaan een sepia, een schorpioenvis en veel rode zachte koralen. We zien ook de eerste veersterren van deze duikvakantie en duiken dan langs de rand aan onze linkerkant om zeker een zeepaardje te zien. In de plaats daarvan krijgen we een mega grote naaktslak te zien, die op de rand kruipt. Een naaktslak van bijna tien centimeter, roze met wit en dan gele stippeltjes in het midden een aparte mantel precies. Die mantel heeft een soort staart waar normaal de tentakels staan die opsteekt en ze heeft een lange staart. De bovenste mantel is met een blauwe rand omringd, echt een machtige soort, maar ik heb die nog nooit gezien en ken de naam niet. De snappers zitten hier langs de rand ook volle bak aan het zwemmen in mega scholen. We moeten wel onze lucht en onze deco in het oog houden, want dat zal snel naar beneden gaan.

Dan zie ik een bende volk in een grote spleet tussen de rotsen hangen en ik wil toch eens een kijkje gaan nemen. Wanneer er een paar duikers vertrekken zie ik al van ver dat hier het zeepaardje zit. Ik doe snel teken naar Ju en Roel en die hebben het ook al gezien. Super! Mission accomplished. Het is een prachtexemplaar en ook geen kleintje. We schatten toch een centimeter of vijfentwintig. Ik wou eigenlijk zeggen tachtig, maar dat vonden mijn buddy’s een beetje overdreven. De tekening van de kop is echt prachtig met een ster rond het oog en je ziet de kieuwen erachter open en dicht gaan. Het is hier druk, want iedereen wil het zeepaard (bewust niet –tje) gezien en gefotografeerd hebben. We nemen wat foto’s en filmen en kijken terwijl onze ogen uit naar dit schitterende schepsel. Echt bangelijk. We doen ook direct een high five wanneer we hier vertrekken. Net op de rand van de canyon waar het zat, kruipt wederom zo’n naaktslak. Die vindt het zelfs nodig om over zeeëgels te kruipen. Ik keer nog even terug naar het zeepaard om zo toch voor de zekerheid nog een paar extra shots te nemen. Super zalig. We zijn alledrie echt super blij en de anderen ook die met ons mee zijn. Stefano doet teken dat we onze computers in het oog moeten houden en inderdaad we zitten al op vier minuten van deco. Dus zeepaard uitzwaaien en misschien tot een volgende keer en minder hoog gaan zwemmen. We stijgen eerst op naar vijftien meter en dan naar tien, dus daar zitten we goed qua decompressie. Op het plateau ligt een grote zwarte pijlstaartrog te niksen, we zien nog wat vleermuisvissen en zijn er nu ook weer vol van. Een paar murenes en dan komen we tegen de acht à negen meter en moeten we stilaan aan het einde denken van de schitterende duik. Een lange duik langs de wand maar met een super zalige apotheose. Na zo veel jaar duiken eindelijk een echt groot zeepaard gezien. Super gewoon.

