ScubaTimo
Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland
Website about scuba diving and traveling around the globe
Egypte in El Quseir Akassia Hotel, ter plaatse duikschool Wonderful Dive
Van 20 oktober 2018 tot 31 oktober 2018
Zaterdag 20 oktober 2018: vertrek naar Akassia (vierde keer)
We hebben ernaar uitgekeken, gisteren nog goed gewerkt, maar vandaag zijn we eindelijk nog eens op vakantie en deze keer naar Egypte. Terug naar het ons al bekende hotel Akassia in El Quseir. Het is daar steeds al goed geweest, dus waarom zouden we niet nog eens daarheen trekken. We hebben gisteren ’s avonds al een paar dingen ingepakt, dus we zijn eigenlijk zo goed als klaar om te vertrekken. Tegen 9 uur rijden we naar de Quickparking. We komen eraan, scannen de voucher en daar blijkt dat we aan de verkeerde parking staan. Tot nu toe hebben we altijd al die in Machelen gehad, maar nu blijkbaar ergens anders gereserveerd. Om eerlijk te zijn wisten we niet dat er nog een tweede was hier vlakbij. Tien minuten rijden en we vinden daar wel de parking waarvoor we gereserveerd hadden. Een geluk dat we op tijd vertrokken waren. Het duurt een kwartier eer de bus er is, een kwartier eer iedereen erop zit en dan een half uur eer we aan de luchthaven komen. De P4 Long Parking had minder lang geduurd, want daar had ik gestaan toen ik vorige week naar Dallas moest voor het werk, maar daar was geen plaats meer, dus dan maar die andere optie. We moeten er wel rekening mee houden dat we voor onze volgende vakanties tijdens de schoolvakanties op tijd boeken zodat we dit niet meer moeten doen. Het is al een lange dag genoeg.
We hebben niet te veel mensen voor ons aan de check-in, dus van onze bagage zijn we ook al snel vanaf. Dan nog even een luchtje scheppen en dan naar binnen voor een sanitaire stop, een fast lane voor de douane en dan ergens iets zoeken om te eten. Die fast lane blijkt niet echt een overbodige luxe te zijn. Er zijn op dit moment tien controles open en ze staan tot na de scan van de boarding pas aan te schuiven. Maar wij kunnen op minder dan tien minuten erdoor. Zeker onthouden voor volgende keer. De premium is nu al zijn geld waard. We wandelen door de tax free, kopen enkel een M&M voor Arne en dan eten we iets klein. Evy neemt een chicken burger met frietjes, Arne alleen een portie frietjes met mayo en ketchup en ik neem een sporty salmon en een pintje – kwestie van het sporty direct te compenseren.
Na het eten wandelen we op ons gemak naar de lange gang waar alle B-gates zijn. Daar in Starbucks nog een koffie drinken, vliegtuigen kijken en eens we weten waar we moeten zijn, stappenwe naar gate B40, helemaal de laatste. Dat is ver stappen, maar zo moet het vliegtuig minder lang taxiën, dat helpt ook. We hebben ondertussen ook zicht op een hele hoop vliegtuigen die opstijgen een vooral voor onze neus landen. Dat vinden we alle drie wel super leuk. We wachten nog een klein uurtje en dan kunnen we boarden. We hebben premium, dus ook hier fast lane, ook al hebben andere mensen langer in de rij gestaan dan wij, maar dat is wel de prijs die je betaalt. Ik hoop dat dit niet mega degoutant overkomt, maar echt wel prijs waard hoor. Op dit uur moesten we eigenlijk al vertrokken zijn, maar dan wordt afgeroepen dat we door de drukte in Hurghada niet mogen vertrekken, we staan dus een half uur langer aan de grond. Dat half uur wordt een uur en dan mogen we dan toch van die onnozele Egyptenaren vertrekken. Hoe moeilijk kan het zijn? Als je 5 vliegtuigen aankan op een bepaald aantal tijd, moet je er geen extra aannemen. Brussels Airlines zal allicht wel op plaats ‘laatste’ komen als het daarop aankomt.
Uiteindelijk na een uur toch weg, we krijgen iets te drinken. Een cava of een appelsap, direct erna krijgen we ook al eten. Een lekkere, echt lekkere lasagne en we drinken iets. Arne speelt wat op zijn tablet en kijkt wat DVD’s. Zo gaat de tijd snel en kunnen we de uren stilaan aftellen. Op minder dan vijf uur zijn we uiteindelijk in Hurghada, de landing is super, de visa worden ook snel ingeplakt, we zijn snel met de bagage, dus alles dik OK denken we. We moeten wel nog een hele tijd van Hurghada naar El Quseir met een busje. Maar eerst wachten op de laatste drie mensen, die blijkbaar ook op onze vlucht zaten, maar er toch iets langer over gedaan hebben. We horen zeggen dat Hotel Utopia, vlak naast Akassia ongeveer anderhalf uur rijden is, dus we zijn al blij. We vertrekken na een uurtje wachten toch met een busje met 8 personen naar El Quseir. Na twee uur rit met autosnelweg, drempels, mega snelle stukken, ongelooflijk trage stukken, mannen in torens met geweren en tegenliggers met grote lichten aan komen we bij een ‘wegrestaurantje’ en we dachten dat we er al gingen zijn. Arne is in slaap gevallen, dus daar geen probleem. Hij slaapt door zelfs wanneer we stoppen. Sommigen drinken of eten iets en na een dik kwartier rijden we verder en passeren dan El Quseir centrum en zo de weg verder naar ons hotel. Hopelijk nog op tijd daar.
Na tien kilometer zogezegd en twintig minuten rijden zetten we het koppel af in het hotel naast ons en dan is het onze beurt. We zagen het al. We moeten zelfs de chauffeur tonen welke receptie hij moet nemen. Perfect en zeker een geluk dat we hier al geweest zijn. Daar krijgen we nog vier sandwiches en fruit, kunnen de formulieren invullen, iets drinken en naar onze kamer. Arne is te moe of te koppig of te lastig om te eten, maar echt honger heeft hij niet. Met onze bagage dus naar de 2907 en daar een paar dingen uit de valiezen nemen die we al nodig hebben nu en dan kunnen we genieten van een goede nachtrust. Alles is hier al mega donker en rustig, dus we slapen lekker. Morgen bij daglicht onze eerste echte vakantiedag!
Zondag 21 oktober 2018: Duikcentrum, zwembad, duiken
We hebben er een goede nachtrust opzitten en kunnen na het uitpakken al direct ons eerste ontbijtje hebben hier. Dat klinkt als een super idee. Wij dus naar het restaurant dat we al kennen en daar nemen we een koffie en veel andere lekkere dingen. De koffie zeker is hier super, al eerder gezegd waarschijnlijk. We zien ineens de ober terug die we hier de eerste keer ook hadden bij het ontbijt, we laten even de foto zien van vier jaar geleden en hij zegt duizendmaal sorry dat hij ons niet herkend heeft. Tja, dat kan gebeuren he. Een geluk dat wij een foto hadden want anders… Na het ontbijt en een vrolijke opnieuw-kennismaking gaan we al eens kijken in het duikcentrum. Daar al wat info vragen, maar er is niets veranderd. Tegen 11 uur ongeveer eens terug langskomen en zeker de reispas niet vergeten. Wij dus terug naar de kamer. De kerel van de kuisploeg is iets te hard aan het solliciteren voor drinkgeld dus eerst zal hij zich moeten bewijzen. Wij nemen alles mee naar het zwembad waar we vorige jaren ook uren hebben doorgebracht. Straks naar het duikcentrum, inchecken daar en deze namiddag al eerste keer Maheleg doen.
Aan het zwembad is het direct genieten, lekker warm, een handdoek, een paar ligzetels en lekker warm water. Super dus! Afkoelen is er al snel bij, maar wanneer alles begint te stromen, is het dolle pret voor alle kinderen. Zalig toch. Arne is direct mee van de partij met een paar andere kids. Evy en ik koelen ook even af en al snel is het elf uur, dus ik neem de sleutel mee en ga naar de kamer. Daar had ik alles al klaargelegd, alles is aan het opladen ook, dus ik kan gewoon vertrekken met alle spullen en reispas naar het duikcentrum. Daar is het even wachten, want een Vlaams koppel is aan het uitchecken, dus ik vul alle toestanden al in, deze keer in het Duits – dat is ook eens iets anders. Ik vul alles in, krijg box 56, leg er alles in, krijg lood en een gordel en daarmee is alles geregeld. Terug op de kamer zorg ik ervoor dat ik alle spullen al klaar heb liggen, want de batterijen zijn OK. Even terug naar het zwembad, nog even genieten en dan naar het restaurant om iets te eten. Daar eet ik niet te veel, want anders heb ik problemen onder water.
Tien minuutjes later komen Evy en Arne ook toe en Yasser is al direct mee, net zoals Mohammed, onze kelner de vorige twee keer. Die had zelfs Arne herkend: straf zenne. Alaa en Yasser zijn super met Arne, alleen Tamer was even wennen. Soit. Wij vertrekken binnen tien minuten voor de duik. Ze vragen me al of ik naar Maheleg ga en of ik alleen duik of what the deal is – in het Duits dan. Er zijn vier personen mee die een Intro duik doen en de vijfde gaat hen volgen om te filmen, dus ik heb eigenlijk de keuze tussen niet duiken, of alleen of hen gewoon volgen, een beetje dieper. Tijdens de briefing werd het hen pas duidelijk dat ik geen buddy had, maar ik maak er niet te veel drukte om, dus ik duik gewoon mee. Snel even briefing – een geluk dat ik het hier al ken, want briefing trok op niets. Soit. Iedereen met de spullen naar het einde van de pier, daar verder klaarmaken en dan te water.
