El Quseir 2016

ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe


Egypte in El Quseir Akassia Hotel, ter plaatse duikschool Diving.de

Van 21 november 2016 tot 28 november 2016


Akassia Swiss Resort





El Quseir

El Quseir (Arabisch, القصير) is een 5000 jaar oude stad in Egypte, gelegen aan de Rode Zee. Haar antieke (Romeinse) naam was Leucus Limen. De naam van de stad kent een groot aantal verschillende schrijfwijzen in de westerse wereld, waarvan de volgende het vaakst voorkomen: Al Qusayr, El Quseir, Quseir, Quesir, Qusseir, Qosseir, en Kosseir. El Quseir bevindt zich 205 km ten zuiden van Hurghada, 103 km ten noorden van Marsa Alam en 73 km ten noorden van Marsa Alam International Airport. Haar bevolking was ongeveer 20.000 in het jaar 1986. De stad wordt door de Egyptische overheid uitgebouwd tot een badplaats voor massatoerisme.



Maandag 21 november 2016: Vertrek naar Marsa Alam en aankomst in het hotel

Een druk weekend achter de rug, maar allemaal leuke dingen. Vrijdag hadden we al een dagje verlof en gingen we naar de sauna. We hadden vorig jaar van schoonzus Kathy en schoonbroer Kevin een bon gekregen voor een dagje sauna met een massage en het lukt ons nu daarvan te genieten. Zaterdag ’s middags Arne bij Patje en Nona afzetten en wij thuis gaan inpakken. Dan tegen half vijf daar blijven eten en dan naar een bangelijk concert van Placebo en nog een afdronk in de Blauwe Koe. Het was drie uur gepasseerd wanneer we thuis waren, dus het was een leuke avond. Op zondag naar de Sint bij Opa Hubi zijn werk – de laatste keer voor zijn pensioen – en daar was het ook leuk, echt een super weekendje dus. Tijd voor Evy en Timo, tijd voor Arne en de rest van de familie, dus kei leuk.

Vandaag is het vroeg opstaan, want we moeten om zes uur in Zaventem zijn om tegen 9 op te stijgen. De wekker staat om 04:15, maar we snoezen even, maar staan dan toch op. Snel de laatste dingen nog in de koffers steken, alles in de auto. Afscheid nemen van Cartouche, want die gaat ook op vakantie (bij mama Linda) en dan halen we Arne uit zijn bed en kunnen we vertrekken. Hij is mega wakker en slaapt niet meer in de auto. Het duurt een half uurtje eer we er zijn en daar parkeren we gewoon de auto, zetten de koffers in een busje, nog even de afgedrukte voucher laten tekenen en dan brengen ze ons naar de luchthaven. Op een kwartier zijn we daar, dus perfect op schema. We worden afgezet aan de bushalte en van hier kunnen we het luchthavengebouw binnen. We realiseren ons dat dit de eerste keer is dat we in Zaventem komen na de beruchte aanslagen van 22 maart dit jaar. We moeten dus nog een extra controle door om het gebouw binnen te kunnen. Ik vermoed dat er langs deze ingang geen niet-reizigers binnen kunnen. Maar alles gaat vlot. De lift in naar het vertrek en daar inchecken. We hebben zoals we wisten plaatsen 1A, B en C: daar zullen we wel plaats hebben. Na het inchecken door de douanecontrole en dan nog eens alle handbagage laten nakijken. Hier even lastig, want Arne wil zijn boarding pass zelf scannen, maar dat ging niet, even sirene, maar snel over. Dan nog eens passen scannen en alles laten nakijken. Alle tassen moeten nog eens extra gecontroleerd worden. Evy was vergeten dat er nog water in Arne zijn valiesje zat en dat mag maar tot 2 jaar, dus net te laat. Mijn rugzak is traditie, maar we kunnen gewoon door.


Even taks free shoppen en dan langs Starbucks en een ontbijtje kopen: koffiekoek, croissant en donut met koffie en een hibiscus ice tea. Arne laat het hem smaken. We laten hem hier ook een beetje rondlopen om naar de vliegtuigen te kijken en hij is kei blij en wij dus ook. Alleen een grote boodschap doen op een groot toilet lijkt niet te lukken. Hij ziet dat niet zitten. We blijven hier een klein uurtje en dan is het tijd om richting gate B 33 te gaan. Daar moeten we nog maar eventjes wachten tot ze beginnen te boarden. Ze kondigen eerst rij 30 tot 20 aan en Premium mag naar eigen wens instappen. Wij stappen dus in net voor ze de rijen van 20 tot 10 aankondigen en Arne geeft zijn paspoort en boarding pas flink aan de mevrouw: super, zo’n flinke jongen. We hebben op onze plaatsen echt veel beenruimte en het is niet echt een nooduitgang, dus we mogen hier zitten met Arne. En tegen 9 uur gaat het vliegtuig de lucht in: snel rijden he, papa. Ja hoor jongen en straks vliegen. En ineens worden de auto’s en de huizen kleiner en al snel zitten we boven de wolken. Dan mogen we ook de draagbare DVD uitpakken en nog andere toestanden, maar Arne is enkel geïnteresseerd in de potloden die hij krijgt.


En zo gaat de tijd stilletjes voorbij met een warm ontbijt, maar echt honger hadden we natuurlijk niet met het ontbijt van Starbucks. We eten iets en wanneer ze alles zijn komen afruimen, kunnen we nog een kleine vier uur verder. We moeten die zien door te komen met een drie jarige aan het raam. Verrassend genoeg lukt dat erg goed en we krijgen toch complimenten van de mensen achter ons: wat een flinke jongen. Slapen en het grote toilet komt er echter niet van. Maar we komen de vlucht van vijf uur super goed door en we zetten al snel de daling in naar Marsa Alam. Van hier de bus op en via de visumdesk door de controle en dan nog even de bagage laten nakijken. Buiten staan de mensen van Thomas Cook ons al op te wachten en we moeten naar een klein busje met nummer 49. Nog een half uurtje wachten daar tot iedereen er is en we wachten nog het langst op een medewerker, die met ons meegaat. Van hier gaat het naar hotel Sentido en dan is het aan ons. Alles gaat vlot, want we hebben een chauffeur met een zware voet. Op een klein half uur zijn we bij het eerste hotel en nu is het te lastig geworden voor onze kleine man. Hij ligt op zijn stoel tegen mijn arm te slapen, echt zalig te slapen en hij hoort zelfs de aankondigingen niet van de medewerker door de boxen. Tien minuten later zijn we bij ons in het hotel Akassia Swiss Resort, hetzelfde als vorig jaar, lekker makkelijk, want we kennen het reilen en zeilen al. We checken in, krijgen een drankje aangeboden, Arne morst drie kwart op zijn T shirt en broek, dus gewoon T Shirt uit, want het is hier toch nog lekker warm. De zon is stilaan achter de heuvels aan het verdwijnen, dus het wordt al donker.


In de kamer snel andere kleren aan en al een deel uitpakken en ik neem zelfs een douche, lekker zalig na zo’n lange dag. En dan kunnen we al gaan eten. Het grote restaurant is een half uur vroeger open dan vorig jaar, dus dat is wel goed. We eten en drinken iets, vooral de kip kebab, de gevulde paprika’s en de stukjes pizza zijn lekker. Een wijntje erbij en een biertje en een Sprite en dan is het tijd om terug te gaan naar de kamer. Nog snel een aflevering van Paw Patrol op DVD en dan slapen. Wij genieten nog even van het lekker weertje op het terras, schrijven het eerste verslagje en gaan ook niet te laat naar bed.






Dinsdag 22 november 2016: Zwemmen, chillen en genieten

We staan op om 7 uur na een onderbroken nacht. Onze kleine man voelde zich niet zo goed deze nacht en als je dan op een kamer slaapt, komt er ineens eentje bij je in bed gekropen. Tja, daar valt niet veel aan te doen. We staan dan maar op terwijl we eigenlijk nog hadden willen blijven liggen, maar de zon schijnt en we zullen dan al maar beginnen genieten van de dag. We maken ons klaar om naar het ontbijt te gaan. Dat is nog steeds op dezelfde plaats als vorig jaar. Ja, dat zullen we nog een paar keer denken deze reis. We nemen zelf koffie en Evy gaat even met Arne om iets te eten. Het is kalm vandaag. Misschien zijn er een paar vliegtuigen vertrokken, want gisterenavond zat het hier goed vol. We doen het op ons gemak. Voorlopig hebben we onze ober van vorig jaar nog niet gezien, maar misschien komt dat nog. Bij de omeletten staat weinig volk, dus ik stop daar even wanneer het mijn beurt is om eten te halen. Na het ontbijt vragen we Arne wat hij wil doen en dus keren we terug naar ons kasteel en maken we ons klaar voor het zwembad.


Alle speeltjes mee naar het zwembad en daar komen we als eersten toe. We wisselen onze towel cards in voor echte handdoeken en maken ons klaar om het water in te gaan. Het is lekker warm, maar er staat een frisse wind. Gelukkig merken we dat alleen wanneer we uit het water komen, dus we blijven erin. Arne gaat de glijbanen op en af en wij spelen ook wat met hem, super. Tegen 10 begint het water te stromen en te spuiten over alle glijbanen en dan heeft Arne ook al minder zin om er nog af te gaan, maar hij heeft al minder schrik dan vorig jaar. Iets later begint ook het water te stromen in het andere zwembad en dan gaan we daar even een kijkje nemen. Glijbaan op en af en dan wil hij nog eens. Maar een grote ton kiept een hele hoop water naar beneden net op het moment dat Arne er passeert en dat water komt allemaal op hem en hij valt. Dan is het plezier over, want hij is kopje onder gegaan. Even nog in het andere zwembad dat hij geen mega degout heeft van het stromende water, komt wel goed.

Er waren ondertussen al twee dames gepasseerd: eentje herkende ons nog van vorig jaar, tenminste ze herkende Arne. Straf zenne. Zij verkocht vorig jaar Evy die goede massage, dus dat gaat ze terug doen, deze namiddag al. Ze ziet het super zitten. Iets later was er nog iemand gekomen voor gezichtsverzorging en pedicure. Evy ziet het wel zitten en ja we zijn hier inderdaad om te genieten natuurlijk he. Straks dan even tijd doorbrengen met mijn zoon. Best leuke vooruitzichten dus voor ons allemaal. We vertrekken hier gepakt en gezakt en zijn nog maar net de straat over en er stopt iemand met een karretje om ons naar het restaurant te brengen vlakbij onze kamer. Super initiatief hier. We springen erop en we pikken nog wat mensen op, maar we zijn er in elk geval sneller dan te voet. Alles in de kamer zetten en dan gaat Evy snel een bord halen dat we hier op ons terras kunnen opeten. Een paar broodjes, komkommer, hamburger en wat frietjes. Het smaakt en iedereen eet een beetje. De tijd gaat snel hier en Evy moet zich al klaarmaken om naar de gezichtsverzorging en pedicure en massage te gaan. Afspraak was om half twee, dus dan moet ze zich misschien nog haasten.


Via de hotel WiFi kom ik al snel te weten dat ze er is en dan kan Arne een beetje rusten. Hij lijkt erg moe, maar kan of wil niet slapen, dus we kijken een stukje Thomas de Stoomlocomotief en dan lijkt hij er even door. We steken alles in een zakje en gaan dan naar het duikcentrum om daar alles te regelen voor een paar duikjes de komende dagen. We stappen naar het duikcentrum op maar vijf minuten stappen en daar vul ik alle papieren in terwijl Arne een beetje tekent. Hij lijkt een beetje verlegen, maar dat zal snel verdwijnen eens hij hier even is. Alles geregeld, ik krijg box 18, een paar botjes, een riem om lood op te doen en 6 kilo lood. Even nog alles snel overlopen hoe het weer in elkaar zat en alles komt snel terug. Ik leg de box, botjes en het lood al op zijn plaats en dan gaan Arne en ik naar de receptie om te vragen waar je een ijsje kan eten. Ik was het natuurlijk vergeten, maar daar zeggen ze me snel dat het in de beach bar is. Wij van de receptie naar de beach bar. Arne zeurt een beetje dat hij Sprite wil drinken, maar wanneer hij een bekertje krijgt met  twee bolletjes ijs, is hij dat snel vergeten. Op een barkruk eten we een ijsje en drinken we een pintje. Het ene glas is nog niet leeg of het andere staat er al, zo kan het inderdaad gebeuren dat mensen dronken worden hier. Als ze dit ook met cocktails doen, …


Arne speelt even in het zand en komt af en toe wat drinken. Dan stappen we even naar het strand zelf en lopen even met onze voeten door het water. Straf allemaal dat de tijd zo snel vooruit gaat wanneer je je goed hebt, want al snel krijg ik een bericht dat Evy klaar is. En ze komt naar hier. Wanneer ze er is, zijn we nog onderweg van het water naar de bar en we drinken daar nog iets en dan gaan we naar de kamer. Nu krijgt Arne echt kloppen en legt zich neer op zijn bed en binnen de vijf minuten slaapt hij. Evy neemt een douche, ik schrijf een beetje en we genieten nog even van het goede weer hier. Het is ondertussen al wel donker aan het worden. We maken na een uurtje Arne wakker, maar die vindt dat niet echt leuk. Tja, hoe zou je zelf zijn. We zorgen dat we klaar zijn om te gaan eten, maar hij wil niet eten en ook niet drinken. Hij wil niets, tja ik herhaal hoe zou je zelf zijn. Maar het lukt ons toch Arne mee te nemen, al pakkend en in de nek. Aan het restaurant zoeken we nu een plaatsje dichter bij lichten, want voor een romantisch diner was het gisteren goed, maar niet als je constant op Arne moet letten.


We nemen iets voor hem, komkommer, broodje, tomaat en we zien wel hoever we komen met eten. Ik ga dan voor mij iets halen en Evy erna ook. Allebei een glas wijn erbij en Arne Sprite, want hij had tijdens de dag toch al voldoende water gedronken. Uiteindelijk eet hij ook Egyptische worstjes mee en een beetje rijst en zijn broodje is bijna volledig op. We moeten wel wat trucs uithalen, maar dat lukt wel. Tegen half acht keren we dan terug naar de kamer en kijken even Thomas de Stoomlocomotief: we kennen iemand die ineens grote fan is. Halverwege de film vragen we hem om het af te zetten en te gaan slapen en dat doet hij prima. Super flink jongen. Hij slaapt bijna direct en wij blijven nog even terrassen en tegen een uur of tien gaan wij ook ons bed in. Slaapwel. Morgen normaal de eerste duik met een check dive en we zien wel hoe en wat het wordt. Diving.de gaat hier trouwens weg vanaf 30 november, een gelukje. Blijkbaar vonden ze het niet meer met de huurgelden die ze moesten betalen sinds de laatste vijf jaar het aantal bezoekers serieus gedaald was, maar ja, daar hebben wij dus niet veel last van.


Woensdag 23 november 2016: Zwemmen namiddagduik

We staan op na een goede nachtrust en we maken ons klaar voor het ontbijt. Ik neem al het materiaal al mee voor de duik deze namiddag en ik kan alles in mijn bak Nummer 18 achterlaten zodat ik straks met niet te veel moet sleuren. Arne mag zelf kiezen wat hij zal eten en dat al een beetje beter dan gisteren. Waarschijnlijk heeft hij gewoon aanpassingsmoeilijkheden: komt allemaal wel goed. Na het ontbijt gaan we naar de Kids Corner en vooral naar het zwembad. Het is weer lachen hoe Arne zich amuseert, maar door het naar beneden stromende water is toch nog een brug te ver. Misschien wordt het beter de komende dagen. We genieten vooral van de zon, het lekkere warme water en onze lachende zoon. De dame die gisteren gezicht en voeten van Evy heeft gedaan komt nog even langs om te proberen mij over de streep te halen, maar dat lukt haar niet goed. Ze blijft aandringen en dan ben ik nog meer geneigd om neen te zeggen. Ik ben bezig met mijn zoon die van de slangenglijbaan wil, snap je dat niet. Even prioriteiten stellen he. Het is echt super hoe Arne van deze glijbaan gaat. Het enige nadeel is dan dat papa de glijbaan moet nat houden, want hier komt geen water door.


We genieten hier een paar uur tot we een klein hongertje krijgen en keren dan op ons gemak terug naar de kamer. Arne wil per se met de golfkarretjes naar de kamer en na vijf minuten wachten lukt dat wel. De chauffeur is kei vriendelijk en het is een dikke high five om hem te bedanken. Hier vlakbij is het Beach Restaurant en we halen gewoon een bordje en eten het op ons terras op. De tijd gaat veel en veel te snel, want het is al woensdag en al middag, maar straks kan ik mijn eerste duik doen. We eten een broodje met kip en frietjes en komkommer en tomaat, het is niet veel, maar weer super lekker. We relaxen nog een beetje op ons terras en ik neem dan afscheid van Evy en Arne want ik ga mijn check dive doen. Het is net als vorig jaar op dezelfde plaats Maheleg. Het is een check dive, maar eigenlijk heeft het weinig om handen: masker af en op en regulator uitdoen en terugzoeken. Lekker makkelijk. Tegen half twee ben ik op het duikcentrum en vraag me even af of ik me moet haasten, want er hangt uit dat de check dive om 13:40 is. Dat blijkt niet het geval te zijn, dus lekker op gemak Nitrox testen (31) en dan alles klaarzetten om te duiken. Voor we waren gaan eten halen, had ik camera en dergelijke allemaal al klaargezet en ik had alleen een sportzak bij voor de rest. Goed bedacht.


Om tien voor twee is iedereen er en worden alle spullen opgeladen en kunnen wij in een busje. Op minder dan tien minuten zijn we er, de mannen hebben onze spullen afgezet hier boven en het lood en de flessen gaan naar het einde van de pier. Ik herken het hier nog. Een huisje met banken, overdekte omkleedplaatsen, toiletten en dan moet je naar beneden naar de pier om daar de rest in orde te zetten. We krijgen een korte briefing: belangrijkste is dat we eerst checken en dan naar links of naar rechts duiken afhankelijk van de stroming. We zijn met vier: divemaster, Michel, een Tsjechische en ikzelf. De Tsjechische heeft al een paar jaar niet meer gedoken door haar zwangerschap, dus zij gaat mee met de divemaster en ik ben buddy van Michel, die hier even goed zijn weg kent als de divemasters. We zijn klaar en vertrekken naar het uiteinde van de pier. Wij gaan al te water en ik wacht even, terwijl Michel al beneden op de uitkijk ligt. Ik doe snel de oefeningen zonder veel problemen. Ik had vroeger last om mijn masker volledig af te zetten, maar dat lukt nu wel OK en de regulator uitdoen en terug zoeken is nooit een probleem. Ik had snel al mijn lood eens nagekeken en dat was in orde.

Michel hangt al zeven minuten onder water en dan kunnen wij ook vertrekken. We willen geen van beide al te diep, maar vooral een goede lange duik hebben. Lekker op het gemak en daar starten we mee. We zien al direct een grote groep anthias, nice, die kleine oranje visjes die je hier met de duizenden ziet. De koralen, de doopvontschelpen, altijd echt wel super om hier in Egypte te duiken. Iets verderop passeert een trosje wimpelvissen de revue en een aantal koraalbaarzen zijn er ook volgens aloude traditie. We volgen het rif langs onze linkerkant en ik denk dat ik vorig jaar de andere kant ben opgegaan, dus dat is wel super. We duiken niet te diep: ongeveer 10 à 15 meter en maximaal gaan we tot 20. Maar het is daarom niet minder leuk: hier zie je de kleuren nog van het rif en de vissen, super leuk. Tussen de rotsen zitten grootoogbaarzen en eekhoornvissen, echt wel super. We volgen het rif constant aan onze linkerschouder en moeten nu even verder van de kant de rotsen volgen en daar begint het te stromen, maar echt te stromen he. Ik zat tot nu toe nog op 170 bar twintig minuten in de duik en op de volgende tien minuten gaat er nog eens 30 af. Ik zit dan nog steeds goed he, maar lang moeten we niet tegen de stroming inpalmen.

Michel kent de weg hier en die beslist dan maar niet verder tegen de stroming in te zwemmen en op een zanderig plateau te blijven. Daar zien we de eerste blauw gespikkelde pijlstaartrog liggen en we blijven hier een kleine dertig minuten. We hebben elke vierkante centimeter gezien hier en dat is wel leuk. Geen stroming, dus ik kan een beetje wennen aan het natte zoute water. Tja, da’s het nadeel wanneer je altijd droogpak duikt he, je bent dat niet meer gewend. Ik kan ook een beetje beter met de camera overweg nu en we zien toch super veel mooie dingen. Een koppel wimpelvissen, een koppel koraal vlinders, die helemaal geel zijn, een groep snappers, een rifhagedisvis, echt een super plaatsje. Ik doe teken wanneer we daar aankomen dat ik nog 130 bar heb en hij zegt OK en dat we niet verder kunnen door de stroming. OK, tijd doden hier dan. Het is ook niet diep, want ik denk dat we nu constant tegen de acht à negen meter hangen. Michel spot iets geel in de vorm van aan anemoon, maar ik weet niet precies wat dat is. Oh ja, de anemoonvisjes natuurlijk ook en ze zijn weer geweldig. De kleine anthias en de kleine zwart witte baarsjes die doen het hem weer. Ik blijf het zeggen, super gewoon.


Bijna in de stroming zie ik nog een pauwkeizersvis met zijn blauwe en gele strepen, echt machtig en dan ook nog een mega koraalbaars. Als je de tijd hebt en maakt, is het echt wel super wat je hier ontdekt. Af en toe eens in het blauwe water turen, maar geen geluk op roggen of walvishaaien. Dan maar verder naar de koralen en de visjes, het kleine grut. Wanneer ik tegen de 70 bar kom te hangen, doe ik nog eens teken en dan beslissen we om terug te keren. Nu is het volledig stroming mee, dus veel inspanning moeten we niet doen en we gaan minder diep duiken ook. We komen de baai tegen waar we uitgekomen zijn en keren zo terug naar de touwen waar ik mijn oefeningen heb gedaan. Nog even een grote egelvis, zeepvissen, paarse smalle lange visjes en een klein slangetje typisch voor de Rode Zee. Ze noemen dit eigenlijk zeenaalden, maar ik vind slangetjes wel leuk. We hebben na onze safety stop 66 minuten op de computer en Michel nog 7 meer, dus het was een aangename duik om te starten.

Vinnen uit, touw volgen en zo naar boven, dan te voet de pier terug af zonder fles, maar met lood en dan alles uitdoen in de bakken zetten en terug naar het hotel. Net wanneer ik klaar ben, krijg ik een SMS dat Arne en Evy op weg zijn naar de speeltuin, dus ik ga niet naar de kamer. Zij zijn blij dat ze mij zien en ik hen natuurlijk ook. Arne was niet zo flink het laatste uur op de kamer. Maar nu is alles OK, we gaan even naar de speeltuin, daar kan Arne wat zot doen op het speeltuig en ik ga even naar de kamer om mijn gerief er af te zetten en dan kom ik terug. We spelen restaurantje, rijden met de auto’s en springen over de schommelpaardjes. We schommelen ook gewoon. Iets later gaat Evy zich ook een beetje opfrissen en dan kunnen we nog even richting strand. In de beach bar drinken we nog wat en dan kunnen we gaan eten. Dankzij de incentive van een stempel eet Arne flink vandaag, wij blij, want echt veel had hij hier nog niet gegeten. We drinken een glas wijn, een fruitsap en hebben dezelfde tafel als gisteren, iets meer licht dan de eerste avond. We zijn alle drie al tamelijk moe, zeker ik na zo’n lange duik en dan een paar glazen wijn, dus laat maken we het niet. Op de kamer neuzen nog eens spoelen en puffen, want de verkoudheden zijn goedkoop geweest bij ons in het gezin. Dan nog snel Arne klaarmaken voor zijn bed, Thomas nog even kijken en dan gaat die al zijn bed in. Om twintig over acht gaat hij zijn bed in en wij zetten ons nog even buiten met een boek en de PC. Je weet wel voor wat dat alletwee dient he. Wij gaan weer niet laat naar ons bed en tegen tien uur liggen we al in dromenland.


Donderdag 24 november 2016: Zwemmen namiddagduik Maheleg opnieuw

Opstaan doen we weer na een goede nachtrust, alleen even wakker omdat Arne zijn hondje op de grond gevallen was, maar we zijn super blij dat hij hier in een groot bed flink slaapt. We nemen deze keer al direct alles mee naar de ontbijttafel om van daar naar het zwembad te gaan. Met het bootje, de handdoeken en het visje en gepakt en gezakt wandelen we van onze kamer naar het restaurant. Daar eten we een beetje en nemen ook nog een paar broodjes mee naar het zwembad. Arne vraagt steeds naar koekjes, maar we zullen hem nu een broodje geven of een soort oliebol daar. Hij eet toch een beetje en wij eten ook wat. Onze tanden hebben we al gepoetst voor we richting zwembad gingen. Daar zijn ze het kleine zwembad nog aan het proper maken, maar wij kunnen al even in het andere gedeelte tot ze hier ook komen poetsen. De kwaliteit wordt zoals elke dag ook gemeten en dat vinden we best OK.

We gaan het water in en spelen een beetje voor het water over de glijbanen begint te stromen. En de lach op Arne zijn gezicht spreekt weer boekdelen. Hiervoor doen we het uiteindelijk. Hij gaat flink van de glijbanen af en zwemt met ons mee. Zijn waterpistool is ook mee en dat is super, want daarmee amuseer hij zich ook weer super. Zelfs wanneer een volledig stuk uit de bovenkant is, kan hij er nog mee overweg. Bij ons duurt het even eer we het terug kunnen doen werken, maar Arne slaagt er wonderwel in. Een paar keer water over de slangenglijbaan en dan begint het water over alle attracties weer te stromen en gaat hij nergens meer op. We proberen wel, maar het neer gutsende water houdt hem tegen. Tja, dan doen we het maar zonder glijbanen he. Op de rug van mama onder de glijbanen dat lukt nog, maar erop en eraf wanneer het water stroomt, is iets minder. We gaan hem ook niet dwingen, want anders krijgt hij misschien een degout van water en dat willen we ook niet. Al bij al amuseren wij ons super en ook Arne heeft de tijd van zijn leven. Net als vorig jaar hier he. Af en toe even opdrogen en opnieuw insmeren en dan terug het water in. Op en af zijn bootje, op en af de rug van mama of papa, we amuseren ons als familie echt wel super! Great times! Arne is zelfs zo lief dat we allebei zoentjes en knuffels krijgen.

Maar net zoals vorig jaar en andere vakanties, duren deze mooie liedjes niet de hele dag. De plannen van papa gooien roet in het eten. Ik ga namelijk tegen twee uur duiken, maar Arne heeft het gehad hier aan het zwembad en vraagt zelfs om te gaan eten en terug te gaan naar ons ‘kasteel’. Echt wel super. Evy haalt snel een bord hiernaast en we eten een broodje hamburger met frietjes en komkommer en tomaat. Arne eet ook een beetje en we genieten nog even van het mooie weer. Daarnet op terugkomst van het zwembad naar de kamer was ik al eens gaan kijken naar het duikcentrum en daar hadden ze aangeduid dat het huisrif dicht was. Dus ik ga iets vroeger naar daar, want dan moeten we ook om 13:40 naar Maheleg vertrekken: zelfde duikplaats als gisteren. Om 13:15 vertrek ik naar diving.de en daar bevestigen ze inderdaad dat het huisrif dicht is, want de golven zijn te hoog. Dan maar met de bus naar Maheleg. Het is pas twintig over twee eer we daar zijn dus het zou wel iets later kunnen zijn dat ik terug ben van de duik. We zien wel. Ik hou even Evy op de hoogte en tegen half drie hangen we in het water.

We zijn hier met vier Belgen: Michel, Frank, Robert en ik. Robert is de enige Waal, dus we switchen af en toe eens tussen Nederlands, Frans, Engels en Duits, goed bezig. Ik heb al even kennis gemaakt met de mannen voor uiteindelijk iedereen er was en dan kunnen we ons klaarmaken, de flessen staan op het einde van de pier en dan het water in. Iedereen is rustig aan de duik begonnen en we gaan dezelfde richting uit als gisteren. Ik merk al snel dat er helemaal niet zoveel stroming staat als gisteren, dus we kunnen een stukje verder en moeten niet stoppen aan de zandvlakte, dat doen we wel op de terugweg. Nemo en de anthias wachten weer op ons, want het is hier nog steeds een super duikplaats. Nu spotten we ook een murene op de heenweg, maar het beste zal zijn op de terugweg. Even wordt onze aandacht getrokken door een mega grote kogelvis. Die is bijna de lengte van een mensenbeen, echt wel mega. We volgen net als gisteren het rif linkerschouder en duiken tot een van ons tegen de 100 bar hangt en dan keren we terug. We geraken echt een mega lang stuk verder dan gisteren, dus het is helemaal niet erg om dezelfde plaats nog eens te doen. Een groep fuseliervissen heeft zich gegroepeerd in een donker stuk tussen de rotsen en een groepje snappers iets verderop: ze zijn over het hele lichaam grijs met gele strepen, gele staart- rug en buikvinnen en achteraan op het lichaam hebben ze een zwarte bol staan. Het geestige is vooral hoe die vissen in groep zich voortbewegen. Als er eentje naar omhoog gaat, volgt de rest en het is maf om te zien hoe ze zich als zijnde een enkel dier bewegen.


We zijn al even op de terugweg ondertussen, want ik zie in de verte al de zandvlakte waar we gisteren een half uur hebben gehangen. Frank doet teken dat er een rog ligt en ik denk. Tja dat is net dezelfde als gisteren, maar ik ben hier in Egypte toch altijd blij wanneer ik ze zie en zeker wanneer ik er een mooie foto van kan maken. En ook dit keer lukt het allebei. De meeste dingen hebben we gisteren al gezien hier, dus we blijven er niet lang. Tenzij Robert een ghost pipefish spot natuurlijk. Ik in de wolken, echt super dat ik dit beestje eens zie. Je zou denken dat het een stukje wier of een blad is dat meegaat op de deining, maar het is effectief een vis. SUPER! Ik neem een paar foto’s en ook een filmpje en dan kunnen we verder. Of neen toch nog een foto nemen voor de zekerheid. Frank zit ondertussen op 60 bar dus die gaat stilaan terug richting uitstapplaats, maar Michel en ik hebben nog lucht. Ah ja, hij had gezegd om een 15 liter fles te nemen, dus dat had ik ook gedaan. Het laatste wapenfeit van Frank onder water is een echte steenvis tonen en dan is hij weg. Ik neem wat later blijkt nog een mooie foto van een koraalduivel en dan kunnen we bij de inham nog wat uitduiken. We hangen hier nog tien minuten en ik ben vooral gefascineerd door de lierstaartvis en zijn baby variant. Het is echt een prachtig dier zowel de volwassen variant als de kleine. De grote is half wit en half oranje en de kleine is een glimmend klein beestje met twee lange stukken aan zijn staartvin met een gele kop, maar echt wel een super diertje.


Tussen de rotsen zie ik nog een kokerworm die zijn veren heeft opengesperd, echt wel super en dan denken we stilaan om een einde te breien aan de duik. Tegen 80 minuten hebben we ongeveer nog 60 bar, dus dan gaan we onze safety stop doen. We hangen nog drie minuten op de hoogte van de touwen die hier gespannen zijn en dan gaan we het water uit. Echt weer een super duik. Boven water vat de koude ons ineens, want er staat ongelooflijk veel wind. Op het huisrif zou je dit wel erg merken, maar hier lukt het nog wel. Snel omkleden en dan terug naar het hotel. Alles gaat vlot en ik weet ondertussen dat Arne flink is geweest, een ijsje gegeten heeft en op de speeltuin is. Lekker makkelijk, want dat is vlakbij het duikcentrum. En net wanneer ik klaar ben, komen Evy en Arne toe. Ik praat nog even met Robert en spreek af voor morgen tegen 14 uur met Michel om nog eens te proberen op het huisrif te duiken. Anders is het drie op een rij op Maheleg, maar dat zien we wel wanneer het zo ver is.


Wij gaan naar de kamer en nemen een douche. Arne is super blij dat papa terug is en we douchen samen. Daarna kijken we even naar de foto’s van de vissen en Arne vindt het super tot hij eraan denkt dat zijn poppen van Paw Patrol in zijn rugzak zitten. Tja, andere prioriteiten natuurlijk he. Nadat mama zich ook gedoucht heeft, gaan we iets eten. Ik neem Arne mee om spaghetti te laten maken en hij eet de helft met veel smaak op. En dan realiseer ik me ineens dat hij misschien even tijd nodig had om zich aan te passen, iets wat wij niet moeten doen. We eten tonijn – I know eigenlijk not done -  maar het was wel lekker. We drinken een paar glazen wijn erbij en een cola om eens goed door te drinken. Ik neem nog een pasta en Arne en Evy gaan nog een dessertje halen. Arne mag de ober twee Euro geven als fooi en dan gaan we terug naar de kamer. Arne doet snel zijn pyjama aan en we kijken samen nog even Thomas en hij gaat daarna slapen. Het is iets over acht, dus al tijd om zijn bed in te kruipen; hij is erg moe, maar de douche en het eten en drinken hebben hem goed gedaan. Hij gaat zijn bed in en wij gaan nog even genieten van het lekkere weer, hoewel het nu stilaan wel iets frisser wordt. En zoals steeds na het schrijven van het verslag en het nalezen ervan zijn we moe en gaan we niet te laat slapen. Tot morgen voor hopelijk een even goede duik als vandaag!


Vrijdag 25 november 2016: Zwemmen namiddagduik Maheleg opnieuw

Ja, je leest het goed nog eens Maheleg deze namiddag, maar ja als je alle duiken telt die ik al op oesterdam gedaan heb, dan valt drie dagen op rij wel mee. We staan op rond hetzelfde uur en maken ons klaar om onze tanden te poetsen en doen onze kleren aan om te gaan ontbijten. Alles gaat vlot deze ochtend, dus we vragen ons af of het nu een voorbode is dat Arne een hele dag flink gaat zijn. Wij dus twee bruggen over over het zwembad en dan naar het restaurant. Daar eten we een sandwich een kaasje en een omelet en een beetje koeken en croissants. Met koffie en fruitsap dat Arne zelf heeft mogen kiezen: het rode of het gele. Allebei dan maar? Yep, inderdaad. We hebben ook vandaag alles al mee genomen om van hier naar het zwembad te gaan om daar de voormiddag door te brengen. Even is de ober met de boot van Arne weg, maar dat was maar een grapje. Ze zijn hier wel super met Arne en ze krijgen dan ook een beetje drinkgeld. Tja, zo hoort dat nu eenmaal. Met een servet maakt de ober zelfs een klein mannetje voor Arne, echt super! Van hier gaat het naar het kinderzwembad en we smeren ons in, ja papa ook deze keer om het goede voorbeeld te geven.


En dan kunnen we het water in. Even over de kleine glijbanen maar de sproeiers zijn nog niet in gang, dus we doen er een beetje water op zodat Arne beter naar beneden kan glijden. Dat gaat allemaal super goed. Een tiental keer op en af en alles is super wanneer je Arne met zijn glimlach naar beneden ziet komen. Echt zalig! En tegen tien uur beginnen natuurlijk de sproeiers terug. Eronder geen probleem samen met mama of papa, maar alleen erop, da’s een brug te ver. Ik giet wederom nog even water over de slangenglijbaan en zo geniet hij ook. Mama blijft af en toe aan de kant, want ze heeft een goede verkoudheid te pakken. Daarvoor moet je natuurlijk naar de zon komen. Binnen een paar dagen hopelijk beter. Met het bootje, het waterpistool, de nemo en het gietertje amuseren we ons super. Een echte waterrat, die kleine van ons. Even klein beetje paniek wanneer hij in het diepere stuk naar mij wil zwemmen en zijn hoofd onder water blijft. Hij was even vergeten dat hij zijn bandjes niet aan had. We hadden van het ontbijt een sandwich meegenomen en Arne krijgt honger, dus even iets eten en dan gaat papa nog koekjes en wafeltjes halen, want hij heeft wel flink gegeten he.

De kortste weg is langs het duikcentrum en daar kom ik Frank en Michel tegen. Die zijn net terug van een duik op het huisrif en die is niet zo goed afgelopen voor Robert. Die is tegen de trap van het staketsel gevallen door een aankomende golf en heeft zich goed bezeerd. Dit wil dus zeggen dat het huisrif een no-go meer is voor vandaag en we dus voor de derde dag op rij naar Maheleg gaan deze namiddag. Maar ja zoals gezegd op oesterdam hebben we al tientallen duiken gedaan, dus hier in de Rode Zee een paar keer op dezelfde plaats is nog dik OK. Ik passeer dan even langs de kamer om koekjes en wafeltjes en ik ga dan terug naar het zwembad. Daar krijgt Arne direct zijn koekjes. Wanneer die op zijn, kunnen we nog even in het water spelen en dan is het bijna middag en bijna tijd om te gaan eten. We stappen naar de bus(karretjes)halte en wanneer we er bijna zijn, komt er eentje aangereden. Hey, my friend, where are you going? Arne snelt dan naar de halte, zet zich neer en neemt dan de plaats in naast de chauffeur: Beach Restaurant, zegt hij. Of toch iets dat erop lijkt. Wij rijden naar het beach restaurant en daar worden we afgezet. Neen, eigenlijk weet de chauffeur al dat we kamer 2001 hebben, dus hij zet ons vlak voor de deur af. Snel even alles op zijn plaats leggen en dan ga ik met Arne lunch halen. Vandaag zijn het broodjes, frietjes en een soort goulash met kip. Alles bij elkaar op een broodje en het smaakt weer goed natuurlijk.

We blijven even rustig op het terras zitten en dan scheiden onze wegen. Arne gaat zijn bed in, ik ga naar het duikcentrum en Evy gaat een beetje lezen. Ik ben tegen half bij het duikcentrum. Frank had even afgewacht of ik zou komen opdagen, maar wanneer ik dat doe, zegt hij dat hij vandaag niet duikt. Even een dagje zonder duik (of toch maar eentje) ziet hij wel zitten. Michel en ik maken ons dus klaar, ik neem een 15 liter Nitrox 33 mee en zet al mijn spullen klaar voor de transfer naar Maheleg. Een zekere Marco gaat ook met ons mee, maar stelt zich niet voor en er wordt gewoon van ons (Michel eigenlijk) verwacht dat hij die meeneemt. Op zich geen probleem, maar toch even kort uitleggen wat de bedoeling is. Marco is een Duitser en spreekt relatief weinig Engels, dus ik begin tegen hem de briefing te doen. Maar natuurlijk lukt dat wel. Onze spullen komen een minuut na ons toe en we maken ons klaar voor weer een goed duikje.

We maken op het einde van de pier onze flessen klaar zoals anders en gaan een voor een te water. Eerst Michel, dan Marco en dan ik. Hier in de inham staat al direct veel stroming, maar eerder een stroming die je naar het diepe trekt. Mega veel vis hier wel vandaag en in grote scholen. Blauwe snappers zitten hier met de tientallen, dus al een leuk begin van de duik. De stroming verplicht ons terug om naar de linkerkant te duiken net als de voorbije twee dagen, maar dat lukt wel OK. We hangen alle drie weer rustig onder water en duiken niet te diep zodat we lang genoeg kunnen onder water blijven. En het is hier weer een spel van de anthias en de andere kleine vissen, echt weer super. Onze weg kennen we al en deze keer raken we nog verder dan de vorige twee duiken. Een koppel fluitvissen passeert vlak voor mijn neus naar boven, de koraalklimmers hebben allemaal hun beste pose ingenomen op de koralen en de koraalvlinders in verschillende soorten fladderen over het rif. We hangen hier dus weer goed. Citroengrondels zijn zoals steeds moeilijk op foto vast te leggen en we duiken nu voorbij de grote rots waar we gisteren teruggekeerd zijn.

Ik ben ondertussen al veel meer naar de kleine dingen aan het kijken, maar ja, wanneer doe ik dat niet. Dus kleine slijmvissen passeren de revue en een koppel ik weet nog niet wat, maar ik kan wel zeggen dat het een prachtige soort is die ik nog niet gezien heb. Een kleine 10 centimeter, lang en smal met brede vinnen en in koppel met paars, blauw op het lichaam, echt wel mooi. Zo gaat de trip langs het rif verder en op de 40 minuten keren we terug en ik ga ondertussen een beetje minder diep duiken. Wimpelvissen hangen hier ook sierlijk boven het koraal, de pauwkeizersvis en koraal vlinders doen ook hun duitje in de zak. Voor Evy en Arne neem ik ook een foto van een zeester. Precies een lachend gezichtje met vijf armen in een prachtig bordeaux met witte stippen. Iets verderop zit een veerster op vuurkoraal en dan komen we in de buurt van de zandvlakte. Daar zie ik een picassotrekkersvis, echt weer super, een paar papegaaivissen en ik ga op zoek naar de ghost pipefish. Die vind ik snel en ben blij dat ik die vind voor Robert die er vandaag niet bij kan zijn. Ik hoop dat alles goed gaat met hem.

Ik zie Michel en Marco in de verte richting inham duiken tegen een snelheid die ik niet gewend ben. Ik volg even, maar doe het dan rustigaan en zie dat Michel blijft hangen tot Marco zijn safety stop gedaan heeft en dan duiken we nog even hier in de inham verder. Ik ga even een kijkje nemen in de grotten hier, maar ga er niet echt binnen. Een maskerkogelvis is wel het slachtoffer van mijn geflits, maar een andere: bruin en blauw met stippen. Ik geniet nog ten volle van de laatste minuten van de duik. Tegen 85 minuten doet Michel teken dat we stilaan onze safety stop gaan doen en dat is OK voor mij. Ik heb nog wel wat bar over, maar het is goed geweest. We gaan iets hoger duiken en doen rond de vijf meter onze stop en dan kunnen we naar het touw en daar doe ik mijn vinnen uit en volg het touw. Op het einde kan ik bijna zonder enig probleem de trap vastnemen en zo naar boven klauteren. Even klein probleempje, want de trap heeft net het volle geweld genomen van een golf en die maakt het even moeilijk naar boven te gaan, maar al bij al lukt het zonder veel problemen.

Boven zetten we onze flessen, ons lood en dergelijke af en wandelen naar het gebouw hier waar we alles in de bak doen, op de auto laten zetten en dan doen we zelf onze kleren ook terug aan. Een frisse wind is er terug net als gisteren, maar we kunnen snel het busje in dat ons op een paar minuten naar het hotel voert. Daar alles afspoelen en ophangen , nog even afspreken hoe het zit voor morgen en overmorgen en dan komen Evy en Arne al aan. Van hier gaat de weg naar de speeltuin en daar spelen we even. Schommelen, winkeltje spelen en Arne heeft geen koude Duvel bij voor papa. Ai, toch beetje beter opvoeden. Van hier gaat de weg naar de kamer, dan even snel terug naar de speeltuin, want lomp geweest en camera vergeten, maar alles OK. We douchen ons en maken ons tegen half zes klaar om aan de receptie iets te gaan drinken.

We passeren het restaurant en ze bieden ons al eten en drinken aan, dus we blijven hier en gaan niet naar de receptie. Tja, het is al 5 voor 6 natuurlijk. Arne wil soep, een broodje, komkommer en tomaat. De pizza komt later en wanneer hij ziet dat mama kip heeft, wil hij ook. Wij blij dat hij terug een beetje beter eet en hij tevreden dat hij vanalles krijgt van de ober. Even op weg naar toilet poseren bij de kerstboom en de Kerstman en dan terug eten. Patatjes, kip, echt het kan niet op. Daarna nog dessertjes delen met mama en dan is het stilaan tijd om richting kamer terug te gaan. Daar nog even Thomas kijken, nog even een verhaaltje voorlezen en dan op weg naar dromenland. Even weinig zin om te slapen, maar dan lukt het toch goed. Wij blijven nog even kort buiten en tegen tien uur liggen wij ook ons bed in.

Zaterdag 26 november 2016: Family time

Vandaag staat er geen duik gepland, vandaag doen we een dagje met ons drie, want de andere dagen ben ik gaan duiken of was Evy naar de massage. Ik natuurlijk vaker weg om te duiken dan Evy voor de massage. Morgen doe ik normaal nog een duikje hier op het huisrif als alles OK is en dan zit het er weer op. Nu worden we wakker tegen zeven uur wederom en nemen direct alles mee naar het restaurant. Lekker makkelijk, dan moeten we niet terug om de zwembadspullen op de halen. Arne eet flink, heeft al een kaasje op en drinkt zijn melk. Hij eet er een boke bij en een beetje honeypops. Natuurlijk weer met komkommer en tomaat. Wij nemen een paar sandwiches en een paar koekjes, het smaakt bij een lekker kopje koffie. Dat zullen we ook wel missen wanneer we hier weg zijn, maar zover is het nog niet.


Na het ontbijt wandelen we naar het verwarmde zwembad en daar gaan we direct in nadat we ingesmeerd zijn. Arne smeert ook papa in, dat is iets nieuws. Maar ja, als de jongen daar zin in heeft. En dan kunnen we het water in. Eerst een tiental keer van de glijbaan, wanneer het water nog niet stroomt en dan begint het water volle bak naar beneden te gutsen. En ineens vraagt Arne dat ik meega op de glijbaan. Geen probleem hoor jongen. Wel vier vijf keer gaat hij naar beneden terwijl hij zijn hoofd goed naar beneden houdt tegen het water dat omlaag komt. We vinden het super dat hij zijn kleine angst overwonnen heeft. En zoals we dachten, heeft hij de tijd van zijn leven. Terwijl mama even van de zon geniet en van een goed boek, zwemmen Arne en papa een paar toertjes rond. Alles toppie. Dan wisselen we even de wacht en gaat Arne een aantal keer van de slangenglijbaan. In het proces van de glijbaan nat te maken met zijn gietertje, sneuvelt dat. Amai, dat heeft lang geduurd. Het valt dan ook een paar keer op de stenen en is helemaal kapot.

Op hetzelfde moment sneuvelt ook de Olympus Tough, het is te zeggen: soms werkt die perfect en op andere momenten laat die het afweten. Eens thuis misschien nog eens bekijken en anders een nieuwe kopen, want het is wel handig zo’n camera die kan vallen en nog waterdicht is ook. Dan wisselen we weer eens na een korte pauze om op te drogen en dan is het weer papa zoon tijd. We amuseren ons super, maar ook de tijd gaat erg snel. Het is al bijna twaalf uur wanneer we het zwembad verlaten en terugkeren naar de kamer. Even wachten op een karretje en dan brengt dat ons perfect tot aan het restaurant. Net om de hoek is onze kamer en Evy gaat snel iets halen om te eten.  We eten een broodje hamburger met frietjes zoals bijna elke dag, maar het is lekker en niet te veel. We brengen het bord terug en drinken nog iets. Dan is het tijd om even te rusten en dat doen Arne en ik. Een dik uur later moeten we allebei wakker worden en dat is niet van harte, vooral niet voor Arne. Maar uiteindelijk krijgen we relatief snel zijn kleren aan en zijn we op weg naar de Beach Bar.

Daar eten we een ijsje en drinken een pintje. Je weet wel voor wie de ijsjes en voor wie het pintje. We laten het smaken en genieten van de gezellige drukte en het zicht op de zee en het strand. Een klein uurtje blijven we hier en dan gaan we richting ‘Shopping Center’. Ja, hier in het hotel is een shopping center en we kopen iets voor het thuisfront, slechts voor een persoon hoor, want anders zijn we hier nog uren bezig, kwestie van een traditie in ere te houden. Arne krijgt een emmer en een schepje voor morgen in het zwembad en aan het strand en we passeren even aan het duikcentrum op onze weg ernaartoe. Robert en Michel zijn er. Afspraak morgen hier tegen ongeveer 8 uur en we doen een praatje met Robert over zijn ongeval. Al bij al heeft hij veel geluk gehad en tegelijk ook pech, maar alles zal zonder veel problemen genezen, hopelijk toch.

We willen nog even langs de speeltuin, maar daar zijn ze rook aan het blazen tegen de mega hoeveelheid insecten hier. Dus we kunnen er even niet op en Arne wil naar de kamer terug. Hij is net gevallen en dat doen we dan maar, dat lijkt ons het makkelijkst. Daar nog even tot rust komen en een uurtje later kunnen we gaan eten. Amai deze zaterdag is ook wel weer voorbij gevlogen, niet te schatten. Time flies, enzovoort. Op een paar minuten zijn we over de twee bruggen aan het restaurant en onze ober heeft weer dezelfde tafel voor ons klaargezet. Of we hebben gewoon geluk dat er nog niemand anders is komen zitten. We eten pasta, kalkoen, kipgyros, patatjes en we laten het ons weer goed smaken. Ook Arne eet terug flink alles op en krijgt als beloning een stempel. Super, iedereen blij.

We zitten rustig te tafelen en Arne amuseert zich met de andere kinderen hier en de obers. Er is er een bij (die van ’s morgens) die elke keer iets maakt in servetten voor hem en dat vindt hij natuurlijk super. We zien hem graag lachen en gelukkig zijn, dus wij zijn ook blij. Om iets voor acht zijn we terug op de kamer en daar kijken we nog even Thomas, mama leest nog een verhaaltje en dan gaat Arne slapen en gaan wij nog even buiten zitten. We genieten nog de paar laatste avonden hier van het lekkere weer. Het is af en toe wel frisjes, dus we hebben de dekens al op de stoelen gezet wegens anders te hard en ik neem een stuk deken om over mijn benen te leggen. Wederom niet te laat na lezen en schrijven gaan we slapen en hopelijk hebben we morgen nog een laatste mooie hele dag hier in El Quseir.

Zondag 27 november 2016: Voormiddag duiken en namiddag rustigaan

Ale, eindelijk even de moed gevonden om het verslag van de laatste volledige dag te schrijven. Niet dat ik geen zin heb om iets te schrijven, maar eerder omdat het de laatste dag is. Maar ja, schone liedjes… ja, ik weet het, ik maak spreekwoorden zelden of nooit volledig af. Vandaag is het duiken in de voormiddag, want morgen tegen 16:00 vliegen we, dus nog even genieten van het onderwaterleven van de Rode Zee en dan kunnen we met een gerust gemoed terug naar huis. Wekker- ja het is echt -  om 7, maar Arne is ons al voor en we zijn tegen half acht klaar om te gaan ontbijten. Ik neem snel een broodje met beleg en neem ook eentje mee, want straks ga ik waarschijnlijk honger krijgen. Ik ga naar het duikcentrum, zet daar alles klaar en check al eens met Frank hoe het hier allemaal in zijn werk gaat. Eigenlijk heel simpel: alles op de kar gooien en een paar dingen al aandoen en nog een paar kleine dingen (masker, computer en camera) zelf meenemen naar de pier. Arne en Evy zijn nog even komen kijken en Arne is super blij dat een van de instructrices even met hem bezig is. Met een high five scubadive is hij in de wolken. Afscheid van vrouw en kind om een duikje te doen op het huisrif, uiteindelijk zie ik het dan toch, want de voorbije dagen konden we er niet duiken. Op de pier alles op onze bult en via de hoge trappen het water in. Iedereen klaar, yep, let’s go.


Het ziet er hier in elk geval al super uit, want het is hier een wall met een drop off die tot een paar honderd meter gaat. Eerst doen we tien minuten noordelijk tegen de stroming en dan keren we terug, passeren de instapplaats nog eens en duiken door naar de zuidelijke pier. Wat me vooral opviel hier waren de vele kleine blauwe trekkersvissen, echt super om je hoofd zo onder water te steken. De zwart witte damsel hangen hier ook in grote getale rond en we duiken op ons gemak naar het noorden. Het duurt maar even, want er is wel wat stroming en het heeft geen zin om tegen een sterke stroming te boksen. Wij dus terug voorbij de pier en zo naar de zuidelijke pier om daar uiteindelijk uit het water te komen. Net als de damsel en trekkersvissen zwemmen hier mega veel sergeant majors en het is dus genieten geblazen. Twee van onze buddy’s (Michel en iemand van het duikcentrum) hangen compleet in den bleu en dat zullen ze bijna een hele duik doen. Als laatste duik wil ik wel wat rif zien en als ze iets groots tegenkomen, zal ik het wel merken zeker.

Frank blijft dus bij mij in de buurt en we duiken met de stroming mee. Veel vinslagen moeten we niet doen, want het stroomt goed. Het eerste dat ik zie de moeite om mee te geven is een schorpioenvis en zo zal ik er nog een tweede zien. De rest is ongeveer hetzelfde als de andere duiken die ik hier al gedaan heb. Baarzen, anthias, echt allemaal wel super, maar ik maak mezelf de opmerking dat ik nog geen enkele naaktslak heb gezien hier. Het lijkt wel alsof die volledig van de aardbodem verdwenen zijn, maar het zal later blijken dat dat niet echt waar is. Koraalklimmers zitten nog steeds op hun stukjes koraal, de koraalvlinders fladderen zoals tevoren boven het rif en de rode grootoogbaarzen verschuilen zich in de nissen van het rif. De hele tijd hangen er twee duikers een twintig meter uit het rif, maar ik wil wel zien wat het rif hier te bieden heeft en dat is wel wat.

Een grote school snappers passeert ons en iets verder ben ik meer gefocust op het rif en zie ik de staart van een murene. Ik ga even terug tegen de stroming en zo kan ik toch een foto nemen. Een koppel anemoonvissen, een paar zeenaalden, een hoop zacht en hard koraal. Tja, echt vervelen doet een mens zich niet hier onder water. Iets verderop komt er ineens een maskerkogelvis bijna tegen mijn camera gezwommen, maar hij staat wel op foto, dus ikke blij. Het is echt een super duik tot nu toe. Een kokerworm, nog een koppel zeenaalden en dan nog een schorpioenvis en dan zie ik een pyjamaslakje, yes, toch nog een naaktslak in Egypte. Misschien heb ik er een paar over het hoofd gezien, maar ik heb het in elk geval. Dan doet Frank teken dat hij twee blauw gespikkelde pijlstaartroggen heeft gezien. Toch nog even een kijkje nemen, hoewel ik er al tientallen heb gezien. Het blijven schitterende dieren, maar ook dieren waar je even voor moet oppassen. En dan nog een tweede slakje. Ik moet ze inderdaad gemist hebben eerder, want nu zie ik er ineens twee. Echt super!

We zijn ondertussen al wel goed gevorderd naar de zuidelijke pier en we zien dat aan de grote hoeveelheden snorkelaars boven ons. Ook de gele snappers zijn hier veel aanwezig en we hangen hier nog even rond. Tegen de 75 minuten genieten, maken we stilaan onze safety stop. Frank is er al uit en Michel en ik zetten onze laatste minuten verder tot de 80 minuten. Alles deftig vastpakken en dan de trap op. Hier het laatste stuk was ook nog wel erg geestig, maar we moesten eruit. De anderen doen binnen het uur nog een tweede duik, maar voor mij zijn het de laatste momenten onder water tijdens deze vakantie. We komen boven, lopen de pier af en we komen eigenlijk vlakbij onze kamer boven, aan het beach restaurant. We gaan met de brommer vanachter in de kar mee naar het duikcentrum. Daar doe ik nog een praatje met Frank, vraag iedereen zijn gegevens en dan zeg ik dag tegen iedereen en ga ik naar mijn liefje en mijn zoon.

Ik kom toe en zie Arne al direct van de kikker-spuwende glijbaan naar beneden racen en die heeft de tijd van zijn leven. Net zoals we gedacht hadden, amuseert hij zich te pletter eens hij zijn angst overwonnen heeft. Evy maakt een filmpje om het  bewijs te leveren en we hebben een super tijd. Ik moet steeds mee op de trappen en af de glijbaan en zo nu en dan wisselen Evy en ik in en uit het zwembad. Het water is warm, maar na een paar duiken voelt het toch wat frisser. We zitten soms in het water, drogen dan een beetje op en dan gaat Arne van het konijn en van de kikker en is het een lust voor het oog, echt super om het kereltje te zien. Water in, water uit, trap op, glijbaan af, echt schitterend.

Na nog anderhalf uur is het tijd om terug te keren naar de kamer en met het karretje duurt het ook niet lang, ze zetten ons zelfs vlak voor de deur af. Ik haal snel iets in het restaurant om te eten en we eten op ons terras, dan doen we de borden terug en drinken we nog iets. We zitten op het terras en genieten van de zon en de zee en elkaar. Even vliegeren met een papieren vliegtuig en een beetje kleuren en je hoort Arne niet meer. Tegen kwart over twee moet Evy weg, want ze heeft nog deel twee te goed. Massage, voet- en gezichtsverzorging en ze zal ervan genieten. Ik zorg ervoor dat Arne aangekleed is en wij gaan naar het strand. Daar vinden we ons een rustige plaats en al snel is Arne aan het spelen met zijn emmer en zijn schepje. Even wordt zijn aandacht weggenomen door een ezel en een kameel die hier passeren, maar dan is het terug spelen.

We gaan ook even naar de zee en spelen daar met het water, het zand en alles wat daar te vinden is. Ik had hem geen zwembroek aangedaan, maar met een short is het ook al voldoende. Vol zand en water keren we een uurtje later terug naar waar onze handdoek ligt en dan is het tijd voor een ijsje. Eerst wil Arne er geen en ik ben dubbel verbaasd, maar dan kunnen we ons toch aan een tafeltje zetten en eet hij een ijsje en drink ik een pintje. De zon is stilaan al onder aan het gaan en om kwart over vier komt mama hier toe. Dikke feest, want dan kan Arne nog een deel van haar ijsje eten en ik drink uit sympathie nog een pintje. De verzorging en de massage hebben deugd gedaan en je ziet dat Evy rustig is en ervan genoten heeft. En dat is de bedoeling natuurlijk he. Een dame van het entertainment team komt nog even zot doen tegen Arne en eerst vindt hij het niet OK, maar dan weer mega super. Even later keren we terug naar de kamer en nemen een douche. Met zoveel zand overal is dat vooral voor Arne en mij van belang. Dan is het de beurt aan Evy en ik entertain ondertussen Arne een beetje.

De tijd gaat snel, want al vlug is het restaurant al open. Wij kunnen dus al vertrekken naar daar en we zien wel of we iets te eten krijgen. Wijn en fruitsap is al zeker geen probleem en spaghetti voor Arne ook niet, dus we zijn OK. Iets later gaan wij ook iets halen en eten alles met smaak op. We drinken er op ons gemak nog een wijntje bij en Arne maakt wederom vrienden met de twee obers. Ik wil met jullie op de foto en ja hoor ze komen speciaal naar onze tafel om met Arne op de foto te staan. Die ene van het ontbijt staat hier nu ook weer, dus voor hem lange dagen waarschijnlijk. Wij keren tegen half acht terug naar de kamer en daar doen we snel Arne zijn pyjama aan en we kijken samen nog naar Thomas de Stoomlocomotief. Arne is echt mega fan geworden deze vakantie, want hij vraagt alleen nog naar Thomas en niet meer naar Paw Patrol. Eens Arne slaapt – en dat duurt niet lang – zetten wij ons nog even op ons terras, lezen en schrijven een beetje en tegen tien uur liggen wij ook in ons bed.