We doen onze safety stop met Stefano en twee anderen en dan kunnen we naar de boot zwemmen. We kruipen erop, blijven een uurtje boven water en varen ondertussen al naar een andere duikplaats. Die bevindt zich weer in de buurt van Police Island. Iets minder diep en dus moeten we niet zo’n rekening houden met deco. Iedereen is vol van deze ervaring een super blij dat Roel, Ju en ik hebben blijven zagen tot we uiteindelijk naar Aquarium konden gaan. Straks drie pintjes en daarmee is de schuld vereffend. LOL. De tweede duik is al even simpel als al de anderen. Gewoon zakken, rif aan de linkerkant houden en op het einde safety stop, boei oplaten en boven komen. Wanneer we klaar zijn, laten we ons over de rand vallen, kijken onze maskers nog even na en beginnen dan aan duik twee van de dag. Murene, weeral eens. Geringde chromodoris weeral eens. Tja, als je hier al de vierde dag duikt, dan heb je al veel te zien gekregen. Hier wemelt het van de blauwe trekkervissen die hun territorium verdedigen, niet tegen ons, maar tegen elkaar. We zien vlak na elkaar zelfs vier geringde chromodoris. Iets verderop een grote netmurene en we doen het rustigaan. Eerst steekt Stefano met twee anderen ons voorbij en dan vier Italianen. Dat is weer typisch. Iets té rustig aan het worden en aan het duiken? Een grote kogelvis is zijn parasieten aan het laten wegeten door een poetsvis. Die ligt echt wel zalig, bovenop een rots koraal. Schitterend plaatje. Ik heb weer zo’n platvis als eerder gespot en we zien ook voor de tweede keer vandaag zo’n zwarte pijlstaartrog. Die ligt half verborgen onder het zand, maar we hebben hem toch gezien. We nemen gewoon nog wat foto’s en bekijken vanalles en genieten vooral van het zicht hier onder water, echt maf hoe veel vissen en soorten je hier te zien krijgt. Dan heb ik een kleine minislak gezien en Ju moet zelfs even zoeken om het te zien. Ik hoor hem denken: hij is weer naar mini dingen aan het zoeken zenne. Een kleintje, maar wel erg mooi: oranje omranding van de mantel, dan een band lichtblauw met zwarte puntjes en bovenop een witte streep met puntjes en dat deel lijkt bijna doorzichtig. Ik ben weer super blij met deze vondst. We moeten nu stilaan een beetje hoger, want de deco tijd begint toch weer te naderen. Ik zit op een bepaald moment al tegen de vier minuten aan. Van hier duiken we over zeeën van hard koraal, vuurkoraal om in meer detail te treden. Ik kijk ineens op twee kleine krabjes die zich tussen de takken van het vuurkoraal verborgen houden tot ik ze gezien heb natuurlijk. Dan zie ik een blauwe vis met witte en gele strepen, ook wel mooi net als die juvenile. Ik denk dat dit de pauwkeizersvis moet zijn, maar dat moet ik even bevestigd zien in een van mijn boeken. Vanaf dit punt zijn het vooral de damsel en sergeant major die opvallen, vooral door de grote aantallen. Ze dansen op het ritme van de deining en de kleine stukjes waar er stroming is. Een picassotrekkersvis lijkt wel gehypnotiseerd naar iets te kijken tot die ineens wegschiet wanneer ik naderbij kom. We zijn ondertussen al bijna een uur aan het duiken, dus beslissen om onze safety stop te doen. We doen dit samen met de Italianen die ons voorbij gestoken zijn en moeten dus de boei niet oplaten. We stoppen deze tweede duik met een zalig voldaan gevoel na eenenzestig minuten. Even alles op zijn plaats zetten, inpakken en dan kunnen we vertrekken terug naar het hotel. Daar aangekomen maken we de laatste afspraken met Mario voor onze nachtduik en we moeten daar zijn tegen zes uur lokale tijd. Daar kunnen we wel voor zorgen. We stoppen even in de bar voor een muntthee en een burger zodat we zeker al iets binnen hebben, moesten we te laat zijn voor het restaurant na de nachtduik. De kans is klein, maar dan zijn we zeker. Na de lunch terug naar de kamer, de foto’s op PC zetten en nog even uitrusten en ondertussen maak ik dit verslagje al.

Tegen ongeveer zes uur zijn we al sleffend bij het duikcentrum geraakt. We zijn met vijf duikers en één instructeur; het is opnieuw Stefano die ons gaat begeleiden. Dan de usual stuff alles opladen, alles naar de truck en dan naar de boot. We hebben nog even tijd, want het is niet donker genoeg, een half uurtje later kunnen we starten, alles staat klaar op de boot, doen onze pakken aan en vertrekken dan met de boot naar een van de eilanden hier vlakbij. Het is maar vijf minuten varen en we krijgen een korte briefing. Het rif volgen aan de linker schouder en boven komen na ongeveer vijfenveertig of vijftig minuten. Dan kunnen we starten. We kijken richting eiland, dan zakken we. Tijdens het zakken passeert er een eagle ray die ik een paar meter kan volgen, maar de anderen hebben die niet gezien. Op tien meter bereiken we de bodem en kunnen dan starten. We duiken steeds in dezelfde richting, maar niemand van ons heeft koers genomen. Het is plat zand zonder enige aanduiding waar de rifkant hier is en we zien vooral veel stof in het water hangen. Na vijf minuten komen we een grote fuik tegen, maar er is nog steeds geen reliëf te bespeuren, dus we beslissen dan maar om terug naar boven te gaan om te kijken waar de kant is, koers nemen en zo de duik dan definitief te starten. Na het zand de eerste vijf minuten zien we nu toch al iets meer wat op een rif moet lijken, maar het zicht is niet zo goed. Mijn lamp is ook niet de beste, dus leuk is het niet echt. De stukken stof hangen aan de stekels van de zeeëgels en er is weinig leven, behalve die ene eenzame vis die passeert. Dan toch een paar vissen en een sepia. Geen kleintje, maar echt een volwassen exemplaar die aan het jagen is. Dat is wel geestig: hij of zij steekt een van zijn tentakels een tiental centimeter uit en schiet dan ineens voorwaarts en plukt een vis van het rif. Een murene iets verderop heeft een vishaak in de bek en  is aan het kronkelen. Normaal zouden we die kunnen redden, maar tijdens een nachtduik in deze omstandigheden doen we dit niet. Er vlakbij zit een anemoondrager, maar die komen we iets later nog eens tegen, of waarschijnlijk een andere. Dan spot ik een rare soort vis, vergelijkbaar met een vorskwab in de Oosterschelde. Het is precies een dikke platte kop van een vis die dan smaller wordt tot het uiteindelijk eindigt in de staart. Een uitgerekte druppel water is nog de beste vergelijking. Deze soort heeft wat bultjes, wratachtige dingen op het lijf en ik denk dat het een padvis is, maar dat zoeken we zeker eens op.

Iets verder zien we weer een sepia en een kleine soort meerval die blijkbaar aan het jagen is. Naar het schijnt is dit een giftige vis, dus best niet te dichtbij komen. Een lange smalle bruine vis met wit-gele strepen langs het lichaam en dan de typisch meerval tentakels aan de mond. Een anemoondrager is het stof uit het water aan het filteren, komt onze richting uit en kruipt dan van een rots, hopelijk valt die niet, anders doet dit pijn. Het is niet de meest aangename duik of nachtduik, dus we maken er het beste van. Iets over de drie kwartier maken we er een einde aan, want dat was de tijd die we maximum mochten duiken. We hebben ondertussen onze safety stop al gedaan en kunnen dus gewoon naar boven. Daar pikt de boot ons op en keren we terug naar land. Alles nu deftig afspoelen voor morgen en dan gaan douchen en snel iets eten. Het restaurant is open tot tien en we zijn pas terug op de kamer tegen negen, dus het is allemaal snel moeten gaan. Het lukt nog perfect, genieten van ons avondeten en kunnen dan nog iets drinken aan de bar. We zijn goed moe van drie duiken, dus we zullen allemaal goed slapen. Snel nog ff chatten en naar huis bellen en dan bedje in zo rond half een.

Vrijdag 22 augustus 2014: Gewoon twee duiken: Garden of Eden en Cira Island

We staan op zoals andere dagen rond zeven uur, krijgen dan ineens om kwart voor acht telefoon van de receptie. Mario was ons gisteren vergeten zeggen dat we daar al tegen acht moesten zijn, dus het is ineens rushen. Alles inladen en naar het ontbijt en dan verder door naar het duikcentrum. Daar alles snel inladen, maar we zijn nog goed op tijd en krijgen een dankjewel van Mario dat we hier zo snel konden zijn. Blijkbaar zijn er toch twee boten en wij zitten op de eerste en varen uit naar de eerste eilanden om daar een duikje te doen. Die eerste eilanden passeren we gewoon, want we doen vandaag duikplaats Garden of Eden aan: naar het schijnt een mooie duikspot. We zakken, volgen het rif langs onze linkerkant en duiken. Dat is het plan. Eerst even checken dat iedereen in orde is en dan echt beginnen. We zien al direct twee naaktslakken net als de vorige dagen dezelfde soort altijd. Ik merk dan onze Italiaanse buddy op die wild in het rond aan het zwaaien is. Hij lijkt helemaal alleen te zijn. Ik geef het OK-teken en hij zegt dat alles in orde is terwijl ik duidelijk zie dat hij zijn buddy’s aan  het zoeken is. Ik wijs achter hem en dan vindt hij de anderen terug. We volgen de hele tijd het rif en zien de prachtige kleine visjes die dansen over het koraal en de stenen.  Een super zicht zoals steeds. Ik spot dan een rare situatie: onder een grote richel ligt links een grote murene en erachter een grote zwarte pijlstaartrog. Het lijkt wel of de ene wacht tot de andere beweegt om elkaar dan aan te vallen.  We bekijken het eens van een afstand en laten ze gewoon doen.

We zetten de duik op ons gemak voort en op een sliert zweepkoraal spot ik een klein visje, echt super zalig om het eens te zien. Van deze vissen zijn foto’s gemaakt die prijzen hebben gewonnen, dus ik ding nu mee naar de hoofdprijs. Je ziet ze bijna niet zitten op het koraal, dus echt wel beestig eigenlijk. Nog wat verder weer een juvenile van de emperor en dat is toch altijd een leuk visje. Toch even blijven hangen hier. We proberen hier en daar nog een paar shots te krijgen die we nog niet hadden, want veel speciaals zien we niet meer. De duikplaats en het rif zijn echt super mooi met keiveel vissen en zachte en harde koralen, echt super, maar je begint dit na een paar dagen duiken min of meer normaal te vinden. Ook de papegaaivissen zijn echt super, want die zijn de revue nog niet gepasseerd. Die hebben hier een klein poetstationnetje gevonden, maar straks hebben we een groot poetstation. Mini visjes tussen het vuurkoraal zoeken beschutting. We zien hier miniversies van onder andere een butterflyfish, super gewoon.  En dan iets verder komt de apotheose van de duik: een mega rog zonder stekel is zich aan het laten poetsen door wimpelvissen. We blijven hier even hangen en zien die wegzwemmen, echt een machtig dier dat ons een machtig moment bezorgt. Ju heeft het keigoed op film staan. De rog meet wel vier meter doorsnede, dus dat is niet iets dat je elke dag zo majestueus ziet wegzwemmen. Super moment gewoon. We doen dan onze safety stop tussen een grote school vissen en komen zonder problemen aan de oppervlakte.

