2022 Lermoos | scubatimo.be

Oostenrijk Lermoos bij Haus Eberle (Linda en Herbert)

Van 31 juli tot 11 augustus 2022

Haus Eberle

Zugspitzarena

Hotel Restaurant Bergland

Hotel Restaurant Hubertushof

Klik hier voor de foto's van deze vakantie

Zondag 31 juli en maandag 1 augustus 2022: Klaarmaken en vertrek naar Lermoos Oostenrijk

De vakantie begint voor Evy vrijdagmiddag al, voor mij duurt het nog wat langer, werken tot iets voorbij drie in de namiddag en dan moet ik nog op controle in het ziekenhuis voor mijn operatie binnen drie weken. Alles lijkt OK, de anesthesist lijkt het heel speciaal te vinden dat je een heupprothese moet krijgen en dan eerst nog 2 weken gaat wandelen in Oostenrijk in de bergen. Tja, een beetje zot zijn we altijd geweest. Wanneer ik dan thuis kom, begint de vakantie echt en gaan we mosselen eten in de Poort van Cyriel in Opdorp, ook een jaarlijkse traditie geworden, al tien jaar lang met een korte periode dat de horeca niet open was door corona. Nu hebben we op restaurant geen last meer van corona, maar wel van een bende wespen. Niet te schatten hoeveel er zitten. Evy krijgt zelfs een steek in haar knieholte, leuk plaatsje, niet? We zijn met de fiets gegaan en doen ook de terugweg op een strak tempo naar huis. Zaterdag opruimen en inpakken en chillen, zondag verder inpakken, verder chillen, tegen vier uur steekt alles in de auto en rijden we naar Hoegaarden. Mijn schoonmamsie heeft besteld bij Don Camillo en mijn schoonzus en schoonbroer stellen hun terras ter beschikking om van het bestelde eten te genieten. Een lasagne en een pizza en wat drinken erbij zonder alcohol nu, want we moeten nog rijden en nog een serieus stuk. Arne kan zich amuseren met zijn neefje en zijn nichtje en ze zetten heel de boel nog op stelten. Tegen 8 uur zouden we willen vertrekken naar Lermoos en dat lukt ongeveer op tijd. Om vijf over acht staan we aan de auto en kunnen we de autostrade op richting Luik. Het voordeel – wanneer je thuis niets vergeet zoals twee jaar geleden – is dat je van hieruit een uur minder rijdt al.

Wijle weg. Vijf minuten later kunnen we al terug stoppen, want we moeten eerst tanken en dat doen we direct wanneer we op de E40 naar Luik zijn. Evy tankt bij Total en met deze tank kunnen we toch een 970 kilometer doen, dus we zouden voldoende moeten hebben om tot in Lermoos te geraken. Of tot in Denkendorf Nord, want daar is een Total tankstelle. Met wat Cola Zero en nog wat vanalles kunnen we vertrekken naar Oostenrijk. Ik rijd de hele tijd, had het stuk naar Hoegaarden ook al gedaan en nu rijd ik zo een dikke twee uur. Een klein stukje Deutsche Autobahn op zijn Duits, want ik neem even de tijd om te kijken wat de VW Passat in zich heeft. Eerst tot 202 kilometer per uur, dan een kort stukje 210 per uur. Het aantal kilometer dat we nog konden doen steeg nadat we vertrokken waren naar 1020, maar het stuk 210 per uur zakt het snel naar 960 nog te doen. Zo zal de benzine er snel vandoor zijn, dus we zakken terug tot 140 of 150. Na een tweetal uur geef ik het stuur over aan Evy in Tankstelle Mosel, geen Total, dus niet tanken hier. Evy ziet het goed zitten met muziek van Depeche Mode, af en toe wat metal van Iron Maiden of Metallica ertussen en zo rijdt zij vlotjes door. Ik word een paar keer wakker, maar denk wel dat ik op die tweeënhalf uur toch een uur of zelfs misschien iets meer geslapen heb in verschillende kleine stukjes. Tot. Ik volg even mee, want we zouden kunnen stoppen in Denkendorf Nord. Nog 55 kilometer, of een half uurtje, maar dat missen we net door wegenwerken. Ik word net terug wakker wanneer we slechts een kwartiertje terug moeten rijden voor dat tankstation. Dan zullen we in Lermoos of Ehrwald wel even bijtanken en kost het ons misschien 100 Euro of zo. Een klein half uurtje later zal Evy het stuur dan afgeven en dan moet ik nog een twee uurtjes tot in Lermoos.

Het gaat vlot, wel wat wegenwerken in tegenstelling tot wat we verwacht hadden. Een vriend van ons was via Ulm naar Italië gereden en zei dat er maar op drie plaatsen werken waren. Dan zal hij er een stuk of drie wel als eentje moeten hebben bekeken hoor, want we hebben er wel wat gehad. Het laatste stukje is meestal voor mij in het vertrek en zo ook deze keer, nog iets meer dan 200 kilometer en twee uur rijden en dan zijn we er. De stukken A7 naar Ulm en van daar naar de Fernpass is het altijd vlotjes rijden, echt zalig: constante van 140, soms 150 en dan gaan de kilometers snel naar beneden. Net als het pijltje van de benzine, maar dat trekken we ons niet aan zenne, het is verlof en we willen zo snel mogelijk op onze bestemming zijn. Het allerlaatste stukje eens voorbij de grens van Oostenrijk-Duitsland is het al wat lastiger. Dan beginnen de bochten en wanneer we bij de Highline en Schloss Ehrenberg toekomen is het zeker erg bochtig en veel omhoog en omlaag zonder duidelijke clues hoe de weg verder gaat. Maar zoals steeds doen we het goed en tegen 3 uur, dus in totaal een kleine 7 uur gereden, komen we bij Jogglerweg 4, Lermoos in Reutte Oostenrijk. Zalig. Vandaag is het gewoon een paar rugzakken uit de auto halen, de plooibox met spullen voor de frigo en dan bed in. Na een half uur terug opstaan en de auto vast doen, want daaraan had niemand gedacht. Een uurtje lig ik wakker en ik denk Evy ook en dan slapen we tot een uur of 7 om aan onze eerste vakantiedag te kunnen starten.

Ik had beter de titel van dag 1 en dag 2 apart genomen, want ik zit al over aan A4’tje te schrijven, maar dat maakt niet veel uit, we doen gewoon verder zoals we begonnen zijn. Om 7 even wakker, dan echt wakker om half negen en we denken terug hoe Arne gisteren ontbijt op bed gebracht had, dat is niet elke dag het geval. Het ontbijt hadden we al besteld en is deze nacht geleverd, Semmel en croissants. We hebben al wat beleg mee van thuis en doen ons ontbijtje met een koffie een Oostenrijks pistoletje en het smaakt, natuurlijk beter dan thuis, want het is dezelfde salami hier he. Na het ontbijt even dag gaan zeggen hiernaast bij Herbert en Linda. Al snel hebben we de draad van vroeger terug opgenomen en kunnen wat kletsen over vanalles en nog wat. Juchhof is gesloten en naar het schijnt gaat het terug te koop gezet worden. Het hotel is open, maar het restaurant niet meer. Paul is net naast de deur in bergland gaan werken en Mirza is naar Ehrwalder Alm verhuisd, dus die zien we deze week wel. Na het geklets, dik tegen de goesting van Arne, keren we terug naar ons appartement en gaan Arne en ik naar het restaurant reserveren en naar de Spar, terwijl Evy de bagage regelt. Die heb ik eerder al uit de auto naar boven gehaald. Toppie, nu kan de vakantie echt beginnen. We zetten alles in het werk en regelen eerst tegen 18 uur een tafel bij Bergland. Raar om niet meer naar Juchhof te gaan. Alles geregeld en dan naar de Spar.

Korte lijst: water, boter, beleg, salades, cola, koekjes, fruit kopen en al snel hebben we een winkelkar vol en een rekening van 100 Euro, we doen alles naar huis, daar alles in de frigo of de kasten. Nog een kleine lunch en daarna starten we al met de planning die Evy had opgesteld op zaterdag, vandaag via het Moos naar Biberwier en dan via de Wachtersteig naar huis terug om al iets gewandeld te hebben. We zijn weg tegen een uur of twee, beginnen hier, stappen naar de kerk, zo voorbij Hubertushof en dan de alpenweiden in. We komen voorbij de gebouwen en hebben direct zicht op het Moos en de Zugspitze, zalig echt waar. Al de negende keer dat we hier zijn en elke keer lijkt het even mooi en goed als de eerste keer. We stappen zo verder langs het Moos niet echt erin, kijken af en toe al eens naar boven om te zien waar we straks zullen wandelen. Arne is al snel met de camera op weg en neemt foto’s van bloemen, onkruid, gevleugelde en minder gevleugelde dieren zoals vlinders en wijngaardslakken. Zo zijn we op iets meer dan een half uur, via een klein padje op en neer, net naast de weg, in Biberwier en daar rusten we net als elke keer uit bij een fonteintje. Vijf minuutjes rust, dan de berg op naar het centrum Biberwier en honderd meter voor de kerk steken we de straat over om zo de Wachtersteig terug te nemen naar Lermoos. Zoals elke keer leuke wandeling met een mooi zicht op het Moos en de Zugspitze. De kleine beeldjes en afbeeldingen langs de kant van de weg, doen het goed bij Arne: een foto van elk beeldje in een kleine nis en soms wel meer dan een foto.

Ik heb meer interesse voor de bloemen en planten die hier staan, want normaal zien we hier onze eerste orchideeën. En ook dit jaar, eerst een die al zijn bloemetjes heeft gehad, maar we vinden net bij het uitgaan van het bos twee die er nog goed uitzien. We zien hier ook een paar varens die verbrand zijn: we dachten dat het vooral bij ons thuis was omdat die in de zon staan, maar zelfs hier in het bos, in de schaduw raken de bladeren van de varens verbrand. We stappen na een korte pauze het bos uit, steil naar beneden richting hoofdweg die we in het begin gevolgd hebben richting Biberwier. Nu nog even langs de weg terug naar de Jogglerweg en zo terug het appartement binnen. Daar is het dan tijd om ons te wassen, wat te genieten, een aperitiefje en dan ons klaar te maken om in Bergland iets te gaan eten. We zien direct Paul en die zegt ons dat we gewoon buiten een tafel mogen kiezen, maar er zijn alleen tafels van 6 personen, dus toch even dubbelchecken met Eszter, de dame in de bediening, die – zo blijkt later – uit Hongarije. Alles OK, dus we zetten ons met zicht op de Zugspitze en genieten van het eten. We eten eerst een soepje met Backerbsen (korstjes in erwtvorm). Daarna eten we een schnitzel, een duo van forel en Zander met peterselie aardappelen en Arne eet Frankfurter worstjes met frietjes. Daarna neemt Evy nog een koffie en krijgen we nog een schnaps en dan is het tijd om naar huis te gaan en is onze eerste dag al bijna gedaan. We kijken nog een beetje TV, Arne gaat zijn bed in, wij kijken ook nog wat TV en gaan op tijd ons bed in.

