ScubaTimo
Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland
Website about scuba diving and traveling around the globe
Oostenrijk Lermoos bij Haus Eberle (Linda en Herbert)
Van 5 augustus tot 13 augustus 2020
Dinsdag 4 en woensdag 5 augustus 2020: Vertrek naar Lermoos
We beginnen eigenlijk maandag 3 augustus, want dat is onze eerste dag vakantie. Die zetten we al super in. Omi komt naar Bornem om te zorgen voor Arne terwijl wij een dagje sauna namen voor ons. Zalig weer natuurlijk. Ook bedankt aan Sarah en John van Sauna De Dijk in Dendermonde: we komen hier nu toch wel al enkele jaren en zijn bijna vriend aan huis ondertussen. Genieten van bubbelbad, sauna, zwembad en jacuzzi en natuurlijk het lekkere eten. Allemaal goed geregeld zeker in deze tijden van Corona. Even snel meegeven, maar niet te veel. Er heerst een pandemie van Covid-19, allemaal wel straf wat er allemaal gebeurt. Ineens moet iedereen 1.5 meter afstand houden en scholen worden gesloten, horeca gaat dicht, reizen worden geannuleerd. Allemaal echt straf. Dat is allemaal begonnen in december 2019 in China, is dan zeker begin maart voelbaar geworden in België en de rest van Europa. We waren bang dat onze reis deze keer ook niet kon doorgaan (zoals Portugal in de paasvakantie), maar de grenzen zijn niet meer gesloten de laatste weken. Ik herhaal; straf allemaal.
Maar zoals ik zei: niet te veel erover, misschien komt er tijdens een verslag nog wel iets, maar voor nu ca va wel. We willen nu vooral veilig zijn en ons amuseren en eens kunnen genieten van een leuke vakantie. We pakken in overdag terwijl Arne met Nona en Patje met de fiets naar de andere kant van de Schelde is, daar iets eten en speeltuin en dan terug naar huis. Ondertussen zijn wij thuis klaar met inpakken en alles ligt in de auto. We hebben zelf ook een beetje rust gehad en kunnen dan stilaan vertrekken. We rijden eerst naar Kathy en Roel en Robin en Loes en Omi, want hebben nog een DVD speler nodig, voor de auto of voor straks in Oostenrijk. Zij hadden die mee in de winter, maar door die corona-toestanden was die nog niet terug gekomen naar ons. Dus naar Hoegaarden, daar DVD ophalen, Arne even zijn stress laten varen, wij even bijpraten (op afstand) en dan via Luik naar de Jogglerweg 4, Lermoos in Oostenrijk. DVD in de koffer en dan ineens vraag ik: waar is Arne zijn valiesje? Daar zitten hier en daar wat belangrijke dingen in, dus wij moeten naar Bornem terug en dan gaan we via Antwerpen naar Tirol. We rijden geen 3 keer op dag over de E40. Even vloeken, serieus vloeken, maar ja. In plaats van sneller te vertrekken verliezen we anderhalf uur. Maakt niet megaveel uit, want het is 7 of 8 uur rijden, dus uurtje meer of minder.
Dus eerst terug naar huis om dan via de A12 naar Antwerpen te rijden en dan zo via de E313 richting Nederland, zo Duitsland binnen en dan nog een paar honderd kilometer door Duitsland om in Reutte Oostenrijk binnen te rijden. Net voorbij Houthalen-Helchteren tanken we even en dan neemt Evy het stuur over, want ondertussen ben ik al meer dan drie uur aan het rijden en dat wordt moeilijker. Evy rijdt een uur of 3 of zelfs langer, dus dan is het tegen middernacht terug aan mij. Ik neem nu ook voor een uur of 3 het stuur over en geef net voorbij Ulm op de A7 in de mist het stuur terug over. Van hier is het nog maar anderhalf uur bollen, dus cv wel. De mist maakt het moeilijk, maar al bij al komen we tegen 4 uur aan op ons appartement. Alé, het is niet echt van ons, maar ja, het voelt toch als thuis de zevende keer dat we hier komen.
We slapen nog een paar uur en tegen 8 uur is Arne wakker, wij ook, de buren ook en ik denk de mensen tot in Ehrwald ook. We blijven even lekker liggen en dan vindt Arne het genoeg en wij denken ook dat we eens moeten opstaan, de auto leeg maken en even dag gaan zeggen bij Linda en Herbert. We regelen alles, hadden van thuis al broodjes besteld en zelf beleg meegebracht voor de eerste dagen. Dan passeren we even bij onze gastheer en – vrouw en regelen handtekeningen en dergelijke, krijgen de Gästepass voor Z-Ticket en dan beginnen we al aan onze eerste wandeling van de dag en de vakantie. We nemen een rugzak en het heuptasje mee en wandelen naar beneden naar de kerk, dan naar Hubertushof en zo de weg langs het Moos naar Biberwier.
We wandelen langs het moos en niet erdoor. Het is al lekker warm om niet te zeggen heet, dus het is goed dat we eerst door het moeras gaan en niet pas deze middag terugkeren. Het is een makkelijk pad met zicht over de hele vlakte van Lermoos en Ehrwald met erachter de bergen en zeker de Zugspitze. Rondom het Moos is er overal berg en de meesten ervan hebben we toch al eens bezocht. Niet echt de top, maar toch al enkele flanken hebben we gezien. We genieten ervan en doen het rustigaan door de plassen, want de voorbije dagen heeft het goed geregend en vanaf morgen wordt het in België en hier een hittegolf. Zalig warm om dan in de bergen te gaan. Het voordeel is dan wel dat op de hoogtes het nog aangenaam is en niet te koud of te heet. Het kan op die hoogtes al best frisser zijn. Wij blijven in het Moos tot we na een half uurtje in Biberwier aankomen. We hebben echt al zalig genoten van de beweging en het zicht op de bergen. In Biberwier rusten we even aan het fonteintje, drinken iets, stappen dan even naar het centrum en moeten dan de Wachtersteig omhoog om zo terug uit te komen in de Jogglerweg. Het eerste stukje is echt wel steil, maar dat kennen we al van een paar jaar geleden. We wandelen omhoog, dan een haarspeldbocht naar links, iets verder terug naar rechts en zo komen we aan het wegje voor de kapel, maar die doen we niet, dus verder omhoog en zo langs het wegje van de Wachtersteig.
Het is zalig. Ik spot natuurlijk al eens een orchidee, ah ja, dat kon niet lang duren he. Arne spot een paddenstoel en ineens zien we in een holte onder een aantal wortels een poppetje staan. Een engeltje en een kabouter. Langs het pad staan er onder wortels en onder rotsen regelmatig zo’n figuurtjes. Echt leuk gedaan. Arne vindt het natuurlijk zalig om regelmatig eentje te vinden en hij ziet ze als eerste altijd, want hij wandelt ook eerst. De stilte, de natuur, het doet ons natuurlijk weer erg goed. Arne wandelt super mee, dus we kunnen al iets zwaardere wandelingen aanvatten deze vakantie. Hopelijk kunnen Evy en ik ook nog mee. Halverwege de Wachtersteig zien we een aantal voederhuisjes tussen twee bomen gekneld en dan stappen we verder. Na een drie kwartier totale wandeling komen we over een meer open stuk, daar zien we wel 6 of 7 parapenters naar benden komen. Echt mooi om zien. De beekjes en de kleine watervalletjes hier en in het bos zijn een streling voor het oog.
We herkennen zelfs bepaalde punten nog hier van onze vorige keer. Arne die denkt: amai dit is leuk, kunnen we dit morgen nog eens doen. Nu elk jaar een paar wandelingen doen die we al gedaan hebben OK, maar om nu twee keer dezelfde te doen per vakantie. Langs de andere kant we wandelen slechts een uur en een kwartier heen en terug, dus op zich nog niet zo erg. Ik had wel de Semmel in de rugzak gestoken en het water. Nu, het water is op, maar de Semmel eten we gewoon met een tas koffie in ons appartement. We zijn iets sneller terug dan we gedacht hadden, dus moeten we nog eens iets uitvinden. Arne heeft al snel een idee. Papa, wat denk je als we naar het ik-smijt-graag-steentjes-in-het-water-meer gaan? OK dan. We nemen de auto naar Ehrwald, dan de weg naar de Ehrwalder Almbahnen, even een Z-Ticket kopen voor 9 dagen. We nemen ook de 13de, de dag dat we naar huis moeten. De man die ons ticket verkoopt, checkt even dat we die dag ook moeten hebben, maar wij bevestigen dat dit het geval is. Wel tof dat hij dat doet.
We nemen de liften naar boven en stappen naar de Almsee, dat is het meertje waar Arne regelmatig eens steentjes in gooit. Regelmatig? Neen elke keer wanneer hij hier is, zalig! Het zicht is weer super, alleen is het er erg druk en we hebben even niet een veilig gevoel ivm corona hier in Tirolerhaus. We zullen morgen te ween komen dat dit op terrassen niet meer nodig is hier in Tirol of misschien zelfs in heel Oostenrijk. Even rustig worden en de drukte van de terrassen vermijden en dan naar beneden naar de Almsee. Hier kunnen we nog eens terugkomen voor een rustige wandeling, ze hebben hier voor de kinderen een nieuwe aangelegd. Vandaag doen we enkel gewoon rond de Almsee zelf en dan terug naar boven. Arne wou nog eens te voet naar beneden, maar we hebben geen rugzak met water en eten bij, dus dat doen we niet. We eten of drinken ook niets, maar gaan na de rondgang van de Almsee terug naar beneden, dan naar ons appartement om ons klaar te maken om te gaan eten bij Juchhof. We hebben al direct geluk, want Arne ziet in het naar beneden gaan al een hert staan, straf en dan hier nog. Tot nu toe hadden we enkel in Lermoos zelf een hertje gezien. Ik zet snel mijn zoomlens nog op en kan het dier nog in een perfecte positie fotograferen.
Even genieten van de zon in onze tuin en dan wanneer iedereen klaar is nemen we de auto naar het centrum. We hebben al voldoende kilometers vandaag (en gisteren met de auto) dat we niet te voet gaan. Daar iets drinken en iets eten. Om te starten een Super Mario (kinder spaghetti), een Zwiebelrostbraten en een Wiener schnitzel. Allemaal zoals we gewend zijn, erg lekker en relatief goedkoop. We hadden als aperitiefhapje wel lookbrood genomen. Na het eten naar huis en op tijd ons bed in, alle drie. Morgen een wandelingetje doen naar de Igelsee en misschien nog ergens naar doorsteken, maar dat zien we wel. Een eerste dag van een langverwachte en lang verdiende vakantie is al gedaan, maar genoten, dat hebben we zeker al.
Donderdag 6 augustus 2020: Igelsee en Hochfeldernalm
Vandaag was het plan om naar de Igelsee te gaan, eens ergens naartoe waar we nog niet geweest zijn. Naar het schijnt is het niet echt de moeite, maar met de regen van de laatste dagen zou dit wel eens het geval kunnen zijn. We staan op tegen acht uur, eten iets, maken eten en rugzak klaar om naar Ehrwald te rijden en tegen ongeveer 9 zitten we in de lift naar boven. We gaan tegen een goede snelheid naar boven zolang we in de lift zitten. Daarna gaat het iets trager. We stoppen even in Tirolerhaus, want we doen een kleine stop, dan nemen we de grote weg naar boven via Gasthof Alpenglühn om zo de weg naar de Seebensee te nemen. Daar trappen we de eerste meters op onze adem, want het is even echt steil. We wisten dit nog wel hoor, maar toch even aanpassen. Bij de eerste grote bocht met een prachtig zicht over de vlakte van de Ehrwalder Alm stoppen we even voor noodzakelijke foto’s en dan kunnen we met onze tweede adem nog een stukje naar boven, dan een stukje naar beneden en dan splitst het rechtdoor naar de Seebensee en Seebenalm en naar links naar de Igelsee. Het is een breed pad net zoals ervoor en wel wat fietsers en wandelaars, maar we zijn nog relatief vroeg, dus het gaat nog wel. We zijn een dikke dertig minuten onderweg en zien het meer(tje). Het gras voor, rond en in het meer is erg groen, zeker door de regens van de voorbije dagen, de koeien laten het zich welgevallen, want die eten, kauwen en herkauwen dat het een lieve lust is. Even genieten van het zicht. Dit meertje is totaal iets anders dan de anderen. Dat lijken soms door mensen gegraven meren, maar dit is echt natuurlijk, dat zie je duidelijk. Het is echt mega leuk om zoiets ook eens te zien.
We stappen verder, Arne eet iets, we gaan naar de Stempelstelle met de egel en dan wandelen we rond het meertje met de koeien op de voorgrond en dan keren we terug naar boven. Dezelfde weg naar boven, dan terug de splitsing naar rechts naar het bovenste deel van deze top en hier steken we door om uit te komen aan de Pestkapelle. Het is een veel leukere weg dan de brede, want hier wandel je tussen de rotsen en de boomwortels. Ineens komen we een huisje tegen echt in the middle of nowhere, zalig. Als we hier ooit eens zouden kunnen logeren, zou mega super zijn. We zitten natuurlijk mega goed bij Linda en Herbert, maar dit zou echt eens het summum zijn. Waarschijnlijk kunnen we dit niet betalen, maar zoals gezegd we zitten super goed bij Haus Eberle. Op een half uurtje genieten van de weg en de uitzichten en de natuur komen we aan bij de Pestkapelle. Hier is het terug erg warm, maar dat laten we niet aan ons hart komen. We stappen verder langs de Fahrweg tot we aan een weide komen. De bocht om naar links is direct richting Hochfeldernalm, maar hier willen we eerst even rusten. Het gras is nog een beetje vochtig, maar daar trekken we ons niet veel van aan. We eten onze Semmel en drinken wat water en dan kunnen we er weer tegen. Het laatste stuk is Arne ineens in zijn gat gebeten en loopt verder zonder omkijken, dus ik zet even een dikke vijf minuten een serieuze stap sneller en haal hem al snel in. Even een paar regels herhalen en alles terug OK.
We kunnen dan genieten van een drankje in de Hochfeldernalm en ook van het uitzicht over de bergen, de weiden en de rust. Even een landgenoot helpen: zij hadden geen cash bij zich, dus wij betalen en zij betalen ons met Payconiq. Welkom in 2020. Het is de derde keer dat we hier komen en vinden het nog steeds even super. De brede weg maakt het soms saai, maar daar hebben we nu een oplossing voor. Even een tussenweg zoals we nu gedaan hebben en dan wordt het een beetje gebroken. Maar dan kom je op de weide van de alm zelf en dan zie je het gebouw staan tussen de koeien en met de grijze rotsen van het gebergte ervoor en erachter, echt super zalig! Na ons bezoek met grote dank van de kerel die ons bediende om de rekening van de andere Belgen te regelen, keren we terug langs het steile stuk. We merken dat Arne soms niet echt comfortabel is op de losse stenen en keien, maar twijfelt om zijn voeten te zetten. Hij lijkt een beetje bang te zijn soms op echt steile stukken. Maar dat komt wel goed.
We gaan het steile stuk naar de Pestkapelle naar beneden en dan is het de gewone weg naar het Talstation. Dat is goed gas geven, want we zijn dit soort werk al gewend. De zichten van hierboven over de Ehrwalder Alm, Tiroler Haus en de rest zijn echt prachtig. Al zeven keer komen we hier genieten van dit schouwspel en we vinden het er niet minder om. We denken even na of we nog iets drinken hier, maar beslissen naar beneden te gaan en te gaan winkelen. We moeten zeker water, beleg en een paar andere dingen hebben, dus snel naar de Spar hier en dan terug naar huis. Daar alles uitladen en een plaatsje voor vinden en dan maken we ons klaar om te gaan eten bij Juchhof. Vandaag is het Dino Teller (worst), salade en grillteller en een Juchhofpfandl. Het is natuurlijk weer lekker en we zijn goed bediend. We rijden op tijd terug naar huis, kijken nog even TV en gaan dan slapen. Morgen een druk dagje, maar dat lezen jullie zo dadelijk wel.
Vrijdag 7 augustus 2020: Zauberwald – Gartnertalm – Wolfratshauserhütte – Brettlalm
Een krachttoer wordt het vandaag. Zoals steeds hebben we goed geslapen hier in de bergen en kunnen de dag leuk aanvangen. We maken alles klaar. Mijn klein zakje, een rugzak en een tweede rugzak met nog een extra fles water. Zo hebben we ongeveer 5 liter water mee en dat is nodig ook. We nemen vandaag geen auto, maar gaan voor de Lermoos Hüttentour Grubigstein: in de titel vind je al de aanwijzingen wat we gaan doen. We hebben ook een paar alternatieven, wanneer het te heet wordt of wanneer er iets misloopt of zo, maar laat ons hopen dat alles vlot verloopt. We zien wel wat er gebeurt onderweg. We vertrekken direct nadat alles in de rugzakken steekt en ons ontbijt een beetje gezakt is. We zijn dus om 9 weg, wat wel nodig is, want we hebben een uur of vijf te wandelen, waarschijnlijk met onze stops en dergelijke doen we er veel langer over, maar het blijft plezier natuurlijk he. We vatten direct de steile klim aan naar het begin van het Zauberwald, zeker hier zal het langer duren dan de planning, want er zijn hier een aantal dingen te zien voor de kinderen. Wij vinden het ook leuk soms hoor.
We beginnen in het huis van Moosle; daar kan Arne even verkennen en we vinden weer dat ze alles hier prachtig gemaakt hebben, echt zalig. De andere dingen die Arne vandaag doet tijdens dit stuk Zauberwald is Moosle zoeken en hij denkt zelfs dat hij een glimp van heeft kunnen opvangen. Bestaat die echt papa, want ik denk dat ik die gezien heb daarnet? Natuurlijk bestaan woudgeesten, Arne. En zo wandelen we verder. Een paar vragen beantwoorden met een rad dat een kleur aanwijst en natuurlijk weten we alle antwoorden al. Even muziek maken met de melkkannen en iets verderop is er een hamerwerkplaats op aandrijfkracht van het water. Ook dit is weer erg leuk. De koelte van het bos doet ons goed, want de zon is al goed aan het branden. Na het spel om dennenappels in emmers te gooien, merken we dit want het stuk tot aan de Stempelstelle is toch wat steiler en in de zon. We stoppen voor de stempel en om eens te drinken en dan kunnen we de 7 schatten nog zoeken tot we aan de heksenbezem komen. We hebben tot hier een uurtje gedaan. Arne vindt het super en vindt alles zonder veel problemen. Opeens zegt hij zelfs: papa, daar staat de ketel toch? En ja hoor iets verder zien we de ketel al staan. We wandelen de weg naar boven op het verste punt van het Zauberwald naar de Gartner Alm. Daar moeten we al zeker als eerste geraken.
De weg gaat tussen de weiden en we moeten een paar keer over een paar plassen springen om hierdoor te geraken. Voor Arne met zijn korte beentjes is dit de laatste keer moeilijk, want het zijn diepe en brede plassen. Maar hij doet het nog goed. Dan moeten we een beekje over, het is even uitkijken waar we onze voeten zetten, maar we gaan vlotjes erover. Dan bos in, bos uit, weide in en weide uit. We komen dan op de gewone Fahrweg naar de alm en die volgen we ongeveer een kwartier to misschien een half uurtje en dan hebben we de keuze, links steil omhoog of de Fahrweg blijven volgen. Arne mag kiezen en dus kiezen we de steile weg door de weide om iets verder in het bos terug te komen. Het stukje weide in de zon is echt mega heet en het bos biedt een beetje verkoeling. Super, alleen moet ik Arne over de draad zetten, want hij raakt er niet over. We zien niet vaak dat ze weiden met een schrikdraad afzetten, maar hier doen ze het toch. Lekker steil omhoog door het bos nu. Echt wel prachtig. Op de weg hadden we mooie zichten op Lermoos en de Zugspitze, hier genieten we van de verkoeling en de prachtige naaldbossen van de omgeving.
We stappen over wortels, rotsen, gaan even heel erg steil omhoog en dan bereiken we terug de Fahrweg. Nu is het een beetje saaier op deze ondergrond, maar het uitzicht op de bergen aan de overkant van Lermoos (Tuftlalm en dergelijke) is echt zalig. De licht-groene weiden met de kleine witte wandelende rotsen vinden we super. Wandelende rotsen? Of zouden dit schapen zijn? Maar dan is het niet echt saai, want dan draaien we de laatste bocht om en zien we de Gartnerwand al. Dus dan kan de alm niet ver meer zijn. Of toch, want de wand zie je echt al van ver. Op uiteindelijk iets minder dan twee uur zijn we bij de alm. Op het laatste stuk lijkt het of we naar beneden gaan, maar de app Strava vertelt ons toch dat het niet het geval was. We zien wel het wegje aan de andere kant van het beekje waar we vorige twee keer gestapt hebben. En dan zijn we er. We worden zoals de voorbije twee keer vriendelijk ontvangen en doen een praatje met de waard en een van de gasten hier. We drinken een biertje en een Tirola Kola, eten hier niet, want we hebben nog even tijd nodig om ergens te geraken, dus na ons drankje zetten we de tred er stevig in om van hier naar de Wolfratshauserhütte te gaan. Op iets meer dan een uur zouden we er moeten geraken.
We zijn serieus onder de indruk van de Gartnerwand dat ik om de tien stappen stop om eens naar boven te kijken. Neen, neen, het is niet omdat we op onze adem trappen het eerste steile stuk door de weide. Het is omdat we dit niet nog vaak gaan doen, dat we optimaal willen genieten van de wandeling. We zien achter ons ook nog een tijdje de alm, maar hebben geen idee waar we naartoe moeten. We vrezen dat we de kam over moeten, we weten alleen niet waar. Het betekent wel dat we nog 450 meter ongeveer moeten klimmen van de alm naar de hut. Ai, ai, dat gaat pijn doen. Arne heeft vier paarden gezien, dus we gaan even naar beneden naar de drinkplaats van de paarden en dan moeten we terug naar boven tussen de kleine struiken naar de 13. Dit is een aanduiding op een boom waar we het pad moeten volgen om toch een beetje schaduw te hebben om onze steile weg aan te vatten naar de hut. De alm, de paarden worden met elke stap kleiner en kleiner tot we ze bijna niet meer zien. Het doet ons goed hier in de schaduw te wandelen. De Gartnerwand is rechts van onze overal aanwezig en dit is waar we het voor wilden doen. Het zicht vanop een iets hoger punt op de wand. Zalig, super, onbeschrijflijk. De lijnen die moeder natuur hier in het berglandschap getrokken heeft, de groene alpenweiden aan de andere kant. Af en toe eens een boom, een wit puntje dat waarschijnlijk een schaap is dat ergens verdwaald is. Yes!
Het padje is hier op veel plaatsen kapot gelopen door koeien denken we, niet erg, maar dat maakt het wel moeilijker soms. En dan komt het laatste kwart van de alm naar de hut. Volgens de kaart zijn hier overal kleine piekjes op het pad, dus we weten dat we nog even steil omhoog moeten. En inderdaad, het is echt klimmen, zweten en puffen om hierdoor te geraken. Een reeks haarspeldbochtjes, dan even recht en dan opnieuw een reeks haarspeldbochten. Dan kijk ik nog even op SummitLynx, de app om virtueel in te checken bij de almen en de hutten. Volgens de kaart daar is het nog even verder en dan komen we effectief over de kam, maar eerst nog even geen hoogtevrees hebben. Het gaat hier echt megasteil naar beneden zonder enige bescherming van bomen of iets anders. Het padje loopt een beetje schuin, er zijn stenen weggespoeld door de regen en ze zijn nat omdat er nu ook nog water overloopt. Toch even goed opletten. We doen het alle drie echt mega goed. Maar dan krijgt Arne ineens even schrik. Langs de wand rechts hangt een touw en links is het een rechte afgrond met natte stenen op een schuin pad. Toch even goed opletten. Als we het twee keer zeggen, zal het wel lukken. Dan is het touw weg en gaan we nog even tussen de struiken en de boompjes. Dan is het omdraaien en nog een laatste blik op de Gartnerwand. Eens we even omhoog gaan en dan naar beneden links zien we terug het Moos en de Zugspitze. Van het ene prachtige uitzicht naar het andere.
We zien al snel het dak van de Wolfratshauserhütte en hier houden we even halt. We hebben wel Semmel mee die we belegd hadden, maar willen toch liever iets eten hier. We nemen een worst en een pasta met spek, drinken wat cola, bier en een water en genieten van het uitzicht. Het was toch even afzien, maar nu zijn we blij dat we hier geraakt zijn. Genieten van het prachtige zicht. We waren hier al een paar keer en dat is wel het belangrijkste dat we ons herinneren: het prachtige uitzicht. Genieten van het eten en dan kunnen we de terugweg aanvatten naar het Mittelstation. We hebben beslist dat we niet verder naar boven gaan vandaag, want het is allee nog maar een pad in de zon en in deze hitte zien we het niet zitten. Dus na het eten betalen we en dan nemen we de bosweg naar beneden naar het Mittelstation. Een uurtje naar beneden door stukken gras, het meeste door stukken bos, langs de Stempelstelle Dachslöcher, die weg is. We zien hier af en toe zichten op tegenoverliggende bergen en genieten, de rest van de tijd is het opletten tussen welke wortels je je voeten zet. Het gaat regelmatig steil naar beneden, maar dat weten we nog van een paar jaar geleden. Nog altijd even mooi, maar toch lastig.
Net voor we de laatste steile wand nog moeten doen even door het laatste stukje bos en daar zien we op de kant van een boom een spechtje tegen de schors kloppen, super! Zo komen we aan bij de blauwe liften naar de Grubigstein. Arne zou graag nog eens naar boven willen, dus dat doen we snel. Even naar boven, een foto vanaf het terras van de Grubighütte, dan terug naar beneden en stoppen onmiddellijk bij Juchhof. Ik ga snel de auto halen met Arne, doe thuis andere schoenen aan en dan met de auto terug naar Juchhof. Daar een kotelet, spaghetti en schnitzel eten en iets drinken. Het smaakt weer hoewel we deze namiddag al twee gerechten gedeeld hebben. Kotelet is een van de aanraders met spekbonen en gorgonzola en gebakken potatoe-wedges lekker. Dan naar huis met de auto en nog wat TV kijken, uitrusten en tegen elf ongeveer gaan slapen. Morgen een dagje wat rustiger.
Zaterdag 8 augustus 2020: Naturerlenbisweg Mitteregg
Na het wandelingetje van gisteren doen we het vandaag al de tweede dag op rij rustig aan. Grapje: na de krachttoer van gisteren hebben we gewoon even een rustige wandeling nodig om de spieren terug in vorm te krijgen voor de komende dagen, want er staat zeker nog een zware wandeling op het programma, hoewel we de kleine wandelingen ook moeilijker maken dan origineel gepland, maar dat is voor morgen. Vandaag staan we rustig op, Arne lijkt het een beetje beu te worden om de ontbijttafel klaar te zetten met de koffie al klaar wanneer wij opstaan. Hij is eerder gefixeerd op de tablet, dan op ontbijt. We eten iets, doen alles in de rugzak en kunnen dan eens gaan kijken bij Mitteregg. Het was ons afgeraden om later dan half negen nog naar de Eibsee te vertrekken, want dan zou het daar al mega druk zijn. Tja, liefje voor de Eibsee Runde zullen we nog eens moeten terugkomen. Zolang Evy die niet gedaan heeft, hebben we nog steeds een reden om eens terug te komen.
Vandaag naar het dorpje Mitteregg, maar eerst vlak voor de Fernpassstrasse tanken en dan doorrijden tot Bichlbach, zo verder naar Berwang, dan naar Rinnen en zo in het mini-dorpje Mitteregg plaats zoeken om te parkeren. Aan de ene kant van de weg staan nog maar een paar auto’s, dus er is nog niet veel volk hier. We parkeren, nemen alles mee en kunnen dan voorbij de verschillende vragen voor de kinderen (met een beetje hulp van de ouders) en voorbij de verschillende speeltoestellen voor de kinderen, soms ook voor de ouders. Eerst een kleine versie van de Jausenstation hier aan het begin van de wandeling en zo kunnen we dan verder wandelen. We zetten nog steeds Strava op want we willen onze kilometers blijven meten en zo proberen toch meer kilometer te blijven wandelen of fietsen. Eerst komen we een waterspel tegen, dan de kogelbaan. We hadden dit nog goed onthouden dat we twee Euro nodig hadden om zo een houten kogel te kunnen draaien. En elk jaar amuseren we ons daarmee. Steeds pret voor ouders en kinderen. Hier hangt ook een vraag om het letterwoord te kunnen vormen, maar al snel weet Arne ook dat het ‘Mitteregg’ is. Dan even glijbaan af, maar dat is wat heet, dus dan verder naar de volgende vraag en het volgende waterspel.
Hier kun je op verschillende manieren water door verschillende kanaaltjes laten stromen en ook dammen bouwen, echt wel leuk. Het is er wel druk. Drie Nederlandse kinderen, Arne en twee Duitse kindjes. Wanneer de drie Nederlandse naar het volgende gaan, is het al een stuk minder druk. We gebruiken deze keer de kogel die we eerder hadden gekocht voor de waterspelen hier. Een andere dimensie en ook mega leuk. Nu ook vragen 5 en 6 en dus ook de volgende twee letters. Dan een bowlingbaan, die hier twee jaar geleden ook was en dan weer iets nieuws. Hier hebben ze vijf houten planken opgehangen en daar zo nummers ingebrand en als je die in volgorde aanklopt met de hamer, dan is elke toon net iets hoger dan de andere. Leuk, zeker omdat de eerste keer die laatste twee er nog niet waren en dan duurde het stuk tot het einde iets te lang. Nu is er iets meer afleiding voor de kinderen, dus dat is beter. Op het bankje net voor het kruisbeeld drinken en eten we iets en dan nemen we dezelfde weg terug. We stoppen bij het waterspel en de kogelbaan nog eens en dan vertrekken we terug naar huis. We rusten een beetje uit op ons terras, schrijven een beetje en lezen wat en drinken ook een aperitiefje al.
Linda komt Arne even kidnappen om naar de speeltuin te gaan hierboven: die is ook nieuws sinds dit jaar en hij krijgt natuurlijk ook weer iets. Een bolletje ijs en dat vindt hij super. We hebben niet veel gezweet vandaag dus we spoelen ons snel even af en gaan dan te voet naar de speeltuin Moosles Klettergarten in het Lusspark. Op een kwartiertje zijn we er en Arne amuseert zich in de speeltuin met de klimpartijen, de wipplanken en dergelijke. Herbert en Linda komen even langs hier in het Lusspark, we doen een praatje terwijl Arne speelt. En natuurlijk gaat de tijd snel en is het al ineens kwart voor zes. We zetten dan maar de pas naar het Juchhof en daar eten we iets. Ik neem forel op de grill, Arne een spaghetti en Evy een Juchhofpfandl. Lekker wederom. We hebben de laatste dagen al vaker met de auto komen eten door de vele kilometers en veel hoogtemeters, maar vandaag doen we het stuk nog eens terug te voet. Leuk om direct de kilo’s die we gegeten hebben eraf te kunnen stappen. We zijn snel terug thuis, kijken nog even TV en gaan op tijd slapen. Het was weer een leuke dag, wel een erg rustige, maar niet minder leuk. En zoals steeds hier liggen we tegen tien uur of zo in bed.
Zondag 9 augustus 2020: Beverpad in Biberwier en Loisachquellen
We staan op vandaag en zien beneden in het Moos dat de vele schuurtjes bijna niet zichtbaar zijn. Er staat serieus veel mist, maar na het ontbijt trekt die al op. Amai, dat gaat snel vandaag. Tot nu toe is het weer al belachelijk goed geweest. In vele delen van Europa heerst er een hittegolf, zo ook in België, dus wij zitten hier boven de 1000 meter hoogte toch steeds iets beter dan daar. Veel stukken van de wandeling in de zon of steil omhoog of beiden zijn wel wat zwaarder in deze soms loden zon, maar we klagen niet. We doen het dan een stapje rustiger: Linda zegt dat we er zo ook wel komen. En vandaag is het dan weer een minder verre wandeling en ook zonder mega steile stukken. We gaan met de auto naar Biberwier en we parkeren onze auto bij de kerk en de Mini M (kleine supermarkt) en zoeken onze eerste aanwijzing om de wandeling Biberpfad te starten.
We lopen links van de kerk naar beneden en naar boven en dan even naar boven en zo komen we ons eerste infobord tegen. Het is nummer 2, oei, dan hebben we nummer 1 en startplaats gemist. Daar is een waterspeelplaats, laat ons die dan doen wanneer we terugkomen. We moeten toch terug onze auto hebben. We krijgen wat info over de Bergbau, maar Arne is niet echt geïnteresseerd, want hij is het heuveltje al af naar de volgende pijl. We stappen even langs een paar huizen, dan een smaller wegje op waar we een karretje zien dat vroeger in de mijnbouw is gebruikt. Het staat hier voor de kinderen, die kunnen het karretje beneden vullen en dan naar boven duwen. Ik denk dat het vroeger toch iets moeilijker was dan nu, maar Arne vindt het super. We wandelen nu naast de Loisach en die zorgt bij bord 4 voor de energie die nodig is om een bel te laten gaan en om een lamp te laten branden. Een klein rad in het riviertje wekt voldoende energie op voor deze dingen, ik denk zelfs met het water zoals het nu stroomt dat het nog meer zou kunnen doen.
We wandelen even van de kleine wegjes vandaag en komen in een druk stuk. Hier moeten we langs de Brabander Alm, het hotel MY Tirol en dan de parking over om zo de weg verder te zetten naar bord 5. Hier komen we vanalles te weten over de bevers zelf en over Castor de bever en de gouden munt. Als je alles te weten wil komen zelfs, moet je de wandeling hier in Biberwier eens komen doen en alles lezen. Nu gaan we een stuk van de normale route af en stappen we naar de Loisachquellen. We zijn aan de brug vlakbij het sportcentrum waar we normaal de auto parkeren, maar nu gaan we hier een stukje naar beneden, dan terug naar boven en zien direct dat de bevers hier inderdaad iets hebben gebouwd. Arne is compleet zot geworden: kijk papa een beverburcht! Yep, ze hebben hier goed werk gedaan en ook honderd meter verder staat er een tweede burcht. Het stuk waar Arne en ik twee jaar geleden nog te voet over konden staat nu volledig onder water en het water staat ongeveer dertig centimeter hoog. We stappen nog even verder en rusten even aan het brugje waar het zicht eigenlijk minder veranderd is ten opzichte van twee jaar geleden. We eten een broodje en drinken iets en stappen dan verder naar de stempel voor de Loisachquellen. De paal is ook door bevers afgeknaagd en precies nog niet eens zo lang geleden.
Nog even genieten van het prachtige natuurspektakel hier. Het riet groeit hier tussen de rotsen, de forelletjes hebben hier een perfecte speelplaats om groter te worden, echt zalig. In België moet je echt moeite doen om een stiltegebied te vinden, maar hier hoor je alleen de geluiden van de natuur, een kabbelend beekje, het rustgevende zwaaien van het riet, de ruisende bladeren van de bomen. Tja, dan moet ik niet vertellen dat we hier elke keer tot rust komen he. We zetten de stempel en keren dan op onze stappen terug via de twee dammen van de bevers. Stiltegebied wordt hier ook soms door mensen verstoord. Een koppel met twee kinderen trekken met een bolderkar en een hoop toestanden, zelfs een tent tot een plaatsje dat wat hoger ligt tussen de twee dammen. Als er nu maar een telefoonnummer stond op de borden, dan had ik de eigenaar hier iets kunnen laten weten en de natuur kunnen laten rusten, maar ik weet niet wat doen en de politie bellen vind ik er ook over. Wedden dat hier binnenkort borden staan met toegang verboden! Degoutant!
We stappen de weg terug tot de brug: eindelijk kan Arne een echo horen in de bergen. Hij hoort die wel onder de brug hier alleen, maar hij is er toch keiblij mee. Van hier volgen we even de gewone weg die we ook met de auto doen en dan ineens staat er een pijl tussen twee huizen. Super zalig: een klein wegje brengt ons naar de Dorfbach, een klein bergbeekje in de mensen hun achtertuin en zo over het beekje en dan is er een kleine rustplaats. Zalig kunnen we hier een beetje wiegen en hebben links en rechts van twee grote bomen een perfect zicht op de bergen. Waarschijnlijk staan die twee bomen op privé-eigendom en mogen die niet gekapt worden, want de anderen zijn wel gekapt. Zo stappen we verder naar nummers 8 en 9. Zeker 9 is interessant voor Arne, want hier krijgt hij van ons een munt van Castor de bever. Het kost wel vijf Euro wat toch relatief prijzig is, maar ach ja, voor de rest krijgt de sukkel nooit iets he. Alle opbrengsten gaan ook naar het onderhoud van het beverpad, dus het heeft nog een mooi doel natuurlijk.
We komen terug aan bij de kerk, zien ineens een alpaca passeren en weten even niet wat er gebeurt. Ik ben net een foto aan het nemen van een van de bergen, ik draai me terug om en zie een groot beest passeren. Ongelooflijk. Evy vraagt of ik er een foto van heb, maar neen, ik was veel te verrast om te reageren. De alpaca is ook direct terug verdwenen tussen de straten van Biberwier. Toch een rare ontmoeting hoor. Nu zien we ook op een groot grasveld naast de kerk de borden met nummer 1 en ook een plaatsje waar je met water kan spelen. Elke wandeling hier is toch met wat water en echt wel zalig voor de kinderen als het weer het toelaat. We overleggen even wat we nog doen vandaag en beslissen dan even naar boven te gaan naar de Grubighütte en de Brettlalm. Arne wil de stempels hier nog zetten, dus dan moeten we even de lift in. In het naar boven gaan, zie ik ineens twee hoenderachtige dingen de weg naar de Wolfratshauserhütte oversteken. Morgen zal Herbert bevestigen dat ik gelijk had met te denken dat het patrijzen zijn. Even genieten van het uitzicht van helemaal boven, stempel zetten, een paar paragliders in het oog houden en na een twintig minuten nemen we de lift terug naar beneden. We stoppen ook in de Brettlalm om iets te drinken en natuurlijk ook een ijsje voor Arne. Stempel zetten en na een half uurtje terug naar beneden. We stonden helemaal als eerste aan de liften, dus echt niet ver meer en dan de auto terug naar huis en ons klaarmaken om te gaan eten bij Juchhof.
Het is al zondag, dus we hebben niet mega veel tijd meer om nog verschillende dingen te eten; ook omdat we morgen bij Linda en Herbert moeten gaan eten. Ze laten ondanks corona en de noodzaak voor afstand toch onze Leberkäse-avond graag doorgaan. Maar vandaag een salade met kalkoen, een grote schnitzel en een Pinoccio-Teller (een kinderschnitzel). Dan naar huis terug en lekker op tijd ons bedje in. Slaap lekker. We kunnen nog een paar dagen genieten met morgen nog een lange wandeling op de planning, maar daar kan je zo dadelijk meer over lezen.
Maandag 10 augustus 2020: Drei Seenwanderung: Weissensee – Blindsee – Mittersee
Vandaag staat een van de langste wandelingen op het programma. Net zoals de dag van de Gartner Alm en Wolfratshauserhütte zouden we rond de 10 kilometer moeten eindigen vandaag. Dat is allemaal de bedoeling, uiteindelijk zullen we iets minder dan tien kilometer uitkomen. En dat is vooral omdat we onze eigen weg gezocht hebben. Maar eerst ontbijten, alles klaarmaken in de rugzakken. Deze keer moeten er ook handdoeken mee en snorkelgerief. Wanneer ik niet ga duiken in de Blindsee, dan toch op zijn minst snorkelen. Op de een of andere manier had ik niet veel moed om mijn duikgerief mee te sleuren voor misschien een duikje. Het jaar 2021 zal misschien anders zijn. Voor vandaag geven we onze bestelling door aan Herbert voor de broodjes morgen, doen nog een praatje en wij rijden verder naar de Weissensee. Hier vertrekt volgens alle aanwijzingen en routes die we vonden de Drei Seen Wanderung. Ik heb gisteren de route gedownload en kan nu perfect volgen op de app van Bergfex waar we zijn en waar we heen moeten.
We vertrekken eerst van de parking naar de Weissensee zelf, daar zetten we de stempel en wandelen we langs deze oever van het meer. We zijn nog nooit verder gegaan hier dan de Stempelstelle, maar nu kunnen we het meer perfect bekijken langs deze kant ook. Aan de overkant loopt de grote weg en daar is geen pad, dus we kunnen het alleen van hieruit zien. We zien de kleine eilandjes en genieten van het uitzicht op de bossen, bergen en het meer. De kleur is wel speciaal, niet mega helder blauw, maar een groene mistachtige schijn op het water. We wandelen verder en wanneer we het meer verlaten begint de weg hier te stijgen. We beginnen op 1090 aan de Weissensee zelf en dan klimmen we al snel naar 1180 meter hoogte. En net nu ik de wandeling heb en een goede app om alles te volgen vergeet ik af te slaan om de fietsweg te verlaten en iets hoger nog te gaan, zonder fietsers. Er komen er niet erg veel, dus ik vind het niet erg dat we deze nemen. We komen terug aan de grote weg A179 en komen net uit waar we anders naar de Blindsee rijden met de auto. De voorbije keren was er nog veel plaats toen ik ging duiken, maar nu staat het licht al op rood, dus er is geen plaats meer. Wij gaan te voet verder, dus voor ons maakt het niet uit.
We verlaten de drukke weg terug en gaan verder omhoog en daarna dalen we terug richting dezelfde drukke weg. Hier hebben we de mogelijkheid om naar de Zugspitzblick te gaan en daar naar beneden of hier de weg oversteken, direct afdalen naar de Blindsee en zo helemaal rond wandelen. Herbert had ook al gezegd dat dit stuk interessanter was. We zijn een beetje verbaasd om toch wel wat afval te zien hier. Een schande wat sommige mensen hier achterlaten. We doen de afdaling tussen de varens, de kleine struiken en iets verder terug tussen de bomen en dan komen we op een kleine wegje met rode bollen die links helemaal rond de Blindsee gaat. Echt super zalig het zicht dat we hier ineens hebben. Wow! Het blauwe van het water, het grijze van de rotsen, het groene van de bossen, allemaal een zalige combinatie van kleuren en vormen. Ook hier zien we weer de kleine wilde orchideetjes, super mooi. Zelfs Arne heeft hier al oog voor. Zo wandelen we een beetje omhoog en omlaag langs de linkeroever van de Blindsee en doen dan een korte stop. We eten al een koekje en drinken water, want het is weer erg heet. We eten nog een paar druifjes en kunnen er dan weer tegen.
Dan stappen we verder en genieten nog steeds van de prachtige omgeving en kijken regelmatig ook eens waar we kunnen zwemmen. We komen links een wegje tegen waar we de pijlen zien naar de Zugspitzblick en daar blijven we even de Blindsee-oever volgen. Hier rijden ook keiveel fietsers naar boven en beneden. Amai, zijn wij blij dat we niet verder gegaan zijn. Het zou toch wat storend zijn geweest met al die fietsers, nu hebben we een veel rustigere wandeling gehad. We zitten nu al over de helft van het stuk Blindsee en ook al over de helft van de totale wandeling, dus we kunnen even rusten en iets eten. Hier zitten wel veel mensen, maar we vinden nog een plaatsje om een half uurtje of een uurtje te vertoeven. De Blindsee is zalig, hopelijk kunnen ze dit hier zo houden, want overal ligt toch wel wat afval. Wij eten onze pistoletjes op en Arne en ik gaan dan ook even zwemmen. Het zicht is zalig, niet zoals bij het duiken, maar je ziet hier ook kleine visjes en ook takken in het water liggen en hangen. Het duurt een beetje eer Arne ook de visjes gezien heeft, vooral omdat het niet zo kleurrijke zijn als zijn vorige snorkelplaats. We zijn afgekoeld, hebben even kunnen genieten en wandelen dan verder. Nu komen we aan de kant van de rotsen en ook waar we normaal duiken. Hier liggen de grote bomen en stronken onder water, maar van boven water zien we het niet.
Op een kwartier zijn we aan de Stempelstelle van de Blindsee. Ik wist dat die hier was, maar na het duiken zijn we steeds teruggekeerd omdat het weer niet zo goed was. De Blindsee in de zon is mooier, alleen die verdomde toeristen he. Na de stempel moeten we naar boven van de 1110 meter van het meer naar de top hier op 1170 en dan terug een stuk naar beneden naar de Mittersee. Het gaat even heel erg steil omhoog en dan terug steil naar beneden. Het stuk naar de Mittersee hebben we een aantal jaar (in 2015) al eens gedaan, maar toen zijn we niet naar de Blindsee verder gegaan, want we waren al te moe. Nu doen we dit omgekeerd en komen in de vlakte. Hier staat een schuur, vele kleine hokjes. We dachten toen dat het voor de bijen was, maar er is niets te zien dat daarop wijst. Ik denk dat het voederplaatsen zijn voor wild en deze avond zal Herbert dit ook bevestigen. Dus geen bijen zoals we vijf jaar geleden dachten. De weg blijft relatief plat en een kwartiertje onderweg zien we de Mittersee al.
Die is ook heel erg mooi en veel rustiger dan de Blindsee en bijvoorbeeld ook de Heiterwangersee. Iets later komen we bij de stempel, die we snel in ons boekje zetten en dan zetten we terug een stevige pas erin naar de Weissensee. Vanaf de Mittersee is het nog even de weg over en onder, nog eens omhoog en omlaag, maar echt ver is het niet meer. Tussen de Mittersee en de Weissensee ligt er nog een mini stukje water en blijkbaar heeft dat ook een naam: Biberwier. Zo zijn we ongeveer 4.5 uur onderweg geweest voor een afstand van 9.14 kilometer, maar alles bij elkaar op 2.5 uur zonder onze pauzes om te eten en te zwemmen, dus nog niet eens zo slecht in de bergen. Thuisgekomen zetten we ons even buiten en genieten van het goede weer, dan maken we ons klaar voor onze Leberkäse-avond bij onze gastheer en gastvrouw. We drinken het aperitief buiten en dan komen er te veel wespen, beslissen Linda en Herbert om naar binnen te gaan. De frietjes zijn klaar wanneer we binnen komen en de Leberkäse ook. Gewoon met wat salade, komkommer, tomaten en we laten het ons mega goed smaken. We praten een beetje over België, corona (bweikes) en andere dingen, zoals verhuizen naar Oostenrijk (als we ooit de Lotto winnen). We drinken een beetje, spelen het wormenspel en krijgen dan nog een dessert: apfelstrudel met ijs. Daarna nog een spelletje tegen de kraai en dan is het tijd om ook deze dag weer af te sluiten. Het is al best laat en iedereen is moe aan het worden. Thuis Arne in bed en wij nog even TV en ook niet te laat gaan we ook ons bed in.
Dinsdag 11 augustus 2020: Zugspitzi – Wasserfall rundweg en Almseerunde
Het zware werk is na gisteren stilaan over. We hebben nog een paar dingen op de planning staan en twee daarvan zullen we vandaag afwerken. De ene hebben we in het verleden al enkele keren gedaan en de tweede is nieuw, want de Almseerunde is er pas van dit jaar. We hadden op Facebook en het internet al bepaalde dingen gezien en het schijnt een korte wandeling te zijn, maar wel leuk. Eerst starten we aan de liften beneden met de Wasserfall Rundweg. Zugspitzi hebben we al een paar keer gedaan en de laatste jaren elke keer. Het begint aan de Brentalm, daar zetten we nog een stempel en zo wandelen we naar het begin. We kennen onze weg al goed, weten dat we een kaartje kunnen nemen aan het begin en dan wandelen naar het eerste waterspelletje. Daar zoekt Arne het eerste cijfer en hij weet nog goed waar hij het moet vinden. Ik help een koppel, want die waren hier al geweest, maar hadden nu blijkbaar moeite om de 5 te vinden. Van hier gaat het verder naar boven richting het riviertje, daar even een kijkje nemen en we zoeken naar een ander cijfer op een rots. De wandeling gaat goed en we genieten ervan, hoewel het al de zoveelste keer is dat we hier zijn. Op een andere rots moeten we een woord zoeken en eronder een jaartal. Van dat jaartal hebben we het vierde cijfer nodig: 1928. Een blonde jongen kan het niet zo goed lezen, dus Arne helpt hem even. Iets verder de bocht naar rechts en dan op een ton die als rustplaats dient, ook even zoeken naar het volgende cijfer. Binnen in de ton vinden we het.
Zo gaat het door het bos naar het mooiste uitzicht met de Seebenwasserfall hier. Ze hebben hier een mooi kader gemaakt om er foto’s van te maken. We genieten van de grote waterval die nu ook met de regen van de voorbije dagen groter is dan anders. Alé, van voor we hier toekwamen dan toch, want we hebben tot nu toe mega goed weer gehad. Dus de waterval is goed gevuld en zo stappen we verder naar boven. Onder verschillende soorten bomen stonden vorig jaar de ligstoelen net voor het uitzichtpunt. Nu hebben ze die aan de andere kant van de weg gezet en het cijfer ergens anders op de stoel gevezen. Even een kleine omweg dan voor de stempel en dan terug naar beneden. Een bord met de geluiden van de wind, het water, een hert en een klein vogeltje. Super! Het is niet omdat we deze wandeling al bijna van buiten kennen dat we niet eens iets anders ontdekken of dat we er niet van genieten, want het is hier nog steeds mega prachtig. We vinden vlakbij een andere soort orchidee en kijken er nog steeds met volle bewondering naar. Nu gaat de weg naar beneden nadat we op het bankje bij de geluiden nog een cijfer vonden.
Dan gaan we terug het woud in en bij de beeltenis van de woudgeest moet Arne die blonde kerel weer helpen. Tja, als je dit al gedaan hebt, is het makkelijk natuurlijk. Na het bos is het terug een open vlakte met zicht op de verschillende hoge toppen van de bergen. Bovenaan staat ook een pijl met de namen van die toppen en wij gaan naar beneden en zoeken de 6 aan een grote barak onderaan de helling. We gaan kijken of alle oplossingen correct zijn en dat doen we met de ketting die de bovenste contouren van de Zugspitze voorstelt. Natuurlijk alles goed van de eerste keer. Van hier gaat de weg terug via de vier schatten uit de bergen met voor elke schat een stempel. Dan gaat de weg terug naar het waterspel en dan gaan wij naar de liften en stappen naar de Ehrwalder Alm. Ook een traditie elk jaar is hier ’s middags iets eten en dus ook dit jaar. We weten zelfs dat we dit niet op woensdag moeten plannen, want dan is het hun sluitingsdag. We bestellen een Tiroler Brettl, een goulash soep, een noedelsoep en bestellen nog iets om te drinken. Na het eten wandelen we naar beneden naar de Almsee en daar start de Almseerunde. Aan de linkerzijde van het meertje moeten we naar beneden en het gaat steil. Niet erg, maar we weten dat we dit straks nog naar boven moeten ook.
Alles start hier met een brede weg en dan gaat de weg het bos is. Daar zien we een aantal figuren uit hout en die staan op kleine stronkjes. Zo zien we een eend, een uil, eekhoorn en nog veel andere dieren, maar ook een edelweiss, een dennenboom en andere. Dan komen we een brug tegen over water langs de rechterkant, een rad aan de linkerkant en in het midden een brede stroom waar je met een vlot over kan. Arne zet zichzelf over zonder problemen, maar ik moet even water in mijn schoenen laten lopen, ik denk niet dat dit voor volwassenen gemaakt is. Hier hebben ze ook een kasteeltje gebouwd en dat zorgt natuurlijk voor leuke avonturen voor de kinderen. Echt wel leuk dat ze dit gedaan hebben. We komen iets verder het bos uit op de weg tussen dal- en bergstation van de Almbahn. Hier is nog een speeltuin in de vorm van een pistenbully. Zalig om dit te zien en ook leuk om te spelen. Ik moet even mee vooraan zitten en luisteren naar de muziek die Arne heeft opgezet. Depeche Mode: Arne heeft goede smaak.
Hierna terug naar boven, iets drinken op Tiroler Haus terwijl Arne hier even kan spelen. Dan nemen we de auto terug naar huis, maken ons klaar om te gaan eten en dat doen we ook tegen ongeveer zes uur. We eten zoals elke dag hier tot nu toe buiten: ik neem Tiroler Leber, Arne een Spongebob (hamburger) en Evy vraagt een grillteller met de saus van de Grubigplatte en rijst in plaats van frietjes. Super genieten weer. Arne speelt wat in de speeltuin en na het eten nog een ijsje en dan tegen iets voor acht terug naar huis. Nog even TV kijken, Arne in bed steken, zelf nog even TV kjken en dan gaan slapen.
Morgen al onze laatste volledig dag se. Time flies! Too fast!
Woensdag 12 augustus 2020: Moos – Panoramaweg Ehrwald Lermoos
We doen vandaag nog eens een wandeling die we eerder nog nooit gedaan hadden. We willen eens de Panoramaweg doen Lermoos Ehrwald en het Moos tussen Lermoos en Ehrwald, maar we beslisten gisteren al om die in omgekeerde volgorde te doen. In de namiddag zal het te heet zijn in het Moos om terug te komen van Ehrwald, dus we vertrekken ’s morgens al naar de kerk zo naar beneden en dan het Moos in. Het eerste deel is wel wat lastig, want het zit hier dit jaar vol dazen, lastige beesten. Maar we zijn blij dat we Ehrwald, de bergen, Lermoos en het Moos zelf ook eens van hier kunnen bekijken. Het is een drietal kilometer door het Moos om aan het begin van de Panoramaweg aan te komen. Hier is ook het begin van het dorp Ehrwald en de weg naar Garmisch is hier ook. Het was de hele tijd plat in het Moos, alleen rond ons zien we de bergen. Aan alle kanten staat er wel een hoge top waar we nu naar kunnen kijken. Het is prachtig. De kleine schuurtjes breken het beeld een beetje en dat allemaal met de Zugspitze op de achtergrond is echt mega super. Onze thuishaven Lermoos ziet er van hieruit ook heel erg tof uit. De witte huizen met bruine daken en de witte kerk met erachter de naaldbossen en de Grubigstein. We merken dat we het niet echt op foto kunnen vastleggen, want dit is elke keer opnieuw overweldigend, zelfs de zevende keer.
We komen op ongeveer drie kwartier en iets meer dan drie kilometer aan bij de brug over de Loisach die we al even aan het volgen waren door het Moos. We steken over aan het benzinestation op het zebrapad, want dit is een mega druk kruispunt en keren dan terug naar de brug, steken daar nog eens de straat over en wandelen naar boven. Na een honderd meter verandert de asfaltweg in een kiezelweg en zo wandelen we toch wel steil naar boven. We rusten even bij de eerste mogelijkheid en drinken wat water, want het is weer lekker heet. We nemen ook snel een koekje om wat energie op te nemen zodat we verder kunnen. Op 600 meter stijgen we bijna honderd meter, dus niet echt plat. We weten dit nu allemaal omdat we de Dodentocht Covid19 Challenge hebben gedaan met de Strava-app en nu blijven we die gebruiken. Leuke weetjes nu erbij voor ons en voor de lezers van de site. Onder ons rijdt de trein en die horen we toch een paar keer passeren tijdens onze wandeling. Op het bovenste stuk hebben we een prachtig zicht op het Moos en de Sonnenspitze en we genieten ervan. We zien dat er hier ook een weg leidt naar de Tuftlalm, maar dat doen we niet. We zien boven op de top wel af en toe het uitzicht platform. Dat is misschien voor volgend jaar opnieuw.
We wandelen op het wegje en het is hier super mooi en rustig. We nemen een korte pauze om iets te eten en te drinken met zicht op Lermoos en het Moos. We hadden net de stempel gezet. Dat kastje hing op een mooie plaats vlakbij een brugje, maar het rook daar wat naar mest dat de boeren net gedropt hadden, dus we wandelen een beetje verder om op dit bankje met prachtig zicht te genieten en te rusten. Iets verder nog een tien minuten en daar staat dan de stempel van de Panoramaweg Lermoos, dus we zitten aan 21 stempels straks. Toppie. Alleen die van Dachslöcher hebben we niet net als een aantal jaar geleden. Toen was die stempel uitgedroogd, maar nu was die gewoon weg. We doen de rest van de weg richting Lermoos en zien een mega grote vlinder in ijzer op een dak staan. We vermoeden dat die net geplaatst is, want de kraan staat er ook nog. Wel een leuk initiatief en prachtig zicht vanop het pad. De laatste steile daling naar beneden en we komen toe waar we vorig jaar naar beneden kwamen van de Tuftlalm. Zalig om dit te weten. Van hier gaat het naar de liften.
We nemen de roze liften naar het Mittelstation en verder de blauwe naar de Grubighütte. Linda werkt vandaag in de hut en ze had ons aangeraden om de Kaiserschmarrn daar eens te proberen: zeker die met Buttermilch zou echt kei-lekker moeten zijn. Eerst drinken halen binnen met Arne (en ons masker op) en tegelijkertijd die Kaiserschmarrn bestellen. Linda bezorgt ons een biertje, cola en regelt het eten. Ze werkt aan de kassa en doet dat natuurlijk heel erg goed. Het is blijkbaar erg druk, want we moeten een half uur wachten, maar het is zeker het wachten waard. Ze zijn echt mega lekker hier en veel lichter dan die van de Gartner Alm vorig jaar. Die zijn veel voller van smaak, ook mega lekker, maar na een hapje of twee heb je al genoeg en van deze kan je toch iets meer eten. Het wordt donker hierboven en wanneer de zon weg is, wordt het ook frisser. We waren een beetje bezweet, maar nu met een windje en de zon weg krijgen we het bijna koud. Dan maar terug naar beneden na een uurtje hier geweest te zijn.
Liften naar beneden tot het Mittelstation en we zien dat de helling hier afgesloten is. Ze waren aan de Dachslöcher bomen aan het kappen en we vermoeden dat de Engelbert Jägersteig daardoor afgesloten is. Die hebben we aan aantal dagen geleden nog gedaan wanneer we terugkwamen van de Wolfratshauserhütte. We hebben nog een halve dag tijd, dus we doen nog snel de wandeling naar beneden tot aan ons appartement via het Forscherpfad. Tegen het einde van de dag zullen we weer tien kilometer gedaan hebben. We stoppen op hetzelfde plaatsje waar we elk jaar al een foto hebben gemaakt, in de eerste afdaling tussen de alm en het waterbekken. Ook daar is een biotoop aangelegd voor verschillende waterdieren en nu zien we vooral een libelle en een klein kikkertje, toch leuk om hier nog eens te stoppen. We stappen naar beneden tot waar Arne kan eens kan springen en merken dat hij even ver springt als een konijn, +/- meter en met een klein beetje vals spelen zelfs zo ver als een berggeit. Ook het volgende doet Arne heel erg graag: de stempel zetten deze keer doe ik, want Arne loopt direct het pad hier met verschillende soorten ondergrond. Echt weer heel erg leuk. Na een vijf minuutjes vertrekken we hier terug en wandelen verder naar beneden, stoppen niet bij de waterspelletjes. Ten eerste omdat er bijna geen water is en ten tweede omdat het donker wordt. Elke keer wanneer we deze wandeling doen, is er wel iets met het weer. We moesten al gaan schuilen in het verleden, zijn al bijna verzopen tijdens deze wandeling: elke keer iets.
We geraken op deze manier OK beneden, nog even lastig met het laatste stukje naar beneden ter hoogte van het begin van het Zauberwald en dan zijn we op minder dan een uur bij ons appartement. We schrikken even wanneer we een hondje alleen aan de fontein bij het kappelletje zien toekomen, maar iets later komt zijn baasje toch langs. Net wanneer we binnen zijn, begint het te regenen en erg hard te regenen. We zien over het Moos, recht voor onze neus een regenboog. Het is een speciaal zicht dat we de regenboog precies onder ons zien, maar dat kan gebeuren in de bergen natuurlijk. Hij staat er een kwartiertje en dan gaan we verder met relaxen op ons appartement. We douchen ons, relaxen nog wat meer, schrijven wat aan het verslag en kunnen dan gaan eten in het Juchhof. Daar is het vandaag spare ribs voor Arne en voor mij en voor Evy een Zwiebelrostbraten. We genieten van het eten en drinken en komen morgen zeker nog eens terug voor ons laatste avondmaal hier in Oostenrijk. Thuis nog even DVD en TV kijken en wederom op tijd ons bed in.
Donderdag 13 augustus 2020: Inpakken, nog even naar de Grubighütte en vertrekken
We staan rustig op, hebben eigenlijk niet echt plannen vandaag, behalve dan inpakken en nog even de liften gebruiken. We eten zoals steeds iets, bespreken dan hoe we het het beste allemaal regelen en we beginnen eigenlijk met gewoon de liften te nemen naar boven naar de Grubighütte en daar nog eens te genieten van het uitzicht. Arne ziet ook deze keer het snowboard dat hier opgehangen is aan een boom ter nagedachtenis van een ongeval. Vorig jaar hebben we geprobeerd het hem te tonen, maar dat was niet gelukt. Gisteren lukte het wel en vandaag heeft hij het zelf gezien. Dit is eigenlijk in de laatste rij boven voor Stempelstelle Windig Eck aan de linkerkant van de liften in het naar boven gaan. Het is hierboven niet echt mega goed weer, dus we denken dat we hier ook niet mega lang gaan blijven. Samen met de andere hutten en almen hier in de buurt hebben we een prachtig uitzicht. Hier over de vallei met vooraan Lermoos, dan het Moos een dan Ehrwald. Echt elke keer wanneer we hier zijn merken we dat het zicht prachtig is. Je raakt er gewoon niet op uitgekeken. Samen met het zicht op de Gartnerwand vanuit de alm en vanuit de Tuftlalm over de vallei is dit echt wel de top drie. Hoewel de Wolfratshauserhütte ook een schitterend uitzicht heeft over de vallei.
Arne doet hier een paar van de spelletjes en dan gaan wij twee eens achter de hut zelf kijken. Van hieruit zie je de Gartnerwand nog helemaal anders dan de vorige keren, ook best impressionant. De top is van hier een uur heen en terug en de Gartnerwand is drie uur. Er staat ook een bordje dat je zeker moet zijn van je tred en dat je geen hoogtevrees mag hebben. Ook ervaring met alpine klimmen is aangewezen, dus misschien toch niet voor volgend jaar proberen. Ook omdat Arne het hier precies niet echt goed ziet zitten wanneer wij even wat verder gaan en de bocht nogal dicht tegen de afgrond ligt. Misschien toch nog een paar jaar wachten. Toch genieten van het zicht van de wand, de vallei en we zien in de diepte zelfs de Wolfratshauserhütte liggen, zalig! Nog even een laatste blik op de vallei en de hut en dan naar beneden. We drinken iets in de Brettlalm, Arne krijgt een ijsje en een Kinder surprise mee en kan nog even spelen in de speeltuin. Linda is net naar boven getrokken, want zij is weer van dienst in de hut boven. Wij genieten van onze laatste minuten hier en gaan dan terug naar beneden. Daar gaan Evy en Arne even naar de winkel voor souvenirs, ik ga de VIP passen halen en dan gaan we naar het toeristen bureau.
We laten onze huttenpassen nakijken, onze VIP passen invullen en we kopen elke medaille een keer en vragen naar de knuffel van het arendsjong Horsti. Die is niet meer in Lermoos of Ehrwald, maar de dame belt ook eens naar Berwang. Daar hebben ze er nog een paar, dus ik zet Evy thuis af, Arne en ik rijden naar Berwang, kopen daar twee knuffels en keren dan terug naar Lermoos, nog snel even een aantal dingen kopen in de Spar hier om mee te nemen naar huis en dan terug naar het appartement. Wanneer wij daar terug aankomen zijn beide koffers al ingepakt. Hier en daar nog een paar kleine dingen en nog een aantal kleine rugzakjes die moeten ingepakt worden, maar dat is allemaal snel gedaan. De afwas nog even doen, hier en daar opruimen en dan is het vooral niks meer doen. Ik ga nog een beetje rusten, tegen vijf uur alles in de auto zetten, spijtig genoeg is het weer aan het regenen, net op dit moment, maar het moet er allemaal in. Dan gaan we naar Linda en Herbert en betalen we de broodjes en het appartement en praten nog een beetje over de vakantie, politiek, corona en andere dingen. Om iets voor zes nemen we afscheid en rijden gepakt en gezakt naar Juchhof voor ons laatste avondmaal hier. Wij drie hadden nog een kleine attentie gekregen van Linda en Herbert (voetbalschrift, flesje ontsmettingsmiddel voor in een handtas en een flesje schnaps). Jullie mogen zelf uitzoeken wat voor wie was 😉.
In het Juchhof eten we spaghetti, schnitzel en Zweibelrostbraten, drinken er een biertje bij en we krijgen ook nog een Hausbrand (letterlijk van het huis ook). We betalen, praten nog even met Paul over dit jaar en volgend jaar. We weten nu dat hij uit het Oosten van Slowakije komt en dat hij hier al twintig jaar werkt. Amai, dat is een hele tijd. Tegen half acht is het tijd om hier te vertrekken. Evy rijdt bijna drie uur, ik rijd erna ook bijna drie uur en de rest doet Evy zelf. De eerste keer stoppen we om stuur te wisselen en te tanken, de tweede keer omdat het toch zwaar wordt voor mij en dan rijdt Evy helemaal verder naar huis. Om half vier zijn we thuis en het zit er weer op. Acht uurtjes rijden op iets van een 830 kilometer, niet slecht. We slapen nog een beetje en genieten dan nog van een dag verlof en het weekend. Vanaf maandag is het terug werken, maar we zijn blij dat we eens op vakantie zijn kunnen gaan.