Aan boord springen en alles al klaarzetten voor de tweede duik. Even bekomen, een praatje slaan met de anderen aan boord en dan kunnen we ons verplaatsen naar Cira Island. Daar hebben we al gedoken, maar nu varen we naar de andere kant. Het varen duurt al een klein half uurtje dus we moeten niet lang wachten op de tweede duik. Wanneer we eraan komen, zet de boot zich eerst even op een rustige plaats zodat we alles kunnen aandoen en dan jump erin en weg voor de tweede duik.  We zijn nog geen vijf minuten weg en zien al direct een kleine schildpad. Er is een kleine jongen bij die aan het leren duiken is, dus ik neem er snel een foto van, eerst eentje van zijn papa en dan eentje van hem met de schildpad. We duiken op ongeveer vijftien meter over bloemkoolvelden en maken na een kwartier de ronding van het eiland, maar we blijven het rif rechts volgen. Een netmurene of twee en een andere murene, een paar anemoonvissen en we hebben het hier gezien op de punt van Cira Island. Super echt wel; Hoe vaak je die beestjes ook ziet ze blijven super om te bewonderen. De hele tijd zijn er rechts van ons canyons in de rotsen en grotten en ergens moet er toch iets zitten. Op een van deze plaatsen hebben blauwe trekkers vissen zich verstopt tussen de spleten. Je ziet alleen nog de staartvleugels en een deel van hun lichaam. In een van de spleten groeit een soort geel koraal, ik denk toch dat het koraal is. Echt wel prachtig hoe het de lange veerachtige armen in het water hangen. We blijven het rif volgen en houden goed onze lucht en deco tijd in het oog, want gisteren drie duiken en al de hele week duiken zorgt er wel voor dat je sneller aan die deco raakt. Het minimum dat ik zie is acht minuten, dus toch iets minder diep gaan duiken. Als we dan ineens nog iets zien, kunnen we zonder in deco te gaan nog naar beneden. Een school snappers houdt ons even gezelschap en dan komen we de Italiaan en Thomas (papa van die jonge kerel) terug tegen. Snel nog een slakje fotograferen, een geelbek murene, een paar gestreepte baarzen die onder tafelkoraal hangen en dan komen we aan een van de grotten. Naast een bruid van de zee, die je hier niet kan missen en een paar grote snappers zitten er hier wel een paar grote vleermuisvissen. Ze hangen niet van het plafond, maar zwemmen in het donkere stuk van de grot. Wel een stuk of tien van die grote vissen hebben hier hun schuilplaats gezocht, echt wel super dat zicht van die beesten hier. Onder een richel aan de andere kant zit weer zo’n rog. Die zitten hier ook keiveel, maar zo groot als deze ochtend is zelden. We duiken dan stilaan rond de acht meter, zijn al meer dan vijftig minuten onderweg, dus we duiken door een zanderige kloof omhoog. Daar ligt een zanderig plateau en daar kunnen we perfect onze safety stop doen. We houden hier ongeveer vijf minuten halt en kunnen dan onze boei oplaten, aan boord stappen en terugkeren richting hotel.

Nog een veertig minuten op de boot en dan nog wat napraten aan het duikcentrum en in de bar met een ice tea en goed gezelschap. We zijn serieus wat vroeger terug dan andere dagen en kunnen nog genieten van een tamme namiddag. Wat verslagje schrijven, wat foto’s en filmpjes bekijken en gewoon wat niksen. Ik bel even met het thuisfront, want nu ben ik Evy en Arne echt wel serieus aan het missen. De voormiddag gaat snel, maar namiddag en avond gaan toch iets trager dan ik zou willen. We tellen al een beetje af om terug te gaan naar huis. Morgen nog twee duiken, overmorgen de dag doorkomen hier in het hotel en dan ‘s nachts de terugweg richting home aanvatten. We keren terug naar de kamer, douchen ons en gaan dan richting restaurant. We drinken en eten iets, het is BBQ vanavond, dus we genieten ervan.

