ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe

E-mail qua planning van het duikweekend

Beste Timo,

Vrijdag 3 oktober is het zover, het Passioned Divers Steengroevenweekend Part II gaat dan van start! Vorig jaar hebben we de steengroeves in het Luikse verkend, dit jaar is het de buurt aan de streek rond Dinant en Philippeville om te gaan ontdekken! We verblijven, zoals reeds meegedeeld, in mooie bungalows in Parc “Les Etoiles” te Blaimont. Alle duikplaatsen liggen op max. 30 ‘ rijden. Net zoals vorig jaar ligt in dit weekend de nadruk op oerdegelijke Passioned Divers gezelligheid, en genieten we daartussen uiteraard ook de duiken in de steengroeves.

De organisatoren van het weekend voorzien het ontbijt en de picknick (zaterdagmiddag) voor elke chalet. Dranken worden niet voorzien en dien je zelf mee te brengen. Vergeet zeker je goed humeur niet om voldoende lol te trappen (luchtgitaren ed. zijn uitaard toegelaten).

Hieronder geven we je graag de planning mee voor dit weekend :

Vrijdag 3 oktober: Voor de vroege deelnemers voorzien we de mogelijkheid om groepswandeling te maken in Dinant. Afspraak om 14.00 uur in Dinant centrum. Als je hieraan wenst deel te nemen, gelieve dit te laten weten aan Kristof. Vanaf 16.00 uur trekken we naar “Les etoiles” waar we de chalets kunnen betrekken. Nadien, rond 20.00 uur volgt er een diner in een gezellig resto op ± 3 km van het park.

Zaterdag 4 oktober:

Ontbijt - Duik 1: Carrière de Traigneaux. Ter plaatse 10.00 uur, te water rond 11.00 uur. Adres: Rue du Traigneaux, Villers deux eglises.

Picknick - Duik 2: Carrière de Vodelée. Ter plaats om 15.00 uur, te water om 17.00 uur. Adres: Route de Gimnée, Vodelée (Doische).

Voor het avondmaal hebben we gereserveerd in het restaurant op het domein. We kunnen hier nadien blijven “plakken” of we maken het nog gezellig in één van de chalets.

Zondag 5 oktober:

Ontbijt & checkout. We dienen ten laatste om 10.00 uur de chalet te verlaten.

Duik 1: Carrière de Rochefontaine. Ter plaatse om 10.45 uur, te water om 11.45 uur. Adres: Rue ternes des Coris, Franchimont. Nadien is er de mogelijkheid om in de cafetaria van de duikstek een warme of koude maaltijd/snack te nuttigen. Indien gewenst, kan er in de namiddag nog een tweede duik gemaakt worden.

Andere info:

Vullen: Kan aan elke steengroeve maar voorzien het nodige kleingeld. Niet vergeten mee te brengen: eigen dranken. Opgelet: op verschillende duikplaatsen (vb Rochefontaine) is het niet toegelaten eigen dranken te nuttigen!), duikmateriaal, logboek, duiklamp met oplader, duikverzekering (DAN kaart, ….)! dekbedovertrek/slaapzak is NIET nodig want dit is voorzien in de chalets.

en vooral, veel goesting & goed humeur.

Wij hopen dat iedereen er, net zoals vorig jaar, weer veel zin in heeft zodat dit weer een onvergetelijk weekend kan worden!

Namens het bestuur,

Mark Vandereyd, Secretaris

Vrijdag 3 oktober 2014: Vertrek naar Les Etoiles in Blaimont

Om drie uur in de namiddag rijden we eerst naar mama Linda om het kinderbedje te halen van Arne. We zijn deze nacht pas teruggekeerd van vakantie uit Oostenrijk, Lermoos, dus we hebben nog wat moeten slapen, wat dingen inladen, maar vooral uitladen. Linda en Herbert in Oostenrijk hadden een kinderbedje beschikbaar gesteld voor ons, maar in het vakantiepark in de Ardennen gaat dat niet zijn, dus even ophalen en in de auto steken. Vandaar gaan we Arne halen uit de creche. Zo konden wij een beetje rusten, op ons gemak ons klaarmaken en iets over drie kunnen we dus vertrekken ricthing het zuiden van ons land. Alles zit in de auto, eens we nog eens thuis gestopt zijn om nog een paar dingen erbij te steken. Dan kunnen we op weg voor opnieuw een paar uur in de auto zitten nadat we vorige nacht een hele nacht gereden hebben vanuit Oostenrijk naar huis. Maar het is voor een duikweekend met Passioned Divers in verschillende steengroeven en dat heb ik altijd al eens willen doen. Dus niet twijfelen en rijden. De files rond Brussel zijn de usual stuff, vast op de ring richting Groot-Bijgaarden, dan verder werken op de E19 naar Bergen, dat hebben we in Duitsland ook al voldoende gehad, dus dat is geen verrassing meer. Uiteindelijk doen we op de ongeveer 150 kilometer twee uur en een beetje, maar we zijn er nog voor het donker is, ruimschoots zelfs, en we kunnen nog even genieten van het mooie weer, want dat is het hier nog wel vandaag.

We stoppen aan de ingang van het vakantiepark, ik bel even naar Kristof en die kan ons zeggen dat de hele bende (of toch een groot deel) er al is en dat we even naar beneden moeten rijden en daar langs onze rechterkant moeten zoeken naar een paar zotten die daar staan te zwaaien. We hebben bungalows 92, 93 en 94, dus dat zullen we wel vinden. En inderdaad we vinden het tamelijk snel, parkeren de auto even om alles uit te laden en om ons dan te kunnen installeren. Maar eerst even dag zeggen tegen iedereen. Wie is er al: Kristof, Mark, Ivan, Karen, Ilse, Ben, Vera, Pascal, dus best al een goed aantal. Pascal helpt me even om alles binnen te dragen in onze chalet, die er trouwens erg goed uitziet: die chalet dan he. Alles raakt vlotjes binnen, we installeren vooral kinderbedje als eerste prioriteit en gaan dan even bij de rest zitten.

Ivan biedt me direct een pintje aan. Wat doet een mens dan: aannemen natuurlijk. Iets later komt ook Stephane (met ph en e!) nog toe en die kan nog even meegenieten van het lekker weertje. Het is ergens midden twintig nog en het is vandaag drie oktober, dus we zijn echt wel blij. Morgen is het naar het schijnt nog een hele dag zo, dus lekker genieten van een nazomertje. Lekker een beetje kletsen en de tijd gaat heel erg snel. Het wordt dan stilaan donker en we moeten voor het avondeten nog even wachten op Evi (met i!) en Tom. Wanneer die er zijn, zetten Kristof en Ivan de kaas en het brood op tafel en kunnen we genieten van een kaas en wijn avond. Is dat wel een goed idee de avond voor je gaat duiken. Ja hoor, zolang je niet overdrijft en anders dat probleem Dafalgannen we morgen wel op. Time flies en het is al snel elf uur. Wij zijn best moe, want we hebben toch wat last van die nachtelijk trip naar huis, dus wij kruipen ons bedje in. Arne was twee uur daarvoor al gaan slapen en had nog wat brood meegegeten en een koekje en zijn flesje gedronken. Super eerste avond van het weekend: de trend van lachen en amusement met deze mega toffe bende is gezet.

Zaterdag 4 oktober 2014: Steengroeveduiken: Traigneaux en Vodelée

We denken dat wij de eersten zijn die wakker zijn deze ochtend, laten Arne nog even liggen en kijken naar buiten over de vlakte voor de chalets. Welke vlakte? We zien geen steek want er is een ongelooflijk dichte mist. We zien net de overkant van de straat en de chalets rechts en links van ons. Iets later wanneer we Cartouche even buiten laten, merken we dat de mist al aan het optrekken is en tussen de grijze mist zien we de bruine contouren van de andere bungalows opdoemen. Wel een erg leuk zicht, maar eerlijk gezegd vond ik het zicht van op ons terras in Lermoos iets mooier met de Zugspitze voor onze neus. We zorgen ervoor dat Arne al snel zijn papje heeft gekregen en dan komen Kristof en Ivan met brood, pistolets en croissants langs. Zijn die nu al naar de bakker geweest? Amai, dan waren die wel iets vroeger op dan wij blijkbaar. Bedankt mannen, nu gaan we even ontbijten. Gisteren hadden we gehoopt dat we samen buiten konden ontbijten met het goede weer, maar met deze mist lukt dat niet, dus iedereen in zijn eigen chalet. Kristof heeft het wel leuk geregeld dat wij met Arne en Cartouche apart zitten, want ik kan me inbeelden dat niet iedereen bij een koppel wil slapen met een hond en een baby. Na het ontbijt moet iedereen zich nog reppen, want Stephane zegt ineens dat de steengroeve toch ongeveer een half uur rijden is, terwijl tot dan iedereen dacht dat het maar een kwartiertje was.

Wij dus allemaal de auto in, een geluk dat we goed voorbereid zijn, want we moesten alleen nog een paar dingen erin gooien en vertrekken. We rijden het vakantiepark uit de hele weg terug naar boven die we gisteren de andere richting hadden gedaan. Allemaal wel makkelijk want elke straat hier is een eenrichtingsstraat. We komen boven en volgen dan de GPS naar Rue du Traigneaux, Villers deux Églises. Het is inderdaad een half uurtje rijden. Dat is het geval wanneer we er direct zouden zijn natuurlijk en alles goed aangeduid zou zijn, maar ja we zitten natuurlijk in Wallonië he, dus wat kan je verwachten. Alles gaat vlotjes tot we in het centrum van Villers deux Églises, tja twee huizen zeker in plaats van twee kerken. Volgens de GPS moeten we naar rechts, maar Kristof rijdt met ons naar links een mini-straatje in. Later zal dit ook de goede weg blijken te zijn. Hij rijdt maar door en door tot we aan een grote boerderij komen. De weg is ondertussen zandweg geworden en dus eigenlijk weg. Aan de boerderij moeten we keren, want hier is het niet. We zijn een mini-zandwegje gepasseerd en wat blijkt: here it is! We komen een tegenligger tegen en denken even hoe moeten we dit oplossen, maar gelukkig is het Ronny, die ook eens langskomt voor één of meerdere duiken dit weekend. We zien dat er wel wat auto’s staan op de parking dus we moeten ons ergens achteraan zetten. Daar kunnen we ongeveer bijna allemaal bij elkaar staan, dat is altijd wel leuker dan dat iedereen ergens verspreid gaat moeten zijn.

Kristof gaat even alles regelen en komt terug met een lijst waar iedereen zijn of haar naam moet invullen om te mogen duiken. Hij geeft een korte briefing die eigenlijk erop neer komt dat je op die bepaalde plaats te water moet gaan, wat er volgens het plannetje op welke plaats te zien is en dat je samen moet blijven een goede duik hebben en terug veilig boven moet komen. Niet echt een moeilijk briefing dus. We gaan even kijken naar de instapplaats. Daar staat het goed vol, dus we wachten even tot de meesten weg zijn, zien waar je best vinnen en dergelijke in laatste instantie aandoet. We horen op onze weg langs de trap dat het zicht niet echt je dat is. Maar ja het bruist er van het leven en daarmee bedoel ik niet van de vissen, maar van de bellen van de duikers. Het is blijkbaar niet zo’n grote steengroeve, maar volgens insiders (deelnemers aan het weekend vorig jaar) zijn er nog kleinere. Je bent wel overweldigd door het zicht dat je hier hebt: je ziet duidelijk een stuk waar ze de steen hebben weggegraven in vroegere tijden, een ander deel is puur beton en een groot deel is overgroeid met bomen en struiken dus van dat deel zie je eigenlijk niets.

We keren terug naar de auto’s en verdelen de buddy teams. Ik duik met Kristof, da’s ook de eerste keer en hij staat bekende als Speedy Gonzales en ik eerder als een heel trage fotograferende duiker. Ik ben eens benieuwd of dat wel goed komt, maar ja we moeten ooit eens samen gedoken hebben he. Dus we starten om ons klaar te maken, dat is allemaal op een kwartiertje wel gedaan, maar we wachten nog even en genieten van het lekkere weertje en dat heeft ineens ook als voordeel dat er tegen de tijd dat wij in het water gaan, minder duikers onder water zitten of tenminste dat er tegen dan toch al een hele hoop aan het terugkeren zijn. Good idea huh? We stappen bijna met de hele groep tegelijk naar de trap, stappen rustig naar beneden tot aan het ponton. Daar doet Kristof zijn vinnen aan en ik ga langs de trap. We moeten toch nog even checken of Mark kan klaren. Die had gevraagd om dat even af te wachten, anders had er iemand anders de begeleiding moeten doen in zijn plaats. Maar alles gaat vlotjes en hij is na twee minuten niet terug bovengekomen, dus we gaan ervanuit dat hij tegen dan al op een goede diepte zit. En dan is het onze beurt.

Ik zwem naar Kirstof toe zodat we samen onder kunnen gaan. Ik pas me even aan aan het toch wel frisse water en dan kunnen we onder water eens gaan kijken wat zo’n marmergroeve in petto heeft. De put hier is tamelijk snel volgelopen, dus dat wil zeggen dat er hier nog veel materiaal is blijven liggen. Ze hebben alles bijna zoals het was moeten achterlaten. We zakken vlotjes en zien al direct de spoorweg die hier ligt en die volgen we naar beneden. Ik kan rond de acht meter even niet klaren, dus ff terug wat hoger en dan als een baksteen naar beneden. Kristof wou de bodem even gezien hebben. Ik had daar niet direct behoefte aan, maar ik ga wel me, het is maar zesentwintig meter of zo, dus ca va nog wel. Op ongeveer vier minuten zijn we helemaal beneden, dus dat is wel een recordtempo voor mij. Op een meter of vijf is het al donker en er hangen wel wat partikels in het water, dus het zicht is niet mega goed. We zakken tot de bodem, komen de wand een paar keer tegen en een auto. Die herken je alleen omdat er een paar wielen hangen, want de rest is door het slechte zicht eigenlijk niet goed of helemaal niet herkenbaar. Kleine steentjes en grote rotsen liggen hier nog verspreid. Op de bodem doet Kristof een zalige ontdekking: een klein kreeftje en dan zie ik ineens de ontdekking dat er twee zitten. De ene zit achter de andere in ware James Lobster stijl en die laatste is wel mega groot, echt super om hier een zoetwaterkreeft te zien. Eigenlijk de eerste keer dat ik die zo goed kan bekijken. Het ziet er eigenlijk uit zoals een grote zoutwaterkreeft in de Oosterschelde, maar dan kleiner en hier in de steengroeve. Super! Thanks Kristof!

Onze opstijging is ondertussen al even terug aan de gang, want op de diepte van zeventwintig meter kan je eigenlijk weinig of niets gaan doen. Te donker en te veel lucht verbruiken om weinig tot niets te zien. Tussen de kleine steentjes en op de steile wanden zien we af en toe wat kleine visjes. Een super zicht zijn de bladeren die hier naar de bodem afzakken. Die komen door het water gedwarreld en scheppen een speciaal sfeertje. Ook helikoptertjes van de linde met blad vallen zachtjes doch gestaag naar de bodem. We botsen bijna op een pijp en in de nissen hier zien we een paar zoetwatermosseltjes. Buiten dat leven van de kleine visjes, kreeftjes en mosselen is het enige dat we zien, wat ze hier neergezet hebben. Een beeld van het hoofd van een kind, een meter van de gas en twee schaapjes. De schaapjes zijn eigenlijk wel grappig en voor Arne neem ik ervan een foto. Wie weet dat hij de duikpassie van zijn papa overneemt binnen een paar jaar. De typische dingen zoals verkeersborden zijn hier ook neergeplant en de werktuigen van de werknemers hier in de groeve liggen hier ook nog allemaal. Dan begint stilaan het licht door de duisternis te komen en zien we een lange smalle vis passeren. Dat lijkt me een snoek en inderdaad vlak voor onze neus hangt een snoek niets te doen en te wachten in een hinderlaag om zijn maaltijd te kunnen opeten. We zijn ondertussen bijna drie kwartier op pad onder water en Kristof doet teken dat hij een beetje kou begint te krijgen. Tja met mijn droogpak had ik niet door dat het maar veertien graden was, maar al bij al valt dat nogal mee. We hebben onze safety stop al gedaan en kunnen dus zonder problemen het water uit. Stilletjes naar boven en terug naar de auto.

Aan de auto zetten we alles te drogen, want het is een lekker weertje, we gaan – voor zij die het nodig achten – de flessen vullen en we eten en drinken iets. Iedereen had genoeg brood en pistolets gekregen deze ochtend om een picknick te maken, dus we zetten ons rustig op het gras en eten die op. We lachen wat af en spenderen de tijd die we nog nodig hebben hier in de zon met een toffe bende van Passioned Divers. Tegen ongeveer half drie is het tijd om ons richting de tweede duikstek te begeven. We rijden van hier naar Vodelée. Dat is slechts een half uurtje rijden, slaan af richting de straat die de GPS aangeeft en daar komen we tussen de koeien en de auto’s terecht. Eerst denken we dat de parking mega vol staat, maar dat is een stuk stort hier vlak voor het duikcentrum. Er staan hier vijftig wrakken van auto’s aan de rechterkant en een tiental koeien links. Even gaan kijken en ja hoor we kunnen verder en daar is de eigenlijke parking. Even gaan checken hoe het hier zit met de duik en we komen vanalles te weten. Er moet minimum één instructeur bij zijn die het toezicht boven water kan behouden en iemand die een wiel moet bedienen dat het bootje met intructeur kan binnentrekken indien nodig. Ze zijn hier echt wel bezig met veiligheid amai. En steeds is er een AED beschikbaar en zuurstoffles, maar die hadden wij voor de zekerheid ook mee. We zijn vroeg, dus hebben nog een dik uur eer we ons kunnen beginnen klaarmaken. Dat doen we tegen iets over vier. Eerst buddy teams verdelen en dan klaarmaken.

Ik duik deze keer met Ronny, onze eerste duik samen, dus dat zijn wel wat mijlpalen dit weekend en deze week. Eerder deze week mijn eerste duik in een bergmeer in Oostenrijk, deze ochtend mijn eerste duik in een steengroeve en de eerste met Kristof en deze namiddag de eerste duik met Ronny. Om kwart voor vijf zijn we klaar en begeven ons naar het ponton waar we het water kunnen inspringen. Om vijf uur duiken, dus stipt om vijf uur springen er hier een paar duikers in het water. Maar het is hier tien keer zo groot als de vorige steengroeve, dus we zullen geen problemen ondervinden. Deze steengroeve is nog impressionanter dan die van Traigneaux, veel hogere afgesneden rotsen boven water en ook wel onder water, want het gaat hier ook veel dieper. Je kan hier tot een veertig meter diep duiken. Ronny en ik hebben afgesproken dat we dat niet gaan doen en dat we gewoon ergens rond de twintig gaan blijven. Alrightjes! Te water dus! Het eerste dat opvalt is dat het zicht hier stukken beter is dan deze ochtend. Meer duikers, maar ook veel groter en dieper dus minder risico op opwarrelend spul hier. We zakken gestaag, even checken op een meter of zes waar Ronny is en die kan relatief goed mee. We duiken gewoon met de kant mee en vragen ons af of we volledig rond zullen kunnen raken, maar dat zien we wel. De nissen in de wanden herbergen wederom veel zoetwatermosselen en in een ervan hebben ze een kleine beeldje gezet met een logo van het een of ander. De lange wand noordoostelijke richting duurt lang, maar we vinden het best wel leuk. Het rode gesteente dat hier ontgonnen werd is echt mega recht en mega steil afgesneden, maar is lastig om op foto vast te leggen. Ik probeer het toch. We komen de kant tegen, een hoek van meer den negentig graden en blijven volgen.

We zien in de verte al iets groots opdoemen. Van het plan dat we gezien hebben tijdens de briefing weet ik dat dit waarschijnlijk de silo zal zijn. Nog nooit een silo van zo dichtbij gezien en dan nog onder water, straf. We zitten op het onderste stuk van de silo, ongeveer twintig meter en duiken stilletjes minder diep, want ik herinner me dat er ter hoogte van de silo een tank staat, een M113 op ongeveer elf meter. Wij dus ernaartoe. We zien op een plateau de tank staan of tenminste wat ervan over gebleven is. Die is bijna helemaal ontmanteld en het enige dat we zien is het karkas van de tank en een paar bommen die eronder liggen. We duiken er gewoon eens rond en zien dan iets verder een raar ding in de lucht hangen of beter in het water. Een soort vierkante doos. We weten even niet goed wat ervan te denken dus duiken maar gewoon rustig verder, terug richting vijftien, twintig meter. Het blijkt op het plannetje te staan als zijnde “caisson/air”. Een vierkante container met lucht erin of zo? We blijven rond de vijftien, zestien meter hangen want er is hier nog een kleine onderzeeër te zien. Die passeren we samen met een onderwatertuinkabouter, die zijn beste tijd heeft gehad. Op de platte stukken zien we veel kleine vis, maar niets groot. Deze ochtend ook niet, dus hopelijk krijgen we nog iets deftig te zien qua vis. Eerst duiken we nog voorbij een waterscooter. Eerst had ik niet deftig herkend, maar eens ik wat dichterbij kom zie ik duidelijk de contouren van de scooter met stuur en al. We passeren iets verder nog een andere silo en deze keer staat die niet horizontaal, maar ligt plat op een stuk rots. Ronny doet teken dat ik eens moet komen kijken en hij heeft een loodpocket gevonden met nog één kilo in. Dat kan nooit kwaad. We gaan minder diep duiken, want we volgen nu een rechte lijn terug richting uitstapplaats. Hier komen de karpers in zicht. Het zijn grote dieren, maar komen nooit dicht genoeg om goed te kunnen belichten met de camera. Maar het leukste is dat we ze gezien hebben. En dan kijk ik ineens naar boven. Het is gewoon prachtig. Door het water zien we de bomen en de zon die haar stralen afgeeft in eht water. Echt een mistig landschap van onder water, maar echt wel super. Nog een paar karpers, een grote snoek, grote karpers en nog een grote snoek. Geen steur, die krijgen we straks enkel van boven water te zien. Als laatste object komen we nog de bel tegen en dan stijgen we stilaan op na een dikke vijftig minuten en de tweede duik van de dag zit er al weer op. Super dagje gehad in de Ardennen.

We steken alles terug in de auto, gaan nog even iets drinken en keren dan stilaan terug naar Les Etoiles, waar we de avond gaan doorbrengen. We hadden willen reserveren in het restaurant van het vakantiepark, maar daar doen ze blijkbaar niet aan mee (en dat is vooral hun gemis: 14 personen die iets komen eten en nog een paar keer drinken zal wel wat geld opleveren), dus Kristof en Mark hebben pizza’s geregeld. Ze gaan ergens tussen Dinant en Blaimont afspreken dat ze de pizza’s daar komen afleveren en dan brengen zij die naar ons en kunnen we iets eten. Het duurt iets langer dan gepland, maar we hebben snacks en drank genoeg dus voor ons is dat geen probleem. We kunnen zelfs nog buiten zitten en eten en verder babbelen over koetjes en kalfjes en over duiken en toestanden. Om negen uur eten we de pizza’s en een twee uur later is het bedtijd. Wij gaan zo rond elf uur terug naar de chalet en daar genieten van een aangenamen nachtrust.

Zondag 5 oktober: Inpakken, La Roche Fontaine, lunchen en dan naar huis

We worden wakker in een regenachtig en mistig landschap tegen ongeveer zeven uur. We geven eerst Arne zijn flesje, dan even een snelle douche, alles al beginnen inpakken, een stevig ontbijtje met spek en eieren, alles nog even opkuisen en tegen tien uur zijn we hier allemaal weg. We moesten hier ook om tien weg zijn, dus dat is perfect gelukt. Het park is echt een super lokatie en niet eens zo duur, want we betalen voor alles op en aan 180 Euro en daar zit zelfs twee keer ontbijt en één keer lunch bij. Misschien heeft de club bijgelegd. Indien dat het geval is, neig merci he. Alles zat al in de auto en we rijden naar Carrière La Roche Fontaine. Daar merken we wederom dat het eerste deel een autokerkhof is. Wat hebben ze hier toch met een steengroeve en een autokerkhof? We zoeken parking en gaan dan eens een kijkje nemen. Het water is hier door een explosie vlakbij in een andere groeve gezakt, naar het schijnt wel elf meter. Tja dat is speciaal en daar gaan veel duikers ook niet meer voor betalen om hier dan te duiken. De enigen die nog te water gaan zijn Mark, Kristof, Ivan, Tom, Karen, Ilse en Pascal. Wij nemen wat foto’s van wanneer ze te water gaan en dan gaan we iets drinken binnen in het clubhuis. Een uurtje later komt iedereen blij, van de kou verkleumd, maar voldaan uit het water en we eten hier nog iets voor de lunch. Een steak voor 12,50 is echt wel super goedkoop en de kwaliteit is niet navenant, want die is echt goed met een lekkere salade en frietjes. We genieten ervan en gaan dan tegen een uur of drie stilaan vertrekken. Alles in de auto terug en rijden naar huis. Daar komen we dan toe om half vijf, even paar belangrijke dingen uit de auto halen en dan zijn we thuis. We hebben een super tien dagen Oostenrijk gehad en dan een super afsluiter van de duiken in de steengroeve van Traigneaux en Vodelée. Arne en Evy hebben zich ook goed geamuseerd, want ze zei dat het zeker voor herhaling vatbaar is.