ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe

Jamaica in Riu Ocho Rios en duiken met Scuba Caribe

Van 10 maart 2019 tot 22 maart 2019

Hotel Riu Ocho Rios

Scuba Caribe Jamaica Ocho Rios

Jamaica

Het eiland Jamaica is een land in het Caribisch gebied ten zuiden van Cuba en ten westen van het eiland Hispaniola. Jamaica is lid van het Gemenebest van Naties, koningin Elizabeth II is staatshoofd. Jamaica is onderverdeeld in 3 counties en 14 parishes.

Geschiedenis

Het eiland werd rond 650 in bezit genomen door de Taínos en Arawaks uit Zuid-Amerika die het eiland Xaymaca noemden: Land van hout en water. Rond 1400 kwamen de Cariben, een kannibalistische stam uit Zuid-Amerika, het vredige bestaan van de Arawaks verstoren. In 1494 werd het eiland ontdekt door Christoffel Columbus die het tot 1509 als privé-eiland gebruikte waarna de Spanjaarden het eiland Santiago noemden en er vanaf 1517 Afrikaanse slaven lieten komen. De Arawaks werden uitgeroeid door een combinatie van besmettelijke ziektes, slavernij en oorlog. In de Spaanse tijd woonden er niet meer dan ongeveer 2000 mensen op het eiland, waarvan de helft Spanjaarden. Deze hielden zich voornamelijk bezig met landbouw en veeteelt voor export naar Spanje en Cuba.

In 1655 werd Jamaica veroverd door de Engelsen. Nadat het veroveren van Hispaniola was mislukt, besloot een Britse vloot, onder gezag van Oliver Cromwell, dan maar een ander gebied op de Spanjaarden te veroveren. Daarbij viel de keus op het naburige, zwak beveiligde eiland Jamaica. Veel Spanjaarden die er woonden vluchtten naar Cuba. Ze lieten hierbij hun slaven achter op Jamaica met het oog op hun hulp bij een eventuele herovering van het eiland. Deze slaven zijn echter de bergen ingetrokken en bouwden daar een nieuw bestaan op. Ze staan bekend als de Maroons. In 1658 probeerden de Spanjaarden tevergeefs het eiland weer in te nemen. In 1670 werd Jamaica formeel aan Engeland overgedragen. Onder Brits bestuur werd Jamaica een belangrijk wingewest. Er kwamen plantages, waar vooral suikerriet werd verbouwd. Op de plantages werden grote aantallen slaven uit West-Afrika tewerkgesteld. In 1690 kwamen de slaven op het gehele eiland in opstand. Tussen de wereldmachten was destijds nogal wat strijd om de macht over de economisch belangrijke kolonies in het Caraïbisch gebied. Zo verwoestte een Franse vloot in 1694 meer dan 50 suikerrietplantages. Van de plantages gevluchte slaven zochten vaak hun toevlucht bij de Maroons in het binnenland. Dit leidde tot diverse strafexpedities van het koloniale leger. In 1739 tekenden de Maroons een verdrag met de Engelsen. Ze kregen land en zelfbestuur. Als tegenprestatie beloofden ze te helpen nieuwe opstanden te onderdrukken. Er brak een nieuwe opstand uit in 1760 en de Maroons hielpen om die te onderdrukken. In 1795 raakten de Maroons opnieuw in oorlog met de Engelsen. In 1807 werd door de Engelsen de slavenhandel verboden. Een slavenopstand rond de stad Montego Bay werd in 1831 nog hard afgestraft. De bevolking kreeg nog ontberingen te verduren, zoals de Morant Bay rebellie in 1865 geleid door George William Gordon en Paul Bogle. Ook deze werd hardhandig onderdrukt. In 1838 kwam aan de slavernij in het gehele Britse Imperium, en daardoor ook in Jamaica, een eind. In 1944 kreeg Jamaica volledig zelfbestuur en algemeen kiesrecht, en het land werd onafhankelijk in 1962.

In de Engelse tijd was de gouverneurszetel van Jamaica eerst Port Royal. Nadat deze stad in 1692 na een aardbeving in zee zonk, werd de hoofdstad verplaatst naar Spanish Town. Sinds 1872 is Kingston de hoofdstad.

Dag 1: Vertrek naar Jamaica, via Cuba

Zondagochtend en de wekker staat om kwart over zes, want binnen een uur komen ze ons halen. We hebben deze keer eens niet gekozen om zelf te rijden naar Zaventem, maar B.A.R.T komt ons oppikken. Een dienst die mama Linda in het verleden ook al een paar keer gebruikt had en er erg tevreden over was en is. Dus we proberen dit ook eens. Het is iets duurder dan een parking bij Quickparking, maar voor de 12 dagen zal het uiteindelijk niet veel verschil uitgemaakt hebben. Het grote voordeel nu is dat we niet moeten wachten en zelf niet moeten rijden. De vorige keren kon de bus van Quickparking wel een half uur, soms zelfs langer op zich laten wachten. Deze keer dus eens iets anders en om 07:14 stopt er een busje voor de deur. Alles even inladen, bekijken dat we alles hebben en dan richting Zaventem. Het was alweer twee jaar geleden van Cuba dat we nog eens over de Atlantische Oceaan hadden gevlogen, maar nu is het weer zover.

We zijn volgens schema naar Zaventem, doen een paar praatjes onderweg en kunnen dan naar de vertrekhal. Dit is de eerste keer dat we in de grote hal voor TUI komen en alles gaat vlotjes. Tja premium kost een beetje meer maar je hebt wel sneller alles. Direct door de controle nadat we de bagage hadden afgegeven en dan naar onze gate. Heel druk op de luchthaven lijkt het wel. Het valt ons op dat er veel Joden vertrekken: misschien is er ergens een feestdag of zo. Geen idee. We zetten ons bij Starbucks aan het begin bij de gates B, drinken koffie, appelsap en eten een hapje. Alles dik OK en we kunnen al beginnen genieten. we vertrekken een uurtje voor het boarden richting onze gate en kunnen inderdaad al beginnen boarden wanneer we hier een half uurtje gewacht te hebben. We kunnen mee met de eersten, staan nog even te wachten voor de deuren opengaan, maar kunnen dan al snel onze plaatsen opzoeken: 01 D, E en F. Onze eerste keer dat we op de eerste stoelen zitten, we voelen ons bijna VIP.

We hebben plaatsen met bijna anderhalve meter plaats voor onze benen, echt zalig. Het zal ook blijken tijdens de vlucht dat dit super is. Zoals gewoonlijk duurt het even voordat iedereen zit, maar we hebben uiteindelijk toch geen vertraging en kunnen aan de tien uur durende vlucht beginnen. We krijgen een glas champagne, Saint Réol. Die kennen we zelf nog van een weekendje Champagnestreek een paar jaar geleden, zalig. Dan is het eten er en we krijgen een lekker slaatje en kiezen als warm gerecht voor het everzwijnstoofpotje. En het smaakt nog ook. Arne heeft balletjes in tomaten saus met pasta en ook hij vindt het super. Zo gaan de eerste twee uur al snel vooruit. Iets eten, drinken. Wij krijgen zelfs een koffie met een digestief, echt zalig zenne. Dan is het even een film kijken en hopen dat Arne rust of ook rustig een film kijkt. Slapen niet, rustig en flink wel, dus wij kijken nog een tweede film. Dankzij de plaats die we hebben, kunnen we ook af en toe rechtstaan zonder iemand anders lastig te vallen en na twee films krijgen we het toch even moeilijk.

De eerste zes à zeven uur zijn zo voorbij, maar dan zijn er nog wel wat te gaan he. Arne is aan het vechten tegen de slaap, maar het is nog licht buiten, dus die voelt zich nog niet moe. Een uurtje voor we een tussenlanding moeten maken op Varadero krijgen we nog een wrap te eten en dan zetten we de daling in naar Cuba. Daar gaat de landing vlot en is het normaal een uurtje wachten tot we drie kwartier verder kunnen vliegen naar Jamaica. Tja dat zal dus iets langer worden dan een uur, zelfs bijna twee uur lang. Zeker nu prijzen we ons gelukkig dat we vooraan zitten met zoveel plaats. We doen een praatje met de stewardessen en de piloot en staan uiteindelijk toch bijna twee uur aan de grond. Tja shit happens. Nog drie kwartier vlucht nu naar Montego Bay en dan immigratie, bagage halen en hopelijk snel transfer naar het hotel. De vlucht gaat lekker vlot, die drie kwartier is echt niets vergeleken met de voorbije tien uur. We stijgen op en beginnen al bijna direct terug te dalen, zo lijkt het alleszins. Aangekomen wil iedereen er zo snel mogelijk af, behalve degene die doorvliegen naar Brussel.

Wij gaan eraf en doen een lange wandeling door een hele hoop gangen en komen zo aan de immigratie. Daar gaat het erg traag het eerste half uur, dan weer keisnel, want ze hebben een paar extra kiosken open gedaan, maar dan gaat het terug erg traag. De crew gaat voor, zelfs van 2 vliegtuigen, dan zijn er die een escorte hebben en ook voorrang krijgen, dus het gaat erg traag met uiteindelijk slechts 4 kiosken open, maar slechts eentje voor ons. Wij staan 2 uur te wachten en we worden zelf lastig, laat staan wat Arne ervan vindt. Uiteindelijk toch erdoor en dan naar onze bagage. Die is al van de band gezet en dan kunnen we de groene Nothing to declare pijlen volgen. Dan TUI zoeken en de bus nummer 16. Arne wil niet slapen, want hij is nog niet moe, maar na een uur wachten op de laatsten kunnen we vertrekken naar Hotel Riu Ocho Rios in het gelijknamige dorp. Na een uurtje de eerste twee hotels aandoen en dan nog een twintig minuten en we zijn er.

Uitstappen en inchecken en dan direct naar de kamer. We zijn nu bijna 24 uur wakker sinds ons vertrek thuis. Arne heeft alleen in de bus geslapen en crasht aan de receptie. Direct mee naar boven, bed in en slapen. We vragen een apart bed voor Arne en kunnen die verleggen zonder hem wakker te maken. Dan wij nog iets drinken en ook gaan slapen, want wij zijn ook stik op.

Dag 2: Hotel, zwembad, restaurants verkennen en genieten

Arne wakker, iedereen wakker, alleen is dat niet echt op het meest aangename uur van de dag, half vijf, de eerste keer en half zes de tweede. Op zich niet slecht voor een zestal uren tijdsverschil. We denken dat hij door het ergste door is, tenminste dat hopen we. We staan nog niet direct op, maar rusten nog een beetje. Daarna is het tijd om al te gaan ontbijten en het hotel een beetje te gaan verkennen. Het ontbijt is al van zeven tot half twaalf, dus best wel lang. Het ontbijt ziet er al direct goed uit: veel keuze en natuurlijk nemen we de eerste keer dan ook veel te veel. Maar het gaat goed en kunnen na het ontbijt verder het hotel gaan ontdekken. Wijzelf zitten in kamer 2416 en kunnen het best goed hebben. We hebben een gratis upgrade gekregen blijkbaar, want Arne vindt al direct een bericht van de postbode met een briefje dat we moeten tekenen dat we die gekregen hebben. Zicht op zee, het zwembad, Ocho Rios in de verte en de bergen langs de kust. Zalig.

Maar na het ontbijt gaan we eerst eens kijken wat dit hotel allemaal te bieden heeft. Wanneer we het ontbijt restaurant Sint Ann verlaten langs rechts lopen we even bergop en zien dan een prieeltje staan. Daar gaan we even kijken. Er staan een man en een vrouw de vissen eten te geven. Er zitten ook keiveel vissen, schildpadden en een witte zilverreiger staat hier te kijken naar een hapje. Arne vindt dat natuurlijk super zalig en wij genieten hier ook erg van. We wandelen even terug voorbij het restaurant, richting receptie en zo verder komen we een podium tegen en een bar, maar de bar is nog niet open. Het is ook nog geen tien uur, want om tien hebben we afspraak met Charlotte van TUI. We stappen nog even verder naar de Sports Bar. Die is 24/7 open, dus ideaal voor de nachtraven onder ons. Bij het inchecken hadden ze dat ook gezegd: als jullie nog een hongerke hebben, that’s the place to be. En dan begint het te regenen en Arne denkt: wat is dit? Maar ja dat zijn de Caraïben natuurlijk he.

We hebben al mega donkere wolken gezien, we hebben al felle zon gezien, regen al op ons dak gehad. Maar dat is eigen aan de streek. Dat hebben we in Curaçao ook al gezien, eerst felle regen en een half uur later zie je al niets meer, super zalig! Tegen tien uur gaan we naar de receptie voor de TUI informatie. Charlotte en Arne zijn direct vrienden en we luisteren even naar de info die ze heeft voor ons. Heel kort een minuutje of vijf of tien over het eiland, de mensen, de steden, de munteenheid en wat je best doet qua wisselen en zo, goede info en daarna komt de informatie over de verschillende trips die je kan boeken. We luisteren even en we zijn alle drie direct OK om een dag naar de Black River en de YS Falls te gaan voor de krokodillen en de watervallen en dan nog een halve dag naar twee andere watervallen waar je in kan zwemmen. Dus donderdag en volgende week dinsdag weten we al wat te doen.

We betalen direct 552 USD en dat is net geen 500 Euro voor ons drie voor deze twee uitstappen. Dat is al geregeld, joepie. Straks al even gaan horen hoe het zit met de duiken en dan is het belangrijkste van de vakantie geregeld. We zoeken ons een plaatsje aan het zwembad en kiezen voor het rechtse gedeelte, want ergens anders zijn geen bedden meer vrij. Arne wil direct het water in, maar insmeren is de boodschap: we hebben hier al mensen gezien die zo rood als een kreeft zien en we willen dit vermijden. Zelfs ik, ja Timo, laat zich insmeren door Evy, tja, beter voorkomen dan genezen. Het is ook een donkere winter geweest dus kunnen ons beter een beetje voorbereiden op de zon. Arne zwembad in met bandjes en wij even liggen en rusten. We gaan om beurten even mee in het water en zijn ook regelmatig samen met ons drie in het zwembad. Het kleine balletje van Cars hebben we bij ons, maar zijn duikbril zijn we vergeten, ramp o ramp.

We proberen een beetje watervolleybal te doen en dan terug even rusten. Daar worden we moe van hoor. Het is eigenlijk al snel middag en het restaurant achter de poolbar en de gewone bar gaat open tegen 12, lang zonder eten zitten, is dus echt een uitdaging hier in het hotel. We nemen van het buffet iets kleins en nemen dat mee naar onze plaatsen en eten het daar rustig op. Hoewel rustig: hier langs het zwembad staan twee boxen met loeiharde muziek voor de aerobics en voor andere activiteiten, ook voor kinderen, maar aan mij is dat echt niet besteed. En neen, dat is niet omdat ik vorige maand 44 geworden ben, dat is altijd al zo geweest, zeker als het om die nummers zoals Gasolina gaat. Dan heb ik al snel gehad. Morgen toch een andere plaats zoeken. Het hotel is all-in en dus nemen we het ervan. Het was om elf uur al elf uur gepasseerd, de trein toch zeker, dus een cuba libre is niet misplaatst dan. We drinken ook een beetje water af en toe, hoewel eigenlijk niet genoeg voor deze warmte.

Deze namiddag is het watermatlopencompetitie voor volwassenen, maar ik ben beter dan de rest, dus ik geef ze een kans om te winnen door niet mee te doen. Daarna mogen de kids ook op de mat en die amuseren zich dus ook super daarmee. We gaan een aantal keer nog mee in het water en genieten ook van de zon. Mijn armen zijn een beetje rood aan het worden en ik ben eigenlijk bijna niet in de zon geweest. Tja, we zien wel wat het wordt daarmee, straks goed aftersunnen en morgen bekijken we het wel. We gaan van het zwembad weg tegen ongeveer half zes en kunnen ons dan nog douchen en klaarmaken om te gaan eten. Dat is opnieuw in hetzelfde restaurant als het ontbijt. Er komt een onnozele ober ons bedienen en hij geeft ons eerst water en we drinken er een glas wijn bij. Dan kunnen we iets gaan halen om te eten en nemen gewoon vanalles een beetje, dat is het voordeel van een buffet he. Zalig! Het is allemaal erg lekker en we hebben met niks problemen. Sommige dingen zijn een beetje pikant, maar daar kunnen we wel tegen, alleen even schrikken als dat bij de frietjes ook is. We gaan tegen half acht naar de kamer en kunnen dan gaan slapen. Arne gaat direct zijn bed is, wij lezen en schrijven nog een beetje en gaan ook vroeg ons bed in. We hebben nog steeds wat overschot van de drukke dag en de vlucht, dus een goede nachtrust zal ons goed doen.

Dag 3: Hotel, zwembad, restaurants verkennen en genieten

Oei, zelfde titel als gisteren. Maar vandaag staat er niet veel anders op het programma dan gisteren, zelfs minder zou ik durven denken. We gaan opstaan na een WTF-nacht. Echt niet te schatten, Arne was ziek, maar verdere details ga ik jullie besparen. Lang verhaal kort: tegen twee uur konden we aan onze definitieve nachtrust beginnen. Ik wil jullie niet te veel vervelen met lange verhalen waar steeds hetzelfde instaat, dus vandaag dagje hotel, chillaxen en that’s it. we staan op om zeven uur, iedereen lijkt al aangepast aan het tijdverschil, dan gaan we ontbijten en iets later gaan we al richting zwembad. We liggen deze keer aan de andere kant van gisteren, iets dichter bij de bar, maar vooral (ja, ik weet het jullie geloven me niet) minder lawaai van de animatie. Die boxen staan hier een hele dag loeihard en dat is OK voor het merendeel van de mensen, maar niet voor mij. En ik herhaal niet omdat ik 44 geworden ben 😊. We halen iets te drinken bij de bar en gaan dan terug liggen in de schaduw, want de zon heeft gisteren toch lelijk huis gehouden. Arne gaat zwembad in en uit, Evy gaat tegen tien uur haar pedicure laten doen. Is sinds enige tijd ook traditie. Als Timo mag gaan duiken, mag ik … Arne en ik gaan even een duikbril halen in de Beach Shop en dan kan hij zijn beer los laten, zalig om te zien.

We hebben een halve dag wel wat last gehad met hem, maar op het moment van het schrijven is dat allemaal OK, hopelijk blijft dat zo. ’s Middags gaan we even uit het lawaai en lunchen we ter hoogte van de palmbomen en met zicht op zee en daarna kunnen we ons nog wat amuseren in het zwembad. Arne wil leren kajakken en dat lukt opvallend goed met de hulp van de animatoren. Daarna nog even plonsen en ik vergeet bijna dat ik alle papieren moet gaan in orde brengen om te gaan duiken. Dat doen we dan maar he. Ik haal mijn materiaal uit de kamer en ga naar het duikcentrum. Daar ontmoet ik Bas. Gisteren door Timi voorgesteld als zijnde de persoon die de meeste dingen wel regelt hier. Ik vul alles in, test even de automaat, want die was een beetje beschadigd en dan mag ik al betalen. Tja, eerst betalen voor je duikt en voor je zelfs maar weet hoeveel duiken je gaat doen. Ik begin met vier en ik zie wel wat het wordt. Even kaart halen en dan betalen. Nog even aan het zwembad even spelen, dan nog voor vier uur een ijsje halen hier in het lunch restaurant en dan ga ik met Arne ping-pongen. Daar was hij al de hele tijd naar aan het kijken al en wou het ook eens spelen.

Ik offer me op en speel een half uurtje en dan gaan we terug naar de kamer: douchen, schrijven, DVD kijken en dan naar het avond eten. We eten een slaatje en ook wat warm, drinken er wijn en water bij en kunnen er rustig van genieten. Deze avond hadden we wel drinkgeld bij voor onze ober en we vergeten hem niet, zeker niet omdat hij veel beter was dan die van gisteren. Minder lawaai, minder show, maar wel beter bediend en ik dacht dat obers dat als hun hoofdtaak hadden. Arne nog even DVD kijken op de kamer en wij nog even genieten op het terras en dan tegen negen uur gaan wij ook slapen, want we zijn erg moe van alles te regelen en te doen vandaag. Slaap lekker. En visjes en naaktslakken: zie dat jullie je laten zien morgen he, want morgen kom ik dag zeggen.

Dag 4: Duiken op Coral Garden en dagje zwembad

Arne vindt opnieuw dat we de voorbije dagen te lang geslapen hebben, dus wakker om half zes, nog even rusten en een half uurtje later echt wakker. Het is vandaag mijn eerste duik deze vakantie en die is echt nodig, want het is veel te lang geleden. Ik kan hopelijk mijn Zen terugvinden. Ik maak alles klaar zodat we ineens van het ontbijt naar het duikcentrum en het zwembad kunnen vertrekken. Alles is klaar, de camera, mijn bril en computer zijn mee en nog een paar andere dingen om te duiken. Evy heeft alles qua zwembad gerief mee. Iedereen klaar! Dan kunnen we vertrekken naar het ontbijt. Gisteren hadden we ’s avonds drinkgeld mee voor de ober, maar voor de dame en heer ’s ochtends nog niet, dus we moeten dat eens doen: vandaag weer vergeten. Arne eet goed, elke maaltijd eigenlijk en ook deze ochtend is hij goed bezig. Evy en ik eten ook goed, en ik zelfs te veel zal blijken tijdens de duik. We doen het op ons gemak, want we waren al vroeg in het restaurant.

Na het ontbijt zetten we alles klaar op dezelfde plaatsen als gisteren en van hier gaan we naar het duikcentrum. Bas stelt me voor aan Julian en die is onze duikgids blijkbaar vandaag. Hij begeleidt Kevin en mij voor de eerste duik van mijn vakantie op Coral Garden. Dat is vorige keer erg goed meegevallen, wie weet wat het vandaag gaat geven. Normaal moeten we tegen 9 vertrekken, maar om tien over negen beginnen ze pas aan de briefing. Twee duikers die op Bar duiken en niet op PSI en dan nog DIN ook, we lijken wel twee aliens in Jamaica, die Brit en ik. We zetten alles al op de boot en wachten nog even op de briefing. Het was blijkbaar even erg hectisch, maar niets dat ze hier niet afkunnen. We mogen blij zijn dat we met een echte Jamaicaan mogen duiken da’s toch wat anders. Dat zal nog moeten blijken.

Om iets over negen vertrekken we naar de boot, steken al ons materiaal in elkaar en kunnen dan vertrekken. De golven hier zijn eigenlijk bijna niet bestaande voor Jamaica, maar eens voorbij de grens van het koraalrif gaat het mega op en neer. Er zijn er al die raar kijken voor de komende minuten, maar dat merken we later wel. Op een dikke vijf minuten zijn we op de plaats, Julian is nog niet klaar, maar Kate die vier duikers bij zich heeft die een brevet halen doet eerst een check met een van haar studenten. Julian wil ons niet laten wachten, dus we gaan er al in. Ik langs stuurboord en de anderen langs bakboord. We moeten verder naar links, dus ik heb bij het begin al twintig meter achterstand en ik zal die steeds houden, niet te schatten hoe snel die Jamaicaan duikt. We steken ons hoofd onder water en ik zie het typische onderwaterlandschap van de Caraïben. Sowieso zalig om ons hoofd onder water te steken. De stukken zand tussen de rotsen zorgen voor het contrast en de verschillande soorten koraal zijn echt super mooi. Die waaierkoralen, zachte koralen en andere die hier meedeinen in de stroming. Zoals gezegd duik ik bijna altijd achter de feiten aan, maar dat is voor mij normaal, want ik ben niet echt een snelle duiker.

Wat vooral opvalt, is het kleine niveau verschil. Op veel plaatsen heb je echt een wand van het rif of van de rivierbedding, maar hier gaat het op en neer, dan een metertje zand links en rechts en dan gaat het terug omhoog en wat rif. Veel grote dingen zien we niet, maar de blauwe koralen, het waaierkoraal zijn echt wel de moeite. De sponzen doen het hier ook goed en ik bedenk me ineens dat dit echt wel lijkt op duikplaatsen in Curaçao en Kaapverdië waar ik al gedoken heb. Maar alles super. Ik zie al direct een slak met schelp, wit en bruin en de kleine visjes zwemmen over het rif. Ik geniet en kan na een kwartier al mee genieten, want de batterijen van de flits hebben het begeven. Ik dacht dat die het wel zouden uithouden, maar niet dus. Heb ik dit niet ooit al eens gehad? Ik denk het wel. De batterijen thuis al willen opladen en pas dag 2 of dag 3 van de vakantie gebruiken. Dat lukt niet, Timo.

Buiten de koralen zijn hier nog wat kleine visjes die tussen de koralen en de sponzen zwemmen, jagen en schuilen. Een paar soorten wrasse passeren me ook en ik heb elke keer moeite om de andere twee te volgen. Wanneer ik ze heb bijgebeend, zwemmen ze direct verder, maar ik wil dan eerst een foto van bijvoorbeeld de boxfish. We komen twee keer een grote kooi tegen waarin kokosstukken liggen en in de kooien zitten kleine vissen gevangen. Ik krijg nog meer achterstand wanneer ik iets zie dat de anderen niet gezien hebben. Zo zie ik een grote langoest onder een rots. Ik kijk terug op en ze zijn niet tien, maar twintig meter verder. Tja, we zullen wel zien zeker. We zitten maximum op 18 meter en daarna bijna constant op 10, dus een vrije opstijging bij problemen mag geen probleem zijn. Ik heb geen idee hoe we gedoken hebben, want voor mij lijkt het links, rechts, omhoog omlaag, dus eigenlijk totaal geen oriëntatie op deze duik. Na 45 minuten zitten we allebei ongeveer op 60 bar, dus wordt er gekozen om stilaan richting safety stop te gaan. Julian neemt zijn boei en we kunnen makkelijk onze safety stop doen en na 55 minuten uit het water komen. Het is even wachten op de boot en dat is ook een beetje lastig met de hoge golven, ik schat toch anderhalve tot twee meter. Ik heb al erger meegemaakt, maar dit is al OK. We klimmen de boot op en varen direct terug naar het hotel. Op tien minuten zijn we er. Ik neem alles van de boot, want ik heb beslist om nu geen tweede duik te doen. Alles afspoelen en te drogen hangen, Bas zal het op het einde wel binnen hangen en daar heb ik wel vertrouwen in. Ik spreek nog even af voor vrijdag negen uur en dan naar het zwembad naar Evy en Arne.

Daar is het direct feest, ik mag direct mee het zwembad in, maar al snel krijg ik het koud, dus ik moet even uit het water blijven na de duik van deze ochtend. Dan gaan Evy en Arne even ping pong spelen en een praatje slaan met een Amerikaanse op cruise. Die heeft een duidelijke mening over president Trump en wij ook, dus direct dikke vrienden net als Arne en zijn vriend/tegenstander. Het is leuk om eens een andere kijk op Amerika te zien en te horen en duidelijkheid of ik nu wel of niet met mijn collega’s over USA en President Trump mag praten. Doen, zei ze. Arne heeft zich weer een dik half uur mega geamuseerd en wij gaan dan naar het restaurant en zetten ons opnieuw boven zodat we even uit de drukte van de pool zijn. Het eten is hier wel super, elke ochtend, middag en avond genieten we ervan. We eten en drinken iets en kunnen dan even relaxen op de bedden langs het zwembad en ons terug insmeren, want de zon brandt, nog meer vandaag, amai wat is dat.

Na het middageten is het even samen zwembad in, dan zwembad volledig laten links liggen wegens pool party en dat zie ik niet zitten. Arne en ik gaan dus even naar het strand en kiezen daar voor volleybal kijken, golven kijken, vogels kijken, dus vooral genieten. We nemen nog een half uurtje mee van de pool party, daarna nog een kwartiertje water aerobics en dan gaan we naar de kamer. We douchen ons, maken ons klaar voor het avondeten en gaan dan ook tegen half zeven naar beneden. Even langs de mojito-bar en dan naar het restaurant, iets eten en iets drinken. Zoals gezegd: Arne eet hier vlotjes en het is natuurlijk ook lekker. Er zijn veel restaurants in België die dit soort eten niet serveren, echt super! We gaan naar de kamer, kijken even DVD, schrijven een beetje en lezen wat en gaan tegen half tien slapen. Arne ligt dan al even in zijn bed, maar wij trekken het ook niet langer. Morgen onze eerste uitstap, dus we zijn benieuwd wat dit gaat geven.

Dag 5: Watervallen Konoko Falls en blue hole

We zijn al 14 maart ondertussen en de tijd lijkt hier veel te snel vooruit te gaan, maar is dat niet altijd op vakantie. We staan op en doen het nog rustig aan deze ochtend. We hebben nog wel wat tijd om ons klaar te maken, want vandaag gaan we op halve-dag-uitstap naar Blue Hole, Konoko Falls en de botanische tuin. Die botanische tuin heb ik eigenlijk pas meegekregen tijdens de excursie zelf, maar die blijkt bij de Konoko Falls te zijn. We ontbijten, gaan even kijken bij de Sportsbar of er iets te eten is om mee te nemen, maar dat is niet het geval. Blijkbaar hebben er veel mensen en zeker Amerikanen nog een hongertje ’s nachts en dan kunnen ze hier wel iets vinden. Wij gaan dan uiteindelijk maar eerst naar de kamer na het ontbijt om alles klaar te maken en dan nog eens langs het restaurant voor 2 croissants en 2 bananen; veel meer was er op dat moment niet meer. En dan is het even wachten op onze bus, of beter gezegd een kwartier wachten op ons busje. Van hier brengen Casy en Glenn ons naar twee andere hotels om nog mensen op te pikken en we passeren via Ocho Rios richting Blue Hole.

We krijgen ook nog een paar leuke weetjes te horen: de kolibrie (die we net zagen in een boom langs de kant van de weg) is de nationale vogel van Jamaica, de jerk chicken en jerk pork is de specialiteit, maar het nationaal gerecht is “Ackee and saltfish”. De aki is een soort appel en is giftig, dus ze moeten het een en ander doen met de vruchten om het gif eruit te krijgen. De saltfish is een gezouten Canadese codfish en samen vormen ze het nationaal gerecht. Lignum Vitae is de nationale bloem van Jamaica en zo krijgen we nog wat info. Het blauw-witte gebouw in Ocho Rios is de enige free all-inclusive in de stad, al grappend doelend op de gevangenis. Hier hebben ze ook de Keep From Cooking (KFC), met kip als specialiteit. Zo rijden we even door Ocho Rios passeren Turtle River Park. Jamaica is zo groen door de vele rivieren, op deze kleine oppervlakte zijn er ongeveer 122. Er is hier ook een groot deel alleen voorzien voor restaurants als zijnde Jerk center. Dat moeten we naar het schijnt geprobeerd hebben. Dan doen we even een stop in het huis van Usain Bolt, omgetoverd tot een bar en een winkeltje.

We worden even binnengeloodst in de tourist trap, maar we moeten wel, want we moeten een paar watervalschoenen kopen voor Arne en mijzelf. Voor Arne vinden we niets, want de kleinste maten zijn 4 (Amerikaans) en voor mij hebben ze wel watersloefjes. We kopen ook een overgooier/T-shirt voor Evy en een magneet voor Arne. We moeten gaan betalen bij de bazen van de shop en dat zijn begot Indiërs. Tja, ook hier zetten ze voet aan land. Ik had liever de lokale bevolking gesteund dan inwijkelingen. Ze rekenen eerst 4 USD te veel aan, dus ik corrigeer ze even en betaal 34 USD voor alles, maar de MasterCard wordt niet aanvaard vooral omdat er geen communicatie is en geen batterij, dus cash dan. Alles afronden op 4000 Jamaican Dollar (JMD), dus omgerekend nog geen 30 Euro, moeilijk allemaal met die verschillende munteenheden hoor.

Dan weg naar de eerste stop: blue hole of Island Gully Falls. Daar moeten we zorgen dat we snel omgekleed zijn, snel iets tekenen dat we alle verantwoordelijkheid van de uitbaters teniet doen. Alles gebeurt dus op je eigen verantwoordelijkheid. Tja, we zien wel wat er gebeurt straks, maar Evy tekent twee keer en ik voor mezelf. Normaal zou het geen probleem mogen zijn. Ze beloven ons dat er geen gewonden gaan vallen. We zijn eens benieuwd of dit ook het geval gaat zijn. We stappen uit de bus, iedereen maakt zich klaar voor de wandeling naar beneden en naar boven terug. We moeten eerst een houten trap op en af, dan wordt het iets glibberiger en moeten we langs een rotswand naar boven naar het eerste plateau. Hier kunnen we springen van een drie meter hoog, maar voor Arne is dat iets te hoog, misschien binnen een paar jaar. Nu springt hij van een stukje een meter boven het water en stroomt keisnel naar mij toe. Hij wil nog een tweede en derde keer en dan gaan we naar het volgende bassin.

Even meegeven dat het hier een prachtige omgeving is. het turquoise water met de groene natuur errond, de kolibries die langs de boomtoppen vliegen en het witte van het stromende water van de watervalletjes, echt een super zalig zicht. Iets verder is er nog een plaats waar we kunnen springen, nu een meter of vijf, dus ook dit doen we niet, wel een metertje van het water om zo verder te drijven naar de kant. Ik ga steeds als eerste, dan Arne en mama is ook twee keer in het water geweest. Zij verkiest zich op te offeren om de drybag droog te houden. In het water zou die het niet volhouden, als die volledig onder is. Dankjewel mama. De laatste hindernis is het hoogste en dit is eindelijk wat ze de blue hole noemen. Hier kan je met een touw naar het midden van de waterpool slingeren, maar ook hier houden wij het veiliger en minder hoog. Hier is ook het hoogste punt waar je kan springen. Sommigen doen het, maar wij wagen er ons niet aan. Wanneer we alles hier hebben gedaan, wil Arne nog snel even het zalig mooie blauwe water in en dat doen we dan nog snel voor we vertrekken.

Dan wandeling terug naar boven. Daar maken we ons klaar om terug het busje in te gaan, even afdrogen, drinken en wat op adem komen. Arne heeft zich super geamuseerd en wij eigenlijk ook. En dan ineens klopt er iemand hard op mijn schouder: Yo man, don’t forget your guides, you should give your guide something, man. Die klopte echt door op mijn schouder en zijn toon stond me niet aan, dus hij krijgt niks van mij. Of het nu zijn ‘this is how we live man’ is of niet, dat kon beter en minder arrogant. Evy geeft hem dan 200 JMD en dat blijkt volgens hem te weinig te zijn: tja, dan kan je ernaar fluiten he kerel. Dan zijn we even principieel he gast. Ya man of geen ya man. Ons geholpen of niet en extra service voor Arne of niet. Iets beleefder kan wel. Soit. Langer dan dit staan we er ook niet bij stil, dus wij de bus op en dan naar Konoko Falls. De weg loopt langs een houten buis die het water naar het dorp brengt en die buis ziet er niet echt high tech uit. Integendeel, gewoon simpel, wat gekromde latjes naast elkaar en zo een buis vormen om water naar de mensen te brengen.

We rijden zo verder terug naar Ocho Rios en dan de bergen in naar de Konoko Falls met de botanische tuin. Eerst moeten we terug een smal baantje op en uiteindelijk komen we aan bij de watervallen, maar eerst gaan we de botanische tuin bezoeken. Arne en ik eten eerst een kleine hapje en dan krijgen we info over de bomen, de bloemen, de vogels die hier allemaal zitten. We zien ook een mega grote spin: golden orb spider. Die ken ik al van vorige bezoeken aan Midden Amerika. Die info hebben we allemaal al en dan passeren we langs een aantal kooien met wilde dieren: leguanen, slangen, krokodillen, schildpadden. Er komt een van de mannen langs met een ara en een slang. Degenen die willen, kunnen die even vasthouden, sommigen willen alleen de vogel, andere zoals mijn liefje zijn moediger en houden allebei vast. Dan verder naar de andere dieren en daarna nemen we een lange trap naar beneden om dan effectief te beginnen aan de beklimming van de watervallen. Van beneden af ziet het er eigenlijk niet doenbaar uit, maar terrasje per terrasje en bron na bron en grot na grot komen we er precies toch wel. Een geluk dat we die schoenen hebben, want zonder zou het niet te doen zijn.

We hebben nog een zichtpunt te goed: zicht op de stad Ocho Rios. Even een foto moment en dan stappen we terug naar de bus. Deze hebben ludiek iets gezegd over eventueel gids niet vergeten en zij krijgen dan ook 500 JMD per persoon. Die twee pippo’s deze ochtend hadden ook meer gekregen als ze het op deze manier hadden aangebracht. Dan stappen we allemaal de bus in en worden we teruggebracht naar onze hotels. Ons hotel is als tweede aan de beurt en dan kunnen we nog even aan het zwembad gaan liggen, een cocktail drinken, een stukje zwemmen, of eerder badderen, dan tegen half zes naar de kamer, douchen, even mijn wonden verzorgen en daarna gaan eten en gaan slapen. Het is hier erg vermoeiend. We zijn ’s morgens vroeg op en gaan ‘s avonds ook vroeg slapen. De avond dat het het laatst was, is, denk ik, de avond dat we zijn toegekomen. Batterijen voor flits opladen, lukt niet, want lader is stuk. Ondertussen is camera terug ok, maar geen batterijen voor externe flits. We zien morgen wel of ik ergens batterijen kan vinden hier. Dus Arne even DVD kijken, dan slapen en wij tegen een uur of negen ook bedje in. Hopelijk goed voor een aangename nachtrust.

Dag 6: Twee duiken en zwembad hier op het hotel

Vandaag had ik de familie al verteld dat ik twee duiken zou doen, de eerste gaat naar Rock Side wall, daar is het naar het schijnt erg mooi duiken. Na het ontbijt zetten we koers naar de ligstoelen. Daar zorgen we voor drie goede plaatsen, hoewel ik er eentje bijna niet ga gebruiken. Ik heb wel een oplossing gevonden voor het batterij probleem. Ik koop vier gewone batterijen in de shop van het hotel en kan dan verder voor ik schat toch drie duiken: externe flits probleem opgelost. Blij als een klein kind kan ik ook aan de duik beginnen. Even briefing, dan afscheid voor even van Arne en Evy en dan de boot op voor tien minuutjes naar de duiksite. Het ziet er niet erg choppy uit vandaag, dus dat kan wel goedkomen. We leggen aan, stappen in het water en kunnen aan de duik beginnen.

Het is een gewone wand die we constant langs onze rechterkant volgen, de maximum diepte is rond de twintig meter, dus we redden ons wel. De gids is Timi, Nieuw-Zeelander en happy person. Geeft goede briefings en is als eerste in het water en wij volgen. Lekker op gemak zakken en zo duikje doen samen met Andy, een Brit en Dennis, Een Rus. Ik ben de eerste die iets spot: een schorpioenvis, echt goed bezig, ben al direct in goede vorm. Zalig hoeveel klein leven hier is, ik leef me totaal uit. Mini visjes op het koraal en de sponzen, echt zalig. Ook veel kerstboomkokerwormen. Raar maar waar, die verdwijnen hier echt minder snel dan in Egypte. Echt op z’n Jamaicaans: Ya man, no stress man, zelfs het onderwaterleven! Een speciaal soort zee-egel passeert ons of beter wij passeren hem of haar. Het is er eentje die ik precies nog niet gezien heb, echt een raar figuur, kan het niet uitleggen, daarvoor verwijs ik naar de foto’s. Een paar koraalvlinders passeren ons en zoals steeds probeer ik die deftig te fotograferen. Heel het rif wemelt van de kleine blauwe visjes, echt zalig mooi. Die proberen op foto te krijgen wordt nog een uitdaging. En als dat dan lukt, dan kijken die nog vies ook.

Kait, begeleidster van Mike die in opleiding is en tevens Canadese en vriendin van Timi, wenkt ons dat ze iets gezien heeft. Ik denk dat het een baby murene is: zo’n vijf centimeter met gele en zwarte banden, toch eens vragen wat het juist is. Nog andere murenes, iets grotere, kokerwormen in verschillende soorten en groottes, echt een zalig duikje tot nu toe. Ik zie ineens een anemoontje met een kleine garnaal erop, dat is altijd erg mooi. Dan iets verder weer een combinatie: een zeedahlia met een krab, ook weer schitterend. In een van de holtes van het rif zit een kreeft en iets verder nog een, maar mijn aandacht gaat dan uit naar de flamingo tongue sea slug, echt zalig mooi. Een witte slak met gele cirkels die omrand zijn met donkerbruin, maar echt zalig. Die heb ik eerder in Curaçao en Cuba al gezien, dus geen verrassing maar altijd leuk. Timi spot nog een mini-murene en we zien alleen het kopje. De waaierkoralen die meedeinen op de golven en het ritme van het water zijn en blijven schitterend. We duiken hier ook constant voor en achteruit. Het is ineens ter plaatse palmen en dan ineens heel snel vooruit.

Naast de blauwe vissen zijn hier ook mega veel gele die het rif bevolken en met een hoop doktersvissen denk ik wacht ik beneden terwijl Timi de andere naar boven doet. Zij zitten waarschijnlijk al tegen hun 50 bar en ik heb nog meer dan 80. We zijn niet zo diep meer, dus ik duik nog even verder met alleen Timi. Goed bezig. Na nog een dikke tien minuten houden we het ook voor bekeken en doen onze safety stop en gaan terug aan boord. Snel terugkeren, nu een half uurtje op ons gemak napraten, even dag zeggen tegen Arne en Evy. Die vinden het allebei super dat de duik leuk was en dat de batterijen hun ding hebben gedaan. Na het oponthoud is het snel briefing voor duik twee. Waarvan ik de naam even kwijt ben. Maar die gaat echt niet diep en nu zouden we alle drie tot het uur moeten kunnen geraken.

Als ik me goed herinner is het sandy slope, maar ben niet zeker. Makkelijke duik, maximum 9.3 meter dus eruit komen doen we met nog 100 bar ongeveer. Zalige duik ook. Soms een beetje moeilijker omdat we minder diep zitten dat de deining je niet omhoog gooit, iets meer zand en toestanden in het water hier dan de voorbije duiken, maar echt super. Een groep gele snappers, echt de moeite, wederom de koralen en ik heb de eekhoornvis eindelijk in een goede pose, super. Hetgeen zeker de moeite te vermelden is zijn de twee zwart-witte visjes die ik onder een rots zie. Ze hebben allebei een hele lange sliert als staartvin die dan ook verder uitloop in een even lange sliert naar boven, echt schattig en grappig om te zien. Heel erg mooi ook. Het zijn de jongere versies van de spotted drum of ook bekend als de gevlekte riddervis. Verder de meeste dingen al vermeld in de voorbije duiken, maar weer erg geestige duiken gedaan, zeker de eerste.

Nog een groot deel van de namiddag aan het zwembad en een cocktail van de dag drinken. Meer dan de helft van onze calorieën zullen wel van cocktails komen hier, amai. Na het zwemmen en samen spelen naar de kamer en douchen en wat rusten. Daarna naar het restaurant, even langs de mojito-bar passeren en dan iets eten. Arne is weer kei moe en wij eigenlijk ook, dus na het eten gaan we slapen. Er was weer veel keuze en deze keer ook lobster. Elke dag is er wel een speciale soort uit de zee, dus als je geen vis of schaaldieren lust, dan is het misschien geen goed idee hier te komen eten. Voor ons super!

Dag 7: Duik op Jewel en zwembad

Ontbijt zoals normaal, dan drie stoelen al bezet houden op onze zelfde plaatsen als de voorbije dagen. Van hier kunnen we ten eerste Arne keigoed in het oog houden, het is dicht bij de bar en Evy en Arne zien me van de duik terugkomen. Alleen maar voordelen dus. Ik ga tegen kwart voor negen naar het duikcentrum, de boot ligt er al een kwartiertje en ze hebben mijn spullen al opgehangen, loodgordel al klaargemaakt en al. Ik krijg de briefing eerst en het is alleen maar Timi en ik die de duik gaan doen op Jewel: naar het schijnt een mooie duikplaats. Het zijn stukken rif in sliertvorm en met stukken zand ertussen en samen vormen ze een grote hand met wel tien of vijftien vingers of zo. Ik geef mijn twee schatten nog een dikke zoen en kan dan gaan duiken. Zoals gezegd alleen de kapitein en Timi en ik.

Op minder dan tien minuten zijn we er. Even naar rechts vanaf het hotel en dan het rif over, even terugkeren en dan kunnen we duiken. Alles OK? Yep, iedereen klaar, de boot af, snel masker nog even antidamp maken en dan starten. Er is hier een stuk dat tot 22 meter gaat, maar daar is niet zo veel te zien, dus we nemen alleen de ‘vingers’. Eerste duiken we vlotjes door en zien al direct een paar grote kreeften. Die zitten verscholen in de nissen van het rif en ik geniet van elke seconde. Deze kreeften zijn toch weer anders dan die we in de Oosterschelde zien, maar ze zijn wel mooier. Of is het gewoon dat ik die zo gewend ben te zien dat ik deze mooier vind, dat is ook wel mogelijk natuurlijk.

Ik zie hier mijn eerste naaktslak van de vakantie, die flamingo tongue sea slugs niet meegerekend. Een blauwe met zwarte cirkels, niet speciaal, maar een naaktslak is altijd iets speciaals voor mij. Ik zorg ervoor dat Timi die ook gezien heeft. Mijn volgende ontdekking is een egelvis, maar daar is op zich niet zo veel aan, behalve dat ik die natuurlijk gezien heb en zo’n mooie verschijning is altijd fun. De kanalen zijn links en rechts is het rif en in het midden is wit zand, daartussen duiken we dus van ongeveer 12 meter tot dikwijls een meter of zeven, acht of zelfs zes, daar steken we dan het stuk rif over en zo terug naar beneden. Dat betekent wel dat we regelmatig moeten klaren, want zo omhoog en omlaag is niet goed voor je oren.

We zien nog een megagrote kreeft en de antennes steken bijna een halve meter uit het rif, zalig om te zien. In de nissen veel kleine gele en blauwe vissen en ook de rode grootoogbaarzen en eekhoornvissen. Een speciaal soort anemoon zien we ook op de grond. Een grote krab verschuilt zich in een nis en die zit bovenop een zee-egel. Een geluk dat het geen pijn doet voor die beesten. Ik zie nog zo’n kleine murene, tenminste wat ik dacht dat een murene was, maar het is eigenlijk een Harlequin Pipefish. De Nederlandse naam vind ik niet direct, maar een grappig diertje is het wel. En dan een van de laatste opvallende dingen: op een groot stuk waaierkoraal lift een grote krab mee op de deining. Een super zalig zicht, echt prachtig. Dat is het laatste evenement van de duik. We hangen in totaal na onze safety stop 68 minuten onder water. Dan terug aan boord van de Scuba Queen en die brengt ons veilig terug naar het hotel. Arne komt al aangelopen en zegt dag terwijl ik mijn materiaal naar de spoelbakken breng. We zijn relatief vroeg terug, maar dat is echt wel super. Hier loopt een kerel rond die kokosnoten uit de bomen haalt en voor een klein fooi opent zodat je ervan kan drinken. Arne wil het eens proberen, dus we doen dat, gewoon omdat we het zelf ook wel eens willen.

We kunnen nog even het water in en daarna iets gaan eten. Arne eet hier wel goed, maar ja, hij eet elke dag twee keer frietjes en ’s middags hamburger en ’s avonds kip, maar steeds met groentjes erbij. Eens terug thuis, ai wat een vies woord, zal dat veranderen. Na het eten gaan we alle drie naar het zwembad en spelen een beetje met het kleine balletje. De tijd gaat snel, want even spelen en twee cocktails later is het al half vier. Ik moet nog de duiken voor morgen gaan vastleggen, hoewel ik niet eens weet of we naar het wrak gaan. Maar de dames aan de balie van Scuba Caribe verwelkomen me met Hi Timothy, how are you, going to the wreck? Great, ja dus! Ik betaal nog drie duiken, morgen twee dan naar het wrak en phantasea reef en dan maandag de laatste. Amai, is het dan al de laatste, few. De tijd gaat snel deze vakantie, of tijdens een vakantie.

Arne heeft de pedalo’s en de kajaks gezien en zou graag eens met de pedalo de zee op. Ik vraag even na en ze denken dat het iets makkelijker zou zijn om het met de kajak te doen, dan de pedalo. Niet zozeer omdat je dan in cirkels zou gaan, maar omdat dat veel zwaarder is alleen dan een kajak. Tja, wat weet ik nog over pedalo’s of kajaks: dat is ook al van mijn jeugd geleden hoor. Er zijn net twee mensen met de dubbele kajak weg en dat blijken Andy en zijn vrouw te zijn: Andy heeft al eens gedoken met mij en zal morgen ook meegaan met de wrakduik. Ze trekken het iets langer dan het half uur dat ze eigenlijk mogen en Arne zit al op hete kolen hoor.

Om vijf voor vier zijn ze er uiteindelijk. Arne en ik de kajak in voor een half uur genieten. Arne vindt het de eerste vijf minuten super, zo dicht bij land, da zegt hij: ik wil dit nog lang doen hoor papa. Even vergeten dat hij niet degene is die de peddels in de handen heeft. Tja, shit happens. We gaan niet te ver, want hoe verder we gaan hoe verder we ook moeten terugkeren. Voorbij een paar boeien, de duikboot en een glass bottom boat gaan we wel en dat is al ver genoeg, want daar begint ook de invloed van de wind te spelen en dus ook golven te komen. Dat is al veel minder voor Arne, maar alles nog onder controle. We gaan zo een beetje de zee op en terug, van links naar rechts en na een dikke twintig minuten heb ik zelfs in de avondzon de indruk dat we aan het verbranden zijn, dus we keren stilaan terug naar het strand. Arne is super blij en ik heb mijn work-out ook al gedaan voor deze dag en deze vakantie.

Daarna keren we terug naar de kamer en douchen ons, rusten een beetje en dan is het tijd om alweer te gaan eten. Super! Vandaag gaan we weer naar het hoofdrestaurant, we hebben eigenlijk geen intentie gehad om naar de andere restaurants te gaan en Andy (duiker) zegt dat het ook niet echt nodig is, want het Chinees restaurant waar ze steeds staan aan te schuiven is niet de moeite, alleen het steak restaurant is wel OK. Maar wij dus naar het gewone restaurant en eten daar iets. Vandaag geen mojito voor ons, want het is stilaan overdreven met die alcohol. In de plaats daarvan vragen we O’Neill twee glazen rode zijn. We eten allemaal goed en genieten ervan en anderhalf uur later keren we terug naar de kamer. Daar nog even op ons terras genieten van de muziek via YouTube en ITunes en tegen iets over acht Arne laten slapen en tegen negen of half tien wij ook naar ons bed. Slaap lekker Jamaica. Nu zijn we stilaan aan het aftellen. De tijd gaat veel en veel te snel.

Dag 8: Twee duiken: wrak duik en phantasea reef en luieren aan zwembad

Opstaan op het normale uur, dan naar ontbijt, ’s morgens is er niet veel meer te beleven, toch niet voor ik ga duiken. Ik ben eigenlijk eens benieuwd of mijn liefje eens een samenvatting zou kunnen geven van de momenten tijdens de duiken. Voor nu focus op twee duiken, een wrakduik en een rif duik. Vanop ons terras ziet de zee er al super uit. Nog geen enkele dag is de zee zo plat geweest als vandaag. Dat is leuk wanneer we een half uur op de boot moeten zitten dus het zit ons wel mee. We vertrekken na het ontbijt met meer dan een half uur vertraging, maar dat is niet uitzonderlijk in Jamaica. Gewoon pakken zoals het komt en zien wanneer we wat kunnen doen. Deze keer wilden nog 2 personen mee, dus dat laat het duikcentrum natuurlijk niet liggen. 2 personen, 2 duiken en ze gingen toch al, dus dat is gewoon extra winst.

Zoals gezegd is er veel leven, vooral de blauwe chromis en de sergeant major en die zijn tamelijk territoriaal. Het artificiële rif van het wrak is echt super. Timi heeft even last met een van de laatste duikers, tenminste die twee waar we bijna een uur hebben op moeten wachten. Nu nog last met zijn masker, maar wij kijken ondertussen al naar het wrak en hangen hier een beetje rond. Hier groeien ook koralen en sponsen en hier zwemmen ook veel vissen. Een koppel koraalvlinders passeren ons hier, maar ook fluitvissen en donkerrode papegaaivissen. Het wrak zelf is ook best leuk, niet te diep, goed zicht, dus een super duikje. Ik kijk ook een paar keer in het wrak, zelf erin gaan, is buiten de policy van Scuba Caribe, dus dat doen we niet. De grootoogbaarzen zijn daar talrijk en er groeit ook een soort plant met lange takken en kleine veertjes op de takken, echt iets speciaals. Van hieruit gaan we naar het rif achter het wrak. Daar zouden nog een paar stukken zijn die de moeite zijn, dus even een kijkje nemen. Over en onder de rotsen en tussen, er is vanalles te zien, maar op het rif zelf zie ik niets dat we eerder nog niet gezien hadden. Een juvenile spotted drum is het meest opvallende, maar die had ik eerder al gezien.

Dan keren we nog even terug naar het wrak. Van daar laat Timi er al twee opstijgen en wij genieten nog even van het onderwaterleven her. Het is niet diep, dus voor het uur kom ik er niet uit. En inderdaad na een dik uur komen we er met een paar uit: Timi, Chevon en ik: blijkbaar zijn wij de enige drie die er nog hingen, zalig gewoon. Dan safety stop, nog snel eerst iets dieper terug om een barracuda te zien en te fotograferen en dan effectief safety stop. Aan boord snel van tank wisselen en dan naar de tweede duikplaats. Om onze vijfenveertig minuten oppervlakte interval goed te maken, neemt de kapitein ons mee naar de verschillende hotels. Hij wijst ons ook op de monding van de white river en een paar hotels van Sandals, blijkbaar bekend en een hot topic hier. Er zijn een paar zalige stekjes bij en bij de monding van de white river zie je duidelijk het verschil, want een stuk is zout water en een ander deel is zoet.

Nadien is het tijd voor de tweede duik, dus alles in orde zetten en dan maar naar beneden zeker. We duiken eerst langs een klein rif langs onze linkerkant en dan neemt Timi ons mee naar een paar beelden die hier op phantasea reef liggen, dan verder naar het volgende stukje rif. Op het begin ligt een gespikkelde rog wat te liggen, half onder het zand. Het lijkt alsof de anderen het niet gezien hebben, want die duiken allemaal voor Timi. Raar als hij de instructeur is. Ik merk ook een paar keer dat er ineens een paar moeten terugkeren, want dat ze fout waren. Grappig om af te zien. We komen twee keer een kooi tegen van vissers en een keer twee kooien waarvan er eentje kapotgemaakt is. Vissers moeten hun brood ook verdienen, dus als ze rekening houden met de noden van het visbestand heb ik er niets op tegen. Kapot maken moet niet. En dan ineens passeert er een mega pijlstaartrog ons. Echt zalig. Omdat ik wat achter de groep hing, heb ik nog het beste zicht op het dier van allemaal. Hij gaat even kijken wat er te eten valt bij de kooi, maar fladdert dan verder over het rif. Een baars lijkt wel even te poseren voor mijn camera, dus echt wel super. Onderaan het rif nog een anemoon met een garnaaltje en dan verder tot ik nog een schorpioenvis zie, echt zalig vandaag.

Nog een paar kerstboomkokerwormen, een hagedisvis en dan hebben we het stilaan gehad voor deze duik. En ja we zijn weer voorbij het uur. Een normale safety stop en dan de boot terug op en terug naar het hotel. Ik had even geen bereik (of Evy) met de GSM om Evy gerust te stellen tussen te duiken, dus even 4G opgezet, amai, da’s ineens 10 Euro voor een paar chats, niet te schatten. Nu komen SMS’en wel door, en da’s goedkoper, en dan starten we de terugweg naar het hotel. Een klein half uurtje later zijn we er. Mijn grootste fans komen me al groeten, ik spoel mijn materiaal en dan kunnen we iets gaan eten. Het is eigenlijk al laat en het weer is niet echt goed meer. De zee was echt super kalm vandaag, maar de wolken worden nu niet weg gewaaid, dus het heeft hier al geregend en nu is het erg bewolkt. De volgende dagen kunnen ook een beetje zo zijn, maar dat zien we dan wel.

We genieten nog even in het zwembad na de lunch, drinken nog eens iets en een paar uurtjes later keren we terug naar de kamer. We douchen ons, maken ons klaar voor het avond eten en tegen half zeven gaan we naar het restaurant, want dan pas is het open. We eten iets, een uurtje later gaan we naar de kamer, Arne kijkt nog een DVD, Evy leest nog wat en ik schrijf de verslagjes om up-to-date te zijn, of toch ongeveer. Morgen laatste duik, dan zal het wel goed geweest zijn.

Dag 9: Coral Garden voor de tweede keer en relaxen aan het zwembad

Usual stuff voor de duik start om negen. Klaarmaken en naar ontbijt, dan even alles aan zwembad leggen en dan naar het duikcentrum. Kate neemt even over van Timi voor de sessie in het zwembad. Dat hebben ze ook elke dag een paar keer. Timi vond dat de duiksite Coral Garden een tweede kans moest hebben, want mijn eerste duik was niet zo goed daar en het is eigenlijk zijn favoriete duikplaats hier, dus dat wil hij goedmaken en hoe. Toch korte briefing al is het voor mij alleen, speciaal over de duiksite. Chevon gaat met ons mee en doet een navigatieduik voor zijn advanced, maar voor een advanced in opleiding doet hij het mega goed. Dan minder dan vijf minuten op de boot tot de duikplaats en dan zakken. De kapitein wil me langs de trapladder laten erin springen, maar dat deed ik de eerste keer en daarna niet meer, dus toch beetje bijgelovig en ik ga met de rest mee langs de andere kant. Zakken en een goede duik voor iedereen.

Iedereen kan een les krijgen van Timi om een laatste duik te beginnen: direct wanneer we beneden zijn: schildpad, ja man, direct gevonden. Zalig. Het lijkt echt al een oude te zijn, want ze hangt vol zeepokken. De eerste en direct enige schildpad van deze vakantie, maar wel super. Vandaag zien we een bende flamingo tongue sea slugs, maar echt een bende he. Ik ga niet beginnen met te tellen hoeveel en elke keer wanneer we eentje zien, maar het is FTSS galore vandaag! Deze site is een beetje vergelijkbaar met Jewel, want hier zijn ook bijna armen tussen het rif, niet zo duidelijk als voorheen maar ook wel super. Het witte zand tussen het rif steekt af tegen de bruine riffen, de paarse waaierkoralen en het blauwe van het water. Tussen de rotsen steken af en toe kleine visjes hun kopje en die probeer ik dan te fotograferen. Soms lukt dat, soms niet. Dan zie ik een witte slak op een koraal. Ik heb geen idee wat het is, maar ik denk aan de opmerking van Timi dat hier veel lettuce sea slugs zitten. Ik heb er tot nu toe niet veel gezien, maar blijkbaar nu dus wel. Het is geen nudibranch, maar een slak. Timi komt even kijken en zegt we praten er wel over op de boot. Tja, het klikt echt met Timi, zalige instructeur. Ik heb gisteren tegen Kate gezegd dat ze het beste team zijn waarmee ik ooit al gedoken heb. En dat is ook zo. Wonderful Dive in Egypte zijn al vrienden, dus die zijn buiten competitie, echt zalige duikers en manier van omgaan met hun duikers.

De sponzen vandaag zijn ook al weer zalig, de harde koralen, zoals hersen koraal zien er goed uit. Ze spreken over bleeching, maar dat valt hier precies nog mee. Dan ineens doen ze teken naar mij dat er een murene is. Het is een blauw-grijze met witte stippen en op de kop worden dit gele stippen met een witte omranding. Timi en Chevon duiken verder, maar ik probeer een foto te maken en de murene komt uit haar schuilplaats en duikt naar beneden op het rif en dan steekt ze een stukje over. Ze wordt tegengehouden door een zee-egel, dus moet even terug en verder omhoog. Zalig om dit bezig te zien. Nog even een film en een foto en dan super zicht van de hele murene, wanneer ik afstand neem en naar de rest van het rif ga kijken. Dan toont Timi mij een mini-boxfish, echt een bolletje tussen het rif van nog geen halve centimeter en ik dacht dat ik allemaal kleine dingen zag.

Timi had blijkbaar even het zicht van de eerste lettuce slug nodig, want nu ziet hij er nog twee. Zalige beestjes. Dan doet Chevon teken dat hij iets gezien heeft. Als hij ooit instructeur wil zijn, moet hij wel de tekens leren kennen. Dit is lobster city: onder twee stukken koraal zien we een keer vijf en daarnaast drie kreeften, allemaal samen, echt zalig. Even samenkomst en een babbeltje doen bij een koffie zeker. Dan passeert een schorpioen vis de revue. Ik had er al twee gezien, dus deze mocht iemand anders spotten. We zijn al even onderweg en spotten nog een lionfish en een paar kreeften onder een rots. Dan zie ik tussen de rotsen iets wat op een mantis shrimp lijkt. Ik moet even de experts vragen wat het juist is, maar ik denk dat ik er niet ver van zit. Geen grote, slechts 3 centimeter, maar echt wel super gespot, al zeg ik het zelf. In een grote spons nog een kleine krab en dan is het stilaan gedaan. We zitten tegen de 70 minuten, dus wel een geestige duik geweest.

Het was echt een zalige duik en duiken met Timi was alsof ik al jaren duik met dezelfde persoon, echt zalig. Buddies forever. Maar vandaag was de laatste, dus nu is het op de boot, dan terug naar het duikcentrum en dan nog even met de familie aan het zwembad. Arne wil direct het zwembad in. Ik doe even mee, maar na een half uur begin ik het fris te krijgen en dus gaan we er even uit. Het is ondertussen ook al tijd om iets te gaan eten, dus dat doen we ook. Arne doet zoals steeds in frietjes, komkommers, hamburgers en ketchup. Wij gaan iets gezonder, maar moeten ook deze week niet op onze lijn letten, dat zullen we wel doen wanneer we terug van vakantie zijn. Vakantie voor iedereen he. Na het middageten is het een mix van zwembad, voetbal, volleybal, vooral kijken dan, alleen met voetbal doen ik en Arne een match tegen enkele Amerikanen, denk ik. De ene is autistisch, maar Arne merkt het niet en we amuseren ons en blijkbaar hij ook met zijn twee nichtjes. Iedereen dus blij, behalve wanneer Arne weer terug mee moet naar de kamer.

Van de kamer, even douchen, dan naar het restaurant, iets eten en daarna gewoon nog even genieten van het mooie warme weer en dan naar de kamer terug om te gaan slapen. We gaan het niet te lang trekken, want morgen is het opstaan om 06:00 om tegen 06:45 aan de receptie te zijn en dan voor een hele dag de bus op naar YS Falls en de Black River. We zullen eens gaan genieten van een dagje uit en krokodillen zien. Super. Morgen dus!

Dag 10: YS Falls en Black River: kolibries en krokodillen

Het is al vroeg dag vandaag, want we staan al op om zes uur, ongeveer tegelijk met de zon, want we gaan vandaag op lange excursie en eentje waar Arne naar heeft uitgekeken. Vooral voor de krokodillen. Wij kijken er natuurlijk ook naar uit, want hele dagen in het hotel liggen niksen, kunnen we niet de hele vakantie. We pakken alles in wat nog nodig was en gaan dan naar beneden naar de receptie. Om kwart voor zeven moet het busje ons komen ophalen en ze zijn net op tijd. De gids is Bram, een Vlaming uit Gent met West-Vlaamse roots en de chauffeur is net als de vorige keer Glenn, Glennford voluit. We pikken nog een paar mensen op in een andere hotels en kunnen dan starten voor de lange rit naar de andere kant van het eiland los door de bergen, dan hebben we nog iets gezien van het berglandschap ook. We lijken wel een beetje slecht geïnformeerd te zijn, want de rit zal niet 2 tot 2.5 uur duren, maar drieënhalf uur met stop heen en nog eens drie uur terug. Dat is erover, maar we hebben betaald en we zijn nu toch onderweg, dan gaat een beetje busreis ons niet tegenhouden he.

We rijden na de laatste pick-up de bergen in en in het begin gaat het nog, maar dan worden de wegen slechter en gaan meer en meer slingeren, maar het brengt ons wel tot in kleine dorpjes en zien de natuur van Jamaica in het binnenland. Niet slecht, erg groen, veel bossen, weilanden met koeien en paarden en zeker veel zotten op de weg. Glenn doet erg zijn best, maar een lastige weg door het berglandschap is het zeker. Achter elke hoek schuilt gevaar, maar gelukkig kent de chauffeur elke centimeter van de weg hier. Het eerste half uur is het stil, maar dan begint Bram ook uitleg te geven over Jamaica en over de trip van vandaag. Hij leert ons de geschiedenis van Jamaica, wat meer over de gewoontes van de mensen, over spookkerken en dergelijke. Na wat uitleg en een rit van anderhalf uur maken we even een korte pauze om snel inkopen te doen en een sanitaire stop in Spaulding. Dan zijn we halfweg en na een klein half uur terug de weg op.

We rijden ook op Shooters Hill, de heuvel die gebruikt werd tijdens de film Cool Runnings over een team bobsleeërs van Jamaica die naar de Olympische Spelen gaan. Leuk, want we hadden er niet bij stilgestaan dat we eventueel informatie daarover zouden krijgen. We rijden ook langs de Appleton Estate en volgen een lange tijd de route die aangeduid staat op verschillende wegwijzers. Appleton is de bekendste rum-maker uit Jamaica en ze hebben hele lekkere rum. Bram geeft ook meer uitleg over suikerriet en jam (een soort aardappel), papaja en andere dingen die hier lokaal gekweekt worden. Na anderhalf uur over hobbelig terrein komen we uiteindelijk aan, eerst bij YS Falls. Daar stappen we over op een andere bus die ons naar de terreinen zelf brengt. We kunnen daar anderhalf uur rondlopen. We wandelen eerst naar de twee plateaus van de watervallen en genieten van de natuur. Niet van de rust, want het is hier best druk. We kunnen even zwemmen beneden op niveau twee van de watervallen, maar alleen Evy en Arne gaan er even in. Ik geniet ondertussen van het uitzicht en de natuur. Alle bomen zijn hier volle bak begroeid door bromelia’s en mossen en klimplanten en dergelijke. Dit vind ik echt super en Arne en Evy ook. Dat is mega.

Na het bezoek aan en op de watervallen zelf nemen we wat rust aan het winkeltje en het restaurantje hier. Daar hebben ze voederbakjes met honingwater opgehangen voor de kolibries. We zien hier drie soorten: eentje met een hele lange staart, een volledig groene en een groene met een witte buik. De eerste is waarschijnlijk de red-billed streamertail (wimpelstaartkolibrie), enkel te vinden in Jamaica en de meest voorkomende. Die met de witte buik is het vrouwtje van dezelfde soort en die andere moet ik thuis eens opzoeken. We kijken, genieten en nemen tientallen foto’s van de kleine, prachtige vogels. Met de korte uitstap op de watervallen, dan de tijd hier met de kolibries en het genieten van de natuur, wordt het stilaan tijd om terug te keren naar de bus. Nog even de planten bekijken op de grote bomen hier en dan de bus terug op naar ons eigen busje en dan naar Black River.

Black River is de naam van de rivier maar ook van het stadje erbij. Hier weet Bram te vertellen dat ze hier elektriciteit hadden voor de hoofdstad Kingston en zelfs voor New York. De firma Levis had hier een boom ontdekt om dingen te kleuren, dus dankzij hen werd hier al snel alles voorzien. Deze rit is maar kort en we kunnen daarna even iets eten in het restaurant van de touroperator om daarna op de rivier te gaan. We krijgen rijst met zwarte bonen, kip en een stukje rund, zelf gekweekt op hun boerderij. We drinken water en fruitsap en kunnen dan tien minuutjes ons eten laten zakken en dan de boot op. In de tuin vallen meteen de mega orchideeën op. Op een pleintje met een boom in het midden staan al grote, echt mega grote orchideeën, echt prachtig. We lopen hier even rond en zien een serre met nog een heel groot aantal orchideeën, maar dat houden we voor straks.

We moeten over een vlot/boot om aan onze boot te geraken. Wanneer iedereen er is, vertrekken we direct naar de overkant van de rivier. Daar zien we al meteen twee soorten reigertjes: een kleine witte soort zilverreiger en een koereiger. Hier hebben ze ook hun nesten en onder de boom met de nesten ligt iets op de loer wanneer er kuikens uitvallen. Daar zien we onze eerste Amerikaanse krokodillen. Daar heeft Arne op gewacht en uiteindelijk de meeste mensen op de boot. De gidsen hebben ze zelfs namen gegeven: ze herkennen de dieren aan hun uiterlijk en aan de plaats waar ze hun territorium hebben, want veel krokodillen op eenzelfde plaats, dat is normaal geen goed idee. De eerste krokodil die we zien, hebben ze de “terrorist” genoemd. Een krokodil van ongeveer 7m lang. We varen verder over het water langs de mangroves. Die hebben op dit moment ook vruchten hangen. Een balletje met drijfvermogen en eronder een lange stengel die de wortel van een nieuw stuk mangrove zal worden. Onderweg nog even stoppen bij een krokodil (Charlotte). Zij laat zich aanraken door de gids. Indrukwekkend!

De gids wijst een mangrovekrab aan, dan een grote zilverreiger, een Amerikaanse waterhoen en iets verder ziet hij een visarend, zalig! Dan door de avenue de mangrove en iets verder zien we een slangencactus op een boom en daarnaast zit een jonge versie van een reiger en aan de andere kant van het stukje rivier zit de volwassen versie. In het Nederlands is dat de kwak, in het Engels is dat de Black-crowned night heron. Van hieruit gaat de weg al terug, maar wat hier snel beschreven is, heeft wel meer dan een uur geduurd. Wanneer hij zonder veel stoppen terugvaart, merken we pas hoe ver we zijn gegaan. We zien nog een paar krokodillen onderweg, een fregatvogel vliegt over het moeraslandschap en een visser gaat overal zijn fuiken nakijken of er iets inzit. Dan gaan we terug aan land en nemen een kijkje in de serre zelf: nu hebben we hiervoor wel de tijd. Iedereen wordt na een kwartier bij elkaar geroepen en dan kunnen we de terugweg aanvatten. Maar toch nog even wachten. “Terrorist” is intussen aan de overkant van de rivier op de over gesprongen. Nu kunnen we hem in zijn volledige grootte bekijken. (Zalig zicht, maar toch blij dat hij aan de overkant zit 🙂).

Tijdens de terugrit vertelt Bram niet veel meer, maar wij zitten vooraan en doen een praatje met hem, dan gaat de tijd toch iets sneller voorbij. Evy en Bram wisselen ook nog gegevens uit, want op zijn muziek een live stukje dwarsfluit laten inspelen, ziet hij wel zitten. Tjah, waarvoor reizen al niet goed is, connecties leggen uiteraard. We zijn nog anderhalf uur van Montego Bay en van daar is het nog iets van een uur en een kwartier naar het hotel. Dus nog even babbelen, wat rusten, genieten van het uitzicht en zo komen we tegen ongeveer zes uur aan in het hotel.

We gaan direct naar de kamer om ons een beetje te verfrissen en kunnen dan al direct gaan eten. We hebben niet zoveel honger, want de lunch was al heel uitgebreid, maar we drinken en eten toch iets. De dagen dat hier mojito stond, dronken we dat, maar vandaag is het gewoon een glas wijn. Die staan hier buiten in de warmte, dus we doen er elke keer een blokje ijs in om het toch wat drinkbaar te maken. Zoals steeds tegen acht uur krijgen we een klopke en gaan we naar de kamer. Nog een beetje verslagjes online zetten, iets lezen, nog iets drinken en dan op tijd ons bed in.

Dag 11: Dagje rust aan het zwembad, lekker chill

Vandaag geen wekker, geen duiken, geen uitstap. Gewoon een dagje zwembad en strand. Nu ben ik al wakker om half zeven en kan de slaap niet meer vatten. Deze keer is het dan Arne en Evy die uitslapen en ik die als eerste het bed uit ben, dat is ook eens iets nieuw. We proberen nog van onze laatste volledig dag te genieten en ik denk dat dat wel gaat lukken. Vanop onze verdieping hebben we een perfect zicht op het hotel, op de zee en ik zie een paar boten liggen zoals elke ochtend. Het zicht hier is echt super en van de vierde verdieping nemen we de lift naar het gelijkvloers om daar te ontbijten in het restaurant. ’s Morgens mag Arne de tafel kiezen en hij kiest steeds flink eentje in de schaduw, hij en zijn mama gaan eerst zoals steeds en daarna ga ik iets halen om te eten. Ook ’s morgens is er voldoende keuze, dus we kunnen voldoende kiezen en het restaurant is ook tot half twaalf open. Bijna elk uur van de dag vind je hier ergens een open restaurant en als dat niet lukt, is er de 24/7 Sports Bar.

We hebben alles al mee en we kunnen al wat uitrusten aan het zwembad, drie ligbedden naast elkaar in de schaduw op een plaats waar het bijna de hele dag schaduw zal blijven. We zullen ons nog wel amuseren vandaag. Arne zit al direct in het zwembad en iets later wij ook, maar de bar is nog niet open, dus we gaan nog even wachten tot 10:00 om een cocktail te drinken. De tijd gaat hier weer veel te snel, dus het is al snel tijd dat de bars hier open gaan. We hadden al eens dag gezegd tegen de instructeur die me de eerste keer had meegenomen naar Coral Garden, maar die nam het nogal persoonlijk dat ik de duik niet zo leuk vond toen. Tja, zijn probleem dus. Wij genieten van het zwembad, een drankje, nemen een frozen strawberry daiquiri voor Arne, zonder de rum en wij drinken nog eens cocktail van de dag. Vandaag was het terug Yellow Singing Bird.

Na de middag eten we snel iets, duiken dan nog even in het zwembad en het is woensdag, dus pool party. Deze keer met schuim en dergelijke. Arne moet in het ondiepe langs de kant blijven, maar dat lukt niet altijd even goed. Af en toe even gaan kijken en terug terecht wijzen, want het is te gevaarlijk met zo’n zatte bende in het diepe stuk van het zwembad. Na de party gaan we nog even naar het strand, doen een wandeling tot verder aan het einde van het hotel, keren terug, maken een klein zandkasteel en spelen nog een beetje voetbal.

Dan is het al wat laat en keren terug naar de kamer, daar douchen, ons klaarmaken voor het avondeten en tegen zeven iets gaan eten. Net als de voorbije dagen in hetzelfde deel van het restaurant en natuurlijk eten we nog buiten. We laten het ons smaken en drinken er iets bij en keren dan terug naar de kamer. Arne kijkt zoals elke avond nog even een DVD en dan gaat hij slapen. Wij genieten nog een uurtje op het terras en gaan dan ook ons bed in. Morgen een lange dag.