Na het eten drinken we nog iets in de bar, maar just for the record: er zijn nog steeds geen pintjes te verkrijgen. We drinken dan maar een ice tea, die wel erg lekker gemaakt is of ergens een mocktail. Een geluk dat we die nog hebben of het was altijd dezelfde smaak. We chatten wat met het thruisfront, bekijken de foto’s eens en bellen eens naar huis. Zo tegen een uur of elf krijgen we onze klop en doen we niets anders meer dan gewoon naar de kamer gaan en slapen. Tot morgen voor de laatste twee duiken Zee van Oman.

Zaterdag 23 augustus 2014: Laatste twee duiken hier in Oman

We staan op omstreeks hetzelfde uur als anders, zo ongeveer zeven uur. Tegen de tijd dat we uit bed zijn is het ook tijd voor ontbijt. Jurgen eet zoals de laatste dagen een voedzame maaltijd van een pannenkoek van zeven millimeter dik en daarop een beetje choco. Volgens zijn recept mag de totale dikte niet de cetimeter overschrijden. Als dat wel het geval zou zijn zou het geen dieetpannenkoek meer zijn. Roel en ik eten gewoon zoals ervoor de dingen die in voorraad zijn: chicken nuggets, chicken sausages met ei, kaas en een boke. Met een lekkere tas koffie is dat wel dik OK als ontbijt. Dan stappen, sleffen we naar het duikcentrum om daar alles in te pakken en alles in de truck te laden. Iets later komt er een snorkelaar toe, twee duikers die samen toekomen en een andere een van de Royal Navy. Zij laden ook alles in de truck en Mario stelt ons onze instructeur voor om deze laatste twee duiken te doen: Mark, een Fransman. We gaan naar de boot, klimmen erop en kunnen dan vertrekken. Ze vragen of we een voorkeur hebben en we kiezen voor Aquarium, maar de kapitein moet eerst even alles bekijken en gaat pas op zee beslissen welke duikplaats het wordt. We varen dus duidelijk niet naar aquarium, want hij neemt een totaal andere route dan de vorige keer. Mark vertelt ons dat de kapitein zijn GPS niet bij zich heeft, dus dat zat er niet in. Maakt niet veel uit, want we hebben het zeepaardje al gezien he. We wouden het vooral doen voor de anderen aan boord. We varen dus naar Coral Garden, maar doen de duik op een andere manier dan normaal. Normaal is het het rif hier links te volgen en wij volgen het rechts.

We vallen het water in en doen ons ding. We zien nog vanalles wat we eerder deze week hebben gezien. Allemaal de vissen passeren nog eens de revue: de bruiden van de zee, de emperors en dergelijke, de grote groepen snappers die wegzwemmen wanneer wij aankomen. Het is wederom een lust voor het oog. We duiken niet erg diep deze keer, voorlopig houden we het op een meter of dertien. En dan ineens zie ik een grote grijze schim een meter of vijf lager. Ik roep keihard en ze hebben het gehoord; Ik doe teken naar Ju: een haai, dus wij naar de richting waarin ik die gezien heb. Al snel zien we hem terug, maar dan niet meer. We wachten even op Roel en kijken rond. Die had pas laat gezien dat we weg waren, dus moest even doorpalmen om tot bij ons te geraken. Hij heeft die net gemist, maar het was duidelijk een grote zwartpuntrifhaai. Super om deze duik op die manier te starten. Ik speur het rif nog even af, maar zie niets meer en dan keren we terug richting tien meter ongeveer. Het had niet veel zin rond de zeventien, achttien te blijven hangen, want daar was alleen wit zand met af en toe wat koraal. We gaan dus naar het stuk waarvoor deze plaats bekend is: de coral garden. Ik ben nu vooral op zoek naar foto’s van dingen die ik nog niet deftig heb kunnen fotograferen en ik ben eens benieuwd straks hoe die eruit zien. Door de escapade naar beneden en de snelheid waarmee we ernaartoe zijn gezwommen is onze lucht niet veel soeps meer. Maar we genieten nog wel volop van deze duik. De plaats is echt schitterend, maar een klein nadeel is dat je tegen de stroming in moet gaan en die kan wel stevig trekken. Zeker wanneer we tegen het einde van de duik de hoek van het eiland naderen. Het is de bedoeling om hier uit te duiken en onze safety stop te doen, dus zo doen we het ook. We zien in de diepte nog een stingray wegvliegen en iets verderop liggen er twee in de stroming onder het zand. We bekijken die nog eens goed, Ju filmt ze en dan vertrekt de eerste, vliegt over de andere en zo weg in het wijde water. Dan doet de tweede net hetzelfde, hopelijk heeft Ju die deftig op tape. We keren nog even terug naar het rif en daar zien we de prachtige verschijning van een moorish idol. Een vis uit een tekenfilm: strepen zwart en wit-geel met een lange sliert van de bovenvin en een lange puntige scherpe snuit. Wel een super ontdekking zoals steeds.