Dinsdag 2 augustus 2022: Rustig dagje erin komen met wandelingen deel 2

Tegen zeven uur is iedereen wakker en op, voor sommigen, waaronder ik vooral, is dit nog veel te vroeg. Waarschijnlijk vind ik het nog te vroeg omdat het gisteren later dan elf uur was eer ik in slaap viel en de nacht rijden zit er misschien ook nog in. We ontbijten op ons gemak en kijken eens naar buiten en genieten van het mooie uitzicht op de Zugspitze en dat is altijd een mega goede reden waarom we op vakantie naar hier komen. Toppie! We nemen geen lunch mee, het is de bedoeling om iets te eten in de Ehrwalder Alm na onze eerste wandeling. We rijden tegen kwart over negen naar Ehrwald, betalen daar 5 Euro voor de parking – sinds vorig jaar is het niet meer gratis. Je kan ook voor dertig dagen betalen, maar dan moet je aan de kiosk gaan betalen en is het op nummerplaat. Het is dus geen optie om het voor ons te kopen, dan door te geven aan Kathy en eventueel nog aan Linda erna: plan mislukt. We kopen nu de Z-tickets al want er staat niet veel volk aan de kassa, maar er beslist een kerel alleen dat de rij helemaal niet vooruit gaat. Hij had drie tickets gekocht en vindt er dan maar twee meer terug. Bijna tien minuten later en twintig meter extra in de wachtende rij, komt die kerel zijn zoon langs: Papa, wo bleibst du? Zijn zoon had al een ticketje genomen zonder dat hij dat gezien had. Kassa 2 gaat net nu ook open, maar dat had ik niet gezien en achter mij vliegen ze erop als vliegen op een stront. De man voor mij stelt dan nog een paar domme vragen: die zijn met vakantie zeker en hebben tijd genoeg: wij staan op een strak schema hoor kerels! De stress is er nog niet uit blijkbaar.

Zo beginnen we dus aan de Wasserfall Rundgang van Zugspitzi. Arne neemt een kaartje mee en een potloodje om de cijfers te noteren die we nodig hebben op het einde. Daar kan hij ook een pin mee krijgen in Ehrwald Tourismusbüro, maar dat bezien we later wel of het lukt om Arne er zelf om te laten gaan. Het is al wel druk hier op de wandeling, dat merken we direct aan de eerste stop bij het waterspel. Op het rad, maar dat wisten we al, vindt Arne het cijfer 5, als eerste in de rij; hij kan zelfs even met het water spelen en dan zetten we de wandeling verder tot over een brugje, links in het riviertje kan je met blote voeten erin. In het verleden hebben we altijd moeten zeggen dat Arne er niet in kon, want we hadden geen handdoek bij ons, nu wel, een kleintje, maar nu heeft hij geen zin, want er zitten te veel kinderen in. We stappen dus verder en krijgen een tip voor het volgende cijfer. We kijken af en toe eens naar boven naar de bergketen, echt wel een prachtig zicht. Het cijfer 3 vinden we aan de achterkant van een rots en zo wandelen we verder via een brede kiezelweg. Na een kwartiertje wordt de kiezelweg een smal pad en zo begint het door het bos te slingeren. Via een ton die een bank is geworden (met nog een cijfer) en een paar ligbanken (met alweer een cijfer) komen we aan bij een brug met het mooie uitzicht over de waterval. Arne is als een speer ervandoor en komt dan af en toe eens kijken. Toch nog even doen denken aan de afspraak dat we hem steeds moeten zien en dat hij niet te ver mag stappen.

Iets steiler gaat het nu naar boven en we rusten eens uit bij de Stempelstelle van de waterval. Ik denk dat we dit al elke keer gedaan hebben. Er is wel wat regen gevallen gisteren, maar de waterval is niet echt indrukwekkend vandaag. We hebben ze al groter en mooier gezien. Dat vinden ook twee koppels uit Limburg en we zeggen hen dat ze naar Rinnen moeten rijden, want dat bij de Rotlechschlucht de waterval veel mooier en indrukwekkender is. Dit is het hoogste punt van de wandeling, dus stappen naar beneden langs een steile weg, komen dan in het bos met een hele hoop geesten. Arne weet al van buiten waar de cijfertjes verborgen zijn, want hij gaat achter een houten beeld en vindt daar zijn cijfer. Uit het bos zien we terug de bergen opdoemen en we denken dat het hier echt mega druk is, want we zijn drie groepen mensen tegengekomen en hier liggen twee koppels en helemaal beneden aan de schuurtjes loopt ook nog iemand. Arne volgt even die mensen uit Limburg, maar wacht dan toch op ons. Op het einde moet Arne met de cijfers een ketting leggen op een bord en die ketting vormt dan de top van de Zugspitze. Van hieruit nog een vijftal minuten steil naar beneden en dan rustiger tot aan het riviertje waar we de eerste waterspelletjes hebben gedaan. Daar over de stenen door het water zonder nat te worden. We stappen nu verder naar de Brentalm en naar de liften, nemen de lift direct naar boven.

We hadden gehoord dat Mirza van de voorbije jaren in het Juchhof nu hier boven werkt, maar hebben niet goed geluisterd en weten niet of het in de Ehrwalder Alm is of in Tirolerhaus. We eten iets in Ehrwalder Alm, Tiroler Brettl, een kinderportie Kaiserschmarrn en een goelashsoep. Top met dit weer. Arne vindt al snel de speeltuin, wij drinken er een pintje bij en dan gaan we nog een wandeling doen: de Almseerunde. We stappen naar beneden aan de nieuwe kleine speeltuin van een paar jaar geleden en van hier nog even lager en nemen daar de weg naar het bos en de start van de eigenlijke Runde. Op deze manier is het minder steil zei Evy, want dat laatste stuk is echt veel te steil wanneer je uit het bos komt en dan ineens naar de liften moet of erger nog naar het Tirolerhaus. We wandelen langs het padje, zien de houten beeldjes zoals elke keer: eekhoorn, zwaan, dennenappel en nog een paar en komen dan toe bij het vlot. Arne wil een paar keer over en weer en vindt het super. Wij wachten even geduldig in de schaduw, want het is best warm vandaag, en morgen en overmorgen wordt nog warmer voorspeld. Dit stukje moeten we dan steil naar boven: ah oei, da’s waar dit stuk is ook goed steil. We raken al snel aan de Almsee en kunnen daar wel even genieten van het uitzicht, met de voeten in het water (Arne toch).

We moeten nog even dag gaan zeggen bij Mirza en dat gaan we dus ook doen. Van hier via de weg omhoog en daarna omlaag, want Evy had nog niet genoeg gewandeld vandaag, en dan zetten we ons in de schaduw bij een koppel uit Duitsland en hebben goed gekozen, want het is een tafel die Mirza bedient. Toppie! Twee Eistee mit Erdbeern, maar die was er niet meer dus dan maar de pompelmoes ice tea, maar als je niet zo zot bent van pompelmoes, dan is die minder lekker dan de aardbeien ijsthee. We doen alles rustigaan, wij drinken hier iets, bespreken even wat we morgen gaan doen en of we dat wel zien zitten, Arne speelt met de fietsen hier en in de trampoline, dus iedereen heeft het naar zijn zin. We vertrekken na een klein uurtje en Mirza komt zich excuseren dat hij niet veel heeft kunnen zeggen, maar het is nog druk. Hij is wel gelukkiger hier want hij moet maar werken tot vijf of zes uur in de namiddag en hij ziet zijn vrouw veel vaker en ook de kindjes. Top wanneer hij blij is. We beloven om nog eens terug te keren en dat zullen we wel doen. Dan de liften in naar beneden, met de auto terug naar Ehrwald, daar geld afhalen en terug naar huis. Dan maken we ons klaar om bij Herbert en Linda te gaan eten. Arne zoekt jaarlijkse tradities en dit is er eentje van: we worden altijd uitgenodigd en dan is het Leberkäse met groentjes en frietjes. Toppie! Een van de beste restaurants ter wereld vindt Arne. We drinken een pintje en wijn en spelen een spel vanavond. De raaf en de worm: ook een traditie hier. Als nagerecht krijgen we een appelgebakje met fruit en we hebben weer mega goed gegeten, maar wel te veel. Dan keren we terug naar huis, bedanken H en L voor het lekkere eten en het toffe gezelschap, snel nog iets kijken en dan bed in. Ook Evy en ik gaan vroeg slapen, want morgen vroeg op, want er staat een zware wandeling op de planning.

Woensdag 3 augustus 2022: Ehenbichler Alm – Sennalpe Raaz en Reuttener Hütte

Dag drie en direct een van de toppertjes van de vakantie, tenminste dat hopen we toch. We weten al zeker dat het een moeilijke en zware wandeling zal zijn en allicht ook een lange. De rest zal nog moeten blijken, maar het is de bedoeling om drie hutten te doen vandaag; misschien moeten we de planning onderweg even aanpassen, maar hopelijk kunnen we alles doen wat we gepland hebben. Opstaan doen we in elk geval vroeg genoeg, we maken alles klaar voor een lange, hete dag, dus drie flessen water mee en twee drinkbussen, want het eerste anderhalf uur komen we niets tegen, behalve bomen, stenen en wortels tot onze eerste hut, de Ehenbichler Alm. We nemen de auto om negen uur, dus we hebben een hele dag tijd om naar boven en naar beneden te wandelen. We parkeren ons zoals steeds niet in Rinnen zelf, of op de parking vlak voor het dorp, maar rijden naar beneden naar de Rotlech en parkeren ons aan een brug waar een paar huizen zijn. We twijfelen even of we onze auto hier vlakbij het huis gaan laten staan: er staat Ara Rinnen Brand. Iedereen kan erop en eraf, zonder dat wij in de weg staan, dus dat komt wel goed. We nemen het brugje over de Rotlech, bekend voor de waterval en de Schlucht, die we al een paar keer gaan bekijken zijn. Nu nemen we het wegje dat ons direct mega steil naar boven brengt weg van de rivier, de berg op.

Het is ineens een kuitenbijter, direct steil en het mindert eigenlijk de eerste twee kilometer niet. Kilometer een doen we twintig minuten over en stijgen bijna drie honderd meter. Het is een stijgingspercentage als we Strava mogen geloven 28.6 % en de eerste drie kilometer is het 17 %; dat is al de moeite. Als ik op de app van Bergfex kijk, zie je echt dat de hoogtelijnen mega dicht bij elkaar liggen, dus we wisten al wel dat het af en toe puffen was. We doen het op ons gemak en moeten tot onze positieve verrassing vaststellen dat het nog goed gaat. Liever op deze manier naar boven dan naar beneden, hoe we dat straks oplossen valt nog te bezien. We genieten van de inspanningen en ook van de uitzichten als die even van tussen de bomen komen. We vinden het leuk dat we het dorpje Rinnen vaak te zien krijgen, echt mega mooi met erlangs de Thaneller die we ook ooit nog eens naar boven gaan doen. Wanneer weten we niet, maar ooit doen we dit. Over rotsen, over wortels, soms in de zon, soms in de schaduw. We laten hier serieus wat zweet, maar drinken goed en eten zoals het moet. Evy voelde zich deze ochtend niet bijster goed, dus had niet veel gegeten. Na een klein uurtje wandelen heeft ze wat honger, dus even stoppen en iets eten en iets drinken. We proberen elk half uur toch even te rusten voor langer dan een uitruststop en iets te drinken, zeker in deze temperaturen: we meten eind twintig graden vandaag.

