Kreta - Athene - Evia 2005

Griekenland: Kreta (Chania, Aja Galinin, Mochlos) - Athene - Evia

Van vrijdag 13 mei tot en met maandag 30 mei 2005

Porto Del Colombo Traditional Boutique Hotel

Klik hier voor de foto's van deze vakantie

Griekenland, Kreta

De oppervlakte van Kreta bedraagt ruim 8300 vierkante kilometer. Kreta ligt in het zuiden van de Egeïsche Zee en vormt de grens met de Libische Zee. Het eiland is 260 km lang en de breedte varieert van 12 km (bij Ierapetra) tot 60 km (tussen Dion en Lithinon). Kreta is zeer bergachtig en van west naar oost zijn er drie gebergtes te onderscheiden. In het westen bevindt zich het Levkage gebergte (Lefka Ori of Witte Bergen), waarvan met 2450 m de Pahnes de hoogste top is. Deze bergen zijn gedurende de winter altijd wit en zelfs tot begin juni ziet u hier vanop grote afstand de resterende sneeuw. De Samariakloof loopt hier doorheen. In het centrale deel van Kreta bevindt zich de Ide Oros of Pseloreites met de Psiloritis als hoogste berg (2450 m). In het oosten ligt de hoogvlakte van Lassithi waarvan de Dikti met 2150 m de hoogste berg is. De bergen bestaan grotendeels uit kalksteen (ons woord 'krijt' komt van Kreta) en herbergen veel grotten en kloven. Er lopen verspreid over Kreta een aantal kleine riviertjes die een groot deel van het jaar droog staan.

De Kretensische flora is van een uitzonderlijke diversiteit: er groeien maar liefst 2170 verschillende soorten planten en bloemen en velen daarvan komen alleen nog op Kreta voor : de Kretenzische ciste-roos, de iris, de pijpbloem, de zwaardlelie en de Diktamo, verwant aan onze majoraan. De meest zeldzame soorten worden in de bergen gevonden. Ook wilde kruiden worden voornamelijk in de bergen gevonden, waarbij salie, marjolein, tijm en dragon het meest gekend zijn. 311 soorten planten en bloemen komen nergens anders in Griekenland voor en nog eens 57 Aziatische soorten zijn ook elders in Europa onbekend. Kreta telt ook een aantal kleine bijbehorende eilandjes, waaronder het belangrijkste dat van Gavdos (29,6 km²) is. De meest interessante zijn waarschijnlijk de zuidoostelijke eilandjes Krissi en Koufonisi (4,8 km²), die onbewoond zijn.

De kustlijn heeft een lengte van ruim 1000 km. De zuidkust van Kreta kenmerkt zich door de steile rotswanden. De noordkust is een stuk vlakker en aan deze zijde bevinden zich dan ook de meeste stranden. De weinige strandjes aan de zuidkust liggen meestal afgelegen in baaien. De afstand tussen Kreta en het vaste land van Griekenland bedraagt ongeveer 100 km. Zo'n 300 km ten zuiden van Kreta ligt het Afrikaanse land Libië.

De grootste stad van Kreta is Heraklion met ongeveer 150.000 inwoners. Andere belangrijke steden zijn Chania (65.000 inw.) in het noordwesten, Rethimnon (30.000 inw.) dat precies tussen Heraklion en Chania in ligt en Agios Nikolaos (10.000 inw.) in het oosten.

Bestuurlijk is het eiland opgedeeld in vier departementen (nomi): Chania (Χανιά), Rethimno (Ρέθυμνο), Heraklion (Ηράκλειο) en Lassithi (Λασιθι). Het inwonertal bedroeg in 2004 zo'n 600.000 waarvan ongeveer de helft in het district Heraklion woont. Het havenstadje Ierapetra (14.000 inw.) is de meest zuidelijke stad van West-Europa.

Vrijdag 13 mei 2005: Vertrek naar Chania

De wekker staat om 3u45. We moeten zorgen dat we ten laatste om 5 uur in Zaventem zijn. Maurits staat bij ons om kwart voor vier en we kunnen onmiddellijk vertrekken. We nemen 1 valies, 1 rugzak en 1 rugzakje handbagae mee. We zijn op tijd in Zaventem en checken direct in; bij de VIP natuurlijk, zo zijn we hé. Alles verloopt vlot en we kunnen na de douanecontrole verder naar de grote vertrekhal. Daar nemen we eerst de tijd om een ontbijtje te nemen, want het zal wat duren eer we op het vliegtuig iets krijgen. Twee koffie en 2 koeken. Dan kunnen we vlak bij onze gate (de laatste, nummer 72) genieten van de zonsopgang. Het vliegtuig kan tamelijk op tijd vertrekken; er was slechts een kwartiertje vertraging. Dus om 6u45: wijle weg! Na een vlucht van een drie uur ongeveer landen we in Chania op Kreta. Het is er 26 graden: Toppie! Voor één keer hebben we 2 valiezen en natuurlijk nu moeten we keilang wachten op onze rugzak. Die was er pas net toen de band stopte, dus echt wel de laatste. We nemen een taxi naar het centrum van Chania voor 25 Euro. Die typ zet ons af en we moeten nog 2 minuten stappen tot aan ons hotel. Het is gelegen in een buurt van autovrije straatjes en steegjes. Dit bevalt ons wel op het eerste zicht. We moeten in ons hotel nog een 10 minuten wachten, want onze kamer is nog niet gepoetst. We zitten in "Hotel Porto del Colombo" op een kamer op het derde verdiep. We moeten wel wat sleuren met de bagage, maar we hebben vanuit de kamer een prachtig zicht op de oude Venetiaanse haven langs de voorkant en op de stad langs de zijkant. Bangelijk.

We nemen niet te veel tijd om alles uit te pakken, want we hebben zin om Chania te gaan verkennen. Eerst iets eten in een restaurantje vlak bij het water: bij 'Monastiri'. We eten een greek salad, tzatziki en grilled octopus, lekker en niet mega-duur. Dan gaan we Chania verkennen. We beginnen een uitgestippelde wandeling, die ons als eerste langs de kleine straatjes leidt met allemaal winkeltjes, precies zoals souks. Dan wandelen we door de straatjes en de steegjes via de Orthodoxe Kathedraal, het archeologisch museum (voor later) naar de overdekte markt. Er is nu niet veel meer te beleven, want de markt is net afgelopen. We zouden er nog eens op een ander moment naartoe moeten gaan. We wandelen verder naar de Agios Anargoeri, waar veel ikonen te zien zijn. We gaan er echter niet naar binnen; het zou ons nu al te ver leiden. We wandelen verder langs de kerk met een minaret en komen uiteindelijk aan de haven uit; net op de splitsing tussen oud en nieuw.

Het is ondertussen toch al een uur of vier en we zijn al bijna 12 uur wakker, dus tijd voor een siësta zou ik zo zeggen. Dat doen we dus. We gaan terug naar ons hotel en slapen een uurtje. We maken ons klaar en rond een uur of zes zijn we weg om te gaan eten. We vragen aan de receptie waar we de Samaria-kloof kunnen boeken en ze raadt ons een kantoortje aan buiten de stad. Ze belt ervoor en alles is binnende 5 minuten geklonken. Maandag is al geregeld, dan gaan we naar Samaria. We wandelen in de haven, genieten van de zonsondergang en zoeken een restaurantje, waar het ons bevalt. We nemen eerst een aperitief (ouzo) en eten allemaal voorgerechtjes samen: cabbage salad, small greek fishes, dolmadakia met retsina. En het is genieten, zenne. Als we de rekening vragen (slechts 24 Euro), krijgen we er nog een raki bij ook. Hier op Kreta blijkt dat er eerder raki wordt gedronken, dan ouzo. Dan is het tijd om terug naar het hotel te gaan. We nemen de weg langs de haven en dan de steegjes in. We kopen onderweg onze ondertussen traditionele sigaren en retsina. We genieten nog van het mooie weer: het is toch nog tot een uur of 12 warm en rond dat uur gaan we ook slapen, een beetje aangeschoten.

Zaterdag 14 mei 2005: Elafonissi

Volgens de planning hadden we vandaag eingelijk naar Elafonissi moeten gaan. Gisteren hadden we een timetable van de bussen gevraagd en er vertrok er 1 om half negen al. Wij dus vroeg opstaan, gaan ontbijten. Naar Griekse traditie is dat gene vette. Dan naar de bushalte, een ticketje gekocht naar Elafonissi. Het is een busreis van ongeveer een 2 uur van Chania over Kasteli naar het uiterste zuidwesten van het eiland. We rusten een beetje op de bus en zijn verwonderd door het prachtige diverse landschap. Deze kant van het eiland is tamelijk groen. Er groeien notelaars, fruitbomen, kastanjebomen. We rijden een tijdje langs de kust, tussen de bergen, over heuvels en in dalen. Deze kant van het eiland lijkt ons echt prachtig te zijn. Na inderdaad 2 uur is de bus er: het is er prachtig. Het lijkt wel of we ergens op de Caraïben zijn. Een bangelijk mooi strand met veel lagunes. Het water heeft er alle kleuren en op sommige plaatsen is het zand roze. Soms is het heel duidelijk, op andere plaatsen zie je er niets meer van. We waden van het ene strand naar het tweede, dat al even groot is. Je kan hier in zee wel 100 meter ver gaan zonder echt dieper dan je knieën in het water te staan. We leggen ons langs het water, het is hier echt OK. De temperatuur is heel goed en er is een fris windje, hetgeen het niet al te heet maakt.

We smeren ons goed in met zonnemelk en zwemmen en liggen wat. Timo ziet opeens een kleine kalamari, echt heel cool. Hij kan hem zelfs even in de hand nemen. Het diertje mag wel direct terug vrij zwemmen. We rusten wat uit, zonnen, zwemmen, we doen het vandaag kalmaan. Natuurlijk na een paar uur (zo rond een uur of 1) hebben we het al gehad qua zonnen. We volgen een uurtje een bewegwijzerd pad door de duinen, over de rotsen en langs de stranden. Dan hebben we al wat honger en lopen we helemaal terug naar waar de bus staat. Er is daar ook een kioskje, waar we iets te eten kunnen kopen: een smos tonijn en een broodje kaas en hesp. We drinken er retsina en veel water bij. We zitten te eten en het is er eigenlijk wat fris. Het is te zeggen: er is veel wind en we zitten in de schaduw om niet te verbranden. Dus we verzetten ons met heel ons hebben en houden naar een andere, rustigere en warmere plaats. Daar slaapt Timo een uurtje en rust Eef wat uit. Dan blijkt dat we allebei zelfs in de schaduw van de boom verbrand zijn, bangelijk. We zien er allebei wel een beetje rood. Dan maar terug naar het kioskje en wachten tot de bus vertrekt. Die moest normaal vertrekken rond 16 uur. Nog net op tijd halen we die. Eef's horloge was achter beginnen lopen en het was eigenlijk al 16 uur toen we volgens haar horloge nog 20 minuten hadden. Da's goed om weten.