Dan doet Roel teken dat hij aan zijn safety stop moet beginnen. Blijkbaar gaat de communicatie een beetje mis, want ik wou aan een rots uit de stroming safety stoppen, maar Roel is al weg. Wanneer ik en Ju dit eindelijk doorhebben laten we ons los van de kant en laten we ons meedrijven naar Roel om daar ook de safety stop te maken. Alles gaat vlot, ook de boei laten afrollen en zo doen we de safety stop van drie minuten. Je merkt dat er wel wat golven zijn, maar dat kan ons niet veel deren. Blijkbaar denkt de kapitein er anders over, want net wanneer iedereen aan boord is vaart hij naar een rustigere plaats aan de andere kant van het eiland. Super idee om de flessen te wisselen. Tja, niet dus. De kapitein denkt dat de wind serieus gaat oppikken en dat het straks te gevaarlijk wordt om te duiken en zeker om veilig terug te keren naar het hotel. Dat is een dikke streep door onze rekening. We hadden gedacht om toch pas rond drie uur terug te zijn, dan alles in orde te zetten qua foto’s en toestanden en pas morgen een dagje niksen, maar het wordt nu dus al een namiddagje niksen. We rekken het goed, want bij terugkomst duurt het een kwartier eer ze aan wal doorhebben dat we al terug zijn. Uiteindelijk stel ik voor of er iemand naar de kant moet lopen en Ju stelt voor dat hij dat gaat doen. Keigoed plan eigenlijk. Op vijf minuten staan ze er, maar zonder truck want iemand anders is ermee weg. Alles in de kano dus en zo naar de kant en dan wachten tot de truck terug is om de rest op te halen. Ze brengen een paar zakken al te voet terug zodat wij al kunnen spoelen. We doen het nu echt goed, want alles moet min of meer proper zijn om mee te kunnen en liefst droog ook. Daarom duurt het iets langer dan de voorbije dagen, maar dat is zelfs goed, want dan is er weer een half uurtje gepasseerd. We wachten nog even op een paar loodgordels en vragen of we alles hier kunnen laten drogen. No problem zeggen ze. Achter slot en grendel, dus dik OK. We kunnen gewoon morgen komen betalen voor de extra’s die we hier deden: nachtduik, extra duik vandaag en voor mij huur lamp, die eigenlijk niet goed was.

We keren even terug naar de kamer en overleggen even wat we gaan doen: richting bar en daar iets drinken en iets eten. Een hamburger en een club sandwich gaan er wel in bij Roel, ju en mij. Dan even surfen, chatten, site updaten, verslag maken, iets drinken en tegen een uur of zes terug naar de kamer. Ju en Roel gaan eerst en zitten op de kamer met de gordijnen dicht. Ik zet me buiten, want wil nog wat warmte opdoen. Ik hoor van alle kanten dat het nat, donker en koud is in België dus ik wil er hier nog van profiteren. Even via Lync met mijn liefje en Arne gebeld en dan zijn we weer gelukkig. Een quote uit het gesprek: Arne, zeg eens iets tegen papa. Arne: “Bwjah, Bwjah, Bwjah, Bwjah.” En dan maar lachen. Toch wel even een emo-momentje. Ik weet niet of ik in de toekomst nog zo ver van mijn twee schatten wil zijn. We douchen ons dan ieder om de beurt, ik doe een kleine wandeling en dan gaan we terug richting bar en restaurant. Eerst iets eten in restaurant: het is vandaag Italian night, dus we nemen eerst een slaatje als voorgerecht en dan een pasta. Ze maken de pasta hier voor ons a la minute. Het eten is echt wel OK, dus ook deze pasta. We drinken water bij het eten en na het eten gaan we naar de bar en drinken iets non alcoholisch: tonic, ice tea mint en ice coffee. Dat hebben we al vaak gedronken deze week.

Dan rijst een probleem: ze zijn aan de receptie aan het werken en hebben de WiFi afgekoppeld. Ze gaan binnen vijf minuten een oplossing voor ons probleem zorgen. We’ll see. Ze vragen wel de kamernummer, dus geen idee wat de bedoeling zal zijn. Ze beweren wel dat het WiFree is. Uiteindelijk na een kwartier komt de WiFi gewoon terug op met hetzelfde paswoord, dus ik kan weer chatten met het thuisfront. Roel en Ju hebben tijd om de foto’s al volgens thema te zetten: dit komt eigenlijk gewoon neer dat ze filmpjes bekijken en de naam veranderen naar wat erin te zien is. Daar zullen ze wel even mee bezig zijn. We kunnen niet met drie tegelijk deftig op het scherm kijken, dus ik zet me een beetje dichter bij de router en bel even via Lync naar Evy. Terwijl zij Arne zijn flesje geeft en haar pizza aan het opwarmen is bellen we. Flesje flink op en dan hoor ik Arne nog een beetje brabbelen, super leuk. We bellen slechts een drie kwartier, ondertussen heeft Evy Arne in bed gestoken en is haar pizza klaar. Na het telefoontje is het toch al elf uur ‘s avonds hier en dus begin ik mijn klopke te krijgen. Ja, een duikvakantie is best vermoeiend, misschien nog best dat ze hier geen alcohol serveerden. We gaan iets later slapen en dan is onze laatste duikdag die toch een beetje in mineur eindigde door maar een duik te doen, tot een einde gekomen.

Zondag 24 en maandag 25 augustus 2014: Al Sawadi Beach Resort de hele dag en vertrek naar huis

Ik ben al wakker om zes uur dertig. Iets te vroeg voor de andere twee, dus die laat ik gewoon slapen. Ik doe ondertussen een kleine wandeling naar het andere deel van het resort. Het zijn hier allemaal vierkante blokken kamers met een terras, allemaal richting zee georiënteerd. Sommige direct zicht, bij andere staan de huisjes en de tuin ertussen. Ze zijn hier al bezig de voetpaden proper te maken en ik wandel een uurtje rond. Ik passeer ook nog even langs het duikcentrum en doe een praatje met Mario die hier al bezig is. Best leuk en ik kom ook te weten hoe moeilijk ze het hier nu hebben gehad. Een duikcentrum achtergelaten door Extra Divers alsof er een cycloon gepasseerd is en dat op korte tijd terug opbouwen, niet simpel. Maar nu begint het toch allemaal vlot te lopen. Hier en daar een paar kleine opmerkingen qua organisatie, maar ja dat is hen vergeven. Of we dat straks nog vinden nadat we de rekening krijgen is een andere vraag. Gisteren was het een kleine ramp om aan land te komen en bijvoorbeeld de loodgordels zijn nergens meer te bespeuren: eens benieuwd of ze me die kilo’s gaan aanrekenen. Ju had die van Roel en hemzelf al gaan halen omdat het hun eigen gordels zijn. We’ll see. Dan maaar terug richting kamer en even op terras zitten. Tegen iets over acht hoor ik gestommel in de kamer, dus ik ga eens horen hoe het zit qua ontbijt. We vertrekken dus richting restaurant voor het ontbijt en doen alles heel erg rustig aan. We nemen het ervan, want we gaan deze avond hier niet meer eten en relatief laat lunchen, eventueel nog op de luchthaven iets eten en drinken, maar dat zien we dan wel. Dat duurt nog wel even. Voor ontbijt een omelet net als de eerste dag een paar bokes met kaas met een lekker kopje koffie. Dan terug naar de kamer, even checken of we de boarding passen al kunnen printen, dus dat moet wel lukken volgens de “vriendelijke” dame aan de receptie. Nu eerst terug naar de kamer, zakken halen en dan naar Mario van Eurodivers om alles af te rekenen. We doen echt alles in slef mode, Roel zit er al in, maar Ju heeft nog wat tijd nodig, maar dan zal hij zich moeten haasten, contradictio in terminis he. We kopen (Ju krijgen voor zijn verjaardag) een T shirt van Eurodivers Oman en betalen. Alles bij elkaar kost het mij nog 73 Rial, dat wil zeggen voor de nachtduik en de extra duik gisteren, huur lamp, rifbelasting en T shirt. Dat valt dan eigenlijk nog mee. We babbelen nog wat, zetten de stempels in onze logboeken en schrijven iets op het doek van het Guestbook 2014. Geestig. My Kingdom for a seahorse. Mario grapt dat hij België mag annexeren nu. Tja een Duitser die dat beweert krijgt natuurlijk commentaar. Gecensureerd hier.

Van hier terug naar de kamer, zakken en valies afzetten en dan terug naar de receptie. We kunnen bij de online check-in onze plaatsen niet kiezen, da’s wel straf. Alleen nog twee plaatsen helemaal achteraan van elkaar weg, dus dan zitten we echt ver van elkaar. Dus we printen de boarding passen: can’t print, because there is an error. Tja wat had je gedacht. Dus op memory stick zetten en dan aan de receptie zelf printen. Lukt niet, want Adobe is niet geïnstalleerd. Tja dan maar doen en dan ineens werkt het wel. Da’s toch straf. Ondertussen was ik al heen en weer gaan zeggen dat Ju het ff moest doorsturen en dan bij terugkomst krijg ik de boarding passen nog eens. Dat is wel leuk, nu hebben we ze twee keer. Even proberen chatten, maar net als gisteren werkt de WiFi niet, da’s pech, dan maar snel even bellen op GSM. Iets duurder dan gratis, maar dan heb ik Evy toch even gehoord. Alles nog steeds OK thuis en ze kijken al uit dat ik terug thuis ben. Ik ook natuurlijk. Nu echt aftellen, eerder uren dan dagen. Het is echt weer een ongelooflijk hete dag vandaag, een beetje wind, maar hier aan land is het echt heftig. We gaan dan even terug naar de kamer, steken het meeste al terug in de koffers en de handbagage. Eigenlijk zijn we relatief snel klaar, want op een klein uurtje is het in orde. Ik heb alles gebruikt dat ik meehad of toch bijna, dus ik moet zelfs geen onderscheid maken tussen propere en vuile was. Even verslagje verder schrijven en vooral niet te veel meer doen. Even beginnen aan selectie foto’s voor site en dan nog vanalles, gewoon dag doorbrengen eigenlijk.

Tegen iets over drie hebben we honger en eten iets aan de bar: fish and chips, iets met scampis’s, rijst en curry en ik neem een gezonde scampi salade, allemaal echt lekker. We drinken er iets bij, checken even of er WiFi is, maar dat is niet het geval en dan maar terug richting kamer, even op terras zitten, Ju doet een wandeling en Roel gaat even zwemmen. De tijd kruipt nu wel, maar het is ondertussen al zes uur, dus dan moeten we stilaan toch gaan denken aan douchen, laatste dingen in de koffers steken en tegen acht uur aan de receptie komen ze ons halen richting luchthaven. Om tien over acht komen ze ons halen, net als in de heenrit is het hels op de weg, ze rijden hier toch een beetje zoals zotten. Maar op minder dan een uur zijn we er, snel inchecken en dan naar de tax free. Eerst nog twee keer controle handbagage en dan kunnen we in de Irish pub op de luchthaven een pintje drinken. Dat is ook een tijdje geleden en dus smaakt het heel erg goed. We drinken er ineens twee en passeren eens langs de tax free. Uiteindelijk moeten we ons nog haasten om naar de gate te gaan, want ze zijn al een tijdje ons aan het afroepen, niet bij naam, maar wel de vlucht. Alles toch nog op tijd kunnen doen, alleen Ju was te laat om nog iets te kopen voor thuis. Maar belangrijker is dat we op de vlucht zitten naar Abu Dhabi. Een drie kwartier vliegen, echt de moeite niet en dus daar op tijd ook toekomen. De vlucht zit goed vol vanaf Abu Dhabi en we staan hier anderhalf uur stil. Dan wil de piloot nog even wachten,want een familie van 6 is te laat, ze stonden bij Etihad en hier bij Lufthansa. Daardoor staan we dan ineens nog een uur vast, want het vliegtuig kan niet vertrekken omdat er een ander vliegtuig net een fluid verlopen is op de runway. Met meer dan een uur vertraging door die familie van zes kunnen we dus uiteindelijk vertrekken: een schande!

Het stuk Abu Dhabi Frankfurt zou zes uur moeten duren, en dat is ongeveer het geval, maar het grootste stuk proberen we toch te slapen hetgeen nog goed lukt ook. Aankomen op Frankfurt, maar dat betekent wel dat we onze aansluiting naar Amsterdam gemist hebben. Ze geven ons mee dat we aan nieuwe vluchtnummer hebben en automatisch overgeboekt zijn naar LH 988. OK super. Even vragen wat we moeten doen. Naar de gate gaan en daar krijgen we een nieuwe boarding pas. Niet dus: eens langs douane gepasseerd (57 Euro boete omdat ik een sloef sigaretten te veel bij me heb) proberen we verder te geraken, maar de dame laat ons niet toe. We moeten naar een andere terminal om daar een nieuwe boarding pas te krijgen. We vinden uiteindelijk toch iemand die onze boarding pas wil geven, moeten dan nog even door security en dan vinden we toch de goede weg naar de gate. Pff, een geluk dat we nog een uur hadden, anders hadden we die vlucht ook weer gemist. Op tijd vertrekken, dan een korte slaapvlucht naar Amsterdam, daar nog een half uur taxiën naar de gate, maar alles komt goed. De bagage is er na een twintig minuten ook, dus dan kunnen we naar de parking gebracht worden. Alles gaat heel erg vlotjes vanaf hier, naar de parking, sleutels van de auto meekrijgen en dan nog anderhalf uur naar huis. Evy komt op tijd naar huis en samen kunnen we Arne gaan halen. Ik heb ondertussen al een half uurtje geslapen en ben al gedoucht. Super dus allemaal, zeker nu ik terug thuis ben bij mijn drie schatten: eerst zie ik Cartouche terug, dan Evy en dan de kleinste van de hoop: mijn liefste zoon, onze kleine Arne.