ScubaTimo
Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland
Website about scuba diving and traveling around the globe
Egypte in El Quseir Akassia LTI Hotel, ter plaatse duikschool Wonderful Dive
Van 10 april 2022 tot 17 april 2022
El Quseir
El Quseir (Arabisch, القصير) is een 5000 jaar oude stad in Egypte, gelegen aan de Rode Zee. Haar antieke (Romeinse) naam was Leucus Limen. De naam van de stad kent een groot aantal verschillende schrijfwijzen in de westerse wereld, waarvan de volgende het vaakst voorkomen: Al Qusayr, El Quseir, Quseir, Quesir, Qusseir, Qosseir, en Kosseir. El Quseir bevindt zich 205 km ten zuiden van Hurghada, 103 km ten noorden van Marsa Alam en 73 km ten noorden van Marsa Alam International Airport. Haar bevolking was ongeveer 20.000 in het jaar 1986. De stad wordt door de Egyptische overheid uitgebouwd tot een badplaats voor massatoerisme.
Zondag 10 april 2022: Vertrek naar Akassia in El Quseir
We schrijven geschiedenis!
In het leven zijn er belangrijke dingen die soms worden ingegeven door omstandigheden waar niemand iets aan kan doen. Dit is onze eerste vlucht na corona. Voor wie 2020, 2021 en 2022 niet heeft meegemaakt: corona is een virus dat de hele wereld bijna plat heeft gelegd. Niemand kon nog normaal functioneren, Evy en ik werken al sinds maart 2020 thuis. De enige vakanties die we hadden waren twee keer anderhalve week naar Oostenrijk, voor de rest werd alles gecanceld, terugbetaald of afgelast, uitgesteld en nooit verder iets aan gedaan. Nu hebben we de ban gebroken en kunnen we relatief virusloos terug reizen. Ken je die mop van die vierRussen? … of toch niet. Sowieso geen goede mop, want Rusland is de laatste maanden van de corona-virus-epidemie Oekraïne binnengevallen en is daar een ander VierRus aan het starten. Djezes man, wat een debielen soms op deze wereld.
Wij hadden al een tijdje geleden geboekt, dus wij hoopten dat we toch konden vertrekken. Ons sentiment iets beneden het vriespunt de week ervoor. In de winter snotvallingen, je kent ze wel, maar sinds corona is een snotvalling niet meer een gewone snotvalling. Dat kan aanleiding geven om moordenaar genoemd te worden, wanneer je het corona-virus zou verspreiden. Wij proberen met onze vrienden Daffie, Spidie, Strepsie en Sinutabie deze snotvalling te overwinnen en we geraken toch net op tijd klaar om te vertrekken naar Egypte. Yes, Egypte, da’s ondertussen ook al geleden van 2019 dat we daar geweest zijn, maar toch kiezen voor een hotel dat we kennen en een duikcentrum waar we al een paar keer geweest zijn: Akassia en Wonderfull Dive. We staan zondag op om 4 uur ’s morgens, Arne een half uurtje later. We maken onze laatste toestanden nog klaar en dan vertrekken we met Daniel van BART luchthavenvervoer naar Zaventem (Dankuwel BART en Daniel). Het is zondag en op zondag zijn er zelfs op de Brusselse ring geen files, dus op een dik half uur kunnen we onze bagage uit de auto halen en kunnen we naar de incheckbalie 10 gaan om daar onze bagage af te zetten. Op minder dan tien minuten is dat in orde en kunnen we dan naar de B-gates om daar B4 te zoeken.
Eigenlijk moeten we die niet zoeken, want we weten dat die net voorbij de Starbucks is. Een traditie is geen traditie wanneer we niet elke keer op Zaventem een koffie drinken bij Starbucks en er terwijl ook iets klein eten. Een broodje met kaas en kip dat precies op dat van gisteren lijkt en een brownie (mogen we dit politiek correct wel nog brownie noemen?), een paar croissants en dan vooral twee grote lekkere koffies. Een half uurtje later wandelen we twintig meter verder naar B4, daar is het nog even wachten en nog een half uurtje later kunnen we al op het vliegtuig. We hebben een goede keuze gemaakt om de eerste seats te nemen van onze Fly Deluxe: we zitten op rij 2 en langs onze kant van het vliegtuig bestaat er geen rij 1, dus we zitten helemaal vooraan. Dit zal waarschijnlijk in het terugvliegen niet het geval zijn, want de reserveringsmodule van TUI heeft al een paar keer erg raar gedaan. Soit, we vertrekken, dus proberen er te geraken en niet te veel stressen. De vlucht gaat vlot: we krijgen iets te eten, iets te drinken, luisteren een beetje muziek, spelen een spelletje of zoals Arne kijken een DVD. Al na vier uur wordt de daling ingezet en we zullen dus op tijd aankomen na een vlucht van ongeveer 4.5 uur. Hier is het warm, iets te warm voor een trui en een jas, of voor twee lichte zogenaamde ‘golfjes’ voor Evy.
Eens visa in onze reispassen geplakt en aanschuiven om die afgestempeld te zien, steken we die in de rugzak of binden we die rond ons middel. Dan worden passen gecontroleerd en dan wordt zoals steeds alles nog eens gecontroleerd om te zien of alles goed gedaan was. Bagage is er snel, maar dan is het visum niet de bottleneck geworden, maar de controle van alle bagage van de voorbije drie vluchten. Niet snel, maar we raken er toch door , via onze informant van TUI raken we zelfs in de bus, nummer 9, die ons naar Hotel Akassia in El Quseir zal brengen. En half uurtje wachten tot iedereen op de bus zit, dan een kwartier rijden tot het eerste hotel en dan nog een half uurtje tot ons hotel. We worden afgezet op het heuveltje vlak voor de receptie, daar zetten ze onze bagage af, wij gaan hotel binnen en dan zeggen ze dat we in LTI zitten. Que? Wat? Even met golfkarretje berg af en berg iets verder terug op naar de receptie van LTI. Daar horen we al snel dat het eigenlijk identiek is, dat de suite die we geboekt hadden niet beschikbaar is, maar dat we wel een top-kamer hebben met sea view. Direct iets tekenen dat we dit ook goedkeuren, whatever. Allemaal OK, we voelen ons hier al direct op ons gemak en direct thuis. Niet alsof we hier geen tweeënhalf jaar zijn weggeweest, maar het is effectief van november 2019 geleden. We worden gerustgesteld en alles zal zijn zoals ervoor, alleen hebben we privé zwembaden van LTI Akassia en we mogen de rest allemaal ook gebruiken van het andere stuk: al bij al loopt alles hier toch in elkaar over en door elkaar.
Naar de kamer, alles OK, daar even alles uitpakken, chillen, zwemkledij aan en toch wel snel even gaan plonsen om alles van ons te spoelen. We zijn al op van 4 uur, dus al een lange dag geweest. We blijven hier een klein uurtje, Arne en ik gaan daarna el even kijken naar het duikcentrum, daar krijgen we al een papier mee om in te vullen om morgen in te checken. Misschien morgen zelfs al een duik doen? We’ll see. Dan toch nog even terugkeren naar de kamer om ons te douchen en klaar te maken voor ons avondeten. We worden direct door twee van onze garçons verwelkomd alsof we hun beste vrienden zijn. We beseffen wel dat onze fooien een rol speelden, maar we hebben het gevoel dat ze echt blij zijn ons terug te zien. Hij zei: Good to see you again, safe and healthy! Wel leuk om zo verwelkomd te worden, zalig gewoon! Evy en Arne gaan eerst iets eten, daarna ga ik en dan draaien we de rollen om. We drinken een rood wijntje, we zijn tenslotte op vakantie he. Nog even dag zeggen tegen de pasta-man en de pizza-man en zelfs die lijken ons nog te kennen: welcome back. Straf dat die ons nog herkennen. Of ze kennen Arne en Evy nog, hoewel Yasser van het duikcentrum eerst naar mij keek en dan dacht: die ken ik. Na het eten gaan we rechtstreeks terug naar de kamer, niet meer naar de kinderdisco, want Arne vindt zichzelf te oud hiervoor. Arne in bed tegen 21:01, want vond 9 uur veel te vroeg en wij een uurtje later. Slaap lekker allemaal, morgen maandag en onze eerste echte volledige dag hier.
Maandag 11 april 2022: Eigenlijk echt dag 1: zwemmen, chillen, duiken, eten, drinken, niksen
De zon komt op, echt heel vroeg vandaag, net als gisteren waarschijnlijk, maar toen waren we hier niet. Ik word wakker van deze zon, kijk eens buiten en het is echt nog rustig, ,dan kijk ik op de klok en het is normaal dat het rustig is, want het is 5:30, dus terug bedje in en nog een beetje slapen. Zeven uur passeert en het is nog steeds erg rustig; niemand krijgt dit uur mee, want het is nog wat slapen en ronken, niet snurken, maar iedereen ronkt, spint als een kat. De airco staat een paar uurtjes af, dus het wordt snel warm. Arne wordt wakker en dan is ineens iedereen ook wakker, een geluk dat we zelf al wakker waren. We doen het erg rustig vandaag, een veel chiller en rustigere toon in het verslag, ook al gemerkt direct? We geven elkaar rustig de tijd om wakker te worden, nog even een paar belangrijke dingen voor Arne. Drink niks water van de kraan, echt niks he. Zelfs tanden poetsen doen we niet met water van de kraan, zelfs tandenborstel afspoelen doen we niet met kraantjeswater. Er zijn er al genoeg geweest met de vloek van de farao, wij hopelijk niet deze vakantie.
Tegen een uur of zo gaan we naar het Calimera restaurant om ons ontbijt te eten. Het is eigenlijk hetzelfde als de voorbije jaren, alleen is het nu veel en veel drukker dan anders. Vroeger konden we buiten de schoolvakanties gaan, minder druk en goedkoper, maar sinds Arne schoolplichtig is, kan dat niet meer. Voor de rest usual dingen zoals croissants, broodjes, de typische kazen en beleg van in Egyptische hotels. Hetgeen we nog steeds super vinden, is de koffie. Ja, mannekes, daar kennen ze hier wat van zenne. Echt lekkere, mega lekkere koffie. Na het ontbijt even terug naar de kamer, we passeren elke keer het duikcentrum van het restaurant naar de kamer of terug. En daar zien we een oude bekende, yes, good morning, Tamer. Blij hem en de rest van de crew terug te zien. Super, echt tof. Zowel Yasser gisteren, als Tamer vandaag leken wel een spook te zien wanneer ze Arne zagen. Amai, die is groot geworden. Inderdaad, Tamer, time goes fast. Yasser is zijn stilzwijgende zelve en lacht, gewoon om er geen schepje bovenop te doen, wanneer Tamer ostentatief naar mij kijkt en door zijn haren wrijft. I know, ik heb op het papier van het dive center ook moeten aanduiden dat ik 45 + ben en moest dan naar sectie B om nog een paar extra vragen in te vullen. Een geluk dat Evy dat voor mij doet, zoals ze zelf zegt: een sjans dat je zelfs op vakantie een secretaresse mee hebt he. Yes, dankjewel liefje.
De voormiddag spenderen we eerst aan het zwembad met het invullen van allemaal die papieren en dan ga ik even alleen naar de receptie van het duikcentrum om me daar in te checken. Cool, alles op een half uurtje geregeld en de eerste duik, mijn check-dive is straks om 2 uur, niet Maheleg zoals de voorbij jaren, maar de check dive is met Tamer op de South Jettie. De noordelijke zijn ze aan het herstellen ’s nachts, dus het was geen vuurwerk gisteren wat we zagen, maar mannen die aan het lassen waren, top. Nog even zwembad na het inchecken bij het duikcentrum, dan alles ophalen in de kamer om seffens te duiken, iets gaan eten in het beachrestaurant, dan terug naar het duikcentrum, want tegen 2 uur duiken we. Of niet echt om 2, want er zijn 5 mensen die met Tamer mee gaan: ze zijn net gebrevetteerd en hebben 4 en 6 en 10 duiken, dus mijn kans om met Tamer te duiken, is gepasseerd. Hij doet seffens wel mijn oefeningen qua checkdive en dan duiken Marco en ik verder. Volgens de briefing, we zullen zien wat het werkelijk wordt. De briefing met zijn nieuwe studenten neemt wat langer in beslag, dus ik zeg Evy en Arne dat ze al naar de zwembaden voor de kids mogen gaan.
Time is not important! Quote van de wijze Tamer.
En wat blijkt: inderdaad, een half uur na de afgesproken tijd kunnen we vertrekken naar de zuidelijke jetty om daar een duikje te doen. Marco en ik duiken samen, hij heeft zijn check dive al gedaan met belabberd zicht in Egypte. Dat is nog steeds duizend keer verder dan in België of Nederland, maar is niet wat je ervan verwacht. Wij maken ons klaar met de hulp van Yasser, Tamer zegt ons nog even kort wat we gaan doen en dan kunnen wij te water. En toch is het even stress. Zelfs met iets meer dan 400 duiken en wel meer dan een half jaar niet gedoken, toch even last met onder te geraken met 6 kilo lood. Tegen het einde van de vakantie heb ik er zeker maar 5 meer nodig, maar voor nu wel ff makkelijker. Tamer probeert me gerust te stellen, maar hij mag niet te veel vragen of ik OK ben. Tuurlijk ben ik OK even gewoon alles op mijn tempo. Dan chill en de twee oefeningen lukken direct. Ik krijg het OK-teken en dan zijn we weg. We volgen het rif noordelijk en het is zoals voorspeld, geen wind, veel plankton en dus een slecht zicht. We zitten op een meter of 8 ongeveer. Na de duik zal Marco zeggen dat het al aan het beteren is.
De partikeltjes vliegen ons om de oren, dus het lijkt soms een beetje Oosterschelde, of ni he. Niet te veel overdrijven he Timo. Inderdaad, zo slecht is het nu ook weer niet. Ik kijk naar Marco en wij vertrekken naar het noorden, richting andere jetty. Het is echt moeilijk om veel te zien van het rif, want het is erg gesteld met het plankton. Veel te veel en dus kunnen we enkel dicht tegen het rif duiken in de hoop iets te zien. We zien natuurlijk veel koraal en ertussen veel vissen, maar ik heb minder het wow gevoel dat je normaal hebt bij een duik in de Rode Zee. Veel zeebaarzen, een aantal wimpelvissen, een maskerkoraalvlinder en de normale bewoners van het huisrif. Toen we vertrokken zagen we in de verte een donker rond gedaante, dat bleek de boei te zijn, die je normaal van meters ver kan zien. We merken ineens dat we in een groep fuseliervissen duiken, echt mooi en veel, zelfs nu genieten we ervan. Het is moeilijk te zeggen nu, maar ik denk dat de twee jaren pauze de Rode Zee in het algemeen, en in het specifiek de vissen en het koraal goed heeft gedaan. We zullen hier misschien later nog op terugkomen. Een paar koraalduivels jagen boven het koraal, een paar volwassen exemplaren, maar ook die kleinere zwarte versies, altijd wel top om die te zien. Een rode zeebaars is een beetje moeilijk fotograferen nu, dus ik focus vooral op het proberen spotten van iets. Zo duiken we naast elkaar verder, de tijd gaat wel erg snel, want voor ik het weet, is het al een half uur en wil ik even checken waar we zijn qua luchtverbruik en moeten we toch stilaan omkeren terug naar de jetty.
Dat moet even wachten tot seffens, want ik heb een pyjamaslak gezien. Dit is een paar duiken geleden, zelfs de laatste twee jaar duiken hier en geen naaktslak gezien. Ik natuurlijk blij, erg blij, echt super. En het is zelfs een tamelijk grote, dus ideaal om zelfs met deze minder goede camera een kiekje te maken om het te bewijzen. En dan nu de formaliteiten. Marco doet teken dat hij op 100 bar zit en ik zit zelf ook op 110, dus we keren terug en zullen dus ongeveer tegen het uur zitten wanneer we terug ons hoofd boven water steken. We duiken nu met de stroom mee, echt wel zalig. Nog minder palmen, minder inspanning en nog sneller vooruit gaan dan de heenduik, we moeten enkel opletten dat we niet te dicht tegen het rif aankomen, want de stroming duwt ons vooruit, maar ook een beetje richting rif. We zien nog de usual stuff en het zicht wordt er niet echt beter op. In elk geval is het weer genieten om een uurtje mijn hoofd onder water te steken, zalig. We moeten niet afgaan op de boeien om te weten of we dichtbij de jetty zijn of niet, want die zien we toch niet. Wel horen we ineens stemmen boven ons: het blijkt dat er toch een paar snorkelaars in het water hangen en dan vermoeden we dat we in de buurt zijn. We zien de eerste trap inderdaad ook al net boven ons, doen onze safety stop, hoewel die eigenlijk al gedaan was. Gewoon even teken doen dat alles OK is en dan hangen we ons vast aan het touw om via de andere trap naar boven te gaan.
Nog snel even tot 8 meter terug, want Marco heeft een blok lood gezien tussen het rif. Snel even meepakken en afgeven aan Yasser seffens. Dus vinnen uit, via het touw richting trap en dan erg rustig de treden op. We hebben hier al andere dingen moeten doen om hierop te geraken in het verleden, dus nu valt het best mee. Toppie! Duik gedaan na 56 minuten ongeveer en dan naar boven, fles afgeven, even afspoelen en dan terug naar boven. Aan het restaurant staat Yasser al terug te wachten op ons en kunnen we onze spullen in het karretje laden en wij te voet terug naar het duikcentrum. Daar schrijf ik me al in om woensdag en vrijdag te duiken. Woensdag naar Zerib Kebir noord en zuid en vrijdag naar Soug Bahar: ik denk niet dat ik die plaats ooit al gedaan heb, dus moet ik eens proberen he. Spullen spoelen en ophangen en dan wandel ik met Marco naar de kinderzwembaden, want daar zijn Arne en Evy en zijn vrouw en zoon ook. Hij vindt zijn familie iets sneller dan ik, maar ik moet niet lang zoeken. Evy staat te praten met een mama van een van de kinderen hier waarmee Arne al de hele tijd aan het spelen is. Seth, Arne en Kobe zijn aan het spelen aan de glijbanen en wij praten even verder over koetjes en kalfjes met hun mama. Het is hun eerste keer, onze zesde blijkbaar, dus we kunnen een beetje info geven waar ze naar vroeg.
Ik ga nog even met Arne in het water met de bal spelen en dan is het snel al 5 uur en dan sluiten ze het kids swimming park hier al. Van hier stappen wij een tien minuten naar de kamer en we douchen ons, maken ons klaar om te gaan eten, want al snel is het tijd om richting het restaurant te gaan. We zijn blij dat we gewoon onze normale garçons hebben, ook al zitten we in LTI. Voor de rest is hier eigenlijk niet veel verschillend, de ligbedden zijn bij ons aan de kamer houten en geen metalen, dus dat is toch iets beter. De kussens zelf lijken me ook net iets minder versleten soms, alleen de parasols blijven van dezelfde kwaliteit als de andere kant van het hotel. We krijgen al snel een plaatsje van onze vrienden, krijgen ook een glaasje wijn, drinken en eten iets. De pizzaman kent ons nog echt goed, de pastaman blijkbaar iets minder, maar het is inderdaad ook weer twee en een half jaar geleden. Het smaakt ons, we spelen Dobble, dan een spelletje Uno en kunnen spelen tot iedereen stilaan moe is en zin heeft om naar de kamer terug te gaan. We lezen iets, Arne ook, kijken even YouTube op de laptop: door een vraag die Arne stelde, dacht ik aan die ene serie op de zender de BRT van in mijn kindertijd, waar de rode bloedlichaampjes in kolonne liepen om zuurstof naar alle delen van het lichaam te brengen. Even opgezocht en echt leuk om het terug te zien en zelfs ook leerrijk voor Arne. Tegen half tien is het laat genoeg voor hem en een drie kwartier later ook voor ons, dus bed in en hopelijk een goede nachtrust. Morgen een rustige dag aan onze zwembaden en Evy haar eerste verzorgingen.
Dinsdag 12 april 2022: Een dagje niksen
Er is geen wekker. Dat is al voldoende om zoiets op papier te zetten. Geen wekker, dat is niet helemaal waar, want om 6 uur was er al iemand opgestaan om zijn Nintendo te pakken en te beginnen spelen. De ochtend al goed beginnen dus. Nog even in bed blijven hangen, want we moeten nergens naartoe vandaag, morgen moet ik tegen 9 aan het duikcentrum zijn om 2 duiken te doen bij Zerib Kebir, we zien dan wel wat dat wordt. Nu op het gemak wakker worden, de zon staat al best hoog aan de hemel en schijnt al gloeiend door het kleine spleetje tussen de gordijnen. Alles is perfect beschut tegen de zon, behalve dit ene kleine stukje. In de badkamer moet je nu geen licht aandoen, want daar is een kleine koepel met een glasdal en daardoor komt al voldoende licht naar binnen. Hier in onze slaapkamer zit ook zo’n glasdal in, maar die is blauw, dus hier blijft het tamelijk donker. Zalige architectuur wel in het hotel. Ze zijn hier veel stukken aan het bijbouwen vooral langs de zuidkant; de noordkant waar we nu erg dicht tegen zitten dient eerder als verzamelplaats van afval, geen idee wat hun lange-termijn-visie hiervoor is. We hebben hier elke avond al wel eens een raar geluid gehoord wanneer het al donker is: we denken dat het een soort vrachtwagenbak is die ze hier leegkappen met glas erin. Geen idee wat ze ermee willen bereiken.
We stappen naar het ontbijt, leggen op een goede plaats al drie handdoeken en dan gaan we eten. We passeren het duikcentrum en zeggen goede morgen tegen iedereen, dus dat scheelt al wat voor straks. Ontbijtje, koffie, vandaag een omeletje, want geen duik gepland. Lekker genieten op het terras van de zon en het ontbijt. Lang blijven we niet zitten, want Arne wil naar het zwembad. OK dan. We leggen ons op de gereserveerde plaatsen (hetgeen we eigenlijk niet mogen doen), rusten een beetje, maar gaan nog niet in het water. Evy en ik blijven boven, Arne gaat al even zwemmen en straks gaat hij met mama naar de kapper. Daarvoor zitten we hier prefect. Onze kamer 5608 ligt op wandelafstand van het duikcentrum en de spa is ook hiernaartoe verhuisd. Iets minder luxueus, maar ze kunnen hun ding doen. Evy laat haar voeten en handen vandaag doen, voor donderdag maakt ze een afspraak voor haar gezicht. Arne gaat mee om zijn haar te laten doen, vooral om daar een bliksem in te laten scheren of iets dergelijks. Het is al snel half elf wanneer ze beiden vertrekken. Ik heb een klein half uurtje rust, dan komt Arne langs met een kort geschoren coupe en zes schichten erin: dat is echt mega cool zenne. We gaan even het bad in om de tijd sneller te laten passeren tegen dat mama terug is.
We gooien wat de bal naar elkaar over het scherm dat het stuk van 140 centimeter afscheidt van het stukje van zestig waar Arne staat. Heen en weer en terug, soms erover, erdoor of boenk erop. De afkoeling van het water doet goed, de zon brandt al en de wind maakt het soms fris. De palmbomen gaan stevig van links naar rechts door de wind. Die wind hadden we nodig om het plankton weg te doen, maar dat maakt het niet aangenaam aan het zwembad natuurlijk. Evy is in totaal iets meer dan een uurtje weg en tegen dan is het al bijna middag, dus tijd om iets te gaan eten in het Beach restaurant. We wandelen er te voet naartoe, zeggen nog eens dag in het duikcentrum en gaan iets eten. We zijn iets later dan gisteren, maar het lijkt wel of we nu al meer plaats hebben. Het zal hopelijk elke dag iets rustiger worden. De vakantie van Pasen is halfweg en dus zullen er steeds meer mensen vertrekken dan dat er toekomen. Voor zij die twijfelen: Egypte lijkt me wel een OK’e bestemming wanneer je wel even alle corona maatregelen uit je hoofd zet. Hier is het niet echt meer aanwezig. We eten een beetje frietjes, kip, wat sla, tomaat en komkommer, een stukje vis en als laatste nemen we nog een kleine pizza: special order van de pastaman, geen idee welke kleine pizza hij gemaakt heeft, maar het is lekker en een super deal!
Na het eten nemen we de taxi (golfcart) naar het Aquapark en daar is het nog stil. De glijbanen gaan nog niet en we vinden een plaatsje aan het grote zwembad, tussen de grote glijbanen en het kinderbad. Ideaal voor Arne. We proberen een beetje aan onze kleur te werken, maar het is moeilijk om niet rood te worden. Al snel moet ik uit de zon blijven, want mijn bovenarmen en schouders beginnen te veel rood te nemen en te weinig bruin. Af en toe eens afkoelen in het zwembad, Arne zien we weinig of niet, want zijn vrienden zijn hier ook en die houden zichzelf met drie en met Arne erbij met hun vier wel bezig. Dat is makkelijk, ook voor ons. Om vijf uur stopt het hier en stappen we naar onze kamer, daar douchen en onze normale aftersun momenten, langs duikcentrum early morning en night dive invullen en zo naar het restaurant. Alles top, onze vrienden maken direct plaats voor ons, we krijgen iets te drinken en nemen dan iets om te eten. De vissen liggen hier, worden ter plaatse gefileerd en gebakken, verser kan niet. Ook is er kip, dat is beter voor Arne. De goulash en de gemengde rijst is super en ze geven een soort pita broodje ook. Net wanneer ik denk, yes, er staat niet veel volk, begint de kok aan een nieuw baksel en moet ik toch nog even wachten. Arne en Evy kunnen ondertussen eten en ik neem ook een broodje voor Evy mee. Arne mag ook proeven maar heeft geen zin. We drinken een rode wijn en nog eentje en genieten van de avond en het eten en het gezelschap. We worden in de watten gelegd door onze vrienden.
Op het einde nemen we nog een koffie, spelen nog eens Dobble en Uno en we kunnen alle drie goed tegen ons verlies: ik denk dat zelfs iedereen eens gewonnen heeft en eentje meer dan de andere. Dan is het tijd om terug te keren naar de kamer en te gaan slapen. Ik maak alles klaar zodat alle batterijen en dergelijke goed opgeladen zijn voor twee duiken Zerib Kebir morgen. Yes, hopelijk zijn de partikeltjes al wat minder aanwezig.
Woensdag 13 april 2022: Voormiddag Zerib Kebir, namiddag chillen
Vandaag wel op tijd op, want we gaan twee duiken doen op Zerib Kebir, dat is de duikplaats aan het andere hotel Rohannou. De vorige keren een paar goede duiken gedaan. Vandaag moeten we met twee busjes vol duikers en snorkelaars naar de duikplaats: er volgen ook drie Jeeps met al het materiaal erop. Een heleboel volk dus, maar wel OK voor mij, want dan vind ik zeker een buddy. We rijden niet naar het hotel zelf, maar slaan een klein baantje in net voor het hotel richting strand. Marco, Heiko zijn allebei ook mee en zij hebben blijkbaar al wel langs het strand gedoken en het zou de moeite moeten zijn, als het zicht al verbeterd is natuurlijk. Het zal wel een hele tijd duren eer we aan de duik kunnen beginnen. Tamer legt uit dat het met afgaand water hier wel wat kan stromen, dus hij vindt het het beste om bij elkaar te blijven. Mijn buddy Pascal vindt dat ook en dus wachten we op een paar mensen die hun check dive moeten doen om zich klaar te maken. Hun aantal duiken is ook niet mega veel, maar alle respect, want, zoals steeds, wij hebben het ook moeten leren. Heiko en Marco krijgen het op hun heupen, maar we doen ondertussen een praatje en kunnen dan toch richting water. Daar moeten er een stuk of vier hun lood eerst bekijken of ze genoeg hebben. Een geluk dat Tamer een kilo of 10 extra mee heeft voor een paar duikers, want alles is op.
Dan duiken we uit, Tamer eerst, dan 2 keer 2 die hun check dive doen, dan 2, dan Heiko en Marco en dan Pascal en ik. Dat wordt nog iets. We komen aan een touw dat vermeld is tijdens de briefing en hier kan ik even blijven hangen, want nu moeten er vier hun skills even doen voor hun check dive. Ik kijk even rond en zie een bende fluitvissen, maar kan er door het ronddwarrelend vuil geen deftige foto van maken. Een paar barbelen, grijs met gele staart en zwarte streep bovenaan hun zijde komen dichtbij wat zandkorrels opwoelen om hun kost bij elkaar te zoeken. Ik kijk even rond en zie dat er al twee hun skills hebben gedaan, dus nog twee te gaan. De ene dame is een met veel ervaring, dus dat gaat vlot en een minuutje later zijn we weg. Het zicht laat wat te wensen over hier langs deze kant. Ik herinner me van een paar jaar geleden dat het zicht bij normale omstandigheden niet goed was door het zand en daar komt nu het plankton nog bij, dus da’s zeker om zeep. Een paar koralen op een pinnacle en het lijkt wel of ik hier net gepasseerd ben op een duik van een paar jaar geleden. Ik lijk het hier zelfs nog te herkennen. Een kogelvis rust uit op een stukje koraal, een pijlstaartrog ligt zoals meestal stil onder een overhangende rots, het is maar een kleintje, maar die zijn ook wel cute. Een juvenile versie van een emperor angelfish komt even kijken tussen de koralen en zo valt mijn oog op een mega grote doopvondschelp, zalig. Een paar koraalvlinders in verschillende kleuren, een koppel grote gele en die kleine schattige met die rode achterkant, super mooi. De koraalklimmers heb ik nog niet vermeld denk ik, dus dat moet ik zeker eens doen. We zijn ondertussen al teruggekeerd naar de uitgang, want we hebben eigenlijk een druppel gedoken. Beginnen aan het strand, dan het rif rechts van ons houden, ter hoogte van een grote pinnacle oversteken naar de andere rifzijde en zo dan terug naar het strand waar we erin zijn gegaan.
Ik had gehoopt dat het rif zich met de twee jaar pauze toch wat zou herstellen en dat lijkt inderdaad het geval te zijn. Met elke duik die ik doe, wordt het zicht beter, dus tegen dat we naar huis gaan is het perfect, hopelijk kan ik dan nog een paar goede duiken doen. We komen stilaan terug bij het touw en langs dit touw gaan we tegen de stroming terug naar de uitgang. Nog even stoppen voor een koraalduiveltje, een geblokt manneke met mooie kleuren, die zich probeert schuil te houden achter een eilandje koraal tussen de woestijn van zand, onder water dan welteverstaan. Ik moet even op adem komen, want de stroming is echt wel de moeite hier. Een geluk dat ik geluisterd heb naar Tamer. Dan het water uit, het eerste dat Pascal zegt is: für mich bleibt es bei diesem einen. OK, dus geen tweede duik met Pascal. We gaan naar ons afdak en ik bekijk even wat de anderen doen. De meesten houden het hier voor bekeken en ik informeer eens wat de tweede duik is. Die zou net hetzelfde zijn, dus dan hou ik het ook voor bekeken. We zetten alles in onze bakken, doen alles op de jeep en wij in de bus met een half uurtje later zijn we al aan het duikcentrum. Snel even spoelen en dan naar het Aqua Park, want daar zijn Evy en Arne.
We spelen nog even in het water, maar eerst insmeren, want we hebben de winter net achter de rug en hebben vorig jaar ook weinig of geen zon gezien, dus we kunnen een beetje zonnemelk gebruiken. En toch zullen we verbrand geraken, maar ja, zelfs in de schaduw is het bijna niet te doen; zelfs daar verbrand je. We rusten een beetje, chillen wat, spelen wat in het water en dan wordt het tijd om iets te gaan eten. We stappen naar het Beach Restaurant en dan ineens beslissen we om toch in het hoofdgebouw te eten. De eerste keer of keren wisten we überhaupt niet dat er nog een restaurant was en nu blijven we even hier. Het is een veel mindere bediening, want Rabie is er niet en die zorgt anders goed voor ons. Na het eten gaan we nog even bij ons in LTI aan het zwembad liggen, veel rustiger dan in het aqua park. We kunnen van hieruit ook makkelijker nog eens naar de bar, en dat doen we tegen een uur of vier. Twee cuba libre, gin tonic en ijsjes later, keren we terug naar de kamer en maken we ons klaar om te gaan slapen. Arne heeft ondertussen de reeks Er was eens.. ontdekt en wil keiveel bijleren over het menselijk lichaam. Ik herinner me dat ik dat vroeger ook keigraag zag. Tegen negen en tegen tien ons bed in en nog wat proberen slapen voor een vroege duik morgen.
Donderdag 14 april 2022: Early Morning Dive en zwembaden
Vroeg op, de wekker om kwart over vijf, alles klaar nemen qua camera, duikbril, duikcomputer, handdoek en zo naar het duikcentrum. Arne sliep gewoon verder, Evy is wakker, dus ik hoop dat ze nog een beetje kan slapen. Ik ben om tien voor zes aan het duikcentrum en pas om zes begint hier leven in de brouwerij te komen. Iemand van het duikcentrum komt aan en ook Stef komt toe. Hij was de persoon die gisteren nog ingeschreven had en een geluk dat ik dat nog gezien heb voor we gingen eten. Ik had er al niet meer op gehoopt, maar toch kunnen duiken is super. Blijkt een Vlaming te zijn uit Antwerpen, een CMAS instructeur, komt hier al voor de vijfde keer en heeft een tweeling van acht. Wow, wat een toeval. We maken ons klaar, doen een praatje, worden met de brommerpickup naar de zuid-jetty gebracht. Daar nog een klein stukje te voet en we doen tijdens de wandeling op de jetty de briefing. De hoogste in rang neemt de duikleiding en we kunnen vertrekken. Water in, iedereen OK en we kunnen vertrekken. Het is hetzelfde als bij mijn check-dive, we duiken tot ongeveer een half uur of 100 bar, keren dan terug en gaan iets minder diep duiken. Zalig ziet het eruit. De golven zijn nog OK en er zal zelfs deze namiddag een groene vlag zijn.
Het rif is lekker levendig deze ochtend en het is precies of het snel heeft kunnen herstellen omdat er de laatste paar jaar weinig gedoken is. Je merkt aan de zachte koralen die we na vijf minuten tegenkomen dat die er goed uitzien. Groter en voller van kleur, echt super. Een koraalduivel, de kleine koraaljuffertjes, de anthias en veel baarzen en verschillende soorten koraalvlinders passeren ons. Stef toont ineens een pyjamaslak: echt top. Ik merkte al eerder op dat ik die de vorige keren minder vaak of helemaal niet gezien heb. Nu dus wel, dat is echt mega super leuk. Deze is iets minder groot dan die bij de checkdive, maar toch leuk die te zien. Ik ben de eerste die 100 bar heeft en dat is ongeveer rond het half uur, dus dan terugkeren en minder diep zoals gepland. Top. We hebben bijna de hele tijd tussen de 15 en 20 meter gehangen dus dat is niet slecht al zeg ik het zelf. Net gekeerd en we zien een schildpad onze richting uitzwemmen. Die zit een tien meter dieper dan wij, dus gewoon kijken, want fotograferen lukt niet goed met al het plankton in het water. Ze zwemt ons gestaag voorbij in noordelijke richting zonder zich te storen aan ons. Wij genieten ervan en duiken dan verder richting de zuidelijke jetty. Koraalvlinders zwemmen rond ons, een paar kleinere zwarte koraalduivels zoeken de rust van een holte op en dan komen we terug bij de zachte koralen en dan weten we dat het bijna gedaan is. We duiken de resterende tien minuten nog tot de trap, en kijken daar dan even rond, maar zien eigenlijk niet veel meer.
Vinnen uit, via het touw naar de trap en zo naar boven. Daar voorzichtig de treden op, de man van het duikcentrum helpt ons met onze flessen die we op 31 % inschrijven: de analyser was blijkbaar in het duikcentrum blijven liggen. Eigenlijk slechte punten, maar Stef zegt dat hij zich geen zorgen maakt, want hij heeft de installatie gezien. OK dan, zo ben ik ook gerustgesteld. We stappen naar de brommer en kunnen wederom meerijden naar het duikcentrum terug. Spullen spoelen, naar de kamer, even verfrissen en dan naar het ontbijt. Arne had tot 7 u 20 geslapen en Evy eigenlijk niet meer. Het ontbijt kan ik goed gebruiken, want ik heb al honger, een omelet en dan nog sandwich met kaas en dan kunnen we ertegen. Rabie houdt me even tegen en zegt al goede morgen. Hij was echt blij om ons terug te zien, echt gemeend, een toffe kerel. Na het ontbijt gaan we aan het zwembad bij ons liggen, een beetje rustiger en een beetje betere ligstoelen en dikkere kussens. Voor onze oude, versleten en pijnlijke ruggen en knoken kunnen we dit wel gebruiken. Alles top. Even het water in met Arne, eerst even mijn oren laten bekomen en dan ook mee het water in om met het balletje te spelen. Het is hier ideaal: het ene stuk is 140 cm en het andere 60 met een plastic plaat ertussen met ijzeren baren, ideaal om de bal hierover te gooien: wij in het diepe stuk en Arne in het andere. Straf dat het toch zo koud is het water hier. Buiten is het dertig graden en het water lijkt kouder dan dat van de zee. Zo spelen we wat verder tot het tijd is om wat te rusten, wat te chillen. Om 11 uur is het hier aan de sea view bar steeds cocktail party, dus Evy gaat na haar facial even naar de bar iets halen om te drinken. We drinken alcoholvrij op dit moment en genieten en daarna stappen we naar het Seaview lunch restaurant.
Daar worden we zoals steeds verwelkomd door Rabie en we krijgen een tafel van hem: toppie. We eten hetzelfde zoals gewoonlijk en drinken vooral water en frisdrank ’s middags. Een kleine pizza gaan halen bij onze vriend en die maakt zoals steeds er iets speciaal van. Je vraagt een gewone pizza, hij weet dat we toch alles lusten, dus maakt het deeg ter plaatse, iets groter dan een gemiddelde, gooit er vanalles lekker op en wij kunnen er perfect van smullen. Arne eet vooral frietjes met ketchup en kip en Evy kan hier ’s middags toch af en toe de goulash met rijst proeven die ze hier zo lekker klaarmaken. Na het eten laten we ons afzetten door Ahmed met zijn golfcart aan het aquapark. Daar genieten, spelen, zwemmen, van de glijbanen en zo gaat de tijd heel erg snel. Arne heeft mezelf en zijn mama om met hem te spelen en we doen het slim. Ik speel eerst met ‘ballie’ met Arne, dan komt Evy er even bij en spelen we met ons drie, daarna ga ik nog even opdrogen om niet te veel kou te krijgen. Er is nog gewoon een fris windje dat soms wel vrij hard de kop kan opsteken, dus ik probeer warm te blijven. Van hieruit stappen we terug naar onze kamer en douchen we om ons erna klaar te maken voor ons avondeten. Het is steeds hetzelfde ritme en een zeer relax ritme. Elke keer wanneer we naar het restaurant gaan, passeren we even langs het duikcentrum en zeggen even dag tegen iedereen, altijd leuk om hier te passeren en te zien wat er allemaal aan het gebeuren is.
We zoeken ons vertrouwd hoekje op bij Rabie en de andere kelner die hier ook al is van de eerste keer dat wij hier komen en krijgen wat wijn met wat water en een kindercocktail. Dan halen we iets om te eten en spelen een spelletje tussen de verschillende gangen. Nog even een kleinigheid gaan halen en als laatste gaat Arne een dessertje halen voor hem en Evy. We genieten nog van een afsluitende koffie en geven natuurlijk nog een beetje drinkgeld. We keren dan terug naar de kamer, lezen, schrijven, spelen nog even en dan gaat eerst Arne op tijd slapen en een uurtje later wij ook.
Vrijdag 15 april 2022: Ochtendduik Sough Bahar en aquapark
Opstaan gewoon op een normaal uur en niet om 5:30 voor een early morning dive, maar toch zorgen dat we tegen 8 uur aan de ontbijttafel zitten en op ons gemak kunnen eten en naar het duikcentrum sleffen. Ontbijt hetzelfde als steeds, steeds toch die zalige koffie, top zenne. Dan naar duikcentrum om eens een nieuwe plaats te proberen: Sough Bahar. Al het materiaal wordt klaargezet: er zijn een paar snorkelaars mee, maar niet erg veel. Salah is de duikgids en die laat ons weten dat we niet naar die nieuwe plaats gaan, maar naar een andere: te veel wind. Op Utopia is er minder wind en is ongeveer even lang rijden. Dat is ook een nieuwe voor mij, dus dat doen we dan maar. Evy en Arne vertrekken naar het grote zwembad tussen het restaurant en de zee, waar we de vorige keer ook een paar keer geweest zijn, want Arne wil in de namiddag nog eens snorkelen. Nu eerst duiken en hop: weg zijn we naar Utopia, een "goede plaats", een denkbeeldige, ideale situatie, naar het boek Utopia van Thomas More, zoals het vermeld wordt op sommige sites. Eens bekijken of het daar onder water ook zo’n ideale plaats is. Al het materiaal in de pickup, wij in het busje en zo op tien minuten naar het hotel Utopia Beach. Daar is er even discussie of we wel of niet binnen mogen, een massa over en weer getelefoneer en uiteindelijk mogen we er toch in. We rijden nog een minuut langs het hotel en komen dan bij een andere duikclub.
Daar geeft Salah zijn briefing: langs de kapotte jetty het water in, dan rif opzoeken, rond een paar pinnacles, dan verder het rif opzoeken, eventueel naar het diepe stuk rif ook, maar dat zal afhangen van iedereen zijn lucht. Ik ben buddy met een Zwitser en hij heeft een fles van vijftien liter, dus wij komen zeker toe. Klaarmaken, buddycheck, even wachten op de anderen, dan in een lange rij met wel tien duikers het water in langs de jetty die hier verroest staat te wezen. Het is een rare aanblik, maar het zou wel kunnen dat het hier onder water iets beter uitziet dan boven water. Laat ons hopen in elk geval. Er moeten eerst een paar mensen hun checkdive oefeningen doen. Terwijl die dat doen op een meter of 5, begin ik alles al goed te zetten qua settings van de camera en probeer er al een paar te nemen. Het touw is hier ideaal voor en ook de zeebarbelen die meestal stil hangen, lenen zich hiertoe. Na de oefening volgen we de laatsten in de rij en duiken we richitng een pinnacle. Daar gaan we gewoon voorbij, zien een pijlstaartrog, een maskerkogelvis en nog een paar andere. Het is hier inderdaad een goede plaats. Of niet? Of wel? Ik zie Salah terugkeren net nu we het rif hebben bereikt. Ik stel vragend wat hij aan het doen is en blijkbaar is er iemand die al bij honderd bar zit, dus tijd om terug te keren. Ik kijk op mijn computer: toch al 17 minuten aan het duiken. Damn seg. En Salah had duidelijk gezegd dat we allemaal bij elkaar moesten blijven. Dat doen we wel, maar toch iets verder vaak dan de anderen, iets dieper ook en zo zien we een schorpioenvis, een murene en vele kleine visjes. Niet zoals op het huisrif, maar toch wel leuk. De doopvontschelpen zijn hier precies ook groter dan ergens anders.
We zien de meeste duikers voor ons en ver boven ons hangen en bereiken zo de pinnacle die we daarnet voorbij gezwommen waren en kijken net iets beter. Een kleine pyjamaslak, een kokerworm, een egelvis en dan komen we terug op het stuk zand waar we gestart zijn. Een geluk dat mijn buddy had gezien dat ze het zand overgestoken waren, want ik was te veel naar het rif en de slak aan het kijken. Net voorbij de rots hebben ze een ijzeren constructie gemaakt om koraal te kweken en het lijkt hier nog goed te groeien ook. Wij gaan dan in navolging van de rest over het zand en in de verte zien we iedereen stil hangen. Op het zand zit een geringde slangaal wat voedsel te zoeken, met de kop in het zand te woelen en zo eindigen we deze duik toch in schoonheid. Eigenlijk had Salah teken moeten doen dat de buddy’s met nog veel lucht over, konden verder duiken, maar dat is niet gebeurd, dus we zijn bij elkaar gebleven en uiteindelijk duiken we toch nog een 50 minuten met nog meer dan 100 bar in de fles. Tja, shit happens, maar toch blij met de duiktijd. Omkleden, busje in, spullen spoelen en dan naar het zwembad waar mijn twee schatten zijn.
We gaan iets eten bij het lunch restaurant en zien onze kelners terug, maar vandaag geen pizza, morgen misschien wel. De lunch is OK, we eten niet te veel, maar alles smaakt toch best goed. Voor de rest is er van deze lunch weinig te vertellen: usual suspects: frietjes met balletjes, ah ja, geen kip deze keer en rijst met een soort goulash. Toch nog een pasta erbij en dan terug naar het zwembad. Tegen kwart over twee heeft Arne al vrienden gemaakt met een Duitse jongen, die het raar vindt dat Arne geen Duits kent. Tja, die zal in dit hotel gewend zijn dat er veel Duitstaligen zitten natuurlijk he. Ze spelen een uurtje en dan gaat die jongen even weg en ga ik met Arne snorkelen. Niet op het huisrif, want daar is het te druk en moeilijk voor hem en misschien ook wel een beetje koud. Dus we gaan hier aan het strand en steken daar ons hoofd onder water. Heeft Arne weer zoveel geluk als de vorige keer?
Arne heeft de zwemvliezen mee en zijn nieuwe masker. Het vorige was kapot, dus hebben we hier een ander gekocht: hij moest en zou kunnen snorkelen hier. Hoofd onder water en dan pattat: het eerst dat ik zie is een naaktslak, echt een grote, zo groot als mijn wijsvinger. Een wit exemplaar met oranje stippen: de risbecia ghardaqana als ik het goed heb. Er loopt een paarse rand langs de mantel en ook vooraan en achteraan, op de rinoforen en de kieuwen zien we dat die paarsachtig is. Zalig, maar moeilijk te zien soms tussen de kleine wieren die heen en weer wiegen op de deining van de zee. Dan ineens doet Arne teken dat hij iets gezien heeft. Hoe kan dit? Dit is niet normaal op deze plaats: een pijlstaartrog, seriously? Hier? Niet te doen. Arne kei blij dat hij die gezien heeft en ik ook blij dat hij zijn vinnen aan heeft gedaan en helemaal niet blij dat ik de mijne niet heb aangedaan. Toch genieten van het diertje en opletten waar we onze voeten zetten. De andere zwemmers en snorkelaars zijn zich van geen kwaad bewust. Verder zien we nog wat koraalvlinders langs het stukje rif zwemmen. Het is precies minder diep geworden dan vorige keer. Of er is meer zand terechtgekomen in deze kom. We volgen de kant aan onze rechterschouder, maken dan een bocht van 90 graden en net daar zie ik een octopus in een holte zich verschuilen. Wat is me dat hier weer, ongelooflijk. Eens mens moet niet meer gaan duiken om dit kleine grut hier te zien. Arne heeft het wat koud en wil terug, dus we passeren nog even langs de slak en de rog en dan spoelen we ons af onder de douche en keren terug naar Evy. Die zal blij zijn met de foto’s en de verhalen! Zalig!
Arne ziet dan Seth en zijn broer en zus en hij gaat in het andere deel van het zwembad wat spelen. Ik maak me stilaan op voor mijn tweede duik van de dag, op het huisrif deze keer en een nachtduik. Er zijn genoeg gegadigden voor een nachtduik: een paar in opleiding voor advanced, een paar zoals ik en Heiko die gewoon eens een nachtduik doen en dan ook nog Nils en zijn kameraad in opleiding en Nils wil morgen mee met de early morning. Amai, da’s veel ineens. In totaal zijn er meer dan tien voor deze nachtduik. Mijn buddy, Heiko komt als laatste toe en er zijn zelfs al duikers die waarschijnlijk in het water hangen, omdat die al meer dan een kwartier geleden vertrokken zijn. Ik moet zeggen dat hij wel snel klaar is, maar ik was nog niet aan het panikeren hoor. Just in case had ik al gevraagd om mee te kunnen met een duikgids indien hij niet zou komen opdagen. Maar dan om 6 uur was hij er en tien minuten later staan we op de pier. Echt snel en net wanneer het donker wordt kunnen we in het water springen. Ik had van Osman twee duiklampen meegekregen, geen idee waarom. We zakken, duiken naar het noorden met het rif links en zien al snel een paar veersterren, echt een typisch verschijnsel tijdens een nachtduik die je anders niet ziet. Een kleine sepia toon ik aan Heiko en hij heeft een paar koraalduivels getoond die altijd mooi zijn, zeker in het zwarte water tijdens een nachtduik. Het klotsen van de golven tegen de jetty is verminderd, maar nog licht aanwezig en het lichte constante getik tijdens een nachtduik is er ook weer. Heiko toont een pyjamaslak, maar we missen een Spaanse danseres. Het kan niet elke keer prijs zijn he.
We duiken rustig verder tot zo’n kleine twintig minuten en keren dan terug. Een medusahoofd zie je ook enkel tijdens een nachtduik en sommige vissen hebben zich ingekapseld met een soort vlies zodat ze kunnen rusten. Alles dik OK, een paar vissen die je eigenlijk niet kan onderscheiden van de achtergrond omdat die zo bruin met vlekjes op zijn zijkanten heeft: deze heb ik zelfs nog niet vaak gezien. Volgens mij is het een jonge versie van en bepaalde soort lipvis, maar ik ben er helemaal niet zeker van. Een schorpioenvis ligt ons net als die andere gecamoufleerde aan te kijken van tegen het rif en zo begint onze duik stilaan op het einde te lopen. We hebben ook een paar slierten gezien in het water. Geen idee wat dit eigenlijk is. Misschien moet ik de foto eens laten zien eens we boven water zijn. Ik spoel me snel even af, droog me af en ga naar het restaurant. Het enige dat daar een beetje stoort is de grote zak die ik nog bij me heb. Ik heb reuze-honger, Arne en Evy hebben al gegeten, dus ik kan op mijn gemak verder eten, terwijl zij een spelletje spelen. We drinken een beetje en zij nemen nog een dessertje, alé, ik eigenlijk ook hoor, maar in de vorm van pasta en zij in de vorm van gebak. Op vakantie mag je al eens zondigen he. Even vroeg als de voorbije dagen keren we terug naar de kamer en lezen, schrijven nog een beetje. Arne heeft de Franse serie ‘er was eens…’ ontdekt en vindt die super, dus nog even kijken en dan bed in. Wij halen nog iets aan de bar, genieten nog van de rustige avond en gaan dan ook op tijd ons bed in, want morgen is het een laatste early morning dive van deze vakantie en ineens ook helemaal de laatste.
Zaterdag 16 april: Vroeg opstaan, zwembad, genieten, snorkelen, zwembad, aquapark
Laatste duik van het weekje. Zoals steeds gaat het snel wanneer je je amuseert, dus ook hier en nu. Early morning dive met drie personen. We maken ons klaar en kunnen dan met de mini-camionette naar de pier om daar de duik te starten. Altijd super om zo vroeg uit de veren te komen om dan al het water in te gaan en de dag met een rustige duik te beginnen. De zon staat nog maar net boven de zee en het is wel warm, maar we koelen al snel af wanneer we ter plaatse komen en daar het water inspringen. We doen het net als de vorige keren, in het water springen, naar het noorden zwemmen, op het half uur of 100 bar keren en dan langs de trap eruit. Ik duik al met in mijn hoofd dat het de laatste is deze vakantie, dus toch een beetje extra genieten. Al snel onze eerste murene, toppie, de vlagbaarzen zijn ook top, alle vissen zijn echt weeral goed wakker deze ochtend en wij komen in hun wereld genieten van de pracht. Ik probeer er nog een paar mooie shots uit te halen en dat lukt tamelijk goed. De koraalvlinders doen het goed, de koraalduivels ook en de zachte koralen schitteren weer op foto. We duiken een uurtje en het is gewoon zalig wat we zien, niets speciaals meer, maar wel super genieten. Een paar soorten lipvis hebben ook schitterend mooie jonge onvolwassen versies zoals de oranjevleklipvis, een wit visje met zwarte kleine stippen en twee grote zwarte en oranje vlekken. Waarschijnlijk komt zijn naam daarvan, want eens volwassen heeft hij niks oranje meer. Ook de jongere versie van de lierstaartlipvis is wel mooi. Ik geniet er weer van. De kroonkoraalvlinder met zijn gele streep door zijn oog en vuurrode achterkant is toch nog steeds een van mij favorieten hoor.
Aan de trap van de jetty komen we eruit en dan is het terug naar de basis om alles af te spoelen. Ik doe het extra goed nu, want het is de laatste duik en dus alles al spoelen en laten drogen met het oog op de terugkeer naar huis. Het duiken zit er al terug op. Leuk dat ik nog eens een paar duiken heb kunnen doen en kunnen genieten. Dan keer ik terug naar de kamer en gaan we richting ontbijt. We genieten nog van elk straaltje zon en elke maaltijd. Na het ontbijt nog even alles gaan halen op de kamer en dan kunnen we aan het zwembad gaan liggen. Het water in en uit, met de bal spelen, eens een baantje trekken, opdrogen in de schaduw en dan repeat. ’s Middags iets eten en dan zoeken we ons zelfde plaatsje terug op om te gaan chillen langs het zwembad. Ik heb een beetje tijd overgehouden voor Arne om nog eens te gaan snorkelen met hem, dus ik ga even mijn vinnen halen zodat ik toch iets veiliger ben dan de vorige keer. Ik trap liever niet met mijn blote voeten op een pijlstaartrog.
Eerst zien we een paar gewone dingen zoals een kleine zeenaald; het zit hier vol van die beestjes en zalig om die zo dicht te zien. We hebben niet het geluk om een naaktslak te zien, maar zien wel tijdens het snorkelen een platworm, een two-banded flatworm, een plat (zoals een platworm hoort te zijn) wit-geelachtig lichaam met aan de rand een donkerbruine en oranje band. En dan is het weer Arne die het volgende ziet en wederom is het een murene. Blijkbaar heeft hij er een goed oog voor. Zalig toch. Het is weer een kleintje, een grijze murene, zalig! Dan een mooi beeld met een zeenaald en een kleine kogelvis. Die is echt schitterend gekleurd en ik denk dat we die al gezien hebben in het verleden hier. Een aantal koraalvlinders ook hier trekken onze aandacht en het is toch een uurtje genieten. Dan douchen, al het zoute water van ons lichaam, nog even aan het zwembad genieten en dan naar de kamer om ons klaar te maken voor ons laatste avondmaal hier.
We eten net zoals andere dagen in het gedeelte dat onder Rabie valt en vertellen hem al dat we morgen moeten vertrekken. Maar nog geen afscheid, wel nog genieten van de goede bediening, het lekkere eten en drinken en het is pas morgen tijd om aan vertrekken te denken. Zoals gezegd, nog even genieten en dan terug naar de kamer nog een beetje lezen, schrijven, foto’s bekijken en op tijd gaan slapen.
Zondag 17 april: Met Pasen keren wij terug naar huis
Vandaag de minst leuke dag van de vakantie, maar daar maken we toch nog het beste van. We staan op, gaan genieten van het paasontbijt, zeker van de prachtige versieringen die ze hier aangebracht hebben. Het is altijd super wanneer er een speciale gelegenheid is. Hoewel we in een overwegend moslimland zitten, doen ze echt wel de moeite voor de Europeanen om iets te doen rond Pasen: het buffet staat vol met eieren, kuikentjes, klokken, echt super gedaan van de mensen hier. het brood heeft nu ook andere kleuren, echt wel fleurig en kleurrijk. Het laatste ontbijt is toch nog genieten en heel erg op ons gemak, erg rustig aan. Na het ontbijt vertrekken we naar de kamer om alles klaar te nemen om nog te kunnen genieten van het zwembad. Ik neem even Arne mee naar het duikcentrum om daar uit te checken en een T-shirt en pet te kopen voor hem en voor mij. Alles goed geregeld en ook alle materiaal gaat mee. Evy was net begonnen met inpakken ook al en dan keren we terug naar het zwembad om nog te kunnen afkoelen.
Lang liggen we hier niet, want al snel is het middag en moeten we nog iets gaan eten. We gaan in het beach restaurant iets eten, gewoon de basics, zodat we ertegen kunnen tot deze namiddag, misschien zelfs tot in het vliegtuig, op z’n minst tot we in de luchthaven iets kunnen kopen. Rabie bedient ons goed vandaag en we moeten beloven nog terug te komen. Yep, doen we zeker. We krijgen nog een inshallah, wat we interpreteren als een het ga je goed, tot de volgende keer, als het God belieft. We zeggen ook nog iets tegen de pizza-man, de man van de pasta had ons niet meer herkend en was ook minder vriendelijk dan de vorige jaren, dus daar gaan we niet meer naartoe. Het is toch met een beetje droefheid dat we hier nu al vertrekken. Hopelijk kunnen we inderdaad volgend jaar of later dit jaar nog eens terugkomen. We zien wel wat de toekomst brengt.
Gisteren had ik de late check-out geregeld, dus we kunnen nog tot half vier op de kamer blijven en dan komen ze ons halen met de bus. Nog even plonsen, de laatste dingen inpakken en dan naar de receptie. We wandelen langs de promenade naar de receptie en daar moeten we nog even iets drinken, we hadden al gebeld om onze bagage op te pikken en worden iets later al opgepikt aan de receptie van LTI. Ze waren hier zelfs te vroeg. Op een dik half uur zijn we in de luchthaven, daar gaat alles vlot, alleen de check-in verloopt iets minder snel. We hebben een PLF (passenger Location Form) ingevuld online, maar vergeten te downloaden. Ze doen even moeilijk, maar we mogen uiteindelijk toch mee, omdat we er zo betrouwbaar uitzien zeker. Alles OK, dan nog douane en nog eens volledig alles door de scanners en dan kunnen we nog een twee uur wachten tot onze vlucht vertrekt. Een uur te laat vertrekken we terug naar Brussel, maar komen nog ongeveer op de originele tijd aan. We hadden gehoopt om vroeger thuis te zijn, maar dat was niet gelukt. Wanneer we de bagage hebben, bellen we de taxi en die brengt ons op een half uurtje thuis. Alles top, super vakantie en veilig thuis. Toppie. Op naar de volgende.