2011 Mexico - Puerto Vallarta

Mexico Puerto Vallarta in Hotel Paloma Del Mar

duiken met Banderas Scuba Republic

Van maandag 28 november tot donderdag 6 december 2011

Klik hier voor de foto's van deze vakantie

Mexico

Mexico (Spaans: México of Méjico, het laatste vooral in Spanje), officieel de Verenigde Mexicaanse Staten (Spaans: Estados Unidos Mexicanos) is een land in Noord-Amerika, grenzend aan de Verenigde Staten, Belize en Guatemala, de Grote Oceaan en de Golf van Mexico. Ook enkele eilanden behoren tot Mexico. Mexico is een federale republiek bestaande uit 31 staten en het Federaal District, oftewel de hoofdstad Mexico-Stad, gelegen op 2240 meter boven de zeespiegel en een van de grootste steden ter wereld. Het land heeft 111.211.789 (2009) inwoners. De meest gesproken taal is het Spaans, waarmee Mexico het grootste Spaanssprekende land ter wereld is; Indiaanse talen worden door zo'n 10% van de bevolking gesproken. Felipe Calderón van de Nationale Actiepartij (PAN) is president sinds 2006. Gerekend naar het bruto binnenlands product in ppp-dollars is Mexico de twaalfde economie ter wereld.

Flora en fauna

Mexico is een van de zeventien megadiverse landen, met meer dan 200.000 verschillende soorten herbergt Mexico 10 tot 12% van 's werelds biodiversiteit. Mexico is het land met de grootste verscheidenheid aan reptielen met 707 bekend soorten, tweede qua zoogdieren met 438 soorten, vierde in amfibieën met 290 en eveneens vierde in flora met 26.000 verschillende soorten. Ongeveer 2.500 soorten worden door Mexico's wetgeving beschermd. 170.000 km² van het land is beschermd als natuurgebied, waaronder 34 biosfeerreservaten, 68 nationale parken en 4 natuurlijke monumenten.

Mexico is het enige land waar beide soorten korsthagedissen voorkomen in een smalle kuststrook van de Pacifische kust. Het gilamonster komt voor in het noorden en de Mexicaanse korsthagedis in het zuiden.

Klimaat

Het klimaat van Mexico loopt door de grote verscheidenheid aan landschappen per plaats erg uiteen. De Kreeftskeerkring volgt ongeveer de grens van de tropische en de gematigde zone. Onder de keerkring zorgen het reliëf en de hoogte voor de voornaamste klimaatverschillen. De verschillen qua temperatuur over de verschillende jaargetijden zijn er klein, maar er is wel een regenseizoen dat ongeveer overeenkomt met de zomermaanden. Yucatán en de staten Tabasco, Chiapas, Veracruz en Oaxaca kennen voor een groot deel een tropisch regenwoudklimaat. Ten noorden van de kreeftskeerkring zijn de meeste gebieden met een woestijnklimaat te vinden, hoewel de kustgebieden en het noordoosten een zeer gematigd klimaat hebben. De hoogvlaktes in het noorden kennen hete zomers en koude winters. De centrale hoogvlaktes kennen de meest gematigde klimaten, en het is dan ook hier dat de meeste grote steden zich bevinden. De stad Campeche aan de westkust van het schiereiland Yucatán geldt als warmste stad qua jaargemiddelde van Mexico, Toluca op de hoogvlakte ten westen van Mexico-Stad als koudste. In de zomermaanden zijn over de gehele Mexicaanse kust orkanen mogelijk.

Puerto Vallarta is een stad in Jalisco in Mexico, gelegen aan de Baai van Banderas aan de Grote Oceaan. Puerto Vallarta heeft 203.342 inwoners (census 2010) en is de hoofdplaats van de gemeente Puerto Vallarta. Puerto Vallarta dankt zijn naam aan de 19e eeuwse Mexicaanse politicus Ignacio Vallarta. De stad heeft een internationale luchthaven.

- Economie: Met 5 miljoen overnachtingen per jaar is het op Cancún en Acapulco na de drukst bezochte badplaats van Mexico. Zo is het een populaire Spring break-bestemming en leggen er veel cruiseschepen aan.

- Geschiedenis: De omgeving van Puerto Vallarta werd waarschijnlijk al in 580 v.Chr. bewoond. Puerto Vallarta was lange tijd een onbeduidend plaatsje. De stad werd populair toen hier in 1963 de film The Night of the Iguana werd opgenomen. Door alle publiciteit werd de stad bekend en groeide het na verloop van tijd uit tot een populaire toeristenbestemming.

- Bezienswaardigheden: Puerto vallarta heeft een grote promenade langs het water, genaamd de Malecon. Dit is het middelpunt van het uitgaansleven. Het plein genaamd Plaza de Armas ligt aan het eind van de Malecon. Op dit plein is een openluchttheater te vinden. La Iglesia de Nuestra Senora de Guadalupe is de belangrijkste kerk van de stad. Teatro Saucedo. Het Tequilamuseum, ook aan het Plaza de Armas.

- Festivals: In de maand mei wordt elk jaar wordt de stichting van de stad gevierd tijdens het Meifestival. Van 1 tot 12 december wordt het Guadelupefestival gevierd.

- Trivia: In 1987 werd in de omgeving de film Predator opgenomen. In 1991 werd het eerste seizoen van de televisieserie Tropical Heat in Puerto Vallarta opgenomen.

Maandag 28 november 2011: Vertrek naar Puerto Vallarta

Het is donker, de wekker loopt af om twee uur en Timo wordt wakker gemaakt, Veerle is al op en zit beneden en is al naar Thuis aan het kijken dat de vorige dagen op de digicorder is opgenomen. Timo komt naar beneden met een nog niet wakkere kop en dan schieten we allebei in actie. Op dit onzalige uur een douche nemen om wakker te worden, alles klaar maken om te vertrekken en zo doen we het ook. Zaterdag was nog een hectische dag: Veerle moest nog met de vroege werken en Timo moest met Cartouche naar de dierenarts, want hij had een ontsteking aan de kussentjes van zijn linkerpoot. Hij krijgt pilletjes en een lampekap om er niet aan te likken. Daarna het huis nog wat proper gemaakt en ’s avonds moesten we gaan eten met tante Maria en de familie voor hun trouw, verjaardag en Honoré zijn pensioen. Dat was weer erg leuk. Het was half twee eer we in ons bed lagen, dus best nog wel druk die zaterdag. De zondag daarentegen was rusten en alles inpakken. Timo had de handbagage al gedaan de dag ervoor en alleen een extra rugzakje moest nog in orde gebracht worden en de valies. Net na de middag is dat dan ook in orde gebracht en dan gaan we nog even rusten, want morgen, vandaag dus zal een lange dag worden. Na de douche zijn we helemaal klaar om te vertrekken. Snel nog even nakijken hoe het zit met de vluchturen: alles OK, dus wij de auto in en we vertrekken om half drie naar Schiphol. Er is geen kat op de weg en alles gaat erg vlot: op minder dan twee uur zijn we er, krijgen toegang tot de Long Term Parking met de kredietkaart waarmee ook de reservatie was gemaakt en dan een plaatsje zoeken. Dat vinden we al snel in de rij 303, niet te ver, dus ideaal. Gepakt en gezakt stappen we naar het hoofdgebouw waar ze ons ook komen ophalen richting vertrekhal.

Om de tien minuten stopt hier een bus naar de vertrekhal met twee stopplaatsen. Wij gaan eraf bij de tweede, dat stond al op de website van Schiphol, lekker makkelijk. We gaan inchecken en hebben deze keer eens gekozen voor Comfort Class, dat biedt voor zo’n lange vlucht toch extra beenruimte en een paar extra mogelijkheden. We staan alleen in de rij en op vijf minuten zijn we er weg. Omdat we niet helemaal zeker zijn dat we de auto hebben op slot gedaan, keren we nog even terug met de bus naar de parking om het na te kijken. Wanneer we daar toekomen is de auto natuurlijk vast – wat had je gedacht? Dus wij helemaal terug naar de verrekhal, roken nog een sigaretje en gaan dan naar D02 dat is onze vertrekgate voor deze ochtend. Het is ondertussen al iets later want we hebben een drie kwartier verloren met heen en terug te rijden. Tja verloren is niet het juiste woord, want nu hebben we die hele tijd niet ergens moeten stil zitten en wachten. Om half zeven zouden we al kunnen beginnen boarden en dat is inderdaad het geval. We moeten eerst door een metaaldetector en daarna nog even wachten tot we effectief kunnen boarden. Alles gaat vlot, want hier op Schiphol staat bijna bij elke gate een aparte metaaldetector en dat doet alles veel sneller vooruitgaan. Nog een kwartiertje wachten we en dan kunnen we effectief aan boord. We nemen onze plaatsen in (8E en 8F) en hier zullen we vastzitten voor de komende veertien uur.

Op een half uurtje is iedereen aan boord en wij hebben ons al goed geïnstalleerd, even hebben we hoop op stoelen aan het raam, maar die zijn uiteindelijk toch bezet. Stipt om half acht staan we vertrekkensklaar en zet de piloot ook het vliegtuig in beweging. En wijle weg. We vertrekken stipt op tijd en dat is echt leuk, want de ervaring van Timo met Arke was niet echt goed de vorige keer. Nu dus beter en de piloot meldt zelfs dat we geen veertien uur gaan vliegen, maar ‘slechts’ twaalf uur en vijftien minuten. Al bij al zal het wel meevallen zeker. De eerste ronde van de stewardessen is om de in-flight-entertainment te activeren, want die is niet standaard actief, zelfs niet bij Comfort Class. De volgende keer een paar minuten later komen ze opnieuw langs om een drankje aan te bieden en wij nemen koffie en water. Alles verloopt goed, behalve dat we niet echt blij zijn met de upgrade. Als je dan toch een duurdere plaats reserveert mag er wel iets meer zijn dan alleen extra beenruimte, maar soit. We vertrekken op vakantie en daarom zijn we al blij genoeg. We liggen een beetje en rusten wat en na een uurtje komen ze eens langs met nog een drankje, nu betalend. Veerle laat tegelijkertijd haar entertainment activeren en nu kunnen we toch af en toe eens een film of TV serie bekijken. Timo kan perfect meekijken op het schermpje van Veerle en het geluid kan Timo horen door zijn hoofdtelefoon op haar installatie in te pluggen. Het duurt wel een hele tijd vooraleer we eten krijgen en daar moeten we dan ook even rekening mee houden als we terug naar Amsterdam vliegen. Veerle vraagt een dekentje, want het is best frisjes, maar er zijn er geen meer: toch een minpuntje van Arke op zo een lange vlucht. Wij eten pasta, wanneer ze ermee rond komen na twee uur vlucht en dan kijken we een film: Larry Crowne. Leuk, maar ook niet meer dan dat. Timo krijgt het een beetje moeilijk door de vermoeidheid en kan toch even een uurtje de ogen toedoen, wel in stukken van een half uur, maar dat is beter dan niks.

