ScubaTimo
Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland
Website about scuba diving and traveling around the globe
Cycladen Island Hopping: Ios, Santorini, Folegandros en duiken met Mediterranean Dive Club
Van 29 september tot en met 12 oktober 2006
Ios Greece rooms accommodation in Village Hora
Sofia Sigala Hotel Firostefani
Rooms to Rent in Folegandros, Greece - Ostria Rooms
Griekenland, Cycladen
De Cycladen staan, behalve hun stranden, gezamenlijk bekend om hun kunst. Tussen 4000 en 1100 v.C. werden er op deze eilandengroep kleine in wit marmer, modern ogende beeldjes geproduceerd (idolen), zonder gelaat en alleen een neus. De beeldjes zijn herleid tot de geometrische grondvormen. Opvallend was dat de beeldjes meestal een vrouw voorstelden. Aanvankelijk werden deze in graftombes gezet als afgodenbeeldjes, later werden ze echt gezien als kunstvorm. Tegenwoordig wordt de Cycladische kunst massaal gereproduceerd en verkocht aan toeristen. De Cycladische maatschappij was een welvarende maatschappij in de drie eeuwen v. Chr. De bewoners van de Cycladen waren zeelui die handel dreven in het oostelijke Middellandse Zeegebied. Thucydides (I 4.) en Herodotos (I 171.) noemende de oorspronkelijke bevolking van de Cycladen Lelegers en vermelden dat zij in het zuidwesten van Klein-Azië verdreven zouden zijn, waar zij Cariërs werden genoemd. Terwijl Thucydides meent dat de mythische koning Minos hen verdreef, schrijft Herodotos dit aan de Doriërs en Ioniërs toe.
Aan de hand van de figurines die gevonden zijn op de Cycladen trachten historici en archeologen een beeld van de Cycladische maatschappij te vormen. De vrouwelijke figurines met uitgesproken seksekenmerken wijzen op een agrarische maatschappij. Ze hadden waarschijnlijk een praktische vruchtbaarheidsfunctie. Andere figuren zijn ondermeer muzikanten en krijgers. Daarnaast zou er ook een religieuze factor een rol gespeeld hebben bij het maken van de figurines: ze werden bewaard in huisschrijnen en werden meegegeven met de dode om zijn vroomheid aan te tonen. Het maken van dergelijke figurines was niet zo makkelijk en nam dus wel wat tijd in. De figurines moesten waarschijnlijk ook dienen om een band te smeden tussen mens en goden.
Vanaf de Laat-Cyladisch I periode merken we dat de Cycladische maatschappij kosmopolitischer wordt in steden zoals Akrotiri, waar de huizen van rijke handelaars elementen van de Minoïsche architectuur. In de Laat-Cycladisch III periode merken we niet enkel een politiek-militaire verschuiven, maar veranderd ook de maatschappij onder Myceense invloed.
Ios
Ios is een eiland dat behoort tot de Cycladen, een Griekse eilandengroep die zich in de Egeïsche Zee bevindt, ten oosten van de Peloponnesos archipel. Ios ligt ten noorden van Santorini en ten zuidwesten van Naxos. In 2005 had het eiland ongeveer 1820 inwoners. De hoofdstad, Ios Stad, ligt in het westen van het eiland, aan de kust. De stad zelf heeft een haven, en de Gialos haven ligt ten noordwesten van deze stad. Er zijn verscheidene bootverbindingen met dit eiland, o.a. vanuit Piraeus en Santorini. De stranden en baaien van Ios zijn mooi te noemen. Het is een bergachtig eiland met vele kerkjes en kapelletjes. Ios-stad ( Chora ) is de hoofdstad van het eiland en heeft een typisch Cycladische stijl qua schilderachtige straatjes en witte huisjes. Chora is tegen een heuvel opgebouwd en op de top staan twee ruïnes van het middeleeuws kasteel en de Venetiaanse Aghios Nicolaos kapel.
Santorini
Thera, of Santorini (Grieks: Θηρα, Thira), is een Grieks eiland in de Egeïsche Zee, behorende bij de eilandengroep Cycladen. Het ligt ten noorden van Kreta, ten zuiden van Naxos en Paros, en bestaat feitelijk uit drie eilanden (Thira, Thirasia en Aspronisi) die ontstaan zijn tijdens uitbarstingen van de vulkaan in het midden van de eilandjes. Hierdoor ontstond een ringvormige archipel. In het jaar 2000 had Thera ongeveer 7100 inwoners. De hoofdstad heet Thira. De naam Santorini is Venetiaans en afkomstig van Sant Irini oftewel Sint Irene, die in de derde eeuw op of bij dit eiland in ballingschap zou zijn gestorven. Over het ontstaan van het eiland zijn er diverse speculaties. Zo zou dit het eiland Atlantis zijn geweest, en zou Plato met zijn verhaal over Atlantis zijn geïnspireerd door de vulkanische uitbarstingen hiervan. Verder zouden de wolk- en vuurkolom van de uitbarstingen van de vulkaan van Santorini in de speculatieve verhalen van bijvoorbeeld auteur Graham Philips dezelfde zijn geweest die Mozes tijdens de tocht door de woestijn heeft gezien. Diverse van de plagen die Egypte troffen volgens het verhaal van Mozes, zijn volgens dezelfde auteur direct of indirect gerelateerd aan deze uitbarstingen, zoals duisternis die over dit land kwam en water dat ondrinkbaar werd.
Folegandros
Folegandros is een eiland dat behoort tot de Cycladen, een Griekse eilandengroep die zich in de Egeïsche Zee bevindt, ten oosten van de Peloponnesos. Folegandros is een van de zuidelijkste eilanden van de eilandengroep. Het ligt ten noordwesten van Santorini, en ten westen van Sikinos en Ios. In 2000 had het eiland ongeveer 650 inwoners. De voornaamste stad is Chora, dat ook wel Folegandros Stad wordt genoemd. Hier staat ook het kasteel van Folegandros met daaromheen de witte huizen met kleine ramen. De huizen beschutten het kasteel. Deze stad ligt in het noorden van het eiland. De belangrijkste haven, Karavostasis, ligt 3 km oostelijk ervan. Het is een rotsachtig eiland met als kenmerken steile bergen, weinig maar wel mooie zandstranden en leuke baaien. Het eiland is dor en heeft weinig groen maar wel het karakter van de Cycladen (witte huizen, kerken en vriendelijke mensen).
Vrijdag 29 september 2006: Vertrek
Het is allemaal een beetje anders dan anders. We moeten niet in het midden van de nacht naar Zaventem rijden, maar hebben de latere vlucht met Virgin. Dit wil zeggen, dat we nog een halve dag vanalles kunnen doen. Er was niemand thuis om ons weg te doen en we hebben een ‘Help en rescue plan’ moeten opstellen voor ons Cartouchke. De eerste dagen wordt hij van hot naar her gesleurd van Christine, naar Mike, naar Roel en An en dan naar Maurits en Betty. Linda was met Patrick al naar Athene en Evia, Roel was op weekend van vrijdag tot zondag, Maurits en Betty waren weg van donderdag tot maandag, dus we hebben wat geïmproviseerd. Uiteindelijk is alles toch in orde gekomen. We staan op om 08:30. Timo gaat direct eens met Cartouche wandelen, en we zetten alles in orde thuis. Rond 10:00 reeds komt Christine en Hans onze Cartouche oppikken. Het beestje is blij dat hij meemag. Niks aan de hand; Dan is nu alles in orde voor ons om te vertrekken. Omdat het een werkdag is en omdat iedereen voor de rest op weekend is of op verlof, moeten we deze keer het openbaar vervoer nemen. Dat is eens iets anders. Het zal wel een hoop langer duren dan met de auto, maar dat is niet erg. We doen het zo wel. We nemen de bagage rond 11:00 en gaan naar het station in Sint-Amands, nemen daar de bus van 11:26 naar Puurs. We wilden ook in Bornem afstappen, maar omdat het Bornem Kermis is, komt de bus er niet. Dus we stappen af in Puurs en nemen de trein naar Mechelen. Dan overstappen richting Brussel Noord en een 20 minuten later zijn we aangekomen in Brussel. Dan rijdt er om het kwartier een trein naar de luchthaven in Zaventem.
De verbindingen kloppen allemaal en uiteindelijk is het nog niet eens zo erg dat we met bus en trein moeten gaan. Na twee uur zijn we in de luchthaven (anders half uurtje tot 3 kwartier) en we kunnen al onmiddellijk inchecken. Eef vraag emergency exit seats en die zijn nog vrij, dus dat begint hier goed. We hebben nog een hoop tijd hier voordat we vertrekken en dus gaan we een verdiep hoger naar de Panorama bar en drinken daar 2 blonde Leffes elk. Lekker. Het is uiteindelijk vakantie. We gaan niet direct naar de gate, slechts een 15 minuten voor het boarden zijn we er. Omdat we die twee Leffes al voelen in ons hoofd, eten we de sandwiches op, die we deze morgen nog gemaakt hadden.
Om 15:00 kunnen we boarden en alles verloopt vlot en op tijd en om 15:30 stipt zijn we weg. De vlucht gaat zeer goed, geen enkel probleem gehad onderweg. We vliegen zelfs over Kerkira. Je kan duidelijk de vorm van het eiland zien en je ziet zelfs de luchthaven en de Pantokrator. Dat is eens leuk. Ons mama zat op Kerkira en had slecht weer, dus we hebben er wat zon uitgegooid. Natuurlijk hadden we op dat moment de camera niet bij ons, maar het was toch leuk om het eens te zien. Na een vlucht van drie uur landen we in Athene. De bagage komt snel en we kopen direct sigaren, sigaretten en een flesje cola. We moeten nog even wachten op de bus naar Piraeus en die vertrekt om 20:15. De chauffeur maakt er een hele snelle en roekloze rit van, maar dat is in ons voordeel, want om 21:20 zijn we al in de haven van Piraeus. We kopen direct als eerste de tickets voor de boot naar Ios. We nemen een kajuit: een mens moet alles eens geprobeerd hebben in zijn leven, niet?
Het is wel een pak duurder (140 Euro), maar dan zullen we waarschijnlijk iets slapen, anders misschien geeen minuut. We zetten ons dan op het terras van één van de restaurantjes hier in de haven, bij Filokseno. We bestellen 1 ouzo mini en twee pitta souvlaki kotopoulo (met kip). Het wordt half tien en dan twintig voor tien en we hebben steeds enkel nog onze ouzo. Die is al bijna leeg, maar van de pitta’s nog geen zicht. Da’s raar, want normaal duurt dat maar een paar minuten en nu al een kwartier. Dus we vragen het eens. Om kwart voor tien uiteindelijk zegt hij dat ze het in de keuken vergeten zijn. Hij zal het snel laten maken, inpakken en ons laten meenemen op de boot. Cool. In minder dan twee minuten is het klaar en krijgen we een zakje mee met alles erin. Goed geregeld, maar al direct ‘stress’. De boot vertrekt stipt op tijd om 22:00 en we halen het net. We worden begeleid naar onze kajuit en staan versteld van deze ruimte. Het is heel klein met twee bedden boven elkaar, maar het is echt bangelijk om het eens gedaan te hebben. We eten direct onze pitta op, want anders wordt die koud. Lekker, want we hadden ondertussen al serieuze honger. Voila we zijn er onze vakantie kan beginnen! Met de Express Athina naar Ios. We gaan in de bar nog een biertje drinken (Amstel, bweikh), roken nog een sigaretje en gaan rond 23:00 slapen. Normaal moet de boot om 05:30 aankomen op Ios. Slaap lekker.
Zaterdag 30 september 2006: Aankomst op Ios, verkenning en snorkelen
Om 06:00 worden we gewekt door onze GSM en tegelijk door een Griekse purser. ’s Nachts waren we wel een paar keer wakker geweest door de intercom, die aangaf dat we op Paros en op Naxos kwamen. Hoop en al hebben we een uurtje of twee drie geslapen. Maar we hebben wel goed geslapen in het kajuitje van de ferry. Graaf. De Express Athina legt om stipt 06:30 aan op Ios-Jalos. Het is nog donker en we vragen ons af wat we zullen doen de eerste uren. Is er al iets open? Gaan we op zoek naar een slaapplaats? Ontbijten we? We stappen van de boot en onze vragen worden vanzelf beantwoord. Er staan een stuk of 5 mensen hun rent-a-room aan te prijzen. We lopen er in eerste instantie voorbij zoals steeds, omdat we ook een tavernake zien dat open is. Een van de Grieken volgt ons en blijft zijn rent-a-rooms aanprijzen. Niet opdringerig, maar gewoon. Het is gelegen in de ‘village’, 2 kilometer hoger in de bergen. Golden Star heet het en hij is echt vriendelijk en vraagt 10 Euro per persoon per nacht. Dat is niet veel natuurlijk. Dus we laten ons overhalen. Hij is er met een klein busje. Valies, rugzak, Timo en Eef busje in en weg zijn wij. Na minder dan tien minuten zijn we boven.
Zeer mooie kamers met een balkon, frigo, TV, 3 bedden en een kleine badkamer. Heel proper en OK. Dus we nemen het, anders hadden we toch een gratis lift naar boven. Michalis (zo heet de man) is content en wij ook. Het is ondertussen zeven uur en we besluiten nog even te gaan slapen. Om 09:00 wordt Timo wakker van grote honger. We staan op, siga siga en kleden ons aan. We ontbijten in Chora (koffie, brood, omelet en olijpasta) bij een Italiaans restaurant Vesuvio. We verkennen het dorpje (het is ondertussen al klaarlichte dag), gaan ook via de trappen terug naar beneden naar het haventje en drinken ons eerste frappéke. Er komen ondertussen drie boten toe. Ambiance verzekerd. Het wordt een beetje luidruchtig op het terras (zatte Italianen die Mythos en Johnny Walker aan het mengen zijn), dus we stappen stilaan op. Terug via de trappen naar boven en daar nemen we ons gerief om te gaan snorkelen.
Er is een beach vlakbij: Kolitsani. Het is gewoon de straat over, dan een asfaltweg volgen en dan een klein zandwegje door de heuvels. Na twintig minuten zijn we er: NUDE beach. Miljaar. Er is slecht één blote Griek en die staat ons aan te staren. Hij is nog aangekleed, dus we trekken er ons niks van af (euh, aan) en gaan verder naar het strand. Wanneer we er aankomen, trekt hij al zijn kleren uit. Heeft die een beetje exhitbitionistische neigingen? Geen enkel probleem voor ons, wij gaan gewoon snorkelen. Graaf! Ideaal zandstrand om in het water te gaan, geleidelijk naar beneden en af en toe wat rotsen. We zien heel veel verschillende visjes (onder andere geep – die lange smalle), Timo ziet deze keer zelfs een octopus, Eef die is te laat natuurlijk. We snorkelen toch een half uurtje en dan wordt het een beetje koud, dus we gaan eruit. Kei tof. Eef staat nu al vol boebels van het zoute water, da’s minder tof.
We keren dan maar terug naar ons hotel. We douchen ons, spoelen snorkel, vinnen en maskers af en genieten op ons balkonnetje van de zon en van de ouzo. Mmmmmmmm. We beginnen nu ook al aan het dagboek. Het is nog tamelijk warm, maar we willen eens naar het volgende strand wandelen en daarna iets gaan eten. Dit wil zeggen we kleden ons al naar koudere temperaturen voor deze avond. We vertrekken te voet in lange broek naar Milopotas, drie kilometer verder. Het is een mooie wandeling steeds naar beneden en we komen na ongeveer 30 minuten daar aan. Helemaal op het einde van het schitterende strand is een taverna met een terras aan het water. Wij erheen. We nemen één ouzo mini, één keer tzatziki en 1 chtapodi psito. Lekker en heel rustgevend aan het water. We zitten hier een uurtje, kijken alles af en nemen tegen 18:25 de bus terug naar Jalos via Chora. Het eerste wat we moeten doen is de zonsondergang bekijken en dan geld afhalen. Geen geluk: de enige banccontact hier geeft geen geld, dus we moeten te voet naar Chora. Bij onze derde automaat hebben we geluk en kunnen voldoende geld afhalen. Dan gaan we op zoek naar een restaurantje. We lopen wat door de straatjes en steegjes en kiezen uiteindelijk de roofgarden van restaurant Terrassini. We nemen één pizza vegetariana en een Greek salad met een halve liter chima. Het is lekker en leuk hier en we blijven nog wat: nog een half litertje chima. Dan betalen (21 Euro) en keren terug naar onze kamer. Op het terras drinken we nog retsina en roken we nog een sigaar en sigaretje tot bijna middernacht. Dan gaan we slapen.
Zondag 01 oktober 2006: Het eiland Ios verkennen
Om 08:00 is Timo al op en hij gaat eens joggen naar Milopotas en terug op ongeveer drie kwartier. Douchen en even bekomen, want het was wel een beetje afzien tegen de wind en steil bergop. We gaan naar het dorp en zoeken de eerste de beste rent-a-car en die is bij Trohokinisi, vlak in het centrum. We nemen de auto en halen al onze spullen op bij Golden Star. Dan terug via Chora naar Jalos voor ons ontbijt. In de haven nemen we bij ‘Jos Burger’ (het is IOS, maar je leest de ZJOS) een gewoon ontbijt (Eef: brood, koffie en confituur) en een English breakfast (Timo: eggs, bacon, beans – waren er niet) en voor beiden vers fruitsap. Tegen ongeveer 11:00 zijn we weg en kiezen direct richting het graf van Homeros. We rijden naar Kambos en vandaar is de weg ‘close’. Ze zijn de baan aan het asfalteren, maar we kunnen er goed door. We komen wel een paar keer kranen, vrachtwagens en dergelijke tegen. Het graf zelf is eigenlijk niet meer dan een gewone heuvel met een paar marmeren stenen, waarop in verscheidene talen vanalles te lezen is. We moeten terug naar Kambos en vandaar naar Aja Theodoti. Mooi zandstrand en een mooie weg ernaatoe door dorre en desolate berglandschappen. Dorpjes zijn er eigenlijk niet: er staat een bolletje op de kaart en er zijn een paar huizen verzameld. Dat is hier dan een dorp. Even dezelfde weg terug. We moeten even terug en dan naar Psati. Hier is ook enkel strand, maar wel één waar de caretta caretta haar eieren komt leggen. Het is ongeveer de tijd dat de eieren moeten uitkomen, maar we hebben geen geluk; we zien er geen enkele.
Opnieuw moeten we terug naar de ‘grote’ baan en nu rijden we in één ruk door tot in Manganari. Bangelijk strand, maar wel heel veel wind – zoals steeds op de Cycladen. We proberen eerst nog een wegje te vinden naar kleinere baaitjes (voor de rust), maar we vinden nergens een zijweg, dus rijden direct naar Manganari. Even verkennen en dan in een mini-baai om te gaan snorkelen. S-c-h-i-t-t-e-r-e-n-d! Scorpion fish, damsel fish en dergelijke zwemmen hier op geringe diepte hele mooie en grote. Het gaat tot ongeveer 4 meter diepte en we zien heel veel. Timo snorkelt iets langer dan Eef. We leggen alles in de auto en drinken miso kilo chima (lokale wijn) op het terras vlakbij. Tegen 15:45 rijden we terug naar Chora. Op drie kwartier zijn we er en nu rijdt Eef. Genieten op ons terras van chips ‘rigani’, ouzo en Mythos en dan spoelen we ook alles af, de snorkelspullen en onszelf. Dan kunnen we naar Jalos bij een psarotaverna iets gaan eten. We rijden er met de auto naartoe en parkeren aan het strand van Jalos.
De eerste de beste taverna zetten we ons – blauwe stoeltjes en zicht op zee en de haven. We krijgen de menukaart, maar willen ‘echt’ doen en vragen: “Ti echete simera;” Dat zullen we ons nog wel beklagen. Hij prijst aan: 1 keer choriatiki, tztaziki, small fried shrimps en barbouni (red mullet). Het smaakt goed hier, het is lekker. De shrimps zijn hele garnalen zonder kop, gepaneerd en dan even in de frituurolie gelegd. Bangelijk lekker. Het hoofdgerecht is een hele hoop vissen gepaneerd en dan gebakken, ACHT in totaal. We eten alles op, enkel graten, kop en staart laten we liggen voor de enkele katten aan de tafel. Alles op! We drinken er twee keer een miso kilo white wine bij en genieten van het eten, het zicht en de gezellige drukte van de haven. Als het donker wordt is het hier wel wat rustiger en kalmer, alsof we nu te klagen zouden hebben. Dan komt het: de rekening. We moeten in het totaal meer dan 70 Euro betalen. 15 voor de shrimps en 40 voor de verse vis. Dat is al veel minder, maar ja het heeft toch heel goed gesmaakt. We racen tegen 22:00 terug naar boven en drinken nog wat op de kamer. We bellen naar Mike, bedanken hem om voor onze Cartouche te zorgen en ook naar Roel, maar die neemt niet op. Misschien beetje ongerust, omdat we niks van hem terughoren, maar het zal allemaal wel OK zijn. Tegen middernacht gaan we slapen.
Maandag 02 oktober 2006: Jalos, Chora en alles rustig aan
We slapen een beetje onrustig tot ongeveer 08:30. Tegen negen uur rijdt Timo naar de rent-a-car, maar moet terugkeren, want er is nog niemand aanwezig. Om tien uur rijden we dan samen naar Chora centrum en leveren de auto af. Die mens is niet echt vriendelijk, maar sommige Grieken zijn ook zo. Alles in orde, dus wijle weg naar Jalos. We wandelen naar het kloostertje aan de haven en genieten van het zicht. We zitten daarna wat aan de haven te lummelen en kijken naar het komen en gaan van de boten en de mensen. Wat een begankenis! We kopen onze tickets al voor morgenvroeg naar Thira te vertrekken. Tegen de middag wandelen we terug naar boven, kopen postzegels, kaartjes, brood, 1 donut en water. De wandeling is over een steile weg, we hebben hier op Ios goed aan onze fysiek gewerkt. We eten wat brood en fruit op ons terras, maar we houden het er niet echt lang uit door de harde wind. Binnen op de kamer schrijven we de kaartjes, lezen de Trotter over Thira en daar zijn we al een paar uurtjes zoet mee. We gaan dan nog een korte wandeling maken naar boven, naar de paar kleine molentjes en het theater boven op de berg.
Het zicht is er schitterend. Langs de ene kant zien we de baai van Milopotas en aan de andere de baai van Jalos met de huizen van Chora op de heuvelrug. Schitterend! We wandelen op ons gemakske terug naar ons hotelletje en luieren nog wat, schrijven het dagboek en bekijken alles nog eens voor morgen op Thira. We kiezen enkele pensions/hotels, die mogelijkheden geven voor morgen. We maken ons vroeg klaar om te gaan eten, want we willen ook vroeg gaan slapen. Het is morgen tamelijk vroeg op te staan, tegen 05:45 om de ferry te nemen. Vlakbij de molens die we hadden gezien vandaag, was een klein en heel gezellig taverna’tje. Wanneer we er toekomen, spelen ze echte Griekse muziek en het staat verschrikkelijk luid, maar het is goed. We zitten hier beschut tegen de harde wind door een lang plastieken scherm. Dat is nodig, want als het hier op de Cycladen waait, dan waait het goed door. Dat is een beetje een minpuntje van Ios en van de Cycladen in het algemeen. Toen we daarnet naar het theater gegaan waren, hoorden we constant de wind jagen tussen de huizen. Hier door de afsluiting zitten we goed beschut.
Perfect! Er hangt een lamsbout te braden aan het spit, maar we kiezen iets anders: beans (voor Eef), salata Milou, soutzoukakia, gemista. Allemaal heel lekker, maar uiteindelijk toch één plat te veel. We betalen – met de miso kilo chima erbij – slechts 24 Euro. Da’s eens iets anders dan gisteren. We zijn vroeg terug in ons hotel en kijken nog wat TV. Een griezelfilm begint om 21:00 en we volgen die tot die gedaan is rond 23:00. Ondertussen heeft Betty een SMS gestuurd dat alles OK is met onze Cartouche, dus we zijn nu echt op ons gemak. Tegen middernacht maffen we.
Dinsdag 03 oktober 2006: Transfer naar Santorini (Thira)
We staan op om 05:45, Michalis staat al klaar om ons naar de haven te brengen. Om 06:15 zijn we er en we wachten op de Express Athina. Die komt toe met vijf minuten vertraging en dan kunnen we vertrekken naar Thira. Na een 20 minuten genieten we van een zonsopgang op zee en rustig met het rhytmisch gedreun van de zware motoren gaat de reis naar Thira. Al na drie kwartier krijgen we het eiland in zicht, maar dan gaat het langzaam verder naar Athinios, de haven voor de grote schepen op Thira. Maar eerst krijgen we zicht op Ia. Witte huisjes op torenhoge rotsen die honderden meters uit de zee oprijzen. Dit moet één van de mooiste dorpen van Thira zijn. Het eiland Thirassia varen we ondertussen langs onze rechterkant voorbij. Dit ligt iets minder hoog boven de zeespiegel, maar is ook heel indrukwekkend. We varen nu rustig verder, het gedreun van de motoren is gestopt en maakt plaats voor een licht gezoem.
De klippen van Ia zijn echt indrukwekkend. Heel hoog en de rots heeft kleurschakeringen van zwart over bruin, donkerrood, geelbruin tot bijna wit: een prachtig schouwspel. De ferry vaart verder en nu zien we links de hoofdstad Thira, al even indrukwekkend als Ia, misschien zelfs indrukwekkender en grootser. Langs de rechterkant passeren we de gitzwarte stenen en rotsen van de Nea Kameni (het nieuwe verbrande). Dit is de krater van de nieuwe vulkaan, waar als laatste een uitbarsting is geweest en er is nog steeds vulkanische activiteit. Zo zwart hebben we nog nooit iets gezien. Net voorbij dit ‘eilandje’ komen we aan in Athinios, de haven. Het enige wat we zien is een gebouwtje of 10 en 1 weg ernaartoe. De rest wordt allemaal overheerst door de rode en zwarte steenlagen van de klippen. Het schip legt aan en we kunnen ontschepen; we lijken precies een kudde runderen. We worstelen ons door de meute rent-a-rooms naar de eerste bus richting hoofdstad. Voor 3.20 Euro zijn we er. Alles verloopt nog volgens plan. Nu echter is er geen bus binnen de 45 minuten, dus we wagen het erop om met rugzak en valies te voet naar Firostefani te gaan. Wel 5 keer worden we aangeklampt door dezelfde Griek om zijn kamer te huren. Hij zakt van 10 Euro naar 7 Euro per persoon per nacht. We houden vol en rond 09:30 komen we aan in Firostefani.
En nu begint de echte zoektocht naar een kamer. Timo is een beetje moe van het gezeul met de valies, dus Eef gaat eens een kijkje nemen. Bij Vallas Appartments is er nog plaats, maar dat 76 Euro per nacht, iets te veel. Timo gaat dan ook eens kijken. Bij Gaby Appartments is er geen plaats, dus zoekt hij verder. In het hotel Sofia Sigala (onze eigenlijke derde keuze) is er plaats voor eerst 40, daarna na afbieden voor 30 Euro per nacht. Den T heeft goed werk geleverd. Hij geeft zijn paspoort al af, maar de kamer komt pas vrij tegen 12:00 en dan moeten ze nog poetsen, dus we moeten terugkomen tegen ongeveer 13 uur. Ochi problema (Geen probleem). We wandelen daar kriskras door de straten van Thira en zoeken iets om te ontbijten. In een klein restaurantje neemt Eef een continental breakfast en Timo omelet vegetariana met koffie en cola. Lekker. Hier hebben we zicht op de andere kant van het eiland, ook heel mooi, maar de andere kant, waar ons hotel ligt, is toch veel mooier. Na het ontbijt gaan we in de Nationale Bank van Hellas geld afhalen, ineens genoeg. Door de kleine steegjes met veel toeristen en toeritische shops zijn we hier geraakt en nu nemen we terug steil naar boven de grote weg naar Firostefani. We komen aan op het plein van dit kleine gehucht en zetten ons neer op een bankje met zicht op de caldera, de volledige kom voor en rond Thira, ontstaan door de vulkanische activiteit.
Een uurtje genieten we van het schitterende uitzicht met een Mythos en tegen 13:00 gaan we naar het hotel. Onze bagage was hier gebleven en we kunnen onze kamer in. Die moet eerst nog gepoetst worden, dus we wachten nog even op ons terras. Dan uitpakken en ons een uurtje of 2 afkappen. Om 16:00 staan we terug op, drinken koffie en ouzo op het terras en doen alles heel kalmpjesaan. Het is hier heet, dus goed drinken is de boodschap. Eef rust nog wat en Timo gaat wat wandelen, nog wat kijken naar het mooie zicht vanop het dak van het hotel en vanop de bankjes, waar we deze middag ook al zaten. Zo rond een uur of 6 is Eef er ook terug klaar voor en kijken we samen naar de zonsondergang, echt wel hele mooie kleurschakeringen. Ze hebben gelijk in de boekskes dat Santorini één van de mooiste Griekse eilanden is. We vinden nu een wegje dat ons direct naar de kabelbaan brengt en vandaar gaan we op zoek naar een goede taverna.
Volgens Trotter is Naoussa iets goed. Wij komen er heel toevallig aan en eten lamskoteletjes, cabbage salad, fried peppers en miso kilo chima krasi. Lekker, maar niet echt typisch Grieks meer. Het kan moeilijk anders, met die horden terro-risten hier. Het is lekker, tof om te zitten, maar ‘big business’. We gaan via hetzelfde duistere wegje naar ons hotel terug en zijn er op tien minuten. We drinken nog wat retsina en Mythos op het terras met een beetje BBQ-chips. Rond 23:00 wordt het een beetje koud en we gaan in ons bedje en slapen direct. Nu kunnen we de prachtige, fantastische ervaringen van deze dag verwerken. Het is hier schitterend op Santorini!
Woensdag 04 oktober 2006: Perissa
We staan op om 09:00 en Eef gaat bij de zacharoplastijo een croissant en een grote rozijnenkoek halen. Timo zet koffie en we eten en drinken op ons balkon. Het dagboek wordt bijgewerkt en Eef is een beetje Grieks aan het studeren, in een perfect Griekse sfeer, Griekser kan niet. We willen vandaag eens met de bus naar Perissa. Daar willen we het duiken regelen en wat snorkelen. Alles wordt in gereedheid gebracht en in de rugzak gepakt en we gaan te voet door Thira naar de bushalte. We zijn er snel en moeten een half uurtje wachten op de eerste bus naar Perissa. Met de bus duurt het ongeveer 45 minuten, want die stopt nog eens in Pirgos (zeker eens naartoe rijden, waneer we de auto hebben), dan naar Megalochori en via Emporio en Perivolos naar Perissa.
Eerst gaan we het duiken regelen. We spreken af om vrijdag 2 duiken te doen – welke precies hangt af van het weer – en ze zullen ons om 09:40 komen ophalen vlakbij het hotel. Om het duikcentrum te bereiken, Mediterranean Dive Center, hadden we even langs de strandweg gewandeld, maar het was makkelijk te vinden. Voilà, alles geregeld en al 20 Euro voorschot gegeven. Ze zeggen ons nog waar we hier goed kunnen gaan snorkelen, dus wij erheen, helemaal terug tot waar we met de bus aangekomen waren. We snorkelen even, maar het wordt al snel frisjes. Over het snorkelen zelf is er niet veel speciaals te vertellen: de gewone soorten vissen, rotsen, zeeëgels. Even is het wel wat schrikken, wanneer we een raar geluid horen. Een boot komt aangevaren en dat maakt serieus wat lawaai. Het blijft wel een schitterende wereld onder water, zelfs al is het bijna steeds hetzelfde dat men ziet met het snorkelen. We laten ons opdrogen in de zon op het pikzwarte strand. Het is hier wel mooi, het zwarte zand steekt fel af tegen de lichte rotsen die ineens meters uit de grond rijzen. Om de Griekse sfeer compleet te maken vandaag, drinken we op een terrasje 2 Mythos en eten elk een pitta souvlaki, wederom heel lekker.
Net klaar met eten en we zien de bus vertrekken, maar missen die net, dus ongeveer één uur wachten op de volgende. Even vervelend, maar we kunnen ons slechtere plaatsen inbeelden om op de bus te moeten wachten. Dan nemen we de bus terug naar Thira en we genieten onderweg van het schitterende landschap. Santorini is veel meer dan Thira en Ia alleen, er zijn heel wat mooie plaatsen en dorpen op het eiland. Wat ons opvalt is dat er veel, maar echt heel veel wijnranken groeien. Ze groeien niet op stam, maar zijn in cirkels gesnoeid (ook iets voor met de auto).
In Thira gaan we te voet naar boven naar het hotel. Onderweg reserveren we nog een trip naar de vulkaan voor zaterdag (10 Euro per persoon). Aan het hotel Sofia Sigala is een zwembadje, we nemen kort een duik en dan maken we ons op, om van de zonsondergang te gaan genieten. OK. Let’s go! Vlak aan het hotel bekijken we de sunset, maar er is veel mist en het is niet optimaal. Na Naoussa restaurant proberen we vandaag eens iets anders: ‘I Elleni’. We nemen briam, kalamari, tiri saganaki en kilo chima krasi. Bangelijk goed, toffe bediening en lekker eten. Cool. We maken het niet te laat en keren terug naar het hotel zo rond 21:00. We drinken niet veel meer op het terras, want het is al donker en relatief koud. De wolken komen tot bij ons op het terras. Normaal zien we een 10 à 15 meter verder de koepels van een kerkje en nu zien we enkel donkere, grijze wolken. Slechte voorbode. Om 22:00 liggen we al te slapen.
Donderdag 05 oktober 2006: Eiland verkennen met de auto
We staan op om 08:00 en Eef gaat ontbijt halen: koffie met brood en confituur en kaas. De tomaat en nectarine die we hadden, waren samen met de fles water bevroren in de ijskast. Weggooien dus. Na het ontbijt gaan we een auto zoeken bij een rent-a-car langs de hoofdweg namelijk bij Spiridakos. Ze hebben een Citroen Saxo voor dertig Euro en we moeten die deze avond terugbrengen. Met de auto rijden we direct naar het hotel om het snorkelgerief op te halen en dan gaan we op weg om het eiland te verkennen. De eerste richting die we volgen is naar het zuiden van het eiland naar Akrotiri. De opgravingen hier van een dorp bedolven onder de lava zijn gesloten, dus we rijden gewoon verder naar de ‘Red Beach’. Daar staat een mooi kapelletje tegen een rode achtergrond van de rotsen. Over de heuvel is een zwart strand met rode klippen op de achtergrond. Heel mooi zicht.
We nemen de weg verder naar de ‘lighthouse’ van Thira. Van hier heb je een mooi zicht op het hele caldera. We rijden verder door kleine dorpjes zoals Emborio naar Perissa. Hier gaan we dan toch Ancient Thira bekijken: een archeologische site helemaal boven op de heuvel van Perissa. Een schitterende wandeling (lees: beklimming) naar de top. Op een klein uurtje komen we boven en bekijken de site: agora en veel ruïnes van woningen; het is hier heel groot, wel 700 meter ver. We bekijken niet alles, maar hebben een goede indruk van de site. Misschien een beetje dom om de hele klim te doen, want via Kamari (een kustdorp aan de andere kant van de berg) kan je hier met de auto naar boven komen. Soit, dat doet er nu niet toe. We stappen naar beneden in de middaghitte en nemen de auto verder richting Pirgos. Onze stop daar dient enkel om de speciale wijnranken te bekijken: ze groeien hier niet omhoog op struiken, maar op de grond in cirkels; dat is echt speciaal.
Via Megalochori, Messaria rijden we naar Monolithos om ons even wat te verfrissen. Timo neemt een duik en snorkelt wat en na ongeveer dertig minuten rijden we terug richting hotel. Eef kan zich nu ook wat laten afkoelen in het zwembad. We douchen ons en maken ons klaar rond 16:30 en rijden dan naar Ia. Hier moeten we toch geweest zijn voor de beroemde zonsondergang. Het is nog wat vroeg nu, dus we zetten ons op een terrasje van een taverna, drinken 1 klein flesje ouzo (Plomari) en eten er tzatziki en brood bij en tegelijkertijd hebben we een prachtig zicht op de caldera en dus eigenlijk op het hele eiland. Rond 18:00 gaan we naar het verste punt van Ia en gaan zitten op een muurtje in afwachting van de zonsondergang. Het is hier heel druk, je kan bijna op de koppen lopen, het lijkt wel of heel het eiland hier samentroept om naar de zon te komen kijken. Dat neemt niet weg, dat het hier inderdaad echt mooi is: het is geen leugen, dit is effectief een heel mooie plaats om de zon te zien ondergaan. Voor de grote rush wandelen we terug naar de parking en rijden in het donker terug om de auto af te gaan leveren.
Alles in orde. We moeten ook stilaan beslissen welk eiland we na Santorini nog zullen aandoen. Timo had iets voorzien, maar dat bleek niet Iraklia, maar Heraklion te zijn op Kreta. En daar zijn we pas vorig jaar geweest. De mogelijkheden zijn: Anafi, Folegandros of Paros, we zien wel wat de Trotter van de eilanden vindt. Nu eerst eten: Santorini plate (domadokeftedes, feta, fava, ei met tomaat, puree van een groenten, misschien bonen), small Greek fishes met twee grote Mythossen. Wederom echt lekker. We slenteren dezelfde weg terug naar het hotel, beslissen, op het terras dat het volgende eiland Folegandros zal zijn, dus morgen boeken. Niet te veel drinken deze avond, want morgen is het duiken. Om 22:30 slaapke doen.
Vrijdag 06 oktober 2006: Duiken: Aspronissi en misa pigadia
We hebben de wekker gezet om negen uur, maar om 08:30 zijn we al wakker. Wederom maken we een ontbijtje van nescafé – de waterkoker doet goed dienst – brood, kaas en confituur. Het weer is allesbehalve goed: mistig zelfs! We zien amper het kerkje dat ongeveer twintig meter van ons verwijderd staat. We vragen ons af of de duik onder deze omstandigheden wel zal doorgaan. We maken ons toch maar klaar en gaan tegen het afgesproken uur naar het pleintje, slechts 10 meter verderop. We komen aan gelijktijdig met het busje van Mediterranean Diving Club. Het is Nikos, een blonde dreadlock-Griek die ons oppikt. In Thira moeten er nog een paar mensen mee: Cathie, een Amerikaanse en Kevin en zijn vrouw – ook een Amerikaan, zijn vrouw duikt niet mee. We rijden naar Perissa naar de Dive club, waar we rond 10:30 aankomen. Iedereen heel relaxed. Have a Seat, drink something. We gaan allemaal onze botjes en ons 5 mm wetsuit passen en aantrekken. Ola Kala. Er gaan tien duikers mee: Nikos, Emma, Jody en Ashley van de duikclub en dan Kevin Cathie, 2 Mexicanen (vader en zoon?) en wij twee. De Mexicaanse moeder blijft aan land omdat ze anders te nat zou worden op de boot (tiens). Het bootje is niet meer dan een speedbootje, iedereen zit op de rand an moet zich vasthouden aan een touw of een bar. Al het gerief ligt op de bodem in het midden van de boot. Nikos vaart vrij zot, dus goed vasthouden is de boodschap.
Na 20 minuten komen we aan bij onze eerste duiklocatie: Aspronissi: het witte eiland. We krijgen een briefing, dan krijgt iedereen zijn vinnen en al de rest van de equipment. Eef moet als eerste het water in, achteruit van de boot. Hoe was dat ook alweer? Niet twijfelen, gewoon doen. Alles in orde. Timo is de volgende. Er is een probleem met zijn fles, die begint ineens af te blazen lijk zot, wel even schrikken. Niet goed, dus Jody zet zo snel mogelijk de kraan toe. Timo blijft in het water liggen en doet zijn vest uit en krijgt een andere met een nieuwe fles. Uiteindelijk is iedereen in het water en gaan we naar beneden. Graaf. Goed zicht. En we zien direct veel vis. Het is een wall dive; dit wil zeggen dat we naar een muur zwemmen en die een tijdje volgen. Prachtige slakken, stenen, sponzen en nieuwsgierige visjes.
Opletten dat we hier niet te diep zakken, want het gaat hier tot 200 à 300 meter diep en dan vinden ze je niet meer terug. We zwemmen verder langs de muur en na een kwartiertje maken we rechtsomkeer. Same way back. De groep blijft volledig bij elkaar en we stijgen samen op. Prachtige eerste duik. Iedereen ‘kruipt’ terug in de boot (zomaar zonder opstap, zonder ladder) en we gaan naar het witte eiland, naar het strand om daar iets kleins te eten. De mensen van de club hebben een croissant en fruitsap en water bij zich. We zitten hier een klein uurtje en zwemmen dan terug naar de boot. Deze vaart naar de volgende duiklocatie; mesa pigadia. Het is een zwarte lavastenen rots met veel holen en grotten. Hier doen we dan ook een cavedive. We krijgen opnieuw een briefing. Deze keer zijn we met zes duikers, de anderen moeten nog iets doen om een bepaald brevet te halen, waarschijnlijk dive master. De duik is echt geweldig mooi! We zwemmen wel een keer of vier, vijf in en uit doorgangen in rotsen en holen. Soms heel erg smalle en nauwe, je moet je er bijna doorwringen. Het geeft een magifiek schouwspel van het zonlicht. In de grotten is het donker, maar de zonnestralen piepen door de smalle gleuven naar binnen. Echt mooi. De vissen hier zijn niet angstig, maar zwemmen bijna met ons mee.
De duik duurt 40 minuten, maar het lijkt alsof we maar tien minuten weg zijn geweest. Terug boven wachten we even op de andere drie. Als iedereen terug aan de boot is, vaart Nikos (terug als zot) naar Vlichada. Iedereen is echt onder de indruk van (vooral) de tweede duik. We komen met de boot terug aan in Vlichada, waar de camionette is blijven staan. We rijden terug naar Perissa en kleden ons om, vullen de logboeken in. Cathie, Kevin en zijn vrouw, Timo en Eef gaan nog iets drinken in de bar naast het duikcentrum. Tegen 16 uur rijden ze ons terug naar Thira – Firostefani. Onderweg pikken we ook nog eens drie lifters (Fransen) op. Busje vol. Om 16:30 zijn we in het hotel. We douchen ons en schrijven het dagboek. Tegen 19 uur gaan we naar Thira om de trip naar Folegandros te boeken en eens te bellen naar Sibomat, want die hadden een berichtje ingesproken op de GSM. Van geen een van de twee (Folegandros en bellen) komt iets in huis wegens geen goesting. We gaan dan maar eten bij Dimitris. Het is er al steeds goed en niet duur geweest, dus nu weer ernaartoe. Vandaag loopt de goesting van Eef en die van Timo een beetje uiteen. Eef neemt een Mythos megalo en Timo miso kilo chima aspro krasi. Voor het eten zelf wordt het één keer souvlaki kotopoulo, choriatiki en dolmadakia. Ola Kala. We genieten van onze voorlaatste avond op Thira. Op ons balkon staat deze keer niet veel wind, dus we houden het wel even uit buiten. Niet mega-lang, want door het duiken zijn we toch wat moe. Die laatste duik ging Nikos er met een goede “vinnentred” vandoor, net zoals met de vaarstijl met de boot. Voila, tegen ongeveer 23 uur gaan we slapen. Morgen shoppen, de vulkaan en alles siga siga. Slaapwel.
Zaterdag 07 oktober 2006: Shoppen (?) en vulkaan
We staan vroeg op, fris en monter en nemen de rugzak, betalen ons hotel (150 Euro voor 5 nachten) en wandelen naar de grote supermarkt in het centrum. Daar kopen we vanalles om onze dogsitters te bedanken. Voor Christine ouzo, Roel en An krijgen pepers en olijven, dan moeten we straks enkel nog voor Mike, Betty en Maurits iets vinden. Voor morgen bestellen we om 08:00 een taxi (15 Euro) naar de haven en halen nog wat geld af. Voilà, het meeste is meteen geregeld. Eef brengt de boodschappen naar het hotel en Timo regelt de boot naar Folegandros. Het is niet ideaal, maar er zijn niet veel mogelijkheden meer zo laat op het seizoen. Morgen om negen uur met de taxi naar Athinios, dan de boot naar Folegandros. Om dan terug te keren naar Piraeus moeten we dinsdag eerst na de middag naar Thira komen en dan de nachtboot nemen van Thira naar Piraeus. De andere optie – Anafi – komt zelfs nog slechter uit, dus Timo boekt hier maar: 1 x 13,40 Euro, 1 x 13,80 Euro en 1x 54 Euro. We vonden elkaar terug bij ons restaurantje omstreeks 11:00 en we wandelen stilletjes naar beneden tussen de ezels naar de ‘old port’.
Om 12:00 kunnen we de boot op naar de nea kameni. Op ongeveer tien minuten zijn we er en de boot legt aan aan de zijkant van twee andere boten. We moeten door de twee doorsteken om aan wal te kunnen gaan. We wandelen langs de zwarte stenen en passeren 1 krater voor we de actieve vulkaan bereiken. Het is niet echt heel veel, maar wel een zestal fumarolen in de grond. Soms komt er wat rook uit en het ruikt een beetje naar zwavel. We kunnen ons niet van de indruk ontdoen, dat Nisyros toch veel indrukwekkender was, want al bij al kost dit tripje ons toch 24 Euro. 10 per persoon voor de boot en dan nog eens twee per persoon op de vulkaan zelf.
Stipt om 13:30 zijn we aan de boot en die brengt ons even stipt terug. Dan wachten ons de trappen helemaal terug naar boven naar Thira. We kunnen op drie manieren naar boven: met de cable car (7 Euro), met de ezel taxi (geen idee wat het kostte) of te voet. Het is het heetste van de dag dus we doen de trappen, lekker te voet: 14 haarspeldbochten enkele 100 meter naar boven. We zijn wel heel erg moe, wanneer we uiteindelijk de top bereiken. Het restaurant van Dimitris is vlakbij waar we uitkomen, dus we stoppen even voor één nero megalo en 2 frappé. Van de dorst is de grote fles water direct leeg en we laten ons de frappés smaken. We moesten eigenlijk nog het archeologisch museum doen, maar geen van ons heeft er nu zin in. Dus naar het hotel. Nog wat kopen voor Mike, Maurits en Betty, voor onszelf voor nu dadelijk op ons terras, restina, mythos en chips (salt & vinegar).
De zon straalt mooi en we blijven van elke minuut genieten hier op Santorini. We drinken de Mythos, eten de chips, roken wat en schrijven het dagboek. Profiteren van het leven, dat is wat een mens moet doen! Schitterend verlof hebben we tot nu toe gehad en Firostefani is te verkiezen boven Thira zelf omdat het er veel rustiger is. Het is slechts 10 minuten wandelen en je zit ver van de grote massa en drukte verwijderd. Toppie! Het is nog een beetje te vroeg om al te gaan eten, dus we slenteren wat door de steegjes: we houden het toch een half uur uit en dan zijn we het beu, dus we gaan naar Dimitris voor het avondeten. Vandaag geven we er een lap op: één liter chima aspro krasi en mix grill voor twee.
Vooraf krijgen we een bordje ‘on the house’ met drie kleine porties: 1 is tzatziki, de tweede is tirokafteri (witte pikante kaassalade) en de derde is eggplant salad. Lekker en we vinden het tof dat we iets van het huis krijgen. De mix grill bestaat uit 3 kippefilets, 5 lamskoteletjes, 3 meatballs, 1 steak and 1 souvlaki zonder iets erbij van rijst of friet, maar het smaakt ongelooflijk lekker. Rond 21:00 nemen we afscheid van Dimitris en we bedanken hem voor het lekkere eten en de toffe babbels en de sfeer. Tien minuten later zijn we in het hotel, alles was deze middag al ingepakt, dus we drinken onze laatste fles retsina op Thira op het terras. We kunnen de eerste keer allemaal de kaarsjes buiten laten branden: een mooie afsluiter van ons verblijf hier. Tot middernacht blijven we op en gaan een beetje aangeschoten slapen: 1 liter chima en 1 liter retsina, wat wil je.
Zondag 08 oktober 2006: Verplaatsing naar Folegandros
We staan op om 07:30, want om acht uur komt de taxi ons halen. Een wekker is niet nodig, want het klokkengeluid van het kerkje wekte ons stipt om half acht. Taxi 29 (eigenlijk moest het taxi 7 zijn, maar dat maakt hier geen verschil uit) pikt ons op aan de kerk en brengt ons met een rotvaart naar Athinios. Tegen 110 kilometer per uur zijn we er op minder dan 10 minuten voor 15 Euro. We ontbijten in de haven: 2 croque monsieur met 1 nescafé en 1 cola. Om 09:10 komt de Panagia Tinou aan en iets later vertrekken we met 20 minuten vertraging. Het is weer een boot panagia Tinou, net als die met drie uur vertraging op Paros in mei dit jaar. Onze eerste stop is Thirassia, een mini dorp op het eiland vlak tegenover Thira en dat bereiken we op een half uur. Na twee uur varen zijn we bij de tweede tussenstop: Folegandros. Dat denken we tenminste. Het blijkt dat we terug op Ios zijn. Deep shit. De ferry is dus helemaal tot in Ios doorgevaren in plaats van eerst naar Folegandros. We zullen dus geen 2 uur op de boot zitten, maar 4 uur in totaal. Stom, hadden we dat maar geweten toen we op Ios vertrokken, maar toen dachten we nog dat we naar Iraklia konden. We laten de moed niet zakken en drinken een Mythos en wat water in de bar.
We eten ook de Cheetos chips op die we nog mee hadden en houden ons wat bezig. Normaal komen we om 13 uur aan op Folegandros en dat blijkt ongeveer te kloppen. Soms zit het mee, soms is het wat anders. Daar aangekomen wacht Timo in de haven, kijkt wat visjes, terwijl Eef een hotel zoekt. Ze gaat kijken of ze bij Ostria nog kamers hebben. En inderdaad even later komt Eef terug met de goede boodschap dat er nog een kamertje is voor twee nachten (25 Euro) met zicht op de baai. Dank u Trotter. We zijn tegen ongeveer twee uur op ons gemak en gaan eerst iets eten: choriatiki, spaghetti bolognese en twee Mythos. We zitten hier weer op een goed terrasje met zicht op de hele baai en de zon schijnt zacht. Je kan op slechtere plaatsen zitten. Dat hebben we al meer gezegd deze vakantie.
We beginnen met het verkennen van het havendorpje Karavostasi. Het is niet meer dan 1 hoofdstraat, 1 baantje langs het strand en 1 wegje met trappen naar een kiezelstrand over een heuveltje. Deze baai ziet er schitterend uit, morgen moeten we hier zeker eens komen snorkelen. Op een half uurtje hebben we het hier gezien en we gaan dan maar eens een kijkje nemen in Chora. De New-Yorkse die we op de ferry hadden leren kennen, was daarnaartoe gegaan met de bus om daar een plasstje te zoeken om te logeren. Wij doen het stukje omhoog (soms steil) langs de enige geasfalteerde weg op het eiland. Het is slecht 3.5 kilometer en we leggen die in een dikke drie kwartier af. Chora ligt boven langs de klippen met een mooi zicht op de zee en de naburige eilanden zoals Sikinos. Rond dit uur is het hier wel dood, dus we kunnen niet echt water kopen, niet slim van ons. We wandelen wat door de straatjes, bekijken de uren van de bus voor morgen. We lopen door de steegjes en over de pleintjes; er zijn hier wel een stuk of 5 toffe pleintjes, maar een restaurant of winkeltje is niet open. Het is hier dood nu: 16 uur is siësta time.
We vatten de wandeling terug aan naar beneden en genieten van het bergachtige landschap. Op de kale rotswanden groeit niet veel, maar wel een klein soort boompjes, struiken met doornen en een klein soort den. Het is hier heel rustig en kalm, zeker deze tijd van het jaar. We komen maar 5 mensen tegen op onze twee wandelingen. Wanneer we terug in de haven komen, kopen we water en cola en drinken het op ons terras. Van de wandeling zijn we toch wat moe en we doen een late siësta. Dan wordt het stilaan donker en gaan we in hetzelfde restaurant van deze middag iets eten. Vandaag is er niet veel meer, we nemen wat ze nog uit de zee hebben kunnen halen. Tonijnfilet met een saus van tomaat, ajuin, paprika’s samen met een portie grilled kalamari en miso kilo retsina, nog een keer een merk retsina dat we nog niet kennen, het is wederom allemaal om het lekkerst. Voor het avondeten hadden we nog wat boodschappen gedaan in de minimarket aan de haven. Drie flessen water, 1 flesje cola, banaan, pruimen, hamburgerbroodjes en kaas. Voor het ontbijt morgen en voor onze wandeling morgenmiddag. We branden de kaarsjes en drinken nog wat retsina op het terras en gaan dan slapen.
Maandag 09 oktober 2006: Chora, wandeling en snorkelen
Timo is reeds vroeg op en geniet van de zonsopgang. We ontbijten om 07:30 (hamburgerbroodjes, kaas en koffie), maken de rugzak klaar voor de ‘hiking’ en gaan naar de haven om de bus van 09:50 te halen. Tien minuten later zijn we in Chora en bezoeken we het kastro. Dat is gewoon een verzameling steegjes en huisjes gebouwd op de omwallingen van het kasteel. En wie komen we daar tegen op het terras bij de bushalte: de Amerikaanse van gisteren op de boot: Monica. We doen nog een toffe babbel, Monica haar vriendin komt er ook toe: Michele. Ze zat hier goed in een hotelletje en had boven op de berg deze ochtend naar de zonsopgang gekeken. Was wel de moeite zei ze. Om elf uur moeten wij de bus halen naar Ano Meria. Vandaar doen we een wandeling naar de lighthouse.
Eigenlijk is het niet echt een wandeling, maar een bergbeklimming en dito afdaling. Het duurt toch twee uur eer we er zijn, want we zijn op een bepaald moment het pad verloren. We volgen ons gevoel en komen uiteindelijk toch uit bij de vuurtoren en zoeken nu het wegje terug naar boven. We hebben nu een goede indruk van het eiland opgedaan, rotsachtig, met veel oleanders, waterputten en kerkjes, zelfs hier in niemandsland. We gaan terug naar boven naar de hoofdweg. Dit is al iets makkelijker, wanneer we effectief het padje kunnen nemen en de rode bollen op de rotsen en struiken volgen naar boven. De route heen was veel minder makkelijk. We waren een pad aan het volgen en dat waren we plots na een half uurtje kwijt. We volgen dan maar een rivierbedding over rotsen en door doornachtige struiken. De schaapherders hebben hier ook veel stenen muren opgericht, dus we moeten erover en dikwijls errond. Een geluk dat we drie liter water bij ons hebben. Hier zie je geen levende ziel, niemand zijn we tegengekomen die twee uur, enkel geiten, schapen, veel leeuweriken en kleine zwarte vogels (opzoeken welke Timo). Via kort opzoekingswerk blijkt het de Kleine Zwartkop (Sylvia melanocephala) te zijn. Na een wandeling van twee uur bereiken we terug de hoofdweg, ongeveer één kilometer verder dan de bushalte in Ano Meria. Er komt een bus naar Chora en die nemen we, want het is toch nog een vijftal kilometer naar daar.
Vanuit Chora kunnen we op een half uurtje thuis zijn. We wandelen naar beneden en krijgen gezelschap van een zwarte hond. Die volgt ons zelfs tot op het strand van Vardia Beach. Daar gaan we snorkelen. Het is een tof beestje, maar het is wel wat vervelend dat die ons echt over volgt zelfs bijna tot op onze kamer. We sturen hem weg, die vindt hier zijn weg wel. Het snorkelen is tof, schitterend ‘clear waters’ met veel vis, krabbetjes, fireworms echt de moeite. Timo heeft ook hier de onderwatercamera mee. Benieuwd naar de foto’s. De zon gaat al snel weg in deze tijd van het jaar en daarmee ook de warmte. We gaan terug en spoelen alles af. Maria van het hotel jaagt opnieuw de hond weg (volgde ons nog steeds) en we zien hem voorlopig niet direct terug. Voorlopig. We roken een sigarke en een sigaretje op ons terras.
We bekijken nog wat we straks gaan doen. Timo belt de telefoonkaart die we deze middag kochten op naar mama Linda. Keitof. In belgië is het geen slecht weer, dus daar is iedereen ook tevreden. We checken even hoe onze zwarte ‘skylos’ het doet. Hij loopt hier nog rond en heeft al een vriendje. Beter kon het niet. We gaan dan eten in hetzelfde restaurant als anders: Kalimnios. We hadden geen keuze, dit was het enige dat hier nog open is. Vandaag is het grilled fish (4 stuks), tzatziki, choriatiki en twee keer een half litertje rosé. Echt lekker en de Griekse sfeer is hier top. De bazin regelt een hotel voor ons in Piraeus. Ze schrijft twee briefjes in het Grieks. Één om de weg te vragen en een ander om te zeggen dat we vrienden zijn en de prijs van de Grieken moeten betalen. Graaf. Het is hier niet druk, dus ze zet zich even bij ons. Dan drinken we ons tweede flesje rosé en blijven even genieten.
Er komen enkele vissersboten toe in de haven. De eigenaar van het restaurant komt met een emmertje verse visjes af: ze leven nog! Ook twee tonijnen zijn gevangen en die worden verkocht aan het restaurant. Dan komen de vissers iets eten en gewoon op straat wordt de vis van hand tot hand verkocht. Keicool. Dit is echt de Griekse sfeer en mentaliteit ten top, schitterend. We drinken ons flesje leeg, betalen (slechts 26 Euro) en gaan naar ons hotel. Op ons balkon drinken we nog ons flesje retsina en eten wat chips rigani met al een hele hoop kaarsjes. We hebben ons weer goed. Het is niet te laat wanneer we gaan slapen, maar eerst komt de huisbazin nog met een nagerechtje. Het is een rijst-kaastaart en we krijgen twee grote stukken. Eef brengt het bord terug naar Maria en doet nog een klapke. Als ze terug is, is het al na elven en gaan we voor onze laatste keer op Folegandros slapen. Tot de volgende keer!
Dinsdag 10 oktober 2006: Rustig genieten op Folegandros, naar Santorini en de boot naar Piraeus
We slapen rustig uit en hebben ontbijt op ons terras. Het is de overschot van gisteren: broodjes van de hamburgers, light kaas en zelf gezette koffie. Het potje koffie is al goed gevorderd, maar het smaakt dan ook heel lekker hier. Na het ontbijt gaat Timo fruit kopen in het winkeltje in de haven (pruimen, nectarines, appel en peer), Eef pakt alles al in. We zijn klaar om 10 uur en we kunnen de bagage nog even op de kamer laten staan om nog wat door het dorpje te wandelen. We nemen de weg naar de andere kant van de baai en zetten ons eventjes langs het water met zicht op het dorpje. We zien onder ons de zee klotsen tegen de kant en tegen de rotsen: het is een heel rustgevend geluid. Rechts van ons rijzen de bruine, rode, witte en zwarte rotslagen uit het water. We zitten op een trapje aangelegd tegen deze rotsformatie. Voor ons begint het schitterende blauwe water, dat eindigt in het strand voor Pension Ostria met de kleine tamarisken die schaduw verschaffen aan de keien op het strand. Rechts van het strand zien we het kerkje in de schaduw van de boom ernaast, daarachter rijzen de bergen verder uit de zee en uit het dorp. Tussen de bergen loopt een weg als een zwarte tong van het witte dorpje. Het is deze weg die we eerder al twee keer op en neer hebben gewandeld. We dromen wat weg met dit schitterende uitzicht en kunnen terugblikken op een mooie reis. Na een dik uur gaan we de bagage ophalen, nemen afscheid van Maria en betalen de twee overnachtingen. Kalo Chimona! Een goede winter. Het is dan ongeveer middag wanneer we in het restaurant Kalimnios bij Alexandra terug zijn.
Nu voor het middageten net zoals we hier toekwamen. We nemen small Greek fishes, 1 spaghetti bolognese en drie Mythos. Voor het geld moeten we het niet laten, het kost bijna niks en het waren de kleine visjes die we gisteren nog zagen spartelen. We absorberen nog wat Grieks zonlicht en het is hier nog serieus heet op het terras van het restaurant. Om 13:45 nemen we de boot terug naar Santorini. Wanneer we de caldera binnenvaren is het donker precies bijna nacht. Vlak na de stop in Thirassia begint het hard te regenen; het is zelfs koud. De wolken hangen laag, we hebben moeite om Ia en Thira boven op te rots te kunnen zien. Na een dikke twee uur op de boot zijn we in Athinios. We laten de bagage achter en nemen de taxi naar Thira. Eef neemt deze keer de moeite om af te bieden en nu zijn we op tien minuten in Thira zelf voor slechts tien Euro. Beestig. We racen door de steegjes recht naar ons restaurant door de pletsende regen. Op vijf minuten zijn we er en we worden hartelijk ontvangen door Dimitris en krijgen kussen – Eef dan toch. We zetten ons aan een tafel net onder dak, zodat we niet te nat worden.
We hebben nog iets meer dan twee uur en drinken miso kilo chima krasi. Na ons eerste flesje stopt het met regenen en klaart het langzaam uit. Dan nemen we een tweede en bestellen ons eten: briam, patates tiganites, domadokeftedes. Wederom heel lekker en we leren nog vanalles over Santorini van Dimitris. Hij leeft volledig van de mensen op cruise van begin mei tot ongeveer midden november. Ze doen specifiek open, wanneer er een schip aanlegt. De rest van het jaar is hier alles toe, winkeltjes, bars, hotels, restaurants. Er is slechts 1 winkeltje open en 1 restaurant voor de mensen zelf. Andere dorpen zoals Perissa zijn ‘ghost towns’. Na het eten krijgen we nog een derde flesje chima van Leonardo, de tweede ober hier. We babbelen en zeveren en lachen nog wat en betalen en nemen afscheid. De tweede keer afscheid nemen vandaag en de tweede keer van Dimitris. Toch nog keitof dat we hier nog langsgekomen zijn. We nemen/krijgen het brood mee voor bij het fruit op de boot en gaan met de bus van 20:00 naar Athinios. Om 21:00 moeten we daar de boot nemen naar Piraeus, maar de ‘Romilda’ is altijd te laat. A very big boat, but very very slow, zegt Dimitris. We zien wel wat het wordt.
Eef koopt eerst nog pilletjes voor resiziekte en dan gaan we de bagage terug ophalen in de haven. We drinken een glaajse witte wijn (we hebben stilaan genoeg op) waar we de bagage achterlieten en doen daar nog een klapke met die Griek. Hij heeft een mooie Duitse herder, Linda, een heel mooi beest, heel braaf en speels. We geven ongeveer 2 Euro voor de wijn en nemen de boot naar Piraeus. Voor deze keer is die eens op tijd, ook eens leuk. Op weg naar de ferry volgde Linda ons nog en dan is het bye bye Hellas. We vinden op de boot een tof plaatsje in een salonnetje, daar kunnen we ons leggen en proberen te slapen. Naast ons zit Niko, een Griekse militair op weg naar huis in Meteora. Hij kent wat Duits en we praten wat over Santorini en Griekenland in het algemeen. Tof. Na 2.5 uur varen komen we aan op Ios, de derde en laatste keer. Timo gaat naar het buitendek eens kijken en filmt in het klein het onweer boven Santorini, veel bliksem, veel wolken, een schitterend zicht. Timo gaat terug naar het salon en probeert wat te slapen.
Woensdag 11 oktober 2006: Romilda, Piraeus, Athene, Piraeus
Een goede nachtrust kunnen we op de boot genieten dankzij de reispillen; die zorgen voor genoeg slaap. Om 07:30 zijn we wakker en we in totaal zijn slechts 1 of 2 uurtjes wakker geweest. We ontbijten met het fruit uit Folegandros en het brood uit Santorini. Dat spoelen we door met wat water uit de bar. We slapen af en toe nog een uurtje en de tijd gaat relatief snel voorbij: de laatste drie uur van Kythnos naar Piraeus duren het langst. Om 13:00 zijn we in Piraeus, dan hebben we toch in totaal 16 uur op de ferry gezeten, een avontuur op zich. Het is geen goed weer in Piraeus en we zoekn het Hotel Electra. Snel gevonden, boeken 1 nacht voor 45 Euro, toch maar doen dan. Eef is wat moe om heel het verhaal te doen van Folegandros, even wel een snelle poging, maar het helpt niet. We laten de bagage in het hotel, verfrissen ons wat en nemen de bus naar Athene. We moeten dertig minuten wachten op de bus en dan duurt het 1.5 uur om er te geraken. De metro reed tussen 13:00 en 15:00 niet, dikke pech. Vóór de eindhalte (vlakbij Thissio) stappen we af en doen de rest te voet.
We zetten ons om een Mythos te drinken en 2 pitta’s te eten met patates tiganites op de hoek van het plein van Thissio. Alles is heel lekker en OK. We wandelen wat door de straten en door de ‘flea market’. We bekijken de Akropolis en de tempel van Hephaestus nog eens – die zien er nog hetzelfde uit als vorig jaar. Het wordt koud en dus nemen we de metro terug naar Piraeus. Dat is al veel beter. Niet opeengepakt als sardines en op 10 à 15 minuten zijn we er in plaats van in het heengaan een uur. We rusten in het hotel; de pilletjes werken precies nog altijd en om 19:00 gaan we terug naar ons restaurant in de haven: Filokseno. Het was OK de vorige keer, dus nu nog eens proberen. We hebben nog niet veel honger, dus 3 Mythos, 1 keer plat beans en okra gemengd, 1 keer gemista en 1 keer patates. Het is hier een lawaai van jewelste: voetbal op TV. Bosnië Herzegovina tegen Griekenland. Net voor de rust zijn we weg en dan is het 0-1. in het hotel gaan we snel slapen (22:00). De drukte van de boot, Piraeus, de bus naar Athene heeft ons helemaal uitgeput. Moe. Slapen als een roos.
Donderdag 12 oktober 2006: Vertrek naar huis
Om 07:45 staat de wekker. We zijn al een kwartier wakker, pakken de laatste keer de handbagage in en checken uit uit het hotel. Onze gewone bagage was zo goed als volledig dicht gebleven, enkel onze kledij voor het vertrek hebben we eruit gehaald. Op de benedenverdieping van het hotel is een bakker: we kopen er 1 croissant en één keer iets wat op een croque monsieur lijkt. We nemen de bus om 08:30 naar de luchthaven. Een Griek probeert een rip off en draagt onze bagage naar de correcte bushalte, want we liepen hier wat rond. Hij was ineens met de valies weg, dus we moesten hem wel volgen. Hij krijgt 0.70 Euro, maar dat is voor hem niet genoeg. Dat is dan pech. Hij moet maar content zijn met wat we van kleingeld kunnen missen.
De bus op en 1 uur en 15 minuten later komen we aan in de luchthaven. We kunnen al inchecken, dus dat doen we dan maar, dan zijn we van de bagage al verlost. Er staat geen lange rij, da’s tof. Bagage weg, tijd voor ontbijt, met koffie buiten aan het luchthavengebouw, een sigaartje, een sigaretje en we zijn weer gelukkig. Of ook een beetje niet, want we verlaten Griekenland vandaag. Een half uurtje voor het boarden gaan we door de douanecontrole, alles direct OK, even wachten op het vliegtuig en we kunnen er op tijd in. Het gaat allemaal vlot en goed op tijd vertrekt de Virgin Express vlucht naar Vrikselles. Binnen drie uur zijn we in Zaventem en rond 15:00 zijn we misschien al thuis. Dit was het dan: een toffe twee weken, drie eilanden, mooie dorpjes, veel zon, duiken, snorkelen, vis, het lekkere eten, de toffe Griekse sfeer (zeker op Folegandros), witte huisjes met blauwe luiken en deuren, bougainvilles, gastvrijheid. C Ya next time!