Na anderhalf uur komen we even op de weg en gaan er daarna terug af. Vanaf hier hebben we het steilste gehad en kunnen we dus iets beter doorstappen. We zien een paar hekken om de koeien op hun plaats te houden en zien dan de afslag van de grote weg naar de Ehenbichler Alm. Joepie zo ver zijn we al geraakt. Klein wegje in door de bossen, tussen de mossen en de varens en de wortels en dan komen we het volgende bordje tegen. Hier splitst de wandeling zich: rechts naar boven is het richting Reuttener Hütte en Sennalpe Raaz, zo’n 45 minuten en rechtdoor volgen wij nu naar de andere hut. De Ehenbichler wilden we zeker al gedaan hebben, dus daarheen eerst. Die drie kwartier duurt een uurtje, maar dat is op zich niet slecht, rekening houdende met onze fysieke uitdagingen. Ik zie op het einde van een klein wegje al een dak en ik hoop dat dit de alm is. We zijn stilaan op de top, want we zien op de helling naast ons gras, bloemen en dan de blauwe hemel al, dus we weten dat het niet ver meer is. En inderdaad we komen via een ijzeren poort aan bij de alm. Rustig is het niet hier, want hier is net een groep van twintig personen en nog een tweede groep van zes, dus we zonderen ons even af. We drinken al zeker drie Kola, want we hebben dorst en suiker nodig. Dat hadden we het laatste half uur al gemerkt bij Arne: die heeft twee snoepjes gekregen om zijn suikerniveau op peil te houden. Het is hier lekker warm, niet heet, want we zitten nu op 1694 meter. Wanneer de baas (of ober) klaar is, bestellen we een kleine Speckknödelsuppe en delen die met ons drie. Arne wou natuurlijk ook eens proeven en het is best lekker, zeker met die bouillon van hier en soep eten met deze hitte is nog goed te doen.

Een half uurtje blijven we hier en dan gaan we verder naar de Sennalpe Raaz. Dat zou slechts een kwartier van hier zijn en van daar naar de Reuttener Hütte en dan naar beneden waar we eerder al de andere kant opgingen. We volgen gewoon de hoofdweg, kiezelweg dus naar de volgende alm, stappen in de zon, echt een slecht idee om nu in deze hitte dat te doen, maar we zijn hier nu toch, dus stappen gewoon verder. We zijn nog maar tien minuten ver en ik doe iedereen stoppen. Daar halverwege op de weg staat iets bruins en het lijkt geen paard, maar iets anders: zoomlens opzetten en foto’s nemen: het is een gems. Ik probeer Evy en Arne te tonen waar die staat, maar zij zien op de kam zelf van deze helling twee gemzen springen. Ik zie net nog eentje naar beneden springen en dan pas lukt het Evy en Arne die ene gems te zien die ik al de hele tijd gespot had. Keicool: onze eerste gemzen in het wild. Ik ben blij dat het geen pony’s waren of iets anders, want net achter de bocht zien we keiveel paarden en pony’s staan. De foto’s tonen het aan. Net achter de hoek is de Reuttener Hochweg, maar die is nog drie uur wandelen, dus dat is iets anders, niet meer voor vandaag. De Sennalpe Raaz ligt net iets hoger en is niet gewoon een alm of een hut, maar een echte boerderij, dat heb je soms bij de almen en hutten. Twee mega grote gebouwen, eentje waar je drinken bestelt en het andere deel zullen waarschijnlijk de stallen zijn. Hier zien we ook de eerste zonnepanelen. In België zie je tegenwoordig geen huizen of boerderijen meer zonder en hier is het eerder de uitzondering.

We drinken een cola en dalen dan terug naar beneden tot op de splitsing naar de Reuttener Hütte (nur m. AV-Schlüssel) en van hieruit gaan we bijna alleen nog naar beneden. Links zien we de hut liggen een tiental meter hoger en zo wandelen we naar beneden. Eerst even zorgen dat de koeien niet weg kunnen, dus we steken de draden terug op hun plaats. Een wegje naar beneden dat volgens de pijlen zo’n 45 minuten duurt van beneden naar boven, maar we hebben de gedachte dat dit toch wel ietsje te snel is hoor. We proberen eens een vakantie-selfie te nemen, maar Arne heeft net zijn eigen wandelstokken tegen zijn lip gegooid, dus daar werd hij niet vrolijk van. Een wegje naar beneden tot de plaats waar we eerder geweest waren en dan nog tien minuutjes naar beneden richting Farhweg. Dit is echt een brede weg, handig om naar beneden te wandelen na zo’n paar uur in de bergen en het is nog mooi ook. Een probleem: het is drie keer zo ver als de korte weg, maar dat had wel te moeilijk geweest, zo steil naar beneden. Naar boven OK hoor, maar beneden toch iets minder OK, toch te lastig voor heupen en knieën en zo. Arne geniet zelfs van een pistoletje, een Semmel, op een bankje van het uitzicht op Rinnen, echt top. We doen de 5 kilometer die we nu gekozen hebben op een uurtje, maar hebben wel wat last op het einde. Mooie zichten, rustig stromende beekjes, een paar kleine watervalletjes. Het duurt net een kwartiertje te lang om goed te zijn, maar we zijn wel superblij met de wandeling, de zichten, de hutten en de almen.

We stappen in de auto en rijden terug naar huis, dan snel beslissen waar we gaan eten vandaag. Net voor we naar boven rijden aan de kerk van Obergarten, sla ik linksaf en ga ik eens horen in Hubertushof of ze nog een plaatsje hebben voor deze avond. En OK, niet om zeven uur zoals gevraagd, maar om half zeven nog een tafel voor drie: de Hausmeister heeft gesproken. We bestellen Frittatensuppe en lookbrood als voorgerecht en dan een kinderspaghetti, een Zwiebelrostbraten en steak met groentjes en spätzle. Daarna nog een Irish coffee en een latte (en daar zat zeker geen Baileys in). Afrekenen, geen schnapps zoals in de twee vorige restaurants deze week, maar alles was lekker en op zich niet mega duur. We merken wel dat het duurder is dan een à twee jaar geleden, maar op zich toch nog minder dan in België. Thuis nog wat TV kijken, bed in, wij nog TV kijken, onze benen even insmeren, want die voelen we nu wel erg. Morgen een dagje rust in het panoramabad.

Donderdag 4 augustus 2022: Panoramabad – dagje relax

Hoeveel stappen we gisteren hebben gedaan, des te minder we er vandaag gaan doen. Gisteren zat ik op een totaal van 23172 stappen en vandaag, dat verklap ik al, op 1455. Ik heb last om uit bed te komen, maar dat gaat over wanneer ik even op mijn tanden bijt en toch doorzet: gisteren misschien toch een beetje geforceerd, hoewel onze voorbereiding echt wel OK was. Evy maakt de rugzakken klaar en na het ontbijt kunnen we direct vertrekken met de auto naar Panoramabad. We rijden helemaal door tot de ingang zelf en daar staan een paar auto’s, maar er is nog een plaatsje; het lijkt wel gereserveerd voor ons. We kunnen gratis binnen met ons Z-Ticket en betalen enkel 18 Euro voor drie ligbedden en een parasol, maar we krijgen op het einde nog 10 Euro Pfand terug. We nemen alles mee naar de ligweide, nemen eerst twee trappen omhoog, daar lagen we vorig jaar en nu gaan we nog een trapje hoger, want van hier hebben we een beter uitzicht. Uiteindelijk is dat ook de bedoeling van een panoramabad, he dat je een mooi uitzicht hebt. We installeren ons en Arne is al direct op weg naar de glijbanen, eerst de oranje, dan de gele en dan het grote zwembad. Evy en ik leggen ons neer in de schaduw en soms ook eens in de zon en doen het vooral rustigaan vandaag. Na een uurtje komt Arne eens kijken, uitrusten en opdrogen, dus zijn ligbed is toch al eens gebruikt geweest, toch al niet helemaal weggegooide twee Euro.

En dan ineens is hij terug weg met zijn duikbril en zijn opduikspullen. Hij heeft een vriend gevonden van een jaartje jonger en ze spelen samen. Ze duiken samen hun spullen op, gaan dan even op de glijbanen en dan terug het zwembad in. We zien Arne bijna niet, komt gewoon af en toe iets zeggen, amuseert zich hier. Wij gaan ook even een half uurtje het water in, afkoelen, meespelen en dan terug opdrogen. De nachten zijn hier nog niet echt goed geweest voor mij, want ik heb elke nacht slecht geslapen, dus we doen een middagdutje vandaag. Zo kabbelt de dag stilaan verder en we krijgen honger, dus eten iets. Arne doet nog eens de ronde van het bad en heeft een super dagje. Wij ook, wij laten onze spieren even tot rust komen. Zo rond een uur of half drie bekijken we eens wat de mogelijkheden zijn voor deze namiddag nog: ik heb niet veel zin om hier nog lang te blijven, heb het stilaan gehad, maar ik heb ook niet veel zin om nog veel te bewegen vandaag, ik heb een tam dagje. We beslissen alvast om toch iets te doen en we gaan seffens de lift nog eens naar boven nemen. OK, da’s al in orde voor vannamiddag. Nu morgen nog. Morgen voorspellen ze veel regen, dus moeten we ook even bekijken wat we dan kunnen doen. Origineel staat het Biberpfad op de planning, dus dat kunnen we zeker tegen een uur of twee in de namiddag gedaan hebben, als het niet sneller begint te regenen. Er is ook nog de ‘saga’ van de open liften. Arne is heel resoluut en wil niet in de open liften. Ik moet ook even rekening houden met mijn hoogtevrees: zolang ik mijn voeten op de grond heb, is er geen probleem, maar als ik geen vaste grond onder mij voel, dan is het een probleem. We zullen zien. Dus afhankelijk van het weer en hoe het zit met hoogtevrees en dergelijke of de goesting op dat moment, kunnen we morgen beslissen wat we doen. Lift naar boven en beneden, of naar boven en niet naar beneden, of naar boven, boven en beneden, beneden (er zijn hier twee stukken lift, dus dat kan ook. We zien wel. En daarna de kleine tocht van het Biberpfad.

We willen tegen half vier naar de liften nog vertrekken, dus gaat Evy al eens horen om iets over drie om hier te vertrekken. Arne wil nog eens op beide glijbanen en dan komt hij zelf naar ons terug. En inderdaad, we moeten maar twee keer roepen eer hij terugkomt, grappig en voorspelbaar. We zetten alles terug, krijgen onze tien Euro terug en nemen dan de auto naar de Grubigsteinbahnen. De lift omhoog naar de Brettlalm, daar met SummitLynx inchecken, dan de volgende lift naar boven, kijken naar de Wolfratshauserhütte en de andere prachtige dingen die hier te zien zijn. Boven aangekomen even stempel zetten, inchecken en vragen hoe het zit met het ontbijt voor zondag. Dat kunnen we vandaag nog niet zeggen, bel morgen eens. De prijs is 15 Euro voor volwassenen en de liften zouden opengaan om 07:30 en hij moet het nog uitklaren met de mensen van de lift. Dat is laat dat dit nog niet geregeld is. Maar ja, maakt niet uit: we zien wel. We genieten van het uitzicht, nemen een selfie – een betere dan deze namiddag – en keren dan terug naar beneden. Voor de rest niet veel gedaan: we hebben wel gezien boven aan de Grubighütte dat er geen volksspelen meer zijn, maar blijkbaar is er hier weer een nieuwe baas. Dat verandert precies ook regelmatig hier. We keren dan terug met de auto naar huis en maken ons klaar voor ons avondeten in Bergland.

We bestellen twee soepjes en voor erna schnitzel, Pipi Langstrumph (2 worstjes met friet) en een schweinespiess met boontjes en een pepersausje. De soep is er al voor de wijn en het bier en de soep is nog niet leeg wanneer het hoofdgerecht er al is. Oei, dat waren we even vergeten, dat het hier soms ook te snel kan gaan. We laten de ober niet terugkeren en beginnen maar met ons hoofdgerecht. Ik vraag aan de ober nog een slaatje en dat is geen probleem. Ik ga het snel halen en we kunnen genieten van ons avondeten. Alles is echt lekker, gewoon volgende keer rekening houden dat we later bestellen of specifiek zeggen dat de keuken op ons moet wachten om het door te geven. Na het eten drinken we nog een koffie en dan keren we terug naar de kamer. Arne heeft hier met twee jongens in de speeltuin kunnen spelen, dus die is ook blij. Thuis nog wat TV kijken, uitrusten, Arne in bed leggen en nog wat TV kijken. Dan op tijd ons eigen bed in en naar dromenland.

Vrijdag 5 augustus 2022: Marienbergbahnen en Biberpfad

Een hele vakantie hebben we een angstige Arne gehoord: ik durf niet in open liften en vandaag is het zover: we gaan grenzen verleggen en niet alleen Arne misschien. De ochtend biedt zich al zonnig aan, de dag begint top en dat is al een goede start, we zien wel hoe de dag verder evolueert. Ontbijt, een beetje opruimen, rugzak maken en dan naar Biberwier. We parkeren ons beneden aan de liften en het is er precies al wel druk. De Sommerrodelbahn is hier ook en je kan ook met een driewieler naar beneden komen, maar dat doen we niet. We gaan eerst kijken of we de zetelliften kunnen nemen naar boven. Arne kijkt even hoe andere mensen het doen en dan is het aan ons om naar omhoog te gaan. Dit stuk is nog geen kilometer lang, de zon schijnt en iedereen vindt het top. Amai seg, dat is leuk zo’n open lift, veel beter dan die dichte cabines. Top dat er zo gereageerd wordt, anders was het iets moeilijker. We zien terwijl een paar schreeuwende kinderen naar beneden komen over de Rodelbahn, die moeten een andere hobby gaan zoeken, denk ik dan. Ook die driewielers komen snel naar beneden, kunnen alleen sturen en remmen. Ze hangen die driewielers en de rodels aan de liften en die gaan zo naar boven; aan de linkerkant van elke zetel mag je niet zitten, omdat die karren daar hangen, denk ik. We zijn dus perfect op weg, de wind waait door onze haren, of toch door die van Evy, want die van Arne en van mij zijn onlangs nog geknipt. Een top momentje: we vinden het erg fijn. En ik moet toegeven, zelfs ik met mijn hoogtevrees heb niet echt veel last.

We raken veilig en met een leuk gevoel boven en willen te voet naar beneden. Ik zoek even op Bergfex en het zou 20 minuten duren, maar Arne is nu zo vol van de open liften dat hij terug naar beneden wil met de liften: even check en dubbelchecken, maar hij is zeker, dus dat doen we dan maar. Even iets drinken in Waldhaus Talblick en reserveren voor volgende week dinsdag voor de Grillabend. Ik schrijf mijn gegevens op en dan hebben we al zeker eten voor dinsdag. Even terug de 100 meter naar de liften, plaatsnemen en naar beneden. Met zicht op het dal is het naar het schijnt lastiger, maar het is OK. De wind waait wel wat, maar die gierde gisteren ook door de blauwe liften van het Mittelstation naar de Grubighütte. Hier heb je er veel minder last van: je moet alleen zorgen dat je pet niet van je hoofd waait. Beneden vraagt Evy even aan de kassa of ze een pincet hebben of zo, want er zit een grote splinter in haar vinger. Van hieruit nemen we de weg naar de bovenste parking, want de pijlen van het beverpad gaan die richting uit. Langs de parking, dan naar beneden langs de grote weg en dan net over een bruggetje de straat oversteken. Hier is het eerste deel van het leergedeelte van het pad, maar eigenlijk is dit al punt vijf of zo. We stappen langs de rivier en genieten van de rust hier, het heldere water en de kleine forellen die hier zwemmen. We blijven de Loisach een tijdje volgen, moeten dan naar rechts wanneer het riviertje verder stroomt richting Loisachquellen, of neen, komt van de richting van de Loisachquellen. Even naar boven, dan de weg naar beneden en zo komen we dichter bij het centrum van Biberwier. Net achter een bestelwagen hebben we bijna de pijl met Biberpfad gemist, maar Evy is aandachtig en we wandelen terug langs een klein riviertje en komen zo aan een fontein, steken hier opnieuw de straat over en komen zo bij de kerk.

De kerk is eigenlijk het beginpunt van de wandeling, maar we weten dat daar weinig parking is, dus hebben we ons bij de liften gezet. Langs de kerk, dan een wandelwegje van de kerk weg, terug even omhoog en dan weer naar beneden. Zo volgen we de Loisach terug, passeren even aan de mijnkar die ze hier hebben geplaatst om de kinderen over mijnbouw te leren, Arne kan even in het water spelen en stenen gooien en wij gaan dan verder naar de parking. De wandeling is maar een dikke vier kilometer en we doen er een drie kwartier een uur over, maar halfweg hebben we al meer dan 20 minuten stilgezeten op een schommel om iets te eten en te drinken. Beweegtijd is een uur en negen minuten en het is maar net op tijd dat we terug zijn, want er komen mega donkere wolken bij elkaar en we horen al autodeuren dichtslaan. Ah, neen, het zijn donderslagen. Dan maar de auto in en terug naar huis. Linda komt net thuis en we praten even over onze reservatie, het feit dat we misschien Garmisch niet doen morgen door het slechte weer. Het begint stilaan te druppelen en dan gaan we naar binnen. Net op tijd, want het begint goed te regenen. De natuur heeft dit wel wat nodig en voor ons is het een rustig namiddagje. Een DVD van Alice in Wonderland kijken, verslagjes inhalen, foto’s wat bekijken en dan ons klaarmaken om te gaan eten.

We zitten binnen want Paul denkt dat het binnen de tien minuten gaat regenen en je kan maar beter zeker zijn. We hebben wel een plaatsje aan de deur, dus het is niet echt mega heet binnen, zoals er een man komt klagen bij Paul. Tja, steek dan eerst een koppel met een achtjarige zoon niet voor of ga gewoon buiten zitten in de regen he, karma! Schnitzel, worstjes en Hirschbraten en het smaakt weer goed. Na het eten nog een koffie, we spelen nog een beetje Uno tot we naar huis gaan. Even door de regen tot aan de parking en dan naar huis en zoals anders TV kijken, Arne in bed sturen, nog TV en dan zelf slapen.

Zaterdag 6 augustus 2022: Burgenwelt Ehrenberg - Hallenbad Ehrwald

Burgenwelt Ehrenberg, een kasteelruïne met de highline, een riddermuseum voor kinderen met een bijhorende speurronde. We hebben dit vier jaar geleden al gedaan en nu opnieuw; het is maar een twintig minuten rijden van hieruit. Toen moesten Omi, mama en ik helpen met het beantwoorden van de vragen, deze keer kan hij het zelf doen met af en toe eens een stukje te vertalen. Toppie. Eerst zijn hoofd al eens door een gat steken en hij ziet er direct als een ridder uit. Trap op en daar begint de rally van Ritter Rüdiger. We hadden drie jaar geleden het lied gekocht van Bluatschink en kunnen het nu altijd luisteren, maar tijdens deze rally krijgen we er stilaan genoeg van. Vraag 1: welke neus heeft Ritter Rüdiger; Arne weet direct dat het een lange Nase is van het liedje natuurlijk. Ook iets verder en bij elke vraag krijgen we het liedje te horen, of toch een stukje ervan en moet de geest van de ridder eens goed niezen. Vraag twee kunnen we ook goed beantwoorden en de eerste letters van het woord lijken me niet echt te bestaan, ah ja, da’s waar, dat was een woord uit het Oud-Keltisch of zo Tandaradei of zoiets. Dat komt ook terug in het lied van Ritter Rüdiger, daarom dat het ons deze keer bekend in de oren klinkt. Er zijn vragen over de pest, de kruistochten (waar komt de naam vandaan?), hoeveel weegt een ridderharnas. We krijgen onderweg een stukje te zien over een alchemist die goud probeert te maken en een andere materie die eeuwig leven zou geven, maar bij zijn laatste experiment dat we mogen zien, mislukt het brouwen van het mengsel en alles ontploft. We kunnen alle vragen beantwoorden, zelfs over de tornooien en hoe ridders oefenen om die tornooien te winnen. Het steekt allemaal erg goed in elkaar, een ridder met een hoge stem, want het is zijn geest eigenlijk en steeds die terugkerende nies en vragen, top georganiseerd.

Wanneer we alle zalen en alle antwoorden hebben, gaan we naar de winkel waar Arne al de tweede keer tot ridder zal geslagen worden. Maar het is er zo druk dat het niet zo goed zou lukken, dus we doen eerst het andere deel van de tentoonstelling: Der letzte Wilde. Dit is slechts een grote kamer, maar is wel heel informatief en ook hier hebben ze rekening gehouden met de kinderen om alles te begrijpen. Arne heeft natuurlijk af en toe wat hulp nodig voor het Duits, maar dat lossen we licentiaat-gewijs makkelijk op. Ik ken dan ook de waterspreeuw en de andere vogels die zich bij de rivier de Lech bevinden, dus dat is allemaal makkelijk. Ze stellen een paar opgezette dieren tentoon en sommige zijn met plastic nagemaakt, maar erg natuurgetrouw, dus goed gedaan. Er staat ook een doe-tank, je kan de pompen starten en zo zien wat het water doet met grote en kleine keien. Je zou de pompen ook sneller moeten doen gaan, maar die werken precies niet zo goed meer. Al bij al wel een leuk museum, maar erg groot is het niet. We hadden de familieprijs gekregen, dus betaalden voor alles 25.5 ipv 27.4 Euro. Toch een beetje uitgespaard. Als je hier bent, zou ik “Dem Ritte auf der Spur” wel eens doen, maar die natuurtentoonstelling zou ik geen tweede keer doen. We hebben hier toch meer dan twee uur rondgelopen en keren dan terug naar huis. We hadden vijf Euro parking betaald en proberen het nu door te verkopen aan een familie met kinderen uit Nederland. Zij betalen nu nog 3 Euro en misschien kunnen zij hun ticket nog verder verkopen.

Wij nemen de auto terug naar Lermoos en zullen ooit wel eens verder doorrijden naar Füssen en daar de Lech gaan bekijken, maar nu is het eerder tijd voor een namiddag zwemmen in het Hallenbad in Ehrwald. Eerst thuis onze Semmel opeten, dan alles klaarmaken om te gaan zwemmen en zo rijden we naar Ehrwald en daar zitten wij al in het Solebecken om half drie. Arne zit in het grote zwembad aan het klimrek en in het kleine met de drijvende matten en krokodil te spelen. We laten hem iets later ook van de glijbaan te gaan. Een vriendelijke man geeft ons een ligstoel maar echt mega veel gaan we die niet gebruiken. Arne heeft hier nu geen vriend zoals in het Panoramabad gevonden, dus is het papa-zoon-zwembad-uurtje. In het kinderdeel van het zwembad spelen we wat met de drijvende matten, de drijvende krokodil en andere tuigen die blijven drijven. Allemaal leuk, maar ook vermoeiend. Arne wil nog wat in de glijbaan en kan er perfect zonder hulp op nu, da’s makkelijk. Een kwartiertje later spelen we samen nog een opduikspelletje en zo gaat de tijd echt wel snel. We moeten nog gaan winkelen in de Spar, want alle alcohol heeft nog een extra korting van 25% en alcohol is vaak al goedkoper in Oostenrijk dan in België. Tegen half vijf, dus eigenlijk al bijna twee uur en een half in het zwembad gaan we ons afdrogen, doen onze kledij aan en gaan naar de Spar net bovenaan waar we nu geparkeerd staan. We kopen eerst dingen die we nodig hebben om onze broodjes te eten bij ontbijt en de middag. Dan kijken we rond voor wat wijn en andere dingen die we nodig hebben die misschien hier goedkoper zijn. We weten nu dat bepaalde gin duurder is dan bij ons, maar ook koffie, tandpasta en douchegel zijn duurder. We kopen schnaps, wijn, martini, rum, in totaal 12 flessen en we hebben een rekening van 180 Euro, alles op en aan, met water, alles wat we echt nodig hadden er ook bij, dus da’s super. We sparen 43.5 Euro uit met deze stunt.

Dan terug naar huis, we moeten niet meer douchen, nu ik eigenlijk wel, maar ik kan niet want ik sta nog te lang buiten met Linda te praten over Oostenrijk, wandelingen, prijzen van restaurants, almen en dergelijke. Ik heb net nog tien minuten om me klaar te maken en dan gaan we naar Hubertushof. Daar eet Evy wat ik de vorige keer genomen heb en ik neem haar gerecht, Zwiebelrostbraten voor haar en steak voor mij. Arne neemt een kinderschnitzel en we hadden eerst lookbrood en Frittatensuppe. Hetzelfde als Nudelsuppe, maar dan een bouillon niet met Nudel, maar met reepjes pannenkoek. Daarna te voet terug naar huis, het is ook maar vijf minuten en dan wat TV kijken, Arne slapen, wij nog wat TV kijken en de zaterdag is ook al gedaan. Het gaat hier veel te snel zenne, op deze manier gaat het nooit goed komen, dan gaan we nog een paar extra dagen moeten vragen om te blijven.

Zondag 7 augustus 2022: Moos – Panoramaweg – Forscherpfad

Vandaag nemen we geen auto, want morgen moeten we al een uur rijden naar Leutasch. We stappen gewoon de deur uit, naar de kerk, het moos in aan garage Hundertpfund en zo naar Ehrwald. Het is nog niet te warm nu om in het moos te wandelen, de regen van de voorbije dagen is voorbij en de zon is nu wisselend aanwezig met wolken. Temperatuur is gezakt naar een twintig graden, maar door de wind en de wolken die aanwezig zijn, kan het voelen alsof het maar zestien of zeventien graden is. We stappen door het moos, niet de richting die we normaal moesten uitgaan volgens mijn Bergfex plan. Maar volgens Evy komen we er wel. Tja te hopen he, anders zijn we een uur langer onderweg. De kiezelweg leidt ons richting Ehrwald, maar Ehrwald is groot, dus het kan zijn dat we in het begin uitkomen waar de weg naar Garmisch is of helemaal de andere kant waar het bijna Biberwier is, groot verschil. Het ziet er volgens mijn gevoel niet goed uit en ik heb al wat pijn, hoewel we nog maar net vertrokken zijn, maar dan maakt de weg een verrassende wending, letterlijk in dit geval. We nemen een klein graswegje door het moos, over de beekjes hier en wandelen ineens de andere richting uit, de richting die we moesten zijn. Tja, dan heeft Evy toch gelijk. We genieten van het uitzicht over het moos en van de bewolking voor de bergen. Als je nu op een of andere berg staat, zal je niet veel zien. Wij vinden het OK, want bij 30 graden is het hier bakken in het moos. We komen dan de Loisach tegen, steken die over en wandelen dan verder naar het begin van de steig. De weg over aan het tankstation aan het begin van Ehrwald, dan even vijftig meter naar Garmisch wandelen, maar dan de steile helling op.

Het gaat even moeilijk, maar we komen er snel door en we hebben al snel de top bereikt of tenminste toch het bovenste van het meest steile deel. De zes kilometer hier zijn een beetje extra moeilijk gemaakt, want vanaf Lermoos tot hier is een soort fitometer gemaakt. Wij doen de trip andersom en Arne probeert sommige oefeningen, maar het leukste van deze panoramaweg is het panorama. Net zoals in het bad zijn hier prachtige uitzichten, zeker hier over het moos, over Ehrwald en Lermoos. We stappen op en neer en het gaat nog vlotjes vandaag. We stoppen een paar keer om onze dorst te lessen iets verder om iets te eten, dan even om te genieten van het uitzicht. Normaal duurt deze wandeling (het panorama-stuk toch) de volledige vijfenveertig minuten, maar wij zullen er iets langer over doen. Wij stoppen heel erg vaak, zelfs eens om te eten. We stoppen om een stempel te zetten, wandelen zo verder langs de weg Ehrwald – Lermoos, maar dan een parallelle weg. We zien constant het moos, Ehrwald en of Lermoos. We zien op vele plaatsen ook de roze liften naar het Mittelstation en komen dan aan bij de volgende stempelplaats dan nog even verder en het centrum induiken. Over de spoorweg, door het centrum, dan naar de Grubigsteinbahnen en zo naar het Mittelstation. Daar even iets drinken en een Nudelsuppe eten, want die hebben ze in Bergland of in het Hubertushof niet. Even genieten van de warmte binnen, want met de wind buiten vonden we het wat koud, dus even binnen schuilen.

Arne gaat nog even spelen buiten en dan verlaten we de Brettlalm. In het naar boven komen, hadden we nog twee hertjes gezien, echt zalig en zoals wel vaker tamelijk laag bij de lift. Ze gaan hier ook twee of drie lagen parking erbij zetten, dus de reeën krijgen minder plaats. Van hieruit gaan we naar de plaats waar we al acht keer een foto hebben genomen en nu moeten we de negende keer op dezelfde plaats een foto nemen. Op het stuk naar het watervergaarbekken heb je zicht op de liften en het water en daar hebben we altijd al de foto genomen van de eerste keer dat we hier waren met Arne en nu de negende keer. Van hieruit gaan we te voet verder, doen de standaard dingen, eens stoppen om iets te drinken en iets te eten en onze eerste echte stop is de springwedstrijd. Arne springt ondertussen verder dan de haas, maar niet verder dan de ree. Dan gaat het steil naar beneden, kunnen we de stempel zetten en kan Arne op het blotevoeten pad. De vorige keren was het weer niet schitterend en nu is het hier opnieuw aangelegd en kan hij optimaal ervan genieten. Eén stuk met houtsnippers, dan schijfjes hout, dan mos, ook dennenappels liggen op het pad en zo gaat Arne twee keer rond. Dan schoenen terug aan en verder naar beneden, hij mag even zonder ons verder wandelen en de tijd tot wij ook daar aankomen, mag hij op de speeltuin. Aan de grote houten toren is een water spel, maar door beton dat deels weg is, kan er niet veel meer gedaan worden. Wij dan maar verder naar beneden en het steilste is natuurlijk vanaf de start van Zauberwald naar beneden, maar dat hebben we al een paar keer gedaan, dus we weten wat we kunnen verwachten.

Na de douche naar Bergland voor de Berglandplatte en voor Arne een kinderschnitzel. Hij begint meer en meer op mama te lijken, want die kan ook elke dag schnitzel eten. We laten het eten smaken: een kleine steak, varkensstukje, schnitzel en kalkoen, allemaal op de grill met frietjes en gegrilde groentjes: paprika’s, ajuin, echt wel allemaal erg lekker. Het is vandaag ook Paul die ons bedient, dus dat is natuurlijk ook weer iets anders. Eszter doet het ook erg goed, die andere man helpt een beetje vanalles, een jong meisje helpt ook met de drank, maar Paul kennen we al negen jaar, dus die zorgt ook altijd voor een paar extra’s. Leuke avond, lekker eten, goed gezelschap en dus genieten. Arne kon ook terug makkelijk op de speeltuin, hij erg blij en voor ons rustig. Gewoon af en toe eens gaan kijken of alles OK is. Dan gaan Evy en Arne nog een ijsje eten, maar ik doe niet mee vandaag. Ik neem de auto en ga ze oppikken bij het ijssalon en zo rijden we naar huis. Daar nog even chill en TV kijken en op tijd bed in.

Maandag 8 augustus 2022: Tillfussalm via Leutasch

Wat zal het een lange dag worden vandaag. We zijn iets later dan gepland weg uit Lermoos, een rugzak mee, de auto in voor een rit van iets langer dan een uur. We volgen Waze via Garmisch-Partenkirchen, over Mittenwald, even de bergen in en dan naar Leutasch. Een toffe rit, maar op het einde toch even nog een weg gevolgd die we misschien niet helemaal hadden moeten hebben. We rijden nog even door kleine dorpjes en hebben even de vlakte van de rivier naast ons, dan even terug bergop en zo komen we bij de parking. Linda had al gezegd dat we de verste parking moeten vinden en daar plaats zoeken. Dat doen we dus. We zien al dat de eerste twee parkings vol staan, zelfs met een paar bussen, dan een stuk waar je mag parkeren, maar waar niets staat en de laatste parking is niet groot, maar staat helemaal vol. Een vijftigtal meter terug was er een andere parking en daar hadden we nog plaats gezien, dus wij naar daar, even de vier Euro zoeken om de parking te betalen en zo kunnen we aan onze wandeling beginnen. De voorzieningen zijn hier goed, want er is een plaats om te rusten en te genieten van het koude bronwater en er zijn ook voorzieningen om nog even een toiletbezoek te doen. Allemaal goed geregeld. We maken ons alleen een beetje zorgen over het aantal auto’s dat hier staat: er zijn veel parkingplaatsen en de meeste ervan staan vol. Hopelijk is dat allemaal niet te druk. Geen zorgen maken op voorhand, maar genieten vooral.

We starten naar het schijnt de wandeling met een serieuze kuitenbijter. We steken de rivier de Salzbach over, nemen de weg naar boven, maar zien nog een kuitenbijter. Even verder omhoog en hier is de splitsing voor voetgangers en fietsers, zalige zet mannen, want aan de andere kant, die van Ehrwald is dat soms een probleem. Te veel fietsers die naar de Seebensee en ook de Tillfussalm komen, maar daar hebben wij nu geen last van, want we hebben de hele toer gedaan rond het gebergte net om de wandeling van hieruit te doen. Oh, ja, en daar begint de weg in de kuiten te bijten, het gaat echt erg steil naar omhoog. De eerste drie kilometer stijgen we 161 meter, dat is niet slecht, niet zo veel als die andere lange wandeling naar de Ehenbichler Alm, maar het telt ook al mee. Het grote verschil is dat we nu af en toe in de zon lopen en dat de wandeling over een kiezelweg gaat, waar theoretisch ook fietsers zouden kunnen rijden, maar die worden hier apart gehouden. Mooi. We stoppen regelmatig, want het is toch extreem steil, of moet ik zeggen: we kijken naar de kleine stroompjes water die hier naar beneden komen en de uitzichten. Onze eerste grote stop is wanneer we de splitsing tegenkomen naar de Hämmermoosalm. Die gaat rechtdoor, wij gaan naar links.

We volgen het pad en hier gaat het al veel beter. Op deze stukken halen we een goed gemiddelde van ongeveer zestien à zeventien minuten per kilometer, dat is ook met tussenstops in begrepen. We proberen ook even te genieten van het uitzicht, want deze kant zijn we eigenlijk nog nooit geweest. We hebben vanuit de Hochfeldernalm wel deze bergtoppen of stukken ervan al gezien, maar zelf deze kant gewandeld nog niet. Top om dit eens te doen. Het is ook minder druk dan we hadden gevreesd, dus dat is ook top. De weg tot aan de Gaistalalm is vlot bewandelbaar, echt een brede kiezelweg met prachtige uitzichten, een klein stukje steil terug omhoog en omlaag langs een riviertje, iets verder hebben ze geboortebomen geplant, denken we, en dan is het nog een laatste stukje in de zon met prachtige zichten op de bergen tot aan de Gaistalalm. Het is hier druk, maar dat komt waarschijnlijk ook omdat de fietsers en de mensen met wandelwagens hier allemaal samenkomen met ons stukje. Hier is geen stempel in de huttenpas, maar wel SummitLynx, dus even inchecken en dan kunnen we verder naar de Tillfussalm. We nemen het steile stukje omhoog, komen dan aan een kleine plas, hier eten en drinken we iets en stappen dan door een bospad verder naar de alm. Als het hele stuk zo was geweest, dan was het nog leuker geweest misschien, maar over de kwaliteit van de weg tot hier gaan we nu niet zagen. We stappen over een brugje en dan nog even door het bos en dan zijn we er al. Het is vanaf de vorige alm tot hier maar een kwartiertje en hier is het ook een beetje rustiger dan de andere.

We zoeken een tafel in de schaduw en kunnen even rusten. Een klein pintje, een cola light en een gewone cola. Ik zag bij de toog nog een stukje Bergkäse staan en kon me het niet laten die mee te nemen. We hebben dit nog nooit gedaan, dus nu ideaal. De gekoelde flessen water houden trouwens de hele rugzak fris. We kijken onze ogen uit naar het prachtige zicht dat je hier hebt, drinken alles op en keren dan langs dezelfde weg terug. We krijgen nu alles te zien vanuit het andere standpunt. De bergen lijken soms zelfs anders wanneer we nu terugkeren. De afdaling wordt een klim en hoe sterker de afdaling, hoe moeilijker de klim. Dat belooft voor straks, het laatste stukje. We stappen goed door, want we beseffen dat er nog een rit van een uur aan moet komen. De snelste kilometer in het terugkeren is 15 minuten, dus niet slecht voor in de bergen. Misschien moeten we op het einde van de vakantie onze statistieken eens bekend maken. Op de terugweg gebeurt er eigenlijk niet veel meer. Arne stapt goed mee en voor ons valt het ook top mee. We hebben het alleen even moeilijk op het laatste stukje dat eerder beschreven werd als een kuitenbijter, naar beneden gaat beter dan naar boven, maar toch even lastig. We bereiken op een deftig uur de auto, willen nog even uitrusten bij het waterspeeltuintje. Het is niet alleen voor kinderen, maar ook volwassenen kunnen hier perfect eens met de blote voeten door het water gaan en hun spieren en ledematen laten afkoelen. Arne speelt even met zo’n typisch waterspeelding samen met twee andere jongens en een meisje. Even een klein beetje frustratie bij de jongens, want dat kleinste meisje wil de controle over de waterkraan niet afgeven. Ze druipen dan maar af. Tja, je gaat met een driejarig meisje geen ruzie zoeken, dat staat niet he.

We stappen de laatste meters naar de auto en vertrekken dan van hieruit terug naar Lermoos voor een uurtje rijden. De heenweg hadden we via Mittenwald gedaan en nu volgen we Waze en die stuurt ons nu langs de andere kant. Via Ehrwald zou je de hele trip vanaf de Ehrwalder Almbahnen kunnen doen te voet of met de fiets naar Leutasch, maar door de Zugspitze aan de ene kant en de Tajakopf en andere nog hogere toppen langs de andere kant moet je gewoon rond de een of andere berg. Te voet geeft Google Maps aan dat het 5 uur zou duren om van Leutasch naar de Jogglerweg te gaan. Moeten we misschien eens doen? We rijden nu via Telfs, daar moeten we even zoeken en goed uitkijken dat ik geen eenrichtingsstraat inrijd, want Waze stuurt ons even zo. Door kleine straatjes komen we er toch uit en we rijden verder via Obsteig naar Nassereith, zo via de Fernpass, terug naar Biberwier en Lermoos. Het is ook eens een leuk traject, alleen Telfs was niet zo makkelijk. Op een dik uur, nog even stoppen we om 50 Euro te tanken bij OMV, zijn we thuis. Het is maandag en we hebben niets gereserveerd, maar proberen na onze douche toch bij Hubertushof. Er is nog plaats buiten, dus da’s top. We eten Frittatensuppe, lookbroodjes als voorgerecht en ik neem de zalmforel, Evy en Arne de schnitzel. Als afsluiter nog een koffie en dan naar huis. Zoals steeds even TV kijken, Arne in zijn bed steken en wij nog TV kijken en slapen.

Dinsdag 9 augustus 2022: Een dagje van alles en niks: Gamsalm, Tiroler Haus en Grillabend in Waldhaus Talblick

We wisten niet goed wat doen. We hadden op de planning het Forscherpfad staan, maar dat hebben we al gedaan; we hebben dus even gezocht en dachten dan om de Gamsalm nog eens een kans te geven. Daar waren we vorige keer niet zo goed behandeld. Nu gaan we met de auto naar de parking aan de voet van de Zugspitze, parkeren daar en stappen direct aan de parking omhoog naar het stuk dat we vorig jaar ook hadden gedaan voor de Hochthörle Hütte. Nu gaan we niet helemaal naar boven, maar in iets minder dan de helft is een wegje naar rechts en daar staat de Gamsalm aangeduid. We zetten er een goede tred in, want het is hier bijna plat. In Oostenrijk is het nooit echt plat, dat weet je natuurlijk he. Van hier gaat de wandeling op een half uurtje naar de Gamsalm, we zien links de hoge toppen van de Zugspitze, want we lopen eigenlijk nu langs de flank, rechts zien we de vallei en de bergen aan de andere kant. We genieten van de uitzichten en van de natuur. We zien veel verschillende soorten vlinders vliegen rond de distels, stappen rustig verder en genieten van de rust. We komen weinig volk tegen en dit komt waarschijnlijk door het feit dat de Gamsalm vandaag zijn sluitingsdag heeft. Maar we hebben beslist toch maar verder te gaan en daar te kijken of we nog een volgende stempel kunnen zetten. We komen er aan en vinden het opnieuw een prachtige locatie. Links omhoog zie je een pad de hoogtes verkennen van de Zugspitze, rechts kom je eerst de alm tegen en dan de Gamskarsee. De vorige keer kwamen we van beneden op de grote weg en toen mocht je alleen op eigen risico langs het meer. Nu ook, maar nu kan je er zelfs zwemmen. Ze hebben een ponton aangelegd en als je wil, kan je het water in.

We hebben geen zwemgerief mee, maar wel aan handdoek, dus Arne kan even in het water met zijn voeten. We genieten even van het uitzicht hier, stappen naar de andere kant van het meer en daar kan Arne tien minuutjes in het water. Hij heeft een watertor en een hele bende kikkervisjes gespot: keigoed Arne! We drinken iets en eten een klein hapje en gaan dan terug richting Talstation van de Zugspitze. Evy gaat als eerste het korte, maar steile stukje op en ik roep haar, want ik zie twee reeën in de verte van links in het bos over de vlakte naar rechts in het bos rennen. Evy mist ze, maar Arne en ik zien ze nog net lopen. En net een kwartier geleden had ik nog gezegd dat we tijdens wandelingen weinig of nooit veel dieren zien. Tja, nu dus wel he. Tien minuten in de terugtocht, stoppen we om de rest van onze lunch op te eten op een bankje. Het zicht is hier niet schitterend, want wordt door de bomen geblokkeerd, maar we zitten hier toch goed en genieten ten volle. Dan nog een kwartier naar het begin van de lift naar de Zugspitze, de auto nemen en dan naar de Stempelstelle Schanzsteig. We zien dat het van beneden in Ehrwald nog even wandelen is dus we gaan even kijken of we langs de kant van de weg wel makkelijk en snel naar boven kunnen. We vinden geen aanduidingen meer op het stuk richting Garmisch, dus we doen dit dan wel volgend jaar.

Wij rijden nu naar de Ehrwalder Almbahnen en willen nog eens iets gaan zeggen tegen Mirza die daar in Tiroler Haus werkt. We gaan met de liften naar boven en kijken zoals steeds onze ogen uit, want dit zal de laatste keer zijn dat we deze vakantie deze liften nemen. We combineren parking op deze twee plaatsen, dan moeten we slechts een keer vijf Euro betalen. We hebben eigenlijk geen plannen om hier nog te wandelen of zoiets, maar gaan gewoon nog iets zeggen tegen Mirza als hij tijd heeft. We zetten ons even op de Sonnenliegen hier, maar dat is al snel iets te heet, dus we zoeken een plaatsje in de schaduw. Bij twee oudere mensen is er een plaatsje en wij gaan er zitten terwijl Arne op de trampoline springt. Hij kon niet op de fietsauto’s, want daar stonden een hoop stoelen en muziekinstrumenten van de PAX-Band uit België. Met twaalf zijn ze hier in volledige Tiroler outfit en geven het beste van zichzelf hier in Tiroler Haus. We bestellen een Fanta en een zelfgemaakte ice tea en genieten van de zon, van de muziek, de sfeer, echt leuk deze namiddag. De kwaliteit van de Pax band is niet slecht, een bepaalde solo van de trompettist laat Arne stoppen met springen en luisteren naar hoe die speelt. Echt super. De vertolking van Der Alte Dessauer was gewoon super! Gut gemacht jungs! We bestellen nog iets bij Mirza en die heeft nu een beetje meer tijd voor een praatje dan vorige keer. Evy had al lang zin in een stuk Sachertorte, dus die bestelt ze hier. Arne heeft een ijsje, maar neemt ook een paar stukjes van de taart. Na een dik uur en twee bisnummers stoppen ze de muziek en we hebben genoten. Een top namiddagje zonder veel wandelingen, maar wel veel sfeer. We nemen afscheid van Mirza, beloven dat we volgend jaar nog eens zullen terugkomen, wie weet misschien eerder in de herfstvakantie of met Kerstmis of zo, maar zeker volgend jaar in augustus.

Nu de band gestopt is met spelen en er al veel volk naar huis is gegaan, kunnen we even praten over koetjes en kalfjes en je merkt echt dat hij gelukkiger is hier, dat hij vaker zijn gezin kan zien, ik ben echt blij voor hem. En het toont ook weer maar aan: als je wil werken, kan je werken. We drinken alles nog op en eten de taart op en gaan dan met de liften naar beneden terug naar de auto, terug naar het appartement. We maken ons klaar om al naar Waldhaus Talblick te gaan met de open liften. Arne is in zijn nopjes en wij vinden het super dat hij het leuk vindt. We parkeren ons op dezelfde parking als eerder, nemen de liften naar boven en stappen dan een paar minuten naar beneden naar het restaurant, naar de Grillabend. Een jonge kelner helpt ons aan een tafeltje dat nog even in de zon staat en we kunnen dan al direct iets drinken en gewoon aanschuiven voor de barbecue. Het ziet er allemaal super uit. We kunnen a volonté eten en er is vanalles. De groenten zijn super en veel, er zijn zelfs frietjes, een lekker zelfgemaakte salade met een paar pikante pepertjes in, echt heel erg goed. We merken al snel dat een van de mannen achter de BBQ een Nederlander is van net over de grens in Lommel, een halve Belg dus eigenlijk en dat maakt het voor Arne net iets makkelijker. Hij geniet, wij genieten en hebben een top-avond. Die wordt een mega-super avond wanneer ik vraag of er ook vis op de BBQ is en wat wil het toeval, er is net een forel klaar, helemaal voor mij. Amai, da’s de moeite. Na het lam, de kip, de steak en een ribbetje, is dit mega-lekker, maar echt wel mega veel. Morgen toch eens bekijken of we niet meer moeten wandelen dan vandaag. Pfff, merci koks!

We krijgen nog een aangelengde wodka van de ober wanneer we de rekening vragen en moeten het minste betalen en hebben het meeste gegeten. Echt super! We doen het kleine stukje terug naar boven te voet, want Arne wil nog een laatste keer met deze liften en dan rijden we terug naar huis. Een heel erg leuk dagje, niet de typische wandeldag, maar wel eentje met sfeer, lekker eten en gezellige samenzijn. Thuis nog even TV kijken en bedje in.

Woensdag 10 augustus 2022: Ons (van Arne en mij) eerste Gipfelkreuz en Fernsteinsee

Het tweede deel was niet gepland, maar is dan toch wel eens gebeurd en we hebben een nieuwe liefde of beter liefdes ontdekt. We willen volgende keer zeker nog eens een Gipfelkreuz doen (misschien Grubig) en de Fernsteinsee ziet er super uit! We beginnen met rustig opstaan, iets eten, onze lunch maken en dan kunnen we al onmiddellijk vertrekken met de auto naar Bichlbach. We parkeren aan de Almbahnen Bichlbach en kunnen zo naar omhoog tot aan de Heiterwanger Hochalm. Die alm is echter niet onze eerste bestemming. We willen eerst de top van de berg hier beklimmen naar de Alpkopf en dan kunnen we hier nog wat rondwandelen en zien wat we verder nog gaan doen. Er is een afwisseling van een open liftje, dan een cabine en zo wisselen ze elkaar af. We zien regelmatig de liften stoppen, want ze moeten beneden de tafel afruimen. Je kan hier blijkbaar een ontbijt boeken in de gondel en zo een keer of 2 à 3 naar boven en beneden gaan tot je ontbijt op is. Dan stap je gewoon boven uit en kan je verder wandelen. We zien zo een paar gondels passeren en het lijkt wel een tof ideetje. Ondertussen heb ik al iets meer opgezocht en er hangt een serieus prijskaartje aan, en 37 Euro per persoon, dus voor ons drie wordt dat een ontbijt van toch bijna 100 Euro, misschien toch eens laten bezinken eerst voor we dit volgend jaar willen doen.

Deze liften gaan eerst steil naar boven, dan even naar beneden, rustig naar boven en het laatste stuk is ook steil naar boven. Arne vindt het nu spijtig dat we niet in een open zetel gestapt zijn, maar wanneer die een keer of drie stopt, is hij blij dat we in de gondel zitten en niet in de zetel, da’s dan voor volgend jaar ook, want straks komen we te weten dat we naar beneden niet in een zetellift mogen, maar eerst naar boven en we herkennen het hier weer erg goed. Hier hangt een webcam en die is dagelijks te zien op Een en Canvas met de zomerbeelden, of de winterbeelden wanneer er sneeuw ligt, leuk. En nu de berg op. We wandelen naar beneden van de Almkopfbahn naar de Sonnalmbahn en van daar gaat het goed steil naar boven. Eerst door de schaduw steil over een breed pad naar boven, het zou naar het schijnt een drie kwartier duren, dus we zullen wel zien wanneer we waar zijn. Geen stress, niet forceren, gewoon op het gemak naar boven. We lopen de hele tijd in de schaduw, soms zien we een stuk van de vallei langs de kant van Berwang, dan steken we door naar de andere kant, komen uit op een kleine vlakte met een mooi zicht op Heiterwang en we zien in de verte zelfs een stukje van de Heiterwangersee. We zijn hier op een half uurtje geraakt en van hieruit is het nog een kwartier. Hup met de beentjes, even het steile stuk naar boven, terug het bos in en inderdaad op een kwartier komen we aan bij het Gipfelkreuz hier van de Alpkopf. Een schitterend zicht rondom rond richting Heiterwang, richting Berwang, echt zalig! Een topmomentje voor Arne en mezelf, want dit is de eerste keer in al die jaren dat we naar de top van een berg, alp of eender wat gegaan zijn. Goed dat we met deze begonnen zijn, gewoon om even te testen hoe het gesteld is met iedereen zijn hoogtevrees. Dat lijkt me in orde.

We stappen vijf minuutjes terug naar beneden en dan hebben we het mooiste gehad en ook het drukste. Je kan hier via twee wegen naartoe, de steile kortere weg die wij genomen hebben of de Rundweg, die wij nu gaan doen in het naar beneden gaan. We moeten een paar keer opzij om verkeer van de andere kant door te laten. Normaal in de bergen heeft stijgend verkeer voorrang, maar ik weet niet of dit ook geldt wanneer je wandelt. Wij geven in elk geval als dalend verkeer voldoende plaats om de anderen door te laten of gaan zelf verder wanneer de stijgende wandelaars ons de ruimte geven. We komen aan bij een splitsing waar we hetzelfde kunnen doen als wanneer we hiernaartoe kwamen en de wandeling duurt ongeveer een kwartier langer wanneer we de langere weg kiezen. We kiezen het langere stuk: die kant is aangeduid als blauw, terwijl het korte als rood staat aangeduid, maar wanneer we het bos induiken is het veel lastiger dan toen we naar boven kwamen. Het eerste deel is steiler en moeilijker door de rotsen en de wortels ertussen. Maar dan wordt het wel makkelijker. Arne is al weg tussen de koeien als een echte berggeit en dan komt Evy en ik als laatste. Als je die eerste twee gaat laten doen, dan is er op de hele vakantie geen enkele foto genomen. We kijken hier richting de grote weg die naar Lermoos leidt en we zien Wengle en Lähn en ik denk ook een stukje van Bichlbach nog. Echt super leuk om alles vanuit deze hoek eens te bekijken.

We stappen door tot we het andere pad terug tegenkomen en daar gaat een gezin net weg van een bankje, dus wij nemen onze lunch en eten hier iets. Arne zag nog een wandelstok staan en de mensen zijn erg blij dat we hen terugroepen. Toppie. Na de lunch en het genieten van het uitzicht terug naar beneden. We doen dit stukje op een uur en kiezen dan om even te gaan kijken bij de Heiterwanger Hochalm. Daar staat een mega rij aan te schuiven om te eten en te drinken, dus wij zetten alleen een stempel voor onze pins en nemen dan de lift terug richting auto. We bekijken onderweg eens wat we nog kunnen doen en beslissen dan om naar de Fernsteinsee te rijden. Arne moest eerst even over de ontgoocheling komen dat je hier niet naar beneden mag in een zetellift, maar dat moeten we dan zeker eens doen volgend jaar. Van hieruit is het een half uurtje rijden, dus we vatten de rit snel aan. Een paar straffe bochten, even stoppen bij restaurant Zugspitzblick voor een stempel en het zicht, maar die hebben hun sluitingsdag vandaag. Eigenlijk wel straf dat restaurants op zo’n plaats sluiten, maar ja, als je geen volk genoeg hebt. Wij rijden verder naar de Fernsteinsee en weten even niet waar te parkeren en hoe ernaartoe te gaan. We parkeren vlakbij de plaatsen voor het hotel en wandelen even over de brug om het meer te bekijken en dan gaan we er ook effectief naartoe. We moeten even over wat een privé-weg lijkt, maar iedereen doet dat. We trekken het ons niet echt aan en gaan naar de waterkant. Zalig mooi, zowel van hier beneden als van bovenuit waar we net stonden.

Vanop de brug zag je al goed het heldere water met groene en blauwe tinten, hier staat ook dat het een duikersparadijs is. Ik vind de Blindsee super, misschien moet ik ooit hier eens proberen te duiken: volgens hetgeen ik eerder al gevonden heb, kan je dit alleen doen wanneer je in het hotel logeert, tegen volgend jaar of de jaren erna toch eens navragen. We nestelen ons aan de kant van het water en Arne heeft pedalo’s gezien. Onderweg was hij bezig dat we vorig jaar beloofd hadden om bij de Eibsee een pedalo te huren en op het water te gaan. We zeiden dat we dit wel eens zouden doen; Evy en ik hadden echter niet verwacht dat de gelegenheid zich al zo snel zou voordoen. Op het bord staat dat je verder info moet vragen in het restaurant, maar die hebben hun sluitingsdag vandaag. Er is iemand het terras aan het afspuiten met een hogedrukreiniger en die zegt me dat ik in het hotel ook wel info kan krijgen. OK, dan maar terug daarnaartoe. Er staan zes wachtenden voor mij. De eerste twee mannen (duikers blijkbaar) excuseren zich dat het zo lang heeft geduurd. Ik moet even lang wachten op hen als op die anderen die ook nog voor mij waren tesamen. Soit, met een zeven Euro te betalen zijn we ervanaf om een half uurtje op de pedalo te zitten. We kunnen dit ook rekken tot een uur, maar dat zou iets te veel zijn denk ik, zeker met zo’n hitte.

Ik wandel terug naar Evy en Arne, we kiezen er eentje uit die net toegekomen is: sommige pedalo’s zien eruit alsof ze niet echt meer-waardig zijn. Arne en ik voorop, Evy achter Arne en trappen maar. Papa!!!! Ik ben al moe. We zijn net de steiger maar uit en Arne ziet het al niet meer zitten. Daar hadden we hem voor gewaarschuwd en hij wou perse trappen, dus dan mag hij trappen. Hij legt regelmatig zijn benen even omhoog en we gaan het meer op. Het is niet groot, maar wel mooi en ongelooflijk helder en koud water. Een beetje afkoeling zal ons seffens goed doen. We varen langs de kant naar de overkant, daar zien we een klein eilandje en een brug, dus zo kan je hier ook nog terecht te voet. Eens nakijken voor volgende keer, want naar het schijnt staat hier ook een ruïne van een oud kasteel of zo: Ruine Sigmundsburg. We varen tot aan de brug, dan keren we om, varen tussen een mini-eilandje en de kant en zo op ons gemak naar het grotere deel. Ik dacht dat we niet rond konden varen, maar er waren net twee mensen voor ons en die zijn verdwenen. Die komen we op onze terugweg tegen, dus je kan onder de brug door en zo helemaal rond. Ik heb misschien een beetje twijfels qua duiken hoe het hier is, want het is hier nergens echt diep. Er is iets verderop nog een ander meer: de Samangersee, misschien duiken ze daar. Of het water is zo helder dat je de bodem keigoed ziet, maar wel erg diep is. Ooit misschien eens, we’ll see.

We keren terug, genieten nog eens van het prachtige uitzicht hier op de bergen rond het meer en ook op het hotel en het slot, echt wel prachtig hier. De Fernsteinsee wordt ook wel een van onze favorieten hier, echt schitterend. Ik begeleid de pedalo perfect op zijn plaats, we stappen uit en plonsen even in het water. Het water is ijskoud, maar echt he. Ik heb geen duikcomputer bij me om te zien hoe koud juist, maar toch mega-koud, zeker gewoon in zwembroek, zonder duikpak. Arne had al gezwommen en Evy en ik koelen onze voeten af en dan ga ik er helemaal in. Echt cool, letterlijk. Ik blijf er een vijftal minuten in en laat me dan opwarmen in de zon op de helling hier recht richting zon, perfecte plaats. We zijn hier toch een tweetal uurtjes geweest en moeten ons nog douchen en klaarmaken om te gaan eten. We nemen vandaag ons laatste avondmaal in Bergland, zeker zodat we nog even afscheid kunnen nemen van Paul en Eszter. We zijn er op tijd, het is nog een mooie avond, eigenlijk mogen we niet klagen: net zoals andere jaren hebben we slechts een paar dagen slecht weer gehad en die hebben we in Ehrenberg en het zwembad doorgebracht, dus perfecte timing.

We laten het ons smaken: Evy neemt een Rahmschnitzel, Arne een kindergerecht en ik geniet van de medaillon met spek errond en ook een roomsausje, lekker met een pintje of een wijntje erbij. Dan is het tijd om nog even een babbel te doen met Paul, want het zal tot volgend jaar duren eer we hier terugkomen. Paul zegt dat hij hier nog een jaar of drie gaat werken en dan naar zijn familie terugkeren en rentenieren. Hopelijk hebben we dan nog tijd om een paar keer tot hier te komen om zowel Mirza als Paul te zien. Alles Gute und gute Heimfahrt! Wij naar huis en na een rustige avond op tijd ons bed in en morgen onze laatste momenten van de vakantie. Amai, dat gaat snel!

Donderdag 11 augustus 2022: Grubigstein bildstockl, Brettlalm, souveniers en terug naar huis

Yep, het klopt, het is reeds onze laatste dag, maar zoals steeds is dit ook een beetje genieten. Ontbijten doen we de laatste keer met zicht op de Zugspitze. Ongelooflijk, maar zelfs de negende keer dat we hier zijn, raken we niet uitgekeken op deze berg en alles errond, wandelingen, uitzichten, natuur, bloemen, planten, bomen, insecten, vissen en soms zelfs zoogdieren. Na het ontbijt gaan we naar de Grubigsteinbahnen en nemen we de lift naar boven. Arne wou al langer in die ene speciale gondel zitten met nummer een. Wanneer we er toekomen passeert er net een gondel met nummer 45 en we denken dat er maar 47 zijn zoals we vorige keer gezien hadden, dus we wachten even tot nummer een. Er staat een foto op van Josl Rieder, een bekende Oostenrijkse skiër. Awel, de dag begint goed. Wij naar boven tot aan de Brettlalm en dan helemaal naar boven met de blauwe liften. Hier is het genieten van het uitzicht, samen met de Zugspitze zelf is dit een van de mooiste uitzichten. Misschien ontdekken we volgende jaren nog andere mooie plaatsen. We stappen even naar boven naar het kapelletje van Herbert en genieten hier opnieuw. Een Italiaans koppel met twee kinderen wil een paar foto’s, maar heeft last met posities voor de selfie, dus ScubaTimo to the rescue. Even een paar foto’s nemen en we horen dat ze zich afvragen welke meren dit zijn. Wij kunnen het hen wel vertellen: we zeggen zelfs welke meren je niet ziet van hieruit: Fernsteinsee, Blindsee, Mittersee en Weissensee. Keicool!

We nemen ook hier de nodige foto’s, echt bangelijk uitzicht hier. Arne is toch even op zijn hoede voor de steile afgrond hier, maar het lijkt erop dat hij zich sinds vorig jaar herpakt heeft. Ik had vorig jaar regelmatig de indruk dat hij een beetje hoogtevrees had, maar nu lijkt dat helemaal of toch bijna helemaal weg te zijn. We zullen dit seffens eens testen. We stappen naar beneden, want hier is te veel lawaai: ze zijn de winterliften aan het onderhouden hier met megaluide muziek en regelmatig geboor en gezaag en toestanden. We keren terug naar de hut en wachten onderweg even om te zien hoe twee paragliders vertrekken. Arne wil dit nooit doen, zegt hij, maar dit moet echt prachtig zijn om hier als een vogel ooit eens over te vliegen, echt zalig. Wanneer ze weg zijn, wandelen we verder naar beneden en lopen achter de hut en gaan daar eens kijken naar de Gartnerwand. We staan direct bij de rand om eens te testen hoe het zit met hoogtevrees en zo, maar alles lijkt OK. We vinden het allemaal een beetje eng, maar dat is niet slecht, dan ben je een beetje voorzichtig, zolang je niet in paniek raakt lukt het wel. Wanneer we volgend jaar hier naar het Gipfelkreuz gaan, zullen we misschien een nog mooier uitzicht hebben. We stappen nog even naar de andere kant met zicht op de Gartner Alm en de Wolfratshauserhütte. Zalig, ik moet alleen wachten om dit een beetje deftig op de foto te krijgen tot de zon op beide hutten schijnt. Het is wat bewolkt en er is een strakke wind, dus best frisjes dan wanneer je op deze hoogte boven 2000 meter staat.

Ons laatste bezoek deze vakantie aan deze plaats en nu keren we naar de Brettlalm naar een iets mindere hoogte. Hier bestellen we iets om te eten: schnitzel, een salade, kaiserschmarrn. We moeten even op het eten wachten, maar het smaakt ons en het is hier goedkoper dan in Bergland, echt verrassend eigenlijk. We genieten nog van het eten en keren dan terug helemaal naar het dalstation. Arne en ik waren deze voormiddag al naar het Tourismubüro geweest voor one pins, ze hadden er dit jaar ook weer nieuwe met uiltjes, dus we hebben de drie alpine PIN’s en dan drie uiltjes voor de bronzen, zilveren en gouden. Leuk dat ze regelmatig nieuwe dingen op de PIN’s zetten. We waren ook naar Ehrwald gereden om de PIN van de wandeling Zugspitzi te vervangen. We kenden de cijfers vanbuiten, dus rijden naar de Brentalm, nemen daar een potlood en een kaartje, schrijven alles op en gaan dan in het Tourismusbüro van Ehrwald een nieuwe PIN halen. Arne was die verloren bij onze Grillabend. Terwijl wij dit allemaal deden, heeft Evy alles ingepakt en ze was bijna helemaal klaar wanneer wij terugkwamen. Wanneer we terug bij de auto zijn, stappen we het dorp een paar keer rond om voor iedereen een souvenirtje mee te nemen. Op een uurtje zijn we hiermee klaar, dus dan gaan we terug naar huis. Arne gaat even naar Linda en Herbert, zij gaan even naar de speeltuin en wij rusten een beetje.

Na een uur of twee is Arne er terug en kunnen we de laatste dingen nog in de auto steken, afscheid nemen van Herbert en Linda, dan nog iets gaan eten en dan vertrekken. Het gaat allemaal snel. Het afscheid is maar maximum voor een jaartje, want we zeggen nu al dat we waarschijnlijk de eerste twee weken van augustus 2023 terugkeren. Tegen half zeven zitten we in restaurant Sam en eten elk een spaghetti, lekker makkelijk voor de keuken en niet te zwaar om straks een aantal uurtjes te rijden. Om kwart over negen nemen we de auto en rijden naar huis. Het valt allemaal wel mee, Evy rijdt eerst een dikke twee uur, dan tanken we even, ik neem het stuur over voor ook twee uur en een half, zo zijn we al bijna vijf uur onderweg. Evy neemt dan nog even het stuur over voor anderhalf uur en ik doe het laatste uur ook nog. Om 5 uur stipt zijn we thuis, dus echt goed gereden weeral. Blij dat we thuis zijn en vooral veilig thuis zijn. Super!

ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe