2014 Lermoos

ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe


Oostenrijk Lermoos bij Haus Eberle (Linda en Herbert)

Van 24 september tot 2 oktober 2014


http://www.hauseberle-lermoos.at/

Haus Eberle

Hotel Gasthof Juchhof

Zugspitzarena




Oostenrijk, Lermoos

Lermoos is een gemeente in het district Reutte in de Oostenrijkse deelstaat Tirol. De verschillende dorpsdelen zijn Gries, Untergarten en Obergarten. Lermoos ligt op het kruispunt tussen de Lechtaler Alpen, Ammergauer Alpen en het Wettersteingebergte. Het ligt in het door de Loisach doorstroomde Lermooser Moos, een voormalig moerasgebied. Het hoogste punt van het dorp is de Grubigstein, een berg van 2223 meter hoog.

Het dorp is een van de oudste in de Außerfern. Reeds in 1020 werd het officieel vermeld. Vanwege de ligging langs de weg over de Fernpas had het een economisch belangrijke positie in de omgeving. Na de bouw van betere wegen over de Arlberg verloor Lermoos deze positie langzamerhand. Na de Tweede Wereldoorlog begon echter het toerisme belangrijk te worden en Lermoos groeide uit tot de grootste toeristengemeente van de hele Außerfern.

Lermoos maakt thans deel uit van de Zugspitz Arena, een uitgestrekt skigebied. Een groot deel van de toeristen die in totaal een half miljoen overnachtingen in Lermoos doorbrengen komt echter ook om te wandelen in de zomer. De in 1984 geopende Lermooser Tunnel heeft ervoor gezorgd dat het doorgangsverkeer over de Fernpas niet langer door het dorp trekt. Lermoos heeft een station langs de Außerfernspoorlijn.

 

Interessante links:

Hou er aub rekening mee dat dit de links zijn actief in 2014 en dat die eventueel kunnen aangepast zijn wanneer u dit leest. Ik neem ook geen verantwoordelijkheid wat er gepubliceerd wordt op deze externe sites. Ze staan hier enkel ter informatie.


Dinsdag 23 en woensdag 24 september 2014: Vetrek naar en aankomst in Lermoos, Oostenrijk

Dinsdag hebben we alles voorbereid om te kunnen vertrekken. Evy heeft nog wat gewerkt en de strijk gedaan, ik heb nog een beetje opgeruimd, de valiezen gemaakt en geprobeerd om alles in de auto te krijgen. Hoewel we nu veel minder mee hebben voor Arne dan Spanje, is het moeilijk, want ik neem mijn duikmateriaal allemaal mee, niet zoals in Spanje een deeltje niet. Alleen daarmee zit de auto al halfvol. Al bij al gaat het goed, we kunnen nog even rusten, vooral Evy dan en we eten al direct nadat we Arne van de creche zijn gaan halen. Da’s vroeg, maar zo kunnen we vroeg gaan slapen en ook vroeg vertrekken. Wij eten een pizza gedeeld door ons twee en nog wat lasagne, die we nog in de diepvries hadden staan: zelf gemaakte dus da’s altijd beter. Nadat wij gegeten hebben, laten we Arne nog een beetje spelen en dan kunnen we zijn flesje geven. Hij heeft het even moeilijk, maar dan lukt het wel en hij kan op tijd naar bed. Wij gaan na een uurtje ook slapen, want we willen tegen half twaalf opstaan. Wekker dus om 23:30 en een dikke twee uur onze ogen dichtdoen. Slaapwel.

Zoals gezegd staan we dus op tegen half twaalf. Evy slaapt bijna door de wekker door, maar ik ben al snel op. We maken ons klaar, nemen nog de laatste dingen die we klaar hadden gezet. Die kunnen nog met een beetje moeite in de auto erbij en dan kunnen we vertrekken. Tegen vijf over twaalf zijn we weg en rijden naar Lermoos. Arne slaapt direct verder in de autostoel, Cartouche doet iets lastiger, want hij is niet op zijn gemak tot we op de A12 zijn naar Brussel. Van hier rijden we tegen de raad van de GPS in naar de E411. Even moeten we rond, want de vierarmentunnel is afgesloten. Dat is ongeveer de trend van deze nacht: wegenwerken. Evy probeert een beetje te slapen op de E411, maar door het licht dat er soms is en dan weer niet en de mega kwaliteit van de autostrade hier (mega slechte dus) lukt dat niet echt goed. Ze kan even haar ogen dicht doen, maar niet echt lang. Arne en Cartouche laten het niet aan hun hart komen en slapen door alles door. Het vlot goed, want er is nergens snelheidscontrole in Wallonië en op een tweetal uur staan we in Aire de Capellen. Is dat niet dezelfde stop als toen we naar Spanje reden? Yep, inderdaad. Nu stoppen we alleen snel voor een snackje en een drankje en vanaf hier neemt Evy het stuur over.

Ik probeer nu een beetje te slapen en we rijden richting Saarbrücken, Karlsruhe en Stuttgart. Even word ik wakker want we hebben een afrit gemist. Twee kilometer rond en dan verder. De afritten hier zijn tamelijk kort, dus Evy twijfelde even of het wel de goede was van de twee en was dus te laat. Geen probleem. Jas over mijn hoofd trekken en een beetje slapen. Tegen een uur of vijf met slapen en wakker worden afgewisseld neem ik het stuur terug over. Snel even een stop, iets kleins eten en drinken en dan terug de Deutsche Autobahn op. Elke paar kilometer moeten we onze snelheid aanpassen omdat er wegenwerken zijn. Van 140 naar 100 of soms zelfs 80 en 60, toch ff aanpassen, maar we houden ons aan de snelheid. We zijn al goed gevorderd, maar moeten wel nog een stuk doen. We zijn wel blij dat we ‘s nachts rijden, dan kunnen we gewoon stoppen zonder eten te geven of te doen. Gewoon stuur wisselen, benen strekken en verder. Ik heb hetzelfde probleem als Evy met de wegenwerken, maar het is nu nog maar drie uur en een half rijden. Het is al even licht aan het worden en dan wordt het stilaan lastig. Toch geen goede nachtrust gehad en in het donker rijden in Duitsland van 140 naar 80 en dergelijke, niet makkelijk. We stoppen nog even om op adem te komen in Nesselwang, vlakbij Kempten en Füssen. Het is al goed licht nu en dan kunnen we het laatste stuk aanvatten naar Lermoos. We steken de grens over en rijden dan naar Reutte, zo volgen we constant de Fernpass en we komen veilig en wel aan tegen ongeveer half negen in Lermoos, Jogglerweg, 4.


Evy belt even met Linda om te zeggen dat we er al waren. Schoonmamsie was al ongerust, want die had al een berichtje gestuurd: alles OK daar. Nu Linda weet dat we hier zijn, zal het niet lang duren eer schoonmamsie op de hoogte is. We sturen snel een SMS en dan kunnen we binnen in ons huisje voor de komende week. Linda geeft ons de tour de la maison, geeft wat uitleg hoe alles hier in zijn werk gaat. Waarschijnlijk moeten we alles nog even vragen, maar Linda en Herbert wonen hier vlakbij, zelfs in hetzelfde huis dus als er iets is, kunnen we het makkelijk nog gaan vragen. Terwijl Linda zich even over Arne ontfermt, kunnen wij alles uit de auto halen en al naar boven brengen. Naar het schijnt is dat mannenwerk, tja ondertussen kunnen de dames een beetje kletsen en rondleiden. Eens alles boven is, laat Linda ons doen en kunnen we ons installeren. Alles gaat de kasten in, we verfrisen ons een beetje en dan kunnen we al direct Lermoos verkennen. Maar eerst alle papierwerk invullen, zodat ze hier weten dat we er zijn en als er iets gebeurt, weten ze dat ze ons moeten komen zoeken. We worden heel erg goed verwelkomd zowel door Linda als Herbert en kunnen wat vertellen hoe de trip gegaan is en al wat vooruit kijken naar wat er komen gaat en kan. Het verkennen van Lermoos beperkt zich tot een straat naar beneden gaan, we komen uit aan de kerk, dan verder volgen tot helemaal beneden en daar vinden we de Spar. We hebben al een beetje fruit nodig voor onze kleine man, een beetje beleg en voor de papa een pintje of meer dan een. Dan hebben we alles en is het tijd om terug naar huis te gaan: huis betekent hier natuurlijk het appartement. Daar geven we Arne zijn middageten, lasagne met groenten en dan gaan we allemaal slapen. Arne begint te zeuren, Cartouche is moe en wij zijn ook best moe.

We slapen allemaal van een tot iets voor vier en dan is het even bekomen, alles in orde zetten om straks te gaan eten. We passeren langs Linda en Herbert om min of meer te bespreken wat onze plannen zijn, want die hadden we net opgesteld. Maar zoals gewoonlijk zullen die wel veranderen zeker. Planning ziet er als volgt uit:

  • Woensdag 24 september 2014: Aankomst en Lermoos verkennen
  • Donderdag 25 september 2014: Ehrwald
  • Vrijdag 26 september 2014: Going-Rattenberg
  • Zaterdag 27 september 2014: Zugspitze
  • Zondag 28 september 2014: Tuftlalm/Wolfratshauserhütte – Grubigstein
  • Maandag 29 september 2014: Loisachquellen
  • Dinsdag 30 september 2014: Duiken/Garmisch
  • Woensdag 1 oktober 2014: Duiken/Garmisch
  • Donderdag 2 oktober 2014: Inpakken en Moos pad

De suggesties van Herbert en Linda zijn onder andere Wolfratshauserhütte en Grubigstein. Daar houden we zeker rekening mee. We zullen wel zien wat er zal lukken en wat niet. We houden het kort, vragen dan wat er lekkere restaurants zijn in de buurt, want we willen niet direct ver stappen. We zijn allemaal nog moe van de rit hiernaartoe. Het gaat naar de kerk en vlak bij de kerk is een hotel restaurant: Hubertushof. We proberen eens of het daar OK is, maar volgens Linda en Herbert is het daar wel goed. We zien vanalles lekker en licht (of niet he) op de kaart staan. We bestellen een biertje en een cola, eten eerst een soepje: lekkere bouillon met pieren dunne pasta erin. Maar het is lekker, man, niet te schatten. Als hoofdgerecht nemen we een schnitzel, da’s het eerste typische gerecht dat Evy wou hebben met frietjes en salade van de salad bar. Ik neem een Rehbraten met een wildsaus en rode kool en van die rode bessen confituur erbij. Die laatste is niet aan mij besteed, maar de rest is belachelijk lekker. We laten het ons echt goed smaken. Het is hier deze week wildweek, dus we gaan hier nog lekker kunnen eten. Arne eet af en toe een stukje mee, maar dat is niet erg, we hebben genoeg. Hij eet vooral mee van papa zijn patatjes; van het wild eet hij niet mee.

Dan keren we te voet terug naar het appartement. Cartouche mocht ook mee, dus we waren met het hele gezin op stap. Aangezien we al een lange dag achter de rug hebben gaan we vroeg slapen. Arne krijgt tegen zijn zin nog een flesje en wij kijken nog een beetje TV. We hebben hier een decoder van Astra en kunnen wel wat posten ontvangen. Niet dat we door 1000+ posten gaan zappen (of uiteindelijk dus wel), maar kijken ff BVN en ff een Duitse post met gedubde afleveringen van Criminal Minds. We blijven het toch raar vinden om die Amerikaanse series in het Duits te horen. Moest je nu zeggen met Duitse ondertitels OK, maar toch niet Duits gesproken. Beroemde acteurs krijgen dan ineens een andere stem en zo, kan toch niet. Hier dus wel en is wel grappig eigerlijk. Tegen tien uur krijgen we ons klopke en gaan we nog ff buiten van de frisse Oostenrijkse lucht genieten en dan gaan we ons bedje in. Uitkijken naar morgen naar een leuke vakantiedag.


Donderdag 25 september 2014: Garmisch-Partenkirchen, Mittenwald, Sellrain- en Oetztal

Vandaag stond dus op de planning om naar Ehrwalder Alm te gaan, maar volgens de titel weet je al dat dit niet het geval zal zijn vandaag. We stonden om iets voor acht op, iedereen was moe en had een goede nachtrust gehad. Arne krijgt direct een flesje en wij maken ons ontbijt. We bestellen elke dag tegen tien of elf uur broodjes bij Linda en Herbert voor de dag erna. Dat zullen dus vaak kaiserbroodjes zijn hier deze vakantie. ‘s Morgens  hangen die dan aan de deur van ons appartement, echt wel makkelijk. Dank je wel Linda en Herbert. Tijdens het ochtendritueel krijgt Evy een SMS dat het misschien geen ideale dag is om naar Ehrwald te gaan, maar eerder Going of Garmisch-Partenkirchen of zo. Evy is jaren toen ze klein was op vakantie geweest naar Going, dus dat zou ze nog wel eens willen doen. Garmisch is een aanrader wanneer je hier toch in de buurt bent en even wil shoppen. Wij maken er een aparte toer van. We zullen wel wat uren in de auto zitten, maar het zal de moeite zijn. We eten ons ontbijt, Arne eet nog een beetje brood mee en dan gaan we even langs onze gastheer en gastvrouw. Daar bevestigen ze inderdaad dat we beter morgen of overmorgen naar Ehrwald gaan, dus geen probleem, snel ff planning aanpassen en dan wijle weg.

Ik schrik ervan hoe dicht Garmisch-Partenkirchen eigenlijk is vanuit Lermoos. Op tien minuten zijn we de Oostenrijks-Duitse grens over en op een half uur in totaal zijn we er. Herbert had gezegd waar we moesten zijn voor een gratis parking, maar die vinden we niet direct dus we betalen voor een uurtje en trekken de stad in. We zien het typische kerkje voor deze streek. Een brede toren, met twee ronde koepels en dan passeren we veel winkels. Vooral souvenirs maar ook andere dingen. We stappen even rond in de stad, hebben maar een uurtje en dat gaat heel snel. We zien constant de bergen links en rechts liggen en vragen ons af waar nu eigenlijk de beroemde skipiste ligt van het vierschansentoernooi. Dat is voor straks. De huizen zijn hier echt op z’n Zuid-Duits (en dus ook Tirols) geschilderd en “bemahlt”. Thuis zou ik het niet zo mooi vinden, maar hier heeft het wel zijn charmes, echt wel OK. Ze zijn hier ook al bomen aan het versieren, zou dat al zijn voor de Kerst of is er hier iets anders te doen. Evy wil even de H&M in en komt naar buiten met een drietal stukken kledij, niet voor haar zelf, ook niet voor mij, maar voor Arne. Daarvoor kan men ook naar Garmisch komen: voor de mogelijkheid tot shoppen. Dan is een half uur al snel voorbij en we keren langs de gezellige straatjes naar de parking terug. Eigenlijk vind ik het best verrassend dat Garmisch relatief klein is. Het is zo mega bekend van de schans, maar om alle gasten logies en eten te voorzien tijdens dat evenement lijkt het me hier niet groot. We laden alles in de auto en willen dan richting Mittenwald vertrekken. Even een SMS naar Ju, want die is daar thuis waar we nu ook weer iets moeten eten. Just, Der Kleine Kartoffelsack.


We vertrekken dus na een kort bezoekje uit Garmisch en nemen de weg naar Mittenwald. Dat is ook niet zo ver rijden en we zijn er op een half uurtje. Iets langer want we rijden even langs de schans. Dat moet een mens wel gezien hebben wanneer hij hier passeert he. Dus een korte stop van vijf minuten aan de schans en dan zo via kleine wegjes naar Mittenwald. We zijn er snel en vinden ook relatief snel een parkeerplaats. Het kost slechts 1.5 Euro voor drie uur, dus ca va nog he. We zoeken het kleine café-restaurant, maar hadden de SMS van Ju niet goed gelezen. Hij had erbij gezet in de Obermarkt, dus wij maar zoeken straat in en uit en dan komen we in de Obermarkt en wat vinden we daar: Der Kleine Kartoffelsack, natuurlijk. We laten de wandelwagen in de gang staan ernaast, want het is echt wel der KLEINE Kartoffelsack. Er staan vijf tafeltjes en dat is het. Aan een paar kan je wel met zes zitten, maar met heel de familie Minnebo: ik twijfel er toch aan hoor. Soit, we doen de groeten, want de Minnebo’s komen hier al ongelooflijk veel jaren en kennen hier iedereen. We moeten zeker de groeten terug doen, dus bij deze aan alle Minnebo’s en verwanten: Viele liebe Gruessen aus dem Kartoffelsack in Mittenwald. We eten er iets kleins, drinken iets en genieten ervan. Arne krijgt ook iets te eten, wat we zelf mee hadden gebracht en wij eten Kartoffelsuppe en salade met een pintje en een cola. We laten het ons smaken en doen een klapke met de bazin, echt wel super gezellig hier.

Een klein uurtje later vertrekken we uit het restaurant en doen nog even de toer van de stad. Tenminste de toer van de Obermarkt. We stappen langs de huizen en genieten van de mooie bloemenpracht en de bergen op de achtergrond. De balkons van de huizen zijn allemaal de moeite met geraniums en andere opvallende bloemen. Dat is zowel hier het geval als in Lermoos. Echt wel super mooi. Ook het hout en soms de tekeningen dragen bij aan de echte sfeer hier van de bergen. Super gewoon. Er staat hier ook een Maibaum. Het planten van een meiboom (ook wel meij of mei) is een erg oud gebruik dat nog altijd voorkomt in grote delen van Europa. Het is een vruchtbaarheidsrite om bij het begin van de zomer de natuur te huldigen. Men gelooft dat het planten van de boom leidt tot vruchtbaarheid voor vee, akkers en mensen. Het planten van de meiboom is in sommige gemeenten nog een erg levend ritueel dat gepaard gaat met feestelijkheden en uitingen van liefde voor de gemeente waarin men woont. Dat hebben ze hier dus ook gedaan. Ook het kerkje is wel de moeite, helemaal van boven tot onder beschilderd en echt wel leuk om zo te zien staan tussen alle andere woningen. Super gezellig dorpje.

We nemen de auto terug en zijn via niet-autostrade wegen al snel in Oostenrijk terug. We nemen de weg via Kematen om zo in het Sellrain te zijn. Ik ben hier al een paar keer geweest en het lijkt allemaal hetzelfde. Alleen is het lastig te moeten onderkennen dat hier in de zomer geen botten te zien is. In Gries, Sellrain, Sankt Sigmund is weinig te beleven nu: je ziet geen kat of hond op straat. Zelfs in Kühtai dat in de winter zo druk is, heerst hier nu een kalmte en een stilte waar je bijna ambetant van zou worden. Maar daarvoor zijn we hier niet. We genieten vooral van de trip naar boven langs de pitoreske dorpjes met de prachtige zichten over de velden, de alpenweides, de bergen, dat is sowieso echt de moeite. Over de kaap van de 2020 meter en dan terug naar beneden via het Oetztal. We komen wilde paarden tegen, wilde koeien, maar vooral prachtige vergezichten, knalgroene alpenweiden met kleine dorpjes in de verte en altijd de bergen die ons gezelschap houden. De kerkjes hier liggen echt ongelooflijk vaak op zalige plaatsen. Een kleine heuvel met ervoor wat groene weiden en bovenop die kleine heuvel een paar huizen met daar in het midden een wit-oranje kerkje en dat is gewoon een super bangelijk zicht. Zo rijden we verder naar Oetz en daar nemen we de weg richting Fernpass. Even nog een kasteel passeren, maar we stoppen niet, want we waren net ervoor even gestopt. Hadden we dit toen maar geweten. We komen tegen half vijf aan in de buurt van Lermoos, willen dan even een korte wandeling doen in het Moos, maar we vinden het al wat laat, dus keren terug naar huis. Hier geven we Arne nog wat te eten en dan slaapt hij even. Arne en mama nemen een bad, dan is het al best laat, dus nog even langs Linda en Herbert passeren en wat info vragen.

We laten Cartouche op het appartement en we laten ze iets weten zodat ze ons kunnen bellen als hij te veel lawaai zou maken, maar Cartouche kennende zou dat geen probleem mogen zijn. We gaan ernaartoe dus alleen met Arne en komen zonder Arne buiten. Linda heeft wel vijf keer gevraagd of hij ni daar kon of wou blijven, dus op den duur kan je ni meer neen zeggen he. Maar in elk geval hartelijk bedankt voor de babysit. Wij gaan dus iets eten in hetzelfde restaurant: Hubertushof. Evy neemt gefüllte Hirschschnitzel en ik neem fazant. Het is wederom zalig lekker en super dat het hier wildweek is deze week. We maken het niet laat, want we moeten Arne nog gaan halen en een flesje geven. Dat flesje lukt niet echt zo goed omdat hij een beetje te moe is. Dus bedje in en slapen. Een uurtje later tegen half elf ongeveer gaan wij ook slapen. Tot morgen Lermoos en Zugspitze.


Vrijdag 26 september 2014: Ehrwalder Alm en Hochfeldernalm

Arne laat ons slapen tot iets over acht, wel leuk dat hij dat doet op vakantie, maar het was gisteren ook best laat, dus we hoopten er eigenlijk een beetje op. We ontbijten, geven zijn flesje en zijn boke: hij begint gewoon mee te eten van tafel, dus dat maakt alles wel makkelijker. Na het onbijt maken we ons klaar, passeren even langs Herbert en Linda om onze broodjesbestelling door te geven en doen nog een praatje. Tegen half elf ongeveer nemen we de auto richting Ehrwald. Ze geven geen schitterend weer, maar het gaat niet regenen, dus we kunnen nu de Ehrwalder Alm en daar nog een andere alm doen. Op tien minuten zijn we in Ehrwald, daar even de pijlen zoeken naar het vertrek van de kabelbaan en daar parkeren we de auto. Wandelwagen mee, verzorgingstas mee, Arne check, Cartouche check, liefje check, dan kunnen we dus vertrekken. We moeten even zoeken naar de weg om met de wandelwagen binnen te geraken. Aan de achterkant staat er ergens verdoken dat kinderwagens en gehandicapten langs hier binnen kunnen raken. Wij nemen dus die weg, ze komen al snel vragen wat we precies willen. Naar boven natuurlijk he, maar we moeten eerst een Z-Ticket kopen. Normaal kost dat hier 72 Euro voor 7 dagen, maar omdat we hier langer dan een week zijn kost het slechts 52. Even de kaarten die we van Linda kregen, afgeven en dan krijgen we een Z-Ticket op naam. Ik kan met Cartouche gewoon door het draaihek wanneer we de pas scannen. Evy en Arne wachten langs de andere kant en moeten alleen nog scannen. Tenminste Evy want voor Arne hebben we nog geen ticket nodig en Cartouche kan ook gewoon mee. En wij naar boven dus met de hele familie.

Er is een Duitse man bij ons komen zitten, want meer plaats dan voor een is er niet meer bij ons. We gaan op ons gemakje naar boven en onze kleine man is geïntigreerd door de wagentjes die aan de overkant naar beneden komen. Elke keer wanneer er eentje passeert volgt hij het. We zitten een kwartiertje in de gondel en kunnen er dan uit. Dat lukt erg makkelijk, zelfs met de wandelwagen en Cartouche heeft het ook snel door hoe hij hier af moet racen. Het zicht vanuit de gondel is al echt super, allemaal prachtige bossen met de typische koeien en geiten. We zoeken eerst naar de pijlen van de hut waar we naartoe moeten: de Hochfeldernhütte. Ze zeggen van hieruit dat het ongeveer vijfenveertig minuten wandelen is. Wij vatten dus direct de trip aan en stappen over het terras van Tiroler Haus naar de weg. We hadden in België al het advies gekregen dat we over het terras moesten gaan, want anders moest je eerst naar beneden en dan terug naar boven. We starten hier op een vlakte op ongeveer 1500 meter, een nadeel is dat heel veel van het vergezicht verprutst wordt door zware werken die hier uitgevoerd worden door lelijke CAT-machines. Maar daar passeren we vlug. Evy begint met de wandelwagen naar boven te duwen en ik heb alleen Cartouche bij me. Al snel stel ik voor om het om te draaien, want dat wordt anders veel te zwaar. En ik ben toch wel macho genoeg om te zeggen dat ik de wandelwagen naar boven heb geduwd. En inderdaad de eerste meters is het echt zwaar. Langs de kant van de weg staan bruine koeien. Cartouche reageert even, maar heeft al snel door dat hij nog even moet wandelen. Van hieruit is de Hochfeldernalm een uur. Oei, was het daarnet geen vijfenveertig minuten?

Op een paar plaatsen stromen kleine riviertjes over de weg en de koeien kijken af en toe raar op wanneer Cartouche en wij passeren. Naast de normale alpenkoeien staan hier ook die ruige langharige beesten met grote horens. Die hebben blijkbaar zowel de koeien als de stieren. En steeds is het zicht zalig mooi met de bergen, het dal en alles errond. We zeggen tientallen keren tegen elkaar dat je dit niet op foto kan vastleggen. Af en toe stoppen we voor een foto om een bloem te bekijken zoals de kleine blauwe gentiaan, toch wel een mooi bloempje. We komen langs de Pestkapelle waar veel koeien staan. We kunnen ons hier verfrissen aan een kleine bron en dan stappen we rustig verder. Het gaat bijna volledig omhoog, heel zelden een stukje omlaag, maar wanneer we even op adem moeten komen, kijken we onze ogen uit naar de majestueuze bergen en het volledige landschap om ons heen. We genieten met volle teugen, hoewel we het best zwaar hebben om zo’n slordige dertig kilogram naar boven te duwen. Alleen de bovenste toppen van de bergen hier zijn op dit moment besneeuwd en dat is zelfs maar de laatste dagen gebeurd. De rest ziet er prachtig uit met schakeringen van licht en donkergrijs. We zien duidelijk waar de grens is tussen hier groeien nog bomen en daar niet meer: de boomgrens dus. We rusten eerst een paar minuten uit op het terras van de Hochfeldernalm, maar hier staat best een windje. We hadden gemerkt toen we de alm in het zicht kregen dat er een serieuze wind opstak. We proberen iets sneller naar boven te wandelen, maar de wind en de hellingsgraad van de berg laten het ons niet echt toe. Na onze kleine rustpauze gaan we binnen zitten. We zetten de wandelwagen in de gang, vragen eerst om het eten van Arne op te warmen, hij eet alles flink op en dan bestellen wij ook iets om te eten. Erbsensuppe met Wurst. Arne en Cartouche eten een klein beetje mee. We eten en drinken alles op en dan denken we dat we hier alles wel al gezien hebben. Het is maar een kleine hut hier met drie lange tafels en in totaal kunnen hier misschien twintig mensen zitten. Het is hier zoals steeds typisch allemaal in hout en er hangt een leuk Tiroler sfeertje.

Na een uurtje vertrekken we terug naar beneden. We volgen dezelfde weg. In de schuur van de alm staat een klein kalfje en ze hebben hier net hout aan het klieven geweest. De geur van juist in stukken geslagen hout is echt wel super en geeft een leuk sfeertje: we hadden dit ook toen we hier net toekwamen. We passeren dezelfde dingen als ervoor, de Pestkapelle, dezelfde bergen, maar wel vanuit een ander oogpunt. Dat geeft een ander zicht aan de situatie. De bergen zien er vanuit elk oogpunt en vanuit elke hoek anders uit, maar steeds even mooi. Even denken we dat we problemen krijgen: het begint te regenen. Of neen toch niet, er vallen slechts tien druppels uit de lucht dus alles nog dik OK. Naar beneden gaat iets makkelijker of beter minder inspannend: je moet nu in plaats van duwen, de wandelwagen tegenhouden, maar soms is dit echt wel alles achteruit trekken. De vergezichten zijn schitterend en elke keer wanneer we stoppen kijken we rond en genieten van de zichten. Op minder dan een uur zijn we terug aan de Ehrwalder Alm, zijn net alle paarden en koeien terug tegen gekomen en willen nog even langs de Almsee passeren hier. Dat is slechts tien minuten van hier en moet echt wel de moeite zijn. We komen via de werken van die lelijke machines aan de Almsee. Het contrast kan niet groter zijn tussen de machines met hun lawaai en hun destructieve neigingen en de rust en de stilte van de Almsee. De bergen weerspiegelen in het rustige water, de bomen werpen hun schaduw op het platte water. Twee eenzame eendjes verstoren op een rustige manier het spiegelplatte water. Vooral genieten is het toepasselijke woord hier. We wandelen rond de see en keren dan terug naar de Ehrwalder Alm. Hier stoppen we even om iets te drinken en een koekje en stukje cake te eten. Daarna wandelen we naar boven en daar zien we een troep geitjes. Die dieren hadden we nog niet eerder gezien, dus wel super als afsluiter voor de wandeling.

We nemen in een bewolkt weertje, niet echt vriesweer, maar wel frisjes de lift terug naar beneden. Daar wacht de auto en zo keren we terug naar huis. Even wat rusten en dan klaarmaken voor ons avondeten. We hebben nu terug iedereen mee naar het restaurant. We genieten weer belachelijk veel van het eten. Ik neem haas met paddestoelkroketjes en broccoli. Evy neemt nog eens een schnitzel en geniet van het gerecht. We drinken er iets bij en geven Arne af en toe nog een stukje. We zijn allemaal wel goed moe van onze eerste wandeling en willen niet te laat gaan slapen. Tegen iets voor tien zijn we terug thuis en kijken nog even TV. Dan iedereen in bed steken en gaan slapen tegen bijna elf uur. Het is een zalig mooie dag geweest, hoewel het weer beter had kunnen zijn, maar het heeft niet geregend of gestormd of gesneeuwd. We hebben een leuke dag gehad hier in Lermoos.

Zaterdag 27 september 2014: Wolfratshauserhütte: mooie wandeling en prachtige omgeving

Ochtendritueel is hier hetzelfde als de dagen ervoor: flesje voor Arne, wij ontbijten en Arne een boke met ons mee eten. Tijdens het ontbijt Skypen we een half uurtje met nona vanuit Griekenland en die is weer blij dat ze ons en Arne gezien heeft. Vandaag is het de bedoeling dat we Linda gaan bezoeken in een hut waar ze soms gaat helpen. Vandaag en morgen helpt ze daar en omdat het weer vandaag OK is kunnen wij ook daarnaartoe haar een bezoekje gaan brengen. We nemen een even stevig ontbijt als de voorbije dagen, iets erna komt Linda dag zeggen en uitleg geven over hoe we er geraken en dergelijke. Maar voor we vertrekken moeten we eerst inkopen doen, dus we gaan snel naar de Spar om wat fruit te kopen voor Arne en voor ons nog een beetje beleg; ik kom naar buiten met anderhalve kilo bananen, twee soorten mosterd, worst en kaas. Het was niet veel, maar vooral het fruit was nodig. We keren met Arne en Cartouche terug naar ons appartement en vandaar nemen we de rugzak en kunnen naar de liften vertrekken. We nemen de auto het centrum in en rijden naar de parking waar we de liften naar boven moeten nemen. We hebben nu een draagzak en een rugzak meegenomen en niet de wandelwagen, want dat zou niet te doen zijn. We stappen in de eerste lift naar het Mittelstation, de Brettlalm, zijn op tien minuten daarboven en moeten dan de volgende nemen naar de Grubighütte. Het was wel grappig onderweg dat we allemaal mountainbikes aan de cabines zagen hangen. In het begin zien we ook een kleine almsee en genieten van het uitzicht. Met een prachtig uitzicht over de Zugspitze gaan we naar boven en eindigen op een hoogte van 2050 meter. Van hieruit moeten we naar beneden de hele tijd tot aan de Wolfratshauserhütte, maar het is ondertussen al iets over twaalf, dus we moeten eerst Arne even iets geven om te eten.


Ik laat snel een potje opwarmen en we geven het aan hem. Het gaat niet echt makkelijk, want er is heel erg veel afleiding. Het duurt niet lang, want we geven hem slechts een potje en kunnen dan vertrekken. Even nog genieten van het prachtige uitzicht hier. Vooraan zien we een klein meer, daarachter hebben we de groene vlakte van de dorpen Lermoos en errond. Daarachter ligt de Zugspitze, echt een schitterend zicht, adembenemend. We zetten de wandeling in naar beneden, hebben even last om Arne stil te krijgen, maar dat lukt toch na een paar minuten. Op de weg naar beneden kijken we af en toe naar de Zugspitze en de omgeving en blijven dan even staan bij de grootsheid van deze bergen en de kleinheid van wij mensen. Of is dit te filosofisch? Neen hoor, we genieten gewoon erg van de zichten, van de prachtige bloemen die we hier langs de kant zien en van de wandeling en de inspanning op zich. Vanuit de Grubighütte gaat een brede weg naar beneden naar de andere hut. Cartouche doet het goed, Evy en Arne doen het ook goed en ik heb alleen een klein blijntje waar ik gisteren last heb van gekregen. Na een dik half uur komen we aan een splitsing en van hieruit blijkt ook effectief dat alles niet te doen was geweest met de wandelwagen. Het gaat steil naar beneden over een breed stuk grind met af en toe een stukje groen ertussen. Ik ga eerst even kijken of het nog ver is, maar achter de hoek zie ik de hut al staan. Ze staat daar te blinken in de herfstzon en het ziet er allemaal prachtig uit. We gaan rustig naar beneden, dan komen we op een iets platter stuk en op een veel smaller stuk. Een kleine richel verbindt de rots waar we nu lopen met het heidelandschap rond de hut. Even gaat het erg steil en erg moeilijk naar beneden en terug naar boven. Tussen de wortels van de bomen en de stenen ligt wel wat modder, dus even voorzichtig zijn, maar het lukt ons wel. We doen op de laatste vijf minuten iets meer, maar da’s niet erg. We stoppen ook even voor de blauwe gentiaantjes en de alpendistel, zeker een foto waard.

Na een uur en tien minuten komen we aan bij Linda. Ze komt direct naar ons toe en begroet ons en vraagt of we er goed geraakt zijn. Alles was dik OK, maar alleen het laatste stuk ietsje lastiger wanneer je dat niet gewend bent. We bestellen een cola en een pintje, drinken al eens en bestellen dan iets om te eten. We zitten op een bank in de schaduw met een prachtig uitzicht. De geraniums en de andere bloemen versieren hier het terras en boven de houten afsluiting kijken we uit op de Zugspitze. Je kan er echt uren naar kijken, zelfs heel de wandeling hiernaartoe hebben we die berg gezien en nu wederom kunnen we er de hele tijd naar kijken. Je raakt het echt niet beu. Ongelooflijk mooi hoe deze berg uit de vlakte ineens tot bijna drieduizend meter omhoog reikt. Je ziet echt perfect waar de boomgrens stopt en er alleen nog maar stenen en rotsen te zien zijn. We eten hier een toast met varkenskotelet met salade, gegrilde groentjes en frietjes. We eten nu al iets stevigs zodat we deze avond niet echt veel meer moeten eten. Waarschijnlijk gaan we gewoon een boke blijven eten op het appartement. We praten nog wat met Linda en met Bettina, die hier ook werkt of misschien zelfs de eigenares is. We genieten van het eten, de drankjes en het uitzicht. We zagen hoe deze hut tegen de bergflank lag wanneer we hiernaartoe wandelden en nu zien we hoe schitterend het uitzicht wel is: echt een toppertje. Volgens insiders zouden we naar het Mittelstation ongeveer twee uur moeten wandelen langs de grote weg. De kleine bergwegjes zien we niet zitten met het feit dat Evy de kleine op haar buik heeft. Dus tegen half vier vertrekken we hier. We hebben afgesproken dat Herbert ons zou komen halen wanneer we niet meer naar beneden zouden geraken met de lift en die kans is groot want we hebben maar anderhalf uur ipv de gezegde twee.

We zetten er een stevige tred is en wandelen naar beneden. In het begin is het nog in de zon en dat is best aangenaam en soms zelfs erg warm. Iets verderop komen we een ander station tegen en van hieruit moeten we de hele tijd tussen de bomen stappen. Het wordt al een beetje frisser, maar best nog wel OK. Cartouche kan goed volgen en Arne is in slaap gevallen, dus we stappen flink door en genieten van de wandeling. Tussen de bomen komt af en toe de Zugspitze eens kijken, maar veel zien we er niet meer van. We spotten een paar mooie bloemen langs de kant van de weg, maar stoppen amper. Het is best zalig hier zo rustig te kunnen wandelen, want we komen bitter weinig volk tegen. Een paar keer een auto, een stuk of vier mensen met de mountain bike en dat is het. En dat op anderhalf uur wandelen, best zalig genieten van de rust. De rust is echt niet terug te vinden in ons tempo. Op anderhalf uur geraken we op de Brettlalm, maar dat anderhalf uur is net niet goed genoeg. We zijn twee minuten te laat. Het koppel dat de rechte shortcut heeft genomen mocht er nog wel op, maar wij net niet meer. Tja shit happens. Die kerel die alles regelt zegt dat we ook nog 20 minuten mogen wachten, maar we vertellen hem dat iemand ons hier wel wil komen ophalen. Ah zo? Bel hem dan maar. Dus ik bel Herbert om te zeggen dat we niet meer terug geraken. Maar dan is die kerel zijn nieuwsgierigheid wel geprikkeld. En wie dan wel? Herbert Eberle van het gasthaus waar we logeren. Zeg maar dat je NU op de lift stapt en dat je nog naar beneden kan. Alles goed geregeld dus, net op tijd om te laat te zijn, maar wel op tijd om nog naar beneden te kunnen gaan. De naam Eberle heeft dus blijkbaar de deuren van de lift ook doen opengaan.

Op een tiental minuten zijn we beneden en dan blijkt dat Linda hier drie minuten voor ons gepasseerd is. Zij was hier om 16:59 en wij om 17:02 en de liften gaan maar tot 17 uur, dus ja. Soit, alles bij elkaar toch blij dat we gewoon met de lift konden gaan. We nemen de auto naar de Jogglerweg en smijten ons daar even neer. Arne krijgt nog iets te eten en wij nemen er een aperitiefje van met een lekker hapje. Tijdens het aperitiefje gaat de zon onder en die werpt een geel oranje gloed op de Zugspitze, echt prachtig. We hebben die berg al in veel gedaanten gezien, volle zon, mist, rode en gele gloed, echt prachtig allemaal. Echt mega genieten. We kijken een beetje TV, maar houden het voor de rest echt wel rustig vandaag. We bewegen niet veel meer, doen eigenlijk niets meer dan voor Cartouche en Arne zorgen en gaan op tijd slapen. In België zouden we nog iets langer opblijven, maar hier zijn we tegen iets over negen kapot en gaan we ook ons bedje in. Morgen een dagje rustiger met waarschijnlijk een boottochtje, dus dan kunnen we allemaal recupereren.


Zondag 28 september 2014: Streichelzoo in Bichlbach en tochtje op de Heiterwangersee en Plansee

Ontbijt voor ons en voor Arne zoals elke dag. We hebben vandaag een rustige dag ingepland, want elke dag zo’n wandelingen als gisteren en eergisteren is toch best zwaar, zeker met zo’n kleine man waar je overal op en af moet racen. We zijn al relatief vroeg uit de veren en Herbert komt even langs om de broodbestelling op te nemen en om nog wat extra uitleg te geven waar we vandaag naartoe moeten. Het is eigenlijk heel erg makkelijk. We nemen de grote weg naar Reutte en stoppen even in Bichlbach voor de Streichelzoo. We hadden eerst een andere zoo op het oog, maar dat was in de buurt van Going en dus in totaal vijf uur in de auto. Op een zondag is het hier best druk, dus dat was niet echt een goed idee geweest. We houden het dus iets rustiger en rijden tien minuten naar Bichlbach. We vinden de zoo makkelijk. Vooraan kan je makkelijk parkeren en hier al vlakbij staan een hele boel ezeltjes. Naar het schijnt een van de grootste ezelstoeterijen van Oostenrijk. We zoeken de ingang, moeten even een brugje over, dan een brug van de trein onder en dan kunnen we binnen. Cartouche mag mee binnen zolang hij aan de leiband blijft en wij betalen zeven Euro per persoon. We zullen wel zien wat er binnen allemaal te beleven valt. Direct vallen ons de kleine geitjes op in het begin van de zoo en we merken dat het toch iets professioneler zou gekund hebben en iets properder, maar dat is dan ook ineens de enige commentaar. Eerst dus de geitjes, dan de aapjes en zo verder naar een kleine vijver met eenden en ganzen en zwanen. Vooral de witte zwanen zijn een beetje aggressief op ons, waarschijnlijk vooral op Cartouche. Een grote aantrekkingskracht heeft de witte sneeuwuil, echt een majestueuze vogel. Arne kijkt maar rustig naar de diertjes, want hij is precies niet echt OK deze ochtend.

We passeren een paar hokken waar kleine konijntjes zitten en een groot hok met een steenarend. Die was een aantal jaar geleden hier terecht gekomen na een ongeval en moet verder leven in gevangenschap, want hij kan geen dieren meer doden om te eten met zijn kapotte klauw. Een groot stuk grond hebben ze voor de herten, hier zitten een grote bok, een paar hindes en een paar kleintjes ook. Het is niet alleen leuk voor Arne, maar ook voor ons. Verschillende grote soorten geiten en schapen zitten ook verspreid in de zoo, zelfs een marmot, maar die zien we natuurlijk niet. Een koppel wasberen komt nieuwsgierig kijken naar Cartouche en zo stappen we verder naar een ander groot terrein. Hier staan twee alpaca’s. Die moeten het echt wel warm hebben nu met deze temperaturen, want over het weer mogen we niet klagen. We hebben nu de vierde dag op rij goed weer. Hopelijk blijft het ook nog zo een beetje. We hebben dan alle beestjes gezien en natuurlijk moeten we even stoppen aan de speeltuin. Een kleine schommel met een zitbakje is ideaal voor Arne. We zetten hem er even in en hij heeft de tijd van zijn leven. Echt super om hem zo te zien lachen en genieten van een simpele schommel. Het zal niet lang duren eer er bij ons thuis ook zoiets moet komen zeker. Dan hebben we het hier gezien en keren stilaan terug naar de auto.

Alles wordt in de koffer geladen en we nemen de route naar Heiterwang. Hier moeten we de weg zoeken naar de Heiterwangersee en daar dan de boot op. Eerst echter moeten we Arne iets te eten geven en moeten we zelf ook iets eten. De parking staat bomvol, want er is een loopwedstrijd vandaag. Het is wel makkelijk dat we dan niet moeten betalen. We gaan naar het terras van Fischer am See en daar is net plaats gekomen, dus we kunnen ons zetten en iets eten. De ober raadt de worst met puree en mini champignons aan, dus ik ga daarvoor. Mijn liefje neemt een salade met kip en we drinken er een biertje en een cola bij. Arne heeft net zijn groentepapje gekregen en net wanneer alles op is, krijgen wij ons eten. Dat is lekker makkelijk en goed geregeld. We eten op ons gemak en genieten van het lekkere weer. We zitten nu in de schaduw, want in de zon zou het toch een beetje warm zijn om te eten. Het duurt een klein half uurtje voor we klaar zijn en dan kunnen we eens gaan kijken wanneer de boot vertrekt. Dat wisten we eigenlijk al. We moeten gewoon een kwartiertje wachten eer het twee uur is en de boot de rondvaart start. Je kan hier met de boot vertrekken, op drie plaatsen stoppen, maar wij doen gewoon de rondvaart van de Heiterwangersee en de Plansee.

Met ons Z-Ticket mogen we gratis op de boot, maar voor Arne moeten we vier Euro betalen. We nemen plaats waar we de wandelwagen makkelijk kunnen plaatsen en waar wij zelf en Cartouche nog kunnen zitten en liggen. En dan om stipt twee uur vertrekt de schipper. We hadden vanaf de kant al gezien dat het prachtig is, zo’n meer met veel bergen errond. Het water staat op veel plaatsen gewoon stil en dus zien we de bergen twee keer: een keer in het echt en een keer de weerspiegeling in het water. Na al tien minuten stoppen we de eerste keer om mensen op en af te laten. Net ervoor varen we onder een houten brug, waarvoor de schipper toch een beetje navigatie skills nodig heeft, want vlak erachter is de eerste stop. Een paar mensen gaan van de boot af, een paar komen erop en nog anderen wachten op de boot naar de andere richting. Het zicht hier onder water lijkt perfect, je kan een aantal meter diep kijken, dus dat opent wel perspectieven voor de duik in de Blindsee binnen een paar dagen. We zetten dan de trip verder: Arne is ondertussen in slaap gevallen. Hij was al moe en door het constante geluid van de motor is hij al snel in slaap gevallen. We genieten van elk stuk dat we hier over het water varen. De bergen zijn constant aanwezig, links, rechts, voor en achter ons, echt prachtig. Wanneer we onder de brug gingen, zijn we overgestoken van de Heiterwangersee naar de Plansee. Iets verderop gaan we een klein stukje in, waar we ook stoppen en mensen erop en eraf laten. Hier staat een boothuis en dat is echt schitterend mooi met de weerspiegeling in het water. We genieten dus met volle teugen. Op een klein uur zijn we een aantal bergen gepasseerd. We zien ook stukken waar de rotsen en stenen naar beneden zijn gevallen en die een mooie lijn vormen van boven op de berg tot aan het water. Echt wel zalig.

Aangekomen bij Bootsanlege Forelle ga ik er even af met Cartouche zodat die even kan snuffelen en zijn ding doen in het gras. We hebben hier altijd zakjes bij indien er een grote boodschap is voor de hond. Van hieruit gaat de trip terug met de twee zelfde stops als in het heengaan. De meesten hebben ook de hele trip gedaan net als wij. Wanneer we terug op de middenstop zijn, is het nog mooier met de bergen en het witte boothuis die hun schaduw afwerpen in het water, echt super. Arne wordt de laatste twintig minuten wakker en speelt met een meisje met een T Shirt van AC DC. Een klein beetje ADHD, maar al bij al wel een lief snoetje. We varen met de MS Margarethe het laatste stukje terug naar de plaats waar we opgestapt zijn, gaan van de boot af en daar drinken we iets, geven Arne een banaan en een koekje en iedereen is weer gelukkig. Dan gaat de weg terug naar de Jogglerweg in Lermoos. We passeren even langs Linda en Herbert om afspraken te maken voor morgen. Arne zal bij hen moeten blijven, want wij gaan morgen de Zugspitze doen en het is beter dat hij daar niet mee opgaat. Ten eerste daar heeft hij niets aan en ten tweede is misschien lastig met het stijgen en dalen voor zijn oren. Wij spreken af om rond tien uur te vertrekken, we drinken iets en praten wat over Lermoos, onze vakantie hier en de dingen die we eventueel nog willen doen.

Na deze aperitief gaan we met de auto naar Juchhof. Evy wou al even een spaghetti eten, dus dat kunnen we daar wel krijgen. We drinken een pintje en een almdudler en ik eet forel. Dat wou ik ook al even doen, dus nu is de kans. Het eten is erg lekker en de sfeer is iets Tiroler dan bij het andere restaurant. We genieten dus en kunnen Arne en Cartouche makkelijk rustig houden. Ze eten allebei een mini beetje mee en dat helpt wel om ze stil te houden. We nemen als voorgerecht een nudelsuppe, maar nemen geen nagerecht of zo. Het is dus al vroeg eer we terugkeren naar huis. Daar nog snel een papje maken en geven en dan nog even BVN kijken op TV. Tegen half elf gaan we slapen. Ik doe in bed nog een half uurtje verder aan de verslagjes en dan gaan voor mij ook de boeken toe.


Maandag 29 september 2014: Die Zugspitze en wandeling in Lermoos

Vandaag de langverwachte dag. We zien al bijna een hele week die grote berg voor onze neus: een reus van bijna drieduizend (3000!!) meter. Vandaag gaat bekend staan als de dag dat Evy, Cartouche en ik die beklommen. Beter gezegd met de auto naar de lift rijden, dan de trappen beklimmen en dan met de lift naar boven. We doen dit echter niet op een lege maag, dus we ontbijten eerst. Arne gaat vandaag de beklimming niet doen, maar kan ook wel een ontbijtje gebruiken. Na het eten nemen wij alles klaar om naar boven te gaan. Toch voor de zekerheid een warme trui, want het kan daar koud zijn, een beetje water en wat geld. Meer hebben we niet nodig, dus wij zijn al klaar. En dan valt Arne in slaap, dus we moeten nog even wachten. We geven hem drie kwartier rust en geven hem dan aan Linda en Herbert om voor hem te zorgen terwijl wij deze voormiddag weg zijn. We zijn om iets over tien weg, rijden naar Ehrwald en vinden daar de pijlen naar de Bahn richting Zugspitze. We moeten niets betalen, want dat zit allemaal in het Z Ticket. Al bij al wel een goede deal, want anders als je elke lift en tocht apart moet betalen ben je veel meer geld kwijt dan die 52 Euro per persoon. Toegegeven, dit is ook dankzij het gastenpasje dat we hier hebben, anders is het toch wel wat duurder. We gaan de gondel in, waar eigenlijk wel zestig personen inkunnen. Dat hadden we eerlijk gezegd niet verwacht. Geen zitplaatsen, alleen staanplaatsen en wij kunnen ons nergens aan vasthouden. Maakt niet uit denk je, maar toch.

En dan zijn we weg. De eerste meters gaat het traag, want we moeten uit het station weg en dan gaat het in vliegende vaart naar boven. Op de weg naar boven staan drie steunpalen voor de kabels en telkens de gondel daarover komt begint hij even te schokken en te slingeren; niet erg, maar toch even schrikken. Op een minuut of zes zijn we helemaal op de top. Daar is het al merkelijk kouder. Volgens de gegevens beneden is het hier 7 graden. We stappen uit en gaan met de lift naar boven. Daar aangekomen vind ik het toch maar een kramikkig gedoe. Je zou bijna denken dat ik last heb van mijn hoogtevrees hier, terwijl ik dat in de bergen totaal niet merk normaal. We beginnen de ontdekking langs de Oostenrijkse zijde. Daar zien we Ehrwald liggen beneden en iets verder Lermoos. De top hier van de Zugspitze is besneeuwd, maar de sneeuw is ook volle bak aan het smelten. Dat zie je aan al het smeltwater dat hier van de daken stroomt, echt wel veel, maar het is hier zeven graden ook. Dan wisselen we even richting de Duitse kant van de Zugspitze. Ja hoor deze berg is hier een stuk Oostenrijks grondgebied en een stuk Duits. Voor Duitsland is dat ineens dan ook hun hoogste berg. Ze hebben dat dan ook uitgebuit: Deutschlands höchste Rostbratwurst in der Semmel en daarnaast ook Münchner Haus – höchste Hütte Deutschlands. We kijken uit over de Eibsee op het Duitse grondgebied en iets verder zien we Garmisch liggen. Wanneer we goed kijken zien we zelfs van hieruit de skischans liggen. Echt wel geestig. Het panorama is overweldigend. Je kan hier heel lang naar staan kijken en genieten. Je gaat echt op een bepaald moment van DE naar A en terug. Als je zou willen, zou je hier een paar honderd keer de grens kunnen oversteken. Hoe zouden ze dat vroeger gedaan hebben wanneer er nog geen open Europa was.

We wandelen hier een beetje rond en vinden de plaats waar we onze foto kunnen laten nemen. We vermoeden al dat het niet al te goed gaat worden met al dat volk, maar we proberen het toch. We zien wel of we die kopen of niet. We gaan in de shop beneden eens kijken en zien inderdaad dat het niet echt OK was. Kei veel volk dat voor de camera liep en dan keken we nog niet eens in de lens. Geen foto kopen dus. We lopen terug naar boven, willen even naar de sneeuw, maar omdat de treden van de trappen hier ijzer met gaten zijn, is dat niet te doen voor Cartouche. Vandaar blijven we hier. Maar we kunnen wel zeggen dat we hier op bijna drieduizend meter een braadworst hebben gegeten. Cartouche krijgt een paar stukjes en dan gaan we nog even kijken wat het interactief museum ons kan leren. Hier ligt tapijt, dus we vinden het niet echt OK om daar binnen gaan met Cartouche. We nemen terug de trappen naar boven en genieten nog even van het panorama: de grijze bergen, het groene dal, de blauwe Eibsee met haar kleine eilandjes, de witte sneeuw op de hoogste toppen. Echt schitterend allemaal, niet te schatten. Je kan hier echt naar blijven kijken, maar dat heb ik al gezegd zeker. We blijven hier in totaal ongeveer twee uur en op die tijd vinden we dat we genoeg hebben kunnen genieten. Op een bepaald stuk heeft Cartouche het zelfs een beetje fris, maar ja zeven graden en dan een strak windje. Hoewel we denken dat het hier nog erger kan doen dan dit. We nemen dan de lift maar terug naar beneden.


We staan in de lift met een aantal dezelfde mensen als toen we naar boven kwamen, da’s toevallig. De weg naar beneden gaat even snel als naar boven. Nu staan we met ons gezicht naar de Oostenrijkse kant, bij het naar boven gaan richting Eibsee en Garmisch. Nu zien we dus vooral rots in het begin en dan Ehrwald en Lermoos iets verder. Het blijft toch een machtig zicht, zelfs van in de lift. We zijn wederom op zes of zeven minuten beneden en dan stappen we uit en hebben het ineens kei warm. We laten ons lichaam terug even aanpassen aan het verschil van 2000 meter en keren dan terug naar huis. We gaan eens horen hoe het is met onze kleine man. Alles blijkbaar dik OK, want Linda is ermee gaan wandelen. Net wanneer we weg willen gaan, komt ze ermee thuis en hij slaapt zalig, heeft volgens de foto’s een belachelijk leuke dag al gehad. We laten hem even slapen en Linda zal wel SMS’en wanneer hij wakker is. Nu kunnen wij ook beetje slaap inhalen van vorige slechte nacht. Iets over vier zijn we allemaal terug wakker en gaan we Arne halen bij Linda. Herbert is niet thuis vandaag, geniet van een lekkere sauna. We skypen even met Omi en eten een koekje en een banaan en dan doen wij nog een wandeling naar Gasthof Juchhaus in het centrum beneden. We stappen tussen de velden en hebben constant zicht op de Zugspitze waar we deze ochtend bovenop stonden. Van hieruit is het ook weer super mooi, maar veel idyllischer dan de top zelf. Die staat vol beton en ijzer en hier beneden kunnen we genieten van nog veel groen en bomen en dergelijke met ook datzelfde uitzicht.

We komen er op tijd toe en bestellen iets om te drinken en om te eten. Ik probeer de Tirolerleber mit Reis eens en Evy de Grillteller. Het is weer kei lekker en niet te veel, waar we eigenlijk schrik voor hadden. We maken het niet te laat want Arne moet straks nog een flejs krijgen. Dat zullen we wel op het appartement geven. We doen de wandeling terug langs de straat, nemen de afslag naar rechts naar boven en aan de kerk slaan we af en op een kwartiertje zijn we thuis. Arne even omkleden en zijn flesje proberen geven, maar we hebben te lang gewacht: hij heeft geen zin meer om te eten. Hij heeft wel al wat gekregen deze namiddag hoor dus verhongeren gaat hij niet doen. Maar leuk is anders. Dus dan maar bed in en wij rustig iets drinken en wat TV kijken. Tegen een uur of tien krijgen we ons klopke, hoewel we niet veel gedaan hebben vandaag, maar ja. De hoogte zal er voor iets tussen zitten zeker.




Dinsdag 30 september 2014: Moospad naar Biberwier en chillen

Vandaag hadden we niet veel gepland. We wilden zeker zijn dat we het Moospad hier in Lermoos zelf eens gedaan hadden, dus dat was zeker een plan, want voor morgen hebben ze niet zo goed weer voorspeld. Morgen ga ik normaal duiken, maar ik heb een klein beetje twijfels of het weer wel OK zal zijn. Ik ga deze avond wel meer horen van Tauchen in Tirol, Herr Dieter Kuchling, want we bellen dan eens om de laatste afspraken te maken. Na het ontbijt zorgen we dat we zeker het Moospad eens gedaan hebben. We zetten de auto beneden aan de Spar en vandaar vertrekken we naar de kapel waar we eerder ook gestaan hadden met de auto maar toen beslisten we om de wandeling niet meer te doen. Nu stappen we het moos in en genieten van de leuke wandeling. Het is hier altijd wel prachtig: de Zugspitze is wederom altijd zichtbaar van elke plaats waar je staat zie je die berg en dat is steeds een zalig zicht. Het is niet de eerste keer dat we dit icoon van een berg van elke plaats zien. Wanneer we naar beneden kwamen van de Wolfratshauserhütte zagen we die ook constant. Gisteren tijdens de wandeling ook. En we hebben de Zugspitze ook in verschillende gedaanten gezien, soms in de wolken, andere keren in de mist, in de zon en in verscheidene schakeringen bij een ondergaande zon. Echt schitterend. De weg hier is goed, makkelijk zelfs met de wandelwagen en we stappen door een vlakte waar heel erg veel gras groeit voor de koeien waaarschijnlijk om de winter door te komen. Alles wordt hier opgeslagen in kleine houten hutjes, ook het hout wordt hier gestapeld en zelfs langs de buitenkant. Dat bespaart plaats en de hutten worden ineens een halve meter breder. Ze doen dit niet alleen aan die schuurtjes, maar aan de huizen ook. Lekker alles dicht bij de hand en misschien zorgt het nog voor extra isolatie of zo.

We hebben op een bepaald moment de keuze om naar Ehrwald te gaan of naar Biberwier. We gaan voor Biberwier, want daar zijn we eigenlijk niet geweest. We gaan dus de weg naar rechts en na een klein uurtje komen we aan in het centrum van het dorpje. We zien op het laatste stuk nog een raar soort geiten: ze zijn precies in twee gesplitst; de ene kant is zwart en de andere wit en het is echt in het midden dat de scheiding loopt. Wel mooi en een grappig zicht eigenlijk. Wanneer we aankomen in het dorp lijkt het echt wel doods. Er is een kerk, een kleine supermarkt, een bank en aan restaurant, maar heute Ruhetag, dus we pakken ernaast deze middag. Het plan was Arne hier eten te geven en zelf iets te eten, maar dat zal dus niet lukken. We geven Arne een koekje, rusten zelf even en laten Cartouche ook even uitrusten. Na een tien minuten kunnen we de terugweg aanvatten, nemen gewoon dezelfde weg terug en genieten nog steeds van de wandeling en het uitzicht. Even begint het te regenen, maar het is niet veel en het duurt niet lang ook niet, dus nog dik OK. Op vijfenveertig minuten, we zetten er nu iets meer de pas in, zijn we terug op de parking van de Spar. Ik doe even snel inkopen, Gurktaler, schnapps om morgen af te geven, water voor Arne zijn flesjes en Tortenecken voor opa thuis. Dan is het tijd dat we ergens Arne eten kunnen geven en zelf een klein hapje eten. We stoppen bij het eerste terras dat we tegenkomen, bestellen iets om te drinken en vragen het eten van Arne op te warmen, dertig seconden in de microgolf oven. Tja dat komt niet goed. Het eten kookt bijna nog wanneer ze het aan tafel brengen, maar ja, zouden we eigenlijk niet blij moeten zijn dat ze dit willen doen. We hebben twee potjes bij ons, dus mengen ze onder elkaar en zelfs dan is het nog best warm. Wij eten een spaghetti-soep en een Vollwerttoast, een toast met spek, kaas en ei en een beetje sla.

Het snackje van Evy is nog best lekker met donker brood en moest ook duidelijk vers gemaakt worden. We krijgen het eten op tafel gegooid, dus echt vriendelijk zijn ze hier niet en er is een reden waarom ik spaghetti-soep vermeldde: halverwege de spaghetti merk ik dat er op de bodem nog een hoop water staat. Het is niet de bedoeling dat ze de saus vers maken, maar zorg er dan wel voor dat je dat als klant niet ziet. Herbert had me gezegd hier bij Sam niet te gaan eten, omdat het niet lekker was, maar ja natuurlijk was ik dat vergeten waar het precies was. Sorry, Herbert. Na het eten keren we terug naar huis en daar moet Arne een beetje rusten. Na een uurtje heeft hij er genoeg van maar wij vinden van niet. Dus nog even verder slapen en uiteindelijk slaapt hij tot bijna vijf uur. Dan even een fruitpapje en een koekje en dan nog even rusten. Niet te lang deze keer, want we moeten nog gaan eten. Eerst even bellen naar Dieter om te regelen dat we morgen effectief gaan duiken. Yep, alles geregeld. Dan nog even langs Linda en Herbert passeren en dan nemen we de auto naar Juchhof. Het was sinds onze thuiskomst beginnen regenen en nu is het goed bezig, dus daarom snel de auto nemen, iets eten en dan terug. We eten een Zwiebelrostbraten, echt mega-lekker en een Schweineschitzel Wiener Art en drinken er iets bij: een biertje en een Almdudler. Tegen een uur of acht zijn we terug op het appartement en geven we het flesje van Arne nog. Het gaat wederom niet makkelijk, net als gisteren, dus hij gaat na een half uurtje slapen. Hij heeft alles nogal laat gegeten en heeft genoeg binnen, want hij heeft nog wel wat gekregen van onze gerechten, dus hij zal de nacht wel doorslapen. Wij kijken nog een beetje TV en gaan op tijd slapen, zo iets voor elf uur.


Woensdag 1 oktober 2014: Dagje tammen, duiken in de Blindsee en lekker eten bij Linda en Herbert

Vandaag staat er maar één ding op het programma, of neen, twee. Ik ga duiken in de Blindsee en ‘s avonds zijn we uitgenodigd bij Herbert en Linda. Het ontbijt gaat er rustig aan toe, op het gemak. We eten een paar Semmel met beleg en genieten van een lekkere koffie. Daarna is het douche tijd, Arne slaaptijd en papa rusttijd. Dat is eens wat anders. Nog steeds in de voormiddag denk ik eraan alles in orde te zetten zodat ik kan gaan duiken deze namiddag in de Blindsee. Om te mogen duiken heb je een toelating nodig en die kan je halen in een kleine espresso-bar recht tegenover het mega hotel Drei Mohren: Café Il Ducatisti. Ik had blijkbaar de uitleg niet echt goed begrepen van Linda en Dieter, want ik ging eerst in het hotel zelf vragen naar de Genehmigung, maar daar verwezen ze me door naar de overkant van de straat. Daar krijg ik na betaling van 12,50 Euro een papier waarop staat dat ik mag duiken in de Blindsee vandaag. Dieter is Dieter Kuchling, de persoon die alles voor mij (eerst via Linda) geregeld heeft en die zal me begeleiden vandaag bij de duik. Hij heeft een duikschool in Innsbruck Tauchen in Tirol en hij heeft me alles uitgelegd hoe we het hier gaan regelen. We hebben nog even telefonisch contact gehad eens we hier waren en gisteren hebben we de laatste afspraken gemaakt.

Rond de middag krijgt Arne zijn papje, Evy wordt een paar keer gestoord door het werk, maar dat valt nog keigoed mee, geen stress. Evy eet nog iets klein, maar ik moet binnen twee uur duiken dus ik eet niets meer, alleen een klein hapje mee van mijn liefje. Ik ben wel blij dat ik eens kan gaan kijken hoe het eruit ziet hier onder water in die prachtige meren. Afspraak is om twee uur aan de kant van de Blindsee. Ik vertrek dus om half twee hoewel het maar een tien minuten rijden is, maar ik wil er zeker niet te laat toekomen. En dat blijkt nodig ook. Ik rijd Lermoos uit richting Biberwier en daar dan richting Fernpass. Hier ben ik de weg even kwijt, dus ik keer terug richting Biberwier en bel dan even naar mijn liefje of ze enig idee heeft welke weg ik juist moet nemen. Ze loodst me perfect naar de weg die ik in moet voor de Blindsee. Hier loopt een lange smalle weg naar een parking links vlak aan de rand van het meer. Ik ben er goed op tijd en een paar minuten later komt ook Dieter hier toe met nog een andere duiker. Als ik me niet vergis was zijn naam Torsten. Even een korte briefing en wat achtergrond informatie van de Blindsee. We gaan hier vlak voor te water, duiken mee met de rand, komen dan een soort mikado tegen van bomen, dan duiken we verder naar de bergwand en dan dezelfde weg terug. De Blindsee ligt op ongeveer 1100 meter hoogte en hij vertelt erbij dat ergens in de jaren 80 er een groot stuk van de rots afgebroken is en dat dat allemaal in het water terecht gekomen is. We maken ons tegen twintig over twee klaar en dan ineens heb ik toch een beetje paniek: er is maar zeventig bar in mijn fles. Dieter komt eens kijken en inderdaad met zijn manometer geeft het ook slechts 70 aan, dus bye bye duik. Alle voorbereiding en geregel en toestanden voor niks. Alle materiaal in de auto meegesleurd voor niets, tja shit happens zeker.

Of niet, want Dieter biedt aan om een gedeelte mee op zijn octopus te duiken. Hij heeft maar vijftig bar nodig voor deze duik, ik kan nog even tussen de boomstammen op mijn eigen fles duiken en dan terug bij hem. Iets minder bewegingsvrijheid dus maar ik kan toch duiken. Thanks a lot Dieter. We stappen naar de waterkant en doen onze vinnen aan, maskers opzetten en dan kunnen we beginnen. Het water is aan de oppervlakte nog zestien graden, dus gewoon mijn lichte handschoenen zijn wel OK. Ik heb nog een beetje stress en verveeldheid met de situatie van de fles, dus zakken lukt niet echt goed. Uiteindelijk wel en dan ineens doet Dieter teken dat ik zijn octopus moet nemen. Terug even stress, maar het lukt wel OK en dan kunnen we langs de kant gaan duiken richting bomen-mikado. Al snel zie ik stukken boom liggen op de bodem, daartussen zwemmen kleine visjes, maar ik heb geen idee welke dat precies zijn. Het is de hele tijd aan het regenen, dus we kunnen niet genieten van een zonnetje dat in het water schijnt en zo speciale effecten geeft op de boomstammen. Sommige steken helemaal uit het zand alsof ze hier met wortel in de grond nog steken en makkelijk verder groeien. We zijn een kwartier onderweg wanneer Dieter teken doet dat ik terug op mijn eigen fles zal moeten duiken. We gaan tussen de boomstammen door en dat is wel magisch. De hele tijd is het alsof je door een bos duikt dat hier al jaren onder water ligt en waar het soms zou kunnen spoken. Een eenzame vis passeert ons, maar zwemt het lichtblauwe water in. Ja, het water is hier echt lichtblauw, een prachtig zicht. Even later verlaten we het mikado bos en duiken we richting de rotsen die hier liggen. Steenafval is van de berg gevallen en heeft hier beneden een heel groot spoor nagelaten.

Een speciaal zicht toch wel allemaal die bomen, die rotsen en de kleine visjes die tussen de waterplanten zitten. Dieter wijst ons op een forel die zich tussen de grote boomstammen stil blijft liggen, echt prachtig om een foto van te nemen. Een andere heeft zich op een platgevallen boomstam gelegd en rust daar een beetje uit. Achter elke boomstam doemt wel iets speciaals op en ik geniet er met volle teugen van. Spijtig dat de fles me in de steek liet, want anders had het nog beter geweest. De andere duiker vraagt me even een paar foto’s te nemen, no problem, zal die wel doorsturen. Een grote boom met keiveel zijtakken ligt hier om schuilplaats te dienen voor de vissen en geeft het allemaal een beetje een luguber sfeertje. Waterplanten zijn er op sommige plaatsen wel aanwezig en die zorgen dan weer voor beschutting voor de kleine visjes. De wortels van een bepaalde boom geven de indruk dat er net om een lange stam een geitenkop staat. Eigenlijk kan je het nog het beste vergelijken met een stormram. Ik zie een paar keer een boom liggen of gewoon takken zelfs met de naalden er nog op. Die zullen hier nog niet zo lang liggen. Onze terugweg is al even aangevat en ik geniet volle bak. De tijd gaat veel te snel en de lucht ook. Ik zit ondertussen nog maar op dertig bar. We zien niets speciaals meer dat ik nog niet vermeld heb, maar ik blijf de hele tijd van de speciale contouren van bomen, takken, stammen genieten. Het is echt een zalige plaats om eens te duiken. Nog nooit eerder dook ik in een bergmeer en het is zeker voor herhaling vatbaar.

We beginnen stilaan rustig naar minder diepe stukken te gaan. Dieter gaat heel behoedzaam naar boven, hij maakt constant een beweging alsof er hier een weg ligt met haarspeldbochten. Je moet er zeker voor zorgen hier op deze hoogte dat je niet te snel naar de oppervlakte gaat. Alles dus dik OK en dan steken we onze hoofden boven water, bespreken snel even hoe het was – in één woord schitterend – en keren terug naar de auto. Boven op een bankje zie ik Linda, Evy en Arne en zwaai er even naar. Die komen wel naar de auto. Alles terug in de bak in de koffer en nog even napraten, logboek invullen, betalen en dan kunnen we terug naar Lermoos. Het is nu even gestopt met regenen, maar lang duurt het niet. We zijn nu toch even buiten geweest, want anders hadden we de hele tijd binnen gezeten. Terug op het appartement alles te drogen leggen. Linda heeft zelfs een rek klaargezet om mijn droogpak droog te krijgen tegen morgen, super merci. Echt een zalige namiddagduik op een zalig mooie plaats. Als je hier ooit in de buurt bent moet je zeker eens de Blindsee of een ander bergmeer aandoen.

Thuisgekomen krijgt Arne zijn fruitpapje en kan hij dan nog even rusten. Het is al bijna zes uur wanneer hij wakker wordt en dan moeten we ook bijna vertrekken om bij Linda en Herbert te gaan eten. Ze hebben ons op onze laatste avond uitgenodigd bij hen thuis. Het is vis (zalm) met een saus van courgetten, een combinatie waar ik zelf niet zou opkomen, maar erg lekker. Dat is natuurlijk pas na het aperitief en de hapjes. We praten wat over de reis hier, wat we van Lermoos vinden, over duiken en andere bestemmingen. Het is een gezellige avond. Super bedankt Linda en Herbert. Als nagerecht heeft Linda een cake gebakken en dan als afsluiter nog een schapps om alles goed te kunnen verteren. We beginnen voetbal te kijken, het is champions League en dan zijn we stilaan moe aan het worden, vooral Arne en Cartouche eigenlijk en tegen ongeveer half tien keren we terug naar huis, daar leggen we Arne te slapen en gaan we een uurtje later ook ons bedje in. Arne en Cartouche zijn super braaf geweest en het was een super gezellige avond onder vrienden. Ja, het lijkt wel of we elkaar al kei lang kennen, hoewel we elkaar een paar maand geleden voor het eerst gezien hebben. Evy kende ze wel van vroeger, maar ik niet en ik voelde me direct welkom in Lermoos. Hartelijk dank voor deze super vakantie.


Donderdag 2 en vrijdag 3 oktober 2014: Inpakken, in Lermoos wat rondwandelen en vertrek naar huis

Het is al donderdag en niet de eerste donderdag, maar al de tweede, dus dit wil zeggen dat het stilaan ten einde is. Tja de tijd is hier weer iets te snel voorbij gegaan. Maar we hebben wel alles of toch bijna alles kunnen doen wat we wilden. We hebben een paar bergen beklommen, een paar hutten bezocht, we hebben de Zugspitze gezien van boven en ik heb eens in een bergmeer kunnen duiken, wat allemaal super ervaringen waren. Vandaag doen we het iets rustigers, maar ook niet te rustig, want we hebben wel wat te doen. In de voormiddag is het vooral ontbijten, alles opruimen, alles wegsteken in de valies en dergelijke en na ons middageten is het tijd om even te rusten en te zorgen dat alles in de auto zal geraken. Dat is het geval, wel iets moeilijker dan in het komen, maar het lukt wel. We kunnen niet echt goed slapen, dus maken er een tamme namiddag van. Nadat Arne wakker is en een beetje gegeten heeft gaan we naar het centrum. Deze keer neem ik Arne mee in de draagzak en dan wandelen we naar beneden. We gaan even naar het park waar Linda een paar dagen geleden ook geweest is met hem en nu kunnen we zelf er nog eens van genieten hoe hij zelf geniet van de schommel. Dat doen we met volle teugen, nog genieten van de laatste dag hier in Lermoos. Tegen een uur of half vier gaan we terug het centrum in en zoeken we waar we kunnen eten.

We gaan niet te laat eten, want anders zullen we in slaap vallen tijdens de rit deze nacht en dat is zeker niet de bedoeling. We kunnen in Hubertushof nog geen avondkaart kiezen, maar we hebben wel een reeks aangename keuzes uit het gewone menu. Evy gaat voor haar all time favorite in Oostenrijk: wienerschnitzel en ik kies een grillteller. Allemaal wel heel erg veel met salade en frietjes, maar ook wel ongelooflijk lekker. We genieten er nog van en gaan even buiten staan om met de ondergaande zon te genieten en van het uitzicht in het algemeen. De vlakte voor het terras van het restaurant, dan links en rechts en in het midden de bergen, zeker het midden is super met de Zugspitze. Na het eten keren we terug naar het appartement en daar doen we nog wat rustig aan, een beetje rusten, Facebooken en Arne nog wat te slapen leggen na een stukje fruit. Om iets over acht zijn Linda en Herbert terug thuis en dan gaan we afscheid nemen. We willen eigenlijk niet vertrekken, maar tja, je weet wat ze zeggen he over die schone liedjes. We nemen afscheid, krijgen nog een geschenkje: een kaarsje voor Evy, een schnapps voor mezelf en een Zugspitzi voor Arne. De Zugspitzi is de mascotte van de regio, echt een tof poppetje. Heel hartelijk bedankt Linda en Herbert, ah ja en we krijgen ook nog een USB stick met alle foto’s op die ze genomen hebben. Echt super.

En dan gaat de weg terug naar België. Laatste dingen nog in de auto zetten, laatste groeten geven en dan de auto in naar de Fernpass. Het gaat goed, is al even donker, dus we moeten oppassen voor herten en reeën die de weg zouden oversteken. Gelukkig komen we er geen tegen. Eens Duitsland binnen gaat Evy een beetje rusten en race ik verder met een constante snelheid van 130 per uur, tenzij er wegenwerken zijn, dan pas ik de snelheid aan naar het maximum +10 per uur :-). Het gaat goed, maar om half twaalf begin ik stilaan te voelen dat ik al een hele dag wakker ben en dat het toch al bijna drie uur is dat ik aan het rijden ben. Ik doe nog even verder tot twaalf en geef dan het stuur af aan Evy. We zitten al voorbij Stuttgart, dus de rit gaat vlot. Arne wordt niet wakker, Cartouche gaat even buiten en dan ga ik bijzitten en Evy neemt het stuur om verder te rijden, ook ongeveer een drie uur. Ook dat gaat vlotjes, maar ze begint na de drie uur ook te voelen dat ze moe is, dus dan geeft zij het stuur over aan mij terug, want ik heb een uurtje en nog eens een half uur kunnen slapen. Super toch. We zijn dan al bijna thuis. Nog anderhalf uur volgens de GPS en we zijn er. En ja hoor, nog even voorzichtig zijn in de buurt van Luik omdat het daar wel steil omhoog en omlaag gaat met veel bochten en dan nemen we de E40 naar Brussel om tegen half vijf thuis te komen. Even een paar dingen uit de auto nemen, Arne verder te slapen leggen en wij gaan dan ook slapen. Om iets voor acht is Arne wakker, gaat hij naar de creche en kunnen wij nog even (tot ongeveer elf uur) verder slapen, want deze avond is het al opnieuw de auto in, want we gaan op Steengroeven duikweekend met Passioned Divers.