Reizen Azië

Landeninfo Azië

Reizen

     

Fotoalbum Egypte Dahab

 

Dinsdag 06 september 2011: Vertrek naar Dahab vanop Schiphol

Na nog een drukke werkweek vorige week en een drukke werkdag gisteren is de tijd aangebroken om vandaag te vertrekken voor een weekje te gaan duiken in Egypte, naar Dahab meer bepaald. Timo is daar nog niet geweest en Jurgen is nog niet eerder gaan duiken in Egypte, dus we hebben er allebei zin in. Afspraak was rond iets over negen bij Timo thuis en vandaar vertrekken we naar Schiphol. Alles was geboekt via de site van SeaSeeTravel.nl en die vluchten vertrekken allemaal via Amsterdam. Dat is wel iets langer rijden dan Zaventem, maar met dank aan de firmawagen van Ju en de prijs die we hiervoor betalen is dat echt niet erg. Voor een vlucht met hotel (half pension) en een duikpakket van vijf dagen erbij betalen we iets meer dan 1200 Euro voor twee personen, dus qua prijs zat dit al heel erg goed – je kan er bijna niet voor thuis blijven. Ju is een klein half uurtje te laat, Timo neemt afscheid voor een weekje van thuis, van Veerle en Cartouche en dan zijn we weg naar Amsterdam met de bagage in de auto en een hele berg verwachtingen. Maar Egypte is een mekka voor duikers, dus dat zal het in Dahab ook wel worden, hopen we.

Het verkeer verloopt vlot, het uur zal daar ook voor iets tussen zitten en op een kleine twee uur bereiken we de luchthaven in Schiphol. We zoeken de Long Term Parking die Ju gereserveerd had op voorhand (55,00 Euro voor een week, dus ook niet zo duur) en alles is direct in orde. Met de kredietkaart waarmee je reserveert kan je perfect op de parking en dan zoeken we een tien minuutjes naar een plaats om de auto te zetten. We vinden in rij 511 nog enkele plaatsjes vrij. We stappen met de bagage terug naar het begin van de parking waar we een bus opkunnen om ons naar de vertrekhal de brengen. Er zijn twee haltes hier en we nemen de eerste de beste. Dat blijkt dan ook nog onmiddellijk de goede te zijn, dus dik OK. Check in balie 5 is de onze en we zijn na een kwartier aanschuiven al snel de grote valiezen kwijt. Even langs de paspoortcheck van de douane en dan kunnen we onze eerste pint drinken van de dag. Tja, bier kunnen we hier niet krijgen want ze serveren hier enkel Heineken en Heineken Extra Cold, tja, als we gaan andere keuze hebben natuurlijk. Hiermee luiden we echt het begin in van de vakantie. We hebben nog geen van beide echt de indruk dat we gaan vertrekken, maar eens op het vliegtuig zal dat wel veranderen.

We verliezen de tijd niet uit het oog en moeten om 13:30 al bij de gate zijn (D57). Snel nog een snack in onze mond steken (Mars, Twix en een dubieus soort koekje) en dan kunnen we via de laatste douanecheck naar de wachtruimte aan onze gate. Elke gate hier in Schiphol (in dit gedeelte tenminste) heeft een aparte metaaldetector en een band om de handbagage door te laten lichten. Geen problemen, dus verder naar het vliegtuig. Onze plaatsen zijn allebei aan het gangpad 21E en 21D, vlakbij de vleugels. Op zich hebben we er niks op tegen: het is zelfs gemakkelijk wanneer we ons even willen rechtzetten of eens naar het toilet moeten. Alles OK. Het vertrekuur wordt met een kleine twintig minuten verlaat en uiteindelijk zijn we onderweg tegen half drie. We zijn al een halve dag onderweg en nu pas kunnen we vertrekken. De vlucht duurt vier uur en een half en alles verloopt vlot. We drinken iets (weer geen bier beschikbaar) en eten nog een paar van die kleine snacks op. Ze spelen een film, maar daar besteden we geen aandacht aan en alleen naar een aflevering van Friends kijken we even. De rest van de tijd brengen we door met wat lezen, rusten, niks doen, even opstaan voor de buren en al bij al is het tamelijk vlot dat we in Sharm El Sheik aankomen. Dat is de luchthaven hier in de Sinaï waar we de Egyptische grond het eerste voelen. Snel met een busje van het vliegtuig naar het luchthavengebouw en daar allereerst een visum aanschaffen. Er staat daar niemand te wachten van Skytours die ons hadden moeten ontvangen, dus we kopen gewoon een visum bij de eerste de beste. Twintig Euro voor een visum van vijftien Dollar, een echte rip-off, maar ja dat zijn we wel gewend van Egyptenaren zeker.

Dan gaat onze route verder via de douanecontrole die even van ver naar onze visums en paspoorten kijkt en er de verplichte stempels in zet, verder naar iemand die controleert of het wel goed gedaan is en dan naar de bagageband. Amai, zo vlot is het nog nooit gegaan. Op minder dan vijftien minuten zijn we aan de bagageband en dat is echt wel dik OK. Daar moeten we ook maar vijf minuten wachten en dan komt de bagage van Ju er al aan en binnen de minuut ook die van Timo. Echt ongelooflijk hoe goed het hier vooruit gaat. Dan naar buiten, daar staan er wel mensen van Skytours en die begeleiden ons naar bus Five voor onze transfer naar Dahab, naar Daniela Village. Ju vraagt zich af door de nog hoge temperatuur of dit echt wel een goed idee is geweest – ja dus. Het is hier al avond en goed donker en zelfs nu is het nog meer dan dertig graden. Nu alleen nog een half uur wachten tot iedereen hier op de bus zit om te kunnen vertrekken. Timo staat echt verwonderd dat het allemaal zo vlotjes verloopt hier. Zo goed is het tot nu toe nog nooit gelukt om van het vliegtuig te komen en op de bus te zitten. En dan verlaten we de verlichte omgeving van de luchthaven van Sharm en vertrekken met de bus naar Dahab.

Dahab is goud in het Arabisch en is een dorp dat nog bekend staat voor zijn rust en voor de bedoeïenen. Als het allemaal klopt gaan we een erg rustige week tegemoet en dat is ook wel een beetje de bedoeling. We rijden door de Sinaï-woestijn door de nacht, want het is hier snel donker naar het bedoeïnendorp Dahab. Ju is al de hele tijd aan het kijken door het raam en kijkt naar een schitterend fotogeniek landschap. Vaak is dat door de bergen hier ook zo, maar door de nacht zien we er niet zo veel van. Zoals gewoonlijk moet de buschauffeur zich door wegversperringen manoeuvreren om daarna tegen een rotsnelheid zijn weg verder te zetten. Het eerste hotel bereiken we na iets meer dan een uur reistijd. Daar zetten ze vier personen af en dan gaat het nog een klein half uurtje verder naar ons hotel. We rijden door de winderige, stoffige, vuile straten van het dorp zelf. De Egyptenaren zijn hier nog allemaal wakker en zitten op hun stoel niks te doen of drinken een thee of zitten aan de tuit van een waterpijp te lurken. Terwijl wij door de straten rijden gaat het leven hier gewoon verder zijn gang, zonder enige aandacht te schenken aan de passerende toeristenbussen. En dan uiteindelijk komen we aan in Daniela Village. We krijgen kamer 209, vullen nog een paar papieren in en gaan naar de kamer.

De kamer is OK, niet echt nieuw, maar wel proper en groot genoeg en er staat nog avondeten voor ons. Drie sandwiches met wederom geen bier – zelfs hier in de mini-bar serveerden ze Heineken. We passen eerst onze kledij aan, want de lokale temperatuur is nog rond de dertig graden en het is al tien uur ’s avonds. Met België is er ook geen uur verschil. Een jetlag zouden we sowieso niet gehad hebben, maar dit is echt wel makkelijk. We eten het avondeten op op ons terras en gaan dan nog een stapje in de wereld zetten. En daarmee bedoelen we gewoon een pintje zoeken. We gaan even op ontdekking aan de receptie: daar op de eerste verdieping staat entertainment zoals een biljarttafel, een pinpongtafel en nog een paar andere zaken. Na één minuut zijn we er weer weg en vragen de receptie waar we nog iets kunnen drinken. Die zegt dat aan de poolbar iemand zal zijn binnen de tien minuten, dus wij daarnaartoe. Dan krijgen we uiteindelijk ons eerste en tweede pintje voorgeschoteld en kunnen een Sakara drinken. Alles beter dan dat Hollandse bier. We krijgen de kans om nog een tweede te bestellen, maar snel want de bar sluit om elf uur en dat is het bijna. We praten nog wat over hoe deze dag al verlopen is en wat de verwachtingen zijn van deze duikweek.

We drinken de eerste pint daar op het terras en de andere op ons eigen terras met zicht op de zee en het zwembad. Het is een leuke kamer en een leuk terrasje, misschien een beetje verouderd, maar morgen zal het nog leuker zijn wanneer de zon schijnt. Er staat de hele avond al een heel warme zachte wind en die zorgt ervoor dat we zeker de airco moeten opzetten om te slapen, want anders zou het niet te doen zijn. De eerste indruk is dat het hier heel erg kalm is. Op die paar uur dat we hier zijn zien we ongeveer tien mensen en daarvan zijn er al drie van het hotel zelf. Heel erg kalm en rustig en de sfeer die hier hangt is ook helemaal anders dan in andere Egyptische hotels. Een relaxte, een beetje je-m’en-fou-sfeer. Als je dan uit het drukke België komt is het even aanpassen, maar dat zal ons niet veel tijd noch moeite kosten denken we dan. De hotels in Egypte die Timo al eerder bezocht heeft, hadden allemaal een grote groene tuin en ook dat is iets anders hier in Daniela Village. Buiten enkele kleine palmboompjes groeit hier niet veel. In de woestijn rond het hotel is dat normaal, maar ook op het stuk hotel zelf is er weinig groen te bespeuren. Uiteindelijk zijn we hier vooral voor de rust en het duiken en dat is wat we morgen gaan doen. We gaan slapen om iets voor middernacht en vallen direct in slaap. Morgen duiken!

 

Woensdag 07 september 2011: Duikdag 1: Canyon

Timo kan de slaap al niet meer vatten om half zeven, is dan al wakker en staat op. Hij gaat zich dan maar het eerste uur van de dag bezig houden met het verslagje schrijven van de eerste dag gisteren. Hij geniet van de zon die al volop schijnt. Een kat houdt hem gezelschap terwijl hij zich op de laptop een beetje bezighoudt. De kat geniet van de schaduw hier en vermijdt duidelijk nu al de zon. Een geluk dat er op het terras een muurtje een paar meter schaduw geeft, anders zou het al niet meer te harden zijn in de zon zelf. Wat gaat dit de rest van de dag geven als het nu al zo warm is. Beter dan de koude en de regen natuurlijk in België – daar was het de vorige weken al eerder herfst dan zomer, hier is het nog volop zomer en het seizoen lijkt hier nog maar net te starten. Zoals gezegd is hier niet veel drukte en niet veel te doen. Na een uur begint er zich af en toe al iemand te bewegen, maar meer dan één persoon van het hotel krijgt Timo niet te zien. Nu vallen in de zon de witte gebouwen nog meer op, steken erg af met het bruine zand op en rond het hotel, het blauwe van de Rode Zee en de lucht en Timo geniet van deze ochtend. De dag is al goed begonnen en zal zeker nog beter worden vandaag.