De gids, ken zijn naam weeral niet meer, vergeet dat ik een check-dive moet doen. Op zich geen probleem voor mij, maar hij is de divemaster, dus hij moet eraan denken. Het is de bedoeling dat ik de divemaster volg op vijf meter diepte en zo vijftien minuten heen duik, dan even lang terug, even wachten en dan weer hetzelfde. Tja, dat zien we dan nog wel. Het is wel even geleden dat ik hier naar het zuiden heb gedoken en de stroming vandaag staat anders dan gewoonlijk, dus dat doen we nu. De eerste duik in Egypte is altijd leuk. Super veel vis, super veel koraal, echt wederom zalig. Niet echt onverwacht, maar wel dik OK. Ik hang er als vierde in, maar de divemaster heeft geen oog voor mij, dus ik begin mijn duik in het ondiepe: eerst en vooral eens kijken naar mijn lood, want ik denk dat ik een kilo minder heb dan vorige keer. Maar alles lukt, de Nitrox gaat goed naar binnen en duiken maar.
De divemaster heeft de twee jongelingen aan hun duikfles vast, zo gaan ze een kwartier heen en ook terug. Ik kijk ondertussen naar de koraalklimmers of zijn het eerder koraal-liggers, want veel klimmen doen ze meestal niet. Een paar wimpelvissen, een paar koraalvlinders, alles passeert al zeker de revue. Hard koraal, zacht koraal, alles top. En omdat het al na de middag is komen de kleuren door mijn lamp goed uit. Anders zie je die minder, maar nu lijken ze echt mega fel. Een klein slijmvisje ligt roerloos op een steen tot ik een foto wil maken. Dan is hij ineens weg. Poging twee meer geluk. De baarzen dansen weer op en neer in het licht van de lampen en het lijkt of ze ervan genieten. Dat doe ik in elk geval al zeker. Een kwartier is snel om, dus ik zie al snel de divemaster omkeren en ik wacht even en doe dan hetzelfde.
Ik weet niet of die jonge gasten het leuk vinden, maar bij de derde koraalduivel vind ik het hier al super. Dan bereiken we de plaats waar we te water zijn gegaan en is het wissel van de wacht. De twee jonge mannen gaan eruit en de man en dochter gaan er nu in. Ik hou me even bezig met het bekijken van de onderwaterfauna en -flora en dan kunnen we terug vertrekken. Deze keer gaan we even naar de andere kant, maar er staat toch wat stroming, we keren al snel terug, maar zien wel een paar koraalvlinders en een koppel anemoonvisjes. Zelfs na al deze duiken hier blijven die super en ik meen me zelfs te herinneren dat die hier vorige keer ook waren. Ook hier zwemmen veel koppels koraalvlinders: een gele kroonkoraalvlinder. Vooral die laatste zijn vaak moeilijk te fotograferen, maar die zijn zo prachtig dat ik het toch elke keer moet proberen. Misschien lukt het deze keer wel goed. Een koppeltje zwartstaartkoraalvlinders zwemt samen boven een koraal en verstopt zich dan in de gaten van het rif.
Een schooltje gele vissen met zwarte stip op hun staart ligt onder de trap van de instapplaats. Daar ben ik net alleen toegekomen. De anderen waren omgekeerd en terug dezelfde richting uit als voorheen, dus ik had gezegd dat ik mijn safety stop ging doen en rustig terug ging keren naar de instapplaats. Ik kom boven en krijg bijna direct onder mijn voeten: Are you diving alone? Ik zeg dat ik laatste paar minuten alleen gedoken heb hoewel dat het er wel tien waren. Soit. Ik heb een uurtje gedoken, dus ik ben blij. Ik ga alleen terug naar boven, kleed me om en ben al klaar wanneer de anderen pas terug zijn. De papa van de kinderen die de intro duik hebben gedaan vindt het erg dat ik niet ten volle van de duik heb kunnen genieten. Maar ik heb me wel geamuseerd, dus geen probleem voor mij tot die pipo van een divemaster zegt: for Timo I put a dive guide. Voor mij en voor die vader gaat die een gids aanrekenen extra. Dat zullen we wel eens zien, want die heeft niets, maar echt niets gegidst vandaag. Ik heb vaker alleen gehangen op tien of vijftien meter dan bij hen op 5. Een grote discussie dus al voor op het einde.
Het busje brengt ons terug en ik spoel snel mijn spullen en spreek af met Arne en Evy aan het zwembad. Nog snel even plonsen in de avondzon en lekker nog genieten van een lekker warme dag. Daarna naar de kamer, ons douchen en naar het restaurant om iets te eten. We trekken het lang vandaag, want Arne wil perse de kids disco zien en horen. Wie weet doet hij in de loop van deze vakantie misschien nog eens mee. We gaan erna direct terug naar de kamer en schrijven nog wat verslag en lezen een boek en gaan zelf ook op tijd ons bed in.
Maandag 22 oktober 2018: Spa, zwemmen, relaxen, strand
Vandaag relax-dag. Evy had gisteren mij nog overtuigd om eens een facial en een pedicure te laten doen in de spa. Zij had dat de vorige keren al gedaan en ze dacht misschien dat dat iets voor mij was. Eerst ontbijt, vandaag duik ik niet, dus ik neem het ervan. Omelet met vanalles, een broodje met kaas en wat groentjes, hmm lekker. Arne lust de pannenkoeken hier niet, maar gisteren vond hij die super. We hebben ondertussen onze garçons van vorige jaren en van de vorige keren al terug gezien, de ene herkende hem zelfs nog van maart, echt zalig. Dat is Mohammed, maar die staat hier ’s ochtends niet. De naam van de andere, Ronaldo-lookalike van jaar 1 ben ik ff kwijt.
Na het ontbijt gaat het richting zwembad, daar installeren we ons, gaan er al even in en gaan ook eens in het grote zwembad achter ons. Snel zwembandjes aandoen en dan kan Arne mee. Even op de stoeltjes aan de bar zitten onder water, maar de bar is niet open. We zwemmen een beetje verder en plonsen wat. Dan komt mama er ook even bij en zwemmen samen even, maar dan ineens is Arne weg. Terug naar het kleine bad. Dan moet ik vertrekken naar de spa, maar een minuut te voet. Ik trek de deur open en ze kijken ineens met vier vrouwen en drie mannen naar mij. Feet and facial, OK? Yep. Laat ons dit eens doen. Ik krijg direct een beetje water en die man begint eraan. Met een soort floss draad in zijn mond gaat hij rond mijn gezicht rond de contouren van mijn gezicht en dat is al snel helemaal vrij van het minste haar. Ook mijn wenkbrauwen worden in orde gebracht en haar op plaatsen waar dat niet moet staan, wordt ook verwijderd. Na een tiental minuten is dat ook gedaan en dan krijg ik een traditionele Egyptische scheerbeurt. Amai die heeft hier serieuze scherpe mesjes vast. Leuk dat ik het een keertje niet zelf moet doen, want soms is dat echt wel lastig hoor. Dan moet ik me verleggen naar een tafel en daar krijg ik een paar keer een masker op, dan wordt dat eraf gescrubd, gezicht gemasseerd en dan het volgende masker.
Het is toch een beetje genieten hoor. Later zal blijken dat ze ook de zwarte puntjes van mijn neus hebben weggedaan en ze zeggen dat ik een heel nieuwe man zal zijn. Daarom moest ik dat doen van Evy, ze wou eens iets anders, LOL. Sommige onderdelen deden wel pijn, maar wij mannen zeggen altijd dat de vrouwen moeten afzien om er goed uit te zien – deze keer was het mijn beurt. Na de laatste massage nog een zalfje en dan pedicure. Ik mag in een zetel gaan zitten met rug- en nekmasssage en dan beginnen ze mijn nagels te doen, iets later ook het eelt van mijn voeten en zo wordt alles in orde gezet. Tja, dat mag ook eens natuurlijk he. Dat duurt nog een half uurtje en dan kan ik terug als een nieuwe man naar Arne en Evy. Ik krijg onderweg goedkeurend blikken van alle dames die mij passeren. Checking me out of wa? Ze kunnen mij toch ni krijgen.
Aan het zwembad is het groot jolijt, want iedereen is aan het spelen en ik ga eerst een beetje bekomen van de relax en dan ga ik mee met Arne het bad in. Dat is altijd leuk. Het is al half twaalf geweest, wanneer ik uitge-spa’t ben en het duurt dan ook niet lang meer eer we naar het restaurant gaan. Eerst alle spullen afzetten op de kamer om zo licht gepakt naar het middageten te gaan. Arne gaat weer voor frietjes, tja je kan het hem moeilijk kwalijk nemen natuurlijk he. Ik probeer eens een pikante pasta, maar ik moet toch een beetje pikante pepers ervantussen doen, want Egyptisch pikant is echt wel pikant. We worden in de watten gelegd. Iedereen moet drinken halen en zij brengen het voor ons allemaal. Ze zullen zich misschien nog herinneren dat wij drinkgeld gegeven hadden vorige keren. Deze keer hadden we enkel deze ochtend iemand al iets gegeven en dat was het.
Na het middageten terug naar de kamer, want Arne wil een beetje rusten voor we naar het strand gaan. Evy gaat nu naar de spa, maar zij gaat de andere kant doen, zij krijgt een massage deze namiddag. Arne wil ineens niet meer rusten, maar wil naar de zee en het strand. Dat is iets voor papa eerder dan voor mama. Wij dus te voet naar het strand en daar spelen met zand en water. Veel emmers zijn er nodig om een kunstwerk te maken zoals Arne het wil en dus gaat hij een paar keer met de emmer naar de zee om daar water te halen en naar de schaduw van de parasols te brengen. Het is nog maar onze twee dag dus niet te veel risico nemen en te lang in de zon zitten. Ik speel een paar minuutjes mee, maar Arne wil zijn kasteel zelf maken, dus ik relax een beetje en luister wat muziek. Ik moet een foto maken van zijn kasteel en dan is het genoeg geweest en gaan we een ijsje eten. Arne krijgt drie bollen aardbeienijs, eigenlijk te veel maar ik kon niets zeggen, want die man had er al direct drie ingedaan. Even genieten van het ijsje, ik eet het overschotje op en ik drink er een rum cola bij. Na het aperitief gaan we op het grasveld met een bal spelen. Een balletje dat aan de palet kleeft wanneer je die probeert te vangen. Zo amuseren we ons nog een half uurtje. We rusten even en drinken nog iets en dan komt mama stilaan terug. Zij drinkt een gin en ik neem een biertje, maar Arne is niet te houden, want hij kan niet stilzitten. Hij wil dat ik met hem petanque speel. Alles bij elkaar is hij super braaf geweest, dus we spelen ongeveer tien spelletjes waarvan hij de meerderheid wint. Daarna nog even iets drinken en dan stappen we terug naar onze kamer om ons klaar te maken voor het avondeten. Dat duurt niet lang, want een uurtje later zitten we al met onze voeten onder tafel. Het eten is hier wel dik OK en zeker het feit dat ze alles spoelen met drinkwater, echt super. (hout vasthouden) We zijn hier nog nooit echt ziek geweest. We eten iets, drinken een wijntje of een kindercocktail. Arne en Evy gaan dessert halen, we spelen een paar keer ‘Wie is het?’ en dan begint stilaan de kinderdisco.
Arne is in zijn nopjes, want hij had al een paar wie is het’s niet meegedaan en was op het podium aan het dansen met een paar meisjes en wanneer de kinderdisco effectief begint, is het hek van de dam. Hij doet super goed mee, lijkt zich erg te amuseren en de tijd gaat wel snel wanneer we hem zo bezig zien. Op het einde moeten de ouders ook meedoen. Omdat Arne vandaag gedanst heeft, moeten wij ook een brug vormen voor de polonaise van de kinderen. Dan is het gedaan voor deze avond en weer een dag is om. We gaan naar de kamer en gaan direct slapen. Arne direct in zijn bed, wij nog even op terras en dan wij ook slapen.
Dinsdag 23 oktober 2018: Duikvoormiddag: The Cave en Sheikh El Malik
Vandaag is het duikvoormiddag. Ik heb me gisteren ingeschreven voor twee duiken. De eerste voor de zeekoe en de tweede voor een grot. Het zal blijkbaar anders lopen, want we doen uiteindelijk de twee duiken in omgekeerde volgorde. De eerste taak vandaag is het ontbijt. We moeten ons niet haasten, want het vertrek van de duik is pas tegen 08:45, dus een kwartier vroeger daar. Ontbijt gaat vlot, ik eet nooit te veel vlak voor een duik. Na de koffie nog even water vullen en sanitaire stop doen. Dan kunnen we verder naar het duikcentrum. Er zijn al een paar mensen van onze duik, maar de meerderheid is er voor een halve dag boot. Die vertrekken net wanneer wij er toekomen, niet slecht geregeld. Ik ga al snel mijn twee flessen afmeten qua Nitrox, want dat is wel belangrijk. Alles OK op 30 %. Flessen klaar, box 56 klaar, dus ik kan nog even zitten bij Arne en Evy. Dat is natuurlijk belangrijk tijdens een vakantie samen he.
Tien minuten later is er niemand meer, want dan vertrekken wij naar onze eerste duikstek. We beginnen met The Cave; ook logisch want die is het verste en daarna komen we terug voor de zeekoe op Sheikh El Malik. Allemaal de bus in en wijle weg. Op een dik half uur zijn we ter plaatse en kunnen we ons al snel klaarmaken. Alles staat al op drie grote tapijten, bakken open, iedereen klaar voor de briefing. We duiken canyon door, dan naar het zuiden, iets later terug en dan zeker zorgen dat je nog 60 bar hebt bij het terug ingaan van de canyon en naar de uitstapplaats terug. Ik duik samen met Carsten, want de andere zes zijn elk met twee. Even snel kennismaken en dan over het rif naar de instapplaats. Eerst hebben we natuurlijk ook alles aangedaan, opgetuigd en snel een buddycheck gedaan en dán kunnen we naar de plaats waar we te water moeten. Het is een eindje wandelen en het voelt wederom raar aan wanneer ik nat word bij het in het water stappen. Normaal met een droogpak heb je dat niet. We krijgen allemaal even hulp bij het aandoen van de vinnen en dan kan de duik starten.
We hebben geluk dat we geen andere duikers tegenkomen, want net voor ons waren er keiveel te water gegaan. Als je die dan hier in de grotten tegenkomt, kan je wel eens een probleem hebben. Best zij die terugkomen van de duik voorrang geven. Het zicht in de grotten is slecht, echt precies een dikke gele soep waar je doorkijkt, hopelijk is het iets verder wat beter. En inderdaad, eens je uit de grotten komt, is het prachtig blauw van de Rode Zee terug. We zien direct keiveel van de typische rifvisjes rond het koraal hangen en het is weer een super zicht. Daarvoor doen we het dus. De koraalvlinders, de grote en kleine baarzen, echt weer super. We zien een paar roggen, gele met blauwe bollen. Ik vind het toch raar soms dat je die de ene duik niet ziet en op de andere duikplaats komen ze ineens met tientallen aangezwommen, net als hier. We duiken tot er iemand 100 bar heeft en dat is op een aanvaardbaar moment. Wanneer we keren heeft mijn buddy nog 150 en ik 130, dus dat zit wel goed. We keren bij een grote rots en daar bevinden zich mega veel glasvissen, de kleine en de grote, echt super. Je ziet bijna dat die als een groot geheel bewegen.
De terugweg is aangevat en we keren dezelfde weg terug alleen iets minder hoog. We volgen gewoon de anderen, hoewel we altijd iets achter de groep hangen. De gids wordt hiervoor niet extra aangerekend, terwijl die eergisteren wel zou moeten betaald worden. We duiken over het rif en zien eigenlijk voor Egypte nog the usual. Tot nu toe nog geen naaktslakken, maar die zijn er in Egypte sowieso minder. We duiken nog steeds als laatste en zien net een paar duikers de grot terug ingaan waar we uitgekomen waren. Ik denk wel dat we die anders ook hadden gevonden, maar dat is wel makkelijk zo. We duiken terug door de soep en duiken hoog tegen het plafond van de grotten zodat we al een groot deel van onze safety stop hebben gedaan. Op het einde nog even erbij doen, nog wat foto’s nemen van een zeenaald en een kogelvis, echt zalig hier nog. Het is hier ook veel warmer dan buiten de grot. Safety stop gedaan, dus naar de voeten van de gids die er staat om ons uit het water te helpen. We moeten nog de weg terug, terwijl de anderen al terug op de matten zijn.
Snel uitkleden, handdoek rond ons en dan alles terug in de bakken, bakken in de pick up en dan naar de andere duikplaats. Daar wordt opnieuw alles klaargezet terwijl wij een briefing krijgen. Het was een kwartier uitrusting uitdoen, een kwartier rijden, een tien minuten briefing, dan een kwartier terug alles aandoen en dan is er al een groot stuk van het oppervlakte interval voorbij. Lekker makkelijk. De bedoeling is dus de zeekoe zien. We gaan te water op een vergelijkbare plaats als vorige duik hoewel daar toen een grot was en hier gewoon open rif. We duiken langs het rif en volgen gewoon de gids die constant lawaai maakt om de zeekoe te lokken. Irritant, maar als het helpt… We zien even wat super mooi rif, maar we hebben precies weinig tijd om hier door te brengen, want de zeekoe roept. Ik heb niets gehoord maar soit. Het eerste dat opvalt zijn de mega veel schelpen die in het rif groeien, echt in een stuk koraal wel vijftien doopvontschelpen, niet te schatten. De vis die hier het vermelden waard is, is de bruid van de zee en een prachtig exemplaar hier. Super.
Dan gaat het richting zeegras. Een grote schildpad met een paar remora’s en veel gras en zand. Dan doet ineens de gids teken dat hij de zeekoe hoort, maar I don’t care. Zien wil ik ze. Dat is al de tweede keer dat ik hier duik en ik moet ze nu toch wel zien he. Of niet he. Ook geen gitaarroggen. Wel een tweede schildpad, of dezelfde als de eerste, geen idee eigenlijk. We zijn in een cirkel een beetje rond gedoken, maar het heeft precies weinig zin. Veel gras en zand gezien, twee schildpadden en een mooi rif, maar daar hebben we te weinig van kunnen zien. Een beetje in mineur geëindigd, maar dat kan al eens gebeuren, de eerste duik was wél schitterend. Carsten en ik moeten even boven water gaan kijken waar we het water uitmoeten en blijven op 5 meter met 60 en 80 bar en duiken westwaarts, want daar staan ze. We vinden het zonder veel problemen, want we hebben allebei een kompas, dus dat is wel goed gezien. De eerste keer dat een kompas hier echt nuttig is. We zijn wederom als laatste uit het water en hebben vandaag twee uur onder water gehangen, dus ondanks het feit dat de zeekoe zich niet liet zien, konden we het erger getroffen hebben.
