Reizen Europa

Landeninfo Europa

Reizen

     

Fotoalbum L'Estartit

Zaterdag 19 april 2014: klaarmaken en vertrek naar eerste stop in Lyon

 

Gisteren was ik een dagje thuis, dus ik was verantwoordelijk voor alle inpakactiviteiten en om alles op een deftige manier in de auto te krijgen. Met een kleine Arne erbij is het niet gewoon alles in de valies en weg. Neen er moeten nog speeltjes mee en nog vanalles om hem te verzorgen en kleertjes voor hem. Ik had hem nog gezegd: zorg dat je alles bij je hebt, maar daar had hij nogal wijgerachtig op gereageerd, dus ik zal maar alles doen dan he. In de voormiddag leg ik al zijn spullen klaar, die moeten dan later in de auto en in de namiddag is het de beurt aan onze spullen. Nog een paar dingen vergeten voor Arne dus die komen bij onze spullen. Alles geraakt relatief makkelijk in de auto, hoewel het wel puzzelen geworden is. Uiteindelijk steekt de auto goed vol, zeker wanneer Evy thuiskomt met Arne van een nachtje slapen bij opa Boutersem. Alles dus klaar voor morgen. Nona Linda kookt voor ons en wij gaan er lekker genieten van een alternatieve witfloof in de oven en asperges met ei en gerookte zalm. Dan nog flesje geven aan de kleine en dan naar huis en gaan slapen. Evy gaat al vroeg naar bed, want ze voelt zich niet zo super. Ik blijf nog even op en kijk nog wat TV. Tegen ongeveer half elf ga ik slapen en morgen is het dan de dag dat we met ons gezin vertrekken naar naar Spanje. We hebben een hotel geboekt in L’Estartit, het noorden van Spanje en een tussenstop in Lyon. We staan om iets voor acht op en geven nog een ochtendflesje, zorgen dat alles nagekeken is en dat alles wat er nog bij moest in de valiezen zit en daarna vlotjes in de auto gaat. En dan kunnen we weg, tegen iets over negen zijn we op weg naar het zuiden.

Eerst naar Brussel, eens daar gepasseerd, bellen we even naar mama Linda en zeggen dat alles OK is en dat we weg zijn. Evy heeft al wat SMS’en gestuurd, dus iedereen weet dat we op tijd vertrokken zijn. Onze eerste stop gaat tot de grens in Luxemburg. Voor we het weten zijn we er, tja, eigenlijk is dat ook niet ver he. We tanken hier nog snel en dan rijden we verder naar de eerste stop in Luxemburg om daar zelf iets te eten en Arne een beetje eten te geven. Voor ons is het een hamburger en voor hem zijn het patatjes met wortelen, ook erg lekker. Het is hier erg druk, want iedereen begint te stoppen om iets te eten en te drinken. We laten we 2 potjes groentepap opwarmen, geven het hem en kunnen dan zelf nog iets eten. Alles gaat vlot binnen en na een klein uurtje zijn we al terug weg. Nu neemt Evy het stuur over en we rijden vanaf nu tot aan de eerste péage tegen 110 km per uur. We hadden gehoord dat de Franse politie veel zou flitsen en echt erg strikte controles zou doen en zeker voor buitenlanders, dus als goede burgers zetten we de teller op 120. Zo karren we netjes verder en kunnen perfect rijden zonder eigenlijk noemenswaardige problemen tot aan de eerste péage, die van Gye. Hier is nog niets te betalen, maar we moeten enkel een ticketje nemen. OK, nice. Dus dan zo verder rustig karren ondertussen tegen 130, want dat is veranderd sinds de péage. De weg ligt er goed bij, dus het vlot aardig. Een geluk dat Evy bij de pinken was ter hoogte van Metz anders hadden we pas tegen negen uur in Lyon geweest. De GPS stond zo opgezet om tolwegen te vermijden. Tja in Frankrijk betekent dit dan route national en dat zou wel eens lang kunnen duren dan. Dus we zetten de GPS juist en nu zouden we er rond  zes uur deze avond moeten zijn. Evy met haar zware voet heeft er dus op drie uur rijden ook drie uur van de GPS gedaan, straf zenne.

Om iets voor vier geeft iedereen aan (zelfs de vermoeidheidsherkenning van de Volkswagen) dat het tijd is om te stoppen. We doen dit in de buurt van Dijon op de Aire de Dijon Brognon. Nu is het voor een fruitpapje, dus dat moet niet opgewarmd worden. We proberen het zo te geven, maar geen zin. Niet te lang verder prutsen, want we zijn er meer dan een half uur mee bezig en het heeft eigenlijk niet veel opgeleverd. Wij zelf drinken alleen iets en zetten dan verder koers naar Lyon, naar onze overnachtingsplaats in het Novotel de Gerland. Ik neem nu terug stuur over en we proberen de constante van 130 vol te houden. Soms gaat dat heel erg goed, maar op andere momenten iets lastiger. Het is de hele tijd eigenlijk niet druk geweest, maar hoe dichter we tegen Lyon komen, hoe drukker het wordt. Op enkele kilometres van Lyon is het pas de volgende péage, die van Villefranche-Limas : Péage : 30.10 EUR. Het is vandaag een leuke trip geweest op de autoroute dus soleil. De wegen waren goed, want die zijn op heel veel plaatsen nieuw aangelegd en we hebben zelfs geen last gehad van werken. Tot we net voor Lyon zitten, daar is het 90 per uur door werken, maar al bij al valt dat nog allemaal mee. De GPS brengt ons zonder veel problemen bij het hotel. Dat ligt eigenlijk vlakbij de A6 en de A7. Dat zijn de twee snelwegen die we moeten hebben. Very nice. Hier vinden we de garage van het hotel, rijden door twee poorten en vinden daar een plaatsje. Arne was nu al wel even lastig aan het doen voor zijn flesje, maar al snel vinden we iemand bereid in het hotel om het flesje op te warmen. Thanks dude. Flesje geven op de kamer en dan kunnen wij zelf kijken om iets te gaan eten. Dat is hier niet zo simpel blijkt, want het is eerder een stuk Lyon waar heel veel hotels zijn en weinig eetgelegenheden. Dat zoeken we dan maar in het hotel zelf. Eerst een korte wandeling langs de Rhône en dan terug naar het hotel om daar iets te eten. We nemen het ervan, eten een spaghetti en lamsbout met een glaasje wijn. We zijn dan ook al best moe dus maken het niet te laat. Een geluk dat alles al klaar staat. Dat had ik al gedaan toen Arne zijn flesje kreeg. Babybedje klaargezet in de kamer, want er waren er geen meer in het hotel. Dus we leggen de kleine te slapen, kijken nog even TV en gaan dan zelf tegen iets over tien ons bed in. Een drukke dag met veel kilometers en wat uren achter de rug, maar alles is goed verlopen, dus we zijn blij dat we hier al zijn.

Zondag 20 april 2014: Trip van Lyon naar L’Estartit: Hotel Panorama

We worden wakker na een goede nachtrust, slechts een klein uurtje heeft Arne ons wakker gehouden, dus da’s nog wel OK. Eerst het volledige ochtendritueel: pamper, gezicht proper maken, beetje opfrissen en dan doen wij hetzelfde en iets later is het al tijd om naar het ontbijt te gaan. Het is hier allemaal echt heel erg goed verzorgd, het ontbijt ziet er super uit en we kunnen stilaan alle stress loslaten en beginnen genieten van de vakantie. Het zal nog beter zijn wanneer we eens in L’Estartit zijn, maar nu lukt het toch ook al stilaan. Na het ontbijt is het even alles terug opruimen en naar de auto brengen en dan kunnen we al direct de laatste rit aanvatten naar Spanje. Perfecte timing: we zijn op bijna hetzelfde uur als gisteren weg, maar nu moeten we iets minder afstand doen. Super. Arne is super braaf in de maxi-cosi achteraan in de auto. Wij rijden Lyon uit op de A7, echt de ligging van het hotel is perfect. Eerste stop Péage van Vienne, enkel een ticketje nemen en dan verder. Je verliest eigenlijk niet veel tijd daarmee, plus in de steden mag je maximum 110 of 90 en tijdens de péage mag je 130. Dan gaat het echt wel snel vooruit. Een aantal kilometer verder moeten we de eerste keer betalen vandaag: in Montpelllier, iets verder een ticketje nemen terug en dan verder. Dat tweede ticketje neemt Evy al, want zij heeft  na de middag het stuur overgenomen. We waren even gestopt voor een korte lunch voor ons en Arne. Alles ging daar vlotjes en na een uurtje zijn we al weg uit Aire de Ambrussum. Het is nu iets over één en we hebben niet zo veel kilometer meer op de teller. Evy zal nu verderrijden via de A9 naar Spanje. We rijden al de hele tijd langs de zee, op en neer door de bergen en we zien de bergen in de verte al. Het is een heel mooi landschap, maar het regent en is bewolkt, dus we rijden naar het slechte weer. Dat doet er niet toe: we willen voorlopig alleen op onze eindbestemming geraken. Een twee uur later ongeveer bereiken we de Frans-Spaanse grens. Evy betaalt de eerstvolgende péage in Le Perthus hetgeen 16,70 kost en het is ook de laatste in Frankrijk, want binnen enkele kilometer bereiken we Spanje.