Rond half acht staat ook Ju op. Nog even een beetje wakker worden en dan ons eerste Egyptische ontbijt van de week. Njammie! We eten iets in het restaurant en maken er echt een groot ontbijt van. Als we het zo doen komen we de hele dag door op het ontbijt en moeten we niets meer meenemen. Als het klopt wat ze zeggen dan komen we toch na de eerste duik terug naar het hotel, dus dan kunnen we nog voldoende te eten en te drinken vinden. Jurgen zijn lichaam begint al raar te doen, LOL, eerst die warmte van Egypte en dan ’s morgens een echt ontbijt in plaats van een semi-ontbijt met koekjes of iets dergelijks. We keren nog even terug naar de kamer om alles klaar te maken en mee te nemen naar het duikcentrum. Het is een echte luxe dat we hier in het hotel zelf een duikcentrum hebben: we moeten enkel door de receptie gaan, de sleutel afgeven en dan met al ons materiaal naar het duikcentrum. Zalig zo ongeveer op vijf minuten ben je ter plaatse. We worden even gebrieft over het materiaal, maar we zeggen dat we alles bij hebben. We moeten echter botjes aandoen en niet gewoon met zwembadvinnen duiken, want het zijn hier allemaal kantduiken over rotsen en stenen, dus huren we die vinnen en botjes. Echt belachelijk want de vinnen en botjes van Jurgen zijn in de auto in Schiphol blijven liggen en Timo heeft zijn botjes en vinnen thuis achtergelaten. Eigenlijk is het wel logisch, maar daar hadden we natuurlijk niet aan gedacht. Stom maar ja. Dat weten we dan eventueel voor een volgende keer als er nog ergens kantduiken zijn.

Alles wordt relatief snel geregeld en dan kunnen we alles inladen in de pickup en de jeep. Vandaag wordt er gedoken met Ann, een Belgische, Giedo een Nederlander en wij twee en wij met vier worden begeleid door Saïd. Als iedereen klaar is brengen ze ons een paar kilometer verder naar onze duikplaats voor vandaag. Hier zijn een aantal afdakjes met kussens neergeplant en er zijn hier zelfs twee tavernes. Die moeten zo voor de extra inkomsten zorgen. Natuurlijk hadden wij geen geld mee omdat we dachten dat we terug naar het hotel zouden keren, maar dat is niet het geval. We blijven hier bij de canyon voor de twee duiken. Eerst briefing voor de Nederlander, want hij moet eerst nog een checkdive doen. Het was twee jaar geleden dat hij nog gedoken had. Wij krijgen al wel te horen hoe onze eerste duik er zal uitzien, de canyon zelf, dus briefing hebben we al. Dan moeten we echt wel een tijdje wachten om de duik effectief te starten. Eerst optuigen, dan de check-duik zelf en dan nog een uur ongeveer vooraleer we onze duik zelf kunnen beginnen. We vervelen ons niet, want Ann zorgt voor verhaal genoeg over Australië, Thailand en andere duiken die ze gedaan heeft. We amuseren ons. Een mens kan harder gestraft worden dan hier in de Egyptische zon te wachten om een duikje te doen. Ju zijn geduld wordt daarmee wel op de proef gesteld, maar we gaan ervanuit dat dit de Oosterschelde is. Beter zal het niet worden zeker?

En dan is het moment zover, het is middag en Saïd geeft ons het teken dat we ons klaar moeten maken om onze eerste duik te starten. Dat doen we met plezier. Even als Rescue Diver helpt Timo zijn mededuikers en dan stappen we naar de ‘easy entrance’ van de duikplaats. Het blijkt al snel dat we inderdaad botjes nodig hebben om hier op een deftige manier te water te gaan. Ju heeft zijn 7-mm mee en neemt al twaalf kilo lood mee, maar daarmee lukt het nog niet zo goed. Timo heeft zijn shorty met kap en die komt wel met acht kilo toe. Echt wel verrassend dat we hier zo veel lood nodig hebben. En dan begint de duik, precies om twaalf uur, we zakken en duiken dicht tegen de bodem uit tot we door een engte duiken en zo het buitenrif inkomen. Daar zien we al direct aan hoop kleine visjes, veel kleuren van de koralen, maar genieten kunnen we nog even niet. Saïd neemt ons direct mee richting canyon in het blauwe water en we zien al in de verte een grote scheur in het rif: this is the place to be, dit is de echte canyon. Een zalig zicht van boven, een scheur in het koraal en de rotsen die tientallen meter verdergaat de zee in. We blijven op ongeveer een tien-twaalf meter en palmen verder naar de entrance van de canyon. En daar is het een zalig zicht. Het blauwe van de zee steekt af tegen het bruine van de rotsen en de andere kleuren van het rif. Dan zakken we tot een twintig meter, nog even klaren en dan zijn we dieper weg. We zakken helemaal tot de bodem op 31,1 meter en daar neem Saïd een paar foto’s van ons: een paar apart en een paar in buddy-team. Leuk! Hier kunnen we niet lang blijven, want we zitten al bijna tegen de deco, niet echt erg dicht, want we hebben hier nog tien minuten. Langer dan acht voor de veiligheid en luchtverbruik blijven we hier niet.

Saïd geeft het teken dat het tijd is om terug te keren en relatief snel stijgen we terug op naar de ingang in dit geval uitgang van de canyon. Chique! Op de top zien we een lionfish en dan spot Timo een naaktslak: niet toevallig. Het is maar een gewone pyjamaslak, maar de eerste van de duik en van de vakantie en wel leuk. Daarna ziet hij er nog een tweede, maar hij wil vooral andere soorten zien dan de gewone die hij hier al in het verleden heeft gezien. We duiken de kant af en zien dat het hier echt ongelooflijk weelderig is qua kleuren en soorten. We zien een hele hoop verschillende soorten vissen, maar die gaan we allemaal deze avond identificeren. Deze duik is er niet zoveel speciaals te melden. Voor Ju wel, maar voor mensen die eerder al in de Rode Zee hebben gedoken eigenlijk niet. We zien niks speciaals, maar vinden wel dat de anemoonvisjes echt leuk zijn. We beginnen tegen een half uur duiktijd al veel minder diep te hangen en keren dan terug naar de plaats waar we gestart zijn. Daar doen we onze safety stop en duiken nog terug naar de ’easy exit’ en dan is onze eerste duik deze vakantie ten einde. Het laatste stuk is echt niet zo ‘easy’, want hier staat wel een beetje stroming. Saïd helpt Ann een handje en neemt haar mee tot waar de stroming minder is. Wij duiken met iets meer inspanning naar het einde van deze eerste duik. Voor Ju is dit fantastisch en ik herinner me nog hoe het was de eerste keer in de Rode Zee en dat was schitterend, dus helemaal niet verwonderlijk en iets beter dan in de Oosterschelde. LOL.

Dan doen we een surface-interval van een dik uur, drinken nog een beetje, lummelen wat, hangen vooral in de kussens en op de dekens, maar veel valt er hier niet te beleven. We wachten gewoon een dik uur om de tweede duik van de dag te starten. Snel over naar die start dan ook. Saïd zegt ons om iets voor twee ons klaar te maken en we doen dat snel, doen een buddy-check (Ju en Timo tenminste) en vertrekken op dezelfde plaats als tevoren. Nu gaan we niet meer zo diep als de eerste, slechts tot twintig meter en nu genieten we eigenlijk nog meer dan de eerste duik. Die eerste was de instructeur echt snel aan het duiken en nu is hij iets kalmer, dus wij ook. We gebruiken relatief weinig lucht en zijn echt op ons gemak hier in de Rode Zee. Echt schitterend. Buiten alle normale leven dat we eerder deze dag al zagen (koraalvlinders, papegaaivissen, groupers en dergelijke) zien we nu een gemarmerde murene reeds bij het begin van de duik en een valse steenvis. Een geluk dat Saïd ons die toont want anders zouden we die geen van beide gezien hebben. We zien de vlaggebaarzen dansen over de kleurrijke koralen en genieten met volle teugen. Timo geeft even de camera aan Jurgen, maar voor de rest doet hij zoals gewoonlijk zijn ding en neemt belachelijk veel foto’s onder water. We duiken met het rif langs onze rechterkant en na twintig minuten keren we terug en gaan dan richting een kleine zandvlakte. Timo is even gebiologeerd door een symbiosegrondel met pistoolgarnaal en elke keer blijft hij toch verwonderd hoeveel kleuren en soorten er hier in de Rode Zee te zien zijn. Voor wie dit nog nooit gezien heeft, moet echt eens de moeite doen om naar hier te komen. Wel rekening houden met het feit dat je niks mag aanraken, want dan word je terechtgewezen door de divemaster. We trekken ons niks aan van onterechte opmerkingen, want we genieten vooral van het spel van bijvoorbeeld de juffertjes. Groene kleine visjes zwemmen met markiezinnetjes (zwart-witte) boven de koralen en als er een duiker iets te dicht langskomt schieten die allemaal als één vis terug naar de bescherming van de koralen.

Op het keerpunt van de duik staat een grote pinnacle en daarrond blijven we even hangen om van het schouwspel te kunnen genieten. Echt dik OK. Vooral Timo heeft oog voor de kleinere dingen en de details. Hij ziet enkele kleine soorten slijmvissen maar doet niet de moeite om iets aan Ju te tonen. Als hij elke keer zoiets zou moeten tonen wanneer we iets nieuws of iets moois zien, dan doen we niks anders tijdens deze vakantie. Dan is het stilaan tijd om de duik te stoppen en op iets na het half uur doen we onze safety stop. Het duurt dan nog een kwartier voor de duik ten einde is en komen weeral tevreden uit het water. Een duik hier in de Rode Zee in Dahab is echt schitterend. Een bootduik zou het nog een extra cachet geven, maar dat zien we wel of we die doen deze vakantie. En dan zit onze tweede duik er ook op voor vandaag. Echt een leuke dag en we kijken uit naar de volgende duiken deze week. Enkele missies zijn nog om een schildpad te zien, eventueel een zeepaardje of iets anders van groot wild: haai, manta of soort rog. We zien wel. We tuigen ons af en gaan dan met de jeep terug naar ons hotel. Alles is perfect geregeld, want we moeten helemaal niet lang wachten om terug te kunnen keren. In het duikcentrum enkel de spullen spoelen en een aantal dingen tekenen qua duiktijd, diepte en dergelijke en dan terug naar de kamer. Daar alles in orde brengen voor de camera en hoes, onszelf afspoelen en dan gaan we een Sakara drinken, bekijken even de foto’s, schrijven het verslagje, maar drinken vooral een lekkere Sakara.

Dan is het tijd om naar de poolbar te gaan en beslissen om er toch een missie van de maken om aan de poolbar langs de zwembadkant eens eentje te drinken, maar nu houden we het droog en drinken nog een Sakara of twee om de tijd te doden voor het avondmaal. Dat lukt vrij goed, want we hebben best het een en ander te vertellen van de voorbije dag. We zijn allebei nog goed onder de indruk van onze eerste twee duiken van de dag. We zoeken alle verschillende soorten vissen op die we deze dag gezien hebben en dat neemt al wel wat tijd in beslag. Één van de chauffeurs van het duikcentrum komt even bij ons zitten, probeert een sigaret af te luizen en vertelt over de vouwlipharder: een natuurlijke drug als je de kop opeet. Rare jongens die Egyptenaren. Ook een Nederlander komt even socializen met ons en we praten over duiken: hij is een assistent-instructeur, maar is gestopt omdat zijn vriendin niet wil duiken. Rare jongens die Nederlanders. Dan wordt het stilaan tijd dat we iets eten, want we hebben buiten het ontbijt de hele dag nog niks gehad en krijgen honger. Wij gaan dus de logboeken en de laptop wegleggen op de kamer en gaan naar het restaurant. Daar is het een buffet met erg lekker eten. De kwaliteit is best OK en de barman weet al dat we Sakara drinken en dat doen we dan ook nog tijdens het eten. We nemen er ook twee mee om nog op te drinken op ons terras en we trekken het zelfs tot bijna tien uur. Zoals steeds is een duikvakantie best vermoeiend en krijgen we ook nu onze klop. We liggen voor tien uur in ons bed en slapen heel erg goed.

 

Donderdag 08 september 2011: Duikdag 2: Driftduiken El Bells – Blue Hole, Canyon – Rick’s Reef

Jurgen heeft zijn Iphone op het foute uur staan, want het uur in Egypte is hetzelfde als in België, maar dat heeft hij aangepast naar zomertijd, maar de Egyptenaren doen niet mee met de zomertijd. Om half zeven dus wekker af in plaats van om half acht. We hebben toch al voldoende rust gehad, dus Timo staat op, kijkt verslagjes na en begint al aan dit verslagje. Vandaag is de planning om normaal naar de Blue Hole te gaan. Daarvoor komt een mens uiteindelijk naar hier. Voor de Canyon, Blue Hole en El Bells. We zullen dus straks al twee van die drie gedaan hebben, dus die missie is al geslaagd. Ju had nog een andere missie: een blauwgepikkelde pijlstaartrog zien, misschien doen we die missie er direct bij vandaag. Terwijl Timo zich al op het terras zet, blijft Ju nog even in zijn bed liggen, maar wanneer de wekker dan effectief moet afgaan staat ook hij op. Ons even klaarmaken voor het ontbijt met een omeletje, lekkere straffe koffie en thee, het smaakt weer. Alles is hier goed verzorgd, de obers zijn over het algemeen heel erg vriendelijk, dus daarover hebben we helemaal geen klagen. En daarbij: we zijn op vakantie, dus dat maakt allemaal niet zoveel uit.

Na het ontbijt nog even snel naar de kamer en dan naar het duikcentrum. Het is nog maar twee over negen, maar we krijgen al telefoon op de kamer. Timo neemt op en ze vragen of we duiken vandaag. Ja natuurlijk wat een vraag. Afspraak was negen uur en om vijf over negen zijn we er. Dat was ook niet de moeite om te bellen hoor. Iedereen staat wel al klaar daar: twee duikende Italianen, Ann en Richard en ook Giedo, dus de groep is best wel groot vandaag. De Italianen hebben ook hun vrouwen mee, dus rustig gaat het er niet aan toe. Al het materiaal eens nakijken, in de pickup laden en wij zetten ons in één van de jeeps. Oei, alles zit goed vol. Onze eerste stop is naar de Canyon. Daar moeten we al het materiaal optuigen en terug in de pickup zetten. De flessen voor de tweede duik worden hier al afgeladen en dan vertrekken we naar Blue Hole. Vanaf Canyon is het een stoffige weg met allemaal dromedarissen langs de kant. Die liggen of staan hier te wachten op de volgende lading toeristen om een ritje op een dromedaris te maken door de woestijn. Met de jeep rijden we op een dik kwartier ervoorbij naar Blue Hole. Daar krijgen we de briefing en we doen een duik van El Bells naar Blue Hole. Dan rijden we verder naar de plaats waar we effectief alles op onze rug moeten doen en wandelen nog een vijftig meter naar de instapplaats van El Bells. We zien op de rotsen een aantal gedenktekens van mensen die hier overleden zijn en dat zet ons toch met twee voeten op de grond en laat ons toch voorzichtig zijn. De instapplaats is echt niets waard: een meter of vijf lang en op het breedste punt een meter breed. We moeten hier even wachten omdat er voor ons nog een paar duikers zijn die starten. Het gaat hier traag, maar Saïd port die anderen een beetje aan tot snelheid, want het is heet om hier in de zon met de volledige uitrusting te wachten. We gaan één voor één te water, doen als laatste onze maskers op en onze vinnen aan en kunnen dan starten. Je ziet al van boven af dat het een smalle scheur is in het rif en langs daar moeten we zakken. We bekijken boven water eerst nog een kreeftje dat zich hier tussen de rotsen schuilhoudt en dan kunnen we de duik beginnen.

Saïd gaat eerst, dan Ann, dan Giedo, Timo, Ju en als laatste die twee Italianen. We zakken in de bellen van de vorige duikers en wanen ons even in Nemo33. De temperatuur is hetzelfde, de ruimte om te zakken minder, maar het zicht is zoveel beter. Je daalt af met rotsen langs drie kanten en langs voor heb je zicht op het blauwe water van de Rode Zee, echt een prachtig, schitterend en adembenemend zicht. Op een diepte van ongeveer twintig meter bereiken we de arch en daar moeten we even onder en daar zullen we op iedereen wachten. Wanneer iedereen ter plaatse is vraagt Saïd of iedereen OK is en dan kunnen we verder. De stroming staat een beetje tegen ons, maar is niet echt erg. Saïd is zoals gisteren snel aan het duiken, maar nu kunnen we nog goed volgen. Wij twee blijven goed bij elkaar en vormen het beste buddy-team van onze groep. We zijn wederom overdonderd door het vele koraal, de prachtige kleuren en de hoeveelheid vis en ook door de vele soorten vis. We zoeken naar mooie plaatjes en vinden bijna achter elke rots, achter elke hoek iets dat de moeite is om te fotograferen, echt niet te doen. Dan ineens doet de gids teken dat hij iets gezien heeft. We zien twee octopussen over de rotsen glijden, een mooi zicht. De ene gaat zich al snel verstoppen in één van de holen van het rif, maar de andere geeft een kleine show, komt uit het hol en danst als het ware voor onze neus. Wow! Iets verder geeft Saïd aan dat er een kleine naaktslak te zien is, dus Timo er direct naartoe. Die moet later nog wel geïdentificeerd worden, maar Timo denkt dat het een soort wratslak is. Hier langs de wand groeit veel softkoraal en die kleuren en vormen zijn echt schitterend. Je kan het moeilijk beschrijven of op foto vastleggen, want je moet dit gezien hebben om duidelijk te zijn hoe het er precies uitziet. Buiten de normale koraalduivels, de kogelvissen, usual stuff hier in de Rode Zee zien we niks speciaals meer. Timo merkt wel nog een klein krabbetje (een renkrab, hoewel die tamelijk stil lag) op tegen het einde van de duik en na vijfentwintig minuten bereiken we de ingang van de Blue Hole. Vanaf hier gaat het terug over hard koraal en we doen de hele tijd een safety stop tot we aan de andere kant van de Blue Hole komen. Een paar freedivers doen hier hun ding, maar op zich is de Blue Hole niet zo speciaal. Gewoon een diep gat van een doorsnede van iets van een veertig meter en die gaat gewoon heel erg diep naar de zeebodem. Op zich een straf natuurverschijnsel, maar je ziet er niet zoveel. De wanden zijn niet erg begroeid en je ziet alleen het blauwe dat daarna zwart wordt door de diepte. Niet te diep duiken hier. Richard was ons de hele tijd gevolgd al snorkelend en hij komt tegelijk met ons uit het water aan de Blue Hole.

Na de safety stop zijn we klaar om uit het water te gaan. We zijn echt wel diep geweest en daarom is de duiktijd niet zo lang: slecht vijfendertig minuten, maar swat. Timo ziet nog wel een paar kerstboomkokerwormen net voor we de Blue Hole induiken en die zijn best wel mooi. We doen ons materiaal uit, leggen alles terug in de pickup en Ju is vol van deze duik: een duik die hij zijn hele leven niet meer vergeet. Yep, klopt als een bus, dixit Timo. De jeep brengt ons terug naar de canyon en daar moeten we even wachten, want Richard (OW) kon niet mee de eerste duik en moet nog zijn twee laatste duiken doen voor zijn brevettering vandaag. Hij gaat met Saïd en Giedo eens naar de canyon. Het zal een dikke veertig minuten en dan nog een dik half uur duren eer wij nog te water kunnen, dus we gaan even snorkelen. Langs de ‘easy entrance’ gaan we naar het rif die we eerder gebruikten om onze duik te starten. Zelfs het snorkelen is hier schitterend. Ju spot een scorpionfish en zelfs hier zien we koraalduivels, koraalvlinders, anemoonvisjes en nog een heleboel andere soorten. Er zijn een paar prachtige exemplaren bij. Niet te doen. We snorkelen tot het einde van de baai en dan gewoon terug. Wanneer we uit het water komen duurt het nog een klein uurtje voor we onze laatste duik kunnen doen van de dag. Een driftdive van Canyon naar Rick’s Reef. Dat is de bedoeling, maar Saïd heeft niet zo goed gepland. Normaal moet de stroming in ons voordeel zijn en dat zal niet het geval blijken.

Ann en Giedo worden naar het hotel gebracht en wij wachten tot iedereen terug klaar is om deze laatste duik te doen. Onze maximum diepte is nu achttien meter, want Richard gaat mee met ons. Hij doet nu zijn laatste OW-duik samen met ons en de twee Italianen. We vertrekken wederom langs de easy entrance en duiken het rif op. Vlak voor de ingang van het rif zit wederom een scorpionfish en Saïd toont ons die. We zijn nog niet voldoende aangepast aan de omstandigheden dat we die al zelf zien. De stroming is niet in ons voordeel en Saïd gaat er als een zot vandoor. Wij proberen hem te volgen en voorlopig lukt het goed. En dan komt het moment van Ju: we zien onze eerste blauwgespikkelde pijlstaartrog en dan nog één en nog één. Slechts eentje kunnen we dicht genoeg naderen, maar het is een schitterend plaatje om die hier nog eens terug te zien. Ze lijken ons welkom te heten in Egypte. Wel verrassend dat we de vorige duiken nog geen gezien hebben, maar ja. Saïd wijst ons nog twee extreem grote kogelvissen aan en een murene die zich snel terugtrekt in zijn hol, maar buiten die drie soorten zien we niks speciaals meer. Tegen een half uur duiktijd lassen wij af en toe eens een rustpauze in. Timo doet dat eens bij een koppel anemoonvisjes die een paar kleintjes hebben en ook een andere keer bij een zeenaaldje. Dat is het eerste dat we hier zien deze duikvakantie: die zien we vaker in de Oosterschelde, maar zijn niet zo mooi als hier. De volgende stop is een baby-lionfish, ook prachtig. Elke keer wanneer we stoppen, moeten we toch uitkijken waar onze gids is, want die geeft serieus gas. Bij één van de pijlstaartroggen blijven we iets langer hangen. Een poetsvis is bezig het bovenste van de rog te ‘cleanen’ en op een bepaald moment zwemt die in de kieuwen van de rog en dat blijkt hij uiteindelijk niet echt zo leuk te vinden. Daarna is het weer palmen om de gids terug bij te houden. Opvallend is dat Richard ons goed kan volgen, leuk voor hem, want dat kan je niet van iedereen verwachten die net met zijn OW bezig is.

Na iets langer dan veertig minuten moeten we starten aan onze safety stop. Saïd doet al teken op acht meter, dus we moeten eerst nog drie meter stijgen en dan beginnen. Timo kon niet zo goed volgen dat we al op acht meter moesten starten, maar we doen rustig onze safety stop. Timo kan niet blijven hangen en kijkt nog wat naar het koraal rond hem, maar buiten de normale dingen is hier niks opvallends. Zijn we nu niet aan het overdrijven? Of went het allemaal zo snel dat we dit niet meer zien? Neen hoor we genieten hier van elke seconde met volle teugen, zelfs terwijl we onze safety stop doen: schitterend. We komen uit het water en daar staat de pickup en de jeep al te wachten op ons. Al het materiaal uitdoen en in de pickup leggen, even terug naar de rustplaats van de caynon om onze spullen te halen en dan terug naar het hotel.

In het hotel vinden we dadelijk dat we al een Sakara verdiend hebben en dat doen we dan ook. Een Sakara op ons terras, foto’s bekijken en nog maar eens genieten. Dan douchen, naar de bar met de logboeken en een Sakara drinken. Tegen de tijd dat we moeten gaan eten komen twee mensen uit Antwerpen bij ons zitten en ook Ann en Richard. Nog een leuke babbel en dan gaan we iets eten. Giedo gaat ook naast ons zitten en we zijn echt heel erg sociaal vandaag. We vragen in het restaurant nog iets om op ons eigen terras te drinken en praten nog wat over de duiken. Zo rond tien uur krijgen we wederom ons klopke en gaan slapen.

 

Vrijdag 09 september 2011: Duikdag 3: Amai de tijd gaat snel

We zijn al vrijdag en het is alsof we hier nog maar net zijn toegekomen, maar zoals steeds: time flies when you’re having fun. Timo heeft zich na het opstaan wat beziggehouden op het terras en we gaan op tijd ontbijten zodat we ook op tijd kunnen aankomen op het duikcentrum. Gisteren hadden we commentaar gekregen, maar nu dus niet. We zijn er goed op tijd, maar dan moet Achmed nog twee brevetteringen uitschrijven voor onze Nederlandse vrienden en ook voor Ann haar cursus Nitrox. Vandaag kunnen we kiezen welke duikplaats we doen, want het is enkel Achmed en wij twee die gaan duiken. De anderen (Giedo en de Italianen) hebben niet veel zin, maar wij wel natuurlijk. Alles maakt het dan ook veel makkelijker als we maar met twee zijn, want dan hebben we zelf controle over de snelheid, de duikplaats en dergelijke. Dat vinden we natuurlijk dik OK.

Na een half uurtje beginnen we dus onze bakken klaar te maken en alles in de jeep te laden. We rijden niet met een pickup en een jeep, maar alles wordt achteraan in de jeep gelegd en zo kunnen we naar het centrum van Dahab vertrekken. Het is er doods wanneer we ervoorbij komen. Veel vuil, veel geiten die gewoon in de stad loslopen, maar hoe dichter we tegen onze duikplaats (Lighthouse) van vandaag komen hoe drukker het wordt. We zien er zelfs meer duikshops en –centrums dan eender waar we al geweest zijn. Aangekomen bij de bestemming laden we alles terug uit en kunnen even tijd maken voor een korte briefing. We doen hier twee duiken. De eerste gaat naar het rif naar de linkerkant en de tweede naar het zeegras naar de rechterkant. Hier op het zeegras zit een zeepaardje en het is de ‘missie van de dag’ dat te vinden. Je moet er wel veel geduld en veel tijd voor hebben, maar we zien wel. Daarbij kunnen we nu ook eens over zeegras duiken, dat is eens iets anders dan over het rif.

We maken ons klaar en kunnen tamelijk snel de duik starten. We moeten ook helemaal niet wachten op anderen of beginnen drummen om aan ons materiaal te geraken. Alles verloopt goed en we kunnen al snel naar het water waar we even op Achmed wachten. In de zon is het veel te warm en we wachten liever in het water dan in de hitte. Achmed komt er iets later ook aan en dan kunnen we na een OK-teken starten aan de duik. We starten op een plat stuk zand waar we al direct een zwangere netzeenaald zien en iets verder gaat het al vrij strak naar beneden. We zien iets verderop enkele pinnacles en die lijken al op een dertig meter of zo te zitten. We zakken tot een max van tweeëntwintig meter vandaag en volgen dan heel erg rustig onze gids Achmed. Die doet het kalmaan en dat bevalt ons echt wel. Timo had het net voor de duik nog gevraagd en blijkbaar houdt hij er ook rekening mee. We zwemmen langs een gat in de rosten dat vol zit met glasvis. Iets verderop zijn twee wimpelvissen hun buoyancy aan het in orde brengen en ze doen het goed. De kleuren zijn weer schitterend en de koraalbaarzen en de vlaggebaarzen kleuren het rif rood en oranje. Een paar kogelvissen zoeken beschutting onder het tafelkoraal en wij duiken rustig verder tussen de rotsen en het zachte en harde koraal.

Achmed duikt over een plaats waar een gedenksteen omringd is met vier duikflessen. Dit is een eerbetoon van de duikers van Dahab voor de revolutie in Egypte in januari 2011. Iets verder vinden we een aantal vazen, maar die hebben verder geen betekenins. We blijven de gids rustig volgen en die blijft het rustigaan doen. Achmed toont ons een pyjamaslak en Timo kan wederom niet weerstaan aan de verleiding om hier een foto van te nemen. Tja, je bent een fotograaf die zich op naaktslakken focust of niet hé. We duiken al bijna een half uur en hebben nog heel veel lucht: het is een groot verschil met het racen van gisteren met Saïd als gids. Dan beslist Achmed om stilaan terug te duiken en iets minder diep te gaan duiken. We zien een prachtig schouwspel van een koppel koraalvlinders en iets verderop zwemmen vijf zeebrasems en vormen met hun geel-zwarte tekening een mooi contrast tegen het rif. Er vlak boven hangt nog een kogelvis en die maakt het plaatje af. We genieten echt dat het geen naam heeft. Het is allemaal veel rustiger en daardoor zijn we meer op ons gemak en verbruiken minder lucht, echt een dik OK’e duik en hij is zelfs nog niet gedaan. Achmed vestigt onze aandacht dan op een gat in een rots. In de rots zelf is niks te zien, maar er vlak voor ligt een gewone krokodilvis. Normaal is die een deel onder het zand verborgen, maar deze niet. Deze ligt gewoon op het zand en is ervan overtuigd dat zijn schutkleur zich wel voldoende zal beschermen. Achmed komt er met zijn hand iets te dicht in de buurt en dan zie je duidelijk waarom ze die krokodilvis hebben genoemd. De grote platte bek gaat open als de bek van een krokodil en de gelijkenis is echt treffend. Ook de rugvin komt omhoog en het is leuk dat we die zien en zeker dat Timo de krokodilvis eens ziet zonder onder het zand te zitten.

We zien nog een paar kogelvissen en duiken rustig verder tussen de vissen en het koraal, echt ongelooflijk leuk. Daarna wordt het stilaan tijd om de duik te stoppen en dan ook aan onze safety stop te beginnen. Terwijl we onze safety stop doen, ziet Achmed nog een gebaarde schorpioenvis. Het is een kleintje die zich verborgen heeft tussen een spleet in de rotsen. Dan zit de eerste duik erop en gaan we het water uit. We verwisselen eerst onze tank en kunnen dan even rustig genieten van de rust en van de zon. We zitten hier in het begin van het centrum van Dahab en echt druk is het niet, want het is vrijdag en tijd voor het gebed. Achmed eet iets, wij drinken enkel een cola om eens een andere smaak dan die van water te hebben en dan gaat Achmed weg voor een klein uurtje. Hij gaat naar de moskee: het is tijd voor zijn gebed. Wij vinden het niet erg, doen het een beetje rustigaan, babbelen nog wat over koetjes en kalfjes en dromen al van het slagen van de missie deze namiddag: het spotten van een zeepaardje op het zeegras.

Rond één uur in de namiddag komt Achmed er terug aan na zijn korte pauze voor het gebed. We maken ons klaar en wachten opnieuw op hem in het water om niet te veel op te warmen en te oververhitten. Het water zelf is zevenentwintig graden en de luchttemperatuur is ergens eind dertig, maar in de zon zelf voelt het wel tachtig graden. We wachten een paar minuten op Achmed en kunnen dan vertrekken, naar de rechterkant deze keer. De gids doet ons na één minuut al direct stoppen, want hij heeft iets speciaals gezien. Hij ziet een dwergvleugelpaardvis. Het ziet eruit niet echt als een paard, maar eerder als een spitsmuis met vinnen. Het kruipt ook eerder over de bodem dan te zwemmen. Normaal moet er nog een tweede aanwezig zijn, maar die zien we niet. Dus we duiken verder en zien dan iets dat we nooit eerder gezien hebben. Nog geen zeepaard neen, maar wel de gevlekte zandduiker. En die heeft zijn naam echt niet gestolen. Ze zwemmen in groepen van dertig of meer exemplaren en wanneer een duiker iets te dicht komt, schieten die in het zand weg, echt wel leuk om te zien. Daarnaast zien ze er nog mooi uit ook. Best wel een leuk visje. Iets verder ziet Timo een panterbot, terwijl we nog steeds over zand duiken. Dan bereiken we het zeegras en vanaf nu is het focussen om een zeepaardje te zien. We zagen wel een paardvis, dus dat telt ook een beetje.

Over het zeegras stikt het van de wormzeekomkommers: een lange koord in het gras lijkt het wel, maar vooraan zijn er een paar delen die bewegen en die eten vanalles op. Vieze beesten eigenlijk. Over het gras zien we deze duik ook twee gebochelde koffervissen, ook al een soort die we nog niet eerder zagen. Het belooft een leuk duikje te worden. Tussen het zeegras liggen af en toe stenen vazen of andere dingen die in het water gelegd of gevallen zijn en die vormen dan tussen het gras de ideale voedingsbodem voor koraal, dus koraal zien we deze duik ook nog wel. Een schitterende koraalduivel houdt zich schuil onder een ronde rots samen met een egelvis. Die hebben het goed naar hun zin blijkbaar. Fluitvissen zwemmen hier ook veel, iets hoger tegen de oppervlakte dus die vallen vooral op bij het begin en einde van de duik. Achmed hangt de hele tijd een meter of tien voor ons, maar houdt ons wel in de gaten. Hij stopt dan even om een grote mangrovekwal te laten zien, echt een leuk beestje ook. En we duiken maar verder over het gras, komen hier en daar ook een strook stenen en koraal tegen en die zorgen dan voor een leuke afwisseling. We doen het allemaal op een rustig tempo en bereiken na een half uur ons diepste punt van zeventien meter. Daar is het ook terugkeren naar onze instapplaats, maar daar doen we dan nog een half uur over. Tussen het zeegras ziet Timo een heel erg kleine koraalduivel, echt heel erg schattig, slechts een twee centimeter groot, maar heeft reeds alle trekken van een volwassen versie. Op onze terugweg zien we opnieuw dezelfde dieren als eerder op de heenweg opgenoemd, niks bijzonders zou je dan zeggen, maar wel heel erg leuk.

We zoeken echter de hele tijd naar de zeepaardjes, maar vinden die spijtig genoeg niet. Ze blijven blijkbaar ook niet steeds op hetzelfde plaatsje zitten, dus dat maakt het moeilijk. Ze zien er hetzelfde uit als het gras, dezelfde grootte en doorzichtig, dus niet te doen. Maar swat, dat maakt niet zoveel uit: we hebben het geprobeerd. We duiken terug naar de kant, zien steeds nog de bellen van Achmed, die af en toe nog eens omkijkt naar ons. Hij had op voorhand gezegd dat we bij elkaar moeten blijven, dus dat doen we ook en doen ook teken naar elkaar wanneer we honderd bar hebben en zo. Very nice! En dan tegen het einde van de duik zien we opnieuw de paardvis, maar nu in koppel. Het is ter hoogte van onze safety stop, dus hier kunnen we het wel drie minuten volhouden. Alles dik OK. Een leuke duik, anders dan de vorige, maar heel erg leuk. We krijgen van Achmed ook nog het compliment dat het leuk duiken is met ons: almost like a day off. Nice to hear! We gaan uit het water en leggen alles in de bakken en dan terug in de jeep. We hebben een andere chauffeur dan deze ochtend en deze lijkt me wel een beetje een norser, zelfs geen goede middag met een Ipod in zijn kop en zeker niet te vriendelijk zijn hé. Die dingen zijn niet echt belangrijk en we vertrekken terug naar het hotel en de duikbasis. Even nog langs Achmed thuis, want hij gaat zijn zoontje oppikken. Die is nog niet zo oud, misschien een jaar of zo en rijdt met ons mee naar het hotel. De buurt van het huis van Achmed is verlaten, vuil, want niemand lijkt zijn vuilnis op te rapen. De huizen lijken wel eerder krotten, hoewel het huis van Achmed wel een nieuwbouw is. Het is duidelijk dat ze hier geen belang hechten aan een tuin, want dat zie je nergens en overal lijkt het een bouwwerf. Even toch een kleine cultuurshock.

In het duikcentrum spoelen we onze spullen af, gaan dan naar de kamer en douchen ons. Ju had een biertje gaan halen, maar de Sakara was op en de Stella ook. Dan gaan we voor Max Meister, een bier van acht procent alcohol, dus dat kan wel tellen. Spijtig genoeg heeft het niet de goede smaak van Duvel, enkel het alcoholpercentage. Timo belt eens naar huis om te horen hoe het met Veerle is en met Cartouche. Alles OK en Timo is blij dat hij het thuisfront eens gehoord heeft. Nadat we even op adem zijn gekomen gaan we aan de poolbar nog iets drinken en maken de status op van de dag: welke vissen hebben we vandaag nog gezien die we eerder nog niet zagen. Timo houdt op de laptop ook een lijstje bij dus dat maakt het makkelijker. Ann en Richard komen nog eens langs en zeggen goede vakantie nog en wij wensen hun een leuke vlucht. Dat is nog een paar dagen voor ons eer we dat moeten doen. We gaan al vroeg iets eten in het restaurant en vragen nu een wijntje om erbij te drinken. Deze middag de smaak van cola en nu wijn is toch iets meer afwisselend dan elke dag het bier. We zijn echt wel moe wanneer we tegen acht uur op de kamer komen. We gaan dan ook tegen iets voor negen al slapen en het wordt een hele goede nachtrust voor Timo. Voor Ju iets minder want die heeft maar een paar uur geslapen en had serieus de Imodium nodig deze nacht. Dan maar een middagdutje doen zeker. En misschien plannen we morgen wel een nachtduik, dan is het sowieso interessant om even te rusten tussen de tweede duik en de nachtduik. Slaap lekker visjes van de Rode Zee.

 

Zaterdag 10 september 2011: Duikdag 4: Richting zuiden van Dahab

Even was Timo deze nacht wakker geworden. Hij was aan het dromen van een fotosessie onder water en merkte dat de batterijen niet opgeladen waren. Hij wordt ervan wakker en gaat snel de batterijen opladen en dan terug bed in. Ju had een iets minder goede nachtrust, maar als we het rustig genoeg doen vandaag kan hij dat wel inhalen. Zoals het er nu uitziet gaat het ook geen overrompeling zijn in het duikcentrum, dus het is hopelijk opnieuw een rustige dag vandaag. Timo is al vroeg op en dat is op vakantie een ritueel: vroeg opstaan, verslagje schrijven, even nog foto’s bekijken, waar hij toch al trots op kan zijn en iets later is Ju ook bij de levenden. We gaan ontbijten rond een uur of acht en alles is gewoon hetzelfde als de dagen ervoor. Veel variatie is er niet aan de ontbijttafel, maar dat is ook typisch aan de hotels. Een broodje met kaas en wat tomaat en kokommer en na het ontbijt gaan we nog even liggen op bed, want we zijn er nog niet echt door vandaag. Ju weet zelfs niet of het allemaal wel zal lukken vandaag, maar dat zien we straks wel. Het zou wel spijtig zijn, maar als het niet gaat, dan gaat het niet.

Om kwart voor negen zijn we al op het duikcentrum met onze spullen en wachten tot Achmed er toekomt. Zijn vrouw en zoon zijn er al, maar hij laat nog een half uurtje op zich wachten. Giedo is er ondertussen ook al bij komen zitten en we duiken gewoon met ons drie vandaag. Het plan is om iets verder zuidelijk te gaan naar een protected area, Nabq. We rijden door het centrum van Dahab met negen flessen, vier duikbakken in de jeep en drie volwassen mannen achteraan. Ook vooraan is het niet echt luxueus zitten, want daar zitten de chauffeur met zijn zoon, Achmed met vrouw en zoon, maar dat is hier allemaal heel normaal. We stoppen onderweg even om toelating te krijgen om hier te kunnen duiken. De politie moet weten wie er allemaal komt duiken hier en na een half uur komen we inderdaad ter plaatse aan. Zoals steeds kunnen we onze flessen al klaar maken voor de eerste duik en nog even rusten in een bedoeïenentent. Tussen de restaurantjes en de zee staan hier steeds stukken overdekt en er liggen matten en kussens op de grond om in de schaduw tussen de twee duiken uit te rusten. Dat is echt een zaligheid en zorgt voor een heel relaxte sfeer tijden het duiken hier in Dahab.

De eerste duik is hier vlakbij: moray garden. Misschien zien we dan ook een moray, misschien ook niet. Om tien uur beginnen we ons klaar te maken voor de duik en zij die al klaar zijn gaan al het water in om niet te lang in de hitte te blijven staan. Ook hier is weer een easy entrance en daar wachten we op Achmed om onze eerste duik van de dag te beginnen. Het ziet er al heel erg leuk uit onder water. Dan is iedereen klaar en starten we effectief. Ju zakt en valt direct op een dwergvleugelpaardvis. We nemen foto’s en tonen die aan Giedo, die nog naast ons hangt. Achmed is al iets verder, dus we blijven niet te ver achter. We duiken over het zand en bereiken dan een coral garden. Zoals de vorige keren ziet het hier echt wel dik OK uit onder water. Al de eerste vijf minuten zien we een kokerworm en toont Achmed ons een cotopus aan. Schitterend hoe die over de stukken koraal manouvreert en hij lijkt wel te poseren voor de camera van Timo: leuk shot! Een egelvis hangt onder het tafelkoraal en kijkt ons met grote verraste ogen aan. Iets verder ziet Achmed een schorpioenvis en we volgen zijn aanwijzingen, want we zien die niet onmiddellijk. Het is straf dat die mannen die zo makkelijk kunnen zien. Het stikt hier weer van de papegaaivissen en de koraalvlinders. Die vooral geven kleur aan het onderwaterleven en we genieten volop.

Na een klein half uurtje is het tijd om terug te keren. We zitten geen van allemaal aan de honderd bar, dus het is wel duidelijk dat we het erg rustig doen vandaag en dat heeft ook een positief gevolg op ons luchtverbruik. De kleine baarzen dansen hier voor onze neus op het rif en ook de kleine juffertjes doen dit. Ze zwemmen boven het koraal en als er een duiker nadert schieten ze als één vis het koraal terug in en kan je enkel hier en daar nog een stuk visje zien. Ook de anemoonvisjes zijn echt schattig en fotogeniek. Timo heeft het ook weer gemund op de kleine slijmvisjes en een zeer kleine pyjamaslak. De trouwe lezer van de site weet al dat hij vooral kleine dingen ziet. Maar dan ziet hij een grote napoleonvis voorbijzoeven in de diepte. Hij doet teken aan Ju; die had wel door dat het een napoleonvis moest zijn, maar had die groter verwacht. Dit is dan ook nog geen volwassen exemplaar. Een school barbelen hangt naast ons en het is heel erg leuk om die te zien met het zonlicht op de achtergrond door het water. Dan beginnen we iets minder diep te duiken en komen we stilaan aan onze safety stop. Eerst nog even boven een grote blok hangen en daar ziet Timo nog een gebaarde schorpioenvis en een paar kardinaalbaarzen. Op het zand achter de blok is het nog maar vijf meter diep en daar neemt hij nog een paar foto’s van een koppeltje zeenaalden. En dan zit de eerste duik van de dag er al op.

Uit het water snel de flessen verwisselen dat we al klaar zijn voor de tweede duik. We kiezen ervoor om de tweede duik om één uur te doen dus we hebben nog anderhalf uur om niks te doen. We drinken wat water en wat cola om toch een andere smaak eens te hebben en rusten een beetje. Terwijl Ju en Giedo wat liggen te niksen kijkt Timo nog eens in de vissengids en gaat een kleine wandeling langs het strand doen. Hij geniet van de omgeving, want het is hier echt wel mooi. Vlakbij de kust liggen al direct hoge bergen van de Sinaï-woestijn en die lijken wel onmiddellijk uit te monden in de zee. Het is hier heel rustig en over het algemeen is het meestal kalm op de verschillende duikplaatsen hier. Dat is zeker een pluspunt voor wie rustige duiken wil doen, heel relaxt allemaal. Dahab is op dat gebied zeker een aanrader. De tijd gaat goed vooruit en Achmed geeft ons rond één uur het teken dat we naar een ander duikplaats gaan: Golden Blocks. Dat is een twee minuten rijden, dus alles in de jeep en Timo zet zich nu even op de reserveband zodat iedereen achterin de jeep toch iets meer plaats heeft.

Na een vijftal minuten komen we er inderdaad aan en Achmed heeft het gevoel dat hij iets speciaals gaat zien hier, dus daarom komen we ook naar deze plaats. Alles is al klaar, deken open op de grond, bakken erop, de eerste al naar het water en dan kunnen we beginnen. De toegang tot het rif hier is niet zo breed en het maakt direct een bocht naar rechts en duikt de diepte in. Onder ons is een kleine kloof, maar daar gaan we niet in, hangen er gewoon boven. Deze tweede duik is minder diep dan de eerste, dus maximum twintig meter. Een immens grote fluitvis hangt voor onze neus en zoeft dan de diepte in, wanneer drie duikers van een liveaboard van de andere kant komen. We volgen onze gids en hij toont ons nu niet zoveel. De meeste zaken hebben we al gezien en veel speciaal is er nu niet. Hoewel. We bereiken een tweede kloof en daar staat een immens grote waaierkoraal. De afmetingen zijn moeilijk in te schatten onder water, maar hij is zeker drie meter breed en zes meter hoog. Echt een schitterend zicht. Iets minder diep heeft zich ook een soort arch gevormd, maar daar duiken we gewoon voor, niet onderdoor. Timo ziet de eierstrings van een Spaanse danseres, maar tot op heden heeft hij nog steeds de slak zelf nog nooit gezien. Dat komt wel ooit eens hoor. Veel speciaal zien we nu niet, maar een mens is snel verwend hier in Egypte. We wijn wel nog steeds in onze nopjes, wanneer we alle kleuren en soorten hier zien en genieten, genieten en genieten.

Wanneer we honderdtwintig bar bereiken keren we terug en kijken regelmatig ook eens in de blauwe diepte, maar er is niet echt iets speciaals te bespeuren vandaag, spijtig. Tot het moment dat Achmed ons een murene toont. Dit is een grote tijgermure, maar veel leven is er in het beestje niet te zien. Hij ligt dood op een stuk zand tussen het koraal. Hier zijn de koralen echt wel nog iets meer intact dan elders, want veel wordt er hier naar het schijnt niet gedoken. We zien wel een nieuwe soort: een chevronkoraalvlinder beweegt zich op en onder een tafelkoraal en het is weer de moeite. En ook een groot exemplaar van de soort bruid van de zee zien we iets dieper zich aan vanalles tegoed doen. Een grote kogelvis ligt op de bodem en bekijkt ons, maar zwemt dan weg. We naderen stilaan na een veertig minuten de plaats waar we te water gingen en daar spot Achmed nog twee pyjamaslakjes. Zo ondiep zie je ze niet vaak en dan nog twee vlak bij elkaar. Een leuke afsluiter van de tweede duik. Buiten de murene zagen we niet veel anders dan de vorige dagen, maar je kan niet ontkennen dat het erg leuk is om hier je hoofd even onder water te steken. De totale duiktijd nu was eenenvijftig minuten en we stoppen weer met een goed gevoel. Alles aftuigen en terug de jeep in en dan begint de rit terug naar het hotel. We stoppen even aan het huis van Achmed om zijn zoon en vrouw daar af te zetten en dan verder langs met afval bezoedelde straten terug naar het hotel. We maken ons de bedenking dat we hier in deze vuile stad niet zouden kunnen wonen. De schapen en geiten lopen langs de straten op zoek naar iets eetbaars tussen het afval. Neen, hier zou ik het niet lang volhouden.

Aangekomen in het duikcentrum spoelen we ons materiaal af en hangen het op te drogen, dan vullen we nog even alle duikgegevens in en gaan naar onze kamer. We douchen ons, drinken een Stella, want de Sakara is nog niet bijgevuld. We vullen bij een volgend pintje onze logboeken in en praten nog wat na en wachten tot zeven uur om te kunnen gaan eten. Voor het avondeten beperkt Ju zich tot een viertal stukken koude pizza, want zijn lichaam is nog niet honderd procent in orde. Er zijn wel meer mensen die last hebben van maag en darmen in Egypte. Timo voelt ook dat er iets niet helemaal OK is, maar heeft er voorlopig geen last van. Ju kruipt na het avondeten direct zijn nest in, Timo drinkt nog iets en gaat iets later ook slapen. Zoals steeds liggen we snel in slaap. Slaap lekker.

 

Zondag 11 september 2011: Duikdag 5: Canyon, Oasis en Coral Garden nachtduik

Ochtendritueel moet ik hier niet meer beschrijven want dat is hetzelfde als de dagen voordien. Hoewel het vandaag toch allemaal een klein beetje anders verloopt. Wakker worden doen we nog steeds en nog steeds eerst Timo en daarna Ju, dan verloopt het ontbijt ook hetzelfde, maar we gaan iets later. Achmed wou vandaag iets later afspreken want hij had speciale plannen. Dat zullen we dan straks eens zien. Na het ontbijt gaat Timo even surfen. Hij gebruikt de laptop van het hotel met een draadloos internetconnectie maar snel gaat het niet. De laptop heeft een QWERTY-toetsenbord en ook Arabische tekens. Sommige sites openen snel, andere helemaal niet of erg traag. Hij stuurt een mailtje naar Veerle en denkt dat het stilaan tijd is dat hij ze terugziet. Nog een paar dagen en dan is hij terug thuis. Nog even twee dagen genieten van een paar duiken, dan een dagje niksen en daarna nog een vlucht naar Schiphol, een lange rit naar huis, maar vooral eerst nog genieten van de duiken hier in Dahab. Tot nu toe  is het al heel erg goed geweest en hopelijk zijn de laatste duiken in dezelfde lijn als de dagen die al gepasseerd zijn.

Om elf uur spreken we af aan het duikcentrum, Giedo is daar al, wij komen op tijd toe en Achmed is een paar minutjes te laat. Niet erg. We kunnen direct onze spullen in de bakken doen en naar de canyon rijden om daar onze eerste duik van de dag te doen. Dit zal de tweede keer zijn dat we daar duiken, maar dat vinden we helemaal niet erg. Onze eerste duik was hier ook met Ann en Saïd, misschien zien we nu andere dingen dan de vorige keer. Het is maar een rit van vijf minuten dus we zijn er snel en we zetten alles direct klaar om te duiken en gaan ook dadelijk te water. Giedo is buddy met Achmed en Ju en Timo duiken naar gewoonte weer samen. Over de stenen wandelen we naar de kant, doen masker en vinnen aan en kunnen al direct de eerste duik van de dag beginnen. Het begint goed, want we zien al onmiddellijk een panterbot. Die zagen we eerder al en is hier een regelmatige gast. Dan heel erg rustig verder de koralen over, maar zien niet echt iets speciaals de eerste tien minuten van de duik. We merken dat we de canyon naderen, want we zien heel erg veel luchtstromen uit het zand komen. Een graaf zicht, waarschijnlijk omdat er zoveel duikers naar de canyon komen, moeten die bellen zich ergens naartoe begeven en die komen dan door het zand en het poreuze gesteente naar boven. Dat was ons de eerste duik niet opgevallen.

We zitten ondertussen op iets meer dan twintig meter diepte en gaan langs een kleine scheur de canyon in. Er zitten twee technische duikers in, maar die nemen het hazepad wanneer wij naderen. Zoveel duikers kunnen hier beneden ook niet zijn tegelijkertijd, dus dat is wel handig. We zakken tot het diepste punt en duiken hier eens rond. Als je naar boven kijkt is het echt prachtig. Je ziet de silhouetten van de duikers tegen de scheur die terug uitgang biedt naar het open water. Het zicht dat dit biedt is echt prachtig. Hier neemt eerst Timo een paar foto’s en dan neemt Ju de camera eens over en zorgt voor een paar mooie plaatjes van Timo. De grootoogbaarzen zijn hier in troep samen in het donkerste gedeelte van de canyon en besteden weinig aandacht aan ons. We zien opnieuw dezelfde dingen als de eerste duik hier, maar veel en veel rustiger dan toen. Heel erg lang kunnen we niet blijven want onze deco staat al op zeven minuten op het diepste punt. Dat is dan ook stilaan het teken voor Achmed om terug iets hoger te gaan duiken en langs een kleine scheur verlaten we het diepste punt van de canyon terug en kijken dan in het blauwe water. We moeten ons even door de engte squeezen, maar het lukt aardig en raken zo goed als geen rots bij onze exit. Het was weer een schitterende ervaring hier in de canyon. Dan zet de duik zich gewoon verder terug langs het rif aan onze rechterkant om zo iets minder diepe stukken te bereiken. Alles dik OK. Ja hoor geen probleem.

Langs het rif zien we dezelfde prachtige beelden als tevoren, een eenhoornvis volgt ons en iets verderop nog een. Het lijkt wel een koppeltje dat zich hier heeft gevormd, leuk! Het beeld van de duiken die hier op ons netvlies staan gebrand zijn de ongelooflijk grote aantallen vlaggebaarzen die op en rond het koraal dansen. Dit zien we elke duik, maar blijft een zalig zicht. Op een rots waar we onze safety stop doen, toont Achmed een schorpioenvis en wij zien er vlak naast een grote murene. We kunnen de kop niet zien, maar waarschijnlijk is het weer een gemarmerde murene. Giedo en Achmed hebben hun safety stop al gedaan en wij moeten er nog aan beginnen, dus wij twee blijven hier iets langer, maar ook weer niet te lang. De duik duurt uiteindelijk toch ook weer bijna vijftig minuten en dat was sowieso de max hier in Dahab. We hebben goed opgelet waar Achmed over het rif gedoken is om terug de lagune in de duiken en we volgen hem een paar minuten later. Op dit stuk spot Ju nog een octopus en Timo de juvenile van een oranjevleklipvis. Een witte vis met zwarte stipjes onderaan en langs boven een bol die zowel zwart als oranje is, ook weer iets speciaals. We kijken voor de rest nog onze ogen uit om iets anders te zien dan voorheen, maar nu duiken we over het zand in de lagune en veel zien we hier niet meer. Veel in de context van een duik in Egypte natuurlijk.

Dan is het tijd om een uurtje te rusten. Achmed bepaalt in overleg met ons dat we de tweede duik zo rond een uur of één gaan doen. We regelen dat we na de tweede duik iets kunnen eten, want we hebben nog een nachtduik voor de boeg daarna. Om dan alleen op ontbijt verder te gaan is nogal stom en waarschijnlijk niet te doen. De nachtduik is om half zeven, dus in het hotel kan je nog niks krijgen en wachten tot acht uur met nog een derde duik doen we beter niet. We moeten wat energie over hebben. We hangen in de bedoeïenentent een beetje, praten nog wat na over deze eerste duik en zijn toch blij dat we die gedaan hebben, ook al was het een plaats waar we tevoren al gedoken hadden. Deze duik was echt veel leuker dan de eerste keer. Het was toen onze eerste duik deze vakantie en dan direct naar dertig meter, dus we zijn nu sowieso veel meer op ons gemak. De tijd wat doden met niks doen, iets drinken, wat lummelen en dan is het al snel één uur om onze volgende duik aan te vangen. All right. We hadden ons materiaal al helemaal klaargezet na de vorige duik en dus moeten we gewoon allemaal de jeep in en tweehonderd meter verder rijden.

De tweede duikplaats is Oasis en is een plaats waar je hoog water nodig hebt om in en uit het water te geraken. Het is al een beetje hoger dan eerder die dag, maar nog niet ideaal. Achmed weet dat het hotel hier niet wil dat we gebruik maken van de houten pier om het water in te gaan, dus doen we het de hard way. Iedereen neemt de flessen uit de jeep en maakt zich klaar. Eerst duikt, of beter kruipt Achmed over het stuk stenen en een deel van het rif en dan volgt Timo. Wanneer we bijna op het einde zijn sleurt Achmed iedereen over het rif heen om niks te beschadigen. Dat is wel even schrikken als je ineens twee meter vooruit getrokken wordt. Als je hier je hoofd onder water steekt is het onmiddellijk een prachtig zicht. Overal waar je kijkt, zie je koraal, vissen, koraal en vissen en zoals misschien al gezegd in de meest schitterende vormen en kleuren. Helemaal beneden tegen de twintig meter zien we twee koraalduivels hangen, maar die maken zich snel uit de voeten. We duiken nu tot max een twintig meter en doen het zoals gewoonlijk kalmaan, echt heel relaxt duiken hier. En dan zien we een schitterende keizervis. Overwegend blauw met gele lijnen over het lichaam en een gele staart. Timo blijft vinden dat ook dit weer één van de meest mooiste verschijningen is van het Egyptische rif. En dan onmiddellijk daarna een pantertorpedorog. Hij zwemt over het rif en wordt achterna gezeten door een bende baarzen die blijkbaar zijn gezelschap niet op prijs stellen hier. Ze jagen hem gewoon weg. Deze duik is echt al prachtig met zoveel koraal nog intact en het is zoveel. Overal waar je kijkt zie je koraal, er is bijna nergens een stukje zand tussen, echt schitterend. Achmed heeft niet gelogen wanneer hij vertelde dat hij dit een mooie duikstek vond. We keren stilaan terug naar de inkruipplaats, maar Timo moet eerst nog eens een foto nemen van een anemoonvis in een anemoon die dicht is. Dat zie je ook zelden, maar is best wel een leuk zicht om eens te zien hoe die is wanneer die gesloten is. Even duiken we tien meter over zand met zeegras en dus moeten we ook eens snel kijken naar een zeepaardje, maar vinden het niet. Pech. Op het einde van de duik zien we een koraalduivel die zich laat poetsen door een poetsvis op de plek waar we daarnet die andere twee ook zagen en dan naar boven, safety stop en het rif terug over. Nu gaat het veel makkelijker want het water staat al veel hoger, very nice!

Met de jeep terug naar de tenten van de bedoeïenen en het eten komt er dadelijk aan: twee pizza en een sandwich tuna dat ook bijna een pizza is. We eten het allemaal met smaak op en hopen dat we niet te veel last hebben van onze magen want het is best een vettig boeltje. Het is al best laat voor Dahab en er is hier bijna niemand. En dan wordt de jeep ingeladen en rijden we terug naar Daniela Village. Het duikmateriaal spoelen hoewel we het straks nog nodig gaan hebben, maar we doen het toch maar. Om deze duik te vieren en zeker de eerste drinken we een Stella. De eerste van de dag was duik nummer honderd voor Ju, dus een klein feestje. We blikken een beetje vooruit op de nachtduik en voor we het weten is het tijd om naar het duikcentrum te gaan. Afspraak was om half zeven en het is hier dan al wat donker aan het worden. Deze avond is Sami onze gids, een freelance duikinstructeur die voor ons met Daniela komt samenwerken, een leuke kerel. Hij maakt niet te veel spel van de briefing want we zeggen hem dat in België en Nederland bijna elke duik een nachtduik is. Alles al klaarzetten, de jeep in en dan naar de coral garden. Hij gaat een grote driehoek duiken aan de caynon, maar gaat niet helemaal tot de canyon en ook niet tot de echte coral garden. We zien wel wat het wordt.

Ter plaatse alles snel nog even testen en dan direct het water in met grote verwachtingen. We zien al direct drie koraalduivels en moeten even terug naar de oppervlakte. Sami zegt ons dat we waarschijnlijk die koraalduivels de hele duik gaan zien: geen paniek want ze vallen niet aan, volgen gewoon, alleen zien dat we ze niet aanraken. Als eerste zien we al een krab met anemonen op de schelp, het is een soort heremietkreeft die anemonen ronddraagt met schitterend groen-blauwe ogen. Ze noemen die ook anemoondrager, niet moeilijk hé. Dan zien we een fluitvis met donkere banden rond het lichaam en dan duiken we verder en bereiken de plaats waar we het rif induiken. Cool. De veersterren zitten nu bovenop de stenen en het koraal en wanneer we met de lampen dichterbij komen schrompelen die een beetje in elkaar. Blijkbaar vinden ze dit niet echt leuk. Tot nu toe is het al een mooi duikje. Als je naar boven kijkt zie je de maan in de zee schijnen, want het is volle maan en kleine wezentjes schitteren in het licht van de duiklamp. Het lijkt iets als een zeevonk te zijn. Dan wijst Sami naar een rode schoonheid in de verte. Het zal toch niet waar zijn zeker. Maar jawel, we spotten een Spaanse danseres. Yes, schitterend, niet te doen. Een exemplaar van een vijftien centimeter. We duiken ernaartoe en Timo neemt een paar heel erg mooie foto’s. Een schitterende vondst. De boeken liegen niet wanneer ze schrijven dat dit een prachtig beest is. Wow, wat een verschijning. Timo is in zijn nopjes en deze duik kan echt niet meer stuk. Iets verderop doet ineens Timo teken dat hij iets gezien heeft. Een ongelooflijk grote steenvis en deze keer de echte. Een joekel van bijna veertig centimeter en volgens Sami is dit een volwassen exemplaar en echt een gevaar als je erop trapt.

Sami besteedt echt geen aandacht aan de vis zelf, maar probeert zich te oriënteren op de vis zelf zodat hij morgen die nog kan terugvinden als hij hier opnieuw duikt. Steenvissen blijven lang op eenzelfde plaats liggen en dit is echt een prachtexemplaar om te tonen aan zijn duikers. Iets verderop ligt een pyjamaslak en ook een maskerkogelvis te slapen. We storen de beestjes zo min mogelijk en duiken verder. Zeeëgels zien we nu ook volop. Een zwarte met lange stekels heeft een soort radar in het midden dat steeds ronddraait. Echt een leuk zicht en het is een leuke duik. We gingen maar veertig minuten duiken en de tijd gaat heel erg snel, dus we duiken terug de lagune in. Hier valt de aandacht van Timo op een sterrekijker, ook leuk. Je ziet duidelijk de vorm van de vis in het zand, maar voor de rest zie je enkel de ogen en de mond. En dan als laatste vondst deze duik, ziet Ju een kleine octopus. We volgen die even, maar blijven samen. Op elke steen waarop de octopus zich zet verandert hij een beetje van kleur. Het is een erg mooie met blauwe stipjes, echt een leuk beestje. Sami is al veel verder wanneer we de octopus achterlaten, maar door de lampen vinden we hem snel terug. No problems. Terug naar het duikcentrum na een prachtige nachtduik met twee grote vondsten: in de eerste plaats de Spaanse danseres en ook de steenvis was dik OK.

We spoelen de twee keer vandaag ons materiaal af en gaan aan de bar iets drinken. Dat hebben we wel verdiend. We krijgen ook nog eten van het restaurant, maar krijgen niet veel meer op en moeten spijtig genoeg nog veel laten staan. Tja we konden niet wachten tot nu om iets te eten, hebben al iets gegeten en dus hebben we ook niet veel honger op dit moment. We drinken nog een paar pintjes en onze laatste op ons terras en kunnen het niet laten om nog eens naar de foto’s van de prachtig mooie rode naaktslak te kijken: vondst van de dag en misschien zelfs de vakantie: de Spaanse danseres. Het is ondertussen al iets over tien en na deze drie duiken vandaag zijn we best wel moe. We gaan dan stilaan ook naar ons bed en kunnen genieten van een goede en welverdiende nachtrust.

 

Maandag 12 september 2011: Laatste duikdag: El Bells – Blue Hole, Blue Hole

Ineens breekt die laatste dag dan aan, nu is het nog niet echt de allerlaatste dag maar wel de laatste dag van onze duiken. Plots moet ik schrijven dat het die laatste dag is en zoals steeds op vakantie is die daar zo ineens, maar we kunnen tot nu toe al terugkijken op een hele leuke duikvakantie en we gaan nog terug vandaag naar een duikplaats waar we de vorige keer heel erg van genoten hebben en dat zullen we zeker opnieuw doen vandaag. We gaan eerst ontbijten en het is gewoon terug om negen uur aan het duikcentrum af te spreken, dus we zijn al aan de ontbijttafel om iets voor acht. Ju neemt nog steeds niet te veel risico qua food en Timo trekt er zich niks van aan. Dat zal hij zich deze avond nog wel beklagen, want iedereen heeft tijdens een vakantie in Egypte wel één keer last van maag en darmen. Hoe komt dat toch? Niet zo moeilijk misschien: andere eetgewoonten, water dat eigenlijk niet echt drinkbaar is en dan krijg je daar al snel wat maag- en darmklachten. Zolang we deze twee duiken nog kunnen doen is het dik OK.

Om negen uur zijn we al aan het duikcentrum en maken ons materiaal hier al klaar, nemen extra flessen mee voor de tweede duik en laden alles in de jeep. Achmed is onze gids voor de dag en we zijn al snel weg naar Blue Hole. Het eerste stuk tot Canyon Diving Area is over asfalt en dan gaat het over een zandweg verder nog een kwartier tot Blue Hole. We duiken maar direct wanneer we er aankomen, dan hebben we straks nog wat meer tijd tussen de duiken. Het is er helemaal niet druk. Vorige keer was het hier een mierennest van duikers, snorkelaars en freedivers, maar nu staan er misschien tien jeeps, straks wordt het allicht drukker, maar voorlopig helemaal niet. We worden afgezet aan de plaats waar de gedenktekens hangen van overleden duikers. Het valt ons op dat de meesten eerder jonge mensen zijn en een paar hebben een spreuk op hun gedenksteen staan. Never let fear stand in the way of your dreams. Ja daar ben je veel mee als je ergens op de bodem van de Blue Hole ligt. Het zet ons aan om voorzichtig te zijn, maar dat proberen we altijd te doen, dus dat is eigenlijk niet veel minder dan anders. We wandelen naar de instapplaats van El Bells, wachten even op vijf andere duikers die voor ons zijn en dan is het aan ons. We doen het op ons gemak en zijn op minder dan vijf minuten ready to go. We geven het OK-teken naar elkaar en naar Achmed en zakken in het smalle gedeelte tussen de rotsen van El Bells.

We merken al snel dat er iets aan de hand is met Achmed. Hij had de laatste dagen al veel last van zijn oren en sinussen. Hij geeft ons teken dat we bij elkaar moeten blijven en dan naar beneden gaan tot aan de arch en daar onder duiken en dan even wachten. Hij blijft even iets hoger, want kan echt niet klaren. Wij zijn voorzichtig, houden elkaar goed in het oog en duiken naar beneden. We bereiken op een minuut of drie al de arch, bekijken de rotsen lang en duiken dan onder de arch door in het blauwe water. We verlaten de bescherming van het rif even en stoppen even in den bleu om ons zo aan te kunnen passen aan de diepte en het blauwe van de zee. De tocht naar beneden was wederom schitterend. We hebben met volle teugen genoten, echt een toppertje die El Bells: Jan (Stevens, ex baas van Ju) had gelijk dat dit een leuke duikplaats was. We kijken even naar boven en zien dat Achmed al rond de vijftien meter hangt en ondertussen dus heeft kunnen klaren. Hij doet teken dat we het rif aan de rechterschouder moeten houden en zo richting Blue Hole moeten duiken. Het rif is druk, niet door de vele duikers, maar vooral door het vele leven, de vissen hangen hier in bosjes rond de koralen, zacht koraal en hard koraal. We zien een anemoonvisje in een rode anemoon. Dit is weer eens een anemoonvisje, maar het is echt schitterend hoe die nu in een rode anemoon hangt, echt heel erg mooi. Ineens hangt Achmed vlak voor ons en heeft hij eindelijk twintig meter diepte bereikt, nice for him. Wij vonden het niet zo erg dat hij niet bij ons was voor de Bells en de arch, maar nu is het toch nog iets beter dat hij hier is, dan zien we tenminste nog iets. We duiken onder de overhangende rotsen en het lijkt hier bijna een nachtduik, zonder lamp dan vandaag, maar echt zwart is het niet, alleen een beetje donkerder. De kleuren van de rotsen en de planten die hier groeien zijn hier helemaal anders, dan elders waar koraal te vinden is. We zien een paar grote sponzen en een grijze murene die aan het jagen is. Hij zal denken dat het nog nacht is hier onder de rotsen en is daarom nu al op jacht.

De duik gaat rustig verder met een klein beetje stroming die tegen ons staat, maar veel last ondervinden we daar niet van. Een bepaald moment ziet Timo een leuk beeld: twee rifhagedisvissen liggen op een rots en kijken in het blauwe water in het niets, wel leuk dat ze zo naast elkaar liggen. Iets verderop zien we dankzij de duikers voor ons een octopus en we zijn ondertussen al veel minder diep gaan duiken dan het begin van de duik. Je kan ook niet eeuwig beneden de twintig meter hangen. Een schorpioenvis passeert onze blikken ook, de eerste zien we allebei snel, maar de tweede heeft Timo toch last om die te zien. Zo erg zelfs dat Ju even vreest dat hij zijn hand erop zou zetten. Maar een geluk dat dat niet gebeurt. Niet dat het dodelijk zou zijn, maar onaangenaam op zijn minst. En dan zien we het plateau al waar we over moeten om in de Blue Hole terecht te komen. Vanaf hier tot aan de uitstapplaats doen we onze safety stop. We hebben toch tijd genoeg. Even nog genieten van het spel van de vissen hier op het minder diepe stuk en dan helemaal de rand af tot waar we ook de eerste keer uit het water gegaan zijn. Langs deze kant van het rif zijn de rotsen minder begroeid, eigenlijk hebben we geen idee hoe dit komt, maar het is wel zo. Op vijfenveertig minuten en vijftig bar komen we het water uit en zit de voorlaatste duik van de vakantie erop. Nog eentje te gaan en daarvan gaan we nog eens extra genieten.

We drinken wat cola en sprite om wat suikers binnen te krijgen, Achmed eet iets, maar dat doen wij niet tussen de duiken en rusten dan een beetje. Even wat vissen uit de gids nakijken en dan anderhalf uur rusten. Hier is niet veel te beleven, maar na een korte rustpauze wandelt Timo hier toch even rond. Hij wordt al snel aangesproken door een Egytenaar die hier een winkeltje heeft: you need something, drink, food, anything? Timo negeert hem met een simpele: No thanks! En het lukt nog ook, echt opdringerig zijn ze niet hier in Dahab. We zijn niet tot in het dorp geraakt, want daar zou het anders kunnen zijn, maar geen van ons heeft de nood om naar een vuilnisbelt te trekken. Het anderhalf uur gaat tamelijk snel vooruit en het is al snel twaalf uur. We maken Achmed wakker, want hij had deze nacht slecht geslapen en sliep nu een uurtje. Hij ziet het al direct zitten om te duiken en wij ook, dus dan doen we dat ook maar. Deze duik gaat langs de linkerkant van de Blue Hole, dan de reef-saddle over naar rechts, terug en dan kunnen we nog even alleen verder duiken tot vijtig bar of maximum een uur. Een goede deal van Achmed. Zo gezegd zo gedaan, de Blue Hole uit en we duiken over de koraaltuin hier langs de zuidkant van de Blue Hole. Die is erg vergelijkbaar met de andere kant, maar misschien zien we hier nog iets speciaals.

We hebben niet onmiddellijk het geluk om nog iets anders te zien dan ervoor, maar dat is niet zo erg. We hebben voldoende aan de veelheid aan kleuren, veelheid aan soorten dat dit weer een topduikje wordt. Na twintig minuten op onze duik keren we om en duiken terug richting oversteek naar de Blue Hole en dan zien we toch nog iets speciaals. Yes! En wat voor iets speciaals. Een dertig meter voor ons heeft Achmed een schildpad gezien. Hij wijst die aan en wij genieten van het zicht van een karetschildpad die soms wat dichter komt en dan weer wat verder van ons wegduikt. Ze zweeft over het rif, we volgen ze even van de verte en dan verdwijnt ze in het blauwe water naar de oppervlakte om te gaan ademen. Ju, dit is toch een mooie afsluiter, dan toch een schildpad gezien, echt toppie! Net over het half uur zegt Achmed dag aan ons, toont ons waar we straks de Blue Hole in moeten en we prenten dit goed in ons geheugen. Moeilijk is het niet want ten eerste hangt het hier vol snorkelaars en ten tweede is dit de enige plaats in de buurt waar je over het koraal kan, dus dat kan niet moeilijk zijn. Timo doet zijn naam van naaktslakkenspotter nog eer aan, want hij ziet tussen het koraal een exemplaar van de kopschildslakken, de geellipchelidonura. What? Een platte zwarte slak met vooraan aan de kop twee gele puntjes. Niet zo mooi als de Spaanse danseres, maar best wel leuk. Zijn er trouwens slakken die mooier zijn dan die rode schoonheid? We duiken hier nog even rond met ons twee en vinden daarna zonder problemen de weg terug naar de Blue Hole. Hier neemt Timo eens een kort filmpje op van een paar minuten en dan doen we wederom de hele tijd een safety stop tot de uitstapplaats van de Blue Hole. We komen uit waar we moeten zijn en kunnen zonder problemen uit het water en al ons materiaal uitdoen en dan in de jeep laden en dan terug naar het duikcentrum. We spoelen daar ons materiaal iets beter dan de vorige keren, want morgen moet alles terug de koffer in en we laten alles hier een nacht drogen. We vullen nog de laatste keer de duikpapieren in en kijken onze invoice na voor de extra kosten. Huren van botjes en de extra drie duiken die we gedaan hebben. Alles lijkt te kloppen.

Dan naar de bar en Ju trakteert Achmed nog op een cola voor zijn honderdste duik en we blijven hier wat zitten napraten over de duiken. We praten de namiddag over vanalles, duiken, vergane glorie van het hotel en over vrouwen – ah ja mannen onder elkaar. Dan valt de naam van Veerle natuurlijk, alleen positieve dingen hoor lieveke J. Nu aan het einde van de week begint Timo zijn Veerletje wel echt te missen, het wordt tijd om terug naar België te keren. En ook zijn hondje wil hij nu stilaan terugzien: Cartouche, je bent toch braaf hé venteke. Na een Stella of vier keren we terug naar de kamer en daar douchen we eindelijk het zout van onze lichamen en spoelen de rest van onze spullen nog. Die moeten allemaal goed gespoeld worden en droog zijn voor morgen. Als we niet gaan duiken tenminste. Het wordt stilaan tijd om naar het restaurant te gaan voor het avondeten, maar passeren eerst via de receptie om alles te betalen wat we tot nu toe al gespendeerd hebben. Al bij al valt dit wel reuze mee. Honderd en zes Euro per persoon voor de extra kosten van het duikcentrum en dan nog ongeveer tachtig Euro voor alles wat we hier nog gedronken hebben. Echt een meevaller. In totaal komt dan deze duikreis all-in op een kleine acht honderd Euro en daar kan een mens niet voor sukkelen. De dingen die we gezien hebben, de duiken die we gedaan hebben, daar kan je geen prijs op plakken. Echt prachtig. Na het avondeten nemen we nog een Stella mee voor op ons terras en wederom zijn we goed moe en gaan we niet echt laat slapen. Om iets over negen liggen we weer in ons bed en slapen goed.

 

Dinsdag 13 september 2011: Vertek uit Dahab, naar Sharm El Sheik, Amsterdam en naar huis

Timo is wederom vroeg wakker, Ju iets later, maar ook weer vroeger dan de vorige dagen. We staan eigenlijk direct op en gaan even het hotel verkennen en de omgeving ervan. Vlak voor het hotel is een deel zichtbaar van de Sinaï-bergen, die typisch zijn in deze regio. We nemen een paar foto’s van het hotel en de omgeving en gaan dan naar het ontbijt. We nemen het ervan, want we hebben toch nog tijd genoeg. Na het ontbijt even wat dingen klaarzetten voor deze namiddag in te pakken en dan gaan we de botjes en de vinnen nog even gebruiken van de duikschool om nog een uurtje te gaan snorkelen. We zien de normale vissen van het rif: markiezinnetjes, maskerkogelvis, veel andere soorten ook en het is best wel leuk. Enkele lionfish verbergen zich hier op het huisrif, maar buiten nog een keizervis zien we niet veel speciaals. Het doodt vooral de tijd en dat zullen we wel goed kunnen gebruiken vandaag. Het is heel erg leuk om als laatste activiteit hier nog even te snorkelen, maar we hebben de bedenking dat we veel liever duiken dan gewoon aan de oppervlakte liggen te snorkelen. Timo doet wel enkele stenen in zijn broekzakken en zo kan hij toch wel een paar keer iets dieper gaan dan gewoon aan te oppervlakte te liggen klungelen. Veel beter.

Na het snorkelen drogen we even op aan de kant in de schaduw en dan douchen we ons en gaan aan de bar iets drinken. Ze hebben ondertussen terug Sakara, dus we schakelen dan ook snel over van Stella naar Sakara. Dan moeten we onze duikspullen nog uit het duikcentrum gaan halen en de stempels nog zetten in de logboek. Niet vergeten om een T-shirt te kopen. No prob, alles perfect geregeld. Dan nog even terug naar de kamer om alles in te pakken. Een paar dingen veranderen van bagage en die moeten we één van de volgende dagen eens uitwisselen terug zodat die terug bij de rechtmatige eigenaar belanden. Dat zal wel lukken zeker. Op een dik half uur zijn we klaar met de bagage en dan kunnen we niet veel meer doen dan wachten tot om kwart voor vier de bus ons komt ophalen. Die is een kwartiertje te laat en dan is het via een tussenstop in Dahab zelf nog een uur rijden naar de luchthaven van Sharm El Sheik. Alles gaat vlot, geen file en niemand had dat ook verwacht. Dan nog even door een metaaldetector, inchecken en dan paspoortcontrole. Typisch weer nog een tweede persoon die alles moet nakijken of het wel OK gebeurd is. En ook zoals steeds kiezen we de verkeerde rij om aan te schuiven. Tja, shit happens. Nog even door een metaaldetector met de handbagage en hier moet de laptop niet uit de rugzak, wat op zich best wel raar is. Swat we komen er goed doorheen en moeten nog snel iets eten voor we kunnen vertrekken. De vlucht is op tijd om 20:05 en wij wachten tot we om half acht kunnen starten met boarden. Even nog een laatste sigaretje en dan kunnen we aan boord gaan. Hopelijk gaat alles vrij vlotjes.

Om iets over half acht begint het boarden en dan gaat alles heel erg snel. Met twee bussen toeristen van aan de gate tot het vliegtuig met iedereen erop. Wij hebben het geluk dat we maar met z'n twee op een rij zitten en maken dus dat er een zetel tussen vrij is. Dan hebben we allebei iets meer plaats. Dit helpt dus niet om te slapen. Geen van ons beiden kan de slaap vatten en dat komt vooral omdat de purser, de piloot, de tweede piloot op de meest onregelmatige tijdstippen iets moeten gezegd hebben. De ene maakt reclame voor een produkt van Dr Fish, de andere zegt dat we over Caïro vliegen en de andere herhaalt nog eens dat we moeten zitten blijven en dat ze binnenkort de lichten gaan doven. Yeah right. Doe die lichten dan uit, zeveraar! En zie ik eruit alsof het mij intereseert waar we over vliegen en ik heb zeker geen interesse in produkten van een vis. Tja, met een charter nemen we dat er maar bij zeker. We hebben wel geluk dat we ongeveer op tijd landen en dat we daarna snel onze bagage hebben en vandaar moeten we nog vijf minuten wachten die ons op zeven minuten ongeveer terugbrengt naar de auto. Dan is het laatste traject aan de orde, nog een uur en drie kwartier in de auto tot thuis. Tussen twee en vier hebben we vlot verkeer, dus dat is geen probleem. We komen om kwart voor vier thuis en Ju zet Timo af. Veerle is opgestaan, want ze heeft haar schatje moeten missen en hij haar ook natuurlijk. Dan gaan slapen en hoewel Timo moe is kan hij niet direct de slaap vatten. Morgen al direct naar het werk en dan zien we wel wat het wordt.