ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe

Zaterdag 7 mei 2016: duik met veel bloei in het water op de Tetjes

Een zalig zonnige zaterdag 7 mei van een verlengd weekend. Het zal wel druk zijn aan de Oosterschelde. Daarom kozen we voor een duikje in de namiddag, dan is het toch iets vaker minder druk. We moeten tegen 16:45 ongeveer te water en we willen gaan duiken aan de Tetjes in Wemeldinge. Wij, dat zijn Ronny en ik. We spreken af aan het vulstation Kleine Stelle. Dit is de eerste keer dat ik hier ga vullen. De prijzen zijn hier goed doorgevraagd, want ze verkopen uiteindelijk lucht he. Maar Ronny gebruikt zijn vulkaart dus het kost me niets. Merci maat. Van hier gaat het naar de Steldijk, we zoeken parking en we maken ons echt heel erg op ons gemak klaar. We hebben nog bijna een uur, dus dat lukt wel.

Om 16:40 begint onze duik, deze keer zonder afblazende automaat en zonder verlies van 100 bar, dus we zijn goed bezig. Op het ondiepe plateau van Wemeldinge duiken we richting wand. Er staat al wel wat stroming, dus dat belooft voor de terugkeer, maar eerst de wand vinden. 30° uitduiken en zo zijn we op vier minuten ter plekke. Zakken tot ongeveer 15 meter over zand en nog eens zand. We zien duidelijk dat de bloei al in het water zit, want er komen keiveel partikels op ons af. Naar het schijnt was het al minder dan eerder deze week, dus we mogen blij zijn. Zoals gezegd is het zicht niet zo goed, maar we kunnen wel een paar luciferslakken ontwaren.

Buiten het vele stof dat in het water hangt, zien we een paar mega grote rolkreeften oftewel ook bekend als galathea. Er is er zelfs eentje bij die al kleine stukjes pokken op zijn schild heeft groeien. Goed kunnen we de duik allerminst noemen door het slechte zicht, maar zeker nu bedenk ik me dat ik blij ben eerst op Oesterdam gedoken te hebben. Als ik dit als eerste duik had gehad, was ik niet echt OK geweest, vrees ik. We zien voor de rest niet veel speciaal, nog een botervisje en het lijkt me echt lang geleden dat ik die ontmoet heb. Na een dik half uur beginnen we om te keren en minder diep te duiken, want het gaat toch niet de moeite meer worden.

Dat is natuurlijk buiten de stroming gerekend, want die trekt ons terug dieper. We vechten even en winnen de strijd, want we zitten al snel op safety stop niveau. De oesters groeien hier veelvuldig en ook de baksteenanemoontjes, maar ik heb hier toch al betere duiken gedaan en ik dacht me ook te herinneren dat deze kant van de Tetjes (rechts duiken met hoog water) mooier was dan dit. We doen nog even een stukje verder en ik zie dan een kleine snotolf. Joepie, super beestje toch ook weer. Ik ben heel blij dat ik die deze week gezien heb. Een drie kwartier na onze start komen we terug boven water en dan slaat het onheil toe.

Het onheil, niet direct duiken gerelateerd, maar de zoon van Ronny staat hier klaar om te zeggen dat de auto vast is en de sleutel er nog in ligt. Oeps, dat is niet zo OK. Eerst veilig uit het water komen, Ronny en dan heb je nog tijd genoeg om ze met hun koppen tegen elkaar te kloppen . We gaan naar de auto’s en ik kleed me al om en we proberen dan in te breken in onze eigen wagen, tenminste die van Ronny. Een half uur tevergeefs met ramen en deuren prutsen, dus ik ga met Elias even langs Kleine Stelle, misschien hebben ze een ijzerdraad daar bij het vulstation of op de camping.

De eerste stop bij het vulstation is al OK en binnen de vijf minuten krijgen we de auto open. Dan even iets drinken en eten bij Smits en dan tegen ongeveer negen terug naar huis. We hebben een leuke dag gehad, duik was iets minder, maar we zijn wel Zen.

Oosterschelde: Tetjes: Luciferslakken
Camping Linda: Evy, Arne, Zoë en ik zitten het hele weekend op camping in Wemeldinge. Het is de eerste dagen schitterend weer geweest en gisteren zijn we zelfs verbrand in de zon. De kinderen (en wij ook) amuseren zich schitterend. Vandaag zaterdag komen Ronny, Elena en Elias ook hiernaartoe. Ze zijn al erg vroeg vertrokken, want door de kentering moeten we duiken op laag water en de duik starten tegen acht uur. De familie Robyn was dus al opgestaan om half vijf.
Afspraak bij ons aan de camping, want het is bewolkt en een beetje aan het regenen. We verhuizen mijn duikgerief naar de auto van Ronny van vandaar vertrekken wij naar de Steldijk om een duikje te doen op de Tetjes. De Oosterschelde ligt er zalig bij.We starten de duik met een eendenduik, want die kilo’s minder doen me minder makkelijk zakken, maar het is echt wel super eens onder water. Het zicht is niet zo slecht hoewel we gedacht hadden dat het evntueel wel serieus slecht had kunnen zijn door de strakke wind van de laatste dagen. Nu staat er ook nog wel wat wind, maar onder water merken we er niet veel van: zicht van zo’n meter of drie. Ik heb mij lamp thuis gelaten, want de camera gaat genoeg licht geven en ik hoop dat Ronny er niet te veel last van heeft, ik bedoel dat hij mij ten allen tijde kan zien. Wezakken tot een twaalf meter en zoen daar al de eerste grondels en galathea kreeftjes. Hoewel het geen kreeftjes zijn, maar al echt joekels, eentje die we vorig jaar ook gezien hebben: schaar kwijt. Of misschien is het toch een ander exemplaar. Ik geniet van de comfortabele duik en zoek naar naaktslakken. Buiten een vlokkige zien we er geen de eerste twintig minuten.

We gaan niet te diep, want het zicht is OK en we zien dus geen reden om dieper te gaan. Na twintig minuten zie ik eindelijk nog een naaktslak: een luciferslakje: die rode met die witte puntjes. Echt wel mega super. En dan komen de slakken bij de vleet. Het duurde eerst twintig minuten om de eerste te zien en dan zien we er wel om de paar seconden eentje. In totaal moeten het er wel meer dan twntig geweest zijn. Ze zitten soms zelfs in drommetjes van drie bij elkaar. We genieten ten volle van deze aangename en rustige duik. Naast de slakken zijn er de heremietkreeften en de tubularia. Die vormen al mooie bosjes, hoewel ze vaak nog maar met twee of drie samen staan. Als het seizoen een beetje vordert komen er misschien meer.

We voelen dat het n veertig minuten serieus begint te trekken en ik beslis om iets ondieper te gaan duiken. We hebben alles al gezien met als max de luciferslakken en de tubularia. We hopen op nog het een en ander, maar dat komt er niet. Ofwel gaan we door de iets hardere stroming nu moeten opstijgen of anders komen we terug in iets minder snel water te zitten. We zijn ondertussen al tien minuten gekeerd en genieten toch nog, want de stroming stokt en het water komt vol partikels te hangen. Dat is een beetje minder, maar het is niet van dien aard dat we de duik moeten afbreken. Met ongeveer 50 minuten op onze computer komen we eruit en hebben een leuke duik achter de rug. Neig merci Ronny!

We kleden ons om en keren dan terug naar de camping voor een ontbijtje. De dames en Elias en Arne hadden alles al in gereedheid gebracht voor ons. Een lekker ontbijtje na een leuke duik. Prachtig om de zaterdag zo te beginnen. Het weer is wel niet je dat en het begint harder te regenen, dus een tweede duik zit er niet meer in voor vandaag. We maken er dan tijdens Arne zijn middagdutje het beste van en in de namiddag rijden we richting Middelburg om daar eens mini-golf te gaan doen. Glow-Mini-Golf: mini golf met blacklight. De kleine kinderen en ook de grotere amuseren zich deze namiddag en tegen een uur of zes zijn we terug op de camping waar we in de lokale frituur een frietje steken. Weer een schitterende dag en amusement troef.

Duiken op de Tetjes: Verschillende soorten naaktslakken

Een weekendje niet gedoken na het duikweekend, maar nu kunnen we ons toch niet meer houden, want we moeten even in het water gehangen hebben. De harde kern van Passioned Divers gaat een duik doen op de Tetjes in Wemeldinge. Wanneer Roel en ik daar toekomen staan ze al klaar om zich om te kleden, we zeggen even dag en maken ons dan ook klaar. We zijn niet echt goed voorbereid en dat is niet van onze gewoonte. Roel is zijn lamp en computer vergeten en ik heb mijn lamp niet opgeladen. Die zou het in principe nog moeten uithouden tot het einde van deze duik. We beslissen dan om niet te diep te duiken en tot maximum een meter of elf te blijven. Daar is normaal de zichtbaarheid nog OK en kunnen we nog zien zonder lamp. We waren er als laatste toegekomen, maar gaan als eerste van iedereen te water. We hebben alles bij ons, doen snel een buddy-check en kunnen dan vinnen aandoen en helemaal klaar zijn voor de duik.

Het is laag water en we starten precies op tijd om twintig voor tien zodat we toch een uurtje kunnen duiken. We zakken, blijven goed bij elkaar en zien al direct twee mooie verschijningen: een sepia hangt boven de oesters en duikt bij het zicht van twee duikers snel weg ertussen. We kunnen die nog wel zien, maar niet optimaal. De kleine sepia's zijn ondertussen toch al bijna tien centimeter en ze zijn cute as ever. We genieten even van het zicht en zien een halve meter verder de eerste naaktslak van de duik. Het is een harlekijnslak: dat zijn die gele met witte vlekken, echt schitterende beestjes. Vorig jaar zagen we die alleen bij Zeelandbrug, maar blijkbaar hebben ze de brede Oosterschelde overgestoken en ook nu langs de zuidkant hun stekje gevonden. Echt super! We zien er bijna een stuk of tien deze duik, samen met een massa blauwtipjes. We duiken naar een diepte van ongeveer een elf meter en blijven zo hangen en stromen mee richting westen. We spotten het normale leven van de Oosterschelde zoals wulken, zeesterren, veel brokkelsterren en dan zien we toch een speciaal tafereel. Een hooiwagenkrab zit boven op een spons en heeft een doorzichtig diertje tussen de poten. Je ziet de krab moeite doen om het zeedruifje vast te houden en dan tegelijkertijd met de twee kleinere pootjes stukje per stukje af te knippen en naar de mond te brengen. Je ziet die bijna met smaak alles opeten. En nu weten we ineens ook wat hooiwagenkrabben eten. Nice!

We doen op ons gemak de duik verder en zien nog eeen paar blauwtipjes en harlekijnslakjes. Het is weer de tijd voor de bruine plooislakken en we zien die nu ook vaak, soms met en anders zonder eieren. Met het kroontje op de rug zien ze er wel grappig uit. Het is echt een zalig zicht. Na een half uur bereiken we een stuk zand en verkiezen dan terug te keren en niet tussen het stof te gaan hangen, zeker niet zonder lamp. We waren daarvoor al slijkduikers tegengekomen en merkten toen dat het niet echt makkelijk was elkaar bij te houden. We blijven even hangen tegen de stroming en laten het zand voorbij ons stromen. Dan klaart het op en kunnen we verder. Op de terugweg zien we alleen nog dezelfde harlekijnslakjes, een paar kreeften en duiken gewoon rustig verder. Na veertig minuten gaan we iets minder diep duiken en blijven rond de vijf meter, zeker voor een kleine tien minuten, zodat we zeker onze safetystop hebben gedaan. Ook omdat Roel zijn computer niet bij zicht had, bouwen we toch iets meer veiligheid in. We hadden ook niet kunnen duiken, maar dat zagen we niet zitten. Op vijftig minuten komen we uit het water en beëindigen de duik. We kleden ons om en gaan dan nog iets drinken bij Smits, zoals steeds een Duveltje en een variatieschotel. We hebben een zalige voormiddag en middag aan de Oosterschelde gehad en rijden daarna terug naar België, op naar een volgende duik één van de komende weken.

Duiken op de Tetjes: veel blauwtipjes

Het is zondagvoormiddag en ik rijd eerst naar Antwerpen om Eef op te pikken. Ze is goed op tijd en staat al op de hoek bij haar in de straat. Snel haar duikspullen in de auto en dan verder naar Wemeldinge. Na een tijdje niet meer met ons te duiken, gaat ze vandaag nog eens mee, leuk om nog eens samen te duiken. Van Antwerpen gaat de trip naar Wemeldinge, Roel en Ju rijden rechtstreeks naar daar en we zien elkaar aan de Tetjes. Leuk om weer daar te gaan duiken. Ze zijn er vroeg en houden plaats voor ons vlakbij de instaptrap en we kunnen dus op ons gemak ons klaarmaken voor een duikje. We moeten tegen 11:50 te water met laag water en we zijn al goed op tijd klaar. Het is een zalige zondag middag met een Oosterschelde die eruit ziet als een biljartlaken, het zonnetje dat schijnt en we maken tijd om een leuke duik te doen onder vrienden, echt zalig. We staan om iets over half klaar om te water te gaan en om kwart voor zijn we effectief al onderweg. Alles is dik OK, want we zijn bij de eersten die het water instappen. We zullen dus niet veel last hebben van stofmakende duikers.

We zien direct dat het niet de moeite is om met vier samen te blijven, dus dat doen we ook niet. Het is zelfs zo slecht zicht dat Eef en ik elkaar al kwijt zijn na een minuut, maar we spreken terug af aan de oppervlakte en doen dan een tweede poging. Dan lukt het wel goed, maar het zicht blijft beperkt tot een halve meter of zo. Niet echt goed, maar ja wat zou je ook willen na zo'n regenachtige week. We zakken direct tot tien meter en duiken dan tot een diepte van twintig meter en blijven wel een half uurtje hangen op deze diepte. We zien ondanks het slechte zicht toch wel wat: de Oosterschelde zit vol blauwtipjes, echt mooie naaktslakken. Iets later zie ik een echt grote boompjesslak, dus we vinden het best wel leuk. Je moet echt goed kijken om de boompjesslak te zien, want je zou die anders kunnen aanzien voor een stukje plant of deel van de begroeiing hier onder water. Tussen de grote oesters zitten er een paar kleine noordzeekrabben, altijd wel nice. Een paar zeedonderpadden hebben zich ook goed verscholen, maar we zien ze toch. Op een paar zeecypressen zie ik de eitjes van een bepaalde naaktslak, maar ik vind de slak zelf niet. Pech, maar ook niet erg, want ik heb mijn camera niet meegebracht, dus dan zou het toch spijtig zijn.

Op het half uur keren we om en gaan stilaan, heel erg langzaam minder diep duiken. We zaten een vijf minuten van onze deco af, dus geen probleem, maar nu moeten we stilaan toch iets hoger gaan duiken. We hangen nu al over het zand wanneer een paar zeenaaldjes onze richting uitzwemmen. Iets verder zien Eef en ik tegelijk een kleine sepia. Die heeft zich in een klein putje in het zand weggestoken, maar we kunnen toch even de tijd nemen om er van te genieten. Die kleine sepia's zijn echt schattig. Hoe minder diep we duiken, des te slechter wordt het zicht en de stroming komt hier weer van alle kanten. Op bepaalde momenten is het echt nodig tegen de stroming in te zwemmen en zien dat je niet meegesleurd wordt naar de diepte. Niet dat het een hevige stroming is, maar best toch oppassen. Een paar duikers versperren tijdens onze safety stop de weg naar boven, dus we duiken er even rond en weten nu ook ineens waarom het zicht hier ineens nihil is. Na de safety stop houden we het voor bekeken en we hebben toch weeral een uurtje gedoken. Het was een heel erg rustige duik en het is altijd zalig om met Eef een duikje te doen. We zijn allebei ZEN onder water en dat maakt het makkelijk. We vinden ook helemaal niet dat het lang is geleden dat we nog samen hebben gedoken, alles verloopt perfect.

Jurgen en Roel hebben een tien minuten voor ons hun duik al gestopt, ook met name door het slechte zicht. Ze hadden niet veel zin om een volledig uur in het stof te hangen, maar wij vonden het wel OK. Dan aftuigen, alles in orde brengen en dan is het Duvel-moment aangebroken. Naar de Smits, daar een terrasje doen en dan terug naar België. Ik zet Eef af bij haar thuis, help nog even alles binnenzetten en dan rijd ik terug helemaal naar Bornem. Nog een Duveltje bij mij op het terras en dan iets eten. Jurgen maakt pasta en we laten het ons smaken. Laat maken we het niet, hoewel het toch al een uur of tien is wanneer ik thuis ben. Alles spoelen, laten drogen en dan gaan slapen, want het is morgen weer de eerste werkdag van de week.

Merci buddies, voor weer een leuke dag en een rustig duikje.

Zaterdag 23 juni: Duiken op de Tetjes met Passioned Divers

Deze zaterdag zal een laatste duik zijn in de Oosterschelde zijn voor we vertrekken naar Egypte. Op 7 juli zijn Roel, Jurgen en ik weg voor een weekje duiken in Hurghada Egypte, een weekje waar we alledrie echt naar uitkijken en al lang over spreken. Vandaag is het alleen Ju en ik die richting Oosterschelde trekken. We hebben daar afgesproken met de mannen van Passioned Divers en zij duiken op Wemeldinge, duikplaats Tetjes. Ik hou dit verslagje kort, want eigenlijk hebben we niet echt veel speciaals gezien, om er al direct de spanning uit te halen. Swat, we gaan te water op de kentering en duiken eens een beetje dieper, net als de vorige keer met Roel doen we hier nu ongeveer hetzelfde profiel. Eerst diepte opzoeken tot ongeveer twintig meter, dan even met de stroming mee terugduiken en dan heel rustig omhoog, zien dat we niet in deco gaan en we zullen wel ondiep eindigen zodat we zeker niet voorbij de strekdam komen tussen de twee tetjes. Dat is tenminste de bedoeling en dat lukt natuurlijk ook, wat had je verwacht.

We duiken dus uit zoals gepland, de anderen zijn al een paar minuten voor ons vertrokken, dus die zien we niet onmiddellijk en we merken direct dat het zicht slecht is tot iets van een vijftien meter. We zien de normale dingen van de Oosterschelde: kleine krabben, kreeft, noordzeekrabben en hier en daar eens een zeedonderpad. Na een half uurtje voelen we dat de kentering invalt, slecht een minuutje is er weinig tot geen stroming en dan keert het zich al. Hier kan je ook regelmatig speciale stromingen voelen, die trekken je naar beneden of net zuigen je terug richting oppervlakte. We zijn dit al wel gewend, dus we maken er een lange rustige duik van.

En dan ineens zie ik toch iets speciaals. Het lijkt op een spons die ineengeklapt is, maar je ziet duidelijk de rhinoforen (tentakels) van een naaktslak. We moeten toch goed kijken, want die heeft zich goed verscholen tussen al het andere leven hier. Ik denk te weten dat dit een millenniumslak is, maar dat zal Andy straks wel bevestigen wanneer we elkaar zien in de Smits. Elke keer als we een nieuwe soort naaktslak zien in de Oosterschelde is dat weer een schitterend moment, vooral voor mezelf, want Ju had moeite om uit te maken naar wat ik uiteindelijk aan het kijken was. Onder het motto: naar welke amoebe is hij nu weer aan het kijken. We rond de duik af met een duiktijd van iets over een uur en dan gaan we iets drinken en een kleinigheidje eten en dan terug richting België.

Wemeldinge De Tetjes: Tubularia, tubularia en tubularia

Ondanks het slechte weer willen we toch dit weekend een duikje gaan doen. Roel en Ju duiken in natpak, maar Timo heeft geen zin om kou te hebben en nat te worden, dus droogpakje klaarleggen 's morgens. Hij maakt ook zijn camera klaar om de eerste keer in zijn droogpak de onderwatercamera eens mee te nemen. Het is al de hele week slecht weer - waren we maar in Madeira kunnen blijven - en ook vandaag, maar we proberen het ons niet aan te trekken. We komen aan in Wemeldinge met drie in de auto en Mark is er ook al. Die had gisteren gevraagd of er gedoken werd en had zin om mee te gaan: hoe meer zielen hoe meer vreugd. Om kwart over acht zijn we dus ter plaatse en beginnen ons direct klaar te maken. We parkeren ons onderaan de dijk aan de Tetjes, want daar is minder wind. Het is nog te doen ondanks de drie beaufort, maar echt aangenaam is het niet. Op een klein half uurtje is iedereen klaar en tegen iets voor negen kunnen we de dijk over en te water gaan. Timo is even zijn handschoenen onderweg kwijt, dus terug de dijk af en terug op. Met die extra elf kilo voor zijn droogpak is het geen lachertje, maar dat is goed voor de fysiek. Met een klein beetje vertraging willen we de duik starten. Het zal niet mogelijk zijn met vier samen te blijven, want het is een bruine soep de eerste tien meter. De wind komt uit het noordoosten, dus we hadden eigenlijk beter aan de overkant van de Oosterschelde gaan duiken. Even geen rekening mee gehouden, maar reminder voor volgende week.

En dan kunnen we beginnen. Het is de eerste paar meters echt moeilijk om zelfs nog maar met twee samen te blijven, maar Mark en Timo houden elkaar goed in het oog en eens we een meter of vijf diep zijn is het zicht beter. Nog niet goed met slechts één meter of zo, maar toch al iets van zichtbaarheid. Hoe dieper we gaan hoe beter het zicht wordt: op twintig meter diepte hebben we wel een meter of drie vier. We zoeken ook direct die goede diepte op en zijn blij dat we een rustige duik kunnen doen. Als Mark duikt met Timo die zijn camera bij zich heeft, dan is het erg rustig. Zoals de vorige duiken dit jaar zit het hier vol met vlokkige naaktslakken en we zien ook veel legsels van deze dieren. Ze hebben verschillende kleurschakeringen, van vuil wit, over lichtbruin tot bijna roze. Het zijn wederom ook grote exemplaren die we hier spotten. Een grote schar blijft goed liggen voor de foto en een paar noordzeekrabben (kleine weliswaar) zitten tussen de oesters en de sponzen. We zien de typische bewoners van de Oosterschelde. Een paar zeedonderpadden, hooiwagenkrabben en dan spotten we een grote zeenaald. De grote zeenaalden zien we niet heel erg vaak, maar deze duik zien we er twee. Timo is echt veel moeite aan het doen om een deftige foto te nemen van de zeenaald, maar het beest zit tussen de wieren en dat maakt het extra moeilijk. De tweede zeenaald ligt gewoon open en bloot op de bodem, dus bij de vorige was die moeite tevergeefs. We blijven zo een half uur beneden de twintig meter en genieten daar vooral van de prachtige tubularia. Ze beginnen hier nu volle bak te groeien, de kleinere en de grotere. Ook al zien we in dit seizoen ze erg vaak, toch is het schitterend om daar even bij stil te staan, de kleine stammetjes te bekijken en de rozetjes op het uiteinde. Ze staan soms in dikke bosjes bij elkaar, maar ook zie je er eenzame staan. Zeker de kleine soort is echt prachtig, want die staan bijna steeds in kleine hoopjes bij elkaar. We bekijken dit als de bloemenbosjes uit de Oosterschelde.

Rond het half uur heeft Timo nog maar honderd bar op zijn manometer, dus we moeten al iets minder hoog gaan duiken. We zien nog een paar heremietkreeftjes een paar grote kreeften - zoals steeds - en duiken dan nog tien minuten door over zand. Daar is niet veel te zien, hoewel de wulken hier nog met veel aanwezig zijn. Tegen veertig minuten keren we terug. We waren vandaag iets later dan de kentering te water gegaan, dus we voelden al snel dat de stroming tegen ons zat. Maar we duiken nog een beetje verder zodat we zeker niet tussen de twee dammen van de Tetjes terecht komen. Daar moet je wel voor opletten als je hier duikt. De stroming komt een paar keer serieus opzetten, Timo voelt zich even niet op zijn gemak omdat het zicht op hetzelfde moment tot nul wordt herleid, maar alles bij elkaar gaat het vlotjes en kunnen we goed genieten van de duik. We zetten de duik rustig voort en gaan steeds minder diep duiken tot we tegen de vijf meter hangen om onze safety stop te doen. Tegelijk met ons doet een ander buddy-team hun stop een beetje rechts van ons. De stroming komt ook van daar, dus het zicht is nu nog minder dan nul. We moeten echt onze lampen tegen elkaar houden om te weten dat we er nog zijn. Een halve meter hoger is het beter en kunnen we nog steeds de safety stop verder doen. Het is iets aangenamer daar, want dan zie je tenminste nog iets. Een vlokkige naaktslak is rustig bezig over het zand te glijden en een kleine zeedonderpad verbergt zich tussen de oesters.

Na zevenenzestig minuten zit Timo op vijftig bar en is de duik over. We gaan kalm naar de oppervlakte en daar merken we dat het is beginnen regenen. Tja dat was te verwachten, ze hadden het ook voorspeld dat zaterdag een regenachtige dag ging zijn. We trekken er ons niet veel van aan, lopen de dijk op en stappen naar beneden uit de wind. Roel en Ju zijn ondertussen al omgekleed en Mark en Timo doen het rustig aan. Een tien minuten later zijn we allemaal klaar en gaan iets drinken in Smits na toch een leuke duik. Thuis even de foto's bekijken en hopelijk zitten er een paar deftige tussen. Even terug aanapassen aan droogpak en camera met externe flitser, maar het is wel leuk om terug in onze eigen wateren gedoken te hebben. Uiteindelijk komen we thuis in de late namiddag en hebben we er een hele leuke dag opzitten.

Wemeldinge De Tetjes: Droogpakduik nummer drie

Twee weken uitgekeken om nog eens te gaan duiken. Het weer is niet ideaal maar we slaan er ons wel door, hopen we toch. In het binnenland regent het en komt er geen seconde de zon door. Ideaal kan je dit weer niet noemen om te gaan duiken. Maar toch heeft Timo afgesproken met Andy om een duikje te doen vandaag. Aan de Oosterschelde zelf is het iets beter: de zon schijnt, maar er staat wel een strakke wind. We schatten een drie beaufort. Dat is nog te doen, hoewel we beter aan de overkant zouden duiken, want de wind komt uit het noorden. Aan deze zuidelijke kant van de rivier wordt dan al het water naar deze richting geblazen en dat zal wel een invloed hebben op de stroming en de zichtbaarheid. We hopen dat het niet te erg is. Aan de kant staan al drie vrienden van Andy te wachten: Jos, André en David. David is de enige die Timo nog niet kent, maar dat duurt niet lang: even een beetje socializen en na een kwartiertje is Andy er ook. David doet zijn vierde droogpakduik en Timo zijn derde, dus we zijn beginners met een droogpak. André is na een duikstop van acht maanden terug in actie kunnen schieten: hij had lang niet kunnen duiken door een ongeval. We verdelen de buddy-teams: Jos en David; het andere team is Andy, André en Timo. We maken ons klaar en de O'Three is echt een zalig droogpak om in te kruipen: heel erg makkelijk, snel klaar en je blijft droog, ideaal om in deze omstandigheden met een droogpak te gaan duiken, zalig gewoon.

Wanneer iedereen klaar is kunnen we rustig naar de kant stappen en links van de Tetjes duiken. We volgen noord om zo wat diepte te halen en dan neemt Andy de duikleiding om ons zo terug naar minder diepe oorden te brengen en daarna stoppen we de duik. Zo gepland en zo starten we ook de duik. Er staan golven van een kleine halve meter, dus het gaat niet echt makkelijk om de vinnen aan te doen, maar al snel is iedereeen klaar om onder te gaan. Het zicht is niet ideaal de eerste meters, want daar hebben we nog wat last van de modder die het zicht beperkt tot slechts een halve meter. Dieper ziet het er beter uit en we vinden al de eerste leuke dingen tussen de oesters. We gaan snel naar ons diepste punt, ongeveer een vijfentwintig meter en daar is het echt donker. Zonder lamp kan je hier niks komen doen. Een paar grote wulken zitten hier op het zand en tussen de oesters spotten we een stuk of tien grote vlokkige naaktslakken tijdens heel deze duik. Het zijn er wederom heel erg grote, prachtig om die op de oesters te zien. De tubularia zien er in deze tijd en tijdens deze duik ook erg prachtig uit. Ze deinen mee in de stroming en we proberen niet te veel stof te maken, echt heel erg leuk. Het lijken kleine satellietontvangers die rustig mee met de stroming meegaan. We zien tientallen kolonies van deze "penneschaft" en die bestaan uit lange afzonderlijke buisjes tot ongeveer tien centimeter en aan het uiteinde van de buisjes is een krans. Naast die krans staan er ook netelcellen en we genieten ten volle van deze prachtige schepsels. Je kan er niet langs kijken, want ze zijn echt heel erg overvloedig aanwezig deze duik. Naast die vele tubularia zien we nog een paar kleine groene wierslakejs, het zijn echt mini-slakjes, zeker in vergelijking met de grote witte vlokkige die hier rondkruipen.

Tussen de oesters zitten botervisjes verborgen en ook een paar mooie zeedonderpadden. Elke keer is het weer een zoektocht tot we iets te dicht komen en ze dan wegvluchten in de duisternis van het Oosterschelde-water. Tussen een grote oester ziet Andy een mooie vorskwab. Je moet echt goed kijken, want je ziet die niet goed zitten. Je moet zelfs vanuit een speciale hoek ernaar kijken, want anders wordt het zicht belemmerd door de oesters en de wand. Mooi beestje. We zijn al van twintig meter diepte gekomen, Timo is al de honderd bar genaderd en heeft teken gedaan naar Andy. Die doet gewoon teken terug dat hij het heeft gezien en we duiken verder. Veel grote galatheia's zitten hier ook enz elfs eentje die helemaal niet bang is. Dit is een groot exemplaar en steekt vijandig de scharen uit naar ons. Is het omdat ze zo groot zijn dat ze geen angst hebben of is er meer aan de hand? En dan doen we toch een uitzonderlijke ontdekking. Tussen de tubularia en de oesters zit een erg grote boompjesslak. Andy zal later zeggen dat hij nog nooit zo een grote heeft gezien. Hij legt zijn hand ernaast en die slak is bijna even groot als zijn wijsvinger, dus toch meer dan vijf centimeter. Het is echt een kolos waarvan je bijna angst zou krijgen. We blijven hier even hangen en duiken dan nog wat door, Timo bereikt na vijftig minuten ook vijftig bar, doet teken naar Andy en we vervolgen gewoon onze weg. We zitten nu tussen het wier en de oesters en het zicht wordt hier iets minder, wanneer we onze safety stop moeten doen. Timo krijgt het dan lastig: zijn fles is bijna leeg en we zitten rond de vier meter en zijn fles trekt. Hij probeert onder te blijven, maar na twee minuten safety stop krijgt hij het toch te moeilijk, want dan schiet hij ineens naar boven. Aan de oppervlakte blijkt Andy hem gevolgd te zijn en palmen we stilletjes al naar de kant. Daar stappen we over het zand naar de rand en wachten even op André die gewoon zijn safety stop volledig beëindigt. Iedereen OK, dus terug naar de auto's. David en Jos zijn al weg, we doen al de spullen in de auto, kleden ons om en rijden dan naar de Smits om nog iets te drinken.

Het is er niet erg druk, waarschijnlijk vonden weinig duikers het vandaag de moeite om naar de Oosterschelde af te zakken. We drinken hier iets en eten een kleinigheid en na een dik uur keren we terug naar huis. Timo en David gaan samen weg en de anderen blijven nog even zitten. We hebben het gehad over straffe duikverhalen en ruige gebeurtenissen die al een eigen leven zijn gaan leiden. Op de terugweg stopt Timo nog even bij Bram om zijn fles te vullen want maandag is het weer van dat. Dan gaat hij duiken met Mark en Roel. Dus fles moet gevuld zijn. Timo is blij met de duik, want het was weer de moeite om kopje onder te gaan.

Zondag 29 mei 2011: Zeelandbrug of toch weer Tetjes?

Het is een hele week eigenlijk niet zo goed weer geweest, veel wind, regelmatig buien, maar één geluk: ze hebben voor zondag een lekker weertje voorspeld. We moeten het nog wel afwachten, want in de voormiddag wanneer Veerle en Timo uit de Galgestraat in Bornem vertrekken is het nog erg bewolkt. Het zou pas deze namiddag beter worden: we'll see. We hebben vandaag afgesproken om eens naar de Zeelandbrug te rijden om die duikplaats te ontdekken. Het is iets verder en we moeten daar te water vijfenveertig minuten voor de kentering, dus we rijden goed op tijd door bij Roel, om iets over elf. Zo hebben we tijd genoeg om eerst eens te gaan kijken daar en dan een duikje te doen. We zetten de GPS op Galgelaan in Zierikzee en vertrekken vlotjes. Er is weinig verkeer en rijden zonder veel problemen naar de Zeelandbrug. We moeten even wachten want de brug is open voor de bootjes van de pleziervaart op de Oosterschelde, dus we wachten vijf minuten en kijken al naar de witte schuimtoppen op het water en we zien in de verte al de witte golven tegen de dijk slaan. Dat wordt lachen.

We vinden door Zierikzee goed de weg, hoewel de GPS van Timo weer speciaal doet, maar we komen ruim op tijd aan om hier te duiken. Er stellen zich echter twee problemen. Ten eerste staat de parking serieus vol, er is gewoon belachelijk veel volk op de parking. Ten tweede is de wind toch iets erger dan we zouden verwachten en dat heeft ook een invloed op de stroming en het zicht. De wind komt helemaal van over de andere kant van de Oosterschelde en het ziet er echt niet goed uit. Eigenlijk de enige die het goed ziet zitten is thrill-seeking Ju. De anderen denken dat het misschien beter is aan de overkant te gaan duiken, dus we beslissen dat we maar terugrijden naar de Steldijk in Wemeldinge om daar nog een duikje te doen. We rijden terug de Zeelandbrug over, staan er weer voor en rijden via Goes naar Kattendijke en komen zo op de Steldijk uit. Het is trouwens een heel mooi traject hier, over de binnendijken langs villa's met hun privé-aanlegsteiger, echt de moeite.

Op de Steldijk is het ook een drukte van jewelste, maar op de plaats waar wij willen te water gaan is het beter en vooral de Oosterschelde ligt er hier relatief plat bij. We maken ons snel klaar, Veerle neemt Cartouche mee naar de Smits en wij zijn op tijd klaar om de kentering te halen. Het is hoog water, dus het is relatief makkelijk te water gaan. We doen eens een experiment om met vier naast elkaar te duiken. Dat zal wat geven. Timo duikt rechts, dan Eef, Jurgen en helemaal links duikt Roel. We vertrekken op ons gemak en er staat nog niet zo veel stroming, dat is best wel leuk. We merken wel al snel dat Eef en Timo van plaats moeten wisselen, dus dat doen ze ook, nadat we alle vier samen een zeedonderpad hebben bekeken. Er hangt wel wat zand en stof in het water, dus dat maakt het niet makkelijk. Maar moeilijk gaat ook. Het duurt toch iets van een tien minuten eer we de wand bereikt hebben en die volgen we nu met de stroming mee naar rechts. We gaan niet te diep, maar genieten wel van het mooie leven. Dit is en blijft een mooie duikstek, echt prachtig hoe de zeeanjelieren en de tubularia hier weelderig groeien.

Het eerste stuk gaat over een beetje zand, maar zelfs daar vinden we wat leven. Kleine scharretjes schieten voor onze neus weg, een grotere blijft op zijn gemak liggen en er zijn best wel veel wulken op wandel, of is het op glij. Er ligt er zelfs een op de schelp en is bijna helemaal uit de schelp, echt wel een groot beest en een raar gezicht. Dan bereiken we het rif en hier zitten op een twintig centimeter van elkaar al direct twee galathea-kreeftjes. Timo toont ze een Eef en Jurgen, maar Ju ziet ze niet. We duiken dan wat verder en zien de traditionele levensvormen van de Oosterschelde: botervis, zeedonderpad, vlokkige naaktslak, groene wierslak, heremietkreeftjes. Er is er één heremietkreeftje bij dat heel speciaal is. Op een spons zit een groot exemplaar en er net voor op een paar oesters zit er een kleinere. De kleinste van de twee zit er zonder een schelp rond het lichaam en het is echt een speciaal zicht om dit te aanschouwen. Misschien hebben ze in een gevecht een schelp verloren of is die beschadigd geraakt. In elk geval zien we dat onder de oesters een lege schelp ligt van een wulk en we merken dat die kleinste heremietkreeft op zoek is naar één huis. Die stapt onhandig naar beneden en wringt zich achterstevoren in het lege huis van de wulk. Die heeft gedacht, dat wordt nu mijn huisje. Mission accomplished!

Er staat nog niet zo veel stroming, dus we duiken nog een beetje verder en keren pas terug op onze passen na veertig minuten duiken. Timo spot nog een boompjesslak, toont die aan Roel, want die had die naaktslak vorige week niet gezien. Vlak ervoor zit nog een mini-zeedonderpadje, maar alleen Timo ziet die zitten - zoals hij steeds oog heeft voor details. Hij zal een sepia misschien missen, maar die kleine dingen heeft hij steeds gezien. LOL. We zien niet veel andere speciale dingen meer die we hier moeten vermelden, wel belangrijk is dat we voelen dat de stroming begint op te zetten. Het is niet altijd gemakkelijk om met vier naast elkaar te duiken, maar alles wat Timo tegen Ju zegt, vertelt Ju verder aan Roel, dus we maken er wel een leuke samenwerkende vennootschap van. Op tien minuten voor het uur is het tijd om stilaan terug naar de kant te duiken. En dan nog steeds aanwezig tussen het wakame-wier spot Timo een baby-snotolf. Die zitten hier dus nog steeds, joepie. We hangen er wel meer dan vijf minuten bij en nemen foto's bij de vleet. Dit zal misschien wel de laatste van het seizoen zijn, hoewel je dit nooit zeker weet. Na de baby-snottie-foto-shoot moeten we terug naar de kant. Timo kijkt snel even rond of iedereen er nog is en we missen blijkbaar één persoon. Eef is er niet. We zitten maar twee meter diep, dus we gaan naar de oppervlakte om te checken of alles OK is met haar. Ja dus, ze zag het niet meer zitten om constant tegen de stroming te palmen en ging op haar gemak naar boven. Wij vinden haar een paar meter voor ons: OK, iedereen veilig.

Het was uiteindelijk een niet te diepe duik (max twaalf meter) van een uur en we zijn echt tevreden dat we niet aan de Zeelandbrug gedoken hebben: het zicht hier was niet zo goed en daar met nog meer duikers en nog meer golven zal het niet beter geweest zijn. We kleden ons om nadat we over de gladde stenen van de dijk naar boven geklauterd zijn. Wie legt hier nu op deze plaats een wier-gazon aan, je weet toch dat het glad is. Na een klein half uurtje zijn we klaar en rijden naar Smits om een Duveltje te drinken (of twee) en eten er een variatieschotel bij (of twee). Dan naar huis, alles spoelen en 's avonds zijn we allemaal nog uitgenodigd bij Jurgen die stoofvlees maakt met frietjes. En na de inspanningen van de dag kunnen we best iets gebruiken. Merci Ju, het was heel lekker.

Zaterdag 21 mei 2011: Enkele verrassende sightings

De plannen zijn een paar keer moeten aangepast worden. Afspraak in Antwerpen om Eef op te pikken, normaal had ze naar Kalfort gekomen, maar dat was moeilijk en Jurgen rijdt even rond naar daar. Roel duikt niet mee, want hij is ziek, dus vertrektijd en duikplaats ook aanpassen. We gingen normaal naar de Zeelandbrug duiken vandaag, maar Timo zou het liefst daar niet de eerste keer met drie duiken. Daarnaast vinden we ook nog dat we het niet kunnen maken zonder Roel daar de eerste keer te gaan. Het wordt dan maar dezelfde plaats als vorige week, de Tetjes Oost. We moeten nu echter iets verder voor de sluis te water gaan, want met laag water duik je langs de Steldijk het beste naar links. Eerst afspraak om alle materiaal te verdelen bij Roel. Hoewel die niet meeduikt, maar alles staat daar nog. Veerle en Timo zijn er op tijd, Jurgen was er al. Snel even verdelen hoe we dit het beste doen. Jurgen gaat Eef ophalen, Veerle en Timo gaan de flessen vullen bij Bram. Dat gaat allemaal vrij vlotjes en vanuit Tisselt rijden we direct verder naar Wemeldinge. Alles goed, Eef haar fles was zelfs nog vol.

Jurgen en Eef staan aan de duikplaats 'Paal 51 & 52'. Eigenlijk was dat niet zo veel soeps vorig jaar en we wilden terug genieten van het uitbundige leven en de florissante begroeiing van de wand rechts van de Nieuwe Sluis. We rijden een vijftig meter verder en stoppen aan de volgende trap. Sinds 2010 hebben ze hier langs de Steldijk een aantal trappen aangelegd en die maakt het de duikers makkelijker om te water te gaan, zowel bij laag als bij hoog water. Wij maken daar ook graag gebruik van. We genieten van het mooie zicht hier: het is laag water en dat raast voorbij, het is nog geen tijd voor de kentering en toch gaan er al twee duikers in. Die doen blijkbaar een stromingsduik. Wij wachten nog even en beginnen ons klaar te maken zodat we toch op tijd te water kunnen gaan. De kentering is om 13:05 en we zouden dan ongeveer te water moeten gaan tegen kwart over twaalf. Dat lukt ongeveer toch en Timo neemt de duikleiding. We merken dat het zicht niet zo slecht is, wel slecht direct langs de kant, maar een tien meter verder zien we dat de kleur van het water verandert en het zicht beter zal zijn.

Iedereen is klaar, Timo in het midden, links Jurgen en rechts Eef. En we zijn weg. Het zicht is inderdaad al beter, want de bloei is zo goed als uit het water, nu nog hopen dat we genoeg te zien krijgen. In het begin is het niet erg de moeite, veel zand, weinig leven. Het enige dat we zien zijn grote heremietkreeften, dikke botervisjes, een paar grote scharren. Er steken kleine kokertjes uit het zand van de wormen die hier leven, maar verder zien we niet veel. We willen wel wat diepte halen, want Eef neemt haar hoes mee voor de camera om te testen of die nu effectief waterdicht is. Dat blijkt het geval en we zijn tot bijna tweeëntwintig meter diep gedoken, dus dat is al een goed teken. We duiken wat verder en pas na een kwartier komen we wat oesters tegen en het normale leven zoals we in de Oosterschelde gewend zijn. We volgen even een touw en Timo herinnert zich dat hij dat vorige week ook tegengekomen is, maar minder diep.

De zeeanjelieren die de vorige duik zo veel aanwezig waren zien we nu niet, maar er zijn wel andere dingen te vinden. Om de paar meter zien we een grote, een hele grote kreeft, om dezelfde paar meter zien we een zeedonderpad en die beestjes blijven echt schitterend, maar er is tot nu toe nog niks speciaals geweest, in de zin dat we nog niks gezien heben dat we anders niet tegenkomen. Maar daar komt verandering in: hopelijk toch. En ja hoor, niet direct iets heel speciaals, maar we spotten toch een stuk of vier, vijf vlokkige naaktslakken, één groene wierslak en dan wijst Timo voor Eef en Jurgen een galathea-kreeftje aan. Die hebben dit nog niet gezien tijdens onze duiken hier. Timo wel al, maar zij nog niet of toch niet bewust. Het blijft even zitten en we krijgen echt een goed zicht op het kreeftje. De schaartjes blijven Timo intrigeren met de rode tint en het blauw op het uiteinde, echt een knap beestje. Dit is al een goed duik geweest. Naast kreeften zien we ook nog een paar krabben: de hooiwagenkrabben hebben terug de weg gevonden naar onze duikplaatsen. We spotten de eerste drie exemplaren van dit duik-seizoen en het valt ons nu pas op dat we die nog niet gezien hadden.

Opvalland is ook dat er hier heel erg veel tubularia groeien en Timo let goed op want er is een bepaalde soort naaktslak die vaak of bijna uitsluitend op die tubularia vertoeft. Hij weet niet direct welke, maar hij zal ze wel herkennen als we ze te zien krijgen. Maar voorlopig geen geluk. We focussen ons op de mooie begroeiing en na iets van een veertig minuten duiktijd merken we dat het tij valt en eigenlijk tamelijk snel keert ook. Niet dat er veel stroming stond, maar we merken het toch heel erg duidelijk. En dan komt het moment ineens dat Timo weer een kleine baby-zeedonderpad opmerkt tussen de sponzen die zoals steeds weelderig groeien hier. Eef kan het beestje van twee millimeter nog net zien en dan is het verdwenen. Maar dit is nog niet het toppunt van deze duik voor Timo. Neen hoor op een diepte van een meter of zes, wanneer we al een beetje beter zicht hebben dankzij het zonlicht speurt hij de tubularia af zoals al wel de laatste tien minuten. En dan ineens ziet hij het: een boompjesslak. Echt een sighting waar Timo heel gelukkig mee is, want dit is een soort die we nog niet gezien hebben tijdens onze Oosterschelde duiken. Yes! We blijven er dan ook een paar minuten bij hangen, natuurlijk voor de foto, ah ja wat dacht je anders. Een nieuwe soort gespot en dan nog een naaktslak. Joepie!

We duiken nog wat verder tot een vijfenvijftig minuten en dan beslist Timo dat het genoeg geweest is voor vandaag en keren terug naar de kant. We duiken nog vijf minuten tegen een belachelijk harde stroming in, tussen de wakame-bladeren en de baby-snotolfjes, maar we hebben de indruk dat we geen meter dichter komen. We zijn alledrie blij dat we de kleine snotties nog eens zien, want dat is altijd wel een leuk zicht. We zien er wel eens tuk of vijf, maar we hebben al last genoeg om te palmen tegen de stroming dat we geen tijd en energie hebben om foto's te nemen. We volgen nochtans het kompas heel erg goed. De uiteindelijke duiktijd is een uur en dan is het genoeg geweest voor ons, we hadden toch alles gezien en de laatste tien minuten hadden we alledrie nog belachelijk veel lucht erdoor getrokken, dus stoppen met de duik. We merken dat we echt ver van onze startplaats uit het water komen, klauteren over oesterbedden en over een zandplaat en moeten dan toch een meter of vijftig wandelen tot de auto's. Daar wacht Veerle op ons en we zetten alles snel in de auto en keren terug naar huis. Natuurlijk moesten we nog snel een Duveltje drinken in de Smits en dan is het naar huis om een BBQ te doen met Jurgen, Veerle en Timo en we genieten nog van een leuke avond. Het was wederom een aangename dag.

Zaterdag 14 mei 2011: Veel baby snotolfjes

Het is een druk weekend. Vrijdag al in Vilvoorde gezeten, vandaag BBQ voor de verjaardag van Veerle (zeven personen) en morgen terug in Vilvoorde om een paardensteak te gaan eten bij De Kuiper. Daar kijken we (en vooral Timo) al lang naar uit. Maar tussen al dat gefeest en gevier toch nog tijd vinden om snel een duikje te gaan doen in Wemeldinge. Dat is echt toppie. We willen vandaag eens op een andere plaats duiken langs de Steldijk. Eigenlijk is het niet echt een andere plaats, maar het is eingenlijk Nieuwe Sluis Oost of Tetjes Oost. Dit wil gewoon zeggen dat we vóór de piertjes in het water gaan en dan naar rechts duiken. We hebben voor onze eigen referentie de duikplaats zo gedoopt. Eerst nog even vanalles doen. Fles vullen bij Bram: het was trouwens hij die ons aanraadde om hier eens langs deze kant van de Tetjes te gaan duiken. Bij deze doen we dat. Na het vullen van de flessen moeten we nog even langs Antwerpen passeren. Roel had de hele week de racebak van Eef geleend en gaat die nu terugzetten in Antwerpen op het Zuid. Roel vertrekt eerst naar Antwerpen, terwijl Timo alles nog proper en netjes in de auto zet. Roel had goed nieuws gekregen want zijn lamp was kapot gegaan en Greenforce heeft die volledig onder garantie hersteld. Enkel de transportkosten moeten betaald worden. Maar dat is niks, dus hij viert een klein feestje.

Een half uurtje bollen naar Antwerpen, daar parkeert Roel de auto in de Admiraal de Boisotstraat, vlak bij het appartement waar Eef woont, dus alles wat makkelijk is. Timo ziet net Roel staan wanneer hij ook een zijstraat in komt gereden en vandaar kunnen we dan vertrekken richting Zeeland, naar Wemeldinge. Vanuit Antwerpen is het helemaal niet ver, want op ongeveer een drie kwartier zijn we ter plaatse. Het voordeel om te parkeren voor de Tetjes is dat er niet veel auto's staan en we moeten met hoog water toch naar het oosten duiken. Een nieuwe duikplaats in Wemeldige is ontstaan :-). We zijn snel klaar, we moeten ons ook niet te traag klaarmaken, want we duiken om één uur, dwz de duik moet tegen dan starten. Het is al twintig voor één als we daar zijn en maken ons dan ook direct klaar. Joepie, nog eens een duikje. Er staat wel veel wind en naar het schijnt zit er nog wel wat bloei in het water, maar erger dan vorige donderdag op Oesterdam kan het niet zijn waarschijnlijk.

Stipt om één uur liggen we in het water, doen onze vinnen nog aan als laatste actie voor de duik start en dan kunnen we beginnen. We weten dat het bij hoog water een eindje duiken en palmen is tot we de wand tegen zullen komen. Maar no worries want er is hier voldoende te zien. Timo ziet al direct een tamelijk grote baby-snotolf. Deze is toch al een kleine centimeter en we vermoeden dat die nu stilaan hun weg terug gaan zoeken naar de Noordzee. Dan een tweede snotolfje en Roel ziet er vlak naast een vlokkige naaktslak kruipen. We concentreren ons vooral op de snotolf en zoeken daarna nog even naar de slak, maar vinden die spijtig genoeg niet meer terug tussen de wieren en de andere planten. Op het zand komen we ook nog een wulk tegen die zich op een slakkegangetje over de bodem verderbeweegt. We zetten dan maar de duik op kompas verder en het duurt inderdaad iets minder dan tien minuten eer we de wand hebben gevonden. We zien dat het hier echt heel erg snel diep gaat, veel steiler precies dan we van de andere plaatsen langs de Steldijk gewend zijn, of het kan ook een indruk zijn.

De wand hier is relatief ongeschonden en echt prachtig, schitterend begroeid. De anemoontjes zorgen voor een rose-oranje bedekking van de wand en grote witte zeeanjelieren tieren hier welig. Als je er vlak over duikt is het echt prachtig: de witte lang stam en dan een soort witte bloem, echt een schitterend bloemdier met een grootte hier tot wel twintig centimeter. En het is niet alleen de grootte die opvalt, maar ook de hoeveelheid. Als we er geen duizend gezien hebben, hebben we er geen enkele gezien. Ze groeien precies in bosjes bij elkaar en geven de duikplaats een heel mooi wit accent. Zelfs nu we er al zoveel hebben gezien is het nog steeds schitterend. Eens we op een beetje diepte zitten, zo rond de twaalf meter, kiezen we om verder naar het oosten te duiken en we doen het heel erg kalmpjes aan. Wat ons hier nu vooral opvalt zijn naast de zeeanjelieren ook de tubularia. Ook die zijn in grote getale aanwezig en zorgen ervoor dat we deze duikplaats nog mooier beginnen te vinden. Ineens komen we een dik touw tegen, maar kunnen ons niet herinneren dat er hier vlakbij een boei ligt. Zelfs op dit touw zien we een eenzame penneschaft (Tubularia indivisa) en dat geeft wel een prachtig effect met die rose tentakelkrans en op de achtergrond het donkere zwarte water.

Het valt ons ook op tijdens deze duik dat het zicht stilaan begint te verbeteren, maar toch nog niet optimaal is. We genieten er toch van ondanks op sommige stukken slecht zicht. Ineens schrikken we allebei, want uit een grote holte komt een mastodont van een kreeft te voorschijn. Wanneer je je er niet aan verwacht en die duikt ineens op in het vizier van je lamp is het wel even schrikken. We spotten nog een paar vlokkige naaktslakken, een paar zeedonderpadden, maar vooral het veelvoud aan tubularia en zeeanjelieren en de uitbundige begroeiing in het algemeen bevalt ons het meeste hier. We amuseren ons en genieten ten volle van de duik, hoewel Roel precies niet helemaal. Hij was niet volledig in zijn sas. Hij vond het wel een schitterende duik en duikplaats, maar hij was niet compleet relaxt. We duiken verder tot bijna drie kwartier en dan gaan we terug wat hoger duiken en stilaan terugkeren naar de kant. We hebben straks nog een BBQ en we hebben beloofd vroeg genoeg terug te zijn en belofte maakt schuld nietwaar? Timo zorgt dat we nog een dikke vijf minuten rond de vijf meter blijven hangen zodat onze veiligheidsstop volledig in orde is en dan is het stilletjes op het gemak terug richting kant.

We nemen eerst nog even de tijd om nog wat kleine snotolfjes te spotten en zien er deze duik in totaal wel een stuk of tien. Er zit ook een bruine bij, hoewel we niet zeker zijn of dit wel een snottie is, misschien een kleine zeedonderpad - en dat blijkt het ook effectief te zijn. Dat zullen we eens vragen op een forum. We zien nog wat groene wierslakken, Timo schrikt zich een hoedje wanneer hij ineens voelt dat een schaar van een kreeft zich rond zijn vinger klemt, maar niks aan de hand, enkel even schrikken. Op het ondiepe stuk proberen we het rustigaan te doen, maar dat lukt niet zo goed, want we worden al meegezogen door de stroming. Zoals de vorige duiken hier staat die echt raar en nu staat die volop tegen ons in. Serieus doorpalmen om deftig vooruit te gaan en een dikke vijf minuten later zijn we er. De duik heeft uiteindelijk iets meer dan een uur geduurd en het was echt heel erg mooi en goed. Joepie!

En dan komt het moeilijkste van de duik: terug het water uit. De visgraatstenen zijn erg glibberig en we raken niet op een elegante manier boven. Roel op handen en knieën en Timo probeert het rechtstaand. Met best wat moeite lukt het hen toch en ze kunnen alles afspoelen, inpakken en terug naar huis rijden. Timo zet Roel thuis af na een rit van een uurtje en dan is het richting Galgestraat waar we nog een BBQ te doen hebben. Morgen verjaart Veerle en zij heeft al wat volk uitgenodigd vandaag. Hopelijk blijft het droog.

PS: Het is effectief droog gebleven en het was lekker en leuk (een beetje zat ook voor sommigen) en ook zondag was top om een paardesteak te gaan eten in Vilvoorde bij De Kuiper bij de Pjeirefretters.

PPS: Gelukkige verjaardag Veerle!

Zondag 8 mei 2011: Galathea kreeftje en baby snotolfje

Zaterdag was het nog gelukt de fles te vullen, het was wel een drukke dag geweest, maar uiteindelijk door het goede weer en het goede gezelschap van Veerle toch een hele leuke dag. 's Avonds nog een BBQ en morgen geldt dat weer, want dan is het Moederdag en komt mama Linda en Patrik nog eens BBQ'en. Het is zondagochtend en we moeten er niet te vroeg uit, want het is pas kentering laag water om kwart over één in de namiddag, we moeten te water rond half één, kunnen een uurtje duiken en we moeten tegen ongeveer een uur of elf vertrekken. Timo is een beetje vroeger bij Roel, dan zijn we iets meer op ons gemak en kan het allemaal iets relaxter. Veerle en Cartouche gaan ook mee. Om ongeveer tien voor elf is Timo in Kalfort, maar Roel is nergens te bespeuren. Dan maar effe bellen. Hij zit bij zijn ouders en zegt dat hij dan direct zal langskomen. Er was blijkbaar een misverstand gerezen, want hij dacht dat we maar om twaalf moesten vertrekken, maar niet dus. We maken er geen punt van, want om iets over elf kunnen we toch vertrekken naar Wemeldinge. We duiken vandaag nog eens op Nieuwe Sluis (Tetjes), want we hebben vorige duik daar eigenlijk niet veel kunnen genieten door de bloei. Hopelijk is het nu al wat beter.

Roel had gisteren met Ann en Aagje naar Paradisio geweest, dus hij had zijn fles niet meer kunnen laten vullen. Een geluk dat er in Wemeldinge een vulstation is dat ook op zondag open is: Duikshop Oktopussy. We moeten er toch voorbij en die vullen daar echt heel erg snel en verliezen niet te veel tijd daar. Dan gaat het direct naar de Steldijk waar alle duikplaatsen op een lange rij naast elkaar liggen. Wij kiezen vandaag voor de Tetjes. Dat wordt eigenlijk pas in Wemeldinge zelf beslist, maar het tij maakt echt niet veel uit, want zoals gezegd liggen ze toch allemaal in het verlengde van elkaar. We parkeren de auto langs de kant van de weg en maken ons stilaan klaar om te gaan duiken. Veerle zal met Cartouche een wandeling maken en ook een paar oesters meepakken voor straks bij de aperitief. Hmmm, dat zal smaken. Roel en Timo zijn als eersten weg en het ziet er al stukken beter uit dan vorige keer eind april. We zullen moeten afwachten wat het op diepte zegt, maar swat.

Wij weg: Timo rechts om met zijn rechterhand foto's te nemen en Roel links. Timo neemt de duikleiding hier, hoewel het eigenlijk helemaal niet echt moeilijk is. We wandelen door het water, maken ons helemaal klaar en we zien dat het zicht hier ook nog goed is. Iets verder begint de wand al, want wanneer we de duik starten en onderduiken zien we onmiddellijk dat het hier al naar beneden gaat. Top, en wijle weg. Het zicht is al stukken beter en er staat helemaal niet veel stroming. We duiken langzaam naar beneden en stoppen op ongeveer vijftien à zestien meter diepte. Het zicht is hier nog goed en het is niet te diep. Uiteindelijk gaat het ons vooral om dingen te zien en te spotten eerder dan specifiek dieptes halen. We zien de normale zaken van de Oosterschelde: veel zeesterren, veel grote heremietkreeften. Van die zeesterren is er eentje die over het zand aan het wandelen is: je ziet duidelijk de pootjes onderaan de armen bewegen en uitgestrekt worden, echt knap om zien. Gewone kreeften zijn er ook volop aanwezig en Roel ziet als eerste een grote mooie zeedonderpad en een vlokkige naaktslak. Timo gaat uit de bol met zoveel mogelijke foto-objecten.

We zien nog een tweede en derde en vierde zeedonderpad, maar dan stoppen we met tellen, want er zijn er echt heel erg veel vandaag. De broodpsonzen en de geweisponzen zijn ook volop aan het groeien en we zien ook heel erg mooie tubularia. Dat zijn hydropoliepen en we zien er groeien op veel verschillende plaatsen. Ze groeien in kolonies en het zijn precies lange buisjes met een bloempje bovenop. Het is echt wel mooi om zien. Dan duiken we verder tot we bijna veertig minuten gedoken hebben en we merken dat er nu wat stroming komt te staan tegen de richting dat we induiken. We beslissen dan om verder naar boven te gaan tot op ongeveer een meter of zes en dan stilaan terug te keren. Timo doet Roel stoppen voor iets, maar het beestje is al weg wanneer Roel er naast hangt. Maar dan ziet Timo toch een tweede en het is een galathea-kreeftje, de galathea squamifera, of in het gewoon Nederlands een oprolkreeftje. Je ziet duidelijk de kop en de scharen, die rood zijn met blauwige puntjes. Het beestje heeft een speciale vorm met scharen die langer zijn dan het lichaam, maar best wel een leuke verschijning hier in de Oosterschelde. En echt wel straf dat we er twee zien tijdens één en dezelfde duik. Dit is echt al een beestig grave duik tot nu toe.

Dan blijven we constant op dezelfde diepte van vijf meter en zien nog een vlokkige naaktslak en een groene wierslak. We kijken onze ogen uit want hier komt het licht al door het water. Ondertussen is de stroming ook wel op komen zetten en is het af en toe een beetje moeilijker om samen te blijven, maar geen probleem voor ons. Het gaat rustig verder en dan keert ineens de stroming terug: heel erg raar, want we duiken volgens het kompas nog steeds in de correcte richting, maar nu komt de stroming tegen ons in in plaats van met ons mee. Tja, we wisten dat het hier af en toe eens raar kan doen met die sluis hier, daarom doen we rustig en op ons gemak verder. En dan doet Timo zijn naam van spotter van kleine dingen eer aan. Hij ziet een klein snotolfje op een immens groot wakame-blad: echt schitterend. Het was geleden van vorige week, maar toen zonder foto's en dit is toch steeds een speciale ontmoeting. Deze beestjes zijn misschien één centimeter groot en kunnen uitgroeien tot een beest van meer dan een halve meter. De lijntjes langs de opvallende oranje ogen en de fris-groene kleur zijn echt wel prachtig. Er hangt nog serieus wat sediment in het water, maar we blijven er toch wat van genieten terwijl Timo de camera niet laat rusten.

Dan naderen we het uur en we zijn volgens Timo zijn gevoel veel sneller teruggekeerd dan we gekomen zijn, hij beslist dan maar om stilaan terug te keren naar de kant. We zien niks speciaals meer deze laatste meters, maar voelen wel dat de stroming begint te trekken. Het is wel straf dat dit nu gebeurt, want we zijn er echt als eersten ingegaan. Die andere duikers hier zullen ofwel minder lang duiken of anders wat meer stroming moeten kunnen verdragen. Tja, not our problem. We keren terug naar de auto en kunnen wederom terugkijken op een leuke duik. We kleden ons om, gaan naar het centrum nog een Duvel drinken in hotel eetcafé Smits en keren dan naar huis. Timo zet Roel af thuis en gaat dan zelf naar huis om het materiaal snel af te spoelen. Dat is allemaal tegen ongeveer vier uur gedaan en we douchen ons snel om klaar te zijn voor de BBQ met mama. Het was weer een schitterende zondag. Yes, thx Roel, Veerle voor de leuke namiddag.

Zaterdag 23 april 2011: Slecht zicht op de Tetjes

Alles ziet er veelbelovend uit. Er is een stralende zon, wanneer we rond de middag bij Roel in Kalfort afspreken. Timo was er al een half uur te vroeg: hij moest zijn fles nog laten vullen bij QUTE Duikshop (formerly known as Cowa), dus vertrok hij goed op tijd. Er stond echter geen kat, dus dat zorgde ervoor dat hij al snel bij Roel was. Hij kan dan wel op zijn gemak zijn camera klaarmaken voor de duik, geen stress en alles goed nakijken dat er geen vuiltje aan de o-ringen kleeft of iets dergelijks, zodat die niet weer eens water pakt. Naast de stralende zon is er ook weinig wind, dus het zou wel eens goed kunnen meevallen. De volgende die arriveert bij Roel is Eef, want die ziet het ook goed zitten om terug elke week mee te gaan duiken. Dan Jurgen als laatste en die heeft al vanalles mee voor de BBQ vanavond. Dat wordt weer een aangename dag.

Om twaalf uur stipt vertrekken we naar Nederland, vandaag duiken we in Wemeldinge, kentering laagwater om 14:15, de duikplaats heet Nieuwe Sluis, maar staat bij duikers beter bekend onder de naam de Tetjes. Die naam heeft de duikplaats gekregen omdat hier langs beide zijden van de sluis twee kleine strekdammetjes liggen en die zouden de indruk moeten wekken dat het om borsten draait. Tja met veel fantasie en een beetje caisson zeker? De rit naar Wemeldinge duurt ongeveer een uur en we hebben nog een goede plaats langs de Steldijk. Het is lang geleden dat we hier nog geweest zijn, maar het voelt direct vertrouwd aan. Er staan nog niet zo veel auto's, dus het zal wel meevallen met het zicht. Goed weer, niet veel wind, niet veel duikers, wat heeft een mens nog meer nodig? Of beter gezegd niet nodig?

We maken ons klaar en staan na een kwartier ready to go voor de eerste duik met een beetje stroming of toch mogelijkheid tot stroming. We wachten nog even, want het is eigenlijk nog een kwartiertje te vroeg en dan kunnen we de vernieuwde dijk afwandelen. In 2010 hebben ze hier de dijken vernieuwd, betere instapplaatsen gemaakt voor duikers en in het algemeen is de infrastructuur er hier in Zeeland op verbeterd. Om 13:30 zouden we te water moeten gaan en tien minuten ervoor doen we dat ook effectief. We stappen de rotsen over tot het bruine water. Tja, hier ziet het water serieus bruin, hopelijk wordt dat iets verder in de Oosterschelde iets beter. We doen een poging met z'n vieren samen te blijven. Indien dat niet lukt dan blijven Ju en Roel samen en Timo leidt de duik ook verder met E, enkel Timo heeft zijn lamp bij zich. We zwemmen een beetje verder uit nadat we alles nog eens nagekeken hebben en proberen dan met vier tegelijk te zakken. Meter één, nog samen, meter twee, nog samen, maar de derde meter zijn we elkaar kwijt en we zien direct dat het een dikke erwtensoep is. Timo leidt dan de duik verder met Eef in zijn kielzog. Hij probeert wat dieper te duiken, maar daar is het zicht even slecht als boven, misschien zelfs nog slechter omdat we op één enkele lamp moeten vertrouwen. Er hangen veel partikeltjes in het water, meer dan we ooit al gezien hebben. Dit noemen ze dus 'den bloei', nu snappen we het dat er dan eigenlijk niet veel te zien is.

In het begin is het serieus aanpassen aan de donkerte, aan de zwemmende partikels in het water, dus we zien in het begin niet veel. Enkel met onze neus tegen de wand kunnen we af en toe toch iets te zien krijgen. We zien veel sponzen, veel naaktslakken (toch een zeven stuks vlokkige naaktslakken - zie kleine foto), af en toe eens een kreeft, maat het heeft vandaag niet veel zin om veel foto's te nemen onder water. Het zicht trekt op niks, maar ja dat heb je niet onder controle. De andere omstandigheden waren echter wel zo goed als perfect, maar ja. We zwemmen nog wat verder, Timo zoekt soms een klein beetje dieper naar wat beter zicht, soms iets ondieper, maar tevergeefs. Dan bereiken we een zandvlakte, daar duiken we maar twee minuten over, want hier is het zicht nog slechter dan op de andere stukken. Tegen eenentwintig minuten duiktijd keren we dan op onze vinnen terug. Ineens komt in het schijnsel van de lamp een scholletje zwemmen en die valt de lamp bijna aan. Niet één keer, maar meerdere keren zwemt die in het licht van de duiklamp en dan is hij ineens weg, terug de duistere Oosterschelde in.

Verder zien we niet echt veel merkwaardigs meer behalve de normale dingen: zeedonderpad, kreeften, heremietkreeften, botervisjes en dergelijke. Tot ineens Timo lijk zot met zijn lamp begint te zwaaien: drie rosse sterslakken bij elkaar, yes, nog een volgende soort naaktslak gespot in de Oosterschelde. Op naar nog maar de volgende. Deze rosse sterslakjes moeten we wel nog eens zien zonder bloei, want de foto's trekken op niet veel. Tja shit happens! Dan hebben we er stilaan genoeg van. We duiken nu al wel een tijdje minder diep, dus het zonlicht geeft ons wat extra comfort, maar echt aangenaam is het niet. Een kleine drie kwartier duiktijd en dan kiezen we ervoor om terug naar de kant te gaan. We zijn niet de enigen die beslissen om er een einde aan te maken, want de meeste duikers komen er al uit. Het is echt niet te doen vandaag. Ook Jurgen en Roel stoppen er een dikke vijf minuten na ons mee. Al bij al was het wel leuk om nog eens hier in Wemeldinge te duiken, maar hopelijk is de volgende keer het zicht iets beter. We zetten alles terug in de auto, gaan dan in Hotel Eetcafé Smits een Duvel drinken. We beperken ons tot één enkele Duvel en rijden dan terug naar huis. Eerst de flessen even vullen, want misschien gaan we dit weekend (Pasen) nog eens duiken en dan zijn de flessen toch al vol. Dan spoelen en dan naar Roel en An thuis om de innerlijke mens wat aan te sterken. En omdat het weer zalig is doen we een BBQ'tje: merci Roel voor het vuur en dergelijke en merci Ju voor het eten en de lekkere marinadekes.

Quote van de dag: Duiken op de Tetjes maar het zicht was slechtjes (T. De Smedt)