Alles op de matten terug in de bakken, ik doe al droge kledij aan en dan kunnen we in de bus terug richting hotel. We zullen er twintig minuten later zijn, maar dat is onze eigen fout, want wij beiden hebben denk ik meer dan twintig minuten langer gedoken dan de anderen. Wij dus de bus in, twee minuten wachten op de duikspullen, snel spoelen en dan naar het restaurant waar Evy en Arne al op mij zitten te wachten. Iets eten en dan even rusten op de kamer. Het is warm vandaag, om niet te zeggen heet en dan kan een kort dutje wonderen doen. Wij dus na het dutje nog even terug naar het zwembad, wat spelen. Arne vooral met zijn vriendje uit Polen en diens papa. Ik probeer zijn papa ook een beetje rust te gunnen, maar de jongen heeft blijkbaar liever zijn eigen papa of mama om mee te spelen. Dan wordt het tijd om terug te keren naar de kamer, even douchen en klaarmaken voor het avond eten. Soms denk ik dat we hier niet veel meer doen dan slapen en eten.
We genieten van het avondeten, drinken een wijntje en vooral Arne en Evy gaan nog een dessertje nemen. Ik beperk me tot een paar glazen wijn en het gewone eten, dat zal al genoeg kilo’s erbij gedaan hebben binnen een week of zo. Maar we kunnen er maar van genieten en uiteindelijk bewegen we hier toch ook wel een beetje. Arne beweegt zeker nog heel veel, want het is weer kinderdisco voor een half uur vanaf half negen. Daarna naar de kamer, Arne direct bed in, wij schrijven, lezen en slapen.
Woensdag 24 oktober 2018: Relaxen, zwembad, spa, rusten
Er staat weer niet veel op de planning vandaag, vooral genieten van de zon, zwembad, eten, drinken. We beginnen met een ontbijtje zoals steeds in het grote restaurant. Rabie Abdel zoals onze ober blijkt te heten, verzorgt ons weer goed natuurlijk. Hij verzorgt de tafel die we de voorbije dagen ook hebben gehad en zegt ons goeiedag, we krijgen een hand of een high five. We eten hetzelfde als anders, een paar broodjes met kaas, pannenkoeken, croissants en drinken er lekkere koffie bij. Echt super lekker die Egyptische koffie. We drinken dan ook een extra koffie hier voor we terugkeren naar de kamer. Op de kamer nemen we alles wat nodig is om te gaan genieten aan het zwembad. Alles mee? Yep, zo kunnen we gaan zwemmen.
We laten eerst Arne het kleine zwembad induiken, daarna duiken we samen het grotere zwembad achter ons in, we spelen met de bal en doen het allemaal rustig aan. Het is een hete dag, alsof er een haardroger over Egypte blaast, want het is al dertig graden en het is nog maar negen uur of zo ’s ochtends. Beter dit dan liggen te bibberen in België, oh en te werken da’s waar ook. Wij nog even genieten hier van de zon, zwembad, duiken en dergelijke. Evy vertrekt richting Spa om haar gezicht te laten doen. Een uurtje is ze weg. Ik probeer Arne een beetje te leren hoe het is om te snorkelen terwijl, zodat we samen eens kunnen gaan snorkelen. Hij doet het erg goed, maar al snel blijkt toch dat vijf jaar iets te jong is om al met ons de zee op te gaan. Hij zou nog te veel zout zeewater binnen krijgen en dat is niet echt leuk. We hebben een leuke tijd en voor we het weten, is mama terug. Zij ziet er schitterend uit (net als altijd) en relax, dan is het nu tijd voor mij om me te laten scheren. Ik had deze ochtend geen zin om mijn scheermesjes te nemen, want ze kunnen het daar toch beter. Op tien minuten ben ik terug en dan is het nog even zwembad in en spelen en zot doen en daarna tegen ongeveer een uur wanneer ze hier alles afzetten naar het restaurant.
Arne en ik gaan even kijken bij de andere zwembaden en glijbanen, dus alles staat al af wanneer we terug bij mama zijn. Snel alles op de kamer zetten en dan gaan eten. Restaurant as usual en terugkeren ook as usual. Met het golfkarretje naar blok 29, daar even de zon uit en even in de airco rusten. Evy en Arne slapen effectief een klein uurtje en ik schrijf wat en selecteer wat foto’s. Ook plezant. Tegen half vier gaan we naar het grote zwembad vlakbij het restaurant, daar plonsen we nog even tot de zon ondergaat en tot ze hier met de rook beginnen te spuiten om de insecten weg te krijgen. Dat is voor ons het signaal dat we naar de kamer moeten, ons douchen en terug gaan eten. Het lijkt alsof we net gegeten hebben, maar we hebben wat geslapen, wat niks gedaan, wat gezwommen, dus we zijn echt wel bezig geweest voor we gaan eten. De vis is super lekker, er ligt dan ook zeilvis tussen, echt wel de moeite. Ze fileren de vis hier ter plaatse en doen het op de BBQ.
Het is nog steeds heet en dat zal het morgen waarschijnlijk ook worden. Het is ’s avonds nog meer dan dertig graden en zelfs de Egyptenaren zeggen wederom dat het ongelooflijk warm is, dus goed drinken. Neen, Timo geen rode wijn, water moet je dan drinken. OK dan, dat ook. Na het eten is het wachten op de mini disco en Arne doet weer super goed mee en amuseert zich blijkbaar ook echt keihard. Dat maakt ons ook gelukkig. We gaan direct na de mini disco naar onze kamer terug en gaan bijna even snel naar bed als Arne. Morgen iets vroeger opstaan voor twee duiken, dus niet te laat ons bed in. Na deze hete dag en avond morgen opnieuw heet, want zelfs nog 2 graden warmer dan vandaag. We zien wel of we dit overleven 😊
Donderdag 25 oktober 2018: Duiken, relaxen
De bedoeling was om twee keer te gaan duiken om 08:10 samen te komen en dan met de boot naar Sharm Fugani. Speciaal vroeg opgestaan om op tijd te kunnen gaan ontbijten en op tijd aan het duikcentrum. Daar is het een drukte van jewelste. Ik vraag even wat er aan de hand is. De boot uitstap kan niet doorgaan door het slechte weer. Er hangt de rode vlag hier en bij Maheleg waar de boot vertrekt zijn de golven te hoog. Als alternatief is Maheleg dus ook geen optie. Dat komt Tamer ons zeggen. Ze bekijken even wat de andere mogelijkheden zijn, maar die zijn niet dik gezaaid. Ze spreken over Mangrove Bay, iets verder dan Maheleg waar naar het schijnt altijd kan gedoken worden. Evy en Arne vertrekken al terug naar de kamer om richting zwembad te gaan. Daar zullen zij het grootste deel van de voormiddag doorbrengen.
Het is pas iets over negen dat ik Evy een SMS stuur dat we in het busje zitten richting Mangrove Bay. Het is maar vijf minuten langer dan Maheleg, dus niet lang onderweg. Wanneer we de weg inslaan richting duikplaats zien we al twee pickups staan en onze twee bussen met twee andere pickups moeten er nog bij. Er zijn in totaal 4 groepen van ons duikcentrum. De eerste is de privé groep van Tamer, de andere is een groep van Achmed, de derde is van een vrouw waar ik de naam niet van ken en de laatste zijn wij. Wij duiken met Besso, een jonge gast, maar het zal blijken dat die wel OK is. We zien onder water direct waarom het op de andere plaatsen niet te doen is. Hier is het een baai waar boten aangemeerd liggen, dus eigenlijk is het hier rustig. Maar eens we onze hoofden onder water steken, zien we alleen stof, dus het is een kunst om je buddy en de gids te volgen. Voelt dit een beetje Oosterschelde aan? Hmm, misschien toch een beetje. We zijn met vijf, twee buddy-teams en ik duik mee met de gids.
Eens we de eerste tien meter ver zijn, zijn we ook uit het stof en is het goed te doen. Niet volgens Egyptische normen, maar wel volgens wat ik gewend ben. En dat is toch een beetje raar. Veel zand, veel partikels in het water, maar hoe verder we komen hoe beter. Een paar groepen vis passeren, fuseliervisjes zijn het. Glasvissen zitten tussen de rotsen en trekken zich precies van de omstandigheden weinig aan. Zo duiken we verder langs ongelooflijk grote sponzen. Ik kijk er in eentje in naar beneden en het lijkt wel oneindig. Ik schat toch wel dat deze richting de meter hoog zijn – ik weet niet eens of dat kan. Het is vooral het rif zelf fotograferen, want als er een beetje beweging inzit, lukt het moeilijk om alles vast te leggen met allemaal dat stof. Een rog is dan het grote aandachtspunt, maar zo uitzonderlijk zijn die nu ook weer niet. Maar de sponzen stelen wel de show hier, echt super. Dan ineen zie ik in een nis een grote vleermuisvis, echt een zalig groot exemplaar en die blijft nog even zitten ook zodat ik hem goed kan bewonderen.
Tegen de vijfendertig minuten is het stilaan tijd dat we terugkeren, want iedereen begint stilaan tegen de 120 bar aan te hangen. Wanneer je het rif niet zo goed ziet, focus je op andere dingen en zo zie ik veel sergeant major en fuseliervissen waar ik anders minder op zou letten. Die hangen meer in het blauwe water dan tegen het rif zelf. Daar is ook minder stof. In het begin van de terugweg zijn we voorop met de twee buddy teams tamelijk ver achter ons. We zijn niet erg snel aan het gaan, maar wel al veel minder diep, want het zal blijkbaar een lange duik worden. Dat vind ik helemaal niet erg. Ineens zie ik de contouren van een grote murene die zich schuilhoudt in het rif. Even snel kijken om te zien dat die zich aan het laten poetsen is door een paar vissen. Echt wel super. We doen de laatste twintig minuten ongeveer op de 5 meter, want er zijn al mensen die stilaan low on air beginnen te geraken – ik stilaan, want we zijn al 60 minuten aan het duiken en de eerste meters was toch stressy door het slechte zicht.
Op het allerlaatste komt er nog een grote school grootbekmakrelen langs. Ook steeds leuk om die te zien passeren. Dan gaat het stilaan terug over de kleine bergjes aan het strand. Ik zie zo’n tien minuten voor het einde iemand teken doen naar haar buddy, dus even musketon nemen en gids op de hoogte brengen. Die gaat even kijken en dan kunnen we verder. We zien ook het legsel van een Spaanse danseres. Het echte exemplaar wordt voor morgen tijdens de nachtduik – of misschien ook niet. Dat zien we morgen wel. We komen terug boven tussen de bootjes, nemen alles terug mee naar de matten, leggen alles in de bakken en keren dan terug naar het hotel. Het was daar heet, precies of ze met een mega grote haardroger op je zaten. Echt om te stikken bijna. Maar dat geven we natuurlijk niet toe he. Hitte tegen Timo: verliezen doe je zenne.
Ik kom naar het zwembad, ben iets vroeger terug dan verwacht, want had normaal twee duiken, dus we kunnen nog even samen genieten. Super toch! Het zwembad in en uit, nat worden, afkoelen, terug opdrogen, zo gaat dat hier he. Arne amuseert zich super met zijn vriend uit Polen. Dan is het tijd om te gaan eten. Dat doen we zoals steeds in het beach restaurant. Er is een rode vlag zien we aan het strand, maar duiken is toch niet meer in de planning vandaag, dus eten en drinken en dan terug naar de kamer. Even wat rusten, afkoelen in de airco en dan gaat Evy haar massage laten doen. Arne en ik rusten nog even en dan gaan we naar de winkels hier. We kopen after sun en een water spuit, dan zijn we aan de receptie, dus snel even een sanitaire stop en straks op de kamer Imodium nemen en hopelijk alles snel in orde. Pintje drinken aan de bar kan toch wel. Evy is al op minder dan een uur terug van haar massage en wacht op ons aan het grote zwembad.
Evy en Arne gaan nog even zwemmen, dan keren we terug naar de kamer, douchen en gaan iets eten. We genieten er super van, wederom en zitten bij Mohamed die al de hele vakantie super voor ons zorgt. We eten, drinken en dan is het uiteindelijk nog mini disco voor Arne. Die begint zoals anders om half negen, duurt een half uur dan daarna is het bedtijd, zowel voor Arne als voor ons. Hopelijk met een goede nachtrust is alles OK voor iedereen. Maag OK, hoofd OK en pijntjes Arne OK, hoewel die weer mega overdreven zijn.
Vrijdag 26 oktober 2018: Het omgekeerde van gisteren: relaxen, duiken
We beginnen zoals steeds met een goed ontbijt. Arne eet hier zoals elke ochtend een pannenkoek, deze keer twee en een croissant. Dat is al veel meer dan de vorige jaren samen op een dag. Wij nemen sandwiches, broodjes, croissant en een paar koekjes of wat cake en drinken daar die lekkere koffie bij. Vandaag is hij een beetje koud, geen idee hoe dat komt. En qua drinken heeft Arne ananassap ontdekt. Zelfs wij vinden dat lekker, niet te zoet en lekker van smaak, super! We worden weer bediend door Rabi Abdel, Arne vindt dat super en hij ook. Arne krijgt elke ochtend een knuffel en een zoen op zijn hoofd. Top-kerel.
Vandaag wordt het eerst relaxen aan het zwembad en pas deze avond duiken, mijn eerste nachtduik in Egypte sinds jaren. Maar elke duik in België of Nederland is een beetje een nachtduik he, eens beneden een paar meter. Na het ontbijt naar de kamer, handdoeken nemen, zwemgerief aandoen en dan te voet naar het zwembad. Daar direct het water in, het is al stukken kouder dan de voorbije twee dagen, maar dat is ook niet erg. De wind maakt het nu ook frisser en niet heter dan normaal. De haardroger is weg. Aan het zwembad even insmeren, laten intrekken en dan het grote zwembad in met Arne. Even later komt mama ook en zo kunnen we even samen in het zwembad blijven en genieten van ons gezin. Om tien uur begint hier alles weer te stromen, dus we hebben toch nog even kunnen genieten van de rust.
Tegen elf uur moet ik terug naar de spa, daar gaan ze mijn baard de laatste keer scheren in het pakketje van de facial en pedicure. Top. Ik moet vijf minuten wachten en dan is het dezelfde als de eerste keer die mij scheert. Op een kwartier is alles OK en dan kan ik terug naar het zwembad, zeker gezicht insmeren, want net geschoren kan de zon erg branden en ik wil wel egaal bruinen, maar niet verbranden. Papa met de letters op je laptop kan ik mijn naam maken: ARNE. Even tussendoortje. Dan is het nog anderhalf uur tot ze stoppen met de zwembaden en wij kunnen gaan eten. Ik eet vandaag iets meer dan normaal , want het zal lang duren eer ik iets te eten krijg deze avond, want dan is het nachtduik. We merken dat er nog steeds megaveel mensen zijn die geen manieren hebben en zelfs kinderen voorsteken bij het aanschuiven voor de frietjes. Zo erg zelfs dat er de helft van Arne zijn bord valt. Soit, ik zal dan maar nog eens gaan aanschuiven voor de frietjes dan.
Even nadenken wat we na het eten ook alweer gedaan hebben. Ah ja, met de man op het golfkarretje half het hotel doorracen met mega luide muziek, maar een super toffe kerel. Die is hier ook al sinds de eerste keer dat we hier geweest zijn, toen Arne nog klein was. Hij zet ons af vlakbij onze blok zodat we alleen nog maar door de tunnel moeten. Daar rusten we even uit en gaan daarna terug naar het zwembad. Het is de laatste namiddag van Arne zijn Poolse vriend dus ze spelen nog lang samen. Daarna wordt het stilaan frisser en begint het al wat te schemeren, dus tegen vijf uur gaan we al richting duikcentrum. Het is vandaag tijd voor mijn eerste nachtduik hier. Eens benieuwd wat dat gaat geven.
Besso is de gids, maar ik duik met Thomas, een Duitser die al meer dan 900 duiken heeft volgens het bladje en een jong meisje, Isabel, gaat met de gids mee. Alles optuigen, in de auto leggen, dan onszelf klaarmaken en dan is het tijd voor de briefing. We maken geen driftduik, maar een duik op het noordelijk stuk pier. Daar erin, voelen hoe de stroming zit en dan tegen de stroming beginnen, 100 bar of 25 minuten en dan terugkeren. We stappen vijf minuten naar de pier, het autootje staat er al, we doen ons pak helemaal aan en kunnen dan onze jackets met de flessen op onze rug doen. We lopen verder tot het einde van de pier en dan springt Thomas eerst, dan ik. We beslissen niet te wachten op de rest en checken de stroming. Het wordt dus eerst naar het noorden en dan terugkomen.
We hebben nog geen minuut onze hoofden onder water gestoken of ik zie al een schorpioenvis, zalig begin, dan doet thomas teken dat er iets te zien is, maar ik zie niets. Dat is omdat die garnalen in de nissen van de rotsen zitten. Die garnalen die je hier ’s nachts ziet, zijn echt super: wit met rood en blauw en ongelooflijk lange voelsprieten. Hopelijk zitten die niet al te dikwijls vast tussen de deur. Sorry, slecht grapje. We duiken verder en zien om de paar meter een koraalduivel in verschillende kleuren of diezelfde garnalen, echt wel zalig. Ook de zachte koralen zijn super mooi, echt zalig. Ik was vergeten dat die hier zo welig groeiden. Die prachtige rode kleur is echt adembenemend. Zelfs tussen die zachte koralen zie je af en toe nog kleine organismen. De verschillende soorten zeesterren en andere ongewervelden zoals een medusahoofd vind je alleen in het donker tijdens een nachtduik, dus wij hebben het genoegen vandaag.
Dan zie ik van boven mij op het rif een slangachtig iets naar beneden komen, direct camera erbij nemen en dan later proberen te identificeren. Nu houden we het op een aal of een soort slang of zoiets. Tussen de harde koralen zie je nu ook makkelijker de krabben en kreeftjes zitten. Maar we zijn constant op zoek naar iets rood. En alles is dan ook rood. Het rif is donkerrood, de vissen die nog wakker zijn, zijn rood alsook de Spaanse danseres waarnaar we op zoek zijn. Dan ineens licht dat heen en weer beweegt en een grote murene die even goed heen en weer beweegt. Zalig. Die zie je meestal niet vaak overdag, maar ’s nachts jagen ze, dus ideaal moment nu. We zijn ondertussen ook al teruggekeerd, want we zaten al op 26 minuten, maar nog geen honderd bar. We geven de moed op het zien van een Spaanse danseres nog niet op.
En dan is ze er ineens: Yesssss. Een klein rood stipje tussen het koraal en de rotsen. Ik doe teken naar Thomas, die komt even kijken, maar is dan weg. Tja dat is dan pech voor hem, ik denk niet dat hij gezien heeft wat ik bedoelde. Ik neem een paar foto’s en dan duik ik ook verder. Ik moest eerst ook goed kijken wat het precies was hoor, want het was maar drie a vier centimeter groot, wel met het kenmerkende rozetje achteraan om het lijf en de typisch rode kleur, maar echt wel klein. We zoeken nog verder naar iets rood, maar zien alleen een slapende koraalklimmer die qua kleur in de buurt komt, maar twee danseressen zien op een duik, daar moet je al geluk voor hebben. Ik heb ze gezien, dus ik ben blij. Nog een paar garnalen, koraalduivels en dan zullen we het gehad hebben. Tegen een duiktijd van vijftig minuten bereiken we het licht van de jetty en kunnen we onze safety stop doen. Wanneer die gedaan is, naar boven, vinnen uit en dan trapje op en terug naar het duikcentrum.
Daar even debriefing en alles afspoelen en dan naar het openlucht restaurant voor de sleutel van de kamer. Ik wil me snel douchen en ben op minder dan tien minuten terug. Ik eet een pasta en ben super blij dat deze duik goed geslaagd was. Evy heeft even wat meer last gehad met Arne dan de voorbije duiken, maar hij was er ook niet gerust in dat ik in zo een donkere zee ging duiken. Hij krijgt dat nu ook bewust mee he. Lekker eten, goed drinken, want het is nog steeds warm en dan ook nog een kinder disco en dan op tijd bed in. Morgen opnieuw uitslapen, want the early morning dive werd “cancelled” voor morgen.
Zaterdag 27 oktober 2018: De combinatie van de twee vorige dagen: relaxen
Vandaag zal het een kort verslagje zijn want we hebben een hele dag weinig gedaan. Ontbijten, zwembad, zwemmen, elkaar natspuiten, opdrogen, terug zwemmen, terug opdrogen en dan uiteindelijk eens rechtstaan om te gaan eten. Zoals steeds alles eerst naar de kamer en dan te voet naar het beach restaurant. Daar iets eten en dan terug met het karretje naar de kamer. Even overleggen met Arne wat we verder gaan doen, want mama is naar de massage en het is papa-zoon moment. We beginnen met te beslissen dat we niet gaan zwemmen meer vandaag. Eerst nemen we alles mee wat we moeten hebben en wandelen naar de pier. Ik was daar te water gegaan voor de nachtduik gisteren en we gaan nu samen eens kijken wat er overdag te zien is.
We zien veel witte toppen van de golven, want het water staat nog steeds goed wild. De rode vlag hangt nog steeds, of beter wappert als gek door de strakke wind. Arne neemt foto’s en ik ook. Zalig hier met het klotsen van het water en dan de golven te zien breken op het rif. We blijven hier niet echt lang, want een sanitaire stop is noodzakelijk. We kunnen erna ook nog eens terugkomen. En dan wil Arne weten welke vissen papa al gezien heeft. Op de borden die hier hangen duid ik aan welke ik al gezien heb. Dat zijn er ondertussen al wel wat, al die jaren naar Egypte komen. We amuseren ons goed en wandelen dan naar de beach bar. Daar eten we een ijsje en drinken we een pintje. Op het grasveldje waar we vorige keer gespeeld hebben, zijn ze nu aan het voetballen, dus niet spelen. Maar dan kijken we gewoon wat voetbal, da’s ook leuk.
Daarna komt mama terug en die krijgt direct iets te drinken en we kunnen nog een paar spelletjes petanque spelen. ARNE, iemand heeft ondertussen zijn naam al in het zand geschreven. We genieten ervan. Arne speelt eerst tegen mij en dan is het papa tegen mama. Arne en een vriendje zorgen dat we de ballen terug krijgen, dus dat is wel super. We spelen zo een uurtje tot het te donker wordt, dus we keren terug naar de kamer, nemen een douche en schrijven een beetje en lezen wat. Dan nog iets eten en onze rustige dag zit er bijna op. We wachten tot de mini disco en laten Arne zich amuseren. En dat doet hij. Direct na de mini disco naar de kamer, schrijven, lezen en dan bed in, want morgen is toch weer iets vroeger opstaan dan anders. Morgen duiken op Sharm Tachtani.
Zondag 28 oktober 2018: Sharm Tachtani twee duiken en zwembad
We staan al om zeven uur op want om iets voor acht moet ik in het duikcentrum zijn. Hopelijk zijn de duiken nu niet afgelast. Dat zien we straks dan wel. Na het ontbijt direct naar het duikcentrum, waar het al een serieuze drukte is. We zetten allemaal alles klaar en kunnen dan vertrekken met de twee busjes naar Maheleg waar de boot al op ons wacht. Eerst briefing van de boot, dan kan iedereen een plaats vinden en kunnen we vertrekken naar Sharm Tachtani voor een vaart van ongeveer veertig minuten. Aanleggen, briefing, buddy’s verdelen en dan duiken.
We vertrekken, Klaus en ik, als derde buddy-team achter Achmed and vier andere duikers. Eerst blijken ze mij te volgen, want ik heb hetzelfde pak als Achmed, zalig. Het eerste stuk van de duik is rustig aan, gewoon rif en eigenlijk niets speciaals – voor Egypte moet ik er steeds bijzeggen. We komen daarna op het stukje dat ik prachtig vind hier aan deze duikstek. Alles is hier begroeid met witte plantjes, die het hele rif hier iets magisch geven, alsof we in een sprookje zijn, echt super. Dat vond ik vorig jaar ook al. De foto’s kunnen het nooit zo weergeven, maar er staan precies overal bomen met korstmossen eraan zoals een magisch bos. Alles onder water wel dan natuurlijk he. Zalig gewoon. We komen bij een grote rots die overgroeid is met die witte weekdieren met de grijpgrage tentakeltjes en daar kunnen we perfect rond duiken. De gaten van deze rots zitten vol met glasvis, ook best super om dat te zien.
Mijn buddy en ik hebben ongeveer hetzelfde verbruik van lucht dus dat zit wel snor. We zijn hier tegen de 35 minuten maar hebben allebei nog veel over honderd bar, dus dik OK. We duiken op ons gemak verder en zien niet veel speciaals meer. Een paar koraalvlinders, een nemo’tje, waar ik toch een filmpje van moet maken voor Arne, een murene en zo zien we in de verte de boot al liggen. Stilletjes onze safety stop al doen, zodat we OK zijn en dan als laatste de boot terug op. De anderen waren er al en ik laat iemand voor zodat ik echt de laatste terug boven ben.
Alles al direct terug klaarmaken voor de volgende duik, dan even iets drinken, napraten snel met Klaus en ik sla ook een praatje met Katka een Tsjechische waarmee ik al gedoken heb op Mangrove Bay en die hier nu een cursus doet. Leuke chat en dan is het weer tijd voor de tweede en laatste duik van de dag. We duiken nu naar de andere kant, de hoek ronden en dan terug. Klaus heeft niet direct zin in een duik met de zodiac met het risico op veel stroming. Dus we doen het zo. We zijn nu voor de groep van Achmed weg en zien al direct een grote murene en een schorpioenvis. Dan schrik ik me een hoedje, want er hangt iemand aan mijn vinnen. Blijkbaar moet ik bijna een stuk koraal hebben geraakt, maar net niet, dus geen ramp. Maar wel een pipo die een mens zo laat schrikken dan. Ik duik verder met toch een beetje een naar gevoel, maar probeer het me niet aan te trekken.
Iets verder nog een tweede murene, deze keer een andere soort, gele vlekken in dit geval. We zien het gewone leven hier, zien niet veel speciaals meer. We komen veilig rond de hoek van het rif, volgen die even mee naar het noorden en wanneer we net iets over het half uur zitten en nog steeds op koers qua luchtverbruik keren we terug en doen dezelfde route opnieuw, maar deze keer iets minder diep dan op de heenweg. Ik fotografeer nog een paar kerstboomwormen en een eenzame koraalduivel, maar de twee verrassende aspecten worden tot het einde gehouden. De laatste tien minuten volgt een remora ons en dat is op zich wel een beetje raar, want die hechten zich vast aan schildpadden en haaien en zo, dus hopelijk niet aan duikers. Het andere leuke hier zijn de ongelooflijke aantallen fluitvissen vlak onder de oppervlakte, ik bedoel zo op een meter op twee à drie. Daar hangen er keiveel. Ideaal om de tweede duik van bijna zeventig minuten af te sluiten.
Dan terug de boot op, nog even wachten op de rest en dan kunnen we voor vijfenveertig minuten vertrekken terug naar Maheleg. Het duurt lang, maar dat wist ik eigenlijk al. Om iets over twee komen we terug aan, nemen het busjes terug, maar het is al na half drie eer ik iets kan gaan zoeken om te gaan eten. Evy is al terug op de kamer met Arne, dus ik eet een snack aan de beach bar en ga dan eens kijken of de spullen er al zijn, maar die laten nog even op zich wachten. Dan eerst dag gaan zeggen tegen Arne en Evy. Perfect. Die zijn blij dat ik terug ben en ik ook natuurlijk. Dan nog even zwemmen in het grote zwembad vlak voor onze neus. Ik ga eens kijken of ik mijn duikspullen kan spoelen en dat is al het geval. Ik vraag ineens of de early morning dive wel doorgaat met twee personen en dat is het geval, dus alles OK.
Nog even zwemmen met Arne en dan terug naar de kamer, want het wordt frisser en het begint al te schemeren. Arne krijgt een opblaasband van de Nederlandse kinderen waar hij mee speelde hier aan dit zwembad. Zeker voor een duiker is het na herhaaldelijk duiken ook frisser in het zwembad. Achmed hangt al terug in het zwembad voor een eerste kennismaking met duiken. Wij keren terug naar de kamer, douchen ons, maken ons klaar voor het avondeten, eten en drinken iets, wachten tot de mini disco gedaan is om negen en dan naar de kamer en slapen. Om kwart voor tien ga ik ook al slapen, want morgen is het op om vijf voor een vroege duik.
Maandag 29 oktober 2018: Early Morning Dive, zwembad en rusten
Twee dingen wou ik deze reis zeker eens doen, want ze hadden me verteld dat het de moeite waard was. Een nachtduik op het huisrif zou bijzonder mooi moeten zijn, net als een early morning dive. De nachtduik was al gelukt. De vroege duik ging niet door vorige keer omdat ik de enige was, maar vandaag is het zover. Yes! Minder aan early morning is opstaan om vijf en je denkt meteen: was dit wel een goed idee? Dat zal moeten blijken. Ik sta op, maak mijn camera klaar en Evy en Arne blijven nog even liggen, groot gelijk hebben ze. Tegen half zes ben ik er, maar voor de rest is er nog niemand te zien. De eerste mensen die naar Elphinstone gaan, komen stilaan binnen gedruppeld en ook mijn twee buddy’s voor deze duik: Katka of Katja en Udo. Die eerste is de Tsjechische waar ik al eerder mee gedoken heb en ook een praatje mee gedaan op de boot. Udo ken ik niet.
Om vijf voor zes komen Yasser en Ahmed toe. Die zullen zorgen dat alles in goede banen wordt geleid. We zetten onze flessen op het autootje dat spullen van en naar het huisrif brengt, doen onze pakken aan en zorgen dat we alles mee hebben. Dan te voet naar de jetty, rode vlag negeren en, eens klaar, direct springen. Ahmed springt al en zakt direct, Udo is samen met mij en we zakken rustig eens alles OK is. Reeds van aan de trappen van de jetty zie je al dat een vroege duik helemaal anders is dan een duik tijdens de dag. De baarzen die je overdag in grote getale ziet, zie je nu in dubbel zoveel aantallen en dat ligt niet aan mijn brilglazen. Neen, het leven is veel talrijker zo vroeg, spijtig dat je zelf zo vroeg uit de veren moet ervoor. Ik vind die baarzen echt super en ook de grotere Rode Zee baarzen zijn nu volop op het rif aanwezig, die zijn volle bak aan het jagen zo vroeg, want na de middag doen die een siësta. De maskerkoraalvlinders zijn nu ook veel meer aan het rondfladderen, samen met de andere koraalvlinders.
Net wanneer ik een murene probeer te fotograferen, tikt Ahmed op mijn schouder. Een bende dolfijnen passeert ons op een twintig meter, zalig gewoon: het is een grote groep van wel meer dan vijftig dieren, super, zalig! Oh ja, een foto nemen. Hopelijk zegt die nog iets, want ze zijn al ver. Dan terug naar de murene. Een koraalklimmer doet weer waar hij goed in is: poseren voor de camera. Ik doe zelfs de moeite om een koraalduivel te fotograferen. Hij hangt ondersteboven in een rotsholte en heeft zijn twee sprieten op zijn hoofd uitgespreid en die hebben nu ook een soort pluimpjes op de uiteinden, wat je ook alleen tijdens de jacht ziet. Iets verder zien we zachte koralen en kunnen genieten van de prachtige duik tot nu toe. Een schorpioenvis ligt op de loer op een rots en ineens doet Ahmed teken dat hij iets gezien heeft tien meter beneden ons. Que? Yep. Tussen de rotsen en de koralen heeft hij een octopus gezien, zalig hoe die mannen dat zien. Even ernaartoe, kijken naar het beestje en foto nemen.
Dan verder en ik denk dat we al over halfweg zitten. Ahmed vraagt even of we gewoon verder duiken of terugkeren. Iedereen is het ermee eens dat we gewoon verder duiken. We zijn al 35 minuten ver en dus raken we er makkelijk. Of dat zou toch de bedoeling moeten zijn. Nog een rotsholte met zachte koralen, die toch vaak super mooi zijn. Een paar grootoogbaarzen en ik was vooral op zoek vandaag naar een foto van Dory, uit de film van Finding Dory en Nemo. Gelukt, nem. Zo’n stressy vis, niet makkelijk om een foto ervan te nemen. Een bende gele snappers ligt hier ook op de loer en dan blijkt dat we er bijna zijn. We zien in de verte de golven al breken op de trappen van de jetty in het zuiden, zalig duikje. Hier hangt het vol kleine visjes en gele snappers, echt zalig om hier je safety stop te doen.
Dan voorzichtig de jetty op langs de trappen. Vinnen uit, rond de polsen en armen doen, ik bevestig mijn camera aan mijn borstriempje en zo even de golven afwachten en wanneer het rustig is, snel de trap op en dan nog een grote golf trotseren. Hier staat een kleine reiger ons op te wachten, maar ik kan er geen foto van maken, een super schattig purperachtig reigertje, zalig. De jetty afwandelen en dan hopen dat de bewaker de poort komt opendoen. Inderdaad, de poort langs deze kant blijft gesloten. Wij keren terug naar het duikcentrum, spoelen de spullen en dan kan ik naar Arne en Evy. Die wachten op me op de kamer en eens ik terug ben en verteld heb over de super duik deze ochtend, gaan we iets eten. Na het eten moet de dag eigenlijk nog beginnen, dus we gaan even naar het kinderzwembad, daar even zwemmen, maar ik ga niet vaak het water in. Het is me te koud.
Tegen de middag kunnen we iets gaan eten en dat doen we ook en na het drukke middageten, keren we terug naar de kamer. Daar gaan Arne en ik even uitrusten terwijl mama een massage krijgt. Voor we het weten, is mama al terug en die is bijna een uur weggeweest. We wandelen dan samen even naar de noord-jetty en zo terug naar de beach bar. Daar drinken we iets en maken een praatje met elkaar, met Sameh van de spa en een van de animatoren. We drinken een gin en rum, terwijl Arne naar het volleybal en de petanque kijkt. Wanneer het donker aan het worden is, wandelen we terug naar de kamer, douchen ons en gaan dan iets eten. Het is al een lange dag, vooral voor mij. Nu nog even iets eten, drinken en dan naar de mini disco kijken en daarna bed in.
We genieten nog van elk moment dat we hier hebben, want het begint stilaan op zijn einde aan te lopen. Ik denk dat een duik er morgen niet meer inzit en ik heb ook het gevoel dat ik closure heb met de fantastische duik van deze ochtend. Een duik morgen kan hier sowieso niet meer aan tippen, dus het is een mooie afsluiter. Slaapwel Rode Zee en visjes en diertjes in het water en slaap lekker dolfijntjes nadat ik jullie onder water tijdens een duik eindelijk kon zien na zoveel jaar duiken.
Dinsdag 30 oktober 2018: Alles op het gemak vandaag, lekker relax
Arne opent zijn oogjes en ziet het direct zitten om naar het ontbijt te gaan. We maken ons klaar en we zijn dan ook direct onderweg naar het restaurant voor ons ontbijt. We zijn later dan gewoonlijk en het is drukker geworden, dus niet echt leuk om hier nu te vertoeven. Kinderen spelen hier, hou ze een beetje aan de leiband he mensen. De Italianen en Tsjechen worden door de Egyptenaren al vergeleken met de Russen, dat zeggen de mensen hier zelf. De laatste dagen zijn hier een paar vliegtuigen geland van die landen, dus ze zijn hier niet echt blij mee. Het komt al snel tot uiting wanneer Arne pannenkoeken wil. Vijf jongeren die een Slavische taal spreken beroven de stand van de pannenkoeken zodat er maar een paar overblijfselen zijn voor ons en voor de mensen achter ons. De man die bakt, dacht natuurlijk dat het langer zo duren eer hij opnieuw zou moeten bakken. Niet dus. Alle vijf gaan ze met een bord overvuld met 10 centimeter pannenkoeken terug naar hun tafel. Degoutant. Een geluk dat we morgen weg zijn.
We gaan buiten zitten en Rabie zorgt dat we een propere tafel hebben terwijl ze naast ons nog even moeten wachten. Na het eten gaan we op de kamer alles halen om naar het zwembad te gaan en daar nog even van de zon en het zwembad genieten. Het eerste uur kunnen we in alle rust het zwembad voor ons houden, dan begint alles te stromen hier aan het kinderzwembad en dus rust even weg. Ook veel meer volk, want we zitten midden in de herfstvakantie. Evy leest vooral aan het zwembad en Arne hangt in het water. Ik ga af en toe eens mee het water in, maar nooit te lang, want het is best frisjes. Dan even opdrogen, insmeren, want de laatste dag of dagen hier verbanden zou stom zijn. Arne en ik gaan ook eens drinken halen en dan ziet hij dat er hier roeibootjes zijn op de golven. We moeten een brug over en net daaronder ziet hij er een paar passeren.
We zullen eens gaan kijken waar we daarvoor moeten zijn. Net op het moment dat we er toekomen, sluit de boel. Het is 4 keer per dag twintig minuten open, om 11, 12, 3 en 4. We beloven Arne dat we deze namiddag terugkomen als hij dat wil. Dan doen we hier de glijbanen. Er is een lange blauwe en een regenboogglijbaan. Het leuke hier is dat Evy en ik er ook mee op mogen en dat is niet toegestaan in het kinderzwembad. We blijven hier tot de life guards weg gaan en dan alles op de kamer afzetten en iets gaan eten. Daar the usual, hoewel ik nu ook eens ga kijken bij de pizza. Het is de vierde keer dat we hier komen en nu pas weet ik dat er hier twee bakovens staan voor pizza. Die kerel bakt er voor de lunch zo’n slordige zevenhonderd. En ze zijn nog lekker ook, die kleine pizza’s.
Met het golfkarretje terug, alle spullen terug meenemen naar het zwembad en daar direct alles terug achterlaten, want Arne wil in de bootjes. Ze geven me twee roeispanen die ik als één kan gebruiken en dat is inderdaad makkelijker. Evy maakt foto’s en filmpjes van onze avonturen hier en Arne vindt het super. Voor mij zijn die tien minuten op de golven een korte work-out, dus iedereen blij, wat calorietjes verband ook. Dan nog de regenboogglijbaan en de blauwe, de ene keer met en de andere keer zonder een mat. Met de mat gaat het veel sneller eens je vertrokken bent. Vooral tof dat we dit samen kunnen doen. Als laatste vandaag wil Arne nog eens naar het grote zwembad, dus Evy haalt zijn grote band in de kamer en wij nemen een kortere weg ernaartoe.
Nog een uurtje zwemmen en genieten van de zon. Die heeft moeite vandaag om door een licht wolkendek te komen. Maar warm is het voldoende, want we hebben hier nooit minder dan 25 graden. Nog even douchen daarna en dan opnieuw naar het restaurant voor ons avondeten. Laatste avondmaal hier, want morgen moeten we vertrekken. Ik was deze namiddag al eens naar de receptie gaan kijken of er al iets bekend was voor onze transfer morgen, maar om 2 uur wisten ze nog niets. Ik had me dan ook geregistreerd via internet om verwittigd te worden ten laatste 24 uur voor vertrek. Tot op heden nog geen SMS of e-mail gekregen hoor en ik schrijf dit nu om 07:45 de dag van ons vertrek. Ik ga na de mini disco terug en dan weten ze me te zeggen aan de receptie dat ze ons om 16:00 komen halen. Dat is de moeite om 30 Euro te betalen voor een late check-out. Ik breng voor mezelf en Evy nog iets mee om te drinken, we schrijven en lezen nog wat en tegen tien uur, half elf ongeveer gaan we slapen. Toch een serieus puntje van kritiek op Neckermann: ten eerste stond bij de boeking dat de transfer luchthaven-hotel maar een half uur was, in werkelijkheid is dat twee uur en een half. We wisten wel dat het langer zou zijn van Hurghada dan van Marsa Alam, maar dan mogen ze dat zo niet verkopen. Ten tweede de info hier over terugkeer trekt op niks. Niet via boeken die aan receptie liggen, niet via internet, enkel speciaal twee keer aan receptie gaan vragen. Tja, maakt ook niet megaveel uit, we hebben ons goed gehad en dat is het belangrijkste. Én morgen nog driekwart dag!
Woensdag 31 oktober 2018: Nog wat relaxen, genieten en terugkeren
We hadden zoals gezegd een late check-out. Dat was heel interessant, want op die manier konden we rustig verder doen zoals de voorbije anderhalve week. Rustig ontbijt. Rabie Abdel zorgt goed voor ons en vraagt of we elkaar nog zien bij de lunch. Ze zijn hier oprecht vriendelijk en blij, zelfs al hadden we de eerste dagen nog geen fooi gegeven. Na het ontbijt terug naar de kamer, alles halen om aan het zwembad te liggen. Arne wil niet meer naar het kinderzwembad, maar wil hier aan het grote. Leuk, want dan kunnen wij echt zwemmen en we hebben niet constant het geluid van het stromende water. Oeps, neen dat was niet het eerste dat we deden na het ontbijt. Ik ga met Arne uitchecken bij Wonderful Dive. Een gratis T-shirt voor Arne, geen kosten voor de gidsen en ook geen extra voor de 15 liter fles die was aangeduid voor de early morning dive. Met een korting van terugkerende klant, net iets meer dan 200 Euro, dus ik geef 220 en 12 Euro voor de tip box. Leuk.
Ik neem ook alle spullen die daar nog lagen mee en dan kunnen we naar de kamer terugkeren. Arne zet nog de stempels in mijn logboek en ik ben blij met de acht duiken, die gemiddeld toch meer dan een uur geduurd hebben. Wanneer we terug aan de kamer zijn, heeft Evy alles al bijna ingepakt en dan kunnen we zoals gezegd naar het zwembad. Arne is geïnteresseerd wanneer twee dames van het duikcentrum met vier personen een cursus komen doen in het zwembad. Hij vraagt keiveel wat ze aan het doen zijn en ik probeer terug te graven in mijn geheugen en hem uit te leggen wat ze doen. We spelen wat met de bal en Arne speelt ook met de andere gasten hier. Even zwemmen en voor we het weten, is het al bijna middag. We stappen naar de kamer en dan naar het beach restaurant. We eten daar iets en zeker een lekkere pizza. We doen rustig onze toer, drinken iets, eten iets en keren dan de laatste keer met het karretje terug naar de kamer.
We pakken de laatste dingen in, bellen de receptie dat ze ons komen ophalen en een half uurtje later staan ze er. Het is half vier en we zitten aan de receptie, uitchecken en dan voor mij nog een T-shirt gaan halen bij het duikcentrum. Ondertussen is de flyboard show ook bezig, met ongelooflijk harde beats uit de boxen en het lijkt wel of heel het hotel hier aan het zwembad staat. Wij bekijken het even vanop afstand en wachten op het busje dat ons komt halen voor de lange rit van 2.5 uur naar Hurghada. Het busje komt ongeveer een half uurtje te laat, maar het is niet onze fout wanneer we de vlucht missen. We zien wel. De rit verloopt goed tot ik ineens een plof hoor. Niemand reageert, alleen hoor ik de chauffeur zuchten tot en met. Ik vermoed dat we een klapband hebben, maar we rijden gewoon verder. Na twee uur rit toch even stoppen, want het lijkt of het busje trager is en scheef hangt. De chauffeur heeft naar de luchthaven gebeld en met zijn baas en hij gaat stilletjes verder rijden.
Na een half uur ineens gerommel: de band is er helemaal af. Een geluk dat hij achteraan een dubbele heeft of het had een no-go geweest. Een uur later komen we aan op de luchthaven, er staat niemand van Neckermann, dus slechte punten. Ik had verwacht dat er wel iemand zou staan om ons door security te loodsen. Nope. Anderhalf uur voor vertrek en nog door controle bij binnenkomen van de luchthaven, inchecken en dan nog een tweede controle. We zien wel of het lukt, geen stress, voorlopig.
Een half uur eer we de eerste controle door zijn, dan inchecken bij A2. Dat gaat zonder problemen. Na ons komen nog mensen, ik denk dat in België de check-in al lang dicht zou zijn. Dan kaartjes invullen, laten afstempelen, iemand die laten nakijken, nog iemand die laten nakijken en dan nog eens controle. Hier gaat het heel traag vooral bij de dames, want die ene vrouw controleert elke vrouw tien keer grondiger dan de mannen worden gecontroleerd. Ik sta er dus alleen voor met Arne, want Evy moet wachten. Is er ene kerel die de handbagage maar verder op de lopende band blijft pushen, zodat de onze bijna eraf valt. Dat komt niet goed zenne. De eerste keer vraag ik het nog rustig, de tweede keer iets minder en de derde schiet ik uit mijn sloffen. De laptop, tablet, GSM’s lagen al bijna tegen de grond. Welke van die pipo-douane mannen ging ons vergoeden als er iets kapot was? Net op dat moment komt Evy ook toe en kunnen we met twee alles van de band halen. Toch iets makkelijker met twee.
Dan nog een laatste check of de vorige allemaal deftig hun job hebben gedaan en dan naar de gate. Daar hebben we net nog tijd om een pakje chips te kopen voor Arne, want we moeten al direct boarden. Super dat we niet lang moeten wachten. Vliegtuig op, op tijd weg, na een uurtje iets eten en dan slapen. Arne slaapt tot we beginnen te landen en dan is het uitstappen, bagage halen, bus op, kwartiertje later zitten we in de auto naar huis en tegen drie uur kunnen we in ons eigen bedje gaan slapen. Toch weer lang onderweg geweest. Morgen vroeg uit de veren, want voetbal tornooi in Bornem.
