ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe

Venezuela Isla Margarita Hotel Las Palmeras in Playa El Agua

duiken met Scuba Pelicano

Van woensdag 5 december tot donderdag 20 december 2007

Venezuela: Isla Margarita

Isla Margarita is het grootste eiland van de staat Nueva Esparta in Venezuela, gelegen in de Caraïben aan de noordoostkust van het land. De staat heeft twee kleinere eilanden: Coche en Cubagua. De hoofdstad is La Asunción en deze is gelegen in een riviervallei met dezelfde naam. Primaire industrieën zijn toerisme, visserij en bouw. Er wonen ongeveer 425,000 mensen op het eiland en de oppervlakte is 1150 km².

De grootste stad van het eiland is Porlamar, welke bekend staat als commercieel centrum en wemelt van winkels. De stad ligt dichtbij de tweede grootste plaats van het eiland, Pampatar. Het klimaat is zeer zonnig en droog, met tempraturen van 24 tot 37ºC. Het eiland heeft vele stranden, van vrijwel verlaten tot zeer druk bezochte stranden. Playa El Agua in het noorden van het eiland is het populairste met 4 kilometer aan fijn zand. Het strand Playa El Yaque staat international bekend als uitstekende locatie voor windsurfen.

Woensdag 05 december 2007: Vertrek naar Isla Margarita

Yes, yes, yes, the day has arrived! Vandaag vertrekken we op een welverdiende vakantie naar Isla Margarita, Playa El Agua. We hebben dit jaar serieus wat bouw- en werkstress gehad, dus we zijn weg en gaan er 1000 procent van genieten. Opstaan is het minste vandaag na een korte nachtrust. Het is 04:00 wanneeer we wakker worden, maken ons klaar om met de Saxo naar het station in Puurs te vertrekken. Gisteren had Eef alle bagage al goed ingepakt en Timo de handbagage en de fototas, dus nu nemen we gewoon alles vast en laden het in. We nemen afscheid van Cartouche: Braaf zijn hé venteke; we zullen je missen. We nemen dus de auto en rijden naar Puurs station. Maurits en Betty zullen de auto later vandaag wel oppikken en mee naar huis doen. Goed geregeld. De eerste trein vertrekt om 05:02 van Puurs naar Antwerpen Centraal. Het is een stoptrein die stopt in de stations van Niel, Boom, Hemiksem en dergelijke.

Om half zes komen we aan in Antwerpen. Er is nog niks open, dus we wachten even om tickets te kopen en om te ontbijten. Ons ticket dat we al hadden wordt verlengd tot in Schiphol en kost 22,40 Euro. Iets voor zessen opent Panos en we eten twee croissants en twee koffiekoeken, natuurlijk met een koffietje. We lopen met de bagage naar level -2 naar spoor 21. Die trein vertrekt hier om 06:31 en komt ongeveer 2 uur later aan in Schiphol. We lezen wat, lossen wat kruiswoordraadsels op en laten de trein rustig voortrazen. Roosendaal, Dordrecht, Den Haag. Dan komt Jean voorbij, de vader van Davy. Roza en Jean gaan naar Isla Margarita en bezoeken Yvonne, Davy en vooral de kindjes, Victor en Diana. Die zijn in juli vertrokken en proberen in Venezuela een compleet nieuw leven op te bouwen. We zullen elkaar op de luchthaven wel zien. Na 2 uur komen we volgens schema toe in Schiphol om 08:20. We zoeken de incheckbalie, moeten lang aanschuiven, maar kunnen dan onze rugzak en valies afgeven en da’s perfect. We kopen sigaretten en sigarello’s en roken eentje buiten.

Tof, de vakantie is begonnen! Dan komt er een periode van aanschuiven en wachten. Eerst door de douane, dan voor de controle van de bagage en zo en dan komen we aan de gate om te vertrekken: binnen 10 uur zitten we in betere oorden. Of toch niet. Het vliegtuig staat er nog niet, dus er is iets aan de hand. En inderdaad dat klopt. Om 11:10 moesten we boarden en om 10:50 geven ze ons de mededeling dat er een probleem is en tegen 11:15 gaan ze ons meer info geven. Grote hilariteit en om 11:20 komt geen goede info. De vlieger is defect en er is een vertraging van 24 uur. Ja, ja 24. Eerst hadden ze nog gezegd dat er vertraging was en ze een oplossing zochten en dan 5 minuten later was het ineens 24 uur, dat riekt naar bedrog. Er worden twee groepen gemaakt: één die terug naar huis kan en wil en een andere die in een hotel wil overnachten. Tja, voor ons is het niet echt een keuze. We kunnen moeilijk terug met de trein en morgen weer om 04:00 opstaan en nog eens het traject doen.

Dus we sluiten ons aan voor een hotel. Nog even wachten (30 minuten) en dan kunnen we onder begeleiding van een stewardess van ArkeFly onze bagage oppikken. Dat gaat vlot. Tegen ongeveer 13:00 staan we buiten in de regen en de kou en wachten op transportbusjes van NH-Hotels. Dat gaat minder vlot: er kunnen slechts 7 mensen met bagage in 1 busje en er rijden er maar drie. Dus per keer kunnen er 21 personen naar het hotel gebracht worden. Als je weet dat er ongeveer 150 mensen weg moeten worden gevoerd, kan je zelf uiterekenen wat dit teweegbrengt. Het regent, het is koud, het waait erg hard; er zijn dus betere omstandigheden om te wachten. Er komen 4 keer 3 busjes langs en we zijn nog steeds niet mee, shit zeg. Het is ondertussen ook al tegen 2, dus het wordt tijd dat er iets gebeurt. Dan heeft één van de stewards een schitterend idee. Hij heeft een grote bus geregeld van normaal luchthaventransport. In 1 keer 40 mensen naar het hotel, prachtig.

Wij zitten er als eerste op en 30 minuten later zitten we in de lobby van NH Hotel. Jean en Timo roken iets terwijl Roza en Eef in de rij staan om in te checken. Tegen 14:45 zijn we op onze kamer en kunnen eerst lunchen. Een buffet met vanalles. We nemen calamares met pasta en genieten er toch van. Na het eten een Affligem van het vat en dan even wat rusten. We slapen even en kijken wat TV. We krijgen ineens rond 19:00 telefoon op de GSM, een 0058 nummer, waarschijnlijk Davy natuurlijk. Roza had geprobeerd Yvonne te bellen dan ook Davy een paar keer, maar zonder veel geluk. Dan hadden ze Danny (hun andere zoon) gevraagd naar Davy te bellen en zo was die te weten gekomen dat er problemen waren. Davy belde dus ons en Timo gaat direct naar de kamer ernaast en geeft de telefoon aan Roza.

Alles wordt geregeld dat ze morgen opgehaald worden in plaats van vandaag. Nu hebben we nog een uurtje om ons klaar te maken voor het avondeten. We douchen ons en gaan iets eten. Het is opnieuw buffet en nu is het schep: echt lekker. Na het eten zitten we nog wat in de lobby, roken en drinken opnieuw een Affligem. We babbelen nog wat, maar niet te laat want morgen komen ze ons tegen 07:30 halen en brengen ons naar de luchthaven, dan hopelijk de goede keer. We gaan tegen 23 uur naar onze kamer en slapen rond 23:30.

Donderdag 06 december 2007: Vertrek naar Isla Margarita: The Sequel

Gisteren hadden we de TV wekker gezet tegen 06:15. De wekker gaat af precies op tijd en de GSM van Timo enkele seconden later. We hebben schitterend geslapen, de bedden waren grandioos en we waren een beetje moe van gisteren, vroeg op, bagage zeulen en wachten. Vandaag doen we het hopelijk beter. We gaan naar het ontbijt en Jean en Roza zijn er al: brood met beleg en koffie, straffe koffie. Wij doen het rustigaan vandaag, no stress. We eten op het gemak en Jean en Roza gaan al door. Zij nemen waarschijnlijk direct de bus en wij moeten nog uitchecken, onze bagage nemen, een sigaretje roken en de bus nemen, misschien in een andere volgorde. Als we klaar zijn nemen we de bus (de derde, een grote deze keer) naar Schiphol en checken in.

Dat gaat tamelijk vlot in onze rij en we zijn klaar, bijna gelijk met Jean en Roza. Die hebben er meer dan een half uur langer gestaan dan wij. We gaan door de paspoortcontrole, drinken nog wat ice tea en water en tegen 09:30 gaan we naar gate G05. Het vliegtuig staat al klaar voor ons dat is al een grote opluchting. Alles verloopt vlot, zeker vlotter dan gisteren. Er denken er veel dat Arke gisteren bij het inchecken al wist dat er geen vliegtuig zou zijn, anders zouden ze alles toch niet zo snel geregeld kunnen hebben. Op minder dan drie uur waren kamers voor 150 mensen gevonden, waren extra bussen en maaltijden geregeld. Nu ja, op zich doet dat er niet meer toe. We kunnen op tijd boarden en het vliegtuig vertrekt ook op tijd. Nu is het tien uur vliegen eer we op Isla Margarita zijn. Alles OK. Duizend keer excuseert de piloot en de bemanning zich,  maar daar zijn we niet veel meer mee. Bijna onmiddellijk na het opstijgen komen ze al rond met drank en droge koekjes.

Het middageten zelf komt ook snel; kip met bonen en rijst. Dan wordt er af en toe drank rondgedeeld en we nemen elke keer. Even schrikken we, wanneer de piloot zegt dat we vliegen over de Azoren en Bermuda :-), maar soit. Het is wel een ‘bumpy’ vlucht, redelijk veel turbulentie. We vliegen door een turbulent gebied een keer of drie. Een 2 uur voor de landing krijgen we nog één keer eten: penne met erwten en nog iets. En dan komt de opluchting. We landen op Isla Margarita. We zijn er geraakt, oef. Eerst lopen we langs de douane; dat gaat tamelijk vlot: op een 20 minuutjes zijn we erdoor. Goed. Roza kan haar niet meer houden en loopt direct naar haar kleinkinderen. Dat is natuurlijk te begrijpen. Ze heeft die 6 maanden niet gezien. Wij moeten nog iets langer wachten op de bagage en op douane. We hadden snel, snel de formulieren ingevuld voor de Venezolaanse douane op het vliegtuig, maar alles was OK en we mogen het land binnen. Bij de bagage-check zien we Davy en Yvonne al aan de andere kant van het glas. Alles OK en het is een prettig weerzien met hen en ook met de kindjes. Diana loopt de hele hal van de luchthaven door (20 meter) en Victor erachterna. Ze vinden het schitterend dat omoe en bompa en Eef en Timo hier zijn en wij vinden het ook prachtig. Prettig weerzien, maar wel kort vandaag, maar we spreken al af om morgen elkaar te zien.

Top. Dan smijten we de bagage in een remorque achter een tourismo-bus en we wachten even op Ira, de hostess van Holland International en ArkeFly. Die geeft al wat algemene info over het eiland, geld en andere. Dan gaat de reis naar de hotels. Het onze is het tweede aan de beurt: 6 mensen. Inchecken en naar onze kamer 113. Direct alles op zijn plaats zetten en leggen en een douche nemen. Na de verkwikkende douche gaan we aperitieven met Polarkes, Polar en Polar Ice zijn de lokale bieren en het is een lekkere frisse pint, dik OK. We hebben niet echt honger, maar toch eten we we iets en drinken opnieuw Polar.

Iets na 8 zijn we klaar, we bestellen nog een Polar om mee te nemen naar de kamer. Het is genieten, warm, maar we kregen wel 1 donder- en regenbui over ons dak. Het regen heel hard, waait ongelooflijk, maar na een kwartier is het over en na nog eens een kwartier is alles terug droog. Dat is weer voor ons. We genieten van een Polar op ons terras en om 21:30 krijgen we een klopke en gaan slapen. We zijn dan al 20 uur wakker en hebben een vermoeiende dag achter de rug. We gaan slapen als roosjes, hopen we. We kunnen met een gerust hart gaan pitten, we zijn er goed geraakt, Maurits, Betty en ons Linda zijn op de hoogte via SMS, dus alles is geregeld. We moeten enkel ons Spaans wat op punt stellen de komende dagen. Toppie, we zijn er, nu kan het beginnen!

Vrijdag 07 december 2007: Verkenning van Playa El Agua en bezoek Yvonne en Davy

Vandaag géén wekker. Desondanks zijn we om 06:00 wakker. Dat gaat zo hier, dat hadden we in Costa Rica al gemerkt. We maken ons klaar en verkennen het dorpje hier. We wandelen links uit het hotel Las Palmeras en hopen daar ergens de kust te vinden. En inderdaad na 10 minuten (of waren het er 5) wandelen, zien we het strand: een prachtig zandstrand langs de rand staan ongelooflijk veel palmbomen, het is een typisch Caraïbisch zicht. Een nadeel hier: we kunnen niet gaan snorkelen want de branding is te sterk. We lopen de zee langs en dan de boulevard af. Er lopen veel honden rond en er vliegen veel vogels. Yes, denkt Timo – en Eef eigenlijk ook al. De weg is wel in minder goede staat, maar dat is typisch voor hier. Er is allemaal lage beplanting en we hebben rechts zicht op de zee en links op de bergen, prachtig gewoon. Alles is toch wel overal groen, op de glooiende hellingen van de bergen na met een beetje witte wolkjes erboven. Voor de rest is het een blauwe hemel. We zijn zo ongeveer een half uurtje aan het wandelen, slaan dan een willekeurig baantje in en komen op de grote weg. Die leidt bijna recht naar ons hotel en daar kunnen we ondertussen al ontbijten. Het is in buffetvorm en we nemen een soort provencaalse saus met brood en worstjes en hesp en kaas met fruitsap, fruit en koffie. Het fruit is hier echt lekker: ananas, watermeloen, papaja. Het smaakt hier helemaal anders dan thuis: veeeeeeeeeeeeeeeel lekkerder.

Na het ontbijt rusten we wat en bekijken de mogelijkheden van de uitstappen met ArkeFly. Zeker gaan duiken, Coche misschien en we moeten vragen hoe het zit met Los Roques. Na deze korte rustpauze lopen we terug naar het strandboulevarke. Nu gaan we naar de andere kant van deze morgen en het eindigt bij het marktje van Playa El Agua. Langs de boulevard verkoop iedereen wel wat: halssnoeren, T-shirts, beeldjes uit hout en steeds hebben we zicht op de zee. Ook proberen we zoveel mogelijk uit de zon te blijven, want het is hier heet, ongelooflijk heet, zelfs om 10 uur ’s morgens al. We wandelen terug naar de plaats waar we de info-meeting hadden. Dat is helemaal terug naar de straat van het hotel, dus het duurt wel effe. Tegen 10:50 zijn we er en we bekijken naast het restaurant La Isla wat bomen en vogels, want de meeting start pas om 11 uur. Eerst gaat Ira iedereen af of er problemen zijn in het hotel. Ofwel zijn er enkele hotels echt niet goed (lekken en dergelijke) of anders zijn Nederlanders iets kieskeuriger dan wij. We krijgen de hele rimram door ons strot geduwd over het eiland met excursies en dergelijke, maar steken er toch wat van op.

Morgen komt Ira langs ons hotels en zullen we Los Roques kunnen boeken en misschien wat duiken of iets anders. De meeting duurt tot 12 uur en we gaan terug naat het hotel want Davy en Yvonne komen langs hier straks. We hebben aan de pool-bar net water en 2 Polars besteld en dan komen ze toe: de hele bende: Yvonne, Davy, Jean, Roza, Diana en Victor. Die komen ons halen om te gaan zwemmen bij Playa Caribe. Eerst zetten we Roza en Jean af aan het hotel: tja, we zaten met zes volwassenen en twee kinderen in de auto. Plots duikt Diana onder het dashboard, want kinderen mogen niet voorraan zitten en we passeren net buiten Playa El Agua een politiepost. We stoppen bij Felicia, mama van Yvonne, maken kennis en wandelen dan naar het nieuwe huis van Yvonne en Davy en de kinderen. Het is een stuk grond van 57 op 57 en volledig ommuurd. Hun ‘estate’ is schitterend. Mooie keuken, toffe kamers voor de kinderen en henzelf, meer moet dat niet zijn.

De tuin is ongelooflijk bangelijk: er staan bananenbomen, mango’s, suikerriet, granaatappels, manjok; ze hebben alles daar. En er was zeker 1 grote verrassing bij: ze hebben vier honden, één van de straat geplukt, 1 Duitse herder en 2 labrador-achtige kruisingen. Die waren nog heel klein en de grootste verrassing: één van hen heet Cartoucho. Bangelijk gewoon. We krijgen er zelfs mango’s en granaatappels te eten, vers van de boom. We wippen snel nog even binnen bij Felicia. Die stond daarnet nog empanadas te verkopen in een kraampje. Daar hebben ze ook twee honden: een rottweiler (twee maanden oud, een schatje) en Laika, een straathond met +/- 7 jongen. Prachtig. Ook daar krijgen we een snackje: gekookte bakbanaan. Dan gaan we naar het appartement van Davy en Yvonne, zodat zij hun klederen kunnen wisselen om te zwemmen. Ze hebben zicht op de bergen en langs de voorkant op de baai van Juan Griego: een klein aards paradijs: een vissershaven met veel bootjes en bangelijk veel bruine pelikanen. In de lucht vliegen fregatvogels, echt prachtig. Dan gaan we snel iets eten bij een restaurant waar Davy en Yvonne kind aan huis zijn: 1 grote pizza, 2 keer spaghetti carbonara, 3 caipiriña, een Smirnoff Ice en twee ice tea. We zitten met de voeten in het zand, ongeveer 2 à 3 meter van de branding van de zee. Het smaakt allemaal lekker, veel beter dan thuis. Dat heeft natuurlijk veel te maken dat we op vakantie zijn. We babbelen wat over hoe het hier met hen op Isla Margarita gaat en over Sint-Amands, de sporthal en alle vrienden daar. We amuseren ons echt kostelijk. Zo rond een uur of drie gaan we met de auto naar Playa Caribe. Daar zien we Roza en Jean, die daar op hotel zitten.

We zwemmen wat in de hoge golven, eerder springen naar elke golf die komt. Iedereen is mee, behalve oma en opa. De stroming is echt heel erg hard en verrassend. Je kan soms zelfs als volwassene niet blijven staan wanneer een golf op je inslaat of als een golf zich terugtrekt. We amuseren ons echt goed. Het water is heerlijk warm, de buitentemperatuur is gewoonweg heet en er is een blauwe hemel met af en toe kleine wolkjes, gewoon een schitterend zicht. Zo rond een uur of vijf brengen Davy en Yvonne ons terug naar het hotel. Onderweg stoppen we voor Polar en voor de zonsondergang. We hebben een prachtig zicht op ‘ het hotel van mijn opa’, zoals Victor en Diana het noemen, omdat hun opa er werkt. Zicht op de baai er vlak voor en op de heuvels errond. Gewoon prachtig. De ondergaande zon verdwijnt net iets te snel achter wolken, zodat de zonsondergang op zicht niet perfect is, maar wel heel mooi. We rijden door tot ons hotel – dat niet te koop stond – en we maken ons klaar voor het avondeten. Toen we toekwamen had Yvonne gezegd dat ons hotel te koop stond, maar het was het huis er vlak naast. We douchen ons dus en drinken nog 2 caipiriña, terwijl Timo de verslagjes schrijft. Opeens krijgt Eef het wat lastig van de drank, dus snel iets eten, veel groenten met een gehaktsaus met bonen. Eef drinkt water en Timo de rest van de cocktail. We blijven nog even boven het terras zitten met zicht op de pool en de Venezolaanse band die toegekomen is, drinken nog wat water en Polar en wederom is het vroeg wanneer we gaan slapen: ongeveer 21:30. We slapen weer als roosjes van wat we deden vandaag en ook van wat we dronken.

Zaterdag 08 december 2007: Plan- en tamdag

Timo is wakker om 07:00, zit wat op het balkon te schrijven en vogels te kijken. Hij amuseert zich goed, terwijl Eef nog wat ligt te pitten. Rond een uur of acht wordt die ook wakker en maken we ons klaar voor het ontbijt. Het is eigenlijk best wel OK, buffet en ze maken ook eieren klaar, direct op aanvraag op een bakplaat. Timo heeft nog geen ei genomen, maar dat zal niet lang meer duren. We beginnen onze voormiddag met een planning op te stellen. We plannen vanalles in en proberen wat tijd vrij te maken voor Yvonne en Davy ook. Het wordt – als Arke niet iets verandert: vandaag snorkelen bij Playa Zaragoza, zondag naar Davy en Yvonne, maandag en dinsdag zelf iets doen met de auto, woensdag: Los Roques. Donderdag gaan we kalmpjesaan doen en wat op de boulevard flaneren, vrijdag en maandag gaan we duiken bij Los Frailes, zaterdag een boottocht naar La Isla de Coche, zondag nog eens iets met Davy en Yvonne en dan dinsdag dolfijnen kijken bij het eiland Cubagua. Als we alles optellen zullen we in totaal ongeveer 900 Euro kwijt zijn aan excursies. We drinken nog wat koffie en maken ons klaar om naar onze snorkelplaats te gaan. Als we daarmeee bezig zijn, komen er donkerzwarte wolken op te zetten en het begint te gieten. En als je zegt gieten, dan is het heel hard, mega-neig stortregenen, wel maar voor een half uurtje dus dat is wel OK.

Timo neemt de rugzak op zijn bult en weg zijn we. Eerst naar de bushalte en het marktje. De bus rijdt niet tot Pedrogonzalez en Eef vindt op de markt geen toffe sletsen, dus zoeken we een taxi. Wanneer we terug aan de straat van het hotel komen, steekt een wind op en begint het weer te gieten. We schuilen onder het afdak van een supermarktje voor +/- 20 minuten en bedenken dat snorkelen er vandaag misschien niet meer inzit. We wandelen langs de kustweg die nu een open rivier is en hopen de ‘beach bar’ van het hotel tegen te komen. Langs de weg zien we niks, maar we weten eigenlijk niet goed waarnaar we zoeken. We lopen tot er helemaal geen barst meer te zien zijn en gaan dan langs het strand zelf terug. Het is wel schitterend; we lopen onder de palmbomen en hebben zicht op de zee en een klein rotseilandje: prachtig gewoon. Op heel de weg zien we geen indicatie van Las Palmeras, dus we gaan niets drinken in de bar en beslissen tegelijkertijd ook dat we niet gaan snorkelen, dus de weg gaat terug naar het hotel. Een paar Polars, even een duik in het zwembad en dan begint de regen opnieuw.

Een geluk dat we niet gaan snorkelen ziijn, want hoe zou alles eruit gezien hebben, vooral de camera’s en zo. Het is intussen al 14:00 en we eten iets in het restaurant. Vandaag houden we het gezond en eten veel fruit en groenten. Na het eten rusten we wat op de ligbedden, maar we moeten iets anders vinden, want tegen 16 uur lijkt het of we wat zijn aan het verbranden. Uit de zon en iets anders doen, dus, hoewel we eigenlijk nooit in de blakke zon zaten, zelfs in de schaduw verbrand je hier. We ondernemen een poging om op verkenning te gaan langs de grote weg, maar het is veel te druk en te gevaarlijk. We gaan direct terug naar het hotel en drinken Polar op ons terras, schrijven kaartjes en het dagboek. Dan is dat ook al OK. Eef had tijdens onze wandeling al kaartjes gekocht en die zijn bijna allemaal klaar. We rusten nog wat en zorgen dat we tegen 18:30 bij de receptie zijn om al enkele excursies te regelen. We wachten even met een caipiriña in de hand en de hostess Ira komt er bijna direct aan. We hebben de plannen al een beetje moeten aanpassen, want maandag en dinsdag was er geen auto meer vrij.

Het wordt dus op dit moment: maandag duiken we bij Los Frailes, dinsdag verkennen we het eiland met de auto, woensdag blijft Los Roques en donderdag opnieuw een auto. Dat staat vast en wordt geboekt. De auto moeten we regelen met de verhuurmaatschappij zelf. We moeten morgen zeker met Davy en Yvonne iets afspreken om de rest van de week vast te kunnen leggen. Op onze planning staat enkel nog Coche, 2 duiken en Cubagua. Als zij het met ons willen doen, dan moeten wij het zelf niet regelen. We zullen wel zien. We vragen nog wat vanalles over het uurverschil en meer info: deze nacht verandert het uur hier: 03:00 wordt 02:30. Telefoon en internet best in het kioskje over de straat. Dan zijn we klaar. En dan is het ook tijd om nog iets te drinken en wat te eten.

Het is vandaag BBQ. We nemen groentjes (koude en warme) en gaan buiten het restaurant langs de pool ons vlees halen. Voor ons kip. Het is echt lekker en we drinken er iets fris bij. We willen vermijden dat we crashen, dus nu wat cola en water. Dan gaan we aan de bar nog iets drinken en er begint een Margariteño vanalles op te stellen om karaoke te zingen. We nemen snel nog een caipiriña en zetten ons op ons verdiep op een gemeenschappelijk terrasje met zicht op het zwembad en de bar. Van hieruit is het wel OK, niet te veel lawaai en we kunnen alles perfect overzien. We houden het vandaag uit tot 22:15 en gaan dan proberen te slapen met het gezang op de achtergrond. Dat lukt tamelijk goed.

Zondag 09 december 2007: Playa La Caribe

Een minder goede nachtrust vandaag voor Eef: het bed is goed, alleen iets te klein. Timo zit op het terras, schrijft het dagboek, kijkt vogels en inventariseert die die hij gezien heeft. Eef slaapt nog een uurtje en dan gaan we ontbijten. We willen snel alles klaarpakken om te gaan inkopen doen en we krijgen telefoon van Davy. De verbinding is mega-slecht en Timo hoort Davy, maar niet omgekeerd. Dan begint een half uurtje ‘stress’, misschien wat overdreven, maar plezant was anders. We moeten terugbellen, maar bij de receptie gaat het niet, ze willen of kunnen niet en aan de overkant van de straat kunnen we enkel internetten en internationaal bellen, want lokaal lukt het niet. Dus we moeten in de supermarkt ‘Bodegon Johnny’ een telefoonkaart halen.

Tegelijkertijd kopen we teensletsen, sunblock en sigaretten. Dan proberen we Davy te bellen en het wil na 5 of 6 keer niet lukken. We moeten de stappen volgen: 1 descuelga el auricular, 2 escucha el tono de invitacion a marcar, 3 insert y retiro o desliza la tarjeta en el sentido de la flecha, 4 espara unos secundos, 5 escuha y sigue las instructiones. We proberen het verschillende keren, maar het wil niet lukken – we doen iets fout. Eef gaat over de weg terug naar de supermarkt een pet kopen en tegen dat ze terugkomt is Timo eerst met Yvonne en dan met Davy aan het spreken. We spreken af bij hen thuis en dan gaan we naar Playa El Yaque. Alles OK. Het was niet makkelijk om ze te bereiken, niet goed genoeg Spaans verstaan, foute GSM nummers, ... maar uiteindelijk lukt het en we moeten afkomen naar Brisas, Altagracia, Playa Caribe, in de buurt van het centro social del Arabe. We zien wel hoe het lukt. We keren na de korte sessie stress terug naar het hotel, pakken al onze spullen klaar en gaan iets drinken in de bar. De regel van de trein van 11 uur geldt hier ook, want de bar is pas open om 11:00. We drinken een Polar en nemen tegen 11:45 de taxi naar Yvonne en Davy.

Alles verloopt vlot, de taxi zet ons af bij Felicia en Fanny (Yvonne’s zus) met de kleine Fabiola, samen met Davy, Yvonne, Jean en Roza. We gaan naar hun thuis en eten een smos, een beetje gebakken in de pan, lekker. Dan tegen 14:00 rijden we naar Playa La Galera, vlakbij Juan Griego, toffe beach, we kunnen zwemmen en in de schaduw zitten, want we zijn wat verbrand. Heel tof, Davy had een frigobox met bier bij zich en frisdrank en we genieten van elk moment. De pelikanen vliegen af en aan, de Margariteños houden een fiesta on the beach met schitterende muziek en veel drank. Het is een echt caraïbisch sfeertje dat er hangt, hel druk, veel muziek, zon, zee, palmbomen, strand; alles bangelijk. Eef en Timo houden zich constant in de schaduw en de kinderen en Yvonne en Davy kunnen er al tegen en zwemmen in zee en spelen in het zand.

Zo rond half 5 begint het wat te regenen, heel kort wat druppels, en we keren terug naar het appartement van Yvonne en Davy. Jean, Timo, Eef en Davy gaan te voet, terwijl Yvonne met de kinderen en oma met de auto gaan. We zijn er bijna tegelijkertijd, dus het was niet echt ver. In de appartementenblok is op verdieping 1 een zwembad. We plonsen daar wat en dan wordt het tijd om naar de zonsondergang te gaan kijken. Het is prachtig en we komen maar net op tijd. We genieten kort van de zonsondergang en we drinken een aperitief in de zaak waar we pizza aten. We drinken 3 caipiriña, 3 Polar, 1 Smirnoff Ice en water en fanta. We praten wat en spreken af dinsdag of zo nog eens te bellen of langs te komen. Timo trakteert en betaalt 32000 Bolivars voor alles. Omgerekend is dat 4.57 Euro, prachtig toch. We wandelen naar de blok terug, daar regelt Davy een taxi voor ons voor 35000 Bolivars naar ons hotel. We nemen afscheid en zullen elkaar snel weerzien.

De rit met de taxi is echt maf, niet te doen. Die gast vlamt lijk zot; we dachten dat er in andere landen zot gereden werd, maar dit slaat echt alles, het is niet te schatten. We zijn iets gewend, maar dit? Op 2 of 3 momenten vrezen we even voor ons leven, maar we geraken heelhuids over de bergen in ons hotel na een toffe dag aan zee. Timo probeert een backup te maken van alle foto’s, maar de camera begeeft het. Deep shit. Allé nog eens proberen, dan wordt het even te veel en gaan we iets eten om onze gedachten even te verzetten. We drinken 3 polar (1 bijna ad fundum!) en we eten pasta. Terug op de kamer enkel nog cola en water want morgen is het duiken. Dan probeert Timo opnieuw de camera en nu lukt het van de tweede keer. Oef. We roken nog iets, schrijven het dagboek en gaan tegen 21:30 slapen. Kapot. We moeten ook een beetje uitgerust zijn voor onze twee duiken morgen. Yes en hopelijk mét onderwatercamera.

Maandag 10 december 2007: Duiken op Los Frailes

Yes, vandaag gaan we voor onze allereerste keer duiken in de Caraïben. We ontbijten en nemen een stevige maaltijd. Op die manier kunnen we er goed tegen. We pakken alles klaar voor de duik en doen alles in de rugzak. Zo, we zijn klaar en dan bellen ze ons op de kamer. Ze komen ons al oppikken en het is pas 08:45, goed op tijd dus. We moeten nog één koppel oppikken in Hotel Coco Paraiso en het blijkt een Nederlands koppel te zijn van op onze vlucht. Die gaan mee om te snorkelen. De boot ligt al klaar aan Playa El Tirano, we moeten ernaartoe met een kleine speedboot en dan is het een uurtje varen naar Los Frailes. Cool, let’s go. Onderweg zien we wel tien vliegende vissen, een groepje van 5 jan-van-genten, veel fregatvogels en we kunnen het wel hebben hier.

We maken even een stop om iets af te geven aan een visser en varen dan langs de rotsachtige kust van Los Frailes. Op de cactussen zitten honderden pelikanen en fregatvogels. Er zijn er met een rode keelzak, dat zijn de mannetjes in het broedseizoen. Bangelijk. Een soort arend vliegt er ook en in grote getale de brown booby. Die hadden we eerder nog niet gezien. We komen eerst aan de duikplaats ‘El Infierno’. We maken alles klaar en gaan te water. Het is deze duik enkele meters tot de hoek van het eiland en dan gewoon dezelfde weg terug. Onder water is het gewoonweg prachtig, veel koraal, bangelijk veel vis en heel veel kleuren. We noemen enkele: trompetvis, papegaaivis, snappers, kogelvis, vleermuisvis and many others. Het is echt schitterend. We duiken tussen de scholen, de vissen lijken weinig of geen schrik te hebben van mensen. Timo heeft de onderwatercamera mee en snokt plaatjes naar believen. We zijn met 5: Eef, Timo, 1 instructeur en twee Zwitsers, niet te veel dus dat is tof. Op vele plaatsen zie je dat het koraal afgebroken is, dus opletten geblazen. We zwemmen over rotsen en over koraalvelden, het is gewoon adembenemend. Halfweg keren we terug en zwemmen naar de boot. Het wemelt hier van de vis, zoiets hebben we nog nooit gezien. We hebben een goede duik, na 45 minuten komen we uit het water, dat is dan gelukkig nog zeer warm ook, dus alles zit mee. Klaren ging OK, zakken ook, dus alles was perfect. Wanneer we op de boot terugkomen, veranderen we snel de flessen en zijn al klaar voor de volgende duik.

Eerst krijgen we nog wat te eten voor we met de volgende duik beginnen. Het is veel en lekker: kotelet, rijst, sla, aardappelen en als nagerecht een stuk watermeloen. We eten niet veel, want op Rhodos had Timo een te volle maag, maar deze keer zal het wel lukken. Als we ons bijna klaarmaken voor de volgende duik, roept iemand op de boot “Look dolphins!” en inderdaad, een paar meter voor de boot komt een groepje dolfijnen even langszwemmen. Ze zijn met een stuk of zes, zeven, denken we. Echt prachtig, deze dieren in het wild te zien zwemmen. Deze uitstap kan zowiezo al echt niet meer stuk. OK, de 2e briefing : we duiken vanaf dezelfde spot en eindigen in de volgende baai. We duiken met dezelfde mensen en nu blijft de camera aan boord. Timo kan nu nog meer genieten van de kleurenpracht: rode vissen, alle kleuren van de regenboog. Ook nu dezelfde soorten en 1 inktvis en vooral veel gele visjes, ze komen steeds in volledige scholen.

De kleurenpracht is enorm, kleine gele met zwarte stip, zwarte, volledig rode, blauw, het volledige spectrum passeert de revue. Deze duik gaat in rechte lijn naar de boot, duurt 46 minuten en is al even schitterend als de eerste. We zijn goed uitgetrimd, letten op elkaar, de perfectie wordt benaderd. Wanneer we terugkomen, is iedereen er al, dus de duik van de andere groep (3 man sterk) heeft ongeveer even lang geduurd. 2 snorkleaars liggen nog in het water, wanneer die er uit komen, vertrekt de boot bijna direct. Het duurt opnieuw een uurtje en zo rond 15u15 zijn we terug aan land. Hier in het haventje moeten we even wachten op de pick-up bus. Nu is er niet veel te zien, de vissers van deze morgen en de gieren zijn weg; het enige dat er op zit, is wachten.

Zo rond 15u50 komt er een duister busje aan en brengt ons terug naar het hotel. Het busje hangt bijna uit elkaar, zoals de meeste auto’s hier. Alles is bijna kapot of is kapot. De auto’s zouden in België langs geen kanten door de controle geraken. Het zijn allemaal oude, megagrote Amerikaanse sleeën, maar ze zijn wel uit elkaar gevallen. We zijn tegen een uur of half 5 in het hotel en spoelen alles af en douchen ons. Dan krijgt Eef het idee dat ze wil bellen, dus wij op zoek naar een goedkope telefoon. Recht over het hotel is die ‘broken’, dus we proberen aan het strand. Daar krijgen we evenmin verbinding, dus we zullen een SMS sturen bij een caipiriña terwijl we foto’s bekijken en het verslag schrijven. We nemen 4 caipirinha’s en zetten ons in de bar aan het zwembad tot we gaan eten. Kleine anekdote: op de boot naar Los Frailes kreeg Eef koppijn, geen migraine maar gewone koppijn. Het probleem werd opgelost wanneer ze haar klakske wat minder strak aanspande... kweeniehoegraafschatteke.

Na het eten is er een live band in het hotel. We zitten er vlak naast en het is ambiance tot en met. We genieten er op en top van, het is erg leuk ; 1 harp, 1 bas, 1 ukelele, 1 zanger en 1 gast met sambaballen die het ritme aangeeft. Het is echt leuk, maar wel wat te druk omdat we er dicht bijzaten. Na een nummertje of 5 is het pauze en verzetten we ons naar het terras boven met zicht op het zwembad en de band. We drinken nog polarkes, branden de kaarsjes en genieten nog van de 2e ronde van de band. We blijven nog redelijk lang zitten en gaan tegen 22u slapen.

Dinsdag 11 december 2007: La Restinga en Macanao

Na een schitterende nachtrust staan we rond 7u op. We hebben echt vast geslapen en we moeten eigenlijk direct naar het ontbijt want om 8u komt er iemand naar het hotel om de huurauto te geven. Die is stipt ter plaatse, zo rond 8u10 en we vullen de nodige papieren in. Het kost tamelijk veel, 65 USD, want we kunnen niet genieten van de korting van 2 dagen. We planden vandaag en donderdag, maar dat  zijn geen 2 dagen na elkaar, dus 65 USD ipv 55. We pakken snel alles in wat we nodig hebben en tegen 8u45 zijn we weg. We rijden in 1 ruk door tot La Restinga, een lagoon van mangroven. We passeren Altagracia en Juan Griego en het gaat eigenlijk tamelijk vlot. We hadden het verkeer erger verwacht en de auto is eern manuele schakelbak, dus dat is ook top. Op de laatste kilometers nemen we de autostrade en we zijn tegen 10u ter plaatse.

Even een kort oponthoud, want er is een politie-/leger-controle. Ze vragen mijn paspoort en rijbewijs, OK geen probleem, behalve dat de agent Martinez vervelend doet dat het geen internationaal rijbewijs is, maar voor huurauto’s is dat niet nodig. Alé, hij laat zijn goed hart zien en het is OK. Maar dan komt hij met zijn hoofd door het raam van de auto, de loop van zijn geweer slingert van links naar recht en op en neer voor Timo’s gezicht. Even cool blijven. Hij vraagt naar het ‘passaporta de la señora’, maar dat ‘es en hotel’! Tja, dat is een probleem, volgens hem toch, want je moet steeds je paspoort bij je hebben. Van Arke hadden ze gezegd dat we de paspoorten best in het hotel zouden laten. Na wat over en weer gepraat in het Engels-Spaans laat hij ons toch doorgaan. De macho met zijn mitraillette had toch geen gezichtsverlies geleden tegenover zijn vrienden. We zijn op letterlijk 200 meter van het reservaat wanneer die ons tegenhoudt, ambetanterik. We moeten dus toch door en kunnen even wat ‘ontstressen’ met een sigaretje voor we La Restinga binnengaan. In een groot visitorsboek moeten we onze namen ingeven en dan kunnen we met een bootje de lagune verkennen. We stappen met z’n tweeën in de boot en verwachten nog meer mensen, maar de schipper is al weg. Het wordt dus een privé-rondvaart.

En wijle weg. Die man vaart over een grote wateroppervlakte naar de overkant en duikt één van de kanalen tussen de mangroven in. De bomen groeien met lange wortels in het brakke water (Eef heeft geproefd) en dat zijn de mangroven: die ‘lucht’-wortels geven een heel speciaal effect: een dikke stam met overal wortels langs alle kanten die in het water versteviging zoeken. Sommige bomen hebben wortels die van de takken in het water hangen en andere aan de stam alleen. Tot op twee meter hoogte gaan de wortels met een boog in het water en vormen een kring rond de stam met een doorsnede van 3 à 4 meter. De Venezolaan vaart door de kanalen. Ze zijn soms breed – 5 meter – andere slechts breed genoeg om de boot er net door te laten varen. En ze hebben bijna allemaal romantische namen: el canal del amor, el tunal de mio amor. Als het iets breder is dan vormen de bomen kleine pleintjes die heten dan plaza. Opeens stopt hij en zoekt tussen de wortels naar iets. Hij haalt er een zeester uit en legt die op Eef haar hand: knaloranje en heel mooi. Op de bomen en wortels leven ook tientallen krabjes, helemaal zwarte met een klein beetje rood aan de scharen. Hij vaart traag verder en we genieten van de rondvaart. Er zit hier heel veel vis in het water, oesters groeien aan de wortels en er zitten veel pelikanen. Opeens houdt hij halt met de boot en vaart tussen enkele takken en wortels door. Hij neemt iets uit het water en zet het in een bekertje water: een zeepaardje! Schitterend, ons eerste zeepaardje in het echt in het wild. Hij zet het snel terug op de tak en we varen verder.

De tijd gaat echt snel en we hebben een uurtje gevraagd ‘sin playa’, dus we moeten terug naar de aanlegsteiger. Op de terugweg passeren we langs een ponton waar ze oester kweken en vlakbij zit een visarend de omgeving af te speuren een prachtig majestueuze vogel. Dan is het gedaan en we betalen 70000 Bs. We dachten dat dit per persoon was, maar het was voor de boot. Zo’n belevenis voor 10 Euro, dat kan je niet laten liggen. Nu nemen we de auto naar Boca del Rio. Daar is een maritiem museum (inkom kost 10000 Bs per persoon) en lopen hier wat rond. Er zijn enkele mooie zalen verdeeld over twee verdiepingen. Die van de schildpadden is zeer tof en die met zeeschelpen ook. Er is een aquarium binnen met kleine vissen waarvan we enkele gezien hebben met het duiken en één aquarium buiten met schildpadden, haaien, roggen en nog wat klein grut. Hier hangt ook het skelet van een walvis. Na ongeveer een dik half uur nemen we de auto en verkennen het eiland Macanao. Isla Margarita bestaat eigenlijk uit twee gedeelten: Margarita en Macanao. De enige verbinding tussen de twee is een smalle brug, maar eigenlijk zijn het twee eilanden. Hier langs de weg is het veel dorrer, geen palmbomen, wel kleine bushes en heel veel cactussen. Het is een mooi zicht met eerst de cactussen, dan het witte strand en dan de zee. Langs de andere kant zijn er hoge bergen met een woeste natuur. We rijden op een goed weg helemaal rond Macanao, er is buiten natuur niet veel te zien en er is eigenlijk maar één dorp het vernoemen waard: Boca de Pozo.

We stoppen er niet, proberen wel iets te vinden om te eten, maar is is niks open. We doen ongeveer 1.5 uur over de hele rondrit rond Macanao. In Boca del Rio hopen we iets te vinden om te eten. Er is langs de weg een kioskje en daar heeft Timo de keuze tussen chips en water, dus hij neemt een zak cheeto’s en een half litertje water. Dan gaat de weg terug naar Juan Griego en willen Yvonne en Davy bezoeken. De wacht laat ons binnen, maar ze zijn er niet. Ook in hun huis in Altagracia zijn ze niet, dus beslissen we om terug te gaan naar het hotel te gaan. We willen wat afkoelen in het zwembad, maar alleen Timo doet dit. Dan belt Eef naar huis, het gaat er vriezen, maar voor de rest is alles er OK. Eerst regelen we alles voor de auto. We parkeren de Nissan Sentra achteraan het hotel op de parking en drinken daarna wat Polar samen met de Nederlandse Bianca en haar vader, wel bijna tien. We douchen ons en willen Ira bellen. Aan de receptie zeggen ze ons dat Los Roques gecancelled is.

Shit! We bellen haar en ze zegt dat het honderd procent vrijdag zal zijn. We zeggen nu ook de auto af voor de tweede dag, want we hebben alles gezien en 65 USD is best veel. De anderen die morgen terugvliegen hebben meer geluk: de vlucht heeft ongeveer 6 uur vertraging, da’s dan 30 uur in het totaal. We moeten nu ook onze planning herzien en vragen Ira, wanneer ze in het hotel is om nog één keer te duiken en de twee excursies: Coche en dolfijnen kijken. Ze zal het via de receptie bevestigen. Het ouderfeest van Victor en Diana op vrijdag zullen we dan spijtig genoeg moeten missen. We drinken nog wat en ontmoeten hier iemand die 1.5 jaar in Bornem heeft gewoond, op Luipegem nog wel, een paar 100 meter van de thuis van Timo. Dan eten we iets want we hebben wat last van de Polar en de caipiriña. Daarna gaan we tamelijk vroeg slapen. We zijn echt moe en slapen als roosjes.

Woensdag 12 december 2007: Porlamar

Omdat Los Roques verzet is staan we vandaag iets later op, het is voor Timo 07:00 en voor Eef 08:00. We gaan ontbijten en even bekijken we wat we kunnen doen. Gisteren dachten we Porlamar, dus dat doen we dan maar. We nemen de bus bij Bodegon Johnny, de supermarkt vlakbij. Het is dikke ambiance op de bus, volle bak salsa en merengue, dik OK. Wanneer we net op de bus zitten begint het te gieten; het is vandaag slecht weer. Al de hele morgen hangen er grijze wolken in de lucht en er is bijna geen zon. Het voordeel is wel dat desondanks de temperaturen steeds goed blijven.

De bui is direct over en de ambiance duurt voort. De rit duurt ongeveer één uur en kost 4000 Bs, iets meer dan 1 Euro voor twee personen. We komen in de stad aan en het is er een drukte van jewelste, overal lopen mensen, overal rijden auto’s of ze staan in de file en toeteren constant. Samen met de hitte, hier schijnt de zon wel, en de uitlaatgassen is het op en top een Zuidamerikaanse stad. De bus had ons 100 meter voor het plein van Simon Bolivar afgezet en daar gaan we direct naartoe. Een plekje in de schaduw en alles is dik OK. In één van de hoge bomen op het plein ziet Timo 5 ara’s, da’s ook verrassend en keitof. Je zou dit niet verwachten in een drukke stad als Porlamar, of het zijn tamme natuurlijk. We wandelen door de winkelstraten en worden constant aangeklampt of we geld willen wisselen.

Hier zeggen ze 7000 Bs voor 1 Euro, daar haalt Davy dus zijn hoge wisselkoersen :-). Hier zijn vooral winkels en wij zijn niet echt het winkeltype, dus we nemen een boulevard richting kust. We komen zo in de achterbuurten van Porlamar en wandelen wat kris-kras door de straten, steeds met Timo zijn oriënteringsvermogen. Na ongeveer 1 uurtje stoppen we in een winkel met bikini’s. Eef moet er eigenlijk nog één hebben en we kopen dus 1 voor 125000 Bs (17.8 Euro), het waren solden en die kwam van 155000, echt heel goedkoop hier. Ondanks ons gebrekkig Spaans lukt het ons vrij goed om alles uit te leggen. Dan gaat de wandeling terug naar het plein en we zoeken een restaurant en iets om te drinken. We zien overal kraampjes staan met hamburguesa, maar lopen eerst wat door, kopen 2 Polar Ice in blik en zetten ons in de schaduw. Het is hier echt goed heet in de stad. De kraampjes staan langs de stoep, maar eentje heeft op de stoep zelf een bankje en dat hebben ze niet allemaal. Goed, we kopen er daar één of beter we kopen er twee voor 9000 Bs pers tuk. Je hebt er echt goed mee gegeten, er zit tussen: vlees, ham, kaas, sla, tomaat, chorizo, ei en ze zijn echt groot. Die man snijdt ze in twee en zelfs dan is elke helft even groot als 1 hamburger in België. Eigenlijk is één per persoon te veel, maar het smaakt dus eten we ze allebei op. We kopen in de supermarkt nog eens 2 Polar Ice en dat doet echt deugd. Een fris pintje in deze hitte is verfrissend. Het is al 13:30 en we nemen de bus terug naar Playa El Agua.

Deze keer rijdt de chauffeur de grote weg af en er stapt een hele bende af in San Andres. Tot dan was het echt pressen op de bus. Zelfs op de achterbank zaten we met 5 en 1 vrouw had een mega-zak en twee grote emmers bij zich; we zaten dus niet echt gemakkelijk. We stappen uit aan de hoofdbushalte van Playa El Agua aan het einde van het dorp en gaan te voet naar de Beach Bar van het hotel. Daar drinken we Polarkes en zien dat het goed is. Behalve het weer dan, want hier is het de hele dag slecht geweest en nog steeds. Het is donkergrijs in de lucht en het waait heel hard.

Misschien een geluk dat we vandaag niet naar Los Roques waren. We keren te voet terug naar het hotel, doen een duikje en liggen wat aan het zwembad. Af en toe, zo elke 15 minuten voor 5 minuten lang komt de zon erdoor, dus dat is allemaal niet vet. We denken dan maar dat het hier vakantie is en in België werken en koud. Dan horen we dat het vliegtuig naar Schiphol geen 6 maar 22 uur vertraging heeft, da’s top – voor hen dan. Wij zijn er toch nog één week en drinken caipiriña met de vleet. Het zal ons gat varen als we terug zijn. We zitten aan de bar met Luc en zijn vrouw en met Bianca en haar vader, drinken Polar en Eef cocktail Tom Collins. Zo rond 20:00 gaan we in het restaurant eten. Vandaag is het lasagne, maar er is iemand die heeft te veel cocktails op. Dus direct naar de kamer en slapen terwijl Timo nog wat Champions League kijkt. Lang opblijven is er niet bij, dus tegen 21:15 boeken toe en pitten.

Donderdag 13 december: In het hotel tammen en een kleurtje opdoen

We staan op rond 08:00 en ontbijten. We nemen niet veel, want anders worden we te dik van het eten en van te veel biertjes en cocktails. Wat gaan we doen? Niet veel waarschijnlijk; het weer is opnieuw hetzelfde. Het regent wat en er is heel veel bewolking, maar af en toe komt de zon erdoor. De temperatuur blijft OK, dus we kunnen best in short en bikini rondlopen. Koud zullen we het hier niet hebben. Voor we aan het zwembad gaan hangen, bellen we naar Davy, om te zeggen dat we morgen niet langskomen, maar naar Los Roques gaan. Bij hen is alles OK en ze gaan misschien naar La Restinga vandaag.

Dan internetten we ongeveer drie kwartier voor 4000 BS (0.6 Euro), schrijven een mail naar Ju, Roel, Mike, Patrick en Maurits. Kort verslagje hoe het hier al was. Via www.weather.com zien we dat het ’s nachts vriest in België. Dan doen we een zwemmeke in het zwembad van het hotel en luieren wat in de schaduw. Nu ja, veel zon is er niet, het lijkt niet echt te verbeteren. We eten pasta van de all-in: toch al de tweede keer dat we hier de lunch nemen. Na het eten liggen we nog wat op de ligstoelen naast het zwembad en we kunnen het hier best wel hebben: lekker niksen, gratis eten en drinken zoveel je wil. Perfect! De vlucht die vandaag vertrekt is helemaal nog niet weg, maar zal in totaal 31,5 uur te laat vertrekken. Wij blijven in het hotel op strandstoelen liggen en krijgen stilaan doorligwonden. In de namiddag zo rond 16 uur geven ze elke dag een hapje hier in het hotel. Veel is het nooit, maar af en toe wel lekker.

Nu hebben we er geen aandacht voor en douchen en winkelen voor morgen voor Los Roques. Jippie! Wanneer we terugkomen van Bodegon Johnny pakken we de rugzak en gaan vragen aan de receptie om ons te wekken tegen 05:30. Dan slaat de tweede keer het onheil toe: die gast aan de receptie zegt: Mañana cancellado! Shit zeg, deze keer door het weer. We bellen Ira en die bevestigt dat, maar misschien kan ze zaterdag Los Roques wel geboekt krijgen via een andere maatschappij. Wel bevestigt ze afhankelijk van Los Roques. Zondag catamaran Coche, maandag duiken op Los Frailes en dinsdag dolfijnen kijken. We gaan dan maar wat drinken aan de bar samen met Bianca, Ties, Luc en Marianne. Ze vertrekken straks om 21:15. Dan zal het hotel vooral vol zitten met Colombianen.

We babbelen wat en amuseren ons, wel een minpuntje: Luc is ergens zijn digitale camera vergeten. Hij probeert via de receptie er terug aan te komen, maar geen succes. We hebben hun gegevens, dus als ze die moesten terugbrengen, zorgen we er  wel voor. Tijdens het avondeten sprak Marianna nog over een hond aan het strand die jongen en honger had. Dat moet je nou net tegen Eef zeggen. Morgen dus naar de supermarkt en hondeneten kopen. Om 09:00 staat het busje voor het hotel al klaar en nu lijkt er dan toch een einde te komen aan hun verlengde vakantie. Het was een toffe bende. En wie weet misschien tot nog eens. Wij drinken nog iets op ons terras; er branden al negen kaarsjes, da’s veel. Zo rond 22:00 gaan we slapen; we zijn al een hele dag druk in de weer en best wel moe.

Vrijdag 14 december, 2007: Playa Zaragoza

Om 06:00 zijn we allebei wakker. Eef staat als eerste op en wil naar Bodegon Johnny om hondeneten te kopen. Nog niet open. Om 07:00 proberen we nog eens, niet open en we wandelen even naar het strand heen en terug. Tegen dan is het 07:30 en gaan we ontbijten. We zijn klaar tegen 08:00 en dan gaat de supermarkt open. We kopen voor 8500 Bs 1 kilogram Pedigree en gaan op zoek naar een jack russell op hoge poten die lange tepels heeft en een nestje. We zien enkele verwaarloosde honden en geven ze de helft van de zak. We denken niet dat we de juiste gehad hebben, dus houden zeker nog 0.5 kilo over.

Dan keren we terug naar het hotel en bellen Yvonne. Die zijn op school en we spreken af om naar hun bouw te komen met de taxi. Ira belde ondertussen nog en de planning is weer eens veranderd. Morgen duiken, zondag Coche en dinsdag Los Roques, we zien wel. De taxi brengt ons voor 25000 Bs naar Altagracia en we gaan met Davy, Jean, Yvonne en Roza naar Playa Zaragoza. Yvonne en Davy komen later want de werklui zijn bezig aan de deuren en ze moeten klinken gaan kopen. We zwemmen wat en na ongeveer één uur komen Yvonne en Davy met de frigobox, dus pintje drinken en we genieten van het strand, zon en zee. Enkel oppassen om te verbranden. Zo rond 14:00 krijgen we honger en we eten iets: drie grote pargo’s (red snapper) met rijst, frietjes, groenten, arepa’s en bakbananen.

De vis is schitterend, één grote vis voor twee volwassenen, hele grote en echt heel smaakvol. We mogen onze eigen pintjes drinken, maar nemen wel 2 cocktails om te proeven voor iedereen. We zitten onder de palmbomen aan de Caraïbische Zee, dus alles is schitterend. Het hele feestje kost 213000 Bs, +/- 30 Euro. Daar kan je niet voor sukkelen. Zo rond 16:00 zet Yvonne ons af aan het centrum-plein van Altagracia en we nemen de taxi terug. We denken dat we een onverzekerde taxi hadden – Union Juan Griego – maar de vrouwelijke taxichauffeur brengt ons veilig door de gietende regen naar het hotel.

Eens we van het strand weg zijn, hebben we enkel nog regen. Het weer is wat in de war. We douchen en drinken een aperitiefje in de bar en we genieten volop van onze dag hier. Wederom hebben we niet veel gedaan, maar het was wel heel leuk. Je weet ook dat je Yvonne en Davy en de kinderen binnenkort lang niet meer zal zien, dus we profiteren er nog van. We spreken rond 19:30 met Ira nog wat over uitstappen en over de gang van zaken hier en gaan dan iets eten, niet echt veel, want we hebben al een grote vis op. Er komt in het restaurant ook een band optreden en de Colombianen hier zorgen voor grote ambiance. We zoeken de rust op op ons balkon, drinken en roken iets en gaan slapen.

Zaterdag 15 december 2007: Duiken op Los Frailes

Oei, oei, slecht weer vandaag. Zal de duik wel doorgaan, het is al de vierde dag op rij donker en regenachtig. We vrezen het ergste. We denken al aan een backup-plan – een auto huren en rondsjezen. Om 09:30 zijn ze ons nog niet komen oppikken en we bellen snel met Ira. Die zegt dat alles doorgaat, maar dat ze wat vertraging hebben met de mensen op te pikken aan de hotels. Wij dus naar de kamer, halen snel al onze spullen en tegen 09:45 komt het oude, versleten busje ons halen. Aan de haven staan er hoge golven, iedereen wordt aan boord gebracht, maar we geraken niet direct weg. De boot zit serieus vol, 32 man in totaal, eigenlijk is dat te veel. Er staan hoge golven en we hebben serieus geschodderd en gewiegd. We kijken voor ons uit, zodat we goed zien wat op ons afkomt en geen van ons twee wordt ziek in tegenstelling tot een koppel Duitsers, die hangen overboord. Na een uurtje komen we aan op Los Frailes, nu het linkse grote eiland, vorige duiken waren op het rechtse stuk. Alles wordt voorbereid en we gaan te water.

Timo raakt niet onder en keert terug naar de boot om twee extra stukken lood. De gids van Scuba Pelicano wist niet precies welke blokken hoeveel kilo waren, blijkbaar 2 kilo te weinig meegenomen, nu lukt het wel heel goed en we kunnen vertrekken. Je weet hier niet waar eerst kijken – de koralen zijn mooi, de vissen prachtig en ze zijn met zovelen, echt goed een beetje spijtig dat de zon niet schijnt, want dat zou het nog beter maken. We duiken langs een ‘wall’ tot 100 bar en keren dan terug en gaan bij 50 bar terug naar boven. Er staat veel stroming en er is wat minder zicht dan de vorige duiken. De moeite om te vermelden: 1 barracuda en 1 hele grote dorada, de rest moeten we via de foto’s en via ons geheugen gaan opzoeken, welke soorten. To be continued. Bij vijftig bar zitten we vlak onder de boot, Timo was weer de eerste om 50 bar te hebben. Eef en Timo gaan dus als eerste naar boven en de gids en de drie Zwitsers bij ons blijven nog +/- drie minuten onder.

Timo verwisselt de flessen en dan krijgen we eten: één klein stukje kip, een massa rijst, sla, tomaat en één stuk watermeloen; het smaakt eigenlijk niet echt – heel vettig – en we eten dus ook niet veel. Het weer wordt er niet beter op, want het regent even. De duikgids zegt dat dit komt door uitlopers van een orkaan bij de Dominicaanse Republiek, het zou één dezer dagen beteren. Dan verlegt de boot zich naar het uiteinde van het rechtse eiland en we doen een ‘drift-dive’. Het is hectisch bij het te water gaan, want ze hebben schrik om tegen de rotsen te botsen. Wij dus naar beneden en direct tot 16 meter, iedereen is goed mee. Hier zien we enkele verloren ijzeren kooien waarmee ze vissen vingen en oesters van de bodem schraapten.

Ook hier staat wederom tamelijk veel stroming. We zijn relaxt, dus het gaat tamelijk goed; we genieten en trekken ons van de hectiek tijdens het te water gaan niks meer aan. Voor ons onervaren duikertjes is het wederom prachtig, scholen vissen, veel mooie gekleurde, een streling voor het oog. We genieten en het maakt op ons zo een indruk, dat het ongelooflijk is, allemaal die kleurenpracht, de hoeveelheid vissen, echt niet te schatten. En dan te denken dat er nóg mooiere duikstekken zijn. Voor ons is dit al een echte belevenis en we zullen deze vier duiken op Los Frailes niet vergeten. Na bijna een uur gaan we naar boven, want we zitten op 50 bar en Eef op 60, dus goed gedaan T. We komen boven – enkele meters ervoor was de gids alleen al eens naar boven gaan kijken, hij had de richting aangeduid van de boot weg en nu komen we boven op ongeveer 50 meter van de boot. “Ich habe das Boot verpasst”, was het enige dat hij kon zeggen. We palmen in hun richting en hij hijst een nood-opblaasbare rode buis.

Dan komen ze ons halen en de reis gaat direct naar wal en alles verloopt vlotjes. Op de boot zat een fotograaf met een andere duikschool met echt professioneel materiaal, misschien een beroemdheid in het duiken, wie weet. Het busje staat deze keer al klaar en wij zijn de eersten die aan het hotel afgezet worden. Douchen, logboeken aanvullen, verslag schrijven en (s)cuba libre drinken J. Lekker! Na een dagje duiken ben je moe, dus we maken het na het eten niet te laat. Twee Polars op ons terras en slaapke doen. Nog een extra vermelding bij de duik: op een bepaald moment komen we een stenen beeldje van Maria tegen onder water. Tof om zo op ontdekking te gaan.

Zondag 16 december 2007: Catamaran naar la Isla de Coche

We zetten de wekker gisteren om 07:00 want om 07:30 komen ze ons halen. Omdat het ontbijt pas begint tegen 07:30 eten we eigenlijk niet, enkel snel twee cakejes en drinken een koffietje. Het busje is op tijd en brengt ons naar de haven van Porlamar. Daar worden we persoonlijk begroet door Suzanna en Daniel; twee sympathieke Margariteños. We wachten 20 minuten op de laatste busjes en gaan aan boord van de catamaran met 56 mensen. We krijgen briefing, voorstelling van de crew (een bende zotten bijeen) en safety instructions, altijd relaxt en met een grappige noot. We krijgen direct fruitsap en Venezolaans kerstbrood, heel lekker. We zitten binnen in de kajuit, maar het stinkt er na een tijdje en het is er een geloop, dus we zetten ons buiten in de zon, wel goed smeren, zodat we niet verbranden.

De crew haalt vanalle zotte streken uit en er is er één bij die alles filmt om dan de DVD’s te kunnen verkopen. Met al dat onnozel gedoe, gaat de tijd wel heel snel en voor we het weten komen we aan bij Coche. We zitten bij een Duits koppel, uit het voormalige Oost-Duitsland en ze hebben het communisme nog meegemaakt, ze spreken zelfs Russisch. We komen aan op Coche en het is er echt Caraïbisch, wuivende palmbomen, prachtig blauw water en hagelwit zandstrand. Schitterend gewoon. Daarvoor kom je naar de Caraïben natuurlijk! We kiezen ons twee ligstoelen met een parasol zodat we in de schaduw kunnen zitten, want het is bloedheet en er staat een windje dus het is gevaarlijk om te verbranden. Ze improviseren een strandbar en we kunnen alles drinken, net zoals op de boot, goed geregeld.

De overtocht heeft een tijdje geduurd, want het is direct tijd om te lunchen. Het is een buffet in een huisje wat verder en we eten tomaat, komkommer, kool met wortel en een stukje vis met wat rijst. Het Duitse koppel zit bij ons en we babbelen wat over koetjes en kalfjes. Na de lunch proberen we wat te zien tijdens het snorkelen, maar er is niks te zien. We gaan naar een houten aanlegsteiger met tientallen pelikanen erop, maar buiten een paar mosselen zien we niks. We liggen dus nog wat te niksen op het strand, dat is best wel leuk. Zo rond 14:00 roepen ze iedereen bij elkaar en zij die willen, kunnen mee naar de salinas; zoutmijnen. We stappen even en komen in de verlaten zoutmijn; er liggen enkele bergen met bijna versteend, gekristaliseerd zout. Daarachter ligt een roze-purper meer, wel een mooi zicht. Er is daar een deel met echt zwarte modder, naar het schijnt goed voor de huid, maar het stinkt enorm. Enkele strijken zich helemaal in en duiken en plonsen er zelfs in rond. Dat is niet aan ons besteed. We kijken gewoon wat rond en genieten in de mooie omgeving. Als eerste gaan wij terug naar onze ligstoelen, we rusten nog een half uurtje en drinken iets.

Om 15:00 is het tijd om de terugreis aan te vangen. Bij de terugkeer leggen we aan bij La Isleta en we worden met hetzelfde busje naar het hotel gebracht. Net buiten de haven ziet Timo een caracara overvliegen, yes; dat stond nog op zijn lijstje om te zien. Om 17:30 zijn we terug in het hotel, spoelen alles af, douchen ons en dan is het terug caipiriña-time in de bar. All-in heeft toch zijn voordelen. We hebben wat honger en zijn best moe, straf eigenlijk, maar ja een mens is hier altijd in de warmte en in de buitenlucht, daar word je moe van. We eten pasta met koude groenten en vis van het buffet. Na het eten nemen we nog een caipiriña mee en drinken die op ons terras. Al twaalf kaarsje, oei, het begint hier al te korten. Das ist Schade! We vallen als twee blokken in slaap en het is nog maar half tien.

Maandag 17 december 2007: Lekker niks doen

Vandaag staat er voorlopig niks op de planning, dus we slapen uit, zo tot 08:00 bijna. Dan ontbijt en even surfen. Blijkbaar heeft niemand op ons eerste mailtje geantwoord, dus sturen we nog een tweede. We surfen nog snel wat en na een half uur en 2500 Bs stopppen we ermee. We hebben de Pedigree bij ons, dus we gaan de weg af naar het strand, proberen mama Linda te bellen, maar ‘no connexxion’ vandaag. We lopen het strandwegje af naar de beach bar en zoeken de jack russell op hoge poten met lange tepels. Eerst niks te zien, maar wie komt dan afgecrosst. Dit moet ze zeker zijn, dus die halve kilo Pedigree brokken en zie ze fretten, bijna alles direct op. Nu is iedereen blij en we nemen een foto voor Marian. Die zal ook content zijn; op de terugweg komen we Ira tegen. Die belt nog eens voor morgen: 99 % zeker dat het doorgaat. Top.

Kort stoppen in Bodegon en dan wat tammen in het hotel. Timo Polarkes en Eef cola en limo, want ze is een beetje uit haar normale doen. Lunchen doen we ook; klein beetje kotelet (Timo) en vis (Eef) met patatjes en dan klein beetje pasta, die ze à la minute klaarmaken. We zitten dan nog wat in de bar en verwachten telefoon van Yvonne om nog iets te doen samen vandaag. Wat weten we nog niet. We zitten nog wat langer in de bar en kijken vogels en vlinders. Die zitten hier ook veel en in veel verschillende soorten, allemaal heel mooi, witte, gele, en knal-oranje. Het zijn allemaal redelijk grote en hele mooie, dat vonden we ook de moeite om te vermelden. We beslissen om een siësta te doen, een uurtje of zo. Het wordt twee uur en we worden gewekt door de telefoon. Wij horen Ira zeggen dat Los Roques nog eens gecancelled is.

Fuck, shit, klote, hell and devil, serieus in de put bellen we haar terug om te bevestigen dat we de boodschap gekregen hebben. Langs zijn neus weg vraagt Timo of ze nog andere mogelijkheden heeft, zij niet, maar langs het strand staat het vol met touroperators en we mogen het daar eens proberen. Dat zullen we dus doen. Wij dus richting strand en stoppen bij Magic Tours. Een jonge gast – begin 20 -  lokt ons binnen, spreekt goed Engels en Frans. Hij zoekt samen met een vrouw achter een desk zoekt een oplossing. Niet de dagtrip, maar wel de 24 uur is nog beschikbaar. Ze bellen wat rond en er is een overnachting geboekt in een posada. Het is iets duurder, 495 Euro, maar we geraken er, schitterend!  We kunnen niet met creditcard betalen, dus Eef loopt lijk zot terug naar de kamer voor 500 Euro cash. In deze hitte, goed gelopen schatje, want de bureaus om te bevestigen sluiten binnen minder dan een half uur. Eerst loopt Eef het bureau nog voorbij op de weg terug, maar het lukt nog perfect.

We happy!

Om 06:15 pikken ze ons op en we gaan eerst per vliegtuig en dan met een boot naar twee eilanden en slapen daar. ’s Morgens worden we teruggevlogen naar Porlamar. We drinken er ene op aan de bar en nemen een duik in het zwembad. Dan maken we de rugzak en Eef zal haar klein zakje ook nog meenemen. Zal het dan toch lukken? We vragen wake-up-call aan de receptie en ze zeggen ons dat de pickup tijd 04:00 geworden is. Da’s vroeg! Dan naar de bar en we zullen het niet te laat maken. Elk een caipiriña aan de bar en genieten van wat dan – zonder vertraging – ineens onze laatste avond zal zijn. Het is wel erg stressy geweest, dat hebben we alleen tijdens dit verlof meegemaakt, maar morgen wordt de kers op de toch al lekkere taart gezet. YES. We drinken na het avondeten nog een caipiriña op ons terras en gaan vroeg pitten. Morgen: Los Roques.

Dinsdag 18 december 2007: Los Roques

Vroeg op deze nacht: 03:35. Goed dat we de wekker van de GSM gezet hadden, want in het hotel waren ze ons vergeten te wekken. Om 03:45 was Timo aan de receptie en dan pas werd de wacht wakker, goe bezig, bijna dé trip van de vakantie gemist. We wachten even met pak en zak en er komt een gewone auto ons ophalen. De wacht gaat eerst eens kijken en dan bevestigt die dat het OK is. Wij met een wildvreemde in de auto naar de luchthaven, dit is wel een beetje creepy. Zonder probleem komen we daar aan op ongeveer 30 minuten, met een gemiddelde snelheid van 100 kilometer per uur. Inchecken gaat vlot; er staat maar twintig man of zo voor twee kleine vliegtuigjes: de Cessna 208B Caravan I. Wij zitten dus op elkaar gepakt met 9 passagiers en 2 piloten op het mini-vliegtuig.

Dat is al een belevenis op zich. We vliegen over La Restinga en dan over open zee, vliegen ook over het eiland La Tortuga tot we stilaan beginnen te dalen. Door de wolken heen zien we al de eilandjes liggen als een paradijs in de Caraïbische Zee. Allemaal kleine stukjes land vormen een archipel van ongeveer 300 eilanden, allemaal omzoomd door een wit strand en een helblauwe zee. Het is een prachtig zicht. We landen na +/- een uur vlucht op Gran Roque, het hoofdeiland en daar worden we direct goed ontvangen. Het vliegtuig landt op een mini-landingsbaan, stopt halverwege en keert gewoon terug naar het luchthavengebouw. Dat is alleen een soort kiosk waar ze ons ontvangen. Alles staat klaar en we betalen na 12000 Bs op de luchthaven in Porlamar, 3800 Bs tax om hier binnen te komen. Het is een nationaal park, dus dat is nodig om het wat exclusief te houden. José wacht ons op, geeft al de sleutel voor de posada deze avond. We kleden ons om voor een dagje strand, nemen alleen snorkelgerief mee, paspoorten en geld, de meest belangrijke dingen. We hebben nog iets van een 30 minuten voor het vertrek om 09:00 en we wachten in de haven op onze gids. Hier moet veel vis zitten, want honderden pelikanen en boobies vliegen in het water om ze te vangen. We genieten van het schouwspel en kijken onze ogen uit. Langs de vloedlijn liggen ongelooflijk veel schelpjes en stukken koraal; het is hier bangelijk gewoon. De 30 minuten zijn direct voorbij en we kunnen aan boord van de catamaran Tornado. Die vaart met ons en zo’n 40 andere mensen naar het eerste eiland: Francisqui Bay. Daar is tijd om langs de zee te kuieren en wat te zwemmen.

Tegen 11:30 kunnen we gaan snorkelen. Met een grote groep wandelen we naar het einde van de baai, waar blijkbaar koralen te zien zijn om daar te snorkelen. Veel vis, veel koraal, anemonen en het bevalt ons hier perfect. Timo duikt af en toe om een foto van de vissen en koralen van dichterbij te maken en Eef blijft boven. We snorkelen lang en blijven tot laatste van de groep in het water. Dit was al prachtig, nu nog wachten wat het op foto geeft. Dan wandelen we terug naar de boot en krijgen lunch: kool, vis in tomatensaus en rijst. We konden ondertussen al iets gebruiken. Na de lunch hebben we nog een half uurtje om te rusten, zonnen, zwemmen en dat allemaal in een perfect Caraïbisch kader. En dan te denken dat het hier heet is – de zon komt er goed door nu – en in België vriest het. De zee heeft hier diepe donkerblauwe stukken en andere minder diep en die zijn dan turquoise en azuurblauw. Als de zon erin spelt is het een paradijslijk zicht. Rond 14:00 varen we naar de volgende stop: Madrisqui.

Onder een loden zon wandelen we langs het strand naar een nederzetting die enkel bewoond is in het seizoen van de kreeften. We waden door de zee, die ons stuk verbindt met dat andere en het water is er over een breedte van 5 tot 10 meter slechts een halve meter diep.  Tof en ook heel mooi. We lopen langs het dorp en zien mensen vis kuisen, zien kooien waarin de vis en de kreeften gevangen worden en wandelen verder. Plots roept Eef: Zoet er zitten tien muggen op uwe rug. En dan beseft ze plots dat er dan waarschijnlijk ook zoveel op haar zitten. Timo slaat in 1 keer 4 muggen dood op Eef haar wang en we crossen terug naar de andere kant van de baai, waar we afgezet waren. Daar zijn geen muggen en we rusten even, want we moeten bekomen van het schrikken.

We koelen wat af in het water en gelukkig zien de tientallen beten er niet zo slecht uit. Eef heeft er 2 grote in haar gezicht, maar door het water worden die niet groot. Die op haar benen echter zijn joekels geworden ondertussen. We blijven de hele tijd in het water; dat doet deugd. Tegen 15:30 is het tijd en keren we terug naar Gran Roque. Daar krijgen we de rugzak terug en vinden de kamer waar we slapen deze nacht. Klein, gezellig, proper meer moet dat niet zijn. Bij onze laatste zonsondergang schrijven we het dagboek en genieten van het af- en aanvliegen van de pelikanen, fregatvogels, boobies, alles is hier gewoon prachtig. We zitten aan het strand en genieten met volle teugen. We hadden ook het dorpje wat verkend. Heel speciaal is wel dat er allemaal posada’s zijn, geen wegen, maar strand en zandwegen en alles is relatief goed georganiseerd. Het is er gewoon mega-neig de moeite om hier geweest te zijn.

Woorden schieten te kort om dit alles te beschrijven: al deze indrukken van één dag, hopelijk zeggen de foto’s iets, maar dat is in elk geval een plek, die een speciaal plaatsje verdient. Super! We zoeken het restaurant: ze hadden gezegd het witte gebouw langs het strand met de blauwe luiken. Zo staan er twee op 20 meter van elkaar en wij zitten natuurlijk eerst in het verkeerde. We komen er toch toe wat te eten en te drinken en gaan rond 20:00 naar de kamer in de posada. We zullen morgen gewekt worden rond 06:00 en om 07:15 kunnen we terug naar Porlamar vertrekken. Dat zal dan onze laatste dag zijn, of met vertraging misschien ook niet.

Woensdag 19 en donderdag 20 december: Laatste warmte, zon en vertrek

Ze vergeten ons te wekken, maar dat hadden we ingecalculeerd. Om 06:00 loopt de GSM af. Perfect op tijd. Snel alles inpakken en info gaan vragen in het bureau van LTA: Linea Turistica Aerotuy. We krijgen in het kleine kantoortje (1 desk) de instapkaarten en moeten om 07:00 klaar staan aan de luchthaven. Nu ja luchthaven. Er komt vanuit het dorpje een zandwegje tot aan de tarmac en daar is 1 wachtzaaltje en 1 bureau om de tax te betalen. We hebben alles in orde nu, Timo gaat mee de rugzak halen en 2 vestjes en we gaan ontbijten: boterham met kaas en wat cornflakes. Timo perst een glas vers sinaasappelsap en om 07:00 staan we klaar aan de start- en landingsbaan. Het vliegtuigje landt om 07:05, alles wordt uitgeladen en onze bagage ingeladen en om 07:20 kunnen wij al terug vertrekken, als het met de terugvlucht naar Amsterdam ook zo zou kunnen zijn, dat zou schitterend zijn. We vliegen eerst nog een rondje over de archipel en genieten opnieuw van het prachtige uitzicht vanuit het vliegtuig.

We zijn echt serieus onder de indruk; zo’n prachtig plaatsje op de wereld. Hopelijk kunnen ze het allemaal wat bewaren voor de toekomst. We landen na een dik uur in Porlamar en we nemen de bagage van het vliegtuig en gaan naar buiten. De man die ons bracht staat nu ook te wachten. Tegen 10:00 zijn we in het hotel terug; het duurde lang want er was veel file. In het hotel lag een briefje van Ira: zeven uur vertraging en 1 van Yvonne en Davy. Die waren langsgeweest in het hotel en wilden nog effe wat doen samen. We gaan eerst naar de kamer om alles op orde te zetten en we worden gebeld door Yvonne. Timo gaat kijken naar de receptie en daar staan ze. We vertellen over Los Roques, laten foto’s zien, maken snel een rugzakje klaar. Dan gaan we dag zeggen tegen de honden en de kindjes. Zo rond de middag rijden we nog eens naar Juan griego, eten een hamburguesa en een hotdog. Lekker aan zo’n kraampje langs de weg. We kopen rum, lopen wat door de straten van de stad, eigenlijk overal en nergens naartoe. Het is wel tof, zo de laatste dag. Om 13:30 bellen we naar Ira om te weten of de zeven uur vertraging definitief is en inderdaad: het vliegtuig is in Amsterdam vertrokken. We moeten tegen 13:30 uitchecken. Oei dat lukt niet meer. Davy en Yvonne pikken met ons de kinderen op in het hotel van oma en opa en zetten ons af in hotel Las Palmeras.

De posada op Los Roques heette trouwens ook zo. Het afscheid is niet zo leuk, maar die harde noot moet gekraakt worden. Davy zien we normaal in mei wel nog eens terug, maar Yvonne en de kinderen dat is wat anders. We wensen ze het beste en dan doen we nog iets niet zo leuk. Het is 14:20 en we moeten tegen 14:30 uit de kamer. Tough luck! De mensen van het hotel zijn ineens niet zo vriendelijk meer. We pakken wel snel in, maar proberen niet te stressen of toch niet te veel. Wij zijn klaar iets na 15:00 en zetten de bagage achter de receptie. We zwemmen wat, doen nog wat kleur, zon en warmte op voor ongeveer anderhalf uur nog. Er is een ruimte voorzien om nog te douchen, we doen dat, kleden ons om en gaan nog voor een wandeling naar het strand. We nemen een caipiriña mee en gaan de mensen van Magic Tours bedanken. We stoppen nog eens bij Bodegon Jahnny voor koffie en een paar souveniers. We kunnen nog iets drinken en eten in het hotel en om 20:30 staat Ira er en het busje om ons op te pikken. We vliegen om 00:30 naar Curaçao met de maatschappij Rutaca. Het vliegtuig dat ze voor ons voorzien hadden mocht niet landen op Porlamar, dus we moeten met een andere maatschappij naar Curaçao en daar moet diezelfde maatschappij de mensen voor Porlamar oppikken en daar zou dan ook een vliegtuig klaar staan om ons naar Amsterdam te brengen.

Ira belt de hele tijd in het busje en verschillende roddels gaan al de ronde. Van eerst naar Curaçao, dan terug naar Porlamar tot helemaal niet meer vertrekken en terug naar het hotel moeten. We gaan traag door de incheckprocedure, nog trager door de douanecontrole en dan staat inderdaad een Venezolaanse maatschappij Rutaca klaar om ons naar Curaçao te brengen. De vlucht duurt ongeveer 1 uur en het is lokale tijd 2:00 wanneer we daar landen: er is nog een verschil van een half uur met Venezuela. Dan brengt onze vlucht die andere mensen bijna direct weg en wij moeten nog 1.5 uur wachten om naar Schiphol te vertrekken.

De mensen van Curaçao hadden genummerde seats, de intransit mensen niet. Dus een gevecht tussen iedereen om een goede plaats te hebben. We hebben er één tot er twee kleine kinderen opduiken. We zitten NEGEN uur opgescheept met een jankend kind achter ons. De ouders hadden er niks aan te zeggen of wilden er niks tegen te zeggen, of we vermoeden zelfs dat dat Hollands koppel gewoon te stom was. Timo kan desondanks toch wat slapen, Eef niet zo. We komen dus serieus vermoeid in Amsterdam toe na een vlucht van bijna negen uur. Daar verloopt het tamelijk vlot. We hebben de bagage snel en kunnen ook snel door de laatste douanecontrole en dan is het uitkijken naar de eerste trein. Zoals steeds hebben we maar 2 minuten en dat halen we niet, dus we roken onze laatste sigaretten en eten iets bij Burger King.

Het is er aanschuiven tot en met en zoals elke keer tijdens deze reis, was het van Jean geen goede keuze welke rij we nemen. In elk geval komen we op tijd om de trein te nemen naar Mechelen en daar hebben we Maurits staan die ons allevier naar huis brengt. Een tamelijk hectische vakantie met veel geregel en gedoe komt tot een einde. We zijn tevreden dat alles in orde is en dat we kunnen hebben duiken, Los Roques kunnen zien en wat kunnen uitrusten en zonnen. Aan dit schone liedje is nu ook alweer een einde gekomen.