ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe

Zaterdag 22 oktober 2011: Een mens moet respect behouden voor de Oosterschelde

Het herfstweer van de voorbije weken is gedaan en de regen is weg, heeft plaatsgemaakt voor een zwak zonnetje. De wind is gaan liggen en het ziet er dus heel erg leuk uit om te gaan duiken. We onderschatten het echter niet, want het is best fris. Deze nacht heeft het de tweede keer gevroren aan de grond en het gras ziet er maar witjes uit. Echt een hete herfstdag zal het niet worden, maar het is beter dat de zon schijnt dan dat het regent en onnozel doet. Ju en Timo gaan vandaag ervan profiteren om een duikje te doen in de Oosterschelde. We hebben een uurtje tijd om te beslissen waarnaartoe en verkiezen Wemeldinge Camping Linda. De eerste keer was het goed meegevallen en we hopen nu hetzelfde. Je weet natuurlijk nooit wat het zal geven. We vullen de flessen bij Oktopussy en rijden dan naar de duikplaats. We zijn er alleen en hopen dat het zicht goed zal zijn vandaag. Ook dit kan je nooit op voorhand weten: we'll see. We gaan voor de zekerheid kijken of het water er nog is (ja hoor) en spreken af hoe we duiken vandaag. We zullen ongeveer dezelfde route doen als vorige keer langs het onderwaterdammetje en terug.

We hebben nog voldoende tijd en toen alles goed op ons gemak. We hadden geen problemen op de autoweg vandaag, want alle werkzaamheden zijn opgelost en er was geen meter file. We zijn op tijd klaar en stappen met onze zware uitrusting naar de dijk om daar via de koord te water te gaan. Alles vlot. Boven water doen we alles al aan zodat we niet te lang in het koude water moeten hangen. Als laatste in het water strappen we de vinnen vast en kunnen de duik starten. Het zicht hier is echt niks, slechts een dertig centimeter en we blijven goed bij elkaar om niet terug naar boven te moeten om elkaar terug te vinden. Het lukt en iets dieper is het zicht beter en dan is het makkelijker om bij elkaar te blijven. Beter is een groot woord, want het maximum zicht dat we vandaag zullen hebben is een meter of twee met veel geluk. Eens beneden de tien meter doen ze volledig het licht uit en moeten we op onze lampen vertrouwen. Zonder lamp zou het niet te doen zijn. We maken het er het beste van en volgen de wand van de onderwaterdam en blijven op ongeveer een vijftien meter hangen. We zien al snel een paar grote noordzeekrabben en een zeedonderpad. Die zijn zoals steeds goed gecamoufleerd, want eerst duikt Timo er over een over en ziet Ju die en daarna is het omgekeerd, dan is Timo de spotter van dienst. Net als de eerste keer wanneer we hier doken zien we veel galathea-kreeftjes. Ze vluchten al snel weg voor het licht van de lampen en dan is het moeilijk om ze aan je buddy te tonen, want ze hebben zich al tussen de oesters en de rotsen verscholen. Een paar botervisjes zien we hier ook en er gaat eigenlijk geen duik voorbij zonder die te spotten.

We duiken de hele tijd rond de vijftien meter en keren terug rond een vijfentwintig minuten duiktijd. Nu volgen we opnieuw de dijk onder water en zien dezelfde dingen als bij de heenweg: kreeften, krabben, zeedonderpadden, galathea's, botervisjes en andere. Het zicht is niet echt OK en de temperatuur begint al te zakken. Op diepte is het slechts twaalf graden. We vormen een goed buddy-team en dat is nodig ook door het slechte zicht. Tegen de veertig minuten bereiken we een hoek van negentig graden en dan weten we dat we stilaan aan het einde van de duik komen. We zitten over zand en er is hier nog meer stof dan elders. Spijtig genoeg geen sepia of sepiola, maar die zagen we al dit jaar. We doen onze safety stop en moeten dan tweehonderd tien graden volgen om terug richting kant te gaan. De stroming stond hier de hele tijd echt heel hard en nu komt ze van alle kanten. We doen de safety stop goed en duiken dan terug richting kant. En dan gaat het een beetje mis. We zitten vast in een stroming en die gaat soms in ons voordeel en dan weer draait die in ons nadeel. We hebben al snel door dankzij ons kompas dat we niet goed bezig zijn. We proberen een paar minuten terug de goede richting te vinden, maar de stroming brengt ons wat in de war. Na een twee of drie minuten beslist Timo om boven eens te gaan kijken. We zitten niet in de problemen, want we duiken maar op twee-drie meter. Op die paar minuten merken we dat we al ver uit koers zijn geslagen. We hangen een vijftig meter van de dijk voorbij de onderwaterstrekdam. Daar hadden andere duikers ons al voor gewaarschuwd, maar we konden op die paar minuten niks tegen de stroming beginnen en zijn dus serieus verkeerd.

Kalm blijven, vest opblazen, op de rug gaan liggen en naar de kant palmen. We gebruiken ons kompas om zo te weten te komen of we de goede richting uitgaan en op minder dan tien minuten tegen stroming bereiken we veilig de kant. Hier stroomt het nog erger dan voordien en we moeten echt goed ons best doen om tegen deze watermassa in te kunnen palmen. Een geluk dat onze fysiek OK is en dat we veilig aan de kant raken. Het doet ons wel even stilstaan bij het feit dat we tegen Moeder Natuur niet veel kunnen beginnen. Eens de stroming strak staat is er geen duiken meer aan, maar eerder vechten tegen een onzichtbare vijand. We zijn dus even geconfronteerd met de kracht van het water in de Oosterschelde en blijven respect hebben voor dit natuurwonder. Tijdens de safety stop zagen we nog een bruine plooislak, maar dat was de enige naaktslak deze duik. Al bij al een heel speciale duik en steeds bij de pinken blijven en zeker de kalmte bewaren. Na de duik nog even ene drinken bij Smits en dan terug naar Klein-Brabant, terug naar huis na een duik van ongeveer drie kwartier. Was dit de laatste of komt er nog een Oosterschelde-duik dit jaar? We zien wel.

Zaterdag 24 september 2011: Camping Linda op hoog water

De duikbuddies van Timo laten het afweten dit weekend. Omdat Veerle aan haar PADI OW begonnen is heeft hij gelukkig nog een buddy gevonden op vrijdag tijdens de zwembadopleiding in Druppelteen in Kapelle-op-den-Bos. Afspraak is met Mark Vandereyd en Nele Viggria aan de parking vlak voorbij de Zeelandbrug om daar eens te duiken. Timo heeft hier al een paar keer gedoken en ging de duik leiden, maar de dekselse wet van Murphy heeft hier anders over beslist. We zouden om kwart voor twaalf aan de Zeelandbrug afspreken, maar om dat uur is Timo met Veerle en Cartouche nog maar in de buurt van de Vlaketunnel. Op de weg naar Zeeland staan we voor elk rood licht, hebben we file op de ring in Antwerpen omdat de afslag naar de E313 volledig is afgesloten, het knooppunt Markiezaat zorgt ook voor veertraging, want daar zijn ze aan het werken en als klap op de vuurpijl hebben ze in Nederland beslist om de Vlaketunnel ook helemaal af te sluiten. Tijdens de zomermaanden hebben ze het niet gedaan om niet te veel file te veroorzaken, maar toen was het weer niet zo erg goed. Dan doen ze dit eind september en dan is het nog leuk nazomerweer. De voorspellingen zeggen dat het midden twintig graden wordt en dat is het ook, dus ook daar heel erg druk. Het duurt dus twee uur en dertig minuten om van Bornem naar Wemeldinge te rijden, want we hebben onze plannen al aangepast. Timo moest zijn fles nog vullen en we beslissen dan om op Camping Linda te duiken omdat we de kentering van de Zeelandbrug toch missen en we willen daar niet buiten tij duiken. Afspraak is dus bij Smits in Wemeldinge en we zien elkaar daar. Andy De Boer en Jos Jonckheere zitten er ook al en die gaan ook mee naar de duikplaats Camping Linda.

De duikeiding zal Timo nu niet nemen, want het is maar de tweede keer dat hij hier duikt, dus Mark doet dat. We stappen even naar de instapplaats en daar geeft Mark een korte maar duidelijke briefing. We duiken zestig graden uit, blijven een hele tijd op twintig meter en dan keren we stilaan naar boven over zand terug om onze safety stop te doen: we doen dit van links naar rechts om een goed duikprofiel te hebben en daarna hebben we misschien nog tijd om even boven het ondiepe gedeelte te blijven 'hoveren' en daar nog wat tussen de stenen naar vanalles te zoeken. OK. Veerle is mee met Cartouche en Jos heeft zijn border collie Dixie mee, dus Veerle gaat op stap met twee honden, terwijl wij een duikje gaan doen. Het is best warm, dus we stappen rustig naar de punt van de dijk en daar gaan we te water. Mark neemt de leiding, dus hij hangt in het midden, Timo rechts en Nele links. We kunnen starten. We zakken rustigaan, maar moeten even stoppen om te wachten op Nele, zij klaart iets moeilijker, maar we hebben tijd, dus geen probleem. We zakken dus tamelijk snel door tot we het eerste blauwtipje zien. Ik zeg het eerste, want we zien in totaal meer dan tien exemplaren van deze prachtige slakkensoort. Timo is al in zijn nopjes, cool! Ook zeedonderpadden zien we bij de vleet. Je blijft niet tellen, maar ook van deze soort zien we er een stuk of vijftien. En ze zitten echt heel erg open, zomaar op de grond zonder zich veel te verbergen tussen de oesters of de stenen of zo.

We tonen elkaar regelmatig als er iets leuk passeert en dat zijn dan enkele hooiwagenkrabben, een tong, een paar scholletjes, maar we zien niks speciaals. En met speciaal bedoel ik een soort die ik nog niet gezien heb. We amuseren ons echt heel erg goed en duiken erg rustig. Na een dik half uur doet Timo teken dat hij nog maar honderd bar heeft. We zijn wel een beetje minder diep gaan duiken, niet meer beneden de twintig meter, maar eerder rond een achttien. Op die diepte gaan we van links naar rechts over een grote zandplaat met af en toe een schelp van een oester of iets anders waar een klein beetje begroeiing is. Het was de bedoeling om hier eventueel een sepiola te zien, maar we zien er geen. Timo spot wel een kleine sepia en die wil de grote jan uithangen door ons te komen aanvallen. Leuk beestje altijd, zo met die kleine tentakeltjes, echt prachtig. Leuke vondst. We gaan stilaan hoger duiken en naderen het kortste drie minuten voor deco-tijd, dus we hebben best lang diep gehangen. Dit is voor Timo niet echt de gewoonte, maar het gaat niet slecht met zijn lucht en hij geniet van elke minuut van de duik. Op sommige stukken is het zicht iets minder, maar over het algemeen is het zicht dik OK. Een gemiddelde van toch een vier-vijf meter. We naderen een stuk van de kant die afgebrokkeld is en waar enkele gaten inzitten. In één van die gaten zit een paling, maar die maakt veel stof, dus Timo kan die niet tonen aan de anderen. Mark heeft wel een andere speciale vondst gedaan: een vijfdradige meun. Die zit ook rond deze plaats in een holletje en je ziet duidelijk zijn slanke kop met enkele sprietjes (vijf) vooraan op de kop. We blijven hier even hangen, maar er hangen veel te veel partikels in het water om een deftige foto te nemen.

Ineens gaan we sneller naar boven dan ervoor, ook al om de deco te vermijden en op regelmatige stukken begint de stroming al te trekken. Mark wil vermijden dat we hier in te veel stroming komen, dus gaan minder diep hangen. Met drie hier duiken is iets moeilijker dan met twee, maar het lukt ons toch heel erg goed. We doen onze safety stop naar links met de stroming meegaand en dan duiken we over het ondiep gedeelte hier om nog een tijdje rustig uit te duiken en misschien nog een paar dingen te spotten. Een paar groene wierslakjes hebben zich hier op het wier gezet, enkele grotere steurgarnalen zitten op, onder en tussen de rotsen en dat blijven toch echt wel prachtige dieren. We blijven nog een hele tijd rustig op dit ondiepe gedeelte hangen en duiken tot een achtenzeventig minuten. Een leuke duiktijd voor een heel erg aangename en rustige duik. Timo krijgt het op het einde een beetje frisjes en wanneer we onze kop boven water steken zijn we halverwege de kom en net hier zit Veerle ons op te wachten met de twee honden. Die hebben zich erg goed geamuseerd en wij ook. Zij drie boven water en wij eronder. Dan snel aftuigen en we kunnen met Jos en Andy nog wat verder praten over deze en andere duiken. Timo zit nu iets over de tweehonderd duiken en Jos heeft er minder, ware het niet dat er een eeentje voorstaat van de duizendtallen. We drinken iets en genieten van het mooie nazomerweer op het terras van Smits. Erg leuk! Dan vatten we tegen een uur of vijf de terugweg aan naar België. Nu gaat het verkeer veel vlotter en op een klein uurtje zijn we er. We kunnen terugkijken op een leuke namiddag en maken er nog een leuke avond van met een BBQ met z'n twee.

Merci Mark en Nele voor de leuke duik!

Maandag 15 augustus 2011: Camping Linda: eerste keer goed meegevallen

Jurgen komt Timo thuis oppikken rond kwart voor acht 's morgens. Dit zal de eerste duik zijn na het duikweekend en omdat we maar met twee zijn proberen we eens een nieuwe duikplaats. Het is altijd beter om dit met twee uit te proberen dan met drie of met vier proberen samen te blijven. Op bekende duikplaatsen is dit al moeilijk genoeg. Ju heeft nog net gaan tanken, we laden snel de auto in en kunnen dan richting Nederland, Zeeland vertrekken. Eerst in het centrum van Wemeldinge nog eens stoppen, want Ju zijn fles moest nog gevuld worden. Dat doet hij in Duikshop Oktopussy en het is daar een drukte van jewelste. Eigenlijk is dat logisch ook: vijftien augustus is in België een feestdag en er is bijna niks geopend in heel het land daardoor. Hier komen we stilaan tegen de kentering aan, dus iedereen moet nog snel een flesje vullen. Het weer hier is goed, niet veel wind, wel wat wolken, regelmatig de zon en het doet ons goed te zien dat het weer goed is. De maand juli en dit eerste deel van augustus is niet zo schitterend geweest in tegenstelling tot het voorjaar. We rijden even de weg terug om niet helemaal door het dorp Wemeldinge te moeten rijden, rijden voorbij de haven en keren dan links richting Camping Linda en rijden door tot het einde van de dijk.

De camping heeft de naam gegeven aan de duikplaats en heeft voor ons toch wel een speciale betekenis om hier eens te duiken. Andere duikers van de club ScubaLibre hadden ons gezegd dat dit niet de makkelijkste duikplaats was van de Oosterschelde en boeken en info op het internet wijzen uit dat dit ook wel kan kloppen. Een duikplaats die enkel door ervaren duikers kan bedoken worden. De vraag is: zijn we al ervaren genoeg of moeten we nog even wachten. We wagen het erop en plannen een duik van ongeveer veertig minuten. We gaan iets later te water dan we normaal zouden doen zodat we zeker zijn dat we niet te veel stroming hebben en volop op de kentering kunnen duiken. We gaan eerst eens kijken naar de plaats boven water. Rechts op de punt van de dijk zien we het water heel snel over een strekdammetje stromen, maar het bovenste van de dam steekt niet boven water. We duiken hier vandaag met laag water en dat hebben ze ons overal aangeraden. Raad kan je maar beter opvolgen. Het is even wandelen van de plaats in de Koudepolderweg waar je kan parkeren tot de duikplaats en daar houden we dan ook rekening mee om onze tijd te bekijken tot het te water gaan. Timo neemt een paar foto's boven water en dan gaan we alles in orde brengen om te kunnen starten.

Het duurt slechts een kwartiertje om klaar te zijn en wachten zelfs nog even om te vertrekken over de dijk naar de punt van de dam. Eens het twintig voor elf is zijn we weg als laatste van de duikers die hier klaar stonden. Wij volgen de anderen tot het einde van de pier en daar langs een touw dat hier aan ijzeren palen is vastgemaakt kunnen we te water gaan. Het is tamelijk makkelijk te doen, want het water staat precies heel erg laag. We zien al duidelijk dat het zicht de eerste meters totaal om zeep is, want er zwemt een bruine brij in het water, not funny. We snorkelen even verder van de kant weg en kunnen dan makkelijk de duik starten zonder elkaar uit het oog te verliezen. We starten richting de onderwaterstrekdam en vinden de wand al tamelijk snel. Die wand volgen we naar links en komen na een paar minuten over zand te hebben gedoken aan bij de eerste grote oesters. Vandaar blijven we de wand volgen aan onze linkerschouder en we zijn blij dat het hier niet te veel stroomt en dat het zicht nog goed meevalt: ongeveer een twee meter op zijn best. Zoals een trouwe lezer het al weet, ziet Timo al snel de eerste naaktslakken: een boompjesslak en enkele kleine bruine plooislakjes. De zeeanjelieren zijn hier ook erg mooi en we spotten al vlug enkele zeedonderpadden. Het zijn echt heel erg mooie vissen en we zien er een paar grote en ook enkele kleinere, maar allemaal even mooi. Zeker als je de ogen van dichtbij kan bekijken, is het heel erg mooi: groen, bruin, echt prachtig. We blijven de wand van de dam volgen en maken al snel een hoek van bijna negentig graden naar rechts en weten dan ook nu dat we echt de strekdam onder water aan het volgen zijn.

Ju doet zijn best om ook regelmatig iets te spotten en hij ziet het eerste galathea-kreeftje van de dag. Er staat hier serieus wat stof, dus het is moeilijk om hier bij te blijven hangen en nog iets deftig te zien. Dan maar verder want we krijgen nog veel kansen om een galathea'tje te zien. In totaal zien we er deze duik wel zes en dat is een record - niet dat we duiken om records te breken, maar we zien er echt veel deze keer. Hier groeien ook veel sponzen en dat is samen met het zeegras hier ideaal om nog andere soorten te spotten. Tussen de rotsblokken en de oesters gaan erg veel kreeften schuil en hier en daar een zeldzame noordzeekrab. Ook botervisjes vinden hier hun weg goed tussen de oesters, de wieren en de sponzen. Het is een heel erg leuke duikplaats en in omstandigheden zoals vandaag dik OK: weinig stroming en relatief goed zicht. We hadden verwacht dat het moeilijker zou zijn, maar het valt beter mee dan verwacht.

Na ongeveer vijfentwintig minuten keren we terug en we volgen gewoon de dam terug in de andere richting. Zo zullen we makkelijk onze weg terugvinden: wanneer we de scherpe hoek tegenkomen, weten we dat we nog een paar meter verder moeten duiken en daar onze safety stop doen en dan terug naar de kant. Als dat maar goed komt. We zien nog een paar zeedonderpadden op onze terugweg, een paar galathea'tjes, enkele bruine plooislakken en ook een nieuwe soort naaktslak. Timo is nog even aan het bekijken welke soort dit zou kunnen zijn. Vinden doet hij het wel. Het is een koppel bij elkaar, niet echt groot, slechts een centimeter met mooi roze tentakeltjes, het is een mooi exemplaar. Voorlopig houdt Timo het op de gorgelpijp knotsslak. Indien hij aanwijzingen vindt dat dit niet correct zou zijn, wordt dit wel aangepast. Eens kijken op een of ander forum wat de experten daarvan vinden. Voorlopig wordt dit bevestigd.

We genieten nog even van de duik en gaan dan het water uit. We zijn blij met het avontuur hier op duikplaats Camping Linda en keren na een Duveltje bij Smits terug naar België. Nog iets drinken in de Vadde en dan spullen spoelen, iets eten en wat rustigaan doen de rest van de dag. Een echte aanrader die duikplaats en we zijn heel blij dat we die nu kunnen doen hebben.