ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe

Duikje van iets langer dan een uur

We hebben een privé-groepje op Facebook gemaakt en op die manier afgesproken om op Sint-Annaland te gaan duiken. Eerst had ik geopperd om er een steengroevedagje van te maken, maar er waren er die dat niet zagen zitten, dus we brachten de hele groep samen aan de oevers van de Oosterschelde. Kentering om tien over elf, dus de meesten zijn al om acht uur vertrokken en tegen half tien is iedereen er of toch bijna. We nemen eerst een kijkje boven aan de dijk en spreken af om hier vlakbij te water te gaan en dan naar rechts te duiken om zo misschien achter de bocht te geraken en dan terug. Niet moeilijk, niet diep, dus het zou allemaal geen probleem mogen zijn. Later zeggen Vera en Ilse dat het beter is langs de trap te water te gaan, dus we doen het dan beter zo. Ik had gisteren al eens geprobeerd om in mijn natpak te geraken, want dat was ongeveer zes jaar geleden dat ik het nog gebruikt had. Dat lukte bijna helemaal, maar om zeker te zijn had ik mijn droogpak ook mee. Voor de zekerheid probeer ik nu al of iemand me kan helpen het toe te krijgen en dat lukt formidabel.

We hebben nog meer dan een half uur om te duiken, dus we maken ons op ons gemak klaar. Ronny had mijn 15 liter gevuld en die andere was nog gevuld. Op de parking staat een koppel en hun fles is zo goed als leeg, dus ze vragen of er mensen zijn die een tweede fles hebben. Zij mogen mijn nieuwe gebruiken, dan is hun duik hier ook gered. Greet is weer onder de indruk van mijn heldenstatus. We maken ons verder klaar en dan kunnen we perfect op ons gemak, want het is heet, richting de trap gaan. De parking hier is recent aangelegd specifiek voor duikers, dus het is er niet zo druk. Vroeger was het altijd een ramp om parking te vinden hier aan de duikplaats, want er kwamen nog veel mensen voor de camping, de haven en het strandje. Nu staan er buiten onze zeven auto’s nog wagens van vier duikers, dus plaats genoeg. De parking is gemaakt van gele steentjes, eigenlijk zorgt dat voor ongelooflijk veel stof, dus een andere ondergrond had beter geweest, maar we gaan niet klagen hoor. Alles goed geregeld.

Ronny en ik zijn eerst weg, achter ons komen Greet en An, iets verderop de anderen, Nadia en David en Ilse en Vera. Wij zijn wel een stukje voorop, dus wij zijn eerst aan de duiktrap en ik ben super blij dat ik mijn droogpak niet aan heb. Ik ben nu al aan het zweten tot en met. Anders had er water in mijn droogpak gezeten. En dan is er de zalige afkoeling van het Oosterschelde-water van zo’n 22°, super warm al, maar het is al twee maand tropisch warm: dat zal ook wat geven. Wij te water, snel camera en alles bekijken, goed zetten en dan starten. We zakken op het gemak naar vijf meter, dan acht dan tien en we blijven de rest van de duik zo tegen de twaalf à dertien meter hangen. Dat wil zeggen dat we niet mega veel lucht zullen verbruiken vandaag. De onderwaterwereld is hier nog niet veel veranderd. Ik was wel benieuwd, want het is toch al drie of vier jaar geleden dat ik hier nog gedoken heb. De sponzen die zo typisch zijn voor deze duikplaats zijn er nog steeds en nog in even grote getale als vroeger. Ik heb deze kant nog niet gedoken, maar enkel binnen de kom van het strand, maar je ziet toch duidelijke gelijkenissen van die plaats.

Ronny is in het begin een beetje zenuwachtig, want vorige duik die hij hier deed is hij moeten stoppen door de harde stroming, maar nu zijn we allebei lekker relax en gaat het super. Onder het zeewier zien we een kleine zeenaald. Iets verder komen we een paar sponzen tegen en een super mooie zeester. Het zicht is niet slecht en er is achter elke oester wel iets te zien. Tientallen hooiwagenkrabben, tientallen gewone krabben, oesters, zakpijpen en overal is er wel iets nieuw te ontdekken. Ik zie dan een witte krans eieren van  een naaktslak, maar zonder het beestje zelf. Spijtig. Ronny ziet een grote zeenaald en daar blijven we even hangen. Het is echt een super zicht en het dichtste dat we bij een zeepaardje komen vandaag. Er zijn er inderdaad weer gesignaleerd deze zomer. En zo gaat het verder, zeesterren, sponzen in allerlei vormen. Sommige hangen als een waterval van een grote oester naar beneden, andere zijn een grote bol die rust biedt aan de kleine visjes die hier zwemmen.

Kleine zeedonderpadjes en zelfs een grote. En zo gaat het rustig, maar voorspoedig verder. Af en toe eens checken of we OK zijn en tegen 36 minuten keren we om en gaan dan om een half uur naar onze safety stop en dan naar boven.

Nog een klein zeenaaldje en nog zeesterren en sponzen en dan iets dat je elders in de Oosterschelde niet zo vaak ziet: een zeeappel, familie van de zee-egel, maar dan de lokale versie. Op de terugweg zien we nog meer van hetzelfde en kunnen we nog steeds genieten van onze rustige duik. We zullen straks wel zen zijn. En koud is het ook niet, zelfs niet in mijn natpak. Goede beslissing, want nat duiken is toch iets makkelijker en comfortabeler dan droog, tenzij het echt koud is. we komen nog een grote zeenaald tegen, maar denken dat dit misschien dezelfde is hoewel deze toch een paar meter hoger ligt. We steken ons hoofd na zeventig minuten duiken boven water en zijn net een paar meter voorbij de trap. We beslissen dan snel ons hoofd terug onder water te stekken, met de stroming naar de koord verder te duiken en dat gaat erg vlot. Hier is echter niet veel te zien, vooral zand, maar het is lekker makkelijk om met de stroming mee te gaan in plaats van te stappen. Het is iets moeilijker om uit het water te komen, maar dat lukt nog wel goed. Om vijf minuten zijn we er en dan kunnen we de dijk over en zo naar de parking terug. We kleden ons om en kunnen dan iets eten en iets drinken met iedereen. Alle duikers hebben een super duik gehad en de anderen vinden het nu erg plezant om de verhalen te horen en iets te eten en te drinken en te praten over koetjes en kalfjes. Tegen twee uur in de namiddag beslissen de meesten terug naar huis te keren en kunnen we nog genieten van een rustige namiddag een het zwembad thuis. Merci allemaal voor de super duik en super dag aan de oevers van de Oosterschelde.

Een heel mooie duikplaats, eerste keer helemaal achteraan pier gestart

Het is een donkere zaterdagmiddag begin oktober. De druppels mist hangen de hele voormiddag op de planten. De spinnenwebben van de kruisspin hebben een prachtig uitzicht tussen de struiken en de bomen. Vandaag beslis ik net voor de middag om toch nog een duikje te gaan doen met Passioned Divers. Mark had een late nieuwsbrief uitgestuurd en ik had vorige week niet zo'n leuke Goes Sas ervaring: veel wind, hoge golven, elkaar na 2 seconden al kwijt, dus ben dan gestopt. Eens onder water was er voor die andere twee minder een probleem, maar met drie zag ik het niet zitten. Nu dus herkansing zodat ik toch een aangename duik heb, want je weet nooit of dit eventueel de laatste van het seizoen kan zijn. Ik vertrek rond twee uur en rijd op een uurtje en twintig minuten naar de Havenweg in Sint-Annaland. Hier vooraan aan de haven hebben ze een grote nieuwe parking aangelegd, maar de plaats waar wij parkeren is nog steeds een modderpoeltje. Mark ligt wat te slapen in de auto en Vera, Ilse en Greet zijn al volle bak bezig om zich klaar te maken voor deze duik. Voor de rest is er weinig volk, want het water wordt al wat frisser. Wanneer iedereen terug op zijn positieven is, kunnen we beginnen met klaarmaken. Mark en ik duiken samen en de drie dames ook. Op een kwartier zijn we klaar en we kunnen de wandeling aanvatten naar het einde van de pier. Al best een vermoeiende bedoening of moet ik een beetje aan mijn fysiek werken? Allebei een beetje zeker.

Daar ter plaatse zoeken we een stuk waar we makkelijk te water gaan. Ik doe de laatste dingen en hoor ineens een plons. Mark ligt al in het water en neemt mijn camera aan. Ik doe lucht in mijn jacket en plons iets later ook het water in. Vinnen aan, even wachten op de dames of die makkelijk te water geraken. Iedereen is OK en wij kunnen vertrekken. Mark neemt de leiding en we merken dat de stroming hier echt raar staat. Normaal moesten we stroming mee hebben, maar hier op de punt van de oever kan het af en toe eens raar doen, nu dus ook, want we duiken nog even tegen de relatief harde stroming in. We zien al snel dat het leven hier nog steeds dik OK is, veel wieren, veel sponsen: de grondels zoeken hun weg hier tussen de oesters en de wieren. Echt een zalig zicht van een meter of zes zeven. We zien dat het goed is. Een grote kreeft zoekt beschutting tussen de oesters en Mark toont al snel de eerste naaktslak: een millennium naaktslak. We zullen er wel een stuk of tien zien deze duik. Echt wel geestig hoe vaak we die dit seizoen al gezien hebben. Een mooi exemplaar ligt op een oester en je ziet duidelijk de oortjes (rinoforen) van de slak. Super allemaal. Het wemelt hier van de hooiwagenkrabben en tussen de wieren hebben een paar grote zeenaalden zich verstopt. Ook hiervan zien we meerdere exemplaren. Sint-Annaland is echt wel een super leuke duikplaats. Goed zicht, veel leven en een heel rustige duikplaats.

Na een half uurtje begint de stroming te minderen, we zitten even aan een onderwatertafeltje, maar de ober komt niets brengen, dus we duiken verder. We spotten een paar bruine wierslakken, maar ze zijn echt mega-klein, dus we blijven er niet lang hangen. Ook eitjes van de bruine plooislak liggen hier op het rif. Echt wel een mooi bouwwerkje hier. We bereiken dan een kleine bocht in de wall en zien blonde grondels zwemmen, maar ook een paar zeesterren die zich te goed doen aan mosselen of kleine oesters. De krabben ruimen de restjes op en zo zien we dat alles hier onder water wordt opgeruimd. Alles netjes. We hopen een sepia te zien, maar dat geluk hebben we vandaag niet. De duik gaat echt vlotjes en is nu heel erg rustig. We kunnen zelfs een meter of drie vier uit elkaar duiken zonder elkaar uit het oog te verliezen: echt wel zalig. Tegen de zeventig minuten begint mijn lucht stilaan te minderen, maar ook door de 14° watertemperatuur wordt het stilaan minder aangenaam, zelfs in een droogpak. Ik heb ook nog mijn dunne handschoenen aan, omdat dat makkelijker is om foto's te nemen, dus dat wordt wel wat frisser. Mijn gezicht valt nogal mee en mijn lichaam heeft het helemaal niet koud. Super duikje. We gaan ook een beetje minder diep duiken nu en doen onze safety stop al, zodat we op elk moment OK zijn om te stoppen. Ik zit ondertussen op 50 bar en doe teken aan Mark dat ik wil stoppen, maar dat hij gewoon verder mag doen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik stop mijn duik na 88 minuten en Mark doet er nog een tiental minuten bij. Hij komt wel even mee boven om te kijken of alles OK is. Ja hoor, dus ik vat de wandeling naar de parking terug aan.

De ladies zijn er al en hebben zich al omgekleed. Greet heeft 66 minuten gedoken in een natpak in deze omstandigheden, echt wel maf, maar ja, dat wisten we al. We lachen nog een beetje, want ik wacht nog even op Mark. Ik had mijn sleutel bij hem in de auto gelegd, dus moest nog even wachten tot hij terug was. Maar de zon is er doorgekomen en in een droogpak heb ik het niet echt koud. Dan komt Mark eraan, heeft niet veel speciaals meer gezien, alleen nog gespeeld met de garnalen, maar die had ik ook nog gezien. Een zalig rustig duikje en toch weer bijna negentig minuten onder water gehangen. Zalig. Heel erg merci voor de super duik. Op naar de volgende, of misschien is dit wel de laatste van het seizoen 2013.

Een hele rustige duikplaats zeker vandaag

We duiken maar met z'n tweeën vandaag, enkel Roel en ikzelf rijden naar Sint-Annaland. Daar is het heel rustig. We hadden verwacht dat het een overrompeling zou zijn omdat het grote vakantie is, maar blijkbaar valt het nog mee. De parking staat wel goed vol, maar niet met duikers, enkel nog twee andere auto's zijn hier met hun duikmateriaal. We moeten rond elf uur te water, dus we hebben nog een klein half uurtje om ons klaar te maken. Na een weekje duiken in Egypte gaat het klaarmaken heel snel, alleen terug droogpak en zeven millimeter duurt iets langer. Daar hadden we in Hurghada niet echt last van. Alles klaar, dan kunnen we over de dijk naar het strand wandelen en daar links van het strand te water gaan voor een ondiepe, maar normaal heel rustige duik. We nemen nog voor de zekerheid even de koersen en prenten die in ons geheugen en kunnen dan beginnen. We duiken helemaal noord tot we de rand van de oesters en het zand tegenkomen en die volgen we de hele tijd naar links. We maken kleine zigzag bewegingen om niet alleen het zand te zien, maar ook het leven boven en tussen de oesters. We zien hooiwagenkrabben eetbare delen zeven uit het water en er zijn er een paar die stukken spons op hun lijf hebben gezet. Dat is echt wel een leuk zicht, want dan 'blenden' ze volledig in de omgeving in. Zalig zicht. Vorige keer hadden we zelfs eente gezien met tubularia op het lijf, maar dit was ook wel een prachtig zicht.

Buiten deze hooiwagenkrabben zien we nog het normale leven van de Oosterschelde: kreeften, krabben, een eenzame zeenaald, maar er is precies niet zo veel leven vandaag; het zicht valt nog wel mee. We denken dat we toch een meter of vier zien, dus alles dik OK. Soms komt de zon er ook door, dus dat betekent dan dat het nog extra mooi is. Op deze ondiepe duikplaats kan het licht nog tot op de bodem komen, dus maakt het alleen nog aangenamer. We zien weinig of eigenlijk geen naaktslakken, maar dat hoeft ook niet elke keer zo te zijn. Geen sepia's vandaag, maar wel een paar joekels van kreeften. We komen dan iets verder langs de dijk en daar bereiken we toch een dikke negen meter diepte, maar vinden buiten een enkele zeedonderpad niks nieuws. We merken wel dat we weinig lucht gebruiken en ook dat we ongelooflijk kalm zijn onder water, echt een zalig schitterend gevoel. Op drieënveertig minuten beslissen we om terug te keren richting strand en blijven even nog langs de wand om zo steeds ondieper te komen. Een safety stop hebben we niet nodig hier, want we zijn maar negen meter geweest en dan zelfs nog niet lang.

We duiken nog een klein half uurtje tot we echt nog maar tegen de meter diepte hangen en dan gaan we het water uit: duiktijd iets over het uur en we kunnen weer terugkijken op een schitterende duik, zoals gezegd heel erg rustig en we hebben aan niks moeten denken, behalve duiken, echt een zalig gevoel. We kleden ons om en vertrekken naar huis. We krijgen de uitnodiging om bij Ju even iets te komen drinken, dus dat doen we natuurlijk en dan gaan ozne wegen uit elkaar. Ik maak er nog een zalig rustig hemels weekend van en geniet met volle teugen van het ondertussen toch wel mooie zomerweer.

Paasmaandag 9 april 2012: Sint-Annaland

Een lang weekend, het Paasweekend, dus ideaal om een paar duikjes te doen. Zaterdag op Wemeldinge, zondag kon er niet gedoken worden bij gebrek aan buddy's, maar voor Paasmaandag heeft Timo toch een buddy gevonden: Mark Vandereyd. Hij is al een ervaren duiker, maar heeft nog nooit op Sint-Annaland gedoken en vond het wel eens leuk om het te doen vandaag. Roel had zijn fles niet gevuld tijdens het weekend en het weer was niet ideaal om in een natpak te gaan duiken, dus die bleef thuis. De kentering is om twaalf uur 's middags, dus we zouden er rond half twaalf in moeten gaan. Hier op deze plaats is dat niet strikt noodzakelijk, want je hebt hier een lange mogelijkheid om erin te gaan voor en na de kentering. Timo heeft hier al een paar keer gedoken en eigenlijk nog zelden veel stroming gehad. Het ligt dan ook in een zijarm van de Oosterschelde, helemaal op het einde in het noorden van Tholen, in de Krabbenkreek. Afspraak was iets voor elf op de Havenweg in Sint-Annaland. We rijden gewoon door tot het einde en daar is een grote parking. We parkeren de auto's zodat die ons een beetje beschutting geven voor de wind en de regen. Eerst even gaan kijken hoe het water erbijligt en dat ziet er goed uit. Niet te veel golven, niet te veel wind boven het water, dus ideaal. De regen en de wind zijn vooral voelbaar boven water op de parking bij het omkleden, maar we hebben voldoende beschutting ertegen dankzij de auto's. Om iets voor half twaalf maken we de wandeling over de dijk en het strand naar het water. Daar de laatste dingen in orde brengen en dan kunnen we starten.

Normaal gezien is het zicht hier erg goed, maar vandaag hangen er veel toestanden in het water en die veroorzaken min of meer slecht zicht. Mark vindt het dik OK, want het is wel drie meter, maar voor Timo is dit het slechtste zicht dat hij hier ooit al gehad heeft. We vertrekken op vijftig graden om een beetje diepte te halen en zullen dan westelijke richting volgen om dan na een half uurtje terug te keren en zo terug binnen te zwemmen na ongeveer een uurtje. We vertrekken rustig, halen drie meter, vier meter, zelfs tot zes meter en kiezen dan west. Op dit kleine stukje van iets meer dan tien minuten zien we al veel vlokkige naaktslakken, veel mini-groene wierslakken en we houden ons rustig bezig met dingen te ontdekken. We zwemmen een beetje in het rond om veel te kunnen zien boven de oesters en zoeken dan onze weg verder in westelijke richting. Timo spot een kleine paling van vijftien centimeter die hier gewoon tussen de oesters zit, nog geen pink dik, maar wel een schattig beestje, wat Mark boven water als een jonge paling zal bevestigen. We volgen de rand van waar de oesters groeien, want dan kunnen we genieten van beide werelden: die van de oesters en het leven daar en ook van het zand. Op het stukje zand leven regelmatig zeedahlia's, maar we zien er geen deze keer. Niet erg, het is een rustige duik, zonder veel stroming met niet onslecht zicht, dus we doen gewoon ons ding. Dan ineens doet Mark teken dat er hier veel zeeappels zitten en dat klopt inderdaad. Op elke vierkante meter zie je er hier wel eentje zitten. Dat is Timo de vorige keren ook al opgevallen, maar staat er nu niet meer van verbaasd.

En dan wijst Mark een paar kleine slakjes aan. Het lijken kleine iets kleurrijkere versies van de blauwtipjes en Mark zal zeggen dat die blauwtipjes zijn. Het is precies of de blauwe tipjes vervangen zijn door iets rodere versie van de tipjes. Timo dacht eerst dat hij een soort ringsprietslak heeft gezien, maar Mark is er zeker van dat het hier over een blauwtipje gaat. Nu heeft Timo toch even spijt dat hij door te oefenen met zijn droopak zijn camera niet bij zich heeft. De slakken zijn aan het paren en eitjes aan het leggen en volgens enkele sites zouden blauwtipjes dit niet doen in dit seizoen. Maar ja de aarde is zijn seizoenen kwijt en je kan er niet echt veel staat op gaan. Swat, Mark is er echt van overtuigd dat het een blauwtipje is, Timo twijfelt eraan en ieder zal zijn waarheid hebben. Timo is toch blij met deze vondst welke soort het ook is. We volgen nog steeds de rand van de oesterbedden en komen aan bij de wand tegen iets over het half uur. We volgen die nog tien minuten verder naar het westen en dan keren we stilaan terug. We hebben het diepste nu gehad tot ongeveer acht meter, echt diep kan je hier niet gaan, maar dat betekent dat je hier wel een lange tijd kan blijven duiken met één fles, zonder in deco te geraken. Na drie kwartier, al vijf minuten op de terugweg krijgt Timo het even koud, hij wil ook eens weten waar we zijn, dus gaat even kijken en we zijn halverwege de dam.

Hij laat Mark even weten dat hij het frisjes krijgt en dan doen we de rest van de duik nog rustig tot we de wand van het strand bereiken. Een korte zoektocht naar nog wat vanalles, maar we zien niks speciaals meer. We hebben wel goed kunnen genieten van deze duik en op een paar keer na heeft Timo zijn positie in het water en zijn buoyancy helemaal onder controle. Zeker op het einde wanneer we slechts anderhalve meter diep zitten, heeft hij het even lastig. Even kop omhoog, benen laag houden, even armen bij elkaar dan daar ontsnapt heel veel lucht uit het droogpak. Iets te veel, want hij moet direct lucht bijdoen om de squeeze weg te werken. Al bij al een leuke duik, zonder stroming in aangename kompanie. We maken ons klaar om nog ergens iets te drinken, maar de taverne hier is nog niet open en onderweg naar huis is de Triton in Ekeren ook dicht. Dan maar naar huis en alle spullen afspoelen. Merci Mark om vandaag mijn buddy te zijn.

Zaterdag 17 september 2011: Strand van Sint-Annaland

Het is een serieuze aanpassing terug te zijn in België na een weekje hitte in Egypte, in Dahab. Daar is sowieso veel meer te zien dan hier in de Oosterschelde, maar we willen zeker geen duiken met elkaar vergelijken en ook geen duikplaatsen en laat staan een tropische zee zoals de Rode Zee met de Oosterschelde. Om de aanpassing van het aantal meter zicht niet te bruusk te laten verlopen kiest Timo voor Sint-Annaland. Daar is over het algemeen het zicht niet slecht en met de wind uit het zuidzuidwesten zal dit ook wel OK zijn. we zien het straks dan wel. Timo pikt eerst Ju op bij hem thuis, dan rijden we door naar Roel om vandaar zonder problemen te vertrekken naar Sint-Annaland. We kijken er een beetje angsvallig naar uit. Dit is vooral Ju en Timo, want het waait en het is maar zeventien graden. Dat is een verschil van twintig met Egypte, maar swat we zijn sterke mannen en maken ons niet heel erg veel zorgen. We maken ons snel klaar en kunnen al om iets voor twaalf te water: dit is ongeveer een kwartiertje vroeger dan we normaal op de kentering zouden moeten doen, maar zoals eerder al gezegd en gedaan kunnen we hier ook iets vroeger te water, zeker als het laag water is en dat is het op dit moment.

We stappen met ons materiaal op onze rug naar het strand en gaan halverwege de dijk te water. We ziend at het water tamelijk vlak is en hopen dan ook op goed zicht en misschien zien we wel een paar speciale dingen vandaag. Who knows. We strompelen een klein beetje het water in, passen op voor de oesters en de scherpe kanten aan de schelpen vooral en kunnen zonder ongevallen aan de duik beginnen. Timo duikt in het midden, Ju rechts en Roel links en we proberen zo in formatie te blijven de rest van de duik. Amai het water is koud ten opzichte van eerder deze week in Egypte. Ja dat hadden we wel verwacht natuurlijk. het is dit jaar nooit echt zo warm geweest al vorig jaar en de maximum tempaertuur die we vandaag in het water meten is zeventien graden, de laagste is al gezakt tot vijftien. Het is nog best aangenaam in het begin, maar tegen het einde van een duik van een uur begint het best frisjes te worden. We starten de duik en zien direct dat het vol zand hangt. Dat is door onszelf verzoorzaakt door onze vinnen aan te doen, maar dan wordt het zicht goed voor de Oosterschelde. We hebben gemiddeld een meter of vijf zicht tijdens de hele duik. We duiken eerst tot een diepte van een meter of zes, slagen dan naar links af en duiken zo de dijk langs voor ongeveer een twintig minuten. De maximum diepte vandaag is ongeveer een elf meter. Het aantal bruine plooislakken is een beetje minder dan de vorige duiken hier, maar ze zijn nog steeds volop aanwezig. Een eenzame zeenaald zoekt zijn weg door de sponzen en de oesters en grondels srpingen vaak weg voor onze neus en zoeken dekking tussen de oesters en de sponzen.

Na een kwartiertje zien we niet echt een speciale soort, maar wel een speciale grootte. Een kreeft ligt half verborgen in zijn hol en het is echt echt ongelooflijk groot exemplaar: het lijkt wel of die een halve meter lang is. De scharen zijn zo groot als een hand en daar wil je zeker geen kneep van krijgen. Niet echt iets speciaals dus, maar wel ongelooflijk dat die beesten zo groot kunnen worden. Zoals steeds zien we ook een hele bende botervisjes en we passen ons goed terug aan aan de koude en het minder goede zicht dan in Egypte. Het stelt voorlopig geen enkel probleem. Na iets meer dan twintig minuten keren we terug richting strand of dat is de bedoeling toch. We wijken even een beetje af van de koers omdat eerst Roel en dan Timo een kleine sepia gespot hebben. Roel had eerst één gezien, maar kon die eens zijn buddies erbij waren niet meer terugvinden. Een paar meter verder ziet Timo hem dan terug - we veronderstellen dat het dezelfde is - en nu kunnen we het beestje toch een paar minuten volgen. De camera van Timo had blijkbaar het meeste aanpassingsvermogen om terug in koude wateren te zijn, want net wanneer we die sepia zien is het over en out voor hem. Nochtans was die toch relatief goed opgeladen. Pech. We genieten dan maar gewoon van de aanwezigheid van de sepia en dan duiken we verder richting strand, even iets minder hoog gaan hangen en dan in een rechte lijn naar huis.

Op het laatste stuk zien we nog een zeedonderpad, een echt grote, maar ze ligt niet echt goed om er een foto van te nemen, de camera-batterijen waren toch al plat, dus no worries. Enkele kleine groen wierslakjes passeren ons pad nog of beter gezegd wij dat van hen, want echt heel erg ver bewegen ze niet. We genieten ten volle van de duik hier in de Krabbenkreek en na een uurtje duiktijd bereiken we het ondiepe gedeelte aan het strand. Het gaat nu snel van twee meter naar anderhalve en naar een halve en stoppen de duik vlak achter de koord die hier in het water hangt. Dan keren we naar de auto terug en kleden ons om. Een geluk dat Timo warm water bij zich had, dan konden we ons al een beetje opwarmen en snel onze droge kleren aandoen, want door de strakke wind en het gebrek aan zon was het best wel frisjes. We kijken even of de taverne hier geopend is, maar dat is niet het geval dus we rijden terug naar België. Door wegenwerken moeten we even een afslag verder dan gewoonlijk (die van Oesterdam) en dan keren we gewoon terug naar Kalfort en daar drinken we dan nog een Duveltje en vullen de logboeken in. Een leuke duik zonder veel speciaals te melden, maar altijd leuk om eens te kunnen duiken. Tot de volgende!

Zondag 28 augustus 2011: Strand van Sint-Annaland

Zondag vroeg opstaan, want het is vroeg kentering. Timo gaat Jurgen thuis oppikken en dan rijden ze naar Roel om zo verder te rijden naar Zeeland, naar Sint-Annaland. Omdat de kentering zo vroeg staat, verkiezen we daar te duiken, dan kunnen we een beetje na de kentering te water ook. Wanneer we toekomen bij Roel is die nog niet echt wakker, dus even wachten en met een half uurtje vertraging vertrekken. Tja dan hadden wij ook een half uur langer in ons bed kunnen steken hé. Niet erg allemaal, want we duiken en iedereen staat klaar met zijn materiaal en ook de flessen goed gevuld. We vertrekken in Kalfort naar Sint-Annaland en omdat het nog zo vroeg is (om acht uiteindelijk vertrokken) is er nog niet veel volk op de baan en geraken we er ongeveer een uurtje. Vorige week was dat iets langer, maar het was dan ook namiddag. Het zal de eerste keer worden voor Ju dat hij hier met goed zicht zal duiken. Eerder dit jaar waren J, B en E al eens hier komen duiken, maar dan was het volop nog 'den bloei' en hadden ze problemen met hun lampen. Nu is die gedaan, want vorige week was het zicht heel erg goed en hopelijk vandaag ook.

Zoals gezegd zijn we er op een uurtje en beginnen ons direct klaar te maken. Er staat een strak windje en we zijn blij wanneer we effectief ons duikpak ook kunnen aandoen - dat zorgt toch voor een beetje warmte. Uiteindelijk halen we de kentering toch bijna: het is maar een paar minuten te laat wanneer we te water gaan. Maar zoals gezegd hebben we hier toch iets meer tijd om te duiken dan andere plaatsen zoals bijvoorbeeld Wemeldinge waar je toch echt de kentering moet halen. Voila, wij dus klaar en stappen naar de kant van het water en stappen de dijk af langs het strand. We gaan te water halverwege het strand en de punt, plannen om een twintig minuten ongeveer naar het westen te duiken en dan naar het oosten om zo bijna bij de kant aan het strand terug te keren. Zo gezegd zo gedaan.

We komen aan de plaats aan waar we te water moeten gaan en dat lukt al bij al goed. De stenen zijn hier ontdaan van het wier, dus glad is het niet. Het waait wel een beetje, dus we moeten zeker ons evenwicht goed houden, maar geen probleem voor ons. Timo leidt de duik met J aan zijn rechterkant en R aan zijn linkerkant. Hier is het makkelijk duiken en we zien ook al direct dat het zicht prefect is. Je ziet al vijf - zes meter ver en dat is in de Oosterschelde eerder de uitzondering dan de regel. Maar niet hier op Sint-Annaland. De keren dat ik hier al gedoken heb is het zicht steeds goed. We vertrekken en komen al snel op een diepte van een meter of vier, dan naar zes en dan keren we zo dat de rifwand aan onze linkerkant hangt. We zien al direct veel oesters, veel bruine plooislakken, net zoals vorige week. Het is straf dat we die vroeger nooit eerder gezien hebben, of anders zijn die gewoon meer aanwezig dit jaar. In elk geval zijn we alledrie blij met deze duik, nu al. De kleine visjes zwemmen hier rond en je ziet veel zeesterren, veel kreeften, een aantal botervisjes en nog andere levensvormen. Uiteindelijk bereiken we het diepste stuk van de duik rond de negen meter. Verder en dieper gaan we hier niet, want daar ligt ons keerpunt.

Timo doet teken aan beide buddies dat het tijd is om terug te keren en dat doen we vlotjes en in synchrone stijl: we ontdekken hier spontaan een nieuwe discipline: synchroon duiken - neen niet van een plank. En dan zien we iets bizar: een botervisje komt al kronkelend voor onze neus aangezwommen, krinkelt en kronkelt door het heldere water en raakt de bodem. Daar wordt hij aangevallen door een viertal grondels en dan ineens is het speelse gekronkel voorbij en ligt de botervis roerloos en dood op de bodem. Dat is straf: we wisten niet dat grondels zo gevaarlijk konden zijn of zijn dit killer-grondels? Iets verder zien we nog een ander schouwspel, maar dat was niet de eerste keer: twee krabben vechten om een kleinere krab en uiteindelijk trekt de winnaar zich terug tussen de sponzen en de oesters. Dit is al een duik geweest, amai. En het is nog niet gedaan. Vijf minuten na het keerpunt wenkt Timo de aandacht van zijn beide buddies. Eindelijk zelf eens een zeedahlia ontdekt hier op het stuk waar de bodem zanderig is. Het is een prachtexemplaar en een heel erg grote ook: groter dan een mensenhand. Echt prachtig vinden we het. We genieten een vijftal minuten van het beestje, want een zeedahlia is een dier en geen plant, en dan zijn we terug op pad.

Ineens is het even over met de pret. Timo kijkt naar rechts en ziet Roel niet meer. Onderweg waren die J en B van plaats verwisseld, maar ineens is R verdwenen. We keren even op onze vinnen terug, maar vinden hem niet direct. Timo beslist om van zes meter naar drie meter te duiken richting kant omdat de boten hier soms dichtbij komen. Bij het bovenkomen zien we Roel in de verte aan de oppervlakte hangen. Hij was even naar een bruine plooislak aan het kijken en keek op, zag ons nog, keek terug naar de slak en was ons kwijt, wanneer hij ons opnieuw zocht. Even een korte poging om ons terug te vinden, maar al snel gestaakt. Verbazend dat we elkaar bijna nooit kwijtspelen en als het zicht zo goed is en alles zo ondiep toch weer wel. Aandacht mag niet verslappen gasten! Voor de rest is er geen enkel probleem en blijven we vlakbij elkaar hangen. We duiken nog een twintig minuten verder tot waar het zand de overmacht neemt van oesters en andere begroeiing in de hoop om sepia's te zien. Dat lukt al direct en we zien er zelfs twee. Tja iedereen gelukkig. Die zeedahlia maakte het toch tot een iets leukere duik dan vorige week, maar voor de rest hebben we niet veel speciaals gezien. Nog een grote heremietkreeft, een hele hoop kleine hooiwagenkrabben, maar zoals gezegd: niks speciaals. dat neemt niet weg dat we het niet mooi meer vinden of dat het ons niet bevalt, want dat doet het elke keer toch weer. We stoppen de duik dan en gaan uit het water na een duiktijd van ongeveer zeventig minuten.

Alles terug in de auto en dan naar België terug, want er is hier in de buurt niet veel open. Bij de Vadde ene gaan drinken en dan naar huis en Timo speelt nog even taxi. Veerle komt er ook nog even bijzitten en speelt ook taxi en dan maken we er nog een rustige zondagnamiddag van.

Zondag 21 augustus 2011: Ongelooflijk veel bruine plooislakken

De laatste paar weken is het weer niet schitterend geweest: het is een typisch Belgische zomer, zelfs Zeeland heeft er last van, maar niet zozeer dit weekend. Gisteren was het een schitterende dag met temperaturen tot eind twintig en veel zon. Vandaag voorspellen ze nog hogere temperaturen, maar wel kans op wat regen of lokaal een onweer: tja zo gaat het wel vaker. We gaan wel een duikje doen vandaag. Omdat An en Aagje van Roel ook meegaan verkiezen we om op Sint-Annaland te duiken. Dan hebben de dames een taverne vlakbij met een speeltuin. Zo gezegd zo gedaan. We spreken vroeg af bij Roel thuis, om elf uur en Eef is al ter plaatse wanneer Timo er net op tijd toekomt. We moeten ons niet haasten, want de kentering staat maar om iets over twee en we moeten te water om kwart voor twee. Van Sint-Annaland weten we wel dat je er ook af en toe wat buiten de kentering kan duiken, dus we zouden eventueel een half uurtje vroeger ook te water kunnen gaan. Iedereen is op tijd klaar en om iets over elf vertrekken we naar de Havenweg in Sint-Annaland. De rit duurt eigenlijk minder lang dan dat Timo zich herinnert, want op een uur en een kwartiertje zijn we er al. Onderweg stopt Roel even want hij heeft gezien dat een motorrijder gevallen is. Gelukkig niks erg aan de hand en iedereen kan zijn weg gewoon verderzetten. We komen aan bij de grote parking, die eerder dit jaar vol bergen zand lag. Dat probleem is nu van de baan, maar het veld staat wel vol, maar echt tjokvol auto's. Wat zou er hier te doen zijn? Wanneer we een kijkje gaan nemen naar de Krabbenkreek komen we dit al snel te weten. Door het mooie weer is het hier vol volk, maar echt vol, niet te doen: het lijkt erger dan het strand van Blankenberge.

Timo vindt een plaats helemaal achteraan op de parking, Roel kan zich op één van de weinige plaatsen zetten, vlakbij de haven, die heeft geluk en moet straks niet zo ver wandelen naar de duikplaats. Het water van de Oosterschelde zag er rustig uit, dus we kunnen al sneller te water. Wanneer we ons klaarmaken merkt E dat haar fles maar tot honderd en tien bar gevuld is, Timo checkt dit met Roel en zijn fles bevat nog maar dertig bar. Dat is dus niet te doen om hier dan te duiken. Drie mogelijkheden: Timo duikt alleen, Timo duikt met E, flessen worden nog gevuld. Dat laatste is het beste voor iedereen, dus we beslissen om snel de fles van R en E te gaan vullen aan Gorishoek. Op een klein kwartier zijn we ter plaatse, dan duurt het dertig minuten om twee flessen te vullen en op een dik kwartier zijn we terug op Sint-Annaland. Timo werd echt al zenuwachtig van die kerel aan de vulkraan, ongelooflijk traag, niet te doen. Maar eigenlijk hadden zijn buddies beter aan hun flessen moeten denken zodat dit niet nodig was. Swat. Met een uur vertraging komen we dus terug aan op de parking en nu is er echt geen plaats meer. Timo's auto stond ondertussen wel op de plaats waar die van Roel eerder stond en daar maken we ons alledrie klaar om de duik alsnog te starten.

We gaan uiteindelijk tweeëntwintig minuten na de normale starttijd te water en het duurt een paar minuten eer iedereen rustig onder water is en de ademhaling onder controle heeft. Het klaarmaken was in een echte rush gebeurd en we stappen ook snel naar het strandje over om de duik te beginnen. Het zicht onder water ziet er niet zo slecht uit, de zichtbaarheid zal de hele duik ongeveer een zes meter zijn. We hebben al gemerkt dat het hier regelmatig goed is en ook vandaag. Timo leidt de duik en vertrekt gewoon om een beetje diepte op te zoeken tot een meter of zes. Daar zien we al direct een grote zeenaald. Roel heeft die gezien. Het is het begin van een heel erg leuke duik. Roel is goed aan het spotten vandaag want hij ziet als eerste een kleine sepia wegschieten over het zand. Echt dik OK. Dan er vlakbij nog een tweede en daar in de buurt zitten er zeker wel een stuk of vijf: we hangen in het water en kijken onze ogen uit naar deze schattige beestjes. Timo neemt foto's tegen honderd in het uur en neemt zelfs een filmpje op van de kleine sepia. Heel erg leuk om ook eens bewegende beelden te hebben af en toe, zeker van een sepia. Tot nu toe hebben we al een stuk of tien bruine plooislakken gezien met en zonder hun eieren. Maar we stoppen met die slakjes te tellen, want we zien er honderden in totaal deze duik en daarmee overdrijf ik zelfs niet. De kleuren zijn echt schitterend zowel qua begroeiing als van deze slakken. Sommige zien echt knalrood, andere gaan eerder naar het bruine of naar het aubergine, maar stuk voor stuk zijn het prachtige diertjes. Als je ze ziet op zeegras valt het rode nog meer op en komt het kleur nog beter uit.

Op de duur tonen we zelfs deze naaktslakken niet meer aan elkaar tot we een andere soort tegenkomen: de groene wierslak. Dat zijn die groene met de lichtblauwe stipjes en met een mooie mantel. Elke keer wanneer we die beestjes zien zijn we echt blij. We spotten verder nog een zeedonderpad, maar daar is niet zoveel verrassends aan. Een gewone kreeft, enkele botervisjes en ook een paar heel erg grote hooiwagenkrabben. De grootste die we zien is echt ongelooflijk en die is nog op wandel ook. We zien hoe die niet te snel, niet te traag over de bodem wandelt en zich niks aantrekt van wat er op zijn weg ligt. Over zakpijpen, oesters kiest die zijn pad. Wij volgen die even, maar hij brengt ons niet naar de kant, maar verder naar de diepte en dat is niet te bedoeling. We stoppen de achtervolging en keren terug richting kant. We zijn al meer dan een half uur aan het duiken, maar het lijkt nog maar een tiental minuten. Zo gaat het wanneer je je goed amuseert hé. Typisch hier op Sint-Annaland zien we ook veel zeeappels. Van de verschillende duikplaatsen die we dit en vorig jaar al gedaan hebben, zie je hier de meeste aantallen. Misschien is dat omdat we hier echt heel erg rustig duiken en onze tijd nemen om vanalles te bekijken. Of misschien leven er hier meer zeeappels tout court, wie zal het zeggen.

We duiken niet diep, maximum nog geen zeven meter en we zouden nog verder kunnen duiken, maar rond het uur beslist Timo om stilaan terug te keren naar de kant. Onderweg komen we nog een aantal levensvormen tegen die we eerder deze duik al gezien hebben en die ook beschreven zijn, maar niks nieuws meer. Spijtig, want we hadden graag nog eens een zeedahlia gezien hier. Sommige duikers zien hier elke duik verschillende zeedahlia's, maar ons schijnt het niet goed te lukken. Niet erg, want de duik was al bij al heel erg goed. Na een dik uur komen we boven en kunnen hier over een paar rotsen makkelijk terug de dijk op om zo naar de auto's terug te stappen. An en Aagje wachten ons op en wanneer we klaar zijn, gaan we nog iets drinken in de taverne hier om de hoek. Een leuk adresje. Het is al over vier uur, dus dan wordt het stilaan tijd om terug te keren naar huis: een kleine tussenstop in Kalfort in Coolhem voor nog een Duveltje en dan naar huis, spullen spoelen en iets eten. Veerle is ondertussen thuis van haar werk bij de lijn en ze beslist samen met Timo om een frietje te gaan halen. Hmmmm, altijd lekker een frietje van het frituur. Smakelijk Veerle!

Zondag 10 april 2011: Vlokkige naakte schoonheid

Het is een schitterende lentedag: dat is tenminste wat de voorspellingen ons doen geloven. Wanneer we opstaan rond een uur of tien is het inderdaad een lekker weertje. Er staat nog geen zon op het terras in de Galgestraat, dus het is nog wat frisjes, maar de zon schijnt volop en er is geen wolkje aan de lucht. Timo maakt alles klaar om te gaan duiken met Roel. Veerle, Cartouche, An en Aagje gaan vandaag ook mee, net omdat het weer goed is. Voordeel is dan dat Timo en Roel eens foto's hebben van hen boven water. Dat op zich is ook eens leuk, hoewel de foto's onder water altijd leuker zijn. Normaal zou de onderwaterhoes donderdag 14 april klaar moeten zijn en dan kan Timo volgende week al terug foto's zelf nemen. Nice! Alles stond eigenlijk al klaar, nog anderhalf uur de batterij van de lamp opladen en dan om iets voor twaalf 's midags kunnen we vertrekken. Eerst naar Kalfort, Roel, An en Aagje ophalen, dan naar Antwerpen, dan richting Bergen op Zoom, dan richting Tholen en zo verder naar Sint-Annaland. Onze bestemming is Havenweg, 4697 Sint-Annaland. Op een uurtje arriveren we daar en we zien dat er niet veel volk staat. Langs de straat staat één auto waar een duikster zich aan het klaarmaken is en beneden aan de haven zelf staan ook nog een aantal auto's. Het grasveld dat we vorig jaar nog konden gebruiken als parking is nu niet beschikbaar, want het ligt vol bergen zand en is volledig afgesloten. Dat zal wel voor problemen zorgen als het wat drukker wordt.

Timo gidst Veerle en An even rond wat er te zien is in de buurt, aan het strand en errond met de nadruk op een terrasje van Brasserie "De 2 Getijden": dat kennen Roel en Timo nog van vorig jaar, de laatste twee duiken van het seizoen 2010 deden we samen hier. Het is kentering om vijfentwintig over twee, dus om tien voor twee ongeveer gaan we te water. Tenminste dat is de bedoeling. Het is makkelijk nu, want we moeten onze sleutel niet meenemen onder water, want de dames kunnen die voor ons bijhouden. Roel en Timo maken zich klaar en dan wandelen we naar het strand. We gaan te water waar de stenen net beginnen langs de linkerkant van het strand. Even nog wachten op Roel, want die moest even terug om zijn lamp. Betere buddy-check doen volgende keer hé mannen. Wij dus te water, Roel wil de duikleiding eens nemen en Timo doet de backup navigatie/duikleiding, dus dat zit wel snor. Roel wil ook eens met een kilo lood minder duiken, dus Timo neemt die extra mee voor het geval dat Roel niet kan zakken, maar alles gaat vlot. Even nog de koersen doornemen en dan zijn we weg. Not really, want we zien de eerste paar meter gewoon geen steek voor ogen, niks nada, noppes. Dus boven water zwemmen we iets verder uit tot waar we duidelijk zien dat het water blauw ziet en niet bruin zoals vlak aan het strand. Start!

Roel navigeert richting midden van de Oosterschelde (Krabbenkreek) en na een paar minuten duiken komen we aan de zandvlakte. Uit de ervaring van vorig jaar weten we dat we daarover niets te zien zullen krijgen, dus we blijven over de oesters en de begroeiing duiken met de stroom mee. De stroming is echt niet hard vandaag, zoals vorige keren toen we hier doken en ook vandaag is het stil. We zien direct een hele hoop krabben vechten en wegvluchten van ons. Timo spot een paar botervisjes en Roel vestigt Timo zijn aandacht op een zeedonderpad en een ander botervisje. Die zijn altijd wel tof. Timo is specialist in het spotten van naakte schoonheden, ook onder water. Hij ziet een stuk of zeven vlokkige naaktslakken en een stuk of drie hele kleine groene wierslakken. Deze duik kan al niet meer stuk. We laten ons lichtjes meedrijven met de stroming en bereiken zo rond 7 meter ons diepste punt. Tegen dan zijn we al een half uur aan het duiken en geen van ons beide heeft al kou, dus we keren gewoon om richting ons vertrekpunt. Verderduiken had er waarschijnlijk voor gezorgd dat we het wel koud zouden krijgen, dus dat doen we effe niet. Na drie kwartier duiken beslissen we om terug richting kant te duiken, want we hebben het gevoel dat we er bijna gaan zijn. We steken even onze hoofden boven water en starten dan terug, want we zijn nog een twintig meter van ons vertrekpunt. De wieren wiegen stilletjes mee op de stroming, die nu bijna stilgevallen is. Zoals we ons nog herinneren van vorige duiken hier, groeit hier echt heel erg veel spons: die bedekt op sommige plaatsen gewoon elke centimeter van het rif.

Timo leidt nu verder de duik en na een totale duiktijd van vijfenvijtig minuten komen we aan perfect aan ons vertrekpunt, dus dat is toppie gedaan. Het laatste stuk zagen we nog een zeedonderpad, een paar kleine visjes en genieten vooral van de rust onder water en het goede zicht. Het zicht hier is echt schitterend vandaag, wel zo'n meter of zeven - acht. Dat is echt top voor een locatie in de Oosterschelde. Onze lampen hebben we op een aantal plaatsen eigenlijk niet nodig, want het zonlicht komt helemaal tot aan de bodem, zeker omdat we niet dieper gaan dan een meter of zeven. We keren naar de kant terug en komen uit het water. Cartouche en Veerle zitten ons al op te wachten, maar An en Aagje wilden op het terras en de speeltuin blijven. Roel en Timo kleden zich om, spoelen het zout van hun torso - ah ja met zo'n twee kathedralen van lichamen (LOL). Dan gaan we naar het terrasje de dames vervoegen en drinken elk twee Duveltjes. Dan is het vier uur en stilaan tijd om terug te keren naar huis. An, Roel en Aagje komen mee een BBQ doen bij Timo thuis en we genieten daar van het lekkere eten, de zon en een lekkere Duvel. Het is een heel erg aangenamen afsluiter van een bangelijke dag met een toffe duik, een leuk terrasje en lekker weer. Elk weekend mag wel zo zijn.

Zondag 17 oktober 2010: Strand van Sint-Annaland

Het is niet speciaal vroeg dag vandaag, lekker uitslapen tot half negen na een leuk feestje bij Sigi en Kate gisteren avond. De kentering is vandaag bij hoog water om 12:05, dus Timo gaat Roel oppikken tegen half tien. Dan hebben we nog tijd genoeg. An had een picnic gemaakt, want ze vond dat we er altijd uitzagen als hongerige honden als we thuiskomen van een duik. Ik zou eerder zeggen als dorstige kamelen, maar swat. Merci hé An voor het eten. We kunnen tegen kwart voor tien vertrekken naar Sint-Annaland, want we wilden daar eens gaan kijken naar het zeepaardje dat daar was gesignaleerd. We zullen eens gaan zien en hopen dat we het te zien krijgen. We moeten echter veel geluk hebben, want die beestjes zijn goed gecamoufleerd. De reis naar Sint-Annaland gaat heel voorspoedig, voor ons tenminste, want op de A12 naar Antwerpen zijn twee ongevallen gebeurd: één met een motorijder en één met twee wagens in de andere richting: toch maar voorzichtig zijn dus. Zeker ter hoogte van Antwerpen Haven, want daar zijn ze aan het werken - net als bijna overal in België: het is één grote bouwwerf.

Om kwart voor elf zijn we ter plaatse, dus we hebben nog een drie kwartier om ons klaar te maken en naar de punt van de dijk te gaan. Alles heel erg op het gemak en we maken een praatje met een andere duiker: die heeft minder geluk, want is zijn droogpak uit de garage vergeten te halen. Tja dat overkomt iedereen wel eens zeker: dat we iets vergeten. Een pak is echter heel fundamenteel, zonder kan je niet zo goed duiken. Wij proberen ons warm te houden, want het is maar een dikke 10° boven water: onder water zal het warmer zijn. Onze duikbotjes en handschoenen zijn op die volledige week niet drooggeraakt, dus we laten die wat opwarmen in de zon en trekken die dan aan. Alles klaar? Buddycheck en de lange wandeling aanvatten richting de punt van de dijk en daar te water. Het is wel een eind, toch iets meer dan 200 meter wandelen, dus we zijn een tijdje onderweg. We hadden van die andere duiker gehoord dat het zeepaardje aan de boei zat, dus we gaan op driekwart van de dijk te water in plaats van helemaal achteraan. We zullen naar de boei duiken en daar eens rondkijken.

Kap en masker op, vinnen aan, lamp aan, OK en dan vertrekken. We merken direct dat het zicht wederom heel erg goed is, wel zo'n 6 tot 7 meter, schitterend. Een kleine waarschuwing als je hier te water gaat: laat je niet van de wijs brengen dat de bodem hier op een neer gaat. Je duikt drie keer ongeveer over een golvende bodem die je van 5 meter terugbrengt naar 3, dus kompas volgen. Het stikt hier weer van de groene wierslakken en van de hooiwagenkrabben. Timo neemt al direct de tijd om wat slak-foto's te nemen en we duiken perfect richting boei. Door het goede zicht zien we de ketting van de boei al van enkele meter hangen en daar moeten we dus zijn - naar het schijnt. We duiken hier wat rond en komen nog drie andere duikers tegen: fotografen, die veel aan het flitsen zijn. We nemen een kijkje, maar het is geen zeepaardje, wel een grote kokerworm en dat is ook schitterend. De lange koker steek van tussen de oesters recht omhoog en bovenaan is er een waaier die eten uit het water filtert. Daar komen de flitsen dus vandaan.

Na nog een tien minuten gezocht te hebben duiken we de kant af richting strandje en hier zitten ook veel hooiwagenkrabben. Dan ineens denkt Timo iets zeepaard-achtigs te zien, maar het is een zeenaald. Vanuit de verte leek het een beetje erop, maar het was een zeenaald. Ook heel erg mooi. Omdat het zicht zo goed is, probeert Timo een aantal shots te nemen door iets meer in te zoomen. Dat zal een paar leuke plaatjes opleveren. Iets verderop zit nog een grote zeenaald en dan een kleintje. Drie zeenaalden op één duik, dat is ook niet elke keer zo. Tegen een 40 minuten duiktijd begint het op z'n minst toch al frisjes te worden, zeg maar koud, dus we keren even om terug richting punt van de dijk zodat we toch makkelijk het water uitkunnen. Op de terugreis zien we een aantal begroeide eilandjes in het zand en een hele grote schar, dis ons probeert te ontwijken. Als het zicht zo goed is, is het best wel leuk om het hele onderwater landschap te bekijken, niet alleen de meter links en rechts van je. De zon kwam ook tot de bodem (max diepte 10 meter aan de boei), dus dat zorgt voor het beste zicht dat we ooit al in de Oosterschelde gehad hebben. Misschien één keer beter op Oesterdam misschien.

Wanneer we de rotsen zien die de dijk verstevigen, kijken we nog even naar de wieren die meewiegen op de golven en gaan dan het water uit. Even glibberig om over de natte stenen naar boven te klauteren, maar het lukt wel. Timo valt lichtjes even op zijn knie, maar niks erg: het zal enkel een dikke blauwe plek zijn morgen. Alles terug in de auto, uit een jerrycan het hete water over ons gieten, snel omkleden, klein hapje van de picnic van An eten en dan iets gaan drinken. We rijden terug naar "De 2 Getijden", drinken een Duveltje en nog een Duveltje en rijden dan naar huis. Het weer was nog OK: uit de wind, in de zon was het nog heel aangenaam. Je moest wel een trui aandoen, want anders was het niet te harden, maar we genieten van de zonnestralen. Dit zal dan waarschijnlijk onze laatste duik van het seizoen zijn in Zeeland. Volgende week is er niemand meer vrij zondag, dus we moeten stilaan uitkijken naar het duikseizoen van 2011.

Merci buddies voor een heel erg leuk duikseizoen: hopelijk wordt het volgend jaar even leuk. Thx Roel, thx Jurgen en thx Eef.

Clear waters to all of you!

Zondag 10 oktober 2010: Ontdekking nieuwe duikplaats: Strand van Sint-Annaland

Op aanraden van "John Beton" (site: Blog) via het forum van www.duiken.be gingen we eens een nieuwe duikplaats ontdekken in het noorden van Tholen: Sint-Annaland. Timo pikt Roel op bij hem thuis rond 08:40 en we rijden vandaar naar Nederland, Zeeland. Eerst gewoon de weg naar Bergen Op Zoom en dan verder naar Tholen om daar richting Sint Annaland te volgen. Het is vanuit Bornem maar één uur en vijftien minuten rijden, dus niet eens verder dan de duikplaatsen die we gewend zijn. Eigenlijk is het echt makkelijk. We rijden tot de Havenweg en rijden dan helemaal door tot we aan een grote parking komen. De parking is een grasveld niet ver van de duikplaats en we gaan direct eens een kijkje nemen waar we moeten duiken. Het is pas kentering om 11:40, dus we hebben tijd genoeg. Timo had een beetje extra gerekend omdat we niet precies wisten waar we moesten zijn en dan hadden we nog tijd genoeg om op ons gemak naar de duikplaats eens te gaan kijken. We wandelen het strand op en denken eigenlijk dat het het makkelijkste is om ter hoogte van het strand te water te gaan en dan naar links te duiken en met het opkomende water terug richting strand te komen. Verderop liggen veel stenen en zal het moeilijker zijn om in het water te geraken, dus we zullen het zo wel doen. Lnags de linkerkant van het strand ligt de dijk en je zou eventueel ook hier op de punt te water kunnen gaan, maar we vermoeden dat dit makkelijker is bij hoog water. Nu bij laag water zullen we aan het strand erin gaan. Je ziet aan de overkant van de Krabbenkreek een heel groot stuk van de zandbanken liggen die boven water staan nu en de kreek van de Oosterschelde is tamelijk smal, zeker als je weet dat de Zeelandbrug wel bijna 6 kilometer is. Hier is het ongeveer 200 meter breed, dus je hebt de indruk dat je snel eens naar de overkant kant duiken, maar we stellen voor dat we dit niet doen.

We roken op ons gemak nog een sigaretje en beginnen dan ons materiaal klaar te maken. Timo heeft de lamp van Jurgen mee want die van hem was een tijdje geleden onder gelopen. Merci hé Ju, dat verdient een Duveltje. Timo heeft ondertussen al een andere besteld bij Bram en doet daarmee een goede koop: kabellamp van Scubapro, ontwikkeld door Green Force met drie koppen en een flesbevestiging, maar het eerste gebruik zal waarschijnlijk pas seizoen 2011 worden. We babbelen wat want we hebben nog 45 minuten eer we te water moeten om de tijd te doden, want we zijn al snel klaar. We stappen om iets voor elf uur al naar de kant en gaan te water: er hangt de eerste twee meter langs de kant een bruine smurrie, hopelijk wordt het beter naarmate we verder duiken. We'll see. Van foto's die Timo al heeft gezien op blogs en sites kan het zicht hier echt fantastisch goed zijn.

We duiken uit op ongeveer 80° en duiken zo'n tien minuten uit. Timo heeft al direct een galathea-kreeftje gezien en toont het aan Roel. Al direct heel erg blij met de eerste sighting. Het is een mooi kreeftje, niet groot, maar mooi rood en met wat blauw op de scharen. De Latijnse naam is Galathea squamifera en in het Nederlands wordt deze kreeft ook wel oprolkreeft genoemd: een mooie verschijning onder water. We duiken de hele tijd eigenlijk ondiep (zo'n drie, vier meter) en zien een bruine plooislak vlakbij de string eieren die ze net gelegd heeft. De combinatie van slak met eierenstring is best wel leuk, zeker om te fotograferen. We duiken verder, maar hebben eigenlijk geen idee waar en wanneer we de wand gaan tegenkomen. Na tien minuten bereiken we zand en we duiken nog twee minuten verder, maar Timo beslist om terug te keren, want hij vermoed dat het hier zanderig zal blijven en we raken niet echt veel dieper. Dus een paar minuutjes terug en dan komen we de oesters weer tegen. We volgen de oesters met de stroming mee naar rechts dus, want we waren al op terugkeerkoers.

Er staat niet veel stroming en het zicht is echt heel erg goed, wel 5 à 6 meter, schitterend. We kijken onze ogen uit onze doppen en genieten van de duik. Zo ondiep is het nog een 15 graden, dus dat valt wel best mee. We kijken uit naar zeedahlia's, maar we zien er geen. We zien wel een zeedonderpad die bovenop een oester heeft plaatsgenomen. Het is geen grote, maar wel mooi zoals die daar zit. Het levert enkele mooie plaatjes op. We bereiken wat grotere diepte (wel maar acht meter) en duiken nog steeds met de stroming mee, hoewel die al veel en veel minder is dan bij het begin. Het is nooit veel geweest, maar de kentering nadert. Hier ligt de bodem bezaaid met kettingen van muiltjes. Daartussen zien we twee bruine plooislakken vlak bij elkaar en dan beslist Timo om stilaan terug te keren naar de kant. We moeten niet ondieper gaan duiken, want we komen automatisch op 5 meter trecht.

Op die vijf meter stikt het van de groen wierslakken. We zien ook duidelijk de mooie blauwe puntjes op de slakken en stellen vast dat er wel een grote variatie is van kleuren van de slakken. We zien rode varianten en dat hangt allemaal samen met het soort voedsel dat ze tot zich nemen. We zien nog enkele kleine kreeftjes, een koppel vechtende krabben. Die bevonden zich echt in een arena van zand tussen de oesters. Ze stonden op een afstand van elkaar met de scharen opgeheven. Als er maar geen doden vallen. Na 50 minuten komen we eens een kijkje nemen waar we ongeveer zitten en duiken terug verder tot aan het strand. Naast de vele wierslakken zien we niet veel meer en we gaan het water uit na 57 minuten. Drill as usual: alles terug in de auto en dan een sigaretje roken en daarna iets gaan drinken. We zien een bord staan naar Brasserie "De 2 Getijden" (link) dertig meter verder en dan naar rechts.

We gaan daar een kijkje nemen en treffen daar een vriendelijke man aan die ons komt bestellen: twee Duvels. Ze waren niet koud, maar hij had ze in een ijsemmer gezet en die zijn dan heel erg snel goed koel. We drinken elk twee Duvels en genieten van de zon. Het is op het terras helemaal niet winderig en we zitten on volle zon. Voor begin oktober is het schiterrend dat we nog buiten kunnen zitten en we maken er een leuke dag van: duikje, Duveltje, croque monsieur uit het vuistje en dan terug naar huis. Roel komt nog mee naar Timo thuis, want hij kan niet binnen: An is met klein Aagje op stap naar speeltuinen en die genieten er ook erg veel van.