ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe

Duikreis naar Safaga in Holiday in en duiken met Ducks Diving

Van zondag 28 februari tot en met zondag 7 maart 2010

Ducks Diving Safaga - Tauchen in Ägypten-Rotes Meer-Safaga

Egypte: Safaga

Port Safaga, ook gekend als Bur Safaga en Safaga (Arabisch: ÓÝÇÌÇ), is een stad in Egypte, aan de kust van de Rode Zee,en bevindt zich 53 km ten zuiden van Hurghada. Deze kleine havenstad is tevens een groeiende vakantiebestemming. In de omgeving bevinden zich verschillende fosfaatmijnen en dit is dan ook het belangrijkste exportproduct.  

Eenverharde weg van 164km verbindt Safaga met Qena in de Nijlvallei. Safaga heeft internationale veerverbindingen met Jordanië en Saoedi-Arabië en is een belangrijk doorgangspunt voor de bedevaarders naar Mekka. Als toeristische bestemming is het vooral bekend wegens zijn zandstranden en duinen en de ideale omstandigheden voor het beoefenen van windsurfen en kitesurfen. In 1993 werd hier dan ook het wereldkampioenschap gehouden.

Ook voor diepzeeduiken is Safaga perfect geschikt, met zijn tientallen ongerepte riffen en verschillende beduikbare scheepswrakken. De grootste bezienswaardigheid in de omgeving is Mons Claudianus, een werkkamp en steengroeve daterend uit de Romeinse periode. De meeste toeristen opteren echter voor een bezoek aan Luxor dat slechts 220 km verwijderd is van de stad.

Zondag 28 februari 2010: Vertrek naar Safaga

Na het verjaardagsfeestje van Timo en Linda met Zarzuela in Kaai 24 komen we om ongeveer 23:00 naar huis op zaterdag. Dat zal pikken morgenvroeg, maar we vertrekken na enkele maanden nog eens op vakantie en deze keer is het naar Egypte, landen op Hurghada en dan naar Safaga. Davy en Yvonne hadden de Zarzuela echt heel lekker klaargemaakt en we dronken er wat flesjes cava en witte wijn bij. Niet dronken, maar toch in een goed beschonken toestand gaan we naar huis. Het was weer goed. Op zondagochtend is het iets minder, want de wekker loopt af zelfs voor de kippen wakker zijn om 04:10, want we moeten vroeg in Zaventem zijn. Maurits pikt ons op om 04:30 en brengt ons goed en wel naar de luchthaven. We zijn er snel, want er is geen kat of toch weinig katten op de baan, op een dik half uur zijn we er met de mega-C4 Picasso. We nemen snel afscheid van een nog wat slaapdronken Maurits en zijn zelf ook nog net wakker aan het worden. Eerst onze bagage weg en dat gaat vlot en dan door de douanecontrole en handbagage-controle en we zitten al snel een koffietje te drinken en genieten van het zwarte goud.

Er is nu in de luchthaven ook een heel kleine ruimte met speciale krukjes waar je kan roken: de krukken zakken een beetje in, als je tussen de donkere rokerswalmwolken neer gaat zitten. Hier moet een mens geen uren doorbrengen. Het is ondertussen al bijna tijd om te boarden en we gaan niet meer zitten; we zitten al genoeg vandaag, straks iets over vier uur in het vliegtuig en dan nog wat bussen naar Safaga. We zijn bij de eersten die het vliegtuig opstappen en wandelen naar onze plaatsen 15C en 15D. We zien de hele horde nog passeren op hun zoektocht naar hun eigen correcte plaatsen. Het is de typische zoektocht van verlorengelopen mensen die hulp nodig hebben van de stewards en stewardessen. Na een half uur heen en weer geloop is het tijd om te kunnen opstijgen en dat verloopt tamelijk vlotjes en op tijd. Thomas Cook doet voor Neckermann goed zijn best, ne goeie gast J. Opstijgen en dan gaat het voor 4 uur naar Hurghada. Net boven de Alpen komt de kapitein ertussen met de boodschap: Proficiat, dit is voor velen waarschijnlijk de eerste keer dat ze zich sneller voortbewegen dan 1000 kilometer per uur: goed bezig. Of we dit bekijken als een echt achievement in ons leven, da’s wat anders.

Het ontbijt is een echt vliegtuigontbijt: niet veel zaaks, maar we drinken wel goed: thee, koffie, appelsap en cola. Dan moeten we nog even onze tijd verdelen tussen iets lezen, een stomme film bekijken, ogen dichtdoen en niet echt slapen, maar wel uitrusten en dat is al verkwikkend genoeg voor onze vermoeide lichamen. Het waren nog enkele hectische dagen geweest: vrijdag voor Timo’s verjaardag naar Depeche Mode in Düsseldorf, zaterdag thuis om 03:00 en dan tegen 12:00 naar Poperinge voor een begrafenis: sterkte Aagje en familie! Dan ’s avonds eten bij Davy en heel vroeg weg op zondagochtend. Ondertussen Eef nog werken, inpakken, huis op orde zetten en vooruitblikken naar de vakantie.

We landen ongeveer een 20 minuten vroeger dan gepland en komen aan in een gehavende luchthaven van Hurghada. We vinden snel de plaats waar we onze visums moeten laten inkleven en dan is het in een mensenmassa, bijna zoals vrijdag in de Esprit-arena van Düsseldorf zoeken naar de douaniers, die de ‘entry’-stempels verzorgen. Qua organisatie kunnen Egyptenaren nog iets leren van anderen, want het is een chaos van jewelste: joelende kinderen staan tussen voortsjokkende ouderen allemaal met de neuzen naar de hokjes van de nukkige douaniers. Een mens beeldt zich de start van zijn vakantie iets minder stressy in. We raken toch goed door de controle, dan een volgende controle of die vorige zijn werk goed heeft gedaan en dan beweegt de mensenmassa zich traag richting de bagagebanden. Wij zijn er al bij de eersten en vinden na een kwartiertje onze bagage en kunnen dan door de laatste controle van de douane. Slechts een aantal mensen moeten hun bagage laten controleren en de mensenmassa stroomt als en trage gletsjer door de houten corridors die hier uit de luchthaven leiden. Wanneer we de eerste keer de Egyptische zon terugzien, wordt die bijna volledig verduisterd door opwellende stofwolken, want de gehavende luchthaven is eigenlijk een regelrechte bouwwerf: deze situatie is dus blijkbaar niet normaal. We worden verwelkomd door een blonde dame, die ons door het stof stuurt, dat wordt opgeweld door de robuuste CAT-kranen en dito bulldozers. Verblind door stof en zon en wind raken we tot bij de hostessen die ons naar bus 80 verwijzen en daar vinden we een donkerbruine man die ons de bagage op het busje laat zetten. Tenminste hij roept er een tweede bij, die zichzelf 2 Euro probeert aan te praten en misbruik te maken van onze goedheid. Met de twee Euro in de hand heft hij onze oranje valies helemaal tot op het dak. Een weldoende hand heeft hem daarbij geholpen.

We wachten nog een half uur tot onze vier Nederlandse en twee Belgische metgezellen er ook toekomen en kunnen dan richting Holiday Inn in Safaga. Op een klein uurtje – waarvan 20 minuten privé-begeleiding – komen we aan in ons hotel en checken we in. We krijgen kamer 4308: gebouw 4, verdieping 3 en kamer 8. We hadden het zelf niet logischer kunnen bedenken. We wachten niet tot de luggage-boy de valies aan de kamer zet, maar gaan iets eten; het is al van deze ochtend op het vliegtuig geleden dat we nog iets binnen hebben, dus een tuna-sandwich gaat er wel in met veel zongerijpte komkommers en tomaten met een Sakara en een portie frietjes. We laten alles op de kamer zetten en gaan dan onze afspraken vastleggen bij Duck’s Diving, vlak ernaast in het hotel zelf: we passen de 5-millimeter pakken en de vesten, moeten ongeveer 8 en 10 kilo lood meenemen, zorgen dat we alles weten voor morgen: water mee, camera’s mee en genieten maar voor morgenvroeg om 08:00 na het ontbijt.

We verkennen bij de avondzon nog de hotel-site en genieten dan van de warme lucht op ons terras. Na een lange en strenge winter in België doet de zon al heel erg deugd. De bagage is ondertussen al toegekomen, Eef pakt uit en Timo start zoals steeds de verslagjes. Om zeven uur gaan we naar het restaurant en eten een salade, dan wat rijst, warme groentjes en gefrituurde vis, lekker gezond. We drinken er een Sakara bij en water en gaan tegen half negen terug naar de kamer, lezen wat en gaan vroeg slapen. De rust doet ons goed en we slapen als roosjes.

Maandag 1 maart 2010: Duikdag 1: Gamul Kebir en Abu Soma Garden

De wekker laat zijn lawaai horen om kwart voor zeven, we moeten nog het een en ander regelen op de duikschool, dus we gaan niet te laat ontbijten. Om iets na zeven zitten we in het restaurant, we eten een eitje, een sandwich met kaas, chocopops, een toast en een pannenkoekje. De Russen hier doen zoals steeds in Egypte degoutant en overladen hun borden en tafels met vanalles, één van hen was zelfs bezig met vier pannekoeken per persoon. Timo wacht er niet op en steekt voor om maar één mee te nemen à die Vlaamse bescheidenheid, hé. We laten het ons smaken, nemen twee koeken mee voor deze middag en twee broodjes met kaas, om toch iets te smullen tussen duik één en twee. We nemen alles mee naar de duikschool, zetten de camera’s op actief en zijn up and ready for a day of diving. Dat is tenminste als de weergoden ons goedgezind zijn, want het waait ongelooflijk. De coastguard laat ons niet uitvaren, want in Sharm was er deze nacht storm, dus ze moeten even afwachten om uit te kunnen varen. We laten de zonnestralen hun werk doen en willen onze spierwitte lichamen in de zon leggen. Wel oppassen dat we niet verbranden. We kunnen direct op de boot, maken alles in orde, meten onze Nitrox en dan krijgen we de vraag of we het housereef willen beduiken. Dat is na anderhalf uur wachten.

We krijgen een volledige briefing van de huisrifduik, maar net als Adel, onze instructeur, gedaan heeft, krijgen we de boodschap dat we wel kunnen uitvaren. Total coolness. Een half uurtje later zijn we inderdaad echt weg. De wind waait alles weg en we zoeken ons op het bovendek een windstille plaats en genieten wat van de warmte. Net voor we aankomen op Gamul Kebir krijgen we de briefing, een makkelijke duik met een maximum diepte van een 15 meter, heen het rif links, dan terug iets mindere diepte, rif rechts en terug de boot op. We beslissen om voorlopig de gids te volgen in de hoop dat we dan meer zien. We prepareren ons materiaal en gaan in het water na een Duits koppel dat hier al voor de vijfde keer komt en hun plan zal trekken. Met ons duiken mee: de twee Russen, Brigitte en Adel. Adel leidt ons naar het rif en we zijn direct goed mee. Eerst duiken we een tijdje over zand met her en der verspreid een pinnacle en dan komen we in een koraaltuin met hard en zachtkoraal en de typische overvloed van kleine en grote vissen. We volgen gewoon onze leider en zien vanalles. Hij toont niet veel aan, het is vooral Brigitte die oog heeft voor de vissen en dergelijke. Ze spot voor ons een grote murene en we zien zelf een blauwgespikkelde pijlstaartrog. Die zijn echt schitterend, zeker als je ze van dicht kan bekijken. Eef heeft die als eerste gezien, wanneer Timo erbij komt, houdt die het voor bekeken, maar spotten hem achter een pinnacle terug. Vlaggebaarzen omzwermen ons en fuseliervissen hangen tussen de duikers. Zoals afgesproken keren we terug op 100 bar.

Juffertjes dansen tussen de pinnacles in de deining en verdwijnen af en toe in het steenkoraal. Dit is het Mekka voor duikers en we vragen ons niet af waarom. We doen een zeer relaxte duik en genieten van elk moment: we voelen de stress met elke ademteug uit onze lichamen wegebben naar de oppervlakte om dan stilletjes in de Egyptische lucht te verdwijnen. Timo heeft deze duik echt last van een aangedampte bril, net de glazen op sterkte laten aanpassen, dus dat zal er wel voor iets tussenzitten. We eindigen de duik onder de boot in het gezelschap van een koppel nemo’tjes die echt agressief zijn omdat ze met kleintjes zitten. Deze hebben hun woonst gemaakt in een blaasjesanemoon: dikke stengels met een bol op het uiteinde. Vlak onder de boot hangt een vleermuisvis die ons voorlopig dag zegt; die zien we zeker nog terug. Net voor het uur (59 minuten) houden we het voor bekeken en gaan terug de boot op. De wind is niet gaan liggen en het is koud; we bibberen alles bijeen aan boord. Ze nemen onze flessen direct van de jacket en we verwisselen onze nitrox 30 en 32 voor 29 en 31: klaar voor de tweede duik. We drinken een thee en eten onze koeken en sandwiches met kaas op om op krachten te komen en dan varen we naar de tweede duikplaats: Abu Soma Garden.

Deze keer duikt onze instructeur niet mee, maar Timo leidt de duik met Brigitte en Eef (leiden is een groot woord) hetzelfde stramien: links rif heen en terug rif rechts, echt simpel duiken op deze plaatsen. Een geluk dat we Brigitte meehebben, want wederom spot die een murene en een valse steenvis. Brigitte vertrekt met slechts 180 bar, maar dat is geen probleem, want ze verbruikt toch minder lucht dan Timo en meer dan Eef. We zweven over de koralen, komen de twee Russen tegen die ook apart duiken en keren terug bij 100 bar. Goed geregeld. We gaan iets minder diep duiken zo tussen de 5 en 8 meter en nu komt de zon er regelmatig door: dat zorgt voor betere foto’s en we hebben er inderdaad al wel wat. We nemen er voor Brigitte ook een aantal zodat we die kunnen doorsturen wanneer we thuis zijn. Zij is echt goed in het spotten van grave dingen. Het licht is echt goed vandaag, zeker op deze geringe diepte. We vertrokken tegen de stroom in en laten ons meedrijven door de zwakke stroming die hier heerst op de terugweg. Het is geen enkel probleem en we zijn echt relaxt. Onze mededuikster stoort zich niet aan ons en doet gewoon mee. We duiken nog een beetje uit terwijl zij al naar boven gaat, want ze heeft het een beetje frisjes. We bekijken nog een koppeltje nemo’tjes, iets minder vijandig dan de eerste duik en blijven nu 69 minuten onder water. Het gaat heel erg vlotjes en we hebben hier een bangelijke tijd nu al.

We worden goed ontvangen op de boot, kunnen alles makkelijk aftuigen, maar er staat nog steeds een harde wind, die het eigenlijk heel koud maakt. De crew heeft ondertussen eten gemaakt voor enkele mensen, maar wij maken er geen gebruik van: niet te veel eten als je duikt, ook niet te weinig, maar zeker niet tussen de duiken. Dan gaat de weg terug naar Duck’s Diving in de Holiday Inn en op 20 minuten bereiken we de haven. Het is heel erg handig dat er een duikschool is in het hotel, dat is steeds wel leuk: alles OK geregeld en je moet niet echt ver om ’s morgens te vertrekken. Eef verwisselt nog haar jacket, want die was te klein. We gaan naar onze kamer, spoelen alles af en gaan een pintje drinken om de logboeken in te vullen en de verslagjes te schrijven. We bekijken eens even welke verschillende soorten we al gespot hebben en dat is al best een gezellige bende bijeen. We drinken aan de poolbar een pintje en krijgen een Sakara en een sigaretje van de barman. Hij verkoopt ons in het zwart zes Stella en Sakara tegen een tien Euro, maar daar trekken we ons niets van aan, brengen het naar de kamer en zullen straks iets drinken op ons terras. Morgen kunnen we volgens hem hetzelfde regelen. Dat zullen we morgen dan wel zien.

Net nu krijgen we nog één Sakara van hem en die drinken we natuurlijk met smaak op en dan zullen we eens gaan eten.

Tegen half acht gaan we naar het overvolle restaurant en eten een salada, kip en rund met curry en dan een soort sachertorte en drinken wat water en een Sakara. Terug op de kamer nog een pintje, even wat lezen en niet te laat gaan slapen. Met de Nitrox – of komt het door iets anders – zijn we toch iets minder vermoeid dan met andere duikdagen. Hopelijk zet deze trend zich verder voor de volgende duiken. Slaapwel aan de Egyptische wereld.

Dinsdag 2 maart 2010: Duikdag twee: Ras Abu Soma en Tobia Arba

's Morgens staan we niet zo vroeg op als gisteren, we moeten namelijk niks meer regelen op de duikschool. We maken ons iets na zeven klaar voor het ontbijt en nemen vandaar weer een klein hapje mee voor onze lunch: twee sandwiches kaas en twee koekjes. We hebben gisteren ook al water meegebracht om vandaag genoeg vocht te hebben. Na het ontbijt wandelen we terug naar de kamer, nemen de camera’s mee, handdoeken van het hotel, snorkels en vinnen zijn nog op de boot en dan gaan we naar de duikschool. Ze begeleiden ons naar dezelfde boot als gisteren, we moeten nog even terug om onze regulators te gaan halen, want die waren we natuurlijk vergeten. We waren ervanuit gegaan dat die op de boot bleven, maar Duck’s Diving wil dat de regulators altijd ’s avonds worden afgespoeld en afgegeven, dus wij er terug om. De wind is heel erg afgezwakt, dus we moeten niet echt wachten op toestemming van de coast guard en kunnen direct weg. We maken onze kit klaar voor de eerste duik en de boot kan al snel vertrekken naar onze eerste duikplaats van de dag: Ras Abu Soma.

Na een half uurtje komen we aan met de boot en net als Eef naar toilet is, ziet Timo een turtle aan de oppervlakte. Gelukkig is die er nog wanneer Eef terug is. Mooi plaatsje; zelfs boven water ziet het er goed uit: het water ziet er prachtig lichtblauw uit en onder water zal het ook goed zijn. We duiken weer met ons tweeën en twee mensen van Videobubbles: één professionele en één in training. We kunnen geen DVD kopen, dus we trekken er ons niet veel van aan. Brigitte is ook mee, maar zij duikt met een instructeur die hier 7 jaar heeft gewerkt. Wij dus naar beneden, kalmpjesaan. Eef ziet al direct een murene, terwijl Timo op zijn gemak naar beneden komt. We arriveren op een plateau van serieus wat meters lang, bezaaid met kleine rotsblokken waarrond vele kleine en grote vissen zwemmen. Een grote school wimpelvissen komt nieuwsgierig naar ons kijken en wij naar hen. We blijven een kwartiertje op een 20-23 meter diepte en spotten daar eens pyjamaslak en vlak ernaast een groen met zwarte naaktslak en net daartussen ziet Eef een tiger flatworm. Ze zitten hier met drie op een paar rotsblokken, niet ver van elkaar. Toppie!

De vlaggebaarzen zijn hier volop aanwezig en ook de juffertjes. Tussen de rotsen zien we een tweede murene en een lionfish: echt prachtige dieren. Een blauwgespikkelde pijlstaartrog is in miniatuurvorm (vergeleken met gisteren) ook aanwezig. Tussen de rotsjes zwemt een juvenile van iets, maar we vinden niet welke soort, we denken van de lierstaartlipvis. Op honderd bar keren we terug naar het rif en gaan iets hoger duiken zodat we nog op tijd terug kunnen. Dan is het echt prachtig met het kleurenspel. Tamelijk ondiep komt de zon er wat door en zien we duizenden vissen, als het er al geen tienduizenden zijn. Een mooie plaats. We bereiken tegen ongeveer 50 bar de plaats waar de boot ligt en blijven hier nog even wat rondtoeren, want we hebben nog maar 50 minuten gedoken. Zelfs hier is het echt top en we kijken onze ogen uit onze maskers. Tegen ongeveer 55 minuten is het voldoende en gaan we stilaan terug naar de boot. We eindigen deze prachtige duik na 56 minuten en gaan aan boord. Het enige minpunt is dat er ondertussen al twee andere boten zijn komen liggen met Russen aan boord en die doen alles naar de botten. Op het einde van de duik is het best druk en Russen zijn echt gekend dat ze geen aandacht besteden aan het vrijwaren van het rif en stoten er regelmatig tegen.

Daar eten en drinken we iets: onze kleine lunch die we deze ochtend hebben meegenomen en genieten van de warme zon. De computer geeft op een bepaald moment 36 graden Celsius aan, wel in de zon, maar da’s toch heel leuk. We blijven 2 uur en 15 minuten aan de oppervlakte en maken ons dan klaar voor de tweede duik. De boot had zich ondertussen al verplaatst naar Tobia Arba. Hier liggen zeven grote rotsblokken van 12-15 meter diepte tot 1 à 2 meter onder de oppervlakte. Ze zijn volledig begroeid met koraal en dergelijke en het wemelt er van de sergeant majors. Adel geeft ons een korte briefing. We duiken met ons tweeën, maar dat is niet echt een probleem. We springen in het water en duiken naar de eerste grote rots en ineens is het: schattie!!!!!!!! Timo heeft een grote napoleonvis gezien tegen de wand van wel 1.5 meter. Dat is best wel indrukwekkend. Een poetslipvis is bezig de lippen van de napoleonvis proper te maken en zwemt dan van ons weg, den bleu in. We zwemmen rond deze eerste blok en zien in een rots op ongeveer 15 meter een hele bende glasvis, die zijn steeds in grote getale aanwezig in grotten of inhammen. We ronden deze rots en gaan dan naar nummer twee. Het is een mooi zicht. Timo jaagt een maskerkogelvis voorzichtig naar Eef, maar net dan – al na tien minuten in de tweede duik – is de batterij plat. Even korte angst dat het onderwaterhuis is ondergelopen, maar dat is niet het geval. Oef.

De duik gaat verder naar de ander vijf rotsen, die we keer op keer helemaal rondzwemmen en zien een murene, een valse steenvis en duizenden vlaggebaarzen, een emperor fish, zelfs meer dan één. Op een bepaald moment zitten er wel 5 koraalduivels samen onder een overhangende tafelkoraal en dat is ook wel leuk. We jagen twee Russen van het koraal weg, want die raken het bijna constant en dat alleen om een foto te nemen. Degoutante mensen. Een netzeenaald navigeert voorzichtig tussen het vuurkoraal en we gaan na een 45 minuten wat hoger duiken. Hier is het schouwspel wederom fantastisch omdat de zon het zicht echt prachtig maakt. Net iets over het uur vinden dat we het gehad hebben: eigenlijk niet echt, want als Timo nog meer lucht zou hebben, zouden we hier nog uren kunnen hangen. Een murene is ook weer van de partij, maar de grote napoleonvis slaagt wel alles tijdens deze duik. Na 64 minuten komen we als laatste terug boven en kleden ons uit. De wind is echt bijna volledig weg, maar fris is het altijd als je een uur gedoken hebt. Een prachtige dag met twee schitterende duiken: koraalvlinders bij de vleet, hier heel veel sergeant majors. We prepareren alles voor de terugkeer en praten wat met Brigitte, die ook twee heel mooie duiken heeft gehad. De terugkeer duurt maar een dik half uur, we nemen de regulators mee terug naar Duck’s Diving en moeten ervoor zorgen dat we ze morgen niet vergeten.

We spoelen alles af en schrijven onze logboeken en het verslag op ons terras met een Stella die Achlah ons gisteren heeft verkocht. De zon gaat onder en we gaan voor het avondeten nog een stapje in de wereld zetten. Het is erg kalm in het hotel, want we zijn buiten seizoen. We drinken een Sakara bij Duck’s Diving bar en gaan dan iets eten. We zijn weliswaar minder moe dan anders met gewone lucht, maar het is toch maar 21:30 wanneer we gaan slapen nadat we nog een half uurtje gelezen hebben. We doen nog even onze ogen dicht en brengen de beelden van onze tweede duikdag terug en genieten ervan lijk zot. We slapen dan ook vlotjes in met zo’n mooie herinnering.

Woensdag 3 maart 2010: Duikdag 3: Tobia Kebir en Gamul Kebir (zuid)

Ons ochtendritueel doen we hier niet meer uit de doeken, want dat is zoals steeds hetzelfde. We zitten in een routine die we ons al na de eerste dag hadden aangekweekt en die blijft vandaag hetzelfde. Om iets over acht komen we aan bij de duikschool en nemen nu direct onze regulators mee zodat we nu niet meer terug moeten naar het duikcentrum, wanneer we al op de boot zitten. We hebben nummers 10 en 11: elf is natuurlijk voor Eef, want dat is haar geluksgetal. Adel vertelt ons dat we misschien naar het buitenrif gaan, maar wanneer de boot stilletjes de vlakke zee opvaart laat hij ons weten dat het niet lukt, want er zijn militaire oefeningen aan de gang in Safaga. Er is geen enkele boot die het binnenrif mag verlaten vandaag en waarschijnlijk de komende dagen. Maar voor ons is dat geen probleem. Duiken in Egypte is op elke plaats wel OK. We hopen wel dat we andere duikplaatsen ook te zien krijgen. En als dat niet het geval is, dan is dat ook zo.

We varen een dik half uur naar de eerste plaats: Tobia Kebir. Onze metgezellen zijn: Brigitte en Michael, twee Fransen, 3 Duitsers en twee Russen. Ook de crew is mee en Mohammed, de movie-maker van dienst in training. Een Zwisters meisje vergezelt ons ook, maar die gaat enkel snorkelen. Tobia Kebir lijkt ons een mooie plaats: vier grote blokken die langs alle zijden begroeid zijn en de verste is een L-vormige blok. We moeten rechts beginnen tegen de zachte stroming in, zo naar de L-blok duiken en dan tegen 100 bar terugkeren naar de andere blokken. Als er nog lucht genoeg is, kun je ze allemaal ronden, indien niet, keer je iets hoger terug en duikt je uit. De afstand van de boot naar de eerste blok is tamelijk ver, maar onderweg tussen en rond de kleine rotsen op de zandvlakte is vanalles te zien, een pyjamaslak (goed gespot, Timo), drie grote reuzenkogelvissen, een vrouwelijke geelbruine koffervis, barracuda’s en milkfish. Van die laatste weten we tot op heden niet welke soort die is, ze noemen die hier milkfish, maar geen idee wat de officiële naam is. Volgens het internet zou dit de bandeng (chanos chanos) zijn.

We bereiken de L-blok bij 150 bar en duiken er rechts langs, tot Timo ongeveer 110 bereikt. Deze blok is echt heel groot en omdat we niet weten hoe ver het nog rond is, steken we die hier over. We komen dus op een stuk tussen 6 en 5  meter en wederom is het schouwspel daar schitterend. Bij het oversteken zien we scholen gele snappers en veel fuseliersvissen. Vanaf dan blijven we iets minder hoog hangen en ontmoeten Brigitte en haar twee buddies en ook Mohammed is regelmatig aanwezig. Vandaar gaat het naar de twee laatste blokken die we rondduiken, maar slechts op een diepte van een 8 meter zodat we niet te veel lucht meer verbruiken. Zeker voor Timo is dat belangrijk.

We komen aan de koord waar de boot is bevestigd en hebben nog 100 en 60 bar, maar het is hier heel mooi en we kunnen op 5 meter nog een heleboel dingen bekijken. Twee netzeenaalden zwemmen tussen de koralen, de zweepkoralen hangen hier als lange slierten in het water en wederom is hier een overvloed aan kleine en grotere vissen. De fluitvissen zwemmen vlak onder de oppervlakte en op 40 bar beslissen we om er nu toch maar uit te komen. Tegen dan hebben we iets meer dan een uur gedoken en is het voldoende. Misschien een andere keer proberen we nog meer dan het uur te duiken. Deze duik was Eef onderweg met 32 % Nitrox en Timo met 31 %.

We komen als laatste aan boord, maken onmiddellijk onze volgende flessen klaar, maar dat duurt even, want Timo heeft een fles waarvan de handle kapot is en die steeds aan het afblazen is, dus andere fles en dan kunnen we drogen op het bovendek: wel uit de zon blijven, want we zijn gisteren een beetje verbrand. We zijn al snel droog, zelfs in de schaduw, want het is warm en er is niet veel wind. We kunnen dus perfect in de schaduw blijven zitten zonder echt kou te krijgen. De surface interval is iets minder lang dan gisteren, ongeveer 2 uur en de boot verplaatst zich naar Gamul Kebir, een duikplaats van de eerste dag, maar toen deden we de noordzijde en nu de zuidzijde. Allemaal goed voor ons, want genieten doen we toch.

Om 13:46 gaan we opnieuw het water in na een korte briefing van Adel en zijn al snel weg naar drie grote blokken. We blijven langs de linkerkant van alle drie deze blokken en zorgen dat we eerst tegen de stroming via 15 meter diepte het hoofdrif bereiken op ongeveer een diepte van 6 à 8 meter. Onderweg zien we twee bruiden van de zee, een grote en een kleine: naar het schijnt twee mannetjes die om hun territorium vechten: die vechtlust van de mannen toch, hé. Vlak voor het hoofdrif zien we een pantersidderrog en zijn ook twee blauwgespikkelde pijlstaartroggen aan het rusten op het zand. We ronden de derde blok met een 110 en 140 bar en duiken langzaam terug richting boot. De stroming heen was wel tamelijk sterk en nu kunnen we van het voordeel van stroom mee genieten, dat is veel makkelijker. Een pyjamaslak probeert zich te verbergen voor het oog van Timo en de camera van Eef, maar dat lukt niet. Timo’s camera was zonder batterij gevallen na nog maar 15 minuten tijdens deze tweede duik, dus hij kan nu iets meer genieten van de vissen en de koralen zelf. Koralen zijn hier echt heel erg veel aanwezig: blauw, geel: alle kleuren van de regenboog, echt een prachtig gezicht. Tegen 90 en 130 bar komen we Adel tegen die de twee Fransen begeleidt, maar hij heeft al wat last van zijn neus, keel en oren en vraagt of we die mee willen nemen de laatste paar minuten van de duik.

Uiteindelijk ronden we met hen nog een laatste keer de blok dichtst bij de boot en doen onze vijf-meter stop samen met hen. De twee Fransen schieten naar boven en gaan naar de boot langs het wateroppervlak en wij twee duiken de laatste 20 meter naar de boot onder water, zodat we net het uur halen. Wederom een prachtige duik, met iets meer stroming, dus iets moeilijker en vermoeiender, maar echt schitterend. Aan boord alles weer snel uit elkaar halen en opdrogen op het bovendek. We nemen de regulators terug mee naar de duikschool en spoelen die en geven die af en morgen gaan we dezelfde vragen: 10 en 11. Aan de duikschool zijn de twee Russen van hun theater aan het maken dat we op het binnenrif gebleven zijn en niet op het buitenrif gedoken hebben. Ze zouden beter wat meer uitkijken dat ze geen koraal beschadigen, dan zo vervelend te doen tegen de instructeurs hier.

De avondroutine is ook hetzelfde als de dagen ervoor, het enige anders deze dagen zijn de duiken zelf. Alles afspoelen, foto’s bekijken op de laptop en dan een pintje Sakara gaan drinken in de poolbar. We wandelen nog even de pier af en gaan dan naar het restaurant voor een vroeg avondmaal. Hier wederom niks speciaals en hetzelfde als de dagen ervoor. Op ons terras nog een pintje en sigaretje en dan nog een klein beetje lezen en tegen een uur of half tien gaan slapen. De nitrox zorgt er inderdaad voor dat we iets minder vermoeid zijn, maar na een dagje op en onder zee zijn we best wel moe.

Donderdag 4 maart 2010: Duikdag 4: Abu Soma Garden en Tobia Kebir

We zijn al een beetje moe, want we slapen al bijna tot de wekker afgaat. Timo schrijft als eerste van ons buddy-team geschiedenis en zal de kaap van de 100 duiken ronden. Na het ontbijt maken we alles klaar, same drill as before. Camera’s checken, snorkels, een trui, want er staat veel wind en dan kan het best goed koud zijn op de boot, zeker als je al een aantal dagen twee duiken per dag hebt gedaan. We varen naar dezelfde stek als duik 93 en 95: Abu Soma Garden, dat was dag 1. Op de boot zijn bijna altijd dezelfde mensen aanwezig: Adel, Brigitte, Michael, twee ambetante Russen, twee Duitse vrouwen, een Zwitserse duikster die gisteren sorkelde en wij twee. Mohammed, the moviemaker is er niet bij vandaag.

Met die twee Russen is het altijd al wat geweest. De eerste dagen waren die echt belachelijke stretch-oefenigen aan het doen, zij leek wel een slangenmens en hij eigenlijk ook, maar hij beperkte die oefeningen tot de momenten wanneer niemand het zag. Zij deed deze oefenigen, wanneer iedereen alles kon zien, en ik bedoel alles. Als je als vrouw op je achterste zit en je twee benen hangen in je nek, dan is dat niet echt een aangenaam zicht voor de mensen die voor je zitten. Zij dook slecht, want ze raakte het koraal regelmatig, maar dat zijn we al gewend van Russen, maar namen toch de moeite dit eens tegen Adel te vermelden. Ook deze ochtend is het al van dat: ze zocht haar weightbelt, maar vond die niet en ging gewoon die van Timo nemen in zijn box, wat een brutaliteit. Timo laat dit niet gebeuren, maar Michael komt ertussen en zegt: Reg dich nicht auf! Dus Timo besluit van de slimste te zijn, neemt een andere weightbelt, maar kan het niet laten af en toe woorden als ‘asholes’ en ‘doerak’ (heel gemeen in het Russisch) ertussen te gooien. Swat we zijn op vakantie en we regen uns nicht auf.

Op naar de eerste duikplaats van de dag. Op dag één deden we een noordelijk deel van dit rif en nu gaan we iets zuidelijker. Abu Soma is de naam van het hotel en dat ligt hier heel mooi vlak tegen het rif. Mensen die hier logeren kunnen makkelijk over een lange pier en over een brug naar de duikplaats om te snorkelen. De wind maakt het een beetje frisjes, maar geen probleem. We tuigen ons op, kijken zeker alles na en Timo merkt dat er iemand een sluitingsklip van zijn camera heeft losgemaakt. Sabotage mislukt, want natuurlijk kijkt hij dat na, zeker met Russen op de boot. We springen in het water, nu met een kilo meer, want we hebben tegen de kou elk onze shorty erbij aangetrokken. We duiken met het rif langs onze linkerkant tegen de stroming in en zien twee zwarte naaktslakken met witte puntjes en een beetje groen op het uiteinde. De normale vele kleine damselfish zijn ook aanwezig, maar die moeten hier niet meer in detail per soort vermeld worden, net als de koraalvlinders en dergelijke. Een grote groep erg grote zwarte snappers kruist ons pad en we kunnen wanneer we wat oppassen met in- en uitademenen heel dicht naderen, prachtig.

Op 100 bar keren we om en gaan iets hoger duiken. Zoals steeds is het dan nog veel mooier, zeker de kleuren van de koralen en de vissen zelf. Duiken in België en in de Oosterschelde is soms moeilijk, maar hier is het echt prachtig, hiervoor doen we het. Tegen de 50 minuten bereiken we de plaats van de boot – ondertussen zijn er twee bijgekomen en is het druk, maar blijven hier toch nog een kwartiertje hangen tussen de koralen en de grote verscheidenheid aan visjes. We komen uit het water op 67 minuten en met eigenlijk niet veel lucht meer over. We eten en drinken iets en zorgen dat we het niet te koud krijgen. Als je bovenkomt bij veel wind is het frisjes, maar in de zon kan je je snel opwarmen, geen probleem. De broodjes smaken ons en we zijn al snel klaar voor de tweede duik en doen nu een duik bij Tobia Kebir, dezelfde plaats als gisteren, maar na de briefing doen we een drift-dive onder leiding van Michael, maar we hebben hier niet echt veel begeleiding nodig, dus hangen al snel alleen.

Een baby-lionfish hangt schuin tegen het koraal en een blauwgespikkelde pijlstaartrog wroet het zand om op zoek naar iets eetbaars en tussen de rotsen van de wall hangt een grote murene op de uitkijk. We bereiken een lagergelegen plateau op ongeveer 100 bar en zien dat we eigenlijk de boot al hebben bereikt: de stroming zit mee met ons en het ging echt heel erg snel. Hier blijven we tussen de anemoonvisjes hangen en we zien een soort schol met twee antennes op zijn kop. Eef spot een hele grote reuzenkogelvis en de koraalbaarzen zwemmen tussen het rif. Ze lijken wel de keizers van het rif zo statig glijden ze over en tussen en door de koralen. Voor duikers is dit niet te doen, want die zouden al snel veel koraal kapot maken. We blijven hier hangen tot we de maximum duiktijd hebben bereikt, namelijk 81 minuten. Onze safety-stop is nu niet meer nodig, want we hangen hier al meer dan 20 minuten: echt graaf om zo op je gemak op de ondiepte te hangen en gewoon van blokje koraal naar blokje te duiken. Echt beestig.

We komen als laatste terug aan boord en kleden ons om: de wind is nog steeds stevig aanwezig, dus we blijven in de schaduw uit de wind. Op een half uurtje is de boot terug in de haven en legt na wat moeite aan. De crew haalt enkele boxen van de boot en ook de lege flessen. Heel erg praktisch. We nodigen Brigitte uit om te vieren dat Timo zijn HONDERDSTE duik heeft gedaan vandaag. We spreken af in de lobby en drinken drie cocktails in de Lord’s Bar. We amuseren ons kostelijk, want Brigitte is echt een toffe Duitse, die in Zwitserland woont met ook ons speciaal soort humor. Ze stelt voor dat we morgen wederom samen duiken, want sinds deze week zijn wij de enige constanten op de boot: the Dreamteam. Na de cocktails moeten we toch iets eten en gaan de hoek om naar het restaurant. Nu is het echt veel kalmer dan normaal, want de ‘stampede van zeven uur’ is al voorbij: we kunnen rustig dineren. Als afsluiter van wederom een leuke dag in Egypte drinken we nog een Sakara in de Lord’s Bar. We hebben ondertussen alle foto’s van deze reis gezien op de laptop en tegen 23:30 gaan we naar bed, dat zal pikken morgen, maar dat is een probleem voor dan. Slaapwel Rode Zee.

Vrijdag 05 maart 2010: Duikdag 5: Gamul Soraya (2 keer) en Safaga Soraya

Het doet inderdaad een beetje pijn om op te staan deze ochtend, wegens niet genoeg geslapen en een beetje te veel gedronken gisteren, maar dat mag geen probleem vormen voor onze duiken vandaag. Deze avond is het ook nachtduik: onze eerste in de Rode Zee, wat zal dat zijn. En nog belangrijker: Eef behaalt vandaag haar HONDERDSTE duik.

Na het ontbijt direct naar de duikschool voor de regulators en dan de boot op. De wind is al goed bezig zich te ruste te leggen. Ze hebben de windmachine afgezet, want de Russen zijn niet mee vandaag, dus rust en kalmte. Voor iedereeen uiteindelijk, want de anderen op de boot zijn ook niet echt gediend met hun arrogantie en hun degoutant gedoe. We duiken vandaag op de boot met Brigitte, Michael, Adel, Anne en Cedric (Fransen), Uwe en Lutz en Mohammed is ook weer mee. De eerste duikplaats lijkt ons echt een mooie: één hele grote blok met helemaal aan de zuidzijde twee kleinere blokken. We moeten de blokken allemaal ronden en bij 100 bar een beetje hoger gaan duiken en dan terug richting boot. We vertrekken net na Brigitte en Michael en volgen hen naar het rif. Onder de boot is het 15 meter diep, er staat een lichte stroming, maar dat is niet erg. We bereiken het rif waar het echt erg beschadigd is, dus we moeten het met onze rechterschouder volgen om zo rond te komen. Op de kleinere blokken hier zien we erg veel vis en enkele speciale dingen ook: een schorpioenvis die Adel ons aanwijst, pijlstaartrog, napoleonvis, een hele grote blauwe trekkervis, waaierkoraal en veersterren.

We duiken vlotjes rond, komen enkele andere duikers van een andere boot tegen en zien op het meest zuidelijke puntje een grote groep snappers en groupers, echt heel mooi om te zien. Na een dikke 40 minuten komen we terug bij het kapotte deel van het rif, maar blijven daar niet. Onze lucht is nog OK en we zien vlak onder de boot een kleine stukje rots dat heel mooi is begroeid met waaierkoraal en andere koralen. Er zwemt hier ook veel vis, zeker de kleine anemoonvisjes zijn cool. Op dit moment is het Timo zijn camera die het begeeft: batterij leeg. Hij neemt dus de tijd om de rots van boven en onder en links en rechts te onderzoeken. Plots blijft zijn hart bijna stilstaan: hij spot een red sea walkman: schitterend. We blijven hier zeker 10 minuten hangen en Eef neemt de foto’s. Als de walkman zijn ‘vleugels’ een klein beetje spreidt zie je de echt heel mooie kleuren ervan: blauw, geel echt prachtig. Vlakbij heeft een krabje een grote schelp gevonden die ze als huisje kan gebruiken en af en toe beweegt de schelp, ook wel tof. Na 56 minuten houden we het voor bekeken en doen we onze safety stop in het azuurblauwe water. Dat lukt ons echt heel erg goed, zelfs zonder referentie, enkel met onze computers. Goed gedaan schattie, en proficiat met je honderdste duik: goe bezig. Nu zijn we niet echt geen beginnende duikers meer, Rescue brevet en 100 duiken.

Terug aan boord is het lekker warm, we drinken iets en eten een klein beetje en genieten van de zon. We slapen even, want we hebben inderdaad een beetje last van de alcohol van gisteren, ook al was het niet mega-overloedig. We blijven echt lang boven nu tussen de twee duiken. Adel begint zijn briefing pas na twee uur en twintig minuten, dus we zijn 2,5 uur boven gebleven bij Safaga Island, om op het rif Safaga Soraya onze tweede duik van de dag kunnen maken. We hebben de Nitrox al opgemeten en onze flessen al klaargemaakt, dus we are ready to go over the hundred. Deze plaats wordt vooral gekenmerkt door twee grote blokken, die we in een 8 moeten ronden helemaal. We duiken weer met z’n twee en doen dat eigenlijk niet eens zo slecht. Ook hier wederom is een kleine stukje van de plaats beschadigd, maar dat is ideaal om als laatste minuten nog even te hangen en netzeenaalden te spotten, dat deden we tijdens de eerste duik vandaag ook al. Op deze plaats zien we veel grondels met garnaaltje en telkens als je er dicht bijkomt, verdwijnt eerst het garnaaltje en nog dichter ook de grondel in het holletje. Timo spot een heel erg klein minuscuul naaktslakje: zwart-wit en ergens moet hier ook een Spaanse danseres zitten, want het legsel is hier in elk geval al vastgelijmd op de rotsen. Mohammed wijst ons een hele grote murene en we volgen ongeveer het plan van de duik, moeten even wat hoger gaan duiken, omdat Timo veel lucht gebruikt.

We halen zoals steeds het uur en duiken uit over het minder diepe deel van het rif. Na 61 minuten komen we aan boord om op te warmen en iets te drinken, alles dik OK. Nu keren we terug naar de haven om enkele duikers af te zetten en om een paar flessen op te pikken zodat we de laatste duik van vandaag kunnen doen: onze eerste nachtduik in Egypte. We zien nog vijf dolfijnen op de weg terug; echt schitterende beestjes. We kunnen ze goed zien wanneer we errond varen en ze komen een aantal keer boven om te poseren voor de foto. Aan land eten we een pizza met ons twee in Duck’s Diving Bar, want op die broodjes alleen kunnen we niet overleven en ook niet duiken, dus snel iets eten en drinken. We vertrekken rond vijf uur en varen naar dezelfde plaats als deze morgen Gamul Kebir. We genieten van de mooie zonsondergang en zijn al snel ter plaatse. De mannen hebben een beetje last om de boot stevig vast te maken, maar dat lukt uiteindelijk toch. We maken ons klaar en wanneer de zon bijna volledig onder is, kunnen we duiken. Op het eerste moment is het een klein beetje beangstigend, maar al snel wennen onze ogen aan de duisternis en we hebben steeds onze lampen ook nog. Veel is er op dit moment niet te zien en het lijkt wel alsof Michael zijn weg kwijt is, want hij doet teken dat hij naar boven gaat kijken. Na bijna 10 minuten komt hij terug en zegt dat hij boven blijft en wij duiken met 4 verder: Brigitte, Lutz, Eef en Timo.

We volgen het rif met onze rechterschouder en zien wat visjes, niet echt zo veel als overdag, een hele grote kokerworm – denken we. Zeeëgels schuimen in grote getale het rif af om vanalles te eten. We zijn nog maar een half uur onderweg en de lucht van Lutz is al gezakt tot 60 bar. We hadden de eerste 15 minuten serieus tegen de stroming moeten inwerken, dus die zal wel wat verbruikt hebben. We beslissen dan maar om met ons vieren terug te keren richting boot, we vertrouwden het eigenlijk niet echt om alleen verder te duiken in de nacht en we moesten de duiktijd beperken tot 45 minuten. We keren dus allen tesamen terug en zien eigenlijk niet echt veel meer. Vanop het rif zien we de flitslichten onderaan de boot heel goed en doen weer een stop, nu in het gitzwarte water zonder enig probleem. We komen boven, tuigen volledig af en gaan iets warm drinken en gaan dan bovendeks: de nachtelijk hemel is verlicht met miljoenen sterren en dat is ook een prachtig zicht.

Ondanks de een beetje teleurstellende nachtduik hebben we toch een mooie zonsondergang, een prachtige sterrenhemel en leuk gezelschap gehad. Dan douchen, alles afspoelen, snel foto’s kijken en iets gaan eten. Brigitte zit er al. We babbelen wat en lachen met de Russen en drinken dan een pintje in de Lord’s Bar om een hele toffe dag af te sluiten. Moe zijn we wel, want we hebben vandaag twee uur en vijftig minuten gedoken. Om iets na elven zijn we te moe en gaan we slapen.

Zaterdag 6 maart 2010: Laatste duikdag Tobia Soraya en drift van Tobia Kebir tot Tobia Soraya

We vertrekken op tijd voor het ontbijt, maar komen steeds later aan bij de boot, nu is Brigitte ons zelfs voor. Maar ja we zijn op vakantie, dus we doen het allemaal heel erg rustig aan. Onze spullen zijn allemaal nog op de boot van na de nachtduik, dus we gaan lichtgepakt naar de Sea Tiger. Onze eerste duikplaats is een drift duik van Ras Abu Soma. Het duurt even voor we er zijn, want het is wel een eindje van de marina. Er ligt slechts één boot en het weer is schitterend, zon, zee, weinig wind, dus perfect voor onze laatste dag duiken. Opeens, grote paniek. We zien twee snorkelaars naar de zodiac zwemmen alsof hun leven ervanaf hangt. Blijkt het is niet hún leven, maar dat van één van de crew. Er is iemand de boei aan het zoeken al snorkelend en hij is het bewustzijn verloren. Hij komt boven drijven en is nog steeds niet bij bewustzijn, als de twee snorkelaars hem op de zodiac heffen: een man van twee meter en heel stevig gebouwd. Door de adrenaline in hun lijf slagen ze er direct in hem aan boord van de zodiac te heffen. Een andere boot die er ligt is dichter en ze gaan daarnaartoe om zuivere zuurstof toe te dienen: goede reactie. We zien vanop het bovenste dek dat ze hem de eerste zorgen toedienen en ze zijn zelfs aan het reanimeren, shit, this is serious.

De twee boten staan in rep en roer en de paniek gaat pas minderen, wanneer ze vanuit de zodiac het OK-teken geven. Hij ademt terug. Met twee zodiacs en wel tien man heffen ze hem aan boord van de Sea Tiger en we zetten in high speed terug koers naar de haven. Het lijkt wel uren te duren vooraleer we er aankomen. Gelukkig is er een chirurg aan boord en een dokter (Brigitte). Het enige wat wij doen is wat plaats maken zodat ze hem veilig en wel aan boord kunnen brengen. In de haven staan een aantal mannen klaar, maar er is geen ambulance of zelfs geen brancard. Brigitte zegt dan maar dat ze het karretje van de ezel Bonsai halen en de man zo naar het duikcentrum brengen en dan met de auto naar het ziekenhuis. De drukte en de stress is weg en wij hebben alles al ingepakt, want we gaan ervanuit dat onze laatste dag niet zal doorgaan, maar toch vertrekken we na een kwartiertje. We vragen nog of het echt wel OK is voor hen, maar ze willen ons persé nog laten duiken. Moeten we ons schuldig voelen? Brigitte stelt ons op ons gemak en we vertrekken naar Tobia Soraya. Daar gaat het aanleggen zonder problemen en we tuigen direct op en kunnen duiken. We duiken in een buddy-team van drie: Eef, Timo en Brigitte. Zij had een slechte ervaring tijdens de nachtduik met Lutz, haar buddy, dus we doen onze laatste duikdag met het Dreamteam.

We zakken kalmpjesaan, duiken naar de eerste grote blok, dan naar de L-blok en keren helemaal op het einde terug naar een derde blok waar we normaal ergens de boot moeten vinden. Het duiken is echt heel erg rustig en kalm. We zien de baarsjes dansen in de stroming en zien kogelvissen en Brigitte wijst Eef een naaktslakje. We doen het heel erg kalm, spotten twee mega-grote koraalbaarzen en duiken door een klein grotje met ongelooflijk veel baars en glasvis: dat is een heel leuke ervaring. Een vleermuisvis hangt tegen de rotsen, die hier heel erg mooi begroeid zijn. De L-blok is iets minder mooi, want daar is al wel wat beschadiging op het rif. Timo leidt de duik en weet bijna altijd perfect waar hij is, behalve op het moment dat we de boot moeten zien. Die moet hier ergens liggen, maar we zien hem niet, dus we beslissen om naar boven te gaan, daar in ‘den bleu’ en toch wel lichte stroming onze safety stop te doen. Na 61 minuten is onze voorlaatste duik ten einde, zonder problemen met lucht of dergelijke, dus dik OK. We doen het goed en komen boven een 20 meter van de boot, net iets te ver om de snorkelen, maar we doen teken naar Adel en ze pikken ons op met de zodiac. Een klein beetje fout genavigeerd, maar geen probleem. We geraken in de zodiac, Brigitte met een beetje hulp, maar dat is geen enkel probleem.

We eten na de tweede duik, want de mannen van de crew willen eigenlijk zo snel mogelijk terug naar de haven om voor hun maat te zorgen: de crews zijn hier als familie voor elkaar. Ze hebben ook al telefoon gekregen dat alles OK is met hem. We blijven 1 uur en 15 minuten boven en nemen dan terug de zodiac naar Tobia Kebir. Daar droppen ze ons en van daar moeten we langs vier blokken, volgen die met onze rechterschouder en opnieuw zijn de teams hetzelfde. Timo leidt weer de duik en wil nu zeker aan de boot uitkomen en niet ergens ten velde, beter ten 'zeede'. Tien minuutjes op de zodiac en daar gaan we. Alles OK, zakken. We zorgen dat we elkaar goed kunnen volgen en duiken de hele tijd tegen de lichte stroming, maar dat is niet erg. We genieten van onze laatste duik. Direct wanneer we zakken volgt een grote napoleonvis ons, die hebben we hier al veel gezien. De eerste blok volgen we goed, dan is er een kleine discussie welke kant we opmoeten, maar volgens plan leidt Timo de andere twee naar blok twee en drie. Af en toe zijn er kleinere rotsen op de linkerkant en die moeten we ook eens bekijken. Het is echt heel mooi hoe de vissen hier boven het koraal hangen met de zon op de achtergrond. We duiken naar het zuiden, dus we volgen steeds het rif langs onze ‘Rechterschulter’ en zien de zon in het water, dus Timo oriënteert zich op de zon en op het rif en ook op de stroming een beetje. Blauwgespikkelde pijlstaartroggen zijn hier ook steeds aanwezig, maar we hebben al een hele hoop goede foto’s, dus daar houden we ons nu minder mee bezig. Timo spot nog twee juveniles van de lierstaartlipvis en ook verschillende soorten koraalvlinders zijn onze metgezellen tijdens deze laatste duik.

Timo leidt de twee dames naar de L-blok en dan naar de rechtse blok van twee zodat we hier opnieuw ergens de boot moeten vinden. We volgen de blokken die hier echt heel dicht bij elkaar staan en doen onze safety stop al bij het rif, dat is makkelijker en vooral hier is dan nog iets te zien. We ronden de laatste blok van deze formatie en Timo ziet al de boeikoord van de boot, hoopt hij. Brigitte heeft een boei bij en die is al bezig die uit te pakken tot Timo de boot ziet en teken doet aan Eef en Brigitte waar de boot zich bevindt. Hij is best wel fier dat hij de hele weg zonder problemen heeft afgelegd en de boot heeft teruggevonden deze laatste duik. Echt goed gedaan. He’s the man! Dat zeggen de twee anderen tenminste. We zwemmen stilletjes naar boven tegen de nu iets straffere stroming en gaan aan boord. We kunnen nu al terugkijken op een hele toffe week duiken, het is echt schitterend geweest. De bemanning heeft eten gemaakt en wij nemen onze sandwiches van bij het ontbijt en eten en drinken iets. Dan gaat het terug naar de haven en we weten ondertussen dat Ashraf het goed stelt en dat hij na twee uur al naar huis is kunnen gaan. Toppie!

We zetten alles in onze bakken en brengen die aan land. We drinken direct enkele Sakara in de Duck’s Divers Bar, spoelen de spullen uit en checken uit bij het duikcentrum. We zijn echt heel erg tevreden van de duiken hier en de mensen van het centrum. Het laatste dat we doen voor Duck’s is de rekening betalen en dat valt een beetje tegen, maar ja, op vakantie zeggen we steeds: Money is not an issue. Terug op de kamer douchen we ons, bekijken al wat foto’s, schrijven de logboeken en maken ons klaar voor het laatste avondmaal hier. Brigitte is bij ons en we eten wat, lachen wat af en spreken nog wat na over de duiken, over het ongeval deze ochtend en dan hebben we nog iets te vieren. We vieren in de Lord’s Bar de honderdste duik van Eef met een cocktail. We maken plannen om in contact te blijven en misschien zelfs volgend jaar samen een duiksafari te gaan doen. We hebben ons goed en genieten van onze laatste momenten hier. Tegen half twaalf gaan we terug naar onze kamer, drinken nog een pintje en tegen middernacht gaan we slapen. Het is goed geweest en vallen direct in een diepe slaap.

Zondag 7 maart 2010: Minder goed nieuws, vertrek naar huis

Timo is wakker al tamelijk vroeg: om half zes, dan slaapt hij nog een uurtje en zet zich dan op het terras om de verslagjes af te maken van de vorige dagen. Eef blijft wat langer liggen en wordt door de wekker om 08:00 gewekt. We gaan niet direct naar het ontbijt, maar gaan dag zeggen tegen Brigitte. Die is al op de boot wanneer we er aankomen. Ze komt er even af en we geven en krijgen nog een dikke knuffel. Geen gedoe tot en met want ze heeft schrik dat ze zou gaan wenen en ze heeft al vochtige ogen. We zwaaien nog even en gaan dan naar het ontbijt. Een zeer uitgebreid ontbijt, want we zullen een hele tijd moeten overbruggen eer we de volgende keer iets kunnen eten. Timo neemt een omelet en Eef een spiegelei, ze eet er alleen het wit van op en Timo neemt de dooiers voor zijn rekening. We drinken veel koffie en fruitsap en gaan zo iets na negen terug naar de kamer voor het minst leuke: inpakken. Op een uurtje zijn we daarmee klaar. Eef doet zoals gewoonlijk de valies en Timo de rugzak voor de handbagage.

We doen nog een korte wandeling om te tijd een beetje te doden door het hotelcomplex, eigenlijk is er niet veel te zien, maar we komen nu langs de rechterkant van de pool en daar waren we ervoor nog niet. We hebben dus nu alles van het hotel gezien, tof. Dan naar de lobby om af te rekenen en om te vertrekken. Ze komen ons normaal om 11:30 halen, dus we wachten even tot onze bus er aankomt. Eef gaat nog even een T-shirtje kopen voor Aagje en om 11:45 is onze bus er. We zijn direct weg en moeten nog twee stops doen. Bij het eerste hotel stapt een koppel op en bij het andere ongeveer 15 mensen waarvan een aantal lawaaierige Hollanders. We trekken het ons niet aan en komen goed en wel op de luchthaven. Eerst door een bagagecontrole, dan paspoortcontrole en dan inchecken. Er staat heel erg weinig volk, dus het gaat goed vooruit. We vullen nog de laatste papieren in en gaan dan nog eens door een controle met metaaldetector en dan moet er nog een Egyptenaar zijn zegen geven over de stempels in onze paspoorten. Tja zo blijft de werkloosheid uit het land. We zitten direct in de duty free zone en de shopping zone, maar eerst een broodje tonijn eten met een Ice T en een Sakara, de laatste voor deze vakantie. De winkels hier staan heel erg dicht opeengepakt en het is allemaal een beetje geïmproviseerd. Er is geen dak door de werf hier, maar de winkels worden overdekt door tenten. We willen nog wat meebrengen voor Maurits en Betty omdat ze op ons huis en onze Cartouche gepast hebben, dus dat doen we.

Even langs de duty free zone voor sigaretten, de ene sloef kost 4 Euro, de andere 5 en de L&M 10 Euro. Dat zal waarschijnlijk echte beerputsmaak hebben, maar dat zien we dan wel als we thuis zijn. We lukken er tamelijk goed in onze tijd verder te besteden en moeten op 15:10 starten met boarden. Omdat we zetel 3A en 3B hebben wachten we lang genoeg, anders is de gang in het vliegtuig te lang bezet. We gaan het busje op om vijftig meter verder op het vliegtuig te gaan. Ook hier wachten we en laten de laatste mensen voor zodat we niemand in de weg lopen. Dik OK de rij 3, want op zetel C zit niemand: ideaal, goed geregeld. Net voor ons op rij 1 in Premium Class – 2 zetels vlak voor Eef -  zit Evi Hansen. Joepie, we zitten op hetzelfde vliegtuig als een BV, schitterend. Daar hebben we al die tijd al van gedroomd.

Het vliegtuig vertrekt ongeveer op tijd, zo rond 15:45 en dan is het nog vijf uur en vijf minuten vliegen tot we Brussel bereiken. Het duurt iets langer dan in het komen, want dan was het maar net over de vier uur, maar het gaat wel goed. We komen op tijd aan in zaventem en Betty en Maurits staan ons al op te wachten om ons naar huis te brengen. Temperatuur is laag, wel min 2 graden en we gaan naar huis. We drinken een paar pintjes en pakken alles snel uit, wassen is voor de volgende dagen en we gaan al rond half elf slapen. Reizen is toch steeds een vermoeiende bezigheid, dus we genieten van onze nachtrust.

Welke soorten dieren hebben we tijdens onze duiken en tijdens onze snorkel-momenten gezien (waarschijnlijk is de lijst niet volledig):

Alpinokoraalbaars, Arons kamtandslijmvis, Barracuda, Blauwe koffervis, Blauwe trekkervis, Blauwgespikkelde pijlstaartrog, Blauwgroen juffertje, Blauwstekeleenhoornvis, Bruine konijnvis, Bruinwit juffertje, Chevron koraalvlinder, Citroenbarbeel, Filamentduivelvis (red sea walkman), Fluitvis, Fluwelen juffertje, Gebaarde schorpioenvis, Geelflankjuffertje, Geelstaart-zeilvindoktervis, Geelstreepbarbeel, Geelvinbarbeel, Gele koraalvlinder, Gespikkelde lipvis, Gestreepte vlagbaars, Gewone eenhoornvis, Gewone poetslipvis, Gewone vleermuisvis, Glasvis, Grijze murene, Grootdoorneekhoornvis, Grootoogstraatveger, Indisch juffertje, Indische koraalduivel, Keizervis, Klunzingers lipvis, Koekop, Knipstaartjuffertje, Kroonkoraalvlinder, Lierstaartlipvis, Maanstaartjuweelbaars, Markiezinnetje, Maskerkogelvis, Maskerkoraalvlinder, Napoleonvis, Netzeenaald, Oogvlekkoraalvlinder, Oranjevleklipvis (ook juvenile), Panterbot, Pantertorpedorog, Panterforelbaars, Pauwkeizervis, Picassotrekkervis, Reuzenmurene, Reuzenkoraalbaars, Rifhagedisvis, Rifgrootoogbaars, Rode koraalbaars, Rode vlagbaars, Rode zee doktervis, Rode zee juffertje, Rode zeeanemoonvis, Rode zeebarbeel, Rode zeefuselier, Rode zeevijlvis, Rode zeewimpelvis, Roodborstlipvis, Roodtandtrekkervis, Sierlijke koraalduivel, Slanke koraalklimmer, Staartvlekzandbaars, Steinitz’ symbiosegrondel, Valse steenvis, Zandhagedisvis, Zandtandbaars, Zuigbuislipvis, Zwartgespikkelde diklipvis, Zwartrandgrootoogbaars, Zwartstaartkoraalvlinder, Zwart-wit gestreepte zeepvis, Zwaveljuffertje