ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe

Portugal - Tavira - Hotel Vila Galé Albacora

Van zaterdag 28 oktober tot en met vrijdag 3 november 2023

Vila Galé - Vila Galé Albacora | Hotéis Vila Galé (vilagale.com)

Tavira is een stad en gemeente in het Portugese district Faro, zo'n 20 km van de Spaanse grens, 30 km van Faro en 160 km van Sevilla. De stad ligt aan de monding van de rivier de Gilão. De gemeente heeft een totale oppervlakte van 609 km² en telde 24.997 inwoners in 2001. De stad zelf telt ongeveer 12.600 inwoners. Vanwege zijn ligging langs de rivier wordt Tavira ook wel het Venetië van de Algarve genoemd.

In de Middeleeuwen was Tavira een belangrijke havenstad, maar tegenwoordig stelt de haven niet veel meer voor. De stad leeft van de visserij en het toerisme.

Op een heuvel in het midden van de stad staat een vervallen burcht, het Kasteel van Tavira. Rond deze burcht staan onder meer twee kerken en een klooster:

• De Igreja de Santa Maria do Castelo
• De Sint-Jacobskerk
• Convento da Graça, een voormalig klooster waarin nu een luxe hotel (portugees:pousada) is gevestigd

Nabij de burcht ligt de Ponte Romana, een brug die wellicht stamt uit de Romeinse tijd.

Zaterdag 28 oktober 2023: Vertrek naar Vila Galé Albacora in Tavira Portugal

In de voormiddag speelt Arne nog een match met zijn FCSMB U11 ploeg tegen Willebroek. Hij scoort een paar keer en geeft een paar assists en speelt een goede match. Die winnen ze met 4 – 12, top gedaan jongens. Wij gaan na de match direct naar huis, ik kleed me nog om en dan nemen we de auto naar Eindhoven Airport. Het is anderhalf uur rijden en we vinden snel de P4 waar we gereserveerd hebben. De automatische herkenning van de nummerplaat werkt goed en we vinden al snel een plaats op het gelijkvloers. We nemen de bagage en de handbagage mee naar de terminal en moeten even onze weg zoeken om te kunnen inchecken. De boeking was via Neckermann, maar die hebben nooit aangeraden om op voorhand in te checken, anders hadden we snel de self-service check-in kunnen doen. Nu moeten we een half uurtje aanschuiven om onze bagage te kunnen afgeven en dan verder direct door om iets te halen om te eten, want dit was al geleden van deze ochtend vroeg en ook maar snel één enkel boke. Hier eten we frietjes, een caeser salad een broodje kipfilet en drinken er wel iets bij. Een Bavaria is misschien toch nog een lekker Nederlands biertje.

Van hieruit zoeken we de gate en Arne vindt het super dat we de roltrap op kunnen. Nummer 10 tot 12 is naar boven en wij moeten naar de 12. Dan het vliegtuig op en we zitten alle drie naast elkaar op 11 A, B en C. We krijgen de boodschap dat we waarschijnlijk in plaats van 5 over vier om 22 over vier kunnen vertrekken, maar dat blijkt al snel dat we toch om tien over achteruit kunnen geduwd worden en we vertrekken eigenlijk zo goed als op tijd. Dan even rusten, hoewel dat niet altijd makkelijk is met twee joelende kinderen achter ons, maar al bij al valt het nog mee. Na anderhalf uur vlucht komen ze rond met snacks. We nemen water, cola zero, een klein busje chips, een Twix en een rode wijn. Dat kost al snel twintig Euro, maar dat kost het op café ook al waarschijnlijk. We eten en drinken het op, rusten nog wat en beginnen een half uur voor de echte landing al te dalen richting Faro. Gewoon op tijd tegen 18 uur lokale tijd staan we aan de grond, wachten op de trappen die ze tegen het vliegtuig zetten en dan kunnen we een busje op naar het gebouw om onze bagage te nemen. Die komt snel af, we zoeken onze weg naar Sixt waar we een auto hebben gereserveerd voor de week.

En dan begint de miserie. Je moet een ticketje nemen, normal service, platinum of priority. Wij nemen een gewone service, trekken nummer 177 en het is nu nummer 170. Dat lijkt niet zo veel, maar elke persoon duurt toch al snel twintig minuten en die platinum of priority komen er gewoon tussen. Als je dan weet dat ze slechts met drie personen de klanten bedienen, dan gaat het erg traag. Van de drie mensen gaat er een dame dineren, dan komt er een bij, maar gaat er nog iemand eten, dus nu zijn ze nog met twee. Mensen die na ons zijn toegekomen, beginnen te klagen, dus wij doen mee. Uiteindelijk sta ik klaar om bediend te worden en komt er net een platinum kerel toe. Die ene bediende zegt: sorry sir, platinum is platinum. Ik schijt nu al alle kleuren van de regenboog. Het is ondertussen acht uur, dus hebben een dikke anderhalf uur moeten wachten op onze auto. We vertrekken met een Seat Leon die er relatief goed uitziet, dus Waze opzetten en naar het hotel. Op een half uurtje vinden we Tavira en daar moeten we even bijna off road om naar ons hotel te geraken. Dat ligt in het midden van een natuurreservaat en tussen de zoutmeren. Daar zien we nu niets van, want we zijn aan de luchthaven vertrokken al in het donker.

Inchecken, paspoorten laten kopiëren, de sleutel van kamer 259 krijgen, rugzakken en valiezen op de kamer zetten en direct nog iets gaan eten. We kunnen tot tien uur eten, dus hebben nog even, maar we gaan direct want we zijn al best moe van de voormiddag match, rit naar Eindhoven en vlucht en wachten en rit. Een flesje rode wijn met een fles water en dan eten we iets. Het ziet er allemaal lekker uit. Arne heeft in elk geval al zijn zin met frietjes en kippenbout en wij kunnen ook vanalles goed kiezen, alles smaakt. Na het voorgerecht krijgen we nog een show te zien van een paar werknemers die een Halloweendansje doen op te tonen van Thriller van Michael Jackson. Zalig! Het is echt goed gedaan, ook de versiering hier is super gedaan voor Halloween, echt zalig. We nemen onze wijn en het water mee naar de kamer, drinken nog iets, praten nog wat na over de dag, nog even genieten op het terras tot het begint te druppelen, dus naar binnen, even TV kijken en tegen half elf bed in voor een hopelijk goede nachtrust. Slaapwel kindjes!

Zondag 29 oktober 2023: Omgeving van het hotel ontdekken en even naar Tavira

Amai, dat was een deugddoende nachtrust! Het is vannacht winteruur geworden, dus de klok is een uurtje terug gedraaid. Wij waren al een uurtje vroeger dan in België, dus hebben twee uurtjes langer mogen slapen dan in België, maar dat laatste uur moeten we teruggeven wanneer we terugkeren naar huis. Ook hier doen ze nog mee met zomer- en winteruur, maar GSM’s en de meeste apparaten passen zich toch automatisch aan aan het nieuwe uur. Het ontbijt wordt al vroeg geserveerd en wij hebben al honger, dus we gaan naar het restaurant. Daar moeten we even onze weg zoeken, maar vinden snel de koffie en de fruitsapjes. Top. De broodjes zijn lekker: er ligt heel erg veel dat lijkt op een English Breakfast, dus we kunnen bonen en worstjes en al eten. Of niet he. Wat stukjes ei met wat spek, een stukje fruit, wat kaas en kipfilet, voor de kleinsten en de allerliefste liefjes een croissantje, dan moet ik hier niet naar de bakker. Kortom, alles ziet er lekker uit en dat is het ook. Top ontbijtje.

Tijdens het ontbijt hadden we ook eens bekeken en besproken wat de plannen zijn voor de dag. We bekijken de buurt hier vlakbij het hotel eens, want dat is de moeite, maar daar lees je direct alles over. We hadden gisteren vanuit Tavira nog een vijftal kilometer gereden op een klein baantje, we hadden de pijlen Hotel gevolgd, maar die van Forte do Rato hebben we letterlijk links laten liggen. Dat stuk voorbij het fort naar het strand en zo tussen de zoutmijnen heen en terug een wandeling van 3 of 4 kilometer om rustig te beginnen. Na het ontbijt keren we nog even terug naar de kamer, maken de rugzak klaar voor de wandeling en dan vertrekken we. Het hotel uit, de parking af voorbij onze Leon en dan gaan we naar beneden gewoon langs de weg op een voetpad en al. De begroeiing hier is echt wel speciaal: lage struiken, cactussen, zeekraal en heel veel andere planten die je in zo’n duinachtige omgeving vindt. Het is hier heel zout, dus ook daarom zijn de planten best speciaal. We wandelen een paar 100 meter en dan slaan we rechtsaf, op de hoek ligt een ruïne van een fort, daar wandelen we even voorbij en dan zien we de rivier Rio Gilao met aan de overkant een paar steigers en heel veel boten liggen hier in de monding van de rivier. We hebben vanuit het hotel de mogelijkheid om via een boot naar het strand te gaan dat eigenlijk een eiland is dat vlak voor de kust ligt. Ook dat staat op de planning.

Nu kuieren we even langs het water van een zijarm waar een paar vissers aan het vissen zijn. Een paar witte reigers, een aantal pleviertjes en scholeksters zoeken ook naar voedsel tussen het zand en in het water. Leuk om nu al direct zoveel vogelleven te zien hier. Na een tiental minuutjes keren we terug naar het fort om daar de weg te nemen richting dorp. Zo ver gaan we niet gaan vandaag, maar in totaal zullen we hier 3.4 kilometer gewandeld hebben. Voorlopig stappen we goed door langs de weg en ook hier zien we verschillende soorten vogels, een witte reiger, een grote blauwe reiger, lepelaars, een grutto, een paar ganzen, echt leuk voor vogel liefhebbers. Zelfs Arne met zijn verrekijker begint het allemaal te kennen, want de lepelaars heeft hij zelf gespot en herkend. Zalig! Een mega fiere papa! Hier vinden de vogels nog vanalles lekkers, hoewel we nu links en rechts zoutpannen zien liggen en daar leeft normaal niet zo veel op. Deze soorten vinden hun ding wel. Tussen de zoutmeren lopen beekjes die in verbinding staan met de zee, dus nu met laag water zien we op het zand erg veel beweging. Zoomlens en verrekijker leren ons dat dit krabben zijn. Ze hebben een grote schaar en kunnen zo holletjes maken en ook hun eten mee zoeken. We wandelen verder, blijven dezelfde vogelsoorten spotten, nog een paar grote meeuwen extra, maar die zien we al de hele tijd.

De meren zelf ruiken niet echt aangenaam en zien erg bruin, maar we zien ook dat het zout blijft liggen op de oevers. We denken dus ook dat de kleine bergjes in de verte zoutbergen zijn die nog verwerkt moeten worden en geen wit zand. We keren gewoon dezelfde weg terug, bekijken overal nog of we nog iets speciaals zien, maar dat is niet het geval. Zo bereiken we het Forte do Rato en daar kunnen we even opklimmen en genieten van het mooie zicht op de omgeving. De vlakte hier is doorkruist door kleine beekjes en het lijken wel de slikken bij ons, die komen ook bij vloed onder water te staan. Het fort is niet veel soeps, dus we keren terug naar het hotel. We zijn wel een paar uurtjes weg geweest, dus nu nemen we de auto naar het dorpje Tavira. Op slechts tien minuten rijden, vinden we met een omweg heen en terug over de brug een gratis parking net buiten het centrum. We gaan eens kijken wat hier te zien is, maar vooral iets zoeken om te eten. Maar eerst zoeken we een apotheek die open is op zondag. Dankjewel beste vriend Google, want net over de brug zou er eentje moeten zijn. We staken de brug over, vinden de apotheek snel en kunnen daar iets kopen om de muggen weg te houden en ook om de beten erna te verzorgen.

We merken al snel dat de architectuur hier erg speciaal is, veel huizen hebben een soort kantelen op het dak en de gevel is vaak bezet met tegels in verschillende kleuren, maar vooral blauw en oranje, dat is geen Delfts Blauw, maar Tavira Blauw. Het kost ons wel bijna dertig Euro, maar dan zijn we tenminste veilig voor de muggen en andere insecten. We steken de rivier hier over bij een andere brug en we wandelen verder langs deze oever tot het plein waar we iets eten in Marisqueira Praça Velha. Het is een oudere man die vraagt of we honger hebben en of we zin hebben om iets te eten. Euhm, ja, cv, doe maar. Hij probeert ons een van de verschillende versies van de cataplana aan te smeren, maar dat lijkt ons een beetje te veel nu. Dus we gaan voor een kleinere kaart: chicken nuggets voor mezelf, gegrilde sardines voor Arne en tonijn in tomatensaus voor Evy. En als je dat gelooft, maak ik je nog iets anders wijs. De sardines en de tonijn zijn super lekker en met drank en al de rest in kost het ons nog net maar vijftig Euro. Zo’n gerechten zouden in België veel en veel duurder zijn. Echt mega lekker en zalig. De tonijnsteak is echt groot en er liggen wel 6 sardines op het bord. En ja Arne, da’s met ogen en al en zo. We krijgen een buitje over ons, maar we zitten goed onder de grote parasols en de regen is zo snel terug weg als die gekomen is.  De lucht blijft nog dreigend donker over de rivier, maar er valt niets meer uit.

Dan keren we terug naar het hotel. Vila Gale Albacora ligt echt mega buiten het centrum, in het midden van een natuurreservaat en het is hier over het algemeen erg rustig en stil. Enkel de eerste avond was er in de bar vanalles te doen en ook het restaurant ligt vlakbij, dus we hebben wel een beetje lawaai gehad. We waren toen zo moe dat het niet uitmaakte, dus hotel echt een aanrader. We namen alles mee en gaan naar beneden waar het verwarmde zwembad zich bevindt en ook de jacuzzi, het stoombad en de sauna. Je moet reserveren om naar de spa te gaan, want er is een maximum van 20 personen tegelijk. Het opvallende is dat er maar iets meer dan 20 personen op het hotel zitten nu. We gaan eerst even in het stoombad, dan even zwemmen, dan sauna, terug zwemmen en ook douchen. Er zijn drie verschillende douches, zalig toch. De ene is een douche met 6 koppen, 3 links en rechts en boven je hoofd ook een douchekop. De andere is een regendouche met in het midden een massagekop. De derde is een waterval die je echt masseert. We genieten van de rust, spelen even met de kleine bal, hoewel er duidelijk staat dat het niet mag, maar we zijn hier alleen, dus storen niemand. Na anderhalf uur gaan we terug naar de kamer, de chloor van ons lichaam spoelen, scheren en ons klaarmaken voor het avondeten. Dat is vandaag niet in de vorm van buffet, maar je kan drie gangen kiezen van de kaart, helemaal anders dan gisteren.

We eten een shrimp salad en Arne en Evy nemen een dagsoep van groenten. Dan eten wij een steak met gegrilde groentjes en frieten. Arne neemt een burger met frietjes, maar na een dagsoep is dat snel te veel. Hij eet wel goed en alles smaakt perfect. De ‘tenderloin’ is plat geklopt, maar wel goed gebakken, zeker de gebakken groentjes zijn super en met de frieten en de pepersaus echt mega lekker. Arne en ik nemen geen dessert, maar krijgen wel een meringue, lekker, maar erg veel na de twee vorige gangen. Toch eens bekijken voor morgen. De wijn is opnieuw super, Santa Vitoria, Seleção, echt lekker en vol vooral bij zware vis en vleesgerechten is die super. We nemen de overschot van de wijn en het water mee naar de kamer, genieten daar nog van en dan wordt het toch al snel vermoeiend. Twee uur verschil op een dag tijd, toch een vermoeide dag gisteren en ook vandaag nog een dag waar we wel de hele tijd bezig zijn geweest buiten. Op tijd slapen en morgen een nieuwe dag met twee thema’s: sinaasappels en stadsbezoek in Vila Real de Santo Antonio.

Maandag 30 oktober 2023: Sinaasappels en stadsbezoek in Vila Real de Santo Antonio

Het diner is niet in buffet, maar het ontbijt nog wel, iets minder uitgebreid dan gisteren, maar alles is er, soms op vraag, maar ik ben zeker dat iedereen die hier werkt, alles zal doen om de gasten gelukkig te maken. Dat spreekt echt van de gezichten van het personeel, echt zalig. Zo’n vriendelijke gezichten, met een lach en altijd erg behulpzaam. Niet alleen hier in het hotel, maar het blijkt echt overal hier in het zuiden van Portugal in de Algarve. Regen en wind deze nacht heeft goed huis gehouden in de buurt, want het water is ineens mega gestegen deze ochtend, of is het gewoon het verschil tussen eb en vloed. De tafel en de stoelen op het terras liggen serieus in ambras met elkaar, dus wel wat regen en wind geweest. Vandaag gaan we eerst ontbijten, zo rond een uur of half negen, genieten ervan, want dat is wel super. Ze maken meer a la minute voor jou in plaats van pannenkoeken te laten verstenen au bain marie. Dat kost meer aan personeel, maar is echt OK als het gaat over verspilling en die zaken. Wij vinden het een goede beslissing.

Hmmm, lekkere koffie, lekkere omelet en twee eitjes sunny side up. Dat tovert echt een lach op je gezicht en nu we de peper en het zout gevonden hebben bij de kok, komt het zeker goed. De foto’s hier in het restaurant zijn ook wel super, die stammen nog van de tijd dat je nog zonder limiet tonijn mocht en kon vangen, nu is dat godzijdank geregeld. Er wordt nog wel veel tonijn gevangen, maar naar het schijnt is dat allemaal goed geregeld. Wij eten graag vis, dus dat vinden we wel belangrijk dat alles met het MSC keurmerk geregeld is. Met het ontbijt eten we nog geen vis, maar vooral kaas met brood croissants en dergelijke. Na het ontbijt vertrekken we naar een plaats waar een waterval is. We hebben via Komoot een wandeling gezocht en die begint niet ver van hier. We nemen alles mee in de rugzak en nemen de auto ernaartoe. We hebben Waze vastgezet op een plaats met graden, dus we kunnen niet echt zeggen waar we ons bevinden. De wandeling heet Mato Santo Espírito, dus we vermoeden dat die genoemd is naar een kleine kapel die we tegenkomen. We zijn via 2 ronde punten naar hier geraakt en net voorbij het tweede ziet Arne ooievaars zegt hij. Ik zie op de gevel van een gebouw een getekend staan, dus denk dat hij die bedoelt. Iets verder zien we witte palen met een groot wiel bovenop en die dienen om ooievaars te kunnen laten nestelen. Hij kan dus echt wel gelijk hebben. We komen nog eens terugkijken. Zeker omdat er langs de weg hier keiveel reigers zitten ook, niet de witte reiger, maar een koereiger. Die moeten we toch op foto hebben. We vragen ons ook af wat de ooievaars hier doen in de winter. Blijven ze hier of gaan ze nog naar het warme zuiden.

We rijden de kapel voorbij en dan een klein straatje in om makkelijk te kunnen parkeren en niet gewoon langs de EM 5142, want dat is de naam van de weg hier. We zien een goede plaats om onze auto te zetten, maar dan ziet Evy ergens een blauwe P staan, meestal ook het teken van een parking. Yep, hier ook, natuurlijk, we zijn hier niet in the middle of nowhere he. Er zijn hier zelfs twee parkings voor elk toch een auto of twintig. Hier nemen we onze wandelstokken uit de auto en gaan eens op zoek naar de waterval. Ik probeer de Cascato do Pego do Inferno te vinden en hoop dat het de moeite is. Ik moet erg goed op de GSM kijken om te vinden waar we moeten zijn, want pijlen of andere aanduidingen zien we niet. Wel zien we overal schillen van sinaasappelen liggen en het blijkt dat we op de goede weg uitkomen, wanneer we die volgen. We zien een stuk van een levada: een soort waterkanaal dat veel plantages met elkaar verbindt en vaak ook mooie wandelingen kan verzorgen. Hier is het wat overgroeid en we moeten erover en dan naar beneden naar een grotere weg. We komen ook een paar verbodsborden tegen en zelfs palen met prikkeldraad om aan te duiden dat je daar niet door mag. Dan kom je op het privé terrein van de sinaasappelboeren. Wij vinden de weg naar het kleine meertje en de kleine waterval goed. Even heel erg steil naar beneden op een padje waar zelfs Arne zich moet bukken en smal maken om erdoor te kunnen. Ik ben helemaal nat door de bladeren van de begroeiing hier en Evy komt dus niet verder. Ik ben wel blij dat ik de wandelstokken heb meegebracht, want je moet echt wat steun hebben om hier naar boven en naar beneden te gaan.

De waterval is echt niet groot, maar altijd mooi, ook al is die maar een kleine meter hoog. We keren terug op onze stappen, zien nog meer duidelijke aanwijzingen dat je aanwezigheid op de plantage niet gewenst is, dus we doen dat ook niet. We passeren terug aan de auto en gaan dan verder langs een stenen pad. Hier zijn ze de sinaasappels aan het laden op een vrachtwagen. We zagen net de mannen die ze aan het plukken waren en wij wandelen rustig verder. We zien honderden, duizenden bomen met nog meer sinaasappels aan. Sommige hangen al een beetje bruin aan de bomen, maar de meeste zijn nog OK. Hier en daar staan er ook wat rijen citroenen, dus ook dat wordt hier geteeld. Ineens valt mijn oog op een speciaal soort boom. Ik vraag Evy en Arne even te voelen aan de schors die afgescheurd is en ze weten me snel te zeggen dat dit kurk is. Echt zalig een prachtige kurkeik tussen de sinaasappelbomen. We wandelen even verder en dan zouden we naar rechts moeten naar boven, maar de weg loopt helemaal door de plantage. Ze hadden ons al duidelijk gemaakt dat niemand welkom is op de plantages, dus we volgen de hoofdweg gewoon, voorbij een grote hangar, zo naar beneden tot een kleine rivier en dan keren we gewoon terug. Aan de hangar stonden twee honden luid te blaffen en ze maken dus twee keer van hun oren, wanneer we er voorbij komen. De weg was naar beneden gegaan tussen de sinaasappels en dus moesten we nu terug naar boven ook. Langs de weg groeien ook granaatappels, geen idee of die wild zijn of aangeplant.

De wandeling duurt in het totaal een uur en twintig minuten, waarvan we slechts vijftig minuten bewogen hebben. De afstand is 2.86 kilometer en we hebben toch 23 hoogtemeter gedaan. Dat is niet veel in vergelijking met bergwandelingen in Oostenrijk, maar best pittig na mijn achillespees-operatie; toch nog een beetje trainen dus. We komen terug aan de auto en stellen de GPS in op centrum Vila Real de Santo Antonio. Een dorp dat aan een rivier ligt die de grens vormt tussen Portugal en Spanje, yep, inderdaad we zitten in deze regio van Portugal. Het is slechts een dik half uur rijden, we komen toe aan de promenade met kasseien en zicht op de rivier en de kleine haven. We vinden parking gewoon langs de straat, betalen twee Euro om hier te staan tot ongeveer drie uur, dus een drie uurtjes in totaal om hier rond te wandelen en alles te bekijken en misschien iets te eten. De gevels van de woningen lijken ons niet echt mooi dit deel van de stad, dus hopelijk brengt de rest van het centrum beterschap. We zagen op de kaart van de GPS en in de Trotter dat de meeste straten hier echt rechthoeken vormen, allemaal kleine rechthoekjes en dat blijkt al snel het geval.

We wandelen over de promenade en zien afbeeldingen op de stenen, eerst denken we aan de verschillende dieren van de dierenriem, want we zien vissen en een kreeft, maar daar blijft het bij. We slaan een straatje in en zien al direct keiveel dingen die ze verkopen in kurk. Handtassen, slippers, heuptassen, onderzetters, echt megaveel uit kurk gemaakt allemaal. We passeren een paar kraampjes, kijken onze ogen uit naar de mooie gevels van de huizen. Zelfs de luifels hier zijn prachtig gemaakt met spreuken of afbeeldingen, echt zalig. We bekijken al een paar winkels en genieten vooral van het wandelen op een doodgewone namiddag door de straten van de stad, zalig kuieren. Dan moeten we voorbij een winkel van Forza Portugal met CR7 natuurlijk in de vitrine – voor de voetbalhaters CR7 is Cristiano Ronaldo, dé Portugese speler van deze tijd. Arne mag een truitje kiezen en zet er Arne 10 op. Voor 4 letters en 2 cijfers betalen we 20 Euro extra, goed geregeld daar. We lopen hier al een uurtje rond en stoppen dan in Bar Latte in een van de zijstraatjes om iets te eten. Een gezellig terras, drinken er een biertje Sagres, een gin tonic en Sprite. We eten er een bordje tapas bij en voor Arne (maar hij moet delen) fish & chips. Het smaakt enorm, maar we zitten hier natuurlijk ook in een zalige sfeer. We kijken ook eens binnen en daar is het echt een gezellige bar, je zou het in België een bruin café noemen, echt tof en gezellig. Van hieruit keren we nog even terug naar de winkel van FP, want Evy bedacht zich ineens dat haar petekindje dit ook wel leuk zou vinden. Nog eens binnen voor een tweede truitje: de kerel die ons daarnet bediende was leuker dan deze dame, want Arne kreeg een masker van CR7 en nu kregen we niks.

Dan doen we nog een paar inkopen voor de familie als souvenir van onze reis en ik mag vooral betalen, maar qua aankoop is er niks voor mij bij: zielige ikke. Dan wandelen we terug naar de auto en we rijden terug langs de gewone weg en niet langs de autosnelweg, het duurt ongeveer even lang, maar we hopen dat dit aangenamer is dan tegen 120 naar huis knallen. We passeren een hele bende kleine dorpjes, maar beslissen nergens nog te stoppen, want we hebben gereserveerd voor de spa tegen half vijf. We hebben al genoeg gewandeld vandaag en hebben een beetje rust nodig, dus rijden terug naar het hotel en maken ons klaar om naar het zwembad te gaan, in de stoomcabine en in de sauna, toppie, lekker chillen en genieten. Een paar lengtes zwemmen, een paar keer tikkertje spelen met Arne en dan keren we terug naar de kamer. Nog even chillen, douchen en dan gaan eten. Voorgerecht is terug shrimp salad voor mij en Arne en Evy delen een groentesoep. Dan als hoofdgerecht nemen we een pizza, octopus en geroosterde zalm. Het smaakt weer super goed en we denken zelfs wat doet deze kok hier in dit restaurant, die kan veel beter krijgen. Nog een klein dessertje, koffie en dan gaan we naar bed. Nog een beetje DVD kijken, verslagje schrijven en dan op tijd gaan slapen, want we zijn hier wel snel moe.

Dinsdag 31 oktober 2023: Strandwandeling en chillen

Ontbijtje is net als andere dagen. We zien dezelfde mensen, het lijkt wel alsof er hier maar tien kamers bezet zijn, want er loopt hier erg weinig volk rond. We vragen ons af wat er hier gebeurt echt buiten seizoen en in de winter of zo. Soit, we eten weer een eitje, morgen misschien eens overslaan, want anders eten we elke dag hier eieren. We hebben vandaag een wandeling ingepland in een dorpje een twintig minuten hiervandaan, bij Praia Cacela. We vinden parkeerplaats vlak buiten het dorpje, er is een grote parking voor iets van een 80 auto’s en ervoor ook nog twintig, dus parking genoeg. Het moet hier in het seizoen wel de moeite zijn, want anders zijn hier veel parkeerplaatsen voor alleen de dorpsbewoners. We zien veel mensen met bloemen toekomen, want hier vlak voor het dorpje is ook de begraafplaats. Het is bijna 1 november, dus die mensen komen nu al de graven proper zetten en bloemen plaatsen. Wij wandelen door het witte dorpje, zien opvallend veel verwijzingen naar Islamitische musea en dergelijke. Marokko is hier natuurlijk ook niet ver hier vandaan he. Het witte dorpje is echt charmant, meer dan een kerk, een restaurantje en een paar huizen is het niet maar het ligt perfect op een heuvel met zicht op de eilandjes en de vlakte ervoor. Het water is nu laag en je kan perfect langs de waterkant wandelen, dus we starten onze wandeling hier.

Langs een stenen muur van een fort, denken we, wandelen  we naar beneden langs een aantal trappen, genieten al van het prachtige uitzicht over de duinen  en de vlakte. Eerst hebben we rijen dennen, een soort struik, volgens mijn app ObsIdentify, de Plocama Pendula. Die hadden we tijdens de wandeling bij ons hotel ook al gezien en die zie je hier eigenlijk overal. Ook groeien hier veel cactussen, het is een mooie overgang van water, zand, weer water en zand zo tot een iets hogere rij duinen met daarachter de zee. Dit is reeds de Atlantische Oceaan, echt zalig om hier te zijn. Het is mega mooi met dit uitzicht naar beneden te wandelen en te kunnen genieten van de prachtige natuur en de vogels die hier rondfladderen. We zien wederom de witte reigers, mega veel meeuwen, een soort tapuit, de strandpleviertjes en dergelijke, echt top! We zijn een kwartier aan het wandelen we stappen dan in het zachte zand, soms wordt het harder en dan is het makkelijker: Evy en ik hadden voor de zekerheid onze wandelstokken mee, want in mul zand wandelen, kan best zwaar worden. We stoppen af en toe eens en geven onze ogen de kost. We lopen even op het asfalt bij Fabrica, hier is alleen een bar en een restaurantje, maar nu alleen een kiosk waar ze drank verkopen, voor de rest is hier alles toe. Hier zijn volgens de kooien te zien ook oestervissers. Ook de bootjes van de vissers liggen hier her en der verspreid, met laag water kan je te voet ernaartoe, met hoog water is dat wat moeilijker. We stellen ons even de vraag of het wel veilig is hier wanneer het water opkomt, maar we zien tussen ons en de duinen keiveel mensen staan die dingen zoeken in de modder. Zijn het schelpen of zijn het andere diersoorten, eigenlijk geen idee en ze staan te ver om even te vragen wat ze zoeken. Maar zolang zij hier zijn, voelen wij ons op ons gemak.

We wandelen gewoon verder, moeten een paar keer door een stroompje om het strand te kunnen volgen en volgens de wandeling moeten we straks van het strand weg door een golfterrein. Eerst nog genieten van het uitzicht hier, van de lepelaars die hier ook weer aanwezig zijn, echt top. Regelmatig zien we ook de krabben die we bij ons hotel zagen hier ook terug. Je ziet de bolletjes zand liggen en wanneer je dichterbij komt, zie je de krabben ineens wegvluchten in hun holletjes. Ik probeer Arne een stukje zeekraal te laten proeven, maar dat vindt hij niet OK, soit, toch nog een laatste blik op het strand, het water en de duinen en dan omhoog door het zand, naar een privé stukje met een barretje en zo bereiken we het Quinta da Ria golfterrein. We vinden het raar dat je gewoon hier op het terrein mag, maar er staat nergens een bord dat het niet mag, dus wij wandelen verder tussen de golfcarts en de golfers tot we de uitgang vinden. Ook hier hebben we weer oog voor de vele meeuwen en reigers. We vinden perfect onze weg. Hier moeten we even rustig aan doen, want Arne begint pijn te krijgen aan zijn voeten. Vanaf nu is het nog een tweetal kilometer tot de auto terug. De app zei dat de wandeling 5.27 kilometer is, want wij tellen slechts 4.82. We wandelen nu met sparren aan onze linkerkant, meestal sinaasappelbomen aan de rechterkant, maar soms ook cactussen of eiken, deze keer geen kurkeiken, maar gewone.

Na iets meer dan twee uur zijn we terug aan de parking en zoeken een plaatsje in het restaurant hier vlakbij. Het is een beetje grijs en windering dus de plastic luifels zijn dicht, we hadden de eerste twintig minuten van de wandeling ook wat gemiezer over ons gekregen, dus echt lekker weer is het niet. We zoeken een plaatsje, hetgeen niet moeilijk is, want mega druk is het niet. We bestellen een hamburger met frietjes, ameijoas en sardinhas. We krijgen er olijven, brood en sardienenpasta bij. Dat moesten we zeker eens proeven en blijkt echt wel lekker. Een stukje brood met een beetje boter en een beetje van die pasta, echt super! We krijgen onze bordjes en kunnen genieten van de clams, de sardienen en de frietjes met hamburger, echt lekker gehakt waar die hamburger mee gemaakt is. We drinken er cola zero bij en laten het ons smaken. De schelpjes smaken ons, zijn gemaakt met veel boter, veel look en nog wat zuiderse kruiden, echt mega lekker en niet te zwaar. We gaan ook binnen even kijken en ook dit restaurant is binnen super gezellig. Er hangen een paar posters met vissoorten en vogelsoorten die hier voorkomen. En dan bekijk ik bij het buitengaan de drie frigo’s die hier staan en daarin zie ik dat de Portugezen echte zoetekauwen zijn. Die frigo’s liggen vol met stukken taart, maar echt niet te schatten zoveel taart heb ik in jaren niet gezien.

We nemen de auto terug, rijden langs een iets kleinere weg parallel met de kust, maar we hebben niet het geluk om hier veel te zien. Awel, niet veel te zien: je krijgt op deze manier toch wel een idee van de buurt en van hoe het leven hier is. De straten zijn niet overal even putloos, integendeel, er is vaak nood om van links naar rechts te proberen op het rijvak te blijven om niet te veel in de putten te rijden. We moeten een half uurtje in totaal terug en kijken ook goed naar de huizen. Je zou denken dat de Algarve een welvarende regio is door de kurk, de sinaasappels en het toerisme, maar veel huizen zijn beklad met graffiti en niet van die mooie schilderingen, maar gewoon tags. Ook vervallen huizen zien we regelmatig en verder van de straat zien we grote villa’s, echt een groot contrast tussen twee werelden. We komen relatief laat toe in het hotel, rusten even uit en gaan dan rond de gereserveerde tijd naar de spa. Eerst even douchen, dan even rusten, dan het stoombad in, dan douchen, dan nog even in het zwembad, dan rusten en even de sauna in. We houden het niet megalang vol in de sauna, want het is er klein en de hitte van 90 graden pakt snel op je adem. We zijn grotere sauna’s gewoon dan deze, dus het is even aanpassen. We zijn hier elke dag toch anderhalf uur tot twee uur beneden en meestal zijn er maar een paar mensen hier en vaak zijn wij hier alleen. Echt zalig!

Dan maken we ons zoals steeds klaar voor het avondeten nadat mijn liefje een aperitiefje meegebracht heeft van de bar. Nog eens douchen, want we waren nog niet proper genoeg van het douchen hiervoor en zoals meestal gaan we naar het restaurant Versátil om daar iets te eten. We nemen vandaag terug de soep, dan de pasta zowel voor Arne als Evy. Ik neem vandaag de smoked tuna carpaccio, echt megalekker en als hoofdgerecht een lokaal lamsstoofpotje, ook top! We drinken zoals steeds een fles bruiswater en een fles rode wijn Santa Vitoria Seleçao. Als we ooit terugkomen, moeten we zeker deze wijn eens in het domein zelf gaan proeven en misschien met de auto naar hier komen dan om veel mee te kunnen nemen. Terug op de kamer nog even TV kijken, foto’s bekijken en verslagjes maken. We zijn alle drie moe, Arne gaat eerst slapen, maar wij gaan al een half uurtje later ons bed in ook. Toch vermoeid van de wandelingen, de zeelucht en het buitenzijn.

Woensdag 1 november 2023: Strandwandeling op Ilha de Tavira en het stadscentrum van Tavira zelf nog eens

We genieten weer van een rustige ochtend. Het buffet blijft er vooralsnog in de ochtend, maar zoals al gezegd niet meer ’s avonds. Wij eten rustig ons ontbijtje, nemen een stukje fruit mee en kunnen dan op onze weg naar het centrum om daar de boot te nemen naar het beroemde Eiland van Tavira. Daar parkeren we de auto op dezelfde parking als de vorige keer. Nu is er echter minder plaats, want het is ook hier een feestdag. En dat zullen we op de boot ook merken. We kopen even een ticketje voor ons drie en zullen ons op de kadesteen neerzetten tot de boot binnen een half uurtje vertrekt. Maar die boot moet eerst nog aankomen vanuit het eiland. We wachten hier terwijl het water in de rivier verrassend laag staat. We zien nu zelfs voor de eerste keer dat er iets voor de brug een soort stroomversnelling is. Daar ligt over de hele breedte van de rivier een muurtje en nu zien we het water erover stromen, wat we bij hoger water niet zagen, echt verrassend. Er komen veel mensen ticketjes kopen bij de kiosk hier en de rij op de kademuur wordt alsmaar langer. Het tripje heen en terug kost hier slechts zes Euro tien, terwijl het vanuit het hotel duurder was en zoals blijkt minder ver.

In de verte zien we de veerboot al aankomen en op een kleine tien minuten is hij bij ons. Lang moeten we niet wachten om aan boord te gaan, want de meeste mensen willen naar het eiland en niet naar de stad. Toppie: wij als derde groepje aan boord en vinden boven op het dek een coole plaats om te zitten. We zitten helemaal achteraan de boot, dus straks bij het vertrek ff draaien en dan zitten we vooraan. De bodem hier moet wel goed uitgebaggerd zijn, want zo’n grote boot kan anders niet draaien, maar dat doet hij toch perfect wanneer iedereen aan boord is. Silnido is de maatschappij waarmee we varen en zo gaat de trip via de rivier naar het eiland. Het is een mooie dag en op een kwartier zijn we er. We zien nu vanaf de aanlegsteigers alles liggen waar we de eerste dag gewandeld hadden. Toen vroegen we ons af waarvoor die steigers zouden dienen. Nu weten we het dus en we zien van hieruit zonder veel problemen ons hotel. We zaten nu een kwartier op de boot, hebben nog een heleboel vogels gezien, zoals bijvoorbeeld een kleine kolonie flamingo’s in de zoutmeren, dus dat hadden we niet gehad vanuit ons hotel. We volgen de mensenmassa en komen zo aan op het strand. Een weids zicht op de Atlantische Oceaan en het toch brede strand hier.

We slaan linksaf en mogen blijkbaar niet in de duinen, want die zijn afgesloten met een dik touw. Er staan ook foto’s van vogels en andere dieren die hier leven, dus waarschijnlijk daarom dat mensen er niet in mogen. We volgen even het padje naar de golfbreker met kleine rode vuurtoren en stappen er even op. Hier waait het enorm, want je zit hier in de open vlakte, maar het is wel zalig om alles vanuit dit zicht ook eens te bekijken. We wanen ons op een postkaart met dit mooie strand. De witte en grijze wolken maken het nog mooier. Je ziet zelfs hoe de wind constant schaduw en zon afwisselt en dat zorgt voor een prachtig lichtspel op het strand en in het water. Ongeveer een vijftig meter van de golven ligt een niveauverschil van een half metertje, dus ideaal om hier te gaan zitten, terwijl Arne even het water in wil. Evy neemt hier wat rust en geniet van alles hier. Ik ga even mee met Arne naar de zee; hij gaat erin, maar heeft precies een beetje angst gekregen, omdat ik zei dat hij moest opletten voor de stroming hier. We zijn hier een half uurtje en stappen dan terug door de duinen. Het was nooit onze bedoeling hier uren en uren te zijn, maar gewoon even te komen kijken hoe het hier is. Om kwart over elf waren we hier en nu nemen we de boot al terug van kwart over een, dus zonder het door te hebben toch twee uur hier rondgewandeld, leuk. We stappen terug door de duinen, maar volgen gewoon een wegje gemaakt door een tractor en een paar quads. Zo bereiken we terug de steiger om nu de trip terug te maken. Om half twee zijn we terug in Tavira, maar we zijn wel super blij dat we op het eiland even geweest zijn.

We stappen door de stad en zoeken iets om te lunchen, niet te veel, maar gewoon een paar hapjes of zo. Dat vinden we in Shanti met een biertje, cola en een tango. Ja, geloof het of niet, maar een tango staat hier op de kaart. Het is een bar voorbij het plein en aan de oude brug die we de eerste keer al gezien hadden hier. We eten een caeser salad, gegrilde makreel en mega lekkere bacalhau, iets typisch voor deze streek in het zuiden van Portugal. Alles was lekker en ook op. Arne kan al zijn frietjes en kip opeten, dus die is al blij. Na het eten wandelen we naar omhoog hier vlak om de hoek naar een kerk en het castelo. Het kasteel is meer een ruïne dan een echt kasteel nog, maar de tuin hier is wel heel erg goed aangelegd. We zien uit over de stad en de rivier en genieten van het prachtige weer en het schitterende uitzicht. In sommige hoeken moet je de hoge kranen wegdenken, maar dat lukt ook nog wel goed. We kuieren hier toch al snel een uurtje rond, klimmen zelfs op de kantelen van de ruïne en zo vordert de namiddag ook goed. Tegen ongeveer vier keren we terug met de auto naar het hotel en kunnen daar nog even genieten van het zwembad, het stoombad en de sauna. Het is hier nooit echt druk, vaak zitten of liggen we hier zelfs alleen. Als het dan echt druk is, zijn er misschien drie gezinnen. Zalig dus!

Na het rustmoment keren we terug naar de kamer, nog even douchen en ons klaarmaken voor het avondeten. Vandaag terug gedroogde tonijn als voorgerecht, echt megalekker, voor Arne frietjes met een hamburger. Voor een kinderportie is die echt wel megagroot, dus hij eet slechts driekwart ervan op. Qua hoofdgerecht is het steak en vis, ook wederom mega lekker met de goede wijn er ook nog bij. We gaan op tijd slapen, want we hebben wel wat kilometers gedaan en dan nog op strand en in de duinen, dus dat maakt het nog vermoeiender. Morgen al onze laatste hele dag, dus we gaan er nog eens van genieten.

Donderdag 2 november 2023: wandelen, chillen en genieten

Opstaan, ontbijten en dan even bekijken wat we kunnen doen. We hadden op voorhand nooit gedacht dat we hier zo veel zouden wandelen, maar het is wel leuk om dat te doen. We bekijken even wat de mogelijkheden zijn en beslissen de auto te nemen naar Tavira, daar te parkeren vlakbij een school en hopen hier toch wel iets te zien tijdens de wandeling, want we zitten hier toch nog in de drukte van Tavira. We hebben een wandeling gevonden die ze ‘Kapelle Sao Sebastians Rondje vanuit Santiago’ genoemd hebben. We zoeken het vertrekpunt van de wandeling, maar eerst hebben we een klein stukje gereden uit de richting om een foto te maken van ooievaars en reigers. We hadden een paar dagen geleden een ooievaarsnest gezien vlakbij de weg, maar zijn toen niet gestopt, omdat we de weg aan het zoeken waren. Alleen Arne had toen die ooievaars gezien en we dachten eerst dat hij gedroomd had. Dat was niet het geval, want nu zien wij ze ook; er staat zelfs een bord ‘Quinta das cegonhas’ en ooievaars zijn cegonhas in het Portugees. Goed gezien, Arne. Van hieruit vertrekken we naar het startpunt van de wandeling. Dat punt ligt net buiten het centrum, want zal kris kras door de zoutwinningsgebieden gaan. We parkeren de auto ergens op een nieuw stuk van de stad met hoge appartementen en nieuwe wegen, zelfs met mooie fietspaden, straf, want dat hadden we bijna nog niet gezien hier.

We volgen even de weg en met de hulp van de gpx file en de app van Bergfex vinden we waar we het gebied moeten ingaan. We zien verderop mensen wandelen en fietsen, maar waar wij staan, hangt een dikke koord over de weg, dus we gaan er niet in. We wandelen even parallel met het wegje van de app en op het einde kunnen we naar links tussen de zoutmeren. We wandelen op een dijk die de verschillende zoutmeren verdeelt en zitten er echt middenin nu, zalig. We zien terug de krabbetjes en een strandloper en iets verderop een flamingo of tien. Die zien we van veel dichter dan toen op de boot, dus foto’s nemen moet lukken. We volgen de weg en genieten van de wandeling, echt top hier in de buitenlucht alles bekijken en vooral de vogels die hier foerageren. Vlakbij de flamingo’s zitten een paar kluten, zwart-wit met een lange ietwat kromme bek. We komen nu wel erg dicht bij de vogels en de flamingo’s beslissen het hazenpad te kiezen. Ook in de vlucht zijn het prachtige dieren. We zijn al meer dan een uur onderweg en genieten van de rust en de natuur. Dan begint het zachtjes te regenen, maar door de wind slaan de druppels in op ons als kleine bommetjes. Wanneer het dan nog hard begint te regen, zoeken we beschutting achter een muur van een oud vervallen gebouwtje hier. een kwartiertje later is het over of toch bijna en dan keren we terug richting auto. We kiezen eerst een fout wegje, moeten terugkeren en dan bereiken we de bewoonde wereld terug. Van hieruit nog even terug naar de auto en dan rijden we weg uit Tavira.

We rijden langs de rivier landinwaarts om zo toch iets meer van de omgeving van Tavira te kunnen zien. We volgen de rivier die steeds kleiner en kleiner wordt en wat blijkt: een paar dagen geleden zijn we hier ook geweest en hebben op een kleine houten brug gereden om de rivier over te steken. Die is hier maar een tien meter breed, terwijl een kwartier geleden in Tavira die een veel breder is. We waren in deze buurt al met de wandeling in de sinaasappelkwekerij, echt een mooie omgeving. We rijden nog even verder, een beetje hoger de bergen in en keren dan terug richting Tavira. We hebben iets meer dan een uur gereden en beginnen honger te krijgen. We gaan het er nog eens goed van nemen en parkeren op onze normale parking in Tavira. We stappen langs de rivier en zien dan Restaurante Mares. Hier nemen we een hele hoop tapas en genieten ervan: champignons in een mega lekkere saus, lamskoteletjes, chicken nuggets met frietjes, inktvisringen, frietjes voor ons ook en het smaakt heel erg. Zalig! Met het zicht op de rivier en de passanten is het echt wel gezellig hier. Het weer is niet super, maar de regen hebben we niet meer gezien.

We nemen de auto terug naar het hotel, parkeren en keren terug naar de kamer. Arne wil op zijn gemak al alleen op de kamer zijn, dus wij doen nog een strandwandeling, een strandwandeling langs het rivierstrand en niet langs de zee, maar we zijn er niet veraf, dus alles top. We konden nog even uitwaaien en gaan dan terug naar de kamer, maken ons klaar voor onze laatste keer zwembad en sauna en stoombad, dus wederom relax en lekker genieten van onze laatst volledige dag hier. Na dit spa momentje, terug naar de kamer en dan beginnen we al het meeste in te pakken zodat alles voor het avondeten al gedaan is. Morgen moeten we vroeg op, dus dan hebben we de tijd niet. We gaan daarna naar het restaurant en genieten nog even van ons laatste avondmaal hier in Portugal, het was weer goed. Op tijd ons bed in, want morgen vroeg op.

Vrijdag 3 november 2023: terug naar huis

Onze vlucht vertrekt om 10 uur, dus we zouden er toch rond 8 of 8u30 moeten zijn. Het is een half uur of ongeveer drie kwartier rijden, dus zeker op tijd opstaan en de auto nemen naar de luchthaven. We hadden gisteren al ontbijt gevraagd om het mee te nemen onderweg, dus dat gaan we snel halen, de laatste dingen nog in de bagage en dan is het rechtstreeks karren naar Sixt in de luchthaven van Faro om onze auto in te leveren. Alles gaat vlot en we zijn op tijd in Faro. Tot vijf kilometer voor de luchthaven zelf hadden we nog nergens een aanduiding gezien of de luchthaven nog ver was of niet en dan ineens is die er op 1 kilometer er vanaf. We vinden snel waar we de auto moeten inleveren, alles OK, geen schade, dus dan met de bagage naar de terminal. Dat is niet zo ver, dus we kunnen makkelijk inchecken en onze bagage afgeven. Of neen, inchecken hadden we gisteren al gedaan, alleen bagage afgeven is hier belangrijk. We zetten ons even op de bankjes hier en eten iets van het ontbijtpakket uit het hotel. Amai, da’s de moeite: per persoon water en fruitsap en twee broodjes met kaas en hesp. Wij krijgen het allemaal niet op en hebben niet veel zin om hier veel mee te sleuren. We geven het hier af aan twee mannen die hier achter een balie zitten en die zeggen dat ze het wel kunnen bezorgen aan mensen die het kunnen gebruiken. Goede daad is gedaan voor vandaag.

Dan gaan we verder, zoeken we de gate, kopen nog een paar kleine dingen taks free en wachten met een koffietje tot we effectief weten welke gate. Eens we te weten komen welke gate, wandelen we ernaartoe en zijn ze eigenlijk al bezig met het boarden. Alles gaat vlot en we vonden zonder veel problemen plaats voor onze handbagage. En dan is het een vluchtje van drie uur. We eten nog iets klein op het vliegtuig, drinken iets en zijn op tijd in Eindhoven. Daar is het een korte wandeling naar de bagageband en moeten we een klein half uurtje wachten op de bagage. De parking is slechts tien minuten stappen, of zelfs niet met deze harde meewind, we vinden de auto snel en kunnen dan de terugtocht naar huis aanvatten. Normaal een dik uur, nu door file op vrijdag namiddag – ja, zelfs in de vakantie – bijna twee uur rijden eer we thuis zijn. Daar alles uitpakken, al een machine was insteken en lekker niets meer doen. Het was weer een schitterende vakantie, geen volledige week, maar we hebben van elke minuut genoten.