ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe

Vrijdag 9 September 2020: Vertrek op duikweekend en duik op Zeelandbrug

“Papa, papa, deze avond wanneer mama mij komt halen, rijden wij toch naar Zeeland he?” “Ja, jongen, deze avond zijn wij in Zeeland. “ Sinds begin deze week is het aftellen naar vrijdag, want dan vertrekken we naar Zeeland voor het traditionele Zeelandweekend. We doen dit nu toch al het tweede jaar op rij, dus het is al een traditie. Arne was de hele week af aan het tellen en we zijn blij dat de maatregelen voor corona het ondertussen toelaten. Een geluk dat we niet vroeger in september geboekt hadden, want dan moesten we een tiental dagen in quarantaine. Sinds vorige week niet meer. De cijfers van virus-besmettingen zijn aan het stijgen en toch zwakken ze bijna overal de maatregelen af. Begrijpe wie kan. Maar! Voor ons is dit goed nieuws. We doen niet zot en houden nog steeds afstand, dus dat komt allemaal wel goed. Gisteren was ik al naar de winkel gereden om alle boodschappen voor het hele weekend te halen en vandaag heb ik verlof en moet Evy nog een dagje werken. Dus ik kan deze middag al vertrekken voor onze eerste duik. Dan hebben we al zeker eentje gedaan dit weekend. Het weer zou iets beter moeten zijn dan vorig jaar, maar dat zien we wel in de loop van het weekend.

Tegen 10 uur is Ronny bij ons thuis. Ik heb alles al klaar gezet. Twee plooibakjes per bungalow met eten en drinken gaan de auto in van Ronny, samen met onze flessen en duikbakken. De valies met kledij voor ons, gaat de auto van Evy in met nog een paar andere dingen. We rijden nog naar de bakker voor de pistoletjes voor de hotdogs en ik ga dan nog even binnen bij mijn schatje en we zeggen dag en tot straks: nog goed werken en een leuke duik. Ronny en ik kunnen dan vertrekken en zorgen dat we iets voor twee aan de Zeelandbrug zijn. De rit gaat voorspoedig tot aan de ring van Antwerpen, want daar is een ongeval gebeurd en dus even file, maar we raken zonder kleerscheuren voorbij de ring. Toppie! Van hier gaat het verder naar verkeerswisselaar Markiezaat en zo dan richting Goes, afslag Goes en dan naar de Zeelandbrug. We komen al goed op tijd aan, want het is nog maar kwart voor twee en iedereen die duikt van ons team is er al. Even dag zeggen tegen iedereen, snel even bijpraten, dan even gaan kijken of het water er nog is en dan nog wat bijpraten langs het water en terug naar de auto’s en ons op het gemak klaarmaken.

David, Ronny en ik duiken samen, Ilse en Vera ook. Ben gaat een toertje fietsen en we moeten zien dat we dag zeggen wanneer we hem aan de eerste pijler tegenkomen. Roby blijft aan de kant en is onze kantwacht. Top. Alles geregeld. Wij dachten dat we hier alleen zouden staan, of toch dat er niet veel duikers zouden zijn, maar het zal hier pas minder druk worden wanneer we hier vertrekken. Nu staan we toch over halfweg op de aanrijweg. Het straffe is dat er nu al mensen uit het water komen en het is  nog maar half drie. De kentering is maar binnen een uur, dus we zijn nog op tijd. Blijkbaar kan je hier langer duiken dan vroeger. Op een kwartiertje is iedereen klaar en kunnen we de wandeling naar de dijk aanvatten, dijk over, dijk terug naar beneden, oostelijke trap en daar maken we ons klaar om te vertrekken. Er zitten al wat duikers in het water en we gaan even uit de weg om anderen eerst te laten vertrekken. Wanneer we duiken met drie wil ik eerst toch heel erg op mijn gemak zijn voor ik de duikleiding neem. Dus alles rustig doen. David is al klaar om te vertrekken. Eerst even bekijken hoe we duiken. Naar eerste pijler dan westwaarts en na half uur terug en dan eruit.

Wanneer iedereen klaar is, kunnen we starten. We duiken direct uit naar een meter of vijf, recht naar het zuiden, zo zouden we eigenlijk bij pijler een moeten uitkomen en stilletjes aan doen we dat ook. Aan de meest westelijke basis van de pijler kijken we even hoe diep we zitten, want dat was net nog een discussie: 5.8 meter dus. Ik zat er met mijn zes nog niet eens zo ver naast. Hier snel even kijken, maar we doen dit in detail wel wanneer we terugkeren. Nu is het tijd om andere dingen te spotten zoals sepia’s en bijvoorbeeld een zeepaardje. We duiken nu 270 ° ongeveer en zullen dat wel even volgen. Een krab komt ons tegemoet, dan weer een kleine kreeft en zo duiken we over de stenen verder, maar diep raken we niet. Even tot ongeveer tien meter en dan daar blijven. Ik toon even een plaats waar drie harlekijnslakjes bij elkaar zitten. Ik stop, leg even mijn vinger op een steen en dan merk ik dat de stroming hier raar doet, want ineens komt er een grote stofwolk. Dat kan toch niet alleen zijn van die vinger die ik even gezet heb he. We zien nu een paar krabben met een blauwachtige schijn en strepen op de poten. Vroeger zagen we er af en toe een en nu bijna constant.

We zijn goed bezig, kijken even naar elkaar of het goed gaat met iedereen en dat is het geval. Dan gaat het nog beter met iedereen: Ronny doet teken met zijn lamp dat hij iets gezien heeft. Vooraleer ik David ook op de hoogte breng van deze vondst, ga ik eerst even kijken of er wel effectief iets te zien is. Is dit? Ja! Of ni? Oh, jawel! Neen, toch niet, of toch wel? Yep! Ronny, you’re great dude! Aan een kokerworm hangt met zijn staart ondersteboven een zeepaardje. Yep, we did dit! Onze duik en ons hele duikweekend kan niet meer kapot! Zalig! Super! Geen woorden voor. Magnifiek! We zijn alle drie super blij dat we dit te zien krijgen en we zijn nog blijer dat ik mijn camera bij me heb om er enkele foto’s van te nemen. Ik neem een beetje foto’s, kijk dan even en geniet van de aanwezigheid van het diertje. We moeten even opletten dat het niet te veel stress heeft, maar zoals het hier hangt, lijkt het in elk geval niet erg veel stress te hebben. We proberen niet rechtstreeks op het diertje te schijnen, ook niet vlak in zijn gezicht te flitsen en hem wat ruimte te geven. Na een paar minuten begint het te bewegen en wil tussen David en mij, dus we laten hem doen. Ideaal om er nu een filmpje van te maken. Dan beweegt het zich naar het midden terug en gaat even dag zeggen tegen Ronny. Die blijft stil hangen, probeert de weg niet te versperren, maar ik denk dat daar het zeepaard zijn lievelingsplaats is, want vlak voor de neus van Ronny gaat die terug hangen. We blijven in totaal toch bijna tien minuten hangen en genieten. Ik heb de duikleiding, dus ik wil even zeker zijn dat iedereen genoeg heeft gezien. Voor iedereen is het nu OK om te vertrekken, maar ik had nog wel een paar uur kunnen blijven hangen. We zetten onze duik rustig verder, dit was zalig!

We blijven nog even verder duiken en dan doet David ons stoppen. Tussen twee rotsen ligt een half-volwassen sepia. Het diertje is ongeveer een tien centimeter, hoewel ik het waarschijnlijk weer moeilijk heb met het schatten van de grootte. De sepia doet de normale dingen. Stil blijven liggen tot er iemand te dicht komt, dan tentakels open zetten alsof hij gaat aanvallen, dan van kleur veranderen zodat je die bijna niet ziet zitten. Dan krijg ik een tik tegen mijn arm van David, want blijkbaar ben ik al een paar keer kei-dicht bij een andere sepia gekomen. Die ligt rechts van mij op een grote steen, maar ik had die nog niet zien liggen. Een geluk dat het dier er niets aan overhoudt. Dat is weer typisch iets voor mij dat ik die grote sepia niet gezien had. Toch even genieten, want het is weer een tijdje geleden dat ik nog eens een sepia had gezien, zeker zo’n grote, en dan nog twee vlak bij elkaar. Ook hier blijven we een paar minuten hangen, maar niet zo lang als bij ons zeepaardje. Dan verder nog even met de oeverkant aan onze rechterkant en dan iets voorbij het half uur keren we terug.

Tot nu toe hebben we steeds rond de tien meter gehangen en dan nu keren we rond de vijf meter terug richting eerste pijler. We stoppen een paar keer, eerst voor een roze bloemkool, want zeeanjelieren lijken daar wel erg op, dan voor een wit met gele naaktslak, de ons reeds bekende harlekijnslak. Weer prachtig, maar wel kleine versies nu. Zelfs ik moet eens goed kijken om die te vinden. Iets verderop vinden we toch een paar grotere exemplaren die precies met hun achterste aan elkaar hangen. Bij laag water komen we dan zo de eerste pijler tegen. Het zicht naar boven is wel geestig met een bende kleine zeebaarzen die tegen het licht zwemmen. Natuurlijk ben ik te laat om dit met mijn camera vast te leggen. Het is ook mijn reserve Tough, dus het is sowieso al mindere kwaliteit. Gewoon kijken en bewonderen. Even de begroeiing van de pijler bekijken, ook hier lijkt het alsof het minder is dan de laatste keer dat ik de pijler gezien heb. We duiken rond de pijler, zien nog een sepia, een beetje begroeiing, maar daar zit niet veel leven op. We zitten ondertussen al over het uur duiktijd, dus we kunnen het blije nieuws gaan verkondigen aan onze vriendjes. Wat zullen die jaloers zijn.

We klauteren uit het water en inderdaad: ze zijn jaloers, maar dat zou ik ook zijn, indien het andersom zou zijn. Vera en Ilse hebben een leuke duik gehad met alles wat wij gezien hebben behalve een zeepaardje. We zijn al aan het lachen dat we kunnen stoppen met duiken, want beter dan dit wordt het niet. We kleden ons om en rijden dan naar beneden om onze flessen hier al te vullen voor de volgende duik. Nu moeten we al niet meer stressen om perse al een duik te doen vanavond zoals vorig jaar. Wij rijden nog twintig minuten naar Landal in Den Osse. Daar ga ik de sleutels halen van de andere twee bungalows, want Kristof, Tamara en Nadia zijn hier al en zijn al ingecheckt. Ik krijg de sleutel mee van bungalow 28 voor ons drie, Ronny en Elena en de 30 voor Vera, Roby, Ilse en Ben. OK on the road dan maar. Aan de receptie staat het vol borden dat we afstand moeten houden, maar geen maskerplicht en dat vond ik als Belg wel opvallend. Aan de bungalows proberen we het materiaal toch een beetje droog te krijgen tegen de volgende duik, want in een nat natpak is niet echt aangenaam. Dan begint het verdelen van de boxen met al het eten en nu moeten we alleen nog het beleg erbij doen. De zuurkool, hotdogs en eieren blijven nog even bij ons, da’s makkelijker.

Het zal nu nog maar een anderhalf uur duren voor mijn twee schatten hier toekomen, hopelijk hebben ze niet te veel file. We drinken al iets en praten bij, want het is bij de meesten lang geleden dat we ze nog gezien hebben. Een paar van ergens juni van een duik, andere van februari of december vorig jaar en bij Kristof is het jaren geleden. Maar het lijkt alsof we elkaar steeds blijven zien zijn, want er is nog niets veranderd. Rond zeven uur komen de laatsten toe en we laden de auto uit en leggen alles nog binnen. Dan neemt Kristof een super initiatief: hij komt de zuurkool en de hotdogs halen en maakt die klaar bij hen in het huisje. Wij kunnen dan met twee stoelen van bij ons aanschuiven aan de twee tafels die tegen elkaar zijn geschoven, dus ideaal samenzitten en nog corona-proof ook. We laten het smaken en iedereen is best moe, dus na het eten nog tot een uur of tien iets drinken en bijpraten en dan gaan slapen. We zijn er niet in geslaagd om al duidelijke afspraken te maken voor de duiken morgen, maar dat kunnen we later nog zien. Waarschijnlijk morgen kort na de middag een duikje, maar meer details zijn voor morgen.

Het weekend is super gestart met een super duik en een super leuke bende, dus het kan niet meer stuk, en we zijn hier nog maar een halve dag.

Zaterdag 10 September 2020: Duik in de Grevelingen op ’t Koepeltje en rustige namiddag

Opstaan! Arne wakker, iedereen wakker. De eerste keer reeds om half zes, maar dat vond hij zelf precies ook wat vroeg. Hij was even naar beneden gegaan, maar terug naar boven gekomen, dan tegen half zeven echt wakker en dan bij ons nog even komen liggen. Tof zenne, niet eens kunnen uitslapen, dankjewel zoontje. De huisjes naast ons hebben het ontbijt buiten gezet, maar wij blijven binnen, want het is toch al wat frisser ’s morgens in de vroege herfstdagen hier. De bladeren zijn nog niet aan het vallen, maar de kilte is er al wel, zelfs al zijn de dagen goed qua temperatuur. We eten iets. Ronny was deze ochtend al voor iedereen pistolets en brood gaan halen, dus iedereen kan rustig eten. Nice! Na het ontbijt is het even tijd om eens te gaan luisteren en te gaan bespreken wat we kunnen doen qua duiken vandaag. Er zijn een paar voorstellen, een paar mensen willen hier vlakbij in Den Osse, maar daar zal het erg druk zijn. Andere voorstellen zijn ’t Koepeltje of Het Gemaal, het eerste is in Scharendijke en de tweede duikplaats is in Dreischor. Vorig jaar hadden we ook in Dreischor gedoken, maar toen was er niet veel leven meer op de reefballs. Voor wie deze site nog niet lang volgt: Dat zijn betonnen structuren die een vorm hebben die aan bijenkorven doet denken. De vormen zijn hol van binnen en er zitten overal gaten in, zodat dieren er aan alle kanten gemakkelijk in en uit kunnen. Bovendien is de samenstelling van het beton zodanig, dat het geen negatieve effecten heeft op het leven onderwater, of dat nu zoet of zout water is. De vorm is in de VS tot stand gekomen op basis van onderzoek naar marien leven en heeft zich inmiddels op diverse plaatsen bewezen.

Die reefballs waren in vergelijking met jaren geleden veel minder begroeid dan vorig jaar, er was bijna geen leven meer. Dat hadden we zowel in Den Osse als op Dreischor al gemerkt. Ook de enige duikplaats aan de noordkant van de Grevelingen passeert even de revue, maar dat is naar het schijnt mega-ver wandelen, dus dat doen we niet. Na veel over en weer gepraat en velen die zeggen dat het voor hen gelijk is, stel ik voor ’t Koepeltje te doen. Volgens Kristof en mij is het een toffe plaats en Ilse bijvoorbeeld heeft er nog niet gedoken, dus ’t Koepeltje zal het zijn. Zoals afgesproken staat iedereen klaar (of toch bijna) tegen elf uur. Iedereen weet hoe ze moeten rijden of toch bijna. Roby met zijn bende rijdt eerst, dan wij en Ben en Ilse als laatste. Tamara en Nadia komen er iets later toe. We gaan even kijken naar de duikplaats en er zijn er een paar die al denken: amai, dat is hier ook niet bij de deur. Je moet inderdaad een trap op, dan een dubbel zo lange trap af en dan nog een vijftig meter te voet. Is dat ver? Tja relatief natuurlijk he. Als je straks een prachtige duik doet, dan is dat niks meer…

We keren terug naar de parking van Cafetaria ’t Koepeltje, daar maken we ons klaar. De buddy-teams worden stilzwijgend zoals steeds verdeeld wanneer we met deze groep duiken. Ronny en ik, Vera en Ilse and David en Nadia. Lekker makkelijk. Nog even meegeven dat we misschien moeten opletten dat de wind hier uit het westen komt en dat er dan een waarschuwing staat dat je voorzichtig moet zijn. Tja, hopelijk komen we niet uit bij Le Serpent in Scharendijke. Nadia en David zijn eerst weg dan wij en een paar minuten na ons ook Vera en Ilse. Even doorbijten in het omhoog en omlaag wandelen en dan nog het laatste stukje over het padje naar de steiger. Onderweg worden we tegengehouden door een dame die in het Duits vraagt om een foto te nemen van ons. Van ons? Natuurlijk, we zijn natuurlijk een bekende B(ornemnaar) en H(eindonkenaar). Ze verklaart erbij dat haar dochter ook duikt en die beweerde dat je hier niet kon duiken; de foto moet dan maar als bewijs dienen. OK dan.

Op het einde van de steiger springen we te water nadat even een van mijn vinnen weggewaaid was en dan kunnen we starten. Even kijken of alles OK is, dan onder water en richting een meter of acht. Daar zien we de normale dingen van de Grevelingen en het zicht is best OK. Al veel slechter geweten hier. We zien direct veel grote garnalen en die beestjes zijn eigenlijk ook prachtig. Wanneer je dit eens van dichter bekijkt, merk je dat de voorpoten bijvoorbeeld wel mooi zijn met bandjes rood, geel en lichtblauw, echt wel tof. We zien elke meter wel een twee of drie garnalen en dan komt er een klein kopje van tussen de rotsen kijken. Een slangetje met een guitig gezichtje: ons meer bekend als een botervisje. Dit duikseizoen (niet dat ik al vaak had gedoken dit seizoen) heb ik die nog niet gezien, maar ik ben blij dat ik dit hier nu zie. Straks zullen we nog een ander botervisje zien, maar die zit in een minder goed parket: die werd opgegeten door een krab. De noordzeekrabben zien we nu ook super veel, in totaal toch een stuk of vijf/zes. Die vind je ook niet overal. Ze zijn kleiner dan vroeger en ook minder in aantal, maar ze zijn er nog, dus dat is al kei goed.

We duiken steeds een meter of drie van elkaar, dus het zicht is nog OK, wanneer je dit kan. Wij zijn er in elk geval blij mee. Kreeften zien we ook deze duik en het lijkt of de grootste exemplaren hier al eeuwen leven, zo majestueus en groot; echt een rustige en toffe duik. Geen zeepaardje, maar je kan dat niet elke dag zien he. Kleine kokerwormpjes sluiten hun blauwe veertjes wanneer we dichter komen, maar soms kan je die nog goed bekijken voor ze sluiten. Een paar grondels schieten te snel weg voor de camera en ik merk ook dat de batterij van de camera stilaan op is. Er pinkt een rood lichtje en ik zet de camera even af en zal die alleen nog opzetten voor een naaktslak of iets anders spectaculair. Ik dacht dat die wel twee duiken kon volhouden, maar blijkbaar niet. We zien wel of het nog nodig is. Een blonde grondel was het laatste dat ik nog comfortabel had kunnen fotograferen. Die zwom in een kleine kom tussen de blokken en oesters en op de wieren zien we een paar mini groene wierslakken. We hebben op 25 minuten duiktijd onze bocht terug gemaakt en zijn van ongeveer acht meter diepte naar een vijf meter diepte gegaan.

En dan onze tweede speciale waarneming dit weekend? Ja hoor. Op een ronde steen zit een vis waar ik al vaker iets over gehoord heb dat die zich in de Oosterschelde bevindt, maar ik had niet verwacht die in de Grevelingen te zien. Het is een gehoornde slijmvis. Een relatief groot exemplaar denk ik van toch een vijftien centimeter, misschien iets meer. De vis heeft een conische vorm, de staart eindigt bijna op een punt en de kop is veel breder dan het lichaam. Het lijkt alsof hij een dubbele onderkin heeft, dan zijn we hier op dit moment met drie (sorry, Ronny😊). De slijmvis heeft een hoge en lange rugvin, het hele lichaam is bruin, roest, wit en rood met verschillende plekken en echt super dat we die zien. Het meest kenmerkende zijn de twee tentakels, gewei-achtige dingen op zijn kop. Die geven het dier ook zijn karakteristieke uitzicht. Eerst Ronny roepen, dan foto nemen. Dat lukt niet, want de vis verzet zich net wanneer ik de foto wil nemen en duikt een nis in. Van daaruit kan ik geen deftige foto nemen, maar ik doe het toch. De uitspraak is altijd: geen foto is niet gezien, dus een slechte foto is ook bewijs he. Toppie, weer eens iets nieuws gezien hier in Zeeland. Top weekend.

We duiken nog een tien minuten verder tot we bijna het uur naderen en dan gaan we eens kijken, komen op aan vijftal meter van de steiger boven en we duiken nog de laatste meters op anderhalve meter in het zalige zonlicht en kunnen er dan uit. Duik twee van het duikweekend is gedaan en het was weer super. We stappen naar Evy, Arne en Elena en doen daar ons verhaal. Kristof komt er ook bijstaan en die kan het niet geloven: de slijmvis vandaag en het zeepaardje gisteren. Nu wil hij ook duiken. Ik bekijk even de mogelijkheid met Arne om te snorkelen, maar hij heeft het wat koud, dus we doen het niet. Het water is hier een 19 graden, maar de zon is af en toe achter de wolken en er staat een stevige westenwind en ziek worden is niet de bedoeling hier. Eens kijken voor een shorty voor Arne als hij dit wel doen. We drinken iets, wachten even op Vera en Ilse en hun duik was ook OK, maar daarna komen Nadia en David en die waren echt niet blij met de kwaliteit van wat ze hier gezien hebben. Je moet er natuurlijk rekening mee houden dat het de Grevelingen is en niet de Oosterschelde en het is (zoals reeds gezegd) niet meer zoals enkele jaren geleden.

We nemen na onze pauze al het materiaal mee terug naar de auto, kleden ons om en gaan dan iets eten in de cafetaria hier. We nemen een frietje met kibbelingen en het smaakt echt wel goed. Vooral de kibbelingen zijn hier lekker, niet te veel beslag en de vis is ook goede kwaliteit, dus we laten het ons smaken. Daarna rijden we terug naar huis en daar kunnen we nog iets drinken en al nadenken over de komende duiken en dagen. Voor mij komt die extra duik er niet, maar David, Kristof, Vera en Ilse doen straks nog een nachtduik. Kristof kan mijn duikmateriaal gebruiken en gelukkig vraag ik niet veel voor de huur. We praten een beetje en drinken wat en plagen de anderen met onze waarnemingen dit weekend. We kunnen via de Landal-app ook ons eten voor deze avond al bestellen en de anderen kunnen zich al klaarmaken en voorbereiden op de nachtduik. We kunnen nog genieten van een leuke avond met een lekker weertje. Wanneer de zon weg is en de wind opsteekt, is het soms wat frisser, maar nog een super septemberavond. Tegen zeven uur vertrekken ze voor de duik en de flessen nog te vullen, tegen half acht gaan wij de pizza’s en de hamburgers halen; wij eten nu al en de duikers en hun begeleiders kunnen straks alles nog opwarmen of koud eten. Wij blijven na het eten nog een uurtje zitten, sturen Arne naar bed en wij blijven daar nog wat hangen en gaan tegen ongeveer half elf slapen. Zo een weekendje duiken is toch vermoeiend hoor, ook zeker omdat je de hele dag buiten bent, als het weer het toelaat. Morgen onze laatste dag, maar veel wordt er niet meer gedoken denk ik.

Zondag 13 september 2020: Uitgebreid ontbijt, vissen, mini-golf en naar huis

Vandaag iets later wakker dan gisteren. We kijken al terug op twee dagen top duiken, lekkere babbels, gezellig eten, zelfs de pizza was hier dik OK, want dat weet je natuurlijk nooit op voorhand. Het was met allemaal een leuk weerzien, sommigen na een hele lange tijd. Ronny verdeelt wanneer we opstaan de eieren en na het ontbijt komt iedereen samen aan de tafels tussen de twee huizen. Evy en ik hadden een flesje cava mee. We hadden een tijdje geleden een paar flessen cava gekocht in promotie, maar ik had de magnums besteld en niet de gewone: dat is nu toch een spijtig voorval se. Maar met de bende is het wel ideaal om die open te doen en zeker te zijn dat die leeg gaat zijn. Kristof had gisteren aan Arne beloofd om hem wat basis technieken te leren van het vissen. Dat doen we dan binnen een uurtje. Eerst een beetje genieten van een cava en dan de auto in naar de parking van Den Osse. Daar rijden we het wegje in, kijken naar de beken, maar vinden geen goede plaats direct. Kristof was hier vroeger op camping geweest langs een vaart met een brugje erover, maar dat vinden we niet. We rijden even verder door Looperskapelle, maar keren dan terug, want we willen ook niet te ver rijden. Uiteindelijk parkeren we ons langs de weg naast een brede beek vlak achter de duikplaats. Arne krijgt wat uitleg, mag dan zijn eerste lijn binnen halen met een iets te lange vislijn – toch alles bij elkaar bijna 5 meter. Het lukt wonderwel erg goed. Kristof vindt het niet verrassend want Nonkel Slisse zegt dat zijn neefjes het ook snel onder de knie hadden op die leeftijd. Super dus. Die gasten leren nog veel sneller dan wij he.

Nadia en Stanske komen even dag zeggen. Ah ja, had ik dat al vermeld, dat de mega coole hond van Nadia er ook bij was. Stanske the rockster, soms met hanekam en al. Top vriendje van iedereen van de bende! Nadia blijft even hangen en gaat dan nog een wandelingetje doen door het dorpje en langs de beken. Ze vindt het spijtig dat ze geen wandeling op de dijk kan doen hier. Klopt, want daarvoor moet je in Den Osse zelf zijn. Wij nemen de auto en rijden terug naar het dorp dat we daarnet gezien hadden en volgens Google Maps moeten we nog een paar kilometer verder om daar een brugje en een vaart tegen te komen. Yep, inderdaad. Even parkeren langs de weg net voor een veld. We zien al direct dat hier wel iets zit, want een reiger kijkt rustig over het beekje naast de vaart en vliegt enkele minuten later op met iets in zijn bek. Er valt iets te vangen, maar het kan even goed een rat of pad of kikker of zo zijn. We wandelen een paar honderd meter en gooien daar de lancé nog een paar keer uit. Geen idee of iedereen een lancé kent, want is nogal Vlaams, maar daarmee bedoelen we dus een vishengel met een molen. Kristof gooit uit, Arne haalt binnen. Hier is het wat breder, dus we verzetten ons iets verder van het riet en dan mag Arne eens gooien. Hengel achteruit terwijl je kijkt. Draad vast, molen los, kijken en gooien en dan op het goede moment de draad los laten. Arne mag het een paar keer proberen en het lukt hem goed. Zo gaat de tijd al snel, want het is al bijna middag. Nog een laatste keer om in schoonheid te eindigen en dan is het genoeg. De laatste worp van Arne was perfect volgens Kristof en dan kunnen we nu naar onze thuis terug. Op de terugweg komen we nog langs de mini-camping die Kristof de hele tijd al zocht: in de Blankersweg en zo komen we uit vlakbij Landal en kunnen we binnenrijden. Merci, Kristof!

We eten iets en met twee groepen gaan we even mini-golfen. Ik doe dit niet echt graag, kan het dan ook niet zo goed, maar ik heb het beloofd aan Arne, dus doen we het. En dan zijn we zeker de laatste uren hier nog samen. Toppie! We wandelen naar het onthaal, daar zeggen ze dat we achteraan het gebouw moeten zijn om ons materiaal op te halen. We spelen in twee groepen: Ronny, Elena, Evy, Arne en ik en het andere team is Roby, Vera, Ben en Ilse. Eens zien wie het hier het beste kan. Waarschijnlijk wordt dit Arne en Evy op plaatsen een en twee. We beginnen alvast goed, allemaal kunnen we de eerste halen zonder al te veel problemen, maar ja, die is ook gewoon recht op recht. Het mini-golf terrein is wel leuk aangekleed. De hindernissen zijn schelpen, de Zeelandbrug, mosselpotten, Neeltje Jans, echt wel top gedaan. Ook krabben en kreeften hebben ze hier gemaakt om het de golfer moeilijker te maken. Het gaat de eerste twee gelijk op ongeveer en dan gaan Elena en ik serieus in de fout een paar keer. Zelfs in 7 keer lukt het niet, dus krijg je een strafpunt en is het gedaan op deze hole. Er zijn een paar hole-in-one’s, maar niet door mij. Net voor de helft begin ik me te herpakken en maak ik nog een serieus inhaalmanoeuvre. Maar zoals wel vaker komt dit te laat. Ik eindig vierde binnen ons team na Arne, Evy en Ronny, maar van de andere groep komt alleen Ilse mij nog voor, dus toch niet zo slecht gedaan. We hebben ons vooral geamuseerd nog deze namiddag.

We wandelen terug naar onze huisjes en daar wordt het dan inpakken, nog iets drinken en dan terug naar huis. Op een uurtje is de bungalow leeg, zijn alle lakens weggestoken en is alles borstelproper en dat is ook voldoende. We moeten niet sleuren met veel zakken, kunnen die waszakken gewoon laten staan. We hebben wederom dit jaar geen tijd gehad om de sauna te gebruiken, maar daarvoor komen we volgend jaar nog eens terug. We hebben al afgesproken het eerste weekend van september in 2021, same place, misschien kunnen we zelfs nog dezelfde bungalows reserveren, of volgend jaar misschien alle vier naast elkaar. Als het dan goed weer is, is dat perfect! Zo rond een uur of vijf vertrekken we naar huis en zijn blij wanneer we in de McDrive in Puurs komen. We hadden geen zin om nog te koken, dus doen we fast food vandaag. Het maakt het een relatief ongezond weekend, maar dat mag ook wel eens.

We waren vooral blij met wat we zagen in de Oosterschelde en de Grevelingen en blij om onze vrienden en buddy’s terug te zien en nemen afscheid tot een volgende duik aan de Oosterschelde of de Grevelingen of een ander gezellig samenzijn.