Iets verder moet er nog een ticketje genomen worden, maar dan zijn we al in Spanje: La Jonquera. Vanaf hier is het nog een dikke vijftig kilometer en Evy geeft met veel graagte het stuur terug aan mij. We zullen nog de hele tijd langs kleinere baantjes moeten rijden naar L’Estartit. En wat blijkt: na nog geen tien kilometer moeten we er ook af. Het is vlakbij Figueres, bekend van Dali. We rijden op een gewone weg en zo kan het inderdaad nog een uurtje duren. Ik ben even niet helemaal geconcentreerd en we nemen de foute afslag. Even de locale natuur bewonderen dan maar en tien minuten bij de GPS tijd. Het landschap is wel prachtig en je kan hier nog heel goed doorrijden. Spanjaarden gaan al uit de weg voor mij, dus dat is al een groot voordeel. We passeren dorpjes als Garrigas, Vilopriu, Palau (niet dat van de bekende tropische eilanden) en rijden zo verder via Verges naar L’Estartit. Ik stop even in Verges, want ik heb een hop gezien: een prachtige vogel, die best wel zeldzaam is. Niet echt zeldzaam hier, maar ik heb er nog maar drie gezien in totaal. Evy is even bewonderend aan het kijken naar deze oranje, wit-zwarte vogel en dan rijden we verder, want we willen er wel geraken.

Zo verder naar Toroella de Montgri met zijn burcht op de heuvel en dan verder naar ons hotel. We vinden het snel in L’Estartit en parkeren in een straatje iets verderop langs het strand. Dan inchecken en een parking vragen (voor vijf Euro per dag), dan naar de kamer, Arne fruitpap geven en dan alles naar de kamer brengen met hulp van de wandelwagen. Ik ben heel goed bezig, al zeg ik het zelf. In twee keer is alles boven, maar het uitpakken zal voor morgen zijn. We willen het stadje al even verkennen, nemen de wandelwagen mee en stappen even langs het strand, stoppen even voor een aperitiefje en keren dan terug naar de kamer. Nu nog even flesje geven, want het is al acht uur en dan kunnen wij in de refter gaan eten. Refter is het goede woord, want echt gezellig is het hier niet: megagroot met TL-lampen sfeerverlichting, maar het eten is wel OK. We hebben half pension, maar kunnen altijd ‘s avonds nog ergens gaan eten. Omdat we vandaag maar toekomen, doen we dit hier in het hotel. Tegen negen uur ongeveer terug naar de kamer, Arne was al in slaap gevallen tegen deze tijd in het lawaai van het restaurant en nu leggen we hem gewoon in zijn bedje, schrijven nog even verslagje en kunnen dan gaan slapen. We zijn moe, dus de nachtrust zal ons goed doen. Om half elf boeken toe en slapen. Morgen bouwen we nog even een dagje rust in, zwemmen en planning maken en dan rusten vooral. Vanaf de volgende dag zien we morgen wel wat we gaan doen.

Maandag 21 april 2014: Dagje rust

Vandaag zijn we niet van plan om veel te doen. Even acclimatiseren aan het warme weer of eerder aan het koude weer: het was warmer de laatste dagen toen we nog in België waren. Ja, we kunnen een lange broek en warme jas best gebruiken. Maar ja shit happens. We doen het ochtend ritueel zoals anders met Arne en gaan dan ontbijten. We hebben dezelfde tafel als gisteren en het ontbijt is wel lekker, maar er is precies niet zo veel keuze, maar we nemen het er toch van. Arne heeft succes in zijn wandelwagen bij de vrouwen, tja van wie heeft hij dat? Een eitje met spek, een broodje (echt lekker by the way) met kaas, hesp (kook-afval-ham), chorizo (no comment) en nog allerlei lekkers. In elk geval er is voldoende en we hebben een goed ontbijtje. We gaan dan terug naar de kamer en het enige dat ons eigenlijk te doen staat, is min of meer een planning opmaken voor de volgende dagen. Maar eerst is het de bedoeling om even aan watergewenning te doen, niet voor ons, maar voor de kleine. We nemen alles mee naar de benedenverdieping want het zwembad bevindt zich daar. We hebben zijn zwempamper en zwembroekje al aangedaan en we merken al snel dat het lekker warm is aan het zwembad. Cool! We plonsen een half uurtje in het zwembad: wij doen apart een paar lengtes en hij hangt bij ons of in zijn zwembadtoestand, oftewel: Hydrokids-zwemzitje. Hij lijkt het echt nog naar zijn zin te hebben, want hij lacht wel en begint zelfs met de benen te spartelen eens je hem voor je houdt zonder zwemzitje. Echt wel grappig vinden we allebei, Evy niet echt meer op een bepaald moment want hij heeft een halve slok water binnen. Tja, als je er niet van sterft, dan word je er sterker van. Een half uurtje vliegt voorbij, when you’re having fun. We drogen Arne af en ons ook, gaan naar de kamer en wassen ons. Het kamermeisje is tijdens het uurtje dat wij weg waren langsgeweest en de vloer is nog wat natjes. Dankjewel, of beter gracias.

Dan is het terug even Arne-tijd; groentepap met rijst en dan is het terug aan ons. We proberen Trotter en de gratis WiFi (kamer 410, Paswoord: HHCTBDKM) samen te gebruiken om een deftige planning te maken. We komen af met volgend plan (als dat maar goedkomt).

Dinsdag: Figueres: Dali ff gaan bekijken is voor morgen en eventueel afzakken naar Roses om dat eens te bekijken of een wandeling te maken. Veel verwarring of we nu op voorhand moeten reserveren of niet voor museum Dali, want soms zegt de website zus en op andere momenten zo. Je reserveert best zeker op voorhand, maar je kan alleen reserveren vanaf groepen van 25 personen. We zien het daar morgen wel

Woensdag: ikke duiken

Donderdag: ikke nog eens duiken, beide dagen op de Medes eilanden met El Rei del Mar diving center vlak in het hotel. Goede keuze? Zal later blijken.

Vrijdag: Een paar Middeleeuwse dorpjes ten zuiden van Estartit gaan bezoeken

Zaterdag: nog niets gepland, maar misschien eens afzakken naar het cava dorpje van Cordoniu en Freixenet.

Zondag: dagje rust

Maandag: Barcelona

Dinsdag daar denken we nog niet aan :-)

De dagen zitten lekker vol, maar ook weer niet te vol, dus dat ziet er wel OK uit. Je kan niet elke dag volstoempen met vanalles te doen, want er hangt toch veel af van het weer deze tijd van het jaar en met wat Arne allemaal van plan is: misschien wel in omgekeerde volgorde, maar ja. Taak 2 van de dag is al in orde. We bekijken nog een aantal andere mogelijkheden, maar met een paar dagen die al vast staan en hier eigenlijk maar tien dagen te zijn is het moeilijk alles in die paar dagen te crammen. Daarna is het even rust, alles bijwerken qua foto’s en verslagjes en daarna is het alweer snel etenstijd voor onze kleine man. Evy geeft een fruitpapje en nog eentje en nog een dessertkaasje. Djezus, die heeft serieus honger. Na het eten gaan we even buiten, want de zon komt piepen achter de wolken. Niet echt veel en het is nog niet echt warm, maar het is toch al beter dan de wind en de bewolking. We genieten van de wandeling, vinden zelfs een ATM en iets om te drinken. We nemen het ervan qua aperitief: mojito en caiperinha. Gewoon ff genieten van het lekkere weer, een drankje en de rust van de vakantie. Zalig! We beslissen zelfs om hier iets te eten, want hetgeen ze tot nu toe al gegeven hebben aan de andere mensen ziet er lekker uit.

We bestellen een halve liter wijn, gewoon van het huis, ik neem twee tapa’s ansjovis en gevulde pepers met zeevruchten. Evy neemt een varkenskotelet met groentjes (courgette en aubergine) en frietjes. Het is best wel lekker en we genieten ervan en zullen zeker Taverna Can Bernat aanbevelen. Tot Arne beslist dat we genoeg gegeten hebben. Maar op zich kwam het nog goed uit. Ik had net mijn tapa’s op, heb de mensen gevraagd een flesje te verwarmen en net wanneer ik hem zijn flesje begin te geven, serveren ze Evy haar eten. Eigenlijk perfecte timing dus. Van hier is het gewoon wijn opdrinken, betalen, want ze sluiten hier al: het is nog maar half acht dus wel raar. Wij dus langs een andere route dan langs het strand naar het hotel, bijna alle winkels zijn al toe, maar we vinden nog wel ergens om een flesje cola en pintje te kopen en ook nog wat chips. Die winkel was nog open en lag recht tegenover het hotel, dus lekker makkelijk. En ineens valt mijn Euro: het is wel Paasmaandag he, normaal dat er zoveel winkels vroeger dicht zijn of helemaal niet open zijn gegaan vandaag. Wij dus terug naar de kamer, iets drinken, verslag afmaken, naaiwerkje doen en tegen een uur of tien gaan we stilaan slapen. See you all tomorrow.

 

Dinsdag 22 april 2014: Figueres, Cap de Creus en Rosas

Na een iets mindere nachtrust staan we op om half acht. Eerst de usual stuff om voor kleine Arne te zorgen en dan is het onze beurt om naar de ontbijttafel te gaan. We eten wat de pot schaft en dat is hetzelfde als de voorbije dagen. Een groot hotel, een grootkeuken en dus weinig afwisseling, maar het is wel lekker: zeker de bruine broodjes zijn dik OK. Eitje, spek, tomaat, kaas, chorizo en dat vormt allemaal samen een lekker ontbijtje. Na het ontbijt alles meenemen om naar Figueres te rijden: een hele hoop voor ons en de kleine. We vertrekken in de gietende regen een veertig kilometer verder met de auto. Deze keer niet langs kleine baantjes zoals toen we hier toekwamen, maar langs een grotere weg waar we makkelijk 100 per uur kunnen rijden. Op ongeveer drie kwartier komen we pal in het centrum van Figueres aan en dan is het even zoeken naar een parking. Ineens doemt een rode muur met grote eieren op de bovenkant op aan onze rechterkant, tien meter verder is een parking, dus direct eens kijken of er plaats is. En ja, we hebben geluk: er is nog plaats. Het zijn wel smalle parkeeplaatsen, dus even goed kijken hoe ik tussen de palen kan manoevreren en dan kunnen we de stad in. Even de trappen op en dan zoeken naar de ingang van het museum. Het regent nog steeds, maar is wel al minder. Maar in deze weersomstandigheden gaan we niet aanschuiven om het museum binnen te kunnen. Er staat een mega-rij van wel veertig meter en het lijkt helemaal niet snel vooruit te gaan. Dan maar even rondlopen, even passeren langs het huis van Dali, want over hem gaat het hier in Figueres natuurlijk he. Het museum ziet er zelfs langs de buitenkant geestig uit, overal hangen in de winkels posters van Dali’s schilderijen en overal wordt er wel ergens naar die kerel verwezen.

Het stopt maar niet met regenen, dus we gaan ergens binnen iets drinken en een tapa of drie eten. Terwijl geven we Arne ook eten. Een vriendelijke oudere kerel van een tapas bar helpt ons binnen, want het is erg smal, we laten eerst de wortelen voor Arne opwarmen, geven hem eten en dan is het aan ons. Bij een San Miguel als lokaal bier en een cola eten we een portie jamon, calamari en de lokale meat balls. Het is niet veel, maar we hadden eigenlijk nog niet veel honger, dus we eten het op ons gemak op. Het is ondertussen al bijna half één, dus even bekijken wat we verder gaan doen, maar hier vertrekken gaan we zeker doen, want er is nog twintig meter meer aan te schuiven nu voor het museum. Dat zal dus voor een andere keer zijn. We nemen dus de auto richting Roses, maar onze eerste stop is de weg naar een klooster, even acht kilometer heen en terug, dus dat is nog OK. Het heet Monastir de Sant Pere de Rodes. Echt wel een prachtige rit. Ik stop ineens, want ik zie iets speciaals op de weg: een zwarte salamander met gele vlekken en stippen. Echt wel een geestig beestje. We rijden verder naar de top, zien de top soms en soms niet, want de wolken hangen echt wel laag. Het is wel gestopt met regenen, dus dat is wel super. We parkeren ons vlakbij het klooster en doen een korte wandeling hier omhoog en omlaag naar het klooster. Het is een mooie korte wandeling, soms zien we het klooster staan, op andere momenten niet, want dan worden de bergen en de gebouwen in de mist gehuld. We gaan een kwartiertje heen en een kwartiertje terug en genieten van de rust. Het enige dat we hier horen zijn de vogels die fluiten en voor de rest is het hier peis en vree. Bij het klooster aangekomen is het gewoon dezelfde weg terug. We zijn niet echt van plan om inkom te betalen, dus we doen hetzelfde padje terug en wandelen naar de auto.

We hebben hier nog even tijd, dus we stoppen op weg naar beneden, op kilometer twee van de acht. Hier is een kleine parking en er zijn hier voorzieningen voor een BBQ en dergelijke. We heffen de wandelwagen over de trappen en doen hier een korte uitstap. Het zicht hier op de vlakte is echt prachtig, maar verder is er niet veel te zien. We dachten dat de padjes iets beter waren voor de wandelwagen, maar dat is alleen maar schijn vanuit de auto. Wij dus na een korte tussenstop verder naar Roses. Hier ook even de sfeer opsnuiven en genieten van de warmte. Het is echt al warm ondertussen, want de boordcomputer geeft 21° aan. We parkeren de auto net buiten het centrum en wandelen van daar verder naar de haven. We bereiken de haven echter niet, want we stoppen om iets te drinken. Wijzelf hebben al even niet meer gedronken, dus ook onze innerlijke mens moet onderhoudern worden. Terwijl wij iets drinken, kan Arne zijn fruitpap eten en dan wandelen we verder. We hadden gezien dat er een mooie wandeling was hier in Roses in de Trotter, maar we wandelen gewoon een beetje in het rond. Tegen een uur of half vijf vertrekken we terug richting Estartit. De eerste paar kilometer leidt de GPS ons langs kleine wegjes en door kleine dorpjes, maar dan volgen we de hele tijd de C-31 naar Toroella de Montgri. Van hier is het nog maar heel even rijden en we zijn terug in het hotel. Even rusten, op adem komen en even met Arne bezig zijn, verslagjes schrijven, foto’s bekijken en dergelijke, eten geven en dan tegen half acht vertrekken we op zoek naar een goed restaurantje. Dat vinden we snel een dertig meter voorbij het hotel: Restaurant Bravo. Zalig lekker zo blijkt. Er is geen volk, echt kalm en we bestellen twee tapa’s (jamon en gegrilde sardientjes) met een flesje Sangre de Toro en dan paella van zeevruchten. Man, dat is belachelijk lekker, veel gepruts, maar echt heel erg lekker. Zalig gewoon. We eten bijna alles op, dus het moet echt wel niet slecht zijn geweest.

Na het eten gaan we terug naar de kamer, kijken nog een beetje Champions League (Atletico Madrid – Chelsea), genieten nog even van de zalige open hemel en de sterren die we vandaag zien en gaan tegen ongeveer elf uur ons bedje in. Een leuk dagje met al stukken beter weer dan de voorbije dagen, dus we hebben echt genoten. Morgen is het een dagje duiken, dus daar kijk ik ook al naar uit.

 

Woensdag 23 april 2014: Illes Medes: twee duiken op de Medes Eilanden

Joepie, duiken! Ik had dit jaar al eens op Oesterdam gedoken, maar dat was vooral om al een duikje gedaan te hebben voor ik naar hier kwam. Afspraak beneden aan het hotel om te vertrekken naar de duik. Alles is hier qua storage goed geregeld. Qua informatie over hoe het hier allemaal loopt, krijg ik weinig tot geen info. Ik moet zelf alles gaan vragen hoe het hier loopt. We hebben snel ontbijt gehad en dan staan we daar te schilderen. Ik ga dan maar vragen wat er moet gebeuren. Alle materiaal moet in de kleine bestelwagen en dan naar de boot stappen. Een geluk dat er een bereidwillige Fransman is die me een beetje helpt, dus ik volg gewoon hem en we zien wel waar we aankomen: hopelijk aan de boot. Afscheid nemen van Arne en mijn liefje en dan te voet een twintig minuten naar de kade. Langs het strand en dan de haven in en halverwege staan er nog duikers. De instructeur vraagt of het OK is dat ik met hem duik: ja hoor geen probleem. Hij neemt een familie Fransen mee en we duiken op ons gemak. Volgens de korte info die ik nu wel krijg, zal het een simpele duik worden, niet te diep en niet te lang. We varen direct af en op minder dan tien minuten zijn we er. Ik ben even de duikplaats vergeten, maar dat vraag ik later nog wel.

We zijn allemaal klaar en kunnen starten met de duik. Tijdens de briefing zei de instructeur dat het gewoon heen en terug is van de boot naar een rots en de heenweg de wand langs de linkerkant houden en op de terugweg omgekeerd. Inderdaad, lekker makkelijk. Ik merk direct dat ze gelijk hebben dat het zicht hier niet zo goed is: er hangt vanalles in het water en dat zorgt voor wel wat stof, maar ik klaag niet, want het zicht is wel een meter of vijftien. Tja, Oosterschelde gewend, is dat belachelijk goed. We duiken gewoon in een korte trein achter de instructeur en die brengt ons in de goede richting. Na vijf minuten zien we al de eerste baars, zo zullen er nog wel meer volgen. Het wemelt hier van de kleine visjes die zich supersnel bewegen. Het zijn van die kleine slijmvisjes, onder andere de gele drievinnige slijmvis en de Roux' slijmvis. Het leuke is dat het altijd hele mooie visjes zijn, maar minder leuk is dat ze altijd direct weg zijn, wanneer je met de camera dichterbij komt. Dan toont de instructeur een kleine murene en dan is de eerste naaktslak er al, eigenlijk eerder een platworm, maar dat doet er niet toe. De volgende slak passeert ook al de revue en deze duik kan al niet meer stuk. De luipaardslak is echt wel een leuke: die witte met die bruine stippen. We duiken constant tussen rare witachtige struikjes planten, maar ik weet eigenlijk niet precies wat het is. We bereiken halverwege de grote rots waarover de instructeur sprak en het is inderdaad dan gewoon dezelfde weg terug, alleen iets minder diep. Ik geniet er echt wel van en neem wat foto's. Ik ben vooral blij dat ik mijn droogpak heb meegenomen, want het water is hier maar veertien graden, echt wel frisjes dus. De terugweg gaat iets sneller, want er zijn er die het stilaan koud krijgen. Niet verwonderlijk. We passeren al snel de grote rots waaraan het anker voor de boei hangt, duiken nog vijf minuten verder heen en vijf terug, zien niet veel speciaals meer, maar ik geniet gewoon verder. Een soort anemoon, een soort koraal en de kleine damselfish die hier overal over de rotsen hangen: een schitterend zicht met de zonnestralen die naar beneden glijden door het water. Super duikje van toch iets meer dan vijftig minuten. Super start.

Dan de weg terug met de boot, te voet, alles op een eigen plaats leggen om wat te drogen en achter slot en grendel te bewaren en dan ga ik naar boven, echt wel tevreden van deze eerste duik: eentje om erin te komen en dat is altijd goed. Arne moet nog eten krijgen en dan gaan wij ook iets eten. We wandelen de promenade af en eten iets bij Gran Café, waar ze zelfs Nederlands spreken. Goe bezig! We eten allebei een slaatje en drinken iets en keren dan op onze stappen terug. Ik moet tegen half drie terug aan het duikcentrum zijn en we zijn er ruim op tijd. Nog even naar de kamer eerst en dan alles terug op de vrachtwagen laden, naar de kade wandelen en daar de boot op. Dat is al de tweede keer vandaag, eigenlijk derde met het eten erbij te tellen en dat zullen mijn beentjes gevoeld hebben op het einde van de dag. Deze namiddag duikt de instructeur niet mee, dus ik duik met twee Franse dames. De duikplaats is Dofi Nord, want er staat een bronzen beeld van een dolfijn achter een lange tunnel, maar daar zullen we niet geraken. We krijgen de briefing, we overleggen even welk stuk wij gaan doen en dan is het optuigen en alles klaarnemen om te kunnen starten aan duik twee van de vakantie en van vandaag.

In het begin heeft één van beide dames een beetje last om te klaren, maar dat gaat over en dan gaan we naar de ingang van de grot, dus terug omhoog, want we zaten op negen meter en de ingang van de grot is op vijf meter: al die moeite om te klaren voor weinig bereikt te hebben. Maakt niet uit, want ik heb toch een 15 liter fles meegenomen deze namiddag. We zwemmen naar de ingang van de grot en één van beide begint echt paniekerig in het rond te slaan. Niet de tunnel door dus, maar als er vanalles te zien is langs deze kant, doen we het zo natuurlijk he. Een zeedahlia is het eerste dat ik spot, maar ik wou wel mijn naam als naaktslakkenspotter eer aan doen, want beide dames wilden ook nudibranches. En daar is de eerste al: terug een luipaardslakje, kleiner dan deze morgen, maar wel ook best leuk. We volgen de wand langs onze rechterkant en duiken niet dieper dan vijftien meter en doen het heel rustigaan. We zien een mooie swim through en het is echt wel schitterend hoe de zon hier speelt. Een eenzame brasem is vanalles van de rotsen aan het eten en wij duiken rustig verder. We zijn vooral gefocust op de kleine dingen en op de naaktslakken. Ik zie er een paar, echt een paar hele mooie, maar verder is het een duik zonder veel speciaals. Een paar keer zien we koralen, rode, groene en oranje, echt wel schitterend. Ik duik heel erg rustig verder met Elysée en Christelle, twee aangename duiksters die het ook niet te diep zoeken en ook erg geïnteresseerd zijn in naaktslakken. Dat is dus een zalige combinatie. We zien in totaal wel een soort of vijf en die we het laatste zien is nog wel de mooiste: een wit lichaam, gele en witte tentakels vooraan en op de rug paars-rode met wit-blauwe puntjes. Echt een zalige vondst. Net iets daarvoor zag ik nog een zeedahlia en een anemoon die een naaktslak aan het opeten was, ook wel een speciaal zicht. We duiken wederom vijftig minuten en dan is het stilaan ten einde. Wel een zalig rustig duikje, maar morgen zijn er nog twee en hopelijk moet het beste nog komen.

We tuigen af en praten wat na over de duik, wachten op de laatsten die terugkeren en kunnen dan vertrekken. De vaart naar de haven terug duurt echt niet lang en op minder dan tien minuten zijn we er. Alles in de wagen, te voet terug naar het hotel en dan alles weg zetten voor morgen. Ik keer terug naar de kamer naar mijn twee schatjes, praten even snel bij wat we allemaal gedaan hebben vandaag en wat ik gezien heb tijdens de duik en dan is het tijd voor een bad en douche. Arne gaat mee onder de douche en daarna is het tijd voor zijn laatste papje en dan moeten wij nog iets zoeken om te eten. We wandelen niet te ver, slechts enkele straten verder en daar vinden we een leuk restaurant Villa Tascons en daar eten en drinken we iets. Eerst een verzameling van lokale specialiteiten en dan eet ik gamba's en mijn liefje mixed grill. Daar had ze zin in, dus dat moet ze zeker doen. Het is vakantie voor iets he. De dame des huizes legt Evy nog uit dat er morgen mercado is en dat ze zeker eens moet gaan kijken. Dat zal ze morgen zeker doen. Te voet terug naar het hotel en dan nog even TV kijken en gaan slapen. Het is al laat en morgen terug vroeg dag en nog twee duiken te gaan voor mij.

 

Donderdag 24 april 2014: Illes Medes: Pedra de Deu en Medaillot

Pedra de Deu is a small island situated just at the northern point of the Meda Gran and descends in the shape of a pyramid covered with gorgonians down to 40m. Most common species: Violescent sea-whip (Gorgonia), red coral, groupers, sea bream, congers.

Medallot it’s a dive with easy orientation. We will just go round the small island trying to perform an ascending spiral following the vertical walls. The most common species in the area: sea whips, red coral, invertebrates, lobsters, groupers, cow bream, sea bream and many blennies.

Dit zijn de twee duikplaatsen die we vandaag aandoen: de eerste in de voormiddag, de tweede in de namiddag, maar dat is al even vooruitlopen op de situatie. We worden eerst wakker na een korte nacht vooral voor mij, want sinds gisteren had ik weer serieus last van een verkoudheid, wakker worden 's nachts en dan niet kunnen slapen door de sinussen die dicht zitten en dan beginnen denken dat er morgen (vandaag dus) niet zou kunnen gedoken worden. Dat heeft allemaal een uur in beslag genomen, dus niet echt fris kom ik uit bed. Even opfrissen en hopen dat het allemaal lukt. Ik zal de gids uitleggen dat het nogal lastig is en dat ik eventueel moet afbreken. Maar eerst nog een vlug ontbijt, klaarmaken voor de duik en dan alles inladen en vertrekken. Nu geen vragen meer, want alles loopt hetzelfde als gisteren, alleen dat het nu met de andere groep duikers is. Een hele bende Fransen, die regelmatig de boel op stelten zetten blijkbaar. We wandelen naar de pier, nu gaan Evy en Arne mee, dan nemen we afscheid voor een uurtje of twee en ik ga de boot op terwijl Evy en Arne naar de markt gaan. Op minder dan tien minuten zijn we er en ik word ingedeeld met Olivier en Anna. Die hebben er blijkbaar geen probleem mee mij te begeleiden. Het blijkt dat zij hier al verscheidene jaren komen en ook al vaak gedoken hebben. Het begin gaat niet zo vlot, want ik heb me veel te ver van hen gezet. Wanneer zij al klaar zijn, moet ik eigenlijk nog beginnen mijn fles op mijn bult te hangen. Alles komt dan toch in orde en wijle weg.

De briefing was voor Olivier niet nuttig, want hij kende het hier even goed als de gids. We zakken naar een meter of tien en dalen zo verder af langs de wand naar de diepe afgrond. Maar eerst spot ik al het een en ander. Ik ben dolblij met het spotten van de Dondice banyulensis, want dat is toch één van de mooiste slakken die zich hier bevinden. Echt prachtig: deze duik kan al niet meer stuk. Sommigen vertalen het als Lady Godiva. In het Nederlands soms ook bekend als Brandend Vuurtje. Tja, daar lijkt het inderdaad ook op, want zo ziet deze naaktslak eruit. Prachtig oranje met rode punten, echt een super mooie naaktslak. Deze had ik graag gezien en dus mission accomplished. Zalig. We duiken rustigaan naar diepere oorden en zien al een paar gorgonen opduiken, gele en rode. Iets verder zie ik een octopus die zijn ogen en een deel van zijn armen net uit een holte laat zien. Ik ben al super blij. Nog een paar meter verder toont Olivier een murene, ook weer super. En dan zie ik wederom een andere soort slak: dat is hier echt niet te doen hoor, of heb ik gewoon geluk? Ik denk het niet. Deze keer een blauwe met drie gele strepen in de lengte, echt een zalige plaats om naaktslakken te zoeken. Deze zitten hier zelfs met twee vlak bij elkaar. De hele tijd zien we boven ons de damselfish en rode baarzen van beneden naar boven fourageren en dan komen we tussen de gorgonen zelf. Amai, shit wa is me dat hier. In een canyon op dertig meter diepte en gaat tot bijna veertig zie ik dat beide zijden links en rechts en ook de bovenkant mega begroeid zijn met gele, rode, groene, blauwe gorgonen. Je ken het bijna niet beschrijven in woorden wat je hier ziet: dit had ik in de Middellandse Zee helemaal niet verwacht. Een super zicht. De hele canyon staat vol ermee, je moet echt wel opletten waar je duikt of je zou er nog kunnen raken. En je weet: het duurt 3 seconden om zoiets af te breken, maar eentje van dertig centimeter heeft even veel jaar nodig om zo groot te worden. Echt blij dat ik ben dat ik dit gezien heb.

We zitten hier nu beneden de dertig en zijn al even onderweg, dus lang moeten we hier niet toeven. We gaan stilaan minder diepe rotsen opzoeken. We gaan gestaag omhoog tot een meter of twintig en dan zien we ineens een schorpioenvis. Nog niet gezien deze vakantie: check, nu dus wel. Best wel een groot exemplaar. Dit is echt een superduik. Tussen de rotsen op een meter of tien zie ik nog een klein krabbetje, een zeedahlia, een mini-slakje waarvan ik geen idee heb wat het is. Iets verderop zie ik nog een rode slijmvis, familie van de gele die ik eerder al zag, maar dan in het rood. Zalig, super, bangelijk. We zijn ondertussen al helemaal niet diep meer en hebben alledrie eigenlijk onze safety stop al gedaan, dus we beëindigen de duik. Of toch niet. Op een meter of acht zit een grote baars, dus toch nog snel een een kijkje gaan nemen, dan terug hoger, safety stop volledig beëindigen en naar de oppervlakte. Hier is het nog een meter of tien palmen naar de boot en dan kunnen we alles terug in orde zetten en koers naar het vasteland zetten. Wederom hetzelfde stramien: alles van de boot, in de bestelwagen, wij te voet terug, alles wegzetten en dan naar de kamer terug. De twee Zwitsers duiken deze middag ook, dus ik ben blij da ik weer met hen mag duiken.

Evy is Arne eten aan het geven en erna gaan wij zelf ook iets eten. Een kleine spaghetti bolognese met een cola en een mojito, da's voor Evy. Op een klein uurtje zijn we hier klaar, hebben alles opgegeten en gedronken en keren dan terug naar de kamer. Ik leg me even neer, want ben al best moe. Het kleine beetje rust doet goed en dan maak ik me alweer klaar voor de vierde en laatste duik hier. Naar beneden, alles in de wagen leggen, te voet naar de kade en daar even wachten tot de boot er is. Deze keer heb ik me iets dichter bij Olivier en Anna gezet zodat we toch ongeveer tegelijk in het water kunnen. Alles gaat vlotjes en we kunnen starten. Van de boot springen en dan de duik starten rond een rots die je vanop het hotel ziet liggen: Medaillot heet deze duikplaats. Het is de bedoeling dat we een paar rondjes doen en zo naar boven raken en wanneer we anemonen tegenkomen op de wand wil dit zeggen dat we langs de correcte kant van de rots, dus aan de kant waar de boot ligt, zijn. Dat werd allemaal goed uitgelegd tijdens de briefing en dus starten we met de rots de hele tijd langs onze rechterkant. Direct een beetje diepte opzoeken, tot bijna dertig meter en dan beginnen we aan onze eerste cirkel. Of niet. Eerst even stoppen voor een schorpioenvis, niet zo groot als deze ochtend, even stoppen voor een kreeft, maar ik heb geen tijd die te tonen aan de andere twee, want ze zijn anders zonder mij weg. En dat kan niet de bedoeling zijn. Het groeit hier weer vol gorgonen, maar niet zo groot als eerder deze dag. Veel naaktslakken, eigenlijk platwormen, de blauwe met witte lijnen en de bruine, maar ook echt wel prachtig. We kijken af en toe eens naar boven en zien daar de damselfish en de baarzen tegen de wand hangen, net kleine bolletjes die meegaan met de stroming. Die is er eigenlijk niet veel, dus dat valt reuze mee. Boven water stak er wat wind op, maar daar is hier beneden weinig of niets van te merken.

En dan is er weer een naaktslak moment voor mij. De Flabelina ischitana zit rustig gekruld op een stukje wier met haar paarse lichaam, de rode tentakels en daarbovenop de witte puntjes. Joepie, weer een soort gezien vandaag. Echt super hier wat je allemaal ziet qua naaktslakken. Nergens in de Middellandse Zee vind je zoiets, niet op Malta en niet in Griekenland; dat waren de enige plaatsen waar ik al gedoken heb in de Middellandse Zee. Even toch erg genieten en dan terug dichter bij mijn twee buddy's gaan duiken. In een kleine grot zie ik ineens een murene en de locatie indachtig noemt men die de Middellandse Zee murene. We zien dezelfde soorten koraal en ook dezelfde soorten vis. En nog een murene en een pauwkokerworm die de revue passeren. Op een bepaalde plaats staan er wel vijf of zes bij elkaar. Ik spot ook een paar keer de eieren van een soort naaktslak, die zijn oranje en dat is altijd mooi om naar te kijken, bijna even mooi als de slakken zelf. We komen een paar keer andere duikers tegen en die wijzen ineens op een octopus. Die heeft zich in een kleine holte verscholen en dat is photo-time natuurlijk. Nog een murene en ondertussen zijn we al twee keer in de schaduw geweest. Dit wil zeggen dat we nog een laatste keer in de zon moeten komen en dan de anemoontjes tegenkomen waarvan sprake tijdens de briefing. En inderdaad, op een meter of zes bevinden zich tientallen anemonen en we weten nu dat de duik bijna ten einde is. Net ervoor hadden we een groepje vissen zien uiteenschieten alsof er iets aan de hand was en dat was ook zo, want er is een grote roofvis gesignaleerd. Geen idee de welke, maar echt een grote en mooie vis: doffe stompe kop en dof lijf en een blauwe streep langs de flank. Hij passeert op een paar meter van mij, maar is zo snel dat een foto bijna onmogelijk is. En dan is het hier ook gedaan voor vandaag en voor deze reis. We duiken terug naar de boot, stappen erop. Of beter we gaan er met de lift op, want dat was wel een luxe: met de lift de boot terug op: vinnen worden voor jou uitgedaan, echt wel super. Dan gaat de trip terug naar de haven over een nu al ruwe zee en dan te voet terug. Ik neem mijn materiaal al mee naar de kamer.

Op de kamer ben ik blij mijn twee schatten terug te zien en we maken ons na een douche en Arne zijn flesje klaar om te gaan eten. Omdat het ook voor hen een drukke dag was met wandelen en winkelen en een vermoeiende zeelucht, blijven we in het hotel. Ik ben ook serieus verkouden, dus geld betalen voor lekker eten is niet nodig: ik smaak toch maar de helft. We eten iets, drinken er een lekker flesje wijn bij en keren dan terug naar de kamer. Arne zijn bed in en wij kijken nog even voetbal op TV en gaan tegen een uur of tien slapen. Morgen staan een paar Middelleeuwse dorpjes op het menu. Daar kijken we al naar uit, want het kan wel geestig worden: hopelijk smijt het weer geen roet in het eten, want ze voorspellen niet zo veel goeds. Slaap lekker Estartit.

 

Vrijdag 25 april 2014: Thema van de dag: Dali en Middeleeuwse dorpjes

We zijn vandaag op tijd wakker met de ochtendzon, een lekkere nachtrust gehad en we kunnen vrolijk opstaan. Arne krijgt een flesje en wij maken ons klaar om een dagje te gaan stappen en we nemen hem mee natuurlijk wat had je gedacht. We zijn eigenlijk vlak na het ontbijt al weg en dat is zo ongeveer half tien. We rijden direct naar onze eerste stop van de dag: Pubol. Hier bevindt zich Casa-Museu Castell Gala Dali. Een hele mond vol om te zeggen dat het de woning (kasteel) was van de vrouw van Dali, nu omgetoverd tot een museum. Vanuit Estartit is het niet ver naar hier, slechts een twintig kilometer en we zijn er dan ook al snel. Auto parkeren, met Arne in wandelwagen even verkennen, maar we komen al snel te weten dat het niet te doen is met de wandelwagen. Dus Evy neemt de draagzak en we gaan binnen: onze kleine zijn eerste museum en dan eentje van Salvador Dali; als dat maar goedkomt. Het kasteel ligt in Pubol, maar meer dan een paar huizen is dat eigenlijk niet. We betalen acht Euro inkom en gaan even bekijken wat er allemaal te zien is hier. We beginnen volgens de wijzers in het museum en zien de verschillende leefruimtes van het kasteel, badkamer, keuken, slaapkamer en eetkamer. Er zijn wel wat kamers in het kasteel, maar allemaal best klein. Ook stoppen we even bij de verzameling kledij en de garderobe van Gala. Die jurken zien er best modern uit. Overal hangen ook foto's van Dali, soms half zot, andere keren normaal en dan weer met volledige gekke ogen. Een zalig museumpje hier. We kunnen ook de garage op het gelijkvloers bekijken en daar staat nog steeds een Datsun en de Cadillac met Monegaskische nummerplaat. Zalig bakske. Van de garage wandelen we naar de tuin en daar staan de twee beroemde olifantenbeelden van Dali, iets verder een vijvertje dat eigenlijk een zwembad blijkt te zijn. Het water hier in het zwembad komt erin stromen via de kop van een zeeduivel. Als laatste bezoeken we ook de crypte waar Gala begraven ligt. Er is ook een tweede tombe voorzien, maar Dali wou liever in Figueres begraven worden. Amai zenne en dan is Gala zijn vrouw en muze.

Na een klein uurtje hebben we het gezien, we zetten ons even op een terras vlak tegenover het museum Restaurant Can Bosch en drinken daar iets. We laten ook Arne zijn groentepap opwarmen en geven het hem vlotjes. Iets later is het tijd om verder te rijden. Onze volgende stop wordt Ullastret. Hier zijn naar het schijnt mooie opgravingen, ruïnes van een oude Iberische stad. We zien hier de ruïnes van oude straten, zwembaden, slaapvertrekken en zelfs een tempel. We wandelen hier even rond, nu heb ik Arne op mijn buik hangen. De Iberische stam Indiketas hebben het hier allemaal neergezet en je ziet duidelijk dat ze onder invloed stonden van de Grieken, vooral in het museum is dat te merken. Hier staan vazen, munten en dergelijke waarvan je duidelijk ziet dat die wat invloed hebben gehad van de Grieken. Blijkbaar ook van de Romeinen en zelfs van de Egyptische godheid Bes. In het museum is het wel leuk en er is vanalles gevonden: glazen, sieraden, munten. We kijken hier een beetje rond en het is best wel een geestig museum eigenlijk. Ik wist zelfs niet dat er ooit Iberische stammen waren die zo ver teruggingen tot de tweede eeuw na Christus, maar wanneer ik een beetje beter nadacht en terugdenk aan mijn Latijns-Griekse tijd wist ik dat eigenlijk wel. We hebben hier een dik half uur rondgelopen en wanneer we terug uit het museum komen merken we wederom dat het hier erg winderig is. Het uitzicht is prachtig, maar ik hou niet zo van wind en dus nemen we verder de auto naar onze volgende halte.

We nemen gewoon de auto en rijden een beetje rond. We zien wel waar we uitkomen. Eerst rijden we naar Bisbal d'Emporda, daar kletsen we een beetje rond, rijden dan een paar mini-dorpjes voorbij die allemaal echt Middeleeuws zijn en in één van de dorpjes Cruïlles rijden we even het dorpje in. Een schitterend oud dorpje net als de anderen op een heuvel en dat zorgt voor prachtige vergezichten. Hier zien we ook een koppel hoppen (ja, de vogels) broeden en we kijken er even naar op een heel klein wegje. Super dat we die deze vakantie voor de tweede keer zien. We rijden gewoon in het wilde weg en dan beslissen we om nog even een stop te maken in Peratallada. We parkeren de auto net buiten het centrum en kunnen via kleine paden naar het hoofdplein wandelen. De straten zijn hier echt smal en de huizen zijn Middeleeuws, echt wel schitterend. Bogen hangen over de straten en de muren zijn begroeid met klimplanten, ongelooflijk zicht. We denken dat we toch een van de mooiste pareltjes hier hebben uitgekozen om te stoppen. Super idee om hier even halt te houden. De straten zijn geplaveid met kasseien wat het wel geestig maakt voor Arne om hier in de wandelwagen te racen samen met mama en papa: hij amuseert zich kostelijk en wij genieten van de prachtige architectuur van dit dorpje. We doen de volledige toer van het dorp en kijken onze ogen uit. Achter elke hoek schuilt er wel een mooi plaatje. We stappen hier een twintig minuten rond en dan is het tijd om iets te drinken en te eten: zowel voor Arne als voor ons. Hij krijgt fruitpap en een kaasje en wij nemen een broodje bacon en een hamburguesa. Allebei al even lekker, samen met een pintje en een cola: een mens kan erger gestraft worden. We zitten hier goed, niet te veel in de wind in een prachtig kader tussen de stenen huizen die weet ik hoeveel jaren oud zijn. In een paar panden hebben ze restaurants gemaakt en er komen wel wat toeristen op af. Daar schrikken we niet van want de sfeer die hier hangt is echt wel super. Oude lantaarns hangen nog op de muren, de hekken zijn niet uit de Middeleeuwen, maar lijken perfect in het kader te passen. Na het eten weten we niet meer wat te doen, maar rijden even verder naar Pals, mooi dorpje, Middeleeuws wederom, maar we stoppen niet, rijden door naar Bergus, maar daar is het ons te druk, dus we nemen de auto terug naar Estartit en op een half uurtje zijn we daar.

We parkeren de auto en gaan naar de kamer. We maken een paar verslagjes af en maken ons dan klaar om te gaan eten. Evy en Arne douchen samen en dan krijgt eerst Arne zijn flesje en dan kunnen wij gaan eten. Ik heb nog niet zoveel honger en nog een beetje last van de duiken, dus gewoon hier in het hotel. Arne slaapt de hele tijd, wij komen tegen half tien terug op de kamer en maken nog wat verslagjes verder af en kunnen dan tegen elf uur gaan slapen. Uiteindelijk zijn wij ook best moe. We gaan slapen nadat we nog even op het terras genoten hebben van de rust en we zagen hoe twee ferry's hier passeerden. Als die hier aanleggen en stoppen is het hier morgen volle bak, maar hopelijk varen die verder, naar Rosas of zo. Slaapwel allemaal.

 

Zaterdag 26 april 2014: Voormiddag rustigaan, namiddag naar Peralada

Om half acht worden we wakker, doen het standaard ochtendritueel om pap te geven, ons aan te kleden en naar het ontbijt te gaan. In de voormiddag hadden we eigenlijk niets gepland en dachten we gewoon even een wandeling te maken door Estartit. Dat doen we dus. Alles meenemen en de dijk af. We wandelen helemaal voorbij de haven, voorbij allerlei restaurants waar we de dagen ervoor gezeten hadden of waar we gewoon gepasseerd waren. Het is hier wel prachtig. Je ziet constant de zee en de Medes eilanden en achter het dorp zijn er een paar heuvels die richting lucht klimmen, echt wel de moeite hoor. En dan is er alles nog wat we al gezien hebben hier in de buurt en wat we nog gaan zien. Echt wel een super bestemming. Op het einde van de haven is er een rustige baai waar een paar dagen geleden een paar mensen aan het snorkelen waren, maar nu is de zee plat. Toen we vertrokken rond een uur of tien was het nog best frisjes, maar tegen de middag wordt het warmer: ze hebben wederom een mooie dag voorspeld. We genieten van het uitzicht en ik kijk even in een paar duikshops binnen, maar er is niet echt iets dat ik direct nodig heb. En alleen kopen omdat het hier goedkoper is, lijkt me ook niet echt een strak plan. Zo nemen we af en toe wat rust en zijn we toch al snel twee uur onderweg. Rond de middag wordt het hier drukker, want dan begint iedereen buiten te komen. Deze ochtend liepen we bijna alleen op de kade. En dan is het echt nog mooier en aangenamer. We doen het dus rustigaan en keren voor Arne's middageten terug naar de kamer. Dat is toch iets makkelijker om het daar te geven dan ergens op restaurant.

Na het eten is het tijd om nog eens in actie te schieten, of beter gezegd gewoon op ons gemak eens naar Peralada te rijden. Dat is een dorpje dat we kennen van de cava Perelada (dus niet identiek aan het dorp) en het is maar een klein uurtje rijden van hier. We nemen dus de auto en de veertig kilometer leggen we inderdaad af op een drie kwartier ongeveer. Het is niet zo erg ver van Figueres, dus we wisten wel al hoe we moesten rijden. We komen in het dorp toe en zoeken parking. Dat gaat vlot. Dan even kijken wat er te zien is. Het park moet naar het schijnt de moeite zijn. We kunnen er even in en zien het kasteel met de twee torens die begroeid zijn met klimop en hopen verder te kunnen, maar het park is niet open vandaag. Dan maar het museum opzoeken. We vinden de ingang van het personeel, maar niet die van de bezoekers, dus ook niet open vandaag. Dan maar het dorpje zelf in. We wandelen een beetje door de straten, krijgen een goede indruk van het oude, authentieke dorpje, maar toch niet te vergelijken met Peretallada gisteren. Ook wel mooi, maar niet meer dan dat. Een kerk, een paar kleine steile wegen, een plein waar morgen een groot feest zal zijn en dan keren we terug richting cava kelders. Vandaag is er niet de mogelijkheid om rondleidingen te doen of om iets te proeven. Tja, da's pech hebben: we hadden moeten reserveren, maar ja, we wisten niet op voorhand dat we hier zouden komen en zeker niet wanneer.

Dan maar iets gaan eten, want het is al bijna drie uur en dan moet onze kleine spruit zijn fruitpapje hebben. We bestellen een pizza en spaghetti (macaroni) bolognese. De pizza maken ze op basis van een margarita en ze gooien er nog vanalles bij, want ze hebben niet meer de standaard pizza die we vragen. Dat maakt allemaal niet uit, want het smaakt wel met een cola en een pintje. En net nadat Arne alles op heeft zijn ze er. Juist op tijd dat niet alles koud wordt. We rekenen dan maar af en passeren nog eens langs de winkel van Perelada, de cava. Hier kopen we zes flessen gewone Cava brut, drie rosada en drie flessen wijn 5 Fincas. We wisten niet eens dat ze ook wijn maakten, dus laat ons deze eens proberen. We laten de twee dozen hier staan en gaan ze seffes komen ophalen met de auto, anders wordt het nogal lastig om die te dragen tot aan de parking. Geen probleem. Ze helpen ons zelfs alles in de auto te zetten, net voor we hier vertrekken. Als je het park en het museum ook kan doen, ben je hier iets langer bezig, maar nu hebben we hier een dikke twee uur rondgelopen en dan is het stilaan tijd om terug te keren richting Estartit. Dat doen we ook en wederom op dezelfde tijdspanne zijn we er. Super dus. We parkeren de auto in de Vijf Euro per dag parking van het hotel en gaan naar de kamer. We willen nog iets gaan eten en dat doen we ook rond acht uur ongeveer.

We wandelen de straat af van het hotel, niet richting haven deze keer, maar proberen ergens in een van de zijstraten iets te vinden. We zien al snel een leuk terrasje en een aangenaam restaurant. We kunnen eindelijk eens buiten eten, want dat was 's avonds nog niet gelukt. En we nemen het ervan. Eerst bestellen we drank en wat zien we hier op de kaart: de Perelada 5 Fincas die we vandaag gekocht hebben. Dus zeker proeven. We weten ineens ook hoeveel winst de mensen maken, maar we worden hier echt wel in de watten gelegd. Voorgerecht: mesheften, hoofdgerecht: kalfshaasje en kabeljauw. Allemaal om het lekkerst. En we gaan nog voor een nagerechtje ook: sorbet en aardbeien met chocolade. Echt super. En dat allemaal voor maar een tachtig Euro voor ons beiden, echt super. Les Corones is een super goed restaurant hier. Dan worden onze oogjes stilaan zwaar en gaan we terug richting hotel. Daar nog even TV kijken en dan tegen elf uur gaan slapen.

 

Zondag 27 april 2014: Barcelona

Vandaag de grote uitstap naar Barcelona. We zijn hier nu toch in de buurt, dus moeten we er even geweest zijn. We hadden toch een beetje bedenkingen, omdat iedereen (Trotter, websites) toeristen met buitenlandse nummerplaten afraden om hun auto hier te parkeren. We gaan het toch even proberen, niet gewoon op straat, maar een ondegrondse parking met bewaking. We hebben er via internet eentje gevonden vlakbij Arc de Triomf, Place Commerçal. Dat ziet er wel OK uit. We vertrekken hier dus tegen iets over 9 na het ontbijt en na alles klaargelegd te hebben in de auto en de verzorgingstas. We nemen eerst richting Toroella, dan naar Verges en zo richting Gerona en dan naar Barcelona. In Verges stuurt de GPS ons via dezelfde kleine wegjes als toen we gekomen waren. We krijgen het een beetje op ons systeem ervan, maar ja, we zullen maar volgen en zien hier hoe het verder verloopt. We volgen de kleine wegjes, dan komen we via een paar mini-dorpjes (tien meter of zo) op een grotere weg en zo bereiken we op een half uurtje ongeveer de AP7 richting Barcelona. Een ticketje nemen voor de péage en dan verder. Het vlot goed tegen 130 per uur en passeren zelfs Lloret de Mar, maar stoppen er niet. Zo verder op een uur en drie kwartier geraken we in Barcelona. Het is echt wel raar dat je al lang denkt dat je er bent, terwijl je nog twintig kilometer te gaan hebt. Van de ene autoweg naar de andere en zo geraak je er ook. Het had misschien makkelijker kunnen gaan wanneer we van de eerste keer de juiste route hadden gevolgd, maar soit. Alles vlotjes gevonden, ook de parking in de buurt van Arc de Triomf, parkeren zonder veel problemen en dan kunnen we starten met de verkenning van Barcelona.

We komen buiten uit de parking en er is hier een groot volksfeest: overal kraampjes met eten, drank, dingen te doen, dingen te kopen: het lijkt wel Spaanse en geen Vlaamse kermis. We wandelen richting de ark door het gewoel en zo proberen we onze weg te vinden door de wirwar van straatjes. Uiteindelijk lukt het me vrij goed de correcte oriëntering te vinden en naar de Plaça de Catalunya te gaan. Hier begint (of eindigt) de Ramblas en daar moeten we toch geweest zijn he. Via een paar oriënteringspunten, zijnde de metro stations, bereiken we direct de ramblas. Hier krioelt het van het volk, maar het is best een leuke bedoening. Even serieus aanpassen, want we komen uit de rust van Estartit en dan ineens de drukte van een grote stad, da's niet vanzelfsprekend. We zijn halverwege de Ramblas, hebben dorst en Arne honger en hebben nog niet direct iets gevonden waar we deftig kunnen zitten. En dan vinden we ergens verdoken een taverna, bar, cafetaria en nog vanalles. Hier eens een kijkje nemen. Arne kan al zeker eten en wij ook: hamkroketten en chicken wings met een San Miguel en een cola. Ik ben even de naam kwijt, maar zoek het wel eens op. Het is echt een heel erg goed adresje. De jamons hangen hier zoals in wel meer plaatsen langs de toog, maar die zien er zo lekker uit, echt om op te eten. Van hier wandelen we verder de ramblas af richting kust, stoppen eigenlijk nergens meer, gewoon om even rond te kijken en op het einde aan de mime-kunstenaars. Of een paar toch, want er zijn er echt bij die zich belachelijk maken, maar anderen zijn echte artiesten.

Van hier gaat onze trip even naar links langs de kust, we lopen door kleine straatjes parallel met de grote boulevard en komen dan ook uit op de plaats waar we moeten zijn. Onderweg hebben we op Placa de la Mercè nog een mooie kerk Church of Our Lady of Mercy gezien op het pleintje en daar is ook een fontein en het is hier best OK. Onze indruk tot nu toe van Barcelona is dat het eigenlijk een mega hectische stad is, enorm vuil op straat en op de huizen. Veel muren zijn beklad met grafitti, niet mooie schilderwerken, maar gewoon tags en dat trekt op niets. Het heeft misschien ook te maken met de algemene slechte staat van de wegen, maar echt geestig vinden we het niet. Wat het dan wel goedmaakt zijn de verschillende mooie gebouwen, de kerk waarvan net sprake en de kathedraal waarnaar we op weg zijn. Halverwege de Via Laietana zien we deze kathedraal inderdaad, met links in het groot Gaudi op, maar dat heeft er niets mee te maken. De Kathedraal van het Heilig Kruis en Sint Eulalia (Catalaans: Catedral de la Santa Creu i Santa Eulàlia, Spaans: Catedral de la Santa Cruz y Santa Eulalia) is de gotische kathedraal van Barcelona, gelegen aan de Plaça de la Seu. Zij is de hoofdkerk van het aartsbisdom Barcelona en is gewijd aan de heilige Eulalia van Mérida, die in 304 stierf als martelares en co-patrones van de stad is. We kunnen er niet binnen, want je moet deftig gekleed zijn en dan zijn knieën tonen uit den boze. Dus even op adem komen en dan verder richting Sagrada Familia. Van hieruit zijn we er op een klein uurtje. Even een kleine omweg langs de Pedrera de Gaudi, maar hier is niets te zien, want alles is overdekt met zeilen. Inkom betalen na een uur aanschuiven doen we niet, dus verder naar het toppunt van Barcelona: de Sagrada Familia, een onderdeel van het Unesco werelderfgoed.

De Sagrada Família, voluit Basílica i Temple Expiatori de la Sagrada Família, is een basiliek in Barcelona, Spanje naar een ontwerp van Antoni Gaudí. De naam betekent Heilige Familie.Sinds het leggen van de eerste steen in 1882 wordt tot op de dag van vandaag voortdurend aan de kerk gebouwd. Tijdens de Spaanse Burgeroorlog heeft de bouw een paar jaar stilgelegen. De huidige officiële opleveringsdatum is in 2026; de bouwdirectie houdt het erop dat het gebouw "klaar zou kunnen zijn ergens in het eerste derde van de 21ste eeuw". De snelheid waarmee de bouw vordert, is voor een groot deel afhankelijk van de hoeveelheid giften die bezoekers binnenbrengen. De bouw duurt inmiddels al zo lang, dat voltooide gedeelten al zijn aangetast en gerenoveerd moeten worden, hetgeen overigens niet ongebruikelijk is bij de bouw van kerken van dit formaat. Hoewel de kerk nog niet klaar is, werd zij al wel tot basiliek gewijd, op 7 november 2010 door paus Benedictus XVI. Architect Gaudí ontwierp naast deze basiliek meerdere andere karakteristieke bouwwerken in Barcelona, onder meer Casa Batlló en Park Güell. Omdat Gaudí voorganger is van het Catalaans modernisme, is de basiliek daar nu het belangrijkste symbool van. Het Catalaans modernisme is nauw verwant aan de jugendstil en dient dus niet verward te worden met het modernisme.

Via de Pau Claris en de Provança maken we dus onze weg verder naar die basiliek. Omdat we het bovenvermelde niet wisten, zijn we even ontgoocheld dat alles in de steigers staat, maar ja met die wetenschap is het niet verwonderlijk dat er wordt gebouwd. Twee kranen, veel dingen afgedekt, maar je ziet wel hoe mooi die is en hoe imposant. Hier in het park aan de voet van de Sagrada Familia krijgt de zes maanden oude Arne zijn fruitpap en wij nemen een paar foto's, drinken iets, eten een ijsje en keren dan stilaan terug richting parking. Het is een klein half uurtje stappen nog en dan bereiken we de Arc de Triomf terug. Hier ook nog even kiekjes maken en dan naar beneden in de hoop dat alles nog intact is. En inderaad, we hebben geluk, geen inbraak, geen schade, super gewoon. Of eerder: zouden we dit niet normaal moeten vinden? Soit: we betalen bijna zeventien Euro aan parking en vertrekken dan terug richting Estartit. Nu is het makkelijker rijden, gewoon Gerona volgen en zo raken we er wel. Eerst Barcelona uit (1.61 péage), dan iets verder terug een kaartje nemen en dan gewoon karren, karren en verder karren tot we de snelweg in Gerona Norte af moeten. Nu stuurt de GPS ons dus weer anders. Péage hier is 8.10, in het vertek was dit 9.85, dus al bij al nog dik OK. We genieten nog van de rit en zijn rond half zeven thuis: op anderhalf uur dus, niet slecht.

We houden het voor de rest kort hier, want veel hebben we niet meer gedaan 's avonds, wegens toch een beetje moe van de wandelen. Douchen, verslagjes maken, met Arne wat spelen, tegen acht uur gaan eten en dan nog wat in de kamer hangen, nog wat foto's bekijken, TV kijken en half elf gaan slapen.

 

Maandag 28 april 2014: Rustig genieten van ons gezin

Vandaag staat er niet echt veel meer op de planning. We hadden eerst gezegd dat we nog een boottochtje zouden doen of een vogelpark gaan bezoeken, maar we houden het vandaag erg rustig zodat we goed uitgerust kunnen vertrekken morgen. Arne is er al om iets over zeven, dus dan krijgt die direct eten en iets later kunnen wij ook naar de ontbijttafel. Hetzelfde eten komt stilaan onze oren uit, maar het is maar ontbijt he. Dieetgoeroe's zullen nu beginnen roepen, want ontbijt is de belangrijkste maaltijd op de dag. Wij doen het rustigaan, gaan na het ontbijt terug naar de kamer, nemen alles mee om in het zwembad nog een plonsje te doen en keren dan terug naar de kamer. We hebben alles mee voor onszelf en voor Arne om te kunnen zwemmen. Eerst heeft hij er precies niet veel zin in, maar dan is het toch duidelijk dat hij een serieuze waterrat gaat worden. Wij spelen een half uurtje met hem, niet te lang, want er zit zoals reeds gezegd veel chloor in het water en gaan dan terug naar de kamer. We spoelen ons en hem af en dan is het opnieuw etenstijd, nu een groentepapje. Alles gaat vlotjes binnen en dan is het onze beurt om iets te eten. We doen eerst een wandeling naar het einde van de promenade en zetten ons even neer om nog even te genieten van het lekker weertje. Buiten de eerste paar dagen is het hier best wel OK geweest. Dan eten we een snackje in de Hollandse bar, waar we eerder deze week ook zaten. Ik neem een broodje hamburger en Evy een salade kip. Deze keer hebben ze de kip op een saté gestoken, maar het is even lekker. We drinken er iets bij en wandelen dan op ons gemakje terug naar het hotel.

Daar aangekomen is het gewoon nog even spelen met Arne, genieten van ons uitzicht, het mooie weer en we doen eigenlijk niets meer. We schrijven nog wat verslagjes en nog wat andere nakijken, genieten van de foto's die we al genomen hebben en luieren een beetje. We hebben beslist om hier vandaag niet veel meer te doen en tegen een uur of zeven 's avonds is het al terug tijd om iets te gaan eten. Eerst laatste papje geven en dan weg. Het lijkt wel of we niets anders gedaan hebben dan zwemmen, wandelen en eten en dat is ook zo, maar bovenal hebben we vooral genoten van onze laatste volledige dag hier. Toen we de vorige keer de paëlla waren gaan eten, stond er nog een andere soort op de menu kaart en die gaan we vanavond eens proberen. Ik dacht dat het paella de Catalunia was, maar het blijkt de Valencia te zijn. De ober zegt dat het bijna hetzelfde is, alleen met de naam van een andere streek. Dus laat ons die eens proberen: paella met kip, eend en konijn en wat denk je: het smaakt weer ongelooflijk natuurlijk. Als voorgerecht (tapa's dus) hadden we inktvisringen, ansjovis en tomatenbrood, echt zalig lekker. We drinken er een flesje rode wijn bij en maken het niet te laat. Zoals gezegd is het centrale thema vandaag: GENIETEN. Voor de kost moeten we het niet laten en voor de drukte ook niet, want het is hier ongelooflijk kalm. Na het eten mét dessertje deze keer stappen we terug naar de kamer en kunnen we wat uitrusten van ons geniet-dagje. We gaan op tijd ons bedje in, want morgen is het een serieuze trip naar Lyon en daar willen we wel voor uitgerust zijn. Een deel van de koffers staat al klaar en een deel staat al in de auto, dus morgen moeten we niet al te veel meer doen.

 

Dinsdag 29 april 2014: Trip terug naar Lyon

We doen het ochtendritueel zoals steeds: flesje, ontbijt en dan is het alles inpakken zodat we hier op tijd kunnen vertrekken. In een mum van tijd kunnen we de rest hier inpakken en in de auto steken. Ik moet maar een keer of drie naar beneden om alles naar de auto te krijgen. Daar laad ik alles in en op dezelfde manier als ervoor lukt dat nog relatief goed. We hebben enkel twee dozen cava en die nemen wel wat extra plaats in, maar alles past perfect in de auto. Net alsof de auto ervoor gemaakt is. We zijn al om iets over negen klaar en dus moeten we nog uitchecken aan de balie. Daar is alles snel geregeld, want alles lag klaar en de vriend de MasterCard betaalt toch alles. Het was hier een heel goed hotel, de enige commentaar die er was, is dat er misschien iets meer info mocht gegeven worden (pietluttigheidje eigenlijk) en dat ze in de refter iets vriendelijker mochten zijn. De Spaanse dames die hier rondliepen leken wel gendarmes, hoewel ik moet toegeven dat het halverwege ons verblijf iets minder erg was. Ah ja en het ontbijt: daar mag wat variatie in. Maar al bij al was het hier super goed, zeker de grote kamers en balkon. We zijn blij dat we hier zaten en kunnen met een gerust gevoel terug vertrekken. Of misschien hadden we wel nog langer willen blijven, maar onze kleine vriend Cartouche is op onze thuiskomst aan het wachten he. Die misten we toch ook natuurlijk.

Om iets voor tien zijn we hier weg en rijden naar Toroella, daar tanken we nog wel een laatste keer, want normaal moeten we het dan trekken tot België, tenzij we natuurlijk files hebben onderweg, maar gewoon in de week zou dat eigenlijk geen probleem mogen zijn. Voorbij het bezinestation neemt Evy al over, want ze wou liever in het centrum niet achteruit de baan opkomen in de drukke straat van het hotel en dan zijn we weg richting Figueres. Daar komen we de autosnelweg op en moeten al direct een ticketje nemen voor de péage in Spanje. Het zal niet lang zijn, want een dik half uur later zijn we Spanje al uit en betalen niet veel, een paar Euro maar. Dat is niet duur voor de AP-7 in Spanje. En dan is het rijden maar tot in Lyon. Ik krijg die laatste kilometers, want ik rijd heel graag tijdens de file in een grote stad. We rijden een korte periode verder in Frankrijk en doen onze eerste stop in Aire de Narbonne-Vinassan. Daar is het tijd voor ons en Arne's middageten. Dat gaat allemaal vlot en een uurtje na onze aankomst zijn we hier al terug weg. Wij nemen voor ons ook iets mee om te eten en ook nog wat drinken en vertrekken dan voor de volgende honderden kilometer. Het gaat vlot, minder vlot dan bij het komen, maar alles is nog dik OK. In het weekend wanneer we hier aankwamen waren de meeste wegenwerken er niet en nu dus blijkbaar wel. Dat betekent dat er een snelheidsbeperking is van 110 of 90 (soms 70) en dat alles dus trager gaat dan wanneer die er niet waren. Makes sense huh? Er is ook wat meer volk op de been en dit merken we vooral aan de vrachtwagens die hier rijden.

Zoals gezegd het gaat vlot en tegen een uur of drie zitten we een kleine honderd kilometer van Lyon. Hier fruitpapje geven, wij koffie drinken en dan verder naar Lyon. Nu rijden we niet meer verkeerd zoals de eerste keer en komen net op tijd van de autoweg. We zien dat er file is binnen 1.2 kilometer en 200 meter verder gaan we van de autosnelweg af. Goed gepland zou ik zeggen. De brug over, rond (eigenlijk ovaal) punt rond en dan de ondergrondse parking in. Super goed gelukt allemaal en geluk met de files, dus we zijn blij. We hadden vorige week gevraagd om een kinderbedje te hebben, dus kunnen het meeste in de auto laten. Alleen onze spullen, een paar dingen voor Arne en de wandelwagen komen mee. Inchecken en dan naar de kamer. Alles perfect in orde. We zijn hier vroeg en hebben nog perfect de tijd om de omgeving hier wat te verkennen. Maar in dit deel van de stad is er niet veel te zien, behalve de Rhône. Een wandelpad loopt langs de rivier en dat volgen we nu even naar de andere kant, zien veel mensen sporten, kijken naar de witte zwanen en de kleine baby-eendjes die hier rondzwemmen. Een leuke wandeling van een klein uurtje en dan gaan we naar het restaurant van het hotel. We eten hetzelfde als vorige keer, want dat was zo lekker. Nu met een fles Saint Emilion erbij en nog een nagerechtje (kaas en moelleux). Super kok hier. Daarna kunnen we terug naar de kamer en wat voetbal kijken. Hoewel het niet echt voetbal is. Real Madrid verslaat Bayern München in de Champions League. Ik vind het spijtig dat de best voetballende ploeg verliest, maar ben niet objectief. We gaan er onze slaap niet voor laten en gaan na de match ons bed in.

 

Woensdag 30 april 2014: Laatste stuk huiswaarts

We willen niet te laat vertrekken uit Lyon, want het zal sowieso al een lange dag zijn, dus op tijd uit ons bed, flesje geven aan Arne en dan zelf klaarmaken voor het ontbijt. De douches zijn hier zalig, dus even genieten en dan ontbijten. We moeten na het ontbijt alleen nog even naar boven om alles op te pikken dat we meebrachten gisteren en dan kunnen we alweer verder richting het noorden van Frankrijk, Luxemburg en België. Uitchecken, alles terug in de auto, nog een leuke babbel aan de receptie waar Arne weer succes heeft en dan kunnen we de garage uitrijden en door het drukke Lyon rijden. Al bij al nog OK, want het is niet mega druk en na een paar kilometer zitten we al op de A6 naar het noorden. Ik blijf rijden tot de middag, hebben tot dan goed verkeer gehad, wel slecht weer want er zijn veel wolken, maar echt regenen doet het niet. Dat is een meevaller, want met regen mag je hier slechts 110 per uur en geen 130. Alles gaat netjes en vlot tot we een rustige plaats vinden om te eten en eten te geven. Die vinden we in Aire de Langres-Noidant. Ook hier verliezen we niet veel tijd en op een uurtje zijn we hier al weer weg. Allemaal lekker gegeten en nu neemt Evy het stuur over en zij zal dit doen tot in Luxemburg. We willen eigenlijk niet meer stoppen dan nodig, dus rijden goed door. Wanneer we de laatste péage (Gye in de buurt van Nancy) passeren, wordt het al stilaan tijd om terug te stoppen, maar we willen dit uitstellen tot Luxemburg. Met een beetje moeite lukt dat. Arne kreeg al honger en krijgt dus wat voorgekauwde koek om toe te komen tot daar. Het kost wel wat moeite hem rustig te houden, maar dat lukt wel erg goed. Eens daar is het al tegen half vijf en geven hem zijn fruitpapje. Alles gaat vlotjes binnen. Wij kunnen de pauze ook gebruiken en van hier is het terug mijn beurt om het stuur over te nemen. We rijden door de drukte van Luxemburg, want sinds Nancy en Metz is het mega druk op de weg (spits natuurlijk), maar staan eigenlijk niet stil.

We stoppen bij de eerstvolgende Total in België en tanken daar en hier begint het ook te gieten. En dat is minder leuk, want het is levengevaarlijk, je ziet af en toe bijna niets meer en dan zijn er nog zotten die je voorbijsteken terwijl je al 130 rijdt. Alles gaat dus vlot. Geen enkele file, wel een bijna-file, maar geen enkele file. En dan komen we aan in Brussel. Echt een ramp. Dan heb je 1200 kilometer gereden en dan duurt het drie kwartier tussen Sint Stevens Woluwe en de afslag naar de A12. Echt een ramp. Evy moet hetzelfde doen met de koek als ik ervoor, want uiteindelijk zijn we een uur later thuis dan verwacht. Niet echt leuk. Het leuke is wel dat eens we thuis zijn mama Linda naar ons komt, daar een frietje mee eet en iets drinkt. Ze heeft inkopen gedaan voor onze thuiskomst, dus super merci mamie. Deze laatste dag heb ik kort gehouden, want er is eigenlijk niet veel gebeurd: kilometer vreten en kilometer vreten, maar voor de rest eigenlijk weinig te beleven. We hebben ondertussen onze volgende vakantie al vastgelegd, dus dat is het volgende waarnaar we kunnen uitkijken.