Zo blijft de vlucht verderkabbelen. We waren vertrokken in Schiphol, vlogen dan over Schotland, zo verder naar Ijsland en dan naar de Canadese kust. Over Canada vliegen we de grens met Amerika over en zo vliegen we verder naar het zuiden. We vliegen over Chicago, Illinois en Peoria, de thuisbasis van Timo's werk. Zo verder naar het zuidwesten over de staten Missouri, Oklahoma en Texas. Vanaf de grens met Mexico is het nog maar een paar uurtjes vliegen en eigenlijk is het tot nu toe al vlot verlopen. We hebben maar een uurtje turbulentie gehad en niet eens zo erg, valt allemaal best mee. En dan ineens gaat het allemaal vlot. We zien de zee en dat betekent dat we aan de westkust van Mexico aangekomen zijn. De piloot zal hier even over water vliegen over de baai van Banderas en zo de landingsbaan vinden. We landen, worden in een busje gestampt en moeten de douane passeren. Geen urenlange wachttijden aan de douane, maar op een tiental minuten erdoor. We hadden op de vlucht al twee papieren moeten invullen, de stempels worden in de paspoorten gezet en dan kunnen we de bagage ophalen. Even snel al een beetje geld wisselen, het is goed dat we al wat Mexicaanse Pesos hebben, je weet maar nooit. De bagage laat iets langer op zich wachten en dan kunnen we de controle door voor de volledige bagage: alles opnieuw door een scanner en dan kunnen we naar buiten. Even een klein oponthoud bij de tourist information, want daar kunnen we niet rond – ze proberen ons nu al enkele excursies aan te smeren, maar onze kop staat er niet naar: eerst naar buiten naar de Mexicaanse zon en een sigaretje roken. Er staan ongeveer tien mensen van Arke te wachten om ons naar de correcte bus te begeleiden. Wij hebben bus vijf en het is nog even wachten tot we kunnen vertrekken naar ons hotel: Paloma Del Mar. We moeten eerst met de hele bende nog van bus wisselen, want de originele heeft problemen met de motor. Dan na een uurtje zijn we toch klaar om te vertrekken. Het is maar een half uurtje rijden en dat is wel OK. We komen direct aan in het centrum en het is een drukte van jewelste. Even wat info van de stewardess over het Mexicaanse rijgedrag en dan komen we aan in de kleine steegjes van downtown Puerto Vallarta. Ze vertelde dat het niet aan te raden is een auto te huren, want de enigen met een geldig rijbewijs zijn taxi- en buschauffeurs. Tja, toch iets om over na te denken.

En dan zijn we er eindelijk: het hotel, inchecken en naar kamer 113. Het is klein, een beetje aftands, maar echt Mexicaans en wel proper. We steken de ijskast in en nemen een douche en dan gaan we de stad verkennen. Het is nog vroeg en we moeten de hele dag nog doorkomen, want het is het beste gewoon verder te doen om geen jetlag te hebben. Na de douche stappen we de wereld in van Puerto Vallarta, maar eerst stoppen we snel voor nog wat water en frisdrank, die we terug naar het hotel brengen en daar al laten koelen. En dan zijn we echt weg. Het hotel is gelegen in de Calle Honduras. Alle namen hier in de buurt hebben de naam van een zuidamerikaans of centraal amerikaans land. De straten zijn geplaveid met kinderkopjes en die kasseien zorgen voor een hels kabaal als er hier een auto, bus of vrachtwagen passeert. Echt proper is het niet, want alle afvalwater loopt gewoon over straat en dat verspreidt een niet echt aangename geur. Daarbij komt de wel iets aangenamere geur van de eettentjes en dat wordt allemaal vermengd met de geur van diesel van auto’s en vrachtwagens. Niet echt een leuk welkom, maar wel typisch. We stappen naar de zee op een vijf minuten en kunnen nu onze haren in de wind laten hangen en het zilte van de zee opsnuiven: dit is vakantie. We blijven even langs het water wandelen en we zien al dadelijk een paar fregatvogels en pelikanen overvliegen. This makes Timo’s day. Op tien minuten staan we op de Malecon, dit is een strandboulevard die ons naar het oude centrum leidt. We volgen die even, stoppen even op een leuk klein marktje voor een ijsje (Veerle toch) en stappen dan verder. We steken de Rio Cuale over en komen dan in het nog drukkere oude centrum. Ineens vestigt Timo Veerle’s aandacht op een grote leguaan die zich in de zon ophoudt en daar wat warmte opdoet. In het riviertje staan een paar witte reigers die op zoek zijn naar eten en de heel erg algemene ‘grackles’. We weten niet hoe die vogel in het Nederlands heet, maar het is iets groter dan een merel, bijna een duif met een lange zwarte staart en ze maken een hels kabaal. Even opgezocht, het is een troepiaal. Maar vooral de iguana heeft onze aandacht, het is echt een schitterend dier en een hele grote. Je ziet duidelijk de lange tenen aan de poten en een prachtige lange staart die op de tak ligt. Yes, onze eerste leguaan hier.

We zijn al enige tijd onderweg en hebben dorst gekregen. We zetten ons neer op een terrasje en kijken al vooruit naar een leuke vakantie. Zo rond een uur of zes zoeken we iets om te eten en dat doen we langs de Malecon bij een restaurant met een naam die in het verlengde ligt van het hotel: Las Palomas: er zitten hier ook veel duiven, dus logisch. We bestellen een cola en een strawberry daiquiri met een slaatje en twee keer enchilada: één met kip en één met kaas. Het drankje is lekker, slaatje ook en ook de tapas zijn OK die we erbij krijgen. Wel even aanpassen, want het is pikant, maar wel erg lekker. De enchiladas zijn iets minder, maar we hebben honger dus het smaakt sowieso. Het was iets te veel, maar we wilden gewoon wat eten en onze ogen waren groter dan onze maag. We hebben ook maar één keer eten gekregen op het vliegtuig en een broodje gekocht dat we konden delen, dus niet echt heel erg veel. Tegen zeven uur zijn we buiten en stappen door de kleine steegjes terug naar het hotel. Daar spoelen we nog even het vuil van onze voeten en kunnen we gaan slapen. Het is best vroeg, want iets over achten liggen we al in bed en hopen lang genoeg te kunnen doorslapen tot morgenvroeg.

Dinsdag 29 november 2011: Excursies, duiken regelen en Puerto Vallarta verkennen

Ik jetlag, jij jetlagt, hij jetlagt en ik heb gejetlagd. Ik is in dit geval toch een beetje Timo, want hij is al wakker om vier uur ’s morgens. Normaal heeft hij er weinig tot geen last van maar deze keer is het toch iets te vroeg dat hij wakker is. Niet erg, want er is voldoende te vertellen al over gisteren, dus hij zet zich even op het balkon en geniet van de rust van de nacht. Het was gisteren ook een erg lange dag, want we waren vierentwintig uur wakker, dus geen wonder dat hij na toch een acht uur slapen op en monter is. Geen idee hoe het de rest van de dag zal zijn. Anderhalf uur later is Timo klaar met zijn verslag, legt zich nog even te rusten en dan zo rond een uur of zeven zijn we allebei wakker en we zorgen dat we al klaar zijn, want we willen even het hotel gaan ontdekken. Niet dat er veel te ontdekken valt, maar we willen toch eens gaan kijken wat er allemaal te zien is. Eerst naar de receptie, want daar wil Veerle even alles wegleggen in een kluis. Die zijn hier gratis, dus dat is best OK. We moeten enkel een sleutel vragen aan de receptie en we hebben zelf een tweede gekregen en zo krijgen we de kluis open. Al onze waardevolle papieren moeten erin: paspoorten, vliegtickets en het grootste deel geld. Dan gaan we naar boven naar de vierde verdieping want daar is het restaurant voor het ontbijt. Normaal kunnen we er pas om acht uur op, maar we vragen snel even of het al open is en kunnen beginnen aan het ontbijt. That’s nice. In het aanbod van Arke is er een continental breakfast inclusief, maar dat is niet meer dan een kop koffie met twee toasts per persoon en boter met een soort marmelade. Dat is niet zo veel, dus we betalen vijf USD erbij om geen limiet te hebben op koffie, toast en een eitje erbij. We zitten hier heel erg hoog en hebben een prachtig zicht op de stad beneden ons en de zee iets verder. We nemen plaats aan het raam om ten volle van dit zicht te genieten. Er staat al een klein kerstboompje op de tafel en dat geeft wel een leuke sfeer. Bij dertig graden in de kerstsfeer geraken. Speciaal op zijn minst.

Na het ontbijt doen we het even rustig aan en willen toch even passeren langs de infosessie van de stewardess van Arke. We hebben al twee dagen duiken gepland, maar de andere nog niet veel of eerlijk gezegd nog niks. We krijgen eerst veel info over wat er allemaal belangrijk is om te pinnen, waar we op moeten letten als we een restaurant kiezen, over bussen en taxi’s en een heleboel andere dingen. Eigenlijk is het nog niet eens on-interessant. Ze is een half uur bezig over deze algemene info en dan begint ze over de verschillende mogelijkheden om op excursie te gaan. Wij zijn eigenlijk maar geïnteresseerd in twee of drie. San Blas moet er zeker bij zijn. Als je dan gaat kijken naar de prijs van de bus en een toegangsticket om het zelfstandig hiernaartoe te gaan, dan is het zelfs nog niet eens zo duur om met Arke te gaan. Het is niet echt ons ding om zo als een kuddedier mee met een bus te gaan, maar we kiezen voor de makkelijkste en veiligste oplossing. Een auto huren bijvoorbeeld zou hier echt not-done zijn. Swat we kiezen dus voor die uitstap en voor een culturele. Timo wou zowel wat natuur als cultuur en Veerle ging daarin mee: een leuke afwisseling. Of had Veerle gewoon niks te zeggen? J. We betalen al en morgen zullen tickets en verdere info aan de receptie liggen. Morgen zijn we namelijk al weg. En dan is het tijd om richting stad te gaan. We gaan eerst even langs de duikshop, maar daar is niemand en er hangt een briefje geadresseerd aan Timo. Ze zijn nu gaan duiken, maar er zal wel iemand zijn tussen drie en vijf deze namiddag.

We hebben dus nog even de tijd om ons wat bezig te houden. We kuieren door de kleine steegjes en blijven steeds parallel met de kust, dus op een bepaald moment moeten we even naar rechts en dan komen we terug bij het strand aan. We stappen met de voeten in het water en volgen gewoon de kustlijn. Het water is fris, maar doet echt wel deugd. We genieten van deze wandeling en passeren veel leuke terrasjes. Hier langs het water worden we niet lastig gevallen door verkopers, op de terrasjes is dat wel anders. En dan ineens kan Timo zijn ogen niet geloven. Er komt iets van een dertig veertig centimeter naar ons toe gezwommen. Eerst denkt hij dat het een kleine zeeschildpad is, maar het blijkt een kleine manta te zijn. Dat is écht wel straf, ongelooflijk eigenlijk. Voor een foto was het te laat, maar we zijn er bijna zeker van dat dit een kleine manta was. Een schitterend beestje. We hadden geen van beiden gedacht dat die hier zouden zitten. We zijn al een halve dag te voet op stap en hebben al wel wat kilometers afgelegd. Uiteindelijk is het vanaf het hotel tot de duikshop toch een uurtje stappen, met allemaal die omwegen die we hier genomen hebben. We vinden het dus tijd om iets te drinken. Dat doen we ook met onze voeten in het zand. Timo drinkt een Corona en Veerle houdt het gewoon bij een cola'tje. Aangenaam in de schaduw met een leuke warmte en er is een hele hoop te zien. De pelikanen vliegen af en aan en nemen regelmatig een duik in het water. Ze vangen hier wel regelmatig iets blijkbaar. Ook fregatvogels vliegen hier vaak voorbij, maar we hadden er al een paar van heel dichtbij gezien eerder die dag. Op één van de monumenten hier langs de Malecon zaten ze rustig van de zon te genieten en het leek wel of ze deel uitmaakten van het kunstwerk. Hier vliegen ze voorbij en klieven gracieus door de lucht. We blijven dit schitterende beesten vinden.

Veerle krijgt een beetje honger en besteld haar een shrimp-cocktail. En het is echt een cocktail. Onderaan het glas zit tomaat met ui en kruiden en daarbovenop liggen de grote garnalen met een paar stukjes hoe noemt die vrucht weeral – avocado. Daarbij geven ze ons wat tortilla-toestanden en we eten er allebei wat van. Het is raar om dit zo te eten, maar echt wel lekker en heel verfrissend. Ze waren hier ook niet echt gierig met de garnalen, dus misschien nog eens terugkomen hier. Als je hier op het zand zit met zicht op zee, zou je denken dat het de perfecte plaats is. En dat is het ook, we genieten met volle teugen. Één klein nadeeltje zijn de verkopers die hier constant passeren. Ze verkopen massages, kleine prullen, kettingen, hangmatten, tapijten, kanten tafellakens, noem het op, ze hebben het hier, zelfs vlechtjes en tatoeages. Naast verkopers zijn er ook veel zangers, mariachi’s die voor het geld hun stem lenen. Maar keer op keer krijgt elke passant een vriendelijke no gracias, nada terug. En zelfs nog een buenas dias, als ze echt willen. Een beetje vervelend wel als je hier een paar uur zit, maar ja, als je je daar al moet gaan beginnen ergeren. Dat is niets voor de vakantie. Tegen een uur of twee hebben we het gehad hier en stappen even verder naar de kathedraal. Van buiten ziet die er erg mooi uit zo een groot gebouw in kleine straatjes met de alomtegenwoordige kasseien. Langs de binnenkant is het echt niet veel soeps. Voor een kathedraal hadden we iets meer pracht en praal verwacht.

We stappen naar de duikshop Banderas Scuba om daar afspraken te maken voor morgen. We krijgen eerst een beetje algemene info en dan passen we onze pakken, vesten (BCD), vinnen en spreken af dat Cesar ons morgen komt ophalen aan het tankstation Pemex vlakbij ons hotel. Naast passen van de pakken, moeten we ook de traditionele papieren van PADI invullen en iedereen weet toch dat je overal No moet antwoorden. Onder het motto, bedrieg de boel eens. Alles is op een klein uurtje geregeld en nemen afscheid en zekker tot morgen. Joepie, morgen duiken. Omdat we tijdens het passen van de duikpakken (7 mm trouwens) moeite hadden om erin te raken, gaan we op zoek naar panty’s voor Veerle. We vinden een supermarkt, kopen chips, fruit, brood, beleg, maar de nodige panty’s zijn er niet te krijgen. We stappen dus terug naar het hotel en kijken goed uit of we nergens iets vinden. En dan ineens naast een restaurant van Señor Frog vindt Veerle haar nodige netkousen om morgen te duiken. Iedereen blij, dus dan in één ruk terug naar het hotel. Daar willen we even afkoelen in het zwembad, maar echt zwemmen doen we niet, wel even pootje baden, want het water is gewoon ijskoud. Net als het water in de baai van Banderas morgen volgens Cesar – zo’n slordige drieëntwintig graden. De vermoeidheid is weg en we keren even terug naar de kamer, rusten een klein uurtje, bekijken de foto’s al eens en schrijven verder aan het verslag. Om iets over zes wordt het stilaan tijd om terug de stad in te trekken, een deftig restaurantje te zoeken en iets te eten. Veel hebben we nog niet gegeten, maar dat is goed voor onze BMI.

We stappen naar het centrum en de Malecon. Zoals elke keer al worden we overal aangesproken om iets te kopen, te bekijken of iets anders. Zelfs de tweede dag wordt dit al een beetje vervelend. Maar we trekken er ons niks van aan en stappen gewoon verder en zeggen No gracias. Whatever ze ons ook vragen. Dat kan soms raar klinken bij een vraag als Where are you from, maar ook dat trekken we ons niet aan. Langs de Malecon zijn er een hele hoop restaurantjes en winkeltjes. Bij een burger restaurant spreken ze ons opnieuw aan, maar we zeggen dat we iets typisch Mexicaans willen eten en geen hamburger. Hij wijst ons zelfs een restaurantje aan iets verder op de volgende hoek: La Chata. We gaan daar eens een kijkje nemen en beslissen om hier iets te eten. We krijgen bij de aperitief een lekkere salsa picante en gemixte bonen. Tja hier in Mexico is alles ook met bonen. Wij bestellen een glasje witte en rode wijn en voor het eten een spaghetti bolognese en een La Chata shrimp. Het smaakt heel erg lekker. Bij ons zouden die scampi’s verkocht worden als diabolique, maar ze zijn zelfs nog iets pikanter dan wij het zouden hebben. Smaken doet het wel erg. We zitten op de eerste etage en genieten van de rust, de Mexicaanse muziek en het eten en ook elkaar. We amuseren ons echt heel erg goed. Het zicht is ook zalig, want we kijken weer recht uit op de zee, de waaiende palmbomen en het is gewoonweg zalig. Als laatste bestellen we nog een rode wijn en een koffie, geen espresso, maar een americano: een echt grote tas koffie, maar best wel lekker op smaak gebracht. Voor de wijn echter moet een mens niet naar hier komen: wel lekker, maar niet veel speciaals. We blijven hier langer dan gisteren bij het eten en gaan tegen een uur of negen terug naar het hotel. Onderweg opnieuw de nodige oponthouden en we stoppen even aan een pleintje vlak voor een grote kerk, waar ze aan het dansen zijn. Even meegenieten van de Mexicaanse muziek en dan naar de kamer. Eerst snel even surfen, want we hebben gratis wifi met een code van de balie en dan gaan slapen. Het is een warme en vermoeiende dag geweest, dus we kunnen perfect genieten van onze nachtrust. Buenas noches en een slaapwel!

Woensdag 30 november 2011: Eerste duikdag Los Arcos

I dive, you dive, we dive, one day the whole world will dive. Of misschien niet. We beginnen de dag vroeg: Veerle is wakker rond een uur of vier, Timo een uurtje later, we kruipen terug even onder de wol en tegen iets voor zeven is het tijd om op te staan. Alles OK? Yep, zeker en vast. We zorgen dat alles al klaar is om de duiken te doen vandaag: maskers mee, camera nagekeken en mee, handdoeken en de normale dingen om mee te nemen op een duikdag. Dan gaan we naar het vierde om al te beginnen met het ontbijt. Dat is wederom dik OK, als je het extra full breakfast neemt natuurlijk. Een eitje, een paar toastjes, koffie en fruitsap, net hetzelfde als gisteren. Omdat we zo vroeg zijn, hebben we dezelfde tafel als gisteren, met een mooi zicht op de stad en de zee, echt de moeite om hier eens wat hoger te gaan. We genieten van het ontbijt en het is al snel tijd om naar de ‘Pemex’ te gaan, het bezinestation vlakbij, want daar komt Cesar ons ophalen om naar de haven te rijden en daar te vertrekken voor de duiken. We komen er toe en hij staat al te wachten, dat is goed geregeld, op tijd, zelfs een paar minuten te vroeg. Hij staat hier met een witte pickup met wat reclame voor Banderas Scuba erop en een DAN-vlag erop geschilderd. Hij begroet ons heel erg vriendelijk, alsof we al jaren elkaar kennen. Maar dat hadden we gisteren al gedacht, dat hij een heel erg persoonlijke service zou geven. We zijn direct weg omdat de taxi-chauffeurs het allemaal eigenlijk niet mogen zien, want dan krijgt Cesar problemen. Bij de taxi’s is een soort maffia aan het werk. De witte taxi’s brengen mensen terug naar het hotel, de gele van het hotel, maar alles loopt een beetje in het honderd. We hebben nog geen enkele witte taxi gezien en de gele vragen constant of ze je moeten meenemen. Swat. Als Cesar ons zou oppikken in het hotel zou hij klemgereden worden door taxi’s, want dan zou hij hun business inpikken en dat pikken ze hier zomaar niet.

Wij dus weg met Cesar om nog twee andere mensen op te pikken: Chris en Al. Die zitten in Nuevo Vallarta en dat is op de weg naar het vulstation dat Cesar hier gebruikt. Op de weg ernaartoe krijgen we een beetje de geschiedenis van de Banderas Bay, toen Cortez hier toekwam en alleen vlaggen (banderas) zag op het strand. Hij bevestigt ook het verhaal van de stewardess dat de meeste mensen hier geen rijbewijs hebben – echt niet veilig om zelf te rijden. Hoewel: Cesar is een Spanjaard en hij kan hier toch ook rijden. Ergens in één van de kleine zijstraatjes stoppen we en laden de flessen in: tien in totaal. En dan is het op weg naar de haven. We zien een kleine pier met tientallen bootjes aangemeerd en we helpen alles van de pickup naar de boot te brengen, dan zetten we alles erop, maar niet nadat Cesar voor iedereen de flessen heeft klaargemaakt. Een goede persoonlijke service zei ik dus. Christian is onze kapitein van een kleine boot, maar het is geen enkel probleem om met vier duikers en een instructeur hier te zitten en ons klaar te maken. Onderweg krijgen we de briefing en het vertrek is best indrukwekkend: we varen met een piepklein bootje tussen de grote cruise-schepen. Vandaag liggen hier drie grote schepen, onder andere de Disney Wonder, echt ongelooflijk groot. Wij varen gewoon voorbij terwijl Cesar ons brieft. Zeker even de tekens overlopen, want die zijn hier een beetje anders. De druk is hier niet in bar, maar in PSI (Pounds per Square Inch) en je start met drie duizend PSI. De duizendtallen geef je aan op je arm en de honderdtallen met je vingers. Even aanpassen, maar no problem. Ze hebben ook een ander teken als je op duizend PSI zit, want dan moet je gewoon een vuist op je borst teken doen. Niet moeilijk, maar we moeten er aandacht aan besteden. Hij overloopt even heel erg duidelijk wat er gaat gebeuren en vraagt vooral Veerle, net gebrevetteerd, hoe het allemaal zit. Zowel Veerle als Timo hebben alles goed begrepen. Ook overloopt hij even een paar tekens voor vissen en ander leven en dat is ongeveer hetzelfde als wat we gewend zijn. Allemaal makkelijk dus.

Op een dik half uur zijn we aan Los Arcos en Christian en Cesar gaan op zoek naar een boei, die blijkbaar gisteren weggenomen is. Wie weten ze niet, maar er is geen boei. Dan moeten we maar afdalen in den blue (green) en zo vertrekken. Eerst gaat Timo te water en dan Chris, Al, Veerle en Cesar. Even uitloden, alles is OK voor Timo, maar Veerle moet een kilotje meer hebben. We duiken hier met een zeven millimeter-pak en dan nog in zout water. Iedereen is goed op zijn/haar gemak en dan kunnen we vertrekken. In het begin neemt Cesar Veerle bij zich en eens we op de bodem zitten zullen T en V een buddy-team vormen. We zakken allemaal ongeveer tegelijk, heel erg rustig. Beneden worden dan de buddy-teams verenigd en is Cesar op stap. Hij slaat zijn vinnen even goed door en we hebben last om hem bij te houden. Hij wil zeker een bepaalde rotswand halen, dus daarom moeten we voortmaken: hij heeft ook geen idee hoe het met ons luchtverbruik staat, maar dat is echt wel dik OK. Zeker als je weet dat dit na de Nemo de eerste duik is voor Veerle na brevettatie. We hangen boven een zandvlakte en daar is niet veel te zien. We stuiten op een snake eel en een balloon fish, maar verder is het voorlopig alleen zand. Wij blijven goed bij elkaar en iets verder zitten we tussen de rotsen. Daar is al meer leven en zien we een aantal grotere vissen: porcupine fish, groupers, maar het gaat nog steeds tamelijk snel vooruit. Timo is zeker in het begin meer bezig met Veerle in het oog te houden dan naar de vissen te kijken, maar vindt dat helemaal niet erg. Het water is groen en het zicht beperkt zich tot een meter of vijf, maar het is zeker echt wel de moeite. Al snel ziet Timo een naaktslak, maar heeft geen tijd om die aan de anderen te tonen. Cesar toont ons een Panamic moray eel en we duiken stilletjes verder.

En dan bereiken we een steile wand, dit is the place to be, want hier zit veel verschillend leven en ook veel kleurrijker dan wat Veerle al gezien heeft en ook beter dan bijvoorbeeld de Oosterschelde. We hangen langs de wand en genieten met volle teugen. We gaan een klein beetje dieper dan de achttien meter, maar niks aan de hand, alles nog dik OK. Op het einde van de wand is een kleine canyon die ons naar iets mindere dieptes brengt en hier wemelt het van de vissen: sergeant major, damselfish en ook heel erg mooie blauw-gele kleine visjes. Cesar vraagt tijdens de duik één enkele keer hoeveel PSI we nog hebben en we hebben allebei nog voldoende lucht en we zijn de andere tekens niet vergeten. Wij dus verder. Er passeert ons een speciale balloonfish: een blauw-zwarte met witte stippen. Rond het half uur doet Veerle teken dat ze nog maar duizend PSI heeft en dat betekent dan stilaan het einde van de duik. Cesar gaat met ons naar een rots die ongeveer een meter of vijf diep ligt. Vlak erbij zit een naaktslak, ideaal voor Timo en er verschijnen constant ook blennies vantussen de rotsen. Hier stroomt het erg, want we moeten ons echt heel erg goed vasthouden aan de rots, anders zouden we met de stroming meegesleurd worden. Timo vindt het een beetje speciaal voor de eerste duik van Veerle, maar ze geniet en heeft alles perfect onder controle. Een paar keer duiken we hand in hand voor de zekerheid en dat merk je ook aan het luchtverbruik. Na onze safetystop keren we terug naar de oppervlakte en kunnen we onze BCD’s en dergelijke op de boot leggen en dan zelf aan boord gaan. Onze eerste duik in Mexico is echt wel geslaagd. Het is niet de langste met zijn vijfendertig minuten, maar wel dik in orde. Als we maar kunnen duiken, zijn we gelukkig hé.

We krijgen wat water en blijven een vijftig minuten aan de oppervlakte. Terwijl we genieten van het af en aanvliegen van de pelikanen gaan we ook eens kijken naar een andere vogelsoort die hier op de eilanden broedt. De bluefoot booby is eigenlijk een soort die alleen op de Galapagos-eilanden voorkomt, maar er is nog een tweede plaats op het hele wereld en dat is hier op Los Arcos. Timo laat zich goed gaan qua foto's nemen en dan varen we naar de start van de volgende duik. Hier hangt wel een boei waar we kunnen aanmeren en dat maakt het makkelijker om te zakken. We krijgen een beetje info over de eilanden en over de dieren die hier nog zitten en de vijftig minuten zijn echt heel erg snel voorbij. En dan is het tijd voor de tweede duik van de dag. Blijkbaar is Cesar er gerust in en stuurt Veerle direct met Timo op. We gaan als eerste te water: Timo, Veerle, dan Chris en Al en als laatste is het Cesar. Het is hier niet diep, want we zien de bodem, dwz iets van een vijf meter. We haasten ons op ons gemak, want er is een boot aangekomen van een grote duikschool die wel tien duikers met zich mee heeft en een twintig snorkelaars. Het zal dus druk worden. Daarom zakken we relatief snel aan de koord van de boot en kunnen we onze tweede duik starten. Beneden afspraak en alles OK? Yes alles in orde en we zijn weg. We hangen hier over een zandvlakte en zien direct een grote rog, hij lijkt een beetje op de blauwgespikkelde, maar dan met bruine spikkels. Een toppertje. Dan zien we twee schaduwen wegvluchten en pas later op de boot horen we dat het eagle rays waren die snel wegzwommen voor ons. En dan verder: eerst Cesar, dan Veerle en Timo en daarna Chris en Al. Zij sluiten de rij. Veel butterflyfish zwemmen hier rond de rotsen, want lang blijven we niet op de zandvlakte. Één grote vis met een bult op zijn kop komt ons ook voorbijgestoven en wij genieten van de leuke duik. Het zicht is nu ongeveer een vijf-zes meter en dat is al wat beter dan de eerste duik. En stroming staat er ook wel wat. Timo denkt opnieuw: eigenlijk best verrassend dat Cesar Veerle meeneemt waar er wel wat stroming staat. De begroeiing is speciaal met veel bruine planten, nog niet geïdentificeerd wat ze zijn. We genieten vooral van de kleuren van de visjes: kleine met prachtig blauw vooraan en geel achteraan. Een paar soorten lipvissen zwemmen hier ook rond en de meest voorkomende zijn opnieuw de balloonfish en de porcupinefish. Echt zalig. Ze blijven goed dicht bij ons en daarvan kunnen we wel een paar mooie foto’s nemen. En dan doet Timo een leuke spotting: een schorpioenvis. Die is niet blij met onze aanwezigheid want valt ons aan.

Dan komen we aan Devils Drop. Van hieruit gaat het vijfduizend voet naar beneden, dat is ook de reden waarom de bultruggen hier kunnen komen. Dit is het begin van het seizoen dat ze hier komen kalven. Maar we zien er nog geen tijdens deze eerste dag. Een paar kleine murenes zitten ook verscholen in de spleten, maar we kunnen ze toch goed zien, echt wel leuk. Deze tweede duik houden we het een paar minuten langer vol. Veerle dook steeds hand in hand met Timo en dat zorgde voor wel wat minder luchtverbruik bij haar wat wel OK is. De tijd gaat snel vooruit en ineens is het al tijd om onze safety stop te doen. Met vijf duikers doen we onze safety stop in den blue, echt zalig. Timo neemt Veerle op sleeptouw en draait cirkels rond Cesar, die zich concentreert om gewoon op diepte te blijven en zo ons een visuele referentie te geven. Na drie minuten alles OK en wij naar boven. Dan doen we alles uit en klauteren aan boord van het schip de Yiyo. Daar doen we dadelijk de pakken uit en koesteren de zon om ons op te warmen en dan verder terug richting haven. We krijgen een broodje te eten en dan gaat het stilletjes over de zee die wel wat choppy is geworden. En dan ineens roept kapitein Christian dat er dolfijnen gesignaleerd zijn, yes. Dit is niet een kleine school maar er zijn er wel honderd. Ze komen links van de boot, rechts ook en in de verte zien we regelmatig dolfijnen uit de golven springen, echt een prachtig zicht. We blijven hier een kwartiertje bij de dolfijnen hangen en genieten met volle teugen. In de verte zien we een grote groep zeevogels naar beneden duiken en het zou best eens kunnen zijn dat er daar een school vissen zit die de dolfijnen net gedecimeerd hebben. Na dit spektakel gaat het allemaal veel sneller naar de haven. Daar liggen nu drie grote cruiseschepen, een Nederlandse, één met vlag van de Bahama’s en de Disney Wonder. Cesar vraagt Timo om enkele foto’s te nemen en hem later door te sturen voor zijn dochter. Geen probleem. Op ongeveer drie kwartier zijn we terug in de haven en daar laden we snel alles terug in de pickup en gaan nog snel even kijken in de haven zelf. Dat is militair terrein en we mogen er eigenlijk niet naartoe, maar omdat er een paar grote leguanen zitten mogen we snel eens kijken. Op de grond zit er echt een hele grote en in de boom ook nog eentje. Die laatste heeft echt prachtig oranje aan zijn keel en is een dominant mannetje. We hebben wel wat leven gezien, onder water, op het water en nu boven water ook, echt aan prachtige dag al.

Cesar moet nog even de flessen gaan afleveren, spullen spoelen en dan zet hij ons af aan het benzinestation en kunnen we terugwandelen naar het hotel. Daar al het zout van ons spoelen en materiaal dat we bij ons hebben proper maken. Daarna gaan we de stad in om met vier Mojito’s onze eerste duik in Mexico te vieren, echt leuk. We vinden een bar met happy hour, twee voor de prijs van één, maar drinken er dan ineens vier. Met de zon in ons gezicht, zicht op zee en een lekker drankje kijken we terug op een hele leuke eerste duikdag. Dan keren we terug naar het hotel. Veerle rust even en Timo schrijft het verslagje van de dag in de zon met een pintje naast hem en een zak chips met Jalapeño-smaak, echt dik OK. Tegen ongeveer zeven uur is het tijd om iets te gaan eten. We stoppen bij ‘Paradise Burger’ en het eten is daar echt schitterend. Timo neemt fajita en Veerle een Hawaiian Burger. Die fajita wordt geserveerd in een pan en aan tafel geflambeerd, echt heel erg leuk. Het smaakt dan ook nog echt goed: beef, scampi’s, chicken met paprika’s en ajuin en heel erg lekker op smaak gebracht. Veel te veel, maar wel dik OK. Ook de burger van Veerle smaakt goed en we genieten. Het is al stilaan rond negen uur en we krijgen onze klop, dus keren we terug naar het hotel en gaan slapen. We vallen direct in slaap en zullen helemaal tot de ochtend blijven liggen. Het jetlaggen is er niet meer bij. Of eigenlijk is het er nooit bij geweest, want we konden gewoon ook erg moe geweest zijn van het lang opblijven en lang vliegen de eerste dag. Morgen duikdag twee en dan misschien een dagje zonder planning of we vinden misschien toch nog iets. We’ll see!

Donderdag 1 december 2011: Duikdag twee: Majahuitas Beach South en North

Opstaan, opstaan, opstaan. De lawaaimakers zijn ermee gestart. Elke ochtend komt er een vuilniskar voorbij met veel getoeter en gebel. In België kennen we een belleman, maar niet in deze vorm. Er is iemand constant bezig om een bel te doen klingelen zodat iedereen weet dat de vuilniskar er is, ook de mensen die aan het slapen zijn. Een voordeel is dat over het algemeen de wegen wel proper zijn, maar de kwaliteit ervan is niet ideaal hier. De kasseien liggen niet echt strak, maar je neemt gewoon het voetpad en dan is het OK. Hier is het ook veiliger wandelen, want ze rijden hier als gekken en stoppen niet voor overstekende voetgangers. Aan de belangrijkste kruispunten staan wel politieagenten die alles proberen in goede banen te leiden. Er begint een beetje leven te komen rond een uur of zes - half zeven en dat is ook de moment dat wij wakker worden en ons klaarmaken voor een vroeg ontbijt. Wij beginnen ons ontbijt al om half acht en zorgen dat we klaar zijn tegen de moment dat Cesar ons komt ophalen aan het bezinestation. Vandaag gaan we weer voor een extra bij het ontbijt, want we zullen de extra calorieën wel nodig hebben om de dag door te komen. We gaan met de lift naar de vierde etage en daar zijn de mensen van het restaurant al druk in de weer met niemand. We zijn er namelijk weer als eersten. We drinken koffie, een glas fruitsap, nemen een beetje fruit en krijgen een eitje met spek en eten op ons gemak tot het tijd is om te vertrekken naar het bezinestation, want daar pikt Cesar ons op.

We gaan terug helemaal naar beneden en wandelen naar de plaats van afspraak. We zijn niet alleen vandaag maar ook niet voldoende om naar Isla Marietas te gaan: daarvoor zou Cesar nog één persoon meer nodig hebben, hij gaat enkel naar daar met minimum vier duikers. Onze metgezel is vandaag Dario, een Argentijn uit de buurt van Buenos Aires en we gaan dus naar Majahuitas. Eerst de flessen opladen in het vulcentrum en dan naar het kleine haventje om te vertrekken. Alles gaat rustigaan vandaag, want het is wederom heel erg warm. De pickup uitladen en rustig alles naar de boot brengen. Vandaag is het dezelfde boot en kapitein als gisteren. Hopelijk is hij net zo goed als gisteren en kan hij voor ons ook het één en ander vinden op de heen- of terugreis. Op een klein half uurtje zijn we klaar en kunnen vertrekken naar de andere kant van de baai, net als gisteren ligt Majahuitas ten zuiden van de haven, maar nu is het veertig minuten varen en niet maar een half uur. Niet erg, want we hebben voldoende te bespreken onderweg. We gaan nog eens over dezelfde regels als gisteren en krijgen nog eens alles te horen over lucht en andere tekens. De veertig minuten zijn dan ook snel om en we mogen onze pakken ook beginnen aandoen op de boot voor onze eerste duik. Timo hangt als eerste in het water, nu met een BCD maat Large in plaats van Medium gisteren en dat voelt ook iets beter. Veerle is tweede en dan is het nog een kleine tien minuten wachten op Dario en Cesar. Iedereen klaar en zakken.

Veerle en Timo hangen achteraan en blijven op iets mindere diepte dan Cesar en Dario in het begin. En dan ineens gaat Dario terug naar boven. Cesar zegt ons hier te blijven en hij gaat eens kijken wat er aan de hand is. Wij zijn gedaald vlak boven een soort rog en kijken op ons gemak naar het beestje en nemen al een paar foto’s. Na een minuut of vijf zijn ze allebei terug en we kunnen nu effectief starten aan de duik. Het eerste stuk is over zand en hier zien we regelmatig kopjes naar boven komen van de garden eels. Echt heel erg leuke beestjes. Ook voor Timo is dit de eerste keer dat hij ze ziet. Dan bereiken we wat rotsen en hier in de spleten zitten verschillende murenes verscholen. We duiken ook af en toe terug over zand en dan zijn die roggen weer van de partij. Balloonfish zwemmen naast ons en wederom de vele kleurrijke vissen, echt een prachtig zicht. Het is zelfs beter dan gisteren, want nu zien we toch een meter of acht ver en we doen de hele tijd een driftduik. Dan wijst Cesar ons een schorpioenvis aan en we genieten van het beestje. Timo neemt foto’s en probeert dan Cesar en Dario in te halen, maar mist even Veerle. Hij kijkt links, rechts, onder en boven en daar hangt ze. We zijn iets meer dan vijfentwintig minuten aan deze duik bezig en ze is even de controle over haar buoyancy kwijt gespeeld. Zelfs zo erg dat ze op een halve minuut al enkele meter boven Timo hangt en dan is ze het helemaal kwijt. We waren bijna de hele tijd bijna rond de twintig meter gebleven en ze had iets te veel lucht in haar vest gedaan. Nadat we de schorpioenvis gezien hadden, moesten we terug vertrekken en ze had het even niet meer. Timo gaat rustig achter haar aan en komt zo rond de tien meter. Dan heeft Cesar door dat er iets mis is, eigenlijk nog snel, en doet teken aan Timo waar zijn buddy is. Hij zegt aan de oppervlakte en Cesar komt naar hem toe. Hij heeft ondertussen al bijna tegen het half uur gedoken en zit rond de duizend tweehonderd PSI. Dat is nog voldoende om naar de oppervlakte te gaan, maar niet genoeg om nog mee te duiken met Cesar en Dario. Hij gaat dus stilletjes naar boven met Cesar en dan gaat Cesar terug naar Dario om de duik verder te zetten. Aan de oppervlakte ziet Timo dat Veerle al bij de boot is en velig wordt opgepikt door Christian, dus alles in orde, enkel een beetje te snel naar boven gegaan, maar er is niks dramatisch gebeurd. Uiteindelijk is een safety stop niet een deco-stop, maar wel beter om die uiteindelijk toch steeds te doen. Vandaag had Veerle er geen zin in.

Timo klautert een paar minuten na Veerle aan boord en we wachten een tien minuutjes tot Cesar en Dario terug aan de oppervlakte zijn. We doen onze duikpakken even uit en kunnen een half uurtje op een tropisch strand uitrusten tijdens ons oppervlakte-interval. Het is echt een schitterende plaatsje, je waant je echt in het aards paradijs. Zalig mooi zandstrand, met hoge palmen, prachtig azuurblauw water, wat heeft een mens nog meer nodig. We voelen ons hier direct thuis en zouden hier nog een paar weken en maanden kunnen blijven. Na een dik half uur zwemmen we terug naar de boot, klauteren erop en varen naar de tweede duikplaats van de dag. Dat is niet ver hiervandaan. De eerste was South Beach en deze hebben ze origineel North Beach gedoopt. We doen het in een andere volgorde deze keer. Eerst Veerle, dan Timo, dan Dario en als laatste Cesar. We zakken opnieuw erg op ons gemak, Veerle krijgt terug één kilo meer mee, net als gisteren om iets als deze ochtend te vermijden en deze keer zal het dan ook beter verlopen. We duiken met de stroming mee en we zien direct al een spotted pufferfish en nog geen vijf minuten in de duik ziet Veerle een eagle ray langs ons passeren. Eerst genieten van het majestueuze beest en dan een onduidelijke foto nemen. We duiken tussen de honderden vissen en hangen als het ware in een vissenfile, echt prachtig gevoel om hier zo te hangen. Opnieuw spotten we een paar pufferfish, porcupinefish en een paar murenes. Er hangen ook een stuk of vier angelfish bij elkaar in de buurt en tussen een paar kleine rotsen zit er een juvenile van: klein, maar erg schattig en mooi. Ook een helemaal gele kogelvis zwemt voor onze neus weg in het groene water en dan doet Cesar teken om op te letten. Een pareloester staat open en als hij met zijn vinger knippert erlangs sluit die zich. Net als die kleine kerstboomkokerwormen waar Timo hetzelfde mee doet om het aan Veerle te tonen. Er moeten hier ook kreeften zitten, maar we zien alleen het achtergelaten karkas van één. Stilaan keren we om en Timo dacht dat we dan tegen de stroming zouden moeten vechten, maar iets minder diep staat die heel anders en we duiken nog steeds met de stroom mee. Hier wordt het soms een beetje ongemakkelijk, want er hangt ook wat deining die ons van links naar rechts sleurt en je hebt er geen controle meer over. Je merkt even dat Veerle nog niet volledig op haar gemak is hier, maar wat wil je. Voor de rest van de duik (en duiken) heeft ze het heel erg goed gedaan, behalve dat ene probleemje dan, maar swat. Drieband butterflyfish zwemmen ook zoals de vorige duiken constant naast ons en de hele vele kleintjes trekken ook onze aandacht.

Op iets meer dan vijfendertig minuten wordt het tijd voor onze safety stop en die doen we heel erg goed deze keer. Een totale duiktijd vandaag van veertig minuten en we kijken terug op twee leuke duiken vandaag en twee even leuke gisteren, hoewel die van vandaag veel rustiger waren en er veel meer te zien is geweest. Dario en Cesar hebben nog lucht en willen nog tien minuten langer verder duiken en dat is geen enkel probleem. Wij maken ons klaar voor de terugreis en installeren ons op het voorste stuk van de boot om te kunnen zonnen en iets te eten. We hebben niet het geluk van gisteren en zien geen dolfijnen of geen walvissen, maar ja we zullen nog wel eens de kans hebben om die te zien zeker. Volgens Dario kan je in Argentinië er zelfs mee duiken, ook eens interessant. Op veertig minuten zijn we terug bij de haven en meren aan tussen de andere kleine bootjes. Daar doen we dezelfde drill als gisteren, alles mee helpen inladen in de pickup, dan naar Cesars vulstation, alles afspoelen en Cesar zet ons af vlakbij ons hotel. We zullen ons eerst douchen en dan naar Banderas Scuba Republic gaan om de logboeken in te vullen en geld terug te krijgen van de meerprijs van Marietas dat we niet gedaan hebben. De douche doet goed en we zijn op minder dan een half uur al onderweg naar Colombia Street richting Correos de Mexico, het postkantoor. Veerle kan nu eindelijk haar kaartjes posten en dan is het snel naar BSR voor de logboeken. Opnieuw worden we met open armen ontvangen door Cesar en hij vraagt hoe we het vonden. De service was echt heel erg goed, heel persoonlijk en alles was in orde. De kwaliteit van het gehuurde materiaal was perfect, we zagen hoe hij het onderhoud deed en dat was ook goed en het duiken ook dik OK. Als we een walvis hadden gezien of een manta was het nog beter, maar de Pacific is geen zoo, dus we zijn heel erg blij met hoe we ontvangen zijn door Cesar. We vullen de duikplaatsen in en stempelen de logboeken af en dan vragen we de overschot terug van de duiken. Hij kan in plaats van het bedrag voor elk van ons een T shirt geven van de duikschool en dat nemen we graag aan. Het zijn zelfs erg mooie met achteraan twee eagle rays die de DAN vlag vormen, geen slechte deal. Dan is het tijd om iets te drinken op Veerle haar eerste oceaanduiken en ze heeft zelfs al twee driftduiken gedaan, you rule baby!

We nemen plaats bij La Maquina op het strand en bestellen ons een celebration cocktail: tequila sunrise. We zijn nog maar net aan de eerste bezig en Dario komt langs het strand op ons toegewandeld. We nodigen hem uit om erbij te komen zitten en praten wat over duiken, over zijn en ons thuisland. Misschien is Argentinië toch een interressante bestemming begin volgend jaar. We zien wel. We hebben een leuke avond en genieten van de zonsondergang. Dario geeft zijn e-mailadres en we zullen zeker een mailtje sturen om wat foto’s te laten zien van de duiken hier, echt dik OK. Na de derde tequila sunrise is het stilaan genoeg en we keren terug richting Malecon. Onderweg merkt Timo dat er een soort processie aan de gang is naar de grote kathedraal. Even dit nog meepikken: verkleed met hoeden met fake pluimen staat er een persoon drums te slaan, terwijl anderen op het ritme dansen. Daarna volgt de stoet van de processie en iedereen loopt mee, ook een keischattig Mexicaans jongetje, die echt wel doorheeft dat hij op de foto staat. In La Chata gaan we daarna iets eten: deze keer neemt Veerle de scampi’s van vorige keer en Timo gaat voor de saté. Het is geen saté als bij ons met blokjes vlees, maar met echte stukken beef erbij die opgerold zijn en gebakken volgens de wijze die je wil: om zeker te zijn hier toch wel ‘well-done’. Het smaakt weer heel erg goed en we genieten van het eten en van deze leuke, eigenlijk schitterende afsluiter van een nog magnifiekere dag. Na het eten zijn we voldaan en gaan terug naar het hotel. Daar zitten we nog even op ons balkon en gaan niet te laat slapen zo rond een uur of negen zijn we moe en vallen in slaap. Op naar een volgende leuke ‘rustige’ dag morgen.

Vrijdag 2 december 2011: Dagje lekker luieren in Puerto Vallarta

Vandaag doen we het de hele dag kalmpjesaan. Niet te veel actie, rustig aan doen om wat energie op te slaan voor morgen en overmorgen, onze laatste twee volledige dagen hier. Amai, zijn het al de laatste twee, niet te schatten hoe snel de tijd vliegt als een mens zich amuseert. We staan rustigaan op, even naar beneden aan de receptie onze e-mail bekijken om mama te antwoorden, als ze nog iets gestuurd heeft, even snel wat facebooken, vooral Veerle dan met haar smart phone, dan nog even snel terug naar boven op de kamer om al de spullen terug af te zetten en dan naar het vierde voor een onbijt. Vandaag hebben we allebei goed doorgeslapen en pas wakker geworden rond een uur of zeven. We zijn tamelijk laat boven voor het ontbijt, maar we gaan er niet minder van genieten. In tegendeel zelfs: we nemen heel erg lang onze tijd. We bestellen wederom het extra ontbijt en Veerle houdt vast aan de scrambled eggs en Timo neemt nu een omelet met alles erop en eraan. Amai dat smaakt en we gaan deze week ook eieren gegeten hebben tot het einde van 2011. Maar nu met zicht op de stad en de zee zijn we volle bak aan het genieten. Na het ontbijt even terug naar de kamer om onze rugzak klaar te maken om de dag door te komen. Water is zoals steeds een noodzaak en we nemen ook handdoeken, een gidsje en camera mee. Die is ook ontonbeerlijk in dit schitterende land. En dan zijn we op pad.

Onze eerste stop is de flea market, oftewel tourist shops in het begin van de Malecon. We bekijken even het aanbod van de teen-sletsen, want Timo moest er nieuwe hebben nadat zijn oude in Egypte kapot gegaan zijn. Snel vinden we er voor nog geen tien Euro, even passen, stappen goed en kopen en dan het kleine pleintje eens rondlopen en verder de Malecon op. We stappen voorbij de verschillende eetgelegenheden en zelfs ‘s morgens om dit uur zijn ze al bezig om iemand binnen te lokken. Wij hebben juist ontbijt gehad, dus aan ons is eten nu even niet besteed. We stappen richting brug, maar stoppen even aan de kathedraal. Daar is een kleine markt, maar het is niet veel soeps, dus snel erdoor en dan verder naar de markt waar ze enkel artisanale dingen verkopen. Volgens onze Lonely Planet zou men zelfs toezicht houden hoe artisanaal en hoe authentiek alle zaken van de verkopers hier zijn en pas dan zou je er je spullen mogen verkopen. Wij twijfelen eraan dat dit echt wel zo grondig gebeurt, maar zolang we geen bewijs van het tegendeel hebben, geven we ze het voordeel van de twijfel. Één van de verkopers verwoordt het erg goed: Ola, please buy something you’ll never need. Een beetje zelfrelativering is aan deze Mexicaan wel besteed. We beginnen onze weg hier al goed te kennen want we weten al waar we ons bevinden en gaan terug richting Malecon om daar de brug over de rivier te nemen. Om je weg hier te vinden is natuurlijk niet moeilijk. De Malecon loopt langs het strand en parallel daarmee heb je vier of vijf verschillende straten die dan verbonden worden door kleinere steegjes. Als je dan je weg verliest, ben je niet echt goed bezig. We hadden in de gids gelezen dat de Rio Cuale een eilandje vormt en dat het wel de moeite is om hier in de ochtend rond te kuieren. Dit doen we dan even. In het midden van de brug stappen we de trappen naar beneden en belanden in een even erg commerciële zever als de rest van de stad met wel tien flea markets en ja hoor, ook hier is er een. We kijken wel onze ogen uit naar ‘wildlife’ – je kan moeilijk dieren in de stad wildlife noemen hé. We zien enkele witte reigers, enkele kleine papegaaitjes (in gevangenschap) en die ene leguaan is hier ook weer aanwezig.

De eerste echte stop is het museum van de Rio Cuale. Dit gaat over de geschiedenis van Puerto Vallarta en omstreken. Hier vind je geen grote sites van de Maya-cultuur of zo maar ze hebben hier op verschillende plaatsen toch opgravingen gedaan en overblijfselen gevonden van oude beschavingen. Het museum bestaat uit twee gangen van nog geen tien meter lang en ertussen een kort stukje van twee meter. Je kan je al inbeelden wat een massa aan cultuur-historisch materiaal hier ten toon wordt gesteld. Het is best wel leuk om dit kleine museum eens binnen te gaan en zeker omdat het gratis inkom is. Voor de rest kan je weinig vertellen over wat er staat: een paar oude potten, pijpen en wat oude beelden van onder andere honden, die blijkbaar een belangrijke rol speelde in de vroegere Mexicaanse cultuur. Tja, dan hebben we toch iets bijgeleerd. We stappen verder op het padje op het eilandje tussen de twee riviertjes en komen niet erg tussen de natuur zoals we gehoopt hadden, maar wederom tussen allemaal kraampjes weer waar ze vanalle rommel verkopen. Er is hier wel een terrasje en daar zitten nog een paar papegaaien in gevangenschap. Ze zijn echt wel mooi en we hebben toch papegaaitjes gezien, joepie. Heel de tijd hier in Viejo Vallarta staan bordjes met info op en dus ook hier en we kunnen dankzij die bordjes weten welke soorten bomen er hier staan en af en toe staat er een beetje culturele of geschiedkundige informatie op. Het pad loopt dood en we moeten terug de rivier over. Zoals elke keer wanneer we aan de rivier kwamen zaten hier keiveel kleine witte reigertjes en elke keer moest Timo er een foto van nemen. Een oude versleten hangbrug brengt ons veilig aan de overkant. Vandaar wandelen we terug richting zee en we kijken even rond naar het restaurantje dat Dario ons aanraadde: Calamari nog iets. Dario wist dat nog iets, maar nu zijn wij het vergeten. Op een kleine tien minuutjes zijn we aan de zee en zetten ons even neer aan een bar, net dezelfde als we de dagen ervoor zaten. We hebben de twee hier naast elkaar afgewisseld en nu is het de rechtse. We drinken hier vers fruitsap: naranja en piña. Echt zalig met zicht op zee.

Na deze korte rustpauze wandelen we nog een beetje verder naar het einde van de baai tot we niet verder meer kunnen. We komen langs de gay-scene van Puerto Vallarta, maar stoppen hier niet. Veel sex parties en come and watch these bitches. Daar doen we niet aan mee. We hebben de handdoeken mee en op het einde van het strand rusten we opnieuw even in de schaduw. Even een half uurtje liggen rusten en Veerle gaat even in het water. Je moet hier echt opletten want de stroming en de golven zijn best gevaarlijk. Op onze terugweg langs de kust zien we wederom drie manta’s. Dat blijken geen manta’s te zijn, maar eagle rays. De manta’s komen helemaal zo ver niet. We hebben al een kilometer of zeven gewandeld, dus dan is het tijd voor een siësta. We stappen terug naar het hotel, maar hebben toch een beetje honger. We vinden niet direct iets waar we iets kleins kunnen eten, dus stoppen dan maar in La Dolce Vita, een Italiaans restaurant. Één pizza en een spaghetti en dan verder terug naar de kamer. Over het algemeen betalen we hier voor het eten niet zo veel. Ergens voor twee personen tussen de vierhonderd en vijfhonderd Peso, tips included. De Euro wordt gewisseld tegen een koers van ongeveer 17 Peso per Euro, dus voor een middagmaal of een avondmaal betaal je ergens tussen de vijfentwtintig en dertig Euro, voor twee hé, alles erin, dus ook fooi en drank, niet eens zo veel. Voor de Mexicanen zou dit erg duur zijn, maar voor ons valt het wel mee. Voor de late siësta even een douche en dan een uurtje slapen. We zijn hier rond een uur of vier, dus echt een late siësta, maar we gingen het kalmaan doen vandaag en dat voeren we dan ook maar uit.

We blijven anderhalf uur liggen, Veerle een half uurtje langer en dan gaan we nog een stapje in de wereld zetten. We hopen dat er weer het één en ander te doen is in het centrum en dat is inderdaad ook weer het geval. Overal is het een drukte van jewelste, misschien af en toe iets te veel, maar we genieten vooral van de folklore. Onze eerste stop is aan de kathedraal. Daar zijn ze wederom aan het dansen, even snel meegenieten en iets verder wandelen we naar het pleintje waar de duikshop van Cesar is. Daar staat een groep jongeren die aan het dansen is, echt Mexicaanse volksdans. We zetten ons een half uurtje neer en genieten mee met de rest. Er zijn hier vooral Mexicanen zelf en minder toeristen, dat is wel dik OK. Om de hoek horen we terug geluid van tromgeroffel en wij stappen ernaartoe. Daar staan ze met een tiental trommelaars lawaai te maken, maar dat hoort bj de stoet. Iedereen vertrekt vanuit verschillende delen van de stad en iedereen komt uit bij de kathedraal. Het is echt een leuk schouwspel en we genieten mee met alle Puerto Vallartanen en een kleiner aantal toeristen. De kledij die ze aanhebben en de hoeden die ze dragen zijn weer heel erg mooi en geeft veel kleur aan de stoet. Tussen de verschillende delen van de processie rijden auto’s met allemaal iets katholiek op de achterkant. In de bakken van de pickups staan beelden van Maria of zitten kleine Mexicaantjes verkleed als engel. Achter de grootste attractie lopen steeds mensen met kaarsen die meezingen met whatever er gespeeld wordt. Dan is het stilaan tijd om terug te gaan naar het hotel. Onderweg vlakbij Señor Frogg’s staat een klein kraampje van churros en Veerle kan het niet laten er zich eentje te kopen. Het is een soort langwerpige smoutebol in suiker met kaneel en is best lekker als late avondsnack. We eten niet meer deze avond want we hadden al genoeg met ons Italiaans avontuur. Morgen moeten we vroeg op want we gaan naar San Blas, de langste excursie die ze aanbieden van Arke en we moeten al paraat staan op iets over zeven, dus om zes uur opstaan en dan een hele dag op stap. Dat wordt vermoeiend, dus wij gaan niet te laat in bed. Buenas Noches.

Zaterdag 3 december 2011: Daguitstap naar San Blas

Vandaag wordt het een lange dag, we moeten al opstaan om kwart over zes en zullen maar rond een uur of acht deze avond thuis zijn. We hebben geen tijd om te ontbijten, maar we hebben nog een beetje melkbrood en nog wat kaas, dus we hebben toch al een kleinigheidje binnen wanneer we moeten vertrekken. De bus komt ons ophalen vlakbij het hotel om kwart over zeven en er zitten toch al enkele mensen een half uurtje op de bus. Wij zijn het laatste hotel dat ze aandoen in Puerto Vallarta zelf en we rijden verder naar Riviera Nayarit. Puerto Vallarta ligt in de provincie Jalisco en de RIU-hotels waar we nog volk moeten oppikken ligt in een provincie noordelijk van Jalisco: Nayarit. Dit zijn echt mastodonten van hotels en we moeten er vier aandoen. Hier zouden we dus echt niet willen zitten: een uur buiten het centrum en je moet er twee stads- en stopbussen voor nemen om naar het centrum hier te komen en de couleur local op te snuiven. In deze provincie is het ook een uur vroeger dan in Jalisco, maar voor de toeristen hebben ze dit afgeschaft. Dat zou het te moeilijk maken, want uiteindelijk ligt dit maar een dik half uur (met autocar) van Puerto Vallarta. Wanneer iedereen op de bus zit stoppen we even in een bezinestation voor een koffie, want we zijn toch al anderhalf uur onderweg. Arke verzorgt deze uitstap en ze zorgen ervoor dat we toch voldoende te eten en te drinken hebben. Na deze korte stop is het een uurtje rijden om even van het lokale fruit te proeven. We stoppen langs de weg bij El Grande en daar liggen verschillende fruitsoorten. Van papaya en papayo, over coco, piña, appelbananen, yaka (iets typisch van hier) tot limoen, citroen en sinaasappel. We mogen van de verse kokos eens proeven en ook van de melk. Voor de rest verkopen ze hier ook honing, vele zoete koekjes en snoepjes, schelpen en religieuze stukken gemaakt van die schelpen. Echt vanalles dus.

Paola (Mexicaanse gids) en Roelof (Nederlandse gids, die al twintig jaar in Mexico woont) nemen nog een aantal zaken mee en we mogen proeven op de bus van de papaya, appelbananen, kokoskoekjes en nog veel meer. Van hier gaat het in één ruk naar het dorpje San Blas en daar hebben we even een half uurtje tijd om het dorpje te verkennen. We worden aan de kerk en het pleintje afgezet en kunnen even rondkijken. Er is een kleine markt met veel verse vis. Er is heel erg veel en grote verse vis: een hele grote zalm en nog veel andere soorten. In een kleine gallerij staan een stuk of vijf mensen te koken en daar kan je ook eten wat ze klaarmaken, over het algemeen taco’s en enchiladas en dergelijke, ook met een plaatselijke slager onder hetzelfde dak. Het ziet er allemaal leuk uit, maar onze magen zullen het niet aankunnen, plus we krijgen straks nog een lunch, inbegrepen bij de tour. We doen een korte ronde van het marktplein en het dorpje en zien een muurschildering waar een legende aan vasthangt. Man en vrouw gingen trouwen, maar de man moest gaan vissen en de vrouw ging elke dag naar de haven in haar trouwkleed om af te wachten wanneer haar man zou terugkomen van de visvangst. Als hij terug was zouden ze effectief in het huwelijk treden, maar die man kwam nooit terug. Jaar na jaar, maand na maand, dag na dag ging ze in haar kleed kijken of ze haar man zag terugkomen, maar hij is nooit teruggekeerd. Enkele jaren later is zij van verdriet gestorven. Tot zover de legende. We rusten even uit in de schaduw en een half uurtje duurt niet lang, dus we wandelen nog even langs de viskraampjes waar ze ook scampi’s en oesters hebben en dan bezoeken we nog snel het kerkje en moeten al terug de bus op. Een laatste stop voor de mangrove is een oud fort, maar buiten het mooie uitzicht is er hier niet echt veel te zien. We genieten wel van het zicht en kunnen ook even de overvliegende gieren van dicht bekijken, net als de prachtig grote vlinders die we hier al de hele week zien.

Van hier gaat het direct naar de vertrekplaats om de mangroven te bezoeken. Er zijn drie boten: één met Roelof, een andere met Paola en eentje zonder gids, enkel met de kapitein. We zitten goed en comfortabel en dan komt een belangrijk moment voor Veerle: haar eerste mangrove. We varen rustig door de mangrove en het is echt een schitterend zicht. De wortels van de bomen vinden voldoende steun in de grond en in het water en er zitten hier heel wat verschillende dieren. Het eerste beestje dat we tegenkomen is een klein schattig krokodilletje, zo’n dertig centimeter lang, dan een rode krab die zich tegoed doet aan voedsel dat ze vindt op de stammen van de oude bomen die hier aan het rotten zijn. De volgende stop is een iets grotere krokodil, deze is al bijna twee meter, het wordt beter met de minuut. Ineens zitten we tussen riet en is er geen mangrove meer en we passeren ook een paar hutjes die hier staan voor god weet weke reden. En dan beginnen de vogels te komen. Eerst een grote havik, echt een prachtig beest met een lange kromme snavel, dan een slangehalsvogel en de hele tijd zien we kleine en grote reigers opvliegen. Een blauwe reiger, een kleine witte koereiger en de iets grotere witte reiger. Tot nu toe niets sepciaals qua reigers. Maar dan zien we een kleine groene reiger en een tijgerreiger. De kapitein heeft echter niet veel zin om te stoppen voor een foto, want hij is meer gefocust op de boot voor ons. Het lijkt wel alsof hij zijn weg niet kent. Maar dan is er toch nog een leuke stop: een grote schildpad en iets verder zelfs twee grote met een kleine krokodil bovenop het schild van één van de schildpadden. Op het keerpunt kijken we even de bomen in op zoek naar een iguana. Hier in deze grote bomen zitten er twee. Echt prachtige beesten. De kapitein heeft precies haast want hij stopt niet eens voor de prachtig witte bloemen die hier tussen het riet groeien. En dan varen we verder naar de plaats voor de lunch. Hier wisselen mangrove en riet elkaar af en op tien minuutjes zijn we ter plaatse. Hier kan alleen een boot komen en het is echt een oase van rust. We nemen plaats langs de kant van het water en krijgen iets te eten. Veerle had fajita pollo genomen en Timo neemt de verse vis met look. Dat allemaal met een beetje rijst en het is echt lekker, ook met een biertje erbij: een Pacifico deze keer. Beter dan de Corona.

We hebben hier de mogelijkheid om een beetje te zwemmen en Veerle is de enige die daar gebruik van maakt. Tussen de baarzen en de meervallen doet ze een duikje en is goed afgekoeld om de rest van de dag door te komen. Echt wel een aanrader hier. Je hoort hier niks, behalve als je bij het restaurantje blijft zitten, want daar is een hels kabaal van een pompstation (who knwos why?), echt een oase van rust dus. Langs het toegangspadje staan palmen en andere boomsoorten en een paar hebben bromelia’s op hun stam groeien. Die zijn echt schitterende planten en ze staan in dit seizoen in bloei. Zo’n grote en mooie bloeiende bromelia’s heeft zelfs Timo niet echt gezien, zelfs niet in Costa Rica of Venezuela. Erg leuk dus. Na de lunch is er niet veel tijd meer en varen we terug naar onze vertrekplaats. We stoppen niet meer, maar zien wel terug de havik en een roze lepelaar overvliegen. Langs de kant tussen het riet zien we nog een paar reigers zitten en wegvliegen door onze aanwezigheid. Op een klein half uurtje zijn we aan de plaats van vertrek en moeten we de bus terug op. Dat is iets minder leuk, want we weten dat we nog iets meer dan drie uur op de bus moeten zitten. We zullen wel nog één keer stoppen voor een plaspauze, maar in werkelijkheid zal het toch bijna vier uur duren eer we terug bij het hotel zijn. Bij de RIU hotels is het een drukte van jewelste en iets verder in het centrum is het ook erg druk. Dat komt door de viering van de Virgen de Guadeloupe hier aan de kathedraal, net als de vorige dagen. Het tankstation van de Pemex valkbij is daardoor de terminal geworden van alle lokale bussen en je kan je al voorstellen dat dit voor een chaos zorgt tot en met. We stappen snel het hotel binnen en verfrissen ons en dan is het tijd voor ons avondeten.

Onderweg zien we echter dat de stoet naar de kathedraal weer aan de gang is en we blijven even meegenieten van dit feest. Veel dansers en danseressen in speciale kledij zetten hun beste beentje voor, maar ook kinderen nemen eraan deel. Een paar voeren een toneeltje op en anderen kloppen als bezetenen op hun trommels. Verder in de rij staan een aantal mariachi’s in vol ornaat en ook zij spelen typische muziek met hun gitaren, violen en trompetten. Witte hemden en zwarte broeken met langs de pijpen zilveren stiksels, dat is hun typische outfit. We hebben niet echt veel honger meer, maar gaan toch nog iets kleins eten. Vlakbij de brug over de Rio Cula is een kleine taco/hamburgertent en daar nemen we één hamburguesa per persoon. Echt lekker en helemaal niet duur. We betalen vijftig Peso voor de twee hamburguesa en dan nog tien Peso voor een drankje. Het is echt een familiebedrijfje, want vader met twee dochters runnen dit hier en ze hebben veel success, zowel bij de toeristen als bij de lokale bevolking. Net voor het kraampje hebben ze hier een paar tafels neergezet en die zitten allemaal vol. Wanneer er iemand weggaat, worden de plaatsen direct ingenomen door nieuwe klanten, echt wel lekker druk. Dan is het tijd om terug te keren naar het hotel. We lopen nog even langs de processie en zien nog verschillende dansen, horen nog andere soorten muziek en we genieten er ten volle van. Het is echt speciaal om hier tijdens deze periode in Puerto Vallarta te zijn en de moeite om alleen hiervoor (en natuurlijk ook andere dingen) eens een stop te maken als je in de buurt bent. Het begint één december en duurt twaalf dagen en het is elke dag feest. Niet alleen de processie, maar ook gewone optredens en zelfs een paar dingen door mensen met een mentale handicap worden hier tijdens deze twaalfdaagse ten berde gebracht: heel leuk. We zijn een beetje moe nu en gaan terug naar het hotel. Het is elke dag later geworden en ook nu is het al rond elf uur. We zullen goed slapen deze nacht en morgen nog de laatste volledige dag hier in Mexico. Dat wordt vooral nog genieten.

Zondag 4 december 2011: San Sebastian del Oeste

Iets later opstaan dan gisteren, namelijk rond een uur of zeven en om acht uur pickup voor de uitstap naar San Sebastian. Na de douche gaan we naar het restaurant. Vista Real is gesloten op de vierde verdieping en we worden gevraagd om nog één verdieping hoger te gaan. Hier was ook de info-sessie van Arke en nu kunnen we hier ontbijten. We nemen gewoon continental breakfast dat bij de logies was, zonder extra, want we hebben niet erg veel tijd meer. We hebben al onze spullen voor de uitstap al bij ons en na het ontbijt stappen we naar beneden om aan het hotel afgehaald te worden. Roelof is al bij de mensen op de bus en ook Angel (engel en chauffeur) en Paola. We raken goed de stad uit na een stop aan het Las Palmas hotel. Het is al best druk hier om iets over acht, want er is een loopwedstrijd aan de gang en we moeten regelmatig de lopers laten voorgaan. Sommigen lopen nu met een muts en handschoenen, het is hier uiteindelijk ook bijna winter. We rijden verder om nog een twintig mensen op te pikken bij de RIU hotels en dan kan de excursie echt van start gaan. We rijden terug richting Puerto Vallarta en de bus neemt een zijweg naar de bergen en dit is maar een tiental kilometer van de stad. Daarvoor zitten we al een uur in de bus. We vinden dat het niet echt heel erg goed geregeld is, want we zitten lang op de bus voor niks eigenlijk. Kan beter, maar Arke doet dit nog maar een paar maand, dus we trekken het ons niet aan en geven ze een beetje krediet. De weg brengt ons naar de bergen, maar eerst rijden we door vruchtbaar land net als gisteren. Ze verbouwen hier veel bonen, maïs en fruit en groenten. Het is hier een zalig klimaat. Enkel in het regenseizoen regent het in de late namiddag of ’s nachts en dus overdag is het een heel jaar door schitterend weer. En dat vinden we erg leuk natuurlijk.

Voor we effectief de bergen inrijden passeren we een schitterend punt van zicht. Even benen strekken en een paar foto’s nemen van de brug, de bergen en het prachtige landschap. Alle heuvels hier zijn begroeid met regenwoud en hoger wordt dit iets droger en groeien er naaldbomen. Hier voorlopig alleen nog maar loofbomen en echt heel erg mooi. Na deze korte pauze rijden we verder en dan bereiken we echt de bergen en ook het geboortedorp van Paola, onze Mexicaanse gids. Een klein dorpje, maar volgens haar best gezellig. Vanaf hier is het nog een uurtje rijden. Vlakbij de brug is ook de tequila-distillerie waar we straks een bezoekje gaan brengen. Nu rijden we verder door de bergen langs steile wegen naar San Sebastian del Oeste, dat is het einde van onze reis vandaag, verder gaan we niet. San Sebastian is een klein bergdorpje dat bekend is geworden door de zilvermijnen en is in de loop der jaren eigenlijk niet veranderd. Het ziet er naar het schijnt uit zoals in de gloriejaren en werd een vierhonderd jaar geleden gesticht door Spaanse immigranten. Er waren drie families die hier zo veel jaar geleden toegekomen zijn en ze hebben de rijkdom steeds binnen die drie families gehouden. Ze trouwden enkel onder elkaar en nu is er nog slechts één persoon die een directe afstammeling is van die families. Zij heeft een museum en zal ons straks iets meer over de geschiedenis vertellen. Maar eerst nog even genieten van de reis naar het dorpje. De Sierra Madre is echt een schitterende bergketen en de smalle weg brengt ons naar duizend vierhonderd meter hoogte. In totaal duurt het anderhalf uur eer we ter plaatse zijn en onze eerste stop is een echte athentieke koffiebonenplantage, La Quinta, Cafe de Altura van de familie Sanchez Alvarado. Het is gelegen aan het begin van het dorp en we kunnen hier even binnenstappen om te zien hoe alles hier in zijn werk gaat. We krijgen een echte kleine espresso te proeven en vers van de pers is die echt wel heel erg lekker. We krijgen een korte rondleiding en zien een klein stukje van de plantage. Hier op de plantage staan een paar duizend koffieboonbomen samen met fruitbomen. Alles wordt hier op natuurlijke wijze gerooid en beschermd. Ze gebruiken geen pesticiden, maar enkel natuurlijke middelen om de koffiebonen te beschermen van plagen. Zo worden bijvoorbeeld een citroen, limoen, sinaasappel en andere bomen geplant tussen de koffiebomen, ook look en citroen worden over de planten gesproeid. Op de fruitbomen groeien ook een paar soorten orchideeën, maar geen idee of dit ook helpt tegen insekten en plagen. We kunnen ook verse koffie kopen en dat doen we natuurlijk: lekker verse koffiebonen voor thuis in de espresso-machine en we steunen er nog de plaatselijke bevolking mee. De ovens waar de koffie gebrand wordt krijgen we niet te zien, maar wel een kleine oude koffie-maal-machine. Het is echt een kleine machine en zo zien we ook dat dit echt helemaal origineel is. Een heel erg leuke stop.

De rest van het dorp doen we te voet. Opvallend is weer net zoals in Puerto Vallarta aan ons hotel dat de wegen hier aangelegd zijn met kinderkopjes. We moeten heel erg goed opletten waar we onze voeten zetten zodat we die niet omslaan. We stappen naar de kerk via een paar kleine wegjes. Roelof en Paola bieden ons wat water aan en dat is heel erg nuttig, want je moet goed drinken hier. Ondanks het feit dat we hier zo hoog zitten is het best nog warm en aangenaam. De huisjes hier zijn echt wel mooi en authentiek en je vindt hier echt alles: een kleine leuke superette, enkele bars en restaurants en zelfs een dierenwinkel en een funerarium. De kerk zelf is mooier van de buitenkant dan de binnenzijde. Een mooie wit-geschilderde muur en een blauwe koepel op de toren. De kerst komt eraan en je ziet dit binnen in de kerk door de adventskrans en ook bij de inwoners zelf die de kerstversiering al boven gehaald hebben. Zelfs in de tuinen vinden we wilde kerstrozen met hun mooie rode bloemen. Vanaf de kerk wandelen we naar boven over een brugje en daar toont Timo een kolibrie aan Veerle. Het is de eerste kolibrie die ze in het wild ziet en is blij dat Timo die aan haar kan tonen: zo klein en zo schattig, vertelt ze met een brede glimlach op haar gezicht. We kunnen ook eens snel binnen kijken bij een zilversmid. Hier wordt alles nog met de hand gedaan en je zou helemaal niet zeggen dat ze hier met zo'n duur materiaal werken. De ringen en armbanden zijn echt wel prachtig gemaakt, maar we kopen er niks. Je moet ook niet overdrijven hé. We wandelen zo een uur door het dorpje en gaan dan het museum binnen van Doña Conchita. Zij is de laatste erfgenaam van die drie Spaanse families. De familiebanden zijn echt wel speciaal hier. Haar vader is tegelijk haar neef en haar oom en met haar moeder heeft ze ook een paar aparte familiebanden. Je zou zo zelfs durven zeggen dat er een beetje sprake is van incest. Ze vertelt over hoe het dorp ontstaan is en hoe het op de kaart is gekomen door de zilvermijnen en dat ze deel uitmaakt van een rijke familie. Haar uiteenzetting duurt een half uurtje en buiten een paar speciale curiosa onthouden we er niet veel van. Na het museum stappen we via het dorpspleintje naar het gemeentehuis. Het is nog steeds actief en er worden nog huwelijken voltrokken en er is zelfs een kleine gevangenis om mensen een nachtje vast te zetten als ze overlast hebben veroorzaakt door dronkenschap of iets dergelijks. Voor zwaardere misdrijven moeten ze naar Puerto Vallarta.

Het is ondertussen toch al bijna twee uur en we krijgen honger, dus we stappen door de kleine straatjes naar de plaats waar we kunnen lunchen: Montebello is een leuk restaurantje voor ons. We krijgen vers fruitsap van de guave, we drinken ook een biertje en krijgen pollo molo (kippenbouten in een lekkere rood-bruine saus) te eten. Daarnaast is er ook vlees-fajita, rijst en verse koude en warm-gestoomde groeten erbij. We laten het goed smaken en na de lunch moeten we terug de bus op voor de laatste stop van de dag in San Sebastian. We rijden een half uurtje naar Hacienda San Sebastian, de tequila distillerie waar we eerder al langs gekomen waren. Om tequila te maken oogsten ze de agave azul, dan laten ze die een aantal dagen drogen, daarna is het tijd om de agave of wat ervan overblijft te laten fermenteren op natuurlijke manier en dan via een aantal typische distillerie-processen krijgen we de tequila. Op het einde van de rondleiding kunnen we een paar verschillende soorten proeven. We krijgen een stuk of acht verschillende te proeven: een jonge van een half jaar, een iets oudere van een jaar, nog eentje van twee jaar die al wat donkerder is en dan een paar met smaak. De twee met smaak (koffie en amandel) bevallen ons het beste en we kopen een fles van die met koffie. Het is eerder een likeur dan een shot, maar het is de lekkerste. De meeste mensen proeven mee en klinken op de gezondheid van de gids: arriba (glas omhoog), abacho (glas omlaag), al centro (glas in het midden), al dentro (shot opdrinken)! We amuseren ons erg goed tijdens de proeverij. Na een drie kwartier kunnen we terug de bus op om een reis van anderhalf uur te doen naar de RIU hotels en dan terug naar het centrum voor ons hotel. Maar Murphy heeft daar anders over beslist. We zijn nog maar een twintig minuten onderweg en achteraan in de bus ontstaat een beetje paniek. Er komt rook de bus binnen en de chauffeur moet de bus langs de kant stoppen, want voor je het weet kan er brand ontstaan. Iedereen snel van de bus af en hopen dat het niet te erg is. Wel dus, want uit de motorkap komt ongelooflijk veel rook en de bus heeft zijn beste tijd gehad. We moeten dan anderhalf uur doorbrengen in the middle of nowhere. Er is geen bereik voor de GSM, dus Paola gaat liften en rijdt naar haar geboortedorp iets verderop om ervoor te zorgen dat er een andere bus komt om ons op te pikken en af te zetten aan de verschillende hotels.

Paola is snel terug, want op minder dan een half uur staat ze hier met haar familie en heeft water en wat bier voor ons mee. Ondanks de tegenslag van de bus, neemt iedereen het nog goed op en we beginnen Mexicaanse liedjes te zingen die eigenlijk voor de tour Typico Mexico zijn. Maar we amuseren ons en er is één Nederlander, Huub, hoe kan het ook anders, die de hele boel wel kan entertainen. Een kleine Nederlander met een grote sigaar en een grote bek, maar lachen is het wel. Een uur is dan ook snel voorbij en dan komt de bus eraan. Eigenlijk is het nog wel snel gegaan, want op anderhalf uur staat er een nieuwe bus om ons thuis te brengen. We hadden gehoopt iets vroeger terug te zijn, maar ja, je hebt niet alles onder controle. We rijden naar de grote RIU hotels en dan terug richting centrum. Een vijf kilometer ervoor moeten we met nog een acht personen overstappen in een klein busje dat ons veel sneller en makkelijker naar de hotels zal kunnen brengen. Om acht uur zijn we in het hotel. We gaan snel nog wat Euro's wisselen in Pesos en dan is het tijd om te gaan eten. De Blue Shrimp wordt ons doel voor deze avond. Eerst als aperitief een Tequila Sunrise, als voorgerecht een Cesar Salad, dan shrimps tequila voor Timo (om in de sfeer van de dag en namiddag te blijven) en Veerle verkiest een well-done filet de mignon. Om de laatste avond hier te vieren doen we eens ruig en drinken bij het eten ook nog rode wijn. De rekening is behoorlijk gepeperd, maar we hebben erg genoten en dit restaurantje kunnen we echt aanraden als je ooit hier bent. Niet het goedkoopste maar echt heel erg lekker. We stappen rond half elf terug naar het hotel en op een half uurtje zijn we ter plaatse en vallen direct in slaap. Het was wederom een lange, vermoeiende, maar heel erg leuke dag.

Maandag 5 en dinsdag 6 december 2011: Inpakken en terug naar huis

Maandagochend kunnen we nog vlotjes uitslapen, maar dat is voor het minst leuke deel van de hele vakantie. We slapen tot ongeveer acht uur en gaan dan ons laatste ontbijt nemen op de vierde verdieping. We nemen ook voor deze laatste keer een uitgebreid ontbijt met een eitje, veel koffie. Veel honger hebben we eigenlijk nog niet, want gisteren hadden we laat en veel gegeten, het was wel heel erg lekker, maar iets te laat om nu al honger te hebben. Na ons eitje krijgen we nog een beetje vers tropisch fruit en we genieten ervan. Het is hier gewoon zo veel lekkerder dan thuis. De ananas smaakt naar fruit en niet naar water, de papaya is echt heel oranje en heeft een volle smaak. Daarvoor onder andere is het beter hier dat soort fruit te komen proeven. Na het ontbijt gaan we ons douchen en beginnen we stilaan in te pakken. Veerle gaat nog even snel de flesjes van het leeggoed inwisselen, maar ze krijgt het niet ingewisseld zonder opnieuw bier te kopen. En dan klagen dat de Mexicanen te veel drinken, what a surprise. Ze brengt ook nog een paar flesjes pikante saus mee voor thuis en wat extra pakjes sigaretten. Die kosten hier nog geen twee Euro en in België zitten ze stilaan al tegen de vier of vijf Euro. Je wordt echt bijna verplicht om te roken hier.

Veerle doet de gewone bagage en Timo zijn rugzak voor de handbagage. Alles erin, goed verpakt en dan is het al bijna elf uur. We zetten ons nog even neer in de lobby om wat te surfen en wat verslagjes in orde te brengen en daarna moet de bus ons komen ophalen. Normaal moet die om kwart over twaalf komen, maar er zijn verderop wegenwerken en de bus heeft een kwartier (in werkelijkheid een half uur) vertraging. Ze deden zelfs de moeite om het hotel te bellen en ons iets van de vertraging te laten weten. We kunnen de bus op met Roelof en de andere toeristen, sommigen hebben we al eerder gezien tijdens een uitstap, anderen zijn waarschijnlijk alleen in hun hotel gebleven met hun all-in-bandje. Op een half uur zijn we in de luchthaven en daar aangekomen zien we een heel, maar echt heel erg lange rij staan. De Mexicanen hebben hier beslist om elke koffer open te maken en na te kijken of er iets speciaals in zit. Zo gaat het wel een tijdje duren natuurlijk. In totaal staan we anderhalf uur aan te schuiven, maar al bij al gaat de tijd niet slecht vooruit, want we kunnen een praatje doen met de Nederlanders naast ons. Vanaf de incheckbalie gaat het nog even naar buiten om van de laatste Mexicaanse zon te genieten en dan naar boven om nog snel iets kleins te eten en dan naar gate B9 om te boarden. Ook daar gaat het traag, want er is maar één dame die de boarding pass nakijkt en voor een Boeing 767 duurt dat wel even. In principe kunnen er tot 250 personen aan boord. Als je die één voor één hun reispas en boarding pas moet nakijken, kan het wel even duren. Dan kunnen we met een busje het vliegtuig op en we vinden snel onze plaats, want we zijn bij de laatsten om in te stappen. En vanaf dan zal het lang duren eer we terug voet aan land kunnen zetten.

Perfect op tijd kunnen we vertrekken richting Amsterdam en het zal maar negen uur en veertig minuten duren. We hadden gedacht dat het toch een twaalf uur zou duren, maar we hebben echt heel erg veel meewind, dus dat zorgt voor een kortere vliegtijd en iedereen is daar wel blij mee. We huren net als in het heenvliegen slechts één schermpje om een film of iets dergelijks te kunnen kijken en we zijn op weg naar huis. Het is een leuke week geweest, maar een weekje is wel erg kort. Al snel krijgen we iets te drinken en iets te eten en dan doet de piloot de lichten uit zodat we allemaal wat kunnen slapen. Niet dus, want hij zegt wel dat hij ons gaat laten slapen, maar om de paar uur laat hij ons weten waar we vliegen en hoe hoog en hoe snel en dergelijke. Dat is niet echt zo goed voor ons, want Veerle slaapt maar een dik uur en Timo eigenlijk helemaal niet. Maar we naderen Amsterdam snel dankzij een paar films te zien. Rond negen uur landen we in Schiphol en kunnen we nog even door de douane en naar de bagageband. Alles gaat vlot want onze koffer is bij de eerste tien. Dan snel naar buiten en met de bus naar P3 Long Term Parking en er staat direct een bus klaar, dus wij erop en tegen iets voor tien staan we al op de parking. We nemen de auto en rijden direct door naar huis. Op een kleine twee uur zijn we bij mama en Patrik om Cartouche op te pikken en dan naar huis, alles uitpakken, de was beginnen doen en even uitrusten.

We kijken terug op een leuke week met tropisch weer, een veilig Mexico, leuke duiken, prachtige natuur in de mangrove en in de Sierra Madre. Op naar de volgende vakantie, waarschijnlijk wordt dit geen pakketreis maar iets anders zoals Timo de jaren voorheen heeft gedaan. We'll see.

ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe