ScubaTimo
Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland
Website about scuba diving and traveling around the globe
Oostenrijk Lermoos bij Haus Eberle (Linda en Herbert)
Van 31 juli tot 8 augustus 2015
http://www.hauseberle-lermoos.at/
Oostenrijk, Lermoos
Lermoos is een gemeente in het district Reutte in de Oostenrijkse deelstaat Tirol. De verschillende dorpsdelen zijn Gries, Untergarten en Obergarten. Lermoos ligt op het kruispunt tussen de Lechtaler Alpen, Ammergauer Alpen en het Wettersteingebergte. Het ligt in het door de Loisach doorstroomde Lermooser Moos, een voormalig moerasgebied. Het hoogste punt van het dorp is de Grubigstein, een berg van 2223 meter hoog.
Het dorp is een van de oudste in de Außerfern. Reeds in 1020 werd het officieel vermeld. Vanwege de ligging langs de weg over de Fernpas had het een economisch belangrijke positie in de omgeving. Na de bouw van betere wegen over de Arlberg verloor Lermoos deze positie langzamerhand. Na de Tweede Wereldoorlog begon echter het toerisme belangrijk te worden en Lermoos groeide uit tot de grootste toeristengemeente van de hele Außerfern.
Lermoos maakt thans deel uit van de Zugspitz Arena, een uitgestrekt skigebied. Een groot deel van de toeristen die in totaal een half miljoen overnachtingen in Lermoos doorbrengen komt echter ook om te wandelen in de zomer. De in 1984 geopende Lermooser Tunnel heeft ervoor gezorgd dat het doorgangsverkeer over de Fernpas niet langer door het dorp trekt. Lermoos heeft een station langs de Außerfernspoorlijn.
Vrijdag 31 juli en zaterdag 1 augustus 2015: Vertrek naar Lermoos Oostenrijk
Vrijdag al vakantie, verlof begint, echt wel super na een aantal hectische weken en maanden, maar nu even een week ertussenuit en vooral genieten. Vrijdag is vooral alles klaarzetten, inpakken en alles in de auto laden. We hebben de planning nog herzien, want we dachten eerst om middernacht te vertrekken, maar uiteindelijk beslissen we om acht uur ‘s avonds te vertrekken, zodat we toch minder lastig en druk verkeer hebben. Zoals je aan de datums kan zien, is het een echt wisselweekend, dus het zal wel tegenvallen op de weg. Wij dus op weg naar Lermoos tegen acht. Ik vertrek om het eerste stuk te doen en te stoppen iets voorbij Luik. Het is wel druk op de weg, maar we hebben geen file. Hoewel, ik wil niet te hard roepen, want anders zitten we straks nog vast. Iets voorbij Luik dus nog even stoppen en dan de weg verderzetten naar Saarbrücken. De A60 is een speciale weg, want je mag er goed doorrijden, maar dan ineens moet je naar tachtig zonder aanwijsbare reden. Op een bepaald moment moeten we zelfs naar dertig per uur. Tja daar staat de politie op ons te wachten. Maar met mijn engelengezichtje laten ze ons direct door.
Even voorbij Trier, het is nu half twaalf en ben dus al vanaf 8 aan het rijden, geef ik het stuur af aan Evy. Voor een paar minuten doen ze lastig achteraan, allé Cartuche en Arne toch, want Zoë is stil en vooral blij dat ze meemag. Na de derde keer wegenwerken geef ik dus het stuur af ergens op een duistere parking. Dan doe ik een poging om te slapen, het eerste half uur lukt het een beetje, het tweede eigenlijk niet en dan het volgende uur kan ik bijna een volledig uur slapen. Dan blijkt ineens dat er wel wat kilometertjes gedaan zijn. Zware voet, bah neen hoor. Evy is nu ongeveer twee en een half uur aan het rijden en ze heeft eigenlijk niet geslapen, dus voor de resterende 240 kilometer zal ik wel het stuur overnemen. Met een klein half uurtje en een uurtje slaap moet dat wel lukken. Arne is wakker en slaapt eigenlijk niet meer tot we in Lermoos aankomen. Alles gaat dus verder vlot, alleen op de Fernpass is het even in kolonne rijden, want hier is het toch al druk. We zijn de enigen die eraf rijden naar Lermoos en we rijden een klein spookdorp binnen. Tja wat wil je om 4 uur ‘s morgens: dit is Benidorm niet he.
We hadden vlakbij Reutte Linda gebeld en die ging ons opwachten en ons binnenlaten. Echt super. We komen aan in Jogglerweg 4 Lermoos, doen een snelle babbel met Linda en gaan dan zelf ons bed nog in. In de keuken, living staat vanalles om ons geluk te wensen met ons huwelijk, ook het bed heeft ze versierd, echt super. Ballonnen in hartvorm en herzlichen Glückwunsch met ons huwelijk ballon (maar dan in het Duits). Wij kruipen nog even ons bed in, maar Arne vindt in het begin van niet. Die doet even lastig en dan gaan we toch allemaal slapen. Het is al snel zeven uur wanneer onze kleine man opnieuw wakker is en iedereen in Lermoos moet het horen. Wij dus ook, want we liggen er vlakbij. We proberen of hij nog even wil slapen, maar tegen half acht is het duidelijk dat we beter opstaan. We kunnen al ontbijten, want brood en keizer pistoletjes zijn al voorzien en een beetje beleg in de ijskast. Heel neig merci Linda. Na het ontbijt de auto uitladen en een groot gedeelte al op zijn plaats leggen, dan onszelf klaarmaken, want een douche en vooral tanden poetsen is noodzakelijk en zo rond elf uur even langs Herbert en Linda passeren om onze papieren in orde te krijgen. Alles snel geregeld en we babbelen even bij met hen beide. Even toch schrikken ze van Arne wat voor een vooruitgang hij geboekt heeft.
Terwijl daarna Evy, Arne en Zoë gaan winkelen, ga ik met Cartouche een korte wandeling doen. Niet ver, want ze zullen niet lang in de Spar zitten. Daarna terug naar ons appartement en dan iets eten en Arne in zijn bed steken en wij even chillen. Het chillen duurt langer dan dat we konden verwachten, want om drie uur slaapt Arne nog steeds. We passeren even door zijn kamer om een luchtje te scheppen en dan ineens schiet hij wakker. Het is al bijna vier uur, dus we kiezen ervoor om onze aanvankelijke plannen aan te passen. We hadden gedacht de eerste helft van de liften naar de Grubighütte te nemen en dan het Forscherspfad te doen, maar we zouden ons stilaan moeten beginnen haasten om de laatste lift naar boven te kunnen nemen. Dus daar hebben we geen zin in en kiezen ervoor het Moospad te doen of tenminste toch een stukje ervan. We maken ons en Arne klaar en zijn om iets voor vijf op weg naar de kerk. We geven Zoë wat uitleg hier over het moos (moeras) en wandelen er rustig naartoe. Arne eet terwijl zijn banaan met veel morren en gezaag, maar mama en papa zijn iets koppiger dan Arne zelf en het is al snel allemaal in orde. Wij zijn nog steeds onder de indruk van de vlakte voor ons en de bergen errond. We stappen rustig langs het pad door het moeras of het was tenminste vroeger een moeras.
We slaan linksaf in het midden van de velden en komen zo uit op de weg waar de Spar is. Daar gaan we naar boven naar de kerk en naar Hubertushof, want daar willen we onze eerste keer deze vakantie iets gaan eten. Ik ga eerst nog even snel een paar stukken speelgoed halen voor Arne en een tut, want die waren we natuurlijk weer vergeten. Niet echt goed bezig, maar uiteindelijk is het super, want dan kunnen we direct binnen en is het kwart voor zes waneer we effectief iets bestellen: grote pint, twee cola en een platte water. Platte water is voor mij zenne :-). We kunnen het ons niet laten om als eerste een Nudelsuppe te nemen, dan moet Evy natuurlijk een wienerschnitzel eten, Zoë volgt haar, Arne krijgt chicken nuggets met frietjes. Iedereen eet alles op en we drinken er op ons gemak iets bij. We kregen allemaal een slaatje bij ons avondmaal. “Oei, ge zijt uw hoofdgerecht vergeten”, zegt Evy me juist. Ja zo gaat dat he, mijzelf vergeten voor de anderen he. Zo ongelooflijk altruïstisch. Ik at dus forel met champi’s en aardappelen. Zoals wel vaker geen frietjes en de anderen wel. Het is allemaal weer super lekker. Het is even zeven uur gepassseerd wanneer we terug wandelen naar het appartement. Deze keer wandelt Arne zelf de volledige afstand van Hubertushof naar huis, wat op zich niet ver is, maaar wel een steile beklimming bevat onderweg. Tegen half acht zitten we op ons gemak thuis voor de TV. Even acht uur gepasseerd is het stilaan tijd om Arne in zijn bed te steken en dan zijn we nog even gerust.
We nemen er allemaal iets bij om te snoepen en te drinken en kijken naar TV Vlaanderen naar Jumanji. Zoë had de film nog nooit gezien en hoewel wij hem bijna van buiten kennen, kijken we er toch even naar. Tegen iets over tien is de film gedaan en dan gaan we ons bed in. Het was een vermoeiende nacht en dag en kunnen de rust goed gebruiken. Slaapwel allemaal.
Zondag 2 augustus 2015: Brettlalm en Moosle’s Forscherspfad, speeltuin
Arne maakt iedereen wakker tegen half zeven de eerste keer en dan tegen zeven staat hij effectief op. Ontbijtje met koffie, brood, chocoladekoek en beleg. Na het ontbijt maken we ons klaar om nog eits te doen in de voormiddag. Het weer is niet echt super, want het regent en er is overal lage bewolking. Er is niet veel planning voor vandaag, behalve de Wolfratshauserhütte, maar door dit weer moet Linda er niet gaan helpen en door de laaghangende wolken en de regen lijkt het geen goed idee om hoog de bergen in te trekken. We gaan tegen tien uur naar Herbert en Linda, doen daar nog een uitleg en geven er de bestelling van de broodjes. Alles geregeld dus. Linda zal waarchijnlijk morgen en/of dinsdag moeten helpen en dan zullen wij ernaartoe gaan. Het zet er nu niet naar uit, maar vanaf morgen tot vrijdag zou het schitterend weer worden, misschien zelfs te warm dan. Maar zelfs nu is het niet echt koud, want ik doe gewoon short aan. We hebben allemaal wel een K-way mee tegen de regen, maar wanneer we buiten komen bij Linda een half uurtje later is het gestopt met regenen, dus super!
We nemen de auto naar de liff voor de Grübigstein, ik ga even een Z-Ticket kopen om de hele week alle liften op te kunnen. De prijs valt dan al bij al nogal mee. Als je alles apart betaalt, is het allemaal veel duurder en nu moeten we ons daar geen zorgen over maken. We kunnen dan elke lift nemen en een keer naar boven op de Zugspitze. Alleen de Zugspitze is al meer dan de helft van de rpijs. Wij parkeren ons dus, Z-Ticket snel gehaald en dan de lift naar het Mittelstation, Brettlalm, daar moeten we eraf en we gaan de weg naar beneden tot ons vertrekpunt. Tijdens de rit naar boven zien we op een van de alpenweiden een het, erg ver, maar we kunnen het duidelijk zien. Arne en Zoë amuseren zich super. Voor Zoë is het de eerste keer dat ze in zo’n gondel zit en Arne heeft het vorig jaar al gezien, maar beleeft het nu toch iet actiever. Boven aangekomen volgen we de pijlen Moosle’ Forscherpfad.
Tijdens deze tocht zijn er zeven stops met altijd informatie op deze stop over de vraag. Als je dus goed oplet, kan je zonder probleem alle vragen beantwoorden. En wij zullen wel vertalen voor Arne en Zoë. We vertrekken naar beneden rechts van de Brettlalm, nadat we natuurlijk een stempel hebben gezet van deze alm en op de weg springen ongelooflijk veel kleine kikkers, echt schattig. Arne roept constant kikker, kikker en Zoë vindt het super dat die er zijn. Dat is dan ineens ook een antwoord op vraag 2 hoewel we er nog niet zijn. We nemen een kronkelige wandelweg naar een meer beneden, echt wel super wat we hier allemaal zien. Kikkers springen hier nog steeds over het pad, naaktslakken (niet die onder water) glijden hier tussen het gras. Langs de kant van de weg zien we prachtige bloemen, hoewel het weer er niet naar is. We hebben al wat regen gehad deze ochtend, maar nu is het over, maar wel nog bewolkt. Het kan dus nog goed. Aangekomen aan het meer is er nummer 2 van de wandeling: Biotop. Welke dieren komen hier voor? Adelaars, kikkers of marmotten. Door onderweg de kikkers tegen te komen, weten ne watuurlijk al het antwoord. We hebben al L en E.
Langs het meer stappen we verder naar beneden, genieten even van het uitzicht van het meer en de bergen en het dorp in de diepte. Dan verder de weide in en door de bossen. In een deel van het bos is het volgende punt: wedstrijd van de dieren. Er staat een zandbak om zelf te springen, maar het is wat nat en vochtig, dus dat doen we vandaag niet. Langs de rand staan verschillende afbeeldingen van de dieren die ver kunnen springen en wie van hen springt het verst? Of beter hoe ver springt een ree? 0.4, 1.4 of 4 meter. Dat zal dan wel vier meter zijn he. We vullen alles in en hebben al drie letters: L en E en R. de slimmen onder ons hebben al door welk woord van zeven letters er gezocht wordt. Onze volgende stop is Walderlebnis, of in het Engels Forest Experience. Hiervoor had het weer ook beter moeten zijn, want je moet blootsvoets over een pad in het bos wandelen en dan zeggen welke drie soorten ondergrond er hier te vinden zijn. Niet echt moeilijk ,want asfalt en beton liggen hier niet natuurlijk. Hier zetten we ook de stempel die hoort bij deze wandeling en dan is het verder over de wei. Echt wel super hoe het hier uitziet, zelfs met de mist. Er hangen hier overal lage wolken en de mist valt, maar dan valt niet alleen de ring, maar ook de regen. Arne zit droog op de rug van papa, dus die geniet ook mee van de rugzak. Evy en Zoë beslissen dan hun regenjas aan te doen en zo stappen we verder voorbij de speelplaats, door een poortje en stappen dan tussen de koeien. Koeien houden dus ook neit van regen, want ze zijn nergens te bespeuren. Wij moeten gewoon oppassen voor hun achtergelaten toestanden en gaan dan weer een poortje door.
Zo gaat de weg constant omlaag tot we even beslissen om toch te schuilen. Vlak voor de uitkijktoren is er een speelplaat voor water, maar er is al water voldoende, dus we schuilen onder de toren even. We zien van hieruit de kerk van Lermoos en ook het huis van Herbert en Linda, super leuk. De Nederlanders die ook schuilen zeggen dat het van hieruit nog maar twintig minuten is naar de lift, dus we zetten dan toch onze tocht verder; het is ook al minder beginnen regenen. En inderdaad tussen de weiden en de bergen stappen we vijf minuten steil naar beneden en dan op en af richting lift de resterende vijftien minuten. Terwijl ik en Arne even wacht, gaan Evy en Zoë haar pin halen aan het loket van de lift. Dan nemen we de auto terug en eten we iets. Dan is het slaaptijd voor Arne en papa heeft zich ook een hele tijd afgekapt. Dat was ff nodig. De dames genieten van naaiwerkje en Disney Channel. Arne wordt pas tegen vier wakker, snel vieruurtje eten en dan vertrekken we te voet naar ons restaurant van vandaag: Juchhof. Maar het is nog een beetje te vroeg om nu al te vertrekken rechstreeks dus even langs de speeltuin voor Arne. Hij amuseert zich en wij ook alledrie. Hij is zelfs helemaal niet lastig om er terug te vertrekken. Een super manneke vandaag en ook Zoë doet het hier super!
Naar het Juchhof duurt het niet lang meer en we kunnen zelfs buiten eten. Als de wespen ons een beetje gerust laten zal het nog super zijn. En wat eten we hier vandaag: gordon bleu, Zwiebelrostbraten en Rumpsteak. We drinken er cola en een pintje bij en voor Arne water: hmm weer water. Af en toe komt er wel eens een wesp langs en die zorgt er zelfs voor dat het glas van Zoë ineens kapot is. Of was er iets anders aan de hand? Euh ja: ik had het schitterende idee om die weg te titsen met mijn vinger, maar raakte het glas en brak. Wel, de wesp was weg zenne. Een beetje lookbrood alss apero en dan onmiddellijk erna komt het hoofdgerecht al. straf dat Arne lookbrood eet als een grote. Hij heeft fishsticks met aardappelen, maar geen fan van de aardappelen, maar dat betekent dan ook dat hij geen fretje krijgt. Tja, zelfs op vakantie gelden bepaalde regels he. Iedereen eet flink en tegen half zeven ongeveer wordt het frissser, dus we gaan dan maar terug naar huiss. We nemen niet de normale weg, maar die iets hoger tussen de weiden. Even Arne achteruit naar boven, want ging anders niet en kunnen dan het hele stuk parallel met de hoofdstraat tussen de velden stappen. Net boven wil Arne zelf vverder en doet het hele stuk zelf. Van hieruit heb je een prachtig zich over Ehrwald en de Zugspitze, echt wel super. Ook voor ons, de kerk van Lermoos ligt er mooi bij. We genieten nog van onzee rutige wandeling en kunnen dan onze zetel in. nog even buiten kijken en genieten van de zon op de Zugspitze en dan Arne bed in en wij zetel in en nog even TV kijken. Eens tien uur gepassseerd, zijn we moe en gaat iedereen zijn bed in. slaapwel.
Maandag 3 augustus 2015: Zugspitze en Heiterwangersee Schiffahrt
Vandaag gaan we naar de top van de hoogste berg hier in de buurt en Zoë is al zenuwachtig van wanneer ze opstaat. Blijkaar niet echt schrik, maar wel zenuwachtig. Tja het is ook de eerste keer dat ze hoog gaat in een gondel waarin je dan nog moet rechtstaan ook. Maar zo ver is het nog niet: eerst nog op ons gemak ontbijten en zien dat de Zugspitze er super mooi bijligt. Het is een ideale dag om eens naar boven te gaan, zegt Herbert wanneer ik onze broodjesbestelling ga afgeven. Linda is al naar boven naar de Wolfratshauserhütte, maar wij trekken naar hoogte van 2962 meter. Eerst naar Ehrwald met de auto, dan de weg naar Zugspitze zelf volgen, even met een omleiding en dan parking zoeken. We hebben snel plaats aangeduid gekregen op een stuk gras naast de ingang en kunnen ons onder een boom zetten, super geregeld. Daar onze warme kledij meenemen die we hadden klaargelegd, want het is maar een graad of zes boven op de top. Wij dus naar de ingang en we zijn allemaal een beetje nerveus, enkel Arne en Cartouche trekken er zich niets van aan. We stappen in en een van de flauwe plezantes hier vraagt: heb je ook een ticket voor de hond: neen, hoor. Alé het is goed ga maar door. Grapjas.
Wij dus op tien minuten naar boven met een kauwgom in onze mond en het lijkt of Arne er helemaal geen angst van heeft en ook geen last van het verschil in hoogte. We kijken langs onze linkerkant uit over de Eibsee en rechts zien we Lermoos liggen, echt wel super mooi, maar het wordt nog mooier. Uit de lift boven even iets warms aantrekken en dan naar buiten. Daar gaan we eerst eens kijken langs de kant van Oostenrijk en zien helemaal beneden Ehrwald liggen en Lermoos, een schitterend plaatje. Zoë is even onder de indruk van het mooie zicht en de hoogte en is de spanning van de rit naar boven al helemaal vergeten. Dan moeten we ook eens een kijkje nemen langs de Duitse kant, daar is het mega druk, want die is commercieel uitgebuit: een bratwurst in der Semmel, het hoogste café van Duitsland en ik krijg het ervan op mijn heupen. Blijkbaar waren wij niet de enigen die dachten dat het wel een goede dag was voor de Zugspitze. Keiveel volk, die niet uitkijken voor een kleine man en een kleine hond, maar ja, dan gaan we maar verder en hebben het daar al gezien. Zoë en Arne kijken hun ogen uit en er roept eentje: vogeltje, vogeltje. De alpenkraaien vliegen hier af en aan in de hoop van ergens iets te eten te vinden. En dikwijls lukt hen dat nog ook, want vele mensen geven ze brood en andere dingen te eten. Wij kopen ons een braadworst met mosterd en mosterd en eentje met ketchup. We gaan die hier niet opeten, want zoals gezegd is het hier veel en veel te druk. We stappen dus terug naar de kant van Oostenrijk en zetten ons even neer op een bankje. In de schaduw is het best frisjes, dus lang blijven we niet zitten. We hebben genoten van het zicht over Garmisch, de Eibsee, Lermoos en Ehrwald, echt super en we hebben een lekker broodje gegeten en dat is ook mega super. Na een uurtje hebben we het hier gezien en keren we terug naar beneden. We moeten een vijftal minuten wachten op een gondel naar beneden en kunnen dan in een race naar het grondstation terugkeren. Elke keer wanneer we een paal passseren begint de gondel te wiebelen en is het even oe’s en ah’s in de gondel, echt wel grappig. Even snel als de rit naar boven zjn we terug beneden en daar valt de hitte terug op ons, even een verschil van twintig graden, dat kan al tellen.
We maken ons nu terug klaar voor een heel ander type activiteit, hoewel we er erg actief voor gaan moeten zijn. We nemen de auto terug naar Ehrwald, andere kant van de omleiding en gaan via Lermoos richting Bichlbach en zo verder naar Heiterwang. We weten de weg nog en plus het staat ook makkelijk aangegeven: gewoon de pijlen Heiterwangersee volgen en dan kom je er. Vijf minuten voor we er zijn, is Arne in slaap gevallen, dus we laten hem nog even doen en zorgen dat wij al klaar zijn om de boot op te kunnen. Hij slaapt nog een half uurtje en dan valt de autodeur dicht en wordt hij wakker. We nemen de rugzak mee en stappen naar de rand van het meer. We hadden hier eerst wel vier Euro moeten betalen voor de parking, maar dat maakt niet veel uit. Arne neemt Cartouche aan de leiband en we stappen naar de plaats waar de boot vertrekt. Even kort rusten en dan de boot op. We zijn te laat om boven te zitten, maar waarschijnlijk in de zon en in de wind op het water, is het toch geen goed idee. Cartouche legt zich al onder tafel, Arne hangt door het raam en wij zitten op ons gemak. We vertrekken stipt om twee uur en varen recht vooruit het meer op. we hadden al andere boten gezien en eendjes tot groot jolijt van Arne en zo varen we verder. Voor Arne hadden we niet moeten bijbetalen, maar voor Cartouche wel, ljkt me logisch dat dat andersom had geweest maar soit. We genieten in elk geval van de vaart.
Onze eerste stop is vlak voorbij de brug over de verbinding tussen de Heiterwangersee en de Plansee. Van hierop springen ze ook het water in, maar het lijkt wel erg frisjes. Deze stop heeft niet echt een naam, maar er komen enkel mensen bij en er gaan er geen af. Dan varen we verder naar de Seespitze. Hier moeten we even een arm van de Plansee in en dan terug uit om zo verder te varen naar de stopplaats Forelle. Overal waar je kijkt, voor, achter, links en rechts zie je de prachtige bergen in het water vallen en weerspiegelen. Het is een super zicht en er is veel volk op pad. Vaak loopt er langs de oever een wandelpad waarlangs je rond de meren kan stappen. Misschien niet helemaal errond, maar er zijn toch voldoende mogelijkheden om te wandelen. Wij genieten van het uitzicht, de verschillende kleuren van de bergen en de weerspiegeling ervan in het water. Op ongeveer drie kwartier zijn we op het keerpunt: hier stappen veel mensen af, maar weer evenveel terug erop. Na een korte pauze van tien minuten is het over en out en keren we terug naar Fischer am See, ons vertrekpunt. Bij de stops onderweg is het onderhandelen wie er mee mag, want niet iedereen kan de boot terug op. Een aantal kan er niet meer bij en moeten ofwel te voet terug of anders wachten op de volgende, maar dan is het nog niet zeker dat ze erbij kunnen. Wij varen langs dezelfde bergen, maar vanuit een ander perspectief terug en zijn blij dat we er terug af kunnen. Zeker omdat een sanitaire stop zich stilaan aandiende.
Terwijl Zoë en Evy even weg zijn, laat ik Cartouche een beetje drinken en Arne een beetje met zijn voeten in het water. Ik doe het ook en het is echt wel koud, maar ons twee kleinste hooligans amuseren zich perfect in het water. Ook Zoë en Evy zijn blij dat ze even kunnen afkoelen, want het is vandaag iets warmer dan de voorbije dagen: echt super zomerweer. Arne valt een paar keer in het water en is mega nat wanneer we hier vertrekken. Terug te voet naar de auto, daar Arne gewoon in pamper de auto in en dan terug naar huis. Huis is vandaag Jogglerweg in Lermoos. Hier rusten we nog even en om zes uur kunnen we naar Herbert en Linda iets gaan eten, want we zijn vandaag daar uitgenodigd. Ik ben iets vergeten, dus moet even terug naar ons appartement en wanneer ik terug ben is Arne al aan de Frittatensuppe bezig: hij is heel flink zelf aan het eten. Herbert bakt frietjes en heeft Leberkäse klaargemaakt, echt super lekker. Maar in tegenstelling tot wat de naam laat vermoeden, zit er geen lever en geen kaas in: je kan dit het beste vergelijken met vleesbrood. Daarbij tomaten, komkommer, salade en het smaakt super met een glaasje rode wijn. Super lekker en ook het gezelschap is ideaal: we genieten van een super avond. Heel hartelijk bedankt Herbert en Linda. Zo rond half negen ongeveer krijgt Arne zijn klopje en gaan we terug en leggen Arne te slapen. Wij kijken nog even TV en gaan dan ook ons bed in, want elke avond zijn we best moe. Morgen een grotere wandeling en dan zal het ook wel vermoeiend zijn, dus oogjes dicht en snaveltjes toe.
Dinsdag 4 augustus 2015: Wolfratshauserhütte
Arne maakt iedereen wakker om zeven uur half acht. Zoë blijft nog een tiental minuutjes liggen, maar Arne zet het kot zodanig op stelten dat ze er niet door kan slapen. Dus om acht uur zitten we al aan de ontbijttafel met steeds zicht op de Zugspitze door ons raam. En we zien dat het goed is. De zon schijnt, er zijn slechts een paar kleine wolkjes, maar die verpesten het zicht helemaal niet, in tegendeel, het geeft zelfs een extra cachet aan het zicht vanuit ons appartement. We zijn dus al vroeg wakker en hebben de hele dag tijd om een leuke, maar vermoeiende wandeling te doen. Vandaag gaat de trip naar boven naar de Grubighütte en dan langs de brede weg naar de Wolfratshauserhütte, dan naar het Mittelstation en zo met de lift naar beneden. Dat is het plan, dus eerst iets eten en alles klaarmaken zodat we alles bij hebben qua eten en drinken voor de wandeling. Na het ontbijt nemen we de auto naar de Grubigsteinbahnen vlakbij restaurant Juchhof. Daar vinden we zonder veel problemen parking, we zetten de auto daar en nemen de weg naar de Brettlalm. Daar wil Zoë alleen nog eens gaan kijken met Arne of de kleine kikkertjes er nog zijn, maar die zien het niet zitten in dit warme weer. Wij zien het wel zitten dus nemen na de rode liftkarretjes, nu de blauwe naar boven. Daar nog een paar dingen regelen voor we kunnen vertrekken. Allereerst genieten van het uitzicht over alle bergen rond ons en de mini-huisjes in de verte van Lermoos en Ehrwald. Dan de stempel. Ik ga even met Zoë naar binnen om te zoeken waar de stempel staat om in onze boeken te zetten. Die staat vooraan op de toog en ze kan zich uitleven in alle boekjes. Dan iedereen nog even een sani stop en dan nog insmeren, dus we zijn nog wel een klein half uur bezig eer we effectief Arne in de rugzak kunnen zetten en vertrekken.
We nemen de makkelijke weg naar beneden, misschien niet de mooiste en de meest avontuurlijke, maar het zal zo al wel OK zijn. Uiteindelijk zijn de vergezichten hier vanop elke plaats wel even mooi. We zetten er een flinke pas in en na tien minuten moeten we al stoppen. Arne is erin geslaagd zijn schoen kwijt te spelen en Evy moeten even heen en terug naar boven, wie weet hoe lang. op tien minuten is ze terug mét schoen, dus dan kunnen we verder. We stoppen af en toe om iets te drinken of om nog eens te genieten van het prachtige uitzicht. We komen schapen tegen, maar die hadden we vanuit de lift al gezien. Na onze ontmoeting met de schapen, hoor ik achter mij vanuit de rugzak tien minuten lang: meeh, meeh, meeh. Arne heeft dus echt wel door welk geluid een schaap maakt. We moeten eigenlijk niet lang stappen, want we maken een bocht met een mooi zicht met de hut en een bankje vlak in de curve, dan nog een paar kleine en dan zijn we al op de grote bocht waar we het brede pad verlaten en steil naar beneden moeten richting de hut. Het eerste stuk is echt steil tussen het gras en kruiden met veel verschillende vlinders die hier rond fladderen, de kleine vos en een soort bijna helemaal zwart. We stappen over het gras en zien dan al dat we in de goede richting stappen. Even over een lastig stuk met stenen en zo, hier is het nog breed, maar dan gaat het naar boven en wordt het echt een heel smal padje. Tussen de hoge grassen en de mooie bloemen zetten we onze laatste tien minuten in naar de hut. Het gaat nu over wortels en rotsen en omhoog en omlaag en dan zien we ineens het dak van de hut opdoemen voor onze neus. Nog snel de trappen af en dan kunnen we van onze welverdiende rust genieten.
We bestellen direct iets om te drinken: cola, water, pintje en nog water voor Cartouche. Wanneer ze het drinken komen brengen, bestellen we iets om te eten ook. Zoë eet Leberkäse, dus blijkbaar toch fan dankzij wat Herbert klaargemaakt heeft, Evy een speciaal soort toast, hetzelfde als vorig jaar en Timo eet Tiroler Pasta. Het eten staat net voor onze neus en ik hoor ineens: hallo, wie we hier hebben. Herbert en Linda zijn hier ook toegekomen en willen even met ons de lunch genieten. We bestellen nog iets qua drank en zij hun eten. We genieten van het gezelschap en van het eten en het drinken. Linda is super blij dat ze hier iets kan komen eten en drinken hoewel ze hier gisteren nog komen helpen is. En Herbert geniet ook van het eten en het drinken, maar iedereen geniet nog het meest van het uitzicht dat je van hier hebt. Zelfs Herbert en Linda die hier regelmatig komen, vinden het nog super en wij die hier de eerste en tweede keer komen, genieten met volle teugen. Het zicht vanuit deze hut over de vlakte en de Zugspitze en de andere bergen errond is echt adembenemend. Volgens ons is het hier zelfs nog mooier dan vanuit de Grubighütte die hoger ligt en vanaf de Zugpitze die nog hoger is. Van deze plaats is het echt mega super. Ik snap echt perfect waarom hier zoveel volk passeert. Linda neemt wat foto’s van ons en van Arne en wanneer iedereen klaar is met eten, ga ik snel afrekenen en 2 seconden later wil Herbert gaan betalen, maar daarvoor moet je toch iets sneller zijn. Vorig jaar wilden we het ook doen, maar toen kwam het er niet van, dan konden we hen niet meer mee uit eten vragen. Dus nu alles goed gemaakt.
Dan is het tijd voor Herbert en Linda om terug naar huis te gaan en wij vertrekken ook. Zij nemen de korte snelle weg, maar wij met Arne en Cartouche gaan gewoon dezelfde weg als vorig jaar nemen langs de brede weg. We hebben nu drie uur tijd om er te geraken voor de laatste lift naar beneden gaat. We starten de route naar beneden en zetten er goed de pas in. we nemen af en toe eens pauze om te drinken. We merken dat ze hier aan het werken zijn: de afvoer van het water moet vernieuwd worden en op veel plaatsen zien we dat ze net bezig zijn geweest. Net wanneer Arne in slaap aan het vallen is, komen we langs deze soort wegenwerken en net dan maken ze mega veel lawaai en slaapt Arne dus niet in. maar het maakt niet veel uit, want hij is braaf en geniet van de wandeling. Na een drie kwartier genieten van het bos de bloemen, het stappen en de uitzichten. Van elk punt tussen de bomen kunnen we een berg zien en meestal is dat de Zugspitze. Echt wel een super wandeling. Even maken we een shortcut dwars door het gras, wel steil, maar wel leuk, dan nemen we nog eens een pauze: we hebben toch tijd genoeg om de lift nog te halen. Dan kronkelt de weg een paar keer heel erg en dan hebben we de laatste rechte lijn ingezet naar de Brettlalm. Ik herinner het me nog van vorig jaar. En inderdaad op het einde van deze lange rij bomen zien we de lift al.
Daar nemen we de lift direct naar beneden en eens beneden de auto terug naar huis. Linda had gezegd om te komen aperitieven, maar het weer ziet er niet echt zuper meer uit. Maar daar trekken we ons niets van aan. We zitten buiten in de zon en af en toe komt er een wolk voorbij, dan komt af en toe eens de zon langs. Wanneer alle dingen geregeld zijn, komen Linda en Herbert er ook eentje drinken bij ons op het terras. Ze hebben een super lekkere oude Duvel mee, super, die hebben ze zelfs in Oostenrijk. Evy en Linda drinken een glaasje rode wijn en we nemen er een beetje chips bij. Arne amuseert zich in de tuin, die is net wakker gemaakt, eerst was hij niet zo blij, maar wat zou je verwachten. Arne en Herbert spelen samen voetbal, Zoë doet af en toe ook mee, maar na een uurtje moeten we vluchten voor de regen. Herbert had ondertusssen al naar Juchhof gebeld voor een reservatie. We kunnen dus zeker nog eten. We vertrekken tegen half acht naar Juchhof en eten daar iets. Arne spaghetti, mama ook, ik neem een wienerschnitzel en Zoë geniet van een croque monsieur op z’n Tirools. We krijgen er nog een schnapps van het huis bij en dan moeten we terug naar huis, want Arne wordt moe. We zijn allemaal al moe, dus het kan voor geen van ons kwaad om naar huis te gaan, even nog TV te kijken en te gaan slapen om iets voor tien. Arne is eigenlijk direct zijn bed ingegaan en wij wachten niet heel lang meer.
Woensdag 5 augustus 2015: Ehrwalder Alm, See en Wasserfallrunde
Zoals gewoonljk is Arne re vroeg bij, al om half zeven is hij wakker, we proberen om hem nog even te laten verder slapen, maar dat lukt niet echt. We nemen ons ontbijt aan onze tafel in de living/keuken met zicht op de Zugspitze. Die ligt weer volop in de zon en het is elke keer een prachtig zicht over het moos en de bergen errond. Vandaag slagen we erin om relatief snel te vertrekken. We nemen e auto naar de lift van de Ehrwalder Alm. Daar vinden we snel parking, nemen alles bij elkaar en gaan dan gepakt en gezakt naar de ingang van de lift. Met ons Z-Ticket kunnen wie hier een keer per dag naar boven en beneden zoals de meeste liften hier. De lift brengt ons snel naar boven en het zicht is ook hier weer super. Op ongeveer tien minuten zijn we boven, daar allemaal insmeren tegen de zon, want die brandt al serieus. Zoë en ik gaan in het Tiroler Haus eens zoeken naar onze stempel en met de hulp van een dame die hier werkt vinden we die snel.
Dan vertrekken we naar de Almsee. Het is maar tien minuutjes wandelen, maar Arne stapt het hele tuk zelf, dus het duurt nu iets langer. Hij heeft Cartouche aan de lijn en het is ehct een schattig gezicht, het probleem stelt zich alleen wanneer hij die terug moet afgeven. Tja da’s minder leuk natuurlijk, maar hij heeft te luisteren. Ze zijn hier op de weg net als vorig jaar aan het werken en we moeten even rond de kraan en de weken om zo naar de Almsee te kunnen stappen. Even een korte pauze aan het begin en dan gaan we rond. Het meer is hier schitterend gelegen, maar voor wie de verslagjes vorig jaar gelezen heeft die weet hier al alles van. De eendjes trekken grote V’s in het water, de bergen en de bomen weerspiegelen in het blauwe water en beneden zien we Ehrwald liggen, echt allemaal super. We genieten allemaal en nemen voldoende foto’s om zeker niets te missen. We stappen rond de Almsee en odnertussen zit Arne al in de rugzak. Het zou nog meerdere uren duren eer we rond waren anders. Nu op een klein half uurtje met de nodige stops voor de vergezichten en de prachtige bloemen langs de kant zijn we rond. Dan stappen we terug naar de lift, maar doen eerst nog een stop in de Ehrwalder Alm. Niet vergeten om de stempels te zetten hier. We zetten ons neer en drinken iets. Arne krijgt een boke met kaasje en dan betalen we en kunnen terug naar beneden.
We nemen de lift en op tien minuutjes zijn we terug aan het begin station. Daar zoeken we eerst de stempel van de Brentalm en dan de weg naar de Wasserfallrundweg. Die hebben we snel gevonden achter het station en kunnen we de wandeling beginnen. Onze eerst stop is een drukke, maar we hebben al wel wat honger, dus we zoeken een plaatsje op een van de banken hier. Na vijf minuutjes zijn de mensen allemaal weg. Hebben we zo een vies gezicht getrokken dat ze allemaal weg gaan? Misschien wel, maar maakt niet uit. Arne en Zoë amuseren zich hier met het waterrad en de geulen die je kan vullen met het rad en dan laten overstromen en dan pletsen in het water. Vooral Arne geniet van dat laatste. Wij eten onze bokes op, Cartouche drinkt en speelt wat in het water en wij zitten hier even op ons gemak. Na een pauze van tien minuten kunnen we terug vertrekken om de rondgang volledig te doen. We volgen een kleine rivier en het gaat een beetje omhoog en omlaag. Al snel merken we dat Cartouche niet echt goed meer mee kan. Het is heet en het gaat soms wel steil omhoog. Naar beneden lukt het wel, maar de hitte doet hem geen goed. Even overleggen en dan lijkt het het beste om terug te keren voor de gezondheid van de hond. Omdat Evy en Zoë graag de wandeling verder doen, keren Arne, Cartouche en ik terug naar de auto. Naar beneden wandelen lukt wel vlotjes, dus cv nog wel. Op een kwartier zijn we terug aan de auto. Cartouche laten rusten, Arne in de autostoel en zo wachten tot de andere twee terug zijn. Een dik uur later zijn ze terug aan de auto en zijn blij dat ze de wandeling gedaan hebben. Voor ons was het minder, want een uur wachten duurt wel lang, maar Zoë is blij, Evy I blij en met Cartouche is ook alles goed. Arne en ik hebben wat papa-zoon-moment gehad, dus alles nog wel OK.
Wanneer ze terug zijn drinken we nog iets aan de Brentalm en de dames nemen er nog een ijsje bij. Arne moest eerst niet van het ijsje hebben, maar dan heeft hij de smaak te pakken en moeten ze zich haasten om nog iets te kunnen eten. Een half uurtje later gaat het terug richting thuis. Daar Arne even in bed en wij ons klaarmaken voor het avondeten. We hebben op de terugweg gereserveerd tegen zeven, dus dat is niet eens zo lang meer. Om tien voor zeven zijn we allemaal klaar en stappen naar Hubertushof en daar kunnen we buiten zitten met zicht op de vlakte en de Zugspite. We nemen voor Arne chicken nuggets, Evy neemt wienerschnitzel en Zoë ook. Ik neem een Pfanne met verse groenten, käsespätzle en varkenshaasje. Het eten, drinken is lekker, het uitzicht ook super, alleen de wespen gooien een beetje roet in het eten. Ze hebben wel geprobeerd om die weg te lokken, maar dat lukt niet echt goed. In een mum van tijd zitten er zes of zeven wespen op de preiselbeeren en dat vinden de dames niet leuk. Het is inderdaad niet echt aangenaam met zoveel wespen hier. Na het eten rekenen we direct af, want we willen niet gestoken worden. We hadden al twee meisjes gezien die gestoken werden, dus vermijden is best. We keren naar huis terug, smijten Arne in zijn bed en dan blijven wij nog even op. Zoë gaat op tijd haar bed in, want ze was al best moe. De hoogte en de wandelingen van de laatste dagen beginnen hun tol te eisen. Wij kijken nog even TV en gaan een uurtje alter ook slapen. Morgen is het al donderdag en de tijd gaat hier veel te snel. Maar dat wil zeggen dat we ons amuseren. Tot morgen Lermoos.
Donderdag 6 augustus 2015: Ruhetag
Er stond vanalles op de planning vandaag: de wandeling naar drie meren vanuit Bieberwier, we hebben het even gehad over het moospad en ook de Streichelzoo is ter sprake gekomen, maar in elk van de plannen gaan we in de namiddag zwemmen in de Heiterwangersee. Uiteindelijk eer we eventueel zouden kunnen vertrekken is het al tegen elf uur, want we moesten eerst nog even langs de Spar. Zoë en ik gaan ernaartoe, brengen eten en drinken mee en ook kleinigheden voor haar mama, papa, broer en zussen. Het is nu dan ook te laat om nog aan een wandeling van ongeveer anderhalf uur te beginnen, want we willen Arne stilaan terug laten gewennen aan zijn normaal ritme, dus tegen kwart voor twaalf zijn bed in na een korte lunch. We hangen een beetje in de zetel, rusten een beetje uit, schrijven wat verslagjes en bekijken nog wat foto’s. zo gaat de tijd ook wel snel voorbij.
Het is half drie eer Arne wakker wordt, dus snel nog iets geven om te eten, een lekker stukje fruit en dan nemen we alle bij elkaar om te vertrekken naar Heiterwang en de See. We zijn daar tegen onvegeer vier uur en we moeten geen parking meer betalen. We stappen rustig naar de waterkant en zoeken ons een plaats waar we in de schaduw onze handdoeken kunnen leggen en rustig onze rugzak achtelaten. En dan is het tijd om eens een plonsje te maken in het koude water. Eerst Zoë, dan Arne en ik en ondertusssen is Cartouche er ook al ingesprongen. Het is de eerste keer dat Evy Cartouche ziet zwemmen, maar het doet het beestje goed en hij kan het nog met zijn oude knoken. Alles dus dik OK. We koelen af, Arne speelt wat met de bal en het water, Zoë probeert onder water foto’s te nemen, maar er komt net een boot toe, dus daardoor is het zicht niet echt goed en lukken de foto’s niet echt goed. Ik probeer iets later nog eens en dan staat er al iets op. we zien wel wat. We sspelen nog wat verder en ondertussen zijn er al drie kwartier gepasseerd en krijgt Arne het koudd. Hij is al aan het klappertanden. Dus ik ga met hem en Cartouche even in de zon en de schaduw zitten en een appel eten. Tien minuutjes later komen de dames ook uit het water nadat ze afgekoeld zijn en even gezwommen hebben.
We rusten nog wat, genieten van een drankje en een ijsje en van het mooie zicht hier: het meer, de bergen, echt wel super. Zoë en Arne gaan nog even naar het platform dat hier ligt, eigenlijk een vlot en ze amuseren zich. Wanneer er weer een boot aankomt is het wiebelen op het vlot, maar Arne vindt dat net super. Cartouche blijft ondertussen liggen en een beetje recupereren van de voorbije dagen. Evy en ik genieten ook even van de rust en liggen wat te zonnen in de schaduw of kan dat niet echt? Wanneer de pret over is het op vlot, komen Arne en Zoë terug bij ons zitten en doen we nog even niets. En voor je het weet zijn er al twee uur voorbij, echt maf hoe snel de tijd gaat. Het wordt dus ook stilletjes tijd om hier te vertrekken en ons thuis klaar te maken voor ons avondmaal. We denken dat we terug naar Juchhof kunnen gaan en dat doen we ook. Cartouche heeft even gerust dus die gaat mee.
En wanneer we binnen komen, zien we Linda, Herbert en broer en schoonzus van Linda zitten. Die zijn vandaag toegekomen in München en Herbert is ze gaan oppikken aan de luchthaven. Wij genieten ook van ons eten. Zoë neemt nog een een cordon bleu, Evy Grillteller, ik neem mijn Tiroler Leber en Arne krijgt worst met frietjes. De worst is niet zijn favoriet, maar de frietjes, tomaat en komkommer van onze slaatjes maken veel goed. We hadden er nog een beetje lookbrood bij ook en het smaakt weer super. Als afsluiter krijgen we er nog een schnapps en een marillenliquör bij van het huis. We rekenen af en laten Arne dan even spelen in de speeltuin achter het Juchhof en zo zetten we tussen de velden onze weg terug naar huis in. het blijft hier echt mega mooi vanop dit punt. We denken een van de mooiste van heel Lermoos. Iets voor negen en thuis, flesje drinken en Arne in zijn bed steken, Zoë tegen iets voor tien en wij een klein uurtje later. Onze batterijen zijn stilaan af en morgen is er nog een hele dag.
Vrijdag 7 augustus 2015: Loisachquellen, Mittersee en Weissensee
Vandaag willen we dan toch de wandeling doen die we al eerder wilden plannen. Arne staat deze keer ook op tijd op en dat betekent dat we na het typische ontbijt alles kunnen klaarmaken om te gaan wandelen. Ons ontbijt is steeds onze broodbestelling met gewone Semmel, Mohnsemmel en Sesamsemmel, typisch Oostenrijks beleg, koffie en onze mosterd. We zijn al vroeg op pad en nemen de auto richting Biberwier. Daar zoeken we het vertrek van de wandeling rijden er eerst voorbij, maar vinden dan makkelijk de weg naar de Sportplatz. Daar kunnen we onder een boom parkeren en direct vertrekken. De eerste meter loopt Arne zelf en we zien al snel de Loisach, een kleine rivier die we lang volgen. Een kleine rivier, dus met een klein debiet, maar een hele brede op sommige plaatsen. Zeker het eerste dat we ervan zien is wel dertig veertig meter breed tussen gras, rotsen en dergelijke. Dan stappen we een stukje naar boven naar de bronnen: Loisachquellen. Het water is niet diep en je ziet overal de bodem, kleine stenen en rotsen. Echt een super begin van de wandeling. Wieren en riet groeien hier volop en soms zien we zelfs een vis. Het zijn kleine forellen, maar wel super dat er hier wel wat vis zit. Het felgroene van de wieren geeft echt een magisch efffect, het lijkt hier wel sprookjesachtig. Een dode boom, grote rotsen en de sparren geven het een mystiek karakter. Echt wel super.
Van hieruit gaat het even steil naar boven via een klein pad tussen de wortels en de rotsen, echt even steil omhoog, maar het is hier lekker fris en dus kunnen we zonder veel problemen naar boven. Ook hier weer veel kleine kikkers, dus je moet echt oppassen waar je je voeten zet. Zoë toont Arne een kikkertje en die is in de wolken. Tja de wolken, die gaven het ook een extra mystieke touch. De weerspiegeling van de wolken in het licht stromende water, echt super, maar nu zijn we onderweg naar de Mittersee en daar zullen we even rusten. Cartouche kan ook goed mee, omdat het nog niet te warm is. Zo wandelen we een klein kwartier tot we aan de rand van het meer komen. Hier even iets klein eten en een beetje drinken. Arne speelt even, strekt zijn benen, Cartouche drinkt ook een beetje en ik neem wat foto’s. De vlinders vliegen hier rond en fladderen van bloem naar bloem. Het zicht over het meer is echt super. In de verte staat een klein houten huisje en de weerspiegeling van de bomen en de bergen is echt mega. Arne en Zoë spelen wat op de glijbaan en de band die hier omhoog hangt. We blijven hier een klein half uurtje en dan beslissen we om toch even te gaan kijken hoe ver de Blindsee van hieruit nog is. Volgens Google Maps lijkt het te ver, maar we gaan toch eens kijken.
We wandelen langs een brede weg met het meer constant aan onze linkerkant. We denken even, amai we zijn er snel, maar het is geen meer dat we zien, maar een vlakte waar ze een grote schuur hebben gebouwd en dan vele kleine hokjes. We vermoeden dat het hier allemaal staat voor de bijen. We wandelen even verder en denken dan dat we toch niet helemaal tot aan de Blindsee gaan, want hier gaat de weg steil omhoog en dat zien we niet meer zitten. Aan de rand van de Mittersee waren we nog niet in de helft van de wandeling, dus toch terugkeren en dan de weg nemen naar de Weissensee. De weg gaat relatief makkelijk en stijgt of daalt niet echt veel. We moeten even de weg naar de Fernpass onder en dan terug oversteken om bij het meer te komen. Dan nog een klein wegje richting de oever van het meer. Korte stop en dan de terugweg naar Biberwier aanvatten. Het laatste stuk tot aan hotel MC Tirol gaat altijd naar beneden, maar is niet zo indrukwekkend meer als het eerste stuk van de wandeling. Zijn we een beetje verwend? Het is nog steeds leuk, maar door die detour richting Blindsee zijn we ook al een beetje moe, dus we willen terug richting auto. Desalniettemmin genieten we nog van de weiden en de bossen en stappen op minder dan een half uur naar het hotel.
Aan het hotel is het even zoeken en we vinden dan een klein groen bordje dat ons richting Sportplatz terugbrengt. Even zoeken en nog een kwartiertje wandelen en dan zijn we aan de auto. Snel even iets drinken en terug naar huis. Daar eten we iets en Arne gaat dan zijn bed in. Het is al bijna een uur, dus nog wel OK. Arne slaapt tot een uur of drie en dan krijgt hij nog een stukje fruit. We nemen dan de auto naar Garmisch en staan tien minuten in de file om Garmisch binnen te rijden. We vinden snel parking en nemen de wandelwagen en gaan de stad in. We kennen onze weg nog. Even de dames een H&M laten binnengaan en dan keren we terug naar de voetgangerszone. Even stoppen onderweg voor een drankje, want het is best warm. Zoë en Evy gaan even een souvenirshop binnen en dan is het al stilaan tijd om terug naar de parking te gaan. We hadden tot 18:20 betaald en dus is echt nu stilaan tijd om terug te gaan naar Lermoos. We rijden ineens naar het restaurant, Juchhof, eten spaghetti, Super Mario voor Arne, Evy neemt Rumpsteak en Zoë bestelt zelf in het Duits een croque met een salade en frietjes. We laten het ons smaken en genieten op het einde van de maaltijd nog van wat muziek. Arne danst even met mama en dan krijgen we nog een schnapps van het huis en dan gaan we naar huis.
Arne krijgt thuis zijn flesje en doet even moeilijk, maar drinkt dan toch een groot deel uit en gaat dan zijn bedje in. Er is niet veel op TV vandaag, maar kijken naar paar dingen en een klein uurtje na Arne gaat Zoë ook slapen en iets later wij ook. De wandeling vandaag heeft wel wat geëist van onze krachten dus we kunnen onze slaap goed gebruiken.
Zaterdag 8 augustus 2015: Inpakken, wandeling en vertrek naar huis
Het is al zaterdag, dus onze laatste dag is aangebroken. In de voormiddag doen we niet veel en daar kan ik ook kort over zijn. Het appartement een beetje proper achterlaten, maar eerst toch inpakken. Alles gaat terug de valies in en we zijn net voor de middag al klaar. De grootste zakken al de auto in, nog even geld gaan afhalen en nog tanken, zodat we zonder veel problemen in één keer naar België kunnen terugrijden. In de namiddag kuisen we nog een beetje op en Arne slaapt. Wij rusten een beetje om wat energie op te doen voor de terugreis. Het regent de hele dag dus we hadden toch niet veel anders kunnen doen. In de late namiddag na Arne zijn middagdutje en zijn stukjes fruit klaart het een beetje op dus we kunnen nog even buiten. Cartouche kan niet goed meer mee, dus we houden het kort, gaan het moos even in en dan terug eruit. We kunnen al richting Hubertushof, want het is kwart over vijf. Daar drinken we eerst een aperitief en kunnen een kwartier later al bestellen voor het avondeten.
We eten een wienerschnitzel en een Hubertus Spiess, allemaal weer extreem lekker en we genieten van ons laatste avondmaal hier in Lermoos. Het is ondertussen terug beginnen regenen en stormen, dus een goed idee dat we binnen zitten. We hadden nog een half uurtje kunnen genieten van het zicht op de vlakte en de Zugspitze erachter. En het was weer super. Na het eten keren we terug naar het appartement en steken de laatste dingen in de auto, zodat alles mee is. Dan nog afrekenen bij Herbert en Linda en afscheid nemen. Het is nog maar net zeven uur gepasseerd wanneer we hier kunnen vertrekken. Dan zijn we nog dik op tijd thuis en kunnen nog een beetje slapen wanneer we net thuis komen. Ik neem als eerste het stuur, Evy kan een kleine uurtje slapen in Duitsland en voor de rest is het ook allemaal stil achteraan. Ik rijd zo’n dikke 2.5 uur en geef dan het stuur over aan Evy. Die zal weer een groot stuk in Duitsland voor haar rekening nemen en ik kan in twee stukken toch een elke keer een uur slapen of toch bijna. Dan is het ongeveer een uur ‘s nachts en ik neem dan de laatste keer het stuur over. Van hier normaal nog 2.5 uur naar huis, dus dat valt nogal mee he.
Ik ben een half uur aan het rijden, Evy is net in slaap aan het vallen en ik moet stoppen. File? Neen, niet echt file, maar een ongeval op de autosnelweg. Volledig afgesloten die A61. We zitten in de buurt van Euskirchen, dus we gaan van de autosnelweg af en zoeken zo onze weg waar we terug de kleine wegjes achter ons kunnen laten. De GPS geeft aan dat we terug moeten, dus we zoeken op goed geluk onze weg. Na een half uur komen we dan terug op de autostrade, de A1 richting Keulen. Van hier dus nog twee uur, dus een half uur verloren, ben een uur aan het rijden en moet nog bijna even lang als toen ik het stuur overnam. Maar belangrijkste is dat we veilig zijn. Dan gaat de weg terug naar huis in één rechte lijn via Lummen, Brussel en zo het laatste stukje naar huis. Daar komen we toe rond half vier en we kunnen nog even ons bed in. Het was een super vakantie met een vermoeiend begin en even vermoeiend einde, maar dat zijn we snel vergeten: de bangelijk goede vakantie echter niet.