Reizen Zuid-Amerika

Landeninfo  Zuid-Amerika

Reizen

     

Fotoalbum noorden van Costa Rica

 

Vrijdag 9 december 2005: Vertrek

Na een korte nachtrust staan we op om 7 uur. We zijn allebei toch een beetje zenuwachtig: zo’n lange vlucht en een continent, waar we nog niet geweest zijn. Maurits en Betty komen ons om 7:45 al halen. Betty neemt Cartouche al mee: braaf zijn hé venteke. Kort afscheid en Maurits doet ons naar het station in Mechelen. Daar hadden we vorige week al de vouchers voor de treintickets geruild en nu kunnen we weg met de trein van 09:11. Eerst een koffie in het stationsbuffet en dan de trein op naar Schiphol. Via Berchem, Roosendaal, Rotterdam en dan afstappen in de voorlaatste halte: Amsterdam Schiphol. We stappen af, 1 verdieping omhoog, en dan zijn we bij de ‘arrivals’, nog 1 verdieping hoger en je bent bij ‘departures’. We zien al direct dat de vlucht met één uur vertraagd is: no prob, het is slechts een uurtje. Rugzakken inchecken, wat rondlopen op de luchthaven. We eten iets bij ‘Burger King’, want we hebben al wat honger (12:30). We slenteren nog wat op het gelijkvloers, kopen sigarillos en roken er één. Dan gaan we door de douanecontrole en naar gate G8.

Helemaal op het einde van de vertrekhal staan 6 relaxzetels; we pladeizen ons neer en kijken naar de passerende vliegtuigen. Ze taxiën op 20 meter voorbij ons en we zien ze ook vertrekken: machtig! Dit wordt een reis van superlatieven, da’s duidelijk. Uiteindelijk toch tamelijk stipt (15:00) met het uur vertraging ingecalculeerd kunnen we boarden. We zitten helemaal achteraan 40 G en H aan het raam. De zetels zijn verdeeld 2 – 3– 2  (raam, midden, raam), een grote Boeing 767. Hier zitten we dus voor de komende 10 uur. We vliegen eerst naar Orlando, raar genoeg vliegt die eerst naar het noorden van de VS en dan langs de kust naar het zuiden.

Al bij al vallen die 10 uur nog mee; je krijgt een aantal series te zien en ze komen 3 keer rond met eten. We drinken veel, want dat is nodig op zo’n lange vlucht. We lezen wat, bewegen genoeg en komen aan in Orlando 19:30 (1:30 onze tijd). Hier moeten we lang aanschuiven voor de douane dienst immigratie en dan nog eens handbagage controleren en naar het andere vliegtuig (gate 23). Je wordt in de US bijna als gangster behandeld. Het is toch niet normaal, dat we opnieuw allemaal die security-procedures moeten doorlopen en nog veel strenger ook. We moeten ons vingerafdrukken geven, zowel linker wijsvinger als de rechtse en dan doen ze een iris-scan. Waarschijnlijk zijn de Amerikaantjes een beetje bang geworden na de aanslagen van een aantal jaren geleden. Toch vinden we het serieus overdreven, wat ze er allemaal uitsteken. Nu nog 3 uur vliegen naar San José. Dit is niet zo leuk. Er is terug minder beenruimte, maar ja wat betekent 3 uur.

We drinken meer dan we eten en landen na 2 uur en 50 minuten in SJO. Er is nog één uur verschil met Orlando. Het is hier 23:30 (6:30 in België). KAPOT zijn we al wel. Positief is dat de bagage er onmiddellijk is. Eef is even naar het toilet en Timo heeft de 2 rugzakken al, wanneer ze terugkomt. Sneller kan bijna niet. Pascontrole, bagagecontrole en dan naar buiten voor de transfer naar het hotel met ARA tours, naar hotel Palma Real. Goede ontvangst, met een privé bus en gids rijden we naar het hotel. We krijgen de volledige uitleg in het Duits van een Tsjechische immigrant. Om 00:45 komen we aan in het hotel, krijgen onze kamer (nummer 212), wandelen nog een half uur rond en gaan dan slapen. Eerst kijken of de GSM werkt; hier in San José nog wel. We zijn zo moe dat we moeilijk slapen, maar het doet deugd.

 

Zaterdag 10 december 2005: Volcan Poas en Laguna del Lagarto Lodge

Om 5 uur in de ochtend is Timo al wakker. Hij ligt wat te woelen en gaat om 5:30 even een wandeling maken. Aan de geluiden te horen zijn we inderdaad in Midden-Amerika, zelfs in de stad zijn er jungle-geluiden te horen, schitterend. Een klein uurtje gaat Timo wandelen, genieten, complete “pleasure overload”. Hij heeft zelfs midden in een grote stad als San José al een heleboel vogels en andere dieren gezien. Douchen, ontbijten, lekker: ei, pikante tomatensaus, rijst en zwarte bonen. We maken ons klaar voor vertrek, wachten wat in de lobby, bekijken de kaarten voor de rest van de dag en om 8:45 komt de man van Adobe onze auto afleveren. Alles is eigenlijk vrij snel geregeld, nen toffe pee en heel vriendelijk. Tegen 9:30 vertrekken we met de Daihatsu Terios richting Poas Volcano. Inkom is 6 $ per persoon en 2 $ parking. Daar geraken we tegen 11 uur zonder veel verkeerd gereden te hebben, wat niet echt evident is, want de pijlen en de kaart spreken elkaar tegen. Soit, we bezoeken het museumpje eerst, maar dit is niet veel soeps: verouderd en enkel in het Spaans. Dan nemen we het pad richting de krater, zo’n 600 meter. We zien de krater vrij goed, maar het is hier zeer vochtig en mistig. We moeten echt wachten tot de wolken wat wegtrekken om een foto te kunnen nemen. Na de bezichtiging nemen we het pad verder naar het Botos meer, een meertje gevuld met regenwater (dus geen stinkende zwaveldampen hier). Van hieruit kunnen we een speciaal wandelpad nemen door het woud, zodat we ook aan de parking komen maar dus niet via de gewone weg. Doen dus.

Een geluk want hier zien we eekhoorns, veel vogeltjes en de eerste kolibrie. Timo gaat uit zijn dak. Total Coolness. We wandelen nog een dik half uur en tegen 13 uur zijn we terug aan de auto. We drinken veel water, want het is serieus warmer aan het worden. Via San Miguel rijden we verder tot Pital. Onderweg stoppen we even voor een schitterende waterval (cascade de la paz). So far so good. In Pital zijn we rond 15 uur en daar stopt de weg. We moeten naar Boca Tapada over een “kiezelbaan”. Wat verstaan de tico’s hieronder: een ‘goed’ pad met keien van ongeveer 20 centimeter doorsnede en putten, putten, putten en nog eens putten. Niet te doen. We weten dat we zo 19 miles moeten doen en dan nog 4 miles over een ‘slecht pad’. Wat moet dat dan niet zijn? Enfin, serieus dooreengeschud en door elkaar gerammeld komen we tegen 16:30 in Laguna Del Lagarto Lodge. Onderweg hebben we wel een heleboel vogels gezien en veel ananasplanten. We zitten hier echt in de ‘middle of nowhere’, ongeveer 2 uur van de buitenwereld over een, weg zoals net beschreven. We worden heel hartelijk ontvangen en krijgen lodgeke 20 toegewezen. Sober, maar wel proper.

We laden uit en gaan een pintje drinken op het terras, 2 Pilsen. De dorst wordt gelest. Tegen 17:30 gaan we ons douchen, want een uurtje later wordt het avondeten geserveerd: kip, palmharten, maniok, groene bonen, wortelen overgoten met een lekker sausje. Dessert: hoe kan het ook anders, we hadden het al langs de weg gezien: ananas! We drinken deze keer een Imperial (La Cerveza de Costa Rica). Dan worden we aangesproken om mee te gaan naar de kaaimannen om ze te voederen. Dat doen we dus; we zijn nog net niet te moe. Jozefien, Fraulein, Mein Hund en nog een paar anderen krijgen kip. Ze komen gewoon uit de vijver, die rond de lodge ligt en het is wel effe verschieten als dat beest ineens een halve meter voor je neus een stuk kippevlees komt halen. Ze hebben echter meer schrik van jou, dan jij van hen. Als er iets te veel bewegin en lawaai is, zijn ze direct weg. Ook de huiskikker mag op de foto. De treefrog leeft in de lodge in een terrarium en wordt 1 keer per dag eruit gehaald voor de toerist. Tegelijk heel tof, maar ook zielig voor het beestje.

Timo neemt die even over van Henri (de voeder van de kaaimannen en baas van de kikker) en de kikker springt direct van Timo’s hand op zijn bril en op zijn hoofd. Dat is wel even verschieten. Eef neemt het beestje ook even vast, maar dan is het genoeg geweest en wordt de kikker teruggezet in zijn woning. Het is wonderlijk welk prachtige kleuren dit beestje heeft, en hoe slank en hoe een lange poten het heeft. Na het voederen van de kaaimannen, gaan we nog een pintje halen en nemen het mee op ons terras. Eef kan zich nauwelijks meer wakker houden en ze gaat binnen slapen. Het is nog maar 20:15, maar ze valt al als een blok in slaap. Ook Timo gaat slapen. Trouwens het is hier zo de gewoonte: opstaan om 6 uur en gaan slapen vroeg om 21 uur. S’ Nachts worden we rond 3:45 wakker van een stortbui. En een regenbui in het regenwoud: da’s de moeite zenne!

 

Zondag 11 december 2005: Rainforest en boottrip op de San Carlos

De zon komt vroeg op, om 5:30 ongeveer. Tegen dit uur worden we ook wakker en we horen een ochtendconcert van vogels, dichtbij en andere ver weg. We gaan al naar de ontbijttafel tegen 6:30. Ontbijt wordt pas geserveerd om 8 uur, maar dat wil zeggen dat we nog anderhalf uur van de vogelpracht kunnen genieten. De mensen van de lodge hangen bananen hoog in een boom en op een tak boven een paar struiken. We zitten hier en zien op korte tijd honderden vogels zitten, vliegen, vechten. Een schitterend schouwspel. Tot de verbeelding spreken de 3 soorten toekans, o.a. keel billed tucan, colared  Aracari en Chestnut-mandibled Toucan , de montezuma oropendula. Een tanager (zwart met rood), een kleine blauwe vogel en 2 spechtjes. Ook een paar soorten papegaaien, echt schitterend. Een flycatcher en dat zijn de meest voorkomende hier en de belangrijkste. Dit is werkelijk niet in woorden om te zetten. Als je van vogels houdt, is dit echt bangelijk!!! Plots zien we vanop onze ontbijttafel (rijst met zwartebonen, ei, brood, koffie) één van de toekans uit de boom vliegen en die komt recht op ons af. Hij landt op 1 meter van ons op de ballustrade. Het is van dichtbijeen NOG mooiere vogel; SCHITTEREND! Didier (de gids straks) toont ons 1 ara (macaw) met een telescoop van de lodge. We mogen die zo veel gebruiken als we willen. De ara’s zitten een paar 100 meter in een grote boom. Gisteren hebben we er zo ook al een stuk of 5 zien zitten. Prachtig.

Om 8 uur hebben we met Didier afgesproken om een tochtje te maken door het tropisch regenwoud dat hier alom tegenwoordig is. We wandelen eerst nog door de tuin, zien weer enkele kolibries en een black vulture. We krijgen voor in het woud een paar laarzen en een stok (om ons op de gladde bodem recht te houden). Timo wou eerst geen nemen, tot hij zag dat zelfs de gids er één nam, dan is hij bijgedraaid en maar goed ook. Start! We krijgen een goede uitleg over veel sorten bomen, lianen. We komen onderweg mieren tegen leaf-cutter-ants. We zien ook enkele salamanders en een paar kleine rode gifkikkers. Eerst een paar, maar dan zit het hier echt vol ervan. Klein, slechts 1 centimeter, maar wel ‘cute’ zeggen de 2 Amerikanan, die ons vergezellen. Qua vogels is het niet vet in het regenwoud zelf, enkele een tinamou (soort hoen). De max is wel de andere soort gifkikker die we zien: een groen en zwarte. Deze is dubbel zo groot als de rode. Het is prachtig om hier zo door het woud de wandelen. Didier maakt ons attent op ‘Monkeystairs’, een soort liaan, die dikwijls door apen gebruikt wordt om naar boven te klimmen. Na 3 uur zijn we uit het woud en lopen gewoon langs de aardeweg terug naar de lodge. We eten iets. Ze bieden ons broodjes aan en spaghgetti met kaas. Wij nemen de spaggi,  lekker.  Dan rusten we even en schrijven het dagboek.

Om 13:30 komen ze ons halen voor een boottocht op de rivier San Carlos. 2 Costaricanen rijden mee, de ene (Didier) zetten we halverwege af en de andere zal heel de tijd onze gids zijn op de boottocht. We zijn weg met een seriueze bui over ons dak, effe deep shit, maar dat gaat vlug over. We varen op de Rio San Carlos en gaan helemaal tot de Rio San Juan, die de grens vormt met Nicaragua. Het is een snelstromende rivier en er zijn veel dieren te zien. Op de heenweg zien we schildpadden, 1 kleine Amerikaanse krokodil, veel witte en blauwe reigers, 2 jacana’s, een valk, ijsvogels, aalscholvers, anhinga, een valk en iguana’s: in Costa Rica is dat “chicken of the trees”. De dieren worden af en toe gegeten en het vlees smaakt als kip. Na 1.5 uur komen we aan in Boca San Carlos, een klein dorpje vlak aan de monding van de 2 rivieren en vlak een de grens. We lopen door het dorpje met de gids en krijgen uitleg over veel gebouwen en planten. Er is een school, politie-station, kerk en een kliniek, waar de dokter slechts één keer per maand komt. In de school hebben ze kerstversiering aangebracht en er is 1 leerkracht en ook 1 leerling. In de andere school is er 1 leerkracht en 10 leerlingen, dat lijkt al beter. Qua planten groeien er een paar orchideeën, stervruchten, kokospalmen, straffe pepers, maniok, maracuja, appelsienen en iets dat naar citroen smaakt, dikke kleine ovale vruchten. We drinken iets in de 'bar', daar zit altijd een tamme papegaai. Cool. Daarna zijn we terug weg. We zetten nu wat meer vaart en zien nu ook bijna allemaal dezelfde dieren. Extra nu zijn een bende vleermuizen, die over de rivier hangen te slapen, een bangelijk grote krokodil, black vultures.

Wanneer iets grotere kaaimannen en krokodillen in het water glijden of lopen, zijn de Costaricanen zelf ook snel weg met hun boot. Wanneer de beesten niks doen is het OK, als ze zich bewegen, dan moeten ze blijkbaar zelf ook oppassen. Het is al bangelijk geweest deze dag. Deze morgen regenwoud en nu een schitterende tocht over de rivier, en het weer is zelfs niet schitterend. Tegen 17 uur zijn we terug op de plaats waar we vertrokken en nemen we onze jeep terug naar de lodge met de gids. Toegekomen drinken we iets en laten vol trots de digitale foto’s zien van de tocht aan Adolfo, de baas van het spel, als de manager er niet is. We zien vlakbij het terras ook nog een neusbeer (coati) wandelen, maar we zijn te laat om een foto te nemen. Douchen, schrijven, rusten en gaan eten: malanga, broccoli, bloemkool, pudding. Weeral vroeg in slaap. Het valt ons echt op, dat we hier helemaal anders leven dan thuis. We hadden het al gelezen in verslagen van andere mensen, maar hadden niet gedacht dat het zo opvallend zou zijn, echt je leeft hier van 6 tot 21 en niet zoals anders van 8 tot 23, je past je aan aan de natuur, wat op zich al bangelijk is. Iets meer met de natuur zelf leven.

 

Maandag 12 december 2005: Verplaatsing naar Monteverde

We staan vroeg op, zoals steeds hier. De zon komt op om 5:30, dus dan ben je wakker. Timo stapt nog even door de tuin op zoek naar kolibries en papegaaien. Het is geen probleem om er hier veel te zien. We pakken de rugzakken deftig in; Eef is nu ook wakker, ontbijt met alle vogels van gisteren, papegaai, toekan, ... Precies de normaalste zaak van de wereld nu, maar het is echt schitterend. Te veel om in woorden om te zetten. We eten kaas, fruit en brood. Na het eten schrijven we iets in het gastenboek, rekenen af (118 $) en vertrekken voor 2 uur schokken en daveren op de ons al bekende weg. Om 8 uur zijn we weg en het is aan het regenen, dat is niet zo leuk, maar ja. Onderweg rijden we opnieuw langs ananas- en yuca-plantages. Er lopen een boel jacana’s over de weg (net als bij ons de waterhoen), het is een volledige familie. Daarnaast staan er naast de weg weer veel zeboes en witte reigers langs de weg en wij daveren verder over de keien en het zand. We doen het weer op ongeveer 1.5 uur en komen aan in Pital. Daar kiezen we de weg naar La Fortuna en de Arenal. Een grote rode weg op de kaart en het gaat vlot. We passeren een heleboel plantages en zien veel zwarte gieren cirkelen in de lucht en zitten lummelen langs de weg.

We opteren de Arenal niet te doen, ah neen, we komen hier binnen enkele dagen nog eens terug. Hier moeten we een klein wegje ten zuiden van het Lake Arenal nemen om naar Monteverde te rijden. Niet Arenal zelf volgen, maar de weg naar de andere kant volgen. We rijden +/- 20 minuten omhoog en omlaag, botteren tegen 20 kilometer per uur en dan plots wordt de weg versperd door een boom, dus terugkeren. Een geluk dat het nu gebeurt en niet binnen 2 uur of zo. Dus naar de rode weg terug  en zo om het Lake Arenal heen naar Tilaran. Deze weg moet goed zijn, maar is dat helemal niet: veel putten in de weg die ons verplichten heel traag te rijden. Op de 41 kilometer naar Tilaran doen we toch bijna 2 uur. Het regent en is donker erbij ook nog, wat het nog extra moeilijk maakt. Dikke fok en fog, want er hangt hier overal dikke mist en het is aan het regenen en hard aan het waaien. Dat is waarschijnlijk voor de rest van de dag. Gelukkig dat we nu niet hier moeten zitten om de Arenal te zien, want we zien nog geen 20 meter ver, laat staan de vulkaan. We stoppen na een vermoeiende rit in Tilaran en zoeken iets klein om te eten: appels en banaan met toastbrood.

Even pauzeren en dan op weg naar Santa Elena en Monteverde. We rijden 20 meter fout en een jonge Costaricaan verkoopt ons een ‘gedetailleerde’ kaart hoe we erheen moeten rijden. Neig in’t zak gezet, want van hier is het allemaal perfect klaar en duidelijk aangegeven. We verdenken de inwoners van dit dorpje ervan de borden weggenomen te hebben om zo hun kaartjes te kunnen verkopen. Volgens hen hebben we er de bouw van een school mee gesteund, dus dat is ook al iets. Nu op en neer, net zoals de weg deze morgen naar Pital, maar nu nat en glad en mist en soms heel steil. Een geluk dat we een 4 x 4 hebben. Normaal is het ongeveer 3 uur rijden, wij doen het in 2 en we komen na nog wat gezoek in Santa Elena om 16 uur aan in het hotel: Heliconia. Goede ontvangst; we krijgen een cocktail met rum en kunnen dan naar de kamer. Terwijl we iets drinken, krijgen we uitleg over mogelijke uitstappen voor morgen. Nu eerst even rusten en dan het dorpje verkennen.

We lopen naar beneden en passeren de Frog Pond. We nemen ongeveer een uur de tijd om eens binnen te wippen en zien veel kikkers, padden en we krijgen er uitleg bij van een gids. Hij beperkt zich meestal tot te zeggen welk dier erin zit en waar het zich bevindt. Cool. De kikkers in het regenwoud waren net iets cooler, want daar zie je de dieren echt in hun natuurlijke leefomgeving. Dan gaan we verder naar het centrum, kopen sigaren en gaan dan terug naar boven naar het hotel. Het is al donker en we hebben honger. Vlak tegenover het hotel is een pizzeria. Daar gaan we binnen, volle chiqué, maar veel meer blasé. Eerst eten we en slaatje (voor 2) en dan een Pizza Vegetariana (Eef) en Sea Bass (Timo). Lekker en niet duur. We gaan na het eten terug naar het hotel en boeken voor morgen een ‘begeleide’ uitstap. Ze zullen ons naar Santa Elena Could forest brengen, daar kunnen we de skywalk doen, tentoonstelling ‘Jewels of the rainforest’ en voor Timo ‘The Hummiongbird Garden’. Terug op de kamer installeren we ons muskietennet, roken een sigaartje en gaan weer vroeg slapen, zo tegen 21 uur.

 

Dinsdag 13 december 2005: Monteverde skywalk, kolibries en insekten

Door het muskietennet hebben we nu slechts 2 beten. Joepie! Het bed liet wel wat te wensen over, maar we hebben desondanks goed geslapen en voelen ons goed. Ontbijtbuffet, kaas, fruit, brood met koffie. OK. We rijden naar Santa Helena, willen geld afhalen, even surfen en shampoo kopen. We hebben pech dat de elektriciteit is uitgevallen, dus dat surfen zal nog niet lukken. We kopen shampoo, rijden even naar Monteverde zelf, maar daar is zeker geen botten te zien, dus terug naar Santa Helena. De bankautomaat werkt wel en dan weer niet. We huren 30 minuten internet, de stroom is terug, sturen een mailtje en gaan dan nog eens proberen bij de bank. Net als we geld moeten krijgen, valt het systeem en de stroom uit, kaart is ingeslikt. STRESS! Timo de bank in om de kaart terug te vragen, Eef wacht bij de automaat zelf, moest de kaart eruit komen. Slechts 1 persoon in de bank spreekt Engels, dan blijkt dat een beetje Spaans kennen wel goed meegenomen is. Timo: Blijven leren, jong. Na een kwartier (om 10 uur) duikt de kaart al op, maar we krijgen ze nog niet terug. Ze moeten eerst eens iets nakijken, om te weten dat er geen transactie gebeurd is of zo. Blijikbaar niet, Timo ondertekent dat papier, hij zal hen maar geloven zeker. Om 10:10 heeft Timo terug zijn kaart in de hand, maar nog steeds geen geld. We hebben nog 10 minuten om naar het hotel te rijden, want om 10:20 komen ze ons daar oppikken.

Geluk! We zijn nog ruim op tijd. We stappen in het busje en worden vlakbij Santa Helena Cloud Forest afgezet. De skywalk is voor ons zonder gids. Met gids had waarschijnlijk vandaag niet veel gegeven, want het regent, is mistig en dan laten de dieren zich niet echt snel zien. We zijn wel serieus onder de indruk van de grootheid van het cloud forest. We lopen over bruggen, die een 30 of 50 meter boven de grond hangen en we wandelen nog steeds niet helemaal boven in de toppen van de bomen. Er zijn er nog steeds die er een 20 meter boven uitsteken. Alles is hier veel groter. Er groeien planten op de bomen, lianen: op sommige bomen groeien meer andere planten, dan dat die bladeren heeft. Je kan het bijna niet uitleggen, je moet het echt gezien hebben. We hebben een paraplu bij ons en dat blijkt ook nodig te zijn. Eef heeft genoeg een aan KW, maar als het echt begint door te regenen, komt ze gezellig bij Timo onder de paraplu. We doen de skywalk van 10:50 tot 12:30. Heel tof.

Dan is het tijd voor de tentoonstelling ‘Jewels of the Rainforest’ van Richard Whitten. We beginnen met een video over het leven en werk van die persoon. Hij heeft in de loop der jaren oingelooflijk veel insekten onderzocht, gefilmd, verzameld en nu worden die beestjes hier tentoongesteld in een museumpje in het cloud forest. Er zijn vooral veel vlinders en motten, maar ook andere insekten. Je krijgt er te zien van Costa Rica specifiek, maar hangen ook exemplaren van andere continenten en andere algemene info over biodiversiteit en ziektes en zo. We krijgen nu echt goede uitleg van onze privé-gids Henri. Tof. We zijn blijkbaar de eerste Belgen, die het museum bezoeken, dus we schrijven iets in het gastenboek. Dan warmen we even op in het winkeltje vlak bij het forest. Daar komt iedereen een beetje droogte en warmte zoeken.

We drinken en eten iets en gaan dan naar de hummingbird garden. Daar wacht Timo al heel lang op en nu is het moment daar eindelijk. Op een open plek in het bos, vlakbij de ontvangstruimte, staan ongeveer 5 voederplaatsen voor kolibries. Er hangt honingwater in speciaal voor kolibries ontworpen voederbakjes. We dachten er een paar te zien, ja een paar 100 is beter. We staan onder de paraplu te kijken naar de vogeltjes, schitteren gewoon hoe die door de lucht kunnen klieven. Ze zoeven van boven naar beneden van voor naar achter en opnieuw terug. Je kan echt heel dicht (vanop 30 centimeter) tegen de bakjes komen en zo de vogels heel goed bekijken. Het is nog altijd aan het regenen, dus we bekijken alles rechtstaand van onder de paraplu. Sommige kolibries zijn echte kamikazes, je hoort ze vlakbij je oren voorbij zoeven en zoemen, wanneer ze elkaar in de veren zitten. Echt bangelijk. Als het beter weer was konden we hier nog langer dan een uur staan, maar nu krijgen we kou en gaan terug naar binnen. Daar wachten we een klein half uurtje en worden terug naar het hotel gebracht. Daar douchen we ons en beginnen te aperitieven: 3 caipirinha per persoon en dan eten.

Het is happy hour, dus we betalen niet echt zo veel voor de cocktails. Het speciale was dat ze niet met gewone limoen gemaakt waren, maar met mandarijnlimoen. Dezelfde vorm, bijna dezelfde smaak, maar heeft de kleur van een mandarijn. Tijdens het aperitief hadden we eigenlijk al gekozen wat we gingen eten : kip en een brochette en een slaatje. De ober stelde echter hun ‘dagdelicatesse’ voor: soort van fruit de mer, maar warm klaargemaakt met garlic en brandy. Daar konden we geen neen tegen zeggen. Eerst krijgen we een salade klaargemakt aan de tafel. Dressing met olijfolie, 1 rauw ei, mosterd, ansjovis, kappertjes, look, gemalen kaas, bacon en broodkorstjes. En dit over de sla: heerlijk! Cesar salad. Daarna beginnen ze met het hoofdgerecht: 2 pannen worden ingesmeerd met mandarijnlimoen, daarna olijfolie. Achtereenvolgens gingen in de 2 pannen: kreeft (elk 1), krabscharen, kokkels, mosselen, inktvis, scampi’s, rivierkreeftjes, gamba’s, ... Alles wordt geflambeerd met brandy. Lekker, lekker, lekker, we krijgen er ook nog wat rijst en groentjes bij, maar daar eten we bijna niet van. Achteraf nog geflambeerde bakbanaan met een bolletje ijs. Dat zouden we anders nooit bestellen, maar ja het zat erbij en was nog lekker ook. Helemaal vol-ge-fret gaan we tegen 20 uur terug naar ons bungalowke nummer 36. Daar lezen we nog een beetje en beslissen eindelijk welke weg we morgen gaan nemen. Dan maffen, het is al 21:00!

 

Woensdag 14 december 2005: Op naar La Fortuna – Vulkaan Arenal

Na een slechte nachtrust door een te klein en te kort bed (we wilden ook persé met 2 in één bed kruipen) staan we op om 7:45, later dan normaal. We schrikken dat het al zo laat is en pakken alles in. We steken alles in de auto en gaan ontbijten. Iedereen is heel vriendelijk, ah ja, gisteren 150 $ opgedaan (caipirinha’s en kreeft) en nog eens 3 $ fooi gegeven. We ontbijten vrij snel: bokes, sap, koffie, ananas, chocoladecake, ontbijtkoekjes, kaas. We rekenen af bij Alba, meisje dat lijkt op Laetizia en dan zijn we weg. We vertrekken rond 8:45. Niet meer naar Tilaran nu,  maar we nemen de weg naar Las Juntas. Die is al niet veel beter dan die naar Tilaran, maar die brengt ons veel sneller bij de snelweg, de Interamericana. We zijn op de Interamericana tegen 10:00 en rijden dan richting San Ramon.

Eef heeft nog maar een kwartier het stuur overgenomen en we worden tegengehouden door de politie. Lap. Zij mag niet rijden, we hebben gekozen dat er maar 1 bestuurder is en nu is ze net bezig en we hebben al politie aan ons been. Maar het gaat daar niet over. Ze reed 82 en de maximum snelheid was 80. Pech. 10.000 Colones of 20 $, directe inning, geen compassie. We rijden dan maar verder met wat shit rond San Ramon door wegenwerken, een serieuze file in hete temperaturen, niet zo leuk. Daar nemen we de rode weg naar boven naar La Fortuna, daar gaat het erg steil naar boven en naar beneden soms en we krijgen problemen met de koeling van de Terios. Straks eens naar kijken. We vinden het hotel ‘Lomas Del Volcan’ vrij snel en kunnen inchecken tegen 14:00. We krijgen bungalow 309 toegewezen. Het voorlaatste van het domein. Kei-cool, graaf, beestig: 2 mega-bedden, een hele grote badkamer en 2 terrassen. Één vooraan om naar de aapjes in de bomen te kijken en één achteraan met zicht op de Arenal.

Van de vulkaan zien we echter niks, die is volledig omhuld door wolken, hopelijk zien we hem vandaag of morgen. We pakken uit (+/- 15:00) en gaan zwemmen (fris) en bubbelen (hot). Na een uurtje zijn we verrimpeld en komen we eruit. Zalig, compleet relaxed! We nemen een douchke, halen 4 pintjes (Pilsen) en genieten op ons terras van de vogels en de apen. Paradise part 2 (Part 1 was Lagauna del Lagarto Lodge). Tegen 18:00 naar beneden om te eten, maar er is pas buffet om 19:00. Dus drinken we nog 2 pintjes. We eten soep (soep met pannenkoekenreepjes en pompoensoep), een slaatje met vanalles, pasta met tomatensaus, kip à la Costa Rica, gevulde courgetten met puree, rijst met palmharten, vis met lekkere groenten en saus. Veel en lekker. Dessert moeten we niet. We gaan terug naar ons terras en drinken ons laatste pintje uit. Heel moe gaan we slapen... Rond 1 uur worden we wakker en zien we van in ons bed De Arenal volledig. Alles helder, geen wolken. Zalig! Wel zijn we te tam (en er zijn te veel muggen) om uit ons bed te komen. Zzzzzzzzzzzzzzzzz

 

Donderdag 15 december 2005: Vulkaan en Caño Negro

Deze nacht zijn we veel wakker geworden, maar we hebben wel de vulkaan al volledig gezien. Het was tamelijk licht deze nacht en we hebben alles zonder het minste wolkje kunnen zien. Prachtig. We zijn vroeg wakker en hopen nu ook overdag de Arenal te zien. Not! We zetten wat koffie en proberen een glimp te ontwaren van de vulkaan vanop ons terras. Voorlopig niks. De koffie is op en we gaan ontbijten: rijst en bonen, ei, brood en een mooi en lekker buffet. Tijdens het ontbijt klaart plots de hemel uit en zien we de Arenal met slechts een klein beetje wolk. Graaf! Nu kunnen we met een gerust hart vertrekken naar Caño Negro. We hadden gisteren wat aan het twijfelen geweest. Wat als we weg zijn en enkele minuten de vulkaan zichtbaar is. We moeten dat dan net missen omdat wij in Los Chiles zijn. Of als we de hele dag wachten en niks te zien krijgen en niet naar Los Chiles gaan, dan hebben we een hele dag niets zitten doen. Nu is het goed. We hebben de vulkaan goed gezien en we kunnen vertrekken naar Los Chiles.

Tegen 9:30 zijn we weg uit La Fortuna en nemen de weg 120 kilometer naar het noorden, vlakbij de grens met Nicaragua, nu iets westelijker dan in Boca Tapada. We leggen die afstand af in 1.5 uur en komen rond 10:00 aan in Los Chiles. De weg was goed, dus dat is eens wat anders en toffer vooral. Er spreekt ons een Costaricaan aan om met hem als gids de Rio Frio en Caño Negro te verkennen: 16$. OK. We zijn we met een bootje tegen een slakkegangetje, maar dat wil zeggen dat we meer dieren zien dan vorige keer, in de Lagarto Lodge. Het begint al met 2 ijsvogels en een paar aalscholvers. We sputteren verder over de Rio Frio en zien ettelijke kaaimannen, lizards (Jezus Christ, zij noemen die ook basilisk), apen (howler monkeys en spider monkeys), witter reigers, kleine donkere baluwe, iguana’s, gieren in de lucht. Zo varen we traag over de rivier. Een vogel, familie van de quetzal, een reigersoort met een dikke bek, veel lizards, iguana’s en kaaimannen.

Vlak voor de stop zien we een luiaard met een baby, een prachtig gezicht. Genieten! We leggen even aan en lopen wat rond bij een boederij en zien de vissen in een bassin, vissen van de Rio Frio; carfish?? - Ondertussen hebben we gevonden dat het een atractosteus tropicus (tropical gar, kaaimansnoek) is - We vertrekken iets later naar het eigenlijke reservaat Caño Negro, maar daar is in het droge seizoen niet veel te zien. Nu is het slechts een kleine moerasvlakte, in het natte seizoen staat het water hier naar het schijnt 2 meter hoger en dan is de enige weg erdoor per boot, nu geraakt ons bootje slechts enkele meters ver en dan keren we terug. We betalen onze toer. Het blijkt sixty $ te zien en niet sixteen. Een klein beetje fout verstaan. Maar het was de moeite, dus dan maakt het minder uit.

Onze gids vaart nu iets rapper terug, stopt even bij vleermuizen en vaart dan naar een mooie boom en haalt een vrucht van de boom; iets dat op een banaan lijkt. Hij snijdt er wat in, geeft het onderste stuk aan Eef, zegt Timo dat hij het bovenste deel moet vastnemen en eraf moet trekken. Er komt een prachtige bloem tevoorschijn: de nationale bloem van Nicaragua. Prachtig. Onderzoek op internet heeft al uitgewezen dat dit (patsjira) niet de nationale bloem van Nicaragua is. Dan varen we in 1 stuk terug naar Los Chiles.

We nemen de auto terug naar La Fortuna en merken dat die de hele tijd niet gesloten was. Goed bezig. We rijden in 1 keer naar La Fortuna en proberen nog geld af te halen, geen geluk. In de bank duurt het te lang, dus naar het hotel. Nog wat plonsen en naar de Arenal kijken, een aperitief drinken, verslag schrijven en gaan eten. Het is opnieuw buffet en het is bijna identiek aan gisteren. We proberen ons niet te ergeren aan de groep degoutante Amerikanan, maar da’s niet gemakkelijk. De groep Nederlanders die er is is zelfs kalmer dan die. Soit, we laten het ons toch smaken en gaan op tijd terug naar de bungalow. Daar drinken we nog iets en gaan pitten, hopelijk beter dan gisteren.

 

Vrijdag 16 december 2005: Vertrek van Arenal naar Rincon de la Vieja

Deze nacht iets beter geslapen. We ontbijten (buffet). De Arenal laat zich ten afscheid in volle glorie zien en bewonderen. Dikke feest. Om 8 uur checken we uit en nemen de auto over eerst goede weg naar Tilaran en Liberia. We zien de Arenal nu langs de andere kant. We bereiken Lake Arenal nu met open weer en dat is een veel mooier zicht dan toen we hier de eerste keer kwamen. We rijden verder weer langs het stuk slechte weg rond het meer. Deze keer is het minder erg, omdat we tenminste iets te zien krijgen. De weg is nog steeds even klote. We zien onderweg een neusbeer langs de weg en een hele troep zwarte gieren (wel 20). Langs de weg liggen enkele witte zakken met waarschijnlijk voedsel in en die beesten hebben dat gemerkt en zijn nu aan het vechten op en boven de weg voor voedsel.

We nemen in Tilaran de weg naar Las Cañas. Op weg daarheen moeten we een eerste keer stoppen omdat de motor te heet wordt. We wachten een 30 minuten tot de motor is afgekoeld, gieten er nog wat water bij en zijn dan weg. We moeten nog een ker of 2, 3 stoppen, gieten er water bij, maar iets voorbij Bagaces wordt het te erg. Door de slechte staat van de Interamericana hier en door de hitte zijn we genoodzaakt de verhuurmaatschappij Adobe te bellen. Ze zeggen na enkele minuten, wanneer ze ons terugbellen, dat er iemand onderweg is. Een geluk dat we een GSM bij de auto hadden gekregen en de nummers van alle kantoren in Costa Rica.We wachten een uur en er komt een kerel aan, die ons een nieuwe auto geeft: een Terios, nu een groene.

Wij, met een 2 uur vertraging in totaal op weg. Het blijkt niet ver meer te zijn, ongeveer 1.5 uur later zijn we in hotel Guachipelin. We krijgen de volledige uitleg van wat er te doen is en rijden via de Termales naar het natuurpark Las Pailas. Bij de thermen is niet veel te zien, een plas vuil water dat borrelt, de installaties voor de volledige lichaamsverzorging met modderbad, sauna, warm en koud water. Dat doen we niet, we komen enkel voor de vulkanische activiteit en daarvoor moeten we in het park zelf zijn.

Het is nu iets voor drie en het park sluit binnen 10 minuten. We drinken iets en wandelen naar een waterval niet ver daarvandaan in de plaats van het park binnen te gaan. Het is een klein padje naar beneden en de waterval is ongeveer een 7 meter hoog. Wel eens de moeite. Een klein uurtje later zijn we terug in het hotel. Eef doet een zwemmeke, Timo schrijft het dagboek.. We bespreken de plannen en mogelijkheden voor morgen. We kunnen het park al binnen om 7 uur. Als we eerst snel ontbijten, naar het park gaan en na ongeveer 2 uur vertrekken naar Tamarindo, zijn we misschien nog ter plaatse tegen 13 à 14 uur. We zien wel morgen, wat de dag brengt. We drinken aperitief (Imperial van 17:30 tot 19:00, dan gaan we eten: buffet: slaatjes, rijst, bonen, kalkoen, meatballs, pasta puree, groentjes, ... Geen  dessert voor ons. Tegen 21:000 gaan we pitten.

Zaterdag 17 december 2005: Van Rincon de la Vieja naar Tamarindo en verkenning ter plekke

We staan weeral vroeg op. We hadden eigenlijk niet gedacht dat het zo makkelijk zou gaan, maar we hebben totaal geen last gehad nog niet van het uurverschil of van vroeg op te staan en vroeg te gaan slapen. Misschien wordt het in het teruggaan iets anders. Veel hadden we niet uitgepakt, omdat we slechts één nacht bleven, dus moeten we ook niet veel terug inpakken. Dat is gemakkelijk. We zijn klaar om 06:45, maar kunnen pas gaan ontbijten om 7 uur, dus doen we nog een korte wandeling en maken wat foto’s. We ontbijten: fruit, brood, eikes, rijst met bonen, koffie, fruitsap.

Tegen 8 uur zijn we weg richting Tamarindo. Eerst nog een dik half uur botteren, tegen 08:45 in Liberia en tegen 10:15 in Tamarindo. Even zoeken naar het hotel ... We krijgen bungalow 314 toegewezen. Mega-bed, grote badkamer, met dito bad. Safe, mini-bar, airco, TV,... alles op en aan. Beestig, ideaal om de congé mee af te sluiten. We pakken uit en tegen 11 uur gaan we een kijkje nemen aan het strand, dat vlakbij is. Prachtig, mooi, schitterend! We stappen verder, richting weg van Tamarindo en doen ook een zwemmeke. Het is gewoon zalig hier. We zien hier ook hele grote bruine pelikanen. Na twee uur zijn we terug weg; we besluiten het dorpje te verkennen. We stoppen aan het supermarktje ‘Dos Piños’  en drinken water en limonade, want we hebben allebei veel dorst.

Dan halen we geld af (Dollars) in een high tech bankautomaat. Het lukt van de eerste keer en de vriend (Mastercard) wordt niet ingeslikt. Cool. We slenteren wat verder en kopen kaartjes , sigaartjes en een paar souveniers; we eten nog een GOE hamrburgerke bij ne pee met een graaf barke. Lakker. Het is trouwens de eerste keer dat we ’s middags iets eten.. We keren terug en kopen onderweg pintjes en water. Terug in de bungalow douchen we ons, wassen ons haar (joepie, een haardroger) maken ons klaar  en tegen 16:30 gaan we terug naar het strand. We zien weer pelikanen en heel veel krabbekes, die in het zand kruipen als je nadert.

We genieten van de prachtige zonsondergang. Om 17:30 is de zon onder. We blijven nog even zitten en aperitieven dan op ons terras. Tegen 19 uur gaan we eten in het restaurant. Timo eet tonijn met rode pepersaus, Eef eet fish goulash, lekker pikant en met bonen. Voorafgaand nog een cesar salad (ook goed!). Moe maar voldaan van deze mooie dag, gaan we terug naar de 314, kijken nog wat TV en gaan slapen tegen 21 uur. Om 22 uur wordt er gebeld!! We hadden niet getekend voor het avondeten! Soit. We doen onze ogen terug toe en slapen verder. Zzzzz.

 

Zondag 18 december 2005: snorkelen en tammen

Goed geslapen staan we op om 06:30. Prachtig weer, goed warm. We gaan ontbijten tegen 7 uur en zetten koers naar Playa Conchal, waar we gaan snorkelen. Op een klein half uurtje zijn we er en duiken direct het water in. Timo toch. We zitten op een groot strand Playa Brasilito, maar daar zie je geen hand voor ogen door de erg sterk stroming. Niet ideale omstandigheden dus om te snorkelen.We nemen de Terios over het strand en rijden vlak langs het water naar Playa Conchal. Daar is het kalmer water. We snorkelen even. Timo eerst even alleen, ziet kleine blauwe visjes, een paar zwart en geel gestreepte, krabbetjes en een kleine zeeslang. Wanneer we samen teruggaan, is de stroming erger en door het opwoelende zand zien we niet meer visjes dan voorheen. Een half uurtje later leggen we ons neer op het schelpenstrand en rusten wat uit. De schelpjes zitten tot in onze shorts. We liggen wat, kijken naar de bruine pelikanen, die op de rotsen zitten en naar de overvliegende fregatvogels. Een koppeltje vliegt constant over het strand op grote hoogte, maar we hebben ondertussen al zo geoefende ogen om dieren te ‘spotten’ dat ze direct opvallen.

Na ongeveer een uurtje hebben we het gehad (zoals steeds) en rijden terug naar Tamarindo. We douchen de schelpjes van ons af, schrijven het dagboek met een pintje en zorgen dat we alles weten voor morgen. Bweik, weg, da’s veel minder tof nieuws.  Nog een half uurtje genieten en morgen een halve dag rijden en dan vliegen. We rusten wat aan het zwembad en doen nog een plonske. De chloor snel afspoelen en dan kunnen we beginnen inpakken. Tegen zonsondergang zijn we klaar en we kunnen die nog eens gaan bekijken op het strand. Weerom schitterend. We gaan deze keer eten niet in het restaurant van het hotel, maar in het dorpje zelf. Het is geen probleem om hier in het donker te rijden, we hebben het traject al een paar keer gedaan, dus we kennen de weg al. We eten een slaatje en dan kalamares met look, veel look (Timo) en een grote fish-and-meat-brochette op een bed van sla (Eef). Tegen 21 uur zijn we moe en gaan we slapen. Timo kijkt nog naar Mission Impossible op TV en gaat tegen 22:30 ook pitten.

 

Maandag 19 en dinsdag 20 december 2005: Vertrek

Om 5:50 staan we op. We hebben een lange rit voor de boeg, dus we moeten zorgen dat we op tijd weg zijn. We geraken zonder veel problemen tot aan het verhuur-kantoor van Adobe vlak bij de luchthaven. Op 5 uur (rond 11.15u) staan we er. We heben er een helse rit opzitten. Eerst een uur over de gekende slechte wegen, dan naar Liberia de Interamericana op en vandaar via een slecht stuk snelweg naar San Ramon en zo naar de luchthaven. We hebben geluk deze keer. De werken, die we ervoor hadden gehad, zijn nu weg en dat is goed, het gaat vlotjes. Ook het kantoor van Adobe vinden we snel en daar brengen we de wagen binnen.

We betalen met de Mastercard alle resterende kosten, verzekering en een beetje benzine. Dan brengen ze ons in een busje naar de luchthaven zelf. Daar betalen we 52 $ verblijfstaxen en vullen opnieuw alle nodige papieren in voor de VS. Wat een papierboel, enkel voor een transfer. We kunnen op tijd (14:50) naar Orlando vertrekken. Tegen 19 uur zijn we in Orlando. Daar kunnen we terug vertrekken om 21 uur. Nu in het terugvliegen is het slechts 8 uur vliegen van Orlando naar Amsterdam.

Timo heeft het geluk dat hij toch een 3 uur kan slapen, Eef slaapt voor geen minuut. Om 11:11 op dinsdag 20 december ondertussen landen we in Schiphol. We moeten enkel wachten op de bagage en dan kunnen we de trein terug naar Mechelen nemen. Roel belt even, Maurits belt ook. Hij zal ons komen ophalen aan het station van Mechelen. Om 12:40 nemen we de trein naar Mechelen en om 15:00 komen we daar aan. Slapen kunnen we op de trein niet, maar uitrusten toch wel. Maurits komt ons oppikken en dan komt er een mooi einde aan een fantastische vakantie. Mooie liedjes duren niet lang, die mooi liedje duurde toch 11 dagen.

 

Costa Rica, here we come again in December 2006! Uitgesteld tot 2008 door de bouw van ons huis.

 

BANGELIJK, SCHITTEREND, ONGELOOFLIJK, ONREALISTISCH, MAAR ECHT MEEGEMAAKT.

 

We hebben ook een korte lijst gemaakt van de dieren, die we tijdens onze reis gezien hebben, in alfabetische volgorde. De lijst bevat vooral de Engelse benaming en de Latijnse (indien gekend). Hier volgt de lijst, die zeker niet alles zal oplijsten. Voor sommige soorten, zoeken we immers nog de correcte naam op.

 

Anhinga (Anhinga anhinga)

Bananaquit (Coereba flaveola)

Black Vulture (Coragyps atratus)

Blue-gray Tanager (Thraupis episcopus)

Boat-billed Heron (Cochlearius cochlearius)

Brown Pelican (Pelecanus occidentalis)

Cattle Egret (Bubulcus ibis)

Chestnut-mandibled Toucan (Ramphastos swainsonii)

Clay-coloured Thrush (Turdus grayi)

Collared Araçari (Pteroglossus torquatus)

Common Caracara (Polyborus plancus)

Common Caracara (Polyborus plancus)

Great Blue Heron (Ardea herodias)

Great Egret (Ardea alba)

Great Green Macaw (Ara ambigua)

Great Kiskadee (Pitangus sulphuratus)

Great-tailed Grackle (Cassidix mexicanus peruvianus)

Green-Crowned Brilliant (Helixiodoxa jacula henryi)

Green Kingfisher (Chloroceryle americana)

Keel-billed Toucan (Ramphastos sulfuratus)

Lineated Woodpecker (Dryocopus lineatus)

Little Blue Heron (Egretta caerulea)

Little Tinamou (Crypturellus soui)

Magnificent Frigatebird (Fregata magnificens)

Mangrove Swallow (Tachycineta albilinea)

Montezuma Oropendola (Psarocolius montezuma)

Northern Jacana (Jacana spinosa)

Olivaceous Cormorant (Phalacrocorax olivaceus)

Orange-Chinned parakeet (Brotogeris j. jugularis)

Passerini's Tanager (Ramphocelus passerinii)

Purple-throated Mountain Gem (Lampornis calolaema)

Red lored amazon (Amazona autumnalis salvini)

Red-crowned  woodpecker (Melanerpes  rubricapillus)

Ringed Kingfisher (Ceryle torquata)

Scarlet Macaw (Ara macao)

Shining Honeycreeper (Cyanerpes lucidus)

Turkey Vulture (Cathartes aura)

Violet  sabrewing (Campylopterus  hemileucurus)

White-Tailed Trogon (Trogon viridis chionurus)

White-throated mountain-gem (Lamporis c. castaneoventris)