ScubaTimo
Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland
Website about scuba diving and traveling around the globe
Egypte in El Quseir Akassia Swiss Hotel, ter plaatse duikschool Extra Divers
Van 29 december 2023 tot 5 december 2024
El Quseir
El Quseir (Arabisch, القصير) is een 5000 jaar oude stad in Egypte, gelegen aan de Rode Zee. Haar antieke (Romeinse) naam was Leucus Limen. De naam van de stad kent een groot aantal verschillende schrijfwijzen in de westerse wereld, waarvan de volgende het vaakst voorkomen: Al Qusayr, El Quseir, Quseir, Quesir, Qusseir, Qosseir, en Kosseir. El Quseir bevindt zich 205 km ten zuiden van Hurghada, 103 km ten noorden van Marsa Alam en 73 km ten noorden van Marsa Alam International Airport. Haar bevolking was ongeveer 20.000 in het jaar 1986. De stad wordt door de Egyptische overheid uitgebouwd tot een badplaats voor massatoerisme.
Vrijdag 29 december 2023: Vertrek vanuit België naar Marsa Alam in Egypte
Vroeg, amai, tees is echt te vroeg! Om kwart over twee gaat de wekker af, ik was zelfs al een uur eerder wakker door toestanden, rukwinden en bloedneuzen, toestanden dus. Opstaan, opstaan, tegen iets voor drie is iedereen wakker en op. Hmm, wakker ni echt, maar toch uit bed. Snel ochtendritueel, dan nog de laatste dingen in de valiezen en handbagage steken en alles inladen in de auto. We hebben drie valiezen en drie stukken handbagage mee, echt zwaar zijn we niet geladen. We hebben volgens onze weegschaal minder dan 60 kilogram mee. Alles nog eens nakijken en dan kunnen we vertrekken naar de luchthaven. Het is op dit moment van de dag, dus om kwart over drie ongeveer niet eens drie kwartier rijden. We hadden een paar weken geleden gereserveerd op de Holiday Parking P3 voor de hele week en dat kost ons 117 Euro. Dat is zelfs goedkoper dan een taxi, zeker omdat wij onze benzine eigenlijk niet extra moeten rekenen. De A12 gaat vlot, de ring ook, dus we zijn inderdaad op minder dan drie kwartier op de parking. We zoeken even een goede plaats en vinden die niet ver van waar we vorig jaar stonden toen Evy en ik naar Wenen gingen: op niveau 0, vlakbij de uitgang. We wandelen met bagage-trolley naar de luchthaven, zien de kerstboom die we vorig jaar ook zagen en gaan zo snel mogelijk de luchthaven binnen.
Ik had een goed idee om hier al naar binnen te gaan en niet verder te gaan en dan te moeten terugkeren. Inchecken gaat vlotjes, we gaan via de incheckbalie 11 voor de Fly Deluxe, kunnen heel de slang van de wachtrij gewoon doorwandelen, moeten twee minuten wachten en kunnen dan inchecken. Online kon dit niet, geen idee waarom, maar als het zo kan, is het dik OK. We hebben gate B33 volgens de dame die ons onze boardingpassen geeft, dus we gaan direct naar de terminal B, daar door de poortjes en dan de fast lane voor de controle van de handbagage, ook op een paar minuten door. De rugzak van Arne wordt er uitgepikt om te controleren op drugs, dus we zijn eens nieuwsgierig. Ah, neen natuurlijk nog geen drugs voor onze zoon. Alles OK. Dan de paspoortcontrole via de menselijke controleurs en niet via de computergestuurde controle. Ik dacht dat dit voor Arne niet zou lukken, maar we horen later dat alle kinderen dat ook moesten doen. Wij bezorgen die twee douaniers nog een leuke paar minuten, want ze maken met ons een paar grapjes. Iets verderop richting ontbijt. De Starbucks hier is pas open om 5 uur en het is nog maar vier, dus dan gaan we ernaast iets eten en drinken. Koffie, croissant, koffiekoek, cinnamon role en koffie, lekkere koffie.
We stappen naar gate B33 en wanneer we daar zijn zien we dat die vlucht naar Isla do Sal gaat, niet echt de richting die we moeten hebben: het gaat ook naar het zuiden, maar echt helemaal aan de andere kant van het Afrikaanse continent. Wij zien dat de gate voor Hurghada – Marsa Alam pas om 5u15 wordt bekend gemaakt en we staan hier om 5u14. En werkelijk een minuutje later zien we dat we naar gate B07 moeten. De Franstaligen, die hier ook zitten te wachten op dit desastreuze nieuws, doen een klaagzang over de afstand die ze nu terug moeten afleggen naar de desbetreffende gate die hen toegewezen is. Wij doen de afstand zonder klagen, wel op ons gemak, komen er aan, wachten nog vijf minuten en kunnen dan al aan boord. We zitten op rij 4 D, E en F. Blijkt dat Arne aan het raam zit; wat een gelukkig toeval. We vinden onze plaatsen snel, wachten een half uurtje eer de rest van de passagiers een boord komen en dan kunnen we toch ongeveer op tijd vertrekken. Joepie! Een anderhalf uur in de lucht, dan een ontbijt, een klein beetje rust, dan bubbels, daarna nog even rust met muziek en een paar spelletjes op de GSM en dan is het al bijna tijd om te landen. Ze kondigen aan dat het nog anderhalf uur vliegen is. Dat anderhalf uur brengen we half wakker, half slapend door tot ze me wakker maken voor ochot ochere de volle twee minuten turbulentie. We moesten toch wakker worden, want de landing is ingezet en die verloopt kwakkelend, maar succesvol. Toppie!
Egypte, here we are!
De bus op zoals anders, maar nu met minder volk, want er reist nog een deel verder naar Hurghada. Wij zijn als eerste de bus af aan de aankomst hal, ik heb als eerste van het hele vliegtuig de drie visums in onze paspoorten en dan nog even een extra controle van de douane en iemand die de douane controleert, bagage oppikken, door de scanner laten gaan en dan naar de TUI medewerker en de bus. We zitten op bus 390 en die brengt ons als vierde stop naar Akassia. Het duurt wel een uur eer we kunnen vertrekken via drie stops en dan over de immer slechter wordende weg naar El Quseir. Er zijn ondertussen vijf stukken waar de chauffeur zijn snelheid naar bijna nul moet verminderen door de slechte kwaliteit van het asfalt, tegenover een stuk of twee bijna tien jaar geleden. Een dik half uur na ons vertrek uit de luchthaven zijn we in Akassia. Nog even wachten tot de vorige bus weg is en dan kunnen wij afstappen en proberen in te checken. We hadden een serieuze regenbui gehad op de bus en blijkbaar heeft het hier een paar uur onophoudelijk geregend, echt een stortvloed, du jamais vu naar het schijnt. Overal zijn mensen aan het poetsen, zand en water aan het keren, de WiFi ligt uit en voor sommigen is dat een ramp. Wij moeten wachten tot we alles ingevuld hebben en dan zullen ze een kamer zoeken voor ons.
Dat duurt lang volgens ons, maar de info hierboven hadden we in het begin niet, dus we vonden het straf dat het zo lang duurde. Een half uur na aankomst hebben ze blijkbaar de 1809 voor ons voorzien. Ze komen met een golfkarretje ons en de bagage ophalen en we moeten naar de bovenste verdieping, de tweede van links te tellen. We hebben hier in de buurt al een paar keer gezeten, dus we zitten daar goed. De vloer van de kamer ligt vol met zand, waarschijnlijk van de koepel met het water naar beneden gekomen. We moeten met het karretje door verscheidene grote plassen, de weg naar het duikcentrum langs de winkeltjes staat bijna helemaal blank. Op het duikcentrum is het rustig, met deze regen en wind zullen er geen duiken geweest zijn vandaag. We worden afgezet en dan komen we tot de constatatie dat er geen derde bed is. Misschien hadden ze ons dan niet op de eerste verdieping gezet. Soit, de kuismannen komen even dag zeggen en zich voorstellen en ze zeggen dat het derde bed er binnen het uur zal zijn. Aan de overkant in de blok moeten ze blijkbaar meer schade hebben, want er roept iemand. Half the ceiling is on the floor. Daar halen ze alles naar buiten tot een paar matrassen toe. Da’s minder.
Arne en ik gaan naar de receptie om iets te halen voor te eten. De beach bar is dicht door de storm, dus daarom ligt er aan de receptie iets te eten. We brengen vijf broodjes mee met kaas en boterhamworst en keren terug naar de kamer. Evy heeft op dit moment al bijna alles uitgepakt en in de kasten gelegd. Zalig! Iets eten, genieten van een drankje op het terras met een broodje, dan nog even verderdoen aan de bagage en dan kunnen we even alles verkennen. Er is nu een duidelijke splitsing gekomen in de twee hotels. Ons deel Akassia Swiss en Sentido Beach. Ze hebben niet alleen overal duidelijke bordjes gezet, maar ook de kleur veranderd. Sentido is grijs en Akassia is overal geverfd, dat merk je wel, maar de kleur is hetzelfde gebleven, een soort oranje-bruin, zo’n beetje klei-achtig. We wandelen even rond en overal zie je het water wegtrekken. Aan het strand is nog steeds de fitness en Arne wil even gaan kijken. Wij genieten van de rust en de omgeving en gaan dan naar de kamer, ons douchen en klaarmaken voor het avondeten.
Het eten is goed, er is weinig aan veranderd. We wandelen naar onze gewoonlijke plaats en daar zien we ineens een man met vriendelijke lachend gezicht naar ons komen. Yes, Rabi is er nog. Een dikke knuffel voor ons alle drie, echt zalig. Die mens was echt intens gelukkig van ons te zien. Hij stelt ons voor aan de andere twee die we hier ook al gezien hebben, krijgen direct wijn en fanta en kunnen iets nemen om te eten. Dat doen we, want we hebben honger. Rabi komt nog een paar keer zeggen dat hij blij is ons te zien en we krijgen elke keer ook een nieuw glas wijn. We eten, spelen een beetje kaart en Uno en genieten vooral. Het is niet echt mega warm, dat komt waarschijnlijk ook omdat we moe zijn, dus we gaan op tijd naar de kamer. Nog een drankje voor het slapengaan en op de kamer lezen en schrijven we een beetje. We merken al snel dat we moe zijn en vroeg zullen slapen. Echt, heel vermoeiend reizen en zeker wanneer je in het midden van de nacht opstaat.
Zaterdag 30 december 2023: Duiken regelen, zwembad, massage en fish doctor
Amai, wat een nacht. Lawaai door de ijskast die aanslaat of afslaat, vooral bij het eerste, dan een soort generator die mega veel lawaai maakt, maar we zijn zo moe dat iedereen goed slaapt. Evy is ’s morgens vroeg wakker, maar laat ons nog liggen en tegen iets voor acht worden we wakker. We hebben nog niet veel plannen, maar volgens de beschrijving van de dag kan je al zien dat er toch al wat gebeurt vandaag. De weer-trend van gisteren zet zich verder, niet echt goed met veel wolken, maar af en toe ook een beetje zon. We nemen ontbijt en ergeren ons niet aan de drukte, we hopen dat die vanaf nu gaat afnemen. Als je ergens voor de zevende keer komt, verwacht je eigenlijk geen verrassingen, het is zelfs handig dat je alles al weet zijn. Wil het toeval nu dat ze in het restaurant een heleboel dingen gewoon van plaats verwisseld hebben, echt niet OK, grapje hoor, want we zijn voor verandering. De eggstation is nog steeds op dezelfde plaats als de pasta station, maar de koffie staat ergens anders en dus duurt het ff eer we koffie hebben. We genieten van het ontbijt, Arne neemt wat croissants mee voor de honger die komt, dan gaan we even vragen op het duikcentrum wat er veranderd is ten opzichte van Wonderful Dive. Amal helpt ons verder en Rico, The Boss, die al geantwoord had op mijn e-mail vorige week, staat ons ook te woord.
Alles OK. Ik vul al wat papierwerk in, we keren terug naar de kamer voor de rest en dan gaan Evy en Arne naar het Aquapark en ik terug naar het duikcentrum. Ik vul de rest van de formulieren in, laat kopies nemen van paspoort, Rescue en Nitrox brevet en zo kunnen we afspreken met een instructeur om morgen om half negen te duiken op het huisrif of ergens anders als het weer het niet toelaat. We’ll see. Aqua park it is, dan. Arne zit al in het water, Evy wacht op mijn terugkeer, want zij heeft al bezoek gehad van onze Egyptische verkopers. Op de middag krijgt zij al een massage en later deze week ook nog eentje. Het is sneller middag dan je zou denken en ineens gaat Evy haar massage nemen en wij blijven hier. Op regelmatige basis valt er een druppeltje regen, maar over het algemeen blijft het droog. Wind is er veel en zon weinig, we zien constant donkere wolken overkomen en wachten tot de blauwe lucht hier toekomt. Dat is pas in de namiddag na de lunch. Wanneer Evy terug is van haar massage, stappen we naar het duikcentrum, want ik heb een chat gekregen van Amal van de receptie van het duikcentrum. Ik kan morgen duiken met twee anderen om tien uur en niet om half negen. Ik ga even vragen hoe het zit en beslis dan om met hen mee te doen en met een instructeur. Die eerste duik is altijd wel speciaal zelfs wanneer je de week ervoor nog in TODI gedoken hebt. Dan stellen we nog even een paar vragen over de mogelijkheden voor Arne. Er komt een Vlaamse bij om verder uitleg te geven en we beslissen dan maar om een cursus te starten voor Arne. Hij wil dit echt en wie ben ik dan om er neen tegen te zeggen.
We praten een half uurtje, schrijven Arne al in, hij krijgt de SSI app en een cursus om te downloaden en te lezen de komende dagen. Tegen dan zouden de zwembaden hier OK moeten zijn om zijn eerste duiken te doen in het zwembad en daarna op zee. We zien wel wat het wordt. Ik heb hem altijd de vrije keuze gelaten en hij zegt nu dat hij zowel de theorie als de praktijk gaat voltooien, dus dat komt allemaal goed dan. We gaan dan iets eten, want we zijn al tamelijk laat om voor sluitingstijd van het restaurant nog te zijn. Evy en ik hadden ook al een afspraak gemaakt bij de fish doctor en voor Arne al een afspraak bij de kapper. Het was weer diezelfde kerel die geen neen verstaat. Klein beetje ambetant, maar ik denk ook dat hij het ervoor doet om me wat te jennen. Het voelt trouwens goed in Egypte, want ik word hier overal aangesproken als, hey boss, hi boss, hello chef. Het doet me zelfs fantaseren alsof ik überhaupt iets te zeggen heb. De fish doctor is vlakbij het duikcentrum, dus even daar twintig minuten met de voetjes tussen tientallen visjes zitten. Die vissen kriebelen over je voet tussen te tenen, zowel op de bovenkant van je voet als in de holte, hetgeen soms een beetje kittellig is. Na de tijd bij de vissen, drogen ze je voeten en dan geven ze je een korte massage, ah neen, eerst met de vijl alle eelt wegvijlen en dan een massage. Na de massage doen ze nog een beetje scrub op je voeten terwijl ze masseren en dan is het klaar. We krijgen nog even een verkoopspraatje als we het nog eens doen dat we nog minder moeten betalen, maar dan moeten we wel nu beslissen. Daar doen we niet aan mee, dus wimpelen het even af wegens eerst planning moeten maken van duiken zowel Arne zijn cursus als mijn vrije duiken. Afgewimpeld en dus vrij de rest van de week.
Nog snel even iets drinken in de beach bar en dan klaarmaken op de kamer voor het avondeten. Rabi en de zijnen zijn weer druk in de weer om ons het leven makkelijk en goed te maken. Wij genieten, hebben al direct een hamburger om te eten met groenten. We blijven erbij dat het eten, zelfs voor zo’n massa volk echt niet slecht is. Je gaat er geen sterrenrestaurant mee kunnen openen, maar echt wel lekker. We spelen Uno, wiezen met drie, gisteren won Arne, nu Evy, toch straf zenne. Dan nog een spelletje Dobble. Als afsluiter drinken we nog een laatste glas rode wijn en een koffie en dan is het over en out voor vandaag. Op ons terras nog wat schrijven en lezen. Arne leest goed voort op zijn GSM voor de cursus en stelt een aantal vragen. Ik ben blij dat ik alles nog weet; gelukkig ging het gewoon over Nitrox en wie Aristoteles was. Fjew, een pak van mijn hart. We hadden onze twee garçons een beetje drinkgeld gegeven, Arne vond dat super. Iedereen is stilaan moe, dus tegen kwart voor tien slaapt Arne. Wij drinken nog iets, maken spelletjes en verslagje af en dan is het voor ons ook slapen. Morgen de eerste check-dive en dan kunnen we starten.
Zondag 31 december 2023: Ochtendduik, zwembad en oudejaarsavond vieren
We hebben alle drie goed geslapen, maken ons klaar voor een ontbijtje net als gisteren. Het is hier echt mega druk, want ze hebben zelfs buiten mannen gezet die pannenkoeken bakken, koffie staat ook een extra station buiten. We genieten van het ontbijt en stappen dan naar het duikcentrum. Mijn materiaal was gisteren al volledig hier geplaatst, dus dat is nu gewoon alles aandoen of klaarnemen. De dive master komt naar mij toe en stelt zich voor, maar tegen nu ben ik al vergeten hoe hij heet. We hebben nog tijd, want we gaan pas te water tegen tien uur. Een Duits koppel gaat ook mee, dus met z’n vieren maken we ons op het gemak klaar. De vrouw doet mee in droogpak, de man in dubbele 5 mm en ik doe gewoon een 3 mm aan. Wanneer mijn Nitrox gemeten is op 31 %, maak ik de fles ook klaar en leg die al bij Yasser in de koffer. Het was wederom een blij weerzien met Yasser, echt top. We krijgen de briefing, maar die is standaard. We doen niet de duik van de noord jetty naar het zuiden, maar waarschijnlijk van de noord jetty verder naar het noorden en dan terug. Yasser vertrekt al en wij gaan te voet met masker, camera en die zaken naar de jetty. Daar aangekomen springt de Duitser van het platform, zijn vrouw gaat langs de trap voor de snorkelaars naar beneden. De dive master en ik springen dan ook, even buoyancy met lood controleren en dan naar 5 meter. Daar aan het touw hangen, masker laten vullen en klaren, dan automaat uitlaten en terugvinden en dan kunnen we aan de duik beginnen.
Het Duitse koppel gaat er als een speer vandoor en zijn al snel twintig meter voor ons. Ik kijk links, daar zie ik het rif, rechts zie ik de dive master, die ongeveer op mijn hoogte hangt en slechts een paar meter van mij. Wij palmen op ons gemak verder en genieten van de visjes hier. De meest gespotte en voorkomende zie ik al allemaal. De rifbaarzen, een anemoonvisje, de koraalbaarzen, alles super. Hopelijk zijn de foto’s een beetje gelukt. We duiken op ons gemak verder. De Duitsers zijn al iets hoger gaan duiken en hebben op twintig minuten al rechtsomkeer gemaakt. Wij duiken tot een half uur, spotten net op dat punt een grote murene en keren dan terug richting jetty. Grootoogbaarzen, mooie koralen, alles top hier. Alles ziet er goed uit en ik geniet van mijn eerste duik in Egypte sinds anderhalf jaar. Toppie. Een zeenaald, natuurlijk een klein diertje, passeert ook mijn revue en dan zie ik al de trappen van het platform. Nog even rondkijken hier, want normaal zie je altijd wel iets hier in de buurt, maar nu zit er niks speciaals. Safety stop aan het touw, dan de vinnen uit, rond de armen en zo van het touw naar de trap en dan op die manier naar boven. Even terug een beetje lucht uit de jacket, want ik word naar boven gezogen. Boven wordt alles voor mij geregeld. Op het gemak naar het duikcentrum en daar alles afspoelen en dan naar het aquapark. Daar leg ik me even neer en rust ik een beetje uit, terwijl Arne in het water hangt met een paar Nederlandse meisjes en Evy leest. Dan tijd om te eten, dus naar het resto, een tafel in de schaduw en op die manier wordt het namiddag.
De enige glijbanen en zwembaden die open zijn, zijn die voor de kleine kindjes, waar Arne ook jaren heeft doorgebracht. Hij vindt het nu wel OK, maar de grote baden en grotere glijbanen zijn natuurlijk leuker. Na het eten rusten we even verder op de kamer en dan gaan we nog even op de stoelen hier aan het grote zwembad liggen. Evy haalt al een apero en die drinken we hier. omdat we laat aan het middageten begonnen zijn en wat gerust hebben, is het snel avond. Naar de kamer, daar vinden we de handdoeken mooi samengevouwd in de vorm van een olifant en er staat nu ook een zakje naast met rode bolhoeden, een kerstarmband en twee rode maskers. Die moeten we ws aan voor het avondbuffet. We gaan niet in gala kledij, maar wel met hemd en lange broek en worden weer super ontvangen door onze vier obers. Zalig. De fles wijn die we besteld hadden, staat al klaar en we mogen eens proeven, dan kunnen we het buffet testen en als eerste doen we het voorgerecht. Daar staan keiveel dingen die we lusten, dus we nemen vanalles een beetje en zullen erna delen. Sushi, garnalen en andere cocktails, veel soorten salades. De rij is echt wel lang, maar dat is niet erg. Het eten is echt next level nu. Zalig lekker en het ziet er allemaal super uit.
We genieten van de wijn en het eten en gaan dan voor het hoofdgerecht. Er zijn weer typisch degoutante toeristen die zich elk drie of vier borden hebben meegenomen en dan gewoon op tafel laten staan, een schande, maar voor de landen in het oosten, van Polen via Tsjechië naar Rusland en dergelijke moet het iets speciaals zijn dat ze gewoon mega te veel nemen en dan laten weggooien zonder enig respect. Er staat bij velen ook een hele fles Jack Daniels op tafel, dus dan weet je al dat dit niet goed komt. Wij doen rustigaan, eten voldoende en drinken de fles wijn leeg en daarna nog een paar glaasjes. Morgen duik ik toch niet, want dan is het Nieuwjaar. Tegen 11 uur geven we de obers hun Nieuwjaar en dan gaan we naar de kamer. Daar praten we nog een beetje, kijken een paar video’s op YouTube en gaan dan slapen. Het is zelfs nog geen middernacht eer we in slaap vallen. Het is aangenaam om Nieuwjaar hier te vieren, maar door de hele dag buiten te zijn en het al mega snel donker is, is het toch een heel andere beleving. We weten niet of dit voor herhaling vatbaar is. Veel te druk in deze periode. We genieten hoor, maar in de herfstvakantie toch iets meer.
Maandag 1 januari 2024: Dagje zwembaden en rust. Gelukkig Nieuwjaar
Zonder houten kop of zonder last van te veel te eten staan we op en het is één januari 2024: happy New Year, mijn schatten. Speciaal hier in short en T shirt Nieuwjaar de vieren, maar wel leuk, buiten de al aangehaalde problemen. We wandelen naar het ontbijt en iedereen is er al, onze obers bedoel ik dan. Zij stonden hier waarschijnlijk tot deze nacht en nu ook al terug voor in onze ogen een hongerloon, maar voor de lonen hier, doen zij toch boven het gemiddelde wat ik heb horen zeggen. Ontbijtje klaar, nu eet ik een omelet, want ik duik niet vandaag en dan kan ik ’s morgens iets meer eten. We genieten op ons gemak van het eten en een koffietje. Arne heeft alle lekkere koeken, pannenkoeken en croissants al gevonden, dus die trekt zijn plan. Het zal een dagje worden, van rusten, eten, rusten. We hebben net eten gehad, dus dan gaan we rusten aan het kinderzwembad in het aqua park. We zetten ons aan het grote zwembad voor de rust, lezen een beetje, spelen een paar spelletjes en voor we het weten is Arne al een paar keer snorkel en masker komen halen. De tijd gaat erg snel op die manier en we hebben al bijna een volledig boek uit en hebben keiveel spelletjes verder gespeeld.
Voor we het weten is het ook middag en dus keren we terug naar het restaurant om iets te eten. Zoals ik zei: eten, rust, zwembad, eten, rust. We eten iets en genieten van het pintje en de cola light; zero kennen ze hier niet, maar in Vlaanderen is dat mega populair. Light it is. Arne is ondertussen bezig met zijn lessen om wat te leren duiken. Wij helpen hem doorheen de 94 hoofdstukken op deze vakantie. Het gaat verrassend goed en makkelijk. Je zou denken dat je moeite moet doen om hem te doen lezen, maar tegen de namiddag, een half uurtje op de kamer zit hij bijna halfweg zijn hoofdstukken en heeft hij al keiveel bijgeleerd over duiken. Na deze hoofdstukken gaan we terug naar het zwembad waar we eerder vandaag lagen, maar nu naar de andere kant, want ze hebben de volledige infrastructuur veranderd en overal ligstoelen geplaatst waar ze nooit hebben gestaan. Op het gras denken we zelfs dat het niet de bedoeling is dat ze staan. Soit. Aan de overkant van het zwembad zijn nog een paar ligstoelen vrij en liggen we ook rustiger. Arne kan nog een paar uurtjes op de glijbanen, want er is nu eentje meer open, maar nog niet allemaal. Het water overal ziet er ook al beter uit, want ze zijn hier hele dagen in de weer om ze proper te krijgen op een aanvaardbare tijd. Het wordt hier rond half vijf al een beetje donkerder, de zon gaat al stilaan weg achter de gebouwen en dus wordt het ook frisser. Wij keren terug naar de kamer, douchen ons, kleden ons om en gaan iets eten. Dit was eens een rustige dag waar we zoals gezegd bijna niets gedaan hebben. Het straffe is wel dat ik elke dag hier aan mijn aantal stappen geraak, zo’n 6000 op een dag. Voor een hele dag op mijn lui gat te liggen, is dat echt wel speciaal.
Nog even terzijde: het is een rare vakantie, want we zijn al een zonnebril verloren, een busje zonnemelk en ik ben zelfs een kabel voor mijn twee Olympus camera’s vergeten thuis. Dat is niet van onze gewoonte. Hopelijk zet deze trend zich niet verder. Na het eten, nog een cocktail mee naar de kamer en dan zoals steeds op tijd bed in. Slaap lekker.
Dinsdag 2 januari: Cursus voor Arne: oefeningen in het zwembad, nachtduik cancelled
Gisteren waren ze dicht, maar vandaag terug geopend. We bekijken even met Inez hoe de planning er vandaag uitziet. De bedoeling is dat we tegen een uur of 1 terug bij het duikcentrum zijn en dan zal Islam Arne helpen met de praktijk van optuigen, materiaal klaarmaken en zijn eerste ervaring in het zwembad. Spannend. We hadden al ontbijt, dus kunnen nu ineens doorsteken naar het aquapark. Arne blij. Hij kan de verschillende glijbanen opgaan, want elke dag is er hier eentje meer geopend. Ze hebben echt bijna een volledige week nodig om het hele hotel terug operationeel te krijgen na de grote storm van vorige week donderdag en vrijdag. Tja, wij komen toe en het zonnetje is er terug; in België is het minder, want daar zijn keiveel overstromingen aan de gang, echt niet OK. Ik schrijf dit stuk al donderdag en weet dus al hoe onze beek eruitziet woensdag avond, echt ni OK. Als ik de foto van Ronny goed kon zien, dan is de uitvoerpijp van de regenwaterput zelfs ondergelopen, hetgeen wel wat vervuiling met zich meebrengt waarschijnlijk. Maakt niet uit; we zien wel wat het is geworden eens we terug thuis zijn.
Nu aquapark en genieten. Wij liggen terug iets verder van de kinderzwembaden, dus veel rustiger. Evy en ik genieten ook van de rust en de zon. Leuk om dit deel van het jaar terug naar de zon te gaan. Tegen de middag gaan we iets eten. Arne let zelfs op zijn eten, want Inez had gezegd om geen tomatensaus te eten en niet te veel frietjes voor het duiken, dus Arne volgt dat advies echt op. Tegen 13 uur leert Islam de Duitse dame en Arne optuigen, maar Inez doet het grootste deel zelf, want eerst naar het Engels luisteren en dan vertalen, dan doet ze het maar best zelf. En Arne doet het goed; Voor sommige dingen heeft hij echt nog iets meer spieren nodig, zeker om kranen open te zetten die de vullers hebben dichtgedraaid. Maar hij weet nog veel van de cursus die hij op zijn GSM gelezen heeft, dus top. Na een half uur aan het duikcentrum, de rest aankleden en naar het zwembad.
Daar zal Islam de oefeningen uitleggen, ik vertalen en dan moet Arne ze doen onder water. Hij lijkt er allemaal van te genieten. En dat is leuk voor mij ook, dat hij misschien ook de microbe te pakken heeft voor de toekomst. Hij doet goed de oefeningen om automaat te wisselen, naar de snorkel is het even moeilijk, maar dat lukt uiteindelijk ook. Dan onder water ademen zonder masker, cv, masker proper maken is iets moeilijker, maar lukt toch bijna perfect. Dan heeft hij er geen zin meer in, hij heeft het koud in de pool, niet van te verschieten en hij wordt moe om dit alles allemaal na elkaar te doen. Uiteindelijk ligt hij bijna twee uur in het zwembad, wel met een pak aan, maar toch, het zwembad is megakoud en er drijft vanalles in, zodat het niet echt aangenaam is. Morgen tijdens zijn eerste openwaterduik zal Islam nog iets meer oefeningen proberen te doen en we zien dan wel. Ik ga mee op die duik als ik mag.
We praten nog even na, samen met Islam en Inez en denken dat het moeilijk wordt om alles morgen te doen, maar dat zien we dan wel. Mijn nachtduik is ondertussen duidelijk geannuleerd, dus we zijn hier al vijf dagen en ik heb al een duik gedaan, hmm, hopelijk snel meer. Douchen op de kamer, dan iets eten en daarna is het schluss voor vandaag. We lezen en schrijven nog wat en kunnen dan op tijd ons bed in, want morgen moet Arne (en ik dus ook) om 08:15 bij het duikcentrum zijn. Het goede is nu met deze oefeningen, dat ik ook een paar tips opnieuw gehoord heb, die ik zelf niet meer gebruikte, maar vanaf nu wel terug ga toepassen. Joepie. Visjes, morgen komen we eraan!
Woensdag 3 januari 2024: Zerib Kebir en namiddag Aquapark
Ochtend op vakantie, yes, uitslapen dus. Niet echt vandaag, want Arne heeft een nieuwe afspraak met de duikwereld. We staan op, gaan licht ontbijten en dan naar de duikschool om alles klaar te maken. We leggen alles in onze bakken en kunnen dan naar de busjes gaan die ons gaan wegbrengen naar Zerib Kebir. Ik heb hier al een aantal keer gedoken en ken die plek een beetje, maar Arne zal hier zijn eerste duik doen. Even alles overslaan van het klaarmaken van het duikgerief en kunnen ineens naar het water. Daar vlot alles OK en gaan we zonder veel problemen te water. Arne vindt het super, want die ziet hier al keiveel visjes. Het gaat hem goed af, het touw volgen, ik ernaast en erachter afhankelijk van hoe breed het rif hier is. We genieten toch een twintigtal minuutjes en dan heeft Arne het gehad, dus gaan wij eruit terwijl de instructeur en zijn twee leerlingen de duik verderzetten. Wij maken ons klaar, zetten alles al in de auto om terug te laten brengen naar het hotel, want Arne heeft geen zin in een tweede duik. Het was kort deze keer, we doen het rustig en ik ga mijn zoon niet dwingen om te gaan duiken. Als hij geen zin meer heeft, dan probeer ik even te overhalen om verder te doen, maar het blijkt al snel dat hij echt niet meer wil op dit moment. We bekijken het later nog eens.
We mogen mee met de bus van de snorkelaars terug naar het hotel en daar gaan we op zoek naar Evy. Die ligt lekker te genieten aan het zwembad. Wij gaan mee genieten en tegen de middag gaan we naar het restaurant. Na de lunch terug naar de zwembaden. Ondertussen zijn er al meer open dan de voorbije dagen, het heeft hier echt megahard geregend en ze hebben toch bijna de hele week nodig om alles terug operationeel te krijgen. Arne gaat nu ook van de andere glijbanen, die we de voorbije jaren links lieten liggen. Zijn favoriete is nu een blauwe met een paar bulten in. Hij laat het zich welgevallen dat de badmeester hem toont elke keer hoe hij moet zitten en dan duwt die hem van de glijbaan. Het gebeurt een paar keer dat hij halverwege blijft vastzitten en zelfs dan komen ze hem losduwen. Amai, wat een service. Evy was eerder eens gaan kijken wanneer de wildwaterrivier open is, dus dat doen we vandaag ook. Eerst hebben we allebei een roespaan, maar al snel neem ik ze allebei over. Als ik een keer roei, draaien we al half, want Arne kan niet op tegen mijn superpowers. Dus ik maak van de twee peddels een lange roeispaan zodat ik zelf links en rechts kan afwisselen om zo toch een beetje verder te komen. Halverwege de toer begint eigenlijk pas het water te golven, dus we genieten er maar half van. Arne wil nog een tweede keer, maar er staat ondertussen zoveel volk dat hij liever nog zelf van de glijbanen gaat in plaats van hier nog te wachten.
Dus dan nog even glijbanen tot ze hier sluiten en maar goed ook, want het is al best fris. De zon gaat hier snel onder en als de wind nog even blijft, dan koelt het snel af. Wij gaan dan maar naar de kamer en maken ons klaar voor nog een lekker avondmaaltje hier. We doen zoals anders en genieten van het eten en het drinken. Een beetje opletten met de rode wijn, want morgen duik ik zelf nog twee keer. Onze obers leggen ons weer goed in de watten en we kunnen met volle maag goed gaan slapen. Eerst nog wat lezen, muziek luisteren en verslagje schrijven en dan bedje in.
Donderdag 4 januari 2024: Twee duiken op Utopia
Opstaan, gaan eten en naar het duikcentrum. Veel moet je daar elke dag niet over zeggen natuurlijk he, want de trouwe lezer kent ons ochtendritueel al. Voor een duik eet ik nooit veel, dus vandaag ook niet. Het materiaal is snel klaar en dan kunnen we vertrekken. Dag zeggen tegen Arne en Evy en dan het busje in. Het is maar even rijden, want Utopia Beach Hotel ligt hier vlakbij. De briefing wordt gegeven en we duiken eerst naar het noordelijk deel van de baai hier – die heb ik al een paar keer gedaan. Ik heb zoals wel vaker geen buddy, dus een vriendelijke Pool, genaamd Tomasz, wil zich wel opofferen om samen te duiken. We maken ons klaar en zijn als tweede buddy team in het water en kunnen dan uitduiken en een beetje links. Daar zien we een pinnacle en van hieruit moeten we even wat dieper en een beetje noordelijker zodat we het rif aan onze linkerschouder houden en tijdens het terugkeren de andere schouder natuurlijk.
Na een kwartier duik even checken. Allebei ongeveer even veel luchtverbruik, dus dat zit wel snor. De Pool is ook geen raceduiker, dus ook dat vind ik leuk. Hoewel ik geen camera bij me heb, lukt alles toch heel goed. Soms begin ik zonder camera me iets te veel te focussen op het ademen, maar nu geniet ik ten volle. Niet megaveel te zien, het gewone spul hier in de Rode Zee. Tja, klinkt weer als een mega verwende duiker. Dat is het ook. We zien veel koraalvlinders en veel baarzen, maar geen enkele die eruit springt. De blauw gespikkelde roggen die ik vandaag zie blijven natuurlijk wel mega leuk. De kogelvissen zijn ook super leuk en we genieten allebei mega veel van de duik. Op een half uur zitten we allebei tegen de 120 bar, dus ideaal om nu om te keren en terug richting kant te duiken. Zalig! We zitten tegen het uur wanneer we op een diepte van vijf meter of zo zitten. Ik weet dat we nu eigenlijk een beetje terug moeten en iets dieper, want ik weet dat de pinnacle rond de 7 meter is, maar blijkbaar hebben we op de terugweg toch wat meer stroming gehad, dus ook iets meer lucht verbruikt.
We doen de turn niet meer en keren gewoon recht over het rif terug naar de ingang van de baai en dan het water uit en alles al klaar leggen voor de tweede. Mijn tweede fles is wederom 31 Nitrox en ook weer goed gevuld. De tweede duik doen we naar het zuiden en daar ben ik nog nooit geweest, dus ik vraag aan Islam om de briefing nog ff te geven. Onze divemaster was al onderwater met een paar anderen, dus ik moest iemand anders zoeken. Een drie kwartier boven water, iets klein eten en wat drinken en wat praten met Tomasz over zijn thuisland, of beter over waar hij verblijft. Hij woont in Duitsland en heeft een boot in Kroatië, dus hij kan daar de hele tijd gewoon duiken zonder buddy, gewoon flessen vullen en allen weg. Zalig moet dat zijn! De drie kwartier zijn snel voorbij dus we gaan te water voor de tweede en meteen ook de laatste duik van de vakantie. In het midden van de baai ligt een oude pier en daar gaan we langs links voorbij en dan gaan we naar rechts langs dit stukje rif. Hier op het einde van de pier ligt onder water net boven het zand een touw dat we makkelijk kunnen volgen naar het begin van het rif. Een paar meter boven ons zien we een dive master die even checkt of alles OK is en dan vinden we het begin van het rif.
De visjes dansen hier weer net als de voorbije duiken. Dit is meteen ook mijn laatste, dus extra genieten. Een paar roggen en een mega grote vleermuisvis die ik even volg over het rif. Hij komt zo dicht bij mij dat ik hem bijna kan aanraken, echt super. Misschien is dit omdat ik mega rustig duik en ook geen vissen afschrik met mijn rode externe flitsers. Dus genieten is de boodschap en dat doen we. De vorig duik hadden Tomasz en ik bijna hetzelfde verbruik van lucht, maar ik ga er niet vanuit dat dit automatisch nu ook is, dus toch na een kwartier en een half uur even checken. We zijn weer goed chill. Deze kant van het rif is nu iets minder leuk, want we zitten in de schaduwkant. Alles is nogal donker en grijs en je ziet nu echt heel erg goed dat er veel partikels in het water hangen. Dat zal allicht nog van de storm zijn die hier begin deze week rondgeraasd heeft. Er was ons op het hart gedrukt dat we niet te laat mogen uit het water komen, want er staan mensen te wachten die geen tweede duik meer maken. Wij keren dus om op het half uur en volgen nu het rif met onze linkerschouder; mega logisch toch. Nog een visje zien we die het waard is te vernoemen: op het zand zie ik een schorpioenvis. Dit vind ik de moeite om even te tonen en zo duiken we uit tot aan het touw, daar op het einde van de pier terug even onze safety stop en dan uit het water en ons klaarmaken voor de terugkeer naar het hotel.
Iedereen staat al op ons te wachten, dus we haasten ons en zijn een half uurtje later bij het duikcentrum terug. Daar spoel ik alles goed af en Yasser hangt het te drogen in de zon zodat het zeker droog zal zijn tegen morgen om mee naar huis te nemen. Toch een goede kerel he die Yasser. Evy had gestuurd dat zij en Arne naar het Beach restaurant zouden gaan, dus ik wandel er ook naartoe en we eten iets, doen nog een praatje met onze pizzaman. Die verzorgt ons steeds goed en krijgt net als de pastaman nog een beetje drinkgeld. Alles top en alles op, dus dan even naar de kamer om de grote tas af te zetten en dan naar het aquapark. Daar nog genieten van de glijbanen en de zwembaden, hoewel de meeste tamelijk koud zijn nog. Maar ik moet morgen niet meer duiken dus ik ga er ook even mee in. Dan terug naar de kamer, douchen en klaarmaken voor het avondeten en dan hetzelfde als elke avond hier. Rode wijn, lekker eten, dan terug naar de kamer, lezen en schrijven en dan op tijd bed in. Morgen al voor de middag weg. De bus pikt ons op om 09:00 al.
Vrijdag 5 januari 2024: Terug naar huis
Na het ontbijt moeten we de taken verdelen. Evy had al wat ingepakt gisteren en ook een deel van mijn duikgerief was er al. Een paar dingen moesten nog in orde gebracht worden. Mijn regulator ligt daar nog, dus snel ff gaan halen. Oh en mijn botjes zie ik ook nog hangen. Amai, goe bezig. Gisteren hadden we hier al afgerekend en Arne en ik een T-shirt gekocht, Arne had nog een knuffel gekregen, want hij had zich erg goed gedragen deze vakantie. Nu moest ik alleen nog vragen of ze een klantenkaart hebben van de duikschool, dus die wordt uitgedeeld en vanaf nu krijgen we korting op alle duiken en eventuele cursussen, die kaart geldt wereldwijd bij Extra Divers, dus ook de volgende keer wanneer we hier komen.
Nadat dit allemaal geregeld is, steken we nog de laatste dingen in de valiezen, doen alles op slot. We halen alles uit het kluisje en bellen dan de receptie om onze bagage te komen halen. Top alles geregeld, dus wij naar de receptie. Daar uitchecken en nog een fles wijn betalen van Oudejaarsavond en dan is alles geregeld. Het gaat allemaal veel sneller en makkelijker dan inchecken, maar er is ook geen storm geweest vannacht, dus dat helpt ook. Twee gezinnen worden hier in het hotel opgepikt en wij doen nog twee stops tot de luchthaven. Daar de normale toestanden, even mega paniek, want aan de incheckbalie vind ik ineens mijn GSM niet meer. Ik had die net na de bagagecontrole naast mij gelegd wanneer ik de paspoortnummers aan het invullen was en die daar laten liggen. Snel kom ik in contact met die douanier en die heeft mijn GSM vast. Yes! Eerst nog even een boek invullen met naam en merk en nummer, waarom weet ik niet, maar ik heb mijn toestel terug! Me zalig happy!
We moeten erna ons paspoort nog s laten afstempelen, dan nakijken en dan kunnen we wachten om te vertrekken. We hebben nog een twee uur, dus snel even inkopen doen taxfree en iets om te eten en te drinken en dan wachten tot ons vliegtuig er is om ons terug te brengen naar België. We kijken door het raam over de woestijn en de Rode Zee langs onze kant soms om zo een half uurtje noordelijker te vliegen naar Hurghada. Daar moeten we anderhalf uur of iets langer wachten om dan onze laatste tocht richting Brussel verder te zetten. Hopelijk stoppen we in Brussel, want ons mama en Patrik moesten een tijdje geleden op terugreis van Tenerife op Antwerpen landen, maar konden door protesten dat niet doen. Ik ben ze toen op Zaventem moeten gaan halen. Onze auto staat in Zaventem, dus hopelijk gebeurt dit nu niet opnieuw. Nog vier uurtjes vliegen, lekker eten, muziek luisteren een beetje slapen en we zijn op tijd in Zaventem. Nog even wachten op de bagage. Weer wachten en dat duurt lang natuurlijk he. Met de bagage gaan we naar de auto en dan is het gewoon terug naar huis. Tegen ongeveer negen uur na een ritje van een half uur, zijn we terug thuis. Hier nog iets drinken, beetje TV kijken, gewoon worden aan de regen en dan ons bedje in op tijd. Weer blij dat we dit gehad hebben.