ScubaTimo
Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland
Website about scuba diving and traveling around the globe
Egypte in El Quseir Akassia Hotel, ter plaatse duikschool Wonderful Dive
Van 26 maart 2018 tot 2 april 2018
Egypte: El Quseir: Dag 1: Vertrek naar Akassia
Het is eens iets anders, dan in het midden van de nacht opstaan. Deze vakantie staan we thuis op tegen half acht na een slechte nachtrust. Arne was deze nacht tegen 4 uur wakker geworden met bijna 40 graden koorts, niet echt leuk, voor hem niet en voor ons zeker niet. We vermoeden wel dat er een beetje stress-koorts bij is om op vakantie te vertrekken, maar het is echt veel dus echt gerust zijn we niet. We staan op, doen de laatste dingen nog in de bagage en de handbagage en dan tegen negen vertrekken we eerst naar de apotheek en dan verder naar Zaventem. Alles verloopt vlotjes, maar dat maakt nu niet zo veel uit we hebben tijd genoeg. Ook op de Quick Parking is alles OK, behalve dat ze bijna zonder mij vertrekken, maar ik zie vanop de parking dat Evy serieus haar klep openzet om de chauffeur te doen stoppen. Die stopt, ik de bus op en dan naar Zaventem.
Daar een kar nemen, inchecken. Het automatisch inchecken gaat niet, dus dan maar de gewone toestanden. Waarom ik dan gisteren nog de moeite had gedaan om op voorhand in te checken zal me nog steeds onduidelijk zijn. Even 2 kilo van de ene valies in de andere zetten, want die ene weegt 21.5 en de max voor Egypte is 20. Ze zouden zich daar eens moeten overheffen en iets te hard moeten werken zeker. Verder zonder veel toestanden zijn we weg naar de check van de handbagage, alles ook vlotjes daar en dan naar gate B ergens. We eten hier nog iets, want we hebben toch nog tijd, frietjes en twee broodjes, lekker delen alles. Nog iets drinken en dan kunnen we richting onze gate. Al twee keer is de gate veranderd, maar uiteindelijk is het makkelijk te doen. We boarden min of meer op tijd en zullen dan hopelijk ook op tijd kunnen vertrekken.
De traditie zet zich door: samen vertrekken, alles op tijd, ik alleen vertrekken alle vluchten te laat. Ik ben net terug van India en elk van de vier vluchten, Brussel, Frankfurt, Bangalore en terug hadden allemaal vertraging, van 45 minuten tot meer dan 2 uur. Nu we samen zijn, niet echt vertraging, want het vliegtuig stijgt op een kwartiertje nadat het ingepland was – da’s geen vertraging he. We stappen op het vliegtuig en nemen zetels 25 D, E en F in en zijn klaar om te vertrekken. Arne is nog niet helemaal OK, dus net voor vertrek nog een tabletje tegen koorts laten nemen en dan opstijgen. De vlucht wordt onderbroken door tientallen berichten over wat mag en niet en over de vlucht en toestanden. Tja, een charter zeker. Even een stukje drinken onderweg en een wafel eten en dan wat slapen of proberen toch.
Op 5 uur zijn we er en kunnen dan met een busje naar het gebouw en daar een visum laten inplakken, dan naar de controle, dan de bagage halen en dan koffers nog even laten controleren. Pff. We nemen bus 51 en na een half uurtje is die ook weg en het duurt ook ongeveer even lang tot we in het hotel zijn. Daar even ergernis, want het duurt en duurt en we hebben nog maar 20 minuten om te eten, anders kin kloppen. Even slecht gezind op hotel en Neckermann; dit moeten ze maar regelen en veeeeel beter. Al 12 uur onderweg en dan kan je dit missen. Plus niemand heeft nog onthouden wat diene aap daar stond te lullen. Soit, ze willen hun beleid niet aanpassen en we hebben de keuze: kamer zonder eten of eerst iets eten. Tja dan heb je geen keuze he. Wij dus iets eten en dan alles snel halen en binnen schrokken en dan via de receptie naar de kamer: 2804. De derde keer, de derde keer een andere kamer.
Tegen tien uur ligt Arne in zijn bed zonder koorts en wij een half uurtje later ook.
Egypte: El Quseir: Dag 2: Zwembad en duiken regelen
We slapen helemaal uit. Er is nergens druk of stress; we moeten alleen voor 10 uur naar het ontbijt. Dan kunnen we eens gaan kijken bij het duikcentrum en dan zwemmen of iets anders doen. We zijn nog niet echt in vakantiemodus, maar dat zal wel snel komen. Een rustige wandeling naar het ontbijtrestaurant. Het is deze keer niet het grote restaurant, maar een kleiner ernaast. We wisten wel dat hier een gebouw was, maar niet dat je hier ook kon eten. We vermoeden dat het hier echt mega rustig is nog, want de vorige keren was die grote ruimte van het restaurant echt nodig. We zijn nu vlakbij het duikcentrum, dus we gaan even kijken. Jessica ziet ons en komt heel vriendelijk dag zeggen, eigenlijk weinig veranderd sinds de vorige keer, alleen een andere duikschool, maar de meeste mensen zijn hier nog dezelfde. Ik schrijf me al in voor 2 duiken morgen waarvan de eerste een check dive. De dagen erna kan ik gewoon zien wat ik ga doen, duiken of zwembad met de familie. We zien wel.
Na het ontbijt halen we alle spullen op en kunnen we naar het zwembad. Eerst Arne even de kat uit de boom kijken even samen met papa, dan met mama, maar dan is hij helemaal vertrokken alleen, no problemo. Hij gaat van alle glijbanen hier zonder hulp, hij loopt ineens uit het zwembad en we vragen ons af wat hij gaat doen. Ik moet naar het toilet mama en dat doet hij dan ook maar ineens alleen. Man, man, vier jaar maar hij trekt zijn plan zenne. Hij had wel eerst gezegd dat hij hier niets meer kende, maar na 1 keer de toiletten terug weten, kan geen toeval zijn: hier is hij nog geweest. Wij liggen rustig in de schaduw, spelen dan even frisbee en tegen die tijd is het al lunch-tijd. Te voet naar de kamer, dan naar het restaurant, iets eten en dan moet Evy al naar de spa voor haar massage en voor haar gezichts- en voeten behandeling. Van 2 tot 4 is ze weg en dan moet ik naar het duikcentrum de papierhandel regelen voor de duiken morgen.
Arne is die twee uur nogal lui. Hij wil niets doen, gewoon rusten, maar op bed liggen en rusten is niet aan de orde. Ik daarentegen was bijna in slaap gevallen. Dan maar even buiten zitten en naar de vogels kijken, ook geen goed plan, dan een puzzel maken en nog eens maken, dat lukt wel. Iets later een tekening maken voor mama, want oh wee, hij mist zijn mama 2 uur hoor. En dan ineens – er is al anderhalf uur voorbij – wil hij gaan zwemmen. Daarvoor wou hij niets he, zelfs geen ijsje, dus we gaan terug naar het zwembad. Eens daar aangekomen, wil hij niet meer, want we hebben zijn zwembandjes niet bij ons. Tja, zo veel geduld heeft papa nu ook weer niet he, dus terug naar de kamer en we doen niets meer. Iets later komt mama, zij neemt een douche met Arne en ik ga ondertussen alles regelen bij Wonderful Dive. Alles uitgelegd, alles ingevuld en getekend en we zijn dus klaar voor morgen. Ik wacht vijf minuten en dan komen Evy en Arne ook aan, goed getimed. We gaan samen naar de speeltuin, maar Arne toont geen interesse, weeral niet, net als deze namiddag. Goed bezig zenne! Dan maar tegen zijn zin iets gaan drinken, maar ja, als voor hem toch niets goed is, kunnen wij zelf er nog iets van maken he. Aperitiefje in de bar en dan tegen half zeven naar het restaurant voor avondeten.
We nemen vanalles een beetje en laten het smaken, zelfs Arne eet goed deze avond, hij lijkt er vanaf te zijn. Iets drinken bij het eten, dan nog een pasta laten make a la minute en Evy gaat erna nog om een dessertje en dan terug naar de kamer. Tegen acht uur daar, nog even DVD kijken, even buiten zitten en dan wij ook bed in. Wij slapen ook tegen half tien ongeveer en kunnen al uitkijken naar een leuke dag morgen.
Egypte: El Quseir: Dag 3: woensdag 28 maart 2018: Duiken op Zerib Kebir
De wekker gaat om kwart voor zeven, de wekker Arne was al eens om 5 afgegaan, maar dat was enkel voor een sanitaire stop. Wij moeten in
het donker al zoeken waar de badkamer is, dus Arne zeker. Ik maak mijn camera klaar en steek alles in de zak om mee te nemen naar het duikcentrum. Maar eerst een klein ontbijt. Arne en ik halen snel iets zodat wij al kunnen beginnen en dan kan Evy ook iets gaan halen. Ik eet niet te veel, Arne ook niet, maar ik heb een excuus. Ik eet nooit veel wanneer ik ga duiken. Arne is niet zo goed aan het eten deze vakantie, maar dat komt misschien nog wel goed. Ik moet nog even terug naar de kamer, want ik ben water vergeten. Snel even een flesje halen en dat vullen aan het duikcentrum. Ik neem alles klaar en zet alles op de plaats voor de Jeep Trips, dan ga ik de Nitrox flessen nakijken, maar ze zeggen om dat daar te doen. OK dan. We zien wel. Nog even wachten en dan komen ze me halen. Steffen en een jonge dame zitten al in de jeep en op een kwartier zijn we op de plaats waar we moeten zijn. In het hotel Rohanu Beach Resort heeft Wonderful Dive ook een duikcentrum, dus we gaan eigenlijk bij de collega’s, buren een kijkje nemen. Hier rijden we een lange oprijlaan in die ons naar de ingang van het hotel voert. Even de slagboom links en een klein zandstukje over naar het duikcentrum. Daar alles op een groot tapijt en dan klaarmaken. Even briefing aan Steffen en mij en dan kunnen we ons voor de rest verder in orde zetten. We wandelen over de jetty die ons naar de start van de duik brengt. Daar alles nog snel even nakijken en dan weg.
Een begeleider van Wonderful Dive begeleidt ons even, geeft Steffen een kilo meer mee, maar voor mij is 5 OK. Even twee snelle oefeningen als check dive en dan is het OK. Masker laten vollopen en automaat weggooien en terughalen. Tja, dan maar beginnen met de duik he. Linkerschouder tegen het rif en dan volgen tot de terugkeer en dan eruit. Dat zou wel een mini-verslag zijn van veertig minuten duiken, dus ik vermeld er iets meer bij. Al direct bij het zakken een kogelvis op het koraal die net wegzwemt wanneer ik eraan kom. Iets verder zie ik iets uit het rif steken, dus ik zak er snel naartoe. Op twee meter heeft Steffen het door dat het een murene is. Die had ik al even in de mot. Leuk begin van deze eerste duik. Opvallend veel doopvontschelpen en opvallend weinig roggen. Mega veel vlaggebaarzen; die zitten hier overal tussen het koraal zoals steeds in Egypte. Altijd leuk je hoofd hier onder water steken. De damsel verstoppen zich zoals steeds tussen het koraal: ze zijn felgroen en altijd leuk om in het oog te houden. Maximum diepte is drieëntwintig tijdens de duik en we hangen hier toch wel even rond de twintig meter. Dus toch wel wat luchtverbruik, blijkbaar zeker bij mijn buddy. Na een twintig minuten vraag ik eens hoeveel lucht en hij toont me 130 bar. Da’s nog OK, want ik zit op 150. Maar dan gaat het ineens snel. Echt nog maar twee minuten verder en hij doet teken 110 bar.
Dus rustigaan terugkeren denk ik dan. Zie ik ineens een stoomlocomotief vertrekken richting jetty. Man, man, gaat die daar ineens met een vaart vandoor. Wat we in het komen op ongeveer 25 minuten gedaan hebben, doet hij nu op minder dan de helft van de tijd. Straks toch eens vragen door wat hij gebeten was. Ik doe het sneller dan ik gewoon ben, omdat ik niet té ver wil achterblijven, maar ook niet te snel, want ik wil ook niet beginnen hyperventileren door de inspanning of zo. Ik hou er wel rekening mee dat ik niet te diep zit. Als er iets gebeurt op deze tien meter, kan ik ineens snel naar boven zonder al te veel problemen. Het nadeel is wel dat ik niet echt veel meer geniet van de duik, want ik ben constant aan het kijken of ik zijn bellen nog zie. Wanneer ik terug samen met hem aan de touwen ben, zit hij natuurlijk bijna aan zijn 60 bar, ah ja, wat zou je willen, zo racen. Dan gaat de lucht erdoor natuurlijk he. Dus op ons gemak safety stop en ik toch nog even kalmer en rustiger worden, genieten van de school fluitvissen hier en dan rustig naar boven. Eerst vinnen uit zoals de gids gezegd had en dan via het touw naar boven en de trap op. Vinnen uit is belangrijk als er golven staan dat je niet weggeslagen wordt. Je kan dan beter steun vinden met alleen je boots aan. Steffen beslist dit niet te doen, maar komt geen problemen tegen.
De pier af tot aan het duikcentrum, even terug zen worden, een beetje water drinken en wat thee ook, die hier aangeboden wordt. Toch even overleggen wat er aan de hand was: zijn uitleg: zo snel want je weet nooit wat er gebeurt. Mijn antwoord: als er iets gebeurt, ben ik liever bij mijn buddy dan alleen. Tja zijn gezicht zei genoeg: hij had door wat ik bedoelde en de tweede duik zou beter zijn. Even wat praten met Steffen en de begeleider en dan is al snel een half uur voorbij. Het meisje dat bij ons was, is nog in opleiding en zij vertrekken al. Wij vragen naar de briefing en kunnen daarna ook terug naar het einde van de pier gaan. Daar stonden onze flessen al klaar, ah ja, dat hadden we daarnet gedaan. Snel het water in, rechts deze keer en duiken maar. We zijn net achter de groep in opleiding en kunnen makkelijk zien waar zij duiken. Dezelfde vissen als daarnet, vlindervissen van verschillende soorten, gele, rode, gekleurde, allemaal al even mooi en natuurlijk de troepen vlaggebaarzen, echt zalig. Komt er hier nog bij dat er een school jonge barracuda’s vlak voor onze neus zwemt. Ik ga er even naartoe, maar wil de dieren ook niet te veel storen, dus ik laat ze doen. We blijven het rif volgen langs onze rechterschouder en links van ons zien we regelmatig veel rifblokken liggen, dus we moeten er even naartoe natuurlijk he. We passeren het groepje in opleiding en die doen hun oefeningen en wij bekijken de verschillende blokken. Echt zalig. Tussen twee blokken zie ik een mega schorpioenvis, echt wel een mooi exemplaar. Ik doe teken naar mijn buddy en die heeft hem ook gezien. Allebei even wat foto’s en klaar is kees. Terug vantusssen de rotsen en terug naar het rif. Grootoogbaarzen zitten hier ook in de nissen en dan ineens zien we drie of vier lionfish bij elkaar. Ah ja, die hadden we nog niet. Altijd mooi en leuk en zeker deze donkere soort: die heeft toch iets meer charme dan die andere.
We zien een school vissen in een cirkel zwemmen, ik probeer het op foto te pakken maar op film laat zich dit beter zien. We zijn ondertussen op de terugweg en zullen net het uur niet halen, vermoed ik. Een grote gele citroenbarbeel komt eens dag zeggen en zo kunnen we stilaan terug de school fluitvissen opzoeken. Die hangen nog steeds rond de touwen waar we te water zijn gegaan. Ook een geel baarsje is van de partij en zwemt lekker in het zonnetje. Tussen dit allemaal doen we onze safety stop en kunnen naar boven. We spoelen onze spullen hier al af en rijden dan een kwartiertje terug naar het hotel. Daar gewoon alles nog ophangen en dan naar Arne en Evy. Lekker blij dat we terug samen zijn na toch wel anderhalve leuke duik. Ik ga naar hen aan het zwembad, dan even op de kamer alles afzetten, omkleden en dan iets gaan eten aan het beach restaurant. Daar is het al volle bak, dus we kunnen direct beginnen eten. Net als vorige keer maken we een hamburgertje of eten gewoon iets van het buffet. We drinken iets en willen dan terug naar de kamer om daarna terug naar het zwembad te gaan, maar dat lukt niet. We krijgen Arne niet meer mee, hij wil een filmpje kijken en rusten. Hij is natuurlijk wel ziek geweest he. We overtuigen hem toch om naar het strand te gaan, maar gewoon wij twee.
Evy gaat iets drinken aan de beach bar. Wij net op het strand en Arne wil zijn mama al. Na een paar pogingen tot spelen in het zand, dan toch maar naar de bar en daar iets drinken en een ijsje eten. We keren nog even naar de kamer, Arne kijkt een DVD en we zitten hier tot we kunnen gaan eten en dat doen we ook, uiteindelijk na een douche tegen kwart over zes iets gaan eten. Het eten is het normale zoals steeds hier: buffet, niet slecht maar ook niet overdreven. En wat ze nog steeds doen, is alle groeten en fruit wassen in drinkbaar water waardoor je hier weinig last heb van maag en darmen. Alles OK, lekker gegeten en dan naar de kamer terug, Arne bed in tegen acht en wij om iets over negen, bijna half tien laat ons zeggen.
Egypte: El Quseir: Dag 4: Donderdag 29 maart 2018: Rustig dagje zwembad
Vakantie! Uitslapen dus. En blijkbaar hebben we het nodig, want we slapen bijna tien uur. Het is mega lang geleden dat we nog zo lang hebben geslapen, maar de laatste maanden waren wel mega hectisch, dus dat is niet verwonderlijk. We maken ons klaar voor het ontbijt en merken dat het nu niet meer in het kleine restaurant is, maar in het grote. We merkten al toen we opstonden dat er iets aan de hand was. Er is een mega harde wind, de palmbomen staan echt schuin tegen de wind in. Boven de bomen hangt er een mist en het terras is bezaaid met zand. Dit is echt een zandstorm geweest. Ik denk niet dat er vandaag veel gedoken gaat worden. Maar ik had toch geen duiken ingepland, alleen gepland dat ik eens ging kijken om de volgende duiken te doen. Het ontbijt gaat rustig, een omelet, want het hard gekookte eitje zag er niet uit. Na het ontbijt even gaan checken bij Wonderful Dive en inschrijven voor morgen twee duiken op Maheleg en zondag op Sharm Tachtani, die laatste is met de boot.
Het is van Jessica dat ik weet dat er een zandstorm gewoed heeft. De wind zal de komende dagen nog aanhouden, maar zonder zand. Alles hangt gewoon vol. Een stukje van het ondiepe zwembad ligt vol zand, de tafels, de ligstoelen, de grond, alles, alles, alles. En het vervelende is dat dit allemaal minuscule kleine deeltjes zijn die overal tussen kruipen. Al veel verhalen gehoord dat dit mega slecht is voor camera’s, laptops en dergelijke. We laten zoveel mogelijk alles in zakken en na het ontbijt en het regelen van de duiken, kunnen we naar het zwembad.
Daar komen we aan en zijn later dan anders, want de sproeiers zouden al moeten gaan, maar dat is nog niet het geval. Ze zijn nog bezig het zand uit de filters en het zwembad te halen. Het diepe stuk van het kleine zwembad is al OK na twintig minuten, dus daar kan Arne al in, een uurtje later ook het andere, maar dan is het al tijd om te gaan eten. Arne amuseert zich in het zwembad, hoewel het erg koud is en elke vijftien minuten komt hij er even uit omdat hij het kou heeft. Zo gaat de voormiddag snel voorbij. Arne heeft beloofd flink te zijn, dus hij krijgt een spuiter om in het zwembad mee te spelen. Op zich was hij tot nu toe vandaag wel flink dus OK, we geven een beetje. Hij is er super blij mee en amuseert zich mega. Maar we waren hier laat, zijn nog even langs de receptie geweest om te zeggen dat de lamp buiten kapot was, dus de voormiddag is echt wel kort. We willen iets gaan eten in het beach restaurant, maar dat is dicht door de weersomstandigheden, dus wij te voet naar het hoofdrestaurant en daar binnen iets eten. Daar is eigenlijk niet veel over te zeggen, want na het eten keren we terug naar het kinderbad.
Daar is het nog even water in, water uit, opdrogen, opwarmen en even iets gaan halen om te drinken. Tegen vier uur keren we terug naar de kamer en drinken een aperitiefje, daarna nog even douchen en dan terug iets gaan eten. Amai, is dat nu weer eten. We doen hier precies niet veel anders. En eigenlijk eet een mens op een dag wel veel he. Arne is niet zo goed, want na twee beten van een sandwich en een stukje komkommer valt hij in zijn stoel in slaap. Echt flink was hij niet aan tafel, maar dat zal er ook wel een rol in gespeeld hebben. Ik draag hem naar de kamer, hij slaapt eigenlijk direct in en wij zetten ons nog even op het terras. Ik ga nog iets halen aan de poolbar en wij drinken het op bij het schrijven van het verslag en het lezen van een boek. Tegen half tien gaan we ook ons bed in en dan wordt Arne wakker. Niet echt een goed idee dus. Hij begint te hoesten, en hij blijft hoesten. Even opstaan, laten drinken, puffen, iets geven tegen de hoest. Maar de hoest stopt niet. Hij blijft maar hoesten. En dan is het echt niet meer normaal qua lawaai: bed nat, dus even naar toilet laten gaan, alles flink laten ophoesten, nieuwe lakens geven en dan proberen slapen. Nog even neusdruppels en dat zal blijkbaar zijn werk doen. We krijgen toch nog een goede nachtrust uiteindelijk.
Egypte: El Quseir: Dag 5: Vrijdag 30 maart 2018: Maheleg en namiddag zwembad
Duikplaats Maheleg. Daar zijn we in het verleden al geweest. Wel, vandaag gaan we er nog eens terug naartoe en wel voor twee duiken. Gewoon op tijd opstaan, niet te vroeg, niet te laat en dan naar het duikcentrum. Tegen kwart voor negen zijn we er, snel (of op het gemakske eerder) alles klaar zetten. Blijkbaar zijn er wel wat duikers vandaag. Ik denk ook dat dit bijna de enige duikplaats is waar vandaag kan gedoken worden. Er staat al een paar dagen de rode vlag en wanneer je de zee ziet, weet je ook waarom. Snel de Nitrox bekijken, eens 31 en eens 32 en dan nog even bij Arne en Evy zitten tot ze me komen roepen om te gaan duiken. Wij weg met het busje op vijf minuten naar Maheleg. Echt niet ver deze duikspot.
Achmed geeft de briefing en verdeelt de buddy teams. Ik schiet over met Tristan (of is het Kristan) uit Oostenrijk en we bespreken een paar dingetjes. Makkelijk wanneer je een paar talen spreekt he. Hij verwittigt me al dat hij veel lucht verbruikt, maar dat stelt me alleen gerust, dus cv wel. We zijn normaal het derde buddy team in rij achter Achmed, maar we kunnen al even wachten op vijf meter of zo, maar we beslissen eigenlijk om al op ons gemak te vertrekken, want er zijn er twee die nog even check dive moeten doen. Wij beginnen dus al en zijn direct op ons gemak. Deze kant van Maheleg heeft veel koraal, een zandplateau en voor de rest mooie stukken koraal en prachtige vissen. We beginnen al met een puffer, een gele koraalvlinder en ga zo maar door. Een mooie grote koraalduivel, een paar koraalklimmers die altijd wel zalig liggen op het koraal zelf. Een paar kokerwormen in de nissen van het rif en we hebben de meeste dingen gehad. Echt wel een leuke plaats, makkelijk te duiken, want er staat nul komma nul stroming en zo duiken we tot bijna dertig meter en houden het wel een tijdje vol. Mijn eerste nemotjes deze vakantie zijn ook steeds leuk, veel doopvontschelpen en zo bereiken we het punt waar we moeten terugkeren.
Dat doen we vlot, we gaan iets hoger duiken, want we zitten op 2 minuten van deco. Tristan moet er eigenlijk al ingehangen hebben, want die heeft constant 2 tot 5 meter dieper gedoken dan ik. Maar op de terugweg doet hij het anders, dan hangt hij boven mij, maar voor de rest geen probleem. Na een tiental minuutjes bereiken we het plateau met het zand en daar zien we twee roggen, die gele met die blauwe stippeltjes, echt weer super. We spotten nog een grote murene en dan komen we aan de touwen waar we onze safety stop kunnen doen. Altijd leuk onder de jetty met de kleine fladderende visjes en de scholen die hier in de stroming en deining hangen. Na 54 minutten en nog 70 bar naar boven en even blijven rusten. Alles OK. We praten een beetje en na een drie kwartier maken we ons klaar voor de tweede duik.
Briefing naar de zuidkant van Maheleg en wij doen deze keer ook mee. Mijn buddy was normaal van plan geen tweede duik te doen, maar blijkbaar was het zo OK dat hij die wel doet. Deze keer vertrekken we naar de andere kant en zien direct een paar jonge exemplaren van vissen, welke zou ik eens moeten opzoeken, maar ze zijn wel mooi: wit met oranje bollen en een vlagje en de andere ongeveer hetzelfde, ook wit en oranje met zwart, maar kleiner, super – niet zo goed gelukt op foto. Een kleine schorpioenvis ligt op de rotsen en kijkt ons aan alsof we aliens zijn, terwijl hij er slechter uitziet dan wij. Een eenzame Rode Zee zeenaald, echt wel super. We doen zoals hiervoor, lekker niet te diep deze keer en op het gemak eens duiken, tot een dik half uur en dan keren we terug. Hier zijn een paar grote pinnacles, niet te diep zodat je de zon al ziet tot daar komen en dat is een prachtig schouwspel. Je kan het bijna niet beschrijven, maar echt zalig wat je hier onder water allemaal kan zien. De vlaggebaarsjes zwemmen hier tussen het koraal en vormen kleine oranje vlekjes in het rif, de verschillende soorten koraalvlinders zijn hier ook en bijna overal is het koraal in perfecte staat. Wat we tijdens oppervlakteinterval zeiden is wel waar, je ziet het minderen met de jaren, zeker zoals die ene dame zei: al 25 jaar geleden, dan zal het hier nog superder geweest zijn. Een nemo familie met hun anemoon en dan zijn we stilaan terug bij de touwen. Deze keer zitten we al tegen het uur, dus daar gaan we over. We doen onze safety stop en genieten nog van de vissen hier en uiteindelijk zal het 65 minuten duiktijd zijn: twee uur onder water gehangen vandaag, niet slecht.
We stappen over de jetty terug naar waar we ons terug omkleden en dan is het terug naar het hotel, spullen afspoelen en iets gaan eten. Arne had al honger, dus ik zie ze op het terras voor een late lunch. Van hier gaat het terug naar het zwembad daar nog een paar uur de glijbaan op en af en dan is het naar de pool bar. Vroeger zijn we hier niet vaak geweest, maar deze keer dus wel. Tegen half zes naar de kamer om te douchen, dan drie kwartier later terug iets gaan eten en nog iets mee brengen van de bar, opdrinken en dan op tijd bed in. Het is hier tot nu toe nog nooit laat geworden en vandaag ook niet. Morgen nog een dagje rustig aan en dan zijn we al aan het aftellen.
Dag 6: Dagje zwembad, chillen en zwembad, chillen
Uitslapen, want een leuke rustige dag vandaag. In de voormiddag gaan we eerst ontbijten, heel erg rustig en daarna naar het zwembad. Ook erg rustig. Vandaag zal er niet veel geschreven worden en er zal veel gezegd worden: rustig. Bij deze dus, een rustige dag. Het ontbijt is the usual stuff, terug zoals de voorbije dagen in het grote restaurant en vandaag hebben we last om een plaats te vinden, maar uiteindelijk CV nog wel. Dan zetten we koers naar de kamer om alles op te pikken en dan naar het zwembad te gaan. Het water is nog steeds erg koud, dus we laten Arne er alleen in spelen. Hij heeft het precies nog het liefste, want eens zijn vriendjes hier ook in het water zijn, is het gedaan met mama en papa. Het water stroomt overal al naar beneden wanneer we er toekomen, dus amusement genoeg. Wij rusten dan maar uit op de ligzetels in de schaduw. Dan heeft ineens Evy een ingeving: morgen ga ik nog duiken en zij moet om 2 uur naar de spa. Ze gaat even vragen of dit eventueel vandaag nog kan en dat lukt. Dus van 2 tot half 5 is zij even van deze wereld met de massage en gezichtsbehandeling en pedicure.
Maar eerst nog even genieten van Arne die zich super amuseert aan het zwembad met een – denk ik – Tsjechisch meisje. De papa is er constant bij en helpt haar, maar Arne doet maar op. Hij gaat trap op, glijbaan af en zo voort. Wij liggen rustig in de schaduw te genieten van de zon en de warmte want we hebben ondertussen al gehoord dat het in België nog steeds koud en nat is. Zo wordt het natuurlijk snel middag een kunnen we iets gaan eten. We laten aan 2 obers van anderhalf jaar geleden een foto zien waarop zij staan met Arne. Die ene was constant slecht gezind op ons, maar die andere maakt het ruimschoots goed. Die zal wel nog eens een fooi krijgen. Na het eten gaan we samen nog terug naar het zwembad en Evy gaat iets later naar de spa.
Arne zit ondertussen al in het zwembad, zal er een uur inzitten, al spelende met datzelfde meisje als deze ochtend, dan zal ik hem een kwartier uit het water halen, want het is nog steeds mega koud en ik wil niet dat hij terug ziek wordt. Daarna kan hij er terug in en ik geniet gewoon even van de rust. Tegen iets voor vier wordt het te koud en keren we terug naar de kamer. Daar onze spullen zetten en dan naar de beach bar. Net wanneer we willen vertrekken, komt mama terug, dus we kunnen samen vertrekken. We drinken daar iets, eten een ijsje, volgen de kwis en gaan dan terug naar de kamer. We douchen ons rustig en gaan dan iets eten. We hebben snel een tafeltje buiten en kunnen rustig iets halen en opeten. Niet te veel. Niet dat we hier mega op onze lijn letten, maar we eten hier niet zo veel omdat het warm is. Wanneer het warm is, moet je goed drinken en dat doen we wel. We gaan op tijd terug naar de kamer en gaan wederom op tijd ons bedje in. Morgen is het vroeg dag, want dan doe ik mijn twee laatste duiken deze vakantie, want de dag erna is het al om.
Time flies when you’re having fun!
Dag 7: Sharm Tachtani 2 duiken en namiddag zwembad en beach bar
Ik schrijf dit enkele weken na de terugkomst van de vakantie, dus het zal misschien niet meer zo accuraat zijn. Uiteindelijk is het de bedoeling om een korte schets te geven en vooral de sfeer mee te geven van de duik en de locatie en die kan ik nog goed oproepen een paar weken later, want de vakantie was weer super en deze twee duiken (vooral de tweede) blijft wel even hangen. Na het ontbijt is het direct naar het duikcentrum, vlakbij, net om de hoek van het restaurant. Daar alles klaarzetten voor de boot, ik zeg de laatste keer dag tegen mijn twee schatten deze vakantie, want da’s wel een nadeel: alleen weg zijn, pffff, went maar niet. Ze zeggen dat er Nitrox voldoende is op de boot, net als vorige keer, dus we stappen in het busje en rijden naar de jetty. Daar ligt de boot al klaar. We moeten even wachten tot ze alles erop hebben gezet en dan mogen we op de boot. Nu nog even wachten op de duikers van het andere hotel, die zijn een klein half uurtje later, dus we vertrekken tegen half tien in plaats van negen uur. Op zich maakt het niet veel uit hoor. Ik sla al een praatje met twee Duitsers die hier met hun kinderen zijn.
Wanneer iedereen er is, krijgen we en briefing van de boot, the usual stuff here. En dan vertrekken we voor dik een half uur richting Sharm Tachtani. Alles gaat vlotjes, eerst flessen klaarmaken en dan even rustig plaats nemen op de boot en rustig de rit uitzitten. We komen er ongeveer op tijd aan, met een kleine vertraging, want er is veel wind en de golven staan best hoog. Eens daar valt het goed mee, want het is hier een kleine baai die de golven tegenhoudt. De zee is niet plat, maar het ziet er wel veelbelovend uit. Dan briefing. Twee duiken hier. De eerste met de zodiac naar de buitenkant van het rif, daar rechterschouder en zo terugkomen richting boot. De tweede zal de andere kant opgaan en daar is het vooral rustiger water. Een probleem met de gids: die wil maar niet beslissen wie met wie gaat duiken. Uiteindelijk regelen we dat zelf, maar leuk vond ik dat niet. Hij vertrekt met zeven duikers eerst, dan komen wij zonder gids en wij zijn met ook met zeven, mezelf bijgeteld.
Wij wachten een kwartiertje eer de zodiac de anderen heeft afgezet en kunnen dan zelf vertrekken. Wij gaan minder ver dan de eerste groep, geen idee waarom, maar het is zo. Dan eerst de eerste 2 te water, dan de volgende 2, dan ik met de vrouw recht over me en dan de laatste zodat we met iedereen aan de oppervlakte hangen. Even oriënteren en elkaar zoeken en dan kunnen we zakken. Er is een Duitse jongen bij die nog maar net heeft leren duiken hier en hij wordt begeleid door zijn papa. Dus we gaan niet te diep, maar dat maakt ook niet veel uit. Het rif ligt rechts van ons, daarvoor ligt een stuk zand en dan gaat het terug een beetje omhoog en is er de coralgarden; leuk zicht en we steken na 10 minuten over van het rif naar die hoger gelegen koraaltuin, maar lang blijven we er niet. We zijn een beetje te laat overgestoken, of niet ver genoeg gedropt door de zodiac, want we zien al het einde van de koralen en daar gaat het een stuk dieper terug. Daar moeten we dus niet zijn. We genieten van de rijkdom van het rif, de vissen en de koralen, maar komen eigenlijk niet veel speciaals tegen. Na een twintig minuten komen we aan de bocht waar we naar de binnenkant van het rif rechtsweg moeten kiezen en daar weten we al dat we niet ver meer van de boot zijn. Nog een twintig minuten verder zijn we er al voorbij voor ik het doorheb, dus even terug en daar tussen de rotsen genieten van het leven hier. Zoals gezegd voor Egypte weinig speciaals gezien deze duik, maar wel lekker relax en dus dik OK.
Surface interval van ongeveer drie kwartier, dus de fles nu al vervangen, Nitrox meten, of niet, want er is wederom net als vorige keer geen tweede fles Nitrox voorzien voor mij. Jammer, dan maar met gewone lucht. Dan krijgen we nog even een kleine herhaling van de briefing, de verdeling van de buddy teams en dan kunnen we starten. Het is helemaal anders hier dan de buitenkant van het rif. Even camera afstellen voor luchtbellen van de duikers onder mij en dan naar beneden. Als eerste zien we een krokodilvis, da’s altijd leuk om mee te beginnen. Ik fotografeer die van beide kanten en dan kan ik daarna zien wat zijn of haar beste kant is. Dan gaat het rustig verder met mooie koralen, zacht en hard: sommige zijn echt immens groot, niet te schatten. Ook grote sponzen, echt alles super. En dan komen we in een soort koraalbos. Hoge stukken koraal steken hier in het water omhoog. Op de bovenkant staan harde koralen en op de zijkanten groeien witte zachte koralen. Het lijkt alsof het oude boomstammen zijn met witte mossen op, echt een speciaal, feeëriek maar erg mooi zicht. Zoiets heb ik nog nooit gezien. En niet een, maar verschillende naast elkaar. We keren even terug, want we hebben een schildpad gespot, echt leuk. Dat was lang geleden. Even genieten van de schildpad en paar foto’s nemen. We duiken nog verder tot ongeveer een half uurtje en keren dan terug richting boot.
Ik neem even een duik tussen de rotsen, want ik heb een platworm gezien. Dit is het enige dat deze vakantie in de buurt komt van een naaktslak, want die heb ik helemaal niet gezien. Dan maar definitief terug richting boot. Even halt houden bij een groot geel koraal, want daar ligt een schorpioenvis te zonnen, of toch zo lijkt het een beetje. Nog een paar van die grote bomen bekijken, een ervan is echt super begroeid met vanalles en nog wat en hier zitten ook keiveel visjes. Een grote school kleine glasvissen zit in een holte en komen er af en toe even uit. Zo is het net als de vlagbaarzen een in en uitgezwem op de deining van de zee of het verschijnen van een duiker. Nog even de veiligheidsstop onder de boot en dan terug naar boven en het was wel de moeite voor de laatste duik. Aftuigen en dan afdrogen en terug droge kleren aan en in de zon genieten. Even is het zoeken naar mijn handdoek. Ik spreek een paar mensen aan, want hij hing niet meer op zijn plaats. Blijkbaar was de zoon van het koppel waarmee ik gesproken had, ermee weg. Zij hadden er 5 en waren maar met 4, dus ik krijg eentje terug. Toppie.
Dan vatten we de terugweg aan en ik spreek even met Ufuk Kentenci. We raakten in gesprek nadat ik hem een foto liet zien van de schildpad vlak naast hem. Super foto, hij was er kei blij mee. Eens thuis heb ik die dan ook doorgestuurd. De terugweg duurt niet zo lang of lijkt minder lang te duren wanneer je in gesprek bent met iemand. Eens aan de jetty bij Maheleg, daar busje in en terug naar het hotel. We zullen snel moeten zijn, want we zijn bijna te laat voor de lunch. Evy en Arne hebben al gegeten en ze hebben voor mij een bord klaargezet. Super! Ik eet dan op mijn gemak en daarna kunnen we het met golfkarretje naar het zwembad en ik naar de duikbasis, want mijn spullen moeten nog gespoeld worden. Nu heel erg goed, want al het zout moet eraf en hopelijk is alles droog tegen morgen om in te pakken. Ik ben een half uurtje later bij het zwembad, dus dan is het nog genieten en niets doen.
Wanneer we terugkeren naar de kamer passeren we ook eens langs de receptie om te kijken hoe laat ze ons morgen komen halen. We zien nu al dat dit een super diner wordt, want alles is erg mooi en leuk versierd in het thema Pasen. Daarvoor moet ik verwijzen naar de foto’s, want die zeggen meer dan duizend woorden. We genieten van een cocktail en goede bediening van onze vriend van anderhalf jaar geleden en na het lekkere eten gaan we terug naar de kamer om wat te rusten, Arne in bed te leggen en verslagje te schrijven.
Dag 8: Zwembad, inpakken en terug naar huis
Het is vandaag Paasmaandag 2 april en we hebben nog iets meer dan een halve dag om te doen wat we willen. De voormiddag is een voormiddag van ontbijt, zwemmen, genieten van de zon en lekker niets doen. Allemaal leuke dingen om je vakantie af te sluiten. We hebben de kamer tot 3 uur of zo, want iets later komen ze ons halen. Na de lunch ga ik eerst nog naar de duikbasis om mijn materiaal te gaan halen en ik neem Arne mee, zodat Evy alles al kan beginnen inpakken. Wij betalen, steken alles in de zak en nemen afscheid van Tamer, Yasser en Alaa. De anderen zijn er niet, ofwel gaan duiken of een dagje vakantie of zo. Wij regelen alles, ik koop voor Arne en mezelf nog een T-shirt en dan kunnen we terug naar de kamer. Evy heeft bijna alles al gedaan en ik moet alleen nog maar mijn duikvalies inpakken. Dat gaat ook vlotjes, we douchen ons nog en genieten dan nog van de zon op ons terras. Iets later bellen we om de bagage op te halen, drinken nog iets in de bar aan de receptie en dan gewoon nog even wachten tot ze ons komen halen.
De bus is min of meer op tijd, we zijn op een half uur aan de luchthaven en daar kan de zever beginnen. Door de controle, inchecken, papieren invullen, pasportcontrole, dan nog eens controle dat de vorige controles goed gedaan zijn, zoals steeds in dit soort landen. Dan nog eens door de controle voor handbagage en dan nog een half uurtje wachten tot we kunnen boarden. Allemaal een kort verhaal wat eigenlijk lang duurt, maar waar eigenlijk niemand iets aan heeft. Het vliegtuig op, DVD kijken (Arne toch), dan gaat hij slapen en slaapt helemaal tot aan de landing: SUPER!. Een geluk want het heeft keilang geduurd eer we iets te eten konden kopen, echt mega slecht geregeld. We hadden van een vlucht van 5 uur en een half maar anderhalf uur meer om te rusten en dan nog moet de kapitein hier haar ding nog tussen zeggen. Echt zenne. Ik snap nog steeds niet waarom ze dit doen en of iemand hier überhaupt iets aan heeft. Soit. We landen op tijd, hebben snel onze bagage en dan kunnen we met de bus naar de parking (toch half uurtje wachten) en dan het laatste stuk naar huis, dat we ongeveer om 3 uur slapen. Hopelijk slaapt Arne een beetje uit morgen.
