ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe

Tunesië - Port El Kantaoui in hotel Sol Club Kantaoui

Van zaterdag 20 april tot en met zaterdag 27 april 2002

Tunesië: Port El Kantaoui

Port El Kantaoui is een zeer toeristisch plaatsje in Tunesië, aan de Middellandse Zee. De plaats ligt net ten noorden van Sousse, en kan als een soort uitbreiding van deze stad gezien worden. Port El Kantaoui bestaat voornamelijk uit een haventje met veel horecagelegenheden en enkele souvenirshops, en vormt een toeristische zone die zich kilometers ver uitstrekt. Mensen die enkel vanwege het warme klimaat in Tunesië op vakantie gaan, en verder zo luxueus mogelijk vakantie willen vieren, kunnen in deze plaats goed terecht.

Zaterdag 20 april 2002: Vertrek

Om 17:00 komt ons Lindake ons halen, om ons naar de luchthaven te voeren, allé Timo moet zelf rijden. Dus na nog een e-mail en een berichtje gestuurd te hebben, zijn we weg. Dik OK, een weekje niks doen en ons amuseren in het zonnetje. Zonder kleerscheuren in Zaventem aangekomen en het was er kalm, ongelooflijk kalm. Timo laat Eef haar horloge maken in de luchthaven en we drinken 3 pintjes voor we moeten opstijgen. We hebben veel te veel tijd, want we hebben geen seconde moeten wachten om onze bagage af te geven, zo kalm is het hier. Na de drie halve liters was het al de 'last call', toch volgens twee domme ganzen, die ons voorbijliepen. Wij rustig op ons gemakske verder - als we op verlof zijn, moet NIEMAND ons afjagen. Op het vliegtuig dus, 10 minuten vroeger weg dan gepland. Er was GPS aan boord, dus we konden goed volgen. Na het eten wilden we een uiltje knappen, maar net dan kwamen ze ons storen om ons een kaartje te geven en in te vullen voor de douane. Landing is OK, niet te lang moeten wachten bij de douane, noch bij het afhalen van de bagage; alles gaat vlot. Het is wel ondertussen al 21:20, plaatselijke tijd (België -1). Op de bus en met de hele bus toeristen weg naar hetzelfde hotel. Na een halsbrekende rit komen we ter plekke aan en dan moeten we nog een vanalles invullen. Na die hele hoop administratieve rompslomp krijgen we bungalow 94 toegewezen. Helemaal achteraan het terrein, bijna in de zee. Er loopt een straatje van het hoofdgebouw naar de verschillende bungalows (328 in totaal). Alles vlug uitgepakt en dan effe gaan wandelen. We kunnen er niet goed vanaanuit welke richting we nu uitmoeten voor wat te zien, maar dat zal morgen bij klaarlichte dag wel duidelijk worden, zeker. Rond 00:30 doodmoe gaan we maffen.

Zondag 21 april 2002: Uitstap Port El Kantaoui

Opstaan rond 09:00 en dus goed uitgerust. We gaan ontbijten en zijn na een half uurtje terug. We gaan onze jas halen uit bungalow 94 om een wandelingetje te doen op het strand. We zoeken nog steeds het haventje. We gaan deze keer de andere kant uit, maar nergens een haven te zien. By the way, het regent en het is niet warm. Tegen 11:00 zijn we terug want om 11:15 is het welkomstmeeting: graaf of boring! We komen niet veel te weten, enkel dat het stomme excursies zijn in het Duits. We bollen het dan ook af en weten nu wel hoe we aan de haven moeten geraken. Ondertussen is het 12:00 en schijnt de zon en is het geweldig om via het strand naar de 'port' te gaan. We komen toe om 12:30 en lopen de pier op, zaaaaaalig in het zonnetje. Na een vijftiental minuten rust, verkennen we het dorpje. Gezellig, niet te druk, zeg maar echt kalm. Om een uur of 14:00 eten we iets: kalamares en salade maison. Lekker. Er komen een twintigtal Arabieren bij ons zitten, omdat het terug begint te regenen. We trekken het ons niet aan en genieten van ons eten. Tussen de regenbuien door bezoeken we nog wat winkeltjes: Timo vindt een CD van Depeche Mode: op de hoes staat 'Greatest Hits 2002' en op de CD zelf staat Greatest Hits 2001. Cool. We slenteren nog wat rond en gaan deze keer via de weg terug naar het hotel. We doen er toch een 20 minuutjes over. Onderweg nog een supermarktje gevonden om drank in te slaan voor vanavond, maar nergens een druppel alcohol te vinden. Eef koopt een nieuw rugzakje voor 10 Dinar (= 300 BEF of 7.5 Euro). We kopen ook nog een flesje Fanta voor de dorst en gaan naar het hotel. De zon schijnt terug, het is nu 17:00. We gaan nog even naar het strand waar we wat onnozel doen. Trouwens als we onze bungalow buiten komen, staan we zo goed als op het strand. Na een klein uurtje overtrekt het weer en wordt het frisser. We gaan naar binnen. We douchen en maken ons klaar om te gaan eten. Tegen ongeveer 19:00 zijn we in het restaurant en zien we in volgorde:

- Oei, oei, last call.

- de zalmroze madam

- Russen die daarnet in zee zwommen (het zijn dan ook ijsberen, hé).

Trouwens iedereen van de vlucht gisteren lijkt hier te logeren. Het eten is lekker (in buffetvorm): soepje, sla, vis en vlees, couscous en dessert met veel fruit (vooral aardbeien). We drinken een lekker flesje Tunesische witte wijn. Om 21:15 zijn we terug in de bungalow. Eef leest nog wat over Sousse en schrijft het dagboek. Timo slaapt al. Eef gaat dat tegen 22:00 ook doen... Dodo.

Maandag 22 april 2002: Sousse

's Morgens zijn we al vroeg wakker, rond een uur of 7, maar we gaan terug maffen en om 08:30 gaat de wekker af en staan we op. We gaan eten en dan met de taxi naar Sousse. We hadden onze rugzak al bij ons voor het ontbijt. We betalen 5,- TND, maar het blijkt achteraf dat dat eigenlijk te veel is. We komen aan in Sousse aan de Medina (= oude stad), maar aan de verkeerde kant om het bezoek in het gidsje te volgen. Wij dus naar de andere kant. Daar zien we het toeristisch bureau en aan de andere kant het station, om morgen naar El Jem te kunnen gaan. We gaan horen hoe het zit met de trein, we moeten er vroeg voor opstaan, de trein vertrekt al om 08:21. Dat wordt vroeg gaan slapen vandaag. Oei, oei. Na deze belevenis, alles is hier een belevenis met die Tunesiërs, kunnen we aan de wandeling beginnen. Het blijkt een traditie te worden om met zo'n wandelingen uit een gidsje verloren te lopen. Uiteindelijk, na wat rondgecross, gaan we gewoon direct naar de 'Grote Moskee', ticketje kopen en dan kunnen we binnen. Een moskee is natuurlijk nog altijd een moskee. Het valt wel mee, we lopen er wat rond, lezen wat achtergrond informatie, kijken nog wat en zijn weg. Dan op naar de Ribat, ook eerst een ticketje kopen en dan kunnen we binnen. We betalen deze keer geen 1 TDN om foto's te mogen maken. We gaan op elke verdiep eens rond, je kijkt mooi uit over de Medina, maar ja we hebben die ene TDN niet betaald, dus geen foto's. Er staat ook een hoge toren, wij erop natuurlijk om nog een beter zicht te krijgen. Het lukt ook, maar ja geen foto's. Oei nu heeft Timo er toch één gemaakt. Na een half uurtje gaan we terug naar buiten. De wandeling verliep tot nu toe nog volgens het boekje, de moskee en de ribat liggen ook vlak bij elkaar. Het is trouwens al een halve dag goed weer, zonnetje schijnt, niet te veel wind, zo mag het wel blijven.

Wij dus verder met de wandeling en de rue de Sicilie in, maar hier begint het fout te lopen. We zoeken effe via de soukhs en daar loopt het volledig fout. Onderweg zien we de Zakkak-Moskee en komen we toevallig bij het El Kobba Museum. We beslissen dat we gewoon nog enkele dingen gaan zoeken in de Medina. Zonder veel lastiggevallen te worden, komen we terug bij ons vertrekpunt: Place Farhat Hached. Eventjes rusten we uit op een bankje in de zon en dan gaan we iets zoeken om te eten. Terug op het plein kijken we naar het menu van restaurant 'Christal', de 'volklokker' spreekt Nederlands, beter dan sommige Walen. Zijn truckske is weer gelukt, want we zetten ons neer om daar iets te eten.  We nemen een liter water en een inktvisslaatje en calamares, heel lekker allemaal en voor maar 12 TND of zo. Dan zijn we terug op krachten en gaan shoppen, echt waar. We zijn op zoek naar een kado voor Leen in het Soula-center; we vinden wel vanalles en willen wel, maar ofwel is het te duur of anders trekt het op niks. Dus komen we na een half uur met lege handen terug buiten. Dan ineens worden we uitgenodigd om te proeven van een mengeling tabak in een waterpijp. Het smaakt wel en opeens zijn we al aan het onderhandelen om er één te kopen. De prijs is 115 TND, wat veel en veel te veel is. Wij willen niet meer dan 30 of 35 betalen (arme sloebers). Die kerel doet echt zijn best om iets verkocht te krijgen, maar met zo'n prijs lukt het niet. Uiteindelijk, na een goede smoor en een lange discussie kopen we een waterpijp voor 30 TND. Alles betalen, inpakken, nog wat tabak kopen en een houtskooltje krijgen en dan wijle weg. We racen nog wat door de stad en kopen Boukha en zilverpapier voor de pijp. We gaan nog in 2 supermarktjes binnen en wandelen nog even op de dijk in Sousse. Het is ondertussen beginnen te gieten en we moeten schuilen. We nemen dan maar terug de taxi naar het hotel, de pijp en de drank moeten natuurlijk uitgeprobeerd worden. Eerst lukt het niet zo, maar daarna wel. Eef gaat wat rusten, het regent niet meer, maar het is toch wel friskes, zelfs voor Timo. Timo gaat nog effe rondsjokken en begint aan het reisverslag. Rond 19:00 nemen we een douchke en gaan we eten. We hebben ons buikje weer goed gevuld. Timo heeft als dessert nog spaghetti gegeten met een bol pistache-ijs!? We doen nog efkens zot en gaan dan maffen. Ons tweede kaarsje is aan!!

Dinsdag 23 april 2002: Monastir

Des Tunesischen morgens staan we op uit ons bedje, vroeger dan de wekker,  dwz rond 07:50. We gingen vandaag naar Monastir; als we naar een stad gingen konden we beter schuilen las het vandaag zou beginnen regenen, beter dan bijvoorbeeld in El Jem. Wij dus met de taxi naar Sousse, 'La Port' hadden we gevraagd en we kregen 'La Mer'. Timo dacht te weten dat hij hier al op hotel had gezeten, maar was efkens verkeerd of alles was al afgebroken. We wandelen dus naar de metro of toch naar waar de dachten dat de metro lag. Voorbij de haven en de stinkende vismijn. We kopen een ticket Sousse-Monastir retour en wachten op de metro. Die metro bleek gewoon een oude trein te zijn. Wijle weg naar Monastir, we passeren de luchthaven, de faculteiten van de univ en de zoutmijnen. Na een rit van een half uurtje komen we aan in het station van Monastir. Daar staan aan de uitgang Tunesiërs tickets te controleren; ze vragen aan Allah en klein pierke hun ticket te laten zien. Drie man, da kan tellen, ze hebben hier weinig werkloosheid.... We kunnen dus beginnen Monastir te ontdekken. We passeren langs winkeltjes, het gewone val-ons-niet-lastig-gedoe zoals altijd en we komen aan bij de Moskee van Bourghiba. Daar is ook een VVV kantoortje, effe binnen en weer niet veel wijzer terug buiten. Dan bezoeken we de ribat, die ligt vlak naast de grote moskee. Geen van beide moskees kan worden bezocht, dat is echt stom. Het enige dat bezocht kan worden is de Ribat en dat doen we dan ook vrolijk. Het is echt wel de moeite. Zoals altijd moet je weer betalen om foto's te maken, maar dat doen we dus niet (betalen, hé). Na het bezoek zijn we van plan om iets te gaan eten/drinken. We worden tegengehouden door een inboorling die beweert onze chef-kok in het hotel te zijn. Hij begint een uitleg over Berbers en kamelen (dromedarissen dus), "The way of life" in 30 verschillende talen (Frans, Engels, Duits, Arabisch, ... Hij kon het allemaal en we mochten zelfs kiezen welke taal hij sprak). Frans dan maar, toen hadden we eigenlijk al moeten weten wat er zou komen. 2 naïeve Belgskes dus mee met die Tunesiër. "Moi, je suis pas un guide, hein, j'ai peu de temps". Ietske verder van de kust weg, naast het mausoleum van Bourghiba staat een klein huisje 'Berder Center'. We krijgen een rondleiding door een nagemaakt berberkamp, Timo mag op een kamelodaris even rondrijden en dan krijgen we uitleg en een rondleiding door het atelier. Eef mag ook een knoopje leggen; het ziet er tof en veelbelovend uit.

We kijken nog even naar enkele grote, prachtige tapijten in het zaaltje ernaast. Dan mogen we gaan zitten, krijgen thee en de hele rimram te horen en te zien. Meneer Tunesiër wordt steeds botter tegen zijn makker en gaat van zeer grote - hij heeft snel door dat we die zeker niet kopen -  naar iets kleinere tapijten. Als hij dan ook doorheeft dat we ook daar geen interesse voor hebben, begint hij met de hele kleine. Ondertussen waren er al dingen gezegd zoals: "Hoe gaan we hier buiten geraken? Hoe krijgen we dat hier geregeld?" We krijgen nog wat uitleg over hoe bestellingen gebeuren en dan is het aan ons. STILTE. Even overleggen en het is beslist. Timo mag het doen. Hij begint van 'très gentil' en 'très intéressant', 'merci' en 'pas acheter' en die mens stond daar voor zijn moeite: één uur verloren. We worden dus buitengelaten en geven die kerel wat dinar voor de thee en de uitleg en om op de dromedaris te zitten. En raadt eens wie daar plots opdaagt, als we buitenkomen? Onze gids: "Aussi quelque chose pour le guide?" Hoe gids, hoe weinig tijd? Timo geeft die anderhalve dinar of zo en dan kunnen we weg. We lopen wat rond in de stad, willen in de eerste plaats iets eten. We zijn bijna anderhalf uur bezig geweest met die 'berber' en zijn tapijten. Dus wij op zoek naar een restaurantje. Overal Tunesiërs ofwel veel te druk ofwel te 'zwette' mannen. Iets eten (slaatje en sandwich tonijn met frietjes erin) en dan wat rondwandelen in de stad. Het mausoleum van Bourghiba van ver nog eens bezien en wat rondlummelen in het stadspark. Timo heeft het zo warm, dat hij vlak in het centrum zijn lange broek uit en aan short aantrekt. De algemene indruk van Monastir is tof, cool, rustig provinciestadje, maar echt wel leuk. Met deze belevenissen weer wat wijzer geworden, kunnen we moe maar voldaan terug naar Port. Om 15:00 nemen we de trein terug en we komen een half uurtje later aan in Sousse. Taxi nemen tot in Port en we gaan te voet langs het strand terug naar het hotel. Dat is ongeveer een half uur stappen. Tegen dat we in Port zijn, zijn we allebei al moe, maar door het frisse water aan onze blote voeten zijn de vermoeienissen van de warmte voorbij en vlug vergeten. Rond een uur of 17 zijn we in de bungalow, de 94, rusten efkens en douchen ons. Dan gaan we wat water halen in de Super Market schuin over de boulevard, water voor morgen, want morgen is El Jem aan de beurt, een dorpje met aan amfitheater, een station en één winkeltje naar het schijnt. Het ligt ook wat zuidelijker en kan er volgens ons Lindake verschrikkelijk heet zijn. Maar dat is allemaal voor morgen. Het avondmaal duurt van 19:00 tot 20:45 en we hebben ervan genoten, echt lekker en veel. We beslissen om vroeg te gaan slapen (21:30) want we moeten morgen te trein hebben om 08:21. Vroeg hé.

Woensdag 24 april 2002: El Jem

Vandaag staat dus El Jem op het programma, een klein stadje met een amfitheather (ah ja wat zouden we er anders gaan doen), zo'n 64 kilometer van Sousse en dus 76 km van Port El Kantaoui. We hadden de wekker gezet om 06:45, maar waren om 06:00 al wakker; da's ook niet moeilijk als ge al om 21:30 de dag ervoor gaan slapen zijt. Dus tegen 07:00 zitten we in het restaurant om te ontbijten. Zo vroeg zijn er nog geen pannenkoeken, wat wel spijtig is. Het ontbijtbuffet is trouwens heel uitgebreid: brood (37 soorten), broodjes, croissants, chocoladekoejes, boterkoeken, ontbijtgranen (cornflakes, zij schrijven corne flex en honey-pops), rauwe groentjes, appelsienen, kaas, vieze worst, eitjes in allerlei soorten en tomaten, rijst, aubergines en courgettes, koffie, thee, fruitsap, chocomelk, yoghurt enz, enz. Maar dus geen pannenkoeken, wat wel spijtig is zo vroeg 's morgens. Om 07:30 zijn we klaar en vertrekken we. We nemen de taxi naar "La Gare" in Sousse. "ça fait 5 Dinar jusqu'à la gare", zegt de Tunesiër. Wij: OK, da's goed. We komen na 15 minuten toe: zijn meterke staat wel nog maar op 3.8 maar allé, we gaan niet moeilijk doen. Het is dus 07:45 en we zijn veel te vroeg (ik had het nog zo gezegd, zei Eef). We kopen 2 tickets heen en terug El Jem en betalen 5.6 TND per persoon. De trein is iets te laat, maar we hebben een plaatsje en dat is het belangrijkste. Het is een redelijk fatsoenlijk trein, met airco en redelijk gemakkelijke stoelen. Over ons zitten 2 Engelse vrouwen, een beetje getikt, maar dat lees je verder nog wel. Om 09:15 komen we aan in El Jem. De ganse toeristeninhoud van de trein direct naar het amfitheater. De autochtonen blijven bijna allemaal zitten en rijden verder naar Sfax, we vroegen ons al af wat ze in El Jem zouden gaan doen. Na een kleine 10 minuten stappen zijn we er. REDELIJK IMPOSANT. We hadden voordien gehoord dat dit amfitheater in de woestijn stond en dat er voor de rest niks was, behalve één kraampje. Nu blijkt dat het eigenlijk midden in een dorpje ligt, geen woestijn te zien en dat er toch wel zo'n 20 à 30 kraampjes zijn. Ze vragen voor een fles cola 5.5 TND, wat zo'n 170 BEF is of een dikke 4 Euro. Schandalig! Geluk dat we gisteren genoeg water ingeslagen hebben. Enfin, we zijn er dus geraakt en kopen 2 inkomtickets (4.2 TND) en 1 om foto's te nemen. Deze keer kopen we wel zo'n fotokaartje, want we zien zo al dat het de moeite gaat zijn en er is controle.

Eenmaal binnen blijkt dit zo ook te zijn. Het is echt mooi. We lopen hier bijna twee uur rond. Hier komen we terug die 2 Engelse dames tegen. De één is vrij normaal, zij houdt zich een beetje op de achtergrond, maar die andere begint over muurtjes te klimmen en echt wel de moeilijkste weg te nemen, terwijl er gewoon trapjes zijn. Timo wijst haar hier dan ook op. Zij maar lachen met haar eigen. Ze komen dus boven (waar wij op dat moment zitten) en begint een ganse uitleg. Ze is echt grappig. Na een tijdje vertrekken ze. We blijven nog even in het amfitheater. We gaan nog eens rond en besluiten de weg te zoeken naar het museum. Dat blijkt niet zo simpel te zijn. We moeten de spoorweg over, compleet onbewaakt, iedereen doet maar op. We botsen, puur toevallig, op het kleinere, vroeger gebouwde amfitheater, of althans de resten ervan. Niet veel soeps eigenlijk. We blijken dan toch wel redelijk juist te zijn, want we vinden van daar direct het museum. We staan wat te broddelen met de rugzak terwijl, jaja, die twee Engelse dames erbij komen. Zij vertelden ons dat we voor het museum niet moeten betalen; het inkomticket van het amfitheater geldt hier ook. Cool. We gaan binnen en vinden hele mooie mozaïeken. Buiten zijn er ook nog opgravingen (brokken, jippie) te zien en de resten van "The African House". Het is ons niet helemaal duidelijk geworden waarvoor dit gediend heeft, maar ik denk dat ze het zelf ook niet weten. Het is ondertussen etenstijd.  We hadden op onze heenweg en tof restaurantje gevonden en daar gaan we dus terug naartoe. Het zag er proper uit en dat is eigenlijk de reden. We bestellen daar een spaghetti en 'poulet rôti' of zoiets en 2 cola's. We krijgen eerst wat hapjes en olijven, het eten is lekker en veel. Op de spaghetti - met saus van warme harissa, pikant, ligt ook nog een volledige kippeborst. Schatteke, helpen eten. Achteraf krijgen we ook nog een muntthee. Alles bijeen slechts 9 dinar gekost, wat echt niet veel is. Met ons buikje goed vol gaan we El Jem nog wat verkennen.

Het begint ons allebei op te vallen, dat Tunesiërs hun ogen uitkijken (echt staren) op Eef haar blote benen. Ze had ondertussen een short aangetrokken wegens te warm. Het is zelfs zo warm dat ik er ambetant van begin te worden. Dus zoeken we rustiger oorden op. We komen toevallig op een marktje. Eef koopt een 'demi kilo de fraises' voor 0.700 dinar; ze kosten eigenlijk maar 0.500, maar toeristen betalen per definitie meer. We eten de aardbeien op aan de voet van het amfitheater, want hier blijkt het nog het rustigste te zijn. Dan is het tijd om terug naar het station te gaan. We zijn er al om 13:30 en de trein komt pas om 14:04, maar hier kunnen we nog wat in de schaduw zitten. Het is pokke-heet. Wij de trein op en rond 15:00 zijn we terug in Sousse. Daar nemen we de taxi naar het hotel waar we rond 15:20 arriveren. We zijn er klaar voor! Op onze vierde dag hier gaan we eindelijk eens zwemmen. Niet in het zwembad natuurlijk, dat houden we meestal voor één van de laatste dagen, maar in zee. Het water blijkt toch wel heel fris te zijn, maar we zetten door en zwemmen. Cool (letterlijk en figuurlijk). We houden het toch wel een half uur uit aan het strand en keren terug naar de 94. We nemen een douche en schrijven het dagboek. Ondertussen is het 18:30 en kunnen we gaan eten. Het is wel nog vroeg, maar dat was het vanmorgen en vanmiddag ook. Vandaag stond er extra kaasschotel op het menu. We nemen dus geen dessert, maar eten een paar stukjes met een flesje Sidi Saad, lekker. Moeten we proberen te vinden.  Rond 20:30 gaan we te voet naar het haventje. In "Bar de la Quai" drinken we 2 grote pinten. We zitten buiten op het terras, maar binnen staat de voetbal op: Manchester United tegen Bayer Leverkusen. Wanneer we aankomen is het 1-1, maar tegen dat we doorgaan 2-2. Mijn schatteke heeft toevallig de tweede goal van Leverkusen gezien en juichtte. Ik dacht dat het café alleen maar Duisters waren, maar die bekeken mijn schatteke maar raar, dus ik denk dat het Engelsen waren. Haha. Rond 22:30 vertrekken we terug richting hotel. We zijn echt wel moe en gaan bijna direct slapen. Het is een lange vermoeiende maar leuke dag geweest. We zijn al op van 6 uur en het is nu 23:30. Slaap lekker.

Donderdag 25 april 2002: Rustdag

We staan rond ons normaal uur op. Het ziet er niet slecht uit als we net wakker worden, maar dat is niet van lange duur. Als we buitenkomen om te ontbijten is het al veel minder; het regent nog niet, maar het kan wel elk moment gebeuren. Klein detail: Timo is zo nukkig als een ezel en dat zal wel tot 's middags duren. Daarna zal het wat beter zijn. Swat. Eerst het ontbijt zoals gewoonlijk om eerlijk te zijn, we zijn het al een beetje beu om altijd hetzelfde te eten. Na het ontbijt vinden we het nodig om op het strand wat te gaan liggen. We zijn één van de weinigen, die het wagen om met zulk weer te liggen 'zonnen'. De zon schijnt eigenlijk zo goed als niet en we blijven dan ook niet echt lang liggen. We beslissen te voet langs het strand naar Port El Kantaoui te gaan. Met enkele schuilpauzes - het regent lijk zot - komen we iets na de middag aan in Port. Het eerste wat we doen, is schuilen. We staan er ongeveer een half uurtje en lopen dan toch 15 meter door de regen naar een taverne. We eten een sandwich-pizza tonijn en drinken elk een cola. Tot zover het eten. Het regent nog steeds pijpestelen en we gaan naar een ander restaurantje en eten er nog eens: merguez en calamares, lekker. Na het eten stoppen we efkens in de lokale gazettenwinkel voor sigaretten, 1 sloef Gauloises voor 25 dinar en marlboro voor 29. Na het betalen nemen we de taxi terug naar het hotel. Die gast probeert ons 3 dinar te vragen voor evenveel kilometer. Niet dus, voor 2 lukt het ook. Het is nog maar half vier of zo en we zijn al terug in de 94. Ook niet moeilijk met zo'n weer, stront, pijpestelen en ouwe wijven: da is nie tof! We leggen ons wat op ons bed, sommigen slapen even, terwijl het EK gewichtheffen op de TV is. Rond een uur of zes beginnen we ons klaar te maken om te gaan eten. We eten nog eens warm; eigenlijk hebben we al veel te veel gefret tot nu toe. Na het eten met verschrikkelijk veel Italianen (degoutant) in het restaurant, gingen we nog iets drinken in de Bar Saumon. Daarna is het tijd voor wat TV en dan maffen. Slaapwel. Die Italianen waren degoutante mensen, ongelooflijk, maar wel waar.

Vrijdag 26 april 2002: Sousse en tammen

We zijn om 06:30 al wakker maar te tam om op te staan. Het weer ziet er nochtans veelbelovend uit ... zonnetje en geen wolkje aan de lucht. Dat mag ook wel na het zeikweer van gisteren. Om 8 uur staan we dan toch op om te gaan ontbijten. Blijkbaar hebben de Tunesiërs REM ontdekt: alle dagen van 's morgens tot 's avonds staat het op, zowel in de bars als in het restaurant. Het CD'ke begint met "Loosing my Religion". Eigenlijk chance dat het nog REM is en niet Dana Winner of Britney Spears of zoiets. Soit, tegen 08:30 nemen we de taxi naar Sousse. We moeten nog op sigarettenjacht voor Roel en Linda en een kadoke voor Leen zoeken. We zijn erg vroeg in Sousse, de soukhs zijn nog niet 'open'. Wat wel opvalt is dat we nu veel minder lastiggevallen worden. Het lijkt wel of ze zelf nog niet goed wakker zijn. We kunnen dus redelijk op het gemaskske rondlopen. Eerst kopen we in de supermarkt 3 flessen Sidi Saad, lekkere wijn, die we al een paar keer gedronken hebben, en 2 tubekes Harissa. Alles ingepakt in de rugzak en de soukhs in: het is er rustig. We passeren bij ne pee die jointjes (zjweinskes) heeft (het stuk dat we missen voor onze waterpijp). We kopen er dus so'n dingske, houtskooltjes een grijperke (Timo noemt het een kolenpakkerke) en een kleine waterpijpje voor 16 dinar voor alles. Het is nu al een uur of 10 en we besluiten om een terrasje te doen. Timo drinkt een cola en Eef een café au lait. We kopen bij een passerende man nog 2 sloefen Marlboro voor 15 dinar per sloef. We zoeken nog kruiden voor Leen en voor ons. Maar het afbieden lukt niet goed meer. Er is er zelfs ene bij die zegt dat het morgen goedkoper is dan vandaag. Als je dan vraagt waarom, haalt hij zijn schouders op. Zo hebben we er natuurlijk geen zin meer in. We nemen een taxi naar het hotel, waar we om 11 uur arriveren. Het weer is nog steeds goed en Eef wil haar batterijkes opladen. We gaan dus naar het strand en tammen in de zon. We zwemmen ook eens in de zee. Timo vindt het frisser dan de vorige keer en ziet het niet meer goed zitten. Dus terug het strand op. We lezen in de Humo, maar rond 14:00 krijgen we honger (en we zijn het strand beu) en vertrekken we. We gaan naar de pizzeria van het hotel en eten een pizza. Lekker. Daarna zitten we nog wat op ons terras en lezen wat. Timo probeert het kleine waterpijpje en de grote met jointje uit. Maar hij klungelt wat met de kooltjes. Na een uur prullen ruimen we de boel op en besluiten het thuis op ons gemakske te proberen. We nemen tegen een uur of 6 een douche. Daarna gaan we in de bar aperitieven. Ricard en Campari Orange. Tegen 19:00 gaan we eten; onze tafel blijkt versierd te zijn met kaars en wat bloemen, heel mooi, hoewel het geraniums zijn. Dit is hier zo als het je laatste avond is, wel gezellig. We eten zoals gewoonlijk weer lekker en veel en geven de Ismaël (onze ober) een dikke fooi. Dat hij er maar een goede pint van gaat drinken. We gaan tegen een uur of negen naar onze bungalow, schrijven het dagboek en kijken nog wat TV. Dan slaapkes doen, morgen is het weer gedaan.

Zaterdag 27 april 2002: Terugkeer

Opstaan om een uur of half acht en gaan ontbijten, deze keer vrij uitgebreid. We hebben toch tijd genoeg en het is de laatste keer. Na een klein uurtje gaan we richting 94 voor de valies in te pakken. We proppen er alles in, het valt nogal mee deze keer: we hebben maar een fles of 3 drank en 6 sloefen sigaretten - we roken wel niet meer, maar op het thuisfront zijn er nog wel doempers. Rond 09:30 besluiten we nog een afscheidspintje tot ons te nemen; doen we dus ook in het barke aan het strand. Amai, zo vroeg al pinten drinken, als dat maar goed komt. We zitten hier tot een uur of 11:30. Dan gaan we richting receptie (dag bungalow 94) want ze komen ons om 12:10 halen. We passeren aan het zwembad, allé aan één van de vele zwembaden en we realiseren ons dat we in één ervan niet gezwommen hebben. We ploffen ons neer in de zetels van de receptie, zo zitten wachten is eigenlijk wel saai. Enfin, iets te laat komt de pokke-airco-bus toe, we moeten nog een kwartier wachten op 'Urbanus', want zijn whiskey was blijkbaar nog niet uit ... zatlap. We zitten nog maar 5 minuten op die bus en meneer begint zijn pijp aan te steken, echt degoutant. Soit, na een half uurke zijn we aan de luchthaven en dan het eeuwige getrek en geduw om eerst te kunnen inchecken, ze hebben allemaal schrik dat ze niet gaan meekunnen. Geen probleem voor ons, wij blijven wel! Ons laatste 10 dinar moet nog op, want ge moogt niks uitvoeren, dus kopen we nog ne nest Marsen, en Snickers enzo - we hebben al wat honger, want het is al half twee. Om 14:05 kunnen we boarden. Alles verloopt zonder problemen. We stijgen op om 14:30 tien minuten vroeger dan voorzien. De vlucht verloopt goed. Eenmaal in België blijkt het ELF graden te zijn. AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH! Da's koud. Bagage oppikken, Linda vinden in de bar, nog een pintje drinken en richting Sint-Amands. Het was weer goed, fijn, tof, leuk, maar natuurlijk ook weer veel te kort.