El Quseir 2015

ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe


Egypte in El Quseir Akassia Hotel, ter plaatse duikschool Diving.de

Van 13 november 2015 tot 20 november 2015


Akassia Swiss Resort





El Quseir

El Quseir (Arabisch, القصير) is een 5000 jaar oude stad in Egypte, gelegen aan de Rode Zee. Haar antieke (Romeinse) naam was Leucus Limen. De naam van de stad kent een groot aantal verschillende schrijfwijzen in de westerse wereld, waarvan de volgende het vaakst voorkomen: Al Qusayr, El Quseir, Quseir, Quesir, Qusseir, Qosseir, en Kosseir. El Quseir bevindt zich 205 km ten zuiden van Hurghada, 103 km ten noorden van Marsa Alam en 73 km ten noorden van Marsa Alam International Airport. Haar bevolking was ongeveer 20.000 in het jaar 1986. De stad wordt door de Egyptische overheid uitgebouwd tot een badplaats voor massatoerisme.


Vrijdag 13 november: Vertrek

Ondanks het negatief reisadvies voor Sharm El Sjeik, vliegt Thomas Cook en Jetair nog steeds op de meer zuidelijke badplaatsen Hurghada en Marsa Alam. Er was een paar weken geleden door de terroristengroepering IS een vliegtuig met Russische toeristen naar beneden gehaald, maar voor deze regio, buiten het Sinaï-schiereiland is het min of meer veilig. We hadden met Neckermann gebeld en we zouden drie vierde van de kostprijs verliezen bij annulering of wijziging. Dat is dus geen optie geweest en ze zeiden dat er niets aan de hand was, dus toch maar vertrekken. Wij dus toch met een beetje meer stress dan anders op reis naar Egypte. We staan vandaag om vier uur op en tegen vijf staan we klaar om te vertrekken richting luchthaven. We hebben een plaats gereserveerd op de Quickparking in Machelen en van daar brengen ze ons naar de luchthaven. Alles gaat vlotjes. We staan op een half uur in Machelen en een kwartier later zetten ze ons al af bij de bushaltes van de luchthaven. Van hier twee verdiepingen naar boven en daar dan rijd 11 zoeken om in te checken. Met de Premium klasse gaat het goed, vlot, snel en we krijgen eens geen commentaar over overgewicht van de bagage.


We doen direct door via de paspoortcontrole, dan de douanecontrole. Arne geeft zelfs zijn tutje flink af om door de controle te gaan. Dan gaan we iets eten bij Starbucks: croissant, rozijnenkoek en koffie. Het wordt zo stilaan tegen zeven uur en we stappen eens naar gate B36. Daar is het nog even wachten tot we beginnen boarden. Maar alles gaat vlot en we zitten op tijd op het vliegtuig. Niet echt veel plaats om al onze handbagage te zetten, maar het valiesje van Arne moeten we toch bij ons houden. We hebben wat extra beenruimte door de Premium en ook een volledig ontbijt met drank à volonté: het kan niet op. Toch iets makkelijker en luxueuzer dan ik gewend ben uit het verleden, maar ik vind het helemaal niet erg. De eerste uren is Arne een beetje lastig, krijgt van zetel op zetel van mama naar papa, maar al bij al valt het wel mee. De man voor ons vindt van niet, maar achter ons hebben ze niet te klagen. En dan het laatste half uur van de vlucht valt hij in slaap. Hondje slaapt, dus Arne ook. Onthouden dus. We landen na een vlucht van vier uur en drie kwartier op Marsa Alam, komen als laatste uit het vliegtuig en moeten dan nog even wachten op ons visum, maar een half uurtje later zijn we erdoor. Geen Russische of Britse vliegtuigen, dus de luchthaven is kalm. Bagage oppikken en dan naar de bus, daar nog een half uurtje wachten en dan naar ons hotel: Akassia Calimera.


De rit duurt nog drie kwartier, maar volgens de boekjes was het maar twintig minuten, toch een beetje mispakt dus. Maar de rit was OK, niet te zot gereden en we moeten alleen maar aan een hotel stoppen: het onze. Inchecken lukt iets minder vlot, want natuurlijk moet hier een hele bus ineens inchecken en we zitten hier toch wel een uurtje. De bagage wordt een kwartier later aan huis geleverd: Akassia Avenue 3406, El Quseir. Even langs de receptie, want het bed voor Arne is gewoon een extra bed, dus een half uur later komen ze het leveren. Alles in 2 keer goed geregeld. Ik had in de mail nochtans gezegd dat Arne nog maar twee was. Het is ondertussen al zes uur lokale tijd geweest en we hebben honger en zijn moe. In the main restaurant iets gaan eten en drinken van de all inclusive en dat is wel dik OK. Het eten is lekker, er is veel keuze en we eten onze bordjes met smaak leeg. Ook Arne doet het goed met groenten en fruit, een beetje vlees en patatjes. Tegen half acht zijn we terug op de kamer, geven hem zijn flesje en zetten ons nog even buiten om van de warmte te genieten. Super weer hier nog op dit uur. We chatten even naar huis en iedereen is gerust. We zullen waarschijnlijk al tussen negen en tien in ons bed steken, want ook voor ons was het best vermoeiend.

Zaterdag 14 november: Ontdekking van hotel en vanalles regelen

Een zalig doende nachtrust: gisteren om kwart voor tien gaan slapen en deze ochtend om zeven ongeveer wakker. Arne wakker, iedereen wakker, maar het maakt niet uit, want we zitten in een zalig hotel in Egypte, super weer en de zon is al volop aanwezig. We zetten ons even op ons terras en bekijken alles nu een bij daglicht. Dat kon gisteren nog niet, want eens we op de kamer waren, was het al donker. Arne krijgt zijn flesje al, want ik wil me even douchen en dat doet goed. Daarna nog even uitkijken over het hotel en we gaan al snel naar het ontbijt. Het is zoals te verwachten in deze mastodonten van hotels groot en veel, maar ook wel lekker. We nemen gewoon een broodje met beleg en een beetje fruit voor Arne. We hadden geen plaats om te zitten, dus zetten ons bij een Vlaamse mama en haar mama met hun zoon Gilles. Arne en hij hadden gisteren al kennis gemaakt toen we in de luchthaven stonden te wachten. We zetten ons erbij en kunnen dan om beurt iets gaan halen om te eten. De beide kinderen zijn voorlopig hun tong nog kwijt, maar ja, dat loopt wel los. Genieten van een ontbijt en daarna constateren we dat het al kwart over negen is en we wilden toch even gaan horen hoe het nu zit met de veiligheid in de hotels, dus gaan naar de kennismaking van de hostess van Neckermann.

Arne maakt al direct vrienden met de Egyptische verkoper van handtassen hier in het hotel en dan gaan we even luisteren. Belangrijke dingen: zwembaden worden vanaf heden verwarmd, je kan af en toe eens zonder water vallen, maar dat is maar voor twintig minuutjes. We krijgen een paar vouchers die we gisteren niet gekregen hadden bij de check-in en we krijgen te horen dat er door IS op zeven plaatsen in Parijs terreuraanslagen zijn gepleegd door IS. Tja, dan zitten we inderdaad wel veilig genoeg hier. Dan keren we terug naar de kamer om ons klaar te maken voor een zwempartijtje in de Kids Club. Net voor we klaar zijn komt de poetsman zich voorstellen. We zeggen dat hij binnen een kwartier kan langskomen en inderdaad een kwartiertje later wijn we klaar. Ik geef ze iets zodat ze de kamer altijd in orde zetten en dan is het zwemmen geblazen.

De kinderbaden zijn vlakbij onze kamer en op vijf minuutjes zijn we er. Arne is al niet meer te houden. Hij wil direct het water in en net dan komt een dame vragen of we een massage willen. Ik stuur ze door naar Evy, ze doet er een korte babbel mee en ze legt twee sessies vast. Ik kan altijd genieten van de duiken en op de andere momenten kan Evy de stress vergeten met een massage. En dan gaat al onze aandacht naar Arne. Ook al is het water tamelijk koud, toch wil hij er niet uit, maar er is voldoende ruimte om hem te laten spelen. Een paar keer is hij wat hevig en gaat hij kopje onder, maar hij vindt het helemaal niet erg, want hij blijft gewoon verder doen. Na een uurtje plonsen toch even laten opwarmen en opdrogen, maar dat vindt hij niet echt leuk. Even wandelen en naar de andere baden gaan kijken en dan vinden we het zwembad dat verwarmd is. Daar is het makkelijker om hem bij te houden en hij zal er ook niet zo snel koud hebben. Eens hij opgewarmd en opgedroogd is kan hij zich terug nat maken. We gaan van een paar glijbanen af, het is hier echt keigoed voorzien op kinderen, hoewel er voor de echt kleinsten iets minder is. Maar je hoort ons niet klagen. Klagen doet Arne anders wel, maar pas wanneer hij terug uit het water moet komen. We keren terug naar de kamer, kleden ons om en gaan eens kijken wat de lunch te beiden heeft. Maar eerst eens langs de duikschool. Het komt erop neer dat je best de middag eens langskomt om alles in orde te zetten en morgen eerst een check dive doet en dan kan je je gewoon inschrijven op andere duiken. De meeste komen over de middag terug, dus dat is lekker makkelijk. Dat zullen we dan maar doen zeker, straks rond vier uur dus.

Dan gaan we iets eten en we genieten van het zonnetje en van het lekkere eten, hoewel er nu niet echt veel is, maar het is ook maar lunch he. Een half uurtje later terug naar de kamer, dan even Arne in zijn bed steken en om twee uur moet Evy al naar de massage, dus ik neem de tijd om even te kijken naar wat er in Parijs gebeurd is en om de verslagjes bij te houden. Deze massage duurt normaal drie kwartier, dus ik verwacht Evy binnen een half uurtje terug. Ik leg me even in bed en ik moet toch even in dromenland geweest zijn, want ik word wakker wanneer Evy vlak naast me staat. We zetten ons nog even op het terras en genieten van de zon. Een geluk dat ons terras nu in de schaduw ligt, want ander was het te heet. Tegen ongeveer half vier uur wordt Arne wakker en spelen we even samen. Om nu nog naar het zwembad is het te laat want het is nog maar een klein uurtje open. Tegen vier moet ik me gaan inschrijven om te duiken morgen en ik vertrek met pak en zak. Ik ben ongeveer een half uurtje weg, moet de noodzakelijke toestanden weer invullen dat ik niet zwanger ben en zo, deze keer van SSI. Ik krijg erna ook een rondleiding en kan morgen mijn check-dive doen. Niet wat ik zou willen, maar het is een goede duik beweren ze. Dat zal ik dan zelf wel bepalen. We zien wel. Alles wordt ondertussen weggezet zodat ik morgen alles ook snel kan terugvinden. Bak nummer 100 en al mijn materiaal ligt er al. Ik vraag zes kilo lood, dat zal wel genoeg zijn denk ik. Dan keer ik terug naar de kamer en morgen om 08:50 ter plaatse. Komt in orde.

Dan douchen we ons en vooral even Arne, wan dat was al wel nodig door de warmte en het water. Nog even spelen een paar dingen bespreken qua duiken wanneer en zo, maar meer details zien we morgen wel. De tijd vliegt hier en we kunnen al om zes iets gaan eten. We vinden snel plaats ook voor een kinderstoel en Arne eet flink groentjes (tomaten en komkommer) met wat pasta en vleesje. Wij nemen ook iets anders dan gisteren: gevulde aubergine, gevulde paprika en een beetje van alles wat hier staat. We laten ons ook nog een bord pasta maken door de chef van dienst en als laatste neem ik Arne nog mee voor een dessertje. Hij was flink geweest, alleen vaak afgeleid door de katten hier, maar ja, wat zou je willen. Tegen half acht zijn we terug op de kamer met een flesje dat we in het restaurant hebben kunnen opwarmen, daar zitten we nog even buiten, genieten van een zalige avond – zeker papa, want Arne komt nog eens in mijn armen liggen. Dan is het even tijd via de Wi-Fi voor Shaun en dan bedje in. Wij lezen nog een beetje op het terras en lezen een boek en gaan ook tamelijk vroeg slapen. Yes, morgen duiken, hopelijk alles in orde, ook met het checken en dergelijke. Slaapwel allemaal.


Zondag 15 november: Duik 1 op Maheleg

Gisteren dus alles gaan regelen, vandaag op tijd opstaan, zo rond zeven uur, want om 08:50 moet ik al bij de duikbasis zijn om de eerste duik te doen. Het is een zogezegde check dive om te zien of iedereen bepaalde skills nog heeft en om uit te loden. Maar eerst is er het ontbijt of neen, eerst is er het gevecht met Arne om zijn pamper te doen en zijn kledij aan te trekken. We zijn nog maar een half uur wakker en zijn allebei al terug moe en hebben al zin om terug te gaan slapen, maar dat doen we niet: alles komt toch in orde. Ik neem alles al mee wat ik nodig heb qua computer en duikmateriaal dat ik hier gelaten heb, zodat we makkelijk van het restaurant naar de duikbasis kunnen. We eten hetzelfde als normaal: een broodje met beleg, wat tomaat en komkommer. Blijkbaar moeten we geen schrik hebben om hier rauwe groenten te eten, want die zijn ook allemaal met flessen water gekuist en ze krijgen hier elke paar weken onaangekondigde controles. Dat is lekker makkelijk. We drinken er een zalig straf koffietje bij: zo eentje waar je haar direct recht komt te staan.

Tegen half negen stappen we de volgende vijftig meter naar de duikbasis en daar moet ik nog mijn reispas even laten zien en ze nemen er een kopie van. Dan alles klaarzetten en normaal moeten we dan snel vertrekken. Ik test eerst mijn Nitrox, toch gratis, voor de volle 30 %. Het is toch veel minder vermoeiend om met Nitrox te duiken dan met gewone lucht hoor. Ik zet met op het briefje voor de namiddag duik en dan gaan Evy en Arne terug naar de kamer om te verschonen en om naar het zwembad te gaan. Ik probeer nog even te socialisen, maar iedereen is in buddy team en dan is het moeilijk om ertussen te komen he. We zien straks wel. Met een half uur vertraging worden alle bakken in de jeep geladen en wij gaan met z’n allen in een airco busje. Dan is het vijf minuten rijden naar de duikplaats, dus lekker dichtbij. Even de duin over en daar is een pier waar we helemaal tot het einde moeten lopen en dan het water in. We krijgen eerst een korte briefing en dan worden de buddy teams verdeeld. Ik duik met twee Duitsers, eentje met 70 en de andere met 200 duiken, dus we zitten wel goed. Het zal een simpele duik worden. We zijn als een van de eersten klaar, dus we kunnen al te water en de verschillende checks doen. Eerst uitloden, dik OK, dan masker laten vollopen en leegblazen, ook OK en als laatste gooi je automaat weg en moet je die terughalen, ook OK. Ik kan dus duiken, joepie.

We vertrekken met het rif aan onze rechterschouder en starten de duik. Er zijn al drie duikers voor ons, maar dan komt al de rest. Het is weer een zalig moment om je hoofd onder water te steken tussen de vissen en de koralen. We zien al direct een hele zwerm vissen onder ons zwemmen en het is echt super. Geen stress, lekker rustig duiken en foto’s nemen, daarvoor ben ik ook beginnen duiken. Zowel de zachte koralen als de harde koralen zijn de typische dingen die we in de Rode Zee zien en ik begin te denken dat ik echt al te veel gezien heb en te veel gewoon ben, want ik vind het precies allemaal al de usual stuff. Het valt me op dat er hier veel koraalklimmers zitten, grote kleine met hun oranjerode rug en hun witte buik, echt prachtbeestjes. Een hagedisvis laat ons aan zich voorbijgaan en in een rots zit een koraalduivel lekker te niksen. De kleine blauwe damsel zitten in hun hard koraal en zoals steeds is het een op en neer bewegen wanneer een duiker dichterbij komt. Lastig om foto’s te maken. Dan een koppel anemoonvisjes die hier tussen de rotsen en in hun anemoon bescherming hebben gezocht. Ook valt het hier op dat er veel en grote doopvontschelpen leven. Sommige zijn echt prachtig van kleur, maar ook hier niet te dicht komen, want anders klappen ze toe. Een van mijn buddy’s wijst me op een geel gestippelde pijlstaartrog, maar die is te ver weg om deftig te fotograferen. Er komt straks nog een tweede aan. Een koppel wimpelvissen hangt tegen het rif en veel grootoogbaarzen hangen stilletjes in de nissen van het rif.

We doen even teken naar elkaar hoeveel lucht we nog hebben en we zitten allemaal op 120 bar, dus nog een paar minuutjes verder en dan terugkeren. We moesten op 110 de weg terug zoeken. Dan is het stroming mee, hoewel er niet echt veel stroming is. De oranje anthias dansen in het zonlicht langs de blokken voor het rif, echt wederom een prachtig zicht. Een schorpioenvis ligt roerloos op de rotsen, zelfs wanneer er al tien duikers gepasseerd zijn. En dan is het mijn moment: de eerste naaktslak deze vakantie, echt zalig. Niet de mooiste van de hoop, maar naaktslakken onder water zijn altijd wel leuk. We maken nu goed voort met de stroming in de rug, hoewel die eigenlijk uit de verkeerde richting komt, maar soit. We zien boven ons al het platform waar we afgedoken zijn en kunnen dus aan onze safety stop beginnen. Drie minuten later doen we teken naar elkaar om naar boven te gaan en we breken de duik af na een uur en het diepste punt van 26 meter. Vlak onder het platform zie ik nog twee gele koraalvlinders zwemmen voor een school snappers. Een mooie afsluiter van de eerste duik deze vakantie.

We keren terug naar het huisje waar we on klaargemaakt hadden, kleden ons om en rijden dan terug naar het hotel. Daar wachten mijn liefje en Arne al op mij. Ze zijn net op weg naar de kamer wanneer ik ze tegenkom. Arne omkleden en dan iets gaan eten. Net op dat moment komen ze onze kamer poetsen. Ze vinden het niet erg dat we op het terras blijven zitten en Arne kijkt hoe de mannen onze kamer snel poetsen. Op een kwartier is alles rond. Dan allemaal omkleden en slenter-voets naar het restaurant. Iets eten en drinken en na een half uur kunnen we al terug richting kamer, want Arne had nood aan slaap. De tweede duik waarvoor ik me had ingeschreven was vervroegd en dat past niet echt in de planning, want dan heb ik eigenlijk geen tijd om te gaan eten. Niet dat ik veel eet tussen de duiken, maar dit is toch te krap. In de loop van de namiddag dus eens gaan kijken en bespreken met mijn liefje hoe we de duiken verder regelen. Er is maar een kleine minpuntje: er is hier niemand die alleen is en een buddy zoekt, dus is het lastig om tussen buddy-paren te komen. Ik had gehoopt iemand te vinden en daar dan een paar keer te kunnen duiken, maar ik heb de indruk dat de meesten er niet voor open staan. We zien wel. Arne tegen ongeveer een uur zijn bedje in en dan zetten wij ons even op het terras: verslagje maken, boekje lezen en genieten van het lekker weertje. De zon is weg en het is zowaar fris hier, nooooot.


Arne in bed en wij amuseren ons een beetje met niets doen, ook eens leuk. Tegen ongeveer vier uur lokale tijd wordt Arne wakker, Omi is online geweest via Facebook en we kunnen nu even Skypen, Omi, blij, Arne gaat door het lint en wij natuurlijk ook blij. Na een half uurtje ga ik me douchen en ben snel klaar. Dan passeren we nog eens langs de duikschool en schrijf ik me al in voor een namiddagduik morgen en een ochtendduik overmorgen. Maandag om 14:00, dinsdag om 08:25. Ik kijk er al naar uit. Hopelijk kan ik dan wat betere foto’s nemen, want die van vandaag zijn erg blauw. Toch eens instellingen van de camera nakijken. we wandelen even verder naar de kust en Arne ziet de eerste keer in zijn leven de Rode Zee. Super enthousiast. Een zalig zicht gewoon. Dan maken we een stop in de bar aan de receptie. Eigenlijk gaan we ernaartoe om een reservatie te maken voor het Panorama-restaurant. Daar hebben we een voucher voor, anders is het gewoon buffet. We reserveren voor overmorgen en drinken hier een ice tea en een cuba libre. Dan is het bijna zes uur en wandelen we verder naar het restaurant. De ober weet al wat we drinken: pintje, rode wijn, cola en water. We nemen het er weer van en vooral de rijtballetjes zijn lekker, maar ook de gegrilde kalamari en het rundsvlees. Eigenlijk mogen we hier niet klagen. We doen even een praatje met de mama en oma van Gilles en dan is het stilaan tijd om terug te keren naar de kamer. En inderdaad, tegen half acht en half zijn flesje wordt Arne moe. Nog even een tekenfilm kijken en dan mag hij zijn bedje in. Wij zetten ons nog even op het terras en schrijven het verslagje en lezen een boek. Dat wordt ook traditie. Wat ook traditie is, is het feit dat we hier vroeg gaan slapen. Morgen in de voormiddag naar het zwembad en in de namiddag duiken. Voor nu genieten we nog even van de foto’s en gaan ook ons bed in.


Maandag 16 november: Family time en duik op Soug Bahar

Het ochtendritueel is bijna hetzelfde als elke dag. Opstaan, klein gevecht met Arne voor kledij of tanden poetsen of iets anders. Dan naar restaurant stappen en iets eten. Na het eten keren we terug naar de kamer. De duik voor vandaag is pas deze namiddag om twee uur, dus in de voormiddag hebben we een hele tijd samen. Na het ontbijt nog even een klein gevechtje om zijn zwempak aan te doen en dan kunnen we naar de kinderbaden. Daar is alles nog stil, want op de verschillende attracties is nog geen water te bespeuren. Vanaf tien uur zetten ze de kranen open en dan stroomt het wat langs alle kanten. Maar nu nog genieten van de rust en om zonder veel geplets van de glijbanen te gaan. Arne heeft twee favoriete glijbanen, die ene met drie trapjes en draaiende en de olifant. Die gaat iets hoger, dus daar gaan wij ook altijd mee af – tot grote ergernis van ons allerliefste staartbeentje. Arne trekt er zich niets van aan, want hij giert het elke keer uit van groot jolijt. Een uurtje in dit kleine zwembad en dan terug even opdrogen, want we krijgen kou. Ja, het water is verwarmd, maar toch, even opdrogen en dan verder plonsen. Ook hier is nu het water overal aan het stromen en Arne vindt dat maar niets. Dan maar de glijbanen waar geen water stroomt en gewoon wat in het water hangen, lopen, plonsen, kortom ons amuseren. De tijd vliegt hier zo aan het zwembad, Arne nog eens insmeren en dan teug het water in. Evy had het lumineuze idee om van het ontbijt wat honey pops mee te nemen en Arne eet, drinkt en rust een beetje. Wij genieten mee. Tegen dan is het al bijna tijd om terug te keren naar de kamer en richting lunch te gaan. Iedereen is tamelijk snel klaar en we kunnen iets gaan eten.

Ik eet nu niet veel want ik heb straks nog een duik op Soug Bahar: baai van de snappers. Maar we genieten wel van het lekkere eten, echt wel dik OK zoals het hier is. Daarover hebben we totaal geen klagen. Op een drie kwartier ongeveer zijn we klaar met eten en keren we terug naar de kamer. Arne heeft nog niet veel zin om te gaan slapen, maar valt toch relatief snel in slaap. Ik heb me ervoor al klaargemaakt om te duiken, dus ik neem een half uurtje later mijn zak naar de duikschool en kan rustig gaan genieten van een uurtje onder water. Met ongeveer tien minuten vertraging vertrekken we naar het noorden met de Jeep en een airco busje. De rit duurt amper tien minuten en ik heb al kennis gemaakt met Thorsten en Peter, mijn twee buddies voor vandaag. We stoppen ergens midden in de woestijn en kunnen ons optuigen. Alles vlotjes, want de briefing en het optuigen duurt alles samen maar een half uurtje. We wandelen langs de kust door het hete zand nog vijf minuten en kunnen dan ons hoofd onder water steken.

Het ziet er hier al direct super uit. Via een koord door een lange canyon moeten we on open zee uitkomen. Hier zitten veel zeenaalden, echt allemaal in paar. Zijn die iets van plan? Ook veel pufferfish, links en rechts, door de gaten in het rif komen we in open zee na ongeveer acht minuten. Daar moeten we straks ook rekening mee houden. Ik zie wederom direct een paar zeenaalden, een grote school sergeant majors (grijs, geel met zwarte banden) en de beeldschone anthias. Ook een pauwkeizersvis passeert ons en we starten dan effectief de duik; rif aan onze rechterkant. Lap al direct een mega schorpioenvis verstopt op het rif. Die zijn mega goed verscholen en hebben kleuren die aangepast zijn aan de stenen en de rif begroeiing. Het lukt me deze duik eens om wat foto’s te nemen van kleine zwart witte juffertjes, die zich weer steeds verbergen in het koraal. En dan zie ik de eerste geelgespikkelde pijlstaartrog en kan er ook nog een goede foto van maken. Alles zal deze keer veel beter zijn dan de duik gisteren, want toen was er toch heel veel blauw in de foto’s. een vis die precies in twee gedeeld is volgt ons de hele tijd: vooraan is die oranje, achteraan wit: de lierstaartlipvis. We kijken af en toe eens naar links, want hier gaat het direct honderd meter naar beneden en daar kunnen we bepaalde dingen zien zoals haaien en manta’s, maar dat geluk hebben we vandaag niet.


Een geluk dat we wel hebben is de adelaarsrog. Ik zie hem al vanop een twintig meter, doe teken naar mijn twee buddies en glijd gestaag door het water naar de rog toe. Heel stilletjes, kei goed aangepast met mijn gestroomlijnd lichaam net als een echte onderwatermens. Het is een schitterend plaatje, zalig om die te zien liggen op de bodem. Wanneer we te dicht komen, stijg die op en begint te fladderen, ook erg mooi en heel duidelijk waarom die rog naar een adelaar genoemd is. Na een tijdje doe ik teken dat ik nog 150 bar hebben net als mijn andere twee buddies, dus we verbruiken ongeveer even veel lucht, super! We zien dan in de verte een grote pinnacle en daar moeten we nog rond wanneer we ongeveer 130 à 140 bar hadden dus dat kunnen we doen. Buiten de normale kleine visjes, de keizersvissen, de pijlstaartroggen en dergelijke zien we niets speciaals hier. De rots is wel super mooi begroeid en we kunnen nu pas in de helft al terugkijken op een superduik. Wacht! We zijn nog maar halverwege. En net als in het heenduiken, lukt het me nu ook om de blauwgroene juffertjes te fotograferen. Super gewoon. We volgen nu de hele tijd het rif lang de linkerzijde en gaan stilaan minder diep duiken. Tijdens de briefing hadden ze gezegd dat we de canyon in omgekeerde richting toch een bar of 60 moesten overhouden, dat zal geen probleem zijn, alleen waar is die? We duiken een paar pinnacles om, maar vinden geen touw, nog eentje verder en de lucht begint te minderen. En dan ineens tegen 70 bar zien we een touw dat ons in de goede richting begeleidt. We wachten even tot iedereen zijn safety stop volledig heeft uitgedaan en dan kunnen we terug richting kant. Er stond tijdens de duik geen meter stroming, maar hier gaat het nog heftig. Zo heftig dat de vissen er zich niets van aantrekken dat wij er passeren. Ze hebben waarschijnlijk al last genoeg om zich drijvende te houden. Het laatste stuk is even mooi als het eerste van de duik en eigenlijk als de volledige duik. Ik ben super blij.

Net voor het touw eindigt zien we een beetje verder twee benen staan van een van de begeleiders. We zitten dus juist. Met 60 bar, een zalige 63 minuten kom ik met een brede glimlach op mijn gezicht uit het water, want het was een zalig duikje. Dan nog een paar minuten terug naar onze spullen, aftuigen, afdrogen, alles afzetten op de jeep en dan het busje in naar het hotel. Een kwartiertje later zijn we er. Ik ga even kijken in de speeltuin, waar Arne en Evy zich super aan het amuseren zijn. Ik moet nog even terug naar de duikschool, wachten op mijn spullen en alles afspoelen. De jeep had blijkbaar nog ergens anders iets moeten gaan ophalen en daarom dat het nu iets langer duurt. Niet erg: we praten even na over de duik en dan zijn onze bakken er al. Alles afspoelen en te drogen hangen voor een nieuwe duik morgen.

Intussen is Arne zich nog super aan het amuseren in en om te tonnen, met de auto’s, de glijbanen, kortom alles lijkt hier super. Er zijn nog een paar andere kinderen, dus we zijn hier niet alleen. We zetten Arne even op de schommel en hij kan het al goed zeggen dat hij aan het schommelen is. Binnenkort geen seconde rust meer in de speeltuin, alsof dat nu al het geval is. We laten hem nog even doen, want het is nog geen tijd om te gaan eten, maar wel al donker. Tegen half zes ga ik even terug naar de kamer, dan kan ik mijn zak met duikmateriaal afzetten en Arne zijn flesje gaan maken. Ik neem ook nog tien Euro mee voor onze ober, die zijn werk schitterend doet. En inderdaad. Wanneer ik terug ben, staat er een pintje een cola zero, een glas water en een glas rode wijn klaar. Tja, die weet al wat we drinken, dus heeft die die tien Euro zeker verdiend, super kerel een ook erg lief voor Arne. We gaan iets halen om te eten, we eten allemaal goed, want we hebben honger. Ook Arne is flink het meeste van de tijd, eet flink en dikwijls met vork, hoewel het de bedoeling is dat hij dat altijd doet he. Soit. Nog een pintje en een glas rode wijn verder, gaan we nog even een dessertje halen en we genieten ervan. Evy heeft smoutebollen gevonden en die smaken super. Nog even flesje opwarmen en dan terug naar de kamer. Arne is nu de hele tijd erg flink en na zijn fles en Shaun Het Schaap op de laptop, kan hij rustig zijn bedje in. Wij maken het wederom ook niet erg laat en lezen nog een beetje en schrijven het verslag. Ik maak de moeilijke keuze welke foto’s erbij te zetten, want ze zijn super goed gelukt vandaag, al zeg ik het zelf. Slaap wel allemaal.

Dinsdag 17 november: Duik op El Sheik Malik en family time

We staan iets vroeger op dan anders, want de jeep vertrekt al om 08:25 en we moeten al iets gegeten hebben voor ik kan vertrekken. Arne klaarmaken, tandjes poetsen, wij ons ook klaarmaken en ik mijn camera en zo al in orde zetten voor hopelijk een goed duik. Ik neem voor de zekerheid al 2 Imodium – no comment, maar dat kan al eens gebeuren op vakantie en zeker in Egypte. Ik heb ook en beetje last van de airco die de hele nacht opstaat, maar na een half uurtje is het al over, dus dat vormt al geen probleem meer om te duiken. We stappen naar het restaurant tussen de “gjote bomen”, ja Arne tussen de ‘pajembomen’, nice. Het is hier echt goed verzorgd, maar dat is het meestal in deze resorts in Egypte he. We eten een sandwich, een croissant en geven Arne een beetje van alles, vooral groenten in de vorm van tomaat en komkommer, super, dan krijgt hij zeker genoeg vocht binnen. We hebben toch iets langer erover gedaan om hier te geraken, dus we nemen niet uitgebreid onze tijd, gewoon op een half uurtje klaar. Dan stappen we naar de duikschool, ik zet direct lood, bak en fles klaar (deze keer 32 % Nitrox) en dan is het even wachten tot we kunnen vertrekken. Goed op tijd deze keer nemen we het busje en rijden een half uurtje zuidwaarts, dat van dat kwartier op de site van diving.de is toch wel iets anders hoor. We komen er aan en het is gewoon een zandvlakte, een ondiep rifhoofd en in de verste verte niets te zien. Maar dat betekent niet, want dat was gisteren ook zo.

We krijgen snel onze briefing en dan worden we in buddy teams verdeeld. Er is een groep van zeven Duitsers en de gids vraagt of ik bij hen kan aansluiten. De zogezegde woordvoerster, bitch eerste klas, zegt gewoon vlakaf neen, wij duiken alleen met ons zeven. En dan nog in gebroken Engels. Leuk om te horen dat ze toch zo sociaal zijn. Het zijn net dezelfde als de groep de eerste dag, dus ik heb al niet zo’n fijn gevoel. Ik hoop dus dat wij de zeekoe zien en niet zij, dan zal mijn wraak zoet zijn. Soit, ik duik dus mee met de gids en met Anne, die van den buro van diving.de, ook al niet echt zo’n sociaal mens, want die heeft de hele rit heen en straks terug geen woord gezegd. Voorlopig gaat dus alles top en net zoals gepland. We maken ons klaar en stappen onder begeleiding naar een kleine holte in het rif waar we te water moeten en vanaf daar kunnen we starten. Het blijk wel dat er hier regelmatig schildpadden en een zeekoe zitten, want er liggen drie remora’s te wachten tot er een schildpad langskomt zodat ze zich eraan kunnen hangen. Rare beesten toch hoor met zo van die plakdingen op hun kop. En dan duiken we verder over het zand, naar het zeegras, want als we schildpadden en een zeekoe willen zien, moeten we hier zijn natuurlijk. De eerste vijftien minuten, alleen zeegras de volgende tien ook alleen maar zeegras. Even zien we een schaduw van een schildpad opdoemen, maar dat is zelfs te ver om te zien welke soort. Op het half uur hebben we genoeg zeegras gezien en keren we terug naar het rif. We volgen de rotsen langs de linkerschouder en duiken tussen het rif en de grote pinnacles hier, soms errond als het niet te diep is. Voorlopig zie ik niet veel speciaals, maar geniet wel van een grote baars die probeert weg te vluchten elke keer ik een foto wil nemen. De dansende juffertjes en de oranje anthias blijven toch wel super. Die maken nu de duik toch iets beter. Een paar koraalvlinders vinden ook hun weg naar de geheugenkaart van de camera en we blijven de gids volgen.

En dan ineens na bijna een uurtje duiken komen we terug in de buurt van onze entry plaats. Hier doen we onze safety stop en zien we een school kleine barracuda’s passeren, toch nog iets speciaals gezien deze duik dus. We moeten een voor een het water uit, doen op vijf meter onze vinnen uit en kunnen zo met het touw naar boven. Daar wacht iemand om ons uit het water te trekken en zo kunnen we te voet over de stenen terug naar het strand. Omkleden en alles terug de jeep in en dan terug naar het hotel. We zijn tegen elf uur terug, ik spoel snel mijn materiaal en ga nog eens naar het zwembad, want mijn twee schatten zijn daar. Ik zwijg een hele rit, want die zeven foemp duikers hebben wel een zeekoe gezien. Ik doe ze een proces aan wegens asociaal gedrag en het me ontzeggen van het zicht van een dujong! Wanneer ik Arne naar me toe zie lopen aan het zwembad en mijn liefje zie, is het allemaal vergeten en denk ik dat er toch belangrijkere dingen in het leven zijn dan een zeekoe te zien. Hoewel, ik heb in mijn leven tussen de andere duikers ook al veel zeekoeien gezien hoor. We genieten van ons samenzijn en van het zwemmen met Arne. Ze moeten wel het ene zwembad sluiten, want er drijft een drol in het water. Ze zetten direct alles af en verzekeren ons dat het morgen proper zal zijn. Wij dus voor het laatste half uurtje nog naar het andere zwembad, daar nog even met ons gezien genieten van de middagzon en tegen de middag kunnen we terug naar de kamer om ons klaar te maken voor de lunch.


We eten iets klein en gaan dan terug naar de kamer, want Arne is moe. Het is hier altijd wat later dan thuis eer hij slaapt en hij is hier de hele voormiddag aan het ravotten, dus hij wordt op het einde van de voormiddag een beetje moe. Wij leggen ons tegelijk met Arne ook een beetje. Evy slaapt ongeveer een uur en ik bijna twee uur, teken dat we het konden gebruiken. Wanneer Evy op is, leest ze een beetje en ik schrijf mijn verslagje van de dag. Om vier uur lokale tijd – net als de voorbije dagen -  is ook Arne wakker en kunnen we nog iets gaan doen. We wachten even of Nona online komt via Skype, maar zij noch wij kunnen nog aan de uren en het verschil aan uit. We stappen nog even langs de zwembaden en Arne wil over het brugje stappen. Op weg naar de speeltuin maken we even een ommetje om zo bij de schommel en de andere speeltuigen terecht te komen. Arne maakt een vriendje hier en hij amuseert hier zich super. Ook makkelijk voor ons allemaal plastic speeltuig, dus we moeten er niet constant bij zijn. Maar dan wordt het zes uur en we hebben gereserveerd in het Panorama restaurant, dus wij ernaartoe. Eerst krijgen we een salade met twee lekkere sausjes en vers gebakken brood. Daarna krijgen wij een linzensoep en Arne frietjes met kip en groentjes, hij vindt het super. Als hoofdgerecht hebben we mixed grill, alleen de oriëntaalse toets is ver te zoeken. Maar wel allemaal super lekker met een flesje wijn. We genieten ervan en Arne is wel braaf – ah ja hij heeft frietjes. Dan nog een nagerechtje heel erg zoet met veel kokos erin verwerkt, echt allemaal super lekker. We nemen nog een fles wijn mee naar de kamer, want het i al kwart over acht wanneer we hier vertrekken. Een geluk dat de kamer niet ver is. Arne kijkt nog snel naar Shaun en dan gaat hij zijn bedje in. Super braaf en wij doen het nog rustig aan. We kijken nog even naar de sterren en de maan en gaan wederom niet te laat slapen. Morgen heb ik me wel nog ingeschreven voor mijn laatste duik: tegen 13:30. Dat wordt da in schoonheid afsluiten en alles kan dan de revue passeren: dujong, walvishaai, gewone haai, hamerhaai en dergelijke en ik ben tevreden. Alsof ik dat nu niet ben. Een zalige dag afgesloten weer in Egypte. We hebben nog live muziek van aan het zwembad tot op ons terras en met de tonen van Hello, is it me you’re looking for gaan we ons bed in. Slaap lekker.

Woensdag 18 november: Family time en duik op Ras Fugani

Over het ochtendritueel ga ik kort zijn, want het is hetzelfde als de dagen voordien, dus dat is al gekend en als je de titel gelezen hebt, weet je ook dat we eerst met ons gezin naar het zwembad gaan en dat ik in de namiddag nog een duikje ga doen. Dat zal dan de laatste van de vakantie zijn. Arne is flink en we wandelen naar het zwembad dat sinds gisteren terug geopend is. We zijn hier goed op tijd, want de sproeiers werken nog niet. Dat wil zeggen dat Gilles en Arne zich goed kunnen amuseren op de glijbaan zonder storend water dat naar beneden gutst, want de kleinsten zien dat toch niet zitten. Iedereen is er, ook Gilles met zijn mama en oma en nog een Vlaams koppel met twee dochters. De kinderen amuseren zich super op de glijbanen zonder het water en wij houden ons vooral ook met Arne bezig. Ook op de grote glijbaan, de olifant wil hij nog eens. Een paar dagen geleden was dit nog met mama of papa, maar vandaag al helemaal alleen, ook al gaat hij een keer kopje onder. Maar hij trekt er zich weinig van aan, dus doen we gewoon verder met de glijbanen. We hebben gevraagd of het mogelijk is voor de kleinsten het water niet te laten stromen, maar klokslag tien uur stroomt het toch. Dan zoeken we maar andere glijbanen op. We moeten ook Arne af en toe eens uit het water halen, anders zal hij totaal verkleumd zijn. Het water is wel verwarmd, maar na een tijdje wordt het toch wel wat frisser. Belangrijkste is dat ze zich amuseren. Even opwarmen voor een kwartiertje en dan terug het water in. Glijbaan op en glijbaan af, alles super.

En de tijd vliegt enorm, niet te schatten. Het lijkt of we hier nog maar even zitten, maar het is al snel elf uur. Dan is nu het moment om stilaan uit het water te komen en terug te keren richting kamer. Eerst wil Arne nog even van de konijnenglijbaan en dat mag hij met hoedje en dan is het gedaan. We merken dat Charlotte (mama Gilles) de handdoeken vergeten is, dus ik ga even langs hun blok (84) in de hoop ze ergens op een terras te zien. En ja hoor, maar het was de bedoeling dat ze nog plaats zouden hebben. Ik laat vallen dat wij die altijd meenemen, want ze zouden wel eens kunnen stelen. En het kost 50 Egyptische Pond als je een handdoek kwijt bent, dus sowieso verloren geld. Ze keren terug om die te halen. Wij keren dan terug naar de kamer en maken Arne klaar voor de lunch. Het ventje zou al moeten slapen, want hij is moe en toch sleuren wij hem nog mee naar het middageten. Maar hij doet het flink. Ik zorg dat al mijn duikspullen die hier gebleven zijn klaar staan om mee te nemen en we spelen nog even het spelletje: Arne foto nemen. Er zijn meer filmpjes bij dan foto’s, maar best grappige. We wandelen al naar het restaurant om daar iets te gaan eten. Arne test even ons geduld, maar hij is best flink. Op het einde een klein dessertje en dan is het al tijd voor mij om naar de duikschool te gaan. We nemen afscheid met een ik-imiteer-papa-moment en dan scheiden onze wegen voor even.

Ik ga naar de duikschool en Arne gaat al slapen. Ik zet mijn box al klaar, moet even naar mijn lood zoeken. Dat was ik gisteren blijkbaar vergeten om zo snel mogelijk daar weg te zijn, maar ik vind het zonder veel problemen terug. Ik vraag al wat info over het verloop van het traject. We rijden naar Maheleg (chek-dive), daar gaan we de boot op en dan is hete ven varen naar de duikplaats Utopia. Tamer komt me echt iets later zeggen dat het een andere duikplaats al worden omdat er te veel golven zijn. Inderdaad, de wind waait wel heftig. Het wordt Ras Fugani, maar dat is geen probleem, want ik ken geen van beide duikplaatsen. We vertrekken tamelijk op tijd, rijden naar Maheleg en daar kunnen we de boot op. Snel even een briefing: duurtijd van de trip: 25 minuten. Halverwege beginnen de duikers zich klaar te make en doen een driftduik naar de baai. Korte inleiding ook over hoe te duiken en hoe te snorkelen daar en dan zijn we op weg. Na vijf minuten moeten we al aantreden. Een beetje voortmaken, want de duikers moeten er al in. Hoe? Nog maar net weg en we moeten er al in en ons nog afjagen ook. Maar dat lukt niet. We zetten alles klaar en gaan dan een voor een te water. Thorsten en ik zijn een buddy team en de gids heeft twee andere duikers bij zich. We kijken alles na, zakken en kunnen de duik starten. Ziet er goed uit.

Al snel spot ik de normale vissen hier en we merken dat het een drift duik is zonder al te veel drift. Nergens hier staat echt veel stroming blijkbaar. Zoals steeds veel koraalklimmers veel koraalvlinders, veel koraal zelf en best nog goed intact net zoals de andere plaatsen hier. Een paar grootoogbaarzen en tandbaarzen zien het hier wel zitten en dan doet Thorsten teken dat hij iets gezien heeft: een kleine naaktslak, toch al de tweede deze vakantie. Deze keer een gewone pyjamaslak, maar zelfs die zijn altijd mooi. Een schitterend rode koraalduivel verstopt zich onder een overhangende rots en wij duiken dan gewoon verder. We hangen steeds rond de twintig meter en na en kwartier merk ik dat de lucht er wel goed doorgaat dan. We duiken dus iets minder diep, want er is hier niets anders te zien dan vijf meter hoger en dan kunnen we langer duiken. Even moeten we omhoog kijken, want er passeert net als de vorige duik met Thorsten een adelaarsrog. Super weer, hoewel hij nu veel verder is en we bijna alleen een silhouet zien. Een paar pijlstaartroggen, van die gele met blauwe spikkels, je kent ze wel liggen te genieten van het warme water en wij zetten nog steeds koers naar de baai. We zitten ondertussen al over het half uur, luchtverbruik valt goed mee en de diepte is nu bijna steeds boven de tien meter. Een zeldzame zeekomkommer doet zich te goed aan vanalles en nog wat. Dan bereiken we het ondiepe gedeelte van de baai en zien de boot al liggen. Ik geniet even van het zicht van een mega murene, die zijn bek laat poetsen door twee poetsvisjes, geestig zicht. Iets later zal die murene zich ook even in het open water wagen en rond het blok koraal zwemmen: even een ommetje.

Tussen de gaten van de rotsen zitten hier veel anemonen en dus ook de bijhorende visjes. Op een andere rots zit een al even grote murene. Die laat zijn bek ook poetsen, maar waagt zich niet uit de beschutting van het rif. We zijn ondertussen 63 minuten aan het duiken, hebben nog wel 70 bar, dus kunnen nog even verder, maar echt veel speciaals zullen we hier niet zien waarschijnlijk. Dus we zetten er een punt achter en stoppen de duik. Terug de boot op en dan nog vijf minuten wachten op de laatste snorkelaars en dan terug naar de ‘haven’. OP een kwartier zijn we er, dus ik weet niet waar Tamer de gids die 25 minute haalt hoor. Niet erg. Dan busje op en terug naar de duikschool om daar alle af te spoelen en naar de kamer te gaan. Arne en mijn liefje zitten al vol blijdschap te wachten op mijn terugkeer. We skypen even met Nonna en dan is het douchen geblazen en richting avondeten. Lang verhaal kort: we eten spaghetti, het smaakt, nemen nog wat van het buffet. Arne eet flink, maar hangt het een beetje uit. Terug op de kamer hangt hij het ook nog uit, maar legt het dan bij met mama en papa, dus iedereen blij om toch zonder rancune te gaan slapen. Wij schrijven, lezen, drinken een glas rode wijn en genieten van het aangename weer hier nog en gaan zoals steeds op tijd ons bedje in.

Donderdag 19 november: Waterpret en rustig genieten

Arne is er weer vroeg bij vandaag. De zon is nog maar net op en hij is al aan het spelen in het bed. Tot lichte ergernis van mezelf. De zon komt hier ook op een abnormaal uur op he, mensen niet vergeten. We proberen rustig wakker te worden, maar Arne beslist daar anders over. Alle aandacht moet direct naar hem. En ja hoor: hij is nog maar een half uur wakker en staat al twee keer in de hoek. Hopelijk zijn de kamers goed geïsoleerd hier. We maken ons klaar om te gaan ontbijten. Nu nemen we voor Arne eens geen tomaten en komkommer, maar een sandwich, een croissant en een kommetje vers fruit. Hij eet gewoon alles op. Wij nemen het er ook van en genieten van ons ontbijt met een lekker kopje straffe koffie. Die is echt lekker en voor veel mensen zou de koffie te straf zijn. Voor ons echter niet. Arne maakt aan de ontbijttafel alles goed van tijdens de ochtend en is kei lief en braaf. Wij passeren eens langs diving.de om de openingsuren te bekijken en ook om te zien of we hier speelgoed kunnen kopen voor in het zwembad. We hadden wel het een en ander mee, maar kunnen toch nog wat wegsteken. De winkeltjes zijn nog niet open en we hadden er wijselijk nog niets van gezegd ook niet. Evy kijkt even na hoe laat ze ons morgen komen halen: 12:05. Dat valt nog wel mee dan. Van hier gaat het terug naar de kamer.

Op de kamer kleden we ons om en kunnen zo direct naar het zwembad. We komen er toe wanneer er eigenlijk nog niet veel volk is, dus dat is wel OK. Ook de sproeiers staan nog niet op, dus dik OK voor Arne. Hij kan de glijbaan op en af, maar wederom stipt tegen tien uur begint het wederom te sproeien en durft hij er niet meer op. Nog een keer met mij, maar dat is niet echt fanatiek. Dan maar een paar keer de olifant af met papa, want mama haar staartbeen is nog steeds niet OK. Hopelijk morgen wel voor een vlucht van vijf uur. Na een uurtje even een pauze met wat koekjes en met wat water, want je moet hier genoeg drinken he.  Dan terug bad in en verder plonsen. We hebben een klein badspeeltje-schildpad mee en daarmee amuseren we ons te pletter. Het lukt ons zelfs bijna om hem alleen van de glijbaan te laten gaan. Boven toch een beetje schrik, dus nog eens met papa. Een geluk dat ik geen last heb van mijn staartbeen. Toch weer een paar keer op en neer en dan weer gewoon in het water spelen en we genieten van onze tijd hier samen en van de laatste volledige dag. Het wordt al snel elf uur en we gaan nog een paar keer van de glijbaan. Dan raakt Arne zijn voetje vast onder papa zijn been en slaat hij het voetje om. Niet leuk, wenen, maar niet veel aan de hand. Ik voel me er even niet OK bij, maar ben blij dat het snel over is. Net op dat moment komt er een kerel langs met een aardbeiendrankje. Stom dat we weer 1 Euro vergeten zijn, nu moeten we het op de kamer zetten. Arne drinkt het volledig uit en we kunnen nu met een goed gevoel naar de kamer.

Zwempakje uit, ons klaarmaken voor de lunch en nog even spelen in bed. Dan iets eten, alles heel erg flink opgegeten, behalve het vlees, maar patatjes en groenten allemaal op. De hamburger is hier wel speciaal gekruid vandaag, dus we doen er niet moeilijk over. Na de luncht terug naar de kamer en Arne gaat zijn bedje in. Om tien voor twee vertrekt mama naar de tweede massage, nu relax en ik schrijf even eens tukje verslag en ga me dan ook even op bed leggen. Even volledig tot rust komen. Een goede siësta doet wonderen. Het doet zeer goed, zowel de massage als de siësta. Drie kwartier later is Evy terug en ze is super blij met de massage. Ik ga nu naar de duikschool om uit te checken en mijn materiaal op te halen. Te voet naar daar met een lege zaak en vol terug. Ik betaal er 27 Euro per duik en dan nog in totaal 33 Euro voor transfers met de auto en de boot. Alles snel geregeld en omdat ik cash betaal krijg ik nog 5 procent korting. Super toch! Anders was het met de kaart evenveel procent opleggen, dus de keuze is snel gemaakt. Ik zet nog snel een stempel bij mijn duiken en daarmee krijg ik 10 procent korting als ik ooit nog eens met diving.de duik. We zien wel. Al bij al was het niet slecht en heb ik wel genoten van de duiken.

Wanneer ik terugkom op de kamer hebben we nog een half uurtje rust, want Arne is nog niet wakker. We genieten nog van de zon en dan is er lawaai in de kamer. Ons klaarmaken voor de speeltuin en het eten en dan kunnen we vertrekken naar de toch wel leuke speeltuin voor die gasten. Arne wil eerst schommelen, dan met de auto en dan komt Gilles er ook toe met mama en oma. Die twee amuseren zich hier super, Gilles duwt Arne in de auto en doen veel botsingen. We moeten er weinig naar omzien, want ze kunnen zich hier bijna met niets pijn doen. Arne wil dan nog eens schommelen en roept: Oma, kijk eens! Zo gaat dat met oma’s he; die worden direct oma van alle kinderen. Rond zes gaan zij zich nog douchen en wij gaan direct iets eten. We vinden een plaatsje bij onze favoriete ober en die zet direct de kinderstoel klaar en brengt onze traditionele drankjes. Super zo’n mannen. We genieten van het eten, ons laatste avondmaal hier in Egypte, want morgen is het al terug naar België. Spijtig, maar helaas. Arne steelt de show hier weer en we hebben er vandaag weinig last mee: hij eet alles flink op, zelfs zes meloenen (stukjes weliswaar), maar toch flink zodat hij met mama een dessertje mag gaan kiezen. Super toch. Wij keren terug naar de kamer en komen dan Gilles terug tegen, doen een praatje, maar moeten dan naar de kamer want het duurt te lang voor Arne. Pyjama aan, verse pamper en dan Shaun kijken en bedje in. Wij sluiten de avond af gezellig onder ons met zicht op het domein, een glas wijn en we genieten nog van ons samenzijn. Morgen het laatste stukje van de reis en dan naar huis. Slaap zacht.

Vrijdag 20 november: Waterpret en naar huis

Ik begin met de link naar de mooiste foto’s. Hier kan je ze zien: Vakantiekiekjes.

Het verslagje zal wel kort zijn vandaag, want er is niet zo goed nieuws. We moeten inpakken en naar huis terugkeren. Maar het goede nieuws is dat we eerst in de voormiddag nog kunnen relaxen aan het zwembad. Arne kan wat in het water spelen, ven de glijbanen gaan en nog genieten van het mooie weer. Hij amuseert zich rot met zijn vriend Gilles. Ze spelen in het water en wij kunnen ook nog even tot rust komen en genieten van het Egyptische weer. Maar dan komt het onheilspellende uur van half tien eraan. We moeten terug naar de kamer en alles inpakken. Dat is op een klein uurtje gedaan en al om half twaalf komen ze de koffers halen. We zijn net het laatste aan het inpakkken en kunnen dan alles meegeven en naar de receptie gaan.

Daar drinken we nog iets, checken uit en betalen het laatste dat we nog moeten betalen, is eigenlijk niet veel meer. Gilles komt ons uitzwaaien samen met zijn mama en oma en net twaalf uur gepasseerd stopt de bus om ons op te pikken en naar de luchthaven te rijden. Deze keer is het wel met een paar tussenstops, maar op een dik uur zijn we er. Arne doet een kwartiertje zijn ogen docht en dan zijn we er. Eerst aanschuiven om door de bagagecheck te gaan, dan inchecken, Arne doet even lastig, want hij is moe en heeft niet kunnen slapen. Dan door de paspoortcontrole en dan nog een tweede keer voor de handbagage. deze keer zijn ze echt de mensen aan het kloten, want we moeten 2 aanstekers afgeven en ze nemen een paar herlaadbare batterijen in beslag. Pure willekeur, maar tegen een douanier begin je niet veel he. Ik doe nog een snelle poging, maar dat is tevergeefs. Moesten ze dit allemaal goed doen en geen dingen laten steken, zou ik nog zeggen dat het voor onze eigen veiligheid is, maar dit is echt de mensen kloten.

 

We wachten nog een half uurtje om te kunnen boarden en nemen dan onze plaatsen in op het vliegtuig voor de komende vijf uur. Alles verloopt nu wel vlot en Arne is rustig. Op het einde, het laatste uur, wordt het hem een beetje veel en doet twee keer een half uur lastig, maar dat is het, dus we mogen niet klagen. het allerlaatste half uurtje van de vlucht slaapt hij en dan landen we ongeveer op tijd en kunnen onze bagage gaan halen. Die is er met een beetje vertraging en dus bellen we al met de parking om ons te komen halen. Alles perfect geregeld. Wanneer we onze bagage hebben, stappen we naar buiten en wachten tot het busje er is. De auto halen en dan naar huis. Snel iedereen iets laten weten en allemaal blij dat we veilig en wel thuis zijn. De zon, het water en de rust hebben ons weer goed gedaan