Dan terug de bus op om dezelfde rit nog eens te doen. Hetzelfde als in de heenreis is nu het geval: even rusten en genieten van het mooie landschap. Tegen 18 uur zijn we terug in Chania. We weten nu toch al waar de Tourent zich bevindt, waar we dinsdag de auto moeten gaan halen. Dat is niet zo goed geregeld van Kurt. We moeten nog een kwartier de bus op om daar de auto te kunnen gaan halen. Soit, dat zien we dan wel. We gaan terug naar het hotel en beginnen alletwee tegen 1000 per uur te smeren met aftresun. Eerst even afspoelen en dan aftersunnen. Het is nodig, want door die laatste uurtjes zijn we serieus verbrand. Maar ja, da's ook niet slim natuurlijk, he. De tweede dag al liggen te zonnebaden. Na een uurtje zijn we toch klaar om te gaan eten en dat doen we dan ook. Terug bij Monastiri dachten we eerst, maar daar zat te veel volk, dus zijn we nu er vlak naast gaan eten; bij Michalis. We drinken 1 liter retsina, 75 cl water, we eten een mix grill fish. Dit is: 1 stukje zwaardvis, 4 grote garnalen, een stuk of 10 sardines, een stuk of 10 ringen kalamari, 4 grote gevulde mosselen en octopus. Twee grote stukken octopus. Twee gevulde inktvissen en dat allemaal op een bedje met rijst. Echt lekker en voor 40 Euro kan je dat allemaal niet laten staan natuurlijk. Het was ook veel te veel. Van de visjes hebben we er een viertal aan de poezen gegeven, die daar rondliepen. We kopen opnieuw een fles retsina en water, maar na ons nog eens ingesmeerd te hebben en een sigaar gerookt te hebben is het rond half elf en genoeg voor ons. Morgen slapen we uit.

Zondag 15 mei 2005: Archeologisch museum en tammen

Kalmpjes aan vandaag. We zijn alletwee verbrand lijk zot, dus uit de zon blijven is de boodschap. Eef doet een lichte lange broek aan, Timo gaat gewoon in zijn short en een T-shirt naar buiten. Hij volhardt in de boosheid. We staan op rond een uur of half negen, gaan ontbijten, net hetzelfde als gisteren. Dan wandelen we even rond de stad. We spreken af waar we elkaar overmorgen gaan zien als Timo de auto gaat oppikken. Timo gaat de bus nemen en dan met de auto naar Chania komen naar het pleintje, waar ook onze taxi ons afgezet heeft. Van dat pleintje kuieren we even door Chania.

We passeren opnieuw de markt (nu gesloten) en een minaret en komen uit op het einde van de haven. Daar wandelen we langs de kade, helemaal rond en komen terug aan de baai in het centrum. Daar is het al een drukte van jewelste, maar wij kiezen voor een rustig terrasje. Het is te zeggen: door de hevige wind waait er zelfs een parasol 2 terrassen verder weg. Rustig is het dus niet echt. Het is vandaag een beetje bewolkt, maar da's niet erg, want ons vel is precies een beetje te kort wegens onze verbrande benen en onze verbrande rug. We drinken een frappé de luxe (10 Euro) langs de haven en schrijven kaartjes naar enkele mensen. De helft is toch al geschreven nu. We blijven even rustig zitten en willen dan naar het Archeologisch Museum. We nemen ongeveer anderhalf uur de tijd om het te bezoeken. Dit is een beetje een marteling. Stilstaan en terug vertrekken. Het minste dat we even stilstaan doen onze benen heel erg pijn, omdat ze te verbrand zijn. Het museum is wel de moeite, niet erg groot, maar wel tof. Het bevindt zich in een oude kerk en het meest opvallende zijn de beeltenissen van de stieren, die er tentoongesteld worden. Ook een hele hoop oude potten, waar ze vroeger graan en dergelijke in bewaarden. Ook een paar prachtige mozaïeken. Daarna nemen we de voorbereidingen voor morgen, want morgen gaan we naar Samaria. We kopen in een klein winkeltje 2 flessen water, brood, kaas, servietten en een flesje cola. We moeten wel wat drinken en suiker meenemen, want het zal wel zwaar zijn.

Timo gaat alles in het hotel zetten en Eef gaat geld halen. Dan gaan we vlak bij het hotel, bij Soultanas, iets eten. Het is lekker, een mengeling Griekse specialiteiten, moussakas, bonen in tomatensaus, gevulde aubergines, gevulde tomaten en paprika en gehaktballetjes. We nemen daar ook 2 flesjes retsina bij, maar schrikken echt heel erg bij de rekening. Alles samen is het 36 Euro. Da's eigenlijk veel te veel. We dachten om hier nog eens terug te komen, maar dat zullen we dus niet meer doen. Dan gaan we terug naar het hotel, het is tijd om eens uit te rusten. Tot een uur of 8 slapen en dan maken we ons klaar om iets te gaan eten. We hebben nog maar net gegeten, maar nu gaan we het kalmaan doen. We zijn hier tenslotte toch om van onze vakantie te genieten. Gewoon 1 gerechtje en da's alles. We gaan nog eens naar Faka. We nemen een moussakas, een kip-souvlaki en 2 Mythos. Als we de rekening vragen, krijgen we nog een flesje raki en een bordje met appelen en kaneel. Lekker genieten. We zijn tamelijk snel daarna terug in het hotel, schrijven de rest van de kaartjes en gaan rond 11 uur slapen. Morgen is het vroeg opstaan, want om 16:10 komt de bus ons ophalen voor de Samariakloof. We moeten paraat zijn. Slaapwel.

Maandag 16 mei 2005: Samaria-kloof

Vandaag is het al een grote dag. We vertrekken voor de grootste en langste kloof van Europa (Dat zeggen de Grieken zelf tenminste), SAMARIA. Om half zes opstaan, alles klaarmaken, water, middageten (brood en kaas), cola, suiker en koekjes van LU. Dat zijn allemaal dingen, die we eigenlijk niet kunnen missen, als we de 16 km gaan afdalen. We komen stipt aan bij de bus aan de Alpha Bank. Daar moeten we vertrekken. Er zit al serieus wat volk op de bus, dus zijn we ook op tijd weg. Alles wordt ons uitgelegd in het Engels en in het Frans. Het blijkt een jonge blonde Griekse te zijn. We dachten al dat het een Vlaamse was, want ze sprak zo goed Engels en Frans, een griekse zo goed in talen? Een belangrijke zaak was: we hadden al een paar keer de naam kri-kri gehoord en we wisten eigenlijk niet wat dat precies was. Het zijn dus de speciale soort geiten, die in de kloof rondcrossen. We rijden een uurtje door de bergen naar Omalos, daar stoppen we even om nog iets te eten: een ontbijtje, want we hadden geen tijd gehad. Ongeveer 10 minuten later vertrekken we naar het begin van de kloof.

Om tien voor acht beginnen we dan effectief aan de afdaling, en wijle weg. Het eerste zicht is al adembenemend, wel wat brandnevel, maar dat doet er niet toe. Steil naar beneden, de eerste 4 kilometer. Gewoon trappen, een beetje saai en gevaarlijk door de losliggende stenen. We gaan niet te snel, maar slenteren ook niet. Het valt al bij al nog mee met ons verbrande benen. De eerste keren stoppen we enkel voor een drankje, want het is heet. Ons middageten is bij Samaria Village, dan zijn we al over de helft: brood met kaas, cola en koekjes. Na ongeveer 10 kilometer en na 3 uur stappen, komen we aan de plaats van de waarheid. Het is al een schitterende wandeling geweest tot nu toe, maar het hoogtepunt ligt hier beneden. Eerst zien we de beide wanden nog 20 meter van elkaar en dat is al een prachtig gezicht. We beginnen tegen 100 per uur foto's te nemen en plots begeeft de digitale camera het. We proberen hem nog te maken, maar dat lukt niet. We genieten dan maar zonder foto's te nemen van de kloof en de randen, die dichter bij elkaar komen tot bij de zogenaamde "Iron Gate". Dit is het meest bekende plaatje van "the gorge", dat je op de kaarten en zo ziet. We blijven doorstappen, het is intussen nog heter geworden, echt maf, bijna 87 graden. Eens we de kloof langs een kioskje verlaten, ligt er een betonnen weg naar Aja Roumeli, het dorpje aan de Libische Zee. We stoppen nog effe om iets te drinken en beneden bij taverna 'Artemis' eten we een greek salad.

We hebben allebei last van onze benen en onze voeten, het is toch niet te onderschatten. Timo neemt even de tijd om pootje te baden en doet propere kousen aan. Da's wel een stuk beter. Dan is het wachten tot we met de boot hier wegkunnen. En wachten duurt lang. We genieten nog even na van de mooie dingen, die we gezien hebben vandaag, dus dat is niet zo erg. We zijn wel echt moe en zijn erg content, dat we op de boot naar Sougia even kunnen liggen. We vallen er zelfs een half uurtje in slaap. Na een klein uur kunnen we van de boot en de bus op om nog een uurtje of 2 te karren. De gidse vertelt over de kleine kapelletjes (om mensen met een ongeval te eren) langs de weg en over olijven en sinaasappelen en dergelijke. We krijgen een volledige bespreking van dit deel van Kreta. We moeten nog een eind omrijden, om een aantal mensen af te zetten aan hun hotel en zijn terug in Chania rond 8:20. We gaan direct iets eten bij een fastfood kioskje (kippeburgers en gewone hamburgers met friet). Dan hebben we het gehad voor vandaag en keren we moe maar voldaan terug naar het hotel. We douchen ons, rusten even wat uit en maken de rugzak al klaar voor morgen, want het is onze laatste avond in Chania. Morgen moeten we de auto gaan oppikken in Agia Marina, een kwartiertje met de bus. Rond een uur of 23 gaan we moe slapen, hopelijk zijn we morgen niet te stijf.

Dinsdag 17 mei 2005: Verplaatsing van Chania naar Aja Galini

De eerste dag met de auto. We staan op om 7:30. Er was heel wat te doen geweest over hoe we ons gingen verplaatsen naar Tourent, want het was toch een kwartier buiten Chania zelf, in Aja Marina. Daar kunnen we de auto oppikken. Eerst zeiden we om apart te gaan; Timo om de auto en Eef wachten, maar uiteindelijk gaan we samen op weg met de rugzak, valies en handbagage en nemen we samen de bus naar Tourent-office. Dat viel al bij al nogal mee, we hadden een ontbijtje genomen in het hotel nog. Zo rond een uur of 9 nemen we de bus naar waar we moeten zijn. We komen om iets voor 10 aan bij het rent-a-car agentschap en alles is binnen de 15 minuten geregeld. We kunnen dus direct vertrekken. Eerst de auto voltanken, want de tank was leeg en dan direct 'en route'. We vertrekken uit Chania langs de autostrade richting Vrises en Sfakia. Sfakia is een andere naam voor CHora Sfakion. We beslissen om Sfakia zelf niet te bezoeken en verlaten de grote weg richting Frangelokastro. Daar is onze eerste stop: een oude Venetiaanse burcht. Er staan alleen nog de buitenmuren, maar zoals veel van die burchten en kloosters in Griekenland is die prachtig gelegen.

Dan verder richting Moni Preveli, maar we zijn al een aantal uur onderweg en beslissen eerst nog iets te eten. Volgens Trotter is in Mirthios een leuk restaurantje, dus gaan we ernaartoe. We krijgen een volledgie vitrine te zien en kiezen vanalles. Eerst mezedes: kool, olijven, gebakken paprika, courgettensalade, dolmadakia. Als hoofdgerecht neemt Eef gemista en Timo octopus in rodewijnsaus. Vanop het terras hebben we een prachtig zicht op de volledige baai onder ons. We drinken wat water en retsina en na het eten blijkt dat we hier toch een uur vertoefd hebben. Dan is het terug tijd om te vertrekken. We nemen vele kleine wegeltjes omhoog en omlaag door de bergen naar Moni Preveli, via Lefkogia. Een bezoek aan het klooster is niet mogelijk, maar het is wel de moeite om de omweg te maken, want het is schitterend gelegen tussen de bergen. Het hele traject trouwens is echt de moeite, prachtige bergwanden en kloven, dalen met veel olijfbomen. Tijdens de afdaling naar de grote weg nemen we een voetbadje in een riviertje, het is eigenlijk heel warm. Via Asomatos en Mixorouma rijden we naar Spili, waar we even halt houden. In Spili bezoeken we de fontein uit de Venetiaanse tijd. Uit een 20 tal leeuwenkoppen spuit heel de tijd water, echt de moeite. Dat is ook het enige dat er te zien is, dus na de verfrissing in het koele water namen we de weg terug naar onze bestemming voor vandaag en de volgende dagen: Aja Galini. Rond half 5 zijn we er en gaan op zoek naar een kamer.

We volgen de raadgeving van de Trotter en kijken uit voor rent-a-room bij Hariklia. Ze schrijven dat het uitgebaat wordt door een Deense, dus in ons beste Engels vragen we of er kamers vrij zijn. Blijkt dat de manager een vrouw uit Gent is. Trotter, je bent effe mis. In het Nederlands gaan we verder, boeken direct de kamer voor vandaag en de volgende 2 nachten. De kamer is groot met een enorm balkon met zicht op het baaitje van Aja Galini. Prachtig: we zijn direct verkocht. We pakken uit en krijgen een raki aangeboden, genieten ervan onder een machtige bougainville. Vlak bij het hotel is een klein padje naar beneden naar het dorpje. We wandelen, beter gezegd slenteren er even rond en gaan dan terug naar boven. Het is nog steeds een beetje een marteling, want we zijn serieus stijf. Dan is het tijd om even uit te rusten; we sluiten alle luiken, om het wat donker te maken, en rusten en slapen een uur of iets langer.

Echt slapen komt er niet van, maar we kunnen toch wel wat uitrusten. Na de verpozing douchen we ons, badkamer staat direct onder - typisch grieks: de douche bestaat gewoon uit het onderste deel, zonder afscherming, of iets dergelijks, dus spetteren is de boodschap - maken we ons klaar en gaan terug naar beneden naar het centrum. Eerst dachten we, toen we de eerste keer door het dorp reden, dat er weinig keuze was qua restaurant, maar al snel blijken er een heleboel te zijn in de kleine steegjes. We kiezen er één uit met 3 verdiepingen en gaan boven iets eten met zicht op de baai. In het restaurant ('Parthenon') is er een soort roofgarden en daar eten we een tonijnsalade en daarna zwaardvis (Timo) en moussakas (Eef). Natuurlijk vergezeld van retsina en water. We krijgen als aperitief elke een ouzo en als dessert watermeloen en raki. Het is ondertussen al 10 uur en iedereen is al weg uit het restaurant. We wandelen terug het steile padje naar boven en genieten nog van een retsina op ons prachtig terras. Tegen 23 uur gaan we slapen. We overlopen eerst kort nog wat we morgen gaan doen en slapen als roosjes.

Woensdag 18 mei 2005: Rethymnon en Agia Arkadiou

Na een lange en verkwikkende nachtrust (tot half 9) staan we op en nemen ons ontbijt op ons terras. Timo kookt water in de gemeenschappelijke keuken en Eef zet de ontbijttafel klaar: confituur en smeerkaas op een toastbroodje met koffie uit een potje Nescafé. Alles gaat al seirues op het gemak en we genieten van elke seconde. Tegen 10 uur is de afwas van het ontbijt gedaan, de rugzak is klaar en we zijn al op weg naar Rethymnon. We nemen de grote weg naar de stad en reeds na een uur zijn we ter plaatse. Dat is ongeveer 62 km, dus in de bergen is dat niet slecht gereden. Gisteren reden we in het totaal al 185 km en vandaag zullen we er 155 bijdoen. We vinden snel onze weg door de drukte van de stad en parkeren de auto op een parking langs de kade van de haven. We trekken de stad in naar het Venetiaanse fort, bezoeken het. We hebben geluk vandaag, want het is gratis inkom. het is heel mooi qua zicht maar van bouwwerken is het niet veel soeps. Er staat een kathedraal en voor de rest allemaal resten van de ommuring. Het is er heet boven. We wandelen de dijk af en komen in het kleine Venetiaanse haventje. Dat is best gezellig, maar veel te toeristisch voor ons. In alle restaurantjes ligt de vis en de octopus en kalamari te blinken op ijs voor de toerist. Er is zelfs een Griek die een volledige vis van anderhalve meter op zijn brommertje meeneemt. Ook het strand daar is de moeite, maar daar nemen we de tijd niet voor. We stappen de stad door kris kras door de kleine steegjes, langs kerkjes en een moskee, stoppen even in een klein Grieks winkeltje en kopen er fruit, tomaten, brood en water, want we drinken hier ongelooflijk veel.

Op een klein pleintje vlak aan de rand van het water nemen we de tijd om de bananen, appels het brood en de tomaten op te eten. Het is nog maar half twaalf, maar naar het klooster van Arkadi is het nog even rijden, dus eten we nu al. Na een pauze van een half uur zijn we weg door de drukte van Rethymnon, richting Heraklio via de grote autostrade. We missen de afrit en nemen dan de eerste de beste weg door kleine bergdorpjes naar boven naar het klooster. Een kwartiertje later komen we er aan en drinken op een terrasje een retsina. Hier is het ongelooflijk warm, niet te doen. De witte stenen en het witte zand maken een mens bijna blind. Het klooster is vandaag ook gratis voor alle bezokers, we doen een kaarsje branden in het kleine, maar mooie kerje: voor onze grootouders. We wandelen er even rond ook, maar niet echt lang. Timo heeft een T-shirt met lange mouwen en het zweet parelt al langs zijn rug.

Dan maar terug de auto in en in één ruk rijden we naar Aja Galini terug. Het is in het begin een kleine weg, maar eens door de drukke stad van Rethymnon nemen we volledig dezelfde weg terug. Daar komen we rond 16 uur toe en gaan en verfrissende duik nemen in de Libische Zee. We wandelen een 200 meter naar beneden naar het strand, zwemmen en laten ons drijven op het water. We gaan niet liggen zonnen, want het is te gevaarlijk, zelfs in de avondzon. We moeten het zout van ons lijf spoelen en drinken een koffietje op ons terras. We kunnen het zonder probleem zelf zetten in de keuken en nemen het mee op het terras. Dan is het weer tijd om even te rusten, want we krijgen kloppen, het is ook niet mis natuurlijk, om weer zoveel kilometer te rijden door de bergen van Kreta. Zo tegen een uur of 18 is het toch al wat minder heet en we doen een late siësta. Rond half acht kunnen we niet langer slapen. We hebben luidruchtige buren gekregen, Franstaligen.

We maken ons klaar om naar beneden te gaan naar het dorpje om iets te eten. Aan de haven zelf is er niet te veel wind en we kunnen zonder problemen genieten van ons avondmaal. Als voorgerecht zijn er Griekse specialiteiten (tzatziki, dolmades, tomaten, komkommer, olijven en nog 2 salades, die we niet kennen). Als hoofdgerecht heeft Eef kalamari en Timo een spaghetti. We nemen onze tijd met een Mythos en kunnen moe maar voldaan terugkeren naar het hotel. Daar blijven we nog even zitten met een retsina en een sigaartje. We overlopen nog eens de plannen van de volgende dagen. Is het haalbaar of niet? We denken, dat het het beste is de planning te houden zoals het is. Tegen half twaalf gaan we slapen.

Donderdag 19 mei 2005: Lendas, Aja Triada, Festos

Brokken dag! Misschien een beetje oneerbiedig, maar zo noemen we het nog steeds. We gaan brokken (archeologische sites) bekijken. Drie opgraafplaatsen staan er voor vandaag op het programma, de ene al meer de moeite dan de andere. We ontbijten met wat we nog over hebben: alles was fris gebleven in de ijskast op de kamer. We hebben iets langer geslapen vandaag; het is half negen, wanneer we opstaan, maar gelukkig staat er niet mega-veel op de agenda. We vertrekken tegen een uur of 10 en rijden richting Timbaki en Mires. Daar is het de bedoeling om de weg naar Lendas te nemen. Via een kleine omweg lukt dat ook. Het is echter niet zo simpel: de weg leidt ons door kleine dorpjes en over een kam van boven de 1000 meter, dus wederom omhoog en omlaag. Het gaat heel traag, want de gemiddelde snelheid is op deze moment zo rond de 40 à 50 km/uur. Na een uurtje karren komen we aan in Lendas. We hebben lang gereden en meer dan één mozaïek en 2 marmeren pilaren staat er niet meer. Beneden in het dorp liggen nog een paar pilaren en staan nog wat restanten van wat een muur zou kunnen geweest zijn. Dus dan maar terug en we vertrekken richting Kali Limenes om zo via een klooster door te steken naar Festos. We beginnen goed, maar dan verandert de weg in een baan met stenen, keien en zand, omhoog en omlaag door de bergen, sommige hellingen zijn we 15%, niet lang, maar wel steil. We denken dat het niet echt lang zal duren en blijven de weg volgen. Het duurt in het totaal toch een dikke 10 kilometer, dus toch langer dan we gedacht en vooral gehoopt hadden. Als we terug op een goede asfaltweg komen, kunnen we keizen; ofwel vervolgen we onze weg zoals gepland met hetzelfde soort weg, anders kiezen we een goed asfaltbaan, die ons een beetje uit de richting brengt. Uiteindelijk komen we na een uur rijden aan op de grote weg, die we enkele uren tevoren hadden verlaten. Een beeetje ambetant van de warmte en van de verloren inspannig naar Lendas. Lendas is dus duidelijk niet de moeite.

Op het gebied van vogels (Timo zijn dada) is het hier echter wel de moeite. Er leven hier leeuweriken en grote arenden cirkelen steeds in de hoogte, volgens Trotter keizersarenden, maar Timo kan ze niet direct herkennen. We rijden van de grote weg naar Aja Triada, waar we de 2de en betere opgraving gaan bezoeken. Een combiticket met Festos kost 6 Euro, doen dus. We hebben net ervoor nog een halte ingelast bij een warenhuis 'Champion' om eten te kopen. Sandwiches met kaas en hespeworst. Op een bankje met zicht op de opgravingen van Aja Triada eten we het op, drinken de cola; da's eens wat anders dan altijd water. Na de lunch beginen we aan het bezoek. Dit is al veel meer de moeite dan Lendas, maar da's niet moeilijk. Er staan hier een aantal grote stenen vazen, zoals we die nog meer zullen zien dan wel gezien hebben in het museum van Chania. Een basiliek van Georgios en restanten van een villa. Agios Georgios wordt steeds afgebeeld zitten op een strijdros, vechtend met een draak. Hier staan dan ook ettelijke ikonen van hem in deze strijd. Opvallend hier zijn: de agora, de opslagkamers voor voedsel, de villa zelf en de kleinere kamers voor de anderen.

Tegen een uur of 15 zijn we hier teug weg en rijden naar Festos. Dat ligt hier slechts een km of 3 vandaan, dus dat is niet zo erg. Het is wel ongelooflijk warm vandaag. We dachten de temperaturen al wat gewend te zijn, maar in de blakke zon is het echt heet, veel drinken is dus de boodschap. Festos is tot nu toe de grootste en bekendste die we bezoeken. De tijd gaat hier terug tot 3000 v.C. Er hebben hier dus mensen op dezelfde stenen als wij gelopen zo lang geleden. De grote plaats is ook echt groot en daarnaast zijn er vele kleine vertrekken, waarschijnlijk ook voor opslag van graan enzo met maalstenen en grote opslagpotten. De grote vertrekken zijn echt wel prachtig om zien. Spijtig genoeg worden ze overdekt door een heleboel plastieken daken, wat alles toch een beetje ontsiert. Er is ook een groot deel dat niet toegankelijk is, maar dat is niet zo erg. We lopen kris kras door de opgravingen en ontdekken zelfs enkele woningen met haard en zo. Dan drijft de hitte ons naar de museum-shop om er een fles water te kopen. We drinken direct de liter op en in bijna één teug is de fles leeg. Tegen half vier rijden we terug naar het hotel en een half uurtje later zijn we thuis. We hebben het wel wat gehad nu voor vandaag met de archeologische sites. Snel nog wat water kopen, we hebben veel moeten drinken vandaag en daarna gaan we wat rusten. In plaats van lang te rusten (tja rusten), maken we ons al snel klaar om een kleine wandeling te maken. We lopen langs een kleine weg vlak aan het hotel naar beneden naar het strand. De Grieken hebben de weg geasfalteerd en daarin vormpjes gemaakt met mallen om zo de indruk te geven dat het met stenen gemaakt is. Boerenbedrog dus! Langs het strand is er een klein padje, dat we volgen. We lopen het een eindje af tot we niet verder kunnen, want we lopen tegen de bergen aan.

We wandelen dezelfde weg terug naar het centrum over een riviertje met een oude versleten ijzeren brug. Terug bij het dorp ligt een restaurant iets hoger tegen de bergkam, helemaal alleen met prachtig zicht op het haventje en op de hele kust. Daar beslissen we om iets te eten. We nemen op ons gemak een ouzo als aperitief en dan een mixed grill, cabbage salad met een fles rode wijn: San Antonio. Lekker! De mixed grill is niet echt traditioneel, want we krijgen kippefilet, hamburger, spek en 2 stukken rundsvlees per persoon. Dan kunnen we later nog eens lamb chops eten. Met de hele fles wijn in ons gilet zijn we al niet meer nuchter, wanneer Timo zich een greek coffee bestelt met Metaxa. Het smaakt hem heel goed, maar je wordt er zo zat van. Serieus in de wind vragen we de rekening (slechts 40 Euro) en gaan we terug naar het hotel. Daar drinken we het laatste flesje retsina uit met een sigaartje en gaan al vroeg slapen. We hebben ondanks alles toch weer 140 km gereden, dus we zijn wel een beetje moe. Morgen zit er toch weer een verplaatsing in naar Mochlos, naar de andere kant van het eiland. Nu hebben we te veel drank op om alles nog in te pakken, maar dat doen we snel morgenvroeg.

Vrijdag 20 mei 2005: Verplaatsing naar het noorden: Mochlos

We zijn snel wakker deze morgen. Timo heeft niet zo goed geslapen deze morgen, maar we zullen wel de tijd hebben om wat te rusten vandaag zeker. We nemen rustig ons ontbijt met koffie, smeerkaas, confituur en een tomaatje. Na het ontbijt gaat Eef alles inpakken en Timo gaat te voet naar beneden om geld af te halen. Er is slechts 1 bankautomaat, maar hij raakt toch aan 500 Euro. Als hij terug boven is, is alles al ingepakt en zijn we klaar om te vertrekken. We betalen het hotel (80 Euro, waarvan 5 drinkgeld) en zijn weg. Snel nog wat water en dan kunnen we naar het noorden rijden. We nemen een stuk dezelfde weg als gisteren richting Festos, laten de opgravingen van Gortys links liggen en zijn op weg naar Ierapetra. Om nu vandaag opnieuw opgravingen te doen is misschien wat overdreven, daarom rijden we Gortys voorbij. Het eerste dorp is Pirgos. Daar in de buurt is het niet makkelijk om de juiste weg te vinden, maar het lukt ons toch, richting Ano Vianos. Dat moet een niet-toeristisch dorpje zijn, maar er staan een heleboel bussen, dus gewoon erdoor en verder richting Ierapetra.

Timo denkt een mooie halte gevonden te hebben in Mirtos. We proberen een kleine we via Gdochia, maar die weg is al snel weg. Kar keren en terug recht via de hoofdweg naar Mirtios. Het is inderdaad de moeite: een klein dorpje met een korte zeedijk. In één van de taverna's nemen we de tijd om iets te eten. Het is 12 uur en we hebben al goed voortgemaakt. Eef eet spinach pies en Timo kalamari. Lekker en tof langs de kust. Natuurlijk met een lekker flesje retsina erbij. Na een uurtje is het tijd om verder te rijden. We nemen opnieuw de grote weg naar Ierapetra en nu gaat het veel sneller. Tussen Pirgos en Mirtos was het niet altijd makkelijk rijden door de bergen, maar nu is het een goede platte weg over de vlakte. In de verte zien we reeds de serres, waar de streek zo bekend voor is. Hieronder groeien duizenden en duizenden tomaten en komkommers. Je ziet hier verschrikkelijk veel pickups rijden met bakken met tomaten erin, zelfs hele vrachtwagens met oplegger volgeladen met groenten. Nu is het niet zo erg ver meer. Op een kwartiertje kunnen we hier doorsteken van de zuidkust naar de noordkust. Daar kiezen we de weg naar Sitia en iets verder zien we reeds de afslag naar Mochlos. Het is hier prachtig. Bangelijke zichten op de baai van Agios Nikolaos, maar ook verder op de rotsachtige kusten aan de andere kant.

Een kleine weg van +/- 5 km leidt ons naar Mochlos. We parkeren de auto aan het begin van het dorpje en gaan te voet op zoek naar een kamer. We wandelen 10 minuten door het dorp - het is dus een piepeklein dorpje, zelfs normaal maar 70 inwoners - en kiezen er toch voor om eerst eens binnen te gaan bij Sofia, zoals het in de Trotter stond. Vandaag slapen we in een kamer met dubbel bed met een klein terras en zeezicht (28 Euro) en morgen en de volgende dagen zullen we slapen in een grotere kamer met een groot balkon, groot bed en frontaal zeezicht (30 Euro). Dat wil zeggen dat we morgen even moeten verhuizen, maar da's helemaal niet erg. Het is gewoon de gang door. Vlak voor kust ligt een mini-eilandje waar je bijna naartoe kunt zwemmen. Misschien eens proberen. We halen de auto en parkeren die achter de hoek en halen alle spullen naar de kamer. Het is hier dik OK. We worden opnieuw ontvangen in het Nederlands, nu geen Vlaamse, maar een Nederlandse dame. We kappen ons even af en wachten wat de rest van de dag brengt. We rusten een beetje uit, we moeten toch zien, dat we niet vermoeid terugkomen uit Kreta, hé. We maken ons daarna klaar voor een aperitief tegen een uur of 6. We gaan bij de buren iets drinken: ouzo met olijven, zelfs 2 ouzo. Dat kost ons 12 Euro, maar "Money is not an issue", wanneer we op verlof zijn. Dan eten we iets bij Sofia. We krijgen de kaart, maar worden uitgenodigd om in de keuken zelf iets te gaan kiezen: 3 plats voor ons tweeën. We hebben octopus in eigen nat. Dit is dus effectief octopus in het zwart klaargemaakt in eigen nat, lees inkt. Daarnaast is er een verzameling groenten: bloemen van kolen, aardappelen en courgetten. Eef neemt bonensoep. We blijven even iets drinken en gaan niet te laat slapen. Nog wat genieten op ons mini-terrasje van een retsina en een sigaar. We proberen te slapen, maar dat is niet gemakkelijk, want er zitten keiveel muggen op de kamer. Uiteindelijk lukt het toch en slapen we in.

Zaterdag 21 mei 2005: Lassithi en tammen

Na de nachtelijke jacht op de muggen, worden we wakker onder een heldere hemel om 9 uur. Het is nu al heet, wat zal het de rest van de dag worden. Ontbijt bij Sofia beneden aan het water. Echt bangelijk. Lekker brood met koffie, verschillende soorten marmelade en choco. Vandaag gaat het kalmaan naar Lassithi. Het is echter veel verder rijden dan Timo eerst dacht. Ver niet echt, maar wederom door de bergen, daar moet je hier op Kreta serieus rekening houden, als je je verplaatst. We zijn bijna 2 uur onderweg tot we effectief toekomen op de Lassithi vlakte. We nemen de grote weg naar Agios Nikolaos en verder richting Heraklion. Dan kiezen we voor Neapoli en rijden zo de bergen in, een 1500 meter hoog. Het is een hele dag in de auto, maar het is wel zeker de troubles waard. De vergezichten zijn bangelijk, niet te doen. Op een 1000 meter hoogte is er plots een vlakte van enkele vierkante kilometers groot. Daar groeien veel fruitbomen en er is veel gras en groen in het algemeen. We volgen de weg rond de vlakte, rijden door kleinere en grote dorpen. Het nadeel is dat er veel autobussrn en fietsers rondracen. Het is hier echt wel toeristisch, maar dat deert ons even niet.

We eten iets bij Taverna Panorama; daar heb je een goed zicht over de ganse vlakte. Timo was hier ook iets komen eten, toen hij met den Bo op Kreta was geweest. Een greek salad, een limonade en een sprite en dan zijn we klaar om verder de vlakte te verkennen. Vlak bij de taverna staan de beroemde molentjes, tenminste de ruïnes ervan. Ze staan in een lange rij en het is erg winderig, dus we snappen direct waarom ze hier neergezet zijn. Langs de bergkam staan een stuk of 20 molens, die vroeger gewerkt hebben om het water op te pompen om de vlakte te irrigeren. Daarna rijden we langs dezelfde weg terug richting Agios Nikolaos en dan terug naar Mochlos. We hebben weel in de auto gezeten, maar we hebben echt er genoten van alle uitzichten over de vlakte en van de zichten ernaartoe. Tegen een uur of 3 komen we terug aan in Mochlos. We willen nog even zwemmen en snorkelen. Dat doen we dan ook, slechts anderhalf uur, want de zon is weg en er staat veel wind. We zonnen een klein beetje en keren terug naar het hotel.

Even wat tammen en dan gaan aperitieven. Eerst ouzo met tzatziki en dan gaat Timo het hoofdgerecht kiezen in de keuken. Met de Hollandse gaat hij de keuken in en even later verschijnen volgende plats ten tonele: zwaardvis, Timo heeft de filets gezien, toen ze nog rauw waren en het zijn echt hele grote. Dolmades, gevulde courgetten, tomaten, melanouri - een speciaal soort vis, die alleen in deze tijd van het jaar gevangen kan worden. De vis ziet normaal gezien de netten of de vislijnen en alleen nu, als hij aan het paren is, kan hij gevangen worden. Echt lekker. Daarnaast ook gekookte artisjokken met doperwten en wortelen. We drinken er als vanouds retsina en water bij. We krijgen van Jorgos, de baas, een gratis flesje en geven hem iets later ook een flesje ouzo terug. We raken aan de praat met een ander Vlaams koppel uit Gent en maken er een toffe en vooral een zatte avond van. Tegen middernacht maken we een einde aan de avond met een fles retsina op ons balkon en dan gaan we maffen. Het eten was bangelijk, het gezelschap tof, een griekse familie naast ons en een tof muziekje, alles wat een mens nodig heeft om gelukkig te zijn. Tegen middernacht slapen we als een roosje en we zien wel wat morgen brengt.

Zondag 22 mei 2005: Het uiterste oosten van Kreta

We weten op voorhand dat het vandaag veel rijden zal worden. Het zal een tijdje duren, want er zijn heel veel bergwegen, waar je zelfs op de grote wegen niet sneller dan 50 of 60 km/uur kan rijden. Ontbijt eerst bij Sofia en Timo vraagt er een eitje bij, want hij begint die choco en marmelade een beetje beu te worden. Lekker met een prachtig zicht. We geraken eigenlijk niet zo goed op dreef vandaag. Eef heeft een klein beetje kater, maar met een ontbijtje is dat allemaal snel vergeten. Tegen half elf zijn we op weg naar Skopi en Sitia. Deze steden bezoeken we niet: er is volgens de toeristische gidsen niet zo veel te zien. Onze eerste halte is zo rond half 12 bij Moni Toplou; het is een mooi gelegen klooster met een grote verzameling iconen en etsen. Vooral die iconen zeggen ons - en vooral Timo - iets. We bekijken alles op een klein uurtje en zijn dan weg. Er staat zelfs een icoon, die Timo kent vanop een beeltenis uit zijn studententijd. Da's straf he: zo op een Grieks eiland zo een bekende icoon. Net op tijd want ze smijten hier een bus Hollanders binnen.

Geen enkele is deftig gekleed. Zoals altijd in Griekenland is het de bedoeling dat de knieën, noch de schouders zichtbaar zijn tijdens een bezoek aan een klooster. Wij doen daar meestal aan mee, maar deze hoop natuurlijk niet. In topje en short komt het daar binnengestapt met nog een heleboel lawaai erbij ook. Een klein beetje respect. Dan rijden we verder naar Vai. Het beroemde strand met de palmbomen. Het is schitterend. We zetten onze auto (Fiat Seicento) op een niet-betalende parking en wandelen over het strand tussen de palmbomen, echt we de moeite om hier te passeren, niet langer dan een half uurtje, want het volk stroomt toe. Het is wel nog steeds redelijk bewolkt met veel wind, dus veel mensen liggen er niet te bakken. Even de berg op voor een zicht over het hele strand en dan weg naar een ander strand, dat van Itanos. Daar is naast een strand, dat veel rustiger is dan dat van Vai en er is ook een opgraving. Het gehalte brokken is al serieus hoog en we bekijken het enkel vanuit de verte. Vandaar brengt de weg ons naar Paleokastro. We hebben al wat honger gekregen en kopen er 2 broodjes, een kleine pot mosterd en een soort TV worstjes. We willen dat niet opeten in het dorp zelf, dus we zetten onze weg eerst verder naar Zakros. Een paar kilometer buiten Paleokastro slaan we een klein zandbaantje in en slaan daar onze picknick open. Timo zit in de auto en Eef zit tussen de olijfbomen. Tof, gezellig en het smaakt nog best ook. Na het eten (rond een uur of 13) trekken we verder naar Zakros.

In Zakros zelf eigenlijk niet veel te zien en nemen daar de weg naar Kato Zakros. Volgens Trotter echt de moeite om eens geweest te zijn. We rijden door de onherbergzame heuvels, zeg maar bergen. Het enige wat hier groeit zijn kleine struikjes, slechts een 20 cm hoog, vetplanten en een kleine soort brem, dan in bosjes wat de hellingen toch wat kleur geeft. Naast het gele van de brem, valt het grijze van de struikjes en het bruine van de grond nog meer op. In de diepte ligt dan Kato Zakros. We volgen de weg met de prachtige panorama's op het dorp en op de ruïne en komen er aan. Het is inderdaad de moeite om deze weg eens genomen te hebben. Het dorpje zelf is echter minder. Er staan 2 grote bussen, allemaal Fransen, die de meeste terrassen bevolkt houden. Het enige wat er rondloopt zijn arrogante Grieken (Vrieken: Vorte Grieken) en buitenlanders. Ze zijn niet vriendelijk, niet beleefd, maar vooral bruut en enkel gericht op de vette beurzen met Euros van de toerist. Hier blijven we dus niet langer en vatten na een kwartiertje de terugweg aan. We weten dat we nog en serieuze trip voor de boeg hebben. Nu rijdt Timo verder, zodat Eef wat van het landschap kan genieten.

We proberen een andere weg te vinden, die ons terug naar Sitia en Mochlos kan leiden, maar die ziet er een beetje té verdacht uit. Het zijn opnieuw kleine kiezelstenen, dus we volgen gewoon dezelfde weg als tevoren. Dus via Paleokastro naar Sitia en zo terug naar Mochlos. We zijn iets voorbij Sitia, als we de kaap van de 1000 km overschrijden. We hebben al serieus wat afgecrosst op Kreta. Het is ook het grootste eiland dat we tot nu toe aangedaan hebben. In Mochlos rijden we nog enkele kilometer verder omdat er daar hele hoge kliffen zijn, slaan een paar 100 meter voorbij het dorp een zandweg in en komen aan op een kiezelstrand vlakbij de kliffen, echt prachtig met zicht rechts op de klippen en links op Mochlos. We kunnen hier moeilijk in het water en daarom zijn we na een half uurtje terug weg. Nog een uurtje tammen en het dagboek schrijven en dan is het tijd om nog even een wandeling te maken en iets te eten. Vandaag is het 2 ouzo met een tuna-salad en dan opnieuw het belangrijkste van de plat van gisteren. Er is zwaardvis met artisjokken en dezelfde vis van gisteren: melanouri. Na het eten zelf krijgen we steeds een soort mispels aangeboden. Het zijn echter niet de mispels die wij kennen. Die moet je laten rotten en dan opeten. Dit zijn kleine gele vruchten, ze lijken op pruimen, maar ze zijn veel sappiger en heel lekker. Je moet wel veel moeite doen om ze te pellen en van de pitten en dergelijke te ontdoen. We zijn echt wel moe en gaan tegen middernacht slapen.

Maandag 23 mei 2005: Spinalonga

Klassiek ontbijt bij Sofia met zicht op het kleine haventje. We blijven het bangelijk vinden, het dorpje Mochlos. Het is hier nog authentiek en veel volk is er niet te zien. We hebben wel al gemerkt dat er af en toe een toeristenbus toekomt, maar voorlopig is dat nog niet dikwijls. We zijn tegen 9 uur al onderweg naar Agios Nikolaos. Daar rijden we nu nog voorbij, want we willen eerst Spinalonga bezoeken. We rijden door via Elounda en dan naar Plaka. Daar stoppen we want we kunnen van hieruit naar het kleine eiland. Een ticketje kost 7 Euro per persoon en we kunnen binnen 3 kwartier (om 11 uur) overzetten. Eerst dus nog een koffie en een frappé op een terrasje naast het water. We genieten ervan en even later is het tijd om een bootje te nemen naar Spinalonga. Dit is een eiland vlak voor de kust, dat vroeger door de Venetianen gesticht is, vooral indrukwekkend zijn de ruïnes van het fort dat erop staat. Later deed het dienst als leprakolonie en nu is het een toeristische attractie. We hebben hier een uurtje de tijd tot we de boot terug moeten nemen, dus we nemen onze tijd ervoor. Er zijn hier enkele grote boten, die vanuit Agios Nikolaos vertrokken zijn. De mensen staan in drommen rond de gidsen, die iedereen rond de ruïnes leiden. We wandelen rond het eiland en rond het fort in ongeveer 3 kwartier en gaan dan nog even hoger naar het hoogste punt van het fort. Dat was echt goed verstevigd tegen invallen van veroveraars en omdat het iets hoger ligt, is het ideaal om te genieten van enkele prachtige uitzichten. Net op tijd zijn we rondgeraakt en de boot komt ons oppikken, waar die ons afgezet heeft. Op een kleine 10 minuutjes zijn we over en kunnen we terug de auto nemen naar Agios Nikolaos.

We rijden de stad in en proberen een parking te vinden. Omdat we hier slechts een uurtje willen blijven is het belachelijk om 3 Euro te betalen, dus zoeken we een plaats langs de kant. Het is hier een drukte van jewelste en nergens is een goed plaatsje te bespeuren. We zien het al niet meer zitten, vooral ook niet door de drukte die hier op de terrasjes heerst. Ongelooflijk, het is hier niet lieflijk, enkel veel volk en druk. Dus wij op weg naar ergens kalmer. We vinden dat op de weg terug en stoppen in Pachi Ammos. Daar is wel wat wind, maar niet veel volk. We eten een greek salad met een flejs retsina en gaan dan op het strand wat rusten. We leggen ons slechts een 15 minuten in de zon, want we herinneren ons nog hoe het was op Elafonissi.

We nemen kort 2 duiken in de zee met een interval van een kwartiertje en nemen dan terug de auto naar het hotel. Tegen 15:30 zijn we daar en dan is het de boodschap om ons volledig klaar te maken om morgen het vliegtuig te nemen. We moeten zorgen dat alles terug goed in de valies en de rugzak zit. Het is niet echt gemakkelijk, maar het moet erin, dus we hebben niet veel keuze. Al bij al is het op een dik half uur allemaal in orde. We rusten nog een beetje en bellen eens naar huis. Eef is content dat ze haar mama nog eens hoort. Timo krijgt zijn mama niet aan de lijn, maar dat zal de volgende dag wel lukken. We gaan redelijk vroeg eten. We bestellen direct 2 ouzo met tunasalad. Vandaag is het ons laatste avondmaal in Mochlos, morgen zijn we al in Athene. We profiteren er dus van. Retsina en souvlaki: we krijgen 3 kleine saté'tjes, maar wederom is het omter tlekkerst. Daarbij eten we dolmadakia en tzatziki. We kopen nog een flesje water en retsina en drinken dat nog op op ons terras. Slaapwel.

Dinsdag 24 mei 2005: Knossos, Archeologisch Museum en verplaatsing naar Athene

Reeds om 8 uur zitten we bij de ontbijttafel bij Jorgos, dat is de baas van heel het spel. Hij runt de zaak van zijn moeder samen met zijn vrouw (kookt) en zijn schoonzus (denken we, ze lijkt erg op zijn vrouw; zij kookt en poetst). Het is wederom het klassieke: geroosterde broodjes met marmelade en choco. Daarbij een lekkere tas koffie, een leuk zicht en goed weer en de ochtendstond heeft werkelijk goud in de mond. We moeten enkel nog 2 handdoeken inpakken en kunnen dan gaan afrekenen. We betalen 107 Euro voor het eten (echt belanchelijk weinig) en 85 Euro voor de kamer (nog belachelijker). Met drinkgeld zijn we daar in Mochlos dus voor 200 Euro gesteld. Daar kan een mens toch niet voor sukkelen, hé. Jorgos zegt ons nog vaarwel en we nemen de auto naar Heraklion en naar Knossos. De weg is goed en we kunnen bijna altijd goed doorrijden. Na anderhalf uur komen we aan bij de opgravingen van Knossos. De Grieken proberen ons naar een parking te loodsen die gratis is. Geen probleem; we zetten onze auto daar even in de schaduw. We schuiven aan om een ticket te kopen voor het Paleis van Knossos. Dat is één van de belangrijkste dingen, die we op Kreta nog moesten doen. We weten niet of we het archeologisch museum nog gaan halen, dus we kiezen ervoor om voorlopig alleen dit te betalen.

Wij Knossos binnen. Dat is echt de moeite, bangelijk. Hier kunnen we ons dankzij de reconstructies van Evans een goed beeld vormen, van hoe het er allemaal moet uitgezien hebben. Dat is eens wat anders, dan enkel brokken, die soms veel zeggen, maar soms ook niets. Belangrijke dingen, die we hier zien, zijn de fresco van de atleten, die aan 'bull-leaping' doen. Die is algemeen bekend. Ook een paar grotere fresco's en de voorraadschuren van Knossos. Er staan hier ook een aantal grote vazen. Dat is echt wel kenmerkend voor de Minoïsche cultuur. De pilaren staan op veel plaatsen terug recht in de originele kleuren, roodbruin en zwart. Het moet er prachtig uitgezien hebben. Voor de troonzaal moeten we aanschuiven in de warmte, maar dat valt al bij al nog mee; er is nog een zuchtje wind. Daar zien we de stenen troon en een paar muurschilderingen. In totaal wandelen we hier een dik uur rond en hebben alles dan gezien. De kamers van de koning en de koningin zijn niet voor publiek toegankelijk, maar je kan toch een glimp opvangen van de reconstructies, waar ze mee bezig zijn.

Dan blijkt dat we toch nog een beetje tijd hebben om het archeologisch museum te doen. Snel een broodje eten en veel water drinken en met de auto naar Heraklion city. De weg leidt er direct naartoe en we parkeren ons in de buurt van het museum: het kost wel 3 Euro, maar anders wordt het moeilijk een plaats te vinden. Dus nu het museum. We kopen een ticketje en betalen in totaal 4 Euro te veel, omdat we geen combiticket namen. Er zijn in het archeologisch museum een 16 zalen en alles begint bij het oudste. Daar zijn vazen te zien van Mochlos, war we die dag nog vertrokken zijn. De meest beroemde vondsten van Kreta staan hier samen: de kop van de minotaurus, de tabletten van lineair A geschrift van Festos en verschrikkelijk veel vazen. Op vallend zijn ook de sieraden en de wapens uit die oude tijd. Maar het meeste zijn de vazen, grote en kleine, in alle formaten en vormen, met en zonder beschilderingen. Restanten van begraafplaatsen zijn er ook te zien, soms nog met beenderen en geschenken erbij en al. Op de bovenste verdieping hangen nog een hele hoop originele fresco's van vooral Knossos. De "Parisienne", de "bull-leaping", de bekende fresco van de 2 dolfijnen. Sommige zijn echt goed behouden, andere zijn eigenlijk meer reconstructie dan origineel. Al bij al zijn we toch anderhalf uur onderweg, tamelijk vermoeiend, omdat je wel wat afstand aflegt tegen een miserabel laag tempo. Op de benedenverdieping zijn er nog 2 zalen met Hellenistische en Romeinse overblijfselen. Die staan serieus op elkaar gepakt en daar lopen we snel doorheen. We denken eraan dat we eerst nog wat moeten eten, vooraleer we naar de luchthaven rijden. We zijn zeker niet voor 21 uur in Athene en op het vliegtuig zal er niet veel te bikken vallen. We zien een pijl naar McDonalds en zondigen eens, om fastfood te gaan eten. Dan nemen we de auto naar de luchthaven van Heraklion, om de vlucht van Olympic Airlines te nemen. We moeten er zeker zijn om 16 uur, want de vlucht is om 18 uur. We komen aan in de luchthaven en zien direct dat de vlucht nog eens 45 minuten is verlaat.

Tja, dan moeten we ons plan hier maar trekken. De auto is afgezet op de rent-a-car parking en de sleutel moeten we teruggeven aan de 'arrivals'. Geen probleem, alles in orde. We zetten ons met de bagage nog even buiten en genieten in de schaduw van elk een Mythos. Het valt nogal mee, de tijd gaat tamelijk snel vooruit. Om 17u15 kunnen we al inchecken en dan zijn we al van de bagae verlost. Timo moet met de rugzak even opzij, want ze hebben een aantal rare dingen ontdekt. De bus deo, een hoopje plastic zakken en het zakje met alle geneesmiddelen. We kunnen verder naar de vertrekhal en wachten daar tot we kunnen boarden. We bereiden ons al voor op Athene en lezen al een aantal zaken, die we zouden moeten bezoeken. Alles verloopt perfect op tijd en om 18:45 stijgen we op. Een vlucht van ongeveer 3 kwartier en we landen veilig in Athene. De bagage komt ook allemaal op tijd en we wandelen naar het metrostation. Dat is een 10 minuten stappen en we zijn er nat als de metro wegrijdt. We kunnen niet anders dan een half uurtje wachten tot de volgende vertrekt. We kunnen wel in de metro wagons zelf wachten, dus da's wel OK. We hebben zeker al plaats. Ook nu weer; alles op tijd, precies op de seconde zelfs. Tot aan de eerste halte duurt het een 20 minuten en dan is het om de minuut of om de 2 minuten een halte.

Het zal al zeker donker zijn, als we uit de metro komen. Het is wel straf, dat er om 21:30 toch nog zoveel mensen de metro nemen. Tegen het eindstation 'Monastiraki' zit alles vol en staan er al een 20 mensen recht. We stappen af en zoeken onze weg naar ons hotel. We komen bovengronds en het eerste wat we zien is 'Akropolis by night'. Dat is een prachtig zicht, niet te schatten. Via een kleine omweg vinden we binnen de 10 minuten ons hotel, echte luxe. We worden vriendelijk ontvangen en zoeken direct onze kamer op. Snel het belangrijkste uitpakken en een snelle hap kan er wel in. We lopen naar het Monastiraki-plein en vinden daar een taverna, waar we ok een pitta kunnen meenemen. We kopen er ons elk één en eten die op, vlakbij op een muurtje bij de andere jeugd. Dan terug naar het hotel, want we zijn al moe. We moeten eerst nog op ons gemak wat retsina drinken en dan kunnen we gaan slapen. Met direct volledig en duidelijk zicht op de Akropolis zitten we in de bar van het hotel. Op de vierde verdieping hebben ze een terras en we genieten van een liter retsina en zicht op de Akropolis, die 's nachts verlicht is. Je kan er je ogen bijna niet afhouden, zo mooi is het; zeker omdat het nu volle maan is. We babbelen nog over vanalles en nog wat en beseffen hoe goed we het hier hebben en hoe goed we het al gehad hebben en hoe goed we het nog gaan hebben. Tegen middernacht zijn we kapot en vallen als 2 blokken marmer van Knossos in slaap.

Woensdag 25 mei 2005: Athene: veel archeologische opgravingen

Onze eerste dag Athene. We staan niet te vroeg op, want we gaan pas om 9 uur ontbijten. We hebben maar een half uurtje voor het ontbijt, maar we doen toch alles op het gemak. Hier is het ontbijt niet echt Grieks, want we hebben de keuze tussen 2 soorten kaas, hesp en dan zijn er nog eitjes (paardenoog en omelet) met spek en worstjes. Dat is eens wat anders dan altijd marmelade en choco. Genieten dus. We hebben een perfect uitzicht op de Akropolis. Spijtig is dat die volledig in de steigers staat; het is precies een bouwwerf bij klaarlichte dag. Vandaag wordt het 'brokken'-dag. We bezoeken een heleboel monumenten van de oude Griekse en oude Romeinse geschiedenis. Een planning hebben we niet, we zullen wel zien waar we uitkomen in de loop van de dag. Echt op z'n Grieks dus. Onze eerste stop is de agora. Je stelt je bij een agora een plein voor, zonder meer, maar het blijkt wel wat meer te omhelzen dan alleen een soort van marktplein. We wandelen ermaartoe: alles hier in Athene is op wandelafstand van ons hotel. De man aan het kioskje raadt ons aan om een soort van combiticket te nemen. Dat kost 12 Euro per persoon, maar daar kunnen we bijna alles mee doen. Morgen de Akropolis en nu hebben we de keuze tussen de Griekse agora, de Rmeinse agora, de tempel van de Olympische Zeus, Kerameikos en de tempel van Dionyssos. Nu beginnen we eerst met de Griekse agora. Overheersend over de agora staat de tempel van Hephaistos. Dit is al een indrukwekkend bouwwerk. Metershoge pilaren en een stukje architectuur om U tegen te zeggen. Dan krijgen we de eerste bui over ons, dus schuilen en dan pas verder de agora verkennen. Heel impressionant zijn de beelden van de tempel van de giants. Een paar lage pilaren met grote beelden erop. Ook de afwateringskanalen zijn zichtbaar en enkele restanten van kleinere tempels. Van de stoa zijn enkel een aantal kleinere pilaren, die overblijven. Van de agora loopt een grote weg naar de Akropolis, maar die houden we tot morgen.

Nu bezoeken we nog het museum, dat zich hier bevindt. Vlakbij de stoa van Attalos, dat als bouwwerk compleet heropgericht is en nu dienst doet als museum. Ook hier potten en tekenen van de eerste democratie ter wereld. Er zijn hier de beroemde scherven van het ostracisme. Als de burgers wilden dat er iemand werd verbannen, moesten ze zijn naam op een potscherf schrijven. Hij die het meeste stemmen had, werd verbannen. Dan gaan we naar de volgende tussenstop. We worden een tweede keer geteisterd door een kleine regenbui. De tempel van de Olympische Zeus is het volgende monument. Midden in het stadsgewoel, vlakbij de boog van Hadrianus, waar we eerst passeren. De tempel van Zeus is wederom imposant. Het is soms ongelooflijk hoe ze dat in die oude tijden hebben kunnen oprichten. We pauzeren hier even om te zien wat we nog gaan doen. Eerst is het stadion aan de beurt en dan gaan we iets zoeken om te eten. Het stadion kan niet bezichtigd worden. Het is te zeggen; je kan er niet naast kijken, als je erlangsloopt, maar je mag er niet in. Hier hebben dus de eerste Olympische Spelen plaatsgevonden. Cool.

We stappen dwars dor het stadsgewoel via een park zo naar de Plaka, een hoop smalle straatjes en gaan op zoek naar een tof restaurantje. Dat denken we gevonden te hebben. We eten een greek salad en meat balls, lekker, maar de bediening is niet echt vriendelijk. We zijn iets anders gewoon van op Kreta. Wat kan je ook verwachten: in een grootstad als Athene. We betalen (16 Euro) en gaan nu naar de wachten kijken bij het graf van de onbekende soldaat. Een bende stomme toeristen gaat zich bij één van hen zetten om op de foto te staan. Wij doen dat niet, maken gewoon een foto zonder meer en gaan naar onze laatste halte voor vandaag: de Romeinse agora. Met het plannetje dat we hebben is het tamelijk goed te doen, je weg vinden door de straten van Athene. Ik had gedacht dat het moeilijker zou zijn. De Romeinse agora is van een ander kaliber dan de Griekse. Er staat een gebouw dat dienst doet als klokkentoren en tegelijk als de toegangspoort van de agora. Uit respect hebben ze die georiënteerd naar de Griekse agora. Er zijn ook restanten van een fontein en een hele hoop pilaren, die rechtstaan of nog maar half rechtstaan.

We zijn nu toch al een hele tijd aan het slenteren door de stad en we zijn er een beetje moe van geworden. We nemen dus de kaart ter hand en nemen de kortste weg terug naar het hotel om een dutje te doen. We rusten een beetje uit van iets voor 17 tot een uur of 18. Dan maken we ons klaar voor het avondmaal. We hebben een paar adressen opgezocht in de Trotter en in de andere gidsen die we bij ons hadden en we zoeken iets bij ons in de buurt. Bij de 'Mezedepolio Naxos' vinden we wat we zoeken. We bestellen een halve liter retsina, gezouten sardines, een salade van kool en wortelen met mayo, gebakken champignons en mosselen saganaki. We eten alles op met wat brood en het smaakt ons voortreffelijk. We hebben genoeg gegeten en ook niet het gevoel dat we te veel op hebben. Dat is goed, se. We kopen op de terugweg nog 2 flessen retsina en sigaren in een kioskje en we drinken nog iets op ons terras. We hebben op ons terras zelfs zijdelings zicht op de Akropolis. Het nadeel is wel dat het hotel langs een tamelijk drukke weg ligt, maar binnen met de deuren dicht hoor je er weinig tot niets van. Het is vandaag finale Champions League, dus we kijken naar de finale en gaan dan slapen. Morgen staan we vroeg op om toch als één der eersten de Akropolis te kunnen bezoeken.

Donderdag 26 mei 2005: Akropolis en alles op het gemakske

We staan reeds op om 7:00, maken ons direct klaar om te gaan ontbijten. We moeten zo vroeg op, omdat we vandaag de Akropolis gaan bezoeken. Als je daar te lang mee wacht, is het een doolhof van mensen en kun je er niet meer op je gemak van genieten. Wij dus tegen half acht, na het ontbijt, al naar de Akropolis. We stappen rond de oude agora, die we gisteren bezochten en klimmen dan steil omhoog naar de top van de berg. Er staat al een kleine rij wachtenden om binnen te gaan, maar we kunnen ze nog snel voorbijsteken. OK. Helemaal naar boven naar de Propylaën. Dat is de toegang voor het eigenlijke platform van de Akropolis zelf. Die staat in de steigers, dus we kunnen het eigenlijk niet goed zien, laat staan fotograferen. Dan verder naar het Erechteion en de beroemde Kariatidenhal. Het zijn niet meer de echte die hier staan, maar kopieën, maar dat doet niks af aan het feit dat het een indrukwekkend gebouw is. Het is wel een beetje een raar gebouw met veel hoeken en kanten. We wandelen errond en gaan dan naar het Parthenon. Dat staat pas volledig in de steigers. Ze zijn het al enkele jaren aan het restaureren en zullen het waarschijnlijk nog enkele jaren verderdoen. Het gaat maar traag vooruit, omdat alles moet bestudeerd worden of het wel goed gemaakt is. Plus de marmer, die gebruikt wordt, zijn wel stukken van enkele honderden kilo's. Allemaal machines en kranen zijn ervoor nodig om alles op de juiste plaats te krijgen. Als je ervoor gaat staan zie je inderdaad de rondingen van het grondplateau en de verschillen van de zuilen in grootte en dikte. Dat was nodig om de correcte indruk te wekken bij de bezoeker. Er is over het Parthenon al zoveel geschreven, dat we dit hier niet in een paar zinnen kunnen doen. Als je meer info wil, sla er dan wat vakliteratuur op na. In enkele woorden kan ik het wel samenvatten: bangelijk groot, prachtig, ondanks de vele ijzeren constructies en kranen. Er is inderdaad op dit moment weinig volk te zien, dus het is een goede beslissing geweest zo vroeg te komen. Goed, hé.

Helemaal op het verste eind van de Akropolis is een verhoog gemaakt, waar je een schitterend zicht hebt over heel de stad. We zien de agora met de tempel van Hephaistos en aan de andere kant de boog van Hadrianus met daarachter de tempel van de Olympische Zeus. Je moet je maar eens inbeelden hoe het zou geweest zijn in die tijd zonder allemaal de hedendaagse huizen erbij. Dan moet het serieus imposant geweest zijn. De volgende halte is het museum van de Akropolis zelf. Daar staan als belangrijkste pronkstuk de originele beelden van de vrouwen die de Kariatidenhal vormden. Er zijn ook veel stukken tentoongesteld van de fries van de Nike-temepel, maar het meerdendeel staat in Londen in het British Museum. Van de Nike-tempel zelf is hier niks meer te zien; die hebben ze volledig afgebroken en zijn ze nu aan het opbouwen. De plaats waar die stond, zijn we tegengekomen net voor de Propylaën, maar we konden alleen op postkaart zien hoe mooi die moet geweest zijn. Spijtig. Veel beelden en figuren staan hier ook nog wel van het Parthenon. Het is verrassend hoe erg gedetailleerd die gemaakt zijn, ook al stonden die ettelijke meters boven de grond. Zelfs verscheidene beelden, dieren zoals stieren en paarden, hebben zelfs nog de originele kleuren van in die tijd.

Dan komen we buiten en beseffen opnieuw dat het een goede keuze was om zo vroeg te gaan. Er zijn ondertussen al een 20-tal groepen opgedoken, dus het wordt ons een beetje te druk. Dan naar de eindhalte, naar de poort van Beulé. Dat was de toegangspoort van de Akropolis in de oude tijd. Nu gaan we langs daar naar beneden. We kijken nog even naar de machtige gebouwen boven op de Akropolis en dan willen we het Theater van Dionyssos bezoeken. Dat is echter niet open voor publiek vandaag, dus gaan we terug richting hotel. We hebben het theater wel even kunnen zien, als we de weg naar boven volgden richting top, dus we hebben het belangrijkste gezien. Vlakbij ons hotel is er een oude begraafplaats en dat is onze laatste halte voor in de voormiddag. Het kerkhof zelf stelt niet echt veel meer voor, maar het kleine museum erbij is wel de moeite. De resten die op de site te zien zijn, zijn niet meer dan brokken en af en toe kan je iets duidelijker een graf ontwaren. In het museum staan echter de grafstenen, die vroeger daar stonden en dat is wel de moeite. Er staat zelfs een volledige stier op een sokkel, die op een graf gestaan heeft. Ook hier zien we de ostraka, die we eerder op de agora zagen en veel potten, die met de doden werden meegegeven. Enkele grafstenen zijn zelfs enkele meters hoog met beelden erin van de personen of van de gezinnen, die daar begraven waren. Het is nu toch al bij al bijna 12:00 en we zijn al wat moe, dus we kappen ons een uurtje af. In het hotel worden we gewekt door een telefoon van de receptie. We moesten gisteren reserveren voor Koen en voor iemand anders. Dat hadden we gedaan, maar we hadden een kredietkaart nodig.

We hebben niks gehoord, dus we sturen nog een SMS naar ons mama om Patrik zijn nummer te vragen. Iets later krijgen we telefoon van ons Linda en kunnen we met de kaart van Patrik alles reserveren. We gaan terug de stad in en nemen iets later een kebab kip tot ons, een klein rond broodje rondgevouwen met kip, sla, tomaten en kool. Dat is lekker en niet echt duur om 's middags te eten. Dan nemen we de metro naar Victoria, 4 haltes verder dan Thission, waar we het dichtste bij zijn. We gaan bij Victoria zoeken waar en wanneer we de bus kunnen nemen naar Rafina morgen voor de boot naar Evia. Dat lukt goed, maar dan moeten we nog de snelste weg zoeken van de metrohalte naar de bushalte. Op een kwartier hebben we dat uitgedokterd en we moeten gewoon de juiste uitgang hebben uit het metrostation en dan 2 straten verder gaan. Alles geregeld voor morgen. Het laatste wat we hier in Athene nog gepland hadden was het Archeologisch museum; een museum met de grootste verzameling Hellenistische vondsten ter wereld. Take this 'British Museum'. We vinden het redelijk goed, maar we komen bij het museum aan 3 kwartier voor sluitingstijd. Ze hanteren hier nog de winteropeningsuren en het gaat dus toe om 15:00. 14 Euro betalen voor slechts 3 kwartier is ons echt wel wat veel.

Wij gaan dus terug naar Thission, want hier is het een drukte van jewelste. Getoeter hier, gerij daar. het stinkt hier naar uitlaatgassen, dus we nemen de metro terug en zetten ons met een Alfa-beer op een terras met zicht op de tempel van Hephaistos. Prachtig. Hier genieten we van het bier, de rust en hebben terug het vakantiegevoel, dat we in Mochlos hadden. Dan zoeken we een cadeau voor Linda en Patrik hun trouw overmorgen. We kopen 2 tassen van de Olympische Spelen met een tekening van de Griekse vlag met het logo van de spelen van 2004. Daarbij geven we hen een klein flesje ouzo, moet genoeg zijn. Dan nemen we in de Plaka nog een 'ouzo me meze' tot ons en dan is het terug tijd om ons klaar te maken en iets te gaan eten. We douchen ons (deze douche is de beste die we tot nu toe hadden, veel water, dat was iets dat in de andere hotels en pensions misschien een beetje te wensen overliet) en zijn weg naar hetzelfde restaurantje als gisteren. We gaan terug eten bij Naxos. Nu nemen we mix fish. Vijf verschillende soorten gemarineerde vis met ouzo. Garnalen, sprotjes, gerookte haring, sardines, octopus en zwaardvis. We genieten er 100 percent van en gaan dan terug naar het hotel. We nemen nog een flesje retsina en morgen vertrekken we naar Evia. Tegen middernacht slapen we.

Vrijdag 27 mei 2005: Athene en verplaatsing naar Evia

's Morgens staan we niet te vroeg op, ontbijten op ons gemakske en we zoeken een passend cadeau voor de trouw van ons mama en Patrik. We beslisten gisteren om de ouzo voor onszelf te houden en die was al leeg. We wandelen door de straat Adrianou in de Plaka en ook voor Betty en Maurits nemen we een kleine attentie mee Betty krijgt zoals elke keer een flesje gekruide olie en Maurits moet ouzo maar eens proberen. Als hij ooit naar Griekenland wil komen, moet hij toch ouzo kennen en lusten, hé. Dat is allemaal snel gedaan en dan gaan we terug naar het hotel om onze valies en rugzak in te pakken. Omdat we vanuit Kreta gevlogen zijn is er heel veel blijven zitten en binnen het half uur is alles eigenlijk terug ingepakt en zijn we klaar om naar de metro te gaan. We wachten niet langer en nemen van Thissio de metro naar Viktoria en daar stappen we de bus op naar Rafina. De bus vertrekt op tijd (11:15) en na een uur en een kwartier zijn we ter plaatse in de haven van Rafina.

Onze eerste handeling daar is 2 tickets kopen voor de boot naar Marmari op Evia. We hebben nog een dikke 2 uur eer de boot vertrekt, dus we zetten ons neer, drinken iets en bestellen een greek salad en fried peppers. In Rafina staan er veel viskraampjes en daar liggen volledige octopussen en andere dieren uit de zee uitgestald op ijs. Het ziet er allemaal goed uit. We hebben net ons eten gekregen en daar komt Winny met Frank aangestapt. Zij hadden deze morgen vroeg het vliegtuig genomen en waren via Athene naar Rafina gekomen. Zij vertellen vanalles over België, maar al snel wordt het ons te druk. Wij genieten 'siga siga' (op het gemakske in het Grieks) van onze ouzo en van het eten. Rond 14:00 komen de anderen toe: Pat, An, samen met Rita en een andere An. We nemen samen met onze gezessen plaats op de boot en varen naar Rafina. En wie staat ons daar op te wachten, ja hoor.

Patrik en Linda en Christine (een kennis van Patrik) en Vassilis (de eigenaar van het pension waar we logeren). Het is een keitof weerzien met ons mama en natuurlijk ook met Patrik. We nemen de bus van Marmari naar Karystos en iedereen wordt ingedeeld in hun eigen kamer. Wij moeten 2 minuten wachten. Op z'n Grieks wil dit zeggen een uurtje of zo. We trekken het ons niet aan, want wij leven al op z'n Grieks. Ah ja, na twee weken lukt het zelfs al niet om anders te leven. We drinken wat ouzo, want een mens moet altijd blijven drinken waar hij mee begonnen is. Het wordt silaan, rond een uur of half acht, toch al tijd om eens iets te gaan eten. Eef en ik hebben iets te veel op, dus wij blijven nog wat rusten. Eef slaapt een uur of 2 en Timo slaat aan de praat met Tatjana (Sofia na haar doop in Griekenland). Zij is een Oekraïense en spreekt nog Russisch. Dit is een buitenkansje voor Timo om nog een Russisch te spreken. Hij gaat af en toe eens kijken bij Eef en spreekt een uur of 2 Russisch. Dan komen de anderen terug, maar Eef en Timo hebben natuurlijk nog honger. Vassilis en Tatjana hadden gezegd dat we iets konden komen eten in het centrum, dus wij te voet met Linda, Patrik en Frank naar het centrum. We bestellen iets en kunnen het zonder probleem meenemen naar ons pensionnetje. We hebben sardienen met chorta en Timo spaghetti met grote stukken kalfsvlees. Dan blijven we nog iets drinken en tamelijk laat (voor ons doen) gaan we slapen, rond een uur of 1.

Zaterdag 28 mei 2005: Wandeling door Karystos en trouwfeest

We waren wel als laatste van de hele groep wakker, maar het was eigenlijk nog maar een uur of 10:00, dus echt lang hadden we niet gemaft. We ontbijten een beetje, veel is er niet, maar dat is dan ook op z'n Grieks en dat zijn we gewend. Er is eigenlijk helemaal niks gepland, we beginnen met een wandeling door het stadje. We lopen direct naar zee, slechts 100 meter van Vassilis en nemen dan de boulevard langs de haven, het is een mooi stadje Karystos met een toffe haven, een burcht en een heleboel terrasjes met zicht op het water. We wandelen van het water weg en lopen de stad door tot we opnieuw aan het water komen. Net buiten het centrum is een prachtig zandstrand, we lopen hier even rond. Wij zijn apart even weg: Eef, Linda en Timo, om een beetje uit de drukte van het vele volk te zijn en goed tot rust te kunnen komen, want we hadden toch even problemen met de drukte in Athene. Ondertussen is Patrik Koen en Iris gaan afhalen in Marmari; die kwamen vandaag pas toe.

We drinken in een bar langs het water een frappé. Het is wel een dure, maar echt de beste, die we al gedronken hebben. Wanneer we daar doorgaan is het toch al 14:00 en gaan we met de groep (15 man sterk nu) iets eten op een terras langs de haven. Nu kan je echt vanalles bestellen en van veel verschillende gerechten proeven tegelijk. Er zijn greek salads, octopus in rode wijnsaus, kalamari, tzatziki, taramasalata. Het is bangelijk lekker en kost eigenlijk niet zo veel. We drinken er ouzo en water bij. Daarna is het tijd om wat te tammen en dat doen we apart van de rest op het grote zandstrand, niet ver van Vassilis. We zitten er bijna helemaal alleen, enkel een paar Grieken en dat is het.

De rest was op een klein keienstrand gaan liggen, maar daar zaten te veel zeeëgels, dus daarom liggen wij apart. Zij gaan niet in zee, wij wel. We gaan een beetje snorkelen, wat rusten en compleet relaxed kunnen we tegen de avond terug naar Vassilis. We maken ons klaar. Eerst voor we op gang kunnen komen, hebben er een paar wat opdrachtjes opgesteld voor Patrik en Linda. Ze hebben eigenlijk geen echt vrijgezellenavond gehad, dat is dus nu. Daarna is er veel BBQ. Tegen 22:00 begint Vassilis met het bakken. Wij hebben allemaal al wat aperitief op en een paar borrelhapjes. Ik drink als enige ouzo met Rita en de rest kan wijn drinken, er is ongeveer een 20 liter gekocht gisteren, toen ze zonder ons zijn gaan eten. Het eten dat hij op tafel tovert is gewoonweg bangelijk. Het zijn de beste stukjes van een varken, goed gekruid met frietjes (dikke, maar lekkere) en heel veel tzatziki. Het is dikke ambiance met Griekse muziek, lekker eten en lekker drinken. Zo rond een uur of 1 's nachts geven de eersten het op, dan is het stelselmatig dat er mensen verdwijnen. Wij houden het samen met Tatjana en Vassilis het langste uit. Het is ondertussen al licht aan het worden, het is ook al bijna zes uur in de ochtend. Maar het is goed geweest en gaan dan maar slapen.

Zondag 29 mei 2005: Niks doen en genieten

Het is al bijna middag, wanneer we opstaan, niet echt laat eigenlijk, omdat we pas om 06:00 in ons bed lagen. Eef heeft nog ontzettend veel plezier, ze lacht met alles en iedereen, waarschijnlijk is ze nog een beetje zattekes. Er zijn geen echt wrakken te bespeuren wat verwonderlijk is, als je ziet wat er allemaal gedronken is. Samen met Christinneke en Patrik kaarten we een paar uur, terwijl ons Lindake een boek leest. Pat, An, Rita en Ann zijn weg met de Jeep en de anderen zijn naar het strand. Rond een uur of 14:00 gaan we met een beperkte groep iets eten: weer wat vanalles, deze keer ook met sardienes erbij. Lekker.

Daarna kopen we al ons ticket voor de boot morgen (eikes!) en bellen we de vluchtnummer door aan Betty. Dan is het tijd voor een siëstatje, we pitten tot een uur of half zes. We douchen ons, maken ons valies en rugzak terwijl ons Linda een tasje koffie drinkt met ons. We zeggen dat we vanavond niet mee gaan eten met de groep: we willen onze laatste avond op Evia met ons tweetjes doorbrengen. Tegen een uur of 20:00 gaan we dan ook eten (Timo eet eindelijk zijn lambchops - en het waren goede - Eef neemt gemista). Het smaakt weer ontzettend goed. We maken nog een laatste wandelingetje en gaan terug naar Vasilis. We blijven nog efkens op en net als we willen gaan slapen komt de rest ook toe. We zetten ons nog in de tuin voor een afscheidsdrink en gaan rond een uuf or 1 slapen. Morgen is het zeer vroeg dag.

Maandag 30 mei 2005: Terug naar huis

Om 05:00 staan we op om zeker tegen 5:30 te kunnen vertrekken. Mama en Patrik gebruiken de Jeep van Pat en An om ons weg te doen naar Marmari. Om kwart voor zes zijn we er en de boot ligt al klaar. We gaan voor de korte pijn en gaan direct de boot op. Daar eten we een sandwich en drinken we een koffietje. We gaan op het dek zitten en genieten van de zonsopgang. Prachtig. Om 07:00 zijn we in Rafina, hier moeten we een half uurtje wachten op een bus naar de luchthaven. De bus is redelijk op tijd en we arriveren op de luchthaven om 08:00. Nu moeten we nog vrij lang wachten; onze vlucht is pas om 13:30.

We lopen nog wat rond, socializen met een Hollander (è!) en tgen goed half tien kunnen we al inchecken. We vragen exitseats, maar hiervoor moeten we 15 Euro per persoon extra betalen. Not! De vlucht verloopt zonder problemen en tegen 14:00 (Belgische tijd) landen we op Zaventem. Het regent hier en het is 10° C. Dit is niet tof! Maurits staat ons al op te wachten en brengt ons veilig thuis, waar ons Cartouchke hééééééééééél blij is ons terug te zien en wij hem natuurlijk ook.

ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe