ScubaTimo
Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland
Website about scuba diving and traveling around the globe
Oostenrijk Lermoos bij Haus Eberle (Linda en Herbert)
Van 10 augustus tot 19 augustus 2018
Oostenrijk, Lermoos
Lermoos is een gemeente in het district Reutte in de Oostenrijkse deelstaat Tirol. De verschillende dorpsdelen zijn Gries, Untergarten en Obergarten. Lermoos ligt op het kruispunt tussen de Lechtaler Alpen, Ammergauer Alpen en het Wettersteingebergte. Het ligt in het door de Loisach doorstroomde Lermooser Moos, een voormalig moerasgebied. Het hoogste punt van het dorp is de Grubigstein, een berg van 2223 meter hoog.
Het dorp is een van de oudste in de Außerfern. Reeds in 1020 werd het officieel vermeld. Vanwege de ligging langs de weg over de Fernpas had het een economisch belangrijke positie in de omgeving. Na de bouw van betere wegen over de Arlberg verloor Lermoos deze positie langzamerhand. Na de Tweede Wereldoorlog begon echter het toerisme belangrijk te worden en Lermoos groeide uit tot de grootste toeristengemeente van de hele Außerfern.
Lermoos maakt thans deel uit van de Zugspitz Arena, een uitgestrekt skigebied. Een groot deel van de toeristen die in totaal een half miljoen overnachtingen in Lermoos doorbrengen komt echter ook om te wandelen in de zomer. De in 1984 geopende Lermooser Tunnel heeft ervoor gezorgd dat het doorgangsverkeer over de Fernpas niet langer door het dorp trekt. Lermoos heeft een station langs de Außerfernspoorlijn.
Dag 1 en Dag 2: Vertrek naar Lermoos, bekomen en eerste wandeling al
Vanuit Bornem ontwijken we de drukte van de Dodentocht via de N16, gaan Arne halen uit de Pagadder en rijden zo naar Tienen. Daar blijven we nog even iets eten, lekkere spaghetti en dan kunnen we vlotjes vertrekken naar Lermoos. Het was niet het beste idee om te vertrekken in de spits, maar na een uur en een kwartier zijn we toch in Tienen. Hopelijk hebben we niet zo veel last onderweg naar Oostenrijk. Tegen half negen kunnen we vertrekken en ik begin te rijden. Direct na tien kilometer stoppen om te tanken zodat we rustig in een stuk kunnen verder rijden naar Lermoos. En dan is het echt weg naar Luik en zo Duitsland in. Tegen 297 km stoppen we even langs de A61 in Hunsrück en daar neemt Evy ook het stuur voer. Nu is het de bedoeling dat ik een beetje slaap en binnen twee uur of iets langer het stuur terug overneem. Een uurtje rijdt Evy vlot en dan is het ineens alles stil. Een paar honderd meter verder staan blauwe lichten van brandweer en iedereen is wakker. Hier moeten we even plaats maken voor drie andere brandweerwagens en ik probeer rustig te blijven en ik hoop te kunnen slapen. Dat lukt niet echt. Drie kwartier staan we stil en dus zullen we ook niet meer zoals gepland rond 4 uur aankomen.
Evy rijdt hierna nog een dik uur verder zodat zij in totaal toch 250 kilometer gereden heeft. Daar neem ik dan terug het stuur over en hoop ik zonder al te veel problemen tot Lermoos te rijden. We zien wel hoe het lukt of niet. Het lukt tamelijk vlotjes. Ik heb altijd dat stuk van Ulm naar Lermoos gereden en nu ook en alles gaat vlotjes. Niet te moe, alles OK. Nog een dikke twee uur rijden en dan zijn we er. Tegen half vijf gaat Evy de sleutel halen, we nemen een paar dingen uit de auto en kunnen nog een paar uur gaan slapen. We slapen tot half tien en kunnen dan al iets eten. Herbert en Linda hadden al gezorgd voor broodjes en beleg hebben we zelf mee. We beginnen dan al aan dag 2 van onze verlof. Gisteren eigenlijk ook al verlof, maar toch nog een paar uur gewerkt.
Vandaag niet echt veel plannen, maar we rijden net na de middag naar Mitteregg om de wandeling van vorig jaar nog eens te doen. Leuk voor Arne en ideaal voor ons om te beginnen en te zien hoe het allemaal gaat lukken deze vakantie. We nemen de auto naar Bichlbach en rijden zo naar kleinere dropjes zoals Brand om dan uit te komen aan Mitteregg. We starten de wandeling hier aan het Jausenstation en stappen de berg op. We volgen de pijl en de bordjes van Horsti, de jonge adelaar en zo kunnen we een letter krijgen bij elk goed antwoord dat we geven. Sommige vragen gaan over vogels, andere over zoogdieren hier in de bergen, maar altijd over de natuur en de tradities die ermee gepaard gaan. Een vraag over bloemen en altijd vind je het antwoord in de tekst die erboven staat. We helpen Arne natuurlijk met het Duits want dat is nog niet zo goed en gaat niet verder dan Danke Schön. Langs de weg zijn er steeds kleine of grotere attracties gemaakt voor de kinderen. Op de Naturerlebnisweg is water altijd een beetje aanwezig. De hoogtepunten zijn de kogelbaan, waar we nu wisten dat we 2 Euro nodig hadden om zo’n houten bal te draaien. Daarop waren we dus voorbereid. Natuurlijk zijn de waterspelletjes schitterend en nu is er ook iets nieuw naast de glijbaan, namelijk een bowlingparcours, echt super leuk. Iets ervoor was er nu ook het zoeken naar goud, maar veel hebben we niet gevonden.
We doen alles samen op een paar uur tijd en keren terug naar ons appartement tegen vier uur. Amai, de eerste dag is al super snel gegaan. We rijden terug naar Lermoos en het is iedereen super goed afgegaan om hier toch een paar uur te wandelen. Of beter misschien een beetje slenteren, maar iedereen is blij. We douchen ons en checken even hoe we naar het Juchhof gaan, te voet of met de auto. Te voet natuurlijk. Linda en Herbert stappen mee en eten deze keer op onze kosten, want ze hebben ons al mega goed ontvangen de voorbije jaren. Wij mochten altijd ook bij hen eens gaan eten, dus dit is maar een kleine moeite om eens bedankt te zeggen 😊.
We eten lekker, een Juchhofsalat, Zwiebelrostbraten, schnitzel en Spongebob, oftewel een hamburger voor de kleinsten. We drinken er iets bij en genieten en vinden het hier wel leuk. Paul is weer zichzelf en vraagt Arne of hij een halve liter Kaiser moet hebben, maar Arne vindt van niet. We zullen hier de komende dagen nog wel meer blijven eten. Lekker altijd, gezellig ook en we zijn het hier gewend he. We genieten er dus ten volle van, maar na het eten worden we wel moe en wandelen we rustig naar huis. We kijken nog even TV en gaan dan slapen. Het zal een goede nachtrust worden vandaag, want we hebben iets in te halen.
Dag 3: Van Ehrwalder Alm naar de Seebensee: eerste keer voor ons
Na het ontbijt maken we alles klaar om vandaag onze tweede wandeling te maken. Deze keer een uitdaging, want we hebben steeds gehoord dat het tamelijk zwaar is naar de Seebensee. Dat zal moeten blijken straks dan he. We nemen water mee, fruit en een picknick. We laden alles in, hadden gisteren al stokken gekregen van Herbert en Linda en die nemen we zeker mee. We denken dat het wel moet gaan, maar zijn natuurlijk niet zeker. Eerst de rit naar Ehrwald waar ik in het centrum wederom te laat ben om naar boven te rijden. Net kan ik nog draaien en de weg nemen naar het Ehrwaldtalstation. Parkeren, zien dat we alles bij hebben en dan een Z-Ticket kopen voor ons voor 8 dagen en voor Omi voor 13. Dan de liften naar boven, even stoppen in Tiroler Haus voor een sanitaire stop en dan naar boven, eerst naar Gasthof Alpenglühn en dan iets verder de berg op richting Seebensee. Het irriteert ons mateloos dat het hier precies een autostrade is. De Dodentocht is minder druk dan het stuk hier en in het begin op het brede stuk komen er niet alleen wandelaars, maar ook mountainbikers tussen, eigenlijk levensgevaarlijk.
We stappen het stuk vlotjes naar boven en daar moeten we een poortje door om de koeien tegen te houden, daar even stoppen voor een foto van een paar bloemen en dan een stukje naar beneden. Arne merkt op dat er erg veel mierenhopen zijn en dat is echt het geval. Je ziet ze vanop de weg al krioelen. Zo gaan we verder en kunnen dan een klein wegje op waar alleen wandelaars mogen komen. Het is nog irritant dat er zoveel wandelaars zijn, maar wij stappen hier natuurlijk ook. Het gaat dan op en af over het kleine boswegje naar de Seebenalm. Leuke wandeling dit stukje, maar dan wordt het terug minder. Daarvoor was het een klein relatief rustig wegje door het bos, we zagen er bloempjes en konden genieten van wat zon en schaduw af en toe en niet te steil omhoog of omlaag. Daarbij kwam wel een zeurende Arne, maar dat zal de hele tijd zo doorgaan tot we er zijn. We stoppen niet aan de Seebenalm, maar stappen over een brede stenen weg naar boven tussen de andere wandelaars en mountainbikers. Vanaf hier is het normaal nog een half uurtje tot de Seebensee. We stoppen een paar keer, want het is steil en niet veilig met een 4,5-jarige op de weg. Zo gaat het wel vlotjes naar boven, hoewel we het gezaag al grondig beu zijn: veel respect voor Omi die er rustig onder blijft.
Op een half uur zijn we er en zetten ons even op een bankje met zicht op het water. Dan is het tot rust komen, want de ergernis is groot. Bij mij zeker, de anderen hebben het kunnen blokken. Dit prachtige meer tussen de bergen is zo prachtig, maar wordt mega ontsierd omdat er gewoon te veel mensen zijn. Een dagje in De Nekker in Mechelen of De Ster in Sint-Niklaas heeft er niets aan. Soit, ik probeer vooral te genieten van het zicht. Arne laat het niet aan zijn hart komen en doet even zijn schoenen uit en koelt zijn voeten af. Vooral naast het volk kijken en genieten van de natuur, van het prachtige meer en de bergen errond. Een half uurtje blijven we hier en dan zetten we stilletjes terug de weg in naar de Seebenalm. We hebben de stempel aan de Seebensee en die van de Seebenalm zetten we op de terugweg. Op de terugweg doet Arne het beter dan het stuk deze voormiddag. Stempels daar zetten en we dachten iets te drinken, maar doen dat liever niet, want er staan ongeveer 20 mensen te wachten en er is geen plaats om te zitten. Dus gewoon een beetje water drinken en dan verder. We stappen terug langs dezelfde weg. We hadden eraan gedacht dat we nog even heen en terug moesten naar het Talblick om te zien hoe het er daar uitziet en ook daar de stempel te zetten. We hoopten even Evy en ik samen te gaan, maar Arne zag dat niet zitten. Hij was al even flink en we wilden het niet te ver pushen, dus ga ik snel even heen en terug terwijl Arne, Omi en Evy stilletjes verder kunnen stappen. Ik vraag het snel even aan iemand en die zegt dat het maar 5 minuten ver is.
Snel neem ik de benen en stap in snelle tred naar het platform waar ik een prachtig zicht heb op het Seebental. Daar een paar foto’s nemen en stempel zetten en dan terug. De grote weg even over voor de mountainbikers en dan terug de bossen in. Ik zet er speed achter, maar stop al snel, want ik heb een eekhoorn gezien, super! Dan met snelle tred verder in de hoop de rest snel terug te vinden. Op vijf minuten ben ik terug waar ik alleen vertrokken was en zet de spurt in naar de anderen. Ze zijn echt al ver gevorderd blijkbaar, want het duurt wel een kwartier eer ik ze terugvind. Ze zitten rustig te wachten op een bankje. Blijkbaar heeft Arne super goed gestapt, dus de trend is gezet. We stappen goed verder op en neer naar het punt waar we de grote weg terug op moeten. Nu is het al stukken minder druk wat het ook veel aangenamer maakt. Even steil naar boven en daarna poortje terug door en dan naar beneden. Af en toe even stoppen voor een foto en Arne wil dan zijn stokken en dan weer niet meer, maar al bij al doet hij het super goed nu. En ‘ik kan niet meer’ en ‘mijn benen doen pijn’ van in het heengaan hebben we niet meer gehoord, dus echt super.
We komen aan bij Gasthof Alpenglühn, ook voor de stempel en dan wandelen we verder naar het Tiroler Haus. Daar zetten we ons aan de zijkant en moeten even onszelf bedienen, want hier is geen bediening. Het is hier kindernamiddag, dus Arne amuseert zich. Wij drinken ice tea, maar wel zelf gemaakte en drinken er nog iets anders bij ook. Een uurtje maximum hier zitten en dan met de lift terug naar beneden. Dan toch een leuke dag en mooie wandeling gehad. Een dagje later is het al een beetje vergeten dat het zo druk was. De lift naar beneden, daar de auto naar huis, snel douchen en dan naar Juchhof iets eten. We eten opnieuw buiten, want het is nog goed weer en gisteren hadden we niet veel last van de wespen zoals andere jaren, dus buiten lekker eten. Vandaag forel en steak, Grillteller en chicken nuggets. Daarbij iets drinken, betalen en dan terug te voet naar huis. Daar nog even TV kijken, Arne laten kijken en dan gaat Omi Arne in bed steken. Het ziet ernaar uit dat het nog serieus zal onweren, dus ze wil thuis zijn voor het begint te regenen. En inderdaad, ze is nog geen tien minuten weg en het begint mega hard te regenen, te donderen en te bliksemen. Hier in de bergen klinkt het altijd feller dan het vaak is, maar toch, Omi had goed doorweekt geweest als ze zou vertrokken zijn. Wij kijken nog een beetje TV en gaan tegen tien uur slapen.
Dag 4: Twee wandelingen voor Arne: Moosle’s Zauberwald, liften en Moosle’s Forscherpfad
Na het ontbijt vertrekken we op ons gemak de straat uit, rechtdoor aan het kapelletje en dan direct steil naar boven richting start van het Zauberwald. Sinds vorig jaar staat hier aan het stuk naar boven iets nieuws. Voor de kinderen doen ze hier erg veel en het wordt regelmatig nagekeken en hersteld of iets nieuws bijgezet. Hier is een stand-in fotobord geplaatst waar je door de paddenstoel en de spar je hoofd kan steken. We komen dan aan de start en kijken over Lermoos, maar het enige dat Arne ziet, is de trein aan de andere kant van het dal. Zo verder naar het bos en al snel zien we het eerste deel van het toverwoud: de toverketel, een beeld van Moosle en de hut. Die heeft een geheime in- en uitgang die alleen de kinderen kunnen vinden. Echt super gedaan. Het pad gaat verder via een klein bosweggetje en we zijn verwittigd dat we braaf moeten zijn en het bos niet vervuilen, anders wordt Moosle een duiveltje uit een doosje, zo boos. Op het tweede punt moet Arne vragen beantwoorden. Hij draait aan een rad en moet dan de vraag van die kleur beantwoorden. We leren zo nog iets bij, namelijk van welk onderdeel van de gentiaan de schnapps gemaakt wordt, de wortels he Omi.
Alles volgt elkaar hier tamelijk snel op, de volgende is er al snel: het balanceren op stammen van bomen. Mama draait een getal en zoveel stappen mag je verder zetten op de boomstammen. Bij Arne gaat het erg snel en ook bij mij gaat het ook vlot. Dan stappen over paddenstoelen, maar niet over de vliegenzwammen, want daarvoor is Moosle allergisch. Arne weet het goed, maar zonder hulp zijn evenwicht houden, is nogal moeilijk, dus even wat hulp en zo komt het goed. Zo wandelen we rustig verder naar tic tac toe. Even snel via 4G de spelregels opzoeken en dan kan na een zet of zes zeven, Arne winnen. Zo komen we al snel aan nummer 6. We hebben bij het begin de letter Z gekregen en hebben ondertussen al ZAUBERW. Geen idee welke letters er nog moeten komen. Zes is drummen op melkkannen. Even de rust van het woud doorbreken en dan kunnen we verder. We volgen steeds het kleine boswegje en passeren even een werkplaats aangedreven door water en zo komen we iets verder, soms in de schaduw en anders een beetje in de zon bij het dennenappelwerpen. Er staan vijf emmers waarin je moet proberen om een paar dennenappels te gooien vanop de weg. Met een klein pasje dichter lukt het en ja we hebben gewonnen en mogen verder.
Even een paar minuutjes rust voor we het laatste deel kunnen aanvatten. Met zicht op Lermoos aan een bankje drinken we iets en zo kunnen we op zoek naar de schatten van Moosle: een toverketel, een bezem, pluim van een hoed, een paddenstoel, een toverstaf, een dennenappel. Deze dingen zijn allemaal in hout gemaakt en zijn langs de kant van de weg verstopt, sommige makkelijk, andere iets moeilijker. De bezem en de veer heeft hij al snel gevonden, maar dan wil hij niet meer zoeken. Dit is de eerste keer dat hij een beetje lastig doet deze voormiddag, maar dan zeggen wij dat wij sneller en beter de volgende vinden, maar daartoe hebben we de kans niet hoor. De paddenstoel hebben we gevonden. Een toverstaf en een dennenappel en zo verder langs deze brede weg naar beneden. Wijzelf weten nog ongeveer alles staan van vorig jaar, dus dat is makkelijk. De toverketel is het laatste en daar poseren Arne en Omi even en zo verder naar beneden naar de grote toverbezem die als schommel dienst doet. Even zit Arne met een hele bende meisjes erop en hij voelt zich in zijn nopjes. Wij eten een pistoletje en drinken een beetje en wandelen dan terug naar beneden naar de brandweer en zo naar de Grubigsteinbahnen om daar de lift naar boven te nemen.
Met het Z-Ticket kunnen we direct de liften in, maar niet voor we hier nog zo’n bord hebben als in het begin. Hier kan Arne zijn hoofd steken in een bever en een hert of is het een marmot en een steenbok? Eerst de roze liften naar boven en dan de grotere blauwe. We zoeken even naar de plaats waar het snowboard in de boom hangt en dat is net voor het bovenkomen. We gaan niet meer naar de Wolfratshauserhütte, maar weten nog goed welke weg waar naartoe gaat. Dat was toch ook een mooie wandeling hoor. We zijn op tien minuten in totaal helemaal boven en gaan direct naar het kapelletje van Herbert om het zicht met de drie bergmeren te tonen aan Omi. Vorig jaar voor de eerste keer gezien en vanaf nu willen we elke keer terugkomen naar hier wanneer we hier zijn. We vinden het echt prachtig met de Blindsee, Mittersee en Weissensee. Wel opletten hier, want eens over de rotsen is het mega steil naar beneden. Op de terugweg zijn de schapen hier weg. Daarnet liepen die nog rustig langs de flanken van de berg en nu zijn ze samen getroept bij de lift. We zetten een stempel en nemen de lift terug naar beneden. Het is goed donker aan het worden en Herbert had ons gewaarschuwd dat we naar beneden moesten voor het ineens zwart werd. We nemen geen risico en kunnen beneden in de Brettlalm ook iets drinken.
Op de terugweg zie ik een hertje, echt super en ik kan het tonen aan iedereen. Eerst heeft Evy het gezien, dan Omi en Arne als laatste, maar iedereen zag het. Zo komen we aan in het Mittelstation bij de Brettlalm. We drinken hier een pintje en een cola of een Fanta en dan zetten we de wandeling naar beneden verder, niet met de lift, maar nu het Forscherpfad tot bij ons appartement. Even klimmen aan de boomhut, dan een foto nemen die we hier elk jaar al genomen hebben en zo verder via het kleine meertje en dan naar het verspringen. Arne springt hier echt ver en zo kunnen we snel verder, want het wordt effectief donker. Omi en Arne stappen verder, terwijl Evy en ik even een stempel zetten. Dan begint het te druppelen en we zien Omi het pad verlaten naar een afdak. Daar gaan wij dan ook maar naartoe en daar moeten we toch een klein half uurtje schuilen voor het onweer. Toch een goede beslissing om niet helemaal boven te blijven, maar de lift al naar het Mittelstation te nemen. We zetten er daarna goede tred in en zijn op een kwartiertje beneden vanaf hier. Dan douchen en daarna met de auto naar Juchhof.
We eten vandaag binnen, want het is wat frisjes en drinken een soepje en eten iets. Arne Dinoteller (worstjes met frietjes), schnitzel en Juchhofpfandl, ook erg lekker. Een luidruchtige Nederlandse familie met twee kinderen komt naast ons zitten en dat zorgt ervoor dat we niet echt lang blijven zitten. Al vanaf minuut één werken ze op ons systeem. Dochterlief van ongeveer 7 zit op haar GSM te tokkelen met haar rug naar haar papa en die prikt groenten, vlees en dergelijke van haar bord en steekt het in haar mond. Nog nooit gezien zoiets, maf. Wij betalen en gaan dan nog een ijsje eten en keren dan met de auto terug. We kijken wat TV, spelen een spelletje en dan gaat Arne slapen en daarna gaat Omi ook naar haar kamer. Wij kijken nog een half uurtje langer TV en gaan dan ook naar bed. Deze dag zit er ook weer op.
Dag 5: Dagje rust, zwemmen, winkelen en niets doen
Het is vandaag echt slecht weer. We zien niets van de bergen, niets van de heuvels hierrond en evenmin van de Zugspitze. We ontbijten en doen even weinig tot niets. Omi gaat straks met Linda naar Garmisch en wij gaan even zwemmen. Tegen half elf vertrekken Linda en Omi en wij blijven nog even zitten, maken dan alles klaar en gaan naar het Hallenbad van Ehrwald. Met het Z-Ticket mogen we gratis binnen en Arne is nog geen vijf, dus mag sowieso gratis binnen. We krijgen een sleutel voor cabine drie, een familiecabine en dat is wel zo makkelijk. We maken ons klaar en gaan het zwembad in. Even een half uurtje in het kinderbad met een kleine glijbaan, daarna is het even tijd voor de grote glijbaan. Arne doet het ondertussen al helemaal alleen, wat echt wel super is. Altijd even waakzaam blijven natuurlijk, maar hij doet het super. We glijden een paar keer naar beneden en we vinden het alle drie super.
Daarna nog even naar het kinderbad. Daar een beetje dobberen met de toestanden die hier in het water liggen, altijd leuk. Hij wil dan even het grote bad in, even oefenen om te zwemmen in het grote bad. Hier hangen ook touwen boven het zwembad om aan verder te klimmen, ook dat vindt hij geweldig. Daarna nog even het kinderbad in en nog even de glijbaan af en dan is het genoeg. We zijn uiteindelijk ongeveer twee uur en een half in het zwembad, dus dat is voldoende he. We gaan terug naar de kleedkamers en geven zwembandjes terug en de sleutel en krijgen 6 van de 8 Euro terug die we hadden betaald. Een goedkope namiddag dus. Dat verandert wel wanneer we de Spar binnengaan. Daar zie ik dat bepaalde dranken veel minder duur zijn dan thuis, dus we komen uit de winkel met een fles of tien, nog wat dingen die we nodig hebben voor nog geen 150 Euro. Straf zenne, in België zouden we niet toekomen met 200 Euro of zelfs meer dan dat.
We keren terug naar huis, eten een beetje en rusten dan uit. Tegen half vijf of zo is Omi terug, dus dan maken wij ons klaar om tegen 6 naar Linda en Herbert te gaan. We zijn uitgenodigd daar te blijven eten. We krijgen een glas wijn en de Leberkäse is direct klaar wanneer we er toe komen. We eten sla, komkommer, tomaat, frietjes en Leberkäse natuurlijk. Het is weer super lekker, iedereen is weer super blij met het eten en we zijn zelfs een beetje te vol na het lekkere eten. Dan is het even tijd voor spelletjes. De raaf mag niet gegooid worden, de stukken fruit moeten eerst geplukt worden voor alle kaartjes van de raaf volledig zijn. Ze moeten wel 5 keer spelen eer ze kunnen winnen en eer wij ons nagerecht krijgen. Een stukje Apfelstrudel met een stukje ijs met nog een koffie. Daarna spelen we nog een ander spelletje. De worm: om het eerst met andere stukjes worm de kop van de worm verder duwen en wie het eerst aan de overkant is, is gewonnen.
Daarna is het tijd om te gaan slapen, geen TV meer, alleen een verhaaltje voor Arne en dan slapen. Omi keert direct terug en wij kijken nog even TV en gaan dan slapen. We blijven hier nooit lang wakker en slapen goed, dus zijn goed uitgerust voor de volgende dagen.
Dag 6: Dag van de See, we bezoeken vier bergmeren op 1 dag!
The usual: ontbijten, pistolets maken voor de picknick en dan deze keer niet direct vertrekken met de auto, maar even het Dorfsfest gaan bekijken. De brandweer heeft een eucharistieviering hier in de kerk vandaag en om 10 uur gaan ze allemaal in vol ornaat te voet van de kerk naar de kazerne beneden en daar gaat het feest dan verder. We stappen naar de kerk en zijn goed op tijd. Alleen de brandweerwagen staat er al en een paar brandweerlui ook met een paar medailles opgespeld. Om tien voor tien begint iedereen stilaan uit de kerk te komen. De meisjes en de jongens die de muziek gaan spelen zijn in traditionele klederdracht en gaan langs de kant van de weg in formatie staan. Daarachter is het een zootje ongeregeld even, maar dan ineens doen ze teken en iedereen staat perfect in lijn en op het teken van de vlaggendrager begint de muziekkapel te spelen en vertrekken ze allemaal in dezelfde pas. Super geestig om te zien. Ik sta aan de overkant van de kerk en film het allemaal en op het einde focus ik even in op Herbert die fier zijn medailles draagt. Super leuk om dit gezien te hebben.
We gaan nu terug naar huis, maken ons klaar en nemen dan de auto naar Biberwier om naar de Loisachquellen te gaan. We vinden snel de weg terug naar het voetbalveld en daar parkeren we de auto in de schaduw. Wandelstokken nemen, rugzak op de rug met water en picknick en dan kunnen we vertrekken. Even de brede weg op naar boven, links volgen naar Loisachquellen, Weissensee en Mittersee, want rechts gaat richting Blindsee en dat is een beetje te ver van hieruit. Misschien moeten we die wandeling eens apart doen om naar de Blindsee te gaan. Nu een paar meren, maar eerst de Loisachquellen. We komen op een klein padje langs het water. Hier zien we dezelfde wieren en visjes in de stroming, maar langs het eerste stuk brede weg waren we ook al eens gestopt om te genieten van de rust en de natuur. Echt een zalige plek hier met de rust van het stromende water, de visjes, het prachtige woud errond. We komen een paar mountainbikers tegen, maar die moeten terugkeren, want het is hier veel te smal en te steil. Oh, ja, er staat ook een bord dat er geen fietsers door mogen.
Het water ziet er zalig uit, echt een bergriviertje met super koud, maar wel mega proper water denken we. De forel tiert hier welig, want we zien er keiveel. Het is maar een paar minuten langs de rivier, maar het is wel super. Dan gaat het bergop naar de stempelplaats van de Loisachquellen en vandaar nog even verder bergop richting Weissensee. We herinner ons de weg een beetje, maar we weten wel dat we vorige keer eerst naar de Mittersee zijn gegaan en daarna pas Weissensee en zo terug langs een lange weg richting Biberwier. Dat doen we vandaag niet, maar houden ons aan de Weissensee. Daar komen we na een half uurtje toe en kunnen direct de stempel zetten en even genieten van de schoonheid van de Weissensee. Al de meren hier zijn privé eigendom van Mohr Resort niet ver van ons appartement, waar ik voor het duiken vijf jaar geleden een toelating moest gaan halen. Amai, die moeten wel wat geld hebben als ze dit allemaal bezitten. Hier rusten we even, drinken wat water en eten een koekje, kijken wat rond en genieten er super van.
Van hier gaat het de drukke weg over, even de weg langs op een klein padje en dan de weg onder en dan terug over en zo nemen we een brede weg naar de Mittersee. We zijn er tien minuutjes later en op dezelfde plaats als we een paar jaar geleden gezeten en gespeeld hebben, eten we nu ook iets. We proberen de weg naar de Blindsee niet, maar na het eten en de rust en even spelen, nemen we de weg omhoog naar de Loisachquellen terug. Deze weg loopt door het bos en we moeten goed uitkijken voor de losliggende rotsen en wortels van de bomen. Maar met de nodige aandacht lukt het super goed. Kei leuk vinden we het allemaal en Arne hebben we nog niet horen zagen. Iedereen blij natuurlijk. Het is nu wel een beetje raar voor mij dat we constant langs bergmeren wandelen en dat ik hier niet duik, dus misschien volgende keer toch duikmateriaal wél meenemen. We genieten nog even van het water en het zicht en de weerspiegeling van de bomen in het heldere water en iets later zijn we terug bij de auto.
We nemen de auto naar de Blindsee, maar gaan gewoon om het meer vijf minuten te zien geen vier Euro parking betalen. We rijden dan even verder naar het zicht op de Blindsee langs de Fernpassstrasse. Daar zien we het prachtige meer liggen, zo helder blauw zalig tussen de bomen en de rotsen. We kijken even naar links en zien daar het kapelletje van Herbert dat we eerder al gezien hadden. Van daaruit zag je de meren die wij vandaag zagen ook schitteren. We nemen de auto naar Ehrwald en de lift naar boven, drinken eerst iets in de Ehrwalder Alm en dan gaan we verder naar de Almsee. Daar zitten we even, genieten van het uitzicht, Arne gooit wat steentjes in het water, we wandelen even rond en kijken naar het prachtige uitzicht dat we hier hebben en dan is het al terug tijd om naar huis te gaan. We nemen de liften terug naar beneden en dan de auto naar het appartement en maken ons klaar om te gaan eten.
We genieten elke keer van de wandeling van thuis naar het Juchhof met zicht op de Zugspitze en het dorp, de kerk en de bossen en weilanden links en rechts van ons. Super zalig. Het is ook super om wat te wandelen, want het eten is altijd toch goed, lekker en niet licht, dus die wandeling kunnen we gebruiken. Schnitzel, Tiroler Gröstl, hamburger en rumpsteak. Het smaakt weer schitterend en het kost hier niet echt veel in vergelijking met België, dus we kijken er niet naar. Dan de wandeling terug en wederom is het genieten. En het Juchhof blijft een super zalige locatie, ook voor Arne, want hier komen veel kinderen en ze hebben hier wel wat leuk speelgoed. Op een twintig minuutjes zijn we terug, kijken nog een beetje TV. Arne gaat slapen, Omi blijft nog even, maar gaat dan ook terug naar haar eigen kamer en zo is deze dag ook al weer om.
Dag 7: Via Ehrwalder Almbahn over Hochfeldernalm naar de Wasserfall Rundgang
We nemen na ons ontbijt de auto naar Ehrwald om daar de liften te nemen naar boven. Daar stoppen we even voor een sanitaire stop in het Tiroler Haus, Arne neemt even de tijd om een paar rondjes te rijden op een fiets hier en dan kunnen we vertrekken naar de Hochfeldernalm. Evy, Arne en ik waren hier in 2014 al eens geweest, toen met de wandelwagen, maar deze keer kan Arne zelf stappen, hoewel het nu misschien soms trager gaat dan mét de wandelwagen. We gaan traag van start, want het is direct steil omhoog langs een brede weg en dat is niet altijd even leuk. Dat vinden wij ook, maar zo zeuren als Arne kan, amai zenne. We krijgen terug een stukje van zijn zeur-arsenaal te horen wanneer we naar de Seebensee gingen. Het is vooral het eerste stukje, dan stoppen we regelmatig bij een beetje schaduw en meestal is dat aan een kruisbeeld of een kapel.
Van beneden naar boven duurt het normaal een uurtje. In de buurt van de Pestkapelle kunnen we even onze handen verfrissen en van hier is het nog maar een half uur, dus we zijn halfweg. We hebben de keuze om hier de grote weg verder te gaan of de Max Klotz Steig te nemen. Deze keer nemen we gewoon de grote weg naar boven en zullen nog zien wat we op de terugweg doen. We moeten nu nog een half uurtje wandelen en al na een kwartier komt de vlag in ons zicht, maar nu is het nog een mega haarspeldbocht naar boven die we moeten nemen, maar vanaf hier gaat alles vlotjes. Arne heeft nu een doel en duidelijk zichtbaar, dus dan is het vlotjes. Hij begint te zingen: 1, 2, 3, 4, 5, 6, zeeee-ven, zo ga je goed, zo ga je beter en weer een kilometer. En nu gaat het ineens mega vlot. We wandelen nog steeds op de grote weg, komen dan tussen de koeien en stoppen even om te luisteren naar een fluitend geluid. Volgens wat ik denk – en nu op Google heb opgezocht - is dit het geluid van een fluitende marmot. Dus gehoord, maar net niet gezien.
Tussen de koeien nemen we de weg naar de hut en daar zoeken we een plaatsje. We hebben uiteindelijk een uur en tien minuten gestapt, wat op zich niet eens zo slecht is met een nog-geen-vijfjarige. We drinken iets met suiker: cola, pintje, spezi, betalen en vatten dan de terugweg aan. We hebben hier een zalig plaatsje gehad in de zon, uit de wind met zicht op de bergen. Zeker om nog eens te doen, alleen die brede weg he. Zelfs wij vinden dat niet zo leuk. Het uitzicht was echt super en na de korte pauze keren we tussen de koeien terug naar beneden. Hier moeten we kiezen: de steile smalle weg of de brede minder smalle. Arne verkiest de steile weg naar beneden of toch tot halverwege tot aan de Pestkapelle. Het gaat echt mega steil en er liggen veel losse stenen, dus er wordt wel wat uitgeschoven. Arne nog vijftig meter voor we er zijn en dus moeten we even onze handen wassen aan het bronnetje vlak naast de kapel.
Dan gaat de weg terug langs de brede weg naar beneden tot aan de Ehrwalder Alm. Onderweg zingt Arne nog een paar keer hetzelfde liedje en zo gaat het effectief allemaal goed tot aan de alm. Daar eten we iets: Graukäse, Tiroler Brettle en een bordje kaas en ham. Arne eet een worstje met frietjes. Het is super lekker allemaal, maar wel veel. We eten op ons gemak alles op en drinken er iets lekker bij. Na het eten krijgt Arne nog even de tijd om te spelen en wij rusten nog wat. Wij doen het ook rustig aan vandaag. Van hieruit nemen we de lift terug naar beneden naar Ehrwald zelf en daar zijn de plannen om nog de Zugspitzi-wandeling te doen en iets te drinken.
Eerst de Wassererlebnisweg "Zugspitzi am Gaisbach" en daarna in de Brentalm nog iets drinken. We weten al goed waar de wandeling begint en kunnen dus direct starten. We komen eerst bij een molenwiel waar we het cijfer 5 kunnen vinden. De kinderen kunnen zelf water in een bassin doen, dan vasthouden tot het vol is en dan laten lopen zodat het ronde rad begint te draaien en dan zie je het cijfer. Zo moeten we in totaal 8 cijfers vinden, maar je kan die op het einde nog steeds nakijken, dus we laten Arne zelf alles invullen. Langs de weg staan bordjes die ons vanalle info geven over het kleine riviertje en stellen ook de vragen om de cijfers te vinden of gewoon tips waar we de cijfers kunnen vinden. We zien een paar kleine watervalletjes en een paar iets grotere, maar de grootste moet nog komen.
Arne volgt super goed de pijlen en weet ons steeds op tijd en soms al veel op voorhand te zeggen wanneer er de volgende leermomenten zijn of wanneer we de volgende letter moeten zoeken. We kunnen op een van de plaatsen even chillen op relax zetels onder de sparren. Ofwel kijken we naar de bomen of anders kijken we naar de wolken. Zalig! Na het relax moment kunnen we stoppen aan een brug voor een super goed zicht op de waterval. Deze is echt mega hoog en er is op de wand ernaast ook iets eigenaardigs te zien. Over een lengte van dertig meter loopt water uit de rotsen en dan verdwijnt het water terug. Dan moeten we even omhoog en terug omlaag om de stempel te zetten. Van deze open plek stappen we verder naar het bos. In dit stukje bos is er een boomgeest en ook daar moeten we nog een cijfer vinden. Arne vraagt even of dit een echte boomgeest is of niet, maar gaat er dan wel rond om het cijfer twee te vinden.
We zijn bijna op het einde van deze wandeling, want we moeten nog maar een cijfer vinden. Die zoeken we op de weide voorbij het bos. Op een van de schuurtjes staat de 6 en Arne heeft die direct gevonden. Goed gedaan jongen. Ik zie een valk en moet toch even proberen de zoomlens erop te zetten om een foto te nemen. Dat lukt zelfs tamelijk goed. Ondertussen zijn Evy, Omi en Arne al aan het kijken of de oplossingen correct zijn. Wanneer we de ketting op de nummertjes leggen en dan vergelijken met de tekening moet het de omtrek van de Zugspitze vormen en dat doet het perfect. We hebben het dus goed gedaan. We kunnen nog naar de laatste vier stempels gaan en die op het kaartje zetten: een stempel voor het water, de natuur, de mensen en de handwerkers. Van hier gaat het nog even naar het rad waar Arne nog even kan spelen en dan naar de Brentalm. Daar iets drinken en een ijsje eten en dan terug naar huis. Snel nog even stoppen in het Tourismusbüro van Ehrwald, dat ligt toch op onze weg, en dan douchen en klaarmaken om te gaan eten. Eerst ga ik met Linda eens kijken waar morgen de wandeling naar de Gartner Alm begint. Het is nog een stuk over een kiezelweg en ik zou nooit zover zijn verder gereden zonder dat ik wist dat het OK was. Dus echt wel goed dat Linda en ik nog eens komen kijken, maar dat is voor morgen. Nu eerst terug naar huis en eten in Juchhof en we laten het ons smaken.
Dag 8: Laatste echte wandeling en eentje met een ster: Gartner Alm
Hier ben ik al de helft van de vakantie over bezig: eens een wandeling doen met een ster. Je hebt hier verschillende wandelpins en eentje ervan is de Alpinepin. Daarvoor heb je tien stempels nodig (gouden pin) en ook eentje met een ster. Het aantal stempels is geen probleem, we hebben er nu 17, straks hopelijk 18 en die van de Gartner Alm, die staat in de huttenpas aangeduid met een ster. Ik rijd met de auto tot aan de brug waar ik gisteren met Linda was en we kunnen direct vertrekken. We moeten vandaag ongeveer 400 meter hoogtemeters overbruggen over een relatief korte afstand, dus het zal wel goed naar boven gaan.
Het beekje over en dan is het inderdaad direct steil naar boven met een aantal haarspeldbochten direct het bos in. Goed steil omhoog in de schaduw van de bomen en al na een kwartiertje wordt het minder steil, maar het stijgt wel constant. De ene keer een serieuze klim tussen stenen en wortels, dan weer een rustig padje een beetje omhoog. Maar dit ziet er zalig uit. Iedereen goed mee en zo gaat het een hele tijd verder. We stoppen elke paar minuten, want het is best omhoog. We drinken goed, want het is warm hoewel we in de schaduw van het bos stappen. In tegenstelling tot de brede weg van gisteren vindt Arne dit wel leuk. Op sommige momenten is hij zelfs een kleine berggeit; zo goed gaat hij de berg op. Heel goed jongen, maar wel goed opletten dat je steeds aan de kant van de berg wandelt en dat je stopt wanneer je rond wil kijken. Ook hij vindt het uitzicht prachtig. Het riviertje onder ons, soms een glimp van de bergen achter ons, soms zien we een stukje van de Gartner Wand voor ons.
Na een drie kwartier in het bos, komen we nu op de stukken waar we uit het bos komen en uit de schaduw. Op veel stukken zijn steenlawines naar beneden gekomen en het padje gaat er soms rond, maar ook soms erover. Het is erg leuk deze wandeling te doen en echt super mooi. Het laatste half uur is het niet het smalle padje van in het begin, maar een relatief breed pad. Veel makkelijker, maar toch even steil. We zien nu constant de wand die van helemaal links naar rechts loopt in de verte. Dat is de Gartner Wand en is best indrukwekkend en we zijn er nog een heel eind af. Dan horen we koeien, dus denken we dat we er bijna zijn. Dat klopt ook, want Evy ziet de vlag van de alm. En inderdaad, iets verderop moeten we een draad opendoen om de koeien tegen te houden en dan komen we op de plaats van de alm.
Een prachtig zicht, een super uitzicht, echt wel de moeite. De wand, een bende koeien, zwarte en bruine, de alm, het gras en aan de andere kant de berg waar de Tuftlalm is. Daar moeten we ooit ook eens naartoe. We drinken een Almdudler, Tiroler Kola en een Starkenberger. Het lijkt allemaal op en top Tirol hier, met echte authentieke producten van de regio. We kunnen hier een hele dag blijven zitten, maar dat gaan we niet doen. We bestellen op aanraden van Linda nog Kaiserschmarren en die laten we ons smaken. De eerste keer dat ik dat proef en het smaakt echt goed. Zeker onthouden voor de volgende keer wanneer we hier komen. We overleggen even wat het best te doen naar beneden en we verkiezen de weg langs waar we gekomen zijn.
We vragen eerst nog een dame die hier met de fiets is om een foto te nemen van ons samen met de koeien en de Gartnerwand; zo lukt het ons ook om eens met z’n vieren op de foto te staan. Het was en is een super leuke plaats en we denken echt dat we hier ooit nog terug gaan komen. Het lijkt ons de beste wandeling ooit hier in Lermoos, echt super zalig. En we moeten nog een stukje naar beneden. Ze duiden aan dat het een uurtje naar beneden is, maar we zijn totaal niet gehaast, dus we starten het brede stuk op ons gemak. Nu hebben we constant zicht op de bergen langs de andere kant van het dal. Daar waar we eigenlijk nog nooit geweest zijn. We zullen er ooit nog wel komen. Op ons gemak gaan we naar beneden, stappen over het gras, dan stukken steen en zo komen we in een eerste stukje bos. Op de plaatsen waar normaal water stroomt, liggen nu enkel dikke keien en we moeten eerst een stuk de berg in naar links en dan terug van de berg weg, het wegje maakt hier een slangbeweging. En dat maken we wel meerdere keren mee en het is nog mooi ook.
Beneden ons stroomt constant een klein riviertje, dat heeft zich op die paar uur natuurlijk nog niet verlegd he. Arne kan het opnieuw goed af en net als in het naar boven klimmen, proberen we om het meest rode bollen op de stenen te zien. Die dienen om de weg aan te duiden, voor wie dat nog niet wist. Arne vindt het super die steeds als eerste te zien en zo wordt zijn aandacht afgeleid van de afstand die we nog moeten doen. Het stuk naar beneden gaat vlot en na een half uur zijn we al in het bos. Hier doen we een paar mooie stukken bos aan en het pad is ook veiliger zonder allemaal die losse stenen. Het laatste stukje is weer een serie van haarspeldbochten en dan komen we aan het riviertje terug aan bij de plank die we deze ochtend zijn overgestoken. Dan nemen we de auto terug en rijden naar de Grubigsteinbahnen om nog eens naar de Brettlalm te gaan. Maar voor we daar zijn komen we de grindweg af uit het bos en hebben we een mega prachtig zicht op de Zugspitze.
We parkeren dan de auto aan de liften, nemen een lift naar boven en drinken daar iets en delen een pizza met ons vier. Na de Kaiserschmarren is een kwart pizza voldoende voor iedereen. Arne speelt op het speeltuintje hier en een uurtje later keren wij terug naar huis om ons klaar te maken voor het avond eten. Ah ja, we waren ook het Tourismusbüro eens binnengegaan voor ons vijfde jubileum. We krijgen een pin als Stammgast, een flesje schnaps en ik laat snel vallen dat dat niet OK is voor de kleine. “Ah, haben Sie einen Sohn dabei?” Yep, natuurlijk. Hij krijgt een doosje snoepjes en grote sleutelhanger van de Zugspitzarena. Top. Dat hadden we al gedaan voor we naar boven gingen. Iedereen blij.
Na de douche zetten we de auto al bij Juchhof en wandelen naar de winkeltjes, ale het winkeltje, want die andere is niet open in het weekend. Arne krijgt een cadeau van mama, Robin wordt ook niet vergeten en iedereen heeft iets. Ik doe natuurlijk niet mee he 😊. Dan een uurtje Lusspark, de speeltuin die we elk jaar al aandeden en ook nu kan Arne zijn hartje hier uitlaten. Er is een groot stuk bijgebouwd van Moosle, een mega klimrek. Elk jaar komt er precies iets bij. Super toch. Dan pakken donkere wolken zich bijeen rond de Zugspitze en boven de Grubighütte. Die komen naar elkaar toe en zullen wel wat regen met zich meebrengen. Wij dan maar naar het Juchhof, we zullen er twintig minuutjes te vroeg zijn, maar dat maakt niet veel uit. We eten weer lekker: ik ga vandaag voor de Tiroler Leber, Evy en ik delen een salade bij haar Grillteller, Arne gaat voor de worstjes en omi eet voor de verandering eens een schnitzel. We eten binnen, want het risico op regen is te groot, maar uiteindelijk regent het niet. Dat doet er weinig toe, want we waren toch niet van plan hier mega-lang te blijven zitten.
Thuis kijken we nog even DVD’s, een volledige van Thomas de Locomotief en Paw Patrol, dan gaat Arne slapen en Omi gaat ook naar huis. Wij kijken nog even TV, drinken nog iets, eten er nog een pikante chips bij en kunnen dan ook gaan slapen. Morgen tegen het ontbijt nog bekijken wat we in de voormiddag gaan doen en dan is onze laatste dag begonnen. Maar vandaag was echt een super wandeling, met super padjes, mega uitzichten en de Alpine pin als cadeau voor de inspanningen van de voorbije week. Zo’n weekje gaat toch super snel voorbij he.
Laatste dag: Bergfest in Grubighütte, inpakken, rusten en vertrekken
Tijdens het ontbijt bekijken we de mogelijkheden voor de voormiddag. Eerst hadden we gezegd om nog iets met liften te doen, dan is de mooie wandeling ‘Wachtersteig nach Biberwier’ even op de proppen gekomen, maar uiteindelijk wordt het toch het Bergfest aan de Grubighütte. We zitten om iets voor tien al in de lift naar boven, hebben onze gewone kledij en schoenen aan, want we zijn niet meer van plan zware inspanningen en zotte wandelingen te doen vandaag. Eerst de lift naar het Mittelstation en dan direct verder naar helemaal boven, net boven de 2000 meter. We zijn er nog een beetje vroeg, want er is nog niet veel volk en de muzikanten zijn er nog niet.
Druppelsgewijs komen mensen in traditionele klederdracht toe en iets later zien we ook de muzikanten toekomen uit GAP (Garmisch partenkirchen). We kijken even rond, zien een paar paragliders vertrekken en Arne vindt dat super. We wachten even tot we de muzikanten kunnen horen en die beginnen om kwart over elf ongeveer. Arne is ondertussen begonnen met ringwerpen, frisbeeën en ook tennissen. Hij vindt het precies ook wel super hier, alleen had hij een beetje hulp nodig. We bekijken nog even het schitterende uitzicht, luisteren nog even naar de muziek en gaan dan al een lift lager, want het is hier frisjes. Bij de Brettlalm is het een groot contrast, want daar is het warm. Arne kan ook hier nog even spelen en wij genieten ten volle van de zon en de rust. Tegen de middag gaan we terug naar huis, eten daar een Semmel en beginnen in te pakken. Evy en ik pakken in terwijl Omi, Linda en Arne het dorp intrekken. Op een uurtje is alles ingepakt. We proberen dan nog even te rusten, maar dat lukt niet zo goed. Dan maar op ons terras wat genieten van de zon, verslagje maken, beetje lezen en alles daarna al in de auto zetten.
Tegen half vijf zijn Arne en Omi terug we laden de kleine overschotjes in de auto die we nog nodig hadden en daarna is het nog een laatste avondmaal hier in Lermoos. We eten Gröstl, worstjes en twee schnitzel met een salade. We drinken er ook iets fris bij en krijgen van Paul en Mirza nog een schnaps van de zaak. Dan is het afscheid nemen en zeggen dat we volgend jaar wel terug zullen zijn. We rijden dan naar Linda en Herbert, laden de coolbox in de auto, gaan appartement betalen en afscheid nemen. Evy vertrekt om ongeveer kwart over acht en zal bijna drie uur rijden, dan neem ik over, rijd ook drie uur en daarna is het nog twee uur en een half eer we thuis zijn. Wederom dus rond de acht uur gereden, super! En natuurlijk ook een super vakantie.