2015 Curacao

Curaçao in Lions Dive & Beach Resort

Duiken met Ocean Encounters

Van 23 februari tot 4 maart 2015

Klik hier voor de foto's van deze vakantie

Curaçao

Curaçao (Papiaments: Kòrsou) is een eiland in de zuidelijke Caraïbische Zee, voor de kust van Venezuela. Met het onbewoonde Klein Curaçao is Curaçao een land binnen het Koninkrijk der Nederlanden. Tot 10 oktober 2010 was het een eilandgebied en het grootste eiland van de Nederlandse Antillen. De hoofdstad en grootste plaats op het eiland is Willemstad, tevens voormalig hoofdstad van de Nederlandse Antillen.

Klimaat

Het klimaat van Curaçao is semi-aride. Volgens de klimaatclassificatie van Köppen heeft Curaçao voor het grootste deel een tropisch semi-aride steppeklimaat (BSh). Het westelijk deel van het eiland is vochtiger, hier heerst een tropisch savanneklimaat (As). De meeste regen valt tussen oktober en december, het regenseizoen. Er valt gemiddeld ongeveer 600 mm regen per jaar, op de westelijke zijde iets meer en op de oostelijke helft in het algemeen wat minder. Deze gemiddelde neerslagsom is ongeveer vergelijkbaar met de jaarlijkse neerslagsom van Nederland, maar omdat de verdamping op Curaçao veel groter is, is het eiland daardoor toch vrij droog. Bovendien varieert de jaarlijkse neerslag enorm. In sommige jaren valt er meer dan 1000 mm regen, terwijl andere jaren kurkdroog blijven.

De temperaturen zijn relatief constant met kleine verschillen door het hele jaar heen. De passaatwinden brengen overdag verkoeling en dezelfde passaatwinden brengen 's nachts warmte. De jaargemiddelde temperatuur is overdag 31,2°C en 's nachts 25,6°C. De koudste maand is januari met een gemiddelde temperatuur van 26,5°C en de warmste maand is september met een gemiddelde temperatuur van 28,9°C. De hoogste temperatuur ooit gemeten was 38,3°C en de laagste ooit was 19,7°C, gemeten op 2 januari 2014. De maanden februari tot en met augustus behoren tot de droogste maanden van Curaçao. Het seizoen van de orkanen loopt van oktober tot en met januari, maar tropische stormen of orkanen bereiken zelden Curaçao. De laatste tropische stormen en orkanen, die dicht bij het eiland langskwamen waren Joan in 1988, Cesar in 1996, Felix in 2007 en Omar in 2008. In 2010 kreeg Curaçao te maken met de staart van orkaan Tomas, die grote waterschade aanrichtte. Orkaan Matthew heeft in 2016 voor veel waterschade gezorgd in het westelijke gedeelte van Curaçao.

Natuur

De vegetatie van kunuku bestaat voornamelijk uit verschillende soorten cactussen, laag struikgewas en lage bomen. De dividivi is een van de bekendste bomen. Aloësoorten en agaves komen in verwilderde vorm voor. Daarnaast groeien er verschillende kruiden en komen er ook orchideeën voor. In het westen van het eiland bevinden zich twee natuurgebieden: het gebied rond de Christoffelberg, het Christoffelpark, een nationaal park en aangrenzend hieraan het Nationaal park Shete Boka. In dit gebied komen zeeschildpadden voor. Tevens bij Boka Ascencion nabij landhuis Ascencion komen zeeschildpadden voor. Bij Sint Willibrordus met de zoutpannen van Jan Kok is er een natuurreservaat, waar flamingo's voorkomen.

In hofi Pastoor vindt men de oudste boom van Curaçao de "kapok boom" (kibra hacha) en diverse andere vegetatie van het eiland.

Verder leven er op het eiland verschillende soorten hagedissen. De grootste hiervan is de groene leguaan. Deze leguanensoort komt in bijna heel Midden- en Zuid-Amerika voor. Ook leven er allerlei soorten tropische vogels en insecten. In de grotten op het eiland leeft een aantal vleermuissoorten die behalve op Curaçao en Bonaire nergens anders voorkomen. Op het hele eiland is de gestreepte anolis te vinden, een hagedis die alleen voorkomt op Curaçao, Klein Curaçao en Aruba.

Maandag 23 februari 2015: Vertrek naar Curaçao via Schiphol

Vroeg opstaan vandaag, want we moeten tegen half zes al op Schiphol zijn. Dus de wekker om drie, snel ons klaarmaken en de laatste dingen nog wegsteken en in de auto, afscheid nemen van Cartouche en dan de auto in naar Nederland. Arne vindt niet dat hij moet slapen in de auto, alleen het laatste half uurtje doet hij even zijn oogjes toe. We komen goed op tijd aan bij Parking Zuid, er staat direct iemand klaar om alles in te laden, dan kunnen we naar de luchthaven en inchecken. Alles gaat veel vlotter dan verwacht, we zijn tegen kwart over zes al klaar om richting paspoortcontrole te gaan, daar voorbij even kijken hoe ver gate G03 is en dan iets eten. We nemen een kopje koffie een croissant, een rozijnenkoek en een panini met kaas, ham en tomaat. We weten dat de gate echt niet ver meer is, dus we gaan pas tegen half acht naar daar. Om acht begint het boarden, dus tegen dan zijn we er. Nog een sanitaire stop, dan door de bodyscan aan de gate en daar verder dan nog even wahten. Arne gedraagt zich voorbeeldig voorlopig. Wel een beetje zeuren, maar al bij al lukt het wel, niets om ons in te ergeren. En daarbij we vertrekken op vakantie he.

Eens we zitten, krijgen we het aanbod om onze Comfort seat op te geven en naar Economy te gaan, maar dan wel drie plaatsen naast elkaar. Dat lijkt ons wel iets en het blijkt nodig te zijn ook. We zitten tien uur op het vliegtuig en dus kunnen we wat doen met een extra stoel. De vlucht duurt lang, Arne is doodop, maar wil niet slapen. De eerste keer slaapt hij een half uurtje en dan is het eigenlijk twaalf uur zonder te weten in welke tijdszone we ondertussen zitten. We hebben een snelle hap gekregen en krijgen water en snoep voor onze kleine man. Echt een super steward. Ze hebben ook onze schermpjes geactiveerd, want die hadden we op voorhand gereserveerd. Veel hebben we er niet aan, want we zijn constant met Arne bezig. Daarna slaapt Arne nog een uurtje en nog eens een half uurtje, maar dan zijn we er al bijna, nog maar twee uurtjes vliegen. En dan gaat het snel, Arne is even niet goed, geeft wat over, we verschonen hem nog volledig voor we van boord gaan. Na tien en een half uur vliegen zijn we er. Door de douane controle dan de bagage oppikken en met een kar nog eens door een scanner en dan naar de stewardessen van Arke. Alles perfect geregeld, alleen zijn we weer het laatste hotel dat ze afzetten. Op een klein uurtje zijn we er.

We hebben al direct gemerkt dat het hier echt wel warm is, maar dat is geen probleem, nu nog wel met een trui, jas en lange jeans, maar deze avond en morgen komt dat wel goed. Het is hier dertig graden voor mensen die zich in temperatuur interesseren. De bus af als laatste, inchecken, krijgen al wat informatie, maar dat gaat gedeeltelijk aan ons voorbij, want we zijn zelf ook stilaan kapot. Naar de kamer, direct drinken en Arne wat te slapen leggen, zodat die toch wat kan inhalen voor we de nacht ingaan. We halen de belangrijkste dingen uit de valiezen en kunnen al een beetje genieten. We worden verwelkomd door een stuk of zes leguanen op ons terras, de zon, de zee en het strand. Echt wel super, zelfs de WiFi werkt van de tweede keer.

We douchen ons zodat we er wat door komen, maken Arne klaar om te gaan en vertrekken naar het restaurant Hemmingway. Daar kunnen we dineren op het strand, Arne krijgt een kinderstoel en we bestellen een cola een Polar (lokaal bier) eten een pasta carbonara, kip shoarma met brood en een salade en een beetje frietjes. Het is hier bangelijk lekker en de keuze is erg uitgebreid. We drinken daarna nog een Polar en een glas wijn en dan is het al tijd om stilaan richting kamer terug te gaan. We zijn alledrie erg moe. Arne slaapt binnen de paar minuten. Wij zitten nog even buiten en gaan dan ook slapen. Het was een vermoeiende dag, dus we houden het erbij voor vandaag. Slaapwel en morgen start hier alles voor onze vakantie.

Dinsdag 24 februari 2015: Lions Dive & Beach resort

Opstaan, de wekker gaat! En hiermee bedoel ik niet de echte wekker, maar Arne De Smedt. Rond een uur of half zeven is er iemand wakker en iedereen moet ook mee wakker zijn. Evy heeft niet echt zo goed geslapen, maar ik als een roosje. We waren er gisteren vroeg ingekropen, dus we hebben wel een beetje rust kunnen inhalen. Tenminste Arne en ik, want Evy is toch even wakker geweest deze nacht. Dus Arne heeft haar niet echt wakker gemaakt. Flesje opwarmen voor Arne en op ons terras kan hij het flesje helemaal opdrinken voor wij naar het ontbijt vertrekken. Tegen iets voor acht gaan we naar het onbijt, geven ons kamernummer en we kunnen gewoon van het buffet vanalles lekkers nemen. We zitten in Hemmingway net als gisteren, want hier is het altijd buffet ‘s ochtends. Voor ons brood met kaas en ham, koffie, fruitsap en een eitje. Arne heeft veel te veel te zien, want er zijn van die kleine gele vogeltjes die hier overal rondzwermen: echt wel grappige vogels: bananaquits. Die zijn ook bekend als ‘sugar thieves’ en dat doen ze zeker. Uiteindelijk krijgen we Arne toch wat aan het eten, meloen en watermeloen, echt wel lekker. Wij genieten van het zicht terwijl twee duikboten vertrekken voor een dagje op zee. Arne zwaait ze uit en de dame aan de tafel naast ons lacht zich een kriek.

Dan is het tijd om terug te keren naar de kamer, ons verder klaar te maken voor de info-sessie van Arke en die van het hotel zelf. Bij Arke horen we dat hier alles goed is, alsof we dat nog niet wisten. We boeken een excursie voor vrijdagnamiddag richting ostrich farm en aloe vera. Afhalen in de late namiddag en tegen een uur of acht terug met eten inbegrepen, en ideaal om met de kleine te doen. Dat is voor vrijdag dus. Dan is het nog een tweede korte sessie van het hotel zelf over het eiland, het hotel en ook bepaalde excursies die ze hier aanbieden. We luisteren om beurten, want net als daarnet is Arne van het niet-stil-zittende type deze ochtend. Op het einde gaat Evy er zelfs mee naar de kamer, want hij is echt moe. Vijf minuten later kom ook ik terug, want alles was zo goed als gedaan. Even rusten en ik ga ondertussen mijn duiken regelen. Op een twintig minuten ben ik terug en alles is OK. Alleen nu denk ik eraan dat ik ben vergeten de DIN aansluiting te vermelden. Dus nog even terug. We rusten allemaal een beetje, maar Arne heeft maar anderhalf uur nodig, snel iets te eten geven, shorty aan en naar het zwembad lekker afkoelen. Hij heeft hier de tijd van zijn leven en wij genieten van hem zo bezig te zien. Ik weet niet waar hij het haalt, maar hij heeft wel snel de aandacht van veel vrouwen. Niet te schatten, een schatje, een cutie en hij krijgt nog wat namen hier.

Even naar de bar voor ons om iets te drinken en te reserveren voor deze avond, want het is hier in elk restaurant aangewezen om te reserveren. We zitten straks in Piazza. En dat is gewoon de straat over van ons terras. Lekker makkelijk. We drinken een mojito en een caipirinha, om in de sfeer te blijven. Terwijl ze hun ding doen, kwartiertje of twintig minuten lang, is Arne nog aan het plonsen. Dan kunnen we samen nog even plonsen, genieten van het mooie weer en van het warme water en dan beginnen we allemaal toch terug moe te worden. Arne even terug zijn bedje in en ik kan wat verslag maken, foto’s bekijken en Evy leest en we genieten vooral. Wat we straks gaan doen, weten we nog niet, maar tegen zes hebben we gereserveerd in Piazza, dus ervoor zullen we niet veel actie meer ondernemen. Misschien na het eten nog iets gaan doen qua wandeling of zo, maar dat zien we straks wel. Morgen zijn we hier al de tweede volle dag, dus tegen dan zullen we alledrie onze jetlag wel verteerd hebben.

Een by-the-way’tje: Onze kleine man zag er super uit in het zwempakje met de zeepaardjes van Omi gekregen. Hij heeft er nogal complimenten over gekregen hoor.

Nadat dit allemaal geschreven is, krijg ik wel honger en het is ook al half zes, dus alles klaar gaan maken om te gaan eten. Wij dus Arne snel aangekleed en dan naar de overkant van de straat. We bestellen al een Polar en een cola, kijken eens naar voorgerechtjes en hoofdgerechten. Het wordt een mix van aperitiefhapjes, een paar curryworsten, kaaskroketjes, mini-loempia’s en bitterballen. Dat is al een gerecht op zich. Arne is volledig in de ban van de leguanen die voor ons terras zitten, want we zien recht op onze kamer en terras. We gaan even kijken, dan terug naar boven, nog eens kijken en dan wordt er een leguaan agressief, dus dan is het gedaan voor vandaag. Arne vindt dat niet leuk, maar een stukje curryworst dat net is aangekomen, maakt veel goed. Hij is best flink met het eten, hoewel het beter zou kunnen. Iets later is ook de pizza Macedonia en de penne putanesca er ook. Dat vindt Arne weer lekker. Daarna nog iets drinken, betalen, flesje opdrinken op terras, nog met auto spelen en dan om iets over acht is het weer slaaptijd. Wij bespreken nog het een en ander en een uurtje later gaan wij ook slapen.

Woensdag 25 februari 2015: Curaçao Beach Boulevard, Mambo Beach, zwemmen en nachtduik

Vandaag gaan we het strand hier vlakbij eens verkennen, of tenminste de boulevard hier. We staan op om half zeven, ik toch en een uurtje later zijn mijn twee schatten ook wakker. Ondertussen heb ik de verslagjes van de voorbije dagen al online gezet en er een paar foto’s bijgedaan. De blog is nu officieel actief in plaats van de site, maar het is allemaal wel ongeveer hetzelfde. Je kan wel makkelijker reageren en natuurlijk heeft Omi dat als eerste gedaan. Tegen iets voor acht heeft Arne zijn flesje op en gaan we ontbijten. Het flesje gaat vlot, hoewel hij een kleine beetje teruggeeft, allicht door de warmte. Het is ook niet evident voor zo’n klein ventje he. Tijdens het ontbijt nemen we gewoon hetzelfde van het buffet als gisteren. Broodje met kaas en ham, eitjes, rozijnenbrood, fruit, koffie en fruitsap. Het rozijnenbrood in de hoop dat Arne zin heeft om brood te eten. Dat gebeurt echter niet, maar eet wel veel papaya en meloen. Ook wel goed, zolang hij het maar niet op de grond gooit. Hij is ten zeerste geïnteresseerd in de vogels, duiven, kleine gele bananaquits en een soort plevier. Hij kent de namen nog niet, maar dat komt wel binnen een paar dagen. We waren niet zo slim geweest, want we hadden ons op hetzelfde verhoog gezet als gisteren, maar dat bevindt zich in de volle zon, dus even verkassen naar het zand en de schaduw. We hadden dit misschien beter gedaan voor we eten waren gaan halen.

Na het ontbijt ga ik snel nog even langs de duikschool om zeker te zijn dat ik een DIN-INT adapter heb, dat is geen probleem. Door de watermeloen moeten we even shirt wisselen voor Arne, maar moeten even wachten want ze zijn net de kamer aan het poetsen. Super dat ze er rekening mee houden dit voor de middag te doen voor ons. Nieuwe kleertjes aan en dan langs het strand de boulevard op. Het is een stukje beton met winkels langs de rechterkant en de zee links. Een serieuze drukte op het strand, want daar staat Mambo Beach wel voor bekend. We zoeken een paar dingen, maar vinden ze niet: ze hebben hier geen pampers dus zullen wel eens moeten gaan shoppen. Ook slippers hebben ze niet voor Arne. Wel teenslippers, maar dat willen we niet doen. Het zou niet echt goed zijn voor zijn kleine teentjes. We zoeken gewone, simpele slippers, maar dat is niet te vinden. Een speld voor Evy vinden we ook niet, want daar waren we vergeten naar te zoeken. Goed bezig. We vinden wel de ATM en de lift naar boven, nemen daar ook een kijkje, maar veel is er niet te beleven. Dus dan keren we terug richting kamer, want we willen een beetje afkoelen. Dat lukt goed, we warmen Arne zijn eten op en dat heeft hij binnen de kortste keer smakelijk naar binnen gewerkt. Een klein deeltje komt er terug uit, maar hij heeft er geen last van.

Iets voor de middag neemt Arne zijn siësta en wij zitten op het terras wat foto’s te bekijken, al wat verslagjes te maken en iets later een kort dutje te doen. Allemaal siga siga, of zoals ze het hier zeggen poco poco. We genieten vooral van de rust en van het ontstressen. Wanneer Arne een beetje lastig doet, is dat niet makkelijk, maar dat is niet constant het geval. Straks nog even bekijken wat we gaan doen, zwemmen of al iets kleins eten of iets anders, maar tegen vijf uur half zes moet ik wel klaar zijn voor de nachtduik. Ik kijk er alvast naar uit. Na even te chillen op ons terras gaan we naar het zwembad om daar nog wat te genieten van het koele water. Arne heeft zijn zwempakje aan van Bumba en veel mensen kennen dat hier, dus hij heeft weer succes. Hij amuseert zich kostelijk met de speeltjes die hier beschikbaar zijn gesteld door het hotel. Een paar emmertjes, een paar schepjes, echt wel super. Zeker wanneer we een vol emmertje van boven laten leeg lopen lacht hij schater alsof hij de tijd van zijn leven heeft. Dat tovert ook op onze gezichten een glimlach, want dan zijn we weer blij dat ons klein ventje zich amuseert. We blijven hier een uur en dan bestellen we een kleinigheid om te eten. Twee keer tosti een keer met salami en kaas en de andere ham en kaas. Daarbij een mojito en een Polar, smaken doet het zeker. Arne eet terwijl een banaan en dan even alles laten zakken en dan kunnen we nog een beetje plonsen. Zalig hoe hij zich in het water als een vis voelt. Hij begint zelfs al moediger te worden. Alleen opletten dat hij niet overmoedig wordt.

Dan is het tijd om stilaan richting kamer te gaan zodat ik alles kan klaarnemen om de eerste duik te gaan doen hier, direct een nachtduik. Om iets voor zes heb ik alles klaar en stappen we naar het duikcentrum. Daar is niemand, maar uiteindelijk blijkt de schipper hier toch al rond te lopen en kan ik alles in gereedheid brengen. Alles op de boot zetten, fles al klaarmaken en testen. Alles dik OK. Dan wordt het stilaan tien over zes, dus ik moet gaan. Snel afscheid nemen van Arne en mijn liefje en dan de boot op, nog even zwaaien en weg zijn we. Het duurt een paar minuten voor we stoppen om nog andere duikers op te pikken en dan zetten we koers naar duikplaats Tugboat. Zeker een aanrader naar het schijnt en niet ver van hier. Een kwartiertje varen en we zijn er. Een mega schip ligt hier en niet ver ervandaan een oilrig. Snel even briefing en dan het water in. even aanpassen met de nieuwe camera, maar dat lukt wel. Mijn buddy is een Rus en die schiet van links naar rechts en van boven naar onder. Ik doe geen moeite om hem te volgen. Ik zorg gewoon dat ik altijd dichtbij andere duikers ben. Het eerste dat me opvalt is de bioluminiscentie. Wanneer het even donker is, zie je vanalles in het water oplichten, echt wel zalig knap. De zweepkoralen vallen ook direct op en de grote buisvormige sponsen, echt wel super. Veel vis is er zoals steeds niet te zien tijdens een nachtduik, maar een paar fluitvissen en een paar koffervissen passeren de revue.

We duiken een kwartier de wand aan onze linkerkant en keren dan terug. We hebben al twee ringalen gezien, een groene murene een mooie oranje-rode krab en nog een andere soort murene. Een paar kerstboomwormen zitten er hier ook met een raar soort krab. Een driehoekig lichaam, met ongelooflijk lange poten en een lange snuit, het lijkt wel een onderwatersnuitkever. Echt wel super. Na ongeveer twintig minuten keren we om en we zien de prachtige koralen, prachtige sponsen en een paar anemonen. Als dit al zo een mooie duikplaats is ‘s nachts wat gaat het morgen dan zijn? Een paar gewone waaierkokerwormen zitten hier ook en dan op veertig minuten duiktijd heb ik al mijn safety stop even gedaan en komen we aan het wrak van de tugboat. Volledig begroeid, maar ook erg beschadigd, want het ligt niet diep, tussen de vier en de zes meter, dus ook veel snorkelaars kunnen hier langskomen. Spijtige zaak, maar het neemt niet weg dat het een erg mooie stek is. Tegen de vijftig minuten, onze maximum duiktijd, nemen we afscheid en keren terug naar de oppervlakte. Daar camera aangeven, vinnen op de boot smijten en terug de boot op. van hier is het een kwartiertje terug en dan een paar minuten van het ene hotel naar het andere. Om iets voor half negen zijn we er. Ik spoel snel nog mijn materiaal, hang het op en ga dan terug naar de kamer.

Mijn liefje zit vol ongeduld te wachten naar mijn verhalen en ik naar haar story hoe het met Arne gegaan is. Douchen met hem was niet makkelijk, maar is wel gelukt. Sinds kwart voor acht ligt hij in zijn bed, want hij was doodop. Wanneer ik thuis kom, ligt hij vredig in dromenland. Snel camera afspoelen, alles op de laptop zetten, foto’s bekijken en dan iets gaan bestellen bij Piazza. We drinken een Polar, een glas rode wijn en water. We bestellen bitterballen en spaghetti en ze zijn zelfs zo vriendelijk het te komen afgeven wanneer het klaar is. Tja Arne slaapt, dus we moeten ons behelpen he. Al bij al is het nog best gezellig en smaakt het, ook al komt het uit een isomo prefab houdertje. Maar we laten het niet aan ons hart komen, we genieten van onze avond en het eten. Morgen ga ik nog een dagje duiken en dan is het een paar dagen weer samen. Alleen maandag nog twee duiken, maar dan ben ik maar een halve dag weg. Nu gewoon op tijd gaan slapen en wegdromen van het paradijselijke Curaçao.

Donderdag 26 februari 2015: Mushroom Forest en Porto Marie

In Curaçao zijnde met mijn liefje en Arne maakt veel goed. Daarbovenop nog een dagje kunnen gaan duiken, maakt nog meer goed. Dus een dagje genieten dan maar. We staan op om half zeven (ik) en zeven (Arne en mijn liefje). We maken alles klaar om te gaan ontbijten en dat ik alles al mee heb om te kunnen duiken. Dat is niet moeilijk, ik moet enkel mijn camera klaarmaken en mijn masker, snorkel en computer nog meenemen: de rest is daar gebleven in locker nummer 26. Toevallig? Alles is op tijd klaar, zodat we op ons gemak naar het ontbijt kunnen en dan naar het duikcentrum. Het ontbijt is the usual stuff en we eten net hetzelfde als de voorbije dagen. Lekker, maar weinig variatie. Maar laat ons eerlijk zijn, waar heb je dat wel? Om iets over acht zijn we bij Ocean Encounters, daar haal ik eerst mijn spullen al klaar en ga dan checken welke boot ik op moet. Blijkbaar is die er nog niet, dus nog even wachten en hopelijk komt die straks. En inderdaad een paar minuten later is de boot er. Alles erop en al even checken of er genoeg lucht is. Niet dus, de eerste fles die ik probeer is er eentje met honderd bar. Andere nemen dus. Alles staat klaar, ik snel de boot af en ga afscheid nemen, maar wanneer ik er terug op wil, moeten we er allemaal weer af: technisch defect. Even bekijken of het snel goed komt en inderdaad na een tiental minuutjes kunnen we vertrekken.

Snel nog dag zeggen en dan ben ik weg naar Mushroom Forest. Het is een duikplaats verder naar de westkust en het zou een uur en een kwartier varen zijn. Dat is echt wel een tijdje, dus iedereen installeert zich. De golven zijn best hoog en de meesten hebben het niet makkelijk. We gaan goed vooruit, passeren eerst Willemstad na een kwartiertje en dan zo verder langs de kust over de hoge golven. Het is een verrassing dat het ontbijt van iedereen erin blijft. Na anderhalf uur varen, even een korte pauze om dolfijnen te spotten, maar we zien enkel een paar vinnen en dan zijn ze weg. Op de duikplaats aangekomen, wordt er een snelle briefing gegeven en het zal een driftduik worden met het rif aan onze linkerkant. Ik heb een buddyteam met Anna, een Oostenrijkse die hier is met haar moeder voor een congres en even een duikje meepikt. We vertrekken en ik ben al blij dat ik zonder problemen tot vijf meter kan zakken, dan naar acht en een paar keer klaren en alles dik OK. De duik wordt niet diep, dus dat is wel super om te doen met sinussen die lastig doen. Overal groeien buisvormige sponsen in verschillende kleuren, maar vooral bruin en paars. Even wennen aan de externe flits en de nieuwe camera en dan kunnen we beginnen fotograferen en vooral genieten van de duik. Al snel zien we heel erg veel vis boven de koralen hangen en veel butterfly fish. We volgen gewoon onze duikgids die constant met een boei duikt. Hij moet vooral zien dat hij nergens achter blijft hangen, denk ik dan. De duikplaats staat bekend voor de vorm van de koralen. Blijkbaar zijn die van beneden en van binnenuit opgegeten door een schimmel en die heeft er dan voor gezorgd dat ze de vorm kregen van een paddenstoel. Smurfen zijn er ook, want de kleine blauwe rifvisjes kan je zeker bekijken als kleine smurfjes.

De eerste verschijning de moeite waard is een lionfish. Hmm, raar, maar het trekt toch de aandacht. Ze proberen die hier uit volle macht buiten te krijgen, want het is hier geen inheemse soort en die heeft hier geen natuurlijke vijanden. Toch knap. Een egelvis zit iets verder verscholen in het rif. Vaak komen we ook anemonen tegen. Prachtige dieren en elke keer kijk ik of ik er geen poetsgarnalen op zie zitten. Geen garnalen, wel een klein krabje. Ze zeiden dat de duikplaats hier was voor macro, dus dan moet ik maar macro bekijken en foto’s nemen. Op het het koraal zitten ook veel kerstboomkokerwormen met hun prachtige kleuren en vorm: witte, oranje, blauwe, echt wel super. Een grote school snappers hangt tegen de stroming in en ik kijk ernaar en zie hoe ze moeiteloos tegen de stroming in hangen. De duik gaat goed vooruit, maar dat is altijd onder water he. De tijd gaat dan veel sneller dan wanneer je je verveelt, terwijl het eigenlijk omgekeerd zou moeten zijn. Veel kleurrijke papegaaivissen verschuilen zich tussen de rotsen en komen ook regelmatig erboven eens kijken. De vissen zijn hier iets schuwer dan bijvoorbeeld Egypte, maar dat is misschien niet slecht en zelfs normaal. En dan zien we een kleine murene: geel met bruine vlekken. De kop komt uit een gat in het rif kijken en is dan ineens weg. Hij gaat het ruime sop in en komt naar mij. Hij valt ineens ook de flits van mijn camera aan. Misschien dacht hij dat het een rode vis was of zo. De gele kleine rifvissen wisselen af met de blauwe en elke paar meter zien we wel de butterfly fish. Dan leggen beide begeleiders hun boei neer en zwemmen naar een grot. Dat betekent dat de duik er bijna opzit.

Hier speelt het licht erg mooi onder water zeker omdat een paar duikers een lamp meegebracht hebben. De zwerm glasvis contrasteert heel erg mooi tegen het licht van die lampen, echt wel genieten. Ook hier zien we andere soorten sponsen. De paarse en bruine van buiten de grot zijn gele hier in het donker. Iedereen gaat naar boven, want je kan hier perfect ademen. Ik uiteindelijk ook, maar erna zal blijken dat dat niet het beste idee was. Lastig om te klaren om terug richting boot te gaan. Het is niet ver meer en uiteindelijk hebben we toch een dik uur onder water gehangen. We krijgen een broodje om onze honger te stillen en dan is het een half uur varen naar de volgende duikplaats aan het strand van Porto Marie. Tegen dat we daar zijn hebben we al een interval van bijna een uur, dus we kunnen perfect de duik starten. De vorige was max 15 meter en deze gaat niet veel dieper zijn. Je kan tot 20 meter, maar dat gaan we niet doen. De plaats ziet er min of meer hetzelfde uit met veel sponsen, veel koraal, maar niet meer in de vorm van paddenstoelen, meer natuurlijk. Hier zit veel meer vis: damselfish, fluitvissen, koraalduivels en nog veel meer. Er zitten hier mega veel van die kleine pufferfish. Een duiker zal bij het opkomen eentje meegepakt hebben en we zetten die erna terug, zodat die het leven verder kan genieten. Op een kunstmatig rifje hangen twee koraalduivels. We zitten dan tegen de 15 meter, maar keren dan terug naar de wand om tegen de tien of twaalf meter te blijven. Een zalige vis is de keizersvis: donkere schubben met gele spikkkels, echt wel een pracht exemplaar. De kleine pufferfish blijven me intrigeren, maar het blijft moeilijk om die kleine visjes deftig op de foto te krijgen.

We ronden de wand van het rif en dan gaat het stilaan terug richting boot. Op een steen op het rif ligt een hagedisvis op de loer en blijft goed poseren. Fluitvissen in het rood, bruin en blauw passeren ons ook, echt wel super beestjes. Een zwart witte spotted drum, echt wel mooi met die slierten aan zijn lijf. Dan valt mijn oog weer op iets kleins: vlak naast een kleine anemoon zitten een paar garnaaltjes in een kleine holte. We duiken nu steeds minder diep, zien nog een paar anemonen, snappers en dan een klein kopje uit een gat steken. Dat is een kleine murene. Hetgeen me tijdens elke duik al opviel, waren de grote ronde sponsen, echt wel knap. En dan komen we aan de boot na drie kwartier. Mijn buddy gaat met de gidsen mee naar de oppervlakte en ik blijf hier nog even rondhangen. Een tiental minuutjes, want veel is hier niet te zien. Ik spot nog wel een slak, geen naaktslak, maar eentje met een schelp: de Flamingo Tongue Snail, echt wel een keimooi beestje. Ze zit op lange slierten met oranje-roze achtergrond van de schelp en gele stippen met zwart omrand. Echt wel knap. En dan ineens maak ik mezelf de opmerking dat ik nog geen naaktslakken gezien heb. Dat gebeurt ook niet meer, want net voor het uur zet ik een punt achter de duik. Nog even genieten van het uitzicht op het prachtige strand en blue curaçao water hier, echt wel een machtige duikplaats. En dan krijgen we lunch en zit het erop voor vandaag. Hoewel, we hebben nog meer dan een uur te varen.

Om iets over twee zijn we weg en deze keer is het tegen de stroming in, golven van vijf of zes meter zijn geen uitzondering en ik maak me de bedenking of dit wel veilig is. Ik voel me in elk geval niet op mijn gemak, net als de anderen; want iedereen is min of meer in zichelf gekeerd starend naar de horizon. Misschien was het niet verantwoord van de duikschool om deze trip vandaag te laten doorgaan door het slecht weer. Zelfs de instructeur zegt dat het niet echt OK is. Op bijna een uur komen we aan bij Willemstad en dan wil de duikgids nog even langs de geopende voetgangersbrug, maar ik zou liever direct verder varen. We komen later deze week toch nog eens langs hier. Van hier is het niet lang meer, nog een kwartiertje met een tussenstop om andere duikers af te zetten en dan direct naar de bar om iets te drinken een een sigaret te roken, want ik heb de hele dag op de boot niet gerookt: no smoking policy on the boat. Arne moet nog even zijn bedje in, want hij is moe en dan maken we ons klaar voor een feestmaal. Het is tenslotte mijn veertigste verjaardag he.

En ineens hebben we ook twee dingen te vieren: mijn veertigste en onze verloving. Ik doe Arne zijn body aan met erop: Liefste mama, wil jij met mijn papa trouwen? Ik stuur hem naar het terras met een klein doosje in de hand. En wat zegt mama ervan? Hoe kan ik daar nu neen tegen zeggen? Tuurlijk wel liefje. Snel Arne andere kleertjes aan en dan naar Hemingway om daar iets te eten. We eten meloen met ham en broodjes met look- en kruidenboter als voorgerecht/aperitiefhapje. Lekker met een cocktail (mai tai en green festival). Arne eet flink mee en is braaf. Even lastig, maar dat is snel voorbij. We bestellen varkenshaasje en mero (catch of the day) met een glas witte wijn. Evy bestelt erna nog een ijsje en dan keren we terug naar de kamer. Het is tijd dat Arne in zijn bedje gaat en wij trekken het nog een uurtje en dan gaan we ook slapen. Het was een vermoeiende dag voor ons allebei. Tot morgen.

Vrijdag 27 februari 2015: Hotel, zwemmen en uitstap naar Aloe Vera-farm en Ostrich farm

We staan zoals steeds rond hetzelfde uur op en maken ons klaar voor het ontbijt. Dat is net hetzelfde buffet als de voorbije dagen, maar goed verzorgd en lekker. Arne stapt helemaal zonder hulp naar daar langs het strand, hoewel we hem soms een schop zouden moeten geven omdat hij blijft kijken naar de meisjes en de vrouwen. Maar dan uiteindelijk geraken we er toch en zetten ons aan een tafel in de schaduw. Ik blijf even bij Arne terwijl Evy om haar ontbijt gaat. Daarna ben ik het en Arne is al direct aan zijn flesje begonnen. Hopelijk valt het weer niet in het zand. En anders is dat ook zo natuurlijk. We zitten zalig met onze voeten in het zand, kijken tussen de palmbomen naar de baai en de zee en genieten van een lekker buffet. De strandplevieren, de kleine suikerdiefjes, de twee soorten duiven, de luidruchtige troepiaal en nog andere vogelsoorten komen hier het eten stelen wanneer er iemand morst. Nu ja dat is geen probleem bij Arne en ik denk dat mensen met kleine kinderen perfect weten wat ik bedoel. Onze kleine man wordt ook mega afgeleid door de veelheid van de vogels die af en aan vliegen, net als de pelikanen die hier regelmatig passeren en de fregatvogels, die hoog in de lucht gebruik maken van de thermiek. Ik denk dat Arne deze liefde van zijn papa wel zal meekrijgen.

Na het ontbijt keren we terug naar de kamer en dan beginnen ze te poetsen. Het stoort hen niet dat we even op terras blijven zitten en met Omi Skypen. Arne vindt het wel leuk en Omi ook. Wij natuurlijk ook dat we op deze manier makkelijk contact kunnen houden met het thuisfront. We houden het kort, want we hebben nog een drukke agenda, zeker in de voormiddag. Dan is het zwemmen met Arne en tammen, dan Arne eten geven en laten slapen. Dus nog een hele drukke agenda. Tussen half tien en tien zou de dame van Arke hier moeten zijn, dus we passeren even aan de receptie, maar daar zeggen ze dat ze al naar het 50-meter bad is. Wij dus terug richting kamer en daar is ze net vertrokken. Stipt zijn ze hier wel: tien minuten te vroeg is ze al weg. We hadden haar nodig om te proberen een auto te huren voor zondag, dus ik vraag het even aan de dame die ons een introductie gaf over het hotel en het eiland. Die belt snel naar Arke en daar zeggen ze dat ze vol zitten voor zondag. Ze kent nog twee andere bedrijven die ons misschien kunnen helpen buiten Sixt, dus ze gaat even rondbellen en ons iets laten weten in de loop van de dag. Ze weet zelfs al dat we op kamer 2120 zitten. Super: we horen het dan wel, anders moeten we iets anders plannen voor zondag.

Wij gaan rustig naar het zwembad en ploeteren daar met Arne, de speeltjes die het hotel ter beschikking stelt en zijn ‘kikke’: een klein groen badspeeltje dat we meegebracht hebben en vanaf dan is elk badspeeltje een kikker. Super schattig toch. Evy gaat even een paar lengtes doen en ik hou me met Arne bezig. Hij kan al zelf het bad in en uit, wat een tegenstelling tegenover dag één wanneer we zijn handje nog elke keer moesten vasthouden. Nadeel is dat hij een beetje overmoedig wordt in het water en we hem een paar keer moeten redden. Daar zijn de sterke armen van mama en papa ideaal voor natuurlijk. We amuseren ons en Arne ook heel erg. Dan krijgt hij stilaan kou, want zijn lippen worden een beetje blauwer. De zon is er bijna niet vandaag, dus het is minder warm, maar toch nog warm genoeg; even opwarmen in een handdoek en dan terug naar de kamer. Het is al half twaalf en tijd voor zijn middageten. Snel even alles in orde zetten voor zijn eten, alles in een keer op en dan bedje in en siësta. Zalig toch. Wij houden ons ondertussen bezig met alles qua verjaardag op Facebook te liken en dan een paar mails bekijken, verslagjes online zetten en dan een beetje chillen op het terras. Zoals gezegd een drukke agenda vandaag.

Tegen ongeveer half drie is Arne wakker. We Skypen even met mama Linda die ook heel erg blij is met het nieuws en heel erg blij dat ze ons eens ziet en hoort. Wij natuurlijk ook. Ze ziet Arne veranderen hoewel hij nog geen week geleden bij hen is geweest. Terwijl Arne en ik Skypen maakt Evy de rugzak klaar om naar de Aloe Vera plantage te gaan en daarna naar de ostrich farm. Eens benieuwd hoe Arne daarop gaat reageren. We krijgen om vijf over drie telefoon van de receptie dat ze hier al zijn, 20 minuten te vroeg, maar we zijn klaar, dus we kunnen gaan. We zetten de buggy in de trailer – de chauffeur kwam net van de luchthaven en dan moeten we bij Jan Thiel baai nog twee andere koppels oppikken. Dat gaat relatief snel: op een half uurtje zijn we bij de plantage van de plant. We krijgen een beetje uitleg welke delen van de plant ze gebruiken en hoe ze de plantage beheren. We wisten niet dat Aloe Vera familie was van de lelies: je zou eerder denken een cactus of een vetplant, maar niet dus. De dame doet de stekels eraf, de twee beschermingsbladen en dan komt er een witte gelei achtige substantie tevoorschijn, die je mag opeten. Het is vettig, maar wanneer ze een stukje op je hand doet, mag je het opeten en het vettige ding uitwrijven over je handen. Dat is nog goed voor je handen ook. Alles wordt hier nog manueel gedaan en dus ook heel arbeidsintensief. Ze voeren wel veel zaken uit naar Amerika en Europa, want daar is veel vraag naar. Na de info sessie van een dikke twintig minuten kunnen we even in de shop rondkijken. Ah ja, wat had je gedacht? Evy kijkt even, beslist dan om het een en ander te kopen en dan kunnen we vertrekken in een safari truck naar de ostrich farm.

Alex is onze gids en die spoort iedereen aan plaats te nemen in de truck en zo rijden we naar de struisvogel farm. Hij is een beetje african american native toestand gekleed om het geheel een beetje authenticiteit te geven, wel leuk en een leuke kerel ook. We gaan tegen de zware wind in naar de boerderij en daar moeten nog negen mensen erbij: een paar die Engels willen gegidst worden en nog een paar Spaans, dus dat gaat allemaal iets langer duren. We krijgen de rondleiding vanop de truck, stoppen eerst bij het oudste koppel struisvogels, die nu al 23 jaar oud zijn. Alex nodigt ons uit om binnen 77 jaar nog eens terug te komen, want hij hoopt dat ze hier in gevangenschap 100 jaar worden. De eieren worden gelegd en die worden dan uitgebroed in de broedmachine, omdat er anders veel te weinig kans is om nieuwe te hebben. We rijden zo de hele farm rond en om de paar meter stopt hij eens om wat meer uitleg te geven. Alles wordt hier gebruikt; het vlees, de veren, zelfs de botten. Die laatste worden door een kunstenaar verzameld en die maakt er iets van. Leuke anekdotes allemaal. Alex doet het erg goed en op drie kwartier ongeveer is de tour rond. We hebben zelfs de krokodillen gezien die overschotjes te eten krijgen. De kleine struisvogels krijgen we niet te zien, want het risico op besmetting van de mens is te groot. Spijtig maar ja als het niet anders kan. We hebben wel een stop gedaan om de struisvogels te voederen, kregen een verdedigingsdans van een mannetje te zien. Op het einde mocht Arne zelfs op een struisvogelei gaan staan. Hij wist even niet wat er gebeurde, maar dan schoot hij toch in een lach. Super.

Dan is het tijd om iets te eten. We krijgen een pompoensoepje en struisvogel carpaccio. Bij onze terugkeer kregen we ook een mojito en bij het eten drinken we ook nog iets, maar dat zit niet in de prijs van de excursie. Als hoofdgerecht eten we struisvogelsteak met een looksausje, echt wel lekker, net als het voorgerecht. We zitten aan tafel met een Nederlands koppel, die het triestig vonden om niet met andere mensen aan tafel te gaan zitten, dus wij nodigen hen bij ons aan tafel uit. Leuke babbel en gezellige avond. Arne drinkt en eet goed mee en pas wanneer wij ons dessert krijgen (ijs met een soort rozijnentaartje) begint hij moe te worden. Het is al half acht, dus wel te begrijpen. We rekenen hier de drank en de rest van de trip af en dan wachten we op onze chauffeur die ons terug zal brengen naar ons hotel. Op een half uurtje zijn we er. Arne klaarmaken om te gaan slapen en binnen de vijf minuten heeft hij zijn oogjes dicht. Die waren in het busje al een paar keer toegevallen, dus dat was geen verrassing. Nog even nagevraagd aan de receptie hoe het zit met de busjes van en naar Willemstad, dus dat weten we ook voor morgen. Op ons terras nog even napraten, lezen, verslagje schrijven en dan tegen half elf bedje in. Allebei best moe, maar een leuke dag en zeker leuke avond gehad.

Zaterdag 28 februari 2015: Willemstad en zwembad

Punda (Nederlands: De Punt) is de oudste wijk van Willemstad, de hoofdstad van Curaçao. Oorspronkelijk heette de wijk De Punt, wat in het Papiaments vertaald werd als Punta en later verbasterde tot Punda. Punda ligt ten oosten van de Sint Annabaai, en vormt met het westelijk van de Sint Annabaai gelegen Otrobanda ('De Overkant') de historische binnenstad van Willemstad. De achttiende-eeuwse huizen aan de aan de Sint Annabaai gelegen Handelskade in Punda worden veelvuldig gefotografeerd. Otrobanda, ook Otrabanda, (Nederlands: 'De Overkant') is een wijk in Willemstad, de hoofdstad van Curaçao. De naam komt uit het Papiaments en betekent letterlijk "de andere oever", een verwijzing naar het feit dat Otrobanda vanuit Punda ('De Punt') gezien aan de overkant van de Sint Annabaai ligt. Otrobanda vormt met Punda de historische binnenstad van Willemstad.

Opstaan op tijd en naar ontbijt op tijd want we moeten tegen negen uur aan de receptie staan, want daar komt om dat uur het busje dat gratis transfer biedt aan de hotelgasten van Lions Dive & Beach Resort. Super service. Om negen een bus heen, om half twaalf eentje terug, dan weer heen om twee en om vijf terug. We zitten tijdens het ontbijt op ongeveer dezelfde plaats als eergisteren, langs het water, zicht op het Sea Aquarium, de baai, het strand, de palmbomen, echt wel super. We eten nog op ons gemak, want we hebben alles al mee om naar Willemstad te gaan. Om kwart voor negen staan we als eersten aan de receptie, terwijl Arne rondloopt en kijkt naar de twee grote leeuwen die hier staan. Neen jongen dit zjn geen paatjes, dit zijn leeuwen. Moeilijk is dat niet hoor. We amuseren ons hier wat met achter Arne te lopen en we zorgen dat zijn beentjes al wat moe worden voor de rit. De auto’s trekken constant zijn aandacht en op de parking is het auto overload, dus een klein feestje voor hem. Om negen komt de bus eraan en iedereen racet naar de bus om erop te raken. Als wij er nu niet bij kunnen, zwaait er wat, want we stonden hier als eerste. Het busje heeft het ingenieus systeem om op het gangpad ook nog zetels te kunnen neerklappen, dus er kan volk genoeg op. En wij dus weg naar Willemstad, drop off: Wilhelminaplein.

Op tien minuten zijn we er en vandaar gaat het naar de overkant van het water naar Otrobanda. Langs de ene kant heet het Punda, langs de andere kant Otrobanda. Er is een duidelijk verschil tussen de twee, maar dat wordt wel duidelijk. We steken het water over op de Koningin Emmabrug. Een wankele brug, die op vlotters drijft. Door de strakke wind hier is het normaal dat het af en toe een beetje beweegt. We denken wanneer we hier lang op zouden staan, we toch snel zeeziek zouden worden. Vanop de brug heb je zicht op de Rouvilleweg met een kleine pleintje erachter en daar de kleurrijke huizen met hun typisch Oud Hollandse kleuren. Echt wel een super zicht. We willen een beetje couleur locale opsnuiven, dus wandelen verder via kleine straatjes om zo een tour te maken van Otrobanda. Veel is hier qua musea of mooie bebouwing niet te zien, maar je ziet wel hoe het gesteld is met de gemiddelde inwoner van Curaçao. Niet echt zo goed dus. Het is wel super dat ze om tien uur nog niet aan het bier zitten, want ze drinken Heineken. Sorry elke keer moet er in een reisverslag zoiets inzitten he. We stappen een kwartiertje verder, maar buiten oude huizen, die in betere staat verkeerd hebben, is hier niet te zien. Wel wat inwoners die hier op straat alles een beetje onveilig maken, hoewel we nooit echt dat gevoel hebben.

We doen gewoon de tour terug naar het water, want het is belachelijk warm, weinig wind, vlakke zon en sjouwen met rugzak en buggy. Ondertussen is er eentje in slaap gevallen. We komen terug bij de brug steken daar terug over naar Punda en hier hopen we iets interessanter te zien te krijgen. En ja hoor, de eerste stop is een souvenir winkeltje; dat moesten we ook nog doen en we dachten dat het hier de ideale setting ervoor was. Evy gaat even binnen en komt buiten met een paar souverniertjes en dan kunnen we verder. We zien aan de overkant en ook aan deze kant de prachtige gevels van de stad langs de Sint-Annabaai, echt wel super. Zo bereiken we de drijvende markt. Eerst liggen de vissersboten met vers gevangen vis, tonijn, barracuda en nog veel andere soorten. Je kan ze hier gewoon kopen, maar dat gaan we niet doen. Verderop wordt de markt echt een markt van groenten en vooral fruit. Je ziet hier alle soorten tropisch fruit. En we hebben al gemerkt dat het fruit hier beter smaakt dan wanneer je het in België zou eten. We stappen verder langs de fruitkraampjes. Het is niet alleen een drijvende markt, de boten liggen langs de kade en op de kade verkopen ze fruit aan voorbijgangers en voorbijrijders. Vanuit passerende auto’s wordt er geroepen wat ze moeten hebben en die kerels vullen zakken en brengen het naar de auto. Toch wel een speciaal taferaal. Een drive throug market of zoiets. Het laatste stuk van de markt bekijken we gewoon uit de verte, want dat ziet er niet veel soeps uit: slechts een paar kraampjes met kledij en dit stuk is niet eens drijvend meer. We hebben het dan stilaan wel gezien. Ik denk niet dat we hier nog tot vijf uur kunnen blijven rondhangen. Het is elf uur, dus we hebben nog een half uurtje de tijd tot wanneer de bus ons komt ophalen. We stappen rustig naar het plein en genieten even van de schaduw en de wind. In otrobanda was het echt mega heet, hier is het even winderig, maar er is meer schaduw, dus stukken aangenamer. We stoppen aan een paar winkels, bekijken de synagoge en gaan dan iets drinken bij Eetcafé De Buren. Een Polar en een cola. Ondertussen is Arne wakker en we gaan na de stop terug richting de plaats waar we afgezet zijn. Hier kan hij een beetje rondstappen en om 11:31 is het busje er. Op tien minuten zijn we terug in het hotel.

Hier eerst Arne eten geven en dan bedje in. Na zijn middagdutje zullen we nog eens naar het kinderzwembad gaan en dan is de dag alweer om. Time flies when you’re having fun. We zetten ons op terras: we bekijken even wat foto’s en verslagjes en dan gaan we ons ook even neerleggen. Ik had een slechte nachtrust gehad door problemen met de sinussen, dus nu even een beetje slaap inhalen terwijl Arne ook in zijn bedje ligt. We slapen ongeveer een uur en anderhalf uur en dan zijn we er min of meer door. En net op tijd ook, want Arne is wakker en die wil wat afkoelen aan het zwembad. We doen zijn zwempamper aan en zijn pakje en gaan dan gepakt en gezakt naar het babybadje. Hij vliegt direct het water in, heeft al helemaal geen schrik meer, klimt zelf in en uit het water en gaat achter de potjes aan zelfs al liggen die in het diepe stuk van het bad. Een Nederlands meisje en haar broer spelen lang met Arne met de bal, met de potjes en met vanalles dat er hier beschikbaar is. Alles toppie dus. Wij bestellen ons iets om te drinken en een half uurtje later keren we terug naar de kamer. We hebben tegelijk ook gereserveerd voor deze avond hier vlakbij bij Piazza.

We genieten nog wat van het leuke weer op ons terras en maken ons klaar om te gaan eten. Alledrie douchen, want je zweet hier wat af en dan het chloorwater moet je ook best afspoelen. We genieten van elke minuut dat we hier zijn, hoewel elke minuut maar een paar seconden lijkt te duren. Tegen ongeveer half zeven stappen we naar restaurant Piazza en dat is maar een minuutje ver. We bestellen wat licht eten, maar het is echt wel veel. Eerst als aperitief een mixed platter warme hapjes, dan als hoofdgerecht kipfilet op z’n Curacao’s en Evy neemt penne carbonara. Met pasta kan je natuurlijk nooit iets fout doen. De kip is met een creools sausje, veel ajuin, veel paprika en met bepaalde kruiden die ik niet echt kan thuisbrengen. Maar in elk geval ongelooflijk lekker. Arne drinkt zijn flesje en iets voor acht keren we terug naar de kamer, Arne te slapen leggen en wij nog even op het terras blijven zitten. Niet lang, want we zijn allebei niet helemaal super vandaag. In elk geval was het weer een kei leuke dag en avond en we zijn hier echt wel graag.

Zondag 1 maart 2015: Met huurauto Curaçao verkennen

Vandaag gaan we het eiland onveilig maken. We hebben een auto kunnen huren dankzij de dame in het hotel, echt super. Om negen uur komen ze de megabolide brengen aan de receptie. Maar eerst alles al klaarmaken wat er mee moet en dan naar het ontbijt. Het onbijtbuffet is same thing as before, maar we genieten van het lekkere eten en het feit dat we ons nog steeds op een zalig tropisch eiland bevinden. Om iets voor negen verhuizen we naar de receptie waar een dame ons opwacht om alle papieren in te vullen qua verzekering en dergelijke. Dan bekijken we de auto eens en ik zie dat die al serieus beschadigd is. Van de vele inbraakpogingen wordt me verteld. Voor de rest ziet de auto er OK uit, alleen is het geen mega bolide, maar een Kia Picanto. Daar kan je wel met twee volwassenen en een baby in zeker of moet ik nog een aanhangwagen vragen? Bijna is het zover, want de buggy past maar net in de koffer. Om tien over negen kunnen we weg. We zoeken eerst een grootwarenhuis, maar vinden het niet direct, dus ik vraag even de weg: Spar Vreugdenhil is niet ver, maar de dame moet toch die richting uit, dus volg maar zegt ze. Super vriendelijk net als alle andere mensen hier. We stappen de winkel binnen, moeten water, frisdrank voor ons hebben en voor de zekerheid voor Arne potjeseten, pampers, koekjes en nog een paar dingen. Binnen het half uur zijn we er weg en kunnen dan snel de weg terugvinden naar het hotel. Daar snel alles afzetten, want het moet niet de hele dag in de auto blijven staan en dan kunnen we echt vertrekken.

Van hier volgen we de kustweg naar Punda, ongeveer dezelfde route als die we gisteren gedaan hebben met het transferbusje. We komen aan in Punda, moeten daar even zoeken hoe we de brug over moeten, maar dat is niet moeilijk. De brug zie je van ver en de weg ernaartoe is gewoon ring. De ring rond Willemstad. Die ring is wel een grappig gegeven, want die beslaat bijna de hele breedte van het eiland. Van hier volgen we de weg naar Westpunt, dat ligt een dikke dertig kilometer van hier. In het eerste stuk zie je nog veel huizen staan en is er wel wat havenindustrie, maar hoe verder we vorderen naar het westen hoe minder huizen en hoe dorrer het landschap wordt. We rijden eerst naar het verste punt en daar kunnen we beslissen wat we van hieruit kunnen doen. Er zijn hier in het noorden twee natuurparken, maar we beslissen al snel dat we die niet zullen kunnen doen vandaag. Het is mega heet en de wind waait alsof je een hete haardroger voor je gezicht houdt. Voor ons bijna niet te doen, maar voor Arne zeker niet.

Onze eerste stop is net voorbij Westpunt. De weg die we volgen heet logischerwijs ‘weg naar Westpunt’, geen idee hoe deze straat heet. Playa Forti is onze eerste stop. Ik neem even de tijd om de troepialen te fotograferen: prachtige oranje-geel-zwarte vogels met een lange staart. Echt wel schitterend, alleen ze maken een hels kabaal en zitten geen seconde stil. We hebben de auto in de schaduw gezet en we hebben zicht op de baai voor ons, echt prachtig. Na een stop van een kwartiertje rijden we verder langs de scenery route naar het oosten van het eiland. We stoppen nog eens bij het strand Grote Knip op aanraden van de dame van het hotel die de introductie heeft gedaan. Echt wel mooi: azuurblauw water, maar een drukte van jewelste. Ik ga even kijken terwijl Arne zijn banaan krijgt in de stoel achteraan. Die staat niet echt stevig, maar beter dan niets denken we. We zetten rustig de trip verder over de rustige baantjes en zien een familie zwijnen drinken langs de kant. Iets verder een kudde geiten en dan je gelooft het nooit: een leguaan steekt de weg over. Die hadden we nog niet gezien hier op het eiland :-).

We hebben niet veel moeite om de weg te vinden, want overal staat wel een aanduiding. Even wil ik gaan kijken naar het strand waar ik gedoken heb, maar dat is in privé handen van een hotel, dus we kunnen er niet op. we rijden dan verder naar Sint Willibrordus, ook wel aangeduid door Williwood. Hier stoppen we even want we willen wel eens een typisch landhuis bezocht hebben. Dat doen we dan hier maar: Het landhuis van Jan Kok. Veel is er niet aan te zien, behalve dat een kunstenares haar schilderijen probeert te verkopen, maar we moeten hier toch zijn voor de flamingo’s. Die zien we na het korte bezoek van het witte landhuis zonder veel meer langs de kant van de weg. Even apart uitstappen en gaan kijken en dan de rit verderzetten. Via de ‘Weg naar Sint-Willibrordus’ verlaten we het dorpje, dus voor ons uit Sint-Willibrordus en komen aan op de weg naar Westpunt, in ons geval terugweg van Westpunt. Willemstad vinden we zonder problemen en gaan eens kijken naar het cruiseschip van TUI dat hier aangemeerd ligt. Een korte stop en dan naar de drijvende markt, zo even terug en de brug op over de Sint-Annabaai en dan richting de Caracasbaai. Hier ligt een olieraffinaderij en een tanker en ik denk ineens dat Tugboat hier moet liggen. Ik wil even gaan kijken, maar de weg is te slecht dus rechtsomkeer maken en richting Saliña. Hier zou een likeurstokerij moeten zijn van Blue Curaçao, maar die staat nergens aangeduid en in het gidsje vinden we ook geen informatie. Dus we keren terug naar het hotel. Eerst alles nog even tanken zodat de auto vol is voor morgen en dan terug naar Lions Dive and Beach Resort.

Hier aangekomen proberen we even of Arne wil slapen, maar hij wil eerder wat zwemmen. Ik ga eens kijken bij restaurant ‘Grill & Chill’ voor deze avond, maar ze hebben hier geen kinderstoelen en op de gewone hoge krukken en banken lijkt het niet handig om met Arne te dineren. Dan maar reserveren bij Hemmingway. Er is nog plaats om half zes, dus dat komt goed. Ondertussen zijn Evy en Arne zich aan het amuseren aan het zwembad en ik kom er een paar minuutjes later ook bij. Amusement troef, zeker wanneer het meisje van gisteren haar zusje meebrengt. We moeten bijna niet meer omkijken, maar doen dat onbewust toch. Zalig die kinderen. We genieten van het warme water en de zon en hopen een beetje extra kleur op te doen om het thuisfront nog wat extra jaloers te maken. We zitten een klein uurtje in het baby badje en dan begint het ineens te regenen. Niet zozeer de regen, maar vooral de straffe wind maakt het koud. Tja dan heb je een hele week nog geen regen gehad en dan ineens een paar dagen op rij. Het koelt wel lekker af.

Iedereen keert terug van het strand en het zwembad naar de kamers en wij ook. Wij maken ons klaar voor het avond eten, want het zal snel half zes zijn. Vandaag is het daar buffet. Eerst keek Evy een beetje raar toen ik het zei, maar dat komt allemaal wel goed dacht ik. Om kwart over vijf zijn we onderweg, nemen een lekkere cocktail net als op mijn verjaardag en even later komen ze ons zeggen dat het buffet geopend is. Met onze bandjes weten ze dat we kunnen eten en ik ga echt als allereerste iets halen. Pasta, tomaat salade en een stukje kipsaté. Al het vlees komt van de BBQ net aan de overkant en we genieten van het eten. Arne is blij dat zijn papa een bordje heeft meegebracht voor hem en uit plezier en tevredenheid gooit hij zijn vorkje op de grond. Het valt tussen de spleten op de rotsen onder de banquirai. Tja net als op mijn verjaardag, maar toen kon ik het nog terug vinden, nu niet meer. We nemen nog een tweede bordje en dan begint Arne het lastig te krijgen. Hij heeft in totaal misschien anderhalf uur geslapen vandaag, dus hij is best moe.

We gaan geen derde keer, maar vragen de rekening en keren dan tegen iets over zeven naar de kamer. Arne is doodop en hij valt onderweg in de buggy (ook de eerste keer na het avond eten) in slaap. Dan maar snel pyjama aandoen en bedje in. Wel een brave jongen geweest vandaag, alleen op het einde was hij wat lastig, maar dat is al vergeven wanneer hij spontaan mama en papa een slaapwelzoen komt geven. Wij lezen wat verslagjes na, schrijven dat van vandaag, lezen een beetje en surfen wat op het net. Super dat de WiFi hier gratis is en zelfs Skype is goed gelukt. Om negen uur beginnen we al moe te worden, maar willen nog even opblijven, want hier lopen nog kleine kinderen rond. Schandalig om dan zelf al te gaan slapen? Tegen een uur of tien liggen we er toch al in. Morgen ga ik nog een dagje duiken en ik moet vroeg op en zorgen dat alles geregeld is qua duikmateriaal en de auto nog gaan inleveren. Dat is dan voor morgen: slaapwel Curaçao.

Maandag 2 maart 2015: Twee duiken: Smokeys en Barracuda Point

Vandaag duik vier en vijf voor mij: we doen een two tank dive, samenkomst om kwart over acht bij het duikcentrum en dan waarschijnlijk tegen half negen met de boot vertrekken. We hebben allemaal goed geslapen en zijn juist op tijd wakker om de wekker te horen. Deze keer is dat niet Arne, maar echt de GSM. We doen ons ding en daarmee wil dat vooral zeggen dat ik mijn duikmateriaal klaarmaak en Evy zich om Arne bekommert. Alles komt goed, want tegen half acht zijn we al bij Hemmingway waar ze nog steeds het ontbijt serveren. We eten en ondertusssen verlaat ik tien minuutjes de tafel, want de auto moet nog geregeld worden. Alles OK blijkt, dus ik kan terug genieten van het ontbijt. Hoewel ik eigenlijk al gedaan had. We stappen naar het duikcentrum en op één minuut zijn we er. Ik neem al snel mijn spullen klaar zodat het straks nog op de boot stappen is en vertrekken. Ik tuig al op en ben klaar om de laatste twee duiken te doen van de vakantie. Even nog snel dag gaan zeggen tegen Arne en Evy en dan kunnen we vertrekken. We varen naar Smokey, de eerste duikplaats op ongeveer twintig minuten van hier. Op vijf minuten voor onze aankomst daar maken we ons helemaal klaar en dan krijgen we de briefing. Komt erop neer: ze weten niet of het een drift duik wordt of een gewone rifduik, dus komt erop neer: volg de gids. Ok, dat zullen we dan maar doen zeker.

Maar eerst te water geraken. Ralf, mijn buddy heeft problemen met de eerste trap die afblaast. Hij krijgt een reserve octopus en kan zo vertrekken. Ik merk dan dat mijn manometer het begeven heeft tijdens de tocht. Blijkbaar moet die ergens tegen geslagen zijn en zo de geest gegeven hebben. Even serieuze vertwijfeling, want er is geen tweede reserve en dus zit het duiken erop. Ik probeer Charlie te overtuigen dat ik OK ben om hier te duiken zonder werkende manometer. Ik wist namelijk dat er 220 bar opzat. Maar hij wil niet. Dus komt de gids Melanie uit het water en de automaten worden gewisseld. Dus zij duikt zonder wetenschap hoeveel lucht ze heeft en ik duik met haar materiaal. Wel super blij dat het zo geregeld kon worden, anders was het gedaan met duiken. Snel het water in en dan kunnen we vertrekken. Ik vergeet natuurlijk mijn masker met ‘natural defogging’ te doen en dat betekent dus dat de hele duik mijn masker aandampt en ik constant water erin en eruit moet doen. Echt leuk hoor: het begin van de duik was nog niet stressy genoeg. Dit was gewoon stom. We zakken tot de bodem en volgen het rif langs de linkerkant. Zo kunnen we lekker bekijken wat er te zien is. We zien de typische zachte en harde koralen, de kleine gele, blauwe visjes die zich hier in zwermen bevinden. De grote sponzen blijven echt wel imposant en super om vanuit verschillende hoeken te bekijken. Er zijn ook sponzen die ze olifantenoren noemen en ik kan al snel inzien waarom; die zijn echt prachtig gevormd en niet zoals de olifant oranje gekleurd. Even masker klaren en daar zie ik weer een grote fluitvis. Die hangt in dezelfde richting als de koralen. Die vis zal denken dat hij dan minder opvalt.

Ik spot tussen mijn mistige glazen ook een paar anemonen, een paar schitterende waaierkoralen, echt niet te schatten hoe groot en elegant die in de deining meewiegen. Op een van de anemonen zie ik een kleine poetsgarnaal, blauwe pootjes en op het lichaam licht rosse vlakken. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van de duik, maar dan ineens begeeft de camera het. Ik denk neen he is dit zo een duik, dat kan toch niet. Maar het kan dus wel. Uiteindelijk na veel gepruts en gefoefel zoom ik een paar keer in en uit en dan ineens is het terug OK; straks toch eens nakijken. Ik heb dus een groot deel van de duik zonder camera gedoken en ook weinig aandacht besteed aan het rif. Stom van mij, want je duikt hier niet elke week, maar ik kon er niet aan doen, het was sterker dan mezelf. Ik kan dus deze duik best even op mijn buik schrijven, want dit is eentje om snel te vergeten. Zeker omdat later blijkt dat ik op het einde een grote rog gemist heb. Que sera, sera. We hopen op een betere tweede duik en bekijken of er bij de foto’s iets bruikbaars zit. We komen terug aan boord, worden er bijna opgesmeten en we wisselen van tank. Alles OK, ah ja ik gebruik nog steeds de gids haar materiaal. We varen even naar een mangrovebos hier vlakbij en doen daar een stop van een klein half uurtje ik neem even de tijd om mijn camera te bekijken. De ring rond de lens was verschoven en zo kon ik niet meer in en uitzoomen en dus werkte de camera niet meer. Ik had dat nochtans getest voor ik alles klaarmaakte deze ochtend. Soit, hopelijk duik twee beter.

We vertrekken naar Barracuda point of beter no barracudapoint. Vroeger kuisten de vissers hier hun vis en gooiden alles overboord zodat de barracuda’s eropaf kwamen; toen begonnen ze daarop te vissen en zijn ze allemaal elders naartoe gegaan. Het zakken gaat vlot ondanks de sinus problemen van de laatste dagen en dan zijn we weg. Ralf en ik duiken als laatsten en hij blijft altijd een beetje hoger. Hij had een grote fles, maar door zijn problemen de eerste duik heeft hij een kleinere moeten nemen en nu dus ook. Al snel passeert de eerste french angelfish ons en die is echt wel knap, maar zoals vaker ook moeilijk te fotograferen. We volgen het rif weer langs de linkerkant en volgen op afstand onze gids. Wij blijven samen want ik fotografeer en hij filmt; de kerstboomkokerwormen zijn hier weer volop aanwezig en hij is een echte fan; het zijn wel prachtige diertjes natuurlijk ook he. Een paar eekhoornvissen zitten verscholen in de nissen en wederom zien we wel wat anemonen. Papegaaivissen en damselfish en andere kleine visjes zijn hier echt mega veel aanwezig. Echt een super plaats. In een grote spons bevindt zich een krab, iets later zie ik opnieuw die flamingo snail, ook wel super. Deze keer iets groter dan de eerste een paar dagen geleden. De trunkfish en de butterrfly fish zijn echt wel bezige beestjes en blijven zelden hangen voor de camera. Iets verderop is iemand van de groep foto’s aan het nemen van een schorpioenvis op een spons, ook echt wel super, echt wel een bangelijk zicht.

De duik gaat vlot en bij dertig minuten keren we om om zo de richting van de boot terug uit te gaan. Heel erg veel waaierkoralen hier, sponzen, echt wel heel erg mooi onderwaterleven. Een duik in de Caraïben is echt wel de moeite. We duiken zo rustig verder en genieten ten volle van deze laatste duik hier op Curaçao. Een vijlvis houdt zich schuil tussen de zachte koralen en iets verder een groter exemplaar. En dan ineens beginnen we te stijgen: er zijn blijkbaar een paar mensen uit de groep die al vlotjes door hun lucht gegaan zijn, maar ik heb nog meer dan honderd bar. Doet er niet toe, want zo zien we een groep van vijf inktvisssen. Echt wel super mooie beestjes. Ik zwem er dichter naartoe, maar zij zwemmen weg. Ik kan toch genieten van hun dans in het deinende water en keer dan terug naar de groep. Nog een paar pogingen om papegaaivissen en butterfly fish te fotograferen en dan zit deze duik er al op. We gaan aan boord en keren dan terug naar het duikcentrum. Alles afspoelen en te drogen hangen en straks kom ik er wel terug om en reken ik af. Ik kijk nog snel even naar de foto’s die iemand gemaakt heeft om te verkopen, maar dat zal ik straks komen regelen ook. Ze is hier toch de hele dag.

Ik wandel terug naar de kamer en zie daar mijn liefje terug. Even snel vertellen wat we allebei meegemaakt hebben vandaag en dan even op rust komen. Arne ligt al in bed, wij bestellen iets klein om te eten en wanneer Arne wakker is gaan we naar het duikcentrum om mijn spullen te halen, af te rekenen en de foto’s nog eens te bekijken. Alles geregeld behalve de foto’s, want ze is er niet. Binnen een half uurtje terug, maar dan zijn we aan het zwemmen. We wandelen dan naar het kinderbad vlakbij en Arne amuseert zich weer kostelijk. Super ventje in het zwembad. Wij amuseren ons ook, maar dan wordt het te druk en frisser, dus we keren terug naar de kamer, douchen ons en maken ons klaar voor het avond eten. Arne heeft het even lastig, maar hij kan toch mee naar Piazza om daar iets te eten. Gewoon de straat over dus we zijn er direct. We eten loempia’s en curryworst als voorgerecht en dan elk een pizza met een glaasje wijn. Ze hebben zich vergist van tafel, dus we moeten iets langer wachten en ze bieden ons nog een glas aan on the house. Alles is super lekker, maar dan is het stilaan tijd om te gaan slapen. Om iets voor acht terug naar de kamer, pyjama aan en Arne zijn bedje in. Alles direct stil. Wij lezen een beetje, drinken nog wat en genieten van het warme avondbriesje. Iedereen die ons mailt zegt dat we zullen schrikken wanneer we thuis komen, dus nu nog genieten. Tegen een uur of tien liggen wij ook in ons bedje en morgen is het al de laatste volledige dag, hoewel er waarschijnlijk al gepakt moet worden morgen. Even gaan kijken hoe laat ze ons overmorgen gaan oppikken. Dat klinkt helemaal niet leuk, maar je weet wat ze zeggen over die mooie liedjes en time flies en dergelijke.

Dinsdag 3 maart 2015: Curaçao Sea Aquarium en Lions Dive & Beach Resort

Onze laatste volledige dag start. Geen strak schema vandaag, maar uitslapen. We moeten nergens naartoe vandaag. We hebben wel het Sea Aquarium gepland, maar dat is op vijf minuten wandelen en dat doen we vanop het ontbijt. Net vandaag beslist Arne om vroeg wakker te worden. Hier vlakbij is iemand al om half zeven luide muziek aan het spelen en Arne wil opstaan en ernaar luisteren. Wij willen nog wat slapen, maar na een half uurtje vergeefse moeite staan we maar op. Wanneer de kleine andere plannen heeft dan slapen, moeten mama en papa zich ernaar schikken. We maken dan alles klaar voor het ontbijt en om direct verder te gaan naar het Sea Aquarium. We zien dat al de hele week liggen aan de andere kant van ons strand. In de vorm van een boot en daar zou het echt wel de moeite moeten zijn om eens een kijkje te nemen. Zowel voor Arne als voor ons. En wat blijkt: dat is ook zo.

We eten rustig aan het verhoogje aan de rand van het water, bekijken de duiven, duifjes, bananaquits en andere vogels die hier rondvliegen op zoek naar wat lekkers. Dat vinden ze hier natuurlijk voldoende. Sommigen hebben het nog niet door of zijn hier net toegekomen, maar halen fruitsap en zetten dat op de tafel om die bezet te houden. De geel zwarte bananaquits zijn echt snel om van het zoete fruitsap te drinken. Ze gaan op de rand van het glas zitten en drinken lekker. Grappig wanneer de mensen dan terugkomen en een paar vogels aan hun glas zien zitten. We eten ons ontbijt op ons gemak, Arne drinkt zijn flesje en eet een droge bruine boterham en wij een broodje met beleg en drinken er koffie bij. We doen een praatje met het Amerikaanse koppel dat hier elke ochtend al zit op hun favoriete plaatsje. Ze komen hier blijkbaar al meer dan 20 jaar en hebben het hotel zien groeien. Het Sea Aquarium zien aanleggen en de overkant zien maken, want het is geen natuurlijke lagune hier, in een paar jaar aangelegd.

Na het ontbijt wandelen we langs het water en betalen de inkom voor het aquarium. We betalen 42 USD, omgerekend 75,60 Antilliaanse Gulden. Ik heb nog 100 op zak en waarschijnlijk kunnen we morgen in de luchthaven alles nog betalen met de kaart, dus veel cash zullen we niet meer nodig hebben; het hotel zal ook met de kaart zijn, dus dat lukt nog wel. We gaan binnen en Arne is al direct fan van de security. De man ziet dat het Arne precies niet goed lukt deze ochtend om mama en papa te volgen, geeft hem een koekje en ze zijn al direct dikke vrienden. We wandelen langs de verschillende aquariums en Arne is constant aan het wijzen. Kijk daar en kijk daar, hij amuseert zich echt kostelijk. Er is nog niet veel volk, dus we kunnen hem makkelijk laten lopen. Veel kan hij hier niet kwaad doen. Af en toe moeten we hem eens oppakken, want anders ziet hij weinig of niets. Dan roepen ze af dat het feeding time is voor de nurse sharks. We kunnen dichtbij de verpleegsterhaaien komen, ze even aaien en voederen. Normaal kan ik dat niet doen tijdens de duiken, dus ik profiteer ervan dit nu wel te doen. Ze voelen gewoon lederachtig aan, alleen de kieuwen zijn iets zachter. Je krijgt dan een ring met een vis erop en je kan ze dan voederen. Even bewegen met de vis en dan even snelle flitsen en de vis is weg. De eerste keer is dat wel even schrikken en zelfs de tweede keer is het toch even oppassen. Ze slaan met hun staartvin wanneer ze eten krijgen en je wordt dus wel wat nat. Evy aarzelde even of ze het ook zou doen en gaat dan toch samen met een Nederlandse vrouw de haai aaien, vin vastnemen en voederen.

Dan bekijken we de andere aquariums hier binnen, bekijken ook even de dolfijnen en er is een aquarium met een koker waar je in kan staan. Ik wil het wel eens vanuit dit perspectief bekijken en Arne komt direct naar mij toe. Nu ziet hij de visjes rondom hem en super dat hij dat vindt. We stoppen ook even bij de flamingo’s en die vogels vindt hij echt wel mega super. Hij krijgt er bijna niet genoeg van. Dan roepen ze af dat het tijd is voor de show van de zeeleeuwen. Een Nederlandse dame heeft een zeeleeuw zo getraind dat hij vanalle kunstjes doet. Super zicht en super wat het dier allemaal kan. Arne is even wel en dan niet onder de indruk, maar hij kijkt wel constant naar de zeeleeuw, dus hij vindt het wel OK. En wij ook. Het straffe is dat die zeeleeuw zijn eigen gewicht zonder problemen op een vin kan balanceren. Na de show gaan we even kijken in het onderwater observatorium. De grote verpleegsterhaaien zitten hier en een duiker is de ramen aan het poetsen. Dan vind je de job van je leven. We gaan ook iets verder even kijken naar de schildpadden: er zitten hier twee mega schildpadden, spijtig genoeg in gevangenschap. Dan nog even de tour van de aquariums die we nog niet gezien hadden en van hier naar de dolfijnen show. Dan zullen we alles gezien hebben.

We kunnen met Arne in de schaduw zitten en kijken naar de show van de dolfijnen. Het is voor mij echt mega lang geleden dat ik zoiets nog gedaan heb. Maar het is wel leuk wanneer je ziet wat ze die beesten allemaal kunnen leren. Arne applaudisseert mee met de anderen en vindt het super. Hij heeft nu ook ontdekt dat er haar op papa zijn arm staat, dus wanneer er even niets gebeurt, kan hij daaraan trekken. Nice! De dolfijnen springen, duwen hun trainers omhoog en doen de typische kunstjes die ze op zo’n show doen. Echt wel leuk. Het is hier nu ook al wel megadruk en we hebben alles al gezien, dus we kunnen terugkeren naar de kamer. Daar snel een potje opwarmen en Arne te eten geven. Hij eet alles flink op en dan gaat hij zijn bedje in. ik ga ondertussen naar de receptie om te vragen of ze me de koffer kunnen laten herstellen. Maar ik moet het laten doen. Ze willen me geen schroevendraaier geven. Die van de maintenance zijn even met pauze (typisch) en ze zullen de koffer terugbrengen wanneer die gemaakt is. OK we’ll see.

Even wat tot rust komen, want we zijn al mega moe van de vermoeiende voormiddag, verslagje schrijven en dan wat niksen om nog wat meer moe te worden. We gaan zelfs even op bed liggen om tot rust te komen en tegen drie uur worden we gewekt door een kleine Arne die al terug vol energie zit. Wij dus het terras op, even banaan geven en dan een kleine wandeling naar het zwembad. Daar een dik uur ploeteren: wat gaan we dit missen. Niet alleen het zwembad, maar ook de complete setting hier: het weer, de aangename mensen, de duiken, eigenlijk alles hier. Maar ja, dat kan ook niet anders na zo een prachtige vakantie. We hebben van elke seconde genoten en zijn dat nu nog steeds aan het doen. We leren Arne zwemmen van mama naar papa en hij heeft het naar zijn zin. Hopelijk gaat hij dat in het zwembad in Bornem ook nog vinden waar het toch wat kouder is. Wij keren terug naar de kamer rond een uur of vijf, douchen ons, want onze kledij om te zwemmen was raar geel gekleurd, toch best iedereen even afspoelen. Dan krijgt Arne een paar koekjes en nog een banaan. Hij zal wel honger hebben, dus we geven het hem. Ze komen ook de koffer terugbrengen, want die is gemaakt. Super service her, super hotel. Tegen iets voor zes stappen we naar Piazza, echt super restaurant right acrosss the street en super bediening. Er zijn direct twee vrouwen die rond Arne zijn nek hangen. Cindy is hier constant aanwezig en die heeft het echt voor Arne. Vanop het terras staat ze al te roepen: hey Dushi, kom je eten, Dushi. En ja hoor we gaan iets eten.

We beginnen met een cocktail voor onze laatste avond: white lady en caipirinha. We bestellen hetzelfde voorgerecht als gisteren en als hoofdgerecht de kipfilet en het varkenshaasje, echt wel super lekker. Dan begint het te regenen, dus we gaan droog zitten. Het is hier de laatste dagen altijd even beginnen regenen, maar nooit vonden we dat erg. Het bracht zelfs een beetje verkoeling. Arne gaat hier van arm tot arm en geeft kusjes aan de dames die ons bedienen. Harten stelen ja. We genieten van ons laatste avondmaal hier en drinken als afsluiter nog een koffie. De aperitief is best wel heavy on alcohol, dus veel drinken we niet meer. Om iets voor acht rekenen we af en dan is het de weg terug naar de kamer. Daar snel Arne verse pamper geven en pyjama aandoen en dan kan die al gaan slapen. Mama nog een zoen en papa ook en zo zijn we de deugnieterij van de dag weer vergeten. We zetten ons nog even op ons terras en genieten van het lekkere weertje. Morgen zal het nog OK zijn, maar overmorgen kunnen we ons aan koude, regen en hagel verwachten. Tegen een uur of half tien kruipen we ons bedje in, want morgen wacht ons nog een zware dag. Slaap lekker allemaal. Curaçao kan erop rekenen dat we zeker nog eens terugkomen en misschien zelfs hetzelfde hotel. Tot dan!

Woensdag 4 maart 2015: Inpakken en wegwezen

We staan onze laatste keer op hier in Curaçao, want vandaag moeten we hier vertrekken. Het land neemt afscheid van ons in tranen in de vorm van een tropische regenbui wanneer we naar het ontbijt vertrekken. Het is de laatste keer dat we kunnen genieten van het uitzicht en het goede ontbijt hier langs de zee en op het strand. Een prachtige regenboog zorgt ervoor dat we nog een mooi spektakel te zien krijgen deze ochtend. Lekker eten tijdens het ontbijt, Arne zijn flesje en een boterham en dan keren we terug naar de kamer. Daar is het dan tijd om in te pakken, maar we hebben nog tot 11:50 dus tijd genoeg, zeker omdat gisteren de rugzak al gepakt was qua handbagage met onderwater fotomateriaal en de koffer met mijn duikspullen is ook al klaar. Veel werk hebben we dus niet: het meeste werk hebben we nog met het klaarmaken van de kleine blauwe rugzak voor handbagage en de verzorgingstas met spullen voor Arne erin. Flesjes, propere kleren, speelgoed: daar moet nog het meeste in. Maar het gaat vlotjes.

We hebben zelfs tijd om met Arne te spelen en af en toe een pauze te nemen en te genieten van het uitzicht en onze dagelijkse bezoekers in de vorm van de leguanen. Het zijn echt prachtige beesten. Zo tegen een uur of elf zijn we klaar met inpakken en gaan we bij restaurant Piazza vragen om Arne zijn eten op te warmen. Dat kan alleen bij Hemingway restaurant, maar de service is hier zo goed dat ze iemand sturen en ze het potje zullen binnensteken. Dat is hier in het hotel echt super. Het is een echte aanrader om met kinderen te komen, maar ook als je van de rust wil genieten of net niet voor het nachtleven. Daar hebben we niet van geproefd, maar vlakbij is Mambo Beach en daar is altijd wel iets te beleven. We geven Arne zijn eten en kunnen dan vertrekken naar de receptie. We kunnen uitchecken en krijgen een rekening van bijna 250 Dollar, wat uiteindelijk zal uitkomen op iets van een 230 Euro. Dat valt nog mee eigenlijk voor regelmatig een cocktail, middageten en dergelijke. En dan is het wachten tot ze ons komen ophalen. En wachten, en wachten en wachten.

We krijgen nog een paar buien met heel veel wind op ons dak en om 12:20, een half uur te laat stopt de bus voor de transfer naar de luchthaven. Als dat maar goedkomt, want ze hadden gezegd dat we maar tot 13:00 konden inchecken. Van hier naar de luchthaven Hato is het niet ver, maar we moeten nog een paar andere hotels aandoen. Na een uur op de bus – sommigen zitten er al een uur op wanneer wij opstappen – komen we aan bij de luchthaven. Eerst een karretje zoeken voor de bagage en dan inchecken. Het lukt nog en we hebben geen probleem met te veel gewicht van de bagage. En dan kunnen we door de controles en de controles en nog eens controle. Eens door de taxfree nog even wachten en we mogen als eerste aan boord. Plaats genoeg tot de passagiers voor Aruba er ook opzitten, dan is er ineens niet zo veel plaats meer. We zullen het zo ook wel doorkomen zeker.

Een half uurtje vlucht naar Aruba, daar blijven zitten en Arne slaapt vlotjes. Tot nu toe alleen even lastig gedaan op de luchthaven van Curaçao, maar dat was het. We staan hier een uur stil en eigenlijk hoopten we dat de persoon naast Evy zou afstappen, maar we wisten dat die mee zou vliegen naar Amsterdam. Degoutant eigenlijk: de man is zo zwaarlijvig dat Evy maar twee derde van haar seat kan gebruiken omdat er te veel man over de rand van de armsteun hangt. Nu we zijn zelf geen panlatten, maar dit is er echt over. We vragen dus aan de stewardess of er geen oplossing is, maar ze kunnen enkel iets aanbieden wanneer we apart willen zitten en dat is met Arne helemaal niet te doen. Dus volhouden dan maar zeker voor de komende negen uur. We vertrekken op tijd en na het eten en twee uur vlucht heeft Evy al last van haar schouders en rug omdat ze niet deftig op haar stoel kan zitten. We moeten ons zo zetten dat we allebei ongemakkelijk zitten en nu is het mijn beurt om Arne op mijn schoot te laten slapen. Een geluk dat die nog wat rustig is en slaapt. We hebben comfort bijbetaald, maar echt comfortabel is dat niet hoor.

We kunnen voor de rest kort zijn: vlucht negen uur, op tijd landen in Schiphol, dan nog twintig minuten in een taxiënd vliegtuig zitten, dan nog een uur wachten tot ze de deur open krijgen. Tijdens het naderen van de slurf hebben ze de eerste deur beschadigd en ze krijgen die niet open. Nog een uurtje wachten dus tot ze die ergens anders kunnen zetten en ons zo uit het vliegtuig laten. Eindelijk terug frisse lucht. De bagage gaat vlot, maar dan is er een megalange rij, want iedereen van Curaçao moet de bagage door de scanner laten gaan. Door onze vertraging door de schade komen we tegelijk aan met de KLM vlucht uit Curaçao, dus ineens twee mega vliegtuigen en iedereen moet bagage laten nakijken. Super toch, maar niet echt leuk. Bellen naar de parking en die komen ons binnen 20 minuten bij de Starbucks oppikken. Super service. Korte rit naar de parking zelf in Roelofarendsveen en dan de auto in en naar huis. Iets voor de middag komen we thuis, mama Linda en Patrik komen Cartouche afzetten en daarna kunnen wij en Arne nog even slapen. We slapen nu een uurtje of twee om de jetlag te vermijden en deze avond perfect op tijd te kunnen gaan slapen. En dat lukt relatief goed ook. Deze vakantie was eens een uitdaging om zo ver te vliegen met onze kleine man, maar alles is vlotjes gegaan en de tekortkomingen tijdens de vluchten zullen we snel vergeten zijn. Een super vakantie was het en zalig om veertig te worden op een tropisch eiland en ons daar nog eens te verloven. Super gewoon!

ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe