ScubaTimo
Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland
Website about scuba diving and traveling around the globe
Egypte in El Quseir Akassia Hotel, ter plaatse duikschool Wonderful Dive
Van 27 oktober 2019 tot 3 november 2019
El Quseir
El Quseir (Arabisch, القصير) is een 5000 jaar oude stad in Egypte, gelegen aan de Rode Zee. Haar antieke (Romeinse) naam was Leucus Limen. De naam van de stad kent een groot aantal verschillende schrijfwijzen in de westerse wereld, waarvan de volgende het vaakst voorkomen: Al Qusayr, El Quseir, Quseir, Quesir, Qusseir, Qosseir, en Kosseir. El Quseir bevindt zich 205 km ten zuiden van Hurghada, 103 km ten noorden van Marsa Alam en 73 km ten noorden van Marsa Alam International Airport. Haar bevolking was ongeveer 20.000 in het jaar 1986. De stad wordt door de Egyptische overheid uitgebouwd tot een badplaats voor massatoerisme.
Zondag 27 oktober 2019: Vijfde keer in zes jaar naar Club Akassia Resort in El Quseir
Dit is inderdaad de vijfde keer dat we naar Akassia gaan. In 2015 hadden we kamer 3406, in 2016 kamer 2001, vervolgens in 2018 kamer 2804 de eerste keer en erna kamer 2907. Nu hebben we kamer 1807. We hebben wel al wat blokken gedaan en op verschillende plaatsen op het domein een kamer gehad.
Het is weer zover, op reis gaan. Amai wat daar allemaal weer bij komt kijken. Maar het is voor een goed doel, dus daarvoor doen we veel. Arne gaat om een uur naar Patje, zodat wij op ons gemak alles kunnen klaarnemen en inpakken. Daarna iets eten in SportKaffee Breeven en dat was allemaal eigenlijk zaterdag. Zondag staan we op om 2, een geluk dat het winteruur begonnen is, dan lijkt het alsof we een volledige nacht hebben geslapen. Nu, om twee uur opstaan en toch vijf en een half uur slapen, dat kan meestal alleen bij het wisselen naar winteruur. Er gaan veel stemmen op om dit af te schaffen: we zien wel. Ik krijg na een half uurtje al een SMS dat onze Tesla-Transport onderweg is naar ons thuis en waarschijnlijk tegen 2:50 zal aankomen. Toppie. We zijn klaar en kunnen inderdaad tegen tien voor drie instappen in de Tesla en we worden zo naar Zaventem gebracht. Weinig verkeer onderweg, want we zijn er om drie uur twintig. We hebben een iets duurder ticket gekocht en kunnen genieten van VIP Selection, dus niet aanschuiven bij het inchecken, daarna Fast Lane door de security en dan nog even wachten tot ze onze paspoorten kunnen controleren. Die beginnen blijkbaar pas tegen vier uur.
We zijn voorbij deze paspoortcontrole en kunnen dan door de taxfree. Geen grote inkopen, alleen een M&M’s lichtje voor Arne. Dan iets eten en iets later kunnen we naar gate B19. Het eten smaakt wel, maar is wel veel: we eten twee croissants, een suisse, een chocolade brownie en drinken koffie en vers fruitsap. Toppie! Goed bezig. Ik was even gaan kijken of Starbucks al open was, maar die opent de deuren pas om 5. Maar we hebben ook lekker ontbijt gegeten daar en hebben nog zicht gehad op de Smurfen. We wandelen naar gate B19 een half uurtje voor het effectief aangeduid staat waar we naartoe moeten. Een geluk dat we al boarding passen hadden waar de gate op stond. Wij na de rokersruimte naar beneden en daar gate B19 zoeken. We wachten nog een half uurtje en kunnen dan boarden. We zitten in de tweede bus naar het vliegtuig en vinden onze plaatsen snel en makkelijk. Eerste rij, maar niet nummer 1, nummer 2 is het, drie plaatsen naast elkaar. Iets meer beenruimte dan gemiddeld en dat is zeker genieten. We wachten nog even tot de mensen van het derde busje op het vliegtuig zitten en dan krijgen we briefing en kunnen we vertrekken.
Een vlucht van ongeveer vijf uur en we laten de tijd snel voorbij gaan. Na een uurtje krijgen we iets te eten, drinken iets en kunnen dan nog even rusten, tablet spelen, lezen en zo brengen we nog een paar uur door. Het belangrijkste is dat we even kunnen rusten en dat Arne flink is. we hebben de hele vlucht eigenlijk geen last van hem. Hij is flink en houdt zich in stilte bezig met een DVD of de tablet. Ik kan zelfs nog even slapen. Op ongeveer vijf uur staan we in Marsa Alam. Op het einde van de reis hebben we zelfs nog een glas champagne gekregen, dezelfde als toen naar Jamaica, zalig! We kunnen dan snel van het vliegtuig, een ritje met de bus en dan een twintig minuten wachten tot we onze visums hebben, daarna nog even 2 controles door en dan naar de bus. We krijgen een privé-trip naar ons hotel zodat we sneller zijn dan de grote bus. Privé is het niet echt, want nog vier andere mensen moeten afgezet worden in twee hotels op vijf en tien minuten van de luchthaven en dan is het een half uur nog voor ons. We zien de grote bus die ons voorbij racet wanneer wij het laatste koppel afzetten en komen net aan in Akassia wanneer de grote bus vertrekt. Dus privé en sneller, ik denk het niet.
We hebben wel geluk dat ze iedereen naar het restaurant hebben gestuurd voor de lunch. Wij weten dat we straks in de beach bar iets kunnen krijgen, dus vragen direct onze kamer. We moeten nog 20, misschien 30 minuten wachten, want de kamer is nog niet klaar. Maar dan ineens vijf minuten later krijg ik de sleutel voor de 1807. Wij er direct naartoe, bovenste verdieping met zicht op pool en de zee, echt wel zalig! We kleden ons om en pakken alles uit en gaan direct even zwemmen in het zwembad vlak voor onze deur. Lekker warm en super relax even. Zo blijven we hier een half uurtje en kunnen dan naar de Beach Bar, want honger dat we hebben. We eten wat frietjes, wat hamburgers, drinken gin tonic, cuba libre en doen dat twee keer. Daarna is het tijd om even terug te keren naar de kamer, ons klaar te maken voor het avondeten en tegen zes uur, half zeven gaan we iets eten. Eigenlijk nog niet veel honger, maar we eten en drinken toch iets. We zien geen enkele van onze twee obers van de voorbije jaren, maar halverwege ons diner komt er eentje ons een knuffel geven. Tomorrow, breakfast, my tables? Ja jongen tuurlijk. Als jij zo vriendelijk en goed bent als de voorbije jaren, tuurlijk wel.
We drinken nog iets, eten een pasta of kip met frietjes en drinken er rode wijn bij. Zelfde wijn als voorbije jaren, hier kan je er liters van op zonder dronken te worden. En ook lekker fris, zalig! Tegen half acht gaan we naar onze kamer terug, kijken samen nog een beetje DVD en dan is het bedtijd voor Arne. Wij lezen een beetje en maken het verslagje voor vandaag en kunnen een uurtje later ook ons bed in. We zijn uiteindelijk al van twee uur deze ochtend op toer om hier te geraken. Planning morgen: eerst duiken regelen en dan zwemmen of duiken: sowieso gewoon chillen.
Maandag 28 oktober 2019: Relaxen, duiken regelen en relaxen
We hebben geen wekker staan en doen het rustig aan. Om zeven ongeveer is iedereen wakker en we genieten even van ons balkon. Super zicht op zee nog steeds. Logisch eh, want die verleggen ze niet zomaar. We maken ons klaar voor het ontbijt en nemen alles al mee om naar het zwembad te gaan straks. We krijgen een tafel van Rabi, die had ons gisteren al gezien en dus moesten we bij hem komen ontbijten he. Natuurlijk zoals de traditie elke keer wil, behalve die ene keer. We eten goed, Arne neemt al een beetje koekjes mee voor straks aan het zwembad. We gaan eerst naar het duikcentrum en Yasser is super blij ons te zien. Hij had ons gisteren in het naar onze kamer rijden ook al geroepen: Welcome Back! Ik regel een check-duik op Maheleg deze namiddag om 14:00. Dan nemen we gewoon de weg naar het zwembad, zwemmen wat in het kinderzwembad en ook in het grote erachter. Ook de kerel van de handdoeken zegt ons dag en kent ons nog van vorige keer (of keren). Arne heeft weer de tijd van zijn leven, echt zalig weer om hem bezig te zien. Wij gaan ook een paar keer het water in en zo gaat de tijd echt wel mega snel. Om tien uur begint hier weer alles stromen en dan is de rust over. Zwembad in, water uit, echt weer top om hier te zijn.
Tegen de middag wandelen we naar het beach restaurant en daar eten we iets. Ik eet niet veel, want straks nog duiken, dus dan eet ik nooit veel. Sorry voor de mensen die dit al de zoveelste keer horen of beter lezen. Wat frietjes, een beetje kip en hamburger. En daarbij toch een pintje, dat zal voor de duik geen kwaad kunnen zeker. Arne krijgt wat last van zijn buik, dus even naar de kamer. Daar moest ik sowieso toch zijn om alles nog klaar te nemen voor de duik. Ik was deze ochtend na het inchecken (ik krijg kast en box 75) nog even terug naar de kamer geweest om mijn materiaal al op zijn plaats te leggen, dus nu hoefde ik alleen masker, computer en camera nog maar mee te nemen. Goed geregeld van mezelf vind ik. Arne valt in slaap op bed, dus er zal effectief nog iets in zijn lichaam zitten van de reis of de vermoeidheid of zo. We laten hem maar slapen.
Ik kom als een van de eersten aan bij het duikcentrum, want het is er echt rustig. Het was deze ochtend wel mega druk, maar nu nog niet veel. En dan ineens begint iedereen toe te stromen. Al snel moet er een tweede bestelwagentje voor de duikspullen gehaald worden en ook twee busjes voor de duikers zelf. En dan na een kwartier zijn we weg naar Maheleg. Dat ligt hier slechts een paar minuten van en daar doen ze vaker de check dives. We krijgen briefing van een instructeur die ik niet ken en waar ik ook de naam van vergeten ben. Dan buddy teams: Andreas, ik en nog een Duitser, Thomas denk ik. Wij drie mogen kiezen of we de instructeur volgen of niet. Hier klaarmaken en alles behalve lood en fles meenemen. De mensen van Wonderful Dive brengen de zwaarste dingen voor ons al naar het einde van de jetty.
Daar aangekomen beslissen we met ons drie om toch niet echt te wachten op de instructeur. We horen dingen zoals: Ik heb 27 kilo lood bij me en Nitrox, ken ik niet, maar dat is mijn fles, wijzende naar een fles met groene dop die dient voor Nitrox duikers. Wij zijn dan maar als eerste drie te water. We blijven nog vijf minuten hangen, eer er iemand de skills komt afnemen. Blijkbaar zijn er een paar dingen die niet makkelijk gaan daarboven. Onze instructeur doet ons snel masker vollopen, leegblazen doen, dan automaat verliezen en terugvinden. Dan doet hij teken dat wij drie kunnen vertrekken. En dat doen we ook. Voor mij is het niet de eerste keer dat ik hier duik, dus ik ben vertrouwd met de stroming en dergelijke. Even gewoon duiken, zien hoe ver we komen en dan terug. Tijdens onze wachttijd op de gids, heb ik al een school blauwe fuseliervissen gezien en daar al direct foto’s van genomen en dan kan onze duik echt beginnen. En dan is het direct weer een feestje onder water. De koraalvlinders fladderen ons om onze oren, de rode anthias doen het ook weer, de koraalklimmers liggen ook weer rustig op hun plaatsen en hun koraal, echt super. Een koppel picasso trekkersvissen komt ook even dag zeggen en zo duiken we verder met het rif langs onze linkerkant.
Een koraalduivel verstopt zich samen met een gestippelde rog onder een rots, maar we zien ze toch. Dan de grote gele koraalvlinders met die grijze vlek langs hun oog, echt weer zalig. Soms denk je: de normale dingen van Egypte, maar dan zie je een grote koraalbaars, rood met zwarte of grijze stippen wegschieten of zijn mond openen om iets te eten en dan denk je dat dat normale toch niet zo normaal is. Wel wat je mag verwachten, maar niet echt normaal. Een belangrijke vondst voor een nachtduik is het zien van de eieren van een Spaanse danseres. Dat betekent dat ze hier zitten en dat je misschien de kans hebt om die te zien tijdens een nachtduik. Een koppel wimpelvissen hangt langs het rif te zweven. Af en toe kijk ik eens naar het blauwe water weg van het rif, maar er komt weinig of niks speciaals kijken. Dat zal allicht voor morgen zijn. Tegen ongeveer 25 minuten keren we terug, want dan heeft een van ons 110 bar. Wat hoger gaan duiken en dan terugkeren. Constant rond de 10-12 meter, want anders missen we de zandvlakte. Hoewel ik die nog nooit gemist heb.
Op onze terugweg zien we nog een pauwkeizersvis, een rog, iets beter te zien dan de vorige, want nu gewoon open en bloot op het zand en daarnet onder een rots. We komen na een kwartier aan bij de zandvlakte. Daarna zeggen ze nog: goed gevonden, maar zo speciaal was dat niet hoor. Daarna moet je op een dikke negen meter blijven om de anemoonvissen te zien. Die heb ik hier elke duik al kunnen bewonderen en nu opnieuw. Ik geniet er even van hoe assertief die zijn, maar dan volg ik mijn twee buddy’s. Nog een grote kokerworm en dan zijn we terug in de kleine kom waar we de duik gestart zijn. Nog een koraalduivel en nog een titan trekkersvis en dan doen we onze safety stop. Door omstandigheden haal ik net geen uur, maar zelfs voor de vierhonderdste duik is dat niet erg. Die hebben we weer gehad. Niets speciaals, maar toch weer bijna een uurtje gedoken in Egypte. Dan gaat het terug naar de jetty en terug naar boven om ons om te kleden en daarna de busjes terug in en naar het duikcentrum.
Daar alles afspoelen en ophangen te drogen voor de volgende duik, nummer 401 morgen early morning dive. Ik vind Arne en Evy aan het zwembad, die zijn net een kleine uurtje daar, want Arne heet echt nog lang geslapen. We ravotten even in het water en keren dan terug naar de kamer. Het is al snel laat en we moeten ons nog douchen. Tegen half zeven gaan we naar het restaurant, Rabi heeft al een tafel voor ons en we eten alle drie goed. Arne zeker, want die heeft deze middag niet veel gehad. We spelen nog een uurtje Uno en dan is het terug naar de kamer en slapen. Nog een DVD en dan echt gedaan voor vandaag. Morgen moet ik vroeg op.
Dinsdag 29 oktober 2019: Early morning, relaxen en niets doen
Vroeg opstaan, maar echt vroeg he. De wekker staat al om kwart over vijf, om alles nog in orde te zetten voor de duik en naar het duikcentrum te gaan. Camera OK, snorkel en masker mee, samen met een zak voor handdoek en computer. Dan stap ik naar het duikcentrum in de hoop dat Arne en Evy nog een beetje kunnen slapen. Dat zal blijken of dat gelukt is wanneer ik ze terug zie. Ik ben een van de eersten die daar toekomt, Andreas, mijn buddy van gisteren is er ook en een ander Duits koppel en zij duiken met mij mee. We doen al een praatje en dan is onze gids er om een paar dingen uit te leggen. Hij verdeelt eerst de teams. Hij gaat met mij, het Duits koppel en een Franse papa met zijn zoon mee. De anderen gaan met de andere gids en we duiken gewoon op het huisrif. We zien wel wat de duik brengt eigenlijk. Onze spullen worden na de briefing naar de jetty gebracht en daar zullen we ook te water gaan. Alles top!
Ik weet nog van vorig jaar dat die ochtend duik een echte voltreffer was, hopelijk is het dit dan ook vandaag. Ik geniet alvast van de opkomende zon die stilaan een beetje warmte begint te geven: het ziet er allemaal super goed uit. We springen in het water, ik als bijna laatste en dan is het even kijken of iedereen er is en of iedereen klaar is. Net voor ik te water ga, vraagt de gids nog hoeveel duiken ik heb, maar ik versta hem moeilijk, moet het hem twee keer vragen wat hij bedoelt en hij lijkt het een beetje kwalijk te nemen. Maar hij schrikt ook een beetje wanneer ik zeg dat het er al vierhonderd zijn. Tja, dat stond ook op je blad he kerel. Het is direct genieten, een grote koraalbaars, veel klein leven op het rif, een paar koraalvlinders en dan zijn we nog maar net op tien meter. Voor een Open Water moeten we boven de achttien meter blijven, maar dat vind ik niet erg. De Spaanse danseressen moeten hier echt wel zitten, want het is al de tweede keer dat ik die eitjes hier zie, hopelijk bij de nachtduik. Een klein mini-visje trekt mijn aandacht: een zwart met een geeloranje bol in het midden, echt straf hoe de natuur je kan misleiden. Het lijkt meer een oog dan een echte vis.
We duiken zo een kwartiertje en keren dan terug richting jetty. Oh neen, er is al iemand zonder lucht? Maar dat is het blijkbaar niet, want daarvoor blijven we nog te diep hangen. Op tien minuten hangen we terug onder de jetty en duiken we nog een beetje verder. De gids heeft al eens onze lucht gevraagd en ik zit dan nog met 140 bar op een half uur, dus dat komt wel goed. In een kleine nis zie ik een kleine zeenaald, echt weer super dat die er ook nog zitten. Ik zeg dag, neem een foto en duik verder. Ik moest de rij sluiten, maar ik kijk ook af en toe eens naar de Duitse dame. Haar man hangt bij de gids en haar buddy, Franse man, hangt vijftien meter beneden haar. Dus ik hou een oogje in het zeil ook, best zo, want als er iets is, dan wordt het problematisch. Soit, uiteindelijk mijn probleem niet. Zo gaat het verder tot nog een tien minuten en dan komt in de verte iets aangezwommen. Net naast een boei zie ik twee flippers op en neer gaan. In het blauwe water komt een schildpad onze richting uitgezwommen, echt super. Op en neer, op en neer passeert de dartele schildpad een meter of tien van ons. Super! Die hebben we al van onze checklist. Ik blijf zoals afgesproken aan het einde van de groep en ineens is de gids weg met iemand. Die zijn lucht zal op zijn, en dus veiliger om naar boven te gaan.
Ik blijf nog even op diepte en zie een steenvis, echt super groot. Een geluk dat hij met zijn kieuwen bewoog of ik had hem niet gezien. Dit exemplaar is groter dan eender welke ik ooit al gezien heb. Bijna een halve meter lang en bijna niet te herkennen van de rotsen. Ik toon het aan de Duitse dame die eerst niet doorheeft naar waar ze moet kijken en dan ineens heeft ze het door, wanneer ik haar de kieuwen toon. Zij gaat ook naar boven met hulp van de gids en ik denk dat ik nog meer dan negentig bar heb, dus ik blijf nog even hangen. De fransman met zijn zoon zijn ondertussen ook al vertrokken, maar ik blijf nog wat koraalvlinders fotograferen, wat koraalklimmers en ook wat fluitvissen. Echt weer een zalig duikje hier op het huisrif. Het is ook nog vroeg, dus we hebben nog een hele dag. Als laatste met de andere gids kom ik uit het water na een uurtje en dan trekken we naar het duikcentrum. Daar even duiktijd en diepte meegeven, alles afspoelen, te drogen hangen en eens kijken waar we morgen of overmorgen kunnen duiken.
Ik ga terug naar de kamer en zie daar Arne en Evy en dat is altijd leuk. Dan kunnen we iets gaan eten, lekker samen. Na het ontbijt is het tijd om te gaan zwembad-liggen. We gaan eerst aan hetzelfde zwembad liggen als altijd de laatste jaren, maar dan moet Arne ineens uit het water, na pas vijf of tien minuutjes of zo. Yearly maintenance: het zwembad wordt vandaag en de komende dagen afgesloten. Stom om dit net in de herfstvakantie te doen, maar er zijn nog zwembaden genoeg hier. We gaan dan net over het grasperkje liggen en zwemmen dan maar in het grotere zwembad. Om iets voor elf is Evy even weg voor een voet en gezichtsbehandeling, waarschijnlijk voor een uur of twee. Dus Arne en ik amuseren ons even samen. Hij mag even kiezen en dus gaan we eerst naar de regenboogglijbaan, maar wel de grote met de matten. Ik ga een paar keer mee en dan doet hij het alleen. Foto’s neem ik nu niet, want ik kan met de camera niet echt weg. Dan wordt het elf uur en zijn de bootjes open op de wild water rivier. Dat had ik vorig jaar ook al eens gedaan, dus wederom moet ik het met hem nog eens doen en ik heb het gevoel dat het niet de enige keer gaat zijn deze vakantie. We genieten van het leuke tochtje op de opblaasbare boot, een soort zodiac. En ik heb mijn workout ook weer gehad voor vandaag.
Daarna gaan we nog even terug naar de grote regenboogglijbaan en dan even rusten aan het zwembad. Ik ben er hier tamelijk gerust op dat Arne zijn plan wel kan trekken en dus rust ik even. Nog even mee het zwembad in en voor we het weten staat mama er al terug. We gaan dan maar even naar het beach restaurant en krijgen daar even een andere ober, die ons ook nog kende en altijd vriendelijk was, dus die moeten we ook eens drinkgeld geven. We eten iets, maar niet te veel en Arne zeker niet, want hij heeft daarnet aan het zwembad al croissants van het ontbijt en cakejes gegeten. Dan vertrekt mama naar de spa terug voor een massage. Daarvan is ze waarschijnlijk slechts een uurtje weg. Wij kunnen dan wat spelen met de bal. We leggen ons op de stoelen aan onze kamer in het stuk waar het diep is, eigenlijk te diep voor Arne, maar wanneer ik erbij ben of Evy is dat geen probleem. Even wat snorkelen en dan met de bal spelen. We gebruiken een van de goaltjes die hier staan en we moeten proberen te scoren bij de ene en dan wordt de andere keeper. Allemaal leuk, zeker voor de beweging en ook de kleur om wat te bruinen, maar het wordt me na een half uurtje toch wat te veel. Dus nog even eruit, even terug insmeren en dan nog even spelen.
Dan komt mama terug van de spa. We kunnen hier nog even blijven hangen, maar niet echt lang, want we moeten ons dan al klaarmaken voor het avondeten. Douchen, andere kleren aandoen en dan even naar de receptie, want we hadden een brief gekregen van Fouad. Evy had hem een mail gestuurd en wou ons persoonlijk welkom heten. Zalig! Maar hij was er niet, dus morgen terugkomen. Dan is het terug eten bij onze vriend Rabi, iets drinken en daarna nog wat Uno spelen. We zitten hier vlakbij het restaurant en niet tussen de zwembaden zoals vorig jaar en Arne wil niet gaan spelen met de andere kinderen, maar blijft liever bij ons om Uno te spelen. Leuk en hij begint zelfs tegen zijn verlies te kunnen. Tegen half negen gaan we naar de kamer. Arne kijkt even DVD en wij lezen en schrijven wat en dan kunnen we gaan slapen. Eerst Arne en een klein uurtje later wij ook. Het was vroeg deze ochtend voor ons allemaal. Slaap lekker en tot morgen.
Woensdag 30 oktober 2019: Relaxen en niets doen, nachtduik
We staan vandaag op zonder wekker, maar onze Arne-weker doet het goed en we zijn toch nog alle drie om zeven uur wakker. Tja dat heb je met die nieuwe wekkers he. We maken ons klaar om te gaan eten en nemen alles al mee om naar het zwembad te gaan. Daar snorkelen we een beetje, we doen nog eens de bootjes op de wild water rivier en de regenboog-glijbaan. Hij mag nu ook even een van de peddels in de hand nemen en zo mee helpen roeien. Daarna komt hij bij mama en is kei fier dat hij dat gemogen heeft, echt zalig. Handig voor mij was het allerminst, maar dat laten we even achterwege. Na een paar minuutjes en meer achteruit dan vooruit, neen grapje zo erg was het niet, neem ik terug beide peddels over en dan kunnen we de hele toer afmaken. Alles OK, dan terug naar onze plaats aan he grote zwembad.
Arne neemt zelf foto’s onder water, maar de meeste zijn niet voor publicatie vatbaar. We snorkelen een beetje, zwemmen een beetje en Arne volgt vooral een specifiek meisje. Zij zwemmen hier samen, maar dan gaat zij terug naar de regenboog glijbaan. Ineens komt Arne naar ons en vraagt of iemand van ons mee gaat naar de regenboog glijbaan. Dus Arne en ik nog eens naar de regenboogglijbaan en daarna terug naar onze plaats. We nemen rond de middag al onze spullen mee terug naar het beach restaurant. Daar eten we iets en drinken iets en dan is het terug naar het grote zwembad. Daar nog wat plonsen, maar ook niet te veel, want anders krijg ik straks tijdens de duik kou. Ik had me namelijk ingeschreven voor een nachtduik. De hele dag en de hele week hangt er al de rode vlag dat er niet kan gesnorkeld worden, maar duiken is soms wel mogelijk. Het is even afwachten wat ze in het duikcentrum beslissen.
Tegen een uur of vijf ga ik kijken en dan gaan ze eens checken of ze kunnen duiken. Moemen zegt dat het OK is, dus tegen half zes in het duikcentrum en dan klaarmaken voor de briefing, duik en dan nog nachtduikje doen. Nog even het water in met Arne, dan nog iets drinken aan de bar en dan naar het duikcentrum. Het is niet omdat je duikt dat je geen cuba libre kan drinken he. Dit moeten we niet vertellen aan beginnende duikers eigenlijk. Ik ga nog even mee naar de kamer om alles klaar te nemen: camera, masker, snorkel en dergelijke en dan scheiden onze wegen voor een tot twee uur. Aan het duikcentrum is de gids, Chris, een Vlaming en Ralf, een Duits en Moemen, die dus de duik zal begeleiden. Yep, wijle briefing gekregen en weg naar het jetty in het noorden. Daar komt Yasser nog toe met een autootje en een aantal flessen en toestanden en aar tuigen we de rest op en zijn klaar voor onze duik. Net wanneer ik mijn jacket aan heb, komen Arne en Evy nog even langs om dag te zeggen. We zien elkaar straks terug bij het avondeten.
Dan gaat het zo ver zijn: een nachtduik in Egypte altijd leuk. We springen in het water, echt zwart en donker, een beetje angstaanjagend, maar uiteindelijk is het in de Oosterschelde ook steeds een nachtduik. Even oriënteren en dan weg. We volgen gewoon de gids met het rif aan onze linkerkant en zien direct, echt binnen de paar seconden een murene jagen. Die volgt onze lampen en vindt zo wel het een en ander. Een koraalduivel zien we ook verstopt in een nis. In een andere nis van het rif probeer ik twee garnalen te fotograferen en dan komt er ineens lang mijn rechterkant een murene en die pikt een van de garnalen. Die neemt blijkbaar alles mee wat in de lampen komt. Een gele koraalvlinder komt ook mega kortbij. Ik zie een rare soort zeekomkommer of zoiets en dan nog een murene. De veersterren beginnen stilaan ook naar boven te komen en voor de rest zijn het constant rode vissen die langs het rif zwemmen. Even denk ik dat ik een slak zie, maar dat is niet het geval. We komen nog een derde en vierde murene tegen, maar dat blijkt elke keer dezelfde te zijn. Maar het is wel een grote en die heeft het door dat hij (of zij) een duiker moet volgen en vooral de lamp zodat hij makkelijker kan jagen. Ineens schrik ik me zot, want een rode vis komt ineens tegen mijn lamp. Die had ik niet zien aankomen.
Het is vooral een rustige duik en we genieten allemaal. Een koraalduivel is er ook weer. Die zie je heel erg vaak tijdens een nachtduik en dus ook deze. Ineens valt mijn oog op een rood en geel zacht koraal, echt prachtig. We zijn ondertussen al gekeerd en volgen nu het rif aan onze rechterschouder. Even makkelijk als de andere kant. Soms is het moeilijk mijn buddy in het oog te houden, want die hangt zo’n vier à vijf meter van mij en ik hang zo’n meter achter de gids. Moemen doet teken dat we er bijna zijn en dat we aan onze safety stop moeten beginnen. Dat doen we ook en na ongeveer een drie kwartier is het ten einde. Ik heb meer genoten van de duik, dan foto’s te nemen deze keer. Het lijkt elke keer meer en meer te gebeuren dat ik meer duik en minder foto’s neem. We zullen zien, het is vooral het genieten dat telt. De gids helpt ons naar boven en dan is het even een high five met iedereen voor de zalige nachtduik. Terug naar het centrum met het busje van Yasser en dan snel nog alles afspoelen en ophangen voor de volgende duik voor morgen. Yasser helpt me een beetje en dan kan ik vertrekken om iets te gaan eten.
Arne en Evy eten niet veel meer, maar ik heb honger, dus even snel spaghetti eten en dan nog een pizzastukje en nog even een beetje kip en rijst met een beetje saus. De vis is vandaag ook weer lekker en we krijgen weer een paar glazen rode wijn van Rabi en zijn kompanen. Genieten van de avond, nog iets drinken en wat Uno spelen. Arne speelt elke keer goed mee en kan zelfs zoals steeds een paar keer winnen. We gaan op tijd ons bed in. Wij blijven nog even op ons terras en balkon genieten van het lekkere weer en dan gaan wij na een uurtje ook ons bedje in. Morgen om half negen aan het duikcentrum en dan twee duiken op Zerib Kebir. Daarna wordt het rustiger met nog een gewone duik en een early morning dive op zaterdag. Alles top, lekker zen en genieten!
Donderdag 31 oktober 2019: Twee duiken op Zerib Kebir en relaxen
Waarom staat er nu steeds relaxen in de titels van de verslagjes. Dat is omdat we het ook doen. Vandaag op tegen zeven uur, want straks om 08:45 vertrek voor twee duiken op Zerib Kebir. Dat is een kwartiertje met de auto, dus nog OK. Dan ben ik op een deftig uur thuis. Op hotel beter gezegd. Eerst alles klaarmaken voor het zwembad en voor de duiken en dan naar het restaurant. Arne en Evy gaan even mee naar het duikcentrum om dag te zeggen. Tamer en Achmed zeggen ons goedemorgen en Tamer krijgt deze keer wel een OK-teken terug van Arne, super. Altijd eerst even wennen voor hem blijkbaar. Alles klaarzetten om in de jeeps te laden, zorgen dat ik mijn zak met camera en dergelijke bij me heb en dan kunnen we toch op tijd vertrekken. Het is zoals gezegd ook maar een kwartier rijden, dus we hebben niet lang moeten zitten. Sommige trips duren anderhalf uur met de auto en dan nog eens twee uur met de boot. Tja dan ben je wel lang weg natuurlijk.
We krijgen briefing van Abdellah en die verdeelt ook de buddy-teams. Ik duik met Hugo, een instructeur en zijn zoon. Ze spreken Frans en na tien minuten blijkt dat ze uit België komen, de provincie Luxemburg. Dus ze kennen alle sites in de Ardennen en duiken regelmatig in Les Lacs de l’eau d’heure. Samuel is open water en we zullen ons dus moeten beperken tot 18 meter, maar met een instructeur zal dat wel OK zijn, denk ik dan. De briefing is simpel: rif aan de linkerkant, bij 30 minuten of 110 bar keren en dan rif aan rechterkant. We spreken nog een paar dingen af en gaan dan naar het einde van de pier hier. Er staan weer serieus veel golven, hopelijk is de stroming niet navenant. We springen als laatste, hoewel we als eerste hier zijn. We hadden wat meer werk om alles op orde te zetten. We zien elkaar aan de oppervlakte en dan kunnen we rustig zakken en de duik starten. Het begin is zoals steeds hetzelfde in Egypte. De damsel hangen rond je hoofd en de sergeant major zwermen rond de jetty. Fluitvissen zoeken net onder de oppervlakte hun soortgenoten en hun gezelschap op en wij zakken op ons gemak naar tien meter, dan even checken en alles OK, verder duiken. Het gaat rustig en vlot. Ik spot een schorpioenvis tussen de rotsen en iets verder zullen we er nog eentje zien die iets groter is dan deze.
We zien de vlindervissen weer fladderen. Ik probeer weer een juvenile van iets te fotograferen en ik zal eens moeten kijken of het OK is. Een paar heel mooie wimpelvissen passeren ons en we genieten vooral van de duik. Ik neem eigenlijk niet zo veel foto’s meer dan vroeger. Het is niet allemaal gewoon geworden, maar het went toch wel. Plus ik wil ook iets meer genieten dan alleen maar foto’s nemen. Op ons keerpunt zien we iedereen boven een rots hangen en daar ziet Hugo een octopus. We vermoeden dat ze daarnaar aan het kijken waren. Nice! Moeilijk te zien, maar de ogen komen toch net uit een nis. Nog een derde schorpioenvis en dan zijn we vijf minuten op onze terugweg. Doopvontschelpen bij de vleet hier en mega veel sponzen en nog grote ook, echt wel zalig. Een paar eenhoornvissen passeert ons ook en zwemmen bijna tegen een picassotrekkersvis. We duiken nu al minder diep en zullen waarschijnlijk rond de drie kwartier duiktijd uitkomen. Opeens moet ik uit de weg, want van rechts komt een koppel gele koraalvlinders echt vlak voor mijn neus gezwommen. Echt zalig. Ik kijk mijn ogen uit en denk dan ineens: oei, misschien moet ik hier een foto van nemen nu die zo dicht zijn. Dan zien we de trappen al langs beide kanten van de jetty en ook de touwen die ons ernaartoe moeten leiden. De kleine rode koraalbaarsjes zwermen weer als een grote zwerm ballet dansende vissen over het rif. De gele snappers hebben allemaal de neuzen in dezelfde richting en hangen in de verte tegen het rif.
Dan is het tijd om de duik af te ronden. We hebben onze safety stop al gedaan en kunnen dus zonder problemen naar boven. Hugo helpt zijn zoon met de vinnen en zo de trappen op te gaan. Dan laat hij mij voor en zo ben ik boven. Zoals steeds doen ze de fles al los en moet je alleen met je jacket naar boven op de jetty. We zullen straks onze fles voor de volgende duik wel doen. We wandelen even de jetty af naar de plaats waar onze spullen staan, krijgen een koekje en drinken iets. We doen een praatje over de duikplaatsen in België en Nederland. Vooral Zeeland vindt Hugo interessant, want daar heeft hij nog maar een keer gedoken. Het is vanuit Luxemburg ook ver natuurlijk. Na een half uurtje praten, worden we al geroepen door Ahmed onze duikgids voor de briefing van de tweede duik. Hij denkt dat het het beste is dat we hem volgen, want met die canyons en dergelijke is het moeilijk om je weg te vinden.
Wij gaan naar het einde van de jetty en kunnen daar te water, maar eerst onze fles klaarmaken en dan verder. Nu zijn we met een groep van acht, gids inbegrepen. Alles OK en duiken maar. Een kogelvis ligt ons al direct op te wachten aan de koord van het platform. Daarna direct een koraalduivel en dat is alweer een super start van de duik. Sponzen in allerlei vormen en toestanden. Een paar koraalklimmers liggen zoals steeds op het rif, een geel visje volgt ons even en zo komen we een paar hele grote sponzen en erna een paar grote stukken slakoraal tegen, als dat juist is in het Nederlands. Grootoogbaarzen leven in de nissen van het koraal en bezetten de stukken waar anders alleen rots zou zijn. Twee blauwgespikkelde roggen rusten op het zand. Eentje ervan kan ik goed in beeld brengen. Dan duiken we een stukje grot in. Hier begint de canyon en al snel zal blijken dat we een gids kunnen gebruiken hier. Een kleine witte pepermurene komt ons tegemoet en zoekt beschutting onder een kleine steen. Hij vindt niet voldoende bescherming, dus gaat naar een iets grotere rots. Op zijn weg ernaartoe kunnen wij hem heel erg goed zien. Top! Het was jaren geleden dat ik zo’n murene nog gezien had, dus ik ben keiblij die nog eens te zien.
We duiken als laatste in de rij en dat heeft zo wel zijn gevolgen voor de zichtbaarheid. Niet dat ze voor ons (sommigen wel) veel stof maken, maar het is hier tussen de rotsen en de grotten allemaal zand en dat zorgt wel voor wat minder goed zicht. Een grot in en een andere uit, zo verder en dan zien we een naaktslakje. Blauwgrijze bogen, in het midden zwart en overal van boven een gele stip hier en daar. Natuurlijk weer blij met deze vondst. De eerste slak deze vakantie. Er zitten er echt minder dan een aantal jaren geleden heb ik het gevoel. Het spel van het licht is hier echt super. Prachtig hoe de stralen door de spleten en spelonken naar beneden schijnen. Een volgende grot geeft een keizersvis prijs in het lichtlauwe van het water in het gat in de rotsen. Echt weer prachtig. Dan duiken we nog steeds heel ondiep, al op vijf meter of zo en zien de ene kogelvis na de andere. Het lijkt wel alsof ze allemaal eitjes aan het leggen zijn in het zand of zoiets, want het zijn er echt tientallen die hier op de grond liggen. Een paar rotsen verder gaan we nog eens een grot in en het licht speelt ook hier prachtig door de spleten. Echt zalig mooi.
Dan ineens een koppel vissen, lang en smal met gele vinnen en een grijs-blauw lichaam en een lange spitse snuit. We zien de twee ouders en ook een kleine. Het lijkt echt wel een tof tafereel van een familie visjes. Straks nog even de soort opzoeken, maar ik denk een soort lipvis. Nog een paar koraalklimmers en doopvontschelpen verder komen we in het laatste stukje canyon en van hier gaat het direct terug naar de instap, in ons geval na de duik de uitstap. Dan is het stilaan gedaan. Onze safety stop en na een dik uur is deze tweede duik van vandaag gedaan. De fles wordt afgedaan en wij wandelen naar onze plaatsen. Daar doen we alles in onze bakken en gaan snel even een sanitaire stop doen en kunnen na vijf minuten vertrekken naar het duikcentrum. Een kwartiertje met de bus en dan alles spoelen. Ik ga echter eerst eten en dan spoelen. Na het eten gaan we nog even naar het winkeltje en daar kopen we voor Arne een nieuw soort snorkel. Echt nieuw is het niet, want het bestaat al een paar jaar, maar hij heeft het nu voor het eerst gezien en Evy zei dat dit misschien handig zou zijn voor Arne. Tja, even langs de winkel dus en afbieden van veertig Euro naar vijfentwintig. Goe bezig!
We proberen het direct in het zwembad. Eerst lukt het niet goed, maar daarna gaat het beter. Hij kan echt goed snorkelen nu, misschien kunnen we met deze wel eens in de zee. We zien wel morgen, want vandaag is het al te laat. We gaan nog even iets drinken aan de beach bar en nemen eentje mee naar de kamer, douchen ons en maken ons klaar voor het avondeten. Daar valt niet veel op te zeggen, behalve dat we een cocktail krijgen en we drinken erna een wijntje, maar ook niet te veel, want morgen nog een duik. Tegen acht uur gaan we naar de kamer, doen zoals steeds en gaan tegen een uur of tien slapen. Echt weer vroeg, maar dat is hier altijd al zo geweest en dat zal nu waarschijnlijk niet veranderen. Morgen nog een duikje op Mangrove Bay, waar ik vorig jaar gedoken heb, toen alles dicht was. Voor nu en deze avond is het schluss en gedaan ermee en dan slapen en genieten van een rustige nacht.
Vrijdag 1 november 2019: Mangrove Bay en zwembad, bar
De wekker gaat om zeven, maar we blijven nog even liggen, want we hebben een kwartier langer dan gisteren. De bus vertrekt vandaag om negen en niet om kwart voor zoals gisteren. Same drill as ever en dan zijn we alle drie klaar aan het ontbijt, goed geregeld. Het is een rustig ontbijtje met hetzelfde zoals andere dagen. Arne neemt een paar dingen mee in een brooddoos, want tot half een of een uur wachten is moeilijk voor hem, altijd honger. Iets voorbij half negen stappen we naar het duikcentrum, daar al alles klaarzetten voor de jeep tour en dan nog snel Nitrox testen en even wachten tot iedereen klaar is om te vertrekken. We doen nog even een praatje met de ene of de andere en dan is het Abdellah die ons allemaal samen roept om naar het busje te gaan. Iedereen mee, dan kunnen we vertrekken. Zoals in de boeken staat, zijn we er op een kwartiertje en daar krijgen we een snelle briefing.
Na de briefing snel een buddy-check, en een geluk want ik ben lood vergeten. Dat zou ik snel gemerkt hebben in het water, dus een geluk, anders nog eens terugkomen en zo. Pfff. Jens en ik kunnen nog steeds als eerste weg, stappen naar het diepere stuk waar de boten geankerd liggen, daar doen we onze vinnen aan en dan kunnen we vertrekken. De eerste tien minuten is het heel erg ondiep en ook weinig te zien. Zand, zand en nog eens zand. En dan komen we aan de eerste koraalblokken, maar ook hier is er keiveel zand. Tussen de ankertouwen en het zand navigeren we naar het diepere stuk en vanaf een meter of acht is het zicht beter. Een paar grote rode grootoogbaarzen hangt zoals steeds in groep rond een stuk koraal, twee, drie, neen vier of beter vijf koraalduivels hangen rond op een van de holtes van de rotsen. Dan moeten we nog een stukje ver met een anker van een boei van een boot en ook een stukje zand. Hier duiken we iets minder diep en zien een anemoonvisje en de zwart-witte damsel fish. We gaan van tien terug naar vijf meter en dan terug naar tien over het zand naar het rif en dan komt er een groepje makrelen langs gezwommen en die zijn altijd lachen. Natuurlijk hebben ze net hun bekken allemaal dicht net wanneer ik de foto’s neem. Tja, pech dus.
De sponzen zijn hier ook weer super groot en mooi, sommige in flarden en kapot (gedoken?) andere zijn echt nog super mooi zonder enige schade. Dan is het een beetje sprookjesachtig. Alles hier is begroeid met witte poliepen en die zorgen voor een wit deken over al wat hier groeit en leeft of gewoon is. Langs een ankertouw, of op het rif zelf of zelfs op sponzen groeien die poliepen en gaan met hun kleine vangarmpjes open en dicht op een mega snel ritme om zo iets eetbaars uit het water te filteren. En dan komen we aan een stukje rif waar deze plaats voor bekend is. Langs de ene kant zie je ongelooflijk veel grote glasvissen, aan de andere kant van de rots zie je nog tienduizend keer meer kleine visjes. Het lijken echt wel ministipjes allemaal naast elkaar, echt duizenden en duizenden, een mega cool zicht, echt zalig! Ik zit ondertussen op 110 bar en doe ook teken naar Jens dat dit het geval is. Nog even iets bekijken en dan terug. Perfect! Al snel wordt onze aandacht getrokken door de gids die ondertussen eerst achter ons en dan ineens voor ons is: ze hebben een octopus gespot, echt op een zalig plekje, boven op het koraal. Even een poging om wat foto’s te nemen, maar dat gaat niet altijd even goed. Nu veel te veel blauwe en te weinig kleur. We zien wel op de PC later.
Op ons gemak duiken we verder, passeren het zand waar we daarnet naar boven gegaan zijn, maar duiken nu gewoon verder. We zien dezelfde grootoogbaarzen als daarnet en zelfs de koraalduivel lijkt me dezelfde te zijn. We duiken uit en doen dan stilaan onze safety stop. Jens denkt daar precies niet direct aan, maar uiteindelijk ben ik toch zeker dat hij zijn safety stop heeft gedaan. Op deze diepte komt een maskerkogelvis ons even begroeten, tiens, dat is precies dezelfde als daarnet. En ja hoor. Nog even over het zand en dan zijn we klaar met onze duik van toch wel 68 minuten. Net voor de duik stopt, hangen we nog tussen de touwen en de boten en dan zie ik ineens nog een stuk of vier calamari, of neen het zijn er 6, ah neen iets verder hangen er nog twee, dus acht in totaal. Maakt niet uit, het water is toch te troebel om een deftige foto te nemen en ze zijn te ver weg, maar gezien heb ik ze wel. Lang geleden dat ik nog een pijlinktvis heb gezien. We doen onze vinnen uit met de hulp van een boot, da’s makkelijker om je vast te houden en we gaan naar de kant.
Er zijn er al die volledig terug droog en aangekleed zijn, wanneer wij toekomen. Wij zijn die irritante duikers die altijd langer onder water moeten zijn dan de toegelaten zestig minuten. Tja, sorry guys, of niet echt ook niet. We maken ons wel snel klaar en kunnen dan met het busje een kwartiertje terug naar het hotel. Daar nog snel alles afspoelen en dan naar het zwembad. Arne heeft ondertussen vriendjes gemaakt met Laurent, een Vlaamse jongen, papa Olivier is ook duiker, mama is Elise, zus heet Emily en er is blijkbaar nog een oudere broer ook. Er is direct een klik, want ze komen uit Hoksem, Hoegaarden. Tja dat is net als Mariekerke in Bornem, middle of nowhere. We doen een praatje, spelen een beetje samen en dan gaan wij naar het restaurant en zij gaan een tochtje doen op de quad. We eten middag en zien daar onze vriend weer: ik had deze middag de naam op zijn kaartje gelezen, maar niet onthouden. Iets met twee lettergrepen en dan Mohammed. Na het eten gaan we terug naar het zwembad, want Laurent had gevraagd of wij hier ook zouden zijn nadat hij terug was van de quad tour. Dat doen we zoals beloofd, kunnen even zijn op-duik-spullen lenen en amuseren ons even in het zwembad.
Tegen iets over drie zijn ze terug, dus dan is het weer pret op de regenboogglijbaan, maar zoals eerder de grote, want de andere is nog steeds niet gemaakt. Dus glijbaan op en glijbaan af, ze moeten alleen maar voorzichtig zijn. En net daar gaat het even fout na aan half uurtje. Iets te snel de trappen op en Arne valt op dezelfde knie als eerder. Even verzorging nodig en dan is het weer OK. Top! We doen nog een praatje wanneer wij naar de bar vertrekken en zij naar hun kamers. Morgen vertrekken zij, dus het is weer typisch dat wij en Arne iemand tof heeft leren kennen een dag voor wij of zij weg moeten, echt niet te schatten. Leuke babbel en dan nog ene drinken in de beach bar. Van de sundowner quiz weten we deze keer 7 antwoorden van de tien, maar we hebben geen papiertje ingevuld, dus niets gewonnen. We keren terug naar de kamer en dan douchen, klaarmaken voor het avond eten en dan naar het restaurant effectief. Genieten van het lekkere eten, dan de pizzaman en de pastaman wat op hun systeem werken, want ze herkennen mijn zoon en vrouw maar niet mijzelf, dus toch even een punt maken.
We spelen nog wat Uno na het eten en genieten nog van een glas wijn of een Sprite of een water, maar genieten doen we zeker. Elk moment dat we hier zijn, is genieten, echt zalig. Morgen nog een laatste duik ’s morgens vroeg en dan is het weer de laatste van de vakantie. Niet echt het mega aantal, maar toch weer zeven duiken die van morgen meegeteld, dus toch weer meer dan zeven uur onder water genoten. Dank je liefje dat je dit OK vindt, want uiteindelijk ben ik altijd toch een paar uur of halve dag weg voor de duiken. Tegen acht gaat Arne slapen en wij een uurtje later ook. Nog even genieten op het balkon en dan ook bed in.
Zaterdag 2 november 2019: Early morning dive, relax en snorkelen
Om kwart over vijf gaat de wekker, amai da’s vroeg op. Ja inderdaad, maar ik hoop deze keer allebei mijn schatten te kunnen laten slapen, want vorige keer was Arne wakker en had Evy ook niet meer geslapen. Ik vertrek wanneer alles klaar is en wandel op vijf minuten naar het duikcentrum, of zelfs minder. Fouad had ons een goede centrale kamer gegeven dicht bij alles en dus ook dichtbij het duikcentrum. Ik ben er als eerste en kijk terwijl een filmpje over de verschillende duikplaatsen hier. Een Duits koppel komt ook toe en die zijn hier ook al geweest, dus even praten dat het hier toch niet zo slecht is. Ik maak me al klaar en dan komt Michael toe en Jens ook. We krijgen briefing van Tamer en die is eigenlijk kort. De noordelijke jetty erin, afhankelijk van de stroming noord en zuid of gewoon zuid naar de andere jetty. En dan: I hope you see something nice! Tot zover de briefing. We wandelen naar de jetty, moeten even zoeken naar de sleutel om de poort te openen en dan kunnen we onze vinnen, ons lood en onze jacket aandoen. Top! Naar het einde van de jetty en springen maar.
Ik spring net voor het Duitse koppel en iedereen wacht zodat we toch samen de duik kunnen doen en hetzelfde gezien hebben. Het tempo is gezapig, niet te diep, gewoon altijd tussen twintig en vijftien meter en zo drijven we mee met de stroming naar de zuidelijke jetty. De vissen zoals anders komen ons begroeten. Een paar mega grote baarzen zwemmen net voor mijn neus naar het rif en zetten daar de jacht voort. Ze laten zich niet afschrikken door mijn aanwezigheid, dus foto-tijd, echt zalig hoe dicht ze bij de lens zwemmen. Zo met twee grote rode zeebaarzen en ook met een koppel wimpelvissen. Zo een vroege duik op de dag is altijd beter qua leven dan een gewone tijdens de dag, tenzij je speciale dingen ziet natuurlijk. Wel vier roggen met blauwe puntjes en die blijven ook lang zitten of beter liggen. Ik probeer dichterbij een foto te nemen en dan zwemt die verder naar de andere duikers. De rode zee anthias zijn ook wederom met duizenden aanwezig en dat is altijd zalig om te zien. Een murene komt uit het diepe over het rif gezwommen en die kunnen we makkelijk spotten terwijl die naar boven zwemt. Dan keer ik me terug om naar de juiste richting en zie ik ineens drie tonijnen passeren tegen een mega snelheid. Je ziet duidelijk dat die gebouwd zijn voor dit soort werk. Een hele zwerm blauwe trekkersvisjes volgt ons lange tijd en zelfs voorbij grote baarzen die toch zo’n trekkersvis lusten.
Koraalduivels, koraalklimmers en een pauwkokerworm en zo duiken we op ons gemak verder. Ik zie nog een beetje rood zacht koraal en dan zijn we toch al richting zestig minuten aan het duiken. We zien de trappen net verschijnen en we weten dan dat het bijna ten einde is. Er werd nergens gevraagd naar lucht onderweg, maar ik heb nog 80 wanneer we eruit komen, dus dat is keigoed gedoken. Net voor onze safety stop zie ik nog een naaktslak, dezelfde als op Zerib Kebir en een koraalduivel prachtig zwevend tegen een blauwe achtergrond van de Rode Zee en dan is het drie minuutjes op vijf meter hangen en proberen naar boven te klauteren. Vinnen uit en aan onze polsen en dan naar de trap. Amai, da’s patatten krijgen. De golven botsen met een mega kracht, dat ik me eerst met mijn arm rond de trapleuning moet vasthouden en dan moet ik mijn benen errond doen, want mijn armen hebben niet genoeg kracht. Dat was even spannend amai. We geraken allemaal toch veilig boven, dus dat is wel dik OK. Leuke duik, niets speciaals gezien, maar toch leuk om met zeventig minuten af te sluiten. We wandelen van hier tien minuten naar het duikcentrum en dan spoel ik mijn spullen mega goed af, want het zout moet er echt helemaal af nu. Nu is het om mee naar huis te nemen, dus dat moet OK zijn.
Naar de kamer terug en onderweg komt Arne me al tegemoet: die heeft me gemist. Snel op de kamer nog een paar dingen in orde brengen en dan ontbijten. Dat gaat smaken na zo’n duik. Ik neem een omeletje en net wanneer het mijne klaar is, vraagt Arne of hij er ook eentje krijgt. Een eitje, geklutst zonder groentjes. Dat gaat snel ertussen zonder problemen. Dan nog wat sandwiches, kaas, komkommer, tomaat voor mij. Arne neemt zoals steeds een paar croissants en een paar koffiekoekjes, lekker maar erg zoet. Evy neemt het er ook van en we genieten alle drie van een uitgebreid ontbijt. Nog met een lekkere koffie erbij en een fruitsapje, echt super genieten. We zitten hier goed, moeten niets speciaals meer doen dus gaan dan na een uurtje ontbijten naar het zwembad waar we de voorbije dagen ook gespendeerd hebben. Een beetje zwemmen, een beetje rusten en tegen 10 uur gaat mama naar de spa en zwemmen wij nog wat, snorkelen een beetje en dan is het terug even rusten.
Na de rust is het even naar het andere zwembad met de grote regenboogglijbaan, want het ziet ernaar uit dat de kleine niet meer open zal gaan tijdens onze vakantie. Ze hebben al een beetje tegels weg gekapt op een paar plaatsen en zijn daar nu met een drilboor bezig, dus we vermoeden dat er meer aan de hand is dan alleen yearly maintenance. We zullen misschien volgend jaar merken wat er veranderd is. Dus even op de regenboogglijbaan, maar ook op de blauwe ernaast. De tijd vliegt en er is ook niet veel aan te veranderen. Bij de derde of vierde keer naar boven en naar beneden merk ik dat Evy al terug is, dus dat betekent dat het bijna twaalf uur is. We komen terug naar onze ligbedden en Evy wil nog even afkoelen in het water. Dan kunnen we gaan eten. We wandelen richting receptie en nemen daar het busje naar het beach restaurants. Genieten van ons middageten en dan is het naar het grote zwembad vlakbij onze kamer in blok 18 en koelen een beetje af. We proberen Arne te overtuigen om met mij mee te gaan snorkelen. Blijkbaar kan je altijd in de kleine rechthoek zwemmen en snorkelen, zelfs met rode vlag. We vragen ons wel af hoe dit ontstaan is: natuurlijk of rif weggedaan om hier te kunnen zwemmen en snorkelen.
Uiteindelijk verplichten we Arne bijna om mee te gaan. Hij wil zijn vinnen niet aan, maar wel zijn nieuwe easybreath snorkel. Knal, hoofd onder water en maar wijzen. Ik moet snel zijn om hem bij te houden. Zo erg was het en zo verschrikkelijk is het. Van boven water zagen we al vissen, maar we konden niet zien welke. Witte vissen met zwarte strepen en gele met strepen. We zien lange smalle aan de oppervlakte en iets rondere over de bodem zoeken naar eten tussen het zand. We zien sergeant majors (grijs met geel en zwarte banden), maskerkoraalvlinders (die gele met zwarte strepen), fluitvissen aan de oppervlakte, echt genieten. Arne zijn vingers wijzen eerst links, dan rechts, dan voor of onder vissen aan: ik denk dat hij het leuk vindt. De Rode Zeedoktervis vindt hij ook super mooi en die zwemt naar het rif – of toch wat er hier van overblijft. Arne zijn vinger gaat naar een slangachtig iets op de rand van het rif en het is een feit: hij heeft zijn eerste murene gezien, een kleine stermurene, zalig! Ik natuurlijk foto’s nemen dat dit gedocumenteerd wordt; we nemen zelfs een snorkelfie (selfie van snorkelende mensen). Dan zien we nog een paar konijnvissen en een paar lipvissen. Vooral die Klunzigers lipvis vindt Arne leuk, maar die is natuurlijk moeilijk op camera te pakken, want die zitten nooit stil. Ze zijn niet mensenschuw, want er komt eentje tussen mijn gezicht en de camera gezwommen. Ik geniet super mee!
Dan stoppen we ermee, we hebben de breedte en lengte een keer of drie gedaan en dan keren we terug naar mama. Evy ziet direct dat we als twee gelukkige kinderen naar boven komen en dus dat het super leuk was. We vertellen van de vissen en de murene en het snorkelen, rusten eerst een beetje, gaan daarna nog even zwemmen en dan gaan we een aperitiefje drinken bij de beach bar. Een gin tonic en een cuba libre: ga maar zitten, we brengen ze wel. OK. Wij genieten dus. Met de tweede aperitief gaan we nog even petanquen en iedereen van ons wint een paar keer, echt wel dik OK. We hadden het gisteren al beloofd, maar te laat aan gedacht, dus doen het vandaag iets langer. Nog een derde aperitiefje en dan naar de kamer om te douchen en ons klaar te maken voor het avondeten. We hebben een voucher voor Arne zijn verjaardag, dus na het eten, even Rabi, Rafa en de andere ober gaan halen en dan komen ze Happy Birthday gingen voor onze zes jarige: eigenlijk twee dagen te vroeg, maar dat is wel OK. Dan zingen ze nog in het Arabisch en daarna zet een tafel achter ons nog een volledige “Herzlichen Glückwunsch” in voor Arne. Even genieten, dan taart eten en dan verder Uno spelen. Er is iemand super blij. Naar de kamer, usual things en op tijd gaan slapen.
Zondag 3 november 2019: Zwemmen, snorkelen, inpakken en naar huis
We staan rond zeven uur op, super! Wat minder super is, is het feit dat het onze laatste dag is. Een weekje is kort, maar echt wel lang genoeg, want vorig jaar waren we hier langer en dan was het op het einde toch lang. Buiten duiken voor mij en niksen is er hier weinig te doen. Misschien wanneer Arne wat ouder is, kunnen we eens een uitstap doen, maar voorlopig doen we dat nog niet. Voor het ontbijt waren we al begonnen met hier en daar wat klaar te leggen om straks in te pakken. Late check-out geregeld gisteren al en na het ontbijt kunnen we nog wat zwemmen. Eerst gewoon half uurtje in het grote zwembad aan onze kamer en dan wil Arne nog eens gaan snorkelen. We wandelen naar het strand, nog eerst even discussie over welke snorkel hij gaat meenemen, maar eens daar is hij blij dat hij de nieuwe heeft meegenomen, want het zeewater is toch zout hoor. Ik sta nog aan de rand van het water en Arne hangt al vijf meter verder de zee in. Ik had hem nog gewaarschuwd dat hij niet te overmoedig mocht worden. We zien wel.
Hij is weer in de wolken en ik ook, want ik geniet mega van dit zoon-papa moment. Gisteren was ik naar Evy terug gegaan met een smile tot achter mijn oren en zo blij als een klein kind. En vandaag ook. De zee is nog kalmer dan gisteren, want even heeft de groene vlag gewapperd, maar nu is het de gele, maar al stukken aangenamer dan gisteren. De eerste vissen die we zien, zijn dezelfde als gisteren: witte met grijze strepen in de lengte, een paar fuseliers en dan ziet Arne een oogvlekkoraalvlinder. Geel achteraan, wit met dwarse strepen en een brede zwarte band over het oog. Arne vindt het een super zicht en is echt blij dat hij met mij mee kan gaan snorkelen. Dan is het al direct vis nummer twee: een echte baby kogelvis, de wit gevlekte, echt super zalig! Zo klein en schattig had ik die zelf nog nooit gezien: tijdens de duiken zie je normaal alleen de volwassen exemplaren. En dan is Arne super blij met nog een andere vondst van hem. Ik moest eens goed kijken naar de panterbot die hij mij aanduidde. Lichtbruine gekleurd net als het zand, dan met de zon erop verdwijnt die echt in het niets, maar Arne had hem gezien.
Een eekhoornvis in een kleine nis op het rif en dan nog dezelfde zoals gisteren met de barbelen, lipvissen en dergelijke, maar we zijn echt super blij met wat we zien. Na een dik half uur komen we uit het water en is het wat opdrogen, want het water begon fris te worden. Terug naar Evy en daar rusten, nog wat genieten. Evy en Arne gaan een twintig minuten naar het zwembad beneden, want dat is nu net in gang geschoten met het golven maken. Ze amuseren zich daar super. Daarna nog even aan het andere zwembad, Evy en ik drogen op. Arne blijft tot het laatste moment in het water en droogt zich dan af om te gaan eten. We eten en drinken hier voor de laatste keer, want deze avond is het misschien nog iets in de luchthaven of op het vliegtuig, maar niet meer hier in het hotel. Spijtig, maar het kan niet anders. We zeggen na het eten nog dag tegen al onze vrienden hier en keren dan terug naar de kamer. Terwijl Evy inpakt, ga ik afrekenen bij het duikcentrum. Dankjewel Wonderful dive voor de weer super duiken.
Ik geef het lood af, krijg een rekening van 195 Euro, dus dat valt nog mee voor 7 duiken. Ik vraag nog een T-shirt voor Arne en mezelf. Een dame antwoordt in het Nederlands en we kiezen een blauwe maat 8 voor Arne: een beetje groot op dit moment, maar komt wel goed. Een oranje voor mij met een nieuwe print en daarvoor betaal ik iets meer dan 20 Euro, denk ik. Ik vraag nog even naar de free-T-shirt-policy en returning discount van vorig jaar bij Svenja, maar de dame die vandaag de rekening maakt, zegt dat ze hierover niets kan beslissen. Ze neemt echter geen actie om iemand te vragen, dus dan maar zonder die acties van vorige jaren. Dat is geen reden om hier niet meer terug te komen, alleen maar een kleine teleurstelling. Alles wordt duurder, ze rekenen vaker een gids aan dan de voorbije jaren, maar voor de rest is dat nog wel OK. We nemen nog afscheid van Moamen, Tamer, Yasser en de anderen en keren dan terug naar de kamer. Evy is al bijna klaar met alles in te pakken. Ik help nog even met de grote valies en pak zelf mijn duikmateriaal in en dan kunnen die al op slot. Nog even een kwartiertje voor de handbagage en zorgen dat alles mee is en dan neem ik nog een douche en bel ik naar de receptie tegen kwart over drie om de bagage op te pikken.
Wij wandelen naar de receptie en checken uit, drinken nog iets en dan een kwartier te vroeg komen ze ons oppikken. Ik begrijp niet waarom ze nog steeds Jetair gebruiken, want het is met Tui dat we gekomen zijn. Soit. Wij de bus op nadat de koffers zijn ingeladen en dan kunnen we tien minuten te laat vertrekken. Er zijn altijd mensen die niet lezen of niet willen lezen dat ze een kwartier op voorhand hier moeten zijn. De rit naar de luchthaven zal een dikke veertig minuten duren en daar kunnen we in de rij staan voor de eerste controle, dan moet de bagage al eens onderzocht worden, dan inchecken, een papiertje invullen en dan door de douanecontrole. Daar worden onze paspoorten afgestempeld en daarna moeten we voor we de vertrekhal binnen kunnen nog eens alles laten bekijken. Er zit een douanier klaar om te kijken of die andere zijn werk goed heeft gedaan, dan de handbagage nog eens volledig door de scanner en dan zijn we binnen.
Hier kunnen we iets taxfree kopen en dat doen we ook, zeker iets om te drinken en te snoepen. Het zal nog even duren eer we iets te eten of te drinken krijgen in het vliegtuig. We spelen even Uno en dan wandelen we nog een beetje rond in de vertrekhal en kopen nog een schildpad-knuffel voor Robin, Arne en mezelf. Reeds een uur voor we eigenlijk zouden moeten vertrekken beginnen ze al te boarden en met drie busjes raakt iedereen op het vliegtuig. We hebben dezelfde plaatsen als bij het vertrek en kunnen al zitten. De handbagage is iets anders, want een paar dingen moeten naar de plaatsen zes en zeven en een stuk handbagage zelfs naar plaats 28. We zien wel straks hoe we er makkelijk aan kunnen raken. Al snel vertrekken we een half uur te vroeg en na een half uurtje al direct een glas champagne, krijgen ons eten: goed dat Arne het zijne eerst krijgt en wanneer hij klaar is wij pas. Het smaakt ons met een glaasje wijn erbij. Daarna komen ze afruimen en kunnen we wat rusten. Slapen is er niet echt bij, maar voor Arne wel: die slaapt toch een uur of drie.
Na de vlucht komen we bijna een uur te vroeg aan, dat is super. Uitstappen, door de douane controle in België en dan naar de band voor de bagage. Hier staan we om 00:08 en wensen Arne al een gelukkige verjaardag. Nog een kwartiertje wachten hoewel we VIP hadden en onze koffers als eerste uit het vliegtuig zouden moeten komen, maar dat was niet het geval. Hopelijk de rest wel OK. Wij dus naar koffiebar Java en daar staan ze al op ons te wachten. Naar het busje, want mevrouw is met de Tesla weg en dan naar huis. Tegen een uur ligt Arne al terug in zijn eigen bed te slapen en morgen (straks) kan die al naar school zijn verjaardag gaan vieren en ik kan al werken en Evy kan nog genieten van een dagje verlof. Dinsdag boeken we al de volgende reis met Tui tijdens de herfstvakantie 2020, zelfde hotel, zelfs periode! Toppie!