2016 Cuba - Varadero

Cuba Varadero in hotel Be Live Turquesa

Van 14 februari 2016 tot 26 februari 2016

Klik hier voor de foto's van deze vakantie

Cuba
Cuba, formeel de Republiek Cuba (Spaans: República de Cuba), is een land in het Caribisch Gebied, bestaande uit het eiland Cuba, Isla de la Juventud en ruim 4000 kleinere eilanden. Cuba wordt in het noorden begrensd door de Golf van Mexico en de Atlantische Oceaan, in het oosten door de Windward Passage, in het zuiden door de Caribische Zee en in het westen door de Straat Yucatan.
Het land is sinds de revolutie van 1959 officieel een communistische staat en wordt sinds april 2018 bestuurd door Miguel Diaz-Canel, secretaris-generaal van de Communistische Partij van Cuba. Het land is opgedeeld in vijftien provincies en één speciale gemeente: het eiland Isla de la Juventud.
Cuba heeft een alfabetiseringsgraad van 99,8%, een kindersterftecijfer dat lager is dan sommige geïndustrialiseerde landen, en een gemiddelde levensverwachting van 78,3 jaar, daarmee heeft Cuba een hogere levensverwachting dan de Verenigde Staten. In 2006 was Cuba het enige land in de wereld dat aan de WWF-definitie van duurzame ontwikkeling voldeed; met een ecologische voetafdruk van minder dan 1,8 hectare per hoofd van de bevolking en een Index van de menselijke ontwikkeling van meer dan 0,8 voor 2007.
Geschiedenis
In de Precolumbiaanse tijd werd Cuba bewoond door de Taíno en de Ciboney. Het eiland was vernoemd naar hun belangrijkste godheid, van de naam van deze godheid is ook het woord 'cubanacan' afgeleid, dit betekent 'centrale plaats'. In 1492 ontdekte Christoffel Columbus het eiland. Diego Velázquez de Cuellar begon in 1511 met de verovering van Cuba en het land werd een Spaanse kolonie. Binnen honderd jaar waren de meeste indianen gestorven, waarna de Spanjaarden overgingen tot het importeren van slaven uit Afrika.
In tegenstelling tot de rest van Spaans-Amerika wist Spanje Cuba tot aan het einde van de 19e eeuw te behouden. In 1898 werd het land na de Spaans-Amerikaanse Oorlog veroverd door de Verenigde Staten, die het land in 1902 formele onafhankelijkheid verleenden. Cuba bleef echter tot 1934 een Amerikaans protectoraat en ook daarna behielden de Amerikanen een vinger in de pap, en grepen ze meerdere malen militair in. Nadat Fulgencio Batista in 1952 voor de tweede keer dictator van het land werd, begon de revolutionair Fidel Castro een opstand. Deze mislukte en Castro werd veroordeeld tot 15 jaar celstraf. In 1955 kwam Castro vrij als gevolg van een generaal pardon en ging hij in ballingschap in Mexico en de Verenigde Staten. In 1956 keerde hij met een kleine groep getrouwen terug. Dit keer was zijn opstand succesvoller, en op 1 januari 1959 wist Castro de macht over te nemen.
Castro ontpopte zich tot communist waardoor zijn land in aanvaring kwam met de Verenigde Staten, die in 1960 een embargo instelden. Een jaar later vond de mislukte invasie in de Varkensbaai plaats, waarbij tegenstanders van Castro met Amerikaanse steun de regering uit het zadel probeerden te lichten. Cuba zocht hierop toenadering tot de Sovjet-Unie, wat in 1962 leidde tot de Cubacrisis, toen er Sovjet-raketten op Cuba geplaatst werden. Op het laatste moment bereikten de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten een akkoord, waardoor de Sovjetraketten van het eiland werden verwijderd. Als tegenprestatie moesten de Verenigde Staten hun atoomraketten uit Turkije verwijderen. Drie jaar later richtte Castro de Communistische Partij van Cuba (PCC) op, die de enig toegestane partij werd.

Zondag 14 februari 2016: Vertrek naar Cuba

We vertrekken nog eens op fakansie volgens Arne en vandaag zetten we de eerste belangrijke stappen om naar Cuba te geraken. Kathy en Roel zijn na “Komen Eten” van de harmonie KHSC bij ons blijven slapen, want we moeten al vertrekken tegen drie uur ’s morgens. Anders had het moeilijk geweest om nog vroeger op te staan en eerst naar Bornem te komen om zo door te rijden naar Schiphol. We staan op om twee uur, maken ons klaar en zetten de laatste dingen klaar qua handbagage en dingen die we nu nog nodig hadden. Alles in de auto – de grote koffers staken er gisteren al in, we zeggen nog dag tegen Cartouche en dan kunnen we de twee uur durende rit naar Schiphol aanvatten. Het gaat vlot, want op dit onzalige uur van de dag is er niemand op de baan. De laatste zeventig kilometer moeten we de snelheid beperken tot 100 kilometer per uur zoals we al wisten. Maar de Nederlanders hebben er iets op gevonden: er zijn een paar stukken waar we toch terug 120 mogen en dat is toch een beetje leuker. Ik breng iedereen veilig tot bij de parking die ik gereserveerd had en van daar brengen ze ons naar de luchthaven. Zoals steeds heel vriendelijk en vlot: super service mannen. Aangekomen in de luchthaven proberen we eerst onze boarding passen te printen, maar dat lukt niet. Dus dan gewoon maar aanschuiven en de bagage inchecken, het visum even laten nakijken en dan kunnen we al door de eerste controle. Volledige bodyscan en volledige handbagage erdoor. Iedereen moet wel iets laten nakijken en ik met mijn onderwaterhuis natuurlijk ook.

Nog een keer paspoortcontrole en dan hebben we het gehad. Aan de gate straks moeten we geen check meer doen zoals vorig jaar, super toch. We zetten ons een dik uur neer voor ontbijt en eten een croissant, een panini en een broodje kaas. We drinken een koffie erbij en daarna maken we ons klaar om richting gate te gaan. We hebben nog een half uur, dus tijd genoeg. Snel Arne nog kleren aan doen, taks free even binnen en dan zetten we onze weg verder naar gate G08. Hier moeten we nog een haf uurtje wachten voor het boarden kan beginnen, maar zoals meestal hier op Schiphol verloopt dit vlotjes. We nemen onze plaatsen in 14 a – b – c zitten Evy, Arne en ik en achter ons op 15 zitten Roel en Kathy. Zij worden al snel verlaten door een dame op stoel C, maar dat vinden ze niet erg. En stipt op tijd kunnen we vertrekken voor de tien uur durende vlucht. We dachten dat het elf uur was, dus wanneer ze zeggen dat het een uur minder is, zijn we er niet rouwig om. Na een half uurtje komen ze al eens langs met een drankje en een koekje en dan kunnen we genieten van en hopelijk aangename vlucht. Arne zet die al vlotjes in, want na een uur ligt hij al in slaap op de schoot van Meti. Dat gaat goed. Wij kunnen dan ook een beetje proberen slapen. Dat lukt maar half, want om de zoveel tijd vindt iemand van de crew het nodig om iets af te roepen. Niet geïnteresseerd, maar ja veel keuze hebben we niet. Wanneer Arne de eerste keer wakker wordt, zijn we al meer dan 2 uur onderweg. Zo gaat het goed.

We houden ons wat bezig met Arne, lopen even rond, doen in totaal drie keer zijn verschoning en zijn blij dat we de DVD’s en de draagbare DVD speler gekocht hebben. Zo overbruggen we toch al de eerste acht uur van de vlucht en die zijn verrassend goed gegaan. Arne is super blij en super braaf. Het helpt wel dat hij regelmatig eens bij Meti en Nonkel kan langsgaan. Zij slapen ook even en dan komen de laatste twee uur. Even zijn we zelf wat lastig en dat vertaalt zich ook in moeilijk gedrag van Arne, maar we hebben het (thanks Shaun The Sheep en Thomas de stoomlocomotief) snel terug onder controle. We proberen hem uit te leggen dat we willen dat hij wat rust en het laatste uur lukt dat ook. We merken niets van de landing dat hij vervelend is, want slaapt als een roosje. Geland, papieren ingevuld, dan door paspoortcontrole op de luchthaven van Varadero, dan handbagage even checken en koffers opladen en dan naar buiten. De bus nummer 9 moet ons naar Be Live Turquesa brengen en dat blijkt nog een lastige onderneming. Sommige mensen moeten met een andere bus, anderen moeten er bij ons nog op en het duurt toch een klein uur voor we weg zijn.

Maar dan zetten we toch het laatste stuk van de reis naar ons hotel in. Hotel stop drie is de onze, dus daar inchecken, maar dat lukt pas tegen vier uur. Ja, het is hier zes uur vroeger dan bij ons. We verkennen dan al eens de bar, het zwembad en voor we het weten is het vier uur. Een paar cuba libre’s helpen daar ook bij. We vinden snel onze weg naar de kamers 236 en 237. Arne heeft ondertussen de wacht al aan het entertainen geweest. Ik heb mijn eerste Spaans al gesproken, dus het zit wel goed. Op de kamer, eerst Arne even zijn bed in. Wij maken de fout dat we ook gaan liggen en ineens is het uur er dat we afgesproken hadden. Snel douchen en naar het restaurant. Arne de sukkel moeten we wekken, want die had anders de hele nacht doorgeslapen. Het is Valentijn-special vandaag en we eten iets op het terras buiten. Dat ben ik nog vergeten vertellen: het is hier een zalig weertje, lekker warm en zonnig, alleen steeds een strakke wind. We eten een pasta, drinken er een wijntje bij en gaan dan de dag een einde geven. Nog even Arne klaarmaken voor zijn bedje, Evy leest een beetje en ik schrijf het verslagje. En dan is de eerste dag al een feit. Vermoeiend, maar anders kan je niet naar de andere kant van de wereld geraken he. Om negen uur liggen we al in bed en hopelijk zijn we morgen niet te vermoeid om al goed te kunnen genieten van onze vakantie.

Maandag 15 februari 2016: Hotel Be Live Turquesa en plannen

De nachtrust gaat niet slecht bij iedereen bij ons op de kamer. Arne laat even van zich horen om half drie en half vijf, maar dat is het. Hij is wel vroeg wakker, zo al tegen half zes. Iets te vroeg voor ons, maar op zich niet eens zo slecht. Het had erger kunnen zijn. Wij laten hem even bij ons in bed, maar veel slapen doen we niet meer. We staan dan maar op tegen iets over zes en kunnen ons al op ons gemak klaarmaken. Super toch, dan heb je een hele dag om van de vakantie te genieten, dank je wel Arne. In de kamer over ons, we hebben kamernummer 236 en 237, is het ook al niet meer stil. We denken dat Arne wat te veel lawaai heeft gemaakt op het terras. Arne dan klaar, dus iedereen klaar en we kunnen gaan ontbijten. We moeten even onze weg zoeken tussen de vele keuzemogelijkheden, maar vinden al snel onze en Arne zijn gading. We zijn blij met een eitje en wat fruit en hij geniet van de papaja, de ananas en de watermeloen. We genieten van het lekkere ontbijt. We dachten gisteren al dat het hier wel OK was en nu wordt dat bevestigd, dus ik denk wel dat we hier niet slecht zitten. We zullen zien of het de komende dagen ook nog zo OK is, maar niets doet ons vermoeden dat het niet zo zou zijn. Na het ontbijt kijken we even of ik kan duiken. Die van de handdoeken service regelen hier blijkbaar alles. Ze geeft me haar telefoon en ik moet daar alles gaan regelen in het Engels. Een Cubaanse met haar Spangels met een kei-slechte verbinding en dan duiken regelen, je moet het maar doen. Ze vraagt of ik binnen het half uur aan de receptie kan zijn, maar we gaan dan naar de informatie meeting van Tui. Even naam checken en kamernummer noteren en morgen al direct duiken op korte afstand van hier. Als het weer niet OK is, gaan we duiken op de Varkensbaai en dat is twee uur rijden, dus dat is iets langer. We zien wel morgen. Met drie keer bellen, is alles geregeld en uiteindelijk is het met duikclub Barracuda. Als ze me dat al via mail hadden kunnen zeggen, dan was alles al min of meer geregeld, maar het komt wel goed. Arne speelt even schaak in levensgrote vorm, maar moet wel nog wat schaven aan de regels volgen. Wij dus naar de receptie, want binnen tien minuten komen ze ons halen. Die tien minuten worden er twintig, maar dat geeft mij even de tijd om de dame aan te spreken die rondloopt met een T-shirt Dive instructor. En inderdaad, het is zij die ik daarnet aan de telefoon had. Ze zegt nu nog het een en ander dat via telefoon niet lukte, maar het is wel al in kannen en kruiken. Morgen duiken.

En dan wachten we op de bus die ons naar Casa Dupont brengt; een korte rit van nog geen tien minuten in oude koloniale stijl die vroeger de eigendom was van de beroemde familie Dupont. Naar het schijnt wel bekend. En dit was dan nog maar hun buitenverblijf. Nu is het staatseigendom. We stappen naar boven, eerst via een brede trap en dan wordt de trap smaller en nog eens smaller. We moeten Arne even oppakken, want die treden zijn niet echt kind-proof. We zetten ons, krijgen een cuba libre terwijl de lokale versie van de Buena Vista Social Club aan het spelen is. Niet slecht zelfs. En dan krijgen we alle informatie over Cuba, Varadero en op het einde van de excursies. Een paar dingen te onthouden. Steeds Koekies omwisselen, tenminste zo noemen ze hier de Peso Convertibile, afgekort de CUC en vandaar de naam Koek, of Koekies. Ze geven ook nog wat info over het gebruik hier van fooien, zeker geven, want de mensen verdienen hier echt heel weinig. Met hun officieel loon komen ze maximum een week toe. Qua excursies is Trinidad al een no-go, want dat is vijf uur rijden en echt een Chinese attractie, van hot naar her en veel gezien in weinig tijd, maar niets echt lang kunnen bezoeken. We gaan dan voor de Jeep safari en de bus naar Havanna zonder rondleiding. Maar we regelen alles wanneer we terug in het hotel zijn straks. De dame zal hier zijn tegen half vier, dus wij ook. We genieten even van het prachtige uitzicht en de mooie muziek. Arne is echt in de ban en maakt een filmpje en foto’s, net als papa. Het pand ligt hier vlakbij de kust op het smalle schiereiland van Varadero en je kan perfect de schitterende kustlijn bewonderen. Azuurblauwe zee, parelwitte stranden en oh ja, er staan her en der en paar palmbomen. Idyllisch, bwa ja zeker. Neen, het is echt prachtig. We genieten er eeeeeecht al van. Daarbij een leuk zonnetje en een aangenaam weertje en je hebt de ideale combinatie om een leuke vakantie te starten. Een klein nadeel is de constant harde wind, maar die deert ons niet, want het wordt er niet koud door of zo. Na dit intermezzo, nog even het huis bekijken, rijden we terug naar ons hotel. Onderweg even last van Arne maar die heeft honger, dus bij aankomst in het hotel, direct gaan lunchen. En dan ineens is alles in orde, lekker eten, iets drinken en genieten.

We hebben nog even tijd om in het zwembad te gaan voor we alles gaan regelen voor de uitstappen en dat vindt Arne niet erg. Zwempak aan, zwembandjes opblazen, schoenen aan en aan de rand van het zwembad zijn Cars plank even opblazen en dan genieten van het water. Het is frisjes, maar wel dik OK. Arne amuseert zich super en wij zijn meer op ons gemak door zijn zwembandjes en door vier extra ogen die op hem gericht zijn. Op en af zijn bodyboard, met nonkel even gek doen, van mama naar meti en ook papa doet lekker onnozel mee. We amuseren ons precies allemaal. De tijd gaat snel en iedereen heeft een beetje nood aan rust. Kathy en Roel rusten even uit, dan houdt mama zich even met Arne bezig en dan ik. Zijn lach is echt goud waard wanneer hij van hier naar daar gaat op zijn bord. Ik moet ook een paar keer erop en eraf en we hebben een super tijd. Tegen half vier gaan we hier weg, want we moeten excursies gaan regelen en Arne wordt toch wat moe. Onderweg doe ik iedereen stoppen, want een kleine groene kolibrie passeert vlak voor mijn neus en hij gaat simpelweg vlak voor ons op de tak van een boom zitten. Iedereen vindt het wel leuk eens een kolibrie gezien te hebben. Arne bed in en Kathy, Roel en ik naar de receptie. Daar is alles snel geregeld en we gaan woensdag en vrijdag een dagje weg. De ene dag de bus op naar Havanna, de andere een jeepsafari. Dat kan alleen maar leuk worden. Ik neem nog een mojito mee voor mijn liefje en neem zelf een cuba libre en die drinken we op ons terrasje op. Snel nog even terug, want de datum op een van de vouchers is mis. Een geluk dat Evy die nog nagekeken heeft. Snel aanpassen op beide versies, maar wel zonder veel problemen. We zetten ons daarna zolang Arne nog slaapt op ons terras en genieten van de rust.

Na een uurtje worden we een beetje moe en gaan we even liggen. Dan wordt onze rust verstoord door de telefoon. De Mastercard werd geweigerd. Oei, dan moeten we het in cash regelen. En alles eens berekenen of we voor alles nog genoeg Euro’s bij ons hebben. Niet leuk, maar we trekken ons er niet veel van aan. Of toch een beetje, want voor de zekerheid ga ik eens bellen hoe het precies zit. Aan de receptie bel ik even naar Tui en daar doen ze de uitleg dat ze de kaart geweigerd hebben bij de Cubaanse bank. Raar, want dit heb ik nog niet meegemaakt. De naam hebben ze correct gebruikt, want ze vroegen naar Meneer Goris en de kaart staat op mijn naam. We dachten even dat dit het probleem was, maar blijkbaar dus niet. Tja we zien wel morgen wat precies het probleem is. Zeker geen limiet overschreden en ook niet geblokkeerd voor het buitenland zoals ze suggereren. Misschien omdat het nog een beetje een apenland is, wie weet. Wanneer ik terug ben op de kamer is Arne wakker en we spelen even om te tijd te doden tot we kunnen gaan eten. Rond half acht doen we dit, eten wat van het buffet en nog een pasta. Arne eet niet zo flink, maar al bij al heeft hij toch voldoende gegeten. Dan zit deze dag er ok al op, want we keren terug naar de kamer, genieten nog een beetje van het mooie weer en gaan iets voor tien slapen. Het was een speciale nacht en een vermoeiende dag, dus we zullen onze nachtrust kunnen gebruiken morgen. En sneller dan gedacht, kan ik morgen al duiken. Eens benieuwd hoe dit geregeld zal zijn allemaal, want veel vertrouwen heb ik er niet in.

Dinsdag 16 februari 2016: Duiken met Barracudas

We zijn wederom vroeg wakker door Arne, half zes zoals de voorbije dagen, maar dat is nu niet eens zo erg, want we moeten zeker vroeg gaan ontbijten omdat we al om acht uur aan de receptie moeten zijn voor de betaling van de geboekte uitstappen en om een half uurtje later opgepikt te worden om te gaan duiken. We maken ons klaar en vertrekken al tegen iets voor zeven naar het ontbijt. Arne is super flink en eet brood en een croissant en dan heeft hij genoeg. Hij heeft ook nog het grootste deel van zijn melk opgedronken van gisteren. We wandelen dan op ons gemak naar de receptie om de betaling in orde te brengen en dat lukt tamelijk snel. Ze weten nog steeds niet wat de reden is dat de Mastercard niet aanvaard werd, maar we kunnen voorlopig verder met cash. Een geluk dat we genoeg bij hebben. We praten nog een beetje en krijgen nog nuttige informatie over andere uitstappen en Arne amuseert zich. We moeten dan nog wel lang wachten eer ze me komen oppikken om te gaan duiken, want half negen wordt bijna negen. En het is dan ook maar een paar honderd meter verder van het hotel, dus eigenlijk nog niet eens zo ver.

Daar aangekomen vragen ze mijn voucher of de betaling. Ik heb geen voucher en ook geen genoeg cash op zak. Tja dan wordt er niet gedoken. Ik kan wel terug naar het hotel, maar ik heb daar geen half uur zitten wachten om nu terug te gaan. Ze hadden maar betere informatie moeten verschaffen. Zoals het mij werd uitgelegd, moest ik gewoon aanwezig zijn en zouden ze het pakket van de duiken wel afrekenen op het einde. Een half uur discussie tot de dame, waarmee ik gisteren gesproken heb, daar toekomt en dan ineens is de 60 Euro cash wel voldoende. Wat een rare manier van werken: Cuban style zeker. Ik had al bijna geen zin meer om te vertrekken, maar kan dan toch mee en ik zal er het beste van maken. Papieren invullen en dan lood krijgen, optuigen en alles op de boot. Ik vertel het nu in een paar woorden, maar het duurt in totaal wel een uur. En dan uiteindelijk toch weg met de boot door de mangroven voor een half uurtje. Ze kunnen er hier wat van hoor van de tijd anders in te schatten, want het half uur wordt uiteindelijk bijna een uur en een kwart. Daar optuigen, snel snel – ja, dan moet het ineens kei snel gaan alles klaarpakken, ik lood niet vergeten en dan het water in. Ik was weer bijna met teveel stress vertrokken, maar tegen dat ik onder water moet ca va wel, of toch niet. Op een meter of acht heb ik het gevoel dat ik geen adem krijg en kom niet tot rust. Even terug naar boven, alles snel laten checken en dan terug naar beneden.

We zakken langs het ankertouw en zijn op een paar minuten aan het wrak. Het is een Russische boot geweest, maar ik zoek hierover nog wat informatie op later. Ik zie al direct mooie koralen en sponsen groeien op het wrak en ik volg gewoon de instructeur tot 28 meter, het diepte punt van de duik. Snappers en groupers passeren ons keiveel en ik kan genieten van elke minuut van de duik. De tijd gaat megasnel ook, want na een kwartier al merk ik dat ik op 150 bar zit en een grote barracuda zit op dezelfde diepte. Een grote rode koraalbaars bekijkt ons van tussen de waaierkoralen en de gele snappers schieten in scholen langs ons. Weer een zalige ervaring. Een paar koraalduivels zitten hier ook, wel mooi, maar net als in de rest van de Caraïben niet echt de plaats waar hij thuishoort. We draaien hier een paar keer rond het wrak, maar mogen er niet in en we zitten al snel tegen onze deco tijd te duiken. Als je even rond de bijna dertig meter hangt, dan gaat het snel. Ik heb nog honderd bar, dus op dat gebied valt het nogal mee, maar er zit al iemand met 70 en dus gaan we naar het ankertouw en doen daar onze safety stop en gaan naar boven. Ter hoogte van de vijf meter hing ongeveer een duiker of tien en ik ben dan maar van het touw weggegaan, want ik kreeg claustrofobie tussen al dat volk. Dus naar boven, even iets drinken en dan naar de volgende duikplaats.

Op de weg naar de volgende duikstek kunnen we onze flessen al wisselen, zodat we klaar zijn tegen de starttijd van de tweede duik: een rifduik, iets minder diep en waarschijnlijk ook langer. Het gaat hier inderdaad weer snel, snel, want al na 35 minuten moet de eerste ploeg er al terug in en dat zijn wij. Het water in, snel zakken, hetgeen nu dus wel goed gaat, zeker tot een diepte van zes meter, ideaal dus om straks de safety stop te doen. Het onderwaterlandschap ziet er hier al heel anders uit dan de vorige duik, want er is geen bleu en rif, maar wel een ander soort rif dan ik al gezien heb. Veel waaierkoralen, veel bekersponsen op een zandige ondergrond. Dat maakt het zicht regelmatig moeilijk en ook de deining helpt daar niet bij. Wel erg mooi, maar verrassend. We duiken over de zwiepende koralen en zien al snel dezelfde soorten als daarnet, snappers vooral dan in verschillende kleuren. De gids wijst ons een gat aan waar twee kreeften zitten, echt mega grote exemplaren en schitterend om te zien. Een trompetvis verschuilt zich tussen de takken van zacht koraal en je kan hem heel moeilijk zien. Iets verderop zit een egelvis verscholen in een holletje en ik merk al bij de foto nu dat zijn ogen er ongelooflijk mooi opstaan. Het lijkt wel een mini universum. Verderop een paar slakken die ik vorig jaar in Curaçao ook al gezien heb, maar nu zie ik er met twee verschillende tekeningen, dus ik veronderstel ook verschillende soorten. De duik gaat goed vooruit en we hebben al wel mooie dingen gezien. We komen ook een paar soorten koraalvlinders tegen, ook altijd wel knap om te zien, echt super. Ik heb zoals steeds ook oog voor detail en spot een paar kerstboomkokerwormen vlakbij elkaar. Blauwe, gele visjes passeren de revue, maar ik ken deze niet echt bij naam.

We zijn al iets meer dan een half uur onderweg en ik amuseer me echt wel. Iets verderop nog een kreeft in zijn holletje, echt mooi. Een mooie soort angelfish passeert ons ook: een combinatie van blauw en geel, echt een plaatje, hopelijk komt het op foto ook allemaal goed over. We duiken ook door een paar canyons, hoewel canyons, het zijn eerder kleine diepere stroken in het rif, maar daar groeit langs beide kanten vanalles en het is echt wel prachtig om hier tussen te duiken. Onder een overhangend rots hangt een klein visje in de kleuren van de cocktail die we eerder dronken, echt wel grappig. En dan is het bijna ten einde, na ongeveer vijftig minuten komen we uit het water en we zijn de laatste groep. Als eerste erin en als laatste eruit, goed geregeld. Mijn lucht was nog niet op, maar ik kreeg het stilaan frisjes. Op de boot een beetje water en direct de trip terug inzetten. We praten wat en zo gaat de tijd sneller, want het is toch een uurtje varen. Terug tussen de mangroven, stoppen aan de haven, alles uitladen en inladen en zo de bus op terug naar het hotel. Snel alles naar de kamer doen en ons klaarmaken om even naar het strand te gaan. Snelle stop voor een hamburguesa en dan via de beach bar cuba libre en cocktail Turquesa naar het strand. We passeren de Cubaanse versie van een kippenhok tussen de palmbomen – gewoon wat houten palen in de grond met wat bruine palmbladeren erop, grappig zicht. Even tot rust komen, spelen in het zand en dan even naar het water. Arne vindt het prachtig dat de zee elke keer naar hem komt. Tja dat is inderdaad iets verwonderlijks. We genieten van zijn verwondering en van toch nog een moment onder elkaar. Ik was terug al voor drie uur, dus dat was wel super. Een uurtje bij de zee en het strand en dan afspoelen, want het zand zit bij iedereen overal. We stappen terug richting kamer en komen Roel en Kathy tegen, dus we beslissen om eerst nog iets te gaan drinken – het is allemaal toch all-in. We genieten van het drankje en de babbel, hoewel Arne stilaan moe begint te worden terug. Tja, hij heeft ook niet eens twee uur geslapen daarnet.

Wij dus na een uurtje naar de kamer, douchen en klaarmaken voor het avondeten. Tegen zeven uur vertrekken we naar het restaurant en eten daar iets. Arne vindt van niet, want vraagt al in het begin om terug te gaan naar de kamer. Aj aj, als dat maar goed komt. Lang verhaal kort: niet dus. Hij eet bijna niets, zelfs een dessertje kan hem niet overtuigen. We proberen kalm te blijven, wel streng te zijn, maar ook niet te streng. Het helpt allemaal niet, dus wanneer wij gegeten hebben, keren we terug naar de kamer, doen snel zijn pyjama aan en steken hem zijn bedje in. Binnen de vijf minuten zijn Arnes oogjes dicht en slaapt hij als een engeltje. Hopelijk morgen lang genoeg. Tegen half tien zijn we allebei echt wel moe en net voor tien liggen we al in ons bed en kunnen uitrusten voor onze eerste trip morgen: Havanna, here we come!

Woensdag 17 februari 2016: Havanna

Vandaag hebben we een uitstapje gepland, of beter gezegd een uitstap: naar Havanna. Het is geen korte rit ernaartoe, want de rit zou twee uur duren. In totaal zal blijken dat we bijna drie uur onderweg zijn. We worden door de wekker van de GSM wakker, niet door Arne deze ochtend om half zeven. We moeten klaar staan aan de receptie tegen acht uur, dus eerst tegen zeven iets gaan eten en dan de bus op, stoppen langs verschillende hotels en dan vijf uur vrij in Havanna zelf. Tegen vier uur vertrekken we daar terug, maar nu doen we het eerst rustig aan naar de ontbijttafel. Het is het typische ontbijt in buffetvorm en eten een broodje, pannenkoeken, croissants en drinken er koffie of iets anders bij. We kunnen uit het restaurant tegen tien voor acht vertrekken en naar de receptie gaan. Allemaal goed op tijd. Wij wel, maar zal de bus ook op tijd zijn. Yep, deze keer wel. Manuel is onze gids op de bus, maar nu eerst voor hij zijn uitleg begint, halen we iedereen op van de hotels. Wij zitten er als eerste op, dus straks als laatste eraf. We krijgen alle informatie van Manuel mee over Cuba en over Havanna eens we iedereen opgepikt hebben.

Een paar interessante weetjes over Cuba:

The bay of pigs (Varkensbaai) heeft niets met varkens te maken, maar met de vis, pigfish, die daar algemeen vertegenwoordigd is. Ik heb die tijdens mijn duiken ook al gezien, dus het kan wel.
Toerisme is niet meer het belangrijkste exportproduct, maar eerder de export van kennis, vooral dan onderzoekers en dokters.
Varadero is eigenlijk alleen maar een reeks hotels en niets meer.
Sinds Raul Castro de scepter hier zwaait nadat hij alles heeft overgenomen van zijn broer Fidel, zijn er veel meer mogelijkheden en is de vrije markt en vrije concurrentie toch al aanwezig in een kleine vorm. Het embargo met een paar landen waaronder de Verenigde Staten is al opgeheven, dus er staat nog veel verandering aan te komen.
Geef kinderen geen geld, want anders worden ze morgen ook de straat opgestuurd en missen ze gratis opleiding. Naast opleiding is ook gezondheidsverzekering gratis en dat is wel een groot voordeel van het socialistisch communistisch regime hier.

Manuel zelf is afkomstig uit Matanzas en die stad rijden we al na een half uurtje door, veel bruggen hier en wel wat armoede, maar de mensen kunnen hier beter leven dan in bijvoorbeeld Havanna. Tegen dan zijn we al bijna een uur onderweg, dus het zal iets langer duren dan de twee uur dat ze vermeld hadden. We komen langs een prachtig zicht over de vallei van de rivier de Yumuri, maar meer daarover later, want met de jeepsafari overmorgen komen we hier nog terug en kunnen we er meer over zeggen. Manuel vertelt bijna constant en we leren veel bij, maar de opvallendste dingen heb ik al vermeld. Na anderhalf uur op de bus ongeveer maken we een stop. Een mega tourist trap, want het enige dat je hier kan kopen is piña colada, maar wel de beste van het hele land. Kathy koopt er twee om te delen en het is inderdaad niet slecht, maar ik word er niet direct een fan door. We kunnen even een sanitaire stop maken ook en de meerderheid van de bus moet dat ook doen, want de bus zit vol met oudere mensen uit Canada. We hebben hier een half uurtje de tijd om onze benen te strekken en kunnen dan terug de bus op. We rijden constant langs de kust en eigenlijk is er buiten het zicht op de zee en de gieren die hier langs de weg vliegen, weinig te zien. En dan ineens komen we op een autostrade met drie baanvakken – voorheen maar twee en maximum snelheid 100 km/uur – en dan plots is er een tolhuis en de tunnel naar de hoofdstad van Cuba en we zijn er. We waren tevoren ook al een paar tolstops tegengekomen. Via twee grote lanen komen we uit in het oude Havanna.

Manuel spreekt even met me af waar en hoe laat we elkaar terug vinden en we onthouden de nummer van de bus, zodat we zeker op de juiste bus zitten: 2819. We spreken af om vier uur bij de San Jose market. Die staat nergens op de kaart, maar is makkelijk te vinden, want van het plein waar hij ons dropt, is het gewoon volgen tot we de markt zien. We starten onze wandeling door Havanna hier aan de kerk van Franciscus van Asisi, aan de Terminal Sierra Maestra. Dit is een bekend plein waar traditioneel geklede dames, vooral felle kleuren, en met een mand bloemen en een sigaar in de mond proberen om de toeristen te laten betalen voor een kus. Foto’s zijn ook niet gratis, maar daar vinden we wel iets op met de zoomlens. Hier staan overal langs de kant mannen die spelen, iets Cubaans. We stappen de straat Oficias in, omdat we volgens de vertegenwoordigster van Tui te horen kregen dat we hier een bank konden vinden. We stappen er even binnen en ik probeer geld met mijn Mastercard af te halen, maar dat wordt tot twee keer toe geweigerd. Ik wissel dan al maar 100 Euro naar CUC en dan probeert Evy met haar Mastercard. Dat lukt wel, dus we hebben nog een beetje buffer voor de komende dagen. Uiteindelijk toch meer dan een half uur kwijt hier.

Onze eerste actie is nu zoeken naar de plaats waar we de bus terug gaan vinden. Dat is helemaal niet ver. We kijken terwijl onze ogen uit naar al wat hier gebeurt en wat er qua architectuur te zien is. We denken nu al dat we niet volledig gaan rondgeraken. Maar we gaan het wel op ons eigen tempo gedaan hebben. We worden constant aangesproken, maar trekken het ons niet aan en vinden al snel de San Jose market. Van hieruit nemen we een zijstraat van de grote lanen langs de zee en genieten van een beetje couleur locale. Even is het een face-reality moment, want echt rijk zijn de mensen hier niet en eigenlijk is zelfs dat een understatement. Deze huizen zouden bij ons onbewoonbaar worden verklaard en hier wonen volledige gezinnen. Ook iets dat Manuel verteld had. Veel Cubanen worden beteeld door de staat, maar is eigenlijk veel te weinig om rond te komen, zelfs voor universitairen. Dus twee jobs of zelfstandige worden – ja, dat is ondertussen mogelijk – of leven van tips in het toerisme. Hij spreekt natuurlijk voor zijn eigen winkel he, vergeet de gids niet. We komen zo uit op de Plaza Vieja, zeg maar de Oude Markt. Hier staan prachtige gebouwen en eigenlijk zijn de gevels van de meeste gebouwen hier mooi, maar niet allemaal zijn ze zo mooi gerestaureerd als deze buurt. We zitten nu ook in het midden van de oude stad. Prachtige mega blokken met gele gevels en witte balkons, echt wel schitterend. En in elke straat zie je wel ergens een Cubaanse vlag, echt opvallend. We volgen de straat de Mercaderes en komen zo uit op een pleintje waar een vlooienmarkt staat.

Het is ondertussen al iets over een en we krijgen een beetje honger, dus zoeken iets kleins vlakbij. Dat vinden we in een ijskreemkeet. We drinken er iets en eten een tuna-sandwich. Iets kleins zoals ik al zei. Maar we proberen ook de suikerachtige gefrituurde deegwaren die ze hier op straat verkopen. Niet slecht, maar nu ook niet om over naar huis te schrijven. Arne vindt het wel super. Op het terras worden we gestoord door een oude man die een nummertje komt zingen. Waarschijnlijk gaan we hier zelden of nooit iets anders horen dan guantanamera of iets anders, tot het ons strot uit komt. We laten Arne hem iets geven en zetten dan onze wandeling verder. Door de smalle straatjes komen we zo aan bij de Plaza Del Armas. Hier is het centrum van de oldtimers en er staan er tientallen. Door de hele stad rijden ze, maar hier staan ze allemaal bij elkaar. In alle kleuren, merken en toestanden: sommige al beter dan andere. Ze noemen die hier hun Frankensteins, want de carrosserie is nog authentiek, maar alles eronder is ingevoerd of zelf in elkaar gebokst. Hier staan ook veel taxi’s originele Cubataxi en ook de kleine gele taxi’s. Ze zijn wel mooi, maar het wordt hier allemaal zo uitgebuit, net als de ritjes met paard en koets. Wij doen er niet aan mee. We steken nu door en komen bij de Plaza de la Katedral: een kleine markt met natuurlijk de kathedraal. Even een blik binnen werpen, maar veel soeps is het niet. Het is echt heel erg sober, niet wat je van een kathedraal zou verwachten. We komen ook een paar winkeltjes tegen en kopen ineens ook alle souvenirs al. Super, dat is al geregeld.

We willen ook eens naar de andere kant van de stad, dus dat doen we ook. We stappen rustig richting het revolutieplein, maar daar specifiek komen we nooit aan. De tijd laat het ons niet toe. We hadden ons beter eerst een beetje beter geïnformeerd waar het bekende beeld van Che Guevarra stond voor we hiernaartoe kwamen. Soit, dat is dan misschien iets voor de volgende keer. We zien wel prachtige muurschilderingen onderweg en komen uit op een grote laan met een mega groot hotel. Van hier wandelen we terug naar de markt via het kasteel, passeren nog eens langs de oude auto’s en zo gaat onze weg terug door de kleine straten van Havanna helemaal terug naar San Jose market. Super dat we het op tijd gehaald hebben. We hebben dan ook op de terugweg goed doorgestapt. Wanneer we er zijn, kunnen we wel nog een half uur wachten, want de mensen op de bus kunnen de markt nog eens binnen. Een echt mega tourist trap deze keer: ik dacht aan een fruit- of groenten markt, maar het is geen van beide: we zien alleen schilderijen, lelijke souvenirs of dingen waar je helemaal niets mee bent. Uiteindelijk gaan we de bus op en kunnen we onze terugweg aanvatten. Of toch wanneer de twee laatste oude dames meer dan een kwartier te laat terugkeren. Niet echt blij en frustrerend, maar ja, wat kan je eraan doen. De rit terug zal wel sneller gaan, want we stoppen alleen voor een sanitaire stop bij de piña colada stop en rijden dan terug naar Varadero. Arne slaapt het grootste stuk van de 2.5 uur dat we er nu over doen en we zijn blij dat hij goed uitgerust aan tafel kan.

We eten snel iets. Arne is heel flink en kan een groot bord pasta op en wij eten ook iets, want veel hebben we niet gehad vandaag. Samen met wat water en een lekker wijntje, echt super. Wanneer we klaar zijn, is het al acht uur gepasseerd, maar we willen nog even rustig iets drinken terwijl we genieten van de muziek hier in de bar. Arne doet volle bak mee en danst op het podium op het ritme van de salsa. Hij is totaal nog niet moe en is blij dat we nog even kunnen genieten van het lekkere weer, een fruitsap en wij van onze all-inclusive cocktail. Om negen uur is het echter tijd om te gaan slapen, zowel voor hem als voor ons, want het was een vermoeiende dag. We hebben zelfs geen zin meer om nog te lezen of het verslag te maken en gaan direct ons bed in. Tegen tien uur is alles muisstil en slaapt iedereen.

Donderdag 18 februari 2016: Hotel Turquesa, zwemmen en genieten

We hebben geen wekker vandaag, want we hebben geen excursie geboekt of zijn niet veel van plan buiten te genieten van het lekkere weer, het eten, het zwembad, gewoon even de toerist uithangen dus. Wekker Arne maakt ons wakker tegen ongeveer half acht. We zijn wel eens gewekt door een telefoonoproep op de GSM van Evy, maar voor de rest OK, dus we zijn goed uitgerust na de vermoeiende dag in Havanna gisteren. Uiteindelijk klopt het wel wat ze zeggen over een bezoek aan Havanna: je hebt er eigenlijk twee dagen voor nodig. Als je het snel wil doen, misschien wel anderhalve dag, maar we wilden het niet rushen. Vandaag willen we dat nog minder doen, want we gaan heel erg op ons gemak naar het ontbijt en nemen het ervan. Tegen acht ongeveer stappen we naar het restaurant en eten daar een ontbijtje, lekkere Cubaanse koffie, een ei met brood en kaas en hesp, of toch hetgeen erop moet lijken. Meti, nonkel en mama eten een pannenkoek en laten Arne ervan meegenieten. We nemen het ervan en straks gaan we zwemmen.

Na het ontbijt even terug naar de kamer om onze zwemkledij aan te doen en dan gaan we richting ligstoelen en het zwembad. We nemen Arne zijn gieter en zijn opblaasbaar bord mee en vergeten ook zijn zwembandjes niet. Dan kunnen we zwemmen. Het water in en het water uit en we amuseren ons super. Af en toe eens lezen of een lengte zwemmen en zo gaat de tijd echt heel erg snel. We merken wel door de wind niet dat het erg heet is, zelfs ik moet me even insmeren tegen de stralen van de zon. Voor een dag dat het weer niet echt super zou zijn, valt het echt mega goed mee. Volgens de voorspellingen zou het een van de mindere dagen moeten zijn, maar net als in België zitten ze er meer naast dan erop. Ik zie het meisje dat eerder de duiken voor mij geregeld had en ik ga even horen hoe het zit met een eventueel tweede dag duiken. Morgen gaat niet lukken, want dan zijn we zelf weg. Zaterdag is het een dubbele duik, maar twee wrakduiken, zondag is het dezelfde trip als ik al gedaan heb en maandag doen ze twee rifduiken. Eigenlijk makkelijk om te beslissen, want een wrakduik per dag is OK, maar twee is erover. Dus afspraak is maandag om twee rifduiken te doen, om half negen aan de receptie voor de pickup. Dan terug het zwembad in, spelen met Arne en genieten van alles wat het Cubaanse weer ons te bieden heeft.

Tegen ongeveer elf uur is het tijd om al eens een cocktail te drinken en even rond te kijken wat ze te bieden hebben hier. Het is vandaag Cuban Day in het hotel. Ik dacht dat het hier elke dag Cuban day was. Iets na de middag bieden ze een muziekje aan, zoals steeds leuk en sfeervol. We zien dan ook dat ze een BBQ aan het opstarten zijn en gaan even een kijkje nemen. We eten een saté van pensen, dikke gefrituurde aardappelen en een halve worst in een jasje op een stokje, ook gefrituurd. Niet echt gezond, maar dat doet er niet toe. Arne is super blij dat hij iets kan eten en wij ook, alleen wij drinken er nog een cocktail bij. Ze geven hier nu ook mojito. Dat vinden we super, want die is er niet elke dag en in elke bar. Er zijn hier twee bars, een aan de receptie en een hier vlakbij naast het restaurant. We zwemmen erna nog even en keren dan terug naar de kamer. Hier staat voor de zoveelste dag al een hartje of een zwaan op het bed, gevouwen met de handdoeken, super toch hoe ze dat hier altijd doen. Arne slaapt dan ongeveer twee uur in de kamer en daarna wandelen we nog even naar het strand. Daar zitten Kathy en Roel en we vinden ze snel. Arne gaat even mee naar het water en vindt het super hoe de golven blijven komen en gaan. Hij speelt ook even in het zand met zijn schepje dat hij van Gaston heeft gekregen, wij drinken iets, dus iedereen is blij. We zijn allemaal goed rood door de zon en de wind. Het voelt niet mega warm aan, omdat de wind wat afkoeling geeft, maar toch voorzichtig zijn de komende dagen.

Een half uurtje genieten aan het strand is voldoende, dus we gaan naar de kamer en douchen ons, want het zand moet van onze lichamen afgespoeld worden. We moeten ons ook tegen zeven uur klaarmaken om in het Italiaans restaurant te gaan eten. Iets deftiger aankleden en dan daar iets eten. Het zal wel veel zijn, want we hebben eerst iets van de salad bar, dan een soep, een voorgerecht (echt al pizza of lasagne) en dan een hoofdgerecht. Ah ja er is ook nog plaats voor dessert, tenminste dat hopen we. We drinken er een lekker wijntje bij en genieten van het lekkere eten. Het is al negen uur wanneer we hier kunnen vertrekken en gaan dan nog iets drinken. Arne steelt samen met de dansers de show en vindt het dansen super leuk. Meti gaat met hem mee en ik ga ook eens een kijkje nemen. Tegen half tien zetten we een punt achter onze rustdag en gaan we slapen. Ik heb geen zin of geen tijd meer om het verslagje te schrijven, dus we gaan allemaal direct slapen.

Vrijdag 19 februari 2016: Jeepsafari, Matanzas

We moeten vroeg opstaan, want ze komen ons oppikken tegen half acht, dus om half zeven wakker. Ik heb een slechte nachtrust gehad, eerst een zwaar dichtklappende deur, dan de airco die te veel lawaai maakte, iets later Arne die zijn tutje wou, dan nog eens telefoon op mijn GSM en iets later op die van Evy. Maar het zal allemaal wel lukken vandaag zeker, want we gaan op safari. We haasten ons niet voor het ontbijt maar we doen er toch ook niet langer over dan nodig en stipt om half acht staan we aan de receptie. De gids voor de dag pikt ons op, rijdt naar het volgende hotel vlakbij en dan kunnen we al met vijftien minuten vertraging vertrekken. Nog een hotel of vijf aandoen en dan rijden we door dikke wolken naar de plaats waar we de jeeps moeten afhalen. We zagen al van een afstand dat er een grote dikke wolk hing over het schiereiland van Varadero, we dachten even aan brand, maar de geur was zo chemisch en ’s avonds was die wolk er nog, dat we denken dat het iets anders was. We nemen de voorlaatste jeep van tien en kunnen al snel vertrekken. Zo gaat het goed en vlotjes, als de Chinezen op tijd komen natuurlijk. We rijden het schiereiland af en volgen de hoofdbaan richting Matanzas, maar ervoor slaan we al af om de grotten van Saturno te bezoeken. We kunnen hier zwemmen en misschien doen we dit ook om het verdriet te vergeten dat we niet zullen snorkelen. De wind staat zo strak dat snorkelen niet toegelaten zal worden. Dus hier even de grotten bekijken en zien wat de dag brengt.

De weg ernaartoe is echt een ramp: een horde toeristen doet de trap naar beneden en een al even grote horde terug naar boven. Ik ben wel kei tevreden, want op de trappen zien we een trogon, een prachtige vogel en ook de nationale vogel van Cuba: de nationale kleuren zijn vertegenwoordigd, wit, blauw en rood. Echt een prachtig dier, super blij dat ik die gezien heb. Trogons zijn ondertussen wel zeldzaam geworden en deze komt enkel hier in Cuba voor, hetgeen het nog leuker maakt. Check van de lijst. We gaan naar beneden, daar kleden Roel en Kathy zich om, want ze willen even een duikje nemen. Arne heeft er geen zin in, we proberen hem even te overtuigen, maar dat lukt niet echt goed. Zij zwemmen even, wij gaan terug naar boven. Hoe kalm het ondertussen is beneden in de grot, zo druk is het hier boven om iets te eten en te drinken. Ah ja, de grot op zich is mooi, maar niet echt de moeite. Er zijn iets te veel toeristen al gepasseerd die ervoor gezorgd hebben dat het meeste hier beschadigd is. Binnen een paar jaar zijn hier alleen nog afgesleten stenen overgebleven. Wel leuk zijn de zwaluwen die hier wonen en de kolibries die buiten de grot naar honing zoeken. Ikzelf heb de kolibrie niet gezien, maar anderen wel. Ik was iets te veel gefocust op de trogon. We drinken hier iets en dan ga ik nog even kijken of er nog meer vogels te zien zijn nu iedereen weg is, maar ik heb pech. Terug bovengekomen is de gids iedereen al bij elkaar aan het roepen om te vertrekken. Een strak plan, want we kunnen hier niet te lang blijven.

We keren onze kar en rijden dan de grote weg af richting Matanzas. Nog steeds de richting waarin we vertrokken waren. We slaan ineens af naar rechts van de hoofdbaan, maar we zien auto’s verdwijnen; probleem is enkel dat we niet zien dat er een zandweg is waardoor we naar de volgende halte gaan. Yep, zo smal dat we links en rechts de vegetatie meepakken constant. Er groeien kleine bomen een paar meter van de kant, maar langs de rand van de weg zelf staan hoge gele bloemen. Elke meter nemen we met de zijkant van de auto er wel een paar mee, echt wel grappig. Zo rijden we een tien minuten verder en kunnen dan even halt houden, tenminste dat is nadat we een andere colonne van tien jeeps uit de tegenovergestelde richting zijn gepasseerd. We komen aan bij Playa Coral. Daar zouden we dus moeten snorkelen, maar dat gaat vandaag echt niet lukken. Metershoge golven slaan te pletter op het koraal en de rotsen hier. Mooi is het wel, de witte golven, de azuurblauwe zee met de zon erop, echt prachtig, maar niet echt weer om te snorkelen. Zoals gezegd, de zee ziet er hier super mooi uit en alles had perfect geweest als we hier eens ons hoofd onder water hadden kunnen steken, maar ja, in dit weer is het niet te doen en we amuseren ons hier zo ook wel een half uurtje.

Van Playa Coral gaat de rit naar Matanzas zelf, daar rijden we door en wanneer we het eerste drukke punt passeren, denken we aan informatie die Manuel eergisteren gaf. Er staat langs de kant van de weg een kerel in het geel met een blauwe pet, die zorgt voor orde in de chaos van de georganiseerde lifters. Hij regelt wie er als volgende lifter mee mag en bepaalde voertuigen (auto’s met blauwe nummerplaten) zijn verplicht om te stoppen; ze riskeren zelfs een boete wanneer ze het niet doen. Via het centrum van Matanzas en door kleine wegjes, het laatste stuk onverhard komen we aan bij de ranch waar we iets zullen eten: Rancho Gaviota. We zijn volledig door elkaar geschud, alleen Arne heeft er geen last van gehad, want die heeft de laatste drie kwartier geslapen. De Cubaanse kinderen zijn in deze regio echt getraind op de jeep safari’s van de toeristen, want ze staan langs de kant te zwaaien in de hoop iets te krijgen. Sommigen stoppen hen geld toe, anderen geven pennen of snoep. Geld heeft iedereen afgeraden, want anders gaan de kinderen eerder bedelen dan naar school en dat zou niet goed zijn voor de Cubaanse toekomst. Na een rit door de hobbelige wegen van het binnenland van ongeveer een uur komen we bij de ranch. Zoals op de vorige plaatsen staan ook hier al drie rijen jeeps op de weide die als parking dient en we nemen plaats in het restaurant van de ranch. We krijgen eerst wat fruit en een soep. Arne eet die wel graag, zeker met de stukken kip erin. Als hoofdgerecht is het rijst met bonen, kip in een soort saffraan tomatensaus met verse tomaten en gebakken pompoen. Op zich is het niet slecht, maar wel niet veel. Als dessert heeft iedereen een stukje guave met twee plakjes kaas errond. Zoals gezegd, niet slecht, maar ook niet erg veel.

De gids spreekt ons liever in het Frans toe en we stappen even vijftig meter naar de plaats waar we een koffietje kunnen drinken. Enkel Roel en ik nemen een koffie, echt wel erg lekker en we poseren even met de man met sigaar die ons de koffie serveert. De kippen, eenden en ganzen lopen hier gewoon rond. Een oudere man heeft een koe genaamd Maribo en laat toeristen erop rijden. Arne wil ook eens en we laten het hem doen en hij vindt het nog leuk ook. Super toch. Een local staat hier met een soort havik en een rat. Die rat is echt typisch voor Cuba, maar ziet er eerder uit als een grote muskusrat, dan een gewone rat. Al bij al is het hier best wel leuk. We zien ook kleine ananassen groeien en ik vergeet nog te zeggen dat het zicht hier echt prachtig is. We zitten in het midden van de heuvels tussen de palmbomen op een ranch met veel paarden en koeien. Daarnaast zijn er ook nog de gieren waar Evy haar fotografie kunsten moet te berde brengen. In de vlucht een turkey vulture fotograferen is niet echt makkelijk, maar het lukt haar toch. Ongeveer anderhalf uur en dan hebben we alles hier gezien, dus iedereen terug naar de auto en zo verder naar helemaal het begin van de ranch. Hier kunnen we tegen betaling een rum met suikerriet drinken, volgens de gids de viagra van Cuba, maar daar doen we niet aan mee. We blijven niet lang hier en zetten dan koers naar onze laatste stop van de dag.

Het duurt ongeveer een uur eer we aankomen wij de Rio Canimar. Hier stoppen we onderaan de brug die we al vier keer over gereden hebben: 2 keer vandaag en 2 keer naar Havanna. Het zicht vanop de burg is echt prachtig, maar je kan het niet echt goed fotograferen door de hoge railing langs de autostrade. De rivier en de brug zijn van beneden al even prachtig en we gaan hier zelfs even op varen. Eerst een korte informatie sessie over brug en rivier en een korte danssessie van de lokale bevolking. Een paar jonge schaarsgeklede heren en dames dansen kort op het geluid van de drum. De gids gaat even met Arne bij hen staan, dus we nemen een foto en geven een kleine attentie. Dat was allicht ook een beetje de bedoeling. Hij is echt vriendelijk de gids of heel erg op zoek naar een fooi, want bij Playa Coral had Arne al een houten schildpad gekregen van de man ook. Wij dus snel wat info gekregen over de speedboot en dan kunnen we vertrekken. Ik vaar en Arne vindt het maar niets. Hij geniet wel en wij ook van de korte vaart over de rivier. We zien de oevers en de bossen van dichtbij en ook de pelikanen die in de bomen zitten. Ik weet zelfs dat iets verderop een slangehalsvogel zich heeft verschanst tussen de takken. Een half uurtje later zijn we terug en is Arne ook wel wat meer op zijn gemak. We drinken hier dan nog iets en zetten dan op anderhalf uur de laatste kilometers in naar de startplaats van de jeeps. Alles gaat vlot en er is eigenlijk niet veel meer te melden, behalve dat eens we daar zijn, we in een open panoramabus naar het hotel kunnen. Op minder dan een half uur zijn we er. Nu komen er geen Chinezen meer te laat. De gids krijgt een dikke fooi van ons, zijn dag zal goed zijn.

Van hieruit even snel opfrissen en direct gaan eten. Arne eet flink en verovert net als steeds alle harten hier: een oudere Duitse dame gaat zelfs voor hem om een ijsje. Wij eten en drinken iets en genieten met volle teugen. We zijn wel al moe, dus na een cocktail en een kort dansje keren we terug naar de kamer, lezen nog een beetje en schrijven het verslag en om iets voor tien gaan we slapen. Iedereen is moe, dus we slapen snel in.

Zaterdag 20 februari 2016: Nog een dagje rust in het hotel

Vandaag staat er na de drukke dag van gisteren terug niets op de planning, dus we zullen wel wat tijd doorbrengen aan het zwembad. Om half acht zijn we wakker en gaan op ons gemak naar het ontbijt, lekker rustig. Onderweg zien we dat het weer niet erg goed is, dus veel zwemmen zal er vandaag niet inzitten. Of toch, we zien straks wel. We eten het normale buffet ’s ochtends en bekijken dan eens de opties voor de dag. Zwemmen of toch maar niet, want het begint te regenen, dus we blijven even op de kamer wat tekenfilms kijken, het is Chicken Run in het Spaans, lekker om een taal bij te leren. Dan begint het even heel erg hard te regenen, dus we beslissen om toch maar niet te gaan zwemmen. De regenbui is snel gedaan en we gaan even langs de rand van het kanaal hier wandelen. Langs de ene kant van het kanaal is de hotelzone en een drukke weg, aan de andere kant liggen mangroven. We stappen even de kade af en komen voorbij het duikcentrum. Vandaag is hier weinig volk en de boot ligt er nog dus ik denk dat ze vandaag weer naar de Varkensbaai zijn.

We keren iets verder terug en zetten onze langzame stappen naar de andere kant. Een paar stops om te kijken of er nergens iets te zien is, maar buiten de occasionele gier en koereiger zien we weinig. De weg is mega druk, maar daarop zien we wel regelmatig oldtimers die hier constant af en aan rijden met een of andere toerist. Wij doen daar niet aan mee en genieten van de rust langs de mangroven. Eigenlijk hadden we gehoopt om hier toch eens door te kunnen varen om te zien wat er allemaal in die mangroven leeft. Dat zal wel vanalles zijn, want het zijn de broedkamers van de oceaan en de lucht. Na een wandeling van een uurtje houden we het voor bekeken en gaan we terug naar het hotel, de kamer en het zwembad. Net wanneer we gaan liggen, begint het terug te regenen, maar opnieuw voor maar een paar minuten. Super toch dit tropische weer. Arne gaat het water in en een Spaans sprekende dame speelt met hem. Ze is echt wel slecht gekleed met franjes aan haar bovenste van de bikini, maar ze is wel super lief voor Arne. Na een kwartier heeft ze het gehad, dus papa neemt even over. We zwemmen een beetje, genieten van de zon, die ondertussen super hard aan het branden is en dan komen Meti en Nonkel er ook aan, die waren iets gaan eten.

Wij blijven aan het water hangen, wisselen af tussen mama en papa om te zwemmen en ik ga even om een cocktail voor ons allen. Arne helpt flink mee, dus iedereen blij. De tijd gaat hier weer super snel en we beginnen honger te krijgen. Arne en ik gaan een hamburger halen hier net achter de hoek, eten het goedje op aan het zwembad en kunnen er weer tegen tot deze avond. De zon en het water hebben ons weer goed gedaan en dit keer hebben we allemaal beter opgepast voor de hitte van de zon. Tegen vier uur zijn we op de kamer en Arne slaapt een beetje. Ik ga even naar de receptie om eens de WiFi te testen, maar er zijn geen kaarten op dit moment, pas binnen een uur, dus terug naar de kamer en een uurtje ons bezig houden. Ik probeer nog eens of er tegen half zes al kaarten zijn en ja hoor, maar nu zeggen ze dat ik cash moet betalen, dus nog een keer terug naar de kamer voor een CUC en dan naar de receptie. Een geluk dat we niet te ver zitten. Op een half uur bekijk ik mijn mail, die van Evy, stuur een bericht naar huis en bekijk snel Facebook eens. Niets bijzonders te melden, alleen een mail van Jurgen die de dressing moet komen plaatsen. Ik stuur duidelijk dat het de 29^ste zal moeten gebeuren en voor acht uur, want tegen dan moet Arne zijn bed in en het spelletje is nu al lang genoeg aan het duren – sinds november 2014 nota bene. Even druk maken en dan snel vergeten.

Wanneer ik terug ben op de kamer wordt Arne wakker door de deur die weer moeilijk open gaat. Maar het kan geen kwaad, want het is toch tijd voor hem om wakker te worden. Ik douche me nog, Evy maakt Arne klaar en dan vertrekken we naar het restaurant. De traditionele toestanden van het buffet, iets eten en drinken en dan is het tijd om nog even te dansen. Wederom een lokale versie van de Buena Vista Social Club, al de zoveelste en Arne amuseert zich. Negen uur net gepasseerd keren wij terug naar de kamer en leggen Arne te slapen. Wij zitten nog even op ons terras te lezen en te schrijven en kunnen tegen tien uur ook ons bed in. Het was een rustige dag, maar die mogen er ook zijn. Uiteindelijk hebben we ons wel goed geamuseerd. Slaapwel allemaal.

Zondag 21 februari 2016: Zwemmen, genieten, speeltuin

We hebben in het begin van de eerste week al snel een paar uitstappen gepland, dus nu zijn er een paar dagen na elkaar wat rustmomenten. We zijn wakker tegen zeven uur ongeveer en worden op ons gemak wakker op de kamer. Even wat bezig zijn met Arne, dan mag hij Meti en Nonkel gaan wakker maken, tenminste op de deur gaan kloppen, want wakker zijn ze al. We zorgen dat we klaar zijn om te gaan ontbijten en stappen naar het restaurant. Daar eten we een paar dingen; Arne heeft zich ondertussen al vlotjes aangepast, want hij eet al veel beter. Wij eten zachte pistolets met wat beleg en een eitje. De balletjes gehakt zijn hier super lekker. Normaal zouden we die niet nemen als ontbijt, maar hier smaken ze super, dus meenemen die handel. We hebben nu een plastic beker mee voor Arne, om te vermijden dat hij een half glas aardbeienyoghurt op de grond gooit en het plan lukt goed. Na het ontbijt gaan we toch eens horen hoe het zit om een auto te huren of een uitstap te boeken. De dame van Tui is er niet vandaag, maar we proberen iets te regelen met een ander reisbureau hier in het hotel zelf. Roel wil naar Viñales, maar dat is echt heel erg ver en ook wel duur, dus we proberen een auto te huren. Ze gaat nu eens bellen om te vragen of er een dag of twee dagen een auto vrij is en hoeveel het zou kosten. Goedkoop gaat het niet zijn, want ze spreekt van 180 tot 190 CUC. Dus nog even wachten op bevestiging en prijs en dan straks beslissen.

Ondertussen kijken Evy en ik even een half uurtje onze mail en Facebook na voor 1 CUC en Kathy en Roel nemen Arne al mee naar onze kamer om zijn zwempamper en zwempak aan te doen. Dan kunnen we naar het zwembad en daar hebben we wel zin in. Om even te kaderen: deze ochtend was het mega bewolkt en fris en aan het regenen, maar nu is het volledig opgeklaard en de zon brandt al. Er staat zoals elke dag een goed windje, een strakke bries, maar die zorgt voor wat afkoeling, wat niet slecht is. Qua weer mogen we niet klagen, want het is in België lekker koud en regenachtig, dus viva Cuba. Wij dus naar het zwembad met ons hele hebben en houden: handdoeken, een zak om alles in op te bergen, zwembandjes, bal, gieter en luchtmatrasje. We smeren Arne en onszelf snel in en dat is niet makkelijk, want hij wil eigenlijk direct het water in. Zwembandjes aan en dan maar plonsen. Ik ga direct mee met hem, ga even propere handdoeken halen en dan is het waterpret tot en met. Met het gietertje, met de bal, Arne amuseert zich super en wij vinden het super dat hij zo blij is. Deze ochtend was het even niet makkelijk, maar nu is het weer een heel ander kind dat we bij ons hebben.

Na een uurtje gaan we even opdrogen en iets drinken, want we mogen hier zeker niet uitdrogen, zeker met een all-in zou dit een beetje dom zijn. We zijn opgedroogd en opgewarmd, dus we kunnen terug het frisse water in. Straf eigenlijk met zo’n het zon de hele dag dat het water zo koud is. OK, ’s nachts koelt het hier af tot een zwakke 18°, maar dat is een minimum, dus echt verrassend dat het zo koud is. Maar desalniettemin is het aangenaam alleen zorgen we er vandaag voor dat we onszelf goed insmeren en dat is nodig ook zoals we de voorbije dagen al gemerkt hebben. Nog een uurtje en een cocktail later hebben we even rust nodig, want we zijn al bijna constant samen bezig geweest met Arne. Meti en Nonkel stellen zelf voor om even Arne mee te nemen in het water en zo blijkt vanuit ons standpunt dat ze dat alle drie wel leuk vinden. Omdat ze zich zo amuseren in het diepe gaan we ook delen in de pret. Vooral met de bal spelen is een leuke bezigheid deze ochtend. Daarna is het terug rust voor Kathy en Roel en gaan wij het ondiepe in en is Arne even zonder zijn zwembandjes weg. We zijn er altijd dichtbij en alert, dus dat komt wel goed. Het is al een uur ’s middags, want de handdoeken service is toe en die sluit tussen een en twee. We hebben het ook wel stilaan gehad aan het zwembad voor vandaag, dus we gaan even lunchen. We eten niet echt veel, maar onze magen zijn wel goed gevuld. Er is lekkere pizza, hamburgers (Roel en ik maken er zelf een) en we drinken op ons gemak iets.

Dan is het tijd om even te gaan horen hoe het nu zit met de auto: 186 CUC van morgen 9 uur tot overmorgen 6 in de namiddag. Amai, mijne frak, dat is niet goedkoop. We wisten wel dat Cuba geen goedkope reis ging zijn, maar dit slaat wel alles. De vlucht met hotel voor vier volwassenen en een kind was al bijna vijf cijfers, dan de excursies zijn niet goedkoop. Havanna met de bus 40 Euro, de jeepsafari 81 per persoon; OK, Arne mocht bij allebei de excursies gratis mee, maar een auto voor 200Euro voor twee dagen, dat slaat alles. In Griekenland bijvoorbeeld huur je daarvoor een auto bijna een hele week. Soit, op vakantie trekken we ons van geld niet veel aan: Money is not an issue. Maar voor mensen die dit lezen en naar Cuba willen gaan, hou er zeker rekening mee dat het erg duur is: zeker om iets te gaan doen. We laten het even zinken bij een mojito aan de bar, terwijl de wacht zich amuseert met Arne. Onze kleine steelt hier weer alle harten ook die van die achter de receptie. Ik ben eens benieuwd of het papa ook zal lukken zijn charmes te gebruiken, wanneer we een handdoek te weinig binnen leveren. Waarschijnlijk niet. Na de mojito hebben we zoiets van: OK, let’s go, want de komende twee dagen hier nog zitten aan het zwembad, is niets voor ons. Ik ga morgen duiken normaal gezien, dus dan is het even Kathy en Roel alleen en dan dinsdag kunnen we richting Varkensbaai eens gaan kijken.

En dan gaan we bevestigen dat de auto OK is, maar de vrouw moet nog even bellen om zeker te zijn, binnen vijf minuten weet ze meer, net als gisteren was er geen WiFi kaart meer, binnen het uur dan. Ze moeten het hier altijd met omwegen doen en niets kan van de eerste keer geregeld worden: een geluk dat we vandaag de tijd hebben hiervoor. Evy, Arne en ik gaan even kijken bij de speeltuin met twee glijbanen en een schommelauto, allemaal super voor Arne, hij amuseert zich top. Het is nu al half vier, dus voor hem stilaan tijd om even zijn bed in te kruipen. We leggen hem neer na hem even verschoond te hebben, en hij valt als een blok in slaap. Wij blij, hoewel ze waarschijnlijk nu gaan komen om te kamer te poetsen. En inderdaad, na een half uur staan ze hier. Even alleen de vuilbakken laten leegmaken en Arne laten slapen. Morgen kunnen ze hopelijk iets vroeger komen. Wij lezen een beetje en maken het verslagje al gedeeltelijk en genieten van de zon.

Na het middag dutje van Arne is het eigenlijk snel geklonken. Veel doen we niet meer. We gaan eten, Arne eet flink mee, we denken dat hij ondertussen zijn aanpassingstijd gehad heeft. Hij eet heel flink en omdat hij flink is geweest de hele dag krijgt hij van Meti ook een ijsje. Hoewel flink. Wanneer Evy en ik terugkomen van het buffet zien we Arne niet. Meti heeft hem in de hoek gezet. Maar daarna maakt hij alles goed en mag hij nog een ijsje. Wij gaan erna nog iets drinken aan de bar en dan zijn we allemaal moe en keren we terug naar de kamer. Ik leg al wat spullen klaar voor morgen want dan is het duiken: dag twee en ineens ook laatste dag. Om iets over tien liggen we in bed en slapen we.

Maandag 22 februari 2016: Twee geplande rifduiken vandaag, noooot

We staan op tijd op, want om 08:30 komen ze me halen om te gaan duiken. We maken Arne klaar, ocharme, het ventje is nog moe, maar eens hij een doosje melk krijgt en een aardbeienyoghurt met een broodje is hij blij en hebben we er geen probleem meer mee. We hebben tijd genoeg aan de ontbijttafel en genieten op ons gemak van het eten. Van Arne hebben we niet veel last, want hij drinkt de laatste twee dagen yoghurt uit zijn plastic beker. Het wordt stilaan acht uur, dus we keren even naar de kamer terug en gaan dan met onderwatercamera en valies naar de receptie. Hier is het pickup time binnen een half uur. Zoals steeds komen ze niet op tijd, om kwart voor negen zijn ze er niet, om negen uur ook niet, dus ik loop even naar de handdoekencabine om te horen of ze even kunnen bellen – dat hadden ze de eerste keer ook gedaan – maar het enige dat ik krijg is een ‘come back later’. Tja, daar heb ik geen tijd voor, dat is de bedoeling niet. Aan de receptie zijn ze iets vriendelijker en bellen ze, maar ze hebben geen gegevens voor mij, dus het enige dat ik kan doen is naar daar wandelen. Daar heb ik geen zin in en zelfs de taxi die hier voor de deur staat wil niet meewerken. Me no drive now. Dan heb ik het volledig gehad he. Roel en Kathy waren hier ondertussen al een half uur geleden gepasseerd om te huurauto op te halen, dus ik beslis met hun goeddunken dat we een dagje auto mee gaan doen. Dat ze bij Barracuda’s mijn kleurpotloden kussen. Zeikerds! Voor wat het waard is, krijgen ze een slechte commentaar op Tripadvisor!

We sturen een SMS naar Kathy dat ik niet weg kan, en ze kunnen snel hier terug aan het hotel zijn. Ik ga terug om het een en ander af te zetten in de kamer terug en om andere dingen in de tas te steken om de dag door te komen voor Arne. Wanneer ik eigenlijk klaar ben, zie ik iedereen toekomen aan de kamer. Blijkbaar kunnen we best nog een aantal zaken meepakken voor we me de auto vertrekken. Een kwartier later is iedereen klaar en kunnen we vertrekken. Roel neemt het stuur, waarvoor dank trouwens, ik probeer de kaart deftig te lezen, wat steeds wel een uitdaging is in zo’n land en Kathy en Evy, tja die geven commentaar. We vertrekken richting Varadero centrum. Daar is eigenlijk niet veel te zien en we willen helemaal naar de Varkensbaai, dus we stoppen hier niet. Eigenlijk stoppen we nergens tot we aan Playa Larga komen, tegen dan zijn we een dik uur onderweg. We zijn vertrokken vanuit Varadero naar Cardenas, zo verder naar Coliseo en dan naar Jovellanos. Het landschap is ineens helemaal anders dan hetgeen we eerder al gezien hebben. De ene plantage na de andere. Eerst kilometers lang suikerriet, dan bananen en iets verderop sinaasappelen. Tijdens onze busreis hebben ze ons verteld dat ze de boerenstiel meer willen ontwikkelen op Cuba en dat blijkt hier. We zijn een klein uurtje onderweg wanneer we Australia passeren, daar zijn we dan ook al geweest. Roel rijdt de hele tijd verder, we volgen even de autostrade en gaan er tien kilometer verder weer af en nu is het naar La Isabel, een klein dorpje waar eigenlijk niets te zien is; het enige dat we ervan onthouden is een lange saaie weg, een moeilijk berijdbare overweg en zo zijn we op weg naar Gauma. Net daarvoor moeten we even de weg zoeken, net als in het dorp ervoor, maar het lukt wel na een poging of twee.

Na een dikke twee uur rijden komen we zo in Playa Larga. Op een grote parking niet ver van het strand zetten we de auto, we picknicken even en genieten van het mooie uitzicht. Hier begint de Varkensbaai. We hebben zicht op een azuurblauwe zee met een wit strand en palmbomen, echt super. We gaan even het water in, Kathy en Roel zwemmen en wij houden ons even bezig met Arne. Die amuseert zicht super in het water en wij vinden het super geestig. Na een half uurtje pootje baden, halen we Arne uit het water en keren we terug naar de auto. Daar even terug kleertjes aan en dan kunnen we verder naar Playa Giron. Deze plaats staat in de geschiedenisboeken als de strijd om de Varkensbaai. Hier komen in 1961 een hele hoop (1400) huurlingen aan land om Castro ten val te brengen. Ze werden gesponsord door de Amerikanen onder leiding van Kennedy. Maar er waren lekken en Castro kon zijn tegenstanders snel terugslaan. Een maandenlange voorbereiding van de Amerikanen en al op een dag was het allemaal gedaan.

We vinden moeilijk onze weg door Playa Giron, maar uiteindelijk stoppen we een kwartiertje aan het strand. De paarden lopen hier los zoals op zoveel plaatsen en het is echt genieten van weer azuurblauw water. Lang blijven we hier niet, maar we hebben wel tijdens beide stops de Caraïbische Zee gezien en erin geweest, ook al was het maar even. We zetten nu de weg terug in naar ons hotel maar doen onderweg nog een paar tussenstops. Even is het paniek, want ik roep: stop! Ik heb een gier gezien vlakbij de weg, dus ik moet er een foto van hebben, wat nog goed lukt ook. Wel vieze beesten eigenlijk, maar langs de andere kant hebben ze iets. We hebben een beetje honger en willen iets eten en drinken bij Punta Perdiz, maar daar is het enkele toegang voor een hele dag voor 15 CUC, een klein beetje veel te veel voor een stop van een half uur. We rijden dan maar verder naar een cenote: Cueva de los Peces. Hier zien we een kleine poel en een restaurant. Even iets drinken en iets eten, maar lang blijven we niet, want we worden overstoken door de muggen. De cenote is wel mooi, maar we nemen niet de tijd om te duiken of te snorkelen. Het gaat hier wel tot 70 meter diep en er zijn een paar vissen te zien, maar verder schrijven ze dat het niet de moeite is. Ik zal wachten om te duiken in een cenote in Mexico wanneer we daar eens naartoe trekken.

Van hieruit gaat het rechtstreeks de weg terug naar Varadero, via dezelfde weg als we gekomen zijn. Sommige stukken duren lang, andere zijn iets beter. Over het algemeen zijn de wegen niet slecht en ook niet druk. Alleen in de dorpen fietsen er heel erg veel mensen rond en rijden ze met paard en kar vooral in onze weg. Nog ongeveer veertig kilometer voor Varadero neem ik het stuur over en nu rijden we in een stuk terug naar het hotel. We vinden het zonder veel problemen en stoppen eerst en vooral aan de bar. Daar drinken we een mojito of twee en dan douchen we ons. Arne wil bij Meti en Nonkel douchen; zij vinden het OK en wij genieten even van de rust. En dan is het al snel zeven uur en kunnen we iets gaan eten. Buiten is er geen plaats, dus we zitten deze keer binnen en eten en drinken naar believen. Veel hadden we nog niet gegeten vandaag, want de kotelet en de kip hebben we gedeeld aan de cenote. Na het avondeten nog even langs de bar voor een cuba libre afsluiter en een dansje en dan tegen negen uur gaan we naar de kamer. Arne in zijn bed, wij lezen en schrijven nog een beetje en gaan tegen tien uur ook slapen.

Dinsdag 23 februari 2016: Cruising down the country

Dag twee dat we met de auto gaan rondracen in Cuba en wat voor een dag zal dit worden. We hebben de wekker gezet, maar echt mega dringend is het niet. We gaan tegen ongeveer haf acht ontbijten: the usual stuff en dan gaan we alles halen op de kamer. We hebben nog geen idee wat we vandaag gaan doen, Roel neemt de Trotter en Lonely Planet mee naar het ontbijt zodat we even kunnen overleggen wat we vandaag nog gaan doen met de auto. Er zijn een paar opties: hier in de buurt wat rondrijden of helemaal naar Santa Clara. Blijkbaar heeft niemand zin om hier in de buurt te blijven, dus we gaan de rit van drie uur naar Santa Clara aanvatten. Om iets over negen zijn we weg met de auto, Roel begint en zo vertrekken we van het schiereiland van Varadero. Eerst een korte stop bij het duikcentrum. Snel mijn 10 CUC nog gaan betalen en die kerel vraagt of ik vandaag kom duiken. Ik denk het niet he, want hij heeft mij gisteren een uur laten staan. Ik maak even van mijn oren en hij zegt dat ik de duiken hier had moeten komen regelen, terwijl de vorige keer ik ze aan het hotel kon regelen. Soit, ik maak me er snel vanaf met een f*** you en dan kunnen we weg. Alles gaat erg vlot, want we kennen onze weg al. Eerst een groot deel met de bussen al gedaan en gisteren ook rondgereden en nu de zoveelste keer dat we hier komen, dus we nemen de weg naar Cardenas zonder problemen. Blijkbaar was hier vroeger een punt waar je tol moest betalen. Het punt op de brug is er nog, maar je moet niet meer stoppen. We rijden zo verder naar Cardenas en nemen een groot stuk dezelfde weg als gisteren. Roel en ik willen niet via de autostrade rijden, maar proberen het een beetje te avonturen en echt couleur local op te snuiven.

In Cardenas hebben we de richting naar het zuiden gekozen gisteren en een stuk doen we dan nu ook, maar we rijden zo verder naar Colon. Arne heeft de laatste weken last om nonkel uit te spreken, en zegt constant Kolon, dus we hopen dat hij met in dit dorp te zijn, even vergeet dat hij Kolon zegt en vanaf nu Nonkel. Maar het heeft niet veel effect. Hoe vaker wij nonkel zeggen, hoe erger hij Kolon zegt. We drinken hier eventjes en vanaf hier neem ik het stuur over tot Santa Clara. We rijden via Los Arabos, zo verder een heel lang stuk naar Santo Domingo om zo stilaan in een grote stad terecht te komen. In Kolon zelf hebben we twee mega aftandse tankstations gezien en we denken dat we toch nog even moeten bijtanken, dus we rijden even verder. En dan in een klein mini-dorpje een relatief nieuw bezinestation, dus even bijtanken. Dat op zich is al moeilijk. Ik zet me klaar, wacht even aan de auto, maar niemand komt, terwijl we duidelijk zagen dat er iemand van het tankstation een andere bestuurder aan het helpen was toen we hier toekwamen. Ik ga even kijken en ze doen teken: we komen direct. Ok dan. Wel direct op zijn Cubaans. We willen especial tanken voor 20 CUC, we denken wel dat we er zo zullen komen. Eerst even het bedrag intikken en dan tanken. Na de tankbeurt een ticketje afdrukken, maar dat is een voor zijn boeken, dan een tweede is voor iemand die binnen zit, het derde gaat in zijn zak en het vierde is voor mij. Allemaal speciaal hoor, maar de bezine was ook especial he. Vandaar dus direct verder. We zitten nu al even in een andere provincie van Cuba: Villa Clara. Esperanze is het laatste dorpje voor Santa Clara dat we passeren, maar dit lijkt al een deel van de stad. We komen aan op een grote vuile laan, met dubbele rijvakken en rijden direct naar het centrum. We proberen even parking te zoeken, maar dat lukt niet. Hoe dichter we bij het centrum komen, hoe meer borden we zien dat we niet mogen parkeren. Even snel overleggen en terugkeren, oeps verkeerde richting in, snel draaien en het centrum uit.

Kathy en Evy hadden voorgesteld om even een kijkje te nemen in een park dat we onderweg tegengekomen zijn. We stoppen daar even en zien voor ons een mega groot beeld van Che Guevara. We doen even een picknick hier en overleggen dan even wat te doen. Eerst even een kijkje nemen naar het standbeeld van El Che van dichterbij. Het is echt groot en ervoor ligt een megagroot plein. Naast het beeld op een grote blok staan een aantal van zijn spreuken, natuurlijk alleen in het Spaans. Maar we zijn wel blij dat we dit gezien hebben en dat we even kunnen uitrusten hebben. We proberen even naar het centrum te rijden en parkeren ons in een straat net voor de straten waar de verbodsborden beginnen. We denken dat we hier mogen staan, maar een Cubaan raadt het ons af. Hij kent een goede parkeerplaats iets verderop. We voelen al nattigheid, maar volgen toch zijn raad op. Hadden we dit maar niet gedaan. Helemaal tot aan het centrale plein van de stad, dan naar rechts en direct terug rechts. Daar staat een oudere man die op onze auto wil passen voor 2 CUC. We geven onze gids die 2 CUC en stappen het centrum in. We komen direct uit bij Parque Vidal, hier is het megadruk en in een klein steegje is het heel duidelijk dat je hier ’s nachts niet moet zijn, want zelfs nu overdag loopt hier een ruig volkje rond. We wandelen even rond het stadsplein, voelen ons niet echt op ons gemak over de parkeerplaats van de auto, nemen snel een foto van een soort manneke pis, een paar foto’s van de wel mooie gebouwen hier en keren dan terug naar de auto. Het is hier ongelooflijk heet, druk en niet echt aangenaam toeven. Als we er niet ten volle van kunnen genieten, dan doen we het beter niet.

Terug bij de auto zet de oudere man al onze spiegels klaar en vraagt die 2 CUC. Blijkbaar had die andere kerel ons geld mooi in zijn eigen zak gestoken. Om geen problemen te veroorzaken, geven we hem ook nog 2 CUC en rijden we weg. Tien meter verder staat er politie, maar die reageert niet en we trekken er ons niets van aan en willen hier eigenlijk weg. Tot zover dus de vriendelijkheid van de Cubanen. Zee doen het dus duidelijk voor het geld en niet omdat ze een vriendelijk volkje zijn. Ik zoek op mijn gemak de weg uit de stad en vind die tamelijk makkelijk, want er staan pijlen naar het park van Che en zo kunnen we terug via de grote vuile lanen de stad uitrijden. Uiteindelijk hebben we nu toch twee van de grootste steden van Cuba bezocht. Santa Clara heeft wel een belangrijke rol gespeeld in de revolutie. Een paar steden waren al overgenomen door de rebellen, maar hier konden Che, Raul en Fidel een trein met wapens in beslag nemen en zo het leger van Batista verslagen. Dit vormde ook het keerpunt, want iets later konden de drie ook naar Havanna marcheren en de revolutie tot een goed einde brengen. Van hieruit is het nog een heel stuk rijden, maar nu nemen we de autopista en op die manier kunnen we goed doorrijden. Met een constante snelheid van 100 of 110 zijn we snel uit de provincie van Villa Clara en in Cienfuegos. We rijden door drie provincies vandaag.

Ik moet alleen erg opletten voor de slechte kwaliteit van de weg, maar omdat er bijna niemand rijdt, kan ik ook snel van rijvak wisselen. Het grote voordeel is dat de fietsers, voetgangers en de paarden met kar niet in de weg rijden. Ze rijden hier wel, maar blijven aan de kant en ik heb twee rijvakken om ze te ontwijken. Op veel plaatsen staan hier zelfs mannen dingen te verkopen. Ze proberen pinda’s, noten, bananen en zelfs kaas aan de man te brengen, terwijl de auto’s hier voorbij razen tegen meer dan 100 per uur. Dapper of heel dom. Op anderhalf uur komen we in Jagüey Grande en ik wist nog van gisteren dat we hier de autostrade af moesten. Ik ga aan de kant en merk al snel dat we niet juist aan het rijden zijn; we moesten nog een afslag verder. Hier zijn we op de autopista gekomen gisteren vlakbij Australia. We strekken onze benen even en nu neemt Roel terug het stuur over. Kathy zet zich vooraan en Evy en ik bij Arne achterin. Vanaf hier is het nog ongeveer anderhalf uur rijden, denken we. We nemen nu de weg terug die we gisteren al twee keer gedaan hebben, dus Roel kent zijn weg hier al. La Isabel, Jovellanos, Coliseo, Cardenas en zo naar Varadero. We denken even dat we nog zullen moeten tanken voor een 5 CUC of zo, maar dat is niet het geval. We geraken nog met twee blokjes tot aan het hotel. Kathy en Roel doen de auto terug en wij drinken al iets. Een mojito later worden ze afgezet aan het hotel en wij bestellen er nog eentje. Lekker volle bak genieten van de all-in. Een uurtje later gaan we ons klaarmaken voor het avondeten, even een douche en dan direct tegen zeven uur naar het restaurant.

We eten iets van het buffet en kunnen nog iets drinken ook. De rode wijn hier is niet slecht en dat hebben we bijna elke dag gedronken bij ons eten. Arne eet wat pasta, vlees en vis en iedereen is weer blij. Na een afzakkertje aan de bar hier met live muziek van een salsa groep; keren we terug naar onze kamers en gaan we slapen. Het is al kwart over negen wanneer we op de kamer zijn en leggen Arne in zijn bed. We lezen nog iets en schrijven een beetje verslag, maar al snel merk ik dat ik te moe ben om te schrijven, dus we gaan tegen kwart voor tien slapen. Het was een lange dag met een lange rit, dus we zijn allemaal moe. We zijn blij dat we twee dagen kunnen rondrijden hebben hier op Cuba, maar onze algemene indruk is dat het een mooi land is met een twijfelachtig vriendelijke bevolking, maar het is niet dat we echt verliefd geworden zijn op het land. Misschien als we binnen x aantal jaar nog eens terugkomen en er toch iets professioneler wordt omgegaan met bijvoorbeeld duiken, zullen we het meer appreciëren. In elk geval nu blij dat we hier mooie dingen gezien hebben, maar toch met een kleine kanttekening over de vriendelijke Cubaan.

Woensdag 24 februari 2016: Turquesa, zon, zee, zwembad, eten, drinken, genieten

We hebben wederom geen wekker gezet vandaag, want vandaag is onze laatste volledige dag en we hebben unaniem beslist dat het deze dag een dag wordt van weinig doen, genieten van alles wat Cuba en ons hotel te bieden heeft en zeker niet te veel doen. We slenteren naar het ontbijt en het is er erg druk, want er is geen enkele tafel vrij. Onze dienster weet dat we met vijf zijn en dat we liefst buiten zitten, dus ze begint een tafel af te poetsen waar nog 1 persoon aan zit en hij heeft het begrepen en vertrekt. Zeker nu wilden we niet binnen zitten, want het ruikt binnen een beetje naar gas, misschien een klein lekje ergens of zo, maar we zitten toch buiten dus maken ons geen zorgen. We eten ons traditioneel ontbijt en drinken nog eens lekkere Cubaanse koffie. Na het ontbijt keren we terug naar de kamer om ons klaar te maken voor het zwembad en ook Arne moeten we klaarmaken. Dat laatste duurt nu niet lang, want hij wil gaan zwemmen. Bootje mee, gieter mee, zwembandjes mee en we leggen ons neer langs het zwembad. We wisselen even af wie met Arne in het zwembad gaat, maar zijn af en toe ook samen met hem bezig. Water in, water uit, even iets drinken en genieten van ons gezin, echt wel super. Kathy neemt een paar foto’s zodat we er ook samen eens op staan. Dik voordeel dat zij mee zijn en dat is niet het enige hoor. Roel komt ook even het water in, want het is erg heet, zelfs in de schaduw. Belangrijkste is dat we ons goed amuseren. Dan is het even Meti en mama in het zwembad en dan neemt papa weer over. Dat Arne een waterrat is, wisten jullie natuurlijk al lang.

Op het bootje, dan even naar het diep, een lengte zwemmen, dan weer met het gietertje en een beker in het ondiepe. Een gewoon simpele plastic beker van een drankje en wat water en Arne is weer super blij. Hij amuseert zich en wij zijn er erg blij om. We genieten ervan om hem zo blij te zien en wij genieten ook wel van het ondertussen warme water en het lekkere zonnetje. Tegen iets na de middag wordt het zelfs een beetje te warm. We smeren ons wel drie vier keer in, ja zelfs ik, maar verbranden toch. Niet erg, maar toch een beetje rood, zelfs met factor 50. Af en toe moeten we het water in om af te koelen en dan weer drogen in de zon, weer afkoelen enzovoort en zo verder. We proberen nog een beetje aan onze kleur te werken deze laatste dag en het zal blijken dat dat goed lukt. Evy moet even uit de zon, want het wordt haar te heet. Het is al tijd om iets qua lunch tot ons te nemen dus dat doen we dan maar. Ik ga even met Arne naar de kamer om zijn pamper te veranderen en zijn zwempak uit te trekken. Uiteindelijk zit hij al in het nat van half tien deze ochtend. We spreken af bij het restaurant Guantanamera, maar wanneer we daar aankomen is er nog niemand. Even terug naar het zwembad waar we lagen en daar zijn ze nog. Samen gaan we dan iets eten.

We komen er aan en het is niet echt druk, maar veel keuze is er eigenlijk niet. We nemen wat tomaten, komkommers, frietjes, bananenfrietjes voor Arne en maken voor onszelf een hamburger met frietjes. Ik moet nog even wachten, want ze kunnen niet volgen met frieten bakken. We genieten toch van ons eten, niet echt gezond, maar wel lekker. We drinken nu vooral water want de mojito en de cuba libre zijn al naar ons hoofd gestegen. We kijken daarna even op het strand of er nog plaats is in de schaduw, maar dat is niet het geval. Arne geeft trouwens aan dat het stilaan bedtijd is voor hem. We gaan dus even naar de kamer om hem te slapen te leggen. Arne slaapt een uur of twee en wordt wel twee keer wakker, maar ik heb tijd om de verslagjes van gisteren een eergisteren bij te werken en Evy kan wat lezen. Ze heeft al haar tweede boek uit deze vakantie, dus heeft al goed haar best gedaan. Wij genieten ook even van de rust en de zon. Na twee uur wordt Arne dus wakker en wij gaan even zoeken waar Meti en Nonkel op het strand zitten. Arne is nog niet goed wakker, dus even in mijn nek en zo naar het strand.

Wanneer we daar aankomen, zien we ze direct liggen en Arne stopt wanneer hij het zand ziet en begint te spelen met zijn schepje. Plezier alom en hij amuseert zich super zo. Roel en ik gaan even met Arne het water in en we amuseren ons in het water. Eerst wou Arne hier niet naartoe, maar nu wil hij niet meer weg. We spoelen ons een beetje af, kijken naar de zon die stilaan haar weg zoekt naar beneden en ook van de pelikanen die hier vlak voor onze neus vliegen en dan ineens iets vinden in het water en naar beneden duiken. Iedereen afgespoeld, dus dan terug naar Meti en mama en dan naar de kamer om te douchen. Een dik half uur later zijn we al klaar en kunnen we onze laatste keer ’s avonds hier van het buffet genieten. Pasta is een traditioneel onderdeel geworden, een glas wijn ook en nu krijgen we zelfs een bloem en een sigaar, het ene voor de vrouwen, het andere voor de mannen. Ook stilaan traditioneel gaan we na het eten een kijkje nemen bij de groep die hier muziek maakt en wederom vindt Arne het super. Hij kan een beetje dansen en wij genieten van hem zo te zien genieten, echt wel super. We nemen nog een cocktail en daarna bestellen we er nog eentje om op ons terras te drinken. Daar lezen we nog wat en schrijven het verslagje van onze laatste dag en iets over tien kunnen we ons bed in. Morgen alles inpakken en wegwezen, dan is het ineens donderdag en vrijdag een verslagje. Hopelijk valt dat allemaal een beetje mee.

Donderdag 25 en vrijdag 26 februari 2016: Vertrek uit Cuba en via Cancun naar Schiphol

Inpakken en terugkeren naar huis

ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe