ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe

Vrijdag 18 september 2015: Vertrek naar de Dardennen en aankomst in Blaimont

Een namiddag vakantie, goed gevuld met inpakken, auto inladen en bekomen van een korte nachtrust. Er zit zelfs nog een doktersbezoek tussen en een bezoek aan de nagelstudio. Eens benieuwd of ik daar commentaar op ga krijgen :-). Rond vier uur vertrekken we eerst richting Tienen om daar Zoë op te pikken. Die vond het heel erg leuk dat ze meekon, want haar vriendin Elena was er ook bij. Op anderhalf uur zijn we er, want de avondspits op vrijdag valt een beetje tegen. Het is nochtans niet eens aan het regenen, maar soit. Vanuit Tienen nemen we de weg via Jodoigne naar de E411 en zo verder naar het zuiden om ongeveer anderhalf uur later aan onze slaapplaats voor de komende 2 nachten aan te komen: Parc Les Etoiles (http://www.parclesetoiles.com). Vorig jaar vonden we deze locatie super en dus was het geen moeilijke keuze voor Kristof om het dit jaar opnieuw hier te doen. Volgend jaar misschien een andere plaats, we’ll see. Onderweg even tot de conclusie gekomen dat we iets vergeten zijn (wandelschoenen Evy), maar daar vinden we wel iets op.

We zijn er niet als eersten, Ilse, Ben en Vera zijn er al en Ludo en Bieke ook. Didi komt ons ook begroeten, dus er is al wel wat volk. Wij hebben de bungalow nummer 162, de anderen 163 en 164, dus we zitten vlakbij elkaar. Super toch. Auto uitladen en alles binnen zetten. Even tot rust komen op het terras met zicht op de heuvels, dag gaan zeggen tegen iedereen en dan zorgen dat op zijn minst Arne al kan slapen. Alles geregeld en ondertussen is iedereen al toegekomen: Ronny met Elias en Elena, Nadia, Kristof, Evi en Tom, dus iedereen kan beginnen en we kunnen deze avond rustig inzetten met een kaas- en wijnavond. Het eten is lekker, verschillende soorten kaas en een glas rode wijn echt super geregeld van de organisatoren. Om negen uur ongeveer ga ik Arne in zijn bed leggen en gaan Zoë, Elias en Elena in onze chalet een beetje onnozel doen. Wij drinken en eten nog een beetje en gaan ook op tijd slapen, want morgen is het vroeg dag en zit onze eerste duik rond een uur of tien, half elf eraan te komen.

Zaterdag 19 september 2015: Traigneaux en middagwandeling

Het weer ziet er niet echt schitterend uit deze ochtend. In de mist vertrekken Kristof, Ronny en ik naar het centrum om daar een bakker te gaan zoeken. Die hebben we al snel gevonden en kopen daar de halve bakkerij leeg. 6 broden, voor elke chalet een bruin en een wit, 64 pistolets, witte piccolo’s, bruine en gewone en dan nog voor iedereen een croissant. Terug op het domein verdelen we de broden en de pistolets en kunnen dan ontbijten. Er is vanalles voorzien: hesp, kaas, surimisalade, kip curry, echt wederom goed geregeld. De afspraak is dat we ongeveer rond tien uur zouden vertrekken naar Traigneaux en we vinden het zonder problemen. Even is er discussie of we hier wel zouden duiken, omdat er veel volk is en ook veel volk vertrekt: het zicht is naar het schijnt niet echt OK. Omdat we geen duidelijkheid hebben waar we anders nog zouden kunnen duiken en of we daar flessen kunnen vullen, dan toch maar hier.

Ronny en ik duiken samen, gaan onze flessen vullen en maken ons dan erg op ons gemak klaar. We zien buddy team per buddy team in het water gaan, maar wij denken: siga siga, want hoe minder er in het water zitten wanneer wij erin gaan, hoe minder slecht het zicht. Tegen iets over elf zijn we klaar en wandelen we naar de trap om zo naar beneden te gaan om het water in te plonsen. Heel erg op ons gemak. Snel nog buddy check en dan kunnen we starten. We zien direct de bodem, volgen onder water het spoor dat naar de diepte gaat en via een paar kleine plateaus komen we op twintig meter. We hebben nog niet echt veel gezien tot nu toe, behalve een paar kleine visjes, maar dat doen we dan in het naar boven gaan wel eens. In de nissen van de wanden in steen zien we regelmatig een zoetwatermossel of een kleine snoek zich verbergen. Ook andere soorten visjes verschuilen zich hier. We komen de politiemoto tegen en ik moet even denken dat Arne dit wel leuk zou vinden: “kijk papa bjommej”. We zitten nu op ongeveer 22 meter en daarnet hadden we de boot al gezien, niets speciaals, gewoon een oude kano hoor.

Zo duiken we verder met constant de wand aan onze linkerkant. En na een kwartier vragen we ons af hoe vaak we al rond de groeve zouden gedoken hebben. We moeten er wel onze gedachten bijhouden, want er steken stukken ijzer uit de wand en een hek verspert de weg wel eens. Wanneer het geen ijzer is of geen hek, dan moeten we opletten voor een grote zwarte buis die hier van boven naar beneden gaat (of is het omgekeerd). De stukken rots hier zijn echt wel mooi, echt super om hier nog eens te kunnen duiken. Ineens zien we een kleine vaas staan alsof die zich op een haardmantel bevindt, echt wel geestig. Zo blijven we de rand volgen en ineens zien we een grote snoek. Die is echter heel snel weg zodat een foto nemen niet te doen is. Vallende, dwarrelende bladeren en zaadjes van bomen komen naar beneden en zo volgen we de rand tot we ongeveer een veertig minuten gedoken hebben. We zitten nu op onze safety stop en dus even deze diepte aanhouden en verder duiken. We zien nog een paar waterplanten en op perfect vijfenveertig minuten komen we aan bij het ponton. We gaan uit het water en zijn de laatste vijftien minuten als enigen in de steengroeve geweest. This place is ours Ronny!

We keren terug naar de auto’s en kleden ons om. We eten en drinken iets. Deze ochtend hadden we lunch gemaakt, dus die eten we hier op. De zon is ondertussen af en toe komen piepen, maar echt mega is het niet. We trekken er ons niet veel van aan hoor, want we amuseren ons toch. We nemen de auto naar Nismes om daar een namiddagwandeling te maken. Wanneer Kristof “Nim” vermeldde, moest er toch iemand het slechte grapje maken dat dit misschien toch te ver was voor de namiddag alleen. Het niveau had weer zichzelf overtroffen in laagheid. Op ongeveer drie kwartier komen we aan in Nismes (Ardennen en niet Zuid-Frankrijk), we zorgen ervoor dat de wandelwagen uit de auto kan en zo kunnen we beginnen aan een wandeling van ongeveer vier kilometer. We vertrekken in het centrum en volgen de platte rode rechthoekjes en meestal staat er ook een pijl bij om aan te duiden of je naar links, rechts of rechtdoor moet. We steken het riviertje de Eau Noir over en zo langs de kerk naar het stadhuis, zoals Ronny zei kasteelhuis eerder, via de stadstuinen een bergje op.

Hier begint de wandeling echt. Via een steile weg raken we op de top. Deze weg is nog asfalt, dus lekker makkelijk, of soms toch lastig zo steil met de 3×3 wandelwagen. Die 3×3 zal later nog wel handig van pas komen. Onze trip gaat naar Fondry de Chiens. De Fondry des Chiens is een doline in de gemeente Viroinval, nabij de deelgemeente Nismes, in de Fagne. De doline is ontstaan door oplossing van de aanwezige kalk, en verder uitgediept door menselijke bedrijvigheid. Vroeger werd hier ijzererts ontgonnen, dit is te merken aan de rode kleur van het gesteente dat aanwezig is in de Fondry. Rondom de doline ligt een groot kalkgrasland. Kalkgraslanden zijn een van de weinige plaatsen waar wilde orchideeën groeien in België. Onder andere de mannetjesorchis, de groene nachtorchis en de bijenorchis zijn hier te vinden. In de zomermaanden wordt het gebied druk bevolkt met vlinders, waaronder enkele zeldzame soorten zoals het dambordje, de rotsvlinder, de paarse parelmoervlinder en het bleek blauwtje. Het hele gebied is door de Waalse overheid geklasseerd als Site de Grand Intérêt Biologique onder de naam ‘Tienne Sainte-Anne et le Fondry des Chiens’. Het maakt tevens deel uit van het natuurreservaat ‘Réserve naturelle domaniale du Viroin’. Voor wie niet weet wat een doline is, here it goes: Een doline (van het Sloveense en Kroatische dolina, “dal”) is een komvormige put die kan voorkomen in landschappen gekenmerkt door karst. Een doline is een van de meest voorkomende vormen van een zinkgat.

Maar dat is nog ver weg hoor, of toch nog een eindje. Na het stuk asfalt verandert de weg in een vlakte, dus wij door het gras en zo verder via een kleine bospaadje dat iets verder begint tussen de bomen. Echt een super wandeling en we hebben geluk met het weer. Na ongeveer drie kwartier komen we aan bij het hoogtepunt van de wandeling: een canyon tussen de velden, die echt wel een mooi spektakel is. We nemen even rust, want de wandeling was best steil en kijken even rond. We geven Arne iets te eten en dan kunnen we terug vertrekken. Nu gaat het op een dikke twintig minuten naar beneden richting centrum. Even is het erg lastig op een smal pad tussen de tuinen van de huizen langs de weg, maar gelukkig is er iemand achtergebleven om te assisteren met de wandelwagen. Thanks Ronny. Van hier gaat het recht naar het centrum en daar drinken we iets bij Café Du Barrage. Zoals de naam het zelf zegt ligt die aan een kleine barrage, stroomversnelling dus. Veel stroom is er niet, maar we zitten hier goed. Een lokaal biertje en een ijsje voor de kids en dan terug naar de bungalows. Hier maken we ons klaar om te gaan eten. Kristof had gereserveerd in het restaurant van het bungalowpark en dat zal dik OK blijken. We eten en drinken iets en maken er nog een leuke avond van. Hoofdgerecht voor mij ribbetjes, voor Evy schnitzel en voor de kinderen ook. Arne krijgt kippets met frietjes en mag zelfs meegenieten van het nagerechtje van Nadia. Die vindt het super dat Arne mee kan eten, dan voelt ze zich minder schuldig over de extra calorieën en wij vinden het super dat ze deelt met Arne. Thanks Nadia.

Tegen tien uur is iedereen voldaan en keren we terug naar onze respectievelijke 162, 163, 164. Daar nog even iets drinken en zeveren en tegen elf gaan slapen. Nu kunnen we een goede nachtrust tegemoet gaan. Gisteren was iets minder. Lang verhaal kort: geen stroom in onze kamer en die ernaast, dus CPAP toestel van Evy werkte niet. Zetels tegen elkaar gezet en dus eigenlijk slecht of niet geslapen. Nu zal het beter zijn. Een stopcontact in kamer naast de onze werkt wel, dus even wisselen van kamer met Elias en Ronny en alles komt goed. Sleep tight everyone!

Zondag 20 september 2015: La Roche Fontaine, Philipeville en naar huis

Er was nog voldoende brood voor vandaag, dus niet naar de bakker deze ochtend. Ontbijtje met spek en eieren en dan alles inpakken en in de auto smijten. Ik zet mijn duikbak al bij Ronny achterin, is toch meer plaats in de mega-Nissan dan in de Volkswagen. En anders heb ik misschien straks geen zin om alle uit- en in te laden, dus voorzorgen nemen. Rond tien uur zijn we allemaal klaar en kunnen we vertrekken naar de tweede en tevens laatste duikplaats van het weekend. Spijtig dat we Vodelée niet konden doen, maar ja er was geen instructeur mee zoals vorig jaar he. Eine speitzige Sache. Wij dus naar Rue de Stoumont in Franchimont en we zien bij aankomst dat het hier weer mega druk is. De meesten gaan nu wel al te water, dus die zijn eruit wanneer wij erin gaan. En in deze groeve zal het zicht nog wel meevallen, want het is diep. Kristof schrijft ons in en we krijgen dan een korte briefing. Verdelen van de buddy teams doen we zelf en Ronny en ik duiken nog eens samen, da’s lang geleden.

Wederom net als gisteren eerst flessen vullen (is hier 2 Euro duurder), dan op ons gemak klaarmaken en zo kunnen we makkelijk richting instapplaats gaan en daar nog onze vinnen aandoen, masker opzetten en vertrekken. We zakken rustig tot een twee meter, duiken richting diepte en doen dan in twee stappen tot een twintig meter. Eerste plateau is op 12 meter, volgende op 15 en zo zakken we even tot 20 meter. We volgen net zoals gisteren gewoon de kant, maar nu kunnen we duidelijk zien hoe vaak we rond de groeve duiken, omdat de zon langs de ene kant schijnt en niet langs de andere. Dat zal dus drie keer zijn. Wederom moeten we oppassen voor uitsteeksels uit de wand en deze marmergroeve is echt supermooi. Nu ik hier duik, heb ik een klein beetje spijt dat ik hier vorig jaar niet te water gegaan ben.

De boot zien we al snel, maar daar is niet veel aan, want het is best donker hier. Overal steekt wel iets uit de wand, zij het een haak of een ladder. Een achterstuk van een auto komen we ook tegen: wat doet die hier in het water? We genieten echt van deze duik, want het marmer wordt (beter werd) hier uitgesneden met mega snijbladen en op veel plaatsen zie je waar ze beginnen snijden zijn en gestopt. Daar is ineens een snede van een paar centimeter breed, echt super. Ook de kleurschakeringen ervan zijn prachtig. Af en toe is er een halve cirkel uitgeslepen met gekartelde randen, ook wel mooi en straf eigenlijk dat dat allemaal zo goed lukte. We duiken dus in totaal drie keer rond en na een half uur zitten we al boven de tien meter. Ineens schiet er een karper vlak voor mijn neus naar boven, echt een grote. We volgen die rustig naar een meter of vijf, doen dan onze safety stop en blijkbaar hangen we hier tussen de karpers en de andere vissen. Die zijn hier echt super aanwezig. De karpers zijn echt wel groot en komen dichtbij. Ze zwemmen zelfs tegen je aan en eentje vindt het nodig om eens in mijn externe flits te komen bijten. Even wat foto’s en filmpjes en dan vooral genieten, want dit is voor mij de eerste keer dat ik tussen twintig karpers hang. Zalig gewoon. Dit is voor ons beide een mooie afsluiter en mooi hoogtepunt van de duik en het weekend, dus we kunnen met een gerust gemoed terug naar de kant. Nog even blijven dralen bij het vliegtuig en dan uit het water, zo terug naar de auto en even uitladen.

Wanneer dat allemaal geregeld is, gaan we nog iets drinken en afspreken wat we doen qua eten. We rijden van hier naar Philipeville en gaan daar iets qua restaurant zoeken, perfect. Daar aangekomen vinden we snel plaats in Restaurant Renaissance en eten daar iets, het is bijna allemaal pasta vandaag. Bediening is snel en vlot en het eten is lekker. Eigenlijk is dit dan de échte afsluiter van het weekend en kunnen we nu nog even genieten van een Duvel en het eten en dan terug naar huis vertrekken. Een anderhalf uur later nemen we afscheid van iedereen en rijden naar Tienen naar Evy’s mama en daarna verder om Zoë thuis af te zetten. Op de terugweg nog even mega file rond Brussel, maar uiteindelijk zijn we op een uur en een kwartier terug thuis. Alles uitladen en zorgen dat Arne iets kan eten en dan zetel in en boeken toe. Het was weer zalig en een dikke merci aan de organisatie van het Steengroevenweekend Part III.