ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe

Wemeldinge Parking - Duik 300 van Kristof Messelis: Hot dogs a volonté

Een aangenaam weertje om in de namiddag nog eens richting Oosterschelde te gaan. Kristof Messelis had veel volk van de club en van zijn vroegere club uitgenodigd om een duikje te gaan doen op Wemeldinge Parking. Aansluitend zou hij dan trakteren op een hot dog en een pintje. Hmm, dat lijkt me een aanbod dat we niet links kunnen laten liggen. We komen goed op tijd aan op de Parking en zien iedereen beneden de dijk richting polders al staan. Wij nemen dan ook de auto om snel naar hier te gaan en daar iedereen goede dag te zeggen. We verdelen even de buddy-teams en ik zal met Bart Matterne duiken. Ze hadden hem gezegd dat hij met mij moest duiken indien hij macro leven wou zien. Hij zou zich dan ook even toeleggen om te filmen hier in de Oosterschelde. Dat zijn toch helemaal andere omstandigheden dan ergens in het buitenland in Egypte of zo. Maar ja, we zien wel. We zijn op tijd klaar, eerder iets te vroeg, maar niet erg. We stappen naar de trap en doen dan ons laatste ding om te water te gaan. Een mini buddy check, maar snel toch doen, vinnen aan, masker op, lippen rond mondstuk en weg. Of neen, nog niet direct. We beslissen eigenlijk om boven water nog even verder te zwemmen en dan daar pas de duik te starten. Het is altijd een gedoe met de camera's en dat bessenwier dat tussen mondstuk en camera blijft hangen en van die dingen. We zwemmen even een dikke vijf minuten uit en dan kunnen we vertrekken. Klaar en zakken dan maar.

We zitten al direct op drie meter en zijn maar twee meter van de rand. Ik neem de duikleiding en we duiken heel erg rustig langs de wand naar de diepte. We gaan tot een kleine achttien meter en daar zien we dat het zicht toch beter al geweest is. Ofwel ben ik het niet meer gewend de laatste tijd of anders is het zicht hier niet echt fantastisch geweest dit jaar. Ik toon zoals afgesproken de kleine dingen hier in de Oosterschelde, maar laat de grote ook niet links liggen. Een hele bende galathea's lijken weer op stap, want het zit hier weer vol. Om kleine dingen te zien is het lastig: wel een paar kleine verkleurende garnalen die hun weg zoeken, de grootste zeedonderpad die ik al gezien heb. Qua macro kan het wel echt tellen vandaag. Een mega kreeft passeert ons en die kleine galathea's zijn echt hun ding aan het doen vandaag. Een mega heremietkreeft komen we ook tegen op onze weg: het is echt wel frustrerend dat wanneer je kleine dingen wil laten zien dat je alleen grote zaken tegenkomt. We duiken heel erg rustig met de stroming mee, zien een paar kokerwormen die voor de foto en de film wel zalig zijn. Na een dik half uur keren we stilaan terug, blijven nog even op deze diepte en doen op tijd teken wanneer we op de helft van de fles zitten. Dat duurt toch wel bijna vijftig minuten, dus we kunnen nog even verder duiken. Voor de rest zien we het normale leven, maar voor mij zou een duik niet echt geslaagd zijn zonder naaktslak. En natuurlijk tegen een uur duiken zien we er eentje. Ik zie eerst de eitjes en dan na even zoeken rond de eieren, zie ik een klein bruin slakje: een bruine plooislak. Echt zalig: die zijn hier dus ook weer stilaan aan het komen.

We zetten nog rustig de duik verder en denken stilaan aan onze safety stop. Omdat we niet echt diep zijn gegaan is het niet echt nodig, maar ja we doen hem sowieso wel he. Drie minuten rond de vijf meter. Ik toon terwijl nog een paar kleine garnalen, maar blijkbaar is het toch lastig om die te zien. Bart ziet ze niet allemaal, misschien omdat hij niet echt gewend is om op kleine dingen te letten. Ik leef ervoor om de bodem af te speuren naar wat ze soms al lachend amoebes noemen, maar ik vind die mooi, dus laat ze maar doen: Ieder zijn ding zeker. Na de safety stop gaan we even richting kant, maar beslissen al snel om aan de oppervlakte terug te keren naar de trap. We steken onze hoofden boven en zien ineens vlakbij een boot aangemeerd. Stomme klojo! Het is hier maar 2 meter diep en hier zitten kei veel duikers, dus hij kan beter op een andere plaats zijn anker gooien he. Blijkbaar waren er andere duikers boven gekomen en was die nog aan het varen. Soit, geen schade aangericht en we palmen terug naar de kant. We gaan terug benedendijks naar de auto's en drinken dan iets op kosten van Kristof. Echt een kei goed idee van hem om iets te drinken en te eten aan te bieden. We blijven hier nog een paar uurtjes napraten tot het donker wordt en het stilaan ook te koud wordt om nog te blijven zitten. We zeggen iedereen goede avond en slaapwel en rijden terug naar huis. Merci Bart voor de rustige film-duik.

Wemeldinge Parking - Kattendijke: Vijfdradige meun

Met mijn duikclub Passioned Divers hebben we een avondduik gepland op Wemeldinge. De kentering staat deze keer goed, dus we kunnen 's avonds op ons gemak naar Wemeldinge rijden en daar een duikje doen. Ik pik Roel op tegen een uur of zes en van daar rijden we verder naar Nederland. Even file op de Ring rond Antwerpen, maar veel vertraging lopen we niet op. Wanneer we daar toekomen, zijn er al een paar mensen: Kristof en Sandrien, Ilse en Vera, Ivan en Karen en als laatste komen Andy en Mark er ook nog toe. We hebben tijd genoeg om de kentering te halen, maar zoals steeds wil ik er toch op tijd aan beginnen. Om half negen zijn we klaar, doen snel een buddy-check en stappen dan als een van de eersten naar de trap om daar te water te gaan. Roel en ik hebben beslist om de eerste ondiepe meters te skippen en iets uit te zwemmen om dan onder te gaan ergens in de buurt van de wand en daar de duik effectief te starten. Alles lukt vrij vlot. We genieten nog van een mooie zonsondergang en dan kunnen we de duik starten. Alles OK? Yep en wijle weg.

We zitten slechts een meter of vijf van de wand af, dus lekker makkelijk. We proberen er een lange duik van te maken en dat zal ons ook wel lukken. We vertrekken naar rechts en ik hoor Roel al denken: Godverdomme diene Timo begint hier weer tegen de stroming te duiken, onnozele vent! Maar wat blijkt: Timo is helemaal niet tegen de stroming aan het gaan. Er was gewoon de eerste vijf minuten een beetje rare stroming door de topologie van de duikplaats. We duiken op ons gemak verder naar het oosten (rechts dus) en zien vanalles. Maar het duidelijkste is weer dat er ongelooflijk veel galathea's zijn. Die oprolkreeftjes, zoals ze ook genoemd worden, zijn echt wel zalig. Schuchter, maar soms wel agressief. Sommige zijn echt kleine kreeftjes die denken dat ze een grote kreeft zijn, maar daar kunnen ze natuurlijk niet tegen winnen. Ik probeer er een deftige foto van te maken, maar dan ga ik toch op een andere keer meer succes moeten hebben met het zicht. De zichtbaarheid is rond een meter of twee, maar er hangt belachelijk veel stof in het water, dus de partikels belemmeren het nemen van goede foto's.

We genieten echt wel van deze duik. We hebben na een half uur al tientallen galathea's gezien, een enkele noordzeekrab en een paar kreeften. Een eenzame zeedonderpad ligt op de loer en grondels vinden hun weg door de oesters. We keren op dit moment ook terug en blijven op deze diepte hangen. Roel houdt constant zijn manometer in het oog, want er was een klein lekje net voor we vertrokken. We hadden duidelijk gezegd: vanaf 100 bar teken doen en als er zich nog een tweede probleem voordoet, dan breken we de duik af. Maar het lukt allemaal nog wel blijkbaar, minder luchtverlies dan gedacht. Maar best wel eens binnendoen voor onderhoud. Wij keren dus terug en zien het eerste deel eigenlijk niet echt veel speciaals meer. Geen speciale naaktslakken, geen speciale vissen. Tja een mens kan niet elke duik iets nieuws zien he. Of toch. Het is geen grote, maar ik zie natuurlijk weer een slakje. Deze keer wél de slanke ringsprietslak. Joepie, uiteindeljik dus wel. Met legsel ernaast. Het is ondertussen niet echt diep meer, dus we doen onze safety stop bij deze slak. Roel heeft weer zoiets van: Wa is me dat nu weer van micro-organisme, maar slakkenfans kunnen mij wel gelijk geven dat dit schitterende beestjes zijn. De Roel geniet er natuurlijk ook van hoor, ff voor de duidelijkheid.

Na onze safety stop proberen we gewoon onder water naar de kant terug te keren en dat lukt aardig. Tot ineens we iets bruins langs ons zien schieten. Tussen de wieren zit iets tussen een bruine paling en een vroskwab, korter dan een paling en slanker dan een vorskwab en dan nog bruin ook. Swat, foto nemen en straks even opzoeken. We denken dat we de vijfdradige meun gespot hebben, echt wel zeldzaam. Maar wel een OK beest. We hebben het er tussen pot en pint al dikwijls over gehad over deze tienbottige punkpeun, maar nu we die gezien hebben, is dat weer een check op ons lijstje. We duiken verder naar de kant, maar hier op het ondiepe stuk begint het weer te trekken, dus we gaan stilletjes naar de oppervlakte en dan kunnen we langs de oppervlakte naar de kant palmen. Het is nog makkelijk om hier te geraken en we hebben er al 67 minuten duiktijd opzitten, dus tijd genoeg gehad onder water.

Alles uitdoen, even checken met de rest hoe hun duik was, dan naar de Smits en daar nog iets drinken en terug naar huis. Tegen half één zijn we terug thuis, maar we hebben er wel een kei-leuke avond en duik opzitten. Zalig zo'n avondduikje op Wemeldinge.

Wemeldinge Parking - Kattendijke: Slanke Waaierslak

Een relatief warme (lees: Ok'e) zaterdagmiddag en we beslissen in extremis nog te gaan duiken vandaag. Morgen wordt het lastig om te gaan voor een paar van ons en deze avond kunnen we allemaal nog, dus dat is nog dik OK dan. Het is kentering om iets over negen deze avond, dus laat wordt het sowieso. Afspraak bij Jurgen thuis rond zeven uur, Roel komt naar daar en ik ook. We gaan eens testen of de VW Passat groter is dan de andere. De Volvo heeft een kleinere koffer en blijkbaar de Audi ook, want in de koffer van de Passat kunnen met een beetje heen- en weerbewegingen de drie bakken makkelijk staan. Er kan zelfs nog een fles voor de bakken liggen en de koffer kan nog vlotjes dicht. Wij dus met z'n drie naar Wemeldinge. We zijn er op een dik uur en stoppen bij de Tetjes. Even kijken en misschien toch iets verder terug rijden, want ze hebben net de sasdeuren opengezet en dan zou het wel eens problematisch kunnen worden met het zicht. Daar alles uitladen en klaarmaken om te gaan duiken. En dan ineens krijg ik iets in mijn hoofd dat het misschien niet mega veilig is de auto hier apart te laten staan. Niet dat het op Parking veel drukker is, maar hier staat de auto echt helemaal alleen en er wordt al vaak genoeg gewaarschuwd voor inbraken hier in Zeeland en langs deze dijk specifiek. Geen risico's dan maar en richting Parking. Daar staan nog twee auto's en beneden is het een hels kabaal. Ik denk dat er hier een club nog aan het feesten is na een dagje duiken. Sfeer is er in ieder geval volle bak.
Wij zijn ondertussen eveneens volle bak sfeer aan het maken: alles wordt nu definitief in orde gemaakt, droogpak goed dicht, flessen op de rug, natpakken ook goed dicht, eveneens flessen op de rug en dan wandelen we naar de kant van het water. Naar beneden tot waar het water op de kant zachtjes klotst: een zalig zicht, want het heeft hier al veel ruiger gedaan de laatste maanden. Vandaag iets minder beaufort, dus alles is top om een duikje te doen. Voor mij is het nog maar de tweede dit jaar hier aan de Oosterschelde, door slechte weersomstandigheden en ook door twee keer op vakantie te gaan en ziekte. Neen, ik verwacht niet echt medelijden. Even opletten want het groene spul (wieren) op de dijk is lekker glad. We haasten ons een beetje, want we hebben een beetje tijd verloren met de verhuis van Tetjes naar Parking, maar we halen de kentering nog wel. Ju heeft zijn camera eens mee en ik heb ook mijn beide camera's mee. Ju neemt de duikleiding, dus hij duikt in het midden, ik rechts en Roel links. We vertrekken na een paar meter te hebben uitgezwommen en duiken dan onder. De grote lange wieren maken het ons niet altijd even makkelijk om samen te blijven, maar het lukt ons toch. Een groene wierslak passeert ons, een vlokkige naaktslak en dan nog één. De krabben doen net alsof we er niet zijn of andere zijn al snel op de vlucht wanneer ze ons zien aankomen. De lange wieren zorgen ervoor dat we links en rechts even uit elkaar moeten gaan, maar het zicht valt nog wel mee. Het is niet speciaal goed want er is wel wat stof in het water, maar over het algemeen is het niet slecht: een meter of drie hier boven op het platte stuk. Na een minuut of acht bereiken we de wand en duiken we tot een diepte van een meter of vijftien. Alles gaat vlot en dan doen ze het licht uit. Tja da's natuurlijk normaal he: eens beneden de tien meter is het niet meer te doen zonder lamp, dus schijnen om iets te zien.

Wat mij direct opvalt en wat ik ook wist van de vorige duik van Roel en Ju hier is het aantal galathea's. Die kleine kreeftjes zijn er echt 'en masse' vandaag en dit seizoen en ze zijn zelfs niet echt schuw. De lamp in hun gezicht en ze blijven gewoon zitten. Echt wel mooi met die kleine scharen en dan dat kleine blauw-paarse puntje aan die scharen, echt geestig. We zien er wel twintig deze duik - alsof we die al zouden tellen. Er zijn er twee die al een heleboel zeepokken op hun lichaam hebben groeien. Dat is wel een grappig zicht. Buiten de twee slakken hebben we geen andere soorten gezien. Vorige keren had ik verhalen gehoord over slanke waaierslakken die hier met tientallen tegelijk zaten, maar nu geen enkele. We duiken op ons gemak verder, de stroming valt even weg en trekt dan stilaan terug op gang. We keren terug richting westen na vijfendertig minuten en gaan kalmaan minder diep duiken. En net wanneer we juist gekeerd zijn, doet Ju teken: Yes, toch een slanke waaierslak mijn duik is alvast geslaagd. Joepie. Echt genieten van zo een "roodtipje", echt een prachtig wel klein exemplaar van deze soort. Inderdaad, niet megagroot en we zien er slechts eentje, maar ik ben echt super blij dat ik deze soort eindelijk eens gezien heb. Ja, dit is de eerste keer dat ik ze zie hier in de Oosterschelde. Foto maken en dan verder duiken. We merken hier ook dat de stroming echt aan het aantrekken is, dus lang moeten we het niet meer maken. Stilaan aan safety stop beginnen denken, lucht uit droogpak doen, want we hangen al tegen de zeven meter en het trekt al een beetje. We beginnen tegen drie kwartier duik aan onze safety stop of toch bijna. Gaan nog even iets dieper en dan beginnen we tegen de vijftig minuten echt aan onze safety stop. Een kleine snotolf vindt het nodig om dag te komen zeggen. Ik heb wat last om mijn droogpak ontlucht te krijgen, dus ga terug een beetje dieper, doe daar wat lucht eruit, maar blijkbaar zit er nog een hoop in. Ondertussen blijft de kleine snottie rond ons zwemmen, rond ons en tegen ons en vooral tegen de lampen. Het beestje is al drie centimeter groot, dus echt al een kleine snotolf met de kenmerken van een volwassen exemplaar. Ondertussen heb ik toch wel wat last om de buoyancy onder controle te houden met het ontluchten van het droogpak. Meer ontluchten, vest is al volledig leeg, maar toch word ik naar boven getrokken. Safety stop is dan volledig gedaan en ik probeer niet meer te vechten, want ik schiet echt naar boven. Direct vest opblazen aan de oppervlakte en wachten op die andere twee.

Nog geen minuut na mij komen ze ook boven en ze komen al direct twintig meter van mij boven, dus samenkomen en naar de kant palmen. Geestig. We raken er allemaal, maar eens mijn vinnen uit vlakbij de trap sla ik even in paniek want hebt terug kramp. Dat was ook de reden van het naar boven schieten ook al, want had toen al last van kramp in de linkerkuit. Ik had mijn vinnen al uitgedaan en kon niet meer tegen de stroming op zonder vinnen. Ju helpt me even en al snel is het probleem van de baan. Wel even schrikken dat ik zo paniekerig ben geworden, maar alles al snel onder controle en dan terug naar de auto en alles inladen. In centrum Wemeldinge nog iets drinken en dan naar huis, zodat we tegen half een ongeveer terug in Bornem zijn. Snel nog materiaal in de bak onder water zetten en dan bedje in, want best moe.

Zaterdag 16 juni 2012 Wemeldinge Parking

Een klein beetje hoop vervult onze harten dat het weer gaat verbeteren, want het is de laatste paar weken echt slecht geweest. Vorige week was het zelfs zes beaufort aan de Oosterschelde en in zo'n weer duiken, is niet echt aan te raden. Dat is om problemen vragen, en niet om het watje uit te hangen, hé MVD. Dat betekende wel dat het al drie weken geleden was, van op de Zeelandbrug dat we nog gedoken hadden. Niemand vond dit leuk, maar we verkiezen veiligheid, want verantwoordelijk zou je het niet kunnen noemen in zes beaufort duiken. We vertrekken in Bornem net voor de middag en gaan naar Wemeldinge. Ik pik Roel op bij hem thuis en we rijden naar de Steldijk. Op een dik uur zijn we ter plaatse, eigenlijk best nog vroeg voor de kentering, want we moeten pas in het water om twee uur en we zijn er al iets over één. Op de Steldijk zien we dat Mark achter ons komt en op de parking zijn Jan en Ivan al ter plaatse. Er komt nog volk van Passioned Divers iets later toe: Dirk, Andy, Pascal, Sandrien en Kristof: een kleine groep, maar wel een leuke bende. We praten op voorhand al wat over duiken, het slechte weer en dan begint iedereen zich klaar te maken voor de duik. Het is hier een drukte van jewelste, want Pascal en Andy moeten zich zelfs dwars achter de andere auto's zetten om plaats te hebben. Nog nooit meegemaakt.

Tegen kwart voor twee zijn we klaar en is het eigenlijk nog een kwartier te vroeg om te starten, maar omdat er zoveel volk staat, denken we dat het handiger is en minder druk is om nu al te water te gaan. Het is hoog water kentering en dus moeten we een zes à zeven minuten uitduiken voor we effectief de wand bereiken. Het is veel makkelijker met hoog water hier te water te gaan, maar dan moet je wel over het ondiep stuk tot aan de wand. Het gaat vlot en we zien de wand verschijnen na zeven minuten. Even met serieuze zijstroming moeten kampen en een paar keer gestopt, dus valt nog wel mee. Op de wand staat nog veel stroming en we volgen die naar rechts. We hadden al gemerkt dat het zicht niet perfect was, maar wat wil je met de wind en regen van de laatste dagen. Al bij al valt het nogal mee, hoewel op sommige plaatsen ze ineens het licht uitdoen. We gaan direct naar twintig meter diepte en Roel begint goed te worden in kleine dingen te spotten. Hoewel de twee blauwtipjes die op de oesters zitten, niet echt kleine exemplaren zijn. Ik probeer met de nieuwe camera een paar deftige foto's te nemen, maar het is echt heel erg wennen om correct te focussen en eventueel bij te lichten. De andere camera was kapot, dus een nieuwe gekocht en nu de eerste keer testen. Ik moet wel een paar keer de connectie tussen camera en externe flitser terug in elkaar zetten, maar dat lukt allemaal; het blijft wel wennen. We duiken lange tijd op twintig of beneden twintig en we houden wel onze deco-tijd in het oog. We zien enkele grote zeedonderpadden, er liggen tientallen noordzeekrabben tussen de oesters, er zijn een paar echte joekels bij.

Net voorbij het half uur draaien we, want we moeten nog een lange weg terug en we weten niet waar we nog voor moeten stoppen. De eerste stop is een galatheakreeftje, schoon beestje en die blijft echt heel goed zitten. Ze duikt niet direct weg tussen de oesters, dus we kunnen even genieten van de mooie kleuren van het diertje. Dan passeren twee duikers nogal dicht bij ons en we zien niks meer, dus gewoon laten voor wat het is en heel erg langzaam naar boven. De computer van Roel staat iets conservatiever dan de mijne en die geeft zelfs tot vier minuten tegen deco aan, terwijl de andere met zes minuten het dichtste erbij was. Maar de meest conservatieve wint, dus we stijgen heel erg langzaam op. Op onze weg zien we nog een paar groene wierslakken, grote en kleintjes, nog meer zeedonderpadden en noordzeekrabben. Natuurlijk zit het hier vol van de kreeften ook, maar die worden bijna niet meer vermeld. We nemen wel even de tijd bij een grote kreeft om die eens van dicht te bekijken en genieten van de prachtige kleuren van het dier. We laten de kreeft ongestoord haar ding doen en zetten dan onze trage opstijging verder. We stijgen centimeter per centimeter op en zien eigenlijk niet echt veel speciaals meer. Na een uur duiktijd bevinden we ons op zes meter en dan beginnen we onze safety stop. We zien nog een paar kleine baby snotolfjes en het is eigenlijk zalig bij die beestjes onze safety stop te doen.

En dan is het terug naar de kant. Op het ondiepe plateau is het al iets meer beginnen stromen, nu na de kentering komt de stroming van de andere kant. We compenseren een beetje met de koers op het kompas en we komen vijf meter uit van de trap waar we te water gingen. Echt blij dat we zo goed genavigeerd hebben. De totale duiktijd is zeventig minuten in water van vijftien graden en dan kunnen we terug de trap op en naar de auto om daar alles terug in te pakken. We wachten nog een tien minuutjes eer iedereen uit het water komt en dan kunnen we nog iets gaan drinken in de Smits met de hele bende. We zagen bij onze aankomst dat ook ScubaLibre hier kwam duiken, dus we gingen allemaal even dag zeggen en een praatje maken. Daarna zien we hen nog even in de Smits en we genieten van het zonnetje op het terras. Na een uurtje keren we terug naar België en dan is het frietjes, Duvel en voetbal kijken bij Jurgen thuis. Een perfecte afsluiter van een leuke dag.

Zaterdag 12 november 2011: Het zicht en het koude water worden er niet beter op

Dit wordt nu echt de laatste keer dat we ons nog in het koude water gaan begeven dit jaar: het koude water van de Oosterschelde tenminste. We vertrekken in Bornem met twee auto's: Ju en Roel rijden samen en Veerle, Cartouche en Timo rijden samen. We komen aan bij Wemeldinge De Hoek en Timo ziet dat er serieus wat stroming staat, dus wanneer Ju en Roel er ook toekomen stelt hij voor om door te rijden naar de volgende plaats, maar daar is er veel modder langs de kant, dus we rijden verder naar Parking. We hebben daar enkele weken geleden ook nog gedoken en toen was het al frisjes, nu zal het nog iets frisserderrrr worden, maar we zijn hard en gaan als echte die-hard natpakkers hier nog een laatste duikje doen van het seizoen. Er staat maar één auto duikers en er staan verschillende auto's om oesters te komen plukken. Blijkbaar komen de mensen naar hier zelfs vanuit Binche, tussen Bergen en Charleroi. Ze komen een paar keer per jaar met verschillende auto's 'en masse' oesters plukken. Wij hebben ook een emmer bij om enkele oestertjes mee naar huis te nemen. Terwijl wij duiken zal Veerle die plukken met Cartouche. Ik weet niet of ze zoveel hulp zal hebben van de hond, maar soit, dat is niet zo erg. Wij maken ons rustig klaar, want we hebben nog even tijd om te water te gaan en de duik te starten. Het is kentering om tien uur, dus tegen half tien moeten we in het water gaan ongeveer.

We bereiden ons zo goed mogelijk voor, het zicht is niet al te slecht lijkt het ons, maar wanneer we aan de waterkant komen zien we toch dat er veel stof in het water hangt. Timo heeft zijn camera nog mee en heeft ondertussen wel al dikkere handschoenen aangedaan. Dat zal het fotograferen hinderen, maar hij geeft toch de voorkeur aan warme handen en minder goede foto's, dan verkleumde vingers. Wij dus te water: Timo in het midden, Ju links en Roel rechts. We zakken goed en zien elkaar constant, maar er staat nog wel wat stroming en Ju wordt over iedereen over getrokken en hangt ineens in het midden. Dat was niet de bedoeling, even snel aanpassen. Roel en Timo blijven hangen en wanneer we terug in formatie zijn, kunnen we de duik starten. De zon schijnt heftig en we zien de stralen tot een meter of zeven diepte, maar dan wordt het donker en er begint veel stof in het water te hangen. We zijn dit gewend en duiken tot iets van een twintig meter en dan kiezen we om de wand te volgen aan onze linkerkant. Geen probleem tot nu toe. We zien in het begin van de duik niet veel speciaals. Kreeftjes en krabben zoeken hun weg in de doolhof van het 'rif' en wij proberen het één en ander te spotten. Blauwtipjes zijn er nog voldoende, want we zien er een stuk of tien deze duik. Een enkele vlokkige naaktslak ook, maar verder niet veel speciaals.

Hier en daar een botervisje, zeker wanneer we nog over de oesters duiken en enkele wulken op het zand en tussen de schelpen. We genieten van de kleine dingen zoals een grondel, een zeester die over de bodem kruipt, maar tot halverwege de duik niks speciaals. Maar dan zien we toch een heel erg grote schol. Hij lijkt wel een veertig centimeter en is zeker voor dertig Euro vis. Hmmmm. Op een dikke twintig minuten keren we om want we denken dat we het toch geen vijftig minuten meer gaan uithouden vandaag. We keren dus terug, hangen tussen de oesters en de schelpen en gaan heel erg snel. In het begin kwam de stroming van boven naar beneden en nu omgekeerd. We moeten dus opletten dat we niet te snel naar boven gaan en opnieuw net als vorige keer letten we op dat we onze safety stop nog kunnen maken. Geen probleem, maar op het minder diepe stuk is het zicht slecht. We kunnen nog wat langer duiken, maar doen niet echt de moeite meer. We hebben dit seizoen een heel erg leuk seizoen gehad en we moeten deze duik niet perse nog verder trekken. Zeker omdat we het fris krijgen en het zicht op geen botten lijkt. Op veertig minuten stoppen we er dan ook mee en kunnen terug kijken op een leuk duikseizoen dat vroeg begon en laat in het najaar pas eindigde.

We zagen dit jaar snotolfen, zowel de volwassen als de mini-versie, blauwtipjes, veel bruine plooislakken, harlekijnslakken en hebben een paar leuke vondsten gedaan. We waren blij met de vorskwabben en de sepiola's tijdens ons duikweekend. Maar ook de sepia's waren dit jaar wel OK en we zijn altijd blij dat we die kunnen zien. We hebben ook een aantal keer wat galathea's gezien en vooral hebben we dit jaar een aantal nieuwe duikplaatsen ontdekt. We zijn naar de mythische Zeelandbrug gegaan, de al even mythische Plompe Toren en zeker Camping Linda niet te vergeten. Het jaar 2011 was echt dik OK om in de Oosterschelde te hangen en we gaan dit zeker volgend jaar opnieuw doen. We hopen op even goede of betere omstandigheden dan dit jaar en kunnen terugkijken op een schitterend duik-jaar.

Merci buddies voor dit leuke duikseizoen!

Zaterdag 29 oktober 2011: Veel stroming en slecht zicht

Een laatste verslagje van 2011? Voor de duiken in de Oosterschelde is dit het meest waarschijnlijke, want het weer zal er niet op beteren. Timo en Veerle gaan nog tien dagen  naar Mexico dus van die reis zal nog een verslagje online komen. Als het weer natuurlijk goed herfstweer blijft kunnen we wel nog een duikje doen volgend weekend of zoiets. We zien wel wat het wordt, maar voorlopig gaan we ervanuit dat we de laatste keer duiken in de Oosterschelde in het jaar 2011. De flessen zijn gevuld en we vertrekken rond iets voor negen thuis. Timo rijdt naar Ju, zet alle materiaal in de koffer en dan gaan we Roel oppikken thuis. Daar snel ook even inladen en dan op weg naar Wemeldinge. We hebben dit jaar nog niet gedoken op Kattendijke, ook beter bekend onder Parking en we hebben er alle drie zin in om dit nog eens te doen. Het is kentering om half twaalf met laag water en kunnen voor misschien een vijftig minuten duiken en dus te water gaan om iets over elf. Wemeldinge is eigenlijk niet zo lang rijden en we zijn er dan ook een beetje vroeg. Naast ons staan nog twee duikers in droogpak ondertussen, maar wij duiken nog in natpak. Het wordt stilaan frisjes, maar we zijn een deel van de die-hards van de Oosterschelde, dus blijven voorlopig nat duiken.

Om kwart voor elf zijn we klaar om naar de waterkant te stappen. De trap die hier vorig jaar is aangelegd doet goed dienst en we genieten van de korte wandeling naar de kant. Het is gewoon de straat oversteken en dan langs de trap naar beneden. Op de kleine dammetjes staat een visser en voor de rest is het kalm: geen andere duikers behalve wij drie en die andere twee en we hopen op goed zicht. Niet dus, maar daarover later meer. We stappen langs het dammetje en komen op tijd aan, dwz rond elf uur, waar we de duik moeten starten. Als laatste doen we de vinnen aan: de rest was al aan de kant in orde gebracht en dan kunnen we starten. Timo in het midden, Ju links en Roel rechts en Timo neemt de duikleiding. We willen beginnen en zien direct dat het zicht hier heel erg slecht is: het is lang geleden dat er zoveel stof in het water hing, maar we proberen het in de hoop dat het iets dieper ook een beetje beter zicht wordt. We zijn nog maar een minuut onderweg en geen van ons is echt comfortabel. De koude prikt in ons gezicht en je merkt direct dat je heel oppervlakkig begint te ademen. Als klap op de vuurpijl zijn we elkaar op drie meter diepte al kwijt. Dus terug naar boven en daar even wachten op de anderen. Timo hangt een dertig seconden boven als Ju en Roel bovenkomen. Die hadden elkaar nog gevonden, maar doken niet verder zonder Timo. Tja, dat is een leuke start zou ik zo zeggen.

De tweede poging lukt al beter. Iedereen is gewend aan de koude en de ademhaling is onder controle. Onze laatste duik van het jaar begint hier. We stoten direct op de bodem, want door het slechte zicht merk je de bodem pas op wanneer je er met je lamp of hand tegen komt. Dat zorgt dan voor nog slechter zicht, maar nu lukt het en op een vier meter is het al iets minder slecht. Ik zeg duidelijk, minder slecht, want tijdens de hele duik hebben we nooit echt goed zicht. We zakken kalmaan tot een diepte van ongeveer twintig meter en daar blijven we lange tijd. Op onze weg naar de diepte zien we een paar grote wulken: die zijn echt nu in actie geschoten, want dit is de tijd dat ze beginnen te paren. Een paar kleine noordzeekrabben zitten op en tussen de oesters en kleine kreeften zijn op wandel. Die denken waarschijnlijk dat het nacht is en zo voelt het hier ook aan. Lampen zijn echt een must nu. Veel stofdeeltjes zorgen voor moeilijke oriëntatie, maar we weten uit ervaring dat we onze kompassen moeten vertrouwen. Eens op diepte duiken we naar het westen en merken dat er toch wel wat stroming staat. Die trekt ons tegen elkaar aan en soms ook naar beneden. We letten erop dat we onze diepte houden en dat we bij elkaar blijven. Dat lukt niet eens zo slecht.

Timo spot vandaag de eerste naaktslak van de dag: een grote vlokkige. We zien er in totaal drie: de eerste is gewoon aanwezig op een oester, de andere is op wandel en de derde lijkt wel half ingegraven in het zand. Het onderwaterlandschap is heel erg gevarieerd hier hier. De ene minuut duiken we over weelderig begroeide oesters met baksteenanemoontjes en een minuut later ligt een tong op de zanderige bodem tussen de slibanemonen. Echt heel erg mooi, maar niet zoveel speciaal. De kleine visjes springen weg in de duisternis wanneer we langskomen en ook de garnalen beslissen zich in te graven of weg te springen. Het is een leuk duikje tot nu toe. Op een vijfentwintig minuten beslissen we om terug te keren en we hebben tot nu toe steeds stroming tegen gehad: van het westen naar het oosten en ook van boven langs de wand naar beneden. Het is soms heel lastig om niet tegen elkaar te botsen. Maar ja, beter dicht bij elkaar blijven dan elkaar kwijt spelen en het is nog warmer ook - of niet. Tussen de oesters zitten wel veel galathea-kreeftjes. Ik val in herhaling wanneer ik zeg dat die echt wel leuk zijn, maar kan er niet naast kijken, echt prachtige beestjes. Ook de hooiwagen krabben zijn op deze duikplaats aanwezig in grote getale, net als de vorige duiken hier de laatste weken.

We keren terug richting oost en hangen met onze hoofden naar de wand en proberen een beetje tegen de stroming in te hangen zodat we niet in ons eigen stof hangen als we stoppen en iets willen tonen. Deze duik zien we slechts één enkele zeedonderpad, maar we genieten van deze duik ook al wordt het al na een half uur best frisjes. Enkel de laatste tien minuten hebben we weinig of geen stroming, maar net daarvoor werden we heel erg snel naar boven getrokken door de stroming. Op een paar minuten zaten we van vijftien meter tot op zeven. Toch opletten, want we moeten onze safety stop nog doen. Het gebeurt een paar keer dat we rare kapriolen uithalen om op dezelfde diepte te blijven en naast elkaar te blijven hangen, maar al bij al lukt dat wel aardig. We blijven op een vijftal meter nog een tien minuten hangen en dan denken we dat we stilaan aan de plaats zijn waar we eruit moeten gaan. We stoppen de duik na een dikke drie kwartier en gaan terug naar de auto. We voelen onze voeten niet echt goed meer door de koude, maar we raken toch zonder problemen naar de kant en terug aan de auto. De oevers van de Oosterschelde zijn ondertussen bezaaid met toeristen die hier hun portie oesters en mosselen komen halen. Het zal het seizoen er wel voor zijn zeker. Wij spoelen ons af met warm water en kleden ons om en kunnen dan beginnen opwarmen. Van de parking rijden we naar Smits en drinken daar een Duveltje en eten er een hapje bij. Dan terug naar Klein-Brabant en nog even stoppen bij de Vadde en dan allemaal naar huis. Timo zet zijn buddies thuis af en gaat dan materiaal spoelen en een beetje rusten. Tot volgende week of tot volgend jaar.

Woensdag 30 juni 2010: Wemeldinge Parking - avondduik na het werk

Er is niet zo veel inspiratie om een verslagje te schrijven, dus het zal kort worden. Timo pikt Eef en Roel op bij Roel thuis in Kalfort. Ze rijden door de files op de A12 richting Nederland en op parking 't Scheld staat Jurgen te wachten. We hebben nog voldoende tijd om de kentering te halen om 19:10. Dus het wordt dan toch Wemeldinge Parking. Indien we hier te laat zouden zijn, moesten we naar Oesterdam, maar dat had ook geen probleem opgeleverd. Altijd tof om een Oesterdammeke te doen. Maar vandaag dus Wemeldinge. Ze zijn hier nog steeds de dijk aan het verstevigen, maar tijdens de werken zijn 's avonds en in het weekend de duikplaatsen toch nog open. Dat is een goede zet van de firma die de werken uitvoert. Om iets na zes komen we toe, maken ons al snel klaar en genieten van het lekkere weertje. Het is een mooie zomeravond, dus ideaal om een duikje te doen. Het is hier niet zo ver wandelen als in Stavenisse, dus dat is ook een voordeel.

Om 18:30 zijn we eigenlijk al klaar om te vertrekken, dus we gaan al naar de kant, doen onze vinnen aan en zetten alles op zodat we kunnen starten aan de duik. Eef en Timo duiken samen, het andere buddy-team is Jurgen en Roel. Roel wil stilaan ook een beetje meer navigeren, dus Jurgen leidt de duik en Roel volgt eens mee. Dan kan hij de volgende duik ook eens leiden, dat is altijd leuk om verder ervaring op te doen. Eef is niet zo sterk in zaken die met oriëntatie te maken hebben, dus Timo leidt de duik as usual. Ready, set, go! Om 18:40 beginnen beide buddy-teams aan de duik. Vertrekken op ongeveer 30°, dat zijn dingen die niet veranderen, dus dat zal nog lang zo blijven hier op Wemeldinge. Op een kleine 4 minuten bereiken we de wand en er is heel weinig stroming. Die draagt ons naar links, naar het oosten, dus het is helemaal niet moeilijk navigeren. Het zicht is heel erg goed, wel een zes meter vandaag. De zon komt door het water en op geringe diepte is zelfs geen lamp nodig.

Op de diepere stukken van de wand is een lamp wel aan te raden. We zien ongelooflijk veel kreeften op wandel, twee zijn er een serieuze strijd aan het leveren, maar we wachten niet af wie er wint en we laten ze ook maar hun ding doen. We spotten slechts één hooiwagenkrab, wel een tamelijk grote. Naar het schijnt hebben veel exemplaren van dat soort krabben de strenge winter niet overleefd. Geen idee of dit klopt maar het is echt een koude en lange winter geweest, dus dat zou best wel kunnen. We zien eigenlijk vooral de usual stuff: steenbolk, botervis en het andere onderwaterleven. Timo probeert wat goede foto's te nemen en dat is makkelijk vandaag want het zicht is goed en de stroming draagt ons nog steeds oostelijk gestaag mee. Een heel makkelijke duik voorlopig.

We duiken verder tot ongeveer 27 minuten en dan keren we om. We hadden de stenen en de oesters achter ons laten liggen en doken al een tijdje over zand. Daar krijg je wel het een en ander te zien, maar na een tijdje heb je alle beestjes op het zand toch gehad. Terugkeren naar ongeveer het westen en de stroming neemt ons kalmpjes mee. Iet dieper duiken dan de 5 meter want alleen zand en dat hebben we al gezien, dus tot een meter of 8 waar het leven terug wat uitbundiger is. We komen eigenlijk niet veel speciaals meer tegen, alleen twee scharen van een kreeft. Dat is wel straf. Timo ziet ineens in zijn rechterooghoek een flits afgaan. Later blijkt dat de camera kuren had, eens het water gefotografeerd en één keer zichzelf (zie fotoalbum daarvoor). Dat is pas kunst. We doen op ons gemak onze safety stop tussen de wieren en de andere planten, keren dan terug naar de kant. Of tenminste dat proberen we. Het begint me daar ineens te stromen, maar echt niet gewoon, niet een beetje stroming, maar echt ongelooflijk. Palmen tegen "100 in duur" en eigenlijk maar een centimeter per uur vooruit komen. Dan nog het risico hebben dat de stroming ons te veel westelijk meeneemt zodat we nog een heel eind moeten lopen. Op ongeveer een 10 meter voor de kant hebben we er genoeg van en komen boven.

Aan de oppervlakte is het makkelijker, dus we snorkelen naar de kant. Op die laatste 5 minuten doorpalmen allebei een serieuze 40 bar doorgetrokken. Dat is lang geleden dat we na een uur duiken onder de 100 bar zaten, maar dit was er eentje. Een beetje buiten adem komen we aan de kant en ook Jurgen en Roel zijn er net. Die hadden dezelfde ervaring met de stroming, het was niet te doen vandaag. Het positieve is dat het goed is voor de fysiek. We hebben weer wat calorietjes verbrand. En die kunnen we in Smits terug bijvullen met twee Duveltjes en een portie gemengde hapjes. Dat begint stilaan ook op een traditie te lijken. We blijven hier nog een uurtje in Wemeldinge en rijden dan terug naar huis. We zeveren erop los en concluderen dat we een speciale soort kreeft hebben gezien: de konijnkreeft. Timo heeft namelijk een foto genomen van een kreeft met konijnentanden. Dat konijn was undercover vandaag, heeft andere en diepere horizonten opgezocht. Het niveau was weer navenant, zakt bijna bij elke duik. Het was een aangename avond, heel rustig, behalve laatste stroom-moment en dan terug rustig op het terrasje iets drinken. Daarnaast was het ook nog een leuk weertje, andere omstandigheden dan de vorige duik hier, dus best wel toppie!

Al bij al toch nog wat inspi gevonden blijkbaar voor het verslag en op naar de volgende duik.

Zondag 20 juni 2010: Wemeldinge Parking: Kattendijke, mooie plaats

Het weer is al een heel weekend niet zo goed. Buien wisselen zich af met opklaringen, maar echt warm is het niet voor de tijd van het jaar. Het is slechts 15 graden, dus niet echt ideaal duikweer. Het water is warmer dan de lucht, goe bezig. Daar komt nog bij dat het serieus waait. In het binnenland is het een drie tot vier beaufort, maar aan de kust - en dus ook aan de Oosterschelde - kan het tot zes beaufort worden met rukwinden boven de 100 km per uur. Is het zot om nu te gaan duiken. Misschien wel, maar we doen het toch: we go for the adrenalin-rush! En dat blijkt ook het geval te zijn wanneer we aankomen op de duikplaats. Het waait heel erg hevig en er staan veel golven, niet alleen kleine kopjes, maar echt hoge golven. Eef en Roel hebben even "second thoughts", maar ze hebben niet meer dan een uur in de auto gezeten om dan gewoon in Wemeldinge op café te gaan. Dus we maken ons klaar en verdelen ons in de gewone buddy-teams: Jurgen en Roel, Eef en Timo.

Roel en Jurgen zijn het snelste klaar dus die vertrekken al maar, anders zouden we door de stroming en de hoge golven nog tegen elkaar botsen. Eef heeft een beetje last met haar masker en haar vinnen, maar het lukt allemaal tamelijk goed. Om 10:25 steken we onze kop dan ook onder water en duiken uit op 30° en eens we onder zijn tot een meter of 5 voelen we eigenlijk niet veel meer van het slechte weer. Timo navigeert op de 30° voor zo'n 9 minuten en dan komen we de wall tegen. Die volgen we bij hoog water naar rechts nadat we een beetje diepte hebben opgezocht tot maximaal 15 meter. Beneden de 10 meter doen ze ineens het licht uit. Goed dat Timo onze twee lampen meegenomen had, anders zouden we hier al moeten stoppen. Het zicht valt al bij al nogal mee, maar is ook niet om over naar huis te schrijven: anderhalve tot twee meter. We zien niet echt heel veel speciaals, maar het doet toch weeral deugd het kopje onder water te steken: veel kreeften zijn op wandel, het lijkt wel een nachtduik. We zien veel groottes van kreeften, de kleinste is een 10 centimeter en de grootste wel 40, veel variatie dus.

In het schijnsel van de lampen boven de rotsblokken zien we veel heel kleine steenbolkjes en enkele lijken wel aan het nesten te zijn. Ik weet niet eens of dit nog de tijd van het jaar is. Volgens Wikipedia kan dit niet, want ze leggen eitjes aan de oppervlakte: die waren dan waarschijnlijk een feestje aan het vieren. Zeedonderpadden liggen ook op de bodem en enkele grondels. De eerste keer in onze duikcarriëre zien we een tong. Als je niet heeeeeel goed oplet duik je er gewoon over. Het is nog een kleintje, maar wel tof. Het is hier echt een heel mooie plaats met veel en mooie begroeiing: zeeanjelieren, baksteenanemoontjes. Veel zeesterren en hele grote ook. De omstandigheden zijn niet ideaal om te fotograferen, dus veel wordt dat niet gedaan vandaag. Ineens is Timo Eef kwijt: hij kijkt links, rechts, boven, onder, maar ziet haar niet. Dus zelfde diepte houden en terugkeren op voestappen. Dan ziet Timo het licht van de lamp en is blij dat hij Eef heeft teruggevonden. Even helpen met het masker, want dat liep constant vol en dan verder.

Op 23 minuten keren we om, duiken iets minder diep tot ongeveer 7 meter, maar duiken dan alleen over zand, dus terug wat dieper tot een meter of tien en gewoon de weg terug. De kentering duurt maar heel erg kort vandaag, want het water is al aan het trekken. Bewegen moet je eigenlijk niet doen, dus dat maakt het wel gemakkelijk. We gaan terug wat hoger duiken en doen onze safety stop. Timo spot nog een groene wierslak en dan komen ineens Roel en Jurgen voorbij. Timo wil de slak tonen aan Roel, maar die duikt gewoon verder. Na de safety stop komt de stroming nog meer opzetten en keren we op 210° terug naar de kant. We zijn iets verder terechtgekomen dan waar we vertrokken zijn, maar dat komt vooral omdat de stroming in het heengaan minder sterk was dan in het terugkeren. Daarbij komt nog dat we op de heenduik enkele keren gestopt zijn en dat hebben we op de terugweg niet meer gedaan, wel een beetje normaal dus. Het is echter niet ver, slechts een meter of 10 verder dan waar de auto staat.

Dan gaat het vervelendste komen van de duik: omkleden. Alles snel in de auto, zo veel mogelijk uit de wind proberen te blijven en dan lekker warm water over ons gieten, ons afdrogen, zorgen dat we geen verkoudheid opdoen en dan op weg. Eef heeft zich omgekleed in de toiletboxen die onderaan de dijk staan, stonk wel wat, maar tenminste stukken warmer dan boven in de wind. We rijden naar Smits in Wemeldinge en drinken er iets. We passeren de werken die hier aan de gang zijn om de oevers te verstevigen. Dat zijn serieuze werken, maar nodig om de Zeelandse bevolking tegen de Oosterschelde te beschermen. Na de Smits (Duveltjes en hapje) stoppen we nog eens in De Waggel voor nog een drankje. Timo nodigt zijn buddies uit om spaghetti te komen eten en tegen 17:10 is iedereen lekker aan het eten en drinken. Daarna krijgt iedereen ook een klopje en Eef en Roel hebben moeite zich wakker te houden voor de TV.

Een spannende duik in niet ideale omstandigheden, maar iedereeen is blij dat hij de duik gedaan heeft. Dit zullen we zeker meenemen naar de volgende en hierdoor doe je serieus wat ervaring op. Goe bezig!

Wemeldinge Parking oftewel Kattendijke: kentering duiken moet kunnen

Jurgen en Timo nemen de auto en rijden naar Nederland, naar Wemeldinge deze keer. Timo had al wat gedoken op Oesterdam, dus wou eens wat anders. Dit wordt onze eerste duik van het jaar waar we echt rekening moeten houden met de kentering. Hoog water is vandaag om 12:15. We beslissen dat we ongeveer 40 minuten zullen duiken, dus het water in om te starten om 11:55. We vinden dankzij de GPS (Steldijk) de duikplaats tamelijk snel en de parking waarnaar deze stek is genoemd staat al goed vol. Ondanks het regenachtige, miezerige weer is er best wel veel volk. We maken ons op ons gemak klaar, want je moet niet te veel afwijken van je duikplan. Timo vertelt nog het verhaal enkele weken geleden dat hij bijna met zijn gewone bril in het water stond, we doen de buddy-check en wandelen om 11:45 naar het water. Wat ziet Timo in het water: hij heeft zijn bril nog op: echt stom en dit ook duidelijk in het oog houden tijdens de volgende buddy-check.

We zijn stipt op tijd klaar om te vertrekken: Jurgen navigeert en we duiken uit op 30°. Eerst is er een heel lang stuk plat met een diepte rond de twee meter, maar dan na ongeveer 7 à 8 minuten zien we de wand. We volgen die langs onze rechterschouder en duiken heel erg op ons gemak. Op een meter of 13 is het al serieus donker, maar het zicht is niet slecht, behalve wanneer er enkele andere duikers ons de weg versperren, dan laten die een spoor van stof achter en dat is niet zo leuk. Over het algemeen is het zicht wel OK. We zien erg veel botervisjes, veel grote en kleine kreeften en dan ziet ineens Timo een vlokkige naaktslak en ook heel erg veel eitjes in de buurt. Dit is Jurgen zijn eerste naaktslak in de Oosterschelde. Joepie. We zien er nog een tweede, dus echt wel OK. Qua sponzen groeit hier erg veel broodspons. Een groene zeedonderdpad spotten we ook en een klein kreeftje dat Timo nog niet heeft geïdentificeerd, maar wel mooi. Veel baksteenanemoontjes en schitterend grote zeeanjelieren. Dit is echt een topduikstekje, heel erg mooi.

Tegen een duiktijd van 20 minuten keren we onze kar en genieten nog met volle teugen van het schitterende onderwaterlandschap. We voelden tegelijkertijd dat de stroming zich keerde en duiken nu wederom met de stroming mee. Makkelijk, alleen moet je wel in het oog houden dat je niet tegen de wand kletst en de oesters en andere beestjes of planten beschadigt. Een zwarte grondel zie je ook steeds in de Oosterschelde, dus ook deze keer. We gaan iets hoger duiken en doen onze safety stop, want je kan hier nog vanalles zien terwijl je rond de 5 meter hangt bij hoog water. Dan bereiken we terug het plateau, een soort vals plat, en duiken terug op 210° naar de kant. Alles perfect gelukt en genavigeerd want we komen twee meter van de plaats uit waar we te water zijn gegaan. Dik OK.

Dan alles opruimen en alles in de auto en we rijden naar Camping Linda, want daar zijn Andy, Frans en Mark ook aan het duiken. Die zijn iets meer ervaren, ah ja die duiken al jaren en zeker Andy is een top-duiker. We drinken en eten nog iets in de Smits, het duikcafé van Wemeldinge en rijden tegen een uur of vier terug naar huis. Snel nog een Duvel in de Waggel, afspoelen, douchen en dan een avondje pintjes drinken, gamen en pizza eten bij Sigi. Schitterende dag echt bangelijk genoten van de duik, het eten en drinken en het gezelschap. Merci Ju!