Reizen Europa

Landeninfo Europa

Reizen

     

Fotoalbum Malta

 

Zaterdag 8 juni 2013: Vertrek naar Malta
Het is de bedoeling dat we vandaag vertrekken naar Malta en dat zal allemaal wel goed lukken zeker. We staan op rond een uur of acht, beginnen dan stilaan wakker te worden en dan starten we al onmiddellijk met het inpakken van alle spullen. Een aantal zaken lagen al klaar, maar het meeste moet gewoon nog uit de kast en in de koffer. Deze keer goed alles gelezen: 20 kg per persoon en maximum 32 kilo per koffer. Dat moet lukken. We houden daar rekening mee zodat we niet dezelfde miserie hebben als naar Athene, dus komt wel goed. Tegen een uur of elf is de koffer in orde, nemen we even een pauze om ons laat ontbijt te eten en dan beginnen we aan de rest. Ik heb nu goed gezorgd dat ik alles bij me heb om te duiken, dus geen computer vergeten zoals in Epidavros. Dat zou echt wel dom zijn. Alles in de handbagage, eens nakijken en nog eens nakijken en dan wordt alles in de auto geladen. Cartouche met al zijn gerief, onze handbagage en de grote koffer. Alles gaat makkelijk in de auto en we vertrekken van hier naar mama Linda. Daar moeten we de planten water gaan geven en de brievenbus gaan nakijken, want ze zijn een maand naar Epidavros. Die genieten volle bak van hun tijd daar. Echt zalig.
Van bij mama gaat het naar de andere mama, nu in Tienen. Omdat Patrik en Linda in Griekenland zitten, hebben we een alternatief moeten zoeken voor Cartouche en dat is dan bij mama Lieve. Zij hebben wel de pech dat ook de kat van Evy’s zus daar logeert, maar dat kan alleen maar voor wat beweging zorgen deze week. Heel erg merci om Cartouchke bij te houden. Ju zorgt ondertussen voor de kippen en de post bij ons thuis, dus een heel geregel op voorhand, maar alles komt wel goed. We rijden op iets minder dan een uurtje naar Tienen, drinken en eten daar nog iets. Derde kennismaking tussen Cartouche en Oizo, maar nog niet echt dikke vrienden. Maar zoals gezegd: komt wel goed zeker. Hoop ik toch. Na een Duveltje en wat water en een gebakje van de bakker rijden we naar Zaventem. Of beter gezegd: mama Lieve brengt ons naar de luchthaven. Tegen iets over vijf zijn we er: iets te vroeg, maar dat maakt niet uit. We kunnen al snel de bagage inchecken en krijgen onze boarding passen al, als tweede koppel van onze vlucht. De grote koffer zijn we dan al kwijt en we kunnen nog even van de Belgische zon genieten. Dat klopt, want na een slecht voorjaar is nu eindelijk de zon beginnen schijnen. Dat werd ook tijd. Na dit korte geniet-van-de-zon-moment kunnen we terug naar binnen naar de airco afdeling van de luchthaven van Zaventem. We moeten naar gate A53 om daar het vliegtuig op te stappen richting Malta. Alles vlot goed, we drinken onderweg nog iets en kopen een universele stekker, want Malta gebruikt dezelfde driepuntstekkers als in het Verenigd Koninkrijk. Nooit verloren.
We kunnen om iets over zeven boarden en alles gaat heel erg snel. De piloot en de bemanning zijn op tijd klaar en kunnen ook ongeveer op tijd weggeduwd worden uit de gate. Heel erg nice! De vlucht verloopt snel: twee uur en vijfendertig minuten met ondertussen een maaltijd vliegt voorbij, letterlijk en figuurlijk. Na drie kwart van de vlucht wordt het stilaan donker en we landen iets voor de tijd die origineel aangekondigd stond. Heel erg goed. Dan de bagage gaan zoeken, gaat ook vlot, want we staan als eersten bij de hostess van Sunjets. We moeten iets verder op zoek naar de kerel van busje 25 en daar even wachten. Dat duurt niet echt lang en dan kunnen we in een klein busje vertrekken naar een aantal hotels. Sommige zijn in drukke uitgaansbuurten, andere zijn iets meer afgelegen. Ons hotel Radisson Blu is een van die laatste categorie. Dat vinden we nog leuk ook en ook daarom heeft Evy dit hotel gekozen. Zij was er al geweest en wou nog eens terug naar Malta en zeker naar dit hotel. We zullen er een zalige week van maken. Ons hotel is als voorlaatste aan de beurt, we checken in en krijgen kamer 331. Alles OK, super mooie kamer, maar we hebben geen zeezicht: spijtig, maar we zullen hier ook niet zo vaak zijn denken we. Morgen zullen we hier alles wel gaan ontdekken. Vandaag beperken we ons tot iets gaan drinken en gaan slapen. Eerst slaapmasker installeren en testen. In de twee stekkers naast TV en ijskast lijkt het niet te werken. Is het masker kapot of de stekker of iets anders? Wanneer we de TV uitttrekken, werkt het masker wel, da’s al een opluchting. Terug in die andere twee stopcontacten werkt dat niet meer. Dat is wel straf. Tja, je moet natuurlijk ook het stopcontact aanzetten door die twee kleine knopjes in te drukken. Zwarte knopjes op een zwarte achtergrond is niet zo makkelijk te zien, want we hadden het geen van beiden opgemerkt. Geestig zenne, precies twee kiekes samen.
We zijn dus gerust en gaan naar de receptie vragen naar paswoord van WiFi, krijgen het snel, hoewel we later merken dat het ook in de brochure staat, maar soit. We drinken iets met zicht op een zwarte nacht. We horen de zee dichtbij zachtjes tegen de stenen klotsen, het geeft een heel relaxerend gevoel en we voelen ons al direct in vakantiemodus. Oei, da’s gevaarlijk, als dat maar goed komt. Een cola en een pint (paint dus, van het Engels) later keren we vermoeid terug naar de kamer. Het is ondertussen ook al half twee ‘s nachts. Dat is het nadeel van zo laat toe te komen natuurlijk. We wandelen in de gang naar de kamer en letten even niet op de korte aanwezigheid van Jack the Kakkerlack, gaan gewoon de kamer binnen en willen slapen. Dat doen we dan ook en slapen snel in. Morgen buurt beetje verkennen en afspraken maken voor duiken, maar dat kan je later wel lezen: de vakantie is begonnen. Joepiedepoepie!

Zondag 9 juni 2013: Saint Julian verkennen
We slapen een beetje uit, tot iets over acht om dan naar het ontbijt te gaan. Eerst nemen we nog een snelle douche, want daarvoor hadden we gisteren geen tijd en zin meer. Dan helemaal naar beneden naar het restaurant om ons ontbijt te nemen. Er is ruime keuze, dus we kunnen ons eens laten gaan. Er staat een strakke wind die het iets minder aangenaam maakt om buiten te eten, maar we doen het toch. We drinken een kop koffie en een fruitsapje en eten er voldoende bij. We nemen een beetje ei en spek, maar laten de bonen en de worstjes voor anderen. Ik neem er wel een stukje warme tomaat bij en ook een beetje gebakken champignons. We laten het ons smaken en laten ons vooral niet afjagen door de toeristen die ook een plaats buiten zoeken. Ondanks de wind en het feit dat we hier in de schaduw zitten is het best aangenaam, zeker door de leuke compagnie. Nog een stukje fruit op het einde na de bokes met ham en kaas en dan kunnen we eens gaan kijken aan de receptie of er iemand is van Sunjets. Die staat hier net te wachten en we zijn blijkbaar de enigen die wat info willen. We waren ook als enige afgezet hier in het hotel gisteren, dus dat is niet abnormaal. We krijgen wat algemene info over Malta en wat er allemaal te doen is. Al snel beslissen we om twee dingen te boeken: donderdag rondvaart rond het eiland en vrijdag Gozo bezoeken. Dat is dan allemaal snel geregeld. We doen nog een praatje met de hostess en dan gaan we allebei onze weg. We hadden nog even snel vermeld dat op de voucher zeezicht staat en er niet was, maar dat doet er niet toe. Christel gaat even met de manager praten, maar dat verandert niet veel. Ze kunnen ons een kamer met balkon en zeezicht aanbieden voor 20 Euro per dag meer, maar dat laten we maar zo. We hadden gezegd dat het niet nodig was te gaan horen bij de receptie.
Na dit korte bezoek vertrekken we met de rugzak naar het centrum. Simpelweg de berg op, zo komen we aan het volgende hotel, Corinthia, en daar is het duikcentrum. Eens kijken of er iemand is. We weten nu al zeker dat we maandag, dinsdag en woensdag alleen nog vrij hebben om een duikje te doen. Dat lukt allemaal vlotjes: morgen hier zo rond een uur of half negen, alles dan klaarzetten en dan duiken. Dat is snel geregeld! We stappen nog verder naar beneden naar het strand, gaan er niet op, maar willen even iets drinken. Evy neemt een vers fruitsap en ik een Cisk, lokaal bier dat best wel lekker is. Ineens valt mijn oog ook op het feit dat ze hier ook Duvel hebben – onthouden die handel. Dan verder langs het strand, gaan er niet op en stoppen even in een sportwinkel. We kopen een bril en snorkel voor Evy zodat ze ook kan snorkelen in de blue lagoon en eventueel op Gozo daarna. Dan stappen we nog een beetje verder richting Paceville, ook wederom een berg op en af. Beneden loopt het dood, dus we moeten terug naar boven. Hier zijn precies een paar leuke restaurantjes en we kiezen er voor onze lunch al eentje uit. We eten een spaghetti bolognese en een frutti di mare. Een colaatje erbij en een biertje en we laten het smaken. Even snel vermelden dat we ook al inkopen hebben gedaan: al een paar souvenirs voor de thuisblijvers, maar die moeten nog wachten tot we terug zijn om die te zien. Lekker en nuttig zal het zeker zijn. Terug naar de lunch. De gewone pasta is gewoon lekker, maar de frutti di mare is echt super en spijtig genoeg ook super veel. Onthouden dat ik de volgende keer voor de lunch geen grote portie meer bestel. We blijven hier zo ongeveer een uurtje zitten en keren dan terug richting hotel.
We moeten de berg terug op en af en dan de andere terug op en af en bereiken op die manier het hotel. Het is nog maar een uur of drie, dus we hebben nog een beetje tijd om aan het zwembad te hangen en niks te doen. We duiken even in het water, moeten ons ook verzetten, want in de schaduw en met de wind is het op sommige plaatsen niet echt aangenaam. We nemen alles snel op en gaan aan de andere kant van het zwembad zitten waar wel nog even zon is. Na een uurtje of twee hebben we het hier ook gezien en gaan met de lift naar de derde verdieping. Op de kamer even alles neerleggen en even rusten: een douche doet deugd aan onze vermoeide lichamen, nog even rusten, voor TV hangen en tegen ongeveer half acht hebben we toch weer zin om iets te gaan doen. Niet veel meer, maar eten moeten we toch, dus we zoeken iets in de buurt van het restaurant van deze middag, vinden Il Pirata en kiezen daar iets lekkers van de kaart. Evy eet Bragioli, een soort blinde vink, maar dan op zijn Maltees met vulling van varkensvlees met kruiden, kaas en stukjes olijf, echt lekker met gewone gebakken groentjes (die uiteindelijk toch kwamen) en patatjes. Ik heb twee kleine stukjes gegrilde zwaardvis met dezelfde groentjes en patatjes. Een pintje erbij en wat water en we zijn weer gelukkig. We maken vandaag geen tijd voor dessert, want we hebben deze middag al echt veel gegeten, dus houden het bij koffie en een thee. De thee is wel speciaal, want ze gebruiken hier Senseo-thee-pads om gewoon in de tas te doen. Smaakt wel lekker natuurlijk. Tegen een uur of tien krijgen we een klopke en gaan we terug naar het hotel via dezelfde weg, over dezelfde heuvels. Na ongeveer een klein half uurtje rustig wandelen met een hevige meewind zijn we terug op onze bestemming en kruipen we in ons bedje. De vermoeidheid van de dag reizen is er nog niet uit, dus we vallen onmiddellijk in slaap en genieten van een goede nachtrust. Morgen al een dagje duiken, daar kijk ik wel een beetje naar uit. Sweat dreams, ploppertjes.

Dinsdag 10 juni 2013: Starfish Diving: Cirkewwa reef en P29 wrak
Opstaan! Opstaan! Om zeven uur gaat de wekker om op te staan. Vandaag ga ik duiken en blijft mijn liefje in het hotel. We zullen elkaar een paar uur moeten missen vandaag tot ik terug ben van mijn twee duiken. Maar eerst ontbijten we nog snel. We eten een beetje brood met ei en beleg, drinken er lekkere Maltese koffie bij en kunnen dan op ons gemak alle spullen uit de hotelkamer gaan halen en dan vertrekken naar Starfish Diving. Gisteren had Michael ons goed en vriendelijk ontvangen en vandaag is het opnieuw dik OK. Een blonde dame aan de receptie laat me een paar papieren invullen en Tiit, de instructeur neemt me daarna mee naar decatacomben van het centrum om daar alles te passen wat ik nodig heb. Al snel heeft hij de perfecte maten voor mij, als ik die daarvoor al niet had. We moeten nog even wachten tot een koppel Russen ook nog alles moeten in orde zetten en alles in de kleine bestelwagen/pickup laden. Dat duurt nog een klein half uurtje, maar zo zijn we nog wat bij elkaar. En dan nemen we afscheid en is het tijd om naar Cirkewwa te vertrekken. Een half uurtje karren en dan komen we daar toe. We rijden de hele tijd door het desolate landschap van dit gedeelte van Malta en bereiken via bumpy roads de parking waar we ons zetten om de duiken te doen. Deze parking langs deze kant van de haven is enkel toegelaten voor duikers; als je hier als niet-duiker parkeert, kan je zelfs beboet worden. Straf dat het duiken hier zo goed in de markt ligt, want het blijft natuurlijk de Middellandse Zee. Tiit geeft ons een korte briefing waar we te water gaan en eruit gaan komen, hetzelfde kleine baaitje dus en dan kunnen we ons gaan klaarmaken voor de eerste duik: rifduik.
Alistar en ik duiken met Tiit, het koppel Russen duikt met Michael mee. Die hebben wel serieus wat materiaal met zich mee, amai, niet te schatten. Wij maken ons rustig klaar en zoals het een goede rescue diver betaamt even snel mededuikers helpen. Het is wel vijf jaar geleden dat Alistar nog gedoken heeft, dus dan heeft het allemaal een beetje opfrissing nodig. We zijn op een kleine twintig minuten klaar en wandelen naar de andere kant van de parking en kunnen daar via een handige trap te water in een ondiepe kom. Daar komen veel duikers in en uit het water en hier starten wij duik één. Vinnen aan, masker op en dan tussen de rotsen naar open water. Daar nog snel even checken of alles OK is en dan kunnen we vertrekken. Met een dubbele vijf met kap en zes kilo lood gaat het nog aardig te water te gaan en we zitten direct tegen een meter of vijf zes diep en blijven het rif volgen tot het ineens keisteil naar beneden gaat.  Even zorgen dat we goed kunnen klaren en dan op een diepte van een achttien meter even een grot inkijken. Hier hebben ze een beeld geplaatst van een Madonna en er een gedenkplaat bijgezet. Langs weerszijden van de grot staat ook een bloem op de rotswand bevestigd. Op het eerste zicht zien we niets spectaulair voor de Middellandse Zee en op het tweede zicht ook niet. Veel fireworms zitten er hier van hele kleine van minder dan een centimeter tot majestueuze exemplaren van bijna dertig centimeter. Roodgekleurde zakpijpen leven hier ook en die bevinden zich vaak in de buurt van de grotjes hier in de wand van het rif. Die grotten herbergen allemaal een paar exemplaren van die rode kleine baarzen. Ze zijn fel oranje rood en lichten bijna op uit het duister van de grotten. Een paar kokerwormen groeien hier ook, maar zijn niet echt actief op zoek naar voedsel op dit moment. Er zijn er kleintjes, maar ook grotere exemplaren, maar straks op het wrak zullen deze in het niets verdwijnen.
Ineens valt mijn oog op een schorpioenvis, geen van beide duikers voor mij hebben er attentie op gedaan, maar er is toch weer een grote vis die op mijn camera wil staan. We hebben de hele tijd de wand gevolgd en moeten dan even iets minder diep gaan duiken, van twintig meter tot ongeveer vijftien, dus ik ga stilletjes omhoog en volg de instructeur op een kleine afstand, want volgens mjn computer ben ik heel snel aan het stijgen, dus rustigaan en niet te snel omhoog. Ik bereik de top en de grasvlakte op een beetje afstand van hen en we zien een parrotfish op jacht tussen het gras. Een zalig zicht: één van de weinige vissoorten waar het vrouwtje mooier is dan het mannetje: een speciaal zicht, maar leuke vissen om nog eens te zien. Iets verder zwemmen we door een kleine grot met de rode vissen opnieuw, veel is er voor de rest niet aan, maar wel steeds leuk wanneer je uit het donker in het licht terugkomt en het spel van de zon ziet in het water, echt prachtig. We zwemmen nog door een volgende swimtrough en dan zetten we stilaan koers naar het plateau waar we onze safety stop gaan doen. Bij het keerpunt bij de eerste grot waardoor we zwommen had ik nog 110 bar, dus wel OK. De duiktijd was sowieso voorzien op maximum veertig minuten, dus dat komt wel in orde. Tiit toont nog tussen het gras een krab met anemonen op de rug, geestig om die zo tussen het gras te zien schuilen. Joost mag het weten hoe hij die gevonden heeft. Tijdens de safety stop passeren ons nog veel wrasses, echt prachtige kleuren die nu goed zichtbaar zijn met het zonlicht. Iets later gaan we het water uit en kunnen we ons klaarmaken voor de volgende duik.
Op de parking staat één auto die niet van duikers is, de catering man. Ik veronderstel dat ze hem geen boete zullen geven. Ik drink iets, ga even een wandeling doen langs de kust, neem wat foto’s en ga dan een praatje slaan mat Alistar en Tiit: blijkt dat de Schot nog zijn jeugd in Belgie, Tervuren heeft doorgebracht, geestig. We praten over koetjes en kalfjes en maken ons na een klein uurtje klaar voor duik twee. Briefing van de duik. Volg mij! We duiken even rond het wrak, heen en weer door den bleu en als er lucht en tijd is, kunnen we nog op het rif verder doen. We’ll see. Klaargemaakt: check. In het water: check. Alles opgezet: check. Dan maar op weg naar de P29. We duiken ongeveer hetzelfde eerste stuk als duik 1: tenmiste de eerste drie minuten toch. Dan into the blue op een diepte van een twaalf meter ongeveer naar het wrak van de patrouille boot. We zien na een dikke vijf minuten het platte stuk van het dek al opdoemen uit het blauwe water. Diep beneden ons op iets meer dan dertig meter ligt de P29. We volgen gewoon de contouren van de boot uit de hoogte en komen dan uit aan het bovenste gedeelte van het dek. We zien de mast voor en boven ons uitsteken en het zicht is schitterend. De vissen zien dit duidelijk als een goede schuilplaats en ook grote kokerwormen, die echt dubbel zo groot zijn als die uit de eerste duik, hebben hier een aangenaam toeven gevonden. We bereiken de voorsteven en zien een deel van de controlekamer en helemaal vooraan staat een mitraillettte. Mijn buddy wil even op de foto met dit wapen en dat doen we met plezier. In een box waar vroeger vanalles ingezeten heeft, zit een murene, blijkt later boven water. Ik was blijkbaar iets meer gefocust op andere zaken op dat moment. We zitten serieus diep, dus lang kunnen we hier sowieso niet blijven. We duiken nog even het wrak af tot aan het begin en genieten nog van het schitterende zicht van de vissen en kokerwormen die hier in grote getale zitten. Het is niet zo’n mega lange duik, ook door de diepte, maar zeker wel de moeite om eens op dit wrak gedoken te hebben. Helemaal in het wrak zelf tot op het diepste punt gaan we niet, want we zitten nu al bijna tegen onze deco tijd. Nog drie minuten, dus we moeten ons stilaan van het wrak verwijderen. Iets hoger gaan duiken, even achterom kijken en we zien dan het wrak stilaan veranderen in een donkere schim. Eerst is de mast nog duidelijk zichtbaar, maar iets verder wordt die een beetje minder duidelijk zichtbaar. Op dat moment zien we de verschillende pijpen nog duidelijk vooraan op het schip met de mast erachter, maar dan verdwijnt alles stilaan in het niets. De stipjes van de vissen die rond het wrak zwemmen worden kleiner en kleiner tot ze uiteindelijk volledig uit ons zicht verdwijnen. Het wil dan wel zeggen dat we bijna op het rif zijn, hetgeen nog geestige plaatjes kan opleveren. Onderweg komen we echter nog een tweede wrak tegen: een mini roeiboot, die hier allicht écht vergaan is en niet hier gelegd als interessant duikobject. Echt belachelijk klein bootje hoor.
Terug op het rif komen we terug eerder in mijn biotoop, lekker rustig boven het gras en de algen hangen, visjes kijken en ogen uit kassen halen om iets zeldzaam te zien. Veel zeldzaam is er niet, maar ik zie wel nog een kleine schorpioenvis, een krabje dat op een zalig fotogenieke lokatie zit en we duiken hier nog wel tien minuten rond. Ook onder andere om onze safety stop te doen en nog naar de kleine rifvisjes te kijken die hier weer hun ding aan het doen zijn. Het zit hier goed vol met verschillende soorten, maar die kan je best terugvinden op de foto’s. Dan komt er een einde aan deze duikdag en kunnen we uit het water gaan, alles terug in de bakken doen en naar het duikcentrum brengen. Dat lukt allemaal nog relatief snel, want op een klein uurtje ben ik al terug aan het hotel via een kleine spoel-tussenstop aan het duikcentrum.
Een blij weerzien met mijn liefje wordt gevierd met een snackje: club chicken sandwich. Hmm, dat smaakt met een alcoholvrije aperitief en een pintje: mooie afsluiter van de namiddag. Dan keren we samen terug naar de kamer, nemen een douche en gaan dan te voet naar het centrum, tja centrum is een groot woord, maar ik bedoel de baai waar zich het meeste hier afspeelt. Even snel geld afhalen, want dat was eerder nog niet gelukt. Dan kiezen we een restaurantje uit waar we al eens waren gaan drinken deze week: Andrew’s Bar and Restaurant. We kiezen een portie bruscetta voor ons beide, Evy bestelt breaded cod en ik een portie home platter: een beetje ribbetjes en een paar chicken wings met frietjes en salade. Het is belachelijk veel, maar ook even belachelijk lekker zodat op het einde van het diner toch alles bijna op is. We spoelen dit door met water en twee Duvels. Ja zenne, DUVELS, hmm lekker, ook op Malta smaakt dat. We maken het niet laat vandaag want van duiken word je moe en dus zijn we al tegen iets over tien terug op de kamer. Nog even een beetje TV kijken en dan gaan slapen, best weer een vermoeiende en leuke dag.

Dinsdag 11 juni 2013: Valletta, de hoofdstad van Malta
Valletta, iedereen heeft er wel al eens van gehoord. Even wat achtergrond info over de stad die slechts een korte busrit van ons hotel vandaan ligt. Valletta is de hoofdstad van de republiek Malta, op het gelijknamige eiland in de Middellandse Zee. De stad staat sinds 1980 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. De stad is de zetel van de Maltese regering en het parlement. Valletta is een belangrijk verkeersknooppunt en heeft een haven. Het centrum telt zo'n 7.000 inwoners; in het hele stedelijke gebied wonen ongeveer 300.000 mensen[bron?]. De stad is kandidaat gesteld voor Culturele hoofdstad van Europa. Valletta is een vooraf geplande stad, wat terug te zien is in het schaakbordpatroon volgens welke de straten zijn aangelegd. In de stad zijn vele gebouwen uit de tijd dat de Orde van Malta heerste over het land.
Geschiedenis: Al tijdens de middeleeuwen stond op de landtong een uitkijkpost. Na de komst van de Orde van Malta werd die uitkijkpost verbouwd tot een stevig fort. Na het succesvol afslaan van de Turkse invasie in 1565 was er een plan binnen de orde om op de landtong een nieuwe hoofdstad te bouwen, dat het oude Mdina moest vervangen. Op 28 maart 1566 werd de eerste steen gelegd. Paus Pius IV gaf ingenieur Fransesco Laparelli opdracht de stad te ontwerpen. De stad werd vernoemd naar Grootmeester Jean de la Vallette († 1568), die in 1565 het eiland had verdedigd tegen de Turken. De kunstschilder Caravaggio verbleef begin 17e eeuw een tijd op Malta en schilderde er zijn Onthoofding van Johannes de Doper. Dit schilderij bevindt zich in de Sint-Janscokathedraal van Valletta. In 1798 werd de stad veroverd door Franse revolutionaire troepen onder bevel van Napoleon Bonaparte (zie verder Expeditie van Napoleon naar Egypte). Twee jaar later werd de stad ingenomen door de Britten. In 1992 werd in Valletta het Verdrag van Malta getekend, waarin de omgang met archeologisch erfgoed door de Europese Unie is geregeld. Bekende bouwwerken: Fort Sint-Elmo, Grand Harbour, Grootmeesterspaleis, Herberg van Castilië, Sint-Janscokathedraal.
Hier gaan wij vandaag dus naartoe. We gaan echter eerst voor het ontbijt. We hebben tijd, dus genieten er volle bak van en nemen ruim onze tijd. Het speelt geen rol hoe laat we in Valletta toekomen; we willen daar gewoon eens geweest zijn en daar een tijdje rondgekeken hebben. We zitten buiten om het ontbijt te eten en er is echt heel erg veel wind. Op een bepaald moment moet ik zelfs een stoel tegenhouden om niet tegen de arm van mijn liefje te waaien, tegen een belachelijk hoge snelheid. Tja als dat maar goedkomt. Een geluk dat we vandaag geen duik hebben gepland of een rondvaart rond het eiland want dat zou niet echt goedkomen. We gaan naar de stad, dus dat maakt niet veel uit. Na het ontbijt gaan we even terug naar de kamer om daar alles in de rugzak te steken en dan mee te nemen richting bushalte. We komen boven aan het rondpunt vlak voor het hotel en zien de bus net van de halte vertrekken. Maakt niet veel uit, want om de vijftien à twintig minuten komt er een bus: we zullen eens kijken of het klopt. We kopen snel water aan de kiosk net voor de halte en wandelen ernaartoe om daar nog even te wachten. En net op dat moment komt er al een bus aan. Cool, zelfs geen vijf minuten moeten wachten. Dat gaat hier goed. Er is plaats genoeg op de bus en we kopen twee tickets voor een hele dag: iets meer dan vijf Euro voor ons beide. Dat is goedkoper dan een ticket heen en terug te kopen. Weer een goede deal gedaan dus. Het is een helse rit naar Valletta, want er blijkt een soort race aan de gang tussen de beide buschauffeurs. Ze steken elkaar wel een paar keer voorbij, maar dat hoort hier bij het leven he. Geestig, zolang er niets gebeurt natuurlijk.
Op een dik half uur, en geen drie kwartier komen we aan bij het hele grote rondpunt van Valletta. Hier aangekomen wandelt de massa door de grote stadspoorten de stad in. ze zijn hier de poorten aan het heraanleggen en restaureren met subsidies van de Europese Unie, net als in meerdere zuiderse landen. Maar het moet uiteindelijk wel de moeite zijn, want de muren zijn echt dik, niet gewoon een metertje of zo, neen eerder vijf meter of zelfs nog meer. We volgen even de massa volk door het smalle afgezette terrein van de werken en nemen dan even adem, zoeken ongeveer waar we naartoe willen dankzij de gids van Lonely Planet die we bij ons hebben. We gaan beginnen met recht het centrum door te wandelen naar het einde van de stad, echt ver is dat allemaal niet, dus we stappen op ons gemak richting Fort St Elmo. We laten een paar dingen definitief, andere voorlopig links en rechts liggen. Zo het archeologisch museum en ook de kathedraal, het ene zullen we niet meer doen, het andere na de lunch. We wandelen de republiek straat af en genieten vooral van het zicht van de mooie huizen die zich boven de shops bevinden. De mega-typische balkonnen geven een speciale look aan de stad. Deze soort balkon is dicht met kleine raampjes en is beschilderd in groen, rood, of een andere kleur, maar het geeft echt een speciaal zicht aan de straten van Valletta. Buiten Valletta en Malta in ruimer opzicht heb ik zo’n balkonnen nog nooit gezien, dus dat is wel leuk om dit eens van dichtbij gezien te hebben. De straat is verkeersvrij dus we hebben geen last van verkeer en bereiken het parlementsgebouw. Van hier gaat het steil naar beneden, kunnen er terug auto’s passeren en we nemen deze weg om zo richting Fort St Elmo te kunnen gaan. Daar blijven we de kant van het water volgen naar rechts, kunnen nergens naar binnen, ook het fort zelf is niet open voor ons, dus we wandelen verder tot we een oorlogsmonument bereiken. Hier hangt een grote klok die om twaalf uur luidt. We staan er net te wachten wanneer dit gebeurt. Vele mensen die op het monument stonden, moeten zich verplaatsen, want het is veel te luid. Wij stoppen hier even voor het mooie zicht op de haven en voor het monument zelf. Van hieruit hebben we zicht op de three cities en op een groot deel van grand harbour. We rusten hier even en drinken een beetje water. Oh ja insmeren tegen de zon ook, want zo warm en zoveel wind, daar kan je erg van verbranden.
Na een korte pauze kunnen we weer op stap, passeren de vismarkt zonder het eigenlijk door te hebben en steken dan de straat over om via een lange trap naar boven aan Victoria Gate uit te komen. Het is een monumentale poort met een paar beelden erop, echt wel super om dat te kunnen aanschouwen. We stappen verder naar boven op ons gemak en willen dan een korte stop maken om iets te drinken. We komen aan bij een kleine brug met een Engelse telefooncel (zo’n rode) en zien een pijl staan naar La Sicilia en denken dat we daar wel iets kunnen drinken. We stoppen daar en vragen of we iets kunnen krijgen om te drinken. We worden bijna uitgekafferd dat we het dan binnen moeten gaan halen, but there is no coffee, cause it’s lunch. OK dan. Wij beslissen net als een koppel naast ons dat dezelfde reactie kreeg om hier zeker niet te gaan drinken en stappen verder. Het mooie uitzicht moeten we dan missen. Of toch niet, want een paar trappen hoger ligt Café Deux Baronnes. Daar kunnen we zonder problemen iets drinken en worden we vriendelijk bediend. En het zicht is hier even goed of misschien nog beter dan daar beneden. Soit, een gemis voor hen, niet voor ons. We genieten van onze 7-Up en ons pintje en kunnen er weer tegen. Na een klein half uurtje gaan we verder, stoppen even bij de Barracca Gardens. Een deel ervan was ook gelegen bij het oorlogsmonument, maar toen zijn we er niet ingegaan, nu wel. We bekijken de mooi aangelegde tuin en zien dat er ook dingen aan Einstein gewijd zijn, hmm straf. Hier staat ook een heel leger kanonnen, de zogenaamde Saluting Battery. We genieten wederom van het prachtige zicht en kloppen op ons voorhoofd dat we stom zijn, want hier is een lift van de haven naar boven (en beneden ook natuurlijk). Tja, dan hebben we toch aan onze fysiek gewerkt. Van hier gaat het verder terug richting St John, de kathedraal he. Maar eerst nog ergens iets eten. Vlak tegenover de kathedraal ligt Caravaggio op het Saint John’s Square, dus je bent er vlakbij. Een drankje en een snelle hap en genieten van even onze voeten te laten rusten. Dat doen we in de schaduw, want we zijn bang om te erg te verbranden. We eten een burger en een pasta, het smaakt weer erg goed en dan belissen we om de ingang van de kathedraal te zoeken.
Geschiedenis en beschrijving: De Sint-Janscokathedraal is een nationaal monument van Malta en de belangrijkste toeristische attractie van het land. In 2007 kwamen er 450.000 bezoekers om de kerk te bezichtigen. In het hoogseizoen kunnen er 4.000 bezoekers per dag komen. De kathedraal werd gebouwd als kloosterkerk van de Maltezer Orde tussen 1573 en 1578, in opdracht van Jean de la Cassière, destijds grootmeester van de ridderorde. De kerk werd ontworpen door Glormu Cassar, een Maltese militaire architect die ook andere prominente gebouwen in Valletta tekende. De naam "cokathedraal" refereert aan het feit dat Napoleon in 1798 Malta veroverde en de ridderorde van het eiland dwong, waarbij hij zo'n 6 miljoen franc aan schatten uit de kathedraal plunderde. Hierdoor verloor de kerk haar functie en werd in de jaren 1820 een tweede domkerk, cokathedraal dus, van de bisschop van Mdina. De sobere voorgevel, die de kathedraal het uiterlijk van een fort geeft, wordt geflankeerd door twee klokkentorens. In contrast met de gevel is het interieur rijk versierd. De Italiaanse kunstenaar Mattia Preti was grotendeels verantwoordelijk voor het interieur in barokstijl. Preti schilderde onder meer fresco's op het gewelfd plafond met scènes uit het leven van Johannes de Doper, aan wie de kerk gewijd is. Ook de gebeeldhouwde muren uit Maltees kalksteen zijn van zijn hand. Opmerkelijk is dat dit beeldhouwwerk in de kerk zelf werd uitgevoerd en niet elders is gemaakt en later aan de muur bevestigd. In de kerk werden een aantal ridders en grootmeesters van de Maltezer Orde begraven. Bij de hoofdingang bijvoorbeeld staat een grafmonument van grootmeester Marc'Antonio Zondadari, een neef van Paus Alexander VII. In het schip van de kerk liggen zo'n 400 rijk versierde marmeren grafstenen van verschillende ridders. Tijdens de Tweede Wereldoorlog raakte de kathedraal zwaar beschadigd tijdens een luchtbombardement door de Duitsers. Om de enorme stroom toeristen aan te kunnen zijn er plannen om naast de kerk een modern gebouw van drie etages te bouwen. Dit gebouw zou als bezoekerscentrum en museumgebouw dienen. Een tweede optie die wordt overwogen is om het plein voor de kathedraal met glas te bedekken en aan de westkant van de kerk een ruimte uit te graven.
Kunstwerken: Het beroemde schilderij De onthoofding van Johannes de Doper (1608) van Caravaggio werd speciaal geschilderd voor het Oratorium van de kerk, waar het nog steeds hangt. Het schilderij, een bekend voorbeeld van chiaroscuro (licht- en schaduweffecten), werd in de jaren 1990 gerestaureerd. In het Oratorium hangt ook een ander werk van Caravaggio, De heilige Hiëronymus aan zijn schrijftafel. Enkele andere kunstwerken is de kerk zijn het altaarstuk Sint-Joris en de draak van Mattia Preti in de Kapel van Aragón, gerestaureerd in 2004-2005, en De geseling van Christus (1572) door Stefano Pieri, gerestaureerd in 2006-2007, dat boven het altaar van de sacristie hangt. De kunstcollectie omvat ook een belangrijke verzameling van 29 enorme Vlaamse wandtapijten.
Hiervoor kiezen we dus. We wandelen het plein af naar de straat waar we daarnet waren en vinden hier wel de ingang van de kathedraal. Zeker aan te raden trouwens. De inkom bedraagt of bedroeg toen tenminste zes Euro per persoon. Op zich niet eens veel, maar het is er wel heel druk, dus je zou kunnen denken dat het de moeite is (is het ook). Wij naar binnen en worden direct overweldigd door de pracht en praal van de kathedraal. Alles, maar echt alles lijkt wel belegd met bladgoud of is beschilderd met goud, het geeft in elk geval een ongelooflijke indruk, echt niet te doen. De ‘main nave’ is echt prachtig met langs beide kanten schitterende muren en een prachtig beschilderd plafond. We zijn even onze adem kwijt van dit te zien. Langs de buitenkant zo simpel, maar vanbinnen zo prachtig. Links en rechts van de hoofdbeuk zijn een paar kapellen en ook gewone stukken die de verbinding vormen tussen deze kapellen, maar die zijn niet minder mooi. Op bijna elk stuk is het speciale achtpuntige kruis van Malta zichtbaar en wat onze aandacht trekt vooral zijn de skeletten en de doodshoofden die hier overal tussen geschilderd of gebeeldhouwd zijn. Amai, echt ongelooflijk in een katholieke kerk. De grond is overal belegd met marmeren stenen die ook vaak afbeeldingen bevatten van skeletten en doodshoofden, soms met zeis soms zonder, het zijn de graven van ridders en niet echt van pausen of heiligen of zo, dat is ook wel straf. We kijken onze ogen uit, gaan elke gang in en zorgen dat we elk deel gezien hebben. We zijn vooral onder de indruk van de aparte kapellen en de grote schilderijen die hier hangen, echt allemaal al even prachtig. Zeker http://www.stjohnscocathedral.com eens bezoeken om een kleine indruk te krijgen hiervan – of mijn fotoalbum bekijken natuurlijk. We hebben na een dik half uur elk stukje gezien en kunnen nu richting museum gaan. Ook hier kan je ongelooflijk veel prachtige zaken bewonderen en zeker niet te vergeten zijn de tapijten van de Vlaamse meesters. Toch eens een beetje chauvinistisch zijn he over die Vlaamse meesters.
Ik wil na het bezoek aan de kathedraal en het museum toch nog even verder de andere kant van de stad verkennen, maar veel is daar niet meer te zien. Ik had gehoopt om even de muren deftig te kunnen fotograferen, maar dat gaat niet, want ze zijn overal aan het werken. Via een korte tussenstop dus in een park keren we dan tussen de werken terug naar de bushalte. Hier zoeken we snel de juiste bus en die vertrekt hier binnen de paar minuten, super goed geregeld dat openbaar vervoer hier. Op een drie kwartier staan we op Pembroke Park & Ride, maar daar moeten we helemaal niet zijn. Dit is een terminus, maar we mogen blijven zitten want onze halte is nog verder. Huh? Que? En wij ons hele leven maar denken dat terminus een eindhalte was. Blijkbaar gaat die een stukje langs een andere weg van hier zodat we inderdaad op onze halte terecht komen. Moet kunnen zeker. Doet er niet toe: wij terug naar het hotel, daar douchen, even rusten, verslagje schrijven en een beetje surfen, dan maken we ons klaar om terug het centrum in te gaan en iets te gaan eten. We kiezen eens een andere weg nu naar de restaurantjes. We vinden een trap tussen de verschillende discotheken en bereiken zo het stadsgedeelte waar we eerder al waren. We passeren Huggins & Friends, waar we al eens lunch hebben gehad en kijken nu uit naar Gozitan Restaurant, een paar straten verder. Vorige keer was het daar te druk, maar nu kunnen we er perfect naartoe. We bestellen een smoked fish als starter om te delen en dan lam en calamari stew. Man, dat smaak hier ongelooflijk lekker. De calamari in tomatensaus met rijst, maar zeker nog het lam is super lekker met gegrilde groenten en patatjes en frieten. Echt super lekker, zeker een aanrader dit restaurant. Het is super lekker, bediening is super vriendelijk, dus waarom niet naar hier komen. Zeker een aanrader. Nog niet eens mega duur. We betalen ongeveer zestig Euro hiervoor met een aperitief en nog twee glazen wijn en water, echt wel de moeite.
Tegen een uur of half tien keren we stilaan terug naar het hotel, passeren terug de discotheken die hier al volle bak op toeren aan het lopen zijn en op minder dan twintig minuten staan we al terug in onze kamer; echt super dagje gehad vandaag. We zijn er wel moe van, want de film volgen we niet meer en vallen als twee blokken in slaap. Morgen nog een dagje duiken en dan is het aftellen al begonnen.

Woensdag 12 juni 2013: Blue Grotto: twee duiken ter plaatse op Um El Faroud
We staan opnieuw iets vroeger op dan gisteren, was ook nodig, want we moeten om half negen bij Michael zijn. Dus we staan op om zeven, blijven nog tien minuutjes liggen en staan dan op om naar het ontbijt te gaan. We doen er niet echt heel lang over want om kwart over zijn we al klaar. Snel alles in de kamer halen dat voor het ontbijt al klaargezet was, dus no lost time en dan naar beneden naar het Marina Hotel waar zich Starfish Diving bevindt. Alles staat nog steeds klaar om gewoon op te pakken en in de auto te zetten. Alleen de twee pakken (dubbele 5 mm: shorty en pak) moeten er nog bij. Voor de rest zit alles in de blauwe rugzak en kan zo mee. Mijn liefje kwam even mee om niet te lang alleen te zijn, maar dan moeten we afscheid nemen en gaat zij rusten in het hotel aan het zwembad en ik ga naar Blue Grotto voor twee duiken. Deze duikplaats ligt in het zuiden van het eiland en ze hebben deze plaats uitgekozen omdat de wind ervoor zorgt dat dit bijna de enige plaats is waar nu gedoken kan worden. Blue Grotto bevindt zich in de buurt van het dorp Qrendi en op een klein half uurtje zijn we ter plaatse.
We passeren een paar toeristische shops, zien dat er veel kleine typisch Maltese bootjes vertrekken op zee met toeristen. Deze bootjes zijn erg kleurrijk en hebben vooral geel, groen, rood, blauw, maar sommige zijn echt nog veelkleuriger dan dat. Ze zien er allemaal goed onderhouden uit en je ziet ze bijna overal. We parkeren op een steile helling waar de duikbusjes langs beide zijden staan, dus het is hier druk vandaag. Er staan langs beide kanten wel zeven of acht duikcentra en dan bovenaan de helling ook nog twee. Reken dus maar uit als je een gemiddelde van 4 duikers per auto rekent. Wij krijgen briefing beneden aan de inham aan de kust. Hier klotst de zee zwaar tegen de rotsen en hier zullen we er ook in moeten gaan. Dan zwemmen we boven water naar de overkant, dan verder tot aan de bocht en daar duiken we onder om naar het wrak verder te duiken. Het wrak is hier neergelegd, maar is echt wel gezonken. Tijdens reparatiewerken in 1995 is er een gasexplosie geweest (olietanker) en dat heeft ervoor gezorgd dat het schip gezonken is. Daarna is het naar deze lokatie gebracht om als duikattractie te dienen – hetgeen wel goed gelukt is blijkbaar. Het wrak weegt 10.000 ton en is 115 meter lang. Na de briefing maken we ons klaar en Sean vertrekt al met zijn twee duikers, wij wachten nog even tot we allemaal klaar zijn en kunnen na drie kwartier ook vertrekken. Dan is iedereen in orde: ik duik met Vladimir en Tanja.
Zoals gebrieft, springen we in het water en zwemmen we naar de overkant en zo verder tot aan de bocht waar de golven te hoog worden en daar gaan we onder. Eerst even op adem komen, maar al snel merk ik dat mijn hartslag nog niet echt OK is. De inspanning was wel zwaar om tegen de stroming, tegen de golven te vechten. Een geluk dat ik nog regelmatig duiktraining meedoe met Passioned Divers. Langs de kant zie ik wel al een hoop visjes, dus die doen we wel op mijn gemak verder duiken. Alles OK, dan maar iets van een zeven minuten door den blue richting wrak. En inderdaad zeven minuten later komen we aan bij het wrak op een diepte van ongeveer zestien meter. Van hieruit zien we het wrak heel erg duidelijk. De trappen zijn heel erg goed zichtbaar, maar bovenaan zien we de schoorstenen echt heel goed en dat reeds van een afstand. Tiit leidt ons rond het wrak, maar we gaan er niet in, dat is voor straks. Hij brengt ons van de boeg naar de stuurcabine en we zien dat het wrak als rif wordt gebruikt voor vele soorten vis. Een paar soorten zijn echt veelvuldig aanwezig: de damselfish, sardientjes en een aantal parrotfish. In de Middellandse zee heb ik die nog niet gezien en nu bijna elke duik, dus dat is wel geestig. Ik duik langs de plaats waar vroeger de reddingsbootjes hingen en duik dan Tiit achterna die nu boven een plat stuk hangt. Hij doet een teken: met de ene arm kappend op de andere: een barracuda. Yep, gezien en hij duikt tussen de papegaaivissen en die vinden dat blijkbaar niet zo leuk. Hij zet daar de boel op stelten en is dan weg met de noorderzon. Ik merk dat er wel een paar plaatsen zijn waar de lucht vasthangt aan het wrak en dat geeft soms wel speciale spiegeleffecten, echt leuk. Naast vissen zitten hier ook ongelooflijk veel fireworms. Maar dan bereiken we 120 bar en omdat Tiit niet weet hoe de stroming zit keren we nu terug richting kant. Een geluk dat de stroming meezit, dus we houden nog een serieus aantal bar over en kunnen veilig naar de andere kant onder water en daar onze safety stop doen. Blij met een leuke wrakduik en geslaagde duik in het algemeen, even terug opdrogen in de zon, even iets drinken en dan klaarmaken voor duik twee.
Ik heb al sinds iets over negen niets meer gehoord van aan het zwembad en heb zelf al een paar SMS’en gestuurd, dus ik bel even om te horen of alles OK is. Blijkbaar komen mijn boodschappen wel toe, maar die van mijn liefje niet bij mij. Beter dat dan omgekeerd. Even iets halen om te drinken en dan nog even wachten op duik twee. De eerste was tamelijk diep met max zo’n 32 meter dus we blijven iets meer dan een uur boven. Dan een briefing die eigenlijk hetzelfde zegt als de eerste, alleen gaan we nu even het wrak in. Geestig! We duiken op dezelfde manier, klaarmaken en weg. of nog even wachten, want Vladimir en Tanja zijn nog even niet te bespeuren. Dan uiteindelijk toch klaar na bijna anderhalf uur en dan naar de waterkant. Hier gewoon net als de eerste keer te water, naar de overkant zwemmen en dan naar de bocht, daar gaan we onder en zwemmen we naar het wrak. Ik ben veel meer op mijn gemak dan de eerste duik, mijn hart klopt nu rustig en na ongeveer acht minuten komen we aan bij het wrak. Snel even kijken of iedereen OK is en dat is het ook. We gaan het wrak binnen langs de zijkant op ongeveer dertig meter diepte en komen in een donkere ruimte binnen. Het is speciaal om te zien dat er nog veel draden en elektriciteit hangen, maar daar zal geen stroom meer op staan zeker. De zichten hier zijn echt prachtig. Vanuit een donkere ruimte kijk ik naar buiten, zie een parrotfish voor de ramen schieten met een tweede erachter. Een paar baarzen hebben hun toevlucht gezocht bij de reling en hebben zo een zicht over de zee. Wij duiken verder deze reling af en gaan opnieuw het schip binnen. Nu voorbij de keuken (kombuis) en we zien duidelijk nog de twee spoelbakken die hier hun werk deden. Het gaat goed en we genieten blijkbaar allemaal van de zalig mooie zichten wanneer we uit het schip in het blauwe water kijken en komen. Op het dek zijn drie fireworms een race aan het doen: om het eerst bij de kant. Een laatste trip in het wrak, ik volg als laatste en zie Vladimir links van mij hangen. Ik kijk rechts en zie daar luchtbellen, dus ga daar even kijken. Die bellen blijken niet van Tiit te zijn. Later blijkt dat Tiit hier de trap naar boven vlak voor de neus van Valdimir heeft genomen. Ik ben dus uit het wrak en zie dat ik helemaal alleen ben, buiten nog een tiental andere duikers, maar ook dicht tegen deco (2 minuten). Ik beslis dan om buiten het wrak te blijven en iets hoger te gaan duiken, want ik veronderstel dat de anderen dat ook gedaan hebben. Ik zie op dit moment een murene, nice, maar heb er weining oog voor. Nog een klein beetje hoger buiten het wrak en na ongeveer twee à drie minuten zie ik Tiit uit het wrak komen. Alles dik OK en doe hem direct het OK-teken en dat ik nog maar honderd tien bar heb. Niet te lang meer dralen dus, nog iets hoger gaan duiken en nog even een paar minuten genieten van het zicht van het wrak van hoger en dan duiken we terug het blauwe water in stilaan naar tien meter om zo terug richting kust te duiken.
We moeten even wachten omdat de twee nog even iets dieper blijven, moeten stilaan tegen deco hangen en dan zetten we snel koers naar de kant. Hier voel ik me terug veel meer op mijn gemak en is alles veel vertrouwder. Hier zou naar het schijnt ook nog vanalles moeten te zien zijn, dus ik kijk even uit mijn doppen. Het normale leven van de Middellandse Zee is hier te zien en zo duiken we terug naar de kant waar we eruit moeten gaan en doen daar onze safety stop. Vlak voor mijn neus beweegt iets dat de kleuren heeft van de planten op de wand. Dat blijkt toch wel een octopus te zijn zeker. Even terug camera boven halen, filmpje en paar foto’s echt zalig om het beestje hier te zien. Hij maakt zelfs even aanstalten om weg te gaan, maar gaat zich heel simpel gewoon ergens anders zetten. Dan na een safety stop van acht minuten stoppen we de duik, gaan aan land en zorgen dat alles snel in de bakken op de camoinette staat zodat we weg kunnen. Een paar willen nog even shoppen, maar ik blijf een praatje slaan met Tiit en Sean, even de duik doorpraten, want Tiit was er even zelf niet gerust in dat hij me niet zag. Vladimir had gewoon teken moeten doen naar boven en het was OK. Hopelijk zegt de instructeur dat dan ook even tegen hem. Busje in, de rest oppikken want die staan nog bij de shops en dan terug naar het centrum. Op een half uurtje zijn we er, deze ochtend had ik al betaald dus dat was OK en dus nu alleen alles afspoelen en te drogen hangen.
Dan ga ik terug naar het hotel waar mijn liefje aan het wachten is op mijn terugkeer. Even iets drinken en eten (club sandwich) en nog even aan het zwembad blijven hangen. Maar dan hebben we het allebei gehad en keren we terug naar de kamer. Het is al wel een uur of vijf, rusten even, schrijven het verslagje en kunnen ons dan klaarmaken om te douchen en te gaan eten. Gaan eten is niet ver vandaag. Iemand van het hotel was deze middag komen vragen of we in restaurant The Edge van het Radisson willen gaan eten. De menu ziet er OK uit en is precies niet te duur. Wij hebben dan maar beslist om dit te doen. We wandelen ernaartoe, kiezen iets van de menu: als voorgerecht mosselen en een salade van asperges met ham en kaas. Lekker. Als hoofdgerecht hebben we een steak Fiorentina op de grill en we kunnen er nog een hele hoop groenten bijnemen van het buffet. Ook dit is wederom keilekker, maar veel te veel. Even een beetje zondigen, want het is toch vakantie he. Als laatste bestellen we geen dessert meer want we hebben toch voldoende en nemen een koffie. Een goede afsluiter van een leuk diner. Dan keren we terug naar de kamer, leuk dat het vlakbij is. Tegen iets over tien liggen we te slapen en kijken al uit naar de volgende dagen, nog 2 volle dagen te gaan.

Donderdag 13 juni 2013: Rondvaart met Hera Cruises rond Malta
Het is wederom vroeg opstaan vandaag, tenminste voor op vakantie toch. Iemand komt ons halen rond half negen en we moeten tegen dan klaar staan om een rondvaart te doen rond Malta met een tussenstop bij The Blue Lagoon. Bekend en berucht bij iedereen die Malta al eens aangedaan heeft. Wij dus uit de veren om zeven uur, richting ontbijt en dan een hapje eten om dan naar de ingang van het hotel te gaan, of de uitgang vanuit ons standpunt dan. De bus pikt ons stipt op tijd op en we zijn de enigen die er opstappen en er al opzitten. Of toch niet, daar komt nog een koppel uit het hotel en een geluk dat er iemand moest opgehaald worden, want wij stonden niet eens op het papier van de chauffeur. Hij belt even naar het kantoor en we moeten toch mee op de Hera cruise. De bus moet nog een keer of zes stoppen eer iedereen erop zit, dus we zijn nog wel even onderweg. In totaal een drie kwartier duurt het eer we in Sliema zijn: dat is eigenlijk maar tien kilometer verder, maar de zovele hotels waar we nog moeten stoppen, zorgen dat we langer onderweg zijn. Wanneer we in Sliema aankomen, moeten we nog een twintig minuten in de rij gaan staan in de zon vlakbij de twee cruiseboten (soort piratenschepen) die ons rond het eiland gaan brengen. We zagen deze ochtend al bij het ontbijt dat er veel minder wind was dan de voorbije dagen en dat stemt ons gerust dat het allemaal wel OK zal zijn.
Na het wachten kunnen we dan toch de boot op en kiezen een mooi plekje waar we langs de rechterkant van de boot zitten en waar een dik blauw kussen ons genoeg ondersteuning zal bieden voor de lange tocht. We moeten nog even wachten en kunnen dan de tocht aanvatten. Ze hebben beslist om eerst naar het noorden te varen dus de haven uit en dan naar links om zo verder de kust de volgen van het eiland. Tijdens het buitenvaren, zien we delen van de stad Valletta langs de andere kant, wel leuk zodat we de stad niet alleen vanop de grond bezocht en bekeken hebben, maar ook langs de waterkant. Uit de haven varen we richting San Giljan en zien de hoge mast al onmiddellijk uit de heuvels van de kust rijzen. Die mast staat centraal in San Giljan en is een makkelijk punt om je te oriënteren. De bemanning komt al eens rond met een lokale lekkernij. Typisch brood van Malta met tomaat, olijven, bruine bonen, allemaal in een soort salade gemengd en iedereen op de boot krijgt een stukje. Het smaakt wel OK, maar we hebben nog voldoende in onze maag van het ontbijt. Iets later passeren we dan ook even ons hotel, een snelle foto en dan verder richting Blue Lagoon. We worden ingelicht over de vele torens die hier staan. Ze deden vroeger dienst als wachttorens en op elke toren stonden een paar wachters en een paar van de ruiterij. Onder elke toren bevindt zich een cistern waar ze regenwater op konden vangen en zo een eventuele belegering doorstaan. De torens staan zo opgesteld en zijn op die manier verspreid over Malta (14) en Gozo (13) dat ze elkaar kunnen zien. Bij daglicht werd een vlag opgestoken om alarm te slaan. Bij nacht werd een vuur ontstoken. Daar hebben ze dus hun mosterd gehaald bij de Lord of The Rings. We varen verder voorbij het eiland waar Saint John gestrand is: er staat nu zelfs nog een gedenkteken om dit te herdenken. Het gaat tamelijk snel en bereiken al de noordkust waar we de rondingen van het eiland volgen en zo richting het blauwe water verdervaren. Tot nu toe is het rustig, of toch niet echt. Voor ons valt het eigenlijk best mee, af en toe een beetje deining en wat golven, maar al bij al nog niet mega erg. Voor een stuk of vier op de boot is dit al te veel, want er zijn er al een paar zeeziek. Niet op letten en zeker niet naar kijken, want anders word je er ook niet goed van. En dan bereiken we het donkerblauwe water van het noorden van Malta. Hier zijn veel verschillende grotten en ook iets verder op het eiland Comino zijn er mooie grotten te bezoeken. Al vanaf hier gaat de bemanning rond om de tickets voor de snelle speedboat te verkopen en ze maken er een kunst van om iedereen op de heupen te werken zo vaak wordt het gezegd: you can buy tickets from the crew. We nemen het erbij, maar doen er niet aan mee.
Het is ongeveer half twaalf wanneer we in de Blue Lagoon arriveren en het is er eigenlijk niet erg druk. Er liggen een paar boten, maar de hele lagoon ligt niet vol, dus ca va nog eigenlijk. We krijgen nog even te zien met welke boten we naar de grotten zouden gaan, maar dat doen we niet en blijkbaar zitten er op deze Hera I niet echt veel gegadigden. We laten het dus maar zo en gaan even in het azuurblauwe water snorkelen. Er staan wel wat golfjes en het is serieus, maar dat trekken we ons niet aan. Even de bril op en snorkel in de mond en dan op zwem. Eerste dat ik zie is een kwal, direct mijn liefje waarschuwen, want zij heeft het precies niet gezien. De zichtbaarheid is echt zalig net zoals op andere plaatsen hier, wel twintig dertig meter. We genieten van het grote aantal vissen dat hier zwemt, kijken even rond en ik neem wat foto’s onder water met de camera en de hoes. Eens benieuwd wat dat zal geven, zelfs een kort filmpje. Na een kwartiertje snorkelen komen we uit het water en klimmen terug aan boord, even opdrogen en de warme zon en direct erna kunnen we al aanschuiven voor de lunch. Het is best vroeg om nu al te eten, maar we passen ons aan aan de planning van de bemanning. Geen probleem. We blijven hier ongeveer een uurtje liggen. De meesten hebben al eens gezwommen en zijn al afgekoeld en na de lunch is het rustig: iedereen moe en een beetje gegeten. Ik ga even aan land om even van de bewegende boot te zijn, niet dat het stoorde, maar het is wel leuk om even vaste grond onder de voeten te hebben. We kijken onze ogen uit naar het azuurblauwe water en alles wat hier voor de rest te zien is. Echt wel een leuke plaats deze blue lagoon. Vlak voor wij vertrekken komt de andere Hera aan en onze kapitein verwittigt ons dat het volgende stuk iets minder aangenaam zou kunnen zijn. Hij gaat even de kust uitvaren richting Afrika en dan zo dwars op de golven om minder last te ondervinden van de wind en golven voor de rest van de trip. We zullen wel zien: wijle weg.
Het eerste stuk is niet veel te beleven of te bespreken, want we varen gewoon dwars de zee in: rechts van ons komen de klippen van Gozo uit de zee, hetgeen wel een mooi zicht is, maar het is een beetje te ver om er deftig van te kunnen genieten. Een half uurtje gewoon rechtdoor varen het blauwe sop op en dan ineens begint de schipper de boot te draaien en keert terug naar Malta om onze trip verder te zetten. Hij begint zijn uitleg altijd: on your left side you see ... Dat is ook compleet logisch dat hij steeds vertelt wat er links te zien is, want rechts zou hij zicht moeten beperken tot water en zee en blauw. Hier langs de kust van Malta is ook niet echt veel te zeggen, behalve dat er veel rotsen zijn en dat die echt mooi door de natuur bewerkt zijn, sommige zien er echt wit uit van het klotsen van de golven in de winter en daar het zout achter te laten. Nog een half uurtje verder en ik weet ongeveer waar we zijn, want hier komen we aan de Blue Grotto: duikplaats van gisteren, echt wel geestig om dit vanop de zee te zien. Nu is er wel rechts iets te zien: een klein eilandje en iets verder een oil rig. Dat is eens iets anders dan altijd links. We zetten de trip gewoon rustig verder. Rustig is nu wel het juiste woord, want de manier waarop we nu varen is dik OK: weinig wind, lekker zonnetje en niet te veel golven. Zo kunnen we nog wel even doorgaan. We zitten nu op ongeveer drie kwart van de dagtrip en zullen binnen een klein half uurtje de kaap ronden van het zuiden van het eiland Malta. We zien hier regelmatig vliegtuigen naar beneden komen die hier landen: we wisten niet dat de luchthaven van Malta zo druk was. Helemaal op het zuiden van het eiland ligt de Malta Freeport. De haven is heel erg groot en druk op de middellandse Zee een soort hub tussen Europa en Afrika. Je ziet rechts op zee ongelooflijk veel vrachtschepen liggen wachten tot ze mogen laden of lossen in de freeport. We passeren in diezelfde baai ook een vissersdorp Marsaxlokk, dat echt wel bekend is, maar waarvoor wij geen tijd hebben gehad om te gaan bezoeken. Volgende keer misschien.
Op die manier, nu toch terug wat meer wind en golven, bereiken we de haven van Valletta. De Hera cruise doet ook deze haven even aan en we krijgen hier nog keiveel informatie. We zien nu alles vanop zee hetgeen we een paar dagen op land bezocht hebben. De dikke muren rond de stad vallen nu echt op, we krijgen te horen welke forten er te zien zijn en welke andere bezienswaardigheden. Sowieso is het de moeite dat we dit te zien krijgen, want op een andere manier zie je de stad toch niet zo goed en de haven is echt wel mooi. Speciaal is dat het een natuurlijke haven is met vijf armen (de vijf vingers van een hand wordt gezegd) en hier is ook één van de grootste dokken van dit gebied. We zien keigrote schepen aan de kade liggen, onder andere nog eentje van Panama en Monrovia. Geestig dat deze mastodonten hier kunnen aanleggen. We varen de haven uit na een half uurtje en keren direct terug naar de haven van Sliema waar we terug aan land kunnen gaan. Hier is het even erg lastig om op een bus te raken en dan nog op de juiste, maar na een klein half uurtje kunnen we toch vertrekken. We zijn iets later in het hotel en kunnen ons direct douchen, even rusten en dan al onmiddellijk klaarmaken om iets te gaan eten. Tegen iets over zeven zijn we klaar om het centrum in te gaan. We willen niet te ver meer lopen en kiezen een grill, pasta en pizza restaurant vlakbij. Het maakt deel uit van de keten Corinthia en het restaurant heeft een prachtig zicht op de baai, net als het restaurant gisteren. Een pizza, een vis van de dag met eerst bruscetta en dan toch nog een nagerechtje vandaag. Lekker, niet te veel, niet te duur, dus alles valt keigoed mee. We amuseren ons kei goed en genieten van het zicht, het eten en elkaars gezelschap. Zalig! Het wordt wel later dan de voorbije dagen eer we terugkeren naar het hotel, maar ook vandaag is het niet ver, want het is maar het hotel naast het onze, dus alles dik OK. Nog even op de kamer napraten over de vakantie tot nu toe en dan bedje in en gaan slapen.

Vrijdag 14 juni 2013: Jeep safari op Gozo
De laatste dagen zijn we steeds op hetzelfde uur opgestaan en vandaag is het wederom zo: zeven uur gaat de wekker en om half negen moeten we aan het hotel buiten staan om ons op te laten pikken en naar Cirkewwa te rijden. Daar heb ik al gedoken en daar nemen we nu de ferry naar Gozo. Na het ontbijt pikt een driver ons op en rijden naar het andere Radisson op het eiland. Een geluk dat we dit hotel niet hebben gekozen, want dit ligt echt wel ver van een dorpje of stad. Een Brits koppel stapt op het busje na een kwartiertje en we doen nog een volgende stop en dat is het. We passeren snel langs Popeye Village, gewoon foto stop en verder naar hotel en de haven. De ferry is gratis en op iets minder dan een half uur zijn we al op Gozo. Hier worden we ontvangen door twee kerels van Gozo Pride Tours. Ze zetten ons even opzij en we zijn in totaal met tien: vijf per jeep, want er zijn maar twee jeeps. Dat wordt lastig. Of niet. Een dame met haar dochter heeft aangeboden om apart te gaan zitten en wij beslissen dan ook snel onderling dat we af en toe zullen afwisselen. De enige vier die niet mee roteren zijn vier Nederlanders. Die zullen samen geboekt hebben en willen samen achteraan de jeep blijven de hele tijd. Dan roteren wij maar mee met de rest he. Even moet er nog iets geregeld worden en dan kunnen wij vertrekken. Iedereen heeft ook direct begrip voor ons dat wij samen willen blijven en af en toe vooraan zitten door de zwangerschap. Alles perfect in orde dus.
Onze eerste stop is al na een paar minuten, want daar is perfect een zicht te zien van de verschillende eilanden. Vlak voor ons zien we Comino en Cominoto met daartussen de Blue Lagoon en daarachter zien we het eiland Malta. We zien ook de hele tijd verschillende boten die van het ene eiland naar het andere varen, soms met een belachelijk hoge snelheid, andere zoals de ferry veel trager. Even toch genieten van dit schitterende zicht. Van hier gaat de tocht het binnenland in, maar op tien minuten zijn we op de andere kant van het eiland en dus weer aan de kust. Even een stop hier. Wanneer we willen zwemmen, moeten we snel zijn, want hier stoppen we maar een half uurtje. Het kleine zandstrand van I-Hamra is druk bevolkt, maar we steken alleen even onze voeten in het water en niet meer dan dat. Zwemmen doen we voorlopig niet. De afkoeling is best wel welkom, maar lang genieten we niet, zetten ons even neer, drinken iets en zorgen dan dat iedereen terug in de jeep zit om naar het volgende dorpjes te gaan. Terug het binnenland in, de warmte en hitte in en zo verder via Xaghra naar een grote stad vlakbij de hoofdstad, Xewkija genaamd. Hier is vooral industrie, tomaten, komkommers en zulke dingen, dus niet echt zware fabrieken met zwarte rookpluimen. De algemene indruk hier van Gozo is toch dat het erg rustig is en dat het allemaal een beetje trager gaat dan op Malta zelf. Hier bezoeken we even de fabriek van de tomaten van Savina (http://www.savina.com.mt/). Ze geven ons een korte rondleiding wat wat is en waar ze wat maken. Hetgeen ze hier vooral doen is honing en confituur maken van de verschillende fruitsoorten op het eiland (vooral cactus), daar sterke drank uit distilleren en olie met kruiden maken. Ook tomaten en kappertjes zijn echt een primaire bezigheid hier. Maar het belangrijkste wat ze doen is de mensen even laten proeven en dan proberen potjes of iets dergelijks te verkopen. Beetje een tourist trap dus, maar al bij al wel geestig, maar we kopen niets.
Van hieruit gaat de rit terug naar de kust, naar Xlendi. Daar is een prachtige inham met azuurblauw water en een paar duikcentra. Als we ooit terugkomen, moeten we zeker even op Gozo passeren om te gaan duiken hoor, want dat is hier naar het schijnt nog beter dan Malta. We kijken ook onze ogen uit naar de klippen die hier vanuit de hoogte recht de zee invallen. Echt prachtige werkjes van moeder natuur en best indrukwekkend. Ze hadden ons op de weg hiernaartoe een paar keer latengenieten van het uitzicht en dat was prachtig, maar dit is toch nog beter. Tijdens de stops hebben we ook een mini-les gekregen over kruiden. Die mooie bloemen, lijkend op passiflora zijn de planten voor de kappertjes en dit is nu het seizoen om die te oogsten. Dat is mogelijk gewoon langs de kant van de weg. Ook iets venkelachtig groeit hier: lange grote stengels met mini gele bloempjes: dat is de basis voor Sambucca, iedereen zeker bekend. We rijden door echt smalle baantjes, die alleen per jeep of quad (die we trouwens paar keer tegenkomen) te doen zijn, maar dat is net het leuke eraan. Via steile bergwegjes omlaag naar Xlendi, dan weer omhoog naar Victoria en dan weer naar beneden richting kust om te stoppen voor onze lunch in Masalforn. We krijgen een flesje wijn te drinken, wat water en kunnen nog cola of iets anders krijgen. We hebben eerst een hapje, dan soep of pasta als voorgerecht en dan vis als hoofdgerecht. De meesten kozen de vis, met uitzondering van twee,want die hadden meer zin in iets anders. De keuze kon gemaakt worden uit drie soorten hoofdgerecht, dus makkelijk. Als dessert krijgen we nog een bolletje ijs. We zitten te eten met zicht op zee en doen een babbeltje met het Britse koppel. Het moet hier blijkbaar vooruit gaan, want na drie kwartier tot een uur moeten we al terug weg. niet slecht gedaan voor tien personen een drie gangen menu.
Na de lunch blijven we even hangen op zeeniveau want we trekken naar de zoutpannen. Op een plateau naast de weg een meter of vijf dieper hebben ze een aantal mini poeltjes gemaakt. Sommige zijn gemaakt door de natuur zelf, andere door menselijke handen. In de warme zomermaanden pompen ze hier water in uit de zee, laten het drogen en komen dan het zout oogsten. Alles wordt proper gemaakt en kan dan verkocht worden. Pure ambacht, maar echt geestig om te zien. Het is blijkbaar nu nog niet warm genoeg, want er zijn nog geen opgedroogde stukken. Terug even weg van de kust naar het binnenland en we blijven af en toe stoppen om van het uitzicht te genieten. De chauffeur brengt ons naar Gharb. De plaats Għarb werd een zelfstandige parochie in 1679. Ter gelegenheid daarvan werd van 1699 tot 1729 een nieuwe kerk gebouwd in barokstijl, die is gewijd aan Elisabet. Het typisch Gozitaanse dorpsplein is te vinden op vele ansichtkaarten van Gozo. De jaarlijkse festa wordt gehouden op de vierde zondag van juli. Men viert dit dorpsfeest in Għarb ter ere van Maria-Visitatie. De kerk is het enige dat we hier bezoeken. We moeten even een doek over de schouders hangen om de kerk binnen te gaan, maar buiten een paar mooie schilderijen en geschenken is hier niet veel te zien. We hadden in Valletta een paar dagen geleden nog maar een schitterend kerk gezien, dus dit is niet veel in vergelijking daarmee. Nu zoeken we de kust op en iets later komen we aan bij het “azzure window”. We stoppen bij een klein meertje dat in verbinding staat met de zee via een kleine scheur in de rotsen en ze bieden ons hier nog een boottochtje aan: zeven Euro voor ons beiden voor ongeveer een kwartier op de boot. Doen dus! Het dorpje waar we ons nu bevinden is Dwejra en ligt helemaal in het westen van Gozo. Tegen deze tijd hebben we al drie kwart van het eiland gezien. De boot op, de scheur door in het donker, opletten voor tegenliggers en dan komen we op een ruwe zee. We varen even langs de kant, bekijken de oranje-rode koralen die hier groeien. Wat? Yep, koralen in de Middellandse Zee. Ze varen even met ons een paar grotjes in en het is vooral genieten van de prachtige natuur hier. Het is echt machtig hoe hoog deze bergen zich loodrecht uit de zee schieten en daar dan ineens nog een grote formatie in de vorm van een venster ten berde brengen. Echt serieus onder de indruk. Een kwartier is zo om met dit soort zichten, maar we genieten met volle teugen.
Bijna direct bij terugkeer van zee moeten we al terug de jeep in. Het lijkt wel wat rushen, maar het valt nog keigoed mee. Even een praatje slaan met een kerel die een soort parkiet bij zich heeft, of had wanneer die op mijn schouder zit en dan de jeep in met nieuw koud water. Goed drinken, want het is wel heet vandaag. Onze laatste stop voor de dag is de hoofdstad van Gozo: Victoria. Victoria (lokaal Rabat genoemd, officiële naam Ir-Rabat Għawdex) is de hoofdstad van het Maltese eiland Gozo. In Victoria wonen 6.414 personen (november 2005), waarmee het de grootste plaats van Gozo is. De plaats kreeg haar naam Victoria in 1887 van de Britse regering ter gelegenheid van het regeringsjubileum van Koningin Victoria op verzoek van de Bisschop van Malta. Gozitanen (bewoners van Gozo) noemen de plaats echter nog altijd bij haar oude naam Rabat. We krijgen de Basilica San Gorg te zien, niet langs binnen, en ook het gerechtsgebouw. We wandelen hier even omhoog, kunnen dan op de muren lopen met een zicht helemaal rond het eiland. Dit is een plaats vanwaar je het hele eiland kan zien, echt wel leuk. Het is er ook ongelooflijk heet, dus we blijven niet lang in de zon. We stappen hier iets van een twintig minuten rond en kijken naar de hele omgeving, vooral de plaatsen proberen te herkennen waar we geweest zijn. Niet makkelijk, maar we zien een groot Christusbeeld waar we gepasseerd zijn en ook de kerk. Echt wel geestig. Het is al laat in de namiddag en we keren na een half uur in totaal terug naar de haven. Op een andere plaats dan de ferry nemen we nu een speedboat en kunnen zo terug naar Malta om teruggebracht te worden naar ons hotel. We vertrekken tegen een hele lage snelheid uit de haven, want de ferry komt er net aan en kiezen dan tegen een veel hogere snelheid het sop richting Blue Lagoon. We komen er nu aan langs de andere kant, maar even mooi en even blauw. Traag vaart de kapitein langs de rotsen, in de kleine inhammen en we genieten echt van het prachtige zicht op de rotsen en het azuurblauwe water. En met deze tussenstop is het helemaal gedaan, want nu varen we terug naar Malta, naar Ramla Bay. Daar zetten we de Nederlandse koppels af, die gaan te voet verder naar hun hotel vlakbij en wij moeten eerst nog even naar het Radisson en dan naar ons eigen Radisson. Tegen half zeven zijn we er en hebben er een best lange en vermoeiende dag achter zitten.
Ons laatste avondmaal nemen we opnieuw bij Indri’s Restaurant http://www.andrewsbar.com, niet ver van het hotel, net aan het begin van de baai. De eerste keer hadden we er heel goed gegeten en gedronken. Mijn liefje wou me bij ons laatste avondmaal op Malta toch een Duvel schenken en dat doen we dus. We bestellen eerst een bruscetta opnieuw, was echt super vorige keer en nu wederom. Als hoofdgerecht kiezen we iets anders dan de eerste keer natuurlijk en nu eet ik gamba’s (8!) met rijst en mijn liefje neemt breaded scampi. We genieten echt keiveel van het eten en van de drank en natuurlijk ook weer van elkaars gezelschap. We maken het vandaag niet echt laat en gaan al rond een uur of tien naar het hotel terug.

Zaterdag 15 juni 2013: Vertrek uit Radisson Hotel en Malta
We moeten vandaag niet specifiek vroeg opstaan, maar ook niet te laat zodat we nog iets van de dag hebben. We gaan eerst ontbijten en er vlak na de koffers inpakken zodat we daarna aan niet veel meer moeten denken. We pakken alles in op minder dan een uur en kunnen dan nog even aan het zwembad gaan liggen. Lekker nog een beetje zon opdoen, want wie weet wat het allemaal in België zal geven. Geen idee eigenlijk. We genieten van de zon en plonsen nog even in het water wanneer het te heet wordt, maar we kunnen hier eigenlijk maar een paar uurtjes liggen. We moeten uitchecken om twaalf ten laatste en dus gaan we iets over elf naar de kamerr terug om ons nog eens te douchen, warme kledij aan en mee om ons voor te bereiden op Belgisch weer. Aan de receptie gaat het best vlot om uit te checken, even een korte discussie over de bar in de kamer. Blijkbaar gaat dat automatisch en al vanaf wanneer je iets verzet of erin legt van jezelf, wordt dat aangerekend. Dat is goed gezien, als je die rekening niet nakijkt. Voor de rest alles in orde, dus we kunnen nog even buiten gaan zitten in de schaduw iets drinken en nog iets kleins eten. We nemen opnieuw een chicken club sandwich en genieten. De laatste momenten op dit mooie eiland. Het is prachtig geweest, maar echt heel snel voorbij gegaan, amai. En ineens gaat de tijd ongelooflijk snel. We zien dat het twintig over een is en dat ze ons binnen tien minuten komen halen. Dus nog snel even een sanitaire stop. Ze zijn er al en wachten op ons. Dan toch nog even een minuutje langer wachten hoor.
We halen de koffer van achter de desk naast de receptie en steken die achterin het busje, kunnen dan nog langs drie hotels passeren om anderen op te pikken en dan gaat het richting luchthaven. Bij aankomst merken we al direct dat het hier volle bak is. Vier lange rijen zorgen dat we toch meer dan een half uur moeten aanschuiven om te kunnen inchecken en dan is alles OK en gaan we nog een laatste luchtje scheppen van Malta. Dan gaat het door de controle, nog even iets drinken, nog een klein half uurtje wachten en dan kunnen we al boarden. Dat gaat snel hier. We mogen te voet naar het vliegtuig: dat is straf we wisten niet dat dat nog kon op Europese luchthavens. Hier dus blijkbaar wel. Vliegtuig op, op tijd weg voor een vlucht van twee uur en een half. We krijgen al na een uur iets te eten: kip met rijst en curry, lekker, maar niet om over naar huis te schrijven. Het vluchtverloop daarentegen is wel best lekker en na iets meer dan twee uur begint de landing al boven Duitsland richting Brussel. Landing lukt volledig vlotjes, we kunnen al van boord en dan is het nog een lange wandeling richting bagageband. Op band zeven komt alles direct aan en onze koffer is er al bij, dus we zijn snel buiten. Nog een tien minuten wachten op mama Lieve die ons komt halen en dan even vertellen in de auto van de vakantie en richting Tienen rijden om daar Cartouche te gaan halen. Die gaat blij zijn se. En inderdaad, die is zo blij als een kleine pup en wij natuurlijk ook. Nog een kleinigheidje eten (dank je wel mama Lieve), iets drinken, de paar souvenirs al afgeven en tegen een uur of tien zijn we op weg naar huis. We zijn blij dat we terug in ons eigen bedje kunnen slapen deze nacht. Morgen wassen en plassen en maandag al terug werken, maar dat zit nog niet in onze gedachten.