2016 Oostenrijk

Oostenrijk Lermoos bij Haus Eberle (Linda en Herbert)

Van 30 juli tot 8 augustus 2016

Klik hier voor de foto's van deze vakantie

Oostenrijk, Lermoos

Lermoos is een gemeente in het district Reutte in de Oostenrijkse deelstaat Tirol. De verschillende dorpsdelen zijn Gries, Untergarten en Obergarten. Lermoos ligt op het kruispunt tussen de Lechtaler Alpen, Ammergauer Alpen en het Wettersteingebergte. Het ligt in het door de Loisach doorstroomde Lermooser Moos, een voormalig moerasgebied. Het hoogste punt van het dorp is de Grubigstein, een berg van 2223 meter hoog.

Het dorp is een van de oudste in de Außerfern. Reeds in 1020 werd het officieel vermeld. Vanwege de ligging langs de weg over de Fernpas had het een economisch belangrijke positie in de omgeving. Na de bouw van betere wegen over de Arlberg verloor Lermoos deze positie langzamerhand. Na de Tweede Wereldoorlog begon echter het toerisme belangrijk te worden en Lermoos groeide uit tot de grootste toeristengemeente van de hele Außerfern.

Lermoos maakt thans deel uit van de Zugspitz Arena, een uitgestrekt skigebied. Een groot deel van de toeristen die in totaal een half miljoen overnachtingen in Lermoos doorbrengen komt echter ook om te wandelen in de zomer. De in 1984 geopende Lermooser Tunnel heeft ervoor gezorgd dat het doorgangsverkeer over de Fernpas niet langer door het dorp trekt. Lermoos heeft een station langs de Außerfernspoorlijn.

Zaterdag 30 juli 2016: Vertrek

Zaterdag winkelen, inpakken, laatste dingen voorzien om te kunnen vertrekken, auto inladen mét duikgerief deze keer. Ik heb al afgesproken met Dieter dat ik hem bel eens we daar zijn, dat zal allicht voor maandag zijn, want morgen mischien iets te vermoeid door de lange rit. We eten nog eens pasta, net als gisteren bij Omi wanneer we Zoë gingen halen. Ja inderdaad, ze mag terug mee en dat vindt ze super. Wij dus laatste avondmaal thuis, dan nog even chillen en tegen zeven uur, na een beetje opruimen thuis, nemen we de auto richting Oostenrijk. Tegen 19 uur zijn we weg en zetten onze GPS naar Jogglerweg 4, Lermoos. De GPS zal deze keer heel raar doen, maar dat komt later. We volgen richting Brussel, dan richting Luik en zo via een paar kleine wegjes van de E25 naar de E42 omdat er daar een hoop wegenwerken zijn. Tja, da’s de eerste keer dat de auto-GPS raar doet. Een uurtje verder over de Duitse grens is Arne nog steeds wakker en denken we dat we nu beter al het stuur wisselen. We stoppen even om een kleinigheidje te drinken en te eten en dan neemt Evy het stuur over en ik zet me achteraan om te proberen te slapen. Net voor Saarbrücken stuurt de GPS ons weer de A1 af om iets te proberen vermijden, maar de weg die aangeraden wordt is afgesloten, dus terug gewoon de A1 op naar Saarbrücken.

Dan rijden we constant via kleinere wegen, niet echt autostrade, maar je kan er wel goed doorrijden. Af en toe is er een snelheidsbeperking en die volgt Evy, maar het vlot goed. Ik had eerst 2.5 uur gereden, dan Evy ook bijna drie uur en dan zijn we al op de A8 in de buurt van Stuttgart. Hier wordt het ook erg druk, want dit is echt een knooppunt waar veel auto’s komen voor de luchthaven en dergelijke, echt een druk punt. Het laatste stuk is ook nog bijna drie uur rijden via Ulm over de Duits-Oostenrijkse grens en dan zo via de kleinere wegjes naar Lermoos. Die laatste drie uur rijd ik opnieuw en dat gaat wederom heel vlot: Een paar stukjes goed doorgereden en het allerlaatste stuk is nog het meest vermoeiende, want hier is het bochtig en druk, want je kan hier bijna nergens vooorbijsteken en er rijdt een caravan voor ons. Maar we komen goed aan tegen kwart over drie, echt wel goed doorgereden dus. Op een dikke acht uur hier over veel kleine wegjes en veel wegenwerken zoals steeds in Duitsland.

We nemen de belangrijkste dingen uit de auto en gaan dan proberen nog even te slapen. Het is ondertussen al even zondag, maar we slapen nog een paar uur zodat we de dag toch een beetje deftig kunnen doorkomen.

Zondag 31 juli 2016: Uitrusten en Moospad

Na een korte nachtrust voor ons en een iets langere voor Zoë en Arne staan we op in het verre Ootenrijk. We kijken even buiten en zien vooral wolken, mist en regen. Oei, dat ziet er niet zo goed uit. We wisten dat het weer niet mega goed ging zijn, maar zo fris en bewolkt hadden we niet verwacht. We zullen er het beste van maken en genieten al van het ontbijt. We hebben zelf beleg nog meegebracht en Linda en Herbert zijn al broodjes gaan halen en wij kunnen onze eerste lekkere croissants and keizer pistoletjes eten, hmm lekker. En wat zijn we dan eigenlijk van plan? Eigenlijk nog geen of weinig idee daarover. Het duurt even voor iedereen in de keuken is en het duurt nog langer eer iedereen gedoucht is en klaar om de wereld van Lermoos in te trekken. Vorig jaar hebben we het pad niet helemaal kunnen doen omdat Cartouche niet goed meer meekon. Nu stappen we naar de kerk, vandaar het pad zoeken naar het Moos en daar doen we een korte tour rond om terug uit te komen bij de kerk en bij restaurant Hubertushof. We genieten van het zicht van de vlakte met de Zugspitze erachter, af en toe de zon die door de wolken komt. Het begint even te regenen, maar niet genoeg voor een regenboog. Arne ziet het niet echt zitten, alleen de plassen trekken zijn aandacht. Ja, lap zijn schoenen, kousen en broek zijn al nat. Nog geen tien minuten weg en Arne is al zo vuil als iets. Maar hij amuseert zich wel precies.

Een klein probleempje bij dit amuseren, vooral voor ons dan: zijn oren staan op zijn gat en daar is zijn broek al nat. Op een bepaald moment is het hard tegen hard: hij in de plassen en wij verder wandelen. Het pad rechtdoor dat we tot nu toe gevolgd hebben, is ongeveer honderd meter lang en hij is achtergebleven in de helft ongeveer. En dan is zijn focus even veranderd van de plassen naar ons en komt hij toch volle bak achter ons gelopen. Even testen wie er het koppigste is. Hij doet erg goed zijn best, maar tegen mama en papa kan hij niet op. We doen de wandeling rustig, want Cartouche heeft niet veel zin en Arne al evenmin. Even rusten op een bankje en dan terug het pad op. Daarna kijken we nog even naar de bergen en ook Arne begint een beetje braver te zijn, ongelooflijk hoe hij het al uitgehangen heeft vandaag. We doen de volledige (korte tour) van het Moos en kijken naar het groene gras, de houten schuurtjes die hier verspreid staan. Veel zwaluwen vliegen hier rond en dat vind ik natuurlijk super. De wandeling duurt normaal niet echt lang, maar wij doen er door koppigheid een ietsje langer over dan gepland. Tegen iets na de middag keren we dan via de kerk en het Hubertushof (snel reserveren) naar ons appartement. Daar eten we iets, Arne gaat slapen en ik ook, want ik heb nu niet veel zin om überhaupt iets te doen. Terwijl ik een beetje slaap inhaal, spelen Evy en Zoë een spel (Rummikub en Yahtzee Hebbes). Tegen vier uur is Arne wakker en echt weer ambetant wakker. Als dit een heel verlof zo gaat zijn, djeezes zenne.

Soit, als hij op restaurant straks maar braaf is. Maar eerst even dag gaan zeggen bij Herbert en Linda. En daar wederom een spel spelen: Obstgarten en Da ist der Wurm drin. Arne vindt het super om met de kleuren en de stukken fruit samen met Linda en Zoë tegen de raaf te spelen. En dan wint hij omdat zijn “Wurm” zich als eerste bovenuit de mesthoop steekt. We babbelen nog een beetje over onze plannen en dan is het bijna half zeven en we hebben rond dit uur gereserveerd. Op restaurant is Arne niet zo flink, maar dat zal hopelijk wel veranderen eens we morgen zijn. We eten forel en natuurlijk schnitzel en chicken nuggets met frietjes. Ondertussen hebben de grijze wolken plaatsgemaakt voor megazwarte en het is beginnen gieten tot en met. Na het eten vermindert het een beetje en dan nemen we ook alles bij elkaar en keren we terug naar huis. Arne gaat snel zijn bedje in, wij kijken nog wat TV Vlaanderen en tegen elf uur gaan wij ook ons bed in.

Maandag 1 augustus 2016: Met de trein naar Duitsland Garmisch Partenkirchen

Vandaag hebben we nog niet veel gepland, maar we hadden gisteren gezegd tegen Arne dat wij met de trein naar GAP zouden rijden, als hij braaf was. Hij was inderdaad tamelijk braaf, maar we maken ons iets te traag klaar om nog veel te doen voor we vertrekken. Een ontbijtje met beleg en Semmel en het is al bijna tien uur eer we klaar zijn om te vertrekken. Met de auto zouden we de trein al niet meer halen, dus we doen het rustigaan en nemen de wandelwagen mee, dan kan Arne ook een beetje rusten indien nodig. Cartouche is ook mee, dus we zijn klaar om onderweg Lermoos en daarna Garmisch onveilig te maken. We krijgen te horen dat de trein een vijf minuten vertraging heeft, natuurlijk heeft de trein vertraging. Waarom zou dit ergens anders anders zijn dan in België? We kunnen de trein op, maar kunnen spijtig genoeg niet samenzitten. Arne trekt er zich weinig van aan, want die is onder de indruk van de trein op zich. Via Ehrwald komen we op een half uurtje aan in Garmisch Partenkirchen. We nemen de straat recht tegenover het station en van hier beginnen we te wandelen. We weten niet of het juist is of niet, maar al snel blijkt dat het niet echt de goede richting is.

In de buurt van het Rathaus vinden we een kaart, dus we keren onze kar en stappen naar iets meer links dan we begonnen zijn. We volgen een makkelijk pad langs een kleine snelstromende beek en komen zo toch uit in het centrum meer specifiek in de voetgangerszone. We zien onderweg een paar eendjes en daar moeten we stoppen zodat Arne kan kijken en het is toch iets leuker om hier te wandelen dan langs een grote boulevard. We komen echt aan het begin uit van de voetgangerszone van Garmisch. Omdat we relatief laat vertrokken zijn in Lermoos is het nu stilaan al etenstijd. We nemen niet veel (salade, baguette en quiche), maar doen het wel rustigaan. Even denken we dat we moeten verkassen naar binnen, want het begint een beetje te druppelen. Gelukkig blijft het daarbij, dus we blijven op het terras zitten bij Pavillon vlakbij het Kurpark. Een half uurtje later gaan we nog eens een kijkje nemen in de straten vlakbij, vooral Evy en Zoë dan. Een half uur later komen ze de H&M buiten met slechts een paar stukken kledij en deze keer alleen voor Evy, straf allemaal. We hebben de keuze, nog even verder de stad in of anders terugkeren naar het station. Omdat Arne het beu is in Garmisch, keren we terug naar het station om de trein van 15:04 te nemen naar Lermoos terug.

We zijn er vlakbij, dus zetten ons voor het stationsgebouw nog even aan een fontein om wat tot rust te komen en een kwartier voor tijd gaan we kijken aan welk spoor de trein vertrekt. We zijn dus goed op tijd, zeker wanneer we zien dat de volgende trein eigenlijk pas die van vier uur is. Que? Ja, inderdaad, we hebben niet goed gekeken, want deze trein rijdt alleen op zaterdag. Dus toch nog een uur langer wachten. We wandelen even langs de achterkant het station uit en kijken daar even rond ons naar de natuur en de bekende schans van Garmisch. Arne is zelf met Cartouche aan het wandelen en wij vinden het allemaal OK. Beide entertainen ze ons nog zodat de tijd nog relatief snel voorbij gaat. We gaan in het stationsbuffet nog iets halen om te drinken en dan stappen we rustig naar perron vier. Eerst naar beneden met de lift, dan terug naar boven en toch even checken bij de vriendelijkste conducteur ter wereld of deze trein stopt in Lermoos. Er stond foute info op de borden en om zekerheid te hebben ging ik het eens vragen. Ik kreeg me daar een antwoord. Allé soit. Wij dus de trein op, maar we konden niet meer bij elkaar zitten en moesten op een bepaald moment zelfs plaats maken voor fietsen. Al bij al viel het nog mee en Arne vond het leuk. Hij vond het super tot Ehrwald en dan had hij het gezien. Tja.

We denken er ook aan dat we nog langs de Spar moeten, dus ik met Arne in de buggy en Cartouche aan de leiband naar huis. Daar een bakje halen voor de boodschappen, Cartouhe afzetten dat die wat kan rusten en dan wij terug met de auto naar beneden. Arne en ik nog even mee binnen om het laatste te regelen en dan nemen we direct de auto om te gaan eten bij Juchhof. Altijd lekker traditioneel eten en waarschijnlijk ook deze keer. We nemen een portie fishsticks met aardappelen voor Arne, zelf eet ik Zwiebelrostbraten met pasta, Evy een steak met geroosterde groentjes en Zoë cordon bleu. Het smaakt inderdaad weer goed en precies heeft Arne zich een beetje herpakt, want hij is weer flink. Na het eten is het weer een beetje omgeslagen in de positieve zin, want de zon komt erdoor en Arne kan nog even in de speeltuin buiten zich amuseren. Er zijn nog andere kindjes aan het spelen en tegen zeven uur moeten die hun bed in. Wij gaan nog even verder want we moeten van Arne allemaal van de glijbaan gegaan zijn. Dat doen we dan ook met plezier.

Met de auto terug naar huis en dan nog Paw Patrol kijken op de DVD, Arne melkje drinken en dan slapen. Wij kunnen nog even TV kijken en sturen Zoë op tijd haar bed in, want morgen moeten we iets sneller op de been zijn dan vandaag. Dan zouden we aan de lift van de Brettlalm zo rond 10 uur moeten kunnen vertrekken. Dus zeker op tijd op, dat zien we dan morgen wel. Even nog opblijven met TV en dan ons bed ook in.

Dinsdag 2 augustus 2016: Wolfratshauserhütte en Grubighütte naar boven

Verrassend genoeg is iedereen op tijd wakker en we kunnen dan nog snel ontbijten, alles inpakken om de dag door te komen. Het weer ziet er niet schitterend uit, maar ook niet mega zonnig. Dat heeft natuurlijk ook zijn voordelen, want als het regent, is het niet aangenaam en als het te warm is ook niet en nu zal het ergens tussen de twee worden. Zalig dus. We nemen vooral water mee en de rugzak om Arne eventueel op mijn rug te nemen. Eeen paar koekjes toestanden voor onderweg en dan kunnen we al snel vertrekken. Om half tien staan we al aan de lift beneden bij het Juchhof, we kopen voor de komende dagen een Z Ticket, dat komt meestal toch goedkoper uit dan elke keer een lift apart te betalen. We hebben het even berekend en het zal ongeveer hetzelfde zijn, dus betalen we het ticket voor de luxe, niet elke keer aanschuiven en gewoon met het Z ticket door de controle en hup naar boven of beneden. Even zeker zijn dat niemand nog een stop moet doen en dan zijn we naar boven naar het Mittelstation Brettlalm en van hier gaat het verder te voet naar boven naar de hut van Linda. Alé, de hut waar Linda vaak helpt, de Wolfsrathauserhütte.

Even de stempel van de Brettlalm zoeken en dan zijn we weg. En wie komt er hier nu nog net naar boven? Linda natuurlijk. Die neemt de lift naar helemaal boven waar wij deze namiddag naar beneden zullen gaan. Arne vindt de lift (karretjes) super en ziet de wandeling helemaal zitten. Hopelijk zien wij het ook helemaal zitten. Arne dus de rugzak in en direct het eerste stuk omhoog aanvatten. De eerste meters voorbij het station zijn nog OK, maar dan gaat het snel heel steil. Een stenige weg, erg breed, maar ongelooflijk steil, even al direct op onze adem trappen. Dan gaat het even een beetje beter door de bossen, daar zien we al direct twee soorten orchideeën, echt super! De weg slingert zich omhoog tussen de bomen, de wortels en de stenen. Na het stukje bos stappen we rustig over een alpenweide en daarna rusten we even om een stukje te drinken. We zien een bankje en dat is dan het ideale moment om te stoppen. We genieten van het zicht op de bergen en het dal, echt leuk om eens de wandeling andersom te doen en niet via de grote weg naar beneden zoals de voorbije tweee jaar. Nu doen we het dus naar boven. Keiveel bloemen, mega veel bomen, veel prachtige uitzichten, echt wel een super idee van mijn liefje om dit eens te doen. Sommige stukken zijn echt ook zwaar, maar op veel plaatsen vergeet je de inspanningen en geniet je gewoon van de natuur en alles rondom jou.

Arne wil ook even een stukje wandelen, maar na vijf minuten ziet hij het al niet meer zitten. Slechte timing, want het was heel steil tussen de wortels van de bomen. We zetten Arne dus terug in de rugzak en stappen op ons gemak verder. Het volgende stuk is even door de bossen en daar vinden we een stempel, maar die is volledig uitgedroogd. We zijn er wel geweest hoor bij de Dachslöcher! Van hier is het nog een klein uurtje naar boven en dat gaat echt wel vlot. De weiden, de bossen, de rotsen en wortels wisselen elkaar af en oh ja, af en toe heb je adembenemende vergezichten op de bergen voor ons en ook op de Zugspitze en dan zeg ik: misschien moeten we hier nog eens terugkomen. Drie jaar na elkaar al en dat was genoeg gewweest had ik gezegd, maar ja. Als je dit dan weer meemaakt en ziet … Vanaf een half uurtje voor we er zijn, zien we de hut, anderen zullen die misschien al vroeger zien. Van daar gaat het nog even steil, maar het is te doen. En Arne neemt de stokken van papa en gaat zelf het laatste stuk naar boven. Als je moet kiezen om zelf te stappen of in een rugzak vast te zitten. Wanneer we de laatste meters aangevat hebben tot de hut staan 2 paparazzi klaar om foto’s te nemen van ons en dan nog eens een groepsfoto van ons en eentje met Linda erbij. Goed geregeld.

We eten hier iets, lekkere pasta en drinken iets. We zijn hier ongeveer rond de tijd dat we hadden willen halen, zodat we tijd genoeg hadden om tot boven te stappen. Twaalf uur hier, dus een uur en drie kwartier van het Mittelstation tot hier is niet zo slecht, zeker voor niet geoefende wandelaars zoals wij. We genieten van het uitzicht, want dat blijft hier toch super hoor. Het eten is hier super, de bediening is echt zalig en tja het uitzicht blijft hier super, zelfs de derde keer dat we hier komen. We eten alles met veel smaak op en na een dik uur zetten we er stilaan terug de pas in. Nog snel even betalen, naar de koeien gaan kijken en de paardjes en dan nemen we afscheid van Linda en Bettina. We zijn hier maar anderhalf uur geweest, maar vonden het weer ongelooflijk super! Van hier de berg terug op, Arne in de rugzak en dan het smalle pad naar boven. Dit is hetzelfde stuk als we de vorige jaren hebben gedaan, maar nu eens in de andere richting. Het gaat goed en we kijken eens de bocht langs de bergwand voorbij nog eens terug op de schitterende ligging van de hut, echt ongelooflijk super, misschien voor een vierde keer nog eens terugkomen, wie weet.

Het laatste stuk voor we de grote weg bereiken, is even doorduwen, want het laatste stuk gaat nog mega steil omhoog. Even puffen en dan op ons gemak naar de volgende hut. Op ons gemak is het juiste woord, want Arne heeft opnieuw mijn stokken genomen en gaat zelf de berg op. Een paar keer rust hij wat en een klein stukje moet hij nog wat rusten in de rugzak, maar voor de rest doet hij het hele stuk alleen. Veel valt er niet te vertellen, alleen dat het zicht steeds super is, de wandeling deugd doet, maar dat was hiervoor al duidelijk, want dat heb ik al gezegd en vorig jaar al geschreven en het jaar daarvoor ook al. Op een dik uur bereiken we de Grubighütte en daar genieten we wederom van het schitterende uitzicht, maar we zijn vooral blij dat het allemaal relatief vlot gegaan is. Alleen de laatste meters voor elke hut gaat het ineens mega steil. En hier op het laatste stuk komen we nog een zwerm schapen tegen, dat vinden we allemaal wel super. We drinken hier iets en dan nemen we de karretjes terug naar beneden en in 2 keer zijn we er.

We keren even terug naar ons appartement, Evy heeft toch gaan reserveren, dus we hebben tijd genoeg. Een uurtje of twee slaapt Arne en rusten wij een beetje uit en dan nemen we de auto naar Juchhof. Niet omdat we te moe zijn, maar omdat het regent. Niet hard, maar we hebben niet veel zin om nat te worden. We eten grillteller, wienerschnitzel en hamburger met frietjes en een beetje salade. Wederom zeer lekker, we vragen ons alleen af waar onze vriend Paul zit van de voorbije jaren. De super ober die ons altijd wist te verblijden met een schnaps of iets anders. Na het lekkere eten keren we terug naar huis en kijken nog even TV: eerst Paw Patrol en dan kijken wij voor ons nog iets en gaan op tijd slapen. Morgen een duikje doen. Ah ja, dat heb ik nog tussentijds geregeld met Dieter. Morgen Walchensee, in Einsiedl, Deutschland.

Woensdag 3 augustus 2016: Ehrwalder Alm en Walchensee

Vandaag eerst even rustig chillen en dan een uurtje naar de Walchensee, daar afspraak met Dieter Kuchling om te duiken en dan terug naar huis om in Juchhof iets te eten. Dat is de planning en het zal een leuke dag worden. We zijn al vroeg klaar om te vertrekken na het ontbijt en nemen de auto naar de Ehrwalder Almbahn. Omdat we een Z Ticket hebben, maakt het niet veel uit of we nu een lift meer of minder doen, dus deze kan er zeker bij. We vinden de weg zonder veel problemen, we zijn namelijk al meerdere keren hier geweest: elk jaar tot nu toe. We gaan in de karretjes omhoog en zijn er op tien minuutjes. Arne, Zoë en Evy zijn braaf en ook Cartouche doet goed zijn best tot nu toe. Wel een geluk dat hij niet mee was naar de Wolfratshauserhütte. We doen het rustigaan in dit mooie weer en wandelen eigenlijk niet verder dan het Tiroler Haus. Daar drinken we iets terwijl de kinderen op het speelterrein hun ding doen. Er staan een stuk of vier auto’s waar ze mee kunnen trappen en rijden, iets verder is er een glijbaan en een klimrek. Daar amuseren ze zich wel anderhalf uur.

Wij genieten ondertussen van de rust en de zon, want het is weer een heel erg lekker weertje. Toen we vertrokken met de auto naar Ehrwald was het al 24 graden en nu zal het al een beetje warmer zijn. Het is super om Arne bezig te zien met de auto’tjes en Zoë doet lekker mee alsof ze terug een kind is en zorgeloos kan spelen en haar uitleven, super toch. We kijken rond en genieten van het uitzicht en het zonnetje en een ice tea. Een verse ice tea: Kräutertee, Erdbeere, Basilikum, Limette: echt lekker. Het is hier echt zalig in de zon, in de schaduw is het soms een beetje fris, maar dan warmen we snel even op in de ligstoelen en we kunnen er weeral tegen. Ook zien dat we niet verbranden in deze hitte. Zoals gezegd blijven we hier maar een anderhalf uurtje, maar we zijn wel onder de indruk van de faciliteiten hier. Een roltrap brengt je naar beneden naar de toiletten en er zijn zelfs speciale toiletten voor de kinderen, allemaal super en duidelijk allemaal nieuw.

We nemen de liften terug naar beneden en van hier vertrekken we rechtstreeks naar Garmisch Partenkirchen en zo verder via Krün en Wallgau. Hier in Wallgau is er een Mautstrasse die we misschien moeten nemen wanneer we naar de Achensee rijden volgende zaterdag, maar nu is het duiken hier in de Walchensee. Op een klein uurtje zijn we er. We zijn nog een uurtje te vroeg, maar lopen hier een beetje rond en kijken wat er te zien is. Niet veel dus. De grote parking aan het hotel is volgeparkeerd, dus we zetten ons er vlak naast een paar honderd meter verder, maar het is een betaalparking voor zes Euro minimum per dag. Hmm, misschien toch niet doen, want we blijven hier niet lang. We stappen even door de bossen, maar de weg naar het meer is toch iets te lang naar onze zin, dus we blijven even hier. Ik bel even met Dieter en hij is er binnen tien minuten dus we wachten vlakbij de Maut, betalen daar 4 Euro om de weg te gebruiken. Dit is geen weg om zoals in Oostenrijk een vignet te moeten betalen, maar een privéweg waarvoor je moet betalen. Het is een mooie weg langs het meer en tien minuten later stopt Dieter aan een schitterende plaats aan het meer. Hier zijn mensen aan het zwemmen en blijkbaar duiken we hier ook.

We maken ons klaar voor de duik na een korte briefing (naar beneden, mij volgen, VW Kever zoeken en dan terug minder diep uitduiken, +/- 50 minuten) en ik krijg een fles van Dieter en dan kunnen we alles aandoen. Ik kijk even wanneer de anderen klaar beginnen te zijn en pas dan vraag ik mijn droogpak dicht te doen, want anders wordt het veel te heet. Dan naar het water, snel erin en afkoelen. Ik ben iets te snel, want ik glij uit over een rots en plons het water in, maar ik drijf perfect, dus cv nog wel. Vinnen aan, iedereen klaar en dan naar beneden. Ik ben even onder de indruk van het slechte zicht slechts een meter of 2 boven en daarna een meter of vijf, vanaf daar lukt het wel, maar dan wordt het ineens ook bijna tien graden kouder. Van 20° aan de oppervlakte tot ineens maar 11 op diepte, is even aanpasssen. Op die korte tijdspanne heb ik er al vijftig bar doorgedraaid, goed bezig, maar nu kom ik tot rust en is alles OK.

De wand ligt bezaaid met boomstammen met zand erop, rotsen, stenen en het is echt een beetje spookachtig, griezelig zelfs op bepaalde momenten. Veel is er niet te zien, behalve de takken en de bladeren die hier op de wand liggen. Na ongeveer een kwartier bereiken we de VW Kever, hoewel je die niet meer zou herkennen als een Kever. We zitten nu tegen de 15 meter ongeveer. Van hier gaat het nog even een beetje dieper, maar daar is nog minder te zien, dus gaan we terug naar boven. Ineens gaat het op een paar minuten van 20 naar 10 meter diepte en dat is even aanpassen met het droogpak, want normaal ga ik niet zo snel naar boven. Hier merk je duidelijk dat het terug warmer wordt en dat het zicht stukken beter is. Het grijze spookachtige, maakt plaats voor groen sprookjeachtig. Tusssen de bladeren zie ik regelmatig iets wegspringen, maar heb geen idee wat het is tot Dieter een kikkervisje aanwijst, echt grappig om die onder water te zien. Dat is ook de eerste keer. Iets verderop voel ik ineens een hand op mijn schouder en ik stop. Tja terecht natuurlijk, want anders was ik gewoon over een grote snoek gezwommen, straf dat ik die niet gezien had.

We duiken nog een stuk op deze diepte en zien nog een tweede snoek en een paar baarsjes, maar daarvoor ben ik te laat met de camera. We keren nog eens terug, want we zijn al te ver. Eigenlijk had ik dat ook door, maar ik volgde gewoon Dieter en ik heb net na veertig minuten duiken teken gedaan dat ik nog 80 bar had. Hier op vier à vijf meter kan je het dan nog lang volhouden, hoewel het dan misschien iets te koud zou zijn voor Torsten. Ja, het is dezelfde kerel die ook mee was twee jaar geleden bij de Blindsee, echt straf. Op ongeveer vijftig minuten komen we uit het water, ik merk pas wanneer ik aan de auto ben dat ik mijn snorkel niet meer heb, dus nog even terug en snorkel nemen. Dan alles terug in de bak, nog even een praatje maken en een ijsje eten. De duik met huur van de fles kost me 45 Euro, wat op zich nog meeevalt. Ik ga met Arne nog even met onze voeten in het water en dan kunnen we vertrekken terug naar huis.

Thuis nog even snel verfrissen en andere kledij aandoen en dan te voet naar Juchhof. Cartouche is wel de hele dag al meegeweest, maar we denken dat hij dit nog kan, dus mag hij mee. Er is plaats buiten en ondanks de dreiging van de wespen zetten we ons op het terras met zicht op de bergen en we eten een kleine pasta, juchhofpfandl, steak en wienerschnitzel met een salade erbij. Het is weeral ongelooflijk lekker en nu onze vriend Paul hier is als kelner, vinden we het nog leuker. Super kerel. We drinken er vanalles lekker bij en na het eten kan Arne nog een beetje spelen op de speeltuin hierachter, ook super aan deze plaats. Dan gaan we te voet terug naar het appartement en genieten nog van het mooie zicht op de bergen en zeker van de Zugspitze, echt weeral super. We zijn half negen ongeveer thuis, kijken nog even TV, steken dan Arne in zijn bed, een uutje later ook Zoë en nog een uurtje later gaan wij ook slapen, want we zijn ook best moe van deze dag, hoewel we niet echt veel gedaan hebben.

Donderdag 4 augustus 2016: Forscherpfad van Brettlalm tot beneden

We staan op en genieten van een lekker ontbijt en het lekkere weertje. We zijn al vroeg wakker en al snel op weg na het ontbijt. We hebben alles mee: stokken, rugzak, drinken, een klein beetje eten en hebben onze stapschoenen al aan. Super dus. We nemen de auto naar de Grubigsteinbahnen vlakbij Juchhof en gaan de eerste lift naar boven. Hier moeten we geen stempel meer zetten, want dat hebben we vorige keer al gedaan. Nu kunnen we dus direct de weg naar beneden aanvatten voor anderhalf uurtje of zo. We volgen het kleine pad naar beneden en Arne is geboeid door de verschillende soorten bloemen met hun verscheidenheid aan kleuren en door de vlinders die hier rondvliegen en zich tegoed doen aan de nektar en dergelijke. Echt super hier. Het eerste stuk kronkelt erg naar beneden richting See, daar moeten we op het bankje even rusten, maar op het stuk hiernaartoe hebben we alle drie (Zoë, Arne en ik) al wat onnozel gedaan in de boomhut, waar de eerste vragen moeten beantwoord worden voor het Forscherpfad.

Na de korte rust wandelen we naar het volgende bankje: hier is het Wettbewerb der Tiere. Het gaat erom te weten welk dier het verste springt. De vragen zijn nog steeds hetzelfde als vorig jaar (wat te verwachten was) en we weten eigenlijk al op voorhand wat de vragen zijn en ook de antwoorden. Van hier gaat het naar het volgende bankje met het volgende vraagstuk. We wandelen dus van bankje naar bankje met constant een prachtig zicht op de bergen achter ons en op de Zugspitze voor ons, echt een super leuke wandeling, erg makkelijk, maar dat deert helemaal niet. Bij dit bankje wordt de vraag gesteld welke soorten ondergrond je hier ziet. Er is een meerkeuze antwoord, dus niet echt moeilijk. We stappen rustig verder door de grasweiden en dan gaat er een poortje voor ons open, want dan moeten we door het gebied van de koeien. Deurtje open, wij erdoor, maar de koeien kijken niet naar ons, te meer omdat er hier geen staan. Dan even de weg over en weer een poortje weide uit en een nieuw poortje weide in. Hier lopen wel koeien rond, maar ze staan op de heuvel. We laten de speeltuin links liggen en stappen verder naar de waterpartij en de uitkijktoren met zicht over Lermoos.

Arne is niet te houden en zit direct al halverwege de eerste trap, dus ik snel ernaartoe want wie weet waar hij anders terecht komt. Twee verdiepingen hoog en je hebt hier een prachtig zicht over de vlakte van Lermoos tot in Ehrwald met rechts van ons bergen, links ook en recht voor ons de majestueuze Zugspitze. Echt super wandeling hoor. Van hieruit gaat het even steil naar beneden tot we eigenlijk bijna aan ons appartement zijn. Misschien hebben we de volgende bedenking ook vorig jaar gemaakt, maar we denken nu ook dat we misschien beter te voet naar de liften zouden vertrekken en direct van hier terug naar huis gaan. Maar deze keer staat de auto er nog, dus we moeten nog even verder. Het is het stuk dat we ’s avonds al doen van het avondeten naar huis, alleen in omgekeerde richting. Ook eens leuk, maar niets speciaals, want dit zie je elke dag. We stappen op een kwartiertje terug naar de liften, dan nemen we de auto naar huis.

Daar even van de rust en de zon genieten, even rustigaan doen en tegen etenstijd en zonder middagdutje terug naar Juchhof. Cartouche blijft deze keer thuis want hij is al de hele dag bij ons geweest en we hebben echt schitterend heet weer gehad vandaag. Met zijn poten op de asfalt zal geen deugd doen, wanneer er een hele dag de hitte op staat en dat zal niet bevorderljk zijn voor zijn zolen. We eten wederom super en drinken er iets: schnitzel, hertenragout en forel. Allemaal weer super zoals steeds hier. Wanneer Arne klaar is met eten, kan hij perfect op de speeltuin hier en hebben wij ook eens rust. Super toch, beter eigenlijk dan Hubertushof waar wel een speelhoek is maar toch iets chiquer. We zien een helikopter landen op het stuk hier vlak voor, eentje van het Rode Kruis dus waarschijnlijk is er iets aan de hand hier. We hebben de stofwolken zien opvliegen door het landen van de helikopter. Na het eten keren we te voet terug naar huis, zien de heli terug vertrekken wanneer we bovenkomen op het kleine wegje hier richting Jogglerweg. We zien de helikopter nog wegvliegen door het dal en zetten dan onze weg verder naar huis.

Alles gaat vlot behalve wanneer Arne de bruine naaktslakken ziet, want die fascineren hem opnieuw. Van de ene slak naar de andere en dan komen we gelukkiglijk een paar koeien tegen, zodat zijn aandacht even weg is van de slakken. We geraken relatief snel thuis, kijken nog even TV en dan is het slapengaan.

Vrijdag 5 augustus 2016: Regenachtige dag in Lermoos en Ehrwald

Vandaag hebben ze constant regen voorspeld, dus het wordt een beetje uitkijken wat we kunnen doen vandaag, eigenlijk weinig of niets. We hebben al gekeken waar we kunnen zwemmen indoor, dus we kunnen eens een kijkje nemen. We ontbijten erg op ons gemak, heel erg op ons gemak en kijken dan een beetje TV. Het stopt even met regenen en begint in de plaats te gieten, echt goed gaat het weer niet worden. Zoals gezegd, doen we het dus kalmpjes aan. We kijken op vraag van Arne (en de dames) Frozen, maar die duurt te lang voor Arne. Ondertussen werk ik wat foto’s en verslagjes bij en zo rond de middag maken we ons klaar om te gaan zwemmen in Ehrwald. Met het Z ticket mogen we gratis binnen alleen huren we zwembandjes voor Arne, want die zijn we natuurlijk thuis vergeten. En we geven 2 Euro waarborg voor de sleutel van de familie cabine. Deze zogezegde familie cabine is niet echt groot en is volgens mij gewoon dezelfde grootte als een normale cabine bij ons. Voordeel is wel dat we onze spullen hier kunnen laten hangen. Dus Arne en ik maken ons eerst klaar, dan Evy en Zoë en dan kunnen we het bad in. Blijkbaar hadden wij niet als enige toeristen de gedachte om te komen zwemmen, want het bad zit goed vol, maar dat hadden we al gemerkt aan de parking: die stond ook goed vol.

Het bad bestaat uit een groot bad met zicht op de bergen, echt wel super, een babybad en nog een klein mini, echt baby bad. We spelen eerst in het kleine bad met een kleine glijbaan, echt wel zalig hoe we Arne zich zien amuseren. Hij gaat een keer of tien op en af en de smile op zijn gezicht is echt super. Dan even naar het echte baby bad, daar kan hij ook glijden en de waterspuwende pinguïns ambeteren, maar dan heeft hij een grote gele glijbaan gezien en hij wil daar eens af. Ik zeg dat ik met Zoë wel eens ga kijken en dan beslissen of het OK is voor hem, maar die kans heb ik niet. Hij staat ineens al bijna bovenaan de trap. Dus dan neem ik het risico wel he: Arne tussen mijn benen, naar beneden glijden en Zoë met genoeg ruimte achter ons. De baan is 65 meter lang met een paar serieuze bochten en versnellingen is, maar Arne vindt het super en ik amuseer me ook wel eigenlijk. Of Arne het leuk vindt, blijkt wanneer we beneden zijn: Nog s papa! Ja dus. We gaan nog een paar keer naar beneden en dan terug naar het kleine bad. We krijgen honger en eten iets. Je kan hier makkelijk iets bestellen en in het stukje naast het kleine zwembad een tafeltje nemen en alles opeten, echt wel super voor een stedelijk zwembad.

Na de lunch doen we nog een beetje hetzelfde als ervoor, we vinden het echt super hier, zeker met het weer van deze dag. We blijven hier uiteindelijk toch een dikke drie uur. Dan kleden we ons terug om en gaan terug naar huis. We zijn allemaal wel moe en Arne slaapt even terwijl wij ons bezighouden met nog een DVD en verslagjes en foto’s. Zo gaat de tijd nog OK vooruit. Het is nog steeds aan het regenen en het heeft helemaal niet een seconde opgehouden met regenen. Na het midddagdutje van Arne is het al stilaan tijd om te vertreken om te gaan eten. We zijn uitgenodigd bij Herbert en Linda deze avond tegen ongeveer 6 uur. Stipt op tijd, tegen ongeveer zes uur zijn we er, krijgen direct een drankje aangeboden. Arne smijt direct een beetje tegen de grond, Linda doet mee en ik doe de traditie eer aan en doe ook mee.

We krijgen zalm in een zalig lekkere saus van courgettes en tomaten te eten, echt wel super. We drinken een beetje witte wijn erbij, Arne eet vlotjes mee en daarna speelt hij een beetje, amuseert zich wederom super en wij dus ook. Bij Herbert en Linda is het altijd leuk en je wordt er met open armen ontvangen, echt zalig. Na een uurtje krijgen we nog dessert: apfelstrudel met een ijsje. Arne eet het ijsje vlotjes op, maar de apfelstrudel is eeen beetje te veel. Die is echt super lekker. De tijd gaat snel, veel te snel, want het is al snel negen uur en dan moeten we stilaan afscheid nemen voor vandaag en gaan slapen. Arne moet zijn bedje in. We zeggen danke schön en vielen dank en gute Nacht en dan gaan we terug naar huis. We leggen Arne zijn bedje in en wij gaan zelf ook iets later slapen. Morgen wordt een lange dag.

Zaterdag 6 augustus 2016: Achensee

Vandaag hebben we voorzien om een lange trip te doen richting Innsbruck en zo verder naar de Achensee. Wanneer ik net wakker ben, voel ik me niet zo super, maar uiteindelijk beslissen we toch om te vertrekken en naar Innsbruck te rijden voor een afspraak met Dieter Kuchling van Tauchen in Tirol. Onze originele planning was om naar Innsbruck stad af te zakken, maar dat zal allicht niet meer lukken. Om iets voor tien is iedereen klaar; duikmateriaal in de auto en zo richting Oost-Tirol. Een lange rit, maar het zal allicht wel de moeite zijn om naar daar te rijden. Het eerste stuk is al snel gepasseerd, de eerste tien minuten, maar dan komen we de Fernpass op en daar staat het verkeer al stil. We rijden voorbij de Blindsee en denken, amai, het was toch sneller voor ons wanneer ik hier kon duiken. Maar afspraak is afspraak en we rijden dus naar Innsbruck. Even links van de weg op de top van de Fernpass stoppen voor een wegenvignet en dan verder. Het is echt een mooie pas en een mooie weg. We zien een paar meren, een kasteel en rijden rustig verder over de Fernpass en genieten van het uitzicht.

Dan komen we uiteindelijk op de autostrade en is het nog even naar DEZ om daar eerst even te stoppen om iets te drinken, misschien te eten en even te winkelen. DEZ is Das Einzkaufszentrum Innsbruck vlakbij de afslag Innsbruck-Ost. Van hier zou het maar een paar minuten meer zijn naar de winkel van Dieter. We rijden er perfect af bij het winkelcentrum, maar nemen dan een foute straat aan een rond punt en zitten terug op de autostrade, even een toertje maken, GPS volgen en dan parking zoeken. Het is gratis parking, dus perfect. We drinken een koffie, warme chocomelk en een appelsap. Bediening gaat snel en wanneer we even binnen gaan kijken voor een sanitaire stop, merken we dat hier nog mensen aan het roken zijn, straf, want ik wist niet dat dit hier nog kon. Wanneer onze drankjes allemaal op zijn, gaan we snel nog even het koopcentrum binnen, want Evy en Zoë willen snel de C&A nog eens binnen. We stappen recht naar de winkel en op twintig minuten zijn we door het winkelcentrum heen en terug, een paar stukken gekocht in C&A en dan rijden we naar de winkel van Tauchen in Tirol.

We zijn er inderdaad op een paar minuten en de winkel is echt wel dik OK. Groot, veel ruimte, met eigen vulstation en zo, ziet er super uit. We wachten hier niet lang en gaan van hier verder naar de Achensee. We rijden over de autostrade naar het noordoosten richting Jenbach en daar gaan we de bergen over richting Achensee. We volgen de toepasselijke genoemde Achenseestrasse tot we via een paar kleine dorpjes op een grotere weg komen en zo verder rijden naar de Camping. Hier heeft Tauchen in Tirol echt zijn eigen plaats om te parkeren en om je relatief makkelijk klaar te maken. Echt wel een super voorziening. We krijgen snel een briefing, maar het belangrijkste is de verdeling van de buddy teams. Ik ga als eerste met Dieter en nog iemand, dan gaat hij nog 2 keer te water met twee anderen, dus in totaal gaat Dieter drie keer een dik half uur gedoken hebben met één fles. Tja we zien wel hoe lang ik het ga volhouden met een 10 liter fles.

Ik begin me klaar te maken, fles en jacket klaar, dan vind ik het niet erg om mijn droogpak al aan te doen, want het is best frisjes. Voor Evy, Arne en Zoë is het minder, want geen van ons had eraan gedacht om iets warm mee te brengen. Toen we in Lermoos vertrokken, scheen de zon, maar hoe dichter we in de buurt van Innsbruck kwamen, hoe donkerder en bewolkter het werd, dus nu zijn we nog een half uur voorbij Innsburck en hier is het nog frisser. Tja, ik zal dan maar niet te lang duiken zeker. Op een tiental minuten zijn we klaar en kunnen we te water. Ook dat is goed geregeld, want op een ijzeren platform kan je makkelijk het water in via een trapje. Super! Ik ga als derde in het water en ik voel al direct dat het kouder is dan in de Walchensee. Oppervlakte temperatuur is 16 graden. We checken de laatste dingen en kunnen dan vertrekken. Ik links van Dieter en naast mij een andere buddy – ben naam even kwijt – en weg zijn we. De eerste vijf meter is het zicht een beetje troebel, allé, het water dan toch. Het is hier groen en ik probeer zo snel mogelijk Dieter te volgen. Wederom ben ik blij dat ik zijn lamp kan zien en ook dat ik zelf een lichtje bij me heb door mijn externe flitser, die je ook als lamp kan gebruiken. Nog geen vijf minuten het water in en ik zie al het eerste beeld dat ze hier hebben laten zinken. Mijn buddy toont het en ik neem een paar foto’s.

Dan duiken we verder en gaan tamelijk snel diep. In tegenstelling tot de vorige duik, ben ik nu veel meer op mijn gemak, maar met de tien liter ga ik toch niet ver komen hoor. We passeren een paar dikke boomstammen en wortels in speciale vormen. Het is elke keer hier toch een speciale sfeer en belevenis. Niet dat je veel onderwaterleven ziet, deze keer alleen een slakje, maar de sfeer van de rotsen en de bomen is echt speciaal. Op de bomen ligt een laagje zand en tussen de grote rotsen liggen ook vaak kleine keitjes verspreid: het lijkt of die allemaal in lawine naar beneden zijn gekomen. Dat blijkt ook het geval te zijn. Soms liggen hier nog hele bomen met naalden en al nog op de takken. Op die naalden en takken ligt eveneens een laagje dun zand en dun stof en met de lamp in de verte geeft het weer een spookachtig sfeertje. Daarvoor doe je het natuurlijk. We zitten ondertussen al even tegen de dertig meter te duiken en het gaat snel met de lucht. Even ter informatie: wanneer we zakken, daalt de temperatuur evenredig met de diepte. Tegen de dertig meter zitten we op zes graden en dan te zeggen dat er hier straks een paar met natpak gaan duiken. De kou voel ik alleen aan mijn handen en in mijn gezicht dankzij mijn droogpak, maar anders zou het denk ik niet te harden zijn.

Op een dikke twintig minuten doe ik teken dat ik stilaan tegen de honderd bar zit, komt vooral door de kou en de diepte, maar ik ben erg op mijn gemak en het is een super duik. We gaan dus stilaan terug een beetje minder diep duiken en het gaat wederom snel naar boven. Rustigaan doen we onze safety stop en we komen terug in minder goed zicht. Op dertig en twintig meter was het zicht echt super, maar eens de tien meter gepasseerd, wordt alles terug groen en het zicht minder. Onze safety stop is gedaan en dan kunnen we terug naar boven. Met ongeveer nog tachtig bar kom ik eruit en ben blij met de duik, hoewel die niet echt lang was, maar wel super. Dieter duikt nu nog twee keer met vier anderen en ik ga er al uit en wacht tot iedereen terug boven is. Ik ben snel terug aangekleed en heb het niet eens koud. Ik geef een deel van mijn onderpak aan Evy, want die kan het wel gebruiken. We wandelen hier nog een uurtje rond en dan kunnen we alles nog regelen met Dieter (financieel dan). Hij vraagt of we nog mee iets gaan drinken, maar we moeten nog anderhalf uur terug naar huis, dus dat doen we niet meer.

We vertrekken van de camping en volgen gewoon de GPS tot we op de A12 richting Innsbruck bereiken en gaan zo de hele autostrade afrijden tot we de Fernpass terug overmoeten. Nu gaat het veel trager gaan, maar in een ruk rijden we verder tot Lermoos. Tegen zes uur vertrekken we naar het Juchhof en eten daar iets. Het smaakt weer super en we genieten van de leuke avond hier. En Arne die amuseert zich ook super, want die heeft een speeltuin. Op het einde van de avond wordt het een beetje frisser, maar we blijven nog even buiten zitten en keren dan terug naar het appartement. Nog even TV kijken en dan Arne in bed steken. Dan krijgen we ineens een chat van Linda: Kijk naar de Zugspitze. We kijken naar buiten en zien op de rand van de Zugspitze lichtjes branden in de vorm van een vlam met een cirkel eronder. Dit wordt al snel het logo van de vrijwillige brandweer. Eerst is het FFL denken we: Freiwillige Feuerweher Lermoos, maar dan wordt het eerder FFE: Ehrwald, want daar vieren ze het 130-jarig bestaan van de brandweer. Op de Sonnenspitze aan de andere kant zien we een kruis, ook op dezelfde manier gemaakt. We staan in avondkledij op straat en zien kleine lichtjes naar beneden komen van de heuvel, wanneer het volledige logo met alles erop en eraan klaar is. Dit zijn de brandweermannen die weer afdalen nadat ze alles hebben aangestoken. Toch straffe mannen, zo’n berg afdalen in het donker. We kijken ernaar en genieten nog even en dan is het na nog een uurtje TV tijd om te gaan slapen. We hebben dit toch weer meegepikt. Super en slaapwel allemaal.

Zondag 7 augustus 2016: Wandeling Wachtersteig naar Biberwier en Ehrwalder Alm

We hadden een paar wandelingen opgezocht die niet te moeilijk waren voor Arne en Cartouche en ook een paar waar we Cartouche zouden thuislaten. Dit was er eentje waar iedereen aan kon deelnemen. We ontbijten en zijn dan al snel onderweg. We zien Herbert nog vertrekken via een speciale weg richting hut en wij gaan hier uit de Jogglerweg naar links aan de kapel om zo op de grote weg te komen. Een geluk dat hier een beetje schaduw is en dat zal de hele weg zo zijn. We stappen naar beneden voorbij hotel Drei Mohren en dan in de bocht erachter wandelen we terug naar boven en dit is ineens het laatste stukje asfalt. Bovenaan de weg staan drie paarden met elk een veulen en natuurlijk moeten we hier eens stoppen. Op de steile heling aan de overkant staan de koeien te grazen met een prachtig uitzicht over het Moos en de Zugspitze. We wandelen over het grindpad naar boven door de bossen, komen langs water en over een brug over een beekje. Het heeft de laatste dagen goed geregend, dus er stroomt wel wat water naar beneden. We zien hier veel vlinders rondfladderen en genieten. We zijn nu ongeveer twintig minuten onderweg en Arne heeft de hele tijd zelf gestapt, maar nu wordt het stilaan tijd om hem op mijn rug te nemen. Vanaf dan gaat het veel vlotter.

Even gaat het door de weiden en hier stromen ook een paar kleine beekjes over en onder het pad en zo komen we verder tussen de bossen voor het laatste stuk, even naar boven en dan naar de weg richting Fernpass in Biberwier. Onderweg komen we paddestoelen tegen, twee soorten orchideeën. En wie denkt dat ik voldoende foto’s al heb van orchideeën, is eraan voor de moeite, want nog steeds vind ik die planten zo prachtig dat ik nog volle bak foto’s neem. We nemen even een kleine weg naar een kapel. Tenminste ik ga snel eens kijken of het ver is, maar al net om de hoek zie ik de kapel: Ölberg Kapelle. We stappen de weg terug over de wortels en gaan dan beginnen aan de laatste afdaling naar de weg in Biberwier. Van hier stappen we terug naar beneden, want we waren van plan om langs het Moos terug te keren. We nemen een korte pauze aan een pleintje met een paar standbeelden en een fonteintje met ganzen. Hier drinken we iets en eten eeen kleine snack die me mee hadden gebracht. Een half uurtje in totaal pauze en dan beslissen we om via dezelfde weg terug te keren en niet langs het Moos te gaan. De zon is komen opzetten en dan wordt het te warm voor ons en vooral voor Cartouche. Via de Wachtersteig heeft iedereen nog een beetje schaduw.

We nemen dus even terug de weg naar boven en gaan dan het steile stuk via het kapelletje terug naar de schaduw van de bomen. Nu zien we nog meer orhideeën en zien we in de rots een kleine gedenkplaat met een beeldje van Maria en twee kaarsen. Dit hadden we niet gemerkt wanneer we van de andere richting kwamen. Al bij al gaat het nu iets vlotter, want Arne zit al direct in de rugzak en stapt niet zelf. Cartouche kan vlotjes mee, dus daar zijn we blij om. Op een dik half uur komen we terug op ons appartement en we kunnen hier een paar dingen meenemen voor de volgende trip. Cartouche blijft thuis en wij rijden naar Ehrwald om daar de lift te nemen naar de Ehrwalder Alm en daar iets te gaan eten. We vinden het allemaal OK. Het is druk op de parking om naar boven te gaan, maar vinden toch nog een plaatsje in de schaduw. Van hier nemen we de lift naar boven, zoeken direct een tafel met zicht op de heuvels en de bergen hier bij de Ehrwalder Alm. We bestellen twee croque monsieur en een Bauerntoast (Schwarzbrot met kaas en spek met een spiegelei erover) en drinken er iets bij.

We hadden nog gedacht om met ons Z ticket de boottocht op Heiterwangersee en Plansee te doen, maar dan zouden we ons nu te veel moeten haasten. We houden het dan bij een speelmoment hier voor Arne en nog een wandeling naar de Almsee hier en even errond. Dat is altijd een korte, maar erg leuke wandeling. Arne heeft eerst niet veel zin, maar als hij naar water kan kijken en steentje erin gooien, is hij van de partij. Wij dus rustig naar de Almsee, even errrond, genieten van het spel van de wolken op de bergflanken en het zicht op Ehrwald, echt steeds prachtig. Op een klein uurtje zijn we terug van de rondgang rond de Almsee en kunnen we de laatste keer de ‘karretjes’ nemen naar beneden. We hebben tijd genoeg en stoppen nog even in Brentalm beneden aan de liften voor een stempel en om een ijsje te eten. Het smaakt iedereen en we zitten hier goed. Nog de laatste momenten genieten van de namiddagzon en dan terug naar het appartement. Daar douchen we ons en maken ons klaar voor het avondeten bij Juchhof. We eten lookbrood en Tiroler Göstl, wederom is het allemaal ongelooflijk lekker.

We betalen Paul, onze ober deze laatste dagen en krijgen de belofte dat we morgen een schnapps krijgen van het huis, super idee. Dan nemen we de kinderwagen en stappen de berg op en af richting appartement. Het avondritueel is hetzelfde als steeds, eerst Paw Patrol kijken met Arne, die dan bed in, een uurtje later Zoë ook haar bed en en dan kijken wij nog even TV en gaan dan ook op tijd slapen.

Maandag 8 augustus 2016: Gamsalm, inpakken, Panoramabad en inpakken

Onze laatste dag is aangebroken, maar we gaan er nog het beste van maken. We genieten van de lekkere broodjes bij het ontbijt en dan nemen we de auto om vanaf hotel Diana Thörle onze laatste wandeling te doen naar een hut. We zoeken even op waar we moeten zijn, rijden ernaartoe na eerst snel even getankt te hebben en dan parkeren we de auto op een parking langs de weg naar de liften van de Zugspitze. Hier aan de overkant vertrekt de wandeling naar boven, eerst door het bos, wederom met veel vlinders, orchideeën en prachtige naaldbomen. Het eerste stuk wandelt Arne zelf met zijn stokken en dan zetten we hem in de rugzak. Even nadat we een grotere weg opgestapt zijn. Van hier gaat het steil naar de Gamsalm en het gaat vlot, wel vol in de zon, maar het gaat. Wel goed idee van ons om nu Cartouche niet meegenomen te hebben. De weg cirkelt omhoog tussen de bomen, dus we hebben weinig punten waar we mooie vergezichten hebben. We genieten wel van de wandeling, maar door de steile weg is het niet onmiddellijk een rustige wandling om mee af te sluiten.

Na ongeveer drie kwartier zien we de alm al staan, doen nog een laatste inspanning om het steile stuk ernaartoe te doen en zetten ons even neer om iets te drinken. Een niet direct vriendelijke ober vraagt ons wat we drinken: een kleine pint, want het is nog maar net elf uur en drie cola. Ein Touristenbier dann, gell! Die kerel heeft er al direct gelegen. We moeten dan nog kei lang wachten eer we de laatste cola krijgen en Arne krijgt een boze blik en boze commentaar dat een ketting die hier hangt niet om mee te spelen is. Ja, mannekes, wa’s dat hier. We drinken alles leeg, gaan de laatste stempel in onze huttenpas zetten en keren dan terug. Buiten het onvriendelijke van de bediening, gaat hij nog ineens eens een Euro in zijn zak steken. De rekening was 14 Euro, dus normaal zou ik zeggen: laat maar zitten, maar dat ben ik niet van plan. Ik heb echter de kans niet om die ene Euro terug te vragen, want hij geeft die gewoon niet terug op de 15 Euro en is terug de alm binnen en we zien hem de eerste vijf minuten niet terug. Dat is ook de laatste keer dat ik hier ben geweest.

De natuur is hier super met het zicht op de Zugspitze en de omliggende bergen, maar als ze zo doen, zien ze mij hier niet meer. We lopen nog een stukje naar de Gamskarsee en kijken naar de kikkervisjes in het water. Arne moet natuurlijk weer even wat stenen erin gooien, maar wij genieten vooral van het zicht. We vinden een stukje rugzakstof terug dat Arne losgemaakt heeft, maken het snel terug vast met velcro en doen dan de wandeling terug naar beneden. We zijn er tamelijk snel, nemen de auto dan terug naar Lermoos en beginnen al een beetje in te pakken. Na het middageten nog even verder en dan is alles al bijna weg en opgeruimd. We beslissen dan even naar het Panoramabad te gaan even buiten het centrum, nemen zwemkledij mee en proberen in de drukte een plaats te vinden voor de auto. Super dat er net iemand wegrijdt, dus het lukt nog net, want ze staan hier al langs de kant van de weg, dus het zal wel druk zijn ook.

We kunnen met de gastenkaart van Lermoos gratis binnen, doen onze zwemspullen aan en gaan in het ondiepe gedeelte van het zwembad ons wat amuseren. Dan krijgt Arne de glijbaan in het oog en hij wil er eens afkomen. Geen probleem: papa zal wel meegaan. Het is niet zo’n lange en snelle als in Ehrwald, maar hij vindt het toch super leuk. Na de tweede keer vind ik het al veel minder, want ik ben twee keer keihard met mijn bil tegen de grond gegaan bij het uitkomen van de glijbaan in een poging om hem boven water te houden. Einde van de glijbaan voor mij hoor. Dus we spelen nog maar wat in het ondiepe gedeelte van het grote zwembad. Het is echt super zo in openlucht zwemmen met dit weer en we genieten een tweetal uur met volle teugen. Rond een uur of vier keren we echter terug naar huis, pakken nog een paar dingen in – vooral mijn duikspullen – en zetten alles in de auto. Alles kan er perfect in, super toch. Op de terugweg waren we nog even gestopt voor een ijsje in de Italiaanse ijsbar in het centrum, en smaken dat dat gedaan heeft.

Zo rond een uur of zes gaan we onze laatste keer eten bij Juchhof en na afloop van dit avondmaal krijgen we inderdaad nog een schnapps van het huis, super lekker. Het is nog maar half acht of zo wanneer we terug naar ons appartement gaan en vandaar moeten we Herbert en Linda nog gaan betalen, afscheid nemen en dan vertrekken. Dat doen we uitgebreid, nog even napraten en we krijgen allemaal iets van Linda en Herbert. Dat zijn toch de perfecte gastheer en gastvrouw hoor. Wanneer alles geregeld is, kunnen we om kwart voor negen vertrekken terug richting Bornem. Ik rijd ongeveer drie uur, dan Evy ongeveer evenveel en dan ik het laatste stuk in Belgë. Welkom thuis met een stortbui en koude, tof zenne. Al bij al is het relatief vlot gegaan, want op ongeveer acht uur zijn we terug thuis. Even de belangrijkste dingen uit de auto halen en terug ons bedje in voor de komende vijf uur, want Arne slaapt nog vijf uur. En bij deze zit deze super week er al weer op. Misschien tot volgend jaar!

ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe