ScubaTimo
Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland
Website about scuba diving and traveling around the globe
Kaapverdië - Sal in Hotel Sol Dunas Resort en duiken met Cabo Verde Diving
Van 22 oktober 2017 tot 31 oktober 2017
Kaapverdië - Sal
Kaapverdië (Portugees: Cabo Verde; IPA: [ˈkabu ˈveɾdɨ]) of de Kaapverdische Eilanden, officieel de Republiek Kaapverdië, is een land bestaande uit een eilandengroep van vulkanische oorsprong voor de westkust van Afrika in de Noordelijke Atlantische Oceaan. De archipel heette vroeger Ilhas de Cabo Verde (Eilanden van de Groene Kaap) en is zo genoemd vanwege de ligging van de eilanden ten opzichte van de Kaap Verde (Groene Kaap), het meest westelijke punt van het Afrikaanse vasteland in Senegal. De Nederlandse naam is daarvan een gedeeltelijke vertaling. De regering van Kaapverdië heeft de Verenigde Naties verzocht het land in alle talen te benoemen met de Kaapverdiaanse benaming Cabo Verde. Deze benaming is in veel talen, waaronder het Nederlands, echter niet ingeburgerd.
Kaapverdië was onbewoond toen in 1460 de Portugezen Diego Gomes en Antonio Nolas de eilanden bereikten en ze deel van het Portugese rijk maakten. De Portugezen vestigden zich in 1462 in Santiago en in 1587 werd de eilandengroep een Portugese kolonie. De eilanden vormden onder andere een belangrijke locatie voor de slavenhandel. De bevolking van Kaapverdië is dan ook ontstaan uit een mix van Portugese kolonisten en Afrikaanse slaven.
Schepen op weg vanuit Europa naar alle windstreken die hier afmeerden, sloegen water, gevogelte en fruit in. In ruil gaven de zeevaarders aan de Kaapverdiërs meestal rookartikelen zoals pijpen, tabak maar ook kleding. Dit blijkt uit de reisverhalen van de Zuid-Nederlandse reiziger Jan Frans Michel. Zijn kronieken zijn een belangrijke bron in verband met de geschiedenis van dit land. Hij was in 1752 op doorvaart naar China en verbleef 11 dagen in Kaapverdië. Ook de Britse piraat Woodes Rogers berichtte uitgebreid over de staat van het land in het begin van de 18e eeuw.
Op 5 juli 1975 werd Kaapverdië uiteindelijk onafhankelijk van Portugal; de socialist Aristides Pereira werd de eerste president. Hij werd nog tweemaal herkozen voordat het land in 1990 een meerpartijenstelsel kreeg. Pereira werd opgevolgd door de democraat António Mascarenhas Monteiro, die op zijn beurt in 2001 werd opgevolgd door Pedro Pires. De huidige president is Jorge Carlos Fonseca.
Sal
Sal (of Ilha do Sal, Portugees voor 'zouteiland') is een van de eilanden van Kaapverdië, behorend tot de Barlavento-groep, de Bovenwindse Eilanden. Het heeft een oppervlakte van 216 km² en telt 25.779 inwoners. Het eiland is een van de 22 gemeenten van Kaapverdië. De hoofdplaats is de stad Espargos, die ongeveer in het midden van het eiland ligt. Op Sal ligt het eerste internationale vliegveld van Kaapverdië, het Aeroporto International Amilcar Cabral.
Landschap
Het eiland heeft een vrij vlak landschap en weinig vegetatie. Toch zijn er ook enkele door vulkanische activiteit ontstane bergen en is in de omgeving van Espargos landbouw van enkele gewassen mogelijk. Er heerst een erg droog steppeklimaat. Er groeien vooral veel lage struiken en grassen met name langs droge rivierbeddingen, waarbij de gewassen hun water ondergronds betrekken.
Klimaat
Sal heeft een tropisch klimaat. De gemiddelde maandtemperatuur bedraagt minimaal 18-24 graden en maximaal 24-29 graden. Er valt weinig regen (6 dagen per jaar, het meeste in de maanden augustus en september). De luchtvochtigheid bedraagt 70 tot 77%.
Zondag 22 oktober 2017: Vertrek via Schiphol
Nacht van zaterdag 21 op zondag 22 oktober 2017: opstaan om kwart voor twee. Vroeg, zowel voor ons als voor Arne, maar hij kan nog een half uurtje blijven liggen. Wij maken onszelf klaar en steken nog een paar dingen weg en zetten dan alles in de auto. Dan Arne wakker maken en vertrekken naar Schiphol. Het is niet makkelijk onderweg, want het giet soms ongelooflijk erg. Andere momenten regent het slechts een klein beetje, maar soms valt het er ongelooflijk hard uit. Op anderhalf uur komen we toch vlotjes aan bij de parking. Niemand heeft geslapen, ik niet want ik reed, maar Arne niet en dus Evy ook niet. Als dat maar goed komt. We moeten maar vijf minuutjes wachten en dan brengen ze ons door de striemende regen naar de luchthaven. We geven onze bagage af via de e-check-in en dat gaat allemaal vlotjes. Even wennen, want dit hebben we ook nog niet echt vaak gedaan. We blijven hier niet, want we kunnen ondertussen al iets eten. Wij dus door de controle van de douane. Daar gaan Arne en Evy eerst en vragen ze naar Meneer De Smedt, dus kom ik er even bij. Misschien om te vermijden dat mama’s hun kinderen meenemen of zo zonder medeweten van de papa. We stoppen bij Bread, daar zoeken we een toilet en kleden Arne om, want die had zijn pyjama nog aan. We eten iets (croissant, rozijnenkoek, broodje en warme baguette) en drinken er een koffie bij en een fristi.
We waren hier goed op tijd, dus moeten ons niet haasten. We kopen een paar dingen taxfree en dan kunnen we stilaan naar gate G7. De lange vluchten de laatste keren vanuit Schiphol hebben we steeds deze G gates gehad, dus we kennen de weg al. Na een klein half uurtje kunnen we boarden en zetten ons op rij 11 D, E en F. Het zal toch niet waar zijn zeker dat we op tijd kunnen vertrekken, want de laatste tijd had ik al vaak veel slecht nieuws gehoord over Schiphol: te druk en weinig vliegtuigen vertrekken op tijd. Deze keer dus vijf minuten te laat en dus eigenlijk op tijd. Hier gaan we dus voor de komende uren. Eerst vijf uur en een kwart naar Boa Vista, daar even wachten, mensen erop en anderen eraf in omgekeerde volgorde en dan nog tien minuten van Boa Vista naar Sal. Een half uurtje onderweg en we zien aan de andere kant van het vliegtuig de zon opkomen en de zon zal nog een paar uur langer voor ons schijnen, want het is drie uur vroeger op Sal dan in België. We krijgen al snel een snack en kunnen wat spelen of een DVD kijken. Arne is flink en mama en papa ook. Zo houden we het toch een paar uur vol en dan willen we even onze benen strekken. Even richting toilet en dan terug gaan zitten.
Zo gaat de tijd wel snel en na vier en een half uur krijgen we iets te eten. Arne lust het niet zo graag en inderdaad het is te snappen. Mayonaise die opnieuw opgewarmd wordt, is niet echt te pruimen en verknoeit alles wat ermee in contact is gekomen. Iets voor schema landen we na het eten op Boa Vista. Voor sommigen begint de vakantie en voor zij die opstappen is het gedaan. Die vliegen mee naar Sal en van daar naar Amsterdam. Wij zitten nog tien minuten op het vliegtuig naar Sal en dan kunnen we eruit. In totaal zijn we er een uur sneller dan gepland. Dat is nooit slecht natuurlijk, maar hopelijk zorgt dat in het hotel niet voor problemen. We stappen uit, passeren langs de douane, krijgen een stempel in ons paspoort en kunnen dan op de bagage wachten. Wij zijn de eersten die buiten komen met de bagage en kunnen naar bus 3. Daar nog even wachten tot iedereen er is, de traditionele speech van de stewardess en dan twintig minuten door een dor landschap naar Santa Maria, hotel Sol Dunas.
Daar aangekomen doen ze al een deel van de noodzakelijke papieren, maar de kamers zijn nog niet klaar: we kunnen er pas om drie uur in en het is nu half een. Hmm, niet zo leuk dat het vliegtuig een uur vroeger was. We wachten een half uurtje, drinken iets, want onze All-in bandjes hebben we al en dan ga ik nog eens vragen. We hebben kamer 1314 en de bellboys zullen ons buiten wel verder helpen. Er is er een die onze koffers van een label voorziet en dan is het even wachten tot ze ons en onze bagage oppikken. Maar lang duurt dat niet. Op de kamer merken we dat het echt een 2 bedroom suite is: 2 volwaardige badkamers, 2 volwaardige slaapkamers, een mega living, zelfs een keuken, zithoek met TV en 2 balkons en niet eens de kleinste. We pakken een beetje uit, doen onze zwemkledij al aan en gaan dan naar het kinderbad een plonsje doen. Dat doet ons alle drie echt keigoed. We hebben nog wat tijd, want het is pas drie uur in de namiddag en kunnen al iets drinken: water uit flessen een cuba libre en een mojito: lekkere binnenkomer hier. Een frisdrankje hadden we bij het inchecken al gekregen. We zien al direct dat Arne het hier naar zijn zin gaat hebben, want er is hier super veel te beleven en er zijn wel wat kinderen waarmee hij al direct meespeelt. Tegen vijf uur gaan we naar de kamer, ik neem snel een douche en dan wandelen we naar de receptie en het restaurant. Nog een tien minuutjes wachten en dan kunnen we eten.
We doen dit snel, niet al te veel en niet al te lang, want we zijn allemaal moe. Het eten is wel goed verzorgd en we zijn als eerste binnen. We hebben heel veel keuze en alles ziet er ook lekker uit. Een meevaller dat dit ook werkelijk het geval is. Direct na het eten te voet terug naar de kamer, toch wel tien minuutjes te voet langs drie van de zeven zwembaden hier. We leggen Arne direct in zijn bed, wij kijken nog een half uurtje TV, maar zijn dan ook moe door de reis en de lange dag. We waren 23 uur wakker bijna, dus het zal wel goed geweest zijn dan zeker. Morgen iets minder vroeg op.
Maandag 23 oktober 2017: Duiken regelen en zwemmen aan het kinderbad
Een onrustige nacht, maar na zo’n lange dag gisteren en een nieuwe kamer, nieuw land, alles nieuw is dat niet zo verwonderlijk en om 6 uur wakker. Nog te vroeg om te gaan ontbijten, dus we blijven nog even in bed liggen, pakken daarna nog een beetje uit en dan is het al snel zeven uur wanneer we naar het restaurant kunnen gaan. Super! Ons eerste ontbijtje op Kaapverdië. Het is wederom in buffetvorm, dus we kiezen vanalles: fruit, pannenkoekjes, croissants, eitje en iedereen eet flink. De koffie is hier ook ongelooflijk lekker: zalig. Na het ontbijt wandelen we naar het strand om me te gaan inschrijven voor de duiken. Dan is vandaag alles al geregeld. Aan de receptie vertrekken langs het grote zwembad, dan de boulevard met winkels passeren en zo komen we aan het strand. Het ziet er wel leuk uit. Een keigroot strand met op dit moment een rustige zee, hopelijk morgen ook. We volgen het stenen pad langs het strand naar het duikcentrum, worden onderweg al een paar keer lastig gevallen om excursies te doen, maar daar hebben we nu geen oor naar.
Bij het duikcentrum worden we vriendelijk onthaald en kan ik alle papieren invullen en bevestigen dat ik morgen en donderdag twee duiken doe. Straks kom ik nog eens terug om mijn duikmateriaal af te geven zodat dat morgen niet moet gebeuren. Alles geregeld en de duiken zijn om half negen hier starten en normaal tegen twaalf of half een zijn we terug. Het is met een zodiac, dus geen droge ruimte aan boord. En ik denk ineens een uur surface interval op een zodiac: hmm, kan makkelijker en aangenamer. Maar dat zien we morgen wel. We keren terug naar het hotel, Arne en ik door het zand en stoppen even op de kamer om alles te hal zodat we straks direct kunnen zwemmen en daarna gaan we naar het infomoment van TUI. Maar eerst een plaats zoeken in de schaduw en dat gaat vlot. We zien in de hoek twee ligstoelen die we een beetje verzetten en in de schaduw zetten. Arne insmeren en die kan het water al in. Toch makkelijker hoor nu hij bijna vier is. Een uurtje afkoelen, want de wandeling naar het duikcentrum is de moeite en het is al goed heet. We koelen af en toe af in het water en een uur is direct voorbij. We stappen naar de receptie om te horen wat ze te vertellen hebben en krijgen een Waalse die erg goed Nederlands spreekt die ons alles gaat vertellen over Sal. Eerst over het hotel, dan over Kaapverdië, Sal en Santa Maria. Het kortste stuk gaat over de excursies, maar toch al uitgebreid genoeg. We boeken een busreis, rondreis rond het eiland voor zaterdag en kunnen dan iets kleins gaan eten. Wederom buffet met ook duidelijk overschotjes van gisteren.
Na de lunch terug naar het zwembad en opnieuw hebben we geluk dat er een plaats is in de schaduw. We gaan hier niet meer weg tot een uur of vijf en genieten van de zon, het water in het zwembad en Arne die zich super amuseert met een andere Vlaamse jongen en een Nederlandse. Niet meer weg, dat geldt voor Arne en Evy, want ik vertrek tegen half drie nog even naar de kamer om mijn materiaal te halen en naar het duikcentrum te doen. Jacket aan, de rest in een zak en zo dezelfde tocht als deze ochtend. Misschien had ik beter de receptie gebeld om me erheen te rijden, maar ja, dit gaat ook wel. Water mee voor onderweg en dat blijkt geen overbodige luxe. Op twintig minuten sta ik daar en leg alle spullen in bak 18. Ze schrijven alles op wat ik binnenbreng, zodat ik zeker alles terugkrijg en dan wandel ik terug naar het zwembad. Het water was al op volledig op de heenweg naar het duikcentrum, maar zonder al het gewicht lukt het nog wel. In totaal ben ik ongeveer drie kwartier weg en het eerste dat ik doe is dag zeggen tegen mijn liefje en dag zeggen tegen mijn liefje. Zwembad in en afkoelen. Even bezig zijn met Arne en dan laat hij merken dat hij liever met zijn nieuwe vriendjes speelt. Niet erg hoor jongen: als je je maar amuseert. We gaan af en toe zelf ook eens het water in, maar blijven vooral in de schaduw en drinken veel water.
Als aperitief een cuba libre en een cava en daarna nog eentje om mee te nemen naar de kamer. We hebben genoten van onze namiddag en Arne ook. Die liep trapje op, glijbaan af, trapje op, glijbaan af, een Hollandse man plagen met hun drie, trapje op, glijbaan af en dan is het tijd om dag te zeggen tegen zijn vriendjes en tegen het zwembad. We keren terug naar de kamer en douchen ons om tegen half zeven iets te gaan eten. Wederom hetzelfde restaurant, misschien dat we een van de komende dagen eens een ander proberen, maar vandaag houden we het hierbij. Alles is vlotjes verlopen, alleen het avondeten is een beetje lastig: misschien heeft Arne nog wat last van de lange dag gisteren, dus we hebben er wel een beetje begrip voor. Na het eten nog een dessertje en dan met de golfkarretjes naar de kamer terug: da’s lekker makkelijk. Die rijden niet alleen overdag voor mensen die inchecken of uitchecken, maar ook gewoon overdag en ’s avonds om luie mensen zoals wij vandaag naar de kamer te brengen. Arne direct zijn bed in en wij schrijven en lezen nog een beetje tot ongeveer negen uur en gaan dan slapen. Ook wij zijn nog wat moe van gisteren. Morgen niet te laat op en een voormiddag duiken.
Dinsdag 24 oktober 2017: Duiken: 3 grotes en Champignon en chillen aan het zwembad
Vandaag zijn wij voor Arne wakker, niet zoals gisteren dat hij hier eerst alles al op stelten komt zetten en we hebben hem deze nacht niet gehoord, dus super goed geslapen alle drie. We worden op ons gemak wakker en dan begint de drill voor het duiken. Zorgen dat de camera in orde komt en ervoor zorgen dat ik voor de rest ook alles mee heb. Dat lukt op minder dan een half uur, dus we zijn ruim op tijd om naar het duikcentrum te vertrekken. Maar we moeten eerst nog even ontbijten. We stappen naar het restaurant aan de receptie, eten er iets kleins, zeker ik, want voor de duiken eet ik normaal weinig tot niets. Ook deze keer gewoon een broodje en een banaan. Arne eet zelfs meer dan ik. Dan zetten we in de ochtendzon de wandeling in naar het duikcentrum: dezelfde weg die ik gisteren al twee keer heb gedaan, maar nu zonder al dat gewicht, hoewel zo’n camera toch ongelooflijk veel kan wegen hoor.
Op een klein half uurtje zijn we er met een sanitaire stop ertussen en we zijn er als derde: twee Britten, Kevin en Derek zitten te wachten op de stoep, want het centrum is nog volledig dicht. Ze zeggen over Sal en Kaapverdië in het algemeen dat alles kalmpjesaan gaat en dat blijkt dus nu al. Na vijf minuten kunnen we binnen en de divemaster Davi helpt me even. Alles in een groot net steken, botten en pak al aan en dan briefing. We gaan naar 3 grotes: drie grotten met een maximum diepte van ongeveer 20 meter: grot in, tweede grot in, derde grot in en terug. Of op de volgende duikplaats droppen en driftdive. Ik neem voor een half dagje afscheid van Evy en Arne en dan breng ik alles naar de zodiac om daar alles in te laden. Ik praat ondertussen een beetje met de twee Britten en de Fransen die ook mee duiken. Tja, zoals steeds als Vlaming kan je mee in alle talen, maar Kevin kent wel wat Frans. Straf. We zetten de rit direct in en varen stilletjes van de kust weg: tegelijk moeten we onze spullen in elkaar steken en eens iedereen klaar is, gaat het sneller. Op een klein kwartier zitten we aan het puntje van Sal en kunnen we ook Santa Maria al zien in de verte. Grote golven zijn er niet, behalve wanneer die op het zandstrand breken, echt wel een mooi strand hier. Ik duik met Davi en de rest ook samen, dus iedereen te water en de duik kan starten.
Langs de boeilijn naar het voorste van de boot, daar dan stilletjes zakken en de duik kan nu echt van start gaan. We waren eerst gestopt voor de normale 3 grotes te doen, maar het wordt dus nu een driftdive. We zakken en we zien al direct een paarse naaktslak met witte puntjes, zalig begin. We duiken even tegen de stroming, maar dan al snel met de stroming mee langs de wand aan onze rechterkant. We passeren niet drie, maar wel meer grotten. Het eerste is eigenlijk maar een kleine inham, maar daar zie ik een schorpioenvis. In elke nis zitten wel een paar fluitvissen en een paar grootoogbaarzen: die rode met die grote donkere ogen. Echt wel mooi. Een koppel vlindervissen passeert ons ook en die zien we ook een paar keer. Drie kleine murenes zijn aan het vechten voor een kleine spinkrab en die ene zien we vrij zwemmen en die heeft dan uiteindelijk wat hij moet hebben. Zalig om te zien. Iets verderop kan ik de krabben makkelijk zien en ook een egelvis. Super dat die hier ook zitten. En voor mijn liefje een paar foto’s van zeesterren natuurlijk. Iets verderop weer een paar van dezelfde soort naaktslak en die zien we wel tien keer, een keer zelfs met twee bij elkaar. De volgende grot kunnen we echt al binnen zwemmen en dat is wel leuk. Zeer wanneer je naar buiten zwemt en je de blauwe zee voor je ziet met de rode baarzen tussen jou en de wand. Ze moeten echt uit de weg gaan, best indrukwekkend. En dan komt er nog bij dat er vlak aan de uitgang twee murenes vlak boven elkaar zitten, echt ook wel super leuk. Zo gaat de duik rustig verder. In de inhammen zien we ook een geel soort plantje, denk ik, echt wel super van kleur om af te steken tegen de rode vissen.
We zijn nu nog maar een half uur ver en het is al een super duik. Eekhoornvissen zitten ook in de grotten, net als ongelooflijk veel fireworms op de wand, die we nog steeds gewoon met de stroming mee volgen. De laatste grot is echt de superste. Iets groter dan de rest en hier heb je echt een super zicht binnen in de grot en is het nog mooier wanneer je naar buiten zwemt. En net aan de uitgang zie ik een krab of kreeft met een schelp op de rug, dus ik denk een soort heremietkrab, maar echt weer erg mooi. En net vijf minuten voor we de duik beëindigen, komt er nog een naaktslakje opduiken. Slakje? Neen hoor, echt een paar centimeter. De namen die krijgen jullie nog bij de foto’s. En dan is het naar boven: aan de boeilijn onze safety stop doen en dan naar de oppervlakte. Alles afgeven, naar het achterste van de boot en dan erin klauteren langs de mini-ladder. Even op adem komen en dan alles al terug klaar zetten voor de tweede duik. Echt snel moet het niet gaan, maar je moet ook niet treuzelen: ze zetten direct koers naar duikplaats twee. We zijn nu aangekomen bij Champignon, geen idee – zelfs niet na de duik – waarom ze die zo noemen, want ik heb geen enkele champignon gezien. Eerst even kort briefing, maar die kan ook weer aangepast worden naargelang de stroming.
Even rusten en dan zeggen ze al, binnen tien minuten maken we ons klaar. Dezelfde regels als ervoor: achterwaarts erin vallen, camera aannemen indien van toepassing en dan via het voorste deel van de boot zakken. Dit gaat ook wel vlotjes en al snel zitten we weer rond de tien meter. Het lijkt al direct traditie, want ik zie al meteen een schorpioenvis en zo kunnen we verder langs de wand. Deze keer ook weer aan onze rechterkant. Deze plaats is helemaal anders dan de vorige: veel meer zand, minder wand, want die is hier maar een metertje hoog. We verlaten in het begin van de duik al de wand en duiken erover, tegen de stroming in en dat vinden we niet zo leuk natuurlijk. Maar het komt wel goed. Een kwartiertje met de deining mee en tegen, gaan we toch een flink stuk afgelegd hebben en nu kunnen we de wand aan onze linkerkant volgen en iets minder stroming hebben. We zien veel zand zoals gezegd en rare kleine paarse bloempjes op de grond groeien, nog nooit gezien, maar het zijn precies kleine roosjes, grappig en mooi. De slakken vliegen ons weer om de oren, maar steeds diezelfde paarse. Fluitvissen, baarzen, weer hetzelfde als ervoor. We duiken af en toe ook eens in of langs een mini-canyon en ook dat is super leuk. Een paar barbelen vinden het super om in het zand naar voedsel te zoeken en hagedisvissen blijven roerloos liggen tot je ze wil fotograferen: dat hebben Kevin en ik ondervonden. En dan stoppen we even bij al de derde soort naaktslak voor de dag: echt het kan al niet meer kapot. Deze keer een lange witte smalle met witte pluimpjes en aan de topjes licht lila vlekjes, echt kei mooi. Ik spot ook een paar mooie kokerwormen en ben blij met de foto’s van een paar papegaaivissen: rode met achteraan een gele vlek en vooraan grijs. Die laatste kleur zie je niet zo vaak in de natuur, zeker niet onder water. Een kleine pufferfish komt me ook even gezelschap houden en deze keer zie ik ook veel fluitvissen en een enkele egelvis. Net als de vorige duik is het gedaan na ongeveer 55 minuten, maar echt super, hoewel de eerste duik toch stukken beter was dan de tweede.
We volgen dezelfde routine om aan boord te gaan, steken al het materiaal al terug in de zakken en kunnen dan op tien minuutjes terugkeren naar het duikcentrum; we zijn zoals gezegd terug tussen 12 en 12:30: perfect getimed. Ik spoel mijn materiaal af en hang het te drogen en dan wandel ik na afscheid genomen te hebben van Kevin en Derek naar het zwembad. Daar is Arne nog aan het spelen, ik doe even mee, want de afkoeling doet ook mij erg veel deugd. Ik heb hier keiveel spullen nog, dus we eten hier vlakbij iets en Arne vindt dat super, want het zijn frietjes met hamburger. Joepie. En ons smaakt het ook. We moeten alleen zien dat we een beetje uit de zon blijven, want het is heet vandaag en we willen nog niet als kreeften gaan slapen. Arne heeft twee waterspuiten gekregen en een zwembril van zijn mama, dus amusement troef. Na de lunch, speelt hij natuurlijk verder daarmee en eigenlijk hebben we er niet veel uitkijken naar, want hij speelt met een Vlaamse jongen, Vince en een Nederlandse, Jasper. Die drie amuseren zich hier te pletter. Echt super om ze bezig te zien. Ik doe dan ook snel even mijn camera en dergelijke naar de kamer.
Evy gaat daarna aan de receptie eens kijken of ze een pedicure kan krijgen. Dat lukt voor nu en ik krijg snel bevestiging via chat, dus die WiFi is hier echt makkelijk. Ik hou de drie musketiers even in het oog en speel dan ook even mee en zo is het uur wel snel voorbij. Ik zit net in het water bij de andere kinderen en we amuseren ons super. Even uitrusten in de schaduw en dan wisselen we af wie er met de kinderen in het water is. De ouders van Vince doen dat ook af en toe, maar eigenlijk moeten we ze niet in het oog houden. De tijd gaat echt snel, want de zon begint al te zakken en nu kunnen we ook al uit de schaduw komen onder de avondzon. Nog even het water in en dan terug naar de kamer, douchen, ons aftersunnen en dan bij Spices restaurant iets gaan eten. Arne eet terug mega flink, net als deze middag. Ik denk dat hij zich beter in zijn vel begint te voelen. Na het eten kan hij even nog naar Paw Patrol kijken, maar is kei moe, want zijn ogen vallen bijna toe, dus kan hij zijn bedje in. Tegen tien uur gaan wij ook slapen, want ook voor ons is het een drukke dag geweest, wel heel relax, maar toch constant bezig met duiken, Arne bezig houden en in het oog houden, dus we zijn blij wanneer we ons bedje zien.
Woensdag 25 oktober 2017: Santa Maria en zwembad
De tweede dag op rij zijn Evy en ik als eerste wakker. Tegen het uur dat de zon stilaan begint op te komen, wordt Arne ook wakker. Wij waren nog even blijven rusten in bed, maar die rust was snel gedaan wanneer onze kleine jongen wakker werd. We moeten vandaag nergens speciaal naartoe, maar hadden wel plannen voor een tripje naar Santa Maria. De bus pikt ons op aan het hotel om 9, 10 en 11 en brengt ons terug om 4, 5 en 6. De terugrit zal waarschijnlijk wel met de taxi gebeuren, maar eerst doen we het ontbijt. We nemen alles al mee om naar de stad te gaan en eten op ons gemak. De koffie is na een paar dagen nog steeds lekker en het ontbijt ook. Super restaurant. Het is vandaag nog iets drukker dan de voorbije dagen, want ze hebben nu twee deuren open gedaan naar het restaurant. Arne drinkt melk en eet een pannenkoek, croissants en een droge boterham. Maar we zijn blij dat hij uiteindelijk hier wel goed eet, na de eerste dagen een beetje lastig te zijn geweest. Dat is snel over dus.
We maken ons klaar om richting receptie te gaan om daar de bus richting Santa Maria te nemen: een gratis shuttlebus van het hotel. We zijn er een kwartiertje te vroeg en Arne is wat aan het spelen. Dan zien we ineens een van de bellboys hem van de ramen wegtrekken. Daar staat nu een grote witte streep op. Hij was tegen de muur gaan staan die net deze ochtend nog geschilderd was. Tja, arm volledig wit, dus direct mee naar toilet om alles proberen eraf te wassen. Gelukkig gaat dat nog tamelijk goed, alleen zijn shirt van de Rode Duivels is om zeep. We zullen de Sint vragen om een nieuwe te brengen in een grotere maat. Arne en ik komen net op tijd terug, want de bus is er. Iedereen racet naar de deur om erin te stappen, maar wij staan hier al even en moeten zeker op deze bus geraken en dat lukt als vierde, vijfde en zesde. Done. Nu onderweg naar Santa Maria. De rit naar Santa Maria duurt slechts tien minuten, echt niet lang, dus ze kunnen dit inderdaad wel gratis aanbieden vanuit het hotel. Net buiten het hotel komen we in een woestenij terecht op wel min of meer wegen die OK zijn. Er zijn zelfs ronde punten aangelegd. En dan ineens maakt het zand en de kleine struikjes plaats voor gebouwen, het eerste is een benzinestation. Maf om te zien dat een liter benzine hier eigenlijk wel duur is. In vergelijking met België natuurlijk niet, maar als je weet dat ze hier zo’n 150 tot 200 euro per maand verdienen, dan is 1 Euro per liter echt wel veel. Langs de andere kant, het eiland is maar dertig kilometer, dus echt veel afstanden moeten ze niet doen hier. Ze zullen bijvoorbeeld nooit 50 kilometer naar hun werk moeten doen.
We worden afgezet aan de taxi halte, maar er is geen enkele taxi te bekennen. We stappen een beetje en merken al direct dat het erg heet is, dus we stoppen in de schaduw van een palmboom met zicht op zee om ons even in te smeren. Zelfs ik doe in deze hitte de moeite om me in te smeren, anders zou het wel eens slecht kunnen aflopen. Het is hier altijd rond de 35 graden in de schaduw met steeds een strakke wind, dus verbranden voel je niet en gebeurt des te makkelijk door de wind. Dan zetten we onze eerste stappen in Santa Maria. Direct zien we de kleine kerk met ernaast de kleuterschool, of toch dat denken we. Van hier gaat de route gewoon rechtdoor zonder eigenlijk te weten waarheen. Het kaartje dat we gekregen hadden bij de infomeeting hebben we natuurlijk niet bij ons, stom. Veel is er hier waarschijnlijk toch niet te zien, want er waren volgens de kaart maar vijf straten en die liggen allemaal bij de kust. We willen vooral magneten kopen hier, want die zouden veel te duur zijn in de winkels van het hotel en de keuze zal daar ook minder zijn. Qua kopen doe je best bij de minst opdringerige, want dat zijn de lokale mensen. Die anderen dat zijn er Guinee of Senegal. We merken direct het verschil. Er volgt ons iemand die we al niet meer herkennen, maar werkt als verkoper aan het hotel aan het strand. Die gidst ons even, maar dat is vooral om ons naar zijn winkel te lokken. Check: Senegalees, niet kopen dus. We wandelen door de straten op de kasseien en passeren winkeltje na winkeltje.
We laten de eerste paar links liggen, want die willen ons binnen lokken en daar hebben we geen zin in. Op de hoek van een straat liggen 2 winkeltjes naast elkaar en die mensen laten ons met rust. Hier kijken we even en het meisje zegt alleen goede morgen en laat ons doen: iemand uit Kaapverdië dus. We vinden hier een paar mooie magneten en die kopen we. Alleen spijtig dat we een voetbal truitje niet vinden hier in de maat van Arne, want die zijn echt mooi. Na onze aankoop wandelen we verder tussen de bouwvallige huizen. Ofwel zijn ze in aanbouw met ijzeren schutsels ervoor of ze zijn gewoon donkerbruin, maar om de twintig meter zien we er toch een erg kleurrijk huisje tussen staan en die zijn echt wel mooi. Ze zeggen niet voor niets dat ze Kaapverdië de Caraïben van Afrika noemen. De kleurrijke gevels huisvesten meestal ook winkeltjes en daar verkopen ze ook kleurrijke schilderijen soms, mooi kan ik ze niet noemen, maar ze lijken wel authentiek. Leuk om dit ook eens te zien. We komen ook wel wat vrouwen tegen met grote plastic bakken op hun hoofd. Daarin dragen ze fruit of andere dingen die ze nodig hebben of willen verkopen. We wandelen deze straat uit en keren dan met aan parallelle weg terug, nog steeds over kasseien. Op het einde moeten we even onze weg zoeken, maar we zien de zee en kunnen gewoon de richting van het strand volgen om de pier te bereiken.
We worden op de weg ernaartoe nog even lastig gevalleen door niet Kaapverdianen, dus nog steeds niets kopen. Lastig wanneer ze ook al Arne gaan gebruiken om de ouders binnen te lokken: daar doen we zeker niet aan mee. We wandelen een klein uurtje rond en komen dan op de pier. Hier zitten een paar vrouwen en mannen vis te kuisen en een paar dingen te verkopen. Straks zouden hier grote vissersboten moeten toekomen, maar daar wachten we niet op. We kijken even naar de vissen die ze gevangen hebben en naar de vissen die hier onder de pier zwemmen. Een mega school kleine visjes, want die eten de restjes die ze hier in het water gooien. Echt een zwarte wolk onder water. We zien van hierboven zelfs een egelvis en een puffer. We denken dat we het hier stilaan gezien hebben, gaan ergens iets drinken. De vissersboten zouden nu stilaan moeten terugkeren, maar ze zijn er nog steeds niet. Voor Arne is een kleine drie uurtjes hier wandelen voldoende, dus we doen nog een klein ommetje en nemen dan de taxi terug naar het hotel. Voor drie Euro brengen ze je terug. Even ging er een van de verkopers te ver, want hij nam Arne bij de arm om hem naar de magneten te laten kijken weg van ons: hmm, dat komt eventjes niet goed. Ik erachter en direct excuses, dus geen probleem. Dan een helse taxi rit naar het hotel terug.
Eerst naar de kamer, onze spullen halen, even het water in en dan iets eten vlakbij. Weer hamburger met frietjes, maar Arne vindt dat niet erg en op zich eet hij toch flink, dus ca va wel. Het zal hier niet elke dag zo zijn, maar we zijn met vakantie he, dat is het voor hem ook. Dan terug naar het zwembad en we hebben onze plaatsen nog. We zitten wel in de zon terwijl er wel tien ligbedden vrij zijn in de schaduw waar gewoon handdoeken op liggen en ik word er eventjes lastig op, maar dat is snel over. We amuseren ons met Arne in het water, ieder om beurt rusten en met Arne spelen tot rond vier uur zijn Nederlandse vriend Jasper er toekomt. Dan hebben wij niet veel meer te zeggen en spelen ze samen. Tot half zes kunnen we blijven zitten en dan is het al veel aangenamer, want de zon geeft al minder warmte, maar toch is het nog steeds 27° wanneer we iets later aan tafel zitten. Na een douche en wat spelen op de kamer, gaan we iets eten. Arne eet flink en wij ook en we genieten van het lekkere eten en een glas wijn erbij. Dan terug naar de kamer, deze keer weer met een golfkarretje en hebben nog een leuke ontmoeting met een dame met twee kinderen die hier net toegekomen zijn. Onze kamer in, nog snel een aflevering Paw Patrol kijken op DVD en dan bed in. Wij zitten nog eventjes op ons balkon, maar lang trekken we het hier wederom niet. Tegen half tien, tien uur liggen we in bed.
Donderdag 26 oktober 2017: Duiken op twee wrakken
Vandaag dag twee van het duiken met duik drie en vier. Eens benieuwd wat het vandaag gaat geven. We staan op om half zeven, maken alles klaar, vooral ik mijn camera en dergelijke en Evy zet alles al klaar om niet te lang te moeten zoeken naar de zwemspullen wanneer zij en Arne naar het zwembad gaan. We vertrekken op tijd naar het ontbijt en van daar zetten we koers naar het duikcentrum. Vanaf het grote zwembad aan de receptie naar beneden, nog eens langs alle winkeltjes, een geluk dat ze nog niet open zijn en zo bereiken we het strand. Hier zouden we toch ook eens moeten geraken hoor. Misschien wanneer Evy haar massage doet. Dan gaat de weg lang het strand naar het duikcentrum dat nog niet open is. Er staan acht mensen op om te duiken vandaag, lijkt wel erg veel op een RIB, maar er is een persoon die komt afzeggen en die andere twee komen gewoon niet opdagen, dus dan zijn we net als vorige keer maar met vijf.
Ik ken de drill al ondertussen en maak alles klaar, ik help een andere duiker Maarten ook even verder en dan ben ik klaar om te duiken. Evy en Arne willen al naar het zwembad, vooral Arne dan, dus ze vertrekken al. Tot deze namiddag schatjes. Davi is opnieuw de divemaster en hij deelt de teams in: een Nederlander duikt met hem, Maarten en ik samen en twee Britten (vader en zoon) duiken ook samen. Goed geregeld. We krijgen de briefing over het eerste wrak, maar die kan nog veranderen, hetgeen ook het geval zal zijn. Iedereen is klaar dus we vertrekken naar het water terwijl Maarten en ik een praatje doen. We zijn al aan de boot en dan pas hebben we door dat we allebei Nederlands spreken, dus vanaf nu verder in het Nederlands. Alles de boot op, duikfles klaarmaken en dan kan de RIB koers zetten richting Santa Maria. Net voor de kust is de eerste duikplaats, Boris met een tamelijk groot wrak. We gaan te water, zakken rustig tot aan het wrak een kunnen dan beginnen ontdekken. Maarten en ik blijven een beetje achter, want Davi is weer goed gas aan het geven, maar we zijn in buddy team, dus alles OK. Het wrak is bezaaid met fireworms, dus oppassen geblazen.
We duiken even langs de kant, zijn hier eigenlijk maar een dik kwartier, dus in se iets te kort om een groot stuk van het wrak te verkennen. We zien wel fluitvissen, een paar van die kreeftjes en deze keer staan ze een paar keer goed op de foto. Een murene komt even uit een gat kijken en dan is het al tijd om het wrak te verlaten. We hangen de hele tijd rond de twintig meter en duiken richting een andere boei waar de RIB ons gaat komen ophalen. Onderweg komen we een beetje waaierkoraal tegen, een witte murene, een paar baarzen, snappers en dat zal het stilaan zijn. De bodem begint hier ook een beetje te stijgen en dat is nodig, want de lucht gaat er goed door en deco is tegen de 9 minuten op een bepaald moment. Over de vlakte zwemt een slangaal, we zien nog een paar murenes en zo bereiken we het rif waar inderdaad ook de boei hangt. Een geluk dat dit niet mega ver is. Wel spijtig dat we een heel stuk over zand hebben moeten duiken tegen een hoog tempo, want onze lucht is er bijna volledig door wanneer het interessant wordt. Een safety stop dan maar starten aan de boeilijn en dan naar boven met toch een dikke veertig minuten op de computer. Hopelijk is de volgende duik iets rustiger.
We wachten nog een kwartier eer die twee Britten uit het water komen, kunnen onze flessen al verwisselen en dat is precies niet makkelijk want er zijn er een paar die kapot zijn. Een interval van een veertig minuten voor ons en een half uur voor de andere twee en dan zijn we op tien minuten op de andere duikplaats, ook een wrak. Een wrak in twee gebroken vlakbij een pier en we moeten in een acht duiken en dat kan alleen maar omdat dit wrak in twee gebroken is in het midden. Tijdens de korte briefing vertelt Davi dat er ongelooflijk veel pufferfish zitten, hij heeft er nog nooit zoveel bij elkaar gezien als hier. Yeah right, we zien dat zelf wel. Deze keer is het maar tot een meter of elf zakken en we zien al van boven dat het wrak in twee is gebroken. In een van de eerste gaten van het schip zien we al een donkerbruine murene, daar zitten twee kreeftjes bij en enkele poetsgarnalen. De rode baarzen met de grote zwarte ogen zijn er ook weer bij en de fluitvissen ook. Voorlopig nog geen enkele puffer gezien. We duiken iets verder, komen aan het stuk dat gebroken is en daar zitten al een puffer of tien. Hmm, nog steeds niet mega veel eigenlijk, maar dan komt het. Onder de schuine romp van het wrak zitten er tientallen. Je kan er gewoon niet naast kijken, de ene naast, op, onder de andere, echt mega veel, Davi heeft niet overdreven. Echt super.
Maarten en ik blijven samen en zien elk een schorpioenvis, ik wijs hem een paar keer een mini slakje. Die zal ook al denken, hoe ziet die zot dat. Scholen gele snappers zijn hier ook van de partij zoals steeds blijkt. Maar het meest indrukwekkende van deze duikplaats zijn de pufferfish, echt maf. Je moet het zelf gezien hebben om het te kunnen inbeelden. Ik zie een mega grote hagedisvis, maar mijn buddies overtroeven me, want die hebben een mega stekelrog gezien onder een richel. Nog een paar murenes en al wel verschillende soorten gezien hier en natuurlijk ook die paarse naaktslak met witte puntjes: wederom super om die een paar keer te zien. We duiken nog even verder tussen de puffers. Het wrak zelf is ook wel mooi, maar het beste is natuurlijk het leven dat we hier zien. Zoals gezegd de puffers, de fluitvissen, de verschillende soorten murenes, de rode baarzen met de grote zwarte ogen. En dit alles op een diepte van ongeveer 11 meter op zijn diepst. Dat blijkt ook uit het luchtverbruik. Na een uur duiken heb ik nog 110 bar. Davi roept ons allemaal samen en doet teken dat we naar de boei moeten, want origineel was er gezegd dat de maximum duiktijd 50 minuten was. We hebben nog lucht en er is nog vanalles te zien, dus eigenlijk is het spijtig dat we moeten stoppen. De instructeur gaat de laatsten nog zoeken terwijl wij al bijna aan onze safety stop beginnen en dan kunnen we allemaal naar boven.
Langs de boeilijn nog even genieten van de kleine wit-oranje mosseltjes die op de bol en de plastic fles aan het touw groeien en zelfs dat is super. Een mega grote groep damsel houdt ons gezelschap tijdens onze opstijging en alles gaat vlot. We hangen aan het touw naar de boot, nemen dan de touwen van de boot, geven camera af, lood, jacket en dan is het lekker makkelijk langs het kleine laddertje zonder vinnen ook naar boven te gaan. Echt een super duik deze, een aanrader voor wie hier ooit zou zijn. Alleen weet ik de duikplaats niet meer zeker, maar dat vragen we wel eens. Iedereen aan boord, alles aftuigen, terug in de netten steken en dan kunnen we de rit terug naar het duikcentrum inzetten. We zitten een eindje voorbij Santa Maria, dus het zal iets meer dan twintig minuten duren vandaag om terug te keren. De hoogte van de golven doen er nog vijf minuten bij, maar uiteindelijk komen we toch tegen 12:20 terug in het duikcentrum, net zoals gezegd.
Even Evy iets laten weten en dan alle spullen spoelen zodat ze die allemaal straks kunnen ophangen en ik die morgen kan komen halen en dan ineens uitchecken hier. De duiken zitten er al op. Met een beetje weemoed dat we al zo ver zijn, maar met een zak vol mooie herinneringen aan de duiken keer ik terug naar mijn liefje en Arne, super, terug samen na een halve dag apart. En wie dacht dat dit na een paar jaar zou veranderen – dat we elkaar zo hard zouden missen – heeft het echt bij het verkeerde eind. Even het zwembad in en dan hamburger met frietjes eten. Hmm, is dat al niet de zoveelste keer, tja het is natuurlijk vakantie, dan kan dat he. Na de lunch keren we terug naar onze ligstoelen, die Evy trouwens keigoed gekozen had deze ochtend en even bijpraten over het zwembad en de gebeurtenissen daar en ook de duiken. Wederom ZEN! Yes! We zwemmen nog een paar keer en gaan van de glijbanen. In dit zwembad alleen zijn er al vier, wel kleintjes, maar echt wel leuk. Ook nog even naar het grote zwembad, zodat Arne kan tonen hoe goed hij al kan zwemmen en dan nog even zonnen en relaxen.
Tegen half zes ongeveer is het tijd om naar de kamer terug te keren, te douchen en ons klaar te maken voor het avondeten. Evy heeft gereserveerd in de twee kleine restaurants vlakbij onze kamer 1314, maar dat is voor zaterdag en zondag. We wandelen naar het Spices Restaurant en eten daar iets. Arne heeft de ijsjes ontdekt en als hij flink eet, krijgt hij er eentje. Vakantie he. We wandelen dan terug naar de kamer, Arne in de nek en daar kijken we nog even een DVD en wij zitten nog even op ons balkon, genieten van de muziek van de Lion King die ze hier opvoeren, schrijven wat verslag, lezen een boek en dan tegen kwart over negen gaan wij ook slapen. De hitte van een hele dag, het spelen aan het zwembad en de duiken eisen vandaag hun tol. Maar we hebben een super dag gehad. Morgen nog eentje, maar dan alleen aan het zwembad en geen duiken meer.
Vrijdag 27 oktober 2017: Zwembad
Wakker worden om zes uur nog eens, maar we zijn al goed wakker zelf voor Arne ons komt wekken. Of blijven we toch nog even liggen. Ja hoor gewoon omdat het kan. We maken ons klaar voor het ontbijt, maar zetten eerst alles al in orde om straks mee te nemen naar het zwembad, want het wordt een dagje niets doen. Lekker in het zwembad hangen, in de schaduw hangen, want in de zon is het bijna niet te doen: het is vandaag nog vijf graden warmer dan de voorbije dagen en er is geen wolkje aan de lucht. Heet dus. Het ontbijt doen we op ons gemak, want we moeten nergens naartoe, alleen zorgen dat we een aangenaam stukje hebben met wat schaduw. Ik ga eens voor de omelet, want dat heb ik hier nog niet vaak gegeten, zeker niet de dagen van de duiken, want dan is het een licht ontbijt voor mij. We wandelen naar de kamer of dat is toch de bedoeling. Vlak bij de receptie stopt er een golfkarretje en Arne wil daarmee naar de kamer. Ik film de volledige twee minuten, bijna drie van de receptie tot aan onze kamer. Zo groot is het hier. De andere kant van de receptie zal ongeveer even lang duren en voorbij onze kamer zijn er nog een paar blokken, niet veel maar toch. We hebben horen zeggen dat hier meer dan 1000 mensen kunnen logeren, da’s de moeite. Niet echt kleinschalig dus. En ook recent, want het staat hier nog maar een jaar of drie.
Vanaf de kamer naar het kinderzwembad is het twee minuten stappen en we vinden nog plaats genoeg. Arne gaat direct het water in en wij gaan af en toe eens mee. Soms apart, soms samen. Eens de zon van boven onze hoofden weg is en we effectief in de schaduw liggen is het al bijna middag. Maar voor we gaan lunchen, leggen ze in het zwembad naast ons – we waren er ook al eens geweest deze ochtend - een blauwe mat op het water en daar kunnen de kinderen over lopen tot het einde en dan in het water springen. Ze doen dit allemaal erg graag en Arne staat een keer of tien in de rij. Echt zalig om zijn gezicht te zien wanneer hij over het water loopt. Gisteren had hij dit ook al kunnen doen, maar dat had ik niet gezien. Deze keer is het minder vermoeiend voor Evy, want ik kan hem ook een paar keer terugbrengen, maar foto’s moeten er zeker genomen worden en een filmpje ook. Even de camera terug wegleggen en gewoon genieten van een super gelukkige zoon.
Dan is het tijd voor de lunch en we eten weer eens hetzelfde, morgen is het zeker iets anders en die dagen erna gaan we ook niet elke dag frietjes eten met hamburger hoor. Evy neemt deze keer trouwens al iets à la carte: pasta bolognese. Die is tamelijk pikant, waarschijnlijk gaan veel mensen dit té vinden. En dan terug naar het zwembad. Even speel ik het hard tegenover Arne, want hij was weer aan het zeuren over een teen die pijn deed. Tja. We zeggen al vier dagen: doe je waterschoenen aan, maar neen hoor, er is eentje te koppig. Uiteindelijk doet hij het toch, want anders was het kamer en blij dat hij is dat ik die beslissing heb genomen. Geen pijn meer aan de tenen en je kan met die waterschoenen zelfs makkelijker langs de glijkant van de glijbaan naar boven. Tja, dat moeten we er dan maar bijnemen. Maar we amuseren ons. We zijn een paar keer mee het water ingegaan, maar voor de rest amuseert hij zich flink alleen of met vriendjes die hij hier maakt, echt super.
En dan wordt het stilaan tijd dat ik eens naar het duikcentrum ga om uit te checken en mijn duikspullen te halen. Dus ik vertrek met een lege sportzak, kom daar een twintig minuten later aan, betaal 150 Euro waarvan 8 voor de Tip Box, ik laad mijn spullen in en keer terug naar de kamer. Het is warm, maar minder dan toen ik mijn spullen ernaartoe moest doen. We zijn door deze dag aan het zwembad wel goed verbrand. We hebben regelmatig gesmeerd, maar zelfs dat heeft niet mogen baten, rug en borst goed rood, dus straks goed aftersunnen. We blijven hier nog even liggen en nu is het echt heel erg draaglijk in de schaduw en zelfs in de zon. Wederom tegen half zes terug naar de kamer en douchen, insmeren met aftersun en dan iets gaan eten. We eten lekker en drinken er water, wijn en Sprite bij. Na het eten terug naar de kamer en daar dezelfde routine als voordien. DVD kijken, Arne bed in, wij nog even op balkon en tegen half tien ongeveer ook ons bed in. Morgen een dagje van het zwembad weg en het eiland verkennen met een trip van TUI die we in het begin van de vakantie al geboekt hadden.
Zaterdag 28 oktober 2017: Postcards of Sal
Vandaag staan we wederom op, want in zo’n hotel op zo’n paradijslijk eiland in bed blijven is voor zotten. Plus we hebben een tripje geboekt om een dagje het eiland te bekijken. Een trip van TUI Postcards of Sal. De trip kost voor ons drie 200 Euro, dus niet echt goedkoop, maar we zullen wel zien of het zijn geld waard is. Maar eerst rustig opstaan, wakker worden, zakken maken en ontbijten. Arne heeft vandaag zin in enkel een pannenkoek, maar dat is niet erg, want hij zal er wel melk en water bij drinken en uiteindelijk nog een boke eten. Daarvoor had hij ook al een frangipanneke op. Na het ontbijt moeten we nog even wachten tot 09:15 wanneer het busje ons komt ophalen en dat duurt naar Arne zijn zin toch iets te lang. Uiteindelijk komt het busje er toch aan en we zijn het laatste hotel, dus onze trip begint direct. Aan het rond punt voor het hotel direct de woestijn in en naar Kitesurf Beach. Elke stop is een kleine uitleg. Hier gaat het over de eigenaar die een paar jaar geleden hiermee begonnen is les te geven en hij zelf was een wereldkampioen in het kitesurfen in 2008. Als je de podia bekijkt van de laatste jaren staat er minstens wel een, soms twee of drie Kaapverdianen op het podium bij kampioenschappen. Een korte stop, waar eigenlijk weinig over te zeggen valt behalve het strand en de zee en de wind om te kunnen leren kitesurfen.
Dan verder naar Murdeira. Daar is een baai, echt mooi om naar te kijken en op de achtergrond zien we de leeuwenberg. Als je al iets qua alcohol op hebt, niet zoals nu dus, want het is nog geen tien uur, dan zou je beter het hoofd, de manen en het lijf van een leeuw kunnen zien in de berg voor je. Ik zie er al geen leeuw in, maar eerder een olifantje op de kop van de leeuw. Of misschien toch al gedronken zo vroeg op de dag? Hier leggen ook in september de schildpadden hun eieren die even later uitkomen, net als op Kitesurf Beach. Van hier gaat de rit verder naar Palmeira , waar we even langer de bus uit kunnen. We doen een stadswandeling of toch eerder een wandeling door de drie straten van het dorp. We doen ook even mee aan een tourist trap: we mogen de lokale dranken gratis proeven, maar we doen dit vlakbij een winkeltje. Tja, dan kopen toeristen al wel iets he. Maar eerst kregen we uitleg over het Fontenario. Mensen kunnen daar voor een paar Euro drinkbaar water kopen, maar dat is eigenlijk ontzilt water. Wij zouden er niet van kunnen drinken, maar eigenlijk de locals ook niet en toch moeten zij ervoor betalen. Het is hetzelfde water dat door de kranen van de hotels komen. En die hotels krijgen voorrang op de lokale bevolking. Sigrid, onze gids vraagt ons dus ook met aandrang om niet te veel water te verspillen, want het kan voor de lokale bevolking ineens ook gedaan zijn, wanneer de toeristen te ruig doen.
Dat heeft precies wel een impact op mij, want ik beperk het douchen ’s avonds tot het hoogst noodzakelijke. Misschien heb ik daardoor wel een paar mensen van water kunnen voorzien. We stoppen ook even bij een van de beschilderde gevels van de huizen hier en hier hebben ze de archipel geschilderd; ze waren een paar eilanden vergeten, dus dan maar aan een andere huis begonnen. Enkel Sal en Boa Vista laten toe dat er grote vliegtuigen landen, want op een paar andere kan dat niet en op eentje is het zelfs al fout afgelopen. We kijken ook eens naar de haven en dan zetten we de rit verder naar The Blue Eye. In Buracona bevindt zich een gat in het zwarte lavagesteente en wanneer de zon daar recht opzit (zo rond de middag) kan je er een prachtig oog in zien. Het water is langs sommige kanten zwart, maar waar de zon erin schijnt, is het azuurblauw. Het is even in de rij aanschuiven, maar echt wel mooi. De omgeving is ook prachtig, want het gesteente is hier zwart van de lava, de blauwe zee die dan tegen de rotsen openspat in de hagelwitte golven is echt schitterend. We zouden hier uren kunnen blijven kijken naar dit schouwspel, maar die tijd hebben we niet. Vlakbij het restaurant zit er een mega grote spin, dus ook even aandacht daarvoor, echt wel super.
Rondom ons ligt er alleen woestijn en een kleine heuvel in de verte en na ons bezoek vertrekken we rond deze berg naar de middel of nowhere en daar zien we een echte fata morgana. Nog nooit gezien in deze vorm, maar echt wel super. Zelfs op foto zie je een beetje wat het geeft. In de verte zie je precies water, maar we zijn er daarnet doorgereden, dus er is helemaal geen water. Als je je op je knieën zet, lijkt de hele horizon water terwijl je alleen in de verte iets ziet wanneer je terug rechtstaat. En dan is het stilaan tijd om verder te rijden en iets te gaan eten. We nemen onze lunch in Espargos, de hoofdstad van het eiland Sal. Door de buitenwijken rijden we naar de hoofdstad en we passeren ook in de verte de gevangenis. Daar zitten wel 60 mensen en die zijn niet alleen hun vrijheid kwijt, maar al hun bezittingen gaan naar de staat. Dat is pas een straf. Langs de andere kant drijft hen dit opnieuw in de criminaliteit wanneer ze vrijkomen. Via de sloppenwijken komen we de mooiere buurten binnen en stoppen ergens in een klein steegje. Een leuk restaurantje waar we met de groep allemaal samenzitten en iets eten. Als voorgerecht toast met tomaat, dan kip, vis of bonensoep, een soort hutsepot, maar dan voor de zomer, als dat al kan. Als nagerecht een ijsje, karamel cake of papaya jam met geitenkaas. Wij nemen ijsje en karamel cake en onze buurman had de jam met geitenkaas en is blij dat Arne zijn ijsje niet helemaal opeet, zodat hij dat nog kan opeten, want zijn dessertje smaakte hem niet echt. Na een dik uur kunnen we hier al terug vertrekken.
Van hieruit rijden we naar de top van een berg pal in het centrum waar ook een telekom mast staat. Die zorgt voor alle verbindingen hier op het eiland, dus dat is wel een belangrijke plaats. Een korte stop, want het uitzicht is hier schitterend. Je ziet over de hele stad en bijna half het eiland, zelfs de luchthaven zie je hier mooi liggen. Die loopt bijna over half de breedte van Sal. Van hieruit rijden we naar de zoutmeren. Even de grote weg verlaten en zo kom je langs een kabelbaan naar boven. Die kabelbaan werd vroeger effectief gebruikt voor de zoutwinning, maar is een beetje in verval. Een lange tunnel door een berg brengt je naar de vlakte waar je in de zoutmeren kan zwemmen. Arne en ik gaan het avonturen, maar mama doet niet mee. Arne was verwittigd om geen water te drinken en geen water in zijn ogen te laten komen, dus het vlot wel. Vlakbij het water kleden we ons om en nemen een duik. Alles gaat goed tot hij met zijn hand aan zijn lip komt. Daar was een klein wondje en dat begon te prikken natuurlijk. Langer dan twee minuten hebben we niet in het water gelegen, maar ik heb toch even kunnen drijven. Snel alles gaan afspoelen, maar eerst naar boven naar de douches wandelen. Daar spoelen we alles af en is alles ook direct vergeten. Veel tijd was hier sowieso niet voorzien, want wanneer wij een douche genomen hebben, moesten we eigenlijk al aan de bus zijn. Tja, beetje vertraging dus.
Onze voorlaatste stop is de botanische tuin. Veel botanisch is er niet echt aan, maar hier is het wel groen en staan bijna alle inheemse planten en bomen. In een bepaalde tijd van het jaar staan hier ook wel mooie bloemen. Het opvallendste is eigenlijk de verscheidenheid aan dieren. De eigenaars hebben beslist om heel erg veel dieren op te vangen die verwaarloosd zijn of die achtergelaten worden en zo zijn ze al aan veel verschillende soorten geraakt. Je ziet hier geiten, kippen, eenden, ganzen, twee ezels, paarden, parkieten. Echt een heel grote variëteit aan diersoorten, maar wel allemaal dieren die op een of andere manier van het eiland Sal of Boa Vista naar hier geraakt zijn. Voor sommigen was het ook een eye-opener om te zien hoe effectief bananen groeien. Niets nieuws eigenlijk. Veel gezinnen gebruiken ook de botanische tuin als locatie voor een familiefeest of BBQ of picknick. Het is effectief ook een leuke plek. We rijden nu terug naar de hotels, maar niet om al afgezet te worden, maar om iets te drinken. We krijgen op het strand nog een cocktail en we laten die smaken. Arne krijgt een zakje chips als beloning, omdat hij zo flink is geweest. We krijgen complimenten van bijna iedereen op de bus hoe een flinke zoon we wel hebben.
Nu terug naar het hotel, stop 3, en dan naar de kamer en douchen. Neen, eerst nog snel een half uurtje zwemmen, zodat de trip toch al uit onze kleren is. Deze avond gaan we eten in The Grill, een restaurant op het hoteldomein vlakbij onze kamer. We eten eerst calamari, dan vis en twee keer pasta. De vis is echt niet lekker: een stukje vis van 2 mm dik en langs elke kant een even dikke laag paneermeel en alles is gefrituurd, dus niet eens gegrild in The Grill. Niet echt OK. Honger heb ik niet, want ik eet Arne zijn pasta op. Het zag er lekker uit en de gegrilde groenten waren wel OK. Dan naar de kamer, Arne direct in zijn bed, wij nog even opblijven, maar ook niet lang want zoals de voorbije dagen liggen we ook om half tien in ons bed.
Kaapverdië, Sal: Laatste dagen
Ik ga hier de laatste paar dagen samen nemen in eenzelfde verslag. We hebben niet veel speciale dingen meer gedaan. Lekker genieten van de zon aan het zwembad en een lekker gaan eten, nog een stukje Arne zot laten doen op de Kids Disco en vooral de hele dag niets doen. Het zwembad wordt de hele dag goed gebruikt, niet alleen het kinderbad, maar ook het grote zwembad om zoals een grote op de drijvende mat te kunnen lopen, echt wel zalig. De dag verloopt net als de voorbije zwembaddagen: zelfde uur opstaan, rond de middag een hamburger gaan eten of een pasta en dan de eerste avond hebben we gereserveerd bij het Italiaans restaurant vlakbij onze kamer Terrazzo Ristorante. We eten daar pizza en drinken er wat wijn bij. Erna gaan we nog samen met Arne naar de disco en kunnen daarna op tijd gaan slapen.
Daarna breekt onze laatste dag aan, maar we kunnen morgen nog een hele dag genieten van de zon, het water, de cocktails, onze zoon, elkaar, de rust, het relaxen. Je leest het hier he: we doen niets tegen onze zin deze vakantie en genieten met volle teugen. Arne is blij dat we terug naar het normale restaurant kunnen gaan deze laatste avond en ‘s avonds maken we al een deel klaar zodat we morgen makkelijk alles kunnen inpakken. Dat laatste is het minst leuke, maar is wel nodig. Alles gaat vlotjes en we kunnen ook makkelijk naar de luchthaven vertrekken en de vlucht verloop ook heel voorspoedig. De landing op Schiphol brengt iets minder goed nieuws, want het regent en het is 5 graden, da’s maar een 30 graden verschil. Soit. We worden naar de parking gebracht, nemen de auto en rijden dan naar huis en zijn tegen half 2 op een deftig uur thuis. Direct bedje in en slapen, want we hebben nog een drukke week: wel vakantie, maar nog